γύρω τριγύρω
από παντού τη γη σφιχταγκαλιάζει˙
οι υδρατμοί της σύννεφα
κι αυτά, βροχή, λίμνες, ποτάμια
δωρίζουν στη στεριά ζωή
που γέννησαν τα σπλάχνα της.
Για δες θάμα κι αντίθαμα που γίνηκε εδώ πέρα
μαύρα κοράκια πέσανε πάνω στην περιστέρα
και την ξεπουπουλιάσανε˙ αχ και το νου μου χάνω
μαύρα κοράκια σα θωρώ στην άμοιρη επάνω.
Για δες θάμα κι αντίθαμα που γίνεται δω πέρα
ΟΧΙ να λες την Κυριακή να βγαίνει Ναι Δευτέρα.
Τελικά τ’ αποφάσισες οριστικά.
Κουράστηκες κι απελπίστηκες.
Η σκάλα ήταν βουνό.
Το κρεβάτι φυλακή.
Ο κήπος σου γεμάτος πλέον ξεράδια.
Η κληματαριά ανερμάτιστη.
Συμβιβαστήκαμε με την απόγνωση;
ΟΧΙ
Μετέωρο το ψεύδος αιωρείται στο σκοτάδι,
κι απειλεί Αρμαγεδδώνα
Κύμβαλα στη σιωπή αλαλάζουν πως
υποταγή είναι η μεγάλη κιβωτός
Κύμβαλα στη σιωπή κι χρόνος φρενήρης
τρέχει με μάτια κλειστά
‘’Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε.’’ Κ. Καβάφης
Αυτά μας είπε ο Κωσταντής… κι είναι πολύ ωραία.
Μα εμάς, μας νοιάζουν οι πολλοί και όχι μερικοί ˙
ολόκληρη η αλήθεια και όχι ένα μέρος της ˙
γι αυτό και λέμε ότι …
Ψάχνω, φροντίζω όλα τα κομμάτια μου
όπως ο κήπος τα λουλούδια του
όπως η έρημος το κάθε κόκκο άμμου
Εγώ είμαι τα κομμάτια μου
εγώ είμαι η έρημός μου
Μονολογούσε ο Άμλετ.
Κι απάντηση δεν έβρισκε.
Ολόιδιο το δίλλημα
Που μας προβάλλουν οι (θ) Εσμοί.
Και πώς να απαντήσεις;
‘‘Ευκοπώτερον εστί κάμηλον δια τρυμαλιάς ραφίδος διελθείν
ή πλούσιον εις την βασιλείαν του θεού εισελθείν.’’ Ευαγγέλιο
Στις είκοσι οχτώ Γενάρη μετά τις εκλογές
γράψαμε κάποιες σκέψεις για Συρριζαίους νικητές…
‘‘κι αν ακόμα κάνουν πράξη όλα όσα έχουν τάξει,
θα ‘ν’ μικρή η διαφορά απ’ το τώρα (τότε) στο μετά.’’
και ‘‘…χρειάζεται διαρκής αγώνας για να φύγει ο μεσαιώνας…’’
και πως ‘‘…για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…’’
Έκτοτε…
Μεσόγειος τάφρος – ΙV
Καταχνιά, δόντια σφιγμένα
τρίζουν τα κουπιά,
παφλάζει το κύμα στα πλευρά μας
Ένα μωρό κλαίει, ένας γέρος βήχει
