Αρχείο κατηγορίας Ποίηση Ιχνηλατούντες

Ποίηση Ιχνηλατούντων ερασιτεχνών φίλων στο κοινό αλώνι της αγωνίας της βιοτής και της Ζωής

Ο φακός, του Αλέξανδρου Σταθ.

Ο φακός

 

Του Αλέξανδρου Σταθακιού

 

Κι όμως τη λέξη δύσκολα θα βγάλεις. 

Θαρρείς και κάνεις ανάλυση,

την ώρα που αναρίθμητες ουσίες ανακατεύονται μέσα στις φλέβες τους. 

Κι εσύ πρέπει το μικροσκόπιο σωστά να χειριστείς 

σαν το ταμπούρλο π' αναταράζει τον βούρκο 

μέσα στο φως των μπερδεμένων λάμψεων. 

Αλλά το αποτέλεσμα πολύ δύσκολα θα το' βρεις. 

Πρέπει να δεις την σύνθεση των παραμέτρων 

που στέκονται ως δεσμοφύλακες στο έμπα της προσμονής.

Έστω και αν οι στοχαστικοί χαμογελούν ντροπαλά 

ταξινομώντας τις αναμνήσεις. 

 

Κι όμως στον στόχο δεν θα φτάσεις. 

Πρέπει να ψάξεις κάτω από την καλύπτρα των αρωμάτων

ψηλαφώντας πληγές, νεκρά σώματα και μπάζα. 

Αναμφιβόλως θα είναι ραντισμένα όλα μ' αγιασμό 

απ' της γιαγιάς το παλιό μπουκάλι. 

Και όμως το τέλος πάλι θα απέχει. 

 

Πρέπει να τρέχεις ασθμαίνοντας στον κύκλο, 

έως ότου η αινιγματική δύναμη σε ωθήσει στο στερέωμα.

Παρ' όλο που θα γδαρθείς άσχημα πετώντας  

και θα τσακίσεις κάποιους κοντινούς σου.

Ωστόσο πάλι δεν θα έχεις χρόνο για ζητωκραυγές. 

 

Πρέπει με συρματόσκοινα να προσαρμόσεις πάνω σου φτερά,

διότι η αιώρηση δεν θα κρατήσει αιωνίως.

Ωστόσο να θυμάσαι το πετάταγμά σου μηχανικό θα είναι.

Το τέλος πρέπει να προλάβεις και ήσυχα να πέσεις.

Οι λέξεις κι ο φακός σε περιμένουν

 

28-8-2013

Το υπόγειο, του Γιάννη Ποτ.

Το υπόγειο

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

 

Πόρτα ξύλινη παλιά

          που κρύβεις

                    υπόγειο σκοτεινό

οστεοφυλάκιο

                     μνήμης παιδικής

Υπόγειο σκοτεινό

με τα παλιά σου δόκανα

        στον τοίχο κρεμασμένα

με το σκουριασμένο σου

                     υνί στο πάτωμα

πως σαγηνεύεις

    το μέσα μου αναλλοίωτο

                                        παιδί

 

Πιο οριστικό

         κι απ' τη ρωγμή

                           σε κρύσταλλο

αιώνιο

          σχεδόν παντοτινό,

υπόγειο σκοτεινό

         με τα σκουριασμένα

                                     δόκανα

και τις αραχνιασμένες

                               σου γωνιές

άλλοτε μου χαϊδεύεις

                                 νοσταλγία

κι άλλοτε σαγηνεύεις

                                    θάνατο

 

Υπόγειο σκοτεινό

                  με τη σάπια πόρτα

φυλάω ζηλότυπα

στο οστεοφυλάκιο

                       της μνήμης μου 

τις μυστηριακές σκιές

            και τις κρυψώνες σου

 

                      19 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr/

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ, του Αλέξανδρου Σταθακιού

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ

 

Του Αλέξανδρου Σταθακιού

 

Μ' έκανες φίλε και σε μίσησα θανατερά. 

Το ξέρεις κι όμως δεν σε πειράζει: 

Τώρα μαζεύονται γύρω σου όλα τα πουλιά και τρωνε τα πικρά σου σπόρια. 

Και ο κόσμος ολάκερος έχει φορέσει τη μορφή σου. 

Κάποτε – μπορεί να' ναι μακριά – τα σπόρια σου θα ανοίξουν πληγές στα σωθικά τους. 

Τότε θα έρθουν σε μένα βογκώντας και να' μαι ένας άγριος Ροβεσπιέρος: 

Η Καρμανιόλα σε περιμένει. ………………………………………… 

 

Αλίμονο, τρελό όνειρό μου! 

Πριν το μοιραίο βήμα κοντοστέκομαι: 

Τρομάζω για την δική μου σειρά. 

 

Και είναι βέβαια αλήθεια ο Ηρακλής και η Λερναία Ύδρα στη μυθολογία,

τόσο όσογια να αθετήσω την «επιταγή των καιρών»

να κάνω όλο αυτό το πρότερο μένος μου μια άλλη εικαστική άποψη για την μορφή σου, που περιβάλλει – ευτυχώς ή δυστυχώς – τον κόσμο μας.

 

28-8-2013

Ζητείται ελπίς απόψε, του Γιάννη Ποτ.

Ζητείται ελπίς απόψε

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Τα νυχτολούλουδα του σώματος

                                                    ανθίζουν

κι ακολουθεί ο εγκέφαλος σαν έντομο

                                    τη μυρουδιά τους

Η αλήθεια κελαρύζει

              στο νάμα της ψευδαίσθησης

που μας ποτίζει

               και οι πόθοι μας μεστώνουν

Η αλήθεια βγαίνει πάντα

        απ' το καπέλο μας με απάτη

                   σαν το κουνέλι του φακίρη

 

Η αλήθεια κρύβεται καλά

        μες στον ανθόκηπο του σώματος

και τραγουδάει στο παραμιλητό

                                              του ονείρου

Τότε ακριβώς που ο δαίμονας

                                     του μεσονυχτίου

σπάει τα μίζερα δεσμά της μέρας

                                           και βγαίνουν

οι αντάρτικες δυνάμεις μας

                                        στα καραούλια,

να χορεύουν στο ασημένιο φως

                                         του φεγγαριού

 

Όχι άλλος λογισμός κι ενάργεια

ας γίνει ο στίχος μου απόψε

                                   μονοπάτι τεράτων

Να περάσει το ωραίο τέρας

                    απ' τη φωλιά της μοναξιάς

να κλέψει τα αυγά της

                    σύνεση, τάξη και  καθήκον

 

Μου περισσεύει απόψε η λογική

   την ανταλλάσσω όσο  όσο με ελπίδα

 

                               28 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr/

Αναπόληση (Δοκιμή δ'), του Αλέξανδρου Σταθ.

Αναπόληση (Δοκιμή δ')

 

Του Αλέξανδρου Σταθακιού

 

Θυμάσαι που είπες στην αρχή «για μια βραδιά ας κοιμηθώ στης ποταμιάς το γυάλινο χαλίκι»;

Με κείνο το φεγγάρι ταξίδεψες… Στο στόμα όμως έμεινε αλάτι και φαρμάκι..

Θυμάσαι π' άκουσες βουή από τ' αγέρι του βουνού μες της σπηλιάς το άσπιλο ψαλτήρι;

«Ιθύνων νους σχεδόν ανώφελων μαχών» σε κείνο το φαράγγι ακούστηκες.

Κι αν ψωραλέα λάφυρα κέρδισες, αλήθεια πόσο πόθησες ένα μαϊστραλάκι!

 

Έμεινες  ταμπουρωμένος στην ακτή σ' ένα χαντάκι μες την άμμο.

Οι θάλασσες σου γίναν ένα τίποτα και κάηκαν τ' αδέσποτα μαλλιά σου .

 

28-8-2013

ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ, του Αλέξανδρου Σταθ.

ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ

 

Του Αλέξανδρου Σταθακιού

 

Θυμάσαι που' πες στην αρχή «για μια βραδιά ας κοιμηθώ στης ποταμιάς το γυάλινο χαλίκι»; 

Ένα χλωμό είδωλο του φεγγαριού σε κείνο το φευγαλέο καθρέφτη έκαμες φλάμπουρο,

αλλά ποτέ δεν γεύτηκες την χουρμαδιά της Καρχηδόνας. 

Θυμάσαι π' άκουσες βουή από τ' αγέρι του βουνού μες της σπηλιάς το άσπιλο ψαλτήρι. 

Μ' ένα σφοδρό πόλεμο και φονικά εκείνο το ψωραλέο σεντόνι έλαβες λάφυρο,

αλλά στο τέλος ήθελες μια βάρκα κι ένα μαϊστράλι. 

 

Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή, σ' ένα χαντάκι μες την άμμο. 

Οι θάλασσες σου γίναν' ένα τίποτα κι η στάχτη η προφητική τσιγάρισε τ' αδέσποτα μαλλιά σου.

28-8-2013

Εικόνες δωματίου, του Γιάννη Ποτ.

Εικόνες δωματίου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*


 

Κοιμισμένα κουτάβια

            τα πολύχρωμα μαξιλάρια

Στον καναπέ ξεκουράζεται

                       ένα κομμένο κεφάλι

Στην πολυθρόνα χτυπάει

                    μια ματωμένη καρδιά

Δυο πόδια ορφανά στο χαλί,

                          μόνο οι πατούσες

Και χιλιάδες εικόνες

                                   πολύχρωμες

ταξιδεύουν σε κύματα

Αεροπλάνα, τανκς, κανόνια

Κομμάτια ανθρώπινα

      σκορπισμένα στους δρόμους

Μαύρα πουλιά

       που σκοτεινιάζουν τον ήλιο 

και ένας σκύλος

        με σπασμένα  πόδια

                                  μπουσουλάει

 

Ήρθαν και τα θεριά

να πιούν αίμα, αλλά φοβήθηκαν

Δικαίως φοβήθηκαν τα θεριά

          ο αφανισμός τους ελλοχεύει

Όταν πυρπολείται ο ουρανός

                      και η γη σπαρταράει

Τα θεριά γίνονται χορτοφάγα

             υποκρίνονται όμως, γιατί

φυλάνε καλά στην μνήμη τους

                   τη γεύση του αίματος

και περιμένουν τις αλύτρωτες

                                  ζούγκλες τους

 

Όλοι μας περιμένουμε ένα θεριό

Να μας δείξει

      τα άγρια κοφτερά του δόντια

Να μας πάρει

               στην σκοτεινή σπηλιά του

Ας εξοικειωθούμε λοιπόν

                                    με το σκοτάδι

Ας κλέψουμε τα μυστικά

                                  της νυχτερίδας

Να βρούμε τα σημεία διαφυγής

                                           της νύχτας

 

Ας ψάξουμε για τον πολικό αστέρα

                      ή έστω τους τρεις μάγους

Αφού όλοι ποθούμε τις πυγολαμπίδες

 των κομητών

                         να διασχίζουν το έρεβος

Τα φωτεινά ορόσημα

που στην παγωμένη απεραντοσύνη

                      μας οριοθετούν το αχανές

 

                                         14 Απριλίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

 

http://toxefwto.blogspot.gr

Έμφυτες αρμονίες, του Γιάννη Ποταμιάνου

Έμφυτες αρμονίες

Του Γιάννη Ποταμιάνου

1.

Είναι έμφυτη η αρμονία

στην πολυπλοκότητα

Είναι πολύπλοκες μορφές

τα σύννεφα

Παράξενα θεριά και δράκοι

πύρινοι

Συνέχεια

Μηρυκάζοντας λωτούς αθανασίας, του Γιάννη Ποτ.

Μηρυκάζοντας λωτούς αθανασίας

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Φοβάμαι τις μνήμες μου

με γονατίζουν

Τσαμπιά τα δάκρυα

κρέμονται

στις δεντροστοιχίες

των ματιών μου

Ροδάκινα τα μαγουλά

φλογισμένα

Κρεμασμένα ηλιοβασιλέματα

Αναδύονται τα συναισθήματα

αφρός

Το κύμα, γλύφει τις πληγές

Σβήνει τα σημάδια τους ο χρόνος

Απλώνονται τα χέρια μου

ψηλαφούν

άδειες οι χειραψίες

Τυποποιημένες οι ανθρώπινες

επαφές, κονσέρβες

Άδεια τα πρόσωπα,

κουκουλοφόροι της μοναξιάς

Στον γύψο των media,

καλουπώνονται οι σκέψεις

Σταματά ο χρόνος

Ας πηγαινοέρχεται το εκκρεμές

Κινήσεις πανομοιότυπες

Επανάληψη

Ο χρόνος τρέχει, σαν σκύλος

κυνηγάει την ουρά του

Δεν προχωράει

αυτοαναιρείται ξαναρχίζοντας

Και εγώ  αφουγκράζομαι ενεός

την ηχώ, των αινιγμάτων,

Που αφήνω ανέπαφα

Σε κάθε αιώρησή του

Η καθημερινότητα μαραίνει

την βούλησή μου

κλαδεύει τις προοπτικές μου

Χαράζουν στο πρόσωπό μου

μονοπάτια

τα ξεχασμένα όνειρα

Και όταν τα μπράτσα μου

δραπετεύουν απ' τους καθρέφτες,

σωπαίνω

Και καθώς στη μήτρα της σιωπής

ανθίζει ένα λουλούδι

Αδράχνω στη λιπόσαρκη

αγκαλιά μου, την ελπίδα

και εκπέμπω φως

Τώρα που ξέπεσαν οι θεοί

Εγώ κρατώ τους κεραυνούς

Κι' όταν οι θύελλες κοπάσουν

Μια ηλιαχτίδα θα φωτίσει

τα μάτια των παιδιών

Τότε θα δραπετεύσω προς το μέλλον

Εισπνέοντας βαθιές ανάσες

αισιοδοξίας

Μηρυκάζοντας αργά λωτούς

Αθανασίας

 

27 Μαρτίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr/

Στο καφενείο η Ελλάς, του Γιάννη Ποτ.

Στο καφενείο η Ελλάς

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*


Απ' το πρωί κάθεται στο καφενείο

    μ' ένα πικρό καφέ σαν τη σιωπή του

Βαρύθυμος σαν Βόδι στο υνί

πίνει τη μελαγχολία του γουλιά γουλιά

Λερναία Ύδρα η ανεργία

       κόβεις ένα κεφάλι φυτρώνουν δύο

Δαγκώνει τα χοντρά του δάχτυλα

                 δεν αντέχει άλλο τη συμπόνια

Σκούριασε κι η αλληλεγγύη

κινούμενη άμμος η ζωή σε καταπίνει

 

Σαθρός μαντρότοιχος η κοινωνία

                                 ολόγυρα γκρεμίζεται,

ξεχείλισαν τα λύματα στους δρόμους

                 κακοφορμίζουν οι πληγές της

Ο μέρες βαγόνια χωρίς ατμομηχανή

      πηγαινοέρχονται στις γραμμές τους

                                                        ολόιδιες

 

Στην οδό Αθηνάς οι μικροπωλητές

                           πουλάνε πυροτεχνήματα

               διαλαλούν ολόχρωμες εκρήξεις

Στην πλατεία Βάθης έμποροι θανάτου

                 πουλάνε όνειρα σε φακελάκια

Κάπως έτσι για να σου κλείνει το μάτι

           απατηλή πόρνη, η ψευδαίσθηση

 

Απ' το πρωί κάθεται στο καφενείο

             μ' ένα πικρό καφέ στο μάρμαρο

Ανάμεσα στ' απούλητα

                                   χοντρά του δάχτυλα

κρατάει μια χειροβομβίδα

Κάποτε θα τολμήσει να την πετάξει

                                     και τότε θα εκραγεί

σαν το γαρύφαλλο το καφενείο η Ελλάς

 

                           

20 Ιουλίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

http://toxefwto.blogspot.gr