Περιμένοντας τα πουλιά

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Ολημερίς

κλεισμένος στο κλουβί του

περιμένει τα πουλιά

Αλλά τα πουλιά δεν έρχονται

τον έχουν λησμονήσει

Συνέχεια →

Το μποζόνιο του Φρόυντ 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Οι ακατάλυτοι δεσμοί

του φαίνεσθαι και  του είναι

μοιάζουν στους χημικούς δεσμούς

ενός μορίου

Η διάρρηξή τους καταστρέφει

και το φαίνεσθαι και το είναι

***

Συνέχεια →

Αναμνήσεις θερμοφόρες

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Τέσσερες μέρες ηλιόλουστες

στης Παμβώτιδας τις όχθες

γέμισαν μάτια της φωτιάς.

Δωδώνη η πωλούσα, η αναπαλαίουσα πλέον,

άνοιξε τον φόρτο και τον νόστο.

Συνέχεια →

Το άλλο πυρίμαχο Εγώ μου

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Στο μέσα μου πηγάδι

βασιλεύει η σκοτεινιά

Καθώς πέφτουν από ψηλά

τα χαλίκια του παράλογου.

Συνέχεια →

Της θέωσης

Του Τάσου Κουράκη*

Αυτό πια δεν είναι λόγος
είναι βιωματική σύλληψη
σε σπηλιά της Πάτμου

Συνέχεια →

Του άγνωστου εργάτη

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη

οι στρατιώτες στα εργοστάσια

φυτρώνουν όπως τα δέντρα

στις ακροποταμιές

η πείνα κι η αδικία τους ποτίζει

Συνέχεια →

Της καμπούρας η διάρρυξη…

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Ο δρυοκολάπτης χωρίς βιασύνη

σκάβει το δέντρο τo ισχυρό,

να βρει την τροφή που η φύση του χρωστά.

Ο κροκόδειλος δεν χορταίνει το αίμα,

που η άλογη ζέβρα με γοργοσύνη

τον ποταμό της ζωής δεν  προσπερνά.

Συνέχεια →

Kαμιά φορά στον ύπνο μας, στα ξαφνικά, Ξυπνάμε

Του Πέτρου Π. Θεοδωρίδη*

Καμιά φορά στον ύπνο μας, στα ξαφνικά, Ξυπνάμε

νιώθουμε την αλήθεια μας κι ως τα βαθιά Πονάμε

Ύστερα βυθιζόμαστε στου ύπνου μας τη Λήθη

σκεπάζουν την αλήθεια μας, των όνειρων οι μύθοι

Συνέχεια →

Δράξασθε παιδείας

Του Πάνου Κουμπούρα*

Όταν ο δάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής προέτρεπε τους ομοεθνείς «Δράξασθε Παιδείας», σαφώς εννοούσε την Παιδεία ως λειτουργία φωτισμένης αγωγής της ψυχής και της συνείδησης, που μας καθιστά ελευθέρους και αδεσμεύτους. Δυστυχώς, η Παιδεία των Ελληνοπαίδων πάσχει. Πάσχει δεινώς και αλγεινώς. Πάσχει, όχι τόσον από έλλειψη φωτεινών δασκάλων, οι οποίοι ακόμη και ολίγοι τον αριθμόν έχουν τόση δυναμική παιδαγωγικής σποράς, ικανής να αποφέρει αφθόνους καρπούς προόδου των νέων μας. Πάσχει, μάλλον, από πλεόνασμα σκοτεινών φωτοσβεστών, παραγόντων αμαθείας και ημιμαθείας, πολιτικών, διοικητικών και γραφειοκρατών διαχειριστών των εκάστοτε εκπαιδευτικών συστημάτων, που σχεδιάζονται με προχειρότητα και με γνώμονα το κομματικό εξουσιαστικό συμφέρον και όχι το όραμα διάπλασης του ήθους και της προσωπικότητας νέων ανθρώπων, που θέλουν και δικαιούνται να κοιτούν κατάματα το μέλλον. Η γνήσια Παιδεία οφείλει να αξιοποιεί τον μαθητή – άνθρωπο ως σπίρτο δημιουργικής σκέψης και όχι ως δοχείο αποθηκευμένης εξεταστέας ύλης. «Δεν είμαι δοχείο να με γεμίσεις. Είμαι σπίρτο να μ’ ανάψεις!».

Συνέχεια →