Η αλλοτρίωση

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Αφού έπαιξα με τους σκύλους

τους έβαλα να φυλάνε

τα κοπάδια μου

Αφού χάιδεψα τις αγριόγατες

τους ανέθεσα να σκοτώνουν

τα ποντίκια μου

Στα δάση και τις ακροποταμιές

περιπλανήθηκα

Καβάλα σε περήφανα άλογα σεργιάνισα

στους κάμπους

Την απεραντοσύνη αγνάντεψα

Απ τις κορφές των βράχων,

Παρέα με τις στοχαστικές

κατσίκες μου

μηρυκάσαμε ταπεινότητα

 

Τώρα όμως έσφαξα τ’ άλογά μου

Σκότωσα τα ελάφια μου

Φυλάκισα τα κοπάδια μου

Και κάθομαι περίλυπος στο πάρκο μου

Να ρίχνω ψίχουλα στις μνήμες

ανυπότακτων πουλιών

Που τριγυρίζουν στα πόδια μου

εκποιώντας περηφάνια

Πόσο αναπολώ εκείνα τ’ άγρια πουλιά

που τρόμαζαν με τις σκιές

σαν την καρδιά μου

 

Όμως ο Ήλιος πέφτει

Αφήνω περίλυπος το όνειρο μου

στο παγκάκι

Και επιστρέφω στην σπηλιά μου

του τρίτου ορόφου

Έφτασε η ώρα της επικοινωνίας

με τις άλλες φυλές

Στην ηλεκτρονική θυρίδα

ήρθαν τα μηνύματα

 

Απρόσωπη η μοναξιά

φορά τη μάσκα

της εξομολόγησης

και αναβοσβήνει στις οθόνες

με απόγνωση

Μποτιλιάρισμα

στις λεωφόρους του διαδικτύου

Εκκωφαντικές οι εκρήξεις

προσμονών

και απογοητεύσεων

Στα κανάλια το αίμα ρέει

 

16 Ιουνίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Σήμερα βρέχει

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Ταξιδεύει ο άνεμος

στα μαλλιά της

Κυλάει στα μάτια της

η βροχή

Το ταξίδι γίνεται ποτάμι

Ροβολάει στους κάμπους

να ποτίσει τα όνειρα

Κουράστηκε το δάκρυ

να κυλάει

Το στέγνωσε ο αγέρας

Δυνατός ο αγέρας στις Κυκλάδες

Αφρίζει το κύμα

στις μυστικές σπηλιές

Στα βράχια αντιλαλούν οι φωνές

των γλάρων

Και έρχεται ο χειμώνας μας

Με τα γυμνά του δάχτυλα

Πονάει η ψυχή ξεγυμνωμένη

Αναριγά η παλάμη

στα ασημένια σου μαλλιά

Όμως βρέχει σήμερα ολημερίς

Και η νύχτα ξαπλώνεται

σαν υποψία

Μια ρυτίδα έρπει στο βλέφαρο

του φεγγαριού

Πληγές που αφήνει ο χρόνος

στις αέναες περιπολίες του

Σου χαρίζω με τις παλάμες μου

παρηγοριά

Και σαν απελπίζομαι ξαπλώνω

στην ποδιά σου

Τα μάτια σου είναι η πανοπλία μου

Σαν έρχεται απρόσκλητη

η μελαγχολία

 

8 Φεβρουαρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Δαμασμένα άλογα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Μπαίνω στο αίνιγμα κρατώντας

                                       ένα κεράκι

Να φωτίζει τρεμοσβήνοντας

                      τις σκοτεινές γωνίες

Μα πάντα ελλοχεύει στο σκοτάδι

                         ένας Προκρούστης

για να  κονταίνει τη σκέψη

                           με τη λογική

Μα όσο οι άδηλες αγωνίες μου

ψηλαφούν το πρόσωπο του αδιανόητου

Λογχίζει το τυχαίο τα πλευρά  

                          της αναγκαιότητας

 

Γι’ αυτό αναθρώσκω

                στα ουρανόσταλτα νέφη

να θησαυρίσω ονειρομορφές

                               και μύθους

για τα βράδια της μοναξιάς

τότε που το ασημένιο φεγγάρι, σφηνώνει

ανάμεσα

              στα σφιγμένα δόντια μας

και μιμνήσκει το ανεπίστρεπτο ταξίδι   

 

Όμως μακάριοι όσοι τρώνε και πίνουν

άκρατη την εκμηδένιση τους

Βαδίζοντας στα θολά τοπία

                 της συλλογικής βούλησης

Ταπεινοί σαν δαμασμένα άλογα

σέρνουν συντροφικά το βαρύ φορτίο τους

Γαληνεύουν  έτσι οι πορείες τους

στα κακοτράχαλα μονοπάτια

 

Ναι μακάριοι όσοι προσμένουν

τη μυροφόρα άνοιξη

Να ραίνει με τα μύρα της

τη χειμωνιάτικη αποσύνθεση

Γιατί αυτοί ξέρουν

Πως η άνοιξη πάντα προπορεύεται

Πως φυτρώνει στη μέση του χειμώνα

Και γίνεται η πρώιμη αμυγδαλιά

 

Ναι μακάριοι αυτοί που ξέρουν

Πως ο μέγας ντελάλης της ελπίδας

                                           ο έρωτας

Στιλβώνει τις τροχιές

                                  των αστεριών

καθώς οδηγεί τα σμήνη

                        στα πύρινα ταξίδια τους

 

Ναι! Ένα κεράκι είναι η άνοιξη

Να φωτίζεις τον χειμώνα

Κι’ ο έρωτας μαχαίρι

Για να μοιράζει τη μοναξιά στα δύο

 

Γι’ αυτό. Στον έρωτα

ας αισιοδοξεί η φύση την αθανασία της

Στην συντροφικότητα

ας ελπίζει η ιστορία την δικαιοσύνη της

 

                                            24 Ιουλίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Με όνειρο και γλώσσα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Ως ομοούσιος των σκουληκιών

Πλέκω μήτρα μεταξωτή

Να θησαυρίζω τις στερήσεις μου

Κι σαν η στέρηση

γεννήσει τ’ όνειρά μου

Τρυπάω το κουκούλι μου

Και γίνομαι ψυχή

 

Να πετάω προς τα χρώματα,

το νέκταρ και το φως

 

Ως ομοούσιος των ψυχών

Προσφέρω τις φτερούγες μου

                          προσάναμμα

Να γίνουν οι αναλαμπές μου

Σηματωροί στις τρικυμίες

Ώσπου  «να πάρουν τα όνειρα

                           εκδίκηση»

 

Γι’ αυτό

Σαν  μου δείχνεις το ορατό,

εγώ κλώθω το αόρατο

 

Γι’ αυτό

Σαν μου δείχνεις τους ποιητές,

εγώ βλέπω ολοκαυτώματα

στου δειλινού τα πυρωμένα νέφη

 

Κι’ όταν

Το άρμα του Φαέθοντα

                                       αποχωρεί

και άχραντη η μοναξιά

            στο σούρουπο ελλοχεύει

Πορεύομαι

Αόρατη σκιά στο έρεβος

 

Όμως για να μην συντριβώ,

Στα τάρταρα του ακατανόητου

Ποιητής με όνειρο και γλώσσα

πλέκω και πάλι τον ιστό μου

Βαφτίζοντας με λέξεις

                  τα άπειρα χρώματα

που ελλοχεύουν στο λευκό

Δίνω στην ύπαρξη, συνείδηση

 

Μακάριοι… (Στους Τρεις Ιεράρχες)

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Μακάριοι:

Αυτοί, που παιδικά έμαθαν να σκέφτονται
Κι ο στοχασμός τους
Αναβλύζει, σαν το πρόσχαρο νερό
Απ’ τη χαλικόστρωτη βρυσούλα,
Όπως το άρωμα απ’ το βυσσινί γαρύφαλλο
Και η γλυκάδα απ’ το κέρινο σταφύλι.

Μακάριοι:

Αυτοί, που έμαθαν να χειρουργούν
Με το νυστέρι του θαύματος
Και να βλέπουν,
Πέρα απ’ τα σύνορα του κόσμου και της ιστορίας,
Το απέριττο εργαστήρι του Θεού,
Όπου υφαίνονται
Τα πράγματα και τα γεγονότα
Με τον αέρα της ελευθερίας
Και τη φλόγα του πνεύματος.

 

Μακάριοι:

Αυτοί, που μπόρεσαν να πιστέψουν τα απίστευτα,
Να δουν τη δύναμη μες στην αδυναμία,
Το μεγαλείο μες στην αθλιότητα…
Και, πέρα απ’ το σκοτεινό ερωτηματικό του θανάτου,
Τον ολόλαμπρο ήλιο της Ανάστασης!…

 

παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 29-1-2011.

 

Πλατάνι ικέτη τ’ ουρανού

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Πλατάνι με τ’ απλωμένα

                                   δάκτυλα

σε πιο κλαδί κρέμασες

                     τα σκουλαρίκια σου

σε πιο ρυάκι ξεδίψασαν

                      τα πόδια σου

Είδα πολλά όνειρα το

                  καταμεσήμερο

                                στη σκιά σου

Νεράιδες και πουλιά φώλιασαν

                       στους θρύλους σου

Πόσοι καβαλάρηδες κάθισαν

να ξαποστάσουν

          απ’ το μακρύ ταξίδι τους

                  σε κάμπους θαλερούς

   

Πλατάνι με τη χιλιόχρονη μνήμη

                                με θυμάσαι;

Με τη σφεντόνα μου

               βγήκα να κυνηγήσω

                             ξωτικά ανάερα

όπως δημοκρατία και ισότητα

Κι’ έπεσα στα ρέματα

                   λαβωμένος σαν ελάφι

  

Θυμάσαι

που γλύφοντας τα τραύματά μου

                                     σαν σκυλί

έριξα γέφυρες στα καπρίτσια

                                  του εφικτού;

   

Κι’ έφυγαν τα πουλιά και πάνε

Κι’ οι γερανοί

είδαν το έγκλημα και δεν μιλούν

μόνο ξεμοναχιάζονται στους βάλτους

                  και κοιτάζονται λυπημένοι

  

Πλατάνι με ανοιχτές τις αγκαλιές σου,

γιατί απλώνεις

             τις πλατειές παλάμες σου

τι ζητάς απ’ τα ταξιδιάρικα πουλιά

Γιατί παρακαλάς το σύννεφο το βροχερό

όταν καιροφυλακτούν οι κυνηγοί

                           και το αίμα στάζει;

Ανάμεσα στα φύλλα σου ξεψυχούνε

                                     τα τρυγόνια

Καθώς οι δεντρογαλιές σφίγγουν

                                 τις θηλιές τους

Στο στήθος μου ρέει κόκκινο ποτάμι

  

Πλατάνι με τα’ απλωμένα δάκτυλα,

                     βαθιά στο χώμα ριζωμένο

κουνάς το μαντήλι σου

                           σε μακρινά καράβια

περίμενε να δακρύσει ο ουρανός

                           μπόρες και καταιγίδες

περίμενε, θα ‘ρθει ο βοριάς

                           με τα σιδερένια νύχια

  

Πλατάνι με τα’ απλωμένα χέρια,

                           ικέτη του ουρανού

γιατί έριξες τα φύλλα σου;

που θα φωλιάσουν τα πουλιά

                           σαν έρθει ο βοριάς;

Ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά σου

                     θα παγώσουν τα όνειρα

Κι εγώ τι θ’ απογίνω

                      με παγωμένα τα όνειρα

πλατάνι που με δείχνεις

                      με τεντωμένο δάκτυλο

πλατάνι φτωχό, πλατάνι γυμνό

                         έρχεται χειμώνας

 

                   14 Νοεμβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Οιωνοί ανατροπών

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Θα σπάσει το γυαλί

           Η ασταθής ισορροπία,

                                κοιλοπονά  

Φάνηκαν οι οιωνοί

Έρχονται ανατροπές

Στα χαραγμένα

                 της μοίρας

                            μονοπάτια

Ας λικνίζεται το κόσκινο

                            της Ιστορίας

Θα ‘ρθουν ολβιώτεροι καιροί

                 για την εκδίκηση

                             των αιθεροβαμόνων

 

 

Και σαν φυσήξουν οι βοριάδες

Υετοί και όμβροι

θα νίψουν το πρόσωπο

                                    της αδικίας

 

 

Στην κολυμβήθρα της συγχώρεσης

θα ρεύσει το αίμα του αμνού

 

 

Έτσι ακριβώς

Γιατί εκδίκηση των αθώων

                            η αγάπη

 

Έτσι ακριβώς

Αφού στις ρίζες μας παφλάζει

                         το νάμα της αγάπης

 

 

Γι’ αυτό εξάλλου

                          νομοτέλεια η ισότητα

 

                           

2 Οκτωβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Αντικάλαντα…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

 Σε ποιους – και φέτος – άρχοντες
Τα κάλαντα να πούμε;
Και τα «καλά Χριστούγεννα»
Σε ποιους να ευχηθούμε!

Αφού πια στην πατρίδα μας
Άρχοντες δεν υπάρχουν….
Και στο «έχειν»και το είναι» μας
Οι τοκογλύφοι άρχουν!…

 

Κι οι μάγοι τώρα του Χριστού
Πώς να τα βρουν τα ίχνη.
Που το λαμπρό τ’ αστέρι του
Πνίγει η αιθαλομίχλη!…

 

Χριστός γεννάται, αδελφοί
Εν βηθλεέμ τη πόλει
Και τη ζωή του απειλούν
Ηρώδες και διαβόλοι…

 

Οι τοκογλύφοι όλης της Γης
Η φύτρα των διαβόλων
Σ’ όλη τη Γη αναζητούν
Το Βασιλιά των όλων…

 

Εκατομμύρια παιδιά
Άσπλαχνα τα αρπάζουν
Και στο βωμό του Μαμωνά
Απάνθρωπα θυσιάζουν…

 

Κι εμείς οι – τάχα – χριστιανοί,
Που το Θεό υμνούμε
Τους δολοφόνους των λαών
Τυφλά ακολουθούμε!

Και τους απανταχού της γης
Δήμιους χειροκροτούμε…

 

Κι έτσι ως πανηγυρίζουνε
Ηρώδες και διαβόλοι
Βαριά πενθεί ο ουρανός
Και οι αγγέλοι όλοι …

 

παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 22-12-2010