Το αιλουροειδές

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Απ το πρωί

ένας τσαλαπετεινός περπατάει

                                    στην αυλή μου

Μια γάτα ξαπλωμένη παραδίπλα

                                             αμέριμνη

σηκώνει το κεφάλι της

                                  και τον κοιτάζει

Κάτι της ψιθυρίζει το ένστικτό της

                 κάτι παλιό ξεθωριασμένο

κάτι για φόνο και αίμα

Όμως αυτή ράθυμα τεντώνεται

                                 και αποκοιμιέται

 

Έτσι κάτι νέο γεννιέται σήμερα

                                   στον κήπο  μου

ένα αιλουροειδές που βελάζει

                                             σαν αρνί

ένα αιλουροειδές που σιχαίνεται

                                                το αίμα

 

Απ το πρωί

Ένας τσαλαπετεινός περπατάει 

                                  στο κεφάλι μου

ψάχνει μέσα μου

                  για ξεχασμένα σκουλήκια

που έρπουν στο ασυνείδητο

που τρυπώνουν ωμοφάγα

στη διπλοέλικα των κυττάρων μου

και φωνάζουν δυνατά για αίμα

                                          και φόνο

 

Όμως το αιλουροειδές μου,

ράθυμα

            τεντώνεται κι αποκοιμιέται

Γι αυτό απ' το πρωί χορτοφάγος  

μηρυκάζω ελεγείο

                   μελαγχολικό και πένθιμο

 

                                 30 Μαΐου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Τα σύννεφα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Ολημερίς  βλέπω τ' άσπρα σύννεφα

να δολιχοδρομούν ράθυμα

                                για άλλους ουρανούς

Μόνο το ηλιοβασίλεμα

           στέκονται λίγο στις βουνοκορφές

να κόψουν ένα μπουκέτο

             κόκκινα τριαντάφυλλα

                         στο περιβόλι τ' ουρανού

Τότε εγώ ουρανόπληχτος  

                          τα βλέπω καθημαγμένα

Να λούζονται στο αίμα

                που άφησε η μέρα φεύγοντας

για να βλαστήσει στα όνειρα  

                                                 η εκδίκηση

 

 

Η νύχτα όμως έρχεται βαθύσκιωτη,

τα αλεξικέραυνα

             παραμονεύουν στα καμπαναριά

Γι' αυτό κι' εγώ

τάζω στ' άσπρα σύννεφα

                                          απάνεμο λιμάνι,

ένα κρεβάτι θολωτό με κόκκινο ουρανό

και σαν πέσει το σκοτάδι ύπνο βαθύ

              ως το πρωί μ' ονειρικό φεγγάρι

 

 

Τ' άσπρα σύννεφα που φεύγουν

                                       δεν θα τα ξαναδώ

Γι' αυτό πριν έρθει το πρωί τους στέλνω

                                           κορίτσι όμορφο

μ' ένα μαντήλι αποχαιρετισμού

                       και γλάστρες στο μπαλκόνι

Να χαιρετάει  ώσπου να βγουν

                                 στης μοίρας το ταξίδι

 

 

Τα χαιρετώ κι εγώ  μαζί  

                         τα σύννεφα που φεύγουν

Γιατί  

ακούω απ' το βοριά να ‘ρχονται

                                                     καταιγίδες

που φέρνουν άλλα σύννεφα

                               τα σύννεφα της μέρας

 

                                21 Φεβρουαρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

 Η παγωνιά πάντα σώζει

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Η πόλις κουράστηκε κι οι δρόμοι έρημοι,

                           έρμαιοι στον άνεμο, απόψε

Στης μοναξιάς το τζάκι τρίζουν τα όνειρα  

σπιθίζουν οι λέξεις, λαμπαδιάζοντας

Σαν φρύγανα αναφλέγονται και σβήνουν

                       ξαφνικά οι πρόσκαιρες ιδέες

να φωτίζουν στις γωνιές της κάμαρης

                                        τον αιμοβόρο τίγρη

 

Μα πώς να μετρήσεις την αγάπη

                  αν όχι με τη μεζούρα της θυσίας

Η παγωνιά πάντα μας σώζει

                               ως ακροτελεύτιος σκοπός

Η παγωνιά πάντα μας λυτρώνει

                                                 απ' την έπαρση

 

Έχετε δει ποτέ τον παγωμένο να επαίρεται;

Έτσι σας χαρίζω απόψε θλίψη, παγωνιά

                             κι ευωδιαστή ταπεινοσύνη

Στο χειμέριο καθαρτήριο της ψυχής

με τα παγωμένα δάχτυλα γαντζωμένα

                                                          στο μολύβι

 

Γιατί όποιος δεν γεύεται την παγωνιά

                              τον αιφνιδιάζει ο θάνατος

 

                                       

14 Ιανουαρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

Οι λέξεις

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Χίλια βιβλία

παντού απλωμένα

Στο πάτωμα σφαδάζουν οι λέξεις

Στο ταβάνι ανεβαίνουν τα πνεύματα

Κι αυτός ψάχνει

Ψάχνει για λέξεις στα βιβλία

Ψάχνει τις λέξεις σ' όλες τις όψεις τους

μπρος, πίσω στο πλάι τους

τις τεμαχίζει

τις αναδομεί

 

Τις παρατάσσει ανάλογα

με το μπόι τους, τις καταλήξεις τους,

τα χρώματά τους, τον ήχο τους

 

Οι λέξεις ζούνε

Οι λέξεις λαλούν σαν κοκόρια

Ξυπνάνε το φεγγάρι

καλπάζουν στα λιβάδια

 

Αυτός με κλειστά παράθυρα

ψάχνει στις λέξεις

ήχους μυστικούς, χρώματα, ζωή

Αυτός με κλειστά παράθυρα

ψάχνει Ουρανό

 

Αναπολεί, νοσταλγεί

Δεν ζει

Πεθαίνει σ' όμορφα λιβάδια

με μια ανθοδέσμη λέξεις

προσκεφάλι

 

                               13 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

Μονόκερως ή έστω μονόκερος

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Αυτός ο νέος με τα φλογισμένα μάτια
κι ένα μαντίλι στο πρόσωπο, πιστεύει!
Έχασε το δρόμο του ανάμεσα
—————- στις σπασμένες βιτρίνες
—— αλλά πιστεύει σε πράγματα απλά

Πιστεύει πως, ο καπιταλισμός καταρρέει,
————- πως οι μπάτσοι είναι κακοί
και όλα θα τα γκρεμίσει
——————- με το ρόπαλό του!

Ο γέρος που προχωράει δίπλα του,
—————————– ζηλεύει
ζηλεύει το ρόπαλο του νέου
——- ζηλεύει τη φλόγα στα μάτια του
Ξέρει όμως πως ο καπιταλισμός
——————— δεν σπάει σαν τσόφλι
ξέρει πως οι μπάτσοι δεν απλώς κακοί
———————— αλλά μισθοφόροι
που δεν βούλονται και δεν βουλεύονται

Ο εργάτης παραδίπλα, που προχωράει
————————- με το πανό του
δεν μιλάει πολύ,
———- αλλά ξέρει να παλεύει
————————— ξέρει να ποθεί
ένα κόσμο δίκαιο κι ελεύθερο

Έτσι στα ροζιασμένα του χέρια
——————— σηκώνει το σύνθημα
«Κάτω το κεφάλαιο,
——- ο άνθρωπος δεν είναι εμπόρευμα»

Κι όταν οι άλλοι του μιλούν ———-

για δεύτερο και τρίτο δρόμο

 

Αυτός ξέρει απλά πράγματα,
πως σ' ένα κόσμο δίκαιο,
———– δεν υπάρχει εκμετάλλευση,
και πως η σοσιαλιστική επανάσταση
——————- είναι ένας μονόκερως
———————– ή έστω μονόκερος
στη μυθική χώρα των Σοβιέτ
—– που σ' αυτόν «χρωστάει την πάλη ».

.
                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

                                                                                                                                                                                          17 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος.

Μην πουλάς το μέλλον

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Άσε το λουλουδάκι να λικνίζεται

                                 αμέριμνο στον άνεμο

Εσύ πρόσεχε τους υλοτόμους

που τραυλίζοντας παγκοσμιοποίηση  

                                    σκυλεύουν το δρυμό,

αυτοί γκρεμίζουν δένδρα αιωνόβια,

                          δικαιώματα αιμοστάλακτα

ριζωμένα στις βαθιές στοές των ορυχείων

Όμορφος είναι ο χορός των λουλουδιών

                             μα όσο υπάρχει η άνοιξη

Γι' αυτό όσο κι αν τρέμεις το χειμώνα  

                μη φωνάζεις τους    ξυλοκόπους  

αυτοί είναι που καρατομούν την άνοιξη  

Ας ουρλιάζει ο αθώος λύκος

                       εσύ φοβού τα τσοπανόσκυλα   

και τα τσεκούρια π' αστράφτουν

                                                     στο φεγγάρι

 

 

Όμορφος είναι ο χορός των λουλουδιών

γι' αυτό μην πουλάς το μέλλον

             το παρόν περνάει γρήγορα

                       κι οι υποθήκες παραμένουν

Κι όσο σε πυροβολούν να  ταμπουρώνεσαι

                                     στους ονειρόβραχους

έτοιμος για το γιουρούσι

 

 

Όμως άσε το λουλουδάκι αμέριμνο  

        στον ήλιο, να το γονιμοποιεί ο άνεμος

Αυτοί που μπήκαν κρυφά

                                                 στον κήπο σου

φύτεψαν στα παρτέρια σου φόβους,  

έσπειραν μαλθακές ιδέες,

                         κάλπικες επιθυμίες κι ενοχές

Γι αυτό σου λέω

άσε το λουλουδάκι αμέριμνο

                            να ερωτοτροπεί στον άνεμο

και σάλπιζε εξέγερση στο δάσος

 

 

Έτσι ακριβώς

αφού η επανάσταση μοσχοβολάει

                                         ελευθερία κι έρωτα

 

                           

18 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος