Στο φρύδι του βράχου

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Τα μάτια μου δυο μοναστήρια

                               στα μετέωρα

Στο φρύδι του βράχου

                              αγναντεύουν

το φως του κόσμου

Γαντζώθηκε στις πέτρες

                                η βούλησή μου

να παλέψει με τη θύελλα

Αφού η νηνεμία θ' αργήσει

                                       να φανεί

Θα ‘ρθουν απ' το πέλαγο

                   ναυαγισμένα όνειρα

καβάλα στις πλάτες δελφινιών

Στα γαλήνια μάτια

                              μιας Γοργόνας

Θα πάρει εκδίκηση η ιστορία

Μα όσο παραμένει η απόχη

                                  της αράχνης

στην είσοδο της σκοτεινής σπηλιάς

επτασφράγιστοι πόθοι

θα περιμένουν   

                το φως της αμεριμνησίας

Κι' εγώ θα κρατώ στο χέρι μου

                  ένα μπουκέτο κεραυνούς

μια ομοβροντία επικλήσεις

Τον κόσμο αυτό ν' αλλάξει

            η ενωμοτία των αδικημένων

27 Απριλίου 2011,  Γιάννης Ποταμιάνος

Απολιθωμένα λουλούδια

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Απολιθωμένα λουλούδια
…………………….. του πελάγους
μοσχοβολούν γιασεμί κι' αρμύρα
Όταν βελάζουν τα πλοία
……………………… στα λιμάνια
ανέστιες υποσχέσεις

Γι' αυτό εσύ κράτα σφιχτά το χέρι μου
Στην παλάμη σου ακουμπώ
…………………. τη λύτρωσή μου
Τα μάτια σου λαχτάρησε η ψυχή μου
σαν λούζεται το πρόσωπό σου
…………………… με φεγγάρι
Γιατί όταν νικάει ο έρωτας το θάνατο
…………… στο μαρμαρένιο αλώνι,
δάφνινο στεφάνι η προσμονή
……… ανάσταση στο φθαρτό μου

Γι' αυτό εσύ κράτα σφιχτά το χέρι μου
όταν αναριγώ στην παγωνιά
……………….. ανάμεσα στ' αστέρια
Που ‘ρχεται με τα κύματα παρέα
……………….. του ανεξήγητου
Γιατί πως ν' αντέξεις
……….. την παγωμένη αβεβαιότητα
χωρίς ένα πιάτο ζεστή σούπα στοργής

Γι' αυτό κράτα σφιχτά το χέρι μου
κι' ας βαδίσουμε μαζί
…….. στα μονοπάτια της παλάμης

21 Μαρτίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Όσοι φασίσται!…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Τ' ανθρωποειδή του Μαμωνά
Και προδοσίας τα ζωντανά,
Που της ληστείας τρων σανά
Είν' έτοιμα πάλι ξανά
Να ψάλουν θούρια κι ωσαννά
Στα κόμματα του Σατανά.

Και οι πάτρωνές τους τώρα
Που 'ρθε η κρίσιμη η ώρα
Μέρκελ, Μπίλντεμπεργκ και Σια
Μαγειρεύουν τη νοθεία!…

Δια ταύτα, όσοι φασίσται,
Όλοι σας ν' αποφασίστε

Τ' «άγιο» των κλεφτών το σόι,
που μας παίζει κομπολόι,
για να κλέβει και να τρώει
Μονοκούκι να ψηφίστε!

Γιατί ούτ' αυτοί δε ζούνε,
Δίχως αρπαγή και ψέμα
Ούτ' εμείς δεν ευτυχούμε,
Αν δεν μας ρουφούν το αίμα!…

παπα-Ηλίας, 15-6-2012

Ας τολμήσουμε έκρηξη

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Τώρα που στρώθηκαν

τα ναρκοπέδια

και τ' ολοκαύτωμα των ονείρων

φωτίζει το μέλλον,

Τώρα που νυχτώδης η ζωωδία

διατάζει «εγέρθητι»

συναγερμός,

η στάση προσευχής δεν μας ταιριάζει

Ύβρις παράτολμη αρμόζει

στους θεσμούς

όταν οι θεοί τρώνε αμβροσία

και μας πετούν τα αποφάγια τους

Ναι είμαι αγενής, δεν μου ταιριάζουν

χειροφιλήματα και υποκλίσεις

Δέος κι αγανάκτηση

όταν η ελπίδα του πεινασμένου

σαπίζει  στα σκουπίδια

Γι αυτό μετά την απελπισία

η εξέγερση

Πως αλλιώς αφού μεγάλη ευθύνη

ο πόνος στα μάτια των παιδιών

Ας αρμενίσουμε λοιπόν

έστω και με χαλασμένη πυξίδα,

έστω κι αν η θάλασσα είναι

μια απέραντη πλάνη

Εμείς θα ζυμώσουμε ονειρόψωμο

την αλήθεια μας

με άρτο την απάτη τους

και κρασί από τις πληγές μας

Κι θα τολμήσουμε την έκρηξη

αφού η αλήθεια

είναι πάντα μπουρλοτιέρης

                     11 Ιουνίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Γίνομαι ταπεινός

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Καθώς το άγριο ζώο
με αρπάζει
στα νύχια του
κι οι πόθοι μου ανατριχίλα
στη δορά μου

γαντζώνομαι στο αδιανόητο
το κάνω ποίημα και όνειρο
να καταλαγιάζω το μεγάλο
κύμα
κι αν ξεχαστώ στο γήινο
αναθρώσκω στ' άστρα
όσο να γίνομαι ταπεινός
στο ανάπηρο του λόγου μου

Βέβαια
ακριβό το τίμημα, να οιακίζω
στο άγνωστο
Όμως πως αλλιώς
αφού ο σαρκασμός του Είναι
λοιδορεί το Φαίνεσθαι;
πως αλλιώς
αφού ακαινοτόμητο το νοείν,
γεωμετρεί
τετριμμένη δοξασία;

16 Απριλίου 2012

Τα γένια…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Κάποιος ΝουΔούλος μου 'λεγε
Με περισσή "ευγένεια":
Παπά, αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ,
Θα σου κόψουν τα γένια!..

Και του 'πα, άνθρωπε εύπιστε
Μην τρως παραμυθάκια:
Ποτέ τους οι ΝουΔόλυκοι
Δεν βόσκουν χορταράκια!
Μον' τρων μονάχα του λαού
Καρδιές και συκωτάκια…

Ο Τσίπρας, μου 'πε, προωθεί
Την παγκοσμιοποίηση…
-Κι εσύ, του 'πα, στης Μέρκελ σου
Ζήσε την πολτοποίηση.

Μ' αν κάποιοι θέλουν να σβήσουνε
Της λευτεριάς τη δάδα.
Θα καταλάβουν γρήγορα
Τι πάει να πει Ελλάδα.

Γιατί κι ο δικομματισμός
Με πακτωλούς απάτες,
Πρόσφατα είδε το λαό
Να του γυρνά τις πλάτες.

Κι όσοι το δικομματισμό
Σκέφτονται να ψηφίσουν
Ντρέπονται για το κόμμα τους,
Έστω και να μιλήσουν.

Και ντρέπονται, για να μιλούν
Γι' αυτά όλως διόλου,
Γιατί νιώθουν πως πρόκειται
Για κάλτσες του διαβόλου.

Ή μήπως ο σιωνισμός
Ο φασισμός κι ο ναζισμός
Δεν είναι και σατανισμός;
Κι η Μπίλντεμπεργκ κι η τριμερής
Του σατανά και μαμωνά
Τα φέουδα επί της Γης!….

Αιγαίο, μου 'πε, κι Ήπειρο,
Θράκη, Μακεδονία,
Οι Τούρκοι θα τα πάρουνε,
Τα Σκόπια, η Αλβανία…

Ρουφιάνοι, του 'πα, ν' αφήσετε
Την άθλια προπαγάνδα!
ΝουΔου, ΠΑΣΟΚ, δεν ξεπουλούν
Όλη μας την Ελλάδα;

Ή μήπως απ' της Δεξιάς
Δεν ήτανε το φύτρο
Όσοι στους Τούρκους πρόσφεραν
Σχεδόν μισή απ' την Κύπρο!!!

παπα-Ηλίας, 28-5-2012

Η Πρωτομαγιά

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Βγήκες αιμοστάλακτη

                                  στην όψη

με υψωμένη τη γροθιά

ανεμίζοντας αυταπάρνηση

                      στο φως του Μάη

Στεφανωμένη λουλουδιασμένα

                                            όνειρα

κι αστείρευτη αγάπη για ζωή

Να μυρίζει ο ιδρώτας σου

                                           έρωτα

και η δουλειά σου ελπίδα

Κι όμως σε θέρισαν οι ριπές

                                      σαν στάχυ

τα κόκκινα τριαντάφυλλα

έγιναν παράσημα στα στήθη σου

επίμονα να αιμορραγούν

                 της λεβεντιάς το νάμα

 Αχ Πρωτομαγιά άδολη παρθένα

εμπνέεις και εμπνέεσαι

απ' τις κεραύνιες ομοβροντίες

            της ανοιξιάτικης βροχής

και περιφρονώντας το χαλάζι

           βλέπεις μόνο καλοκαίρι

Αχ εργατική Πρωτομαγιά, θυσία

                 σε κάδρο κρεμασμένη

Οι εικόνες των μαρτύρων σου

                                 μας οδηγούν

                               1 Μαΐου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Αυτοκριτική

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Η κβάντωσή σου ω! Αριστερά

              αγγίζει τον πυρήνα σου

Εγγύς του ελαχίστου συγχέονται

                               οι θέσεις σου

Πώς να σε μετρήσω

αφού φοράς τη μάσκα της

                           απροσδιοριστίας

και με 34 μηδενικά στη ράχη

                               φτιασιδώνεσαι

Μόνο στην απόχη

      του συναισθήματος σε πιάνω

και σε χλευάζω

                     έως αυτοσαρκασμού

και μένω ελεύθερος,

                  μ' ένα κόμπο στο λαιμό

και μια πληγή στο στήθος

                                 που δεν κλείνει

Όμως ας κβαντώνεται το φως 

                    κι ας είναι πολύχρωμο  

να με φωτίζει λαβωμένο

                         24 Απριλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Ο Ξύλινος λόγος

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Ξανάρχονται αμάραντες

                              οι παλιές ιδέες

αξύριστες και μακρομαλλούσσες

κρατώντας υψωμένα λάβαρα

και φωτογραφίες

                         του Τσε Γκεβάρα

Βουίζουν στον βαλτότοπο

                                    της κρίσης

σαν πεινασμένες μέλισσες

που ξυπνούν

απ' τη χειμέρια αμεριμνησία

                            της συναίνεσης

Κι έρχονται θάλλοντας

                               ξύλινο λόγο

να καλεί επίμονα στο σήμαντρο

                                     επανάσταση

              19 Δεκεμβρίου 2011,  Γιάννης Ποταμιάνος

Ας έχουμε πολύ δρόμο ακόμα

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Η Πόλις εάλω

          γέμισαν ρωγμές τα κάστρα

Η αδικία εδραιώθηκε

Όταν στ' αστέρι του βοριά

                   λοξοδρόμησε ο καιρός

Έτσι το άδικο γιγαντώνεται  

              μες τον καθρεπτισμό του

Όταν λογχίζεται η απόγνωση

       στους μιναρέδες της Ανατολής

Όταν ματώνει το μισο – φεγγάρι

                                     στις οάσεις

Ας τραγουδάει ο μουεζίνης

                                        νοσταλγία

Τότε είναι που φέρνει ο Λίβας

                        μυρουδιά πολέμου

να ξεσκαλώνει το γρανάζι της

                                         η Ιστορία

Αφού για να γυρίσει ο τροχός

                                 σε αισιοδοξία

πρέπει να βυζάξουμε

             της απόγνωσης

                                      την ομορφιά

Ας βγούμε επιτέλους απ' το λιμάνι,

                                          στ' ανοιχτά

ας αναπνεύσουμε την τρικυμία

Με κομμάτια μοναξιάς δεμένο

ας πετάξουμε τον χαρταετό μας

να δούμε από ψηλά,

όσα κρύβει ο ορίζοντας

       απ' την κοντόθωρη ματιά μας

Κι' ας έχουμε πολύ δρόμο ακόμα

Μόνο έτσι

   ανεμοπόδαροι θα διαβούμε

                                      την ερήμωση

                            25 Δεκεμβρίου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος