Αμερικανικές Εκλογές: Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
Της Δανάης Καρυδάκη*
Σήμερα, 9 Νοεμβρίου 2016, είναι η επέτειος των 27 χρόνων από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989. Σε μια κωμικοτραγική σύμπτωση από αυτές που μας συνηθίζει ενίοτε η ιστορία, σήμερα είναι και η μέρα που με την αδιαπραγμάτευτη επικράτηση του Τραμπ στις Αμερικανικές Προεδρικές Εκλογές, προαναγγέλλεται το χτίσιμο του Τείχους των Αμερικανικών Συνόρων. Το αν αυτό το τείχος θα χτιστεί με τούβλα και μπετόν ή απλά με μίσος, ρατσισμό και μισογυνισμό έχει μικρή μάλλον σημασία.
The Times they are a-changin’;
Η αλήθεια είναι ότι σε επίπεδο υψηλής πολιτικής –high politics που λένε και οι Αγλοσάξονες– είναι απίθανο να ήταν διαφορετικά τα πράγματα σε περίπτωση που έβγαινε η Χίλαρι, όπως μας δείχνει περίτρανα και το κάτι λιγότερο από μια τρύπα στο νερό που έκανε ο πάλαι ποτέ ελπιδοφόρος Μπάρακ Ομπάμα τα τελευταία 8 χρόνια. Σε ένα συμβολικό επίπεδο, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος ή η πρώτη γυναίκα πρόεδρος σε μια κοινωνία πατριαρχικής λευκής υπεροχής είναι μια κοινωνική κατάκτηση, δεν φαίνεται όμως να φτάνει για να επέλθει μια κοινωνική αλλαγή που θα προϋπέθετε, φυσικά, δομικές αλλαγές στην οικονομία.
