Πέτρινα λόγια

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Στενός ο δρόμος

για να περάσεις καβαλάρης

και πώς να ξεπεζέψεις

όταν συνέχεια

σε πέτρες σκουντουφλάς

μέσα κι έξω;

Θέλω να σου μιλήσω

μα σαν αντιλαλήσει ο στίχος

στον ενδότοιχο

ειρωνεύεται η ηχώ

το πρόσωπό μου

 

Θέλω να σου μιλήσω,

Μα πέτρινα λόγια του βυθού

και παραμιλητά

μου ψιθυρίζουν

τα θαλασσινά κοχύλια

 

Μην κοιτάς το σύννεφο

Προκρούστης είναι ο καιρός

πετσοκόβει τα όνειρα

στα μέτρα του

 

Γι' αυτό πιάσε το χέρι μου,

μαζί να περπατήσουμε

στα δύσβατα καλντερίμια.

 

5 Αυγούστου 2011,  Γιάννης Ποταμιάνος

Ταξιδεύοντας στις Συρακούσες
είδαμε τον Αρχιμήδη
                                  νεραϊδόπληκτο
να τρέχει γυμνός στους δρόμους
κράζοντας αλλοπαρμένος
                                         «εύρηκα»

Απέναντι στον Κρότωνα
συναντήσαμε
                τον μουσηγέτη Πυθαγόρα  
να ιερουργεί στο Ομακοείο αρμονία
λοιδορούμενος απ’ το ασύμμετρο
               κάθετης και υποτείνουσας

Παρέκει ακούσαμε τον λογοπαίχτη
                                    Ελεάτη Ζήνωνα
να χλευάζει το άπειρο
                     κυνηγώντας μια χελώνα

Έτσι κι εγώ μαζί με τα παιδιά
                             γυρίσαμε  στην τάξη
να μουτζουρώνουμε
                  στον μαυροπίνακα
                                              Ευκλείδη

Αχ πόσο θαλερή και χυμώδης
                    παρελαύνει η γεωμετρία
καθώς τρίγωνα και τετράγωνα
αποκαλύπτουν
        τις απόκρυφες συμμετρίες τους

Όμως τότε ήταν
                          που ξαφνικά κάηκα  
στην άδολη ματιά των μαθητών μου
                                    και κατέρρευσα
Γιατί πόσο ν’ αντέξεις πετώντας
                                στον ονειροπίνακα
Όταν γρανίτης η ζωή
          ανελέητα κρούει το κουδούνι

Έτσι ακριβώς, κάθε μέρα  
κέρινα τα φτερά μου, λιώνουν
             στην ανελέητη βαρβαρότητα
Να μαραίνεται  η γνώση νηστική
στο μίζερο τραπέζι της ανέχειας
 

 

Βοερός, χειμέριος, λυσσώδης
σφυρίζει απόψε ο βοριάς
                  με τα χαλασμένα δόντια
Κι ο ουρανός κοφτερό λεπίδι
αστράφτει στο σβέρκο
                                    του φτωχού

 

Πέτρινα λόγια

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Στενός ο δρόμος

        για να περάσεις καβαλάρης

και πώς να ξεπεζέψεις

όταν συνέχεια

      σε πέτρες σκουντουφλάς

                                        μέσα κι έξω;

Θέλω να σου μιλήσω

μα σαν αντιλαλήσει ο στίχος

                             στον ενδότοιχο

ειρωνεύεται η ηχώ

                          το πρόσωπό μου

 

Θέλω να σου μιλήσω,

Μα πέτρινα λόγια του βυθού

                           και παραμιλητά

μου ψιθυρίζουν  

                 τα θαλασσινά κοχύλια

 

Μην κοιτάς το σύννεφο

Προκρούστης είναι ο καιρός

           πετσοκόβει τα όνειρα

                                   στα μέτρα του

 

Γι’ αυτό πιάσε το χέρι μου,

μαζί να περπατήσουμε

             στα δύσβατα καλντερίμια.

 

                      5 Αυγούστου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος

Απλωμένα χέρια

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Εφιάλτης δεν είναι η πέτρα

                    που τσακίζει τα μυαλά μας

Εφιάλτης είναι η μέρα

που θρυμματίζει τον ονειρόβραχό μας

                                         σε βοτσαλάκια

Εφιάλτης είναι η ίδια πάντα παρακμή

που δεν αφήνει ν’ ανθίσει η ζωή μας

Κι’ ο φόβος

που μας σκορπάει σαν πουλιά

 

Αλήθεια πως φαίνεται η γύμνια

                                              της ημέρας

σαν βγαίνουν στους δρόμους

      οι τρωγλοδύτες με τα καροτσάκια

σαν βγαίνουν επαίτες τα παιδιά

                        με τ’ απλωμένα χέρια.

 

Τότε είναι που σκοντάφτει η Ιστορία

                                   στο απάνθρωπο

και πέφτει σαν παλιάλογο, βογκώντας

Τότε είναι που γλύφει τις πληγές του

                                                  ο ποιητής

σαν το ψωριάρικο σκυλί

                       με το σπασμένο πόδι του

 

Πως αλλιώς αφού μ’ ένα νεύμα

                                                 στο φανάρι

σκοτώνεται η ελπίδα ενός πεινασμένου;

 

Γι’ αυτό όσοι ξέρουν να διαβάζουν

                                                  τον καιρό

βλέπουν την καταιγίδα να ‘ρχεται

                     κεραύνια και βρυσομάνα.

 

                           18 Δεκεμβρίου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος

Έχουν φιλότιμο αυτοί

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Κι ήρθαν στεφανωμένοι

                   την στίλβη των ισχυρών

κομίζοντας στο δισάκι τους

                                            ελπίδα

Απλόχερα έταξαν ψωμί

                                          κι ελευθερία

κι εννοούσαν

των αγορών βέβαια την ελευθερία

Και το ψωμί δεν έφτασε ποτέ

                    κι’ οι άνεργοι πεινούσαν

Ξεχύθηκαν στους δρόμους

                                   κι οι μετανάστες

να ψάχνουν στα σκουπίδια

                                        σαν σκυλιά

 

Μιλάνε τώρα οι βολεμένοι για θυσίες

για την πατρίδα βέβαια

                     και παρόμοια ηχηρά

να κοιμούνται οι μικροί

                            στον καναπέ τους

κι’ ας ακούνε για λιπόθυμα παιδιά

στα σχολεία βέβαια

                      απ’ την πείνα βέβαια

 

Χρειάζονται λένε οι θυσίες

και τα βάρη «δίκαια» κατανεμημένα

στα υποζύγια βέβαια

για το καλό της οικονομίας βέβαια

και να μειώσουμε επιτέλους

              στους πλούσιους τους φόρους

έχουν μας λένε φιλότιμο αυτοί

πάνω απ’ το κέρδος τους

                           να βάζουν την πατρίδα

 

Ήρθαν στεφανωμένοι την στίλβη

                                           των σωτήρων

και μας φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι

Βιαστείτε για τα πάθη σύντροφοι

χωρίς Ανάσταση ανοησία  

                                        τα Χριστούγεννα

 

                  25 Δεκεμβρίου 2011,  Γιάννης Ποταμιάνος            

Όνειρα οξύφωνα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

            κλώθει το κύμα τη βουή του

Εκεί που στύβει η πέτρα

                                 το ζουμί της,

κι’ ο ασβεστόλιθος

                     ιδρώνει σταλακτίτες,

εκεί λουλουδίζουν στο σκοτάδι

              τα λουλούδια του ερέβους

 Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

                 που ξαπλωμένη η φώκια

νείρεται την απεραντοσύνη,

αμέριμνο το κύμα

               αποκοιμίζει τ’ όνειρό μου

 

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

     που παφλάζει το ακατανόητο,

εκεί τ’ αυτιά των κοχυλιών

αφουγκράζονται το παράλογο

                                 των ανέμων

 

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές,

η απεραντοσύνη

                κρύβεται στο γαλάζιο

και το γαλάζιο με κυριεύει

                                 μέσα κι  έξω

 

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές,

γλύφει το κύμα το κορμί μου

και σμιλεύει

     τους εσώτερους βράχους μου

 λαγνοβοώντας

                      με  όνειρα οξύφωνα

 

Μα σαν πέσει η νύχτα,

ως κρώζον χειρόπτερο

                    ανιχνεύω την ηχώ μου

και  πετώ μες το σκοτάδι

να αφουγκραστώ τις μαρμαρυγές

                                   των αστεριών

 

          7 Αυγούστου 2011,  Γιάννης Ποταμιάνος

Αντιχριστοκάλαντα!….

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Σε ποιους – και φέτος – άρχοντες

Τα κάλαντα να πούμε;

Και τα «καλά Χριστούγεννα»

Σε ποιους να ευχηθούμε!

Αφού στη μπανανία μας

Άρχοντες δεν υπάρχουν….

Και στη σκλάβα πατρίδα μας

Γερμαναράδες άρχουν!…

 

 

 Κι οι μάγοι τώρα του Χριστού

Πώς να τα βρουν τα ίχνη.

Που το λαμπρό τ’ αστέρι του

Πνίγει η αιθαλομίχλη!…

 

Χριστός γεννάται, αδελφοί

Εν βηθλεέμ τη πόλει

Και τη ζωή του απειλούν

Ηρώδες και διαβόλοι…

 

Οι τοκογλύφοι όλης της Γης

Η φύτρα των διαβόλων

Σ’ όλη τη Γη αναζητούν

Το Βασιλιά των όλων…

 

Εκατομμύρια παιδιά

Άσπλαχνα τα αρπάζουν

Και στο βωμό του Μαμωνά

Απάνθρωπα θυσιάζουν…

 

Κι έτσι ως πανηγυρίζουνε

Ηρώδες και διαβόλοι

Βαριά πενθεί ο ουρανός

Και οι αγγέλοι όλοι …

 

Κι εμείς οι – τάχα -χριστιανοί,

Που το Θεό υμνούμε

Τους δολοφόνους των λαών

Τυφλά ακολουθούμε!

 

Και τους απανταχού της γης

Δήμιους χειροκροτούμε…

 

Υ. Γ. Και, παρόλα αυτά εύχομαι ολόψυχα σε όλους: ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και καλή λευτεριά! Αφού, σε πείσμα όλων των αντίχριστων δολοφόνων και εφιαλτών, τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός…

Που μακάρι να απαλλάξει εμάς και όλους τους λαούς τη Γης απ’ τα δηλητηριώδη φίδια και τα ανθρωποφάγα θεριά! Και θα γίνει! Αρκεί να βγάλουμε την δουλόφρονα προβιά και να ντυθούμε-όπως και οι πρόγονοί μας- την ανύσταχτη αγάπη για τη λευτεριά!

 

παπα-Ηλίας, Δεκεμβρίου 24, 2011, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2011/12/24/….B1/

Το αμάραντο δέντρο

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Θα χαράξω νέα μονοπάτια

Ας αρνηθεί η μοίρα

Τους ανέμους της ερήμου

                         θα ξεσηκώσω

ενάντια στο πεπρωμένο

Ας κουβαλήσουν λάσπη

                          οι καιροί

Να λερώσουν τους αγώνες

Και θάνατο ας σπείρουν

 

Η δίψα της αλήθειας

                           νομοτέλεια

Η ανυπακοή δροσιά

                            στα ξεραμένα χείλη

 

Αμάραντο το δέντρο

                            της ισότητας

Αφού ριζώνει στην καρδιά μας

                             η αγάπη

 

Ας ξεκινήσει λοιπόν χωρίς εμάς

                             το πανηγύρι

Την απουσία μας πενθώντας

Στης μνήμης τα χαρακώματα

Λυτρώνουμε το μέλλον

 

                                         1 Οκτωβρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος