Φωτιά και τσεκούρι

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Σώμα του λαού μου, γυμνό

όμορφο σαν νυμφίος,

στεφανωμένος

μ’ αγκάθια τριανταφυλλιάς

Ας είναι ταπεινό το βλέμμα

…………………….   των αμνών σου,

Ήρεμο στους ώριμους καιρούς

Σώμα του λαού μου πολύπαθο

Έκρηξη η ανάσταση

στο πλήρωμα του χρόνου

Κι’ ο βρυχηθμός του λέοντος

…………………….    σημάδι

ας ακουστεί στην απέναντι όχθη

Να τρέμουν οι καλαμιές

στην κοντανασαιμιά σου

 

Θεριστή εσύ της ιστορίας

έφτασε το καλοκαίρι

Χρυσίζει ο κάμπος

αθέριστοι  οι σιτοβολώνες

περιμένει ο κόσμος το ψωμί του

κι’ ο μαθητής το βιβλίο του

 

Σώμα του λαού μου σκήνωμα

…………………….   του χρέους

Μην αρνηθείς το κάλεσμα

…………………….   των καιρών

Οι Νενέκοι στο πλευρό του Ιμπραήμ

 …………………….   αλωνίζουν

«Φωτιά και τσεκούρι

…………………….    στους προσκυνημένους»,

η απάντηση

 

                          4 Δεκεμβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Διαβολκυβέρνηση….

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Όσοι για ηλεκτρονική
Μιλούν διακυβέρνηση,
Έχουνε πάντα κατά νου
Μια διαβολοκυβέρνηση!….

Που γνήσια διαβολικό
Θα έχει ρεπερτόριο:
Να κάμει ολάκερη τη Γη
Μακάβριο κρεματόριο…

 

Όπου αρχικρεμάτορες
Θα είναι οι τοκογλύφοι,
Που των εφιαλτών o εσμός
Ξεδιάντροπα θα γλείφει!…

 

Κι όπου κλαυθμός και οδυρμός
Σ’ όλης της Γης τα πλήθη…

 

Αυτή ’ναι η μαύρη και πικρή,
Οδυνηρή αλήθεια!
Κι όχι όσα τα ΜουΜουΕ
Σερβίρουν παραμύθια!…

 

παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 13-12-2010

Με λογισμό τοξοβολώ

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Σαν πέσει το σκοτάδι,

έξω απ’ το παράθυρό μου

αφουγκράζομαι το θηρίο

Η αδηφάγος ανθρωποφαγία του,

ανατριχίλα στο κορμί μου

Όμως φίλος μου, ο έρωτας

θολώνει τον καθρέφτη μου

Να κρύβεται το φθαρτό μου

 

Σαν πέσει το σκοτάδι

           ανάμεσα στ’ αστέρια

Στεντόρεια η κραυγή της απουσίας

 

Όμως φίλος μου, ο λόγος

Όταν κοχλίας κερασφόρος

τεντώνω τις κεραίες μου

            στους ήχους του απείρου

Όταν θαυμάζω τα ολοκαυτώματα

                             των μετεωριτών

να κλίνουν το μάτι στο αχανές

 

Σαν πέσει το σκοτάδι

Έρκος ορθώνει το παράδοξο

Όμως φίλος μου καλός

                           η διαίσθηση

Σαν απλώνω του τύπους μου

να στεγνώνουν στ’ άστρα

Όταν στιλβώνω τις πανοπλίες

των θεωριών μου

να τρομάζουν το ακατανόητο

 

Σαν πέσει το σκοτάδι

                       φοβάμαι το ταξίδι

Όμως φίλος πιστός,

                       τ’ αστέρι μου

Λυχναράκι που φωτίζει τις σκιές   

                    των ψευδαισθήσεων

Γιατί

πως ν’ αντέξω εκεί έξω χωρίς αστέρι;

Όταν

στη παγωμένη λαμπρότητα

                        του σύμπαντος

βρυχάται η Μεγάλη Άρκτος

 

Γι’ αυτό, όταν στα φαινόμενα

                 ελλοχεύει ο μύθος

Πάντα

με λογισμό τοξοβολώ

                        το ακατανόητο                              

 

                        12 Νοεμβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Ώριμοι καιροί

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Σαν αντιλάλησε διάτορος

…………………   η κραυγή ιστορίας

ξεσηκώθηκαν τα όνειρα

Αναλήφθηκαν  στους ουρανούς,

………………….  κι έγιναν πουλιά

Φτερούγισαν  τα πουλιά,

……………………  έγιναν σμήνη

Κι εμείς ξοπίσω τους

Ασθμαίνοντας να κυνηγάμε

…………………….. τις σκιές τους

Να ελλοχεύουμε με θηλιές

……………………..  μες τα ξερόκλαδα,

Με ξόβεργες  στ’ αγκάθια

 

Μα πώς να πιάσεις τ’ όνειρο;

Αφού σαν ήρθαν οι καιροί

 ………………  κι’ άνθισαν οι λειμώνες

Σύνθημα έδωσε η Ιστορία, ριγηλό

«Να γίνουν τα όνειρα ζωή»

 

Μα πώς να πιάσεις τ’ όνειρο;

Αφού σαν ήρθαν οι καιροί

Και θησαύρισε

……………… με χρώματα το φως,

Σύνθημα έδωσε η φύση, ευωδερό

Τα σκουλήκια

……………… να γίνουν  πεταλούδες

 

Γι’ αυτό  πέταξαν τα όνειρα

………………  κι’ οι  ψυχές μας  

Γι’ αυτό κι εμείς ξοπίσω τους

………………  ενεοί τα κυνηγάνε

Ας σταματήσουμε  

………………  να στήνουμε παγίδες

και αποξηραμένα λουλουδάκια,

………………  μες στους στίχους μας

 

Αφού δεν βαλσαμώνονται οι ψυχές

……………… κι’ ωρίμασαν οι καιροί

Ξανά  εμείς  περήφανοι ποπολάροι,

………………  Έστω και ρακένδυτοι, στη μάχη

να διδάσκουμε, ακόμα αυταπάρνηση

Καθώς στις σημαίες μας ανεμίζει επίμονα

 ………………  ο συλλογικός  πόθος

 

Πως αλλιώς;

Αφού δεν βαλσαμώνονται τα όνειρα

Στους δύσκολους καιρούς

Εμάς, πάντα θα μας οδηγούν

…………………….  οι γόνιμες στερήσεις

 

Πως αλλιώς;

Αφού όταν σκύμνοι λιονταριών

……………………. βυζαίναμε στέρφες μάνες

Μάθαμε να ορθώνουμε τη χαίτη μας

……………………. Γρυλίζοντας

μες απ’ το έρκος των οδόντων μας

 …………………… το όχι στην εκμετάλλευση

ψυχών τε και σωμάτων

 

                                  

27 Σεπτεμβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Στον αγύριστο…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Λένε για τους πολιτικούς
ότι «δεν έχουν μπέσα»…
Μ’ αν, σ’ όσα λεν, τ’ αντίθετα
Πιστεύεις, «θα ’σαι μέσα»!…

Δεν έλεγαν: «Στους Έλληνες
Ανήκει η Ελλάδα»!
Και τώρα, για πατρίδα μας,
Μας δείχνουν τον Καιάδα;

 

Το δίλημμα «σοσιαλισμός
(Θέταν), ή βαρβαρότητα»!
Και τώρα με φασιστική
ληστεύουν αγριότητα…

 

Των κλεφταράδων έλεγαν
Θα πλήρωνε το σόι…
Και τώρα πάλι γδέρνονται
Τα θύματα, οι αθώοι!

 

Όλοι «σεμνοί και ταπεινοί»
Δεν λένε ότι θα ’ναι;
Κι άρπαγες λύκοι γίνονται,
Όταν μας κυβερνάνε!….

 

Κι ύστερα απ’ την τόση τους
Βάναυση χυδαιότητα,
Για…ευνομία μας μιλούν
Και…δημοκρατικότητα!

 

Ποια σκέψη εφιαλτική
Κι άρρωστη φαντασία
Θα ’κρυβε τόση διαστροφή
Και τέτοια προδοσία!…

 

Χαιρόταν η Ελλάδα άλλοτε
Αθηναίους και Σπαρτιάτες…
Κι έφτασε να την κυβερνούν
Μαφιόζοι κι εφιάλτες….

 

Ως πότε αυτό το καθεστώς
Θ’ ανέχεστε το χείριστο;
Εδώ και τώρα διώξτε τους!
Στείλτε τους «στον αγύριστο»!…

 

Παπα-Ηλίας, 4-11-2010

http://papailiasyfantis.wordpress.com

 

Υ.Γ. Κυκλοφορήθηκε, προεκλογικό διαφημιστικό έντυπο (20Χ28), 85 σελίδων, για λογαριασμό του συνδυασμού «Σύγχρονο Αγρίνιο» του νυν Δημάρχου Αγρινίου.
Πόθεν και γιατί η δαπάνη για την πολυτελή αυτή έκδοση; Που κατά πάσα πιθανότητα θα μοιράστηκε σε, χιλιάδες αντίτυπα (στα σπίτια) – και όχι μόνο – τους αχανούς πλέον Δήμου του Αγρινίου.

Όταν οι δημότες δεινοπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Και χρυσοπληρώνουν ακόμη και το νεράκι του Θεού και του Αχελώου!…

 

παπα-Ηλίας

Στ’ ακρογιάλι του φθινοπώρου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Πυρώνω την καρδιά μου στη λάβα

                         των ηφαιστείων μου

Να λάμπει η ανεκτίμητη στιγμή

Καθώς κοιτάω κατάματα

                           το αδιέξοδο

Αναμμένα κάρβουνα

                              τα σωθικά μου

Σπαρταράω στα νύχια του θηρίου

Καθώς η αμφιβολία

            παγώνει την προοπτική μου

 

Θα δρέψω κάθε ώριμο καρπό

                        στο γόνιμο μονοπάτι μου

Ν’ ανοίξει ο δρόμος

                        της νέας ανθοφορίας μου

Και σαν αισθανθώ την ταπεινότητα

Μπρος στο βουητό του καταρράκτη

Αιωρούμενος

Θα λικνιστώ στα κύματά του

                   να νανουρίσω τα όνειρά μου

 

Στην επέλαση των ηλιαχτίδων μου

                         σκορπάει η καταχνιά 

Και οι στίχοι μου

                  χαρούμενα πουλιά

                                            να τιτιβίζουν

Ας κουρνιάζουν αποβραδίς

                                στο ακατανόητό μου

 

Όμως αιώνες τώρα

                          οι πόθοι μου βοτσαλάκια

Θρυμματίζονται στις ακρογιαλιές

                                      του χρόνου

Ώσπου γίνονται ψιλή άμμος,

                            που την παίρνει ο άνεμος

Να θάψει το λείψανο του καλοκαιριού

 

Ας με ξέβρασε το μελτέμι του Αυγούστου

                      στ’ ακρογιάλι του φθινόπωρου

Μπαίνω πάντα στα ποιήματά μου

                                              ιαματικός

καθώς δένω τις πληγές των ουσιαστικών μου

                             με τα οθόνια των επιθέτων μου

                         

                   2 Σεπτεμβρίου 2010,     Γιάννης Ποταμιάνος

Αντίχριστοι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Μια παρέα φλυαρούσε
Και γι’ αντίχριστους μιλούσε…
Κι είπε ένας οργισμένος
Κι άκρως αγαναχτισμένος:

Τι ’ν’ αυτά που τσαμπουνάτε;
Και γι’ αντίχριστους μιλάτε!
Ούτε δράμι δε νογάτε;
Κι ούτε γύρω σας κοιτάτε!

 

Πως αντίχριστ’ είν’ οι ούφοι,
Που ψηφίζουνε και θέλουν
Να μας κυβερνούν ταρτούφοι!!!…

Που ’χουν κάμει τη ζωή μας
Μπάχαλο και κλοτσοσκούφι…

Κι ύστερα αναρωτιούνται:

Γιατ’ η πολιτική μας όζει;
Όταν οι ίδιοι αυτοί ψηφίζουν
Να μας κυβερνούν μαφιόζοι!!!…

 

 

παπα-Ηλίας, 13-10-2010

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com

 

Σε γελάσανε και πάλι

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Ο ατομισμός φοβέρα

Τραγουδάει σαν φλογέρα

Στέλνεις μήνυμα καυτό

Μουσική στο κινητό

Η απόσταση μακραίνει

Και ο φίλος σου μωραίνει

Περιμένεις το γιατρό

Μα το θεμέλιο σαθρό

 

Σε ξεγέλασαν και πάλι

Σου τα βάλαν στο κεφάλι

Αξίες, γλώσσα δανεικά

Σ’ έκλεψαν στα ιδανικά

 

Και βαδίζει ο νους μονάχος

Κουλοχέρης μονομάχος

Ο ανεμόμυλος γυρίζει

Βάλε στόχο ψιθυρίζει

 

Η καρδιά σου σπαρταράει

Ο έρωτας σαν τη βαράει

Μη βάζεις τ’ όνειρο στο ράφι

H ζωή θα πάει στράφι

 

12 Σεπτεμβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος