Εξανάστησον!!!

 Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 Ν’ αφήσω θέλω σκέψεις

πίσω μου,

τα όνειρα, πάνω απ’ τα μαύρα σύννεφα,

ισχύς εγγύς πάλι, φρέσκο εφόδιο.

Συνέχεια →

Το ανάποδο δέντρο

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Αυτό το δέντρο απλώνει τις ρίζες του

                                       ψηλά  στον ουρανό

Από εκεί ρουφάει τους χυμούς του

και τους κατεβάζει στη γη

                                 μες στους καρπούς του

Αυτό το δέντρο έχει γλυκύτατους

                                                          καρπούς

κι όποιος τους τρώει

                          γεύεται ουράνιους χυμούς

Συνέχεια →

Αστραπές στο μισοσκόταδο

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Ήταν παγωμένο το δωμάτιο στο όζον μισοσκόταδο,

μα και αιχμηρές ματιές τσουρούφλιζαν φρύδια,

ενώ κρυφά μειδιάματα μηδενιστών του ελάχιστου μικρού

προμήνυαν μια δήθεν καταιγίδα σε αίθριο καιρό.

Συνέχεια →

Με το πρόσωπο δεμένο για πανί

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Το καράβι είναι ιστιοφόρο

και στο κατάρτι του δεμένο για πανί

το πρόσωπό μου

να κοιτάζει κατάματα την καταιγίδα

με προσμονή και δέος

Συνέχεια →

Στη φωλιά του στήθους

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Στη φωλιά του στήθους του

          ένα χελιδόνι κλώθει τα αυγά του

Αυτός μ’ ένα μολύβι

                        κρεμασμένο για τουφέκι

περιμένει τους νεοσσούς του

                                             να πετάξουν

Να φύγουν κάποιο πρωινό

             ψαλιδίζοντας το φως του Μάη

Κι αυτός

         σηκώνοντας το μολύβι του

                             να ζωγραφίζει ουρανό

κι ανάερες ομορφιές να φτερουγίζουν

Συνέχεια →

Η απόλυση και η παράταση

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Παίζουν μαζί σου ζητώντας πάλι

ΑΜΚΑ, προτιμήσεις και αξιοπρέπεια.

 *** Συνέχεια →

Αποτυπώσεις

Της Αθηνάς Καλλιμάνη

Σε μια φωτογραφία

αποτυπωμένη μια αλλόφρονα στιγμή.

Συνέχεια →

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Ίσως η δίψα κι η στέρηση μετανοούν

την έπαρση σε ταπείνωση

Γι’ αυτό η δίψα ανθίζει στην έρημο

όπως ο κάκτος

Αυτός ο ακρίτας της ζωής που μάχεται

τη μοναξιά

μ’ ένα λουλούδι, μ’ ένα αγκάθι

και μια νοσταλγία της βροχής

Συνέχεια →

Οι μαθητές μου φεύγουν διακοπές…

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Σκόρπησαν σαν τα ταξιδιάρικα πουλιά

σε τόσους δρόμους, αντίθετους, τ’ αγοροκόριτσα.

Φεύγουν μ’ ανακούφισης αισθήματα,

παρατούν την πειθαρχία της κρύας «τάξης»,

γιατί ίσως απρόσμενα, ανίσως απύθμενα,

γεννήσει η φυγή την ομορφιά της αυτόνομης πράξης.

Το σχολείο χαρακτηριστικά και πάλι σκοτεινά

έχει προσλάβει, δαιμονικά της ανεργίας. 

Τη γνώση χαϊδεύουν μ’ ενέσεις καινοτόμες,

κι ανεπαίσθητα όλα τα σπρώχνει με ορμή

πνιγμένη απ’ της πληροφόρησης το συρφετό,

αυτή που απ’ της πίστης ψηλαφιέται την πυγμή.

Θύελλες στις ζωές μας έσπειραν οι αμνήμονες

της ιστορίας των μεγάλων αλμάτων.

Τους υφάλους και τις κορφές που τον αέρα γλύφουν, 

με της διαίσθησης τα πλέγματα οι μαθητές,

στην άβυθο καταχωνιάζουν της αβύσσου,

ανιχνεύοντας το μέλλον τους οι νέοι μαχητές.

Χριστούγεννα, διακοπές, σπίτι και δρόμος

των μαθητριών μου η νέα Ιθάκη.

Στης παιδικής λευτεριάς τον αγέρωχο τόπο,

γνωστικής αιθάλης στήνεται αιμοβόρα παγίδα,

μα της αγωγής ο χώρος και των παιδιών ο χρόνος

πυρπολείται πάντα με ζωή, τ’ ομολογώ πως είδα.

Οι διακοπές των μαθητών γιορτών μνήμη

και μνήμα παγίδων διακυβεύουν πάντα.

Αλήθεια, της νιότης ξεχειλίζει ανέλπιστα η ψυχραιμία,

ενώ παράδοξα κυοφορείται της έγερσης ο νόμος,

οι δόσεις θα σαπίσουν, της αράχνης, οι φαρμακερές,

θα καταστεί παρόν και η Γιορτή και παρελθόν ο πόνος…

******

Σημείωση: Αφιερώνεται νοερά στην τάξη και το σχολείο του ανυπόμονου κι αγέρωχου Άγγελου…

Πάτρα, 23-12-2013