Πρωτοχρονιά

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Πρωτοχρονιά

Μεγάλος συνωστισμός

                       στους πάνω δρόμους

Έλκηθρα ανεβοκατεβαίνουν

                                        Φορτωμένα

Κι ο χιονιάς χαμογελαστός

                                 σαν Αι Βασίλης

Καίει ο βοριάς

            τα γυμνά χέρια των παιδιών

 

Τα μαυρισμένα

                          απ το κρύο δάχτυλα

χαϊδεύουν ένα νεογέννητο

                                           στη φάτνη

Το νεογέννητο χαμογελάει

 

Εγώ κλαίω γιατί βλέπω

                          τα πάθη να ‘ρχονται

Μια δεκαεξάχρονη μάνα κλαίει

                     τα βάσανα του κόσμου

 

Εγώ κλαίω τα δικά της βάσανα

Μέρες γιορτινές

               που η πίκρα διαστέλλεται,

όπως ο χρόνος του απελπισμένου

 

Ανεβοκατεβαίνουν τα έλκηθρα

           στους πάνω δρόμους

                                      γεμάτα δώρα

Κι όμως σε κάθε δρομολόγιο

                                        μας ξεχνάνε

 

Νύχτες στολισμένες

           που αναβοσβήνουν γιορτινά

Στους κάτω δρόμους

παιδικές καρδιές που περιμένουν

τα έλκηθρα που δεν έφτασαν ποτέ

 

                    29 Δεκέμβρη 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Καραμελένια όνειρα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δύσκολοι καιροί

η δεκαετία του 1950

Ο μπαρμπαγιάννης ο κοκκοτάς

έφτιαχνε κοκοράκια,

με λιωμένη ζάχαρη

Κοκοράκια κόκκινα σαν αίμα

που λαλούσαν τ' απογεύματα

Είχε και μια γυναίκα

στην καλύβα του ο μπαρμπαγιάννης

καμπούρα και κουτσή

παιδιά δεν είχε

 

Κάθε μέρα μοσχοβολούσε η γειτονιά

καραμελένια κοκοράκια

που κελαηδούσαν στα παιδιά

τ' απογεύματα

 

Μια φορά, κι ήταν Χριστούγεννα

έδωσε και σε ‘μένα

ένα κοκοράκι, ο μπαρμπαγιάννης

χωρίς λεφτά

 

Είδε τα πονεμένα μάτια μου

Γι αυτό από τότε ένα κοκοράκι

λαλάει μέσα μου τα Χριστούγεννα,

σαν βλέπω τα πονεμένα μάτια

των παιδιών

 

                            25 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Αυτές τις μέρες

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Αυτές τις μέρες

έστησε καρτέρι η παγωνιά

Χάνονται φίλοι

στους παγωμένους δρόμους

Αυτές τις μέρες

μας φοβερίζει το δάχτυλο του ανέμου

Δες πως μαλακώνει η έπαρση

[Ίσως η αυταπάτη ευδοκιμεί στη θαλπωρή]

 

Στο ξύλινο κρεβάτι

ακρωτηριάζει το όνειρο ο Προκρούστης,

καθώς η νύχτα επιμένει πολική

 

στο άστοργο λευκό του πάγου

Ποιος θα μιλήσει απόψε

για τις λευκές νύχτες;

Ο θάνατος θερίζει

άστεγους, άνεργους και μετανάστες

 

Να παραδώσουμε επιτέλους

τον ανθρωπισμό στο νόημά του

Γιατί αν παραβλέψεις έστω κι ένα άνθρωπο

 

Τι θα απομείνει απ τον ανθρωπισμό;

Ένας απλός ισμός σαν τόσους άλλους

Άδειο πουκάμισο

με λαμπερά παράσημα

να το φουσκώνει ο άνεμος

 

Μα η εξουσία επιμένει αποσάρκωση

Γι' αυτό

αυτές τις μέρες νοστάλγησα

ανθρωπισμό  ενσαρκωμένο

 

              23 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Ο αλιγάτορας

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

    

 

Νείρεται σάρκα ομοούσια

                                        ο αλιγάτορας

στις σκιερές συστάδες

Ρόγχος, ιδρώτας και αίμα μουντό

                                   μελανοστάλακτο

ρέει μέσα στο έλος

Κρατάει ρομφαία δίστομη στον όρθρο

                                       ο κερδοσκόπος

να σφάζει άγουρο το όνειρο

          στο κοιμισμένο βλέφαρο μας

 

Ολημερίς των τοκογλύφων

                                           οι κυνόδοντες

ξεσχίζουν τις δορκάδες

Αχνίζει το αίμα

Στην πνιγμονή του απομεσήμερου

το σαρκοβόρο κέρδος ροκανίζει

                           τα κόκκαλα της μέρας

 

Στην τρικυμία της αγοράς

       λάμνουν ανελέητα οι κωπηλάτες

ξεβράζονται τα πτώματα της μέρας

           στους βράχους του απόβραδου,

να τα περιμαζεύει στοργικά

                               η ονειρομάνα νύχτα

ως το ξημέρωμα                                                       

                         μες στις φτερούγες της

να κλωσάει το όνειρο

                             μιας ζωής αλλιώτικης

 

                    22 Νοεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

 *******

 

Μερικά ποιήματά μου θα βρείτε στις παρακάτω ιστοσελίδες:

http://toxefwto.blogspot.gr/
http://www.scribd.com/ypot
http://tomtb.com/modules/smartsection/category.php?categoryid=26
http://ekpoiisi.blogspot.gr/
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=MyStixoi&gr=poems&sort=date&order=desc
http://tapaidiatisnyxtas.ning.com/profiles/profile/show?id=GihannesPotamihanos

Ουρανίωνες

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Με το κεφάλι σκυμμένο βαδίζουν

στο ηλιοβασίλεμα

ανεμίζοντας το σύνθημα

«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία»

Οι χθεσινοί φίλοι γερτοί

βαδίζουν δίπλα δίπλα

πάντα φωνάζοντας όπως παλιά

«θάνατος στο φασισμό»

Με το δισάκι της μνήμης ζαλωμένοι

στην αιώρα του χρόνου να λικνίζεται

αφουγκράζονται

την ηχώ των ονείρων τους

ακούνε τις ψυχές των αδικαίωτων

που πίσω απ' τα κάγκελα

πόθησαν ουρανό

 

Οι εποχές που εμπορεύονται

τα όνειρα, ήρθαν

Όμως περνούν δίπλα τους

χωρίς να τους αγγίζουν

αφού ύαινες οι μνήμες τους

αλυχτάνε στο φεγγάρι

 

Θέλει σοφία να καταλάβεις

πως τα όνειρα δεν εκποιούνται

πως τα όνειρα είναι

πολύχρωμα λιβάδια

για να καλπάζει η σκέψη,

σε  πολιτείες ιδανικές κι ολόφωτες

 

Ας βουίζει το ανεκπλήρωτο

στους πόθους τους,

αυτό είναι που γονιμοποιεί

τον ύπνο τους

και μοσχομυρίζουν τα όνειρά τους

ως την ανατολή

νυχτολούλουδο και γιασεμί

 

18 Νοέμβρη 2012,  Γιάννης Ποταμιάνος

Η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Όχι η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε

                                     Εσύ με ψάχνεις

Εγώ ανεβαίνω την οδό Σταδίου

                                              ελπίζοντας

άλλη μια φορά

                         πως δεν θα ηττηθούμε

Εσύ με βρίσκεις, στη βροχή

        και στις οσμές  των δακρυγόνων,

μες στο πλήθος μόνο,

να υφαίνω

             τον ιστό της Ιστορίας

                                     Ν' αντιστέκομαι

άλλη μια φορά

στους δνοφερούς αγγέλους

               που σιδερόφρακτοι ορμούν

στους ανυπεράσπιστους

                                      και στους νέους

Αχ στους νέους

με τα προδομένα όνειρα

                           και τα θλιμμένα μάτια 

 

Όχι η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε,

δεν θα ‘ρθει  όσο

                          τ' απελπισμένα παιδιά

με φορτωμένα τα σακίδια

                          πετροβολούν κουράγιο

 

Ο αγώνας αγκομαχάει πνίγεται

                                            στη δυσωδία

όμως προχωράει

                               έστω κουταίνοντας

Ο τραυματισμένος σκύλος

          με κομμένο το πόδι προχωράει

Κι' όσο προχωράει μένει ελεύθερος

                            και γι' αυτό αήττητος

 

Όχι η ήττα δεν θα ‘ρθει απόψε,

τ' απελπισμένα παιδιά

με το κουράγιο στα σακίδια

                              πετροβολούν απόψε

 

                            11 Νοεμβρίου 2012,

 

Γιάννης Ποταμιάνος: http://toxefwto.blogspot.gr/2012/11/blog-post_11.html?spref=fb

Τα δημόσια και τα ιδιωτικά

 

(+) Του Οδυσσέα Ελύτη*

 

Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω.
Μου είναι αδύνατον να ευδοκιμήσω
μέσα στην μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας.

Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο.
Ή τις κάνω σμαράγδι να φωτίζουν την νύχτα μου,
ή τις τρώω με σοκολάτα και Σαντιγύ.

Γι' αυτό και καμιά ολιγαρχία που εκτιμώ 
δεν έρχεται στα πράγματα.

Όμως γι' αυτό ακριβώς την επιλέγω.
Για να μην έρχομαι ποτέ στα πράγματα

Οδυσσέα Ελύτη (1911 -1996), "Ο Κήπος Με Τις Αυταπάτες"

Όταν αφοπλίζεσαι

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Όταν αφοπλίζεσαι
οι εχθροί σου φορούν
το προσωπείο του φίλου
σε χτυπούν στην πλάτη
και χαμογελώντας σε παρηγορούν
Λένε πως δεν έφταιγες εσύ
αλλά οι στόχοι σου
 που ήταν ακραίοι και ανέφικτοι

Όταν αφοπλίζεσαι
Οι εχθροί που έγιναν φίλοι σου
ψάχνουν τα τιμαλφή σου
σκυλεύουν τις ιδέες σου
λοιδορούν τα όνειρά σου

Όταν αφοπλίζεσαι
Οι εχθροί σου που έγιναν φίλοι
 συστήνουν
τις αναγκαίες προσαρμογές
 στην πραγματικότητα
Συμβουλεύουν θυσίες και ευελιξία
κι αγάλι αγάλι χωρίς εξάρσεις
με βήματα μικρά να προχωράς
  να μη τρομάξει ο λαός

Όταν αφοπλίζεσαι
Οι εχθροί σου που έγιναν φίλοι
  μειλίχιοι συμβουλεύουν
 την υποταγή σου