Με την πλάτη στον τοίχο είναι πλέον η κυβέρνηση, αφού οι ελπίδες της για μία συμφωνία στη σύνοδο του Eurogroupτης 24ης Απριλίου διαψεύδονται. Το Μαξίμου συνεχίζει να εκφράζει την αισιοδοξία του ότι τελικώς θα επιτευχθεί συμφωνία, αλλά η ρητορική του αυτή υπαγορεύεται κυρίως από τη σκοπιμότητα να μην προκληθεί περαιτέρω ανησυχία και ενταθεί η αιμορραγία του τραπεζικού συστήματος και το πάγωμα της αγοράς.
Περίληψη: Το άρθρο αυτό εξετάζει μερικούς από τους μύθους σχετικά με τη σημερινή Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και δείχνει ότι, στην πραγματικότητα, οι διαφορές μεταξύ των μελών της Υπερεθνικής Ελίτ που τη διαχειρίζεται είναι μόνο διαφορές τακτικής, και ποτέ στρατηγικής. Δηλαδή, ποτέ δεν αφορούν στους ίδιους τους στρατηγικούς στόχους αυτών των ελίτ για την αναπαραγωγή και επέκταση της υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής τους δύναμης. Κατά συνέπεια, οι διαφορές αυτές είναι μη-ανταγωνιστικές και έχουν ελάχιστη σχέση με τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες αναφέρονται στη μαρξιστική βιβλιογραφία. Αυτή είναι μια βασική ποιοτική διαφορά μεταξύ της προ-παγκοσμιοποιητικής Διεθνούς Τάξης που βασιζόταν στα έθνη–κράτη, και της Νέας Διεθνούς Τάξης που αναδύθηκε την εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Περίληψη: Ο στόχος του άρθρου αυτού είναι να δείξει γιατί, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ο οικονομικός πόλεμος είναι το βασικό όπλο που χρησιμοποιείται από την Υπερεθνική Ελίτ, για να ενσωματώσει στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης κάθε χώρα η οποία αντιστέκεται στην απώλεια της οικονομικής και εθνικής της κυριαρχίας, που συνεπάγεται η ενοποίηση αυτή. Το συμπέρασμα είναι ότι μόνο το χτίσιμο μιας οικονομικής και πολιτικής ένωσης κυρίαρχων εθνών, όπως ήταν η αρχική σύλληψη της Ευρασιατικής Ένωσης, η οποία θα εμπεριέκλειε τα έθνη σε όλο τον κόσμο που θα μάχονταν ακόμη τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, από την Ευρώπη και την Ασία μέχρι τη Λατινική Αμερική και τον Αραβικό κόσμο, θα μπορούσε ενδεχομένως να δημιουργήσει τις συνθήκες για αυτοδυναμία και αυτό-καθορισμό και, συγχρόνως, έναν εναλλακτικό πόλο στον σημερινό εγκληματικό μονοπολικό κόσμο.
Με μια νεόκοπη ελίτ και με ένα ποσοστό οικονομικής ανάπτυξης πάνω από 10%, το περιβάλλον έχει πάρει μια από τις τελευταίες θέσεις στην Κίνα, η μεγαλύτερη παγκόσμια με μεγάλο πληθυσμό χώρα. Η ανάπτυξη της ρύπανσης έχει οδηγήσει στις ακατάλληλες προς χρήση υδάτινες οδούς, την αυξανόμενη επίπτωση των γεννετικών προβλημάτων, μια χώρα απ’ αυτές με τον πιό βρώμικο αέρα στη γη. Είναι τόσο δυσάρεστο που υπάρχει τώρα μια λέξη για το: «smogpocalypse».
Ένα ακόμη κολοσσιαίο οικονομικό σκάνδαλο έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό πρόσφατα: Η καλοστημένη επιχείρηση τεραστίων φοροαπαλλαγών των πολυεθνικών εταιριών, η οποία έλαβε διεθνώς το όνομα LuxLeaks. Έδρα της απάτης το μικροσκοπικό Λουξεμβούργο! Τί ακριβώς συμβαίνει δεν είναι εύκολο εμείς οι αδαείς να περιγράψουμε, καθώς πρόκειται για οργανωμένο οικονομικό και λογιστικό έγκλημα σε βάρος των λαών του πλανήτη. Σε γενικές γραμμές πάντως περιγράφεται ως η δυνατότητα των πολυεθνικών εταιριών να αποφεύγουν την καταβολή των φόρων επί των κερδών τους σε διάφορες χώρες με μεταφορά αυτών σε θυγατρικές τους, που έχουν ως έδρα τους το Λουξεμβούργο, το οποίο αποτελεί φορολογικό «παράδεισο» προσφέροντας τρομακτικές εκπτώσεις φόρων στις επιχειρήσεις!
Με πρόκληση στην λογική ισοδυναμούσαν οι ερμηνείες, εντός και εκτός Ελλάδας, που επιστρατεύτηκαν για να εξηγήσουν την απότομη πτώση των τιμών των μετοχών στις διεθνείς αγορές και το βραχύβιο ράλι στα επιτόκια των ομολόγων, που ως κοινό παρανομαστή είχαν – για μια ακόμη φορά – τις ελληνικές ευθύνες. Εν ολίγοις, η αιτία που το τριήμερο 14 – 16 Οκτωβρίου δοκιμάστηκαν οι αντοχές του διεθνούς συστήματος βρίσκεται στην Ελλάδα, η οποία με την απρόβλεπτη και παρακινδυνευμένη συμπεριφορά της, όταν έθεσε θέμα διακοπής της χρηματοδότησης από το ΔΝΤ και πρόωρης εξόδου από το Μνημόνιο, έθεσε σε κίνδυνο μια ομαλά λειτουργούσα αγορά…
Ελλάδα, Πακιστάν, Ζάμπια, Σρι-Λάνκα, Μπουτάν, Παπούα-Γουϊνέα Μπαγκλαντές … Ξανά στις αγορές
(ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ…)
Του Ανδρέα Ζαφείρη*
Η μεγάλη «επιτυχία» της κυβέρνησης Σαμαρά, μια «επιτυχία» που θα κοστίσει στον ελληνικό λαό 400 εκ. ευρώ επιπλέον χρέος, δεν αποτελεί μόνο μια προεκλογικού, επικοινωνιακού τύπου κίνηση. Αυτή είναι αναμφισβήτητα η κύρια πλευρά της. Όμως όχι και η μοναδική.
Την ίδια εβδομάδα με την Ελλάδα «επανήλθαν» στις αγορές το Πακιστάν, η Ζάμπια και η Σρι-Λάνκα..
Ο μύθος των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων
Του Τάκη Φωτόπουλου*
Το «πραξικόπημα από τα κάτω» για την ανατροπή του Ουκρανικού καθεστώτος, που οργάνωσε η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) και εξετέλεσε με τις ειδικές δυνάμεις της, τους μισθοφόρους ελεύθερους σκοπευτές και φυσικά τους Ουκρανούς νεοναζιστές, είχε ένα στόχο: την ενσωμάτωση της χώρας στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μέσα από την ένταξή της στην ΕΕ και στη συνέχεια στο ΝΑΤΟ.
Δημιουργία πλούτου
Του Βασίλη Βιλιάρδου*
Είναι ασφαλώς «οξύμωρο» να αναφέρεται κανείς σήμερα σε ένα τέτοιο θέμα – στις προϋποθέσεις δημιουργίας πλούτου δηλαδή σε μία χώρα, στην οποία «καίγεται» καθημερινά ο υφιστάμενος πλούτος, καταρρέουν τα εισοδήματα, λεηλατείται και εξαθλιώνεται.
Σε μία χώρα που έχουν επιβληθεί φόροι και μειώσεις μισθών που υπερβαίνουν τα 60 δις € ετησίως, που η δημόσια και η ιδιωτική της ακίνητη περιουσία έχει υποστεί μειώσεις της τάξης του 40% (πάνω από 500 δις €), που εφαρμόζεται μία πολιτική άκρατης λιτότητας χωρίς κανένα αναπτυξιακό μέτρο (ακόμη και το σημερινό δημόσιο χρέος των 330 δις € θα ήταν βιώσιμο, εάν το ΑΕΠ είχε εξελιχθεί φυσιολογικά, στα 260 δις € – οπότε θα διαμορφωνόταν στο 127% του ΑΕΠ, ίσο με αυτό της Ιρλανδίας και χαμηλότερο από της Ιταλίας), που οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις της χρεοκοπούν μαζικά, που οι κάτοικοί της ξεπουλούν τις περιουσίες τους για «ένα πιάτο φαγητό», όπως στην προηγούμενη κατοχή, που οι ικανότεροι νέοι της μένουν άνεργοι, υποχρεωμένοι να μεταναστεύσουν κοκ.
Η ιρλανδική πρ
Του Βασίλη Βιλιάρδου*
«Σε γενικές γραμμές, οι κάτοικοι της Ιρλανδίας είναι «φυλετικά δεμένοι» μεταξύ τους – γεγονός που ίσως οφείλεται στα μεγάλα δεινά του παρελθόντος. Η παρουσία και ο ρόλος της οικογένειας είναι εντονότατος σε όλες τις βαθμίδες του κοινωνικού ιστού – ενώ οι Ιρλανδοί δείχνουν να είναι ικανοί, δραστήριοι και απλοί.
Οι περισσότεροι θυμούνταν την Ιρλανδία ως μια χώρα με υπερβολικά αδύναμη οικονομία – μία χώρα που υπέφερε από φτώχεια, από υψηλή ανεργία, καθώς επίσης από αναγκαστική μετανάστευση των Πολιτών της στις Η.Π.Α., στην Αυστραλία, στη Βρετανία και σε διάφορα άλλα μέρη της Ευρώπης. Είναι επίσης γνωστή η καταπίεση των Ιρλανδών από τους Άγγλους κατακτητές – οι φυλετικές διακρίσεις, όπως και ο απροκάλυπτος ρατσισμός που βίωσαν ως μετανάστες.
