Αρχείο κατηγορίας Ποίηση Ιχνηλατούντες

Ποίηση Ιχνηλατούντων ερασιτεχνών φίλων στο κοινό αλώνι της αγωνίας της βιοτής και της Ζωής

Μοναξιά δωματίου του Γιάννη Ποτ.

Μοναξιά δωματίου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Ένα πρόσωπο μπρος στο παράθυρο

Απέναντι στο πάρκο η ζωή

                                           καλλικέλαδη

Τα παιδιά παίζουν, οι φωνές τους

                       αντιλαλούν χαρούμενες

Οι μητέρες στα παγκάκια άγρυπνες

              καμαρώνουν και προσέχουν

Ώρα πολλή τα κοιτώ, κουράστηκα

Ένα σύννεφο σκέπασε τον ήλιο

Οι πρώτες σταγόνες πέφτουν

                                    το τζάμι θολώνει

Οι μητέρες με τα παιδιά φεύγουν

                 το παιγνίδι μένει ατέλειωτο

Εγώ ακόμα μπρος στο παράθυρο

                  κοιτάζω τ' άδεια παγκάκια

Ώρες ατέλειωτες, το σύννεφο φεύγει

                                        ο ήλιος φεύγει

Ένας άστεγος έρχεται, ψάχνει

                    στεγνό μέρος να κοιμηθεί

Τελικά φεύγει κι' αυτός μες τη νύχτα

Έξω σκοτάδι

Εγώ ακόμα μπρος στο παράθυρο

Κοιτάζω τώρα το πρόσωπό μου

                να καθρεφτίζεται στο τζάμι

Η νύχτα έξω απλώνεται στην πόλη

                           κι αργεί να ξημερώσει

                              14 Μαΐου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος


* http://toxefwto.blogspot.gr 

Επιστράτευση … στην τάξη του Γιάννη Ποτ.

Επιστράτευση … στην τάξη

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Η Μαρία αποβραδίς προετοίμασε

                                                      το μάθημα

             της «κοινωνική και πολιτική αγωγή»

Θα δίδασκε πως

Για την εύρυθμή λειτουργία της

                η κοινωνία πρέπει να ‘χει κανόνες

 

Πως

«Το πλαίσιο λειτουργίας του πολίτη

καθορίζεται τόσο από την εθνική νομοθεσία

( Σύνταγμα, νόμοι),
                        όσο και από τα κείμενα της EE
»**

 

Θα υπογράμμιζε το ρόλο των επαϊόντων

                        επιστημόνων και τεχνοκρατών

Το ρόλο της λαϊκής βούλησης

              στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία

το  ρόλο της βουλής, των θεσμών

                                         και του συντάγματος

 

Όλα στο σχέδιο μαθήματος

διανθισμένα με ρήσεις αρχαίων σοφών

                    και άξιων σύγχρονων διανοητών

 

 Στην πόρτα του σχολείου την περίμενε

                                                   ο αστυφύλακας

Της παρέδωσε το φύλλο της επιστράτευσης

 

Μπαίνοντας στην τάξη η Μαρία είδε

                        τα θλιμμένα μάτια των παιδιών

και θυμήθηκε

ένα απόσπασμα

                      για τους στόχους του μαθήματος

«ο ρόλος της παιδείας του πολίτη … απαιτεί 

ολιστική αντίληψη

                         ….. δημοκρατία και συμμετοχή»*

 

Έτσι μίλησε

Για την ανεργία

   και το  δικαίωμα των πολιτών στην εργασία,

για την κοινωνική δικαιοσύνη

             και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων

 

Η Μαρία μίλαγε

     και τα παιδιά ρουφούσαν αχόρταγα

                                                                το όνειρο

 

Και κάπου εκεί προς το τελευταίο θρανίο

ακούστηκε ένας αναστεναγμός

που έγινε μουρμουρητό και σύνθημα

                                      που τράνταξε τα τζάμια

«Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας»

 

Ας  επιστρατεύτηκε η Μαρία

                                                    νίκησε το φόβο

πήγε στη συνέλευση και ψήφισε απεργία

 

Η Μαρία παρέμεινε Δασκάλα

Δίδαξε πράγματι «κοινωνική πολιτική αγωγή»

γαλούχησε πραγματικούς  πολίτες

                       δίδαξε «αγώνα και αξιοπρέπεια»

 

                              14 Μαΐου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

* http://toxefwto.blogspot.gr 

**Βλέπε Ψηφιακό σχολείο (Υπουργείου παιδείας) http://digitalschool.minedu.gov.gr/courses/DSGL104/. Στόχοι μαθήματος Κοινωνικής και πολιτικής αγωγής, Γ' Γυμνασίου.

 

Σε χώρες απατηλές του Γιάννη Ποτ.

Σε χώρες απατηλές

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Μνήμη αστείρευτη

με τις ρίζες σου στο αίμα

περιβόλι τ' ουρανού

που ποτίζει ο ιδρώτας μου

αναβλύζεις λύπη

και διάψευση

Θησαυροφυλάκιο

με την πόρτα ανοιχτή

παραβιασμένη απ' του καιρούς

χάσκεις σαν άδειο στόμα

Όλα τα τιμαλφή μου

στο πάτωμα

τα σκόρπισαν οι διαρρήκτες

 

Κάποιες ιδέες λαμπηδόνες

που φώτιζαν τους ουρανούς

τα λάβαρα με τα μεγάλα λόγια

και μια οπτασία ατμομηχανή

που ‘σερνε τα βαγόνια

των ονείρων

σε χώρες απατηλές

ανθρωποφάγων

Λαιστρυγόνων

 

                   22 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr 

Το φεγγάρι του Γιάννη Ποτ.

Το φεγγάρι

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Δυο μαύρα πηγάδια

                                 με κοιτάζουν

Δυο ήσυχα πηγάδια

               με σέρνουν στο βυθό τους

M' ένα βιβλίο αγκαλιά,      

                   χαϊδεύω την κοιλιά σου

 

Το φεγγάρι καθρεφτίζεται

                   στα ήσυχα πηγάδια σου

Το φεγγάρι βυθίζεται

                    στα βαθιά πηγάδια σου

 

Απλώνω τα χέρια μου

                       να σώσω το φεγγάρι

Και το βιβλίο πέφτει,

                                  κατρακυλάει

Ένας γδούπος

Το πάτωμα γεμίζει λέξεις,

                       τόνους και πνεύματα

Τα πνεύματα

        ανεβαίνουν στο ταβάνι

                                 γίνονται σκιές

 

Το φεγγάρι μπαίνει

                              απ' το παράθυρο

Ναρκισσεύεται στα μάτια σου

Το  βιβλίο μπρούμυτα

                           κλαίει στο πάτωμα

Απ' τα μάτια του τρέχουν

         σπασμένες λέξεις

                     και ανάπηρα πνεύματα

 

Χαϊδεύω τον λαιμό σου

Τα μάτια σου

                      ήσυχα μαύρα πηγάδια

Με κοιτάζει το φεγγάρι

                           απ'  τα βάθη τους

Και τα πνεύματα χορεύουν

                                    στο νταβάνι

 

Όμως το φεγγάρι φεύγει

                                     Εσύ φεύγεις

Κι εγώ κοιμάμαι αγκαλιά

                         με τις μαύρες λέξεις

και τα πνεύματα να σφίγγουν

                                    το λαιμό μου

 

                             

8 Ιουνίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Το δέος ζωγραφίζει όραμα, του Γιάννη Ποτ.

Το δέος ζωγραφίζει όραμα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Σ' ένα κήπο θρυμματισμένων ανθέων

                                        η περιπολία του

Συλλέγει ενθύμια ομορφιάς

                                              και θανάτου  

στα χορταριασμένα μονοπάτια

Κι η περιπλάνηση του

                                χωρίς μίτο σιγουριάς

στις δαιδαλώδεις διαδρομές του

Σ' ένα κήπο θρυμματισμένων άστρων

                                                      χάνεται

μαζεύοντας μπουκέτα φωτολούλουδα

Ερανίζεται φως ανέσπερο, αρχέγονο

πανταχού παρών  

                και πανταχόθεν εκπορευόμενο,

να πλέκει

              το ιλαρό φωτοστέφανο της ύλης

 

 

Σ' ένα κήπο θρυμματισμένου σκότους

                  κρατώντας δάδα ο φωτοδότης

με φως αέναο και άσπιλο

                      χωρίς σκιά και αποτύπωμα

φωτίζει τα πελάγη του ερέβους

 

Στα πανταχού παρόντα λουλούδια

                                                του φωτός    

ο ταπεινός σκώληκας ορθώνει

                                       το ανάστημά του

και τολμάει να στήνει το κουκούλι του

                        να εκκολάπτει πεταλούδα

μεγαλωμένη με μοναξιά

                     και μ' όνειρο τόσο φωτεινό

που να καίγεται

                στο πρώτο πρώτο πέταγμά της

 

Σ' ένα κήπο θρυμματισμένων ανθέων

Σ' ένα κουκούλι με το δικό του ουρανό

                                             ο σκώληκας

ζωγραφίζει δικούς του παραδείσους

όπως το δέος του μηδενός μπροστά

                στο άπειρο ζωγραφίζει όραμα

 

 

                                        8 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Ένα λουλούδι φοβάται του Γιάννη Ποτ.

Ένα λουλούδι φοβάται

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 


Απ' το πρωί ο ήλιος γαβγίζει
δείχνει τα δόντια του

Ένα λουλούδι που φοβάται
κρύβεται
στέλνει σήματα στις μέλισσες:
βιαστείτε
γονιμοποιείστε με
θα μαραθώ

Η σκέψη μου ανθίζει
ένα λουλούδι που φοβάται
στέλνει σήματα
δεν ξέρει που τα στέλνει
πάντως είναι απελπισμένα
φοβάται

Τη σκέψη μου τη βιάζει ο ήλιος
με τόσο φως μέσα κι έξω
πώς να μην καεί η σκέψη μου
αγονιμοποίητη

Οι μέλισσες βουίζουν στον ουρανό
σηκώνουν ψηλά τον ήλιο
Ένα μαύρο σύννεφο έρχεται
σκοτεινιάζει
το λουλούδι φοβάται
εγώ φοβάμαι
Όλοι φοβόμαστε
το φυτό χωρίς καρπούς


14 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Οι επίορκοι… του παπα Ηλία Υφ.

Οι επίορκοι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ψάχνουν  για τους επίορκους,
να βρούνε ποιοι και πόσοι,
όταν οι πρώτοι επίορκοι
είναι οι τριακόσιοι!…

Τα χείριστα νομοθετούν
για πίστη και πατρίδα
κι ασύστολα δολοφονούν
την κάθε μας ελπίδα….

 

Αν ν' απονείμουν θέλανε
σ' επίορκους αριστεία,
 υπεύθυνα και σοβαρά,
και όχι πια στ' αστεία,
σ' αρχικακούργους και ληστές
μεγίστης εμβελείας,
πρωταθλητές της μπαμπεσιάς
και πάσης αλητείας,
αλί και τρισαλί μας!
αλλού κανείς δεν θα τους βρει,
εκτός απ' τη Βουλή μας…

 

Σαράντα χρόνια κακουργούν
και για να μην τους πιάσουν,
φρόντισαν και το Σύνταγμα
στα μέτρα τους να φκιάσουν!…

 

Παραγραφές για πάρτη τους
και ασφαλείς δικλείδες
και για το δύσμοιρο λαό
δόκανα και παγίδες!….

 

Αποδοχές τρικούβερτες
για πάρτη τους κι απάτες
και φόρους ανυπόφορους
για του λαού τις πλάτες!

 

Κι αυτούς, που με τη μπόχα τους
το σύμπαν το βρωμίζουν
Έλληνες, λέει, και Χριστιανοί
τρέχουν και τους ψηφίζουν!

 

Σε ποιον κανείς να στηριχτεί
και πού να ακουμπήσει,
που απ' το κεφάλι ως την ουρά
το ψάρι έχει βρωμήσει!….

 

παπα-Ηλίας, e-mail: yfantis.ilias@gmail.com, http://papailiasyfantis.wordpress.com, Απριλίου 16, 2013, οι επίορκοι…,

Έρχονται οι τροϊκανοί! Του π. Ηλία Υφ.

Έρχονται οι τροϊκανοί!

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Έρχονται οι τροϊκανοί!
Κι εδώ οι πραιτωριανοί
πήραν και εξαφάνισαν
το σκύλο μας το Ρούμπι,
που όλοι εμείς οι ιθαγενείς,
οι διεφθαρμένοι κι αγενείς
Τον είχαμ' αποκούμπι…

Αφού, σε πλήρη αντίθεση
με όλους τους προδότες,
Γιωργάκηδες, Αντώνηδες,
Βαγγέληδες και Νίκους
που προσκυνούν των Γερμανών
τις ματωμένες μπότες
και μοιάζουν με τις τούμπες τους
Στων τσίρκων τους πιθήκους,
Ήταν αυτός, που γάβγιζε
Της τρόϊκας τους λύκους!

 

Γιατί με τη σκυλίσια του
αλάθευτη σοφία
διάβαζε πόσο απέραντη
βρωμιά κι ακαθαρσία
κρύβει μέσα στα σπλάχνα της
της τρόϊκας η μαφία…

Με όλη τη χοντράδα τους
και την αναισθησία
τον πήγαν να του κάνουνε,
λένε, ευθανασία.

 

Έτσι, ώστε ανενόχλητοι
τη χώρα να ρημάζουν
και θάνατο για το λαό
αργό να ετοιμάζουν…

Για να 'χουνε όλοι μαζί
Κι οι εφιάλτες κι οι ναζί
Κι όλοι οι άλλοι σπιούνοι
για τις μεγάλες τους βρωμιές
άφθονο το σαπούνι…

 

παπα-Ηλίας, Απριλίου 10, 2013,  Ο Ρούμπι…

1821 – 2013 του π. Ηλία Υφ.

1821 – 2013

 

Του παπα Ηλία Υφαντή


 

Τη μέρα του Ευαγγελισμού
πήγα στην εκκλησία
ν' ακούσω κάποιους να μιλούν
για παλιγγενεσία…

Δεν είδα όμως μαθητές
δασκάλους και δασκάλες,
όπως στις εθνικές γιορτές
γινόταν τις μεγάλες…

Αλλά κι οι άλλοι οι πιστοί
Ήταν κι εκείνοι λιγοστοί…
Ζήτησα απ' τους ιερείς
να πω, έστω, λίγα λόγια
Κι αυτοί μου είπαν αυστηρά:
Διόλου να μην αναφερθείς
στα σύγχρονα λαμόγια.

Της Υπερμάχου θύμισα
Τα' αντρειωμένα λόγια
Που των φτωχών και ταπεινών
Τα σπίτια γεμισμένα
Θέλει και των τυράννων μας
Τα κάστρα γκρεμισμένα!

Κι ακόμη για τη λευτεριά
Μίλησα, που απ' τα ιερά
Τα κόκαλα βγαλμένη
Ξεσπάθωσε, άλλη μια φορά
Σαν πρώτ' αντρειωμένη.

Και ήταν τελείως αδύνατο
Διόλου ν' αποσιωπήσω
Και τη σημερινή σκλαβιά
Να μην διεκτραγωδήσω…

«Δια ταύτα» οι αιδεσιμότατοι
και άγιοι παπάδες,
όπου στον οίκο του Θεού
νιώθουν σαν τσιφλικάδες:
Αν τέτοια λόγια θες να λες,
μου είπαν, «περί πάτρης»
θα σου το πούμε ορθά κοφτά:
Εδώ να μην ξανάρθεις!

παπα-Ηλίας, 1-4-2013

Βαρομετρικά χαμηλά του Γιάννη Ποτ.

Βαρομετρικά χαμηλά

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δεν φαίνονταν την πρώτη μέρα

         πως η δυστυχία δεν θα τέλειωνε ποτέ

Αλλεπάλληλα βαρομετρικά χαμηλά

                                          ήρθαν απ' τα δυτικά

βροχές, καταιγίδες χαλασμός

Υετός πάσης μορφής κατακρημνίζονταν

                  και μέσα μου ανέβαινε ο πυρετός

Ανάμεσα στα μέσα κι έξω σύννεφα

                      πυκνή κυκλοφορία κι αστραπές

Σκοτεινές αρχέγονες φιγούρες

στα ενδότερα

         και εσύ μαζί τους σε παιγνίδια μνήμης

 

Στις περιπολίες θανάτου

     πάντα ένα τρέμουλο στο μπράτσο μου

                                                              σε θυμίζει

Μάτια φλογισμένα,

                                  αλαλάζοντας συνθήματα

κι η αναπόφευκτη λύπη

                               που στάζει η ουτοπία

                                                  όλα σε θυμίζουν

 

Η ουτοπία

η συνείδηση των ονείρων

                 που γίνεται ο καμβάς

                                       να ζωγραφίζεις τη ζωή

Όλα σε θυμίζουν

           όταν ο πυρετός του πλήθους

                                      θρυμματίζει  τη μοναξιά

Γιατί είναι τότε που αλέθονται τα όνειρα

                                                  και γίνονται ιδέες

και κυρίως είναι τότε

που οι ιδέες γίνονται ήθος και ταξίδι ανάερο

                                     στα φουσκωμένα στήθη

Ένα ταξίδι που κανείς ποτέ δεν κάνει μόνος

 

Έτσι ήταν κάποτε μες στους αγώνες

                        όπου έγινα κι εγώ πληθυντικός

Έτσι ακριβώς,

κι από τότε αναπολώ συνέχεια 

            τις ανεκτίμητες μέρες τις συντροφικές

που το εμείς κοινωνάει το εγώ

τότε ακριβώς

που υπερβαίνουμε τη μοναξιά μας

           κι η αγάπη της ζωής αψηφά το θάνατο

                 

 

13 Φεβρουαρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος