Προς μετωπική σύγκρουση ΗΠΑ και Γερμανίας 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Όσο κι αν κανείς δεν πρόκειται να διαφωνήσει με τη διαπίστωση του πρώην βέλγου πρωθυπουργού και επικεφαλής των Φιλελεύθερων στην Ευρωβουλή Γκι Βέρχοφσταντ [1] ότι οι πολιτικές του Τραμπ αντιπροσωπεύουν μια «επιστροφή στον ωμό εθνικισμό και προστατευτισμό μιας περασμένης εποχής», το συμπέρασμά του ότι το σύνθημα «Η Αμερική πρώτα» σημαίνει «Ευρώπη ενωμένη» είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμο… Αν δεν έρχεται να συγκαλύψει μια εντελώς διαφορετική αλλά εξ ίσου ωμή πραγματικότητα.

Συνέχεια →

ΟΙ ΙΣΧΥΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Απασχόλησε πρόσφατα την ειδησεογραφία η σύνοδος της άτυπης ομάδας των επτά πλέον ανεπτυγμένων βιομηχανικά κρατών του πλανήτη. Είναι άτυπη η ομάδα, καθώς δεν έχει συγκροτηθεί με απόφαση κάποιου διεθνούς οργανισμού. Συγκροτήθηκε το 1975, δύο έτη μετά την πετρελαϊκή κρίση, την οποία προκάλεσε ο ΟΠΕΚ, μας πληροφορεί διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια, κατευθύνοντάς μας στην εξαγωγή εσφαλμένου συμπεράσματος: Είναι οι πετρελαιοπαραγωγοί χώρες που ρυθμίζουν τα της παραγωγής και διάθεσης του μαύρου χρυσού και όχι οι γιγαντιαίες πετρελαϊκές εταιρείες, οι γνωστές «επτά αδελφές».

Συνέχεια →

ΟΟΣΑ/PISA στην ελληνική εκπαίδευση: Κατασκευή «ουραγών» σε καθεστώς εθελοδουλίας (1997-2017) (Μέρος Β΄) [1]

Tου Γιώργου Μαυρογιώργου

«Η συμμετοχή της χώρας μας στο Πρόγραμμα PISA του ΟΟΣΑ υπήρξε ανελλιπής από την πρώτη χρονιά διεξαγωγής του, γεγονός που αποδεικνύει το ενδιαφέρον της Ελλάδας για τη συμμετοχή της σε θεσμούς Διεθνών Οργανισμών»

(Αριστείδης-Νικόλαος-Δημήτριος Μπαλτάς, Υπουργός Παιδείας, Μάρτιος 2015)

Σε προηγούμενες αναλύσεις μας έχουμε προσπαθήσει να τεκμηριώσουμε τον ισχυρισμό ότι το πρόγραμμα PISA αποτελεί ένα «ευφυές παιδαγωγικό εργαλείο» που έχει επινοηθεί υπό την αιγίδα του διακρατικού υπερεθνικού ΟΟΣΑ, είκοσι χρόνια πριν, μετά τον πρώτο σχεδιασμό του 1997, με σκοπό τη διείσδυση και την κυριαρχία νεοφιλελεύθερων πολιτικών της καπιταλιστικής αγοράς στα εκπαιδευτικά συστήματα, σε παγκόσμια κλίμακα [2]. Ο ΟΟΣΑ είναι υπερεθνικός διακρατικός Οργανισμός με ειδική Διεύθυνση Εκπαίδευσης (μετά το 1991), η οποία σχεδιάζει και εφαρμόζει το πρόγραμμα PISA σε 72 χώρες!

Με την ευκαιρία της επερχόμενης «εισβολής» σε σχολεία της χώρας, θα συμπληρώσουμε, με επιμέρους διαδοχικές συνέχειες, την εκτενή ανάλυση που δημοσιεύσαμε στο 2ο τεύχος του «Σελιδοδείκτη» [3], με βασική επιδίωξη να αποδομήσουμε ορισμένους περίτεχνους μύθους που υποβαστάζουν τα «θαύματα» που φέρεται να επιτελεί η αποθεωτική μανία της ολοκληρωτικής και μονοπωλιακής συγκριτικής διεθνούς αξιολόγησης PISA. Σύμφωνα με τις ενδείξεις που διαθέτουμε, παρά τις διαμαρτυρίες, τις κριτικές και τις «Παρεμβάσεις» που ασκούνται, κατά καιρούς, από προοδευτικές συνδικαλιστικές παρατάξεις εκπαιδευτικών, το θέμα PISA δεν έχει θέση προτεραιότητας στις κοινωνικές και εκπαιδευτικές διεργασίες, είκοσι χρόνια, τώρα! Κι αυτό, κατά τη γνώμη μας, συνιστά ένδειξη πλημμελούς ενημέρωσης και συνειδητοποίησης αναφορικά με τα επίδικα ζητήματα που διακυβεύονται σε μια διεργασία εικοσαετούς διάρκειας, μέσα από την οποία -κάθε τρία χρόνια- μας επιφυλάσσεται ανελλιπώς θέση στην ομάδα των «ουραγών» στις σχολικές επιδόσεις.

Συνέχεια →

Οίκοι μεταβαλλόμενης ανοχής

Του  Άρη Χατζηστεφάνου

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την παταγώδη αποτυχία των αμερικανικών οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης να προβλέψουν την παρ’ ολίγον ολοκληρωτική κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μια δεκαετία που αποδείχτηκε αρκετή ώστε οι επικριτές να μετατραπούν σε υμνητές τους.

Με τα δεδομένα ενός υγιούς καπιταλισμού (με την επιφύλαξη ο όρος να αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις) oι Moody’s, Standard & Poor’s και Fitch θα έπρεπε να είχαν κατεβάσει ρολά στις 13 Σεπτεμβρίου του 2008 – την ημέρα που έγινε γνωστή η επερχόμενη κατάρρευση της Lehman Brothers.

Συνέχεια →

ΔΝΤ, ο θεματοφύλακας του καπιταλισμού

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Η αξιωματική αντιπολίτευση, με το άλλο μείγμα πολιτικής που πρεσβεύει, με τον προσανατολισμό της προς τη Γερμανία, καθώς επίσης με τις πεπαλαιωμένες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις της, είναι εκτός τόπου και χρόνου – επίσης όσοι τάσσονται υπέρ της «πολιτικής Σόιμπλε» που εφαρμόζεται στη χώρα μας, μάλλον από βαθιά άγνοια σε συνδυασμό με το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

«Ασφαλώς πρέπει να μειωθούν οι φόροι στην Ελλάδα στη θλιβερή κατάσταση που βρίσκεται σήμερα – ειδικά η εξοντωτική προκαταβολή και οι ασφαλιστικές εισφορές, αφού κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τα μελλοντικά του εισοδήματα, ενώ το ασφαλιστικό είναι αδύνατον να επιβιώσει εάν δεν βρουν απασχόληση οι 1.400.000 άνεργοι, οπότε να διορθωθεί ο καταστροφικός δείκτης εξάρτησης. Ποιός θα ήταν άλλωστε τόσο ανόητος να επενδύσει αναλαμβάνοντας ρίσκα, με φόρους και εισφορές που υπερβαίνουν το 100% των προσδοκώμενων κερδών του; 

Εκτός αυτού, πρέπει να φορολογούνται ελάχιστα τα μη διανεμόμενα κέρδη, για να υπάρξουν επενδύσεις – αφού το νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας, εκτός από τη διαγραφή χρεών, είναι η εξασφάλιση εισοδημάτων και κερδών, για να ακολουθήσει η ανάπτυξη και η υγιής αύξηση των εσόδων του δημοσίου. Υποθέτουμε δε πως θα το δρομολογήσει η κυβέρνηση, εάν επιτέλους αντιληφθεί ότι, ο στόχος της δεν μπορεί να είναι το μοίρασμα της φτώχειας – αλλά η παραγωγή πλούτου και η δικαιότερη αναδιανομή του».

Ανάλυση

Συνέχεια →

Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα παγκόσμιας συνωμοσίας με στόχο τη φασιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων[1]

Του Κώστα Λάμπου*

«Χωρίς ατομική ιδιοκτησία δεν θα ’χαμε ανισότητα, πείνα και πολέμους, θεούς, βία, νόμους, υποθηκοφυλακεία, δικαστήρια, στρατούς και αστυνομίες».

Γκράφιτι

Η τρέχουσα οικονομική κρίση του καπιταλισμού δεν είναι καινούργια κι ας αποτελεί έκφραση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι μόνο κρίση που αποσκοπεί στη μονοπολική αναδιάρθρωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά, για να επιτύχει αυτό το σκοπό, λειτουργεί και ως πνευματική κρίση που αποδομεί τον τρόπο ορθολογικής σκέψης και αποσκοπεί στο να «ωριμάσει», διά της υπονόμευσης της γλώσσας και της σκέψης, της παραπληροφόρησης και του αποπροσανατολισμού, την ανθρωπότητα να δεχτεί τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Δεν είναι ούτε η τελευταία κρίση, κι ας είναι ο τελευταίος κρίκος μιας ατέλειωτης σειράς κρίσεων του κεφαλαίου που προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του με κάποια καινούργια μορφή που θα του δίνει παράταση ζωής, έστω κι αν αυτό σημαίνει όξυνση της φτώχειας και της καταστροφικής επίδρασής του πάνω στη Φύση και στην κοινωνία, με την αποκρουστική μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της «παγκόσμιας διακυβέρνησης».

Συνέχεια →

H πρέζα Captagon (από το Capitain και το Pentagon)

Του Περικλή Κοροβέση

Τον Οκτώβριο του 2015, ο Σαουδάραβας πρίγκιπας Αμπντέλ Μοσέν συνελήφθη στο αεροδρόμιο της Βηρυτού να μεταφέρει ναρκωτικά, η αξία των οποίων ξεπερνούσε τα 200 εκατ. ευρώ.

Τι το σημαντικό υπάρχει σε αυτήν την είδηση για να την ξαναθυμίσουμε τη στιγμή που ο τζίρος των ναρκωτικών μετριέται σε δισ. και τρισ. ευρώ και είναι από τις πρώτες οικονομικές επενδύσεις στον κόσμο (μαζί με το πετρέλαιο, τα όπλα και το τράφικινγκ);

Η είδηση είναι πως από δω έγινε παγκοσμίως γνωστό ένα νέο ναρκωτικό με το όνομα Captagon.

Συνέχεια →

Προγραμματισμένη Βραχυβιότητα

Το πραγματικό πρόσωπο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης

Του Χάρη Ναξάκη*

«Ένα προϊόν που αρνείται να πεθάνει είναι

καταστροφή για την επιχειρηματική τάξη»

Στο θαυμάσιο ντοκυμαντέρ «οι πυραμίδες της σπατάλης», τρία παραδείγματα προγραμματισμένου θανάτου των προϊόντων προκαλούν εντύπωση. Ο εκτυπωτής του Μάρκου, ο λαμπτήρας του Λάιβερμορ και οι γυναικείες κάλτσες. Ο Μάρκος από τη Βαρκελώνη, που δεν έχει πολύ καιρό από τότε που αγόρασε τον εκτυπωτή του και αυτός χάλασε, απευθυνόμενος στο κατάστημα από τον οποίο τον αγόρασε παίρνει την απάντηση ότι δεν υπάρχουν ανταλλακτικά, η δε επιδιόρθωση του θα κοστίσει 120 ευρώ, όταν ένας καινούριος κάνει μόλις 39 ευρώ. Ο Μάρκος ξεφυλλίζοντας το εγχειρίδιο του εκτυπωτή παρατηρεί έκπληκτος ότι η διάρκεια ζωής του είναι για 18.000 αντίτυπα, μόλις 5 χρόνια, ενώ στη συνέχεια αποσυναρμολογώντας τον διαπιστώνει ότι διαθέτει ένα τσιπάκι που μετρά τον αριθμό των σελίδων το οποίο δίνει εντολή για μπλοκάρισμα του εκτυπωτή όταν αυτές υπερβούν τις 18.000.

Συνέχεια →