Πλατύτερος του ονείρου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

 

Τι είναι αυτό που καρφώθηκε

                                             στο στήθος μου;

Ένα βέλος τ' ουρανού,

          η αστραπή που έστειλε η καταιγίδα;

Τι είναι αυτό που φουσκώνει 

                                        μες το στήθος μου;

ένα ποτάμι βρόχινο

ο θυμός του νερού που παρασέρνει

                                              τ' άγριο δένδρο;

 

Μια ένεση οργής σφυροκοπάει

                                         στο κρόταφο μου

Αλώθηκε η  Πόλη μου από

                               σιδερόφρακτες στολές

 

Με ασκαρδάμυκτα τα βλέφαρά μου

περιμένω ακάθιστος στα οδοφράγματα

να ψέλνεται ο παιάνας

                πλατύτερος του ονείρου

                                       που μας διαπερνά

 

Στα οδοφράγματα όπου αγορεύει

                                                     ο ρήτορας    

σέρνοντας έξω απ' το θαλάμι του

                                                εδώδιμο πόθο

ωριμασμένο  σε νυχτερινή πανσέληνο

 

Ένας θεός γεννιέται

                           ανάμεσα στους καπνούς

και στις κληματόβεργες των ηφαιστείων

Ένας άνθρωπος που θεώνεται

               στις εκρήξεις της οργής

                                        ο μέγας άνθρωπος

Αναβλύζει απ' τα στήθη του η λάβα

                      και κατακαίει τα πεζοδρόμια

 

 Ένα νησί αναδύεται

             στ' αρχιπέλαγος της οδού Σταδίου

                                                             η λάβα

Η λάβα που κατακαίει τα σωθικά μας

                   κι ορθώνει νησιά στο πέλαγος

 

Ναι τώρα  

     ένα νησί γεννιέται στην ενδοχώρα μας

                                             είναι η λάβα μας

Η λάβα μας

που κατρακυλάει στην οδό Σταδίου

                      και κατακαίει τα σωθικά μας

 

                             

12 Ιουλίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

 

*  http://toxefwto.blogspot.gr

Καταμεσής του Ιουλίου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Τα λουλούδια

που φύτευα ολημερίς

ανθίζουν μες στον ύπνο μου

απόψε

Ανοίγουν

τα μεγάλα μάτια τους

και ψάχνουν στις σκιές μου

Αχ! αυτές οι μυρουδιές

που τραγουδούν τα γιασεμιά

χαϊδεύουν τα όνειρά μου

Αχ! αυτές οι γυναίκες

με τ' αλαβάστρινα στήθη

χορεύουν ολονυχτίς

στα ξέφωτα του ύπνου μου

 

Όταν κάτω απ' τ' άστρα

στα καπούλια των ανέμων

καλπάζουν πολύχρωμες νεράιδες,

ξαπλώνουν οι πόθοι

στο μπαμπάκι τ' ουρανού

και μυθεύουν όνειρα απατηλά.

Τότε εγώ μηρυκάζω

ονειρόψωμο

ορέγομαι θαλάσσιες αύρες

και ταξίδια

στις γραμμές των οριζόντων

 

Ολονυχτίς απόψε,

καταμεσής του Ιουλίου

κόβω τις φλέβες τ' ουρανού

να κολυμπάει ο γλάρος

στις ματωμένες θάλασσες

Ολονυχτίς απόψε,

καταμεσής του Ιουλίου

στον αμνιακό μου σάκο

εμβρυακός

παραληρώ ζωή

 

                         18 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

*  http://toxefwto.blogspot.gr

Στον Καιάδα…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Το Δου Νου Του των σιωνιστών

και των Ναζί η Αγγέλα

τον Κομανέτσι πάντρεψαν

με τη Χοντροβαγγέλα.

Το συνοικέσιο, λέγεται,

εκτός της Γερμανίας,

και δεσποτάδες φρόντισαν

μετά πολλής μανίας…

 

Θέλουνε, λέει, με τα φτερά

να σκεπαστούν  ΝουΔου, ΠΑΣΟΚ

μην τους προκύψει η αριστερά

και πάθουνε μεγάλο σοκ…

 

Κουμπάροι, παρακούμπαροι

σαράντα τρία κεφάλια

μπουμπούκια από τωρινά

κι αλλοτινά τους χάλια…

 

Οι ψευδουργοί κι οι κλεφτουργοί,

 οι ηθικοί και οι φυσικοί

της  συμφοράς οι αυτουργοί,

η σάρα και η μάρα,

κι όλη του έθνους η ντροπή,

κι η αβάσταχτη κατάρα

 κι όλη του δικομματισμού

η κάμπια κι η ακρίδα

έγιναν λέει υπουργοί

να σώσουν την πατρίδα….

 

Στο γάμο τους συνέρρευσαν

συμπεθεριό μιλιούνια

του μαμωνά αρπακτικά

κι ορθόδοξα μαμούνια.

 

Και τώρα ψάχνουν, για να βρουν

το ποιους θα απολύσουν,

ώστε τους τοκογλύφους μας

να  ικανοποιήσουν….

 

Κι όμως η λύση είναι απλή:

Να βρούμε έναν Καιάδα

Να τους γκρεμοτσακίσουμε,

για να σωθεί η Ελλάδα!…

 

 παπα-Ηλίας

 

ΠΗΓΗ: Iουλίου 10, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/07/10/…. B1/

Εκμαγείο

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Κρύφτηκες

πίσω απ' το σύννεφο

καμώνεσαι

πως δεν υπάρχεις

Όμως εγώ σε μυρίζω

στη βροχή

στους πόθους των φυτών

π' ανθίζουν

στη μουσική των μελισσών

που ευγνωμονούν

τα τριαντάφυλλα

 

Κρύφτηκες μέσα στο φως

μες στο ουράνιο τόξο

και περιμένεις τον άνεμο

να φουσκώσει τα πανιά σου

Καράβι ταξιδιάρικο

γλιστράς

μες στο γαλάζιο όνειρο

 

Θολώνει η εικόνα σου

στου πρωινού την πάχνη

Κέρινο εκμαγείο

αγάπης αμετάκλητης

 

Μια πυρκαγιά άναψε

στο στήθος μου

η νοσταλγία

και λιώνω

στη θρυμματισμένη

ανάμνησή σου

 

                 22 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr/ 

Σε στάση εμβρυακή

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

 

Εκείνο που με πονά

αστράφτει

                 στα ασημώματα της νύχτας

Όταν σε στάση εμβρυακή

φοβάμαι

                  στο σπαραγμό των άστρων

Αφού πίσω απ' την πλάτη μου

        το σκοτάδι συνωμοτεί με τη σκιά

χρεμετίζουν τ' άλογα

έρχονται καβαλάρηδες

                   καλπάζοντας στο μισοΰπνι,

κι αλυχτάνε απορημένοι οι σκύλοι

                                              την πομπή

ώσπου χάνομαι σε ποδοβολητά

                              και ιαχές, υπνώδης.

 

Τότε είναι που υπερώο τ' όνειρο

                  με μυθοπερπατά στα νέφη

και η ουρανομήκης Χίμαιρα

                  μου ετοιμάζει ανεμογλέντι,

ταξίδι αυγινό

                       σε γκρεμούς απάτητους

σε αστραποβλόλημα γαλάζιας

                                               αστραπής

 

Ώσπου με αποθέτει το θεριό

                      στο ριζιμιό του βράχου

ολόγυμνο

                να νυχτομαχώ τον αίλουρο

σε μήτρα

               πολυγαμική και ερημόκαρπη

 

Συνωμοτεί απόψε το φεγγάρι,

έτσι που ψυχόληπτος  

                        να στιχουργώ κατάνυξη

 

                               5 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr 

Ο άνθρακας μας ενώνει

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Ένα ποτάμι φουσκωμένο,

                       ένα γυμνωμένο δέντρο,

                                                    ο κεραυνός

κι η φωτοχυσία μες τα σύννεφα

ωσάν σπασμός στ' ουρανού

                                      την εκσπερμάτωση

Αυτό είναι το θέμα μας

η έκρηξη,

         η μπόρα που ρέει μες το χείμαρρο

κι η μοναξιά του φυλλοβόλου

Στον κόσμο τούτο τον απερινόητο

      όπου η σιωπή γίνεται απόγνωση

                                         κι η έκρηξη ελπίδα

 

Αυτό είναι το θέμα μας

η αναγέννηση,

το δέντρο  που περιμένει την άνοιξη

                                                       ν' ανθίσει

κι η μεταμόρφωση του σκώληκα μες

                                         στο κουκούλι του

 

Έτσι αφού η παγωνιά μνημονεύει θάνατο

                                 κι η άνοιξη ανάσταση

το θέμα μας είναι ο πόθος

κι η ανάληψη στο θάμβος τ' ουρανού

Ένας περίπατος στο ουρανόδασος 

                       στις συστάδες των γαλαξιών 

όπου φύεται σεβάσμιος παππούς μας

ο πανάγαθος ο άνθρακας

                                      που μας περιβάλλει

 

Ακριβώς έτσι, το θέμα μας είναι

             το κάτι βαθύτερο που μας ενώνει

Ο άνθρακας, η φωτοχυσία κι η έκρηξη

        που ρίχνουν ζαριές στην τυχαιότητα

και γονιμοποιούν εξάρες

                   στην ομορφιά των λουλουδιών

 

Εκεί ακριβώς που τα βρίσκει σκούρα

ο ψευτόμαγκας,

                            ο χλεμπονιάρης θάνατος,

εκεί ακριβώς στην ομορφιά του κόσμου

 

                                          27 Ιανουαρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr 

Ο αστροναυαγός

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Διπρόσωπο και διφυές το φως

                          εμμένει στην αφωνία του

κι ο λόγος αμφίσημος

                                   δηλώνει ανεπάρκεια

Γι αυτό,

όσο κι αν προσπαθεί να πετάξει

                   ο αστροκαπνισμένος ποιητής,

το ύψος αδιανόητο

               κι οι κραυγές της τρέλας γοερές

 

Όμως όταν στο κουτί των θαυμάτων

          χάνει το πρόσωπό της η γεωμετρία

Εκεί

στο σκοτεινό θάλαμο της φυσικής

                  που το μικρό συναντά το μέγα

 

Εκεί

σισύφειος ο αστροναυαγός

                        επισκευάζει τη σχεδία του 

Ας τσακίζεται κάθε φορά

                              στους ουρανόβραχους

Αυτός ο ταπεινός, ο μέγας  Άνθρωπος

 

                                  31 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr 

Το ρήγμα της Ανατολίας

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Βγήκαν στα ξάγναντα της Πόλης

                       κι' έσμιξαν με τους ανέμους

Να τραγουδήσουν  

                         Ελευθερία κι' Επανάσταση

Πέταξαν στα σύννεφα

                             σαν φύλλα φθινοπωρινά

κι' άρχισαν να πέφτουνε ξανά

                              με τη βροχή της άνοιξης

φέρνοντας μαζί τους βροντές, κραυγές

                                               και κεραυνούς

 

Έτσι που να θεριεύει ουρανός

                                        και να τρομάζουν

οι σιδερόφρακτοι άγγελοι με τις ασπίδες

 

Όχι δεν στέρεψε ο αγώνας, ρέει

               μέσα απ' τα ρήγματα του τείχους

που λάθρα χτίσανε ολόγυρά μας

Δείχνει το δάχτυλο του καιρού

                         προς τη μεριά του πλήθους

Ιαχές εφόδου ακούγονται 

                              απ' τις μεγάλες πολιτείες

 

Δείχνει το δάχτυλο του καιρού

                    τους αιμοστάλακτους ρήτορες

να μιλάνε πλέον με τα μάτια

Δείχνει τη σιωπή πίσω απ' το οδόφραγμα

αυτού που περιμένει η  δόξα

                                        να τον στεφανώσει

 

Βγήκαν στα ξάγναντα της Πόλης

                                      πολύχρωμα πουλιά

Πέταξαν στον ουρανό τα όνειρα

του άνεργου

              του φοιτητή, του μεροκαματιάρη

που βγήκαν στο Βόσπορο

ατρόμητα δελφίνια

                                να κυνηγήσουν ελπίδα

 

Αυτό το καλοκαίρι βλύσματα ρωγμών

      στο σεισμογόνο ρήγμα της Ανατολίας

προειδοποιούν ένδοξες δονήσεις

 

                       4 Ιουνίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

Μουσική Δωματίου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Στο ταβάνι γύψινα σχήματα

                                                 και σκιές

Δίπλα ακούγεται μουσική δωματίου

Στο μαξιλάρι ένα κεφάλι,

         ένα βαμμένο στόμα

                               που ξέρει να φιλάει

 

Το παιδί ακόμα φοβάται

Η μυρουδιά του φόβου

                                 ιδρώτας και ξινίλα

 

Το βαμμένο στόμα ρουφάει,

                    ξέρει να ρουφάει το φόβο

Το παιδί ακόμα φοβάται

 

Ο ήλιος πίσω απ' τις κουρτίνες

   προσπαθεί ν' ανοίξει το παράθυρο

 

Το παιδί προσπαθεί να γίνει άνδρας

                  ο χρόνος όμως σταμάτησε

 

Στο διπλανό δωμάτιο

             το γραμμόφωνο γρατζουνάει

                       ο δίσκος δεν παίζει πια,

η πίκρα σέρνεται στο πάτωμα

 

Οι σκιές λούφαξαν στις γωνιές

                           της μνήμης για πάντα

 

Στο ταβάνι ο κίτρινος γλόμπος

                               αιωρείται αμήχανος

 

Το παιδί έφυγε, έγινε άνδρας

             παίρνοντας μαζί του τις σκιές

 

Δίπλα ακούγεται ξανά

                                 μουσική δωματίου

Το βαμμένο στόμα ετοιμάζεται  

                             για το επόμενο παιδί

 

                              8 Μαρτίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr/

Του χωριού μας ο τρελός

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Έτρεχε στους κονισαλέους δρόμους

                              του χωριού μας ο τρελός

φωτεινός κι αγέρωχος

με μια κοντή ποδιά χωρίς βρακί και ζώνη

Είχε το κεφάλι του ξυρισμένο

κι ένα πλατύ χαμόγελο

                            στο στραβό του πρόσωπο

Κάθε απόγευμα

έβγαινε στους χωματόδρομους  

                                του χωριού μας ο τρελός

κι όταν τα παιδιά έτρεχαν ξοπίσω του

                                               να κοροϊδεύουν

αυτός σήκωνε την ποδιά δείχνοντας

                                                  τ' αχαμνά του

κι ορμούσε ξανά μπροστά κουτσαίνοντας

μ' ένα πουλί να κελαηδά

                                         μες στο κεφάλι του

 

Ξυπόλητος ανέβαινε το δρόμο  

                               του χωριού μας ο τρελός

κι ο ήλιος φώτιζε το πρόσωπό του

Έδινε παράσταση στα παιδιά

                               που έτρεχαν ξοπίσω του

θρυμματίζοντας τη μοναξιά του

 

Περπάταγε σαν μαριονέτα

                              του χωριού μας ο τρελός

και σαν έβλεπε τις πεταλούδες

                                    κούναγε τα χέρια του

 

Μόλις έπεφτε το σούρουπο

            νείρονταν την πεθαμένη μάνα του

κι έκλαιγε απαρηγόρητος

                               του χωριού μας ο τρελός

μιλούσε στα νυχτοπούλια  

                         και στα σκυλιά της γειτονιάς

μιλούσε στους πεθαμένους του χωριού

                            που  ‘ρχονταν μες τη νύχτα

παρέα με τα ξωτικά

               και τα φαντάσματα του εμφυλίου

 

Την πανσέληνο ούρλιαζε σαν τσακάλι

                                του χωριού μας ο τρελός

Ώσπου κάποιο βράδυ Αυγουστιάτικο,

τ' ολόγιομο φεγγάρι τον πήρε από το χέρι

             κι έφυγαν για το δικό τους ουρανό

 

Κι από τότε στο χάσιμο του φεγγαριού,   

                                  του χωριού μας ο τρελός

κατεβαίνει στις γειτονιές μας και φωνάζει:

«Ρίξτε λαδάκι στο φεγγάρι χωριανοί,  

             η νύχτα στον ουρανό είναι μεγάλη!»

 

                              1 Μαρτίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr