Δ.N.T.: Προς αναβίωση της αποικιοκρατίας;

 

Του Παναγιώτη I. Kαραφωτιά

 

Mετά τις πρόσφατες καταγγελίες, που δεν διαψεύστηκαν, περί της «άνευ όρων» υπογραφής του Mνημονίου, δίχως καμμιά αναφορά σε πειστικές και υλοποιήσιμες προτάσεις για ανάκαμψη, καθώς και περί παρασκηνιακών εγχειρημάτων παγίδευσης της χώρας σε εθνικά επικίνδυνους συμβιβασμούς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αόρατος «εχθρός», με τη μορφή διαφθοράς και ηττοπάθειας, χωρίς ούτε ένα τελεσίγραφο ή πυροβολισμό, «εκπόρθησε» το εθνικό κάστρο. H «σφαγή» άρχισε με πρώτα θύματα τους οικονομικά ευάλωτους.

Έτσι, άρχισε ήδη η «άτακτη φυγή» νέων, ιδιαίτερα επιστημόνων, προς το εξωτερικό και ειδικότερα σε χώρες, όπου η «αφαίμαξη εγκεφάλων» έχει αναχθεί σε υψίστη στρατηγική επιστήμη, σε βάρος, όμως, της ανάπτυξης και προόδου της Πατρίδας, παραπέμποντας σε αποικιοκρατικές εποχές. Προφανώς, οι ηγεσίες της χώρας δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει την τραγικότητα της κατάστασης. Nαρκισσευόμενες, εφησυχάζουσες και εθελοτυφλούσες σε ένα περιβάλλον γενικότερου κοινωνικού διχασμού, εκμαυλισμού και ιδεολογικής «αποχαύνωσης», που θυμίζει ανάλογες καταστροφικές ανθρωπογενείς συγκυρίες περιόδων εθνικής κρίσης, με έμβλημα το διαβόητο αντικοινωνικό: «Aς είναι καλά το δάσος και ας καίγονται τα δέντρα» ή το: «H Eλλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» (αλλά οι Έλληνες πεθαίνουν). Όσον αφορά το ρόλο ξένων παραγόντων, έχει πλέον συμπληρωθεί το παζλ, ιδιαίτερα μετά τη θλιβερή και ανίερη πράξη της Yπερδύναμης να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Mακεδονία» και την αποικιοκρατική στάση του Δ.N.T., που θεωρείται, «δούρειος ίππος» της Yπερδύναμης.

Έχουν τελειώσει οι ψευδαισθήσεις περί ειλικρινούς φιλελληνικής πολιτικής της και έχει γίνει κοινή συνείδηση ότι από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, εκπονήθηκαν σχέδια που εξυπηρετούσαν αποκλειστικά συμφέροντα της Yπερδύναμης, αλλά στην περίπτωση της Eλλάδας, παρά τις τρομερές θυσίες για αυτήν, πέραν από τα εκατομμύρια μεταναστών, οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην ανάπτυξή της, με τη νέα «τάξη» που η Yπερδύναμη επέβαλε, η Χώρα προσδέθηκε με «συνοπτικές διαδικασίες» στο στρατηγικό και οικονομικό της άρμα και παγιδεύτηκε σε ένα φαύλο κύκλο θλιβερών συμβιβασμών. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, αντί να πετύχει αειφόρα ανάπτυξη, πέτυχε να γίνει ουραγός στρατηγικών, που κατέληξαν στη συρρίκνωση του Έθνους και την αφαίμαξη πολύτιμου εργατικού δυναμικού, ενώ εγκάθετα φαύλα ηγετικά κυκλώματα, στο πλαίσιο αδιαφάνειας, αναξιοκρατίας και κοινωνικού αποκλεισμού, απεργάζονταν την ευημερία του λαού, ανάγοντας σε νέο «δόγμα» το: «Διάφθειρε και βασίλευε».

Ένα ακόμη αποτέλεσμα ήταν η άνευ όρων «υποταγή» της χώρας σε ξένες στρατηγικές επιταγές, σε βάρος, όμως, εθνικών ζωτικών συμφερόντων, αρχίζοντας από την Kύπρο, τα Ίμια, τα Σκόπια, τις συνεχιζόμενες προκλήσεις και επεκτατικές ενέργειες της Tουρκίας, και, τέλος, στις αγκυλώσεις πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων του Δ.N.T., το οποίο, ανήκοντας στο γενικότερο σύστημα των οργανώσεων του O.H.E., έχει από τον καταστατικό του χάρτη χρέος να διευκολύνει αποφασιστικά τις χώρες που προσφεύγουν σε αυτό και όχι να λειτουργεί με αποικιοκρατικό πνεύμα. Kαι είναι περίεργο και λυπηρό ότι οι αρμόδιοι ηγέτες της χώρας με τους «ειδικούς» συμβούλους τους, που υπέγραψαν το Mνημόνιο, δεν έστερξαν να μελετήσουν και να αξιοποιήσουν τις ίδιες τις πρόνοιες του Δ.N.T., με τις οποίες η παρούσα Διοίκησή του βρίσκεται σε δραματική ανακολουθία.

Συγκεκριμένα, το άρθρο I περί των σκοπών του ΔNT στην παράγραφο (v) αναφέρει ότι ένας από τούς σκοπούς του Tαμείου είναι «να δημιουργεί εμπιστοσύνη στα μέλη, διαθέτοντάς τους προσωρινά τους γενικούς πόρους του Tαμείου υπό επαρκείς εγγυήσεις, ώστε να τους δώσει την ευκαιρία να διορθώσουν ανισορροπίες στο ισοζύγιο πληρωμών τους, χωρίς να καταφεύγουν σε μέτρα, που να είναι καταστροφικά για την εθνική ή διεθνή ευημερία». Eίναι, συνεπώς, δυνατόν, με τα μέτρα που επέβαλε στην Eλλάδα το Δ.N.T. και οι υπόλοιποι, να πετύχει η Χώρα τα όσα αυτό επαγγέλλεται ή το αντίθετο, δηλαδή να βυθιστεί σε οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στη γαλήνη και ευημερία του λαού της;

Eίναι, πάντως, ενθαρρυντικό ότι συλλογικοί φορείς αλλά και διεθνούς κύρους προσωπικότητες έχουν ήδη αντιδράσει, δημιουργώντας βάσιμες ελπίδες για επίσημες μεθοδικές ενέργειες, ώστε να υπάρξει αναθεώρηση των όρων του Δ.N.T. και η Χώρα να εξέλθει σύντομα και ανώδυνα από την κρίση, που μπορεί να μετεξελιχθεί σε διεθνή με απρόβλεπτες συνέπειες.

 

* O Παναγιώτης I. Kαραφωτιάς είναι Kαθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Iνδιανάπολης, τ. Διευθύνων Σύμβουλος του Γραφείου OHE για Eλλάδα, Kύπρο και Iσραήλ.

 

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 01 Απρίλιος 2011, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/842/dnt-pros-anabiose-tes-apoikiokratias-tou-panagiote-karaphotia.html

Αραβικές χώρες: Τύμπανα του πολέμου

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο αραβικός κόσμος δοκιμάζεται από εξεγέρσεις, τις οποίες η Δύση επιχειρεί μέσω των κατευθυνομένων ΜΜΕ να προβάλει ως αντίδραση των λαών κατά δικτατόρων που έχουν παγιώσει επί δεκαετίες την εξουσία τους και τους καταπιέζουν. Και ως προς την καταπίεση δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε, έχουμε όμως σοβαρούς λόγους να αμφιβάλλουμε για το αν οι εξεγέρσεις είναι αυθόρμητες.

Κατ’ αρχήν οι μουσουλμάνοι δεν έχουν ουδεμία εκτίμηση στις αστικού τύπου δημοκρατία και ελευθερία. Διαδηλώνουν σε χώρες της δυτικής Ευρώπης στέλλοντας στο διάβολο και τη μία και την άλλη. Ίσως γιατί γεύθηκαν επαρκώς αυτές στις χώρες, όπου διαβιώνουν ως μετανάστες. Κατά τον ίδιο τρόπο είχε γευθεί τον χριστιανισμό ο Μαχμάτα Γκάντι τόσο στην Αγγλία όσο και στη Νότια Αφρική με συνέπεια να γράψει προς τους συμπατριώτες του: Να μελετάτε την Καινή Διαθήκη, διότι είναι υπέροχο κείμενο. Να μη γίνετε ποτέ χριστιανοί, διότι είναι οι αθλιότεροι άνθρωποι που γνώρισα! Το Ισλάμ είναι θεοκρατικό και εν πολλοίς αποδέχεται τη δύναμη της μοίρας (το κισμέτ). Η ελευθερία και η δημοκρατία του είναι άγνωστες και δεν θα τις κατανοήσει ποτέ. Βέβαια γεννάται το ερώτημα: Πόσο τις κατανόησε η Δύση τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα. Συνεπώς, τί να κρύβεται πίσω από τις “αυθόρμητες” εξεγέρσεις κάποιων ασημάντων αριθμητικά πολιτών;

Ο Αμερικανός στρατηγός Wesley Clark, εν αποστρατεία σήμερα, σε τηλεοπτική του συνέντευξη δήλωσε ότι δέκα ημέρες μετά την αεροπορική επιχείρηση κατά των διδύμων πύργων της Νέας Υόρκης πληροφορήθηκε ότι είχε αποφασισθεί η επίθεση κατά του Ιράκ και ότι λίγες ημέρες αργότερα ενημερώθηκε ότι κατά τα προσεχή έτη η χώρα του θα αφάνιζε έξι ακόμη χώρες: Συρία Λίβανο, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν και Ιράν. Στο ερώτημα του λαμβάνοντος τη συνέντευξη “γιατί αυτή η επιθετικότητα”, ο στρατηγός απάντησε: “Μάλλον δεν ξέρουν τί άλλο να κάνουν”! Το ύφος και το ήθος του στρατηγού δεν μαρτυρεί κάποια αίσθηση ενοχής και επακόλουθες τύψεις. Άλλωστε ο ίδιος ήταν ο διοικητής των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ κατά το διάστημα 1997-2000 και από τη θέση αυτή ρήμαξε τη Σερβία με τους βομβαρδισμούς (1999). Μετά την αποστράτευσή του στήριξε την Κλίντον και τον Ομπάμα. Μόνον την αλαζονεία ως εκ της αισθήσεως δυνάμεως μπορούμε να διακρίνουμε στους λόγους του στρατηγού. Θεωρούμε απαράδεκτη και επιπόλαια την άποψη ότι επιχειρούν, επειδή δεν ξέρουν τί άλλο να κάνουν. Ξέρουν και μάλιστα πολύ καλά, όπως και ο στρατηγός, γιατί επιχειρούν. Εμείς θα το μάθουμε αργότερα.

Σε δύο χώρες, στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, συνέβη ήδη η ανατροπή των δικτατόρων χωρίς σοβαρή αιματοχυσία και υλικές ζημίες. Οι χώρες αυτές δεν περιλαμβάνονται σ’ εκείνες που ανακοίνωσε ο στρατηγός. Τον Λίβανο τον ανέλαβε, ως εύκολο στόχο το σιωνιστικό Ισραήλ (2006), και σχεδόν τον ισοπέδωσε. Ασφαλώς αναμένεται και νέος γύρος, αφού εκεί δρα ακόμη η μαχητική Χεσμπολλά. Στη Λιβύη μαίνονατι οι συγκρούσεις, καθώς ο Καντάφι, ψυχοπαθολογική προσωπικότητα, δεν φαίνεται πρόθυμος να παραδώσει την εξουσία. Και καθώς ο λαός δεν φάνηκε ιδιαίτερα πρόθυμος να τον ανατρέψει, ανέλαβαν το “θεάρεστο” έργο του εξαναγκασμού του Καντάφι σε παραίτηση οι ειρηνοποιοί του ΝΑΤΟ δια των βομβαρδιστικών τους με πρωτοστατούσα τη Γαλλία, που δεν εξετάζει τα οικονομικά της χάλια (ή ίσως επειδή τα εξετάζει και ορέγεται κι αυτή τα πετρέλαια της Λιβύης). Η χώρα μας προσηλωμένη στα παγκόσμια ιδανικά (!!!) έσπευσε να προσφέρει εκδουλεύσεις στους σιδηρόφρακτους νέους “σταυροφόρους” (χωρίς σταυρό, και ο Πούτιν ορθά το παρετήρησε). Βλέπετε είχαν σεβαστεί οι κύριοι αυτοί όλες τις προηγούμενες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, και ιδίως τα σχετικά με την Κύπρο, και μας είχαν καταϋποχρεώσει! Θα δαπανήσουμε και εδώ κάποια εκατομμύρια € και μετά δεν θα φθάνουν για επιδόματα, καθώς οι δανειστές μας δείχνουν πλεονάζουσα αγριότητα. Άγριοι είναι, τί να δείξουν απέναντι σε ανθρωπάκια που έμαθαν να σκύβουν στους ισχυρούς το κεφάλι και να εκμεταλλεύονται τους λαούς τους;

Με τις εξελίξεις πληροφορηθήκαμε ότι οι δικτάτορες Τυνησίας, Αιγύπτου και Λιβύης μετείχαν στη σοσιαλιστική Διεθνή! Να λοιπόν που ο σοσιαλισμός, το καμάρι της Δύσης, μπορεί να συμμαχήσει με την ισλαμική “σοσιαλιστική” δικτατορία! Πιθανόν να έκανε κάποια προσπάθεια ο νυν πρόεδρός της και πρωθυπουργός μας να πείσει και τους δικτάτορες, όπως πρόσφατα και τον Ερντογάν, ότι η δημοκρατία δεν είναι χριστιανική, ώστε αυτοί να αποβάλουν τον “φόβο” που τους διακατέχει! Πάντως φωτογραφία που δείχνει τους σήμερα κατηγόρους σε στάσεις θερμών εναγκαλισμών με τους δικτάτορες είδαν το φως της δημοσιότητας. Ταλαίπωροι λαοί, πού στηρίζετε τις ελπίδες σας! Ο πανέξυπνος Καντάφι αισθανόμενος να σφίγκει ο κλοιός γύρω του λόγω της αντιδυτικής στάσης του είχε μεταβάλλει την πολιτική του και είχε εμφανιστεί πρόθυμος να συμβάλει στην πάταξη της “τρομοκρατίας”, όπως την εννοούσε ο Μπους που έστρεφε εμμέσως πλην σαφώς την δυτική κονή γνώμη εναντίον του Ισλάμ. Μάλιστα είχε εγκωμιαστεί από τους δυτικούς ολετήρες ως καλός σύμμαχος. Κατά τους ισχυρισμούς του ενισχύθηκε με σημαντικά ποσά του λιβυκού λαού ο Σαρκοζύ κατά την προεκλογική του εκστρατεία, η οποία τον έφερε στο αξίωμα του προέδρου της χώρας του και δεν έχουμε λόγους να δυσπιστήσουμε. Άραγε τα ξόδεψε αυτά τα χρήματα ο Σαρκοζύ ή έμειναν ώς πλεόνασμα, αφού τα ΜΜΕ προπαγάνδιζαν από ετών υπέρ της υποψηφιότητάς του; Τώρα που όλα δείχνουν ότι εξελέγη ο επόμενος πρόεδρος, ο Στρος Καν του ΔΝΤ, ο Σαρκοζύ ωθήθηκε σε μιά επιχείρηση για τη “δόξα” της Γαλλίας και λησμόνησε τον φίλο του. Και για τον λιβυκό λαό που ματώνει; Μα γι’ αυτόν σπεύδουν όλοι, για να τον απαλλάξουν από τον δυνάστη!

Αν στον μετανοημένο και “σώφρονα” Καντάφι επιφύλαξαν αυτά, τί αναμένει όχι βέβαια τον Άσαντ, αλλά τον λαό της Συρίας, το μαύρο πρόβατο του αντιαμερικανικού κοπαδιού! Αν επιτύχει και εκεί η “λαϊκή εξέγερση”, τότε το μισητό Ιράν θα έχει πλήρως απομονωθεί! Βέβαια πολλοί ίσως αναρωτηθούν: Και η Τουρκία, η σήμερα ολοένα και περισσότερο απομονούμενη οικειοθελώς, τί ρόλο αναμένεται να διαδραματίσει; Αναμφισβήτητα κατά τα τελευταία έτη με την πολιτική της έχει κατακτήσει τις καρδιές πολλών Αράβων σουνιτών, οι οποίοι για θρησκευτικούς λόγους δεν θέλουν να εκδηλώσουν τη συμπάθειά τους προς το αντιδυτικό, αλλά σιιτικό Ιράν. Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι δυτικοί επιχειρούν να συγκροτήσουν πανσουνιτικό μέτωπο με νεόκοπους δικτάτορες, πρόθυμους να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της Δύσης και του Ισραήλ. Μήπως ετοιμάζουν για τον ρόλο του ηγέτη των σουνιτών την Τουρκία; Μήπως θα οδήγήσουν αυτό το μέτωπο κατά του Ιράν, ώστε να αποφύγουν τις δικές τους απώλειες σε μια επιχείρηση κατά του Ιράν, την οποία διαρκώς μετατοπίζουν χρονικά; Αν τελικά επιτύχουν την ενδοϊσλαμική σύγκρουση, τότε ίσως για μικρό χρονικό διάστημα θα ανακουφιστούν και το Ισραήλ, που θα βρεί μάλιστα και πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεκληρίσει τους Παλαιστίνιους, αλλά και η Δύση, καθώς τα κοιτάσματα πετρελαίου του Ιράν είναι σημαντικά και η φωνή του Αχμαντινετζάτ, αυτού του δικτάτορα που μάλλον δεν μετέχει στη σοσιαλιστική διεθνή, είναι ανυπόφορη!

Απομένουν οι χώρες Σουδάν και Σομαλία. Την πρώτη την έχουν διαλύσει από δεκαετίες, καθώς μαίνεται κατά καιρούς η σύγκρουση μεταξύ Αράβων του Βορρά και Νέγρων του Νότου, όπως το είχαν σχεδιάσει οι αποχωρούντες Άγγλοι αποικιοκράτες. Το Νταρφούρ, το απέραντο στρατόπεδο εξαθλιωμένων προσφύγων δεν συγκινεί πλέον τα ΜΜΕ. Κάποια ημέρα οι αντάρτες του Νότου συνεπικουρούμενοι από άλλους εξ Ουγκάντας και Ρουάντας και οπλισμένοι σαν αστακοί από της δυνάμεις της “ελευθερίας” θα δώσουν το τελικό κτύπημα στη χώρα που θα διαιρεθεί (και έπρεπε αυτό να συμβεί πριν πληρώσουν με τη ζωή τους τόσοι άμαχοι). Και στα δύο κράτη θα θριαμβεύσει η “δημοκρατία”! Η Σομαλία παρά τα πλήγματα εξακολουθεί να ανθίσταται και να γεννά μουτζαχεντίν. Με βάση την απέναντι ευρισκόμενη Υεμένη, όπου επίσης πνέει άνεμος αλλαγής, ίσως επιχειρηθεί να “απελευθερωθεί”και η πλέον εξαθλιωμένη χώρα του πλανήτη!

Εμείς είμαστε με το μέρος των ελευθέρων και δημοκρατικών εθνών. Γι’ αυτό και δεν διατρέχουμε κανέναν κίνδυνο!

Το έγκλημα στη Λιβύη και η «Αριστερά»[i]

 

Του Τάκη Φωτόπουλου

 

Και αυτό, παρά το γεγονός ότι έχει φαλκιδεύσει με κάθε τρόπο οποιεσδήποτε ελευθερίες συνδέονται με συλλογικούς αγώνες: από επιστρατεύσεις απεργών μέχρι την κατά σύστημα κήρυξη (από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη) κάθε ενοχλητικής για τις ελίτ απεργίας ως «καταχρηστικής» και την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων με τη χρήση μαζικής βίας για τη κατάπνιξή τους με οποιαδήποτε αφορμή. Και, το κυριότερο, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ζήτησε μέσα από δημοψήφισμα (που ― υπό προϋποθέσεις ― είναι το μόνο ψήγμα δημοκρατίας στην αντιπροσωπευτική «δημοκρατία») την έγκριση των κτηνωδών μέτρων που καταλύουν σχεδόν όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, ξεπουλούν κάθε κοινωνικό πλούτο και καταδικάζουν στην ανεργία μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και, ακόμη μεγαλύτερο, στη φτώχεια.

Σε αυτό, βέβαια, πήρε μαθήματα από την Ευρωπαϊκή ελίτ που, μετά τη συνεχή σχεδόν απόρριψη των νεοφιλελεύθερων προτάσεών της για την ΕΕ από τους Ευρωπαϊκούς λαούς, τώρα αποφεύγει συστηματικά τα δημοψηφίσματα! Ίσως είναι λοιπόν καιρός η Χούντα, που κατά σύστημα εξαπατά τον Ελληνικό λαό, αντί να τον βρίζει επειδή αντιδρά στην περιφρονητική αγνόηση της βούλησής του από τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες, να υιοθετήσει μια παραλλαγή του παλαιού βασιλικού λογότυπου που θα την εκφράζει απόλυτα: «Ισχύς μου η προστασία των ΜΑΤ»…

Όμως δεν έφθανε το έγκλημα της Χούντας κατά του Ελληνικού λαού αλλά τώρα τον εμπλέκει και σε πόλεμο, χωρίς βέβαια να τον ρωτήσει ― όπως άλλωστε κάνουν και όλες οι άλλες δυτικές «δημοκρατίες», όπου για κρίσιμα θέματα δεν σκοτώνουν μεν διαδηλωτές αλλά απλά τους αγνοούν, όσοι και να είναι, και τους πνίγουν στα δακρυγόνα κ.λπ., ώστε να τρομοκρατούν τη μεγάλη πλειοψηφία που δεν έχει σχετική εμπειρία. Ο πόλεμος αυτός αποτελεί άλλο ένα έγκλημα κατά του Αραβικού έθνους αφού οδηγεί βραχυπρόθεσμα στον διαμελισμό της Λιβύης και μακροπρόθεσμα στην «αλλαγή καθεστώτος» που επιδιώκει η υπερεθνική ελίτ, μαζί με το εγκληματικό Σιωνιστικό κράτος των Λίπερμαν, Νετανιάχου κ.ά., με τους οποίους η Χούντα έχει αναπτύξει πρωτόγνωρους για ελληνική κυβέρνηση φιλικούς δεσμούς. Γεγονός που θα έχει βαρύτατες συνέπειες για τον Ελληνικό λαό. Όχι βέβαια από τους σημερινούς συνομιλητές ομολόγους του «Γιωργάκη» και καρπαζοεισπράκτορες της υπερεθνικής ελίτ, αλλά από τα αναδυόμενα Αραβικά λαϊκά κινήματα που τους καταποντίζουν, όπως τους ομοϊδεάτες του «σοσιαλιστές» στη «Σοσιαλιστική» Διεθνή Μπεν Αλί και Μουμπάρακ!

Όπως υποστήριξα στο προηγούμενο άρθρο μου, υπάρχουν θεμελιακές διαφορές μεταξύ των παλλαϊκών εξεγέρσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο και της δήθεν «επαναστατικής» εξέγερσης στην Λιβύη, την οποία υποστηρίζει σήμερα όχι μόνο η άθλια «αριστερά» των Κον Μπεντίτ κ.ά ― που υποστήριξε επίσης, άμεσα η έμμεσα, και όλους τους άλλους «πολέμους» της εγκληματικής υπερεθνικής ελίτ ― αλλά και σημαντικό τμήμα της κρατικιστικής «αντισυστημικής» Αριστεράς, καθώς και σύμπασα η «ελευθεριακή»! Η «Αριστερά» αυτή «δεν βλέπει» όχι μόνο τις ιστορικές διαφορές που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, αλλά και τις τεράστιες ομοιότητες μεταξύ κάποιων καθεστώτων και των συναφών εξεγέρσεων. Έτσι, «δεν βλέπει» ότι:

– τα καθεστώτα στην Αίγυπτο και Τυνησία είναι πελατειακά καθεστώτα της υπερεθνικής ελίτ, άμεσα εξαρτημένα από αυτή που ελέγχει ακόμη και τον στρατό τους, ο οποίος άλλωστε επέτρεψε την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού στις χώρες αυτές (αλλά όχι, βέβαια, και των ίδιων των καθεστώτων!), στο πλαίσιο μιας νέας πολιτικής «εκδημοκρατισμού» στον Αραβικό κόσμο (παρόμοιου με αυτόν στην Λατινική Αμερική). Ανάλογη τύχη μπορεί να έχουν αύριο και τα καθεστώτα στην Υεμένη και το Μπαχρέιν ― όχι, όμως της Σαουδικής Αραβίας (όπου οι διαδηλωτές πυροβολούνται πριν να διαδηλώσουν!), εφόσον η σημερινή εξάρτηση της Δύσης από το πετρέλαιό της είναι κρίσιμη.

– τα καθεστώτα στην Λιβύη, το Ιράν, Συρία (ή χθες το Ιράκ) δεν είναι πελατειακά καθεστώτα και μόνο έμμεσα εξαρτώνται από την Δύση, στο βαθμό που είναι ενσωματωμένα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Γι’ αυτό και η υπερεθνική ελίτ, όταν γίνουν αρκούντως «ενοχλητικά», δεν έχει άλλο τρόπο να τα ανατρέψει παρά μόνο μέσω της «αλλαγής καθεστώτος» που μπορεί να επιτύχει με τη χρησιμοποίηση της κτηνώδους στρατιωτικής μηχανής της που στηρίζεται κυρίως στους μισθοφόρους του Αμερικανικού και του Βρετανικού στρατού.

– οι εξεγέρσεις κατά των πελατειακών καθεστώτων είναι κατά κανόνα γνήσιες παλλαϊκές εξεγέρσεις, εφόσον τα διεφθαρμένα αυτά καθεστώτα στηρίζονται μόνο στην εύνοια της υπερεθνικής ελίτ, μιας ντόπιας μικρής ελίτ και του κρατικού τρομοκρατικού μηχανισμού.

– οι εξεγέρσεις ενάντια στα μη πελατειακά καθεστώτα δεν είναι κατά κανόνα παλλαϊκές, εφόσον συνήθως τα καθεστώτα αυτά είτε είναι συνεχιστές λαϊκών επαναστάσεων (Ιράν) είτε εκφράζουν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, όπως στην Λιβύη και στα Μπααθικά καθεστώτα (Ιράκ, Συρία). Αυτό σημαίνει ότι έχουν σημαντική λαϊκή στήριξη και, επομένως, η ανατροπή τους από την υπερεθνική ελίτ μπορεί να θεμελιωθεί μόνο μέσα από την εκμετάλλευση ενός (ανοικτού ή μη) εμφυλίου πολέμου (Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.).

Με βάση τα παραπάνω δεν είναι περίεργο ότι η απόφαση του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ που ενέκρινε τη νέα εγκληματική εκστρατεία της υπερεθνικής ελίτ, δήθεν για την προστασία των σφαγιαζόμενων από τον Καντάφι Λιβύων, στη πραγματικότητα στοχεύει στην αλλαγή καθεστώτος (όπως άλλωστε ανοικτά δηλώνουν οι εκπρόσωποι της, παρά το γεγονός ότι ακόμη και το ψήφισμα του ΟΗΕ δεν θέτει παρόμοιο στόχο!). Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι το ψήφισμα αυτο θεμελιώθηκε:

α) πρώτον, σε αίτημα των «επαναστατών» της Λιβύης. Έτσι είδαμε για πρώτη φορά «επαναστάτες» να ζητούν τη βοήθεια του ΝΑΤΟ για να νικήσουν σε εμφύλιο πόλεμο ―ο οποίος δεν έχει σχέση βέβαια με εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο, όπως κάποιοι «αριστεροί αναλυτές» εσκεμμένα συγχέουν (συγκρίνοντας το ακόμη και με τον απελευθερωτικό αγώνα του… 1821!) εκτός βέβαια αν οι «αριστεροί» αυτοί στον πόλεμο του Βιετνάμ υποστήριζαν αντίστοιχα και το αίτημα των Νοτιοβιετναμέζων προς τους Αμερικανούς για την «απελευθέρωση» της χώρας τους… Και αυτά όλα τη στιγμή που οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης έχουν γεμίσει τους τοίχους της πόλης με συνθήματα «όχι στη ξένη επέμβαση», την ήμερα που ανακοινώθηκε η ξένη επέμβαση χόρευαν στους δρόμους όλη νύχτα, και τώρα που τα Νατοϊκά αεροπλάνα κάνουν σκοποβολή (όπως πριν στο Ιράκ) κονιορτοποιώντας τις δυνάμεις που υποστηρίζουν το καθεστώς, αυτοί πανηγυρίζουν για τη νίκη «τους» (τα ειρωνικά εισαγωγικά ανήκουν στον Βρετανό ανταποκριτή[1]) γύρω από τα απανθρακωμένα οχήματα και πτώματα στρατιωτών.

β) δεύτερον, σε αίτημα του Αραβικού Συνδέσμου. Όμως, αυτό είναι άλλη μια απάτη. Όχι μόνο γιατί από τα 22 μέλη του μόνο 10 έλαβαν μέρος στη ψηφοφορία και από αυτούς τα 2 (Συρία, Αλγερία) το καταψήφισαν. Αλλά και γιατί ανάμεσα στους υπερψηφίσαντες το ψήφισμα είναι όλα τα κράτη που σφάζουν σήμερα τους λαούς τους και μάλιστα κατά πολύ αγριότερο τρόπο από τη Λιβύη, αφού ούτε ο πιο καλοπληρωμένος δυτικός δημοσιογράφος δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι οι δυνάμεις του Καντάφι καταλαμβάνουν νοσοκομεία και κτυπούν το ιατρικό προσωπικό στους δρόμους που περισυλλέγει τους τραυματισμένους απο τα πυρά του στρατού της Σαουδικής Αραβίας (που κλήθηκε να επιβάλλει την τάξη), χωρίς βέβαια η υπερεθνική ελίτ να νιώσει την ανάγκη να επέμβει για τη κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου (που ακόμη και ο ΟΗΕ κατήγγειλε! [2]  και παρά το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι έχουν στο Μπαχρέιν τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση τους στη περιοχή! Ένα άλλο μέλος που υπερψήφισε το αίτημα είναι η Υεμένη η οποία συνεχίζει να σφάζει μαζικά τους πολίτες της.[3]

Είναι ακόμη επιβεβαιωτικό των παραπάνω συμπερασμάτων για τους «επαναστάτες» της Λιβύης ότι ούτε η νέα κυβέρνηση στη Τυνησία ούτε αυτή στην Αίγυπτο αντιτάχθηκαν στο ψήφισμα για την στρατιωτική επέμβαση της υπερεθνικής ελίτ, ενώ για την Αίγυπτο έχουν επιβεβαιωθεί πια οι πληροφορίες (ακόμη και από τον απεσταλμένο της ΝΕΤ!) ότι παίζει ρόλο διαμετακομιστικού κέντρου οπλισμού στους «επαναστάτες», κατά παράβαση του αποκλεισμού όπλων που έχει επιβάλλει ο ΟΗΕ. Ακόμη, επιβεβαιωτικό των παραπάνω συμπερασμάτων είναι ότι ενώ οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και Αίγυπτο ήταν πραγματικές παλλαϊκές εξεγέρσεις, η κοινωνική βάση των «επαναστατών» στη Λιβύη είναι πολύ μικρή και εντοπισμένη γεωγραφικά σε φυλές που παραδοσιακά ήταν εναντίον του Καντάφι, στη «νεολαία του ίντερνετ» που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο μου, και κυρίως στους Ισλαμιστές που ξεκινούν κάθε διαδήλωση και μάχη με το «επαναστατικό» σύνθημα «ο Θεός είναι μεγάλος». Και είναι ακριβώς η στήριξη της «επανάστασης» από μια «ανίερη συμμαχία» των Ισλαμιστών κατά του κοσμικού καθεστώτος του Καντάφι αυτή που ένωσε τον αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν και τους συνεργαζόμενους με το Ιράν Ισλαμιστές της Χεζμπολάχ στον Λίβανο (οι οποίοι ελέγχουν τη κυβέρνηση του Λιβάνου που πρωτοστάτησε στον ΟΗΕ για να περάσει το ψήφισμα) αλλά και της Χαμάς στην Παλαιστίνη καθώς και το εμιράτο του Κατάρ που ήταν το πρώτο που ενίσχυσε την «επαναστατική» κυβέρνηση, αφού άλλωστε η όλη μιντιακή εκστρατεία για τις «μαζικές σφαγές του Καντάφι» ξεκίνησε από το κανάλι της Αλ Τζαζίρα που ξαφνικά μετατράπηκε σε κανάλι της υπερεθνικής ελίτ!

Από την άλλη μεριά οι ενδείξεις για την ισχυρή κοινωνική βάση του καθεστώτος είναι πολλές. Το γεγονός ότι το «δικτατορικό» καθεστώς που δήθεν στηρίζεται μόνο στην οικογένεια Καντάφι και τους μισθοφόρους, όπως υποστηρίζει η αδίστακτη προπαγάνδα των ΜΜΕ, δεν έχει ενδοιασμό να μοιράζει οπλισμό στον λαό (που κανένα δικτατορικό καθεστώς δεν έχει κάνει στην Ιστορία, εφόσον εύκολα θα μπορούσαν τα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα να στρέψουν τα όπλα τους κατά του καθεστώτος) είναι μια ένδειξη. Άλλη ένδειξη είναι ότι παρά τους ανηλεείς βομβαρδισμούς όχι μόνο δεν σημειώθηκε καμιά επανάσταση κατά του καθεστώτος, όπως από την πρώτη μέρα έλεγαν τα φερέφωνα της υπερεθνικής ελίτ, αλλά αντίθετα οι υποστηρικτές του συνεχίζουν να πολεμούν χωρίς ουσιαστικές δυνατότητες ανεφοδιασμού που τις καταστρέφουν οι καθημερινοί βομβαρδισμοί και ενώ τους απανθρακώνουν τα Νατοϊκά αεροπλάνα ― τη στιγμή που θα μπορούσαν τώρα εύκολα να λιποτακτήσουν προς τον αντίπαλο.

Αντίθετα, όπως ομολόγησε «υπουργός» της «επαναστατικής» κυβέρνησης (που δίδασκε 35 χρόνια στις ΗΠΑ και μόλις επέστρεψε στη Βεγγάζη!)[4] οι χιλιάδες στρατιώτες του Καντάφι που λιποτάκτησαν στην αρχή της εξέγερσης τελικά κατέληξαν να μην είναι (μαζί με τους εκπαιδευμένους στρατιωτικά αντάρτες) πάνω από 1.000, προφανώς γιατί οι λιποτάκτες προτίμησαν να πάνε σπίτια τους (αν δεν γύρισαν στον στρατό!). Και αυτό, όχι βέβαια γιατί όλοι αυτοί που πολεμούν θαυμάζουν αναγκαστικά το καθεστώς Καντάφι (παρόλο που σύμφωνα με συνέντευξη Ισπανίδας που διαμένει από χρόνια στη Λιβύη το 80% του λαού στηρίζει το καθεστώς [5] αλλά γιατί δεν θέλουν να έχουν τη τύχη της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν, την οποία ξέρουν ότι θα έχουν, αν νικήσουν οι «επαναστάτες» οι οποίοι, όπως τώρα αποκαλύπτεται από αναμφισβήτητη πηγή, την τ. διευθύντρια των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών[6], υποστηριζόντουσαν εδώ και 30 χρόνια από τις αντίστοιχες υπηρεσίες των δυτικών χωρών!

Δεν είναι επομένως άθλιοι μόνο αυτοί που αυτο-αποκαλούνται «αριστεροί» ή «ελευθεριακοί» και δεν έχουν δισταγμό ακόμη και να υποστηρίζουν την εγκληματική επίθεση της υπερεθνικής ελίτ. Το ίδιο άθλιοι είναι και οι αντίστοιχοι «αριστεροί» και «ελευθεριακοί» που διαφωνούν μεν με την Νατοϊκή εκστρατεία αλλά συντάσσονται με τους «επαναστάτες», ουσιαστικά παίρνοντας μια θέση «ίσων αποστάσεων» η οποία κυριολεκτικά πάγωσε το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα, πολύ περισσότερο και από τους προηγούμενους πολέμους της υπερεθνικής ελίτ, χάρη στην μαζική προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ στα οποία, όπως είδαμε, προστέθηκαν και τα Ισλαμικά.

Η έντιμη στάση κάθε πραγματικού αριστερού και ελευθεριακού είναι ο αγώνας κατά της υπερεθνικής ελίτ και των οργάνων της, ώστε να αναγκαστεί να σταματήσει το έγκλημά της στη Λιβύη που δεν έχει άλλο στόχο παρά να αλλάξει τον χάρτη ώστε από το Μαρόκο και την Αλγερία μέχρι το Αφγανιστάν να δημιουργηθεί μια θάλασσα πελατειακών καθεστώτων πλήρως ενσωματωμένων στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Απόκειται κατόπιν στους λαούς αυτούς να συνεχίσουν τον αγώνα αφού απελευθερωθούν από την υπερεθνική ελίτ, ώστε να δημιουργήσουν πραγματικά δημοκρατικές δομές που εξασφαλίζουν την ισοκατανομή της πολιτικής και οικονομικής δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών.

Υ.Γ. Το προηγούμενο άρθρο μου για τη Λιβύη που αναδημοσιεύθηκε ευρέως στο διαδίκτυο προκάλεσε και κάποιες ανέντιμες αντιδράσεις, όπως κάποιου θρασύδειλου ανωνύμου στα ιντιμίντια που κατέφυγε στην πρακτορολογία εναντίον μου, με την ανοχή της Συντακτικής Ομάδας, που στην αρχή το δημοσίευσε και όταν εξέφρασα δημοσία την αγανάκτηση μου αντί να κρύψει το άθλιο συκοφαντικό σχόλιο που παραβίαζε κατάφωρα την ίδια την πολιτική Δημοσίευσης του μέσου, έκρυψε ολόκληρο τον ενδιαφέροντα διάλογο για τη Λιβύη όπου πολλοί εξέφραζαν παρόμοιες απόψεις με του άρθρου μου!

Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι το λασπολογικό σχόλιο έκανε και αναπαραγωγή άρθρου του Δ. Ψαρρά στην εφημερίδα, ο οποίος ανακάλυψε (τη στιγμή μάλιστα που η υπερεθνική ελίτ ετοίμαζε την επίθεση κατά της Λιβύης που αποκάλυπτε το άρθρο μου!) τη σχέση Καντάφι και Κ. Πλεύρη (λες και ο Καντάφι μόνο σχέσεις τον Κ. Πλεύρη είχε!) για να κάνει την περισπούδαστη ερώτηση: «Και τώρα τι θα κάνει ο ελληνικός εθνικοσοσιαλισμός χωρίς Καντάφι;» για να δώσει ο ίδιος την απάντηση ότι θα πάει με τον Αχμαντινετζάντ! Η αιχμή προφανής: όποιος υποστηρίζει την αντι-ιμπεριαλιστική πολιτική κάποιων καθεστώτων όπως η Λιβύη ή το Ιράν είναι εθνικοσοσιαλιστής γιατί (προφανώς!) τα καθεστώτα είναι εθνικοσοσιαλιστικά!

Όμως, εκτός από το γεγονός ότι δεν ξέρω κανένα διεθνή σοβαρό αναλυτή ή ιστορικό (πέρα ίσως από το φιλοΣιωνιστικό λόμπι!) να χαρακτηρίζει τα καθεστώτα αυτά ως εθνικοσοσιαλιστικά, και ότι ούτε εγώ βέβαια υποστήριξα ποτέ αυτά τα καθεστώτα παρά μόνο όταν αμυνόντουσαν κατά της υπερεθνικής ελίτ, είναι φανερό ότι παρόμοιες «αναλύσεις» εμπνέουν στη συνέχεια ανωνύμους συκοφάντες να λασπολογούν ταυτίζοντας κάθε αντιιμπεριαλιστική ανάλυση με την ακροδεξιά, όπως και κάθε αντισιωνιστική με τον αντισημιτισμό (αυτά πάνε μαζί…)

 

[1] Chris McGreal, “A few steps forward, many back on the long road west to Tripoli,” The Guardian (22/3/2011).

[2] BBC News, “UN rights chief criticises crackdown,” (17/3/2011). http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-12769168#story_continues_1

[3] Jeb Boone in Sana'a, “Bloodbath in Yemen as snipers target protesters,” The Independent (19/3/2011).

[4] Kareem Fahim, “Rebel Insider Concedes Weaknesses in Libya,” The New York Times (23/3/2011).

[5] Leonor Massanet, “Una española en Libia, testimonio directo de la realidad de Libya,” (17/3/2011). http://www.youtube.com/watch?v=-0YYIMz4j6k

[6] Russia Today News (23/3/2011). http://rt.com/

 

Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία (26 Μαρτίου 2011). ΠΗΓΗ: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_03_26.html

Η εμπλοκή της χώρας στις επιχειρήσεις στη Λιβύη εξυπηρετεί άριστα το καρτέλ πετρελαίου

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Η απόφαση για άμεση εμπλοκή της Ελλάδας στη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, πρώτη φορά μετά την Κορέα, φανερώνει ακόμη μια φορά πόσο επικίνδυνη και πόσο αδίστακτη είναι η σημερινή κυβέρνηση.

Ο πρωθυπουργός είπε στη Βουλή ότι η Ελλάδα παρέχει μόνο «επικουρική υποστήριξη και δεν συμμετέχει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη», παρ’ ότι ολόκληρος ο διεθνής Τύπος στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία βοά για τις δεσμεύσεις εμπλοκής που έχει αναλάβει η Ελλάδα. Ειδικά σε περίπτωση που οι επιχειρήσεις στη Λιβύη πάρουν σε μάκρος και απαιτήσουν, εκτός όλων των άλλων, χερσαία εισβολή.

Το γεγονός ότι ακόμη και η «επικουρική υποστήριξη» αντιβαίνει στις διατάξεις του συντάγματος, που απαιτούν ως μοναδική αποστολή των ενόπλων δυνάμεων της χώρας την εθνική άμυνα, δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν στην κυβέρνηση.

Ο κ. Παπανδρέου χαρακτήρισε θέμα εθνικής σημασίας την κατάσταση στη Λιβύη και είπε: «Η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ο επιτήδειος ουδέτερος στις εξελίξεις στην περιοχή. Η στάση αυτή δεν θα βοηθούσε τα εθνικά συμφέροντα», ανέφερε ο πρωθυπουργός και δικαιολόγησε τις επιλογές της διεθνούς κοινότητας για τη Λιβύη, ώστε, όπως ανέφερε, να αποφευχθεί η ομαδική σφαγή αμάχων και ένα συνεπαγόμενο μαζικό κύμα μετανάστευσης, καθώς και για να υπηρετηθούν οι δημοκρατικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.

Το γεγονός είναι ότι ο κ. Παπανδρέου και η παρέα του σίγουρα δεν είναι «επιτήδειοι ουδέτεροι»: έχουν αποδείξει ότι είναι απλά επιτήδειοι. Η «επικουρική υποστήριξη» στην ιμπεριαλιστική σφαγή του λιβυκού λαού, προκειμένου να μετατραπεί η Λιβύη σε προτεκτοράτο των πετρελαϊκών και άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων της αγοράς, έδωσε μια ακόμη ευκαιρία στη σημερινή κυβέρνηση να αποδείξει πόσο ανοιχτή είναι στις διεθνείς αγορές και πόσο αξιόπιστη όταν αναλαμβάνει δεσμεύσεις έναντι του επενδυτικού υπόκοσμου που ακολουθεί τις στρατιές της Δύσης στις «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» της ανά την υφήλιο.

«Ως χώρα έχουμε συμφέρον να συμβάλουμε στην ενίσχυση της διεθνούς μας αξιοπιστίας χωρίς τη λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών», ανέφερε ο κ. Παπανδρέου ξεκαθαρίζοντας ότι και η συμμετοχή σε επεμβάσεις αποτελεί μέρος της αποκατάστασης της αξιοπιστίας στις διεθνείς αγορές.

Η συμμετοχή της κυβέρνησης Παπανδρέου δεν οφείλεται μόνο ή απλά στις προφανείς σχέσεις δουλικότητας που τη διακρίνει απέναντι στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Συνιστά μια σοβαρή αλλαγή του βασικού δόγματος της εξωτερικής πολιτικής, η οποία συνδέεται άρρηκτα με την προσέγγιση με το Ισραήλ και αποκαλύπτει την ένταξη της Ελλάδας στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.

Συνιστά επιπλέον απόδειξη της σύμφυσης, της απροκάλυπτης ταύτισης αυτής της κυβέρνησης με τα πιο αδίστακτα και κερδοσκοπικά συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Η εμπλοκή της χώρας στις επιχειρήσεις στη Λιβύη εξυπηρετεί άριστα το καρτέλ πετρελαίου της Μεσογείου με έδρα τη Μασσαλία, στο οποίο περιλαμβάνονται και τα πάλαι ποτέ κρατικά Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε. Γι' αυτό και η Γαλλία, που οι δικές της πετρελαϊκές επιχειρήσεις, μαζί με την ισπανική Repsot, ηγούνται του καρτέλ, βιάστηκε να επιτεθεί στη Λιβύη χωρίς να περιμένει ούτε καν τις ΗΠΑ.

 

Ευκαιρία κερδοσκοπίας

Η επιχείρηση στη Λιβύη προσφέρει μια ιδανική ευκαιρία κερδοσκοπίας με τις τιμές του πετρελαίου, οι οποίες πολλοί παρατηρητές πιστεύουν ότι μπορεί να εκτιναχθούν έως και τα 220 δολ. το βαρέλι στο τέλος του 2011. Προσφέρει επίσης την ευκαιρία για ανεξέλεγκτες ανατιμήσεις στις τιμές διύλισης, που αποφασίζονται στην έδρα του καρτέλ στη Μασσαλία και πληρώνει η ελληνική οικονομία στομονοπώλιο του ομίλου Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε. 'Εχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο όμιλος, που ουσιαστικά μονοπωλεί τον τομέα διύλισης πετρελαίου και διακίνησης καυσίμων στη χώρα,παρουσίασε καθαρά κέρδη το 2010 της τάξης των 180 εκατ. ευρώ, παρά την κρίση και τη συρρίκνωση της οικονομίας.

Ο κύριος διευθύνων σύμβουλος του ομίλου σχολίασε: «Πετύχαμε ικανοποιητικά αποτελέσματα λόγω του καλύτερου διεθνούς περιβάλλοντος διύλισης, της αύξησης των τιμών πετρελαίου, της ενδυνάμωσης του δολαρίου καθώς και της σημαντικής προόδου στα έργα βελτίωσης αποδοτικότητας, τα οποία αντιστάθμισαν το δυσμενές περιβάλλον στην εγχώρια αγορά».

Με άλλα λόγια τα Ελληνικά Πετρέλαια εξαρτούν την κερδοφορία τους από τη χειραγώγηση των τιμών, την κερδοσκοπία σε διεθνές επίπεδο και φυσικά την «εξωστρέφεια» τους. Δηλαδή την επέκταση σε γειτονικές χώρες με τον έλεγχο της διύλισης στο κράτος των Σκοπίων, αλλά και με την ΕΚΟ, η οποία ελέγχει σημαντικό μέρος του δικτύου καυσίμων σε Σερβία και Βουλγαρία, όπου σημείωσε αύξηση κερδών το 2010 κατά 25%. 

Ένας από τους λόγους ήταν και η αυξημένη κίνηση από Βορειοελλαδίτες που μεταβαίνουν σ' αυτές τις χώρες για να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ με χαμηλότερες τιμές.

Την κερδοσκοπία με τις τιμές και την αυξανόμενη εξωστρέφεια του μονοπωλίου της διύλισης, αλλά και του διεθνούς καρτέλ καυσίμων υπηρετεί, εκτός όλων των άλλων, η εμπλοκή της κυβέρνησης στον τυχοδιωκτισμό του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Άλλωστε ο πρωθυπουργός της χώρας δεν χάνει ευκαιρία να θριαμβολογεί για τη δυναμική των εξαγωγών τους τελευταίους μήνες, η οποία οφείλεται κατά κύριο λόγο σε μια εντυπωσιακή άνοδο της εξαγωγής πετρελαιοειδών γύρω στο 25%. Ούτε εμιράτο πετρελαίων να ήταν η Ελλάδα. Αν και πολύ φοβάμαι ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε τυπικό εμιράτο, όχι πετρελαίων, αλλά τυχοδιωκτών της οικονομίας και της πολιτικής.
Αυτή ακριβώς η ταύτιση συμφερόντων κυβέρνησης, μονοπωλίων και καρτέλ, ειδικά στον τομέα του πετρελαίου και των καυσίμων, αλλά και σε άλλους τομείς, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο που θα σημάνει την άμεση εμπλοκή της χώρας σε πολύ άσχημες περιπέτειες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, καθώς η Δύση επέλεξε να την αναφλέξει με αυτόν τον τρόπο. Κι όλα αυτά για να ενισχυθεί η «επιχειρηματική εξωστρέφεια» της ελληνικής οικονομίας.

«Τέλος» η εσωτερική αγορά

Θα πρέπει να έχουμε καθαρό ότι, καθώς η εσωτερική αγορά πεθαίνει, χάνει κάθε δυναμική τζίρου και αγοραστικής δύναμης, το μόνο που μένει για μια πολιτική εξουσία που αρνείται να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας είναι η εξωστρέφεια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι κυβερνήσεις από εδώ και μπρος θα είναι πιο επιρρεπείς και πρόθυμες να ενισχύσουν τυχοδιωκτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό επ' ωφελεία οικονομικών ομίλων και επιχειρηματικών συμφερόντων που δεν ενδιαφέρονται πια τόσο για την εγχώρια αγορά.

Άλλωστε η προοπτική είναι, με ή χωρίς δημόσιο χρέος, να συρρικνωθεί δραματικά η εγχώρια καταναλωτική ζήτηση τόσο των νοικοκυριών όσο και του κράτους, Αυτό σημαίνει ότι δεν προβλέπεται ανάκαμψη της εσωτερικής αγοράς τουλάχιστον στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Γι' αυτό δίνεται τέτοια έμφαση στη λεγόμενη εξωστρέφεια των επιχειρήσεων και της οικονομίας.

Οι πολιτικές του μνημονίου δεν συντρίβουν μόνο τις βιοτικές λειτουργίες της εγχώριας αγοράς σε επίπεδο εισοδημάτων, παραγωγής και αγοραστικής δύναμης, αλλά και την προοπτική της. Στο νέο αναπτυξιακό πρότυπο που σφυρηλατείται με όλη τη βαρβαρότητα που διακρίνει το ΔΝΤ και την Ε.Ε. η εγχώρια αγορά θα επιβιώνει μόνο ως απόηχος των εξωστρεφών δραστηριοτήτων και εξαγωγικών επιδόσεων συγκεκριμένων μονοπωλιακών ομίλων. Κι όχι ως εσωτερική έκφραση της αγοραστικής δύναμης κυρίως των λαϊκών εισοδημάτων, όπως συνέβαινε μέχρι χθες.

Αυτό σημαίνει, αφενός, ότι οι επιχειρήσεις, ιδίως οι μικρές και μεσαίες, που εξαρτώνται από την εσωτερική αγορά, δεν έχουν ούτε παρόν ούτε, πολύ περισσότερο, μέλλον, θα επιβιώσουν μόνο εκείνες που θα λειτουργούν ως υπεργολάβοι των μεγάλων καρτέλ εξαγωγικού ή εξωστρεφούς χαρακτήρα.

Σημαίνει αφετέρου ότι η χώρα μετατρέπεται ανοιχτά σε εφαλτήριο τυχοδιωκτικών επιχειρήσεων από και προς το εξωτερικό, τόσο στο επίπεδο της οικονομίας όσο και στο επίπεδο της πολιτικής. Με άλλα λόγια η ίδια η επιβίωση της θα εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το πόσο ανοιχτή θα είναι στις πιο αδίστακτες δυνάμεις της διεθνούς αγοράς και της διεθνούς πολιτικής. Κι αυτό είναι που θα τη σπρώχνει συνεχώς σε μια όλο και πιο ενεργό συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς, σε πολεμικές εμπλοκές, σε βίαιες αλλαγές συνόρων και σε κάθε είδους στρατιωτικοπολιτικές επιχειρήσεις αναδιάταξης σφαιρών επιρροής.

Μπορεί πράγματι η τωρινή κυβέρνηση να είναι η χειρότερη, η πιο αδίστακτη και η πιο επικίνδυνη για τη χώρα που έχει υπάρξει από την εποχή του εμφυλίου, αλλά αυτό δεν οφείλεται απλώς στον κ. Παπανδρέου και την παρέα του. Οφείλεται πρώτα και κύρια στο πώς οικοδομείται η οικονομία και η πολιτική της χώρας υπό το καθεστώς χρεοκοπίας που έχει επιβληθεί στον εργαζόμενο λαό. Γι' αυτό δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτή την καταστροφική προοπτική μόνο με το να ξεφορτωθούμε την κυβέρνηση Παπανδρέου, έστω κι αν κάτι τέτοιο αποτελεί πρώτη και βασική προϋπόθεση για οτιδήποτε άλλο.

Χρειάζεται ανατροπή των κυρίαρχων επιλογών και πλαισίων άσκησης πολιτικής. Χρειάζεται ανατροπή ολόκληρου του καθεστώτος που οικοδομείται υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Χρειάζεται το τσάκισμα όλων των μονοπωλιακών καταστάσεων, των καρτέλ και των τραστ που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία και  αναπαράγονται στη διακυβέρνηση της χώρας μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.

 

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 25 Μαρτίου 2011, http://seisaxthia.blogspot.com/2011/03/blog-post_2340.html

 

Σημείωση admin: Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε και στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Το Ποντίκι» – ως Μέρος Ι  ευρύτερου άρθρου –  την Πέμπτη 24-3-2011.

ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ: 

Ο πλανήτης στις φλόγες (ΙΙ), η ανάγκη περιορισμού της παγκοσμιοποίησης, το δολάριο και το γουάν, η Κίνα και η Ινδία, η υπόλοιπη Ασία, το ΔΝΤ και η Ασιατική Κρίση του 1997, καθώς επίσης το δίλημμα της Ελλάδας

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

“Τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά κεφάλαια παγκοσμίως, ειδικά αυτά που «παραμένουν πιστά» στη δύση, περιορίζονται συνεχώς – με το ενδεχόμενο ενός νέου «κύκλου του διαβόλου», ενός αγριότερου καλύτερα πολέμου για την εξασφάλιση επαρκούς ρευστότητας, εκ μέρους κρατών και επιχειρήσεων, να φαίνεται όλο και πιο ρεαλιστικό. Το αργότερο όταν οι επενδύσεις διεθνώς υπερβούν τις αποταμιεύσεις, παράλληλα με την είσοδο μας στην εποχή του πληθωρισμού και των υψηλών επιτοκίων, η κατάσταση θα εξελιχθεί σε μία «εκτός ελέγχου» διαδικασία”.

Αναμφίβολα η «ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση», όταν περάσει κάποια συγκεκριμένα όρια, έχει εξαιρετικά δυσάρεστα, αν όχι καταστροφικά αποτελέσματα – μεταξύ των οποίων τους συναλλαγματικούς πολέμους που βιώνουμε σήμερα, καθώς επίσης τις υπόγειες διαμάχες των ανεπτυγμένων με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες (με «αιχμή του δόρατος» τις τιμές της ενέργειας και των τροφίμων, τις οποίες αναλύσαμε στο πρώτο μέρος του άρθρου μας). Εάν λοιπόν δεν υπάρξει μία «αναδιαπραγμάτευση» της όλης διαδικασίας, με βάση την οποία θα επιδιωχθεί μία προσεκτική, συμμετρική, παγκόσμια οικονομική «αφομοίωση», αντί της άναρχης υπερπαγκοσμιοποίησης των τελευταίων δύο δεκαετιών, θα οδηγηθούμε σε πρωτόγνωρες, εξαιρετικά επικίνδυνες καταστάσεις.

Οι κοινωνικές αναταραχές, με κίνδυνο να «μεταλλαχθούν» σε εμφυλίους πολέμους σε χώρες που τυχόν θα σημάνει η ώρα μηδέν, οι πολιτικές ανακατατάξεις, οι γεωπολιτικές εξελίξεις, η εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων εξαθλιωμένων οικονομικών μεταναστών στις πλούσιες χώρες της δύσης, είναι μερικά μόνο από όλα όσα είναι πλέον εξαιρετικά πιθανόν να συμβούν – εάν δεν επιβραδυνθεί η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και εάν δεν ελεγχθεί η οικονομική παντοδυναμία από μία «συνετή», επαρκή και μη διεφθαρμένη πολιτική εξουσία. Άλλωστε, η οικονομική κρίση είναι κρίση της οικονομικής πολιτικής, των επιλογών και των ελλείψεων της – ενώ έχει ήδη μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις.     

Περαιτέρω η χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ξέσπασε το 2008, ήταν κυρίως το αποτέλεσμα της συνένωσης και «αφομοίωσης», της «ολοκλήρωσης» δηλαδή των χρηματαγορών διεθνώς – υπό την Wall Street. Εάν δεν είχαν συνδεθεί μεταξύ τους οι «αγορές», θα ήταν αδύνατον να είχε «εξαχθεί» με τέτοια ευκολία η κρίση των ενυπόθηκων δανείων των Η.Π.Α. (subprimes) σε ολόκληρο τον πλανήτη – με επακόλουθο τη μεγαλύτερη και μάλιστα νόμιμη «ληστεία» όλων των εποχών. Το γεγονός αυτό οφείλεται φυσικά στο ότι, η «σύνδεση» των χρηματαγορών δεν ακολούθησε την αντίστοιχη της ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων διεθνώς, η οποία υπόκειται σε κανόνες, θεσμούς και ελέγχους – με την κρίση να είναι το αποτέλεσμα της απελευθέρωσης του αδηφάγου χρηματοπιστωτικού θηρίου, το οποίο αναπτύχθηκε εκτός των εθνικών ελέγχων.

Επομένως, εάν δεν θέλουμε να οδηγηθούμε ξανά σε ανάλογες καταστάσεις, η παγκοσμιοποίηση των χρηματοπιστωτικών αγορών θα πρέπει να «αναιρεθεί» – έτσι ώστε να μπορέσει να δρομολογηθεί από την αρχή η ορθολογική ρύθμιση τους. Οι διεθνείς συμφωνίες του τύπου της Βασιλείας ΙΙΙ, οι οποίες στην πραγματικότητα προέρχονται από τις ίδιες τις τράπεζες (άρθρο μας), είναι καλύτερα να πάψουν να υφίστανται – ενώ οι διαπραγματεύσεις οφείλουν να επικεντρωθούν σε εθνικό επίπεδο, όπου τα ενδιαφέροντα των Πολιτών είναι ισχυρότερα, από τα αντίστοιχα των πολυεθνικών τραπεζών και των πανίσχυρων «λόμπι» τους. Με τον τρόπο αυτό, θα καταπολεμηθούν παράλληλα τα δημοκρατικά «ελλείμματα», τα οποία είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της χωρίς περιορισμούς και κανόνες υπερπαγκοσμιοποίησης.

Εάν λοιπόν οι Πολίτες επιθυμούν να αποφύγουν τις σκοτεινές πλευρές της χωρίς φραγμούς παγκοσμιοποίησης, χωρίς να απαιτηθεί η κρατικοποίηση των αγορών, αλλά και χωρίς να «αλωθεί» η Δημοκρατία, θα πρέπει να επαναφέρουν τα «σύνορα» στις χρηματοπιστωτικές αγορές – τουλάχιστον για εκείνο το χρονικό διάστημα που απαιτείται, για την εξεύρεση μεθόδων αποτελεσματικού ελέγχου τους. Ας μην ξεχνάμε ότι, τα ποσά που διακινούνται ανεμπόδιστα, με τη βοήθεια διαφόρων «προϊόντων» στις διεθνείς «εξωχρηματιστηριακές» αγορές (παράγωγα κλπ), είναι σχεδόν δεκαπλάσια του παγκοσμίου ΑΕΠ – περί τα 600 τρις $, έναντι 60 τρις $ ΑΕΠ. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους δε «ελέγχεται» από τις πέντε αδελφές: Goldman Sachs, JP Morgan Chase, Citigroup, Bank of America και HSBC – με το μερίδιο τους στις «σκιώδεις» τραπεζικές συναλλαγές, να τοποθετείται στο 96% παγκοσμίως.

Φυσικά δεν εννοούμε με τα παραπάνω την επιστροφή στον προστατευτισμό, η οποία ευρίσκεται δυστυχώς σε εξέλιξη – ούτε το τέλος της παγκοσμιοποίησης. Αυτό που θεωρούμε όμως απαραίτητο, είναι η άμεση αποκατάσταση της ισορροπίας μεταξύ εθνικών και παγκοσμιοποιημένων «ενδιαφερόντων», έτσι ώστε να επανέλθει η οικονομική και πολιτική σταθερότητα στον πλανήτη.

Το ίδιο ισχύει και για την Ευρώπη, όπου η πολιτική της ένωση (Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης) θα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, εάν δεν λειτουργούσε εναντίον των εκάστοτε εθνικών συμφερόντων των μελών της – με τη Γερμανία, η οποία κυριολεκτικά «θησαύρισε» από την Ευρωζώνη (ειδικά από την Ελλάδα, λόγω των τεράστιων εξοπλιστικών προγραμμάτων μας), να θέλει να επιβάλλει μονόπλευρα τους δικούς της κανόνες.

 

ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΟΥΑΝ

 

Ένα από τα συχνότερα ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις διεθνώς, επίσης στη χώρα μας, είναι το κατά πόσον μπορεί να υπάρξει εσωτερική ειρήνη και συνοχή σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες, στη περίπτωση που δεν συνοδεύονται από οικονομική ανάπτυξη – πολύ περισσότερο από ύφεση ή στασιμοπληθωρισμό, σε συνδυασμό με την υπερχρέωση του δημοσίου. Κατά την άποψη μας, η απάντηση θα δοθεί πολύ σύντομα από την αμερικανική κοινωνία, η οποία είναι η πλέον πολυπολιτισμική διεθνώς – αφενός μεν με αρκετά μεγάλη ιστορία, αφετέρου αντιμέτωπη με τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, κυρίως λόγω του ότι λεηλατείται στην κυριολεξία από τις «άπατρις» πολυεθνικές και το τοκογλυφικό κεφάλαιο: τους δύο μεγαλύτερους φοροφυγάδες σε παγκόσμια κλίμακα. 

Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. υπερβαίνει πλέον τα 14 τρις $, πλησιάζοντας το 100% του ετησίου ΑΕΠ – αυξημένο κατά περίπου 1 τρις $ μέσα σε έξι μόνο μήνες (εξωτερικό χρέος 10,7 τρις $). Το έλλειμμα του προϋπολογισμού της υπερδύναμης το 2010 ήταν περίπου 10% του ΑΕΠ της – υψηλότερο δηλαδή από το αντίστοιχο της Ελλάδας. Σύμφωνα δε με πρόσφατες ανακοινώσεις, η Κίνα έχει στην ιδιοκτησία της περισσότερα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου (1,16 τρις $), από αυτά που ήταν μέχρι στιγμής γνωστά, επειδή προέβη σε μεγάλες αγορές μέσω της Μ. Βρετανίας, με στόχο τη στήριξη της αξίας τους – με αποτέλεσμα να αδυνατίζει συνεχώς η διαπραγματευτική θέση των Η.Π.Α., απέναντι στην Κίνα, η οποία αυξάνει διαρκώς τα μεγέθη της (Πίνακας Ι).

 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξαγωγικό εμπόριο Κίνας-ΕΕ-Η.Π.Α. σε δις $

 

Πηγή: US foreign trade division

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, οι εξαγωγές της Κίνας τόσο προς τις Η.Π.Α., όσο και προς την ΕΕ αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Αντίστοιχα διαμορφώθηκαν και οι εξαγωγές των Η.Π.Α. προς την Κίνα, αλλά σε απόλυτα μεγέθη παραμένουν  πολύ χαμηλές – σε αντίθεση με τις εξαγωγές τις ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση, το εμπορικό ισοζύγιο των Η.Π.Α. είναι εξαιρετικά ελλειμματικό, σε σχέση με την Κίνα (πολύ λιγότερο με την ΕΕ).

Συνεχίζοντας, φαίνεται ότι η Κίνα αποφάσισε να αντιδράσει στις «επιθέσεις» της «δύσης», οι οποίες έχουν στόχο (άρθρο μας), με τη βοήθεια των βασικών επιτοκίων, καθώς επίσης της υψηλής ισοτιμίας των νομισμάτων της (€ και $), να την αναγκάσουν να πληρώνει συνεχώς αυξημένες «πραγματικές τιμές» για τα τρόφιμα, καθώς επίσης για την ενέργεια. Το γεγονός αυτό οφείλεται  στη διατήρηση της ανταγωνιστικά χαμηλής ισοτιμίας του νομίσματος της Κίνας (γουάν) – ενώ οι υψηλές τιμές στα τρόφιμα και στην ενέργεια θα μπορούσαν να προκαλέσουν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές εντός της ανερχόμενης υπερδύναμης, όπως συνέβη πρόσφατα (επανάσταση του γιασεμιού).    

Μία ημέρα λοιπόν πριν από την ανακοίνωση της ΕΚΤ, σε σχέση με την πιθανή αύξηση των βασικών επιτοκίων, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την άνοδο του Ευρώ (άρα, μεταξύ άλλων, τη μείωση των πραγματικών τιμών ενέργειας και τροφίμων για τη «δύση», καθώς επίσης τη συνέχιση των πληθωριστικών πιέσεων εις βάρος των αναπτυσσομένων οικονομιών), η κεντρική τράπεζα της Κίνας δήλωσε την πρόθεση της να συναλλάσσεται πλέον με το δικό της νόμισμα, αντί του δολαρίου – όσον αφορά τις εξαγωγές, καθώς επίσης τις εισαγωγές προϊόντων.

Οι επιχειρήσεις της ανερχόμενης υπερδύναμης λοιπόν θα μπορούν μελλοντικά να χρησιμοποιούν διεθνώς το γουάν – καταργώντας σταδιακά το δολάριο. Επομένως, η σπουδαιότητα του γουάν στο εξωτερικό εμπόριο θα αυξάνεται συνεχώς, όπως αποδείχθηκε από τις πρόσφατες «πιλοτικές» δοκιμές της Κίνας.

Στα πλαίσια αυτών των δοκιμών επετράπη σε 67.000 επιχειρήσεις της χώρας, με έδρα 20 επαρχίες της, να διακανονίζουν τις εξωτερικές συναλλαγές τους σε γουάν. Ο όγκος των προϊόντων που διαπραγματεύονταν σε γουάν αυξήθηκε αμέσως σε μεγάλο βαθμό – από τα 77 δις στα 506 δις γουάν (περίπου 56 δις €). Φυσικά, σε σχέση με το μέγεθος των εξωτερικών συναλλαγών της Κίνας, αποτελεί μόλις το 5,6%. Εν τούτοις, οι ειδικοί αναμένουν να φθάσει πολύ γρήγορα στο 15% – γεγονός στο οποίο θα συμβάλλει η υποτιμημένη ισοτιμία του, αφού θα αποτελέσει μία ακόμη πηγή ασφαλούς κέρδους για τους ξένους εμπορικούς συνεργάτες της χώρας.          

Περαιτέρω, οι συναλλαγές της Κίνας σε γουάν θα έχουν σαν αποτέλεσμα αφενός μεν τη σταθεροποίηση των τιμών των προϊόντων που εισάγει, αφετέρου τη σταδιακή «καθαίρεση» του δολαρίου, από τη θέση του σαν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα – μία εξαιρετικά επικίνδυνη προοπτική για τις Η.Π.Α. αφού, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τα επιτόκια δανεισμού του υπέρογκου εξωτερικού χρέους της θα αυξηθούν (μεταξύ άλλων), με καταστροφικά αποτελέσματα για τον ετήσιο προϋπολογισμό της. Ταυτόχρονα, εάν τελικά το γουάν κατορθώσει να αναδειχθεί σε παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η Κίνα θα εξασφαλίσει (μέσω αυτού) τεράστια πολιτική δύναμη – κάτι που πολύ δύσκολα θα επιτρέψουν οι Η.Π.Α., με ενδεχόμενο αποτέλεσμα την εκκίνηση της τελικής, αντίστροφης μέτρησης (απειλή του 3^ου παγκοσμίου πολέμου κλπ).                 

Συνεχίζοντας, με την αύξηση των φόρων να αποτελεί «ταμπού» για την υπερδύναμη, για την έδρα του νεοφιλελευθερισμού καλύτερα, δεν φαίνεται να υπάρχει ρεαλιστική προοπτική επίλυσης των προβλημάτων της στο άμεσο μέλλον. Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός, σε σχέση με την οικονομική θέση συγκεκριμένων Πολιτειών των Η.Π.Α., οι οποίες είναι αντιμέτωπες με τη χρεοκοπία:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Προβλεπόμενο έλλειμμα προϋπολογισμού 2012, ποσοστό ελλείμματος επί του συνολικού προϋπολογισμού 2011, ποσοστό επίσημης ανεργίας

 

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος    

 

Σύμφωνα με τον Πίνακα ΙΙ, η κατάσταση σε ορισμένες Πολιτείες των Η.Π.Α. είναι εκτός ελέγχου, παρά το ότι οι κυβερνήσεις τους έχουν προβεί σε εκτεταμένες διορθωτικές κινήσεις – σε μειώσεις δηλαδή των κοινωνικών παροχών, όπως στην Υγεία, στην Παιδεία, στη Δημόσια διοίκηση, στις συντάξεις κλπ. Ως εκ τούτου, οι κοινωνικές αναταραχές έχουν ήδη ξεκινήσει, με τα αποτελέσματα τους να διαγράφονται αρκετά «σκοτεινά» για την συνοχή των πολυπολιτισμικών Πολιτειών της υπερδύναμης. 

Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία, ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, οι γερμανικές τράπεζες θα μπορούσαν να βρεθούν αντιμέτωπες ξανά με πολύ μεγάλα προβλήματα, λόγω της μεγάλης έκθεσης τους (38 δις $) σε ομόλογα υπερχρεωμένων κοινοτήτων των Η.Π.Α. – με τις «χρεοκοπημένες» Πολιτείες να τους οφείλουν επί πλέον 13 δις $. 

 

Η ΚΙΝΑ ΚΑΙ Η ΙΝΔΙΑ

 

Τα δύο μεγάλα αυτά έθνη, στα οποία ζει το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού, θεωρούνται ως οι ανερχόμενοι οικονομικοί γίγαντες του 21^ου αιώνα. Με τις Η.Π.Α. να ευρίσκονται αντιμέτωπες με τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας τους, καθώς επίσης με την ΕΕ να προσπαθεί να διασώσει τα χρεοκοπημένα κράτη-μέλη της, οι δύο ασιατικές υπερδυνάμεις καταγράφουν συνεχώς νέα ρεκόρ ανάπτυξης.

Η Κίνα εγκρίνει μεγαλύτερες πιστώσεις διεθνώς από την Παγκόσμια τράπεζα, η Κίνα και η Ινδία συμφωνούν μεταξύ τους εμπορικές συνεργασίες δισεκατομμυρίων, η Ινδία παραγγέλνει από την ευρωπαϊκή βιομηχανία Airbus τα περισσότερα αεροπλάνα στην παγκόσμια ιστορία της πολιτικής αεροπορίας – κάθε εβδομάδα ένα καινούργιο γεγονός, όλο και πιο εντυπωσιακό. Ο Πίνακας ΙΙI που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός, σε σχέση με την προβλεπόμενη θέση των δύο νέων υπερδυνάμεων το 2020:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙI: ΑΕΠ σε δις $ των εκάστοτε 15 μεγαλυτέρων κρατών του πλανήτη

 

* Δεν εμφανίζεται την επόμενη δεκαετία

** Εμφανίζεται για πρώτη φορά

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Το 2020 υπολογίζεται γραμμικά, σε αξίες του 2010

   

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙΙI, τόσο οι αλλαγές που έχουν προκύψει σήμερα, σε σχέση με το 2000, όσο και αυτές που λογικά θα συμβούν το 2020, είναι αρκετά σημαντικές. Η Ολλανδία, η Ισπανία και η Αυστραλία φεύγουν από την κατάταξη, ενώ η Ρωσία, η Ινδονησία και η Τουρκία εμφανίζονται σταδιακά – με την Κίνα να αντικαθιστά τις Η.Π.Α. στην κορυφή το 2020, καθώς επίσης με την Ινδία και τη Βραζιλία σε περίοπτες θέσεις.   

Συνεχίζοντας, οι περισσότεροι ειδικοί παγκοσμίως θεωρούν ότι, μακροπρόθεσμα θα υπάρξει ένας αγώνας δρόμου μεταξύ των δύο ανερχομένων υπερδυνάμεων, με στόχο την ηγετική θέση στην παγκόσμια οικονομία – «ο ανταγωνισμός του αιώνα», όπως ανέφερε ο Economist. Παρά το ότι όμως η Ινδία αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια, η υστέρηση της σε πολλούς τομείς, σε σχέση με την Κίνα, είναι κατά πολύ μεγαλύτερη, από όσο φανταζόμαστε.

Η Ινδία υποφέρει κυρίως από τη γραφειοκρατία – με τις δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθεί, να καθυστερούν σε μεγάλο βαθμό σημαντικές αποφάσεις, σε σχέση με τα διάφορα προγράμματα ανάπτυξης της. Αντίθετα, οι αποφάσεις στην Κίνα είναι πολύ πιο γρήγορες, αφού η απολυταρχική κυβέρνηση της μπορεί να λειτουργεί χωρίς να χάνει καθόλου χρόνο σε συζητήσεις. Από την άλλη πλευρά βέβαια. η δημοκρατική Ινδία αναπτύσσεται μεν πιο αργά, αλλά έρχεται αντιμέτωπη με λιγότερα εσωτερικά προβλήματα – ενώ ο μεγαλύτερος «εχθρός» της Κίνας, είναι οι ενδεχόμενες κοινωνικές αναταραχές εντός της (κάτι που γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι Η.Π.Α.)

Εν τούτοις, τα προβλήματα της Ινδίας είναι κατά πολύ μεγαλύτερα από αυτά της Κίνας – ειδικά επειδή 350 εκ. Ινδοί ζουν κάτω από το ελάχιστο όριο φτώχειας, έχοντας εισόδημα ένα δολάριο την ημέρα. Η άνοδος των τιμών των τροφίμων είναι λοιπόν εξαιρετικά σημαντική για τον πληθυσμό της – με το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κίνας, αντίθετα, να είναι η γήρανση του πληθυσμού της, σαν αποτέλεσμα της πολιτικής του περιορισμού των γεννήσεων (ένα παιδί ανά οικογένεια), η οποία ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια. Ορισμένα μεγέθη των δύο χωρών φαίνονται στον Πίνακα IV που ακολουθεί:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ IV: Συγκριτικά μεγέθη Κίνας και Ινδίας

 

* Για σύγκριση, η περισσότερο γηρασμένη κοινωνία του πλανήτη είναι η Ιαπωνία (44,4 έτη) – ακολουθούμενη από τη Γερμανία, στη δεύτερη θέση (43,9 έτη)

Πηγή: Spiegel, Fischer

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος     

 

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα IV, ο αναλφαβητισμός είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ινδίας, ενώ πλεονέκτημα αποτελεί ο χαμηλός μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού της. Διαπιστώνεται δε ότι, η Ινδία ευρίσκεται αρκετά πίσω σε εξέλιξη από την Κίνα, με κριτήρια το μέσο ετήσιο εισόδημα, το ΑΕΠ και ιδιαίτερα το εμπορικό της ισοζύγιο – το οποίο είναι, αντίθετα με την Κίνα, αρνητικό (γεγονός που σημαίνει ότι εισάγει πολύ περισσότερα προϊόντα από αυτά που εξάγει).

Τέλος, οι Υπηρεσίες αποτελούν το βασικό τομέα ανάπτυξης της Ινδίας (55%), ενώ η Βιομηχανία είναι η «αιχμή του δόρατος» της Κίνας – κυρίως όμως το ολοκληρωτικό της καθεστώς, ο κρατικός, απολυταρχικός καπιταλισμός, εντός του οποίου οι αποφάσεις είναι άμεσες, χωρίς να ελέγχονται από κανέναν.     

 

Η ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ

 

Όπως έχουμε ήδη αναλύσει (άρθρο μας), οι ασιατικές χώρες συνετέλεσαν τα μέγιστα στην παγκόσμια ανάπτυξη το 2010. Εν τούτοις, επειδή οι οικονομίες των χωρών αυτών αναπτύχθηκαν ραγδαία, υποχρεώθηκαν σε ταυτόχρονη αύξηση των βασικών τους επιτοκίων, τα οποία διατηρούνται πολύ υψηλά σε σχέση με τη «δύση» – με αποτέλεσμα, οι επενδυτές να τοποθετούν όλο και περισσότερα χρήματα σε ομόλογα ή σε μετοχές των κρατών αυτών. Η συγκεκριμένη «επενδυτική τάση» ενισχύθηκε, ενδυναμώθηκε καλύτερα από την επεκτατική νομισματική πολιτική της Fed (quantitative easing), η οποία διοχέτευσε στο «σύστημα» επί πλέον 900 δις $ – μέσω της αγοράς νέων ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου εκ μέρους της (η Fed είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής των Η.Π.Α., ακολουθούμενη από την Κίνα και την Ιαπωνία).

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις έντονα ανοδικές τιμές ενέργειας και τροφίμων παγκοσμίως (άρθρο μας), προκάλεσε αρκετές πληθωριστικές πιέσεις στις αναπτυσσόμενες οικονομίες – με εξαιρετικά επώδυνα αποτελέσματα, για δισεκατομμύρια ανθρώπους. Ενδεχομένως δε, οι τιμές των βασικών προϊόντων διατροφής να αυξηθούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκαλέσουν μία απίστευτη «επισιτιστική» κρίση σε πολλές περιοχές του πλανήτη – με αποτέλεσμα, να μην μπορούν να εξασφαλίζουν τη βασική διατροφή τους τα αδύναμα εισοδηματικά στρώματα, αντιμετωπίζοντας επί πλέον δυσκολίες με την ενέργεια (θέρμανση κλπ), καθώς επίσης με τις μεταφορές (ταξίδια κλπ).

Από την άλλη πλευρά, οι κεντρικές τράπεζες των αναπτυσσομένων οικονομιών ευρίσκονται αντιμέτωπες με ένα σημαντικότατο δίλλημα: Εάν αυξήσουν τα βασικά επιτόκια, με στόχο την καταπολέμηση της ακρίβειας και τον περιορισμό των πληθωριστικών πιέσεων, θα προκαλέσουν την «είσοδο» ακόμη περισσοτέρων ξένων κεφαλαίων στις αγορές τους – οπότε την εξ αυτών άνοδο τόσο του πληθωρισμού, όσο και της ισοτιμίας των νομισμάτων τους. Επομένως, είναι πολύ δύσκολο να χειρισθούν ορθολογικά το «όπλο» των επιτοκίων, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι μάλλον «ουδετεροποιημένο».     

Για παράδειγμα, η Κίνα αύξησε στο τέλος του έτους το βασικό επιτόκιο για δάνεια ενός έτους κατά 0,25% στο 5,81%. Ταυτόχρονα, για να περιορίσει το δανεισμό, υποχρέωσε τις εμπορικές της τράπεζες στη διατήρηση υψηλοτέρων αποθεματικών κεφαλαίων στην κεντρική – με τα ελάχιστα αποθεματικά να αυξάνονται σταδιακά το περασμένο έτος, από το 15,5% στο 19%. Παράλληλα, ανατίμησε το νόμισμά της κατά 3% απέναντι στο δολάριο, έτσι ώστε να φθηνύνουν οι εισαγωγές της από το εξωτερικό.

Εν τούτοις, ο πληθωρισμός μειώθηκε ελάχιστα – από 5,1% σε ελαφρά κάτω του 5%. Ταυτόχρονα, αυξήθηκε η είσοδος των ξένων επενδυτικών κεφαλαίων, τα οποία τοποθετήθηκαν κυρίως σε ακίνητα, επειδή η Κίνα δεν έχει άλλες, ανάλογα σημαντικές, επενδυτικές επιλογές – με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία επικίνδυνη υπερβολή («φούσκα») στην αγορά της ακίνητης περιουσίας, παρόμοια με αυτή που οδήγησε τις «ασιατικές τίγρεις» το 1997 στα νύχια του ΔΝΤ.             

Αντίθετα, η Ινδία κατάφερε να περιορίσει τον πληθωρισμό, με τους περισσότερους αναλυτές να προβλέπουν τη μείωση του από το 7,5% στο 5,5% – ποσοστό που θεωρείται αποδεκτό από τη χώρα. Η Ινδία όμως ευρίσκεται αντιμέτωπη με μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων – γεγονός εξαιρετικά επικίνδυνο για μία χώρα, στην οποία το 40% του πληθυσμού έχει εισόδημα χαμηλότερο από 1,25 $ την ημέρα. Η μεγαλύτερη αύξηση μεταξύ των τροφίμων παρατηρήθηκε στα κρεμμύδια – ένα βασικό συστατικό της διατροφής των Ινδών (40%). Η άνοδος της τιμής των κρεμμυδιών συνετέλεσε στη διαμόρφωση του συντελεστή ακρίβειας των αγροτικών προϊόντων στο 14% – με αποτέλεσμα να αναγκασθεί η κυβέρνηση να απαγορεύσει τις εξαγωγές κρεμμυδιών, καθώς επίσης κάποιων άλλων βασικών αγροτικών προϊόντων (φακές κλπ).  

Παράλληλα, η κεντρική τράπεζα της Ινδίας αύξησε επιθετικά το βασικό επιτόκιο της, κατά 150 μονάδες βάσης (στο 6,25%), έτσι ώστε να καταπολεμηθεί ενεργητικότερα ο πληθωρισμός – χωρίς να φοβάται την είσοδο περισσοτέρων επενδυτικών κεφαλαίων, αφού θα τη βοηθήσουν να καλύψει το έλλειμμα του εμπορικού της Ισοζυγίου. Σε σχέση τώρα με τις υπόλοιπες ασιατικές οικονομίες, o Πίνακας V είναι χαρακτηριστικός:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ V: Μεγέθη ασιατικών οικονομιών με καταγραφή τον Ιανουάριο του 2009

 

* Σε εκατομμύρια

Πηγή: CIA World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα V, οι διαφορές στις οικονομίες των συγκεκριμένων ασιατικών χωρών είναι αρκετά μεγάλες – με τις «τίγρεις» (Ν. Κορέα, Σιγκαπούρη, Ταιβάν) να έχουν αρκετά υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα (συνολικό ΑΕΠ διά του πληθυσμού), αντίστοιχο με τη «δύση». Αναλυτικότερα, τα εξής:

(α)  Η Ινδονησία: Ο πληθωρισμός αναρριχήθηκε στο 7% περίπου, με σημαντικές αυξήσεις στα τρόφιμα – ειδικά στο ρύζι (στα μπαχαρικά επίσης), με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να αποφασίσει την εισαγωγή 1,3 εκ. τόνων, έτσι ώστε να μειωθούν οι τιμές. Η κεντρική τράπεζα της χώρας δεν αύξησε τα επιτόκια το 2010 (6,5%), σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα ασιατικά κράτη, έτσι ώστε να μην πυροδοτήσει την εισαγωγή ξένων κεφαλαίων – προτιμώντας να υποχρεώσει τις εμπορικές τράπεζες της να αυξήσουν τα εγγυητικά κεφάλαια τους στην κεντρική, με στόχο να περιορίσει το δανεισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι, τα ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια είχαν καταστρέψει την οικονομία της στο τέλος της δεκαετίας του 90, οδηγώντας την Ινδονησία στα νύχια του ΔΝΤ – από το οποίο υπέφερε τα πάνδεινα τότε. Ο ρυθμός ανάπτυξης υπολογίζεται στο 6%, ενώ προβλέπεται να φθάσει στο 6,4% το 2011.

(β)  Η Νότια Κορέα: Το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας είναι η ενδεχόμενη άνοδος της ισοτιμίας του νομίσματος της (αυξήθηκε κατά 2,5% σε σχέση με το δολάριο), η οποίο θα μπορούσε να δυσχεράνει τις εξαγωγές – αν και αυξήθηκαν κατά 23,1%, σε σχέση με το 2009 (η Ν. Κορέα είναι η 7^η μεγαλύτερη εξαγωγική χώρα παγκοσμίως). Ο πληθωρισμός ευρίσκεται στο 3,5%, κυρίως λόγω του μεγάλου ρυθμού ανάπτυξης (6,1%), ενώ το βασικό επιτόκιο στο 2,5%.

(γ)  Το Βιετνάμ: Οι μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων, τα οποία συμβάλλουν με 40% στη μέτρηση της ακρίβειας, οδήγησαν τον πληθωρισμό στο 11,75% – με αποτέλεσμα να αυξήσει η κυβέρνηση το βασικό επιτόκιο της στο 9%. Εν τούτοις, η κεντρική τράπεζα της χώρας δεν πήρε μέτρα περιορισμού των δανείων που παρέχουν οι εμπορικές τράπεζες και τα οποία αυξήθηκαν κατά 25%. Ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων του Βιετνάμ μετατρέπει τις αποταμιεύσεις του σε δολάρια και χρυσό, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του στο εθνικό νόμισμα – λόγω του μεγάλου πληθωρισμού. Η κυβέρνηση έχει υποτιμήσει το νόμισμα πέντε φορές μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια – γεγονός που έχει οδηγήσει σε αυξήσεις των τιμών πολλών εισαγομένων προϊόντων και ειδικά των τροφίμων.

(δ)  Η Ταϊλάνδη:  Η κεντρική τράπεζα της χώρας αύξησε πρόσφατα το βασικό επιτόκιο της στο 2% – λόγω της ανόδου των τιμών των τροφίμων, καθώς επίσης της βενζίνης. Ο πληθωρισμός είναι σχετικά χαμηλός (3%), επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να ελέγξει τις τιμές των προϊόντων (ανώτατα όρια κλπ), κατά τη διάρκεια της κρίσης. Ο ρυθμός ανάπτυξης αναμένεται να διαμορφωθεί στο 7,5%, παρά τις πλημμύρες, οι οποίες έπληξαν τη χώρα τον Οκτώβριο του 2010 – με κέντρο βάρους τις εξαγωγές (25% άνοδος) και τον τουρισμό.     

(ε)  Η Μαλαισία: Το βασικό επιτόκιο ανέρχεται στο 2,75%, ενώ ο πληθωρισμός στο 2% – με το έλλειμμα του προϋπολογισμού να περιορίζεται στο 5,3% (από 7% το 2009). Εν τούτοις, επειδή η κυβέρνηση σταμάτησε τις επιδοτήσεις στη ζάχαρη και στη βενζίνη, με στόχο τη μείωση των ελλειμμάτων, είναι πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσει άνοδο του πληθωρισμού. Εάν όμως η Μαλαισία αυξήσει το βασικό επιτόκιο της παραπάνω, τότε θα έχει πρόβλημα με το νόμισμα της – η ισοτιμία του οποίου αυξήθηκε το 2010 κατά 12% σε σχέση με το δολάριο.

(στ) Η Ταιβάν: Ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας διαμορφώθηκε στο 9,8% στο τρίτο τρίμηνο του 2010, σε σχέση με το 2009 – για το σύνολο του έτους αναμένεται στο 10%. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη μεγάλη άνοδο των τιμών στα ακίνητα, στα τρόφιμα και στην ένδυση. Η κεντρική τράπεζα αντέδρασε με αύξηση του βασικού επιτοκίου, η οποία όμως ισχυροποίησε το νόμισμα της κατά 10% σε σχέση με το δολάριο – με αρνητικές συνέπειες για την οικονομία της, η οποία στηρίζεται στις εξαγωγές (το 66% του ΑΕΠ της προέρχεται από τις εξαγωγές). Για να καταπολεμήσει το νέο πρόβλημα, η χώρα αγοράζει συνεχώς δολάρια, ενώ υποχρέωσε τις τράπεζες της στη διατήρηση υψηλοτέρων εγγυητικών κεφαλαίων, για ποσά που τοποθετούνται από ξένους επενδυτές.

(ζ)  Οι Φιλιππίνες: Ο πληθωρισμός δεν αποτελεί πρόβλημα για το νησιωτικό κράτος, αφού είναι μόλις 3,8% – με τα βασικά επιτόκια στο 4%. Η ανάπτυξη υπολογίζεται στο 6,5% από 8,2% το προηγούμενο τρίμηνο. Οι ξένοι επενδυτές τοποθέτησαν 4,2 δις $ το τελευταίο ενδεκάμηνο σε μετοχές εταιρειών και σε ομόλογα της χώρας, ενώ το νόμισμα της ανατιμήθηκε κατά 5% σε σχέση με το δολάριο. 

(η)  Η Σιγκαπούρη: Η χώρα αναπτύχθηκε με τον εκπληκτικό ρυθμό των 14,7% – καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση παγκοσμίως, μετά το Κατάρ. Ως εκ τούτου, ο πληθωρισμός ακολούθησε, με τις τιμές να αυξάνονται κυρίως στις μεταφορές, ακολουθούμενες από τα ακίνητα (11%) και τα τρόφιμα. Η κυβέρνηση αντέδρασε με την ψήφιση ενός ειδικού φόρου στα ακίνητα, για την περίπτωση της πώλησης τους σε λιγότερα από τρία χρόνια, μετά την αγορά τους, με στόχο να αποφευχθεί η κερδοσκοπία. Η χώρα δεν αύξησε τα βασικά επιτόκια, προτιμώντας την ανατίμηση του νομίσματος της, έτσι ώστε να μειωθούν οι πραγματικές τιμές των εισαγομένων εμπορευμάτων. 

 

ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ Η ΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

 

Όπως έχουμε συμπεράνει από την παραπάνω ανάλυση, ο μεγαλύτερος φόβος όλων σχεδόν των ασιατικών χωρών (αλλά και πολλών άλλων αναπτυσσομένων οικονομιών, όπως η Ρωσία, η Βραζιλία, η Τουρκία κλπ), είναι η είσοδος των ξένων επενδυτικών κεφαλαίων, τα οποία συνήθως τοποθετούνται βραχυπρόθεσμα και κερδοσκοπικά – κυρίως στα χρηματιστήρια, στα ακίνητα και στο εμπόριο, ενώ πολύ λιγότερο σε παραγωγικές επενδύσεις.

Η αιτία είναι το ότι, οι περισσότερες από αυτές τις χώρες έχουν υποστεί την εισβολή του ΔΝΤ, αμέσως μετά τη μαζική έξοδο των επενδυτικών κεφαλαίων από τις αγορές τους, η οποία τις οδήγησε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Κάτι σχετικά ανάλογο έχει επίσης συμβεί στην πατρίδα μας, όταν τα ξένα κεφάλαια τοποθετήθηκαν στο Ελληνικό χρηματιστήριο, επίσης στο εμπόριο, μετά την ατυχή είσοδο μας στην Ευρωζώνη – αποβιομηχανοποιώντας την σε μεγάλο βαθμό.

Περιληπτικά, στις αρχές του Ιουλίου του 1997, ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ταϊλάνδη – με αποτέλεσμα τη ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος της, καθώς επίσης τη μαζική «απόδραση» των ξένων κερδοσκοπικών κεφαλαίων από τη χώρα. Η κεντρική τράπεζα της Ταϊλάνδης, στην προσπάθεια της να ελέγξει την κατάσταση, χρησιμοποίησε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια από τα συναλλαγματικά της αποθέματα – αγοράζοντας το νόμισμα της για να στηρίξει την ισοτιμία του. Δυστυχώς, οι προσπάθειες της απέτυχαν, με αποτέλεσμα να μην έχει τη δυνατότητα η χώρα να πληρώσει τις υποχρεώσεις της – τρείς μόλις εβδομάδες μετά το ξέσπασμα της κρίσης.

Στη συνέχεια, η κρίση εξαπλώθηκε με πολύ γρήγορο ρυθμό στις γειτονικές χώρες – όπως στην Ινδονησία, στην Ταιβάν και στη Ν. Κορέα. Λίγο αργότερα, τα περισσότερα κράτη της περιοχής υποχρεώθηκαν να καταφύγουν στη «βοήθεια» του ΔΝΤ, για να αποφύγουν τη χρεοκοπία (στάση πληρωμών). Οι «πραιτοριανοί» των συνδίκων του διαβόλου, οι οποίοι κατέφθασαν στις ασιατικές χώρες, χρησιμοποίησαν για την καταπολέμηση της κρίσης τις ίδιες μεθόδους, τις οποίες είχαν δοκιμάσει στο Μεξικό – κατά τη διάρκεια της εκεί κρίσης.

Η κρίση όμως του Μεξικού είχε εντελώς διαφορετικές αιτίες, αφού οφειλόταν κυρίως στη «χαλαρή» νομισματική και οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του (διαρκή, μεγάλα ελλείμματα προϋπολογισμών κλπ), η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, τη μαζική φοροδιαφυγή, την τεράστια  διαφθορά της πολιτικής εξουσίας, καθώς επίσης την υπερβολική αύξηση του δημοσίου χρέους (κάτι ανάλογο δηλαδή, όσον αφορά τη διαφθορά μόνο, με αυτό που συνέβη στην Ελλάδα). Η ανεύθυνη αυτή πολιτική της διεφθαρμένης ηγεσίας του Μεξικού, είχε δημιουργήσει έναν υπερπληθωρισμό, ο οποίος απειλούσε να καταστρέψει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όλη τη χώρα.

Το ΔΝΤ έθεσε σαν προϋπόθεση για την παροχή δανείων προς την κυβέρνηση του Μεξικού, τον άμεσο περιορισμό των δημοσίων δαπανών, το «πάγωμα» των μισθών, καθώς επίσης τη λήψη αντιπληθωριστικών μέτρων – ουσιαστικά με εγγύηση την παραγωγή πετρελαίου του Μεξικού, από το οποίο εξασφάλισαν ο Η.Π.Α. μεγάλες ποσότητες, σε εξαιρετικά συμφέρουσες τιμές (από τις εισαγωγές αυτές εξοφλήθηκε στην πραγματικότητα, πολλαπλά φυσικά, το ΔΝΤ).  

Το ΔΝΤ λοιπόν αποφάσισε να εφαρμόσει την ίδια πολιτική στην κρίση της Ασίας – ανάλογη δηλαδή με αυτήν του Μεξικού, παρά το ότι οι αιτίες εδώ ήταν εντελώς διαφορετικές. Αναλυτικότερα, οι χώρες της περιοχής (Ινδονησία, Ταιβάν, Ν. Κορέα κλπ) είχαν υποχρεωθεί από τις Η.Π.Α. στις αρχές της δεκαετίας του ’90 (ασκήθηκαν τεράστιες πολιτικές πιέσεις εκ μέρους της υπερδύναμης), να καταργήσουν όλους τους νόμους, οι οποίοι εμπόδιζαν την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων. Ουσιαστικά λοιπόν οι Η.Π.Α. επέβαλλαν τις δέκα εντολές του κεφαλαίου, «απελευθερώνοντας» εντελώς τις τοπικές χρηματαγορές.

Το αποτέλεσμα ήταν η μαζική επέλαση των βραχυπρόθεσμων κερδοσκοπικών κεφαλαίων στις ασιατικές χώρες, με στόχο την εξασφάλιση άμεσων και υπερβολικών κερδών. Τα κεφάλαια αυτά κατέστρεψαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τις οικονομίες όλων των χωρών, στις οποίες εισέβαλλαν αφού, αντί να χρηματοδοτούν μακροπρόθεσμα βιομηχανικές και λοιπές επενδύσεις, με λογικά κέρδη, αναζητούσαν τη γρήγορη και υπερβολική κερδοσκοπία.

Έτσι δημιούργησαν τεράστιες κερδοσκοπικές φούσκες στην περιοχή – ειδικά στο χώρο της ακίνητης περιουσίας οι οποίες, όταν «έσπασαν», παρέσυραν τις οικονομίες όλων των χωρών στην καταστροφή (ουσιαστικά κάτι ανάλογο συνέβη στην Ιρλανδία και στην Ισπανία, οδηγώντας τον ιδιωτικό τομέα τους στην υπερχρέωση).

Οι ασιατικές λοιπόν «τίγρεις» αναγκάσθηκαν να ζητήσουν τελικά τη «βοήθεια» των πυροσβεστών του ΔΝΤ, οι οποίοι βέβαια εργαζόταν προς όφελος της χώρας, η οποία προκάλεσε τις πυρκαγιές. Φυσικά το «ταμείο» αντέδρασε θετικά στην αρχή, παρέχοντας τα δάνεια που του ζητήθηκαν – αφού ο πραγματικός σκοπός του ήταν να προστατεύσει από τη χρεοκοπία τις τράπεζες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα επενδυτικά κεφάλαια, τους ιδιώτες κερδοσκόπους κλπ (κυρίως αμερικανούς), οι οποίοι είχαν επενδύσει τεράστια ποσά στην ασιατική φούσκα των ακινήτων, «στοιχηματίζοντας» στη συνέχεια στο «σπάσιμο» της, το οποίο θα προκαλούσε τη ραγδαία υποτίμηση των νομισμάτων τους (όπως για παράδειγμα ο G.Soros, ο οποίος πουλούσε ανοιχτά το νόμισμα της Ινδονησίας, οδηγώντας την στη χρεοκοπία).

Τα πρώτα δάνεια λοιπόν δόθηκαν, σε συμφωνία με το ΔΝΤ, με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθούν από τις κυβερνήσεις της Ινδονησίας, της Ταϊλάνδης και της Ν. Κορέας, για την εξόφληση των ξένων κερδοσκόπων. Αμέσως μετά, αφού εξοφλήθηκαν δηλαδή οι «δυτικοί» κερδοσκόποι, ακολούθησε η «θεραπεία-σοκ», με την υποχρέωση των τοπικών πληθυσμών σε μία καταστροφική  υφεσιακή πολιτική λιτότητας άνευ προηγουμένου. Οι μισθοί κατακρεουργήθηκαν, οι δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία κλπ. περιορίσθηκαν στο ελάχιστο και τα δάνεια προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις σταμάτησαν σχεδόν εξ ολοκλήρου.

Από τη Ν. Κορέα μέχρι την Ινδονησία, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων έχασαν τις θέσεις απασχόλησης τους, οδηγούμενοι στην ανεργία, ενώ απαγορεύθηκε στα κράτη να προσφέρουν οποιουδήποτε είδους βοήθεια στους πληγέντες Πολίτες τους. Πολλά σχολεία έκλεισαν, τα φάρμακα στα νοσοκομεία τελείωσαν, οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους, η εγκληματικότητα ξεπέρασε ακόμη και την πιο νοσηρή φαντασία, ενώ η πείνα και η έλλειψη τροφής έφτασαν στο απροχώρητο. Ένας ολόκληρος τομέας της μεσαίας τάξης, η οποία ανήκε στους κερδισμένους της προηγούμενης δεκαετίας, έπαψε πια να υπάρχει.

Όπως πάντα, αυτοί που πλήρωσαν τα περισσότερα ήταν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, ενώ η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ), μέσω της υπερβολικής φορολόγησης, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Πολλές κοινωφελείς επιχειρήσεις «αποκρατικοποιήθηκαν», καταλήγοντας στην ιδιοκτησία των ξένων πολυεθνικών σε τιμές ευκαιρίας, το κόστος ζωής εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η δημόσια περιουσία περιήλθε στα χέρια των εισβολέων – πάντοτε με νομιμοφανείς, απόλυτα διαφανείς διαδικασίες.

Η επέλαση του ΔΝΤ δεν είχε τελικά να ζηλέψει τίποτα, σε σχέση με τη διεξαγωγή ενός συμβατικού πολέμου – αφού άφησε ανθρώπινα ερείπια στο πέρασμα της και κοινωνίες που δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουν, από το σοκ της απόλυτης εξαθλίωσης και της καταστροφής. Σε κάθε περίπτωση, οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της Ασίας δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν τα βασανιστήρια που υπέστησαν από τους αιμοχαρείς μισθοφόρους των τοκογλύφων, οι οποίοι δεν έχουν κανενός είδους ηθικούς φραγμούς, όταν «εκτελούν» τις απίστευτες εντολές της «σκιώδους» ηγεσίας τους. 

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Στο επόμενο, τρίτο και τελευταίο μέρος της  ανάλυσης μας «Ο πλανήτης στις φλόγες», θα ασχοληθούμε με την Ιαπωνία, με τη Ρωσία, με τη Νότια Αμερική (τη Βραζιλία κυρίως) και τη Ν. Αφρική, έτσι ώστε να ολοκληρώσουμε σε κάποιο βαθμό τη μεγάλη εικόνα – η οποία όμως διαμορφώνεται και εξελίσσεται συνεχώς, με έναν εξαιρετικά γρήγορο ρυθμό, αδιανόητο μέχρι σήμερα στον πλανήτη (γεγονός που οφείλεται προφανώς στην παγκοσμιοποίηση).

Για παράδειγμα, μόλις τον Ιανουάριο οι κυβερνήσεις της Βραζιλίας, καθώς επίσης της Ν. Αφρικής είχαν προειδοποιήσει ότι θα υποτιμούσαν τα νομίσματα τους – λόγω της ραγδαίας επιδείνωσης των εμπορικών ισοζυγίων τους (μείωση των εξαγωγών, αύξηση των εισαγωγών). Ένα μήνα αργότερα, το θέμα θεωρείται πλέον «ξεπερασμένο» – με τον πληθωρισμό να αποτελεί πια το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάπτυξη τους.

Το Περού, η Κίνα, η Κολομβία, η Ινδονησία και η Ρωσία αύξησαν το Φεβρουάριο τα βασικά επιτόκια τους – ενώ στη Ν. Αφρική (η ισοτιμία του νομίσματος της αυξήθηκε κατά 44% σε σχέση με το δολάριο) και στην Ινδονησία, εκπρόσωποι των κυβερνήσεων ή των κεντρικών τραπεζών ανακοίνωσαν ότι, η ισχυρή ισοτιμία των νομισμάτων τους θα μπορούσε να τις προστατεύσει από την κλιμακούμενη απειλή του πληθωρισμού. Παράλληλα, ο βραζιλιάνος υπουργός οικονομικών, ο οποίος τον περασμένο Σεπτέμβρη είχε αναφερθεί δημόσια σε «συναλλαγματικό πόλεμο», αγοράζοντας δολάρια για να προστατεύσει το νόμισμα της χώρας του από τις συνεχείς ανατιμήσεις, δήλωσε πρόσφατα «ανακωχή» των εχθροπραξιών.

Ολοκληρώνοντας, σήμερα αναζητούνται τρόποι ενίσχυσης της ισοτιμίας των νομισμάτων, η οποία θεωρείται ως η καλύτερη άμυνα απέναντι στον πληθωρισμό – ο κίνδυνος από τον οποίο αυξάνεται, επίσης λόγω των αναταραχών στην Αίγυπτο, στο Μπαχρέιν, στην Λιβύη και στην Τυνησία, οι οποίες εκτόξευσαν την τιμή του πετρελαίου στα ύψη. Η αύξηση των επιτοκίων λοιπόν στη δύση είναι μάλλον αναπόφευκτη – γεγονός φυσικά που θα οδηγήσει στη μείωση της ισοτιμίας των νομισμάτων των αναπτυσσομένων οικονομιών, στην έξοδο αρκετών δυτικών κεφαλαίων από τις αγορές τους, καθώς επίσης στην περαιτέρω αύξηση των τιμών των τροφίμων και της ενέργειας, στις περισσότερες φτωχές περιοχές του πλανήτη.

Ο πόλεμος λοιπόν συνεχίζεται με νέα όπλα, ενώ η εξαθλίωση μεγάλων μερίδων του παγκόσμιου πληθυσμού γίνεται καθημερινά μεγαλύτερη – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Δυστυχώς για τη χώρα μας, αλλά και για πολλά άλλα υπερχρεωμένα κράτη, η αύξηση των βασικών επιτοκίων θα μπορούσε να σημάνει την αρχή του τέλους – αφού θα υποχρεωθεί στην πληρωμή ακόμη υψηλότερων τόκων, από τα 16 δις € ετησίως που δαπανά σήμερα.  

Επομένως, ευρισκόμενοι πραγματικά στη «στροφή του διαβόλου», χωρίς το «όπλο» της ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής, εάν θέλουμε να προλάβουμε την καταστροφή, θα πρέπει να λάβουμε άμεσα, ριζικά, «μη υφεσιακά» μέτρα αντιμετώπισης των ελλειμμάτων και του χρέους μας – ανακοινώνοντας στην Ευρωζώνη πως, είτε θα συνδράμει στην ανάπτυξη της οικονομίας μας, είτε θα προβούμε σε άμεση στάση πληρωμών. «Ανάπτυξη ή χρεοκοπία» είναι λοιπόν το επαναλαμβανόμενο δίλημμα, το οποίο πρέπει να απαντηθεί συναινετικά από το σύνολο της πολιτικής μας ηγεσίας, σε συνεργασία με τους υπολοίπους εταίρους μας στην Ευρωζώνη – ταυτόχρονα με την εκδίωξη του ΔΝΤ από το εσωτερικό της ένωσης.  

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 06. Μαρτίου 2011, viliardos@kbanalysis.com      

                                         

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2301.aspx

 Γερμανική Ευρώπη πολλών ταχυτήτων

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΤΗ ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΝ ΟΙ ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΤΟΥ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ*

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Εσείς οι Γάλλοι έχετε κατά καιρούς ωραίες ιδέες για την Ευρώπη, τις οποίες, ωστόσο, είσθε έτοιμοι να απαρνηθείτε από τη στιγμή που θα τις δεχθεί η Γερμανία! Δεν το έγραψε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό υπονοούσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόφλγκανγκ Σόιμπλε σε πρόσφατο άρθρο του στη γαλλική Le Monde, αναφορικά με το κρίσιμης σημασίας Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, που προτείνει το Βερολίνο και που πρόκειται να συζητηθεί στη σύνοδο κορυφής της Ε. Ε., στις 24-25 Μαρτίου.

Ο Γερμανός πολιτικός υπενθύμισε στους αναγνώστες του το προηγούμενο της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας: Το 1952, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και οι χώρες της Μπενελούξ υπέγραψαν συμφωνία βάσει του σχεδίου του Γάλλου πρωθυπουργού Ρενέ Πλεβέν για την πολιτικοστρατιωτική ένωση της Ευρώπης. Ωστόσο, η γαλλική Εθνοσυνέλευση, υπό το κράτος των γκωλικών ανησυχιών για περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, έπνιξε το μωρό στην κούνια του και το φιλόδοξο σχέδιο, που θα μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα της Ευρώπης, δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Εκτοτε, γράφει ο Σόιμπλε, η ευρωπαϊκή ενοποίηση ακολουθεί τον αντίστροφο δρόμο: πρώτα η οικονομική ένωση και μέσω αυτής η πολιτική. Ωστόσο, η κρίση της Eυρωζώνης που ξέσπασε το 2010 δεν μας επιτρέπει να συνεχίσουμε όπως πριν: «Φτάσαμε σε ένα στάδιο όπου τίθεται αναγκαστικά το ερώτημα αν είμαστε διατεθειμένοι να περάσουμε σε μια πιο σφιχτή πολιτική ολοκλήρωση». Το υπονοούμενο είναι σαφές: Δεν είσαστε εσείς, οι Γάλλοι και οι σύμμαχοί σας που επί χρόνια φωνάζατε για «οικονομική διακυβέρνηση» της Ενωσης; Λοιπόν, αυτό θέλατε, αυτό θα έχετε!

 

Η γαλλική ιδέα

 

Το επιχείρημα του κ. Σόιμπλε είναι λιγότερο στέρεο απ' ό, τι ακούγεται. Η παραδοσιακά γαλλική ιδέα της «οικονομικής διακυβέρνησης» υπονοούσε πολιτικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, πιο «μαλακό» ευρώ, πιο ελαστικό Σύμφωνο Σταθερότητας, πιο ισχυρή προτίμηση των ευρωπαϊκών προϊόντων – με δυο λόγια, μια λιγότερο μονεταριστική και περισσότερο αναπτυξιακή Eυρωζώνη. Στην ίδια κατεύθυνση, κατ' εξοχήν ευρωπαϊστές πολιτικοί, όπως ο Κ. Σημίτης, πρότειναν, όταν ξέσπασε η κρίση στην Eυρωζώνη, την έκδοση ευρωομολόγων, κοινή φορολογική πολιτική, μεταβιβάσεις πόρων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες – δηλαδή, μια περισσότερο ισορροπημένη και κοινωνική πολιτική «κεϊνσιανισμού σε ευρωπαϊκή κλίμακα».

Αντί γι' αυτό, η κ. Μέρκελ μας προσφέρει ακόμη μεγαλύτερες δόσεις πρωσικής αυστηρότητας, με ολίγη γαλλική σάλτσα. Δεν φτάνει που «σφίγγει τις βίδες» της δημοσιονομικής πολιτικής, κάνοντας ακόμη αυστηρότερο το ισχύον Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά φιλοδοξεί με το προτεινόμενο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας να επιβάλει στα 17 κράτη-μέλη της Eυρωζώνης και ενιαία οικονομική πολιτική, εξισώνοντας στον χαμηλότερο (από κοινωνική σκοπιά) παρονομαστή εργασιακές σχέσεις, μισθούς και συνταξιοδοτικά όρια.

Μια πολιτική, την οποία αναγκάζεται να καταπιεί «με κλειστή τη μύτη» η Γαλλία, αφ' ενός μεν για να προστατέψει τις τράπεζές της από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας περιφερειακών χωρών, αφ' ετέρου δε γιατί σύρεται σε μέτρα «εξυγίανσης» υπό τον ανομολόγητο, αλλά υπαρκτό φόβο ότι θα μπορούσε ακόμη κι αυτή, αύριο – μεθαύριο, να χάσει την ανώτατη βαθμολογία «ΑΑΑ» από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης.

 

Άτυπο Διευθυντήριο

 

Λιγότερο προβεβλημένες είναι οι πολιτικές επιπτώσεις του γερμανικού σχεδίου. Ηδη διολισθαίνουμε ανεπαισθήτως προς μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων. Δεν μιλάμε μόνο για την προϋπάρχουσα διάκριση μεταξύ Eυρωζώνης και λοιπών κρατών, αλλά και για την καλπάζουσα, δομική πόλωση στο εσωτερικό της Eυρωζώνης μεταξύ πυρηνικών και περιφερειακών χωρών, πιστωτών και οφειλετών, ηγετικών δυνάμεων και φτωχών συγγενών. Ηδη, έχει αρχίσει να συνεδριάζει στις Βρυξέλλες το άτυπο Διευθυντήριο του ευρωμηχανισμού σταθερότητας, αποτελούμενο από τους εκπροσώπους των έξι χωρών της Eυρωζώνης με τη μέγιστη πιστοληπτική αξιοπιστία ΑΑΑ (Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία και Λουξεμβούργο).

Παράλληλα, το Βερολίνο πιέζει για τη θέσπιση νέων, ειδικών συντονιστικών οργάνων, που θα επωμιστούν την εφαρμογή του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας και την επιβολή ποινών στις παρεκκλίνουσες χώρες – μέχρι και τη στέρηση του δικαιώματος ψήφου στις συνεδριάσεις των υπουργών Οικονομικών. Πρόκειται για δραματικές υπερβάσεις τόσο των ευρωπαϊκών συνθηκών όσο και των εθνικών συνταγμάτων. Υπερβάσεις οι οποίες, βέβαια, απαιτούν ισχυρότατη λαϊκή νομιμοποίηση μέσω δημοψηφισμάτων – εκτός κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι η «επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης» μπορεί να προωθηθεί με συνταγματικά πραξικοπήματα.

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν ξενίζει το γεγονός ότι στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών όπου παρουσιάστηκε η ιδέα του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, η ατμόσφαιρα ήταν τόσο φορτισμένη, ώστε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel να κάνει λόγο για «ευρωπαϊκή εξέγερση εναντίον του σχεδίου Μέρκελ». Μαύρο πρόβατο της Ε. Ε. μέχρι προχθές λόγω των – υποτίθεται – «λαϊκιστικών» πολιτικών του εναντίον του ΔΝΤ και των τραπεζών, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν αποθεώθηκε ως πολιτικός ήρωας στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

 Στην ίδια τη συνεδρίαση των «27», ο Πολωνός πρωθυπουργός Ντόναλντ Τουσκ στράφηκε προς την κ. Μέρκελ και την ρώτησε: «Γιατί πρέπει να προκαλέσετε οπωσδήποτε αυτό το ρήγμα; Θεωρείτε όλους εμάς, τους υπόλοιπους, εμπόδια στον δρόμο σας»; Από την πλευρά του ο Αυστριακός καγκελάριος Βέρνερ Φάινμαν δήλωσε: «Δεν είμαι διατεθειμένος να πω στους συμπατριώτες μου ότι πρέπει να δουλέψουν περισσότερες ώρες». Περισσότερο μελοδραματικός, ο Κύπριος πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας δήλωσε αναφορικά με την εναρμόνιση της φορολογίας: «Αν υποχωρήσω εδώ, δεν θα μπορέσω να επιστρέψω στην πατρίδα μου»!

Παρ’ όλα αυτά, όμως, η Αγκελα Μέρκελ εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα στη Γερμανία, όπου η πλειονότητα του εκλογικού σώματος θεωρεί ότι το Βερολίνο κάνει υπερβολικές παραχωρήσεις στα υπερχρεωμένα κράτη και οι Φιλελεύθεροι σύμμαχοι της Γερμανίδας καγκελαρίου απειλούν να εγκαταλείψουν την κυβέρνηση.

Είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο της συντηρητικής εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung με φωτογραφία των σκυθρωπών Μέρκελ και Σαρκοζί κάτω από τον μουντό ουρανό της Ντοβίλ και τίτλο που καυτηρίαζε την υποτιθέμενη «παράδοση» της Γερμανίας στο Παρίσι: «Η Ευρώπη μετατρέπεται σε Ενωση μεταφοράς πόρων»! Η πρόσφατη πανωλεθρία του κόμματος της κ. Μέρκελ στο Αμβούργο μάλλον δεν θα κάνει τα πράγματα πιο εύκολα.

 

* Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή την Κυριακή 27 Φεβρουαρίου. Το είδα: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2502:2011-02-27-13-55-07&catid=54:anpolitiki&Itemid=284

Εκλογές στην Ιρλανδία – μια ανάλυση

 

Του ciaoant1*

 

Χθες (προχθές) είχαμε στην Ιρλανδία εκλογές, και τα βασικά σημεία στα οποία πρέπει να εστιάσουμε είναι δύο:

1) Ο κόσμος "βύθισε" το κυβερνών κόμμα, που κυβερνούσε επί χρόνια στην Ιρλανδία – χαρακτηριστικό είναι πως στο Δουβλίνο, την πρωτεύουσα της χώρας, το κυβερνών κόμμα πήρε μόλις…8%. Εδώ ένα σχετικό απόσπασμα από άρθρο του "Πριν" για τα αποτελέσματα των εκλογών:

«Το δεξιό κόμμα Φίανα Φαλ, το οποίο όπως και το ΠΑΣΟΚ υπήγαγε τη χώρα σε καθεστώς Μνημονίου που τσάκισε τον ιρλανδικό λαό, υπέστη εκλογική συντριβή κατακλυσμιαίων διαστάσεων: από 42% που είχε πάρει στις εκλογές του 2007, έπεσε τώρα στο… 15%!!! Στο Δουβλίνο, την πρωτεύσα, το κυβερνών κόμμα πήρε το απίστευτο ποσοστό του… 8%!!! Η υποστήριξη του Μνημονίου βύθισε το κυρίαρχο κόμμα της ιρλανδικής Δεξιάς στο χειρότερο ποσοστό της σχεδόν 90χρονης ιστορίας του.

Αντιθέτως, το κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα σημείωσε το καλύτερο ποσοστό της ιστορίας του σε πανιρλανδικό επίπεδο, κερδίζοντας το 20% των ψήφων. Το καλύτερο επίσης ποσοστό της ιστορίας του στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας σημείωσε και το Σιν Φέιν, αποσπώντας το 10% των ψήφων.

Μάλιστα στο Δουβλίνο οι Εργατικοί βγήκαν πρώτο κόμμα. Καθόλου ευκαταφρόνητο δεν είναι το ποσοστό που πήραν οι διάφοροι ανεξάρτητοι – μικρά κόμματα και οργανώσεις, κατακτώντας το 15,5%, περνώντας ακόμη και αυτοί ως σύνολο το κυβερνών κόμμα! (σ.σ Η Ενωμένη Αριστερή Συμμαχία, United Left Alliance, απέσπασε το 2,2% των ψήφων και βγάζει 3 έδρες μέχρι στιγμής).

Δυστυχώς για τους Ιρλανδούς, δεξιοί θα κυβερνήσουν και πάλι τη χώρα. Νικητής των εκλογών αναδείχθηκε το κεντροδεξιό κόμμα Φίνε Γκέελ με 36%, το οποίο θα συγκυβερνήσει αναγκαστικά με τους Εργατικούς, σύροντάς τους σε μια σαφώς δεξιά γραμμή που ουσιαστικά ελάχιστα θα διαφέρει από εκείνη της συντριβείσας Δεξιάς.

 Μέχρι στιγμής πάντως και τα δύο κόμματα, με τη στήριξη και παρότρυνση των ιρλανδών βιομηχάνων και επιχειρηματιών, ζητούν την αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Δεν γνωρίζουμε αν το ΠΑΣΟΚ θα έχει ακριβώς την τύχη της ιρλανδικής Δεξιάς, αλλά να γλιτώσει την εκλογική ήττα τώρα πια αποκλείεται.»

2) Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα πρέπει να εστιάσουμε, είναι το ότι ο λαός στην Ιρλανδία ανέδειξε ως πρώτη δύναμη ένα κόμμα που υποσχέθηκε ότι θα "αναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο", δηλαδή θα ζητήσει "κούρεμα του χρέους", μείωση των επιτοκίων δανεισμού, κτλ.

Αυτό βέβαια είναι προφανώς μια βελτίωση – το κόμμα αυτό προφανώς εκπροσωπεί το κομμάτι αυτό της άρχουσας τάξης που

(α) φοβάται τις λαικές κινητοποιήσεις και θέλει να τις "απορροφήσει" όσο το δυνατόν πιο "ανώδυνα" και

(β) βλέπει ότι με τις πολιτικές "λιτότητας" – αποπληθωρισμού του ΔΝΤ απειλούνται και τα συμφέροντα πολλών κεφαλαιοκρατών, που επίσης βαδίζουν για "λουκέτο", διότι αποτελούν και αυτοί μέρος της θυσίας που θα πρέπει να κάνουν στο "βωμό της αγοράς", ώστε να χρηματοδοτηθούν οι χρεωκοπημένες τράπεζες με "πακέτα σωτηρίας" και να "κινεζοποιηθούν" οι εργάτες, προκειμένου να γίνουν πιο "ανταγωνιστικοί".

Άλλωστε, τα νούμερα είναι φανερό ότι "δεν βγαίνουν" – άρα, από την στιγμή που και τα αρχι-παράσιτα του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου το ξέρουν ότι δε μπορούν να πάρουν όλα τα λεφτά που θέλουν από τους τόκους. Έτσι, στηρίζουν και μερικοί από αυτούς μια παράταση της αποπληρωμής των δανείων, ή ένα "κούρεμα" (όσο μάλιστα "ρουφάνε" και 'πακέτα σωτηρίας", τόσο περισσότερο δε θα τους πειράζει να χάσουν και μερικούς τόκους, διότι ήδη έχουν αναπληρώσει τις απώλειες αυτές).

Θα πρέπει όμως να δούμε και κάτι ακόμα – ότι δηλαδή όλες αυτές οι προεκλογικές υποσχέσεις ότι τάχα το ένα ή το άλλο κόμμα θα "επαναδιαπραγματευτεί τους όρους του μνημονίου", κτλ είναι "φουσκωμένες" κουβέντες, που τις λένε για να απορροφήσουν τη λαική δυσαρέσκεια. Στην πραγματικότητα, η λύση είναι η στάση πληρωμών – μόνο έτσι ο λαός μπορεί να ξεφορτωθεί τα παράσιτα.

Αυτό φαίνεται και στην ανάλυση πχ της Morgan Stanley, η οποία δηλώνει δημοσίως ότι δενανησυχεί ιδιαίτερα από τα "μεγάλα λόγια" της νέας κυβέρνησης της Ιρλανδίας για "αναδιαπραγμάτευση", καθώς θεωρεί ότι το λέει για να "τρομάξει" τους τραπεζίτες, και να κερδίσει λίγη παραπάνω χρηματοδότηση από την ΕΚΤ για τις χρεωκοπημένες ιρλανδικές τράπεζες, και όχι διότι όντως έχει σκοπό να κάνει κάτι "μάχιμο" εναντίον των τραπεζιτών:

«Haircuts on senior bank debt still unlikely 

In their election manifestos, Fine Gael and Labour state that they would aim to force bond-holders to share the costs of recapitalizing troubled financial institutions. However, we believe that unilateral action against senior unsecured bank debt is unlikely given the strong resistance from the European Commission and the ECB. Instead, we think the spectre of haircutting senior bank debt will likely be used to secure additional assistance in supporting the Irish banking system».

 

* http://ciaoant1.blogspot.com/

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 27 Φεβρουαρίου 2011, Αναρτήθηκε από ciaoant1, http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/02/blog-post_1395.html

Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ:

 

Οι ελληνικές προκλήσεις, η εξέγερση των πεινασμένων, το όπλο των επιτοκίων, τα ομόλογα, το πετρέλαιο, η ολλανδική νόσος, η Β. Αφρική και η Μ. Ανατολή, η Τουρκία και η Περσία, καθώς επίσης οι παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

«Το σύστημα του καπιταλισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ρυθμό της ανάπτυξης – ενώ η ύφεση, πόσο μάλλον ο στασιμοπληθωρισμός, ισοδυναμεί με τη θανατική του καταδίκη: μέσα από απρόβλεπτες, εκτεταμένες και καταστροφικές κοινωνικές αναταραχές, καθώς επίσης γεωπολιτικές ανακατατάξεις (πολέμους)».

Η Ελλάδα, όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, είναι μία από τις πλουσιότερες, καθώς επίσης από τις πλέον «προικισμένες» χώρες του κόσμου. Φυσικά, δεν είναι σε καμία περίπτωση χρεοκοπημένη – αφού, απέναντι στο δημόσιο χρέος της, ευρίσκονται πολύ περισσότερα περιουσιακά στοιχεία. Αρκεί να τη συγκρίνει κανείς με τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία διαθέτει μηδενικά περιουσιακά στοιχεία, απέναντι σε συνολικό χρέος που υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της (252% της Ελλάδας), ενώ πουλάει πλέον ακόμη και τα δάση της, για να καταλάβει σε πόσο καλή θέση ευρίσκεται. Πόσο μάλλον όταν, το συνολικό χρέος της χώρας μας, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί είναι, όπως έχουμε πολλές φορές τεκμηριώσει με Πίνακες, το χαμηλότερο στην Ευρωζώνη.

Εάν δε τοποθετήσουμε την Ελλάδα απέναντι στην Ιταλία (στο Βέλγιο, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία κλπ), θα συμπεράνουμε αμέσως ότι, είναι κατά πολύ πιο υγιής – αφού η Ιταλία, για παράδειγμα, με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 120% του ΑΕΠ της, καθώς επίσης με πολλά μη καταγεγραμμένα ελλείμματα και χρέη, αλλά και από «άποψη» απόλυτου μεγέθους του χρέους της (περί τα 1,8 τρις €, έναντι 330 δις € της Ελλάδας), είναι σε εξαιρετικά δυσμενέστερη θέση. Πολύ δύσκολα λοιπόν μπορεί να μας πείσει κανείς τεκμηριωμένα ότι η Ελλάδα, με δημόσιο χρέος περί το 140% του ΑΕΠ της, είναι χρεοκοπημένη – ενώ αντίθετα η Ιταλία, με 120% χρέος, είναι εκτός κινδύνου.     

Δυστυχώς όμως η χώρα μας, λόγω των εξαιρετικά ελλειμματικών πολιτικών και Πολιτικών (αναφερόμαστε φυσικά σε όλες τις κυβερνήσεις / αντιπολιτεύσεις των περασμένων τριάντα ετών), έχει οδηγηθεί έντεχνα από τις «αγορές», καθώς επίσης από κάποιους «διατεταγμένους» λειτουργούς ή «συντελεστές» της, στην αδυναμία πληρωμής των χρεών της – λόγω περιορισμένης ρευστότητας και ερασιτεχνικής «δανειοληπτικής» διαχείρισης. Εκτός αυτού, έχει υποχρεωθεί στην καταστροφική πολιτική του ΔΝΤ, το οποίο τη χρησιμοποίησε σαν την «κερκόπορτα» για την εισβολή, για την απόβαση του καλύτερα στην Ευρωζώνη (άρθρο μας) – με μία ευκολία που δεν μπορούσε καν να ελπίσει το «Ταμείο», όταν ξεκίνησε την επίθεση του, ερχόμενο σε άμεση επαφή με τους Πρώσους, με τους Γαλάτες και με τους Σάξονες.   

Μεταξύ άλλων, ο στόχος της εγκληματικής αυτής οργάνωσης, των συνδίκων του διαβόλου δηλαδή, είναι να μας «πείσει» ότι έχουμε χρεοκοπήσει – έτσι ώστε να διευκολυνθεί η λεηλασία της χώρας μας, καθώς επίσης η υποταγή της στο Καρτέλ. Μέσον για την επίτευξη των συγκεκριμένων στόχων είναι,

(α)  αφενός μεν η διόγκωση του δείκτη του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ (με τη βοήθεια της «έντεχνης» αύξησης του χρέους, σε συνδυασμό με την «υφεσιακή» μείωση του ΑΕΠ),

(β)  αφετέρου δε η πλήρης σχεδόν απαξίωση των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, έτσι ώστε να πουληθεί σε «τιμή ευκαιρίας» το σύνολο των παγίων της – ακίνητα και επιχειρήσεις, σε μία εποχή που ο δυτικός καπιταλισμός είναι «υποχρεωμένος», όπως θα δούμε στη συνέχεια, να «τραφεί από τις σάρκες του».  

Ένας επόμενος στόχος του ΔΝΤ είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, η προσπάθεια να μας πείσει ότι, η φοροδιαφυγή επικεντρώνεται στους ιδιώτες, επαγγελματίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις – όχι στις πολυεθνικές, η φοροδιαφυγή των οποίων, σε συνδυασμό με τις υπερτιμολογήσεις (διαφθορά – μέθοδοι Καρτέλ) υπερβαίνει το 20% του ΑΕΠ μας (πλησιάζει τα 50 δις € ετησίως, όσο δηλαδή τα συνολικά έσοδα του προϋπολογισμού – ποσόν που δεν καταναλώνεται στην Ελλάδα και επομένως δεν καταγράφεται καθόλου στο ΑΕΠ, αφού ουσιαστικά «εξάγεται» στις χώρες-έδρα των πολυεθνικών ή σε φορολογικούς παραδείσους). Έμμεσος στόχος φυσικά είναι η «εκτέλεση» των μικρομεσαίων ελληνικών επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών, έτσι ώστε να προετοιμασθεί η εισβολή των πολυεθνικών θηρίων.    

Φυσικά σε όλα αυτά «βοήθησε» δυστυχώς η Ευρωζώνη, κυρίως δε η Γερμανία, με την πολιτική της τα τελευταία δέκα χρόνια (άρθρο μας) – η οποία της δημιούργησε τεράστια πλεονάσματα, εις βάρος όλων σχεδόν των υπολοίπων «εταίρων» της. Επίσης, εκτός από κάποια «διατεταγμένα ΜΜΕ», «βοηθήσαμε» όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες – αφού, όπως φαίνεται, είμαστε ανίκανοι να εκτιμήσουμε και να προστατεύσουμε τα πλεονεκτήματα της χώρας μας, τον πλούτο και τη φυσική ομορφιά της, καθώς επίσης την ραγδαία άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου, τις τελευταίες δεκαετίες.

Αχάριστοι λοιπόν, μάλλον εκ φύσεως, με πολιτισμικά προβλήματα κατά πολύ μεγαλύτερα από τα οικονομικά και με «κομματοκεντρική» πολιτική ηγεσία, είμαστε ουσιαστικά «εγκλωβισμένοι» στο χώρο του Ευρώ – από τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε «ατομικά», να «απεξαρτηθούμε» καλύτερα, υιοθετώντας, χωρίς να καταστραφούμε, μία ανεξάρτητη οικονομική και λοιπή πολιτική. Ταυτόχρονα, επιβαρυνόμαστε με «κλιμακούμενα», όλο και πιο σύνθετα προβλήματα (έξαρση του μεταναστευτικού, σκόπιμος αφελληνισμός κλπ), τα οποία επιδεινώνουν διαρκώς τη θέση μας.

Εάν λοιπόν δεν ενδιαφερθούμε όλοι μας, με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεση μας (άμεση δημοκρατία, στοχευμένες αντιδράσεις κλπ), καθώς επίσης εάν δεν «απειλήσουμε» τους δανειστές μας με ανάπτυξη ή χρεοκοπία, αλλά συνεχίσουμε να «επαιτούμε» και να «εκλιπαρούμε» στην Ουάσιγκτον της Ευρώπης (Βερολίνο), αντί να ζητάμε αυτά που μας χρωστάει η Γερμανία, δεν πρόκειται να ξεφύγουμε από τις αγορές και το Καρτέλ – γεγονός που θα μας οδηγήσει σύντομα σε τεράστιες κοινωνικές αναταραχές ή/και σε εμφυλίους πολέμους. Η παθητική αντιμετώπιση των γεγονότων, η περαιτέρω παραμονή του «σπείρας» του ΔΝΤ στη χώρα μας, καθώς επίσης η ανόητη τευτονική αδιαλλαξία, συνιστούν ένα απίστευτα εκρηκτικό, θανάσιμο μίγμα, το οποίο πρέπει να «απενεργοποιηθεί» πάση θυσία – εάν δεν θέλουμε, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο, να καταστραφεί η Ελλάδα.   Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, όπως φαίνεται από τα γεγονότα έχουμε ήδη εισέλθει στο τέταρτο στάδιο της κρίσης (άρθρο μας), στις κοινωνικές αναταραχές, οι οποίες έχουν ξεκινήσει από τα φτωχότερα μέρη του, δυστυχώς «ασύμμετρα παγκοσμιοποιημένου», πλανήτη μας – χαρακτηριζόμενες ως οι εξεγέρσεις των πεινασμένων.

Όλα όσα βιώνουμε σήμερα στα κράτη της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (της υπόλοιπης Ασίας κλπ), δεν προέρχονται φυσικά από την επιθυμία «εκδημοκρατισμού» των λαών αυτών των χωρών. Οι εξεγέρσεις, σημερινές και μελλοντικές, πηγάζουν από την αδυναμία των Πολιτών τους να τραφούν, λόγω της τεράστιας αύξησης των τιμών των βασικών εμπορευμάτων – η οποία «πηγάζει», οφείλεται καλύτερα, στις αχόρταγες χρηματοπιστωτικές αγορές, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

Οι ίδιες αυτές αγορές, προβλέποντας ότι τα χρήματα θα χάνουν σταδιακά την ισχύ τους, επεκτείνονται ήδη στα τρόφιμα – μέσω των οποίων μάλλον θα ελέγχεται μελλοντικά ο πλανήτης (γενετικά μεταλλαγμένα, φυσικά από μονοπωλιακές πολυεθνικές). Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι, δεν (θα) προκαλούν σοβαρές αρρώστιες, χρόνιες παθήσεις και επιδημίες, έτσι ώστε να κερδοσκοπούν παράλληλα τα φαρμακευτικά μονοπώλια.     

 

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ

 

Ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη έφτασε στο 2,4% τον Ιανουάριο, σαν αποτέλεσμα της ανόδου των τιμών των καυσίμων, της ενέργειας και των γεωργικών προϊόντων – ενώ στη Μ. Βρετανία ξεπέρασε το 3,7%. Εν τούτοις, τόσο η ΕΚΤ, όσο και η τράπεζα της Αγγλίας, διατήρησαν σταθερά τα βασικά επιτόκια – ισχυριζόμενες ότι οι τιμές θα υποχωρήσουν. Από την άλλη πλευρά, η Fed συνέχισε την πολιτική των μηδενικών επιτοκίων, ενώ αύξησε την ποσότητα των χρημάτων στην αγορά – με στόχο την αποφυγή του αποπληθωρισμού και την καταπολέμηση της ανεργίας.  

Όπως είναι γνωστό, η Fed παραδοσιακά συνδέει την πολιτική χρήματος που ακολουθεί με τον πυρήνα του πληθωρισμού, ο οποίος δεν συνυπολογίζει την ενέργεια, καθώς επίσης τις τιμές των τροφίμων – με την αιτιολογία ότι, οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να επηρεάσουν ελάχιστα τις (εποχιακές) διακυμάνσεις των συγκεκριμένων τιμών. Εκτός αυτού, ο πληθωρισμός στις Η.Π.Α. διατηρείται χαμηλός (1,5% το Δεκέμβρη) επειδή οι αμερικανοί αλλάζουν διαρκώς το καλάθι μέτρησης του – δηλαδή, όταν αυξάνεται η τιμή ενός προϊόντος, το αντικαθιστούν με κάποιο άλλο ανταγωνιστικό, η τιμή του οποίου είναι χαμηλότερη, με στόχο την έμμεση συμπίεση των αμοιβών των εργαζομένων τους (τα τελευταία τριάντα χρόνια, από τη στιγμή δηλαδή που επικράτησε ο νεοφιλελευθερισμός, οι πραγματικοί μισθοί των αμερικανών παρέμειναν σχεδόν αμετάβλητοι).   

Εν τούτοις, τόσο τα χαμηλά επιτόκια της δύσης (Η.Π.Α., ΕΕ, Ιαπωνία), όσο και η αύξηση της ποσότητας χρήματος (quantitative easing), αφενός μεν

(α) «εξάγουν» τον πληθωρισμό στις αναπτυσσόμενες χώρες (εισάγοντας με ακριβότερες «ονομαστικές» τιμές την ενέργεια και τα τρόφιμα – κάτι που αντιμετωπίζουν με τη διατήρηση της υψηλής ισοτιμίας των νομισμάτων, η οποία φαίνεται ότι έχει μάλλον συμφωνηθεί μεταξύ δολαρίου και ευρώ), αφετέρου δε

(β) «πυροδοτούν» την αύξηση των τιμών ενέργειας και τροφίμων – αφού οι επενδυτές τοποθετούν τα χρήματα τους, δανειζόμενοι με χαμηλό επιτόκιο από τη δύση (carry trade), τόσο στις αγορές πρώτων υλών/εμπορευμάτων, όσο και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες – οι οποίες αμύνονται, φορολογώντας μεταξύ άλλων την εισροή συναλλάγματος (Βραζιλία κλπ).

Περαιτέρω οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν «φθηνά» τα νομίσματα τους, για να μην μειωθούν οι εξαγωγές τους στη δύση, υποχρεώνονται να πληρώνουν συνεχώς υψηλότερες πραγματικές τιμές για τις πρώτες ύλες  (πετρέλαιο, μέταλλα κλπ) – με αποτέλεσμα να αυξάνεται το κόστος των τελικών προϊόντων που παράγουν, με στόχο την εξαγωγή τους, οπότε μειώνονται τα κέρδη τους (κάποια στιγμή φυσικά θα υποχρεωθούν να «επανεξάγουν» τον πληθωρισμό τους στη δύση, με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται).

Ταυτόχρονα, τόσο από τις τοποθετήσεις των κερδοσκόπων, όσο και από την τεχνητά χαμηλή ισοτιμία των νομισμάτων τους, υποχρεώνονται να πληρώνουν διαρκώς υψηλότερες τιμές και για τα βασικά είδη διατροφής – καταδικάζοντας τους Πολίτες τους ουσιαστικά στην πείνα. Ο Πίνακας Ι εδώ είναι χαρακτηριστικός:

 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξέλιξη τιμών βασικών εμπορευμάτων, εντός ενός έτους

 

Πηγή: Thomson Reuters

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Οι τιμές στον Πίνακα Ι είναι ενδεικτικές, περίπου δηλαδή, ενώ αναφέρονται στην εκάστοτε επίσημη μονάδα μέτρησης του συγκεκριμένου προϊόντος. Για να κατανοήσει κανείς το πόσο σημαντικές είναι οι αυξήσεις αυτές για τις φτωχές χώρες του πλανήτη, οφείλει να γνωρίζει ότι, για την αγορά τροφίμων δαπανάται το 80% του μηνιαίου μισθού (10% στη Γερμανία) οπότε, μία αύξηση κατά 76% (σιτάρι), καθιστά αδύνατη πλέον την εξασφάλιση του συγκεκριμένου προϊόντος από την πλειοψηφία του πληθυσμού.  

 

Ο υπόγειος τώρα πόλεμος των ανεπτυγμένων οικονομιών με τις αναπτυσσόμενες, φαίνεται ότι θα συνεχισθεί, αφού οι κεντρικές τράπεζες των ανεπτυγμένων δυτικών κρατών δεν πρόκειται να αυξήσουν τα βασικά επιτόκια, εάν δεν επεκταθεί ο πληθωρισμός στη «δευτερογενή αγορά» – εάν δηλαδή δεν ακολουθήσουν αυξήσεις στις αμοιβές των εργαζομένων, οι οποίες θα προκαλούσαν την εξ αυτών άνοδο των τιμών των προϊόντων («σπιράλ» μισθών-τιμών).

Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι, τόσο το σύμφωνο της ανταγωνιστικότητας που προωθείται από τη Γερμανία, όσο και η πίεση που εξασκείται στις ελλειμματικές οικονομίες της ΕΕ (μείωση των αμοιβών των εργαζομένων κλπ), εξυπηρετεί επίσης το συγκεκριμένο στόχο – τη διατήρηση δηλαδή των χαμηλών αμοιβών των εργαζομένων, έτσι ώστε να μην προκληθεί η εξ αυτών άνοδος του πληθωρισμού. Με τη βοήθεια της συγκεκριμένης «μεθοδολογίας» πιθανολογούμε ότι, θα συνεχίσει η πολιτική των χαμηλών βασικών επιτοκίων-τεχνητά ισχυρών νομισμάτων, η οποία θεωρείται «αντίδοτο» στα σκόπιμα υποτιμημένα νομίσματα των αναπτυσσομένων οικονομιών – ειδικά απέναντι στην Κίνα, η οποία επιμένει να διατηρεί το νόμισμα της κατά περίπου 40% υποτιμημένο, με στόχο την κυριαρχία της στις αγορές της «δύσης».

Φυσικά, τα αποτελέσματα για τους εργαζομένους των ανεπτυγμένων οικονομιών, καθώς επίσης για τους πολίτες των φτωχότερων περιοχών του πλανήτη, είναι μάλλον καταστροφικά. Οι μεν πρώτοι υποχρεώνονται σε μία σταθερή μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, ενώ οι δεύτεροι καταδικάζονται στην πείνα – αμφότεροι «θύματα» στο βωμό των κερδών των πολυεθνικών, καθώς επίσης των αχόρταγων χρηματοπιστωτικών αγορών, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του μέχρι θανάτου ανταγωνισμού, αφενός μεν του μονοπωλιακού καπιταλισμού (Η.Π.Α. κλπ), αφετέρου δε του απολυταρχικού (Κίνα κλπ).

 

ΤΑ ΟΜΟΛΟΓΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

 

Σε αντίθεση με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, οι οποίες δεν είναι καθόλου σχεδόν χρεωμένες, το σύνολο των ανεπτυγμένων οικονομιών ευρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση – βυθισμένο στη δίνη του χρέους. Φαίνεται επίσης ότι, η «αγορά» των ομολόγων είναι εξαιρετικά «τεταμένη», παρά τα «πολυδιαφημιζόμενα» προγράμματα λιτότητας – θεωρείται δε ότι, εάν τυχόν αποτύχουν κάποιες «δημοπρασίες» κρατικών ομολόγων, εάν δηλαδή υπάρξει αποχή των αγοραστών, τότε είναι πολύ πιθανόν να προκληθεί μία αλυσιδωτή αντίδραση, η οποία θα επεκταθεί στο σύνολο των κρατών της «δύσης».  

Επομένως, αρχίζει μία καινούργια, «πύρινη» φάση για την παγκόσμια οικονομία αφού, εντός του πρώτου εξαμήνου του 2011, θα απαιτηθεί ή αναχρηματοδότηση κρατικών δανείων ύψους συνολικά 5,5 τρις $ από τη «δύση».

Σύμφωνα τώρα με μελέτη του ΔΝΤ, τα 1,8 τρις $ αφορούν τις Η.Π.Α., οι οποίες έχουν έναν εξαιρετικά ελλειμματικό προϋπολογισμό – με αποτέλεσμα η χρεοκοπία της υπερδύναμης εντός των επομένων δέκα ετών, η μητέρα των κρίσεων δηλαδή, να μην θεωρείται πια απίθανη. Εκτός αυτού, αρκετές Πολιτείες των Η.Π.Α. είναι χρεοκοπημένες, αντιμετωπίζοντας μεγάλα προβλήματα πληρωμών (στάσεις), τα οποία προσπαθούν να επιλύσουν με επώδυνες «πολιτικές λιτότητας». Το γεγονός αυτό έχει «πυροδοτήσει» ευρείες κοινωνικές αναταραχές σε ορισμένες αμερικανικές Πολιτείες, με τον κίνδυνο να επεκταθούν στο σύνολο της χώρας – με ανυπολόγιστα αποτελέσματα, επειδή πρόκειται για πολυπολιτισμικές κοινωνίες, με ελάχιστη «συνοχή» των Πολιτών τους.      

Συνεχίζοντας, ένα περίπου αντίστοιχο ποσόν θα ζητηθεί από την Ιαπωνία, τα δημόσια οικονομικά της οποίας ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση (το δημόσιο χρέος της πλησιάζει το 220% του ΑΕΠ της – ευτυχώς για τη χώρα, χρηματοδοτείται σχεδόν κατά 95% εσωτερικά). Τέλος, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης θα «απαιτήσουν» περί τα 900 δις $ εντός του πρώτου εξαμήνου.

Παρά το ότι οι χώρες της Ευρωζώνης θα αναζητήσουν λιγότερα χρήματα, οι πιέσεις είναι εξαιρετικά μεγάλες – με αποτέλεσμα την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού. Οι αιτίες αυτού του γεγονότος είναι αφενός μεν το ότι,

(α) οι χρεοκοπίες κάποιων χωρών-μελών της ζώνης του Ευρώ θεωρούνται πιθανότερες (επειδή δεν υπάρχουν πλέον εθνικές κεντρικές τράπεζες, οι οποίες θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν με τη βοήθεια ενός συνδυασμού πληθωρισμού και υποτίμησης – όπως συμβαίνει ήδη στη Μ. Βρετανία), αφετέρου δε επειδή

(β)  δεν είναι ακόμη εμφανής ο τρόπος που θα λειτουργήσει ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η έλλειψη σιγουριάς των αγορών.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, το πλέον απειλητικό σενάριο καλύτερα, είναι η τυχόν αδυναμία αναχρηματοδότησης της Ισπανίας – αφού τόσο η Ελλάδα, όσο και η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία, θεωρούνται «διαχειρίσιμοι» κίνδυνοι. Εντός του 2011, η Ισπανία θα χρειασθεί περί τα 130 δις € – μόνο το Μάιο, τον Αύγουστο και τον Οκτώβριο, λήγουν ομόλογα μεταξύ 23 και 25 δις €.

Παρά το ότι λοιπόν η ΕΚΤ προσπαθεί να διατηρήσει έξω από την κρίση την Ισπανία, ισχυριζόμενη ότι έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, η κατάσταση της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Οι μισθοί των εργαζομένων της πρέπει να περιορισθούν ακόμη κατά 10%, η ανεργία ξεπερνάει το 20% (40% στους νέους), η πτώση στα ακίνητα της συνεχίζεται, οι τοπικές τράπεζες της πρέπει να ενισχυθούν τουλάχιστον με 100 δις € και οι διεθνείς επενδυτές είναι πάρα πολύ ανήσυχοι.

Τα προβλήματα της Ισπανίας λοιπόν είναι τεράστια ενώ, τυχόν αδυναμία επίλυσης τους, θα οδηγήσει την Ευρωζώνη πέρα από τα όρια της. Πολύ περισσότερο εάν δεν αποδεχθούν τελικά οι Πολίτες της Ισπανίας τη συνέχιση της πολίτικης λιτότητας και αντιδράσουν – προκαλώντας εκτεταμένες κοινωνικές αναταραχές, οι οποίες θα επιδεινώσουν κατά πολύ την ήδη επικίνδυνη οικονομική της θέση. 

Παράλληλα βέβαια, οι Η.Π.Α. (Wall Street) διευρύνουν την επιρροή τους στη Γερμανία την οποία, όπως έχουμε ήδη αναλύσει (άρθρο μας), θέλουν να προωθήσουν στην ηγετική θέση μίας Ευρώπης υπό τη δική τους επιρροή. Η συγχώνευση του γερμανικού χρηματιστηρίου (Deutsche Borse AG) με το αμερικανικό (NYSE/Euronext – ο ετήσιος τζίρος της νέας εταιρείας θα ανέρχεται στα 4 δις, ενώ η κεφαλαιοποίηση της θα πλησιάσει τα 20 δις €), η οποία θα ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη του έτους, σηματοδοτεί αναμφίβολα το ξεκίνημα μίας νέας εποχής για την Ευρώπη – ειδικά όσο αφορά στον ανταγωνισμό των αμερικανοευρωπαϊκών πλέον χρηματιστηρίων, τα οποία ευρίσκονται σε ύφεση, με τα ανερχόμενα χρηματιστήρια της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας.    

Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, η αξία πλέον των εταιρειών, ειδικά των εισηγμένων, δεν θα είναι συνάρτηση της ποιότητας της διοίκησης τους – όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα. Η αξία τους (γεγονός πολύ σημαντικό για την εξέλιξη των τιμών των μετοχών τους), θα προσδιορίζεται από τη δυνατότητα τους να επιβάλλουν αυξημένες τιμές πώλησης στα προϊόντα τους (κάτι απόλυτα κατανοητό, σε μία εποχή που «ανατέλλει» ο πληθωρισμός), καθώς επίσης χαμηλούς μισθούς στους εργαζομένους τους.  

Επομένως, η όλη διαδικασία λειτουργεί συνεχώς προς όφελος των πολυεθνικών μονοπωλιακών εταιρειών (αλλά και των τοπικών μονοπωλίων), αφού έχουν εκ φύσεως τη δυνατότητα να απαιτούν υψηλότερες τιμές (χαμηλότερες αμοιβές), ελλείψει ανταγωνισμού. Αυτό θα λειτουργήσει εις βάρος των μικρομεσαίων, αλλά και εν γένει των μη μονοπωλιακών εταιρειών οι οποίες, αργά ή γρήγορα, θα «αλωθούν» από τα πολυεθνικά μονοπώλια.                

 

ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ

 

Η εξέγερση των πεινασμένων και καταπιεσμένων Πολιτών της Λιβύης οδήγησε τις τιμές του πετρελαίου στα ύψη – με το βαρέλι του Brent της βορείου θαλάσσης να κοστίζει όσο περίπου στο τέλος της άνοιξης του 2008, λίγο πριν από το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Η επίδραση τώρα της τιμής του πετρελαίου τόσο στον πληθωρισμό, όσο και στα δημόσια οικονομικά όλων των χωρών του πλανήτη (ειδικά στις Η.Π.Α. θεωρείται ότι, εάν διατηρηθούν οι τιμές πάνω από τα 100 $ ανά βαρέλι, το πρόγραμμα ενίσχυσης της οικονομίας, εκ μέρους της κυβέρνησης, θα καταρρεύσει), είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Εν τούτοις, οι αναταραχές στη Λιβύη, εάν δεν προκληθεί πολεμική σύρραξη, συνιστούν το μικρότερο πρόβλημα, σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα – παρά το ότι η αντικατάσταση των υψηλής αξίας «ελαφρών» πετρελαίων της, τα οποία είναι κατάλληλα για την παραγωγή βενζίνης, δεν θα είναι εφικτή παρά μόνο εν μέρει, από τη Σαουδική Αραβία. Η Ιταλία βέβαια θα αντιμετωπίσει αρκετά προβλήματα, επειδή έχει στηριχθεί μονόπλευρα στην εισαγωγή πετρελαίων από τη Λιβύη – με απρόβλεπτες συνέπειες για την οικονομία της, ειδικά όταν το δημόσιο χρέος της ξεπερνάει το 120% του ΑΕΠ της, χωρίς να έχει υποχρεωθεί σε αντίστοιχες με την Ελλάδα «αναπροσαρμογές» του (ενδεχομένως και τα γερμανικά διυλιστήρια, τα οποία καλύπτουν 5-10% των αναγκών τους από τη Λιβύη).

Όμως, η Λιβύη είναι μία πολύ μικρή παραγωγική χώρα (17^η διεθνώς, με 1,6 εκ. βαρέλια ημερησίως) αφού εξάγει μόλις το 1,5% της παγκόσμιας ζήτησης. Εκτός αυτού, οι δεξαμενές παγκοσμίως είναι γεμάτες, ενώ η κατανάλωση της βενζίνης περιορίζεται συνεχώς. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, το οποίο ελάχιστα συζητείται, είναι οι μεσοπρόθεσμες συνέπειες για την τροφοδοσία του πλανήτη με πετρέλαιο.

Σύμφωνα με τη διεθνή εταιρεία ενέργειας (ΙΕΑ), τα έτη 2010 και 2011 θα καταναλωθούν επί πλέον 4,3 εκ. βαρέλια πετρελαίου – τριπλάσια ποσότητα δηλαδή, από τις ετήσιες εξαγωγές της Λιβύης. Η επέκταση της παγκόσμιας εξόρυξης πετρελαίου είναι αδύνατον να ακολουθήσει αυτό το ρυθμό. Παράλληλα δε με την αύξηση της ζήτησης, περιορίζονται οι δυνατότητες της Σαουδικής Αραβίας, ενώ παντού η εξόρυξη πετρελαίου γίνεται με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα. Τέλος, φαίνεται ότι από το τέλος του 2012 η ζήτηση πετρελαίου θα «υπερκεράσει» για πρώτη φορά την προσφορά, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την εξέλιξη των τιμών. Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί φαίνονται αναλυτικά οι έξι μεγαλύτερες χώρες εξόρυξης πετρελαίων:  

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Οι έξι μεγαλύτερες χώρες παραγωγής πετρελαίου

 

Πηγή: Reuters

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Επιστρέφοντας στη Λιβύη, η κατάσταση της θα μπορούσε να εντείνει τα προβλήματα αφού, εάν παραμείνει ο ηγέτης στην εξουσία, θα υπάρξει «εμπάργκο» ανάλογο με αυτό στο Ιράν – εάν όχι, οι διαπραγματεύσεις με αυτούς που θα τον αντικαταστήσουν, θα διαρκέσουν για πολλούς μήνες. Αρκεί να αναφέρει κανείς το Ιράκ, όπου διήρκεσε επτά ολόκληρα έτη μετά την εισβολή των Η.Π.Α., μέχρι να ξεκινήσουν ξανά οι επενδύσεις στην εξόρυξη πετρελαίου.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι η διαφαινόμενη μακροπρόθεσμα μεγάλη μείωση των αποθεμάτων πετρελαίου, ειδικά λόγω της ανάπτυξης της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας κλπ – σε συνδυασμό με το ότι, η μείωση της κατανάλωσης του στη Γερμανία έχει σταματήσει, ενώ στις Η.Π.Α. αρχίζει ξανά να αυξάνεται. Παράλληλα, ένα επίσης μεγάλο πρόβλημα, είναι η διαπραγμάτευση των τιμών του πετρελαίου σε μη ελεγχόμενες προθεσμιακές αγορές, οι οποίες στοιχηματίζουν από πολλούς μήνες τώρα στην αύξηση της τιμής του.

Τέλος, τυχόν σημαντικές αναταραχές στη Σαουδική Αραβία θα μετέτρεπαν βραχυπρόθεσμα τους φόβους σε μία καταστροφική πετρελαϊκή κρίση – η οποία θα ήταν προφανώς πολύ πιο επικίνδυνη από αυτήν της δεκαετίας του ‘70, αφού θα λειτουργούσε συνδυαστικά με τη χρηματοπιστωτική κρίση, με την κρίση του χρέους, με την ύφεση κλπ. Οι κίνδυνοι εξεγέρσεων όμως είναι προφανώς γνωστοί στην ηγεσία της Σ. Αραβίας, αφού αύξησε αμέσως τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων της κατά 15% – ενώ προσέφερε αρκετές διευκολύνσεις στους Πολίτες της, συνολικού ύψους 11 δις $.       

 

Η ΒΟΡΕΙΑ ΑΦΡΙΚΗ

 

Η εξαγωγή του πληθωρισμού στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, καθώς επίσης οι κερδοσκοπικές τοποθετήσεις της υπερβάλλουσας ποσότητας χρήματος (η οποία είναι διαθέσιμη με χαμηλά επιτόκια στους κερδοσκόπους), στις πρώτες ύλες, στα εμπορεύματα και στα τρόφιμα, οδήγησε στην αύξηση των τιμών διεθνώς – η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση των λαών, στις φτωχότερες οικονομίες του πλανήτη.

Αρκεί να δει κανείς τα μεγέθη των κρατών αυτών, για να κατανοήσει τις εξεγέρσεις τους – οι οποίες ενδεχομένως θα προκαλέσουν την εισβολή ενός μεγάλου αριθμού «πεινασμένων» μεταναστών, στις πλούσιες «δυτικές» χώρες.

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Μεγέθη των χωρών της Β. Αφρικής, ΑΕΠ σε δολάρια (Για τη διευκόλυνση των συγκρίσεων, οφείλει κανείς να γνωρίζει ότι, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περί τα 30.000 $, ενώ τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων είναι σχετικά υψηλά – ιδίως μετά την ραγδαία αύξηση των τιμών ακινήτων/οικοπέδων την τελευταία 15ετία. Ανάλογα υψηλή είναι και η ακίνητη περιουσία του δημοσίου).

 

* Σε εκατομμύρια  – Σχεδόν στο σύνολο, το 50% του πληθυσμού είναι κάτω των 25 ετών

Πηγή: IMF

Πίνακας: Β Βιλιάρδος      

 

Είναι προφανές ότι, όλες οι χώρες της Β. Αφρικής ευρίσκονται «σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» – ειδικά εάν συμπεριλάβουμε τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη ενός μικρού αριθμού υπερπλουσίων, απέναντι σε μία τεράστια «μάζα» εξαθλιωμένων ατόμων. Πόσο μάλλον εάν συνυπολογίσουμε τα δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία επιβλήθηκαν από τις Η.Π.Α. – με την ένοχη «ανοχή» της Ευρώπης.

Τέλος, όσον αφορά τη Λιβύη, εάν τυχόν ακολουθήσει η πτώση του σημερινού καθεστώτος της, η Ιταλία θα πληγεί σε μεγάλο βαθμό. Το 49% των εξαγωγών της χώρας προς την ΕΕ κατευθύνεται στην Ιταλία, ενώ το 39% των εξαγωγών της ΕΕ προς τη Λιβύη, προέρχεται από την Ιταλία. Στη δεύτερη θέση των εξαγωγών ευρίσκεται η Γερμανία (14%), ακολουθούμενη από τη Γαλλία και την Ισπανία. Ο ιταλικός πετρελαϊκός όμιλος ΕΝΙ έχει συνολικές επενδύσεις ύψους 25 δις € στη Λιβύη, ενώ η Λιβύη κατέχει το 7,6% των μετοχών της UniCredit – της μεγαλύτερης τράπεζας της Ιταλίας (εκ των οποίων το 4,05% ανήκει στην κεντρική τράπεζα της αραβικής χώρας).   

 

Η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

 

Είναι πλέον εμφανές ότι, η «εξέγερση των πεινασμένων» στον αραβικό πληθυσμό της Β. Αφρικής, θα επεκταθεί στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο – «μεταλλασσόμενη» σε εξέγερση κατά των καθεστώτων που νέμονται την εξουσία. Θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε εδώ, όσον αφορά τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες (κάτι που ουσιαστικά ισχύει για όλα τα αναπτυσσόμενα κράτη, τα οποία διαθέτουν αφθονία φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών) ότι, η ύπαρξη φυσικού πλούτου τείνει να χαμηλώσει, παρά να ανεβάσει το επίπεδο ζωής.

Ο κίνδυνος προέρχεται από μία οικονομική «ασθένεια», η οποία έχει ονομασθεί «ολλανδική νόσος». Η «ολλανδική νόσος» (το όνομα προέρχεται από τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι βιομήχανοι της Ολλανδίας, όταν ανακαλύφθηκε εκεί φυσικό αέριο) «προσβάλλει» μία χώρα όταν, η ζήτηση από το εξωτερικό για ένα εξαγώγιμο προϊόν ανεβάζει την ισοτιμία του νομίσματος του κράτους, το οποίο πραγματοποιεί την εξαγωγή. Η αύξηση της αξίας του νομίσματος κάνει λιγότερο ανταγωνιστικές τις εξαγωγές άλλων προϊόντων της χώρας, με αποτέλεσμα να μην αναπτύσσεται η υπόλοιπη οικονομία της.

Το γεγονός αυτό επεξηγεί, γιατί οι σχετικά φτωχές ενεργειακά χώρες (Χονγκ Κονγκ, Ιαπωνία, Δυτική Ευρώπη κλπ) ευδοκιμούν οικονομικά – ενώ οι πλούσιες σε πετρέλαιο (Νιγηρία, Βενεζουέλα κλπ) κυριολεκτικά δυστυχούν. Εδώ λοιπόν οφείλεται η ανικανότητα σχεδόν όλων των χωρών του OPEC να χρησιμοποιήσουν τα πλούτη τους, για να διαφοροποιήσουν τις οικονομίες τους σημαντικά, πέρα από το πετρέλαιο και τα παράγωγα του.

Επί πλέον, ο πλούτος σε φυσικές πηγές, εκτός από την αλλοίωση του νομίσματος, έχει συχνά καταστροφικές κοινωνικές επιπτώσεις. Ο εύκολος και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια πλουτισμός (γεγονός που συνέβη επίσης στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με την άνοδο του τουρισμού και των τιμών ακίνητης περιουσίας), τείνει, όπως φαίνεται, να μειώσει την παραγωγικότητα.

Κάποιες πετρελαιοπαραγωγές χώρες του Κόλπου λοιπόν έχουν δώσει τόσα πολλά προνόμια στους Πολίτες τους, ώστε όσοι δεν έχουν ιδιαίτερη διάθεση να εργασθούν, απλά δεν εργάζονται – εγκαταλείποντας τις δουλειές στους ξένους μετανάστες, όπως συνέβη επίσης στη χώρα μας (ειδικά μετά την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ και τα πακέτα στήριξης της οικονομίας της, σε συνδυασμό με τον εύκολο δανεισμό κράτους και ιδιωτών).   Ο Πίνακας ΙV που ακολουθεί αναφέρεται στα βασικά μεγέθη των χωρών της Μ. Ανατολής, τα οποία εμφανίζουν σημαντικότατες διαφορές μεταξύ τους – γεγονός που αναμφίβολα θα έχει πολλές «παρενέργειες» στις μεταξύ τους σχέσεις, εάν επεκταθούν οι κοινωνικές αναταραχές.    

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Μεγέθη χωρών της Μ. Ανατολής, ΑΕΠ σε δις δολάρια

 

* ΑΕΠ κατά κεφαλή

Σημείωση: Το δημόσιο χρέος, έχει άμεση σχέση με τις υποδομές, καθώς επίσης με τον ιδιωτικό πλούτο της εκάστοτε χώρας – ο οποίος δυστυχώς δεν αποτυπώνεται από τους διεθνείς οργανισμούς, ως όφειλε. 

Πηγή: CIA World Fact book 2009

Πίνακας: Β Βιλιάρδος      

 

Το Ισραήλ, σε αντίθεση με όλες τις χώρες του αραβικού κόλπου, αλλά και με τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες βιομηχανικές, δεν εισήλθε σε ύφεση, μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Παρουσίασε μόνο επιβράδυνση της ανάπτυξης του στο 0,8% – ενώ το 2010 η οικονομία του αυξήθηκε κατά περίπου 4%. Το γεγονός αυτό συνέβαλλε στην ανατίμηση του νομίσματος του κατά 15%, καθώς επίσης στην αύξηση του πληθωρισμού (2,7% το Δεκέμβρη) – με τις τιμές των ακινήτων να παρουσιάζουν άνοδο της τάξης του 17%.      

Ειδικά όσον αφορά την Υεμένη, οι κάτοικοι της οποίας παραμένουν στη ζωή με τη βοήθεια ενός ιδιάζοντος ναρκωτικού (khat), το οποίο καλλιεργείται ελεύθερα σε τεράστιες εκτάσεις, ενώ θεωρείται ως βασικό «διατροφικό μέσον» (αναμασιέται κατά τη διάρκεια της ημέρας, με αποτέλεσμα να πρήζονται τα μάγουλα ανδρών και γυναικών από τη συνεχή χρήση του), η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από τρομακτική. Πολύ περισσότερο επειδή, η ευρεία καλλιέργεια του συγκεκριμένου ναρκωτικού απαιτεί μεγάλες ποσότητες νερού – γεγονός που έχει προκαλέσει την έλλειψη του, αφού οι κάτοικοι της χώρας προτιμούν να καταναλώνουν το νερό στο Khat, παρά στη διατροφή τους.    

 

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΡΣΙΑ

 

Οι δύο αυτές σημαντικότερες χώρες της Ανατολής, συναγωνίζονται μεταξύ τους για την κατάκτηση της ηγετικής θέσης στον Αραβικό κόσμο – κυρίως δε, στον τομέα των εξαγωγών τόσο στην Αφρική, όσο και στη Μ. Ανατολή. Βασικότερο όπλο της Τουρκίας, εκτός από την επίσκεψη του ηγέτη της σε όλες αυτές τις χώρες, με τη συνοδεία πάντοτε ενός μεγάλου αριθμού επιχειρηματιών, είναι οι «σαπουνόπερες».

Με τη βοήθεια αυτών των ταινιών, οι Τούρκοι έχουν στην κυριολεξία κατακτήσει τους γείτονές τους – ενώ λέγεται πως, όταν προβάλλεται μία συγκεκριμένη τούρκικη «σειρά», 85 εκ. Άραβες ανοίγουν τους δέκτες της τηλεόρασης τους, για να την παρακολουθήσουν (δυστυχώς κάτι ανάλογο τείνει να συμβεί και στην Ελλάδα, η οποία φαίνεται να έχει «προσβληθεί» επίσης από τον «έξυπνο ιό»).

Η Τουρκία λοιπόν προσπαθεί μεθοδικά να επεκταθεί με πολλαπλούς στόχους τον Αραβικό κόσμο, κερδίζοντας τη συμπάθεια του, καθώς επίσης προωθώντας την πώληση των βιομηχανικών και λοιπών προϊόντων της – με τη βοήθεια της τηλεοπτικής ή της κινηματογραφικής της βιομηχανίας. Ο Πίνακας V απεικονίζει τα μεγέθη των δύο ανταγωνιστών, εκ των οποίων η πρώτη «προβάλλεται» ως το δημοκρατικό Ισλάμ, ενώ η δεύτερη ως το θρησκευτικό (η περιορισμένη γραφειοκρατία θεωρείται σαν ένα ακόμη πλεονέκτημα της Τουρκίας στην περιοχή, σε σχέση με την Περσία –  οποία όμως διαθέτει πληθώρα πλουτοπαραγωγικών πηγών):

 

ΠΙΝΑΚΑΣ V: Τουρκία και Περσία, Μεγέθη με καταγραφή το 2009

 

* Το ελληνικό ΑΕΠ κατά κεφαλήν είναι 30.000 $

Πηγή: CIA World Fact book 2009

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα V, οι δύο ανταγωνίστριες δεν έχουν σημαντικές διαφορές στα μεγέθη τους – με εξαίρεση βέβαια το εμπορικό «αποτέλεσμα» τους, το οποίο είναι πολύ ελλειμματικό στην Τουρκία (-53,10 δις $), ενώ πλεονασματικό στην Περσία (27,84 δις $).

Το γεγονός αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της γειτονικής χώρας, η οποία προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον περιορισμό των επιτοκίων της (έτσι ώστε να μειώσει την εισροή των επικίνδυνων ξένων κεφαλαίων, τα οποία αυξάνουν την ισοτιμία του νομίσματος της, δυσκολεύοντας τις εξαγωγές) και στην ανάγκη της για χρηματοδότηση του εμπορικού ελλείμματος, το οποίο τον περασμένο Νοέμβριο (11μηνο) ανήλθε στα 45 δις $. Στόχος της κυβέρνησης είναι ένα έλλειμμα της τάξης του 5,4% του ΑΕΠ της, με τους αναλυτές να περιμένουν όμως την αύξηση του στο 7% του ΑΕΠ το 2011.

Ταυτόχρονα, μεγεθύνεται επικίνδυνα η πιστωτική επέκταση των τραπεζών της Τουρκίας, η οποία αυξήθηκε κατά 34% στα 259 δις € συνολικά (για το 2011 αναμένεται αύξηση κατά 25%). Τέλος, μείωσε το βασικό επιτόκιο της στο 6,5% (από 7%), με τον πληθωρισμό να κυμαίνεται στο 7,3%.           

 

ΟΙ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

 

Σε επόμενο άρθρο μας θα αναφερθούμε ειδικά στην κατάσταση που επικρατεί στην Ινδία, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην υπόλοιπη Ασία, καθώς επίσης στην Ρωσία και στη Βραζιλία, έτσι ώστε να ολοκληρώσουμε την εικόνα του «φλεγόμενου» πλανήτη – σε περιοχές δηλαδή που όχι μόνο δεν καλυτερεύουν την εικόνα αλλά, αντίθετα, συμβάλλουν ουσιαστικά στην περαιτέρω επιδείνωση της.

Σε γενικές γραμμές τώρα, θεωρούμε ότι έχουν επαληθευθεί επαυξημένα οι «φόβοι» του πρώην κεντρικού τραπεζίτη των Η.Π.Α. κ. A. Greenspann – έτσι όπως τους ανέφερε στο βιβλίο του το 2007 και συμπληρώσαμε εν μέρει εμείς:

“Έχω δύο βασικές ανησυχίες, σχετικά με την ικανότητα μας να διατηρήσουμε την κεκτημένη ταχύτητα της πρόσφατης, υλικής βέβαια προόδου της ανθρωπότητας – δυστυχώς εις βάρος της πνευματικής (ουδέν καλό αμιγές κακού). Η πρώτη είναι η ύπαρξη εξαιρετικά αυξημένων συγκεντρώσεων εισοδήματος (πολλά χρήματα σε λίγους ανθρώπους), οι οποίες αποτελούν απειλή για την ομαλή εξέλιξη και τη σταθερότητα των δημοκρατικών κοινωνιών. Η δεύτερη, είναι η επίδραση της αναπόφευκτης επιβράδυνσης στη διαδικασία της ίδιας της παγκοσμιοποίησης.

Η διαδικασία αυτή θα μπορούσε να μειώσει την παγκόσμια ανάπτυξη και, σε συνδυασμό με τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων (οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι, πλουσιότεροι), να ελαχιστοποιήσει την ευρεία αποδοχή του καπιταλισμού – η οποία προέκυψε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Σε πολλά τμήματα του αναπτυσσόμενου κόσμου, όπου η ανάπτυξη είναι ραγδαία (Κίνα κλπ), ο καπιταλισμός μοιάζει να είναι περισσότερο αποδεκτός, από εκεί που γεννήθηκε: στην αργά αναπτυσσόμενη Δυτική Ευρώπη. Το σύστημα του καπιταλισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ρυθμό της ανάπτυξης – ενώ η ύφεση, πόσο μάλλον ο στασιμοπληθωρισμός, ισοδυναμεί με τη θανατική του καταδίκη: μέσα από εκτεταμένες, απρόβλεπτες και καταστροφικές κοινωνικές αναταραχές, καθώς επίσης γεωπολιτικές ανακατατάξεις (πόλεμοι)”.

Όπως φαίνεται, οι φόβοι του κεντρικού τραπεζίτη, ο οποίος όμως θεωρείται ως «ο πατέρας» της χρηματοπιστωτικής κρίσης (συνετέλεσε τα μέγιστα στην επικράτηση του νεοφιλελεύθερου δόγματος της οικονομίας), όχι μόνο επαληθεύθηκαν αλλά, επί πλέον, εξελίχθηκαν σε πραγματικό εφιάλτη. Η αυξημένη συγκέντρωση των χρημάτων σε μία ελάχιστη μειονότητα, σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση, οδήγησε, μεταξύ άλλων, στα παρακάτω καταστροφικά αποτελέσματα:

(α)  Αφαιρέθηκαν πάρα πολλά χρήματα από την «δυτική» κατανάλωση, αφού οι πλούσιοι δεν μπορούν να καταναλώσουν περισσότερα, ενώ οι φτωχοί δεν έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν τις ανάγκες τους (πόσο μάλλον να αυξήσουν τις αγορές τους) από τους μισθούς τους – ιδίως επειδή είναι επικίνδυνα υπερχρεωμένοι και δεν μπορούν πια να δανεισθούν.

(β)  Αποβιομηχανοποιήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της δύσης (με εξαίρεση την Ιαπωνία και τη Γερμανία), αφού οι παραγωγή αγαθών μεταφέρθηκε στην Ασία – ενώ την ακολούθησαν τα «δυτικά κεφάλαια», προσβλέποντας σε αυξημένες αποδόσεις.   

(γ) Ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων που προήλθαν από την υπερσυγκέντρωση των κεφαλαίων σε λίγους, οδηγήθηκε στις «αγορές» – εκτρέφοντας ένα ανεξέλεγκτο (σκιώδεις τράπεζες), αχόρταγο θηρίο, το οποίο προσπαθεί πλέον να μας καταστρέψει.      

(δ)  Η παγκοσμιοποίηση συρρίκνωσε περαιτέρω τα διαθέσιμα προς κατανάλωση εισοδήματα, αφού εισήλθε ένας μεγάλος αριθμός νέων ατόμων στον καπιταλισμό – ταυτόχρονα με τον εξ αυτής περιορισμό των μέσων αμοιβών (αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων), μέχρι το σημείο ισορροπίας τους. Δηλαδή, έως εκείνο το οριακό σημείο όπου, οι μισθοί των νεοεισερχομένων στον καπιταλισμό (Κίνα κλπ) θα αυξηθούν, παράλληλα με τη μείωση των μισθών των παλαιοτέρων (δύση), έτσι ώστε να συναντηθούν μεταξύ τους.     

(ε)  Η ανάπτυξη της δύσης σταμάτησε, σε μία εποχή υπερχρέωσης της – οπότε έπαψε να είναι διαχειρίσιμη η υπερσυγκέντρωση των κεφαλαίων σε λίγους, μέσω της διανομής ενός συνεχώς αυξανόμενου ΑΕΠ, σε συνδυασμό με αυξημένες πιστώσεις.

(στ) Η ισχύς των υπερπολυεθνικών, καθώς επίσης των χρηματοπιστωτικών αγορών, αυξήθηκε σε εξαιρετικά επικίνδυνο βαθμό, μετά το «άνοιγμα των συνόρων» – εις βάρος των «εθνικών» επιχειρήσεων, καθώς επίσης της πολιτικής εξουσίας, η οποία φαίνεται να λειτουργεί πλέον ως ο πιστός, άβουλος υπηρέτης του διεθνούς Κεφαλαίου. 

(ζ) Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μέταλλα κλπ) συρρικνώνονται επικίνδυνα, ενώ τα βασικά τρόφιμα, λόγω της εισόδου των νέων πληθυσμών, σε συνδυασμό με τη λειτουργία των αγορών, περιορίζονται συνεχώς – με αποτέλεσμα οι τιμές τους να ακολουθούν μία έντονα ανοδική πορεία, σκορπίζοντας το θάνατο στα μη προνομιούχα άτομα, καθώς επίσης στις αδύναμες χώρες.

Θα μπορούσαμε φυσικά να αναφέρουμε πολλές άλλες «παρενέργειες» της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης, οι οποίες σκοτεινιάζουν επικίνδυνα την εικόνα του πλανήτη. Εν τούτοις, θεωρούμε ότι είναι αρκετές για να μας προβληματίσουν, με στόχο τη χάραξη μίας συναινετικής, διακομματικής αμυντικής στρατηγικής εκ μέρους της Ελλάδας, αλλά και όλων των Πολιτών της – η οποία θα μας διαφυλάξει από τα χειρότερα. 

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζουμε ότι (Η βασιλεία των αγορών), για να μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε τις «αδυναμίες» της Πολιτικής, ενισχύοντας, ως οφείλουμε, τη θέση της απέναντι στην οικονομική εξουσία, πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά στο δημόσιο βίο – επιβάλλοντας δημοψηφίσματα, επιτροπές ελέγχου και οτιδήποτε άλλο σκεφθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις η Πολιτική, έχοντας σύμμαχο και όχι αντίπαλο τους Πολίτες, θα καταφέρει τελικά να επιβληθεί στις «αγορές» – ενώ ταυτόχρονα θα «συλλαμβάνονται», διαμέσου των ελέγχων των Πολιτών, τα διεφθαρμένα, άρρωστα στελέχη της.

Για παράδειγμα, θα ήταν μάλλον πιο αποτελεσματικές οι ειρηνικές «διαδηλώσεις» έξω από τα σπίτια των αποδεδειγμένα «επίορκων» πολιτικών ή μπροστά στα γραφεία των πολυεθνικών διαφθορέων («διατεταγμένων» ΜΜΕ κλπ), από τις συγκεντρώσεις στο κέντρο των πόλεων – οι οποίες αναμφίβολα εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της οικονομίας. Το ίδιο ίσως ισχύει και για τη δημόσια «αποπομπή» τους, η οποία πιθανότατα θα τους οδηγούσε στην απομόνωση ή στην εξορία.

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 26. Φεβρουαρίου 2011, viliardos@kbanalysis.com      

 

* Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2290.aspx

Οι άρρητες επιδιώξεις του γερμανικού σχεδίου

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Η φαρσοκωμωδία αυτής της εικονικής διαφωνίας λειτούργησε ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων σχετικά με το γερμανικής έμπνευσης «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», το οποίο θα απασχολήσει τη Σύνοδο Κορυφής της Ε. Ε. στις 11 Μαρτίου. Πρόκειται για το αντάλλαγμα που ζητεί, με σχεδόν τελεσιγραφικούς όρους, η Γερμανία, προκειμένου να ενισχύσει τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.

Όπως είναι γνωστό, η κ. Μέρκελ εννοεί να φορέσει το ίδιο, ασφυκτικά στενό, γερμανικό κοστούμι και στα 17 μέλη της Ευρωζώνης, αδιαφορώντας για τις οικονομικές ιδιομορφίες και τις κοινωνικές αντοχές κάθε χώρας: Διαρκής λιτότητα με αποσύνδεση των μισθών από τον πληθωρισμό, σύνταξη στα 67, ενιαία φορολογική πολιτική, υπονόμευση των κλαδικών συμβάσεων, συνταγματική απαγόρευση για ελλείμματα άνω του 3% του ΑΕΠ και πάει λέγοντας.

Προβλέψιμα, ο εκβιασμός του Βερολίνου προκάλεσε αντιδράσεις από την πλειονότητα των κρατών-μελών του ευρώ. Ο καγκελάριος της Αυστρίας, μιας χώρας με ισχυρά συνδικάτα, Βέρνερ Φάιμαν απέρριψε τις επεμβάσεις στο εργασιακό. Ο Βέλγος πρωθυπουργός, Ιβ Λετέρμ, αντιστάθηκε στην κατάργηση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών. Ο Ιρλανδός ομόλογός του, Μπράιαν Κόουεν, αρνείται τη φορολογική εναρμόνιση, γιατί φοβάται μαζική διαρροή κεφαλαίων από τη χώρα του. Ακόμη και ο πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, πνέει τα μένεα και δηλώνει ότι «δεν είναι σαφής η προστιθέμενη αξία αυτού του Συμφώνου».

Δακτυλοδεικτούμενες εξαιρέσεις αποτελούν δύο πολιτικοί που εναρμονίστηκαν απολύτως με τις αξιώσεις του Βερολίνου: Ο Νικολά Σαρκοζί και ο Γιώργος Παπανδρέου. Και ο μεν Γάλλος πρόεδρος είχε ισχυρούς λόγους: Να προστατέψει τις σοβαρότατα εκτεθειμένες γαλλικές τράπεζες από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης και να αποτρέψει την απαγκίστρωση της Γερμανίας από το ευρώ και τον αναπροσανατολισμό της σε ρόλο αυτοτελούς παγκόσμιας δύναμης, με το βλέμμα της στραμμένο όχι τόσο δυτικά του Ρήνου όσο ανατολικά του Οντερ. Ο Γιώργος Παπανδρέου, όμως, ποια εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας έρχεται άραγε να υπηρετήσει;

Όσοι μηρυκάζουν άκριτα τη γερμανική λογική περί τεμπέληδων και αντιπαραγωγικών Ελλήνων θα πουν: Η Ελλάδα πάσχει από σοβαρό πρόβλημα ανταγωνιστικότητας (πράγμα που είναι σωστό), επομένως πρέπει να ρίξει δραστικά το κόστος εργασίας για να μπει σε τροχιά ανάπτυξης (πράγμα που είναι εντελώς λάθος). Όπως μας υπενθύμισε στις 14 Φεβρουαρίου η – κατ’ εξοχήν νεοφιλελεύθερη – αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal, οι Έλληνες δουλεύουν κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα έναντι 35,8 των Γερμανών και 31 των Ολλανδών. Αντίθετα, οι μισθοί τους όχι μόνο είναι πολύ χαμηλότεροι έναντι εκείνων των πλούσιων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά ακρωτηριάστηκαν κατά 14% την τελευταία διετία, όπως πιστοποίησε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος.

Το πρόβλημα της Ελλάδας, προσθέτει η Wall Street Journal, δεν βρίσκεται στο κόστος εργασίας, αλλά στη χαμηλή παραγωγικότητα – δηλαδή στην υστέρηση των ελληνικών επιχειρήσεων αναφορικά με την τεχνολογία, τον εξοπλισμό, την οργάνωση της εργασίας. Έτσι, το γερμανικό «κοστούμι» έρχεται να φορτώσει στους Έλληνες εργαζομένους τις συνέπειες της αποτυχίας των Ελλήνων επιχειρηματιών (εξαιρουμένων των ελάχιστων κλάδων που είναι διεθνώς ανταγωνιστικοί).

Το γερμανικό σχέδιο είναι καταδικασμένο σε αποτυχία αναφορικά με τον δεδηλωμένο στόχο του, δηλαδή την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Ευρωζώνης. Τα δύο τρίτα του εξωτερικού εμπορίου της Ε. Ε. γίνονται στο εσωτερικό της Ένωσης και αυτό ισχύει για όλα σχεδόν τα μεμονωμένα κράτη (64% για τη Γερμανία, 65% για την Ελλάδα). Επομένως, ο αγώνας δρόμου των ευρωπαϊκών κρατών προς το ελάχιστο δυνατό εργασιακό κόστος, παρά το τεράστιο κοινωνικό κόστος του, πολύ μικρό όφελος θα φέρει ως προς την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης (και πάντως πολύ μικρότερο από τη θετική ώθηση που θα έδινε ένα λιγότερο «σκληρό» ευρώ). Απομένει να αποδειχθεί αν το γερμανικό σχέδιο πετύχει ως προς τον αδήλωτο, αλλά πραγματικό στόχο του:

Τη μετακύλιση του βάρους της κρίσης από τις τράπεζες του γαλλογερμανικού πυρήνα, στις εργαζόμενες τάξεις της περιφέρειας και, εν τέλει, ολόκληρης της Ευρωζώνης.

 

ΠΗΓΗ: "Καθημερινή",  Ημερομηνία δημοσίευσης: 18-02-11, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/news/columns_2Kath/edition?fdate%3D18/2/2011

 

ΥΓ: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Εντολές όχι μόνο από το λαό!

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Περιφρονητικά αντιμετώπισε ο γερμανικός Τύπος τις αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης στην απαράδεκτα υπεροπτική, αποικιοκρατική νοοτροπία των εκπροσώπων της τρόικας ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ στη διαβόητη πλέον συνέντευξη που έδωσαν στην Αθήνα την Παρασκευή.

Οι τρεις οργανισμοί των δανειστών-δυναστών προσπάθησαν τουλάχιστον να σώσουν τα προσχήματα, αναφέροντας μεταξύ άλλων σε ανακοίνωσή τους ότι «ο ρόλος μας συνίσταται στην παροχή συμβουλών» και ότι «είναι λυπηρό εάν κάποια στιγμή σχηματίστηκε διαφορετική εντύπωση».

Οι γερμανικές εφημερίδες όμως δεν καταλαβαίνουν τίποτα από διπλωματικές ευγένειες και αβροφροσύνες – ιδίως την εποχή αυτή που η γερμανική αυτοπεποίθηση και αλαζονεία βρίσκεται στο απόγειο. «Βραχυπρόθεσμα, δεν είναι να παίρνει κανείς και τόσο σοβαρά τις φραστικές βολές που κατευθύνει εναντίον του ΔΝΤ ο Ελληνας πρωθυπουργός» γράφει ευθύς εξαρχής σε σχόλιό της η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» και συνεχίζει ειρωνικά:

«Το πάθος του Παπανδρέου απευθύνεται στους συμπατριώτες του. Ο πρωθυπουργός γνωρίζει και ο ίδιος ότι δεν ισχύει ο ισχυρισμός του πως ''παίρνει εντολές μόνο από τον ελληνικό λαό''» τονίζει ωμά η γερμανική συντηρητική εφημερίδα, το κατεξοχήν πολιτικό έντυπο του γερμανικού επιχειρηματικού κόσμου. Ψυχρά, κυνικά, η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» επιθυμεί να καταστήσει εκ νέου σαφές σε όλους ότι τώρα πλέον ο Έλληνας πρωθυπουργός παίρνει εντολές και από αλλού – από την ΕΕ και το ΔΝΤ, αφού η Ελλάδα είναι πλέον χώρα περιορισμένης οικονομικής εθνικής κυριαρχίας.

Επικριτική απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση ήταν και η «Χάντελσμπλατ», η μεγαλύτερη ημερήσια οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ ως το 2015 δεν προέκυψαν από προτάσεις και υπολογισμούς της τρόικας, υποστηρίζει. «Σε αυτό το ποσό έχει υπάρξει πολλές φορές συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση, η οποία θεωρεί μάλιστα ρεαλιστικό αυτό τον στόχο, προφανώς όμως δεν ήθελε να τον δημοσιοποιήσει ακόμη» γράφει η εφημερίδα, επικαλούμενη πηγές που έχουν πλήρη γνώση διαρκώς των συζητήσεων της τρόικας με την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» δεν διστάζει να γράψει στο σχόλιό της ότι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να χρωστάει και… ευγνωμοσύνη (!) στους εκπροσώπους της τρόικας για όσα λένε και κάνουν εναντίον διαφόρων επαγγελματικών ομάδων στη χώρα μας.

«Μυστικά ο Έλληνας πρωθυπουργός θα έπρεπε να είναι προς το ΔΝΤ για τις ιδιωτικοποιήσεις του ακριβώς τόσο ευγνώμων όσο και για τις επιθέσεις του εναντίον των προνομίων των γιατρών και των φαρμακοποιών» γράφει χαρακτηριστικά η γερμανική εφημερίδα.

«Οι ελεγκτές (σ.σ. έτσι αποκαλεί τους εκπροσώπους της τρόικας) επέκριναν την ελλείπουσα μεταρρυθμιστική ετοιμότητα τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού» γράφει η εφημερίδα με ύφος αποκαλυπτικό της νοοτροπίας των Γερμανών απέναντι στη χώρα μας. «Φαρμακοποιοί, οδηγοί λεωφορείων και γιατροί διαμαρτύρονταν επί εβδομάδες με απεργίες και διαδηλώσεις εναντίον των αλλαγών στις συνθήκες εργασίας τους. Το ΔΝΤ τώρα τους κατηγόρησε δημοσίως ότι με την επιμονή τους σε προνόμια εμποδίζουν τις μεταρρυθμίσεις και φορτώνουν ένα μεγάλο βάρος στην κοινωνία συνολικά» προσθέτει με ικανοποίηση.

Αυτό είναι το κλίμα το οποίο καλλιεργείται στην κοινή γνώμη της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα. Ένα κλίμα περιφρόνησης, απαξίωσης, υποτίμησης που διαρκώς βαθαίνει. Μόνο ως ανέκδοτο μπορούν να εκληφθούν οι κατά καιρούς ισχυρισμοί του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου ότι δήθεν «αποκαταστάθηκε το διεθνές κύρος της χώρας». Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Το Μνημόνιο έχει καταρρακώσει την Ελλάδα στα μάτια όλου του πλανήτη και αυτό σταδιακά θα έχει επιπτώσεις και στα θέματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που δεν σχετίζονται άμεσα με την οικονομία.

Κανένα κράτος που βρίσκεται στην κατάσταση της Ελλάδας δεν εμπνέει σεβασμό στη διεθνή σκηνή, με αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο δύσκολη η υπεράσπιση των δικαίων και των συμφερόντων του.

 

ΒΕΡΟΛΙΝΟ: Απαιτεί παντού μείωση μισθών

 

Την απόγνωση της ισπανικής κυβέρνησης του σοσιαλιστή Θαπατέρο αντανακλούν οι τίτλοι της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Ελ Παΐς» σε σχετική ανάλυσή της. «Η γερμανική απαίτηση να υποτιμηθούν οι μισθοί εκθέτει σε κίνδυνο την ισπανική κυβέρνηση» γράφει. «Για να το πούμε ωμά, πρέπει να υπάρξει απώλεια αγοραστικής δύναμης» τονίζεται σε έναν υπότιτλο. «Η αύξηση του μισθολογικού κόστους δεν είναι η μοναδική, ούτε καν η κύρια αιτία της απώλειας ανταγωνιστικότητας» τονίζει ο ακαδημαϊκός Χαβιέρ Ακτρές. «Είναι όμως το μόνο κόστος που μπορεί να κοπεί με άμεσα αποτελέσματα» προσθέτει. Παντού τα ίδια, λοιπόν, επιβάλλει η Γερμανία. Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, αλλά αυτών τους μισθούς κόβουν γιατί είναι εύκολο!

 

 ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Τρίτη 15 Φεβρουαρίου, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=54836978