Οι τρεις πληγές του πλανήτη

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

«Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι πλέον απαραίτητοι στο οικονομικό μας σύστημα, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από την κοινωνία – να «απελαύνονται», οριστικά κατά κάποιον τρόπο, από το ίδιο το σύστημα. Αυτό συμβαίνει σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας ή της Ισπανίας, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως στις Η.Π.Α. – με τους πάνω από 2 εκ. κρατουμένους στις φυλακές να έχουν εντελώς ξεχαστεί, με τους μακροχρόνια ανέργους να παύουν πλέον να καταγράφονται στις επίσημες στατιστικές, να έχουν γίνει «αόρατοι» δηλαδή, καθώς επίσης με 30 εκ. πολίτες να έχουν εκδιωχθεί δικαστικά από τα σπίτια τους.

Μία άλλη μορφή κοινωνικού αποκλεισμού είναι η αγορά τεραστίων εκτάσεων γης παγκοσμίως από τις πολυεθνικές, με στόχο την εκμετάλλευση του υπεδάφους, καθώς επίσης την παραγωγή «γεωργικής ενέργειας» – γεγονός που σημαίνει ότι, εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες του «τρίτου κόσμου» αδυνατούν πλέον να τραφούν και πεθαίνουν.

Η τρίτη σύγχρονη πληγή είναι η συνεχής επέκταση του αστυνομικού κράτους, με αφορμή την τρομοκρατία, όπου χιλιάδες άνθρωποι στερούνται τα βασικά ατομικά τους δικαιώματα και την ελευθερία τους – έχοντας μετατραπεί σε «αντικείμενα παρακολούθησης», έτσι ώστε να κερδοσκοπεί η «Βιομηχανία Ασφαλείας», με έναν τζίρο δισεκατομμυρίων στις Η.Π.Α.: σε μία χώρα που βαδίζει ολοταχώς προς τον τέλειο φασισμό» (Sassen)

Ανάλυση

Παλαιότεροι οικονομικοί όροι όπως, για παράδειγμα, αυξανόμενες εισοδηματικές ανισότητες εντός του πληθυσμού, «κλιμακούμενη ανεργία», πλεονασματικά και ελλειμματικά κράτη κοκ., δεν φαίνεται να είναι πλέον κατάλληλοι για να περιγράψουν το σημερινό «γίγνεσθαι» – για να ορίσουν δηλαδή τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη, η Δύση και ο πλανήτης γενικότερα, έτσι ώστε να αναζητηθούν οι κατάλληλες λύσεις.

Στα πλαίσια αυτά, δεν είμαστε αντιμέτωποι με έναν επώδυνο μεν, αλλά απλό στην εξήγηση του κοινωνικό αποκλεισμό, ανάλογο με αυτόν που διαπιστωνόταν ανέκαθεν, σε περιόδους οικονομικών κρίσεων – επειδή αυτό που συνέβαινε τότε ήταν παροδικό και εντός του συστήματος.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό, αφού ανοίγονται κυριολεκτικά «τάφοι», με αποτέλεσμα να αποκλείονται για πάντα, να θάβονται κατά κάποιον τρόπο ζωντανοί οι άνθρωποι – να οδηγούνται δηλαδή εκτός του συστήματος, όπου παύουν πλέον να υπολογίζονται ως μέλη της κοινωνίας.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, ένας μικρός μόνο αριθμός από τα εκατομμύρια των ανέργων, καθώς επίσης από τις χιλιάδες χρεοκοπημένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα επιστρέψει ξανά στο σύστημα – θα καταγραφεί στις στατιστικές του κράτους και θα γίνει ενεργό μέλος της οικονομικής ζωής. Το μεγαλύτερο ποσοστό θα «θαφτεί ζωντανό», θα παραμείνει στην αφάνεια και θα χαθεί, απλά και μόνο επειδή δεν είναι αναγκαίο πια για τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος – το οποίο, αργά αλλά σταθερά, αντικαθιστά τους ανθρώπους με τις πολύ πιο παραγωγικές μηχανές.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία, στην Ιταλία, στις Η.Π.Α. ή όπου αλλού, με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να αποκλείονται από τις κοινωνίες – χωρίς κανένας να γνωρίζει που θα καταλήξουν ή πως θα αντιδράσουν. Πρόκειται λοιπόν για το ξεκίνημα μίας νέας, εντελώς διαφορετικής περιόδου στην ανθρώπινη ιστορία – ενδεχομένως επειδή για πρώτη φορά δεν προκλήθηκε η γνωστή «δημιουργική καταστροφή», με τη «βοήθεια» κάποιου συμβατικού παγκόσμιου πολέμου, μειώνοντας των αριθμό τόσο των ανθρώπων, όσο και των δημιουργημάτων τους.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ

Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, «το σύστημα» χρειαζόταν ανθρώπους για να μπορέσει να λειτουργήσει. Επομένως, τους ενσωμάτωνε στην παραγωγική διαδικασία, όχι επειδή το ήθελε, αλλά λόγω του ότι είχε ανάγκη αφενός μεν από εργαζομένους, αφετέρου  από καταναλωτές. Υπήρχαν φυσικά προβλήματα, η ανεργία δεν μηδενίσθηκε ποτέ, αλλά τόσο οι εθνικές οικονομίες, όσο και οι σχέσεις τους με τους ανθρώπους ήταν διαφορετικά «οργανωμένες», συγκριτικά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Πολλές λειτουργίες, οι οποίες στο παρελθόν εξασφάλιζαν θέσεις εργασίας, είτε εκτελούνται πλέον από μηχανές, είτε έχουν μεταφερθεί σε άλλες περιοχές του πλανήτη, είτε έχουν πάψει να υπάρχουν. Ακόμη και όταν επιστρέφει λοιπόν η ανάπτυξη σε μία χώρα, δημιουργούνται πολύ λιγότερες νέες θέσεις εργασίας, συγκριτικά με το μέγεθος του πληθυσμού – γεγονός που σημαίνει ότι, ο αριθμός των αποκλεισμένων αυξάνεται σταθερά.

Η εικόνα που ακολουθεί απεικονίζει τις τεράστιες αλλαγές στις Η.Π.Α., κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων ετών της κρίσης – όπου οι μοναδικές θέσεις εργασίας που αυξήθηκαν ήταν αφενός μεν στην κεντρική τράπεζα, αφετέρου στις μυστικές υπηρεσίες και γενικότερα στη ασφάλεια.

 

 

Πως οι ύφεση άλλαξε τις ΗΠΑ. (*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Προφανώς οι ανθρώπινες κοινωνίες, έτσι όπως εκφράζονται από τις εκάστοτε πολιτικές τους ηγεσίες, δεν έχουν αποφασίσει ακόμη εάν στόχος τους είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας ή ο περαιτέρω πλουτισμός της οικονομικής ελίτ – εκείνου του 1% δηλαδή του πληθυσμού το οποίο, με τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού κτήνους, καθώς επίσης με τη συμβολή των διεφθαρμένων πολιτικών που το υπηρετούν, «απομυζεί» αχόρταγα τον παγκόσμιο πλούτο, ενισχύοντας συνεχώς τη θέση του.

Φυσικά η κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες – αν και η κατάληξη είναι παντού η ίδια. Στο παράδειγμα των Η.Π.Α., 7 εκατομμύρια πολίτες είναι πιασμένοι στα δίχτυα του «σωφρονιστικού συστήματος» – εκ των οποίων τα δύο εκατομμύρια ευρίσκονται ήδη στις φυλακές, ενώ τα υπόλοιπα πέντε είναι υπό καθεστώς επιτήρησης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έχοντας κατά κάποιον τρόπο «στιγματιστεί», έχοντας σφραγιστεί ανεξίτηλα από το σύστημα στο μέτωπο τους, δεν πρόκειται να εργασθούν, στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους.

Πιθανότατα λοιπόν θα καταλήξουν στη μακροχρόνια ανεργία όπου, σύμφωνα με την εμπειρία, οι πιθανότητες να βρεθεί εργασία μειώνονται ευθέως ανάλογα με το χρόνο που είναι κανείς άνεργος – με αποτέλεσμα να πάψουν κάποια στιγμή να αποτυπώνονται στις επίσημες στατιστικές και να εξαφανίζονται. Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ελληνικές φυλακές έχουν πλέον γεμίσει – ενώ όλο και περισσότεροι πολίτες οδηγούνται σε αυτές, κυρίως για φορολογικούς και πολιτικούς λόγους.

Την ίδια στιγμή, όλο και περισσότεροι νέοι άνω των τριάντα ετών δεν έχουν εργασθεί ποτέ – ένας αριθμός που συνεχώς θα κλιμακώνεται, ιδίως μετά την αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων. Η αιτία είναι το ότι, οι ηλικιωμένοι θα αποσύρονται όλο και πιο αργά από την «παραγωγή», επειδή το σύστημα θέλει να εξοικονομεί πόρους, περιορίζοντας τις δαπάνες του για συντάξεις και αποζημιώσεις – οπότε όλο και λιγότεροι νέοι θα βρίσκουν απασχόληση.

Μία επόμενη αιτία είναι το ότι, οι συνεχώς χαμηλότερες συντάξεις δεν είναι αρκετές για να εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή διαβίωση – οπότε οι πολίτες συνεχίζουν να εργάζονται, παρά τη μεγάλη ηλικία τους, όσο τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους. Παράλληλα, η «μανία» αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, αντί της μείωσης του χρόνου εργασίας και των ορίων συνταξιοδότησης, καταστρέφει όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας – εις βάρος ξανά των νέων.

Αν και είναι εμφανές λοιπόν ότι, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, καθώς επίσης η επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης, αποτελούν βραχυπρόθεσμες λύσεις, με καταστροφικά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, οικονομικά και κοινωνικά, φαίνεται πως δυστυχώς επιλέγονται από τα κράτη – στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν την «ευμένεια» του θηρίου, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση του δανεισμού, καθώς επίσης των επενδύσεων εκ μέρους του.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ

Ειδικά όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό τέρας, το οποίο αυξάνει την ισχύ του γεωμετρικά, οφείλει κανείς να γνωρίζει ότι, η συνολική «χρηματοοικονομική περιουσία» έχει ξεπεράσει ήδη το ένα τετράκις εκατομμύρια δολάρια – τα 1.000 τρις $ δηλαδή, για να γίνει πιο κατανοητός ο τεράστιος αυτός αριθμός. Η αύξηση του συνολικού πιστωτικού χρέους στις Η.Π.Α. (διάγραμμα που ακολουθεί), είναι χαρακτηριστική:

Φυσικά τα χρήματα αυτά, τα 1.000 τρις $, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα – αφού το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι της τάξης των 71,7 τρις $ (2012) – γεγονός που σημαίνει πως η «χρηματοπιστωτική περιουσία», τα χρήματα που διακινούνται καλύτερα, είναι περί τις 14 φορές περισσότερα. Αυτό όμως είναι εντελώς αδιάφορο για το «κτήνος», η μοναδική φροντίδα του οποίου είναι η συνεχής δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Αυτό επιτυγχάνεται ουσιαστικά με δύο τρόπους:

(α) Αρχικά πρέπει να εφευρίσκονται και να κατασκευάζονται χρηματοπιστωτικά εργαλεία, με τη βοήθεια των οποίων να διευκολύνεται η διείσδυση του «κτήνους» σε όλες τις υπάρχουσες περιοχές.

(β) Με τη βοήθεια των συγκεκριμένων εργαλείων, το «χρηματοπιστωτικό κτήνος» εισβάλλει σε όλο και περισσότερους κοινωνικούς τομείς, στους οποίους παλαιότερα δεν είχε καμία πρόσβαση.

Για παράδειγμα, τα ενυπόθηκα δάνεια στην Ελλάδα συσκευάζονταν όλα μαζί και πωλούνταν ως ένα προϊόν στους επενδυτές του εξωτερικού – με τις τράπεζες να χαρακτηρίζουν τη λειτουργία αυτή, με βάση την οποία ο ιδιοκτήτης ενός ακινήτου στην Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπος με έναν κερδοσκόπο στη Βρετανία, εάν καθυστερήσει κάποιες δόσεις, «τιτλοποίηση».

Στις Η.Π.Α. βέβαια η κατάσταση είναι πολύ πιο «εξελιγμένη» – αφού η καινούργια μόδα, η σύγχρονη τάση καλύτερα, είναι η μετατροπή των απλήρωτων λογαριασμών των γιατρών σε χρηματοπιστωτικά παράγωγα, τα οποία πωλούνται στους επενδυτές, σε τιμές ανάλογες με το ρίσκο είσπραξης τους.

Ενδιαφέρον είναι επίσης το παράδειγμα σαράντα ιταλικών δήμων, οι οποίοι το περασμένο έτος ανακάλυψαν έντρομοι ότι, το τραπεζικό δάνειο τους δεν ήταν στην πραγματικότητα δάνειο, αλλά ένα παράγωγο προϊόν (όπου «παράγωγο» σημαίνει πως δεν είναι το ίδιο ένα προϊόν, αφού η αξία του καθορίζεται από άλλες αξίες – οι οποίες συχνά συνιστούν αλυσίδες, μέχρι να φτάσει κανείς στην αφετηρία τους). Οι ιταλικοί δήμοι ήταν σε θέση να πληρώνουν τις μηνιαίες δόσεις τους. Εν τούτοις, δεν πήραν τελικά τίποτα, αφού το παράγωγο απέτυχε – χρεοκόπησε κατά κάποιον τρόπο.

Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις Η.Π.Α. ήταν ένα ακόμη θλιβερό παράδειγμα – εντυπωσιακό σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά τις δυνατότητες του κτήνους να κινεί ανύπαρκτα χρήματα. Συνολικά 50 εκατομμύρια συμβόλαια, εγγυημένα με ακίνητα, κατέρρευσαν από τη μία ημέρα στην άλλη – με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει μία σειρά από συμμετέχοντες, όπως οι ιδιοκτήτες των ακινήτων, οι αμερικανικές τράπεζες, οι ευρωπαϊκές, άλλοι επενδυτές κοκ.

Σε κάθε περίπτωση, η εγκληματική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού κτήνους στέλνει εκατομμύρια ανθρώπους και εταιρείες στο περιθώριο – ολόκληρα κράτη επίσης, τα οποία υποκύπτουν στις πιέσεις για όλο και πιο υγιείς προϋπολογισμούς, έτσι ώστε να είναι ασφαλής η πληρωμή των τόκων για τον αέρα που τους δανείζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΚΟΥΠΟΛΕΙΣ

Από το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί, 13 εκ. νοικοκυριά καλύτερα, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους – γεγονός που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Πολλοί από αυτούς είναι είτε απλά άστεγοι, είτε μένουν σε σκηνές, είτε σε υπονόμους, είτε σε «παραγκουπόλεις» που δημιουργούν στην έρημο, είτε σε φθηνότερα διαμερίσματα – ενώ 50 εκ. άνθρωποι (το 20% σχεδόν του [πληθυσμού) ζουν από τα κουπόνια διατροφής

Αρκετές από τις αμερικανικές αυτές «φαβέλλες» μοιάζουν με καταυλισμούς προσφύγων – ενώ κάποιες άλλες, κατασκευασμένες στην έρημο, αποκαλούνται «πόλεις-πλάκες». Ονομάζονται έτσι, επειδή χρησιμοποιούνται παλιά αυτοκίνητα και λεωφορεία ως χώροι διαμονής των ανθρώπων – τα οποία πρέπει κανείς να καλύψει με πέτρινες πλάκες, για να μην τα παρασύρει ο δυνατός άνεμος της ερήμου.

Χιλιάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν γίνει πλέον αόρατοι για το σύστημα – δεν υπάρχουν και δεν καταγράφονται πουθενά, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για το αν ζουν ή πεθαίνουν. Είναι τα ζωντανά θύματα ουσιαστικά ενός χρηματοπιστωτικού όπλου, ενός παραγώγου, το οποίο είχε καταφέρει να αποκρύψει το πραγματικό προϊόν, στο οποίο στηριζόταν (τα σπίτια δηλαδή αμφιβόλου αξίας), χρησιμοποιώντας συνολικά δεκατέσσερα βήματα – ενώ χρειαζόταν μόνο την υπογραφή κάποιου, αδιάφορο αν ήταν άνεργος, πάμπτωχος κλπ., για να μπορέσει να πουληθεί πανάκριβα.

Οι κατασχέσεις κατοικιών δεν έχουν περιορισθεί βέβαια μόνο στις Η.Π.Α. – αφού συμβαίνουν και στην Ευρώπη, όπου όμως είναι ακόμη στο ξεκίνημα τους. Στην Ουγγαρία έχουν αναγκασθεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους 1.000.000 νοικοκυριά, στην Ισπανία 400.000, ενώ όλο και πιο πολλοί Γερμανοί υποχρεώνονται να αναζητήσουν φθηνότερες λύσεις, αφού τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί στα ύψη από τους δικούς τους κερδοσκόπους.

Η «επιδημία» αυτή θα φτάσει στην Ελλάδα το 2014, όταν επιτραπούν οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας στις τράπεζες – γεγονός που θεωρούμε ότι, εφόσον συμβεί, θα θέσει σε λειτουργία μία πυρηνική κοινωνική έκρηξη άνευ προηγουμένου. Ευχόμαστε και ελπίζουμε πάντως να μην αντιμετωπίσουμε ανάλογα προβλήματα στην πατρίδα μας – κοινωνικούς αποκλεισμούς δηλαδή και θυσίες Ελλήνων, έτσι ώστε να «εξευμενισθεί» το χρηματοπιστωτικό κτήνος, συνεχίζοντας απρόσκοπτα την καταστροφική του επέλαση.

Η ΑΡΠΑΓΗ ΓΗΣ

Μία άλλη μορφή αποκλεισμού και απέλασης των ανθρώπων, είναι η εξαγορά τεράστιων γεωργικών εκτάσεων γης από πολυεθνικές εταιρείες, από επενδυτικά κεφάλαια, από μερικά κράτη, καθώς επίσης από ορισμένες μεγάλες τράπεζες – στην Αφρική, στην Ασία και στη Λατινική Αμερική, κατά προσέγγιση 200 εκ. εκταρίων μέχρι σήμερα.

Οι εκτάσεις που εξαγοράζονται χρησιμοποιούνται κυρίως για την καλλιέργεια «γεωργικών καυσίμων», όπως το βιολογικό ντίζελ και η βενζίνη Ε-10. Στα πλαίσια αυτά, εκατομμύρια άνθρωποι εκδιώκονται από τις ιδιοκτησίες τους, ενώ τεράστιες εκτάσεις μετατρέπονται σε «μονοκαλλιέργειες» – με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς οι «πεθαμένες περιοχές» (οι μονοκαλλιέργειες, μετά από μερικούς «κύκλους», σοδειές δηλαδή, καταστρέφουν εντελώς τη γη). Οι μεγαλύτεροι αγοραστές είναι η Goldman Sachs και η J.P.Morgan – καθώς επίσης μερικά από τα ισχυρότερα κερδοσκοπικά κεφάλαια του πλανήτη.

Η διαδικασία αυτή, η οποία είναι ουσιαστικά η ίδια με την αποικιοκρατική εποχή, με μοναδική διαφορά το ότι η γη αγοράζεται πλέον και δεν κατακτάται στρατιωτικά (συμπεριλαμβάνεται εδώ ουσιαστικά και η εξαγορά πετρελαϊκών κοιτασμάτων, εκτάσεων πλούσιων σε ορυκτά κλπ. με σημαντικότερο αγοραστή στην Αφρική την Κίνα), άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις αμέσως μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (2006). Η αιτία είναι προφανώς το ότι, εκείνη την εποχή αναζητήθηκαν νέοι τρόποι κερδοφορίας – αφού οι παλαιότεροι «κατέρρεαν».

Περαιτέρω, οι καταστροφές που θα προκληθούν στο φυσικό περιβάλλον θα είναι εξίσου σημαντικές με την εκδίωξη και την καταδίκη σε θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι αδυνατούν ήδη να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Η «ληστεία« επεκτείνεται και στις πηγές νερού, το οποίο χρησιμοποιείται για τις τεράστιες μονοκαλλιέργειες – με αποτέλεσμα η ποσότητα του να γίνεται όλο και λιγότερη, αδυνατώντας να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων αυτών των χωρών. Οι ιδιαιτερότητες της όλης διαδικασίας παγκοσμίως, καθώς επίσης ορισμένα μεγέθη, φαίνονται στη χαρακτηριστική εικόνα που ακολουθεί:

 

 

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Όλα αυτά, αργά ή γρήγορα, θα προκαλέσουν τεράστιες εξεγέρσεις και κύματα μεταναστών, με κατεύθυνση κυρίως την Ευρώπη – όπου πολύ αμφιβάλλουμε εάν η ήπειρος μας θα μπορέσει να αμυνθεί, ακόμη και αν επέστρεφε η χαμένη αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών, ως έμμεση συνέπεια της κρίσης χρέους.

Ολοκληρώνοντας, η αρπαγή της γης, καθώς επίσης των κερδοφόρων, κοινωφελών συνήθως επιχειρήσεων, δεν περιορίζεται μόνο στις παραπάνω περιοχές του πλανήτη – αφού αποτελεί τον κύριο στόχο της εισβολής του ΔΝΤ (της Γερμανίας επίσης) στις υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες. Προϋποθέτει φυσικά τη δημιουργία υπάκουων «σκλάβων χρέους» – γεγονός που επιτυγχάνεται παράλληλα, με την έντεχνη «υπεξαίρεση» της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των αδύναμων κρατών (με τη βοήθεια της εγχώριας πολιτικής και οικονομικής εξουσίας).

Τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία των κρατών-θυμάτων, αυτά δηλαδή που δεν είναι δυνατόν να «κλαπούν» με τη βοήθεια της αυξημένης φορολογίας, κυρίως δε τα ακίνητα και τα οικόπεδα, εξαγοράζονται σε εξευτελιστικές τιμές – αφού φυσικά έχει εξασφαλισθεί προηγουμένως ο εκμηδενισμός της  εγχώριας ζήτησης και η κατάρρευση των τιμών, με τη βοήθεια των φορολογικών μέτρων, της ανεργίας, των χρεοκοπιών κοκ.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ – ORWELL II

Η συνεχής αύξηση των παρακολουθήσεων και της αστυνόμευσης πολιτών και κρατών από τις μυστικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με τη «Βιομηχανία Ασφαλείας», θεωρείται ως το προπαρασκευαστικό στάδιο της δημιουργίας των «τέλειων φασιστικών χωρών» – των πόλεων που θα παραδίδονται στην εκάστοτε εξουσία έτοιμες, «με το κλειδί στο χέρι».

Η πρόσφατη αποκάλυψη ενός μυστικού τμήματος, με προσωπικό 4.000 άτομα, εντός της αμερικανικής NSA, τα οποία ήταν υπεύθυνα για την παρακολούθηση της δικής τους μυστικής υπηρεσίας, των συναδέλφων τους δηλαδή μυστικών πρακτόρων, ήταν αποκαλυπτική του ιδιάζοντος αυτού φαινομένου της εποχής μας – ενώ οι Η.Π.Α. φαίνεται να οδηγούνται στη δημιουργία ενός τέλειου φασιστικού κράτους, αφού οι πολίτες της υπερδύναμης θεωρούν πλέον την ασφάλεια πολύ πιο πολύτιμη, από την ελευθερία τους.

Σύμφωνα με την Washington Post (2010), υπάρχουν τουλάχιστον 10.000 κτίρια στις Η.Π.Α., τα οποία εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τις διενεργούμενες παρακολουθήσεις, εκ μέρους των μυστικών υπηρεσιών – ενώ το ποσόν του προϋπολογισμού της υπερδύναμης, το οποίο δαπανάται για τις παρακολουθήσεις εντός και εκτός της χώρας, αυξάνεται συνεχώς (πρόσφατα αποκαλύφθηκε ο τεράστιος «όγκος» των παρακολουθήσεων στην Ευρώπη, με βασικούς στόχους πολιτικούς και επιχειρηματίες).

Μόνο η γνωστή μας πλέον υπηρεσία παρακολούθησης, η NSA, απασχολεί 40.000 μόνιμους υπαλλήλους – ενώ υπάρχουν πολλές άλλες μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες αποτελούν μία τεράστια πηγή κερδοφορίας για την αμερικανική «Βιομηχανία Ασφαλείας». Αντίθετα, συνιστούν μία μεγάλη πληγή για τους πολίτες οι οποίοι, φορολογούμενοι συνεχώς περισσότερο, μεταφέρουν ουσιαστικά τα εισοδήματα τους στη συγκεκριμένη βιομηχανία.

Τα παραπάνω δεν συμβαίνουν βέβαια μόνο στις Η.Π.Α., αλλά και στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Κίνα, στη Ρωσία και αλλού – χωρίς να εξαιρούνται οι μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα όπου, σύμφωνα με τα τελευταία γεγονότα δεν ακολουθείται πάντοτε ο νόμιμος τρόπος της παρακολούθησης τηλεφώνων. Οι αφορμές βέβαια είναι ανάλογες με αυτές που χρησιμοποιούν οι Η.Π.Α. – η ανάγκη να εξασφαλισθεί (δήθεν) η ασφάλεια των πολιτών από τρομοκρατικές ομάδες, από εγκληματικές οργανώσεις κοκ.

Στα πλαίσια αυτά φαίνεται πως επιδιώκεται πλέον παντού η κατάργηση της Δημοκρατίας από μία άκρως «φασιστική ελίτ» τύπου Σιγκαπούρης (Κίνας, Ρωσίας), στο όνομα της ασφάλειας των Πολιτών – ενώ η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης περιορίζεται όλο και περισσότερο, με στόχο να μετατραπεί τελικά σε υποχείριο, σε εκτελεστικό όργανο καλύτερα της «τυπικής» εξουσίας, κυρίως βέβαια της σκιώδους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έχουμε την άποψη, την ελπίδα καλύτερα ότι, αργά ή γρήγορα, οι πολίτες θα αντιδράσουν σε όλα όσα προγραμματίζονται από την παγκόσμια ελίτ – αφού θεωρούμε αδύνατη την επικράτηση μίας ελάχιστης μειοψηφίας στον πλανήτη. Προφανώς λοιπόν, αφού συνέλθουν από το σοκ θα οργανωθούν, στη βάση πολιτικών παρατάξεων.

Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται ότι θα απομακρυνθούν από τα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα του δημοκρατικού συντηρητισμού και της σοσιαλδημοκρατίας – έχοντας συνειδητοποιήσει ότι, έχουν πλέον «καταληφθεί» αμφότερα από το νεοφιλελευθερισμό, έτσι ώστε να υπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ που τα χρηματοδοτεί και εξασφαλίζει την παραμονή τους στην εξουσία.

Πιθανολογούμε λοιπόν ότι, οι πολίτες θα οδηγηθούν είτε στην αμιγώς κομμουνιστική αριστερά, είτε στην εθνοσοσιαλιστική δεξιά – σε λαϊκές παρατάξεις που δεν θα έχουν πλέον σχέση με το σταλινισμό, με το μαοϊσμό ή με το ναζισμό του παρελθόντος, έχοντας αξιολογήσει τα ελαττώματα τους.

Απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα μείνει ασφαλώς άπρακτη η κυρίαρχη ελίτ, η οποία θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποκλείσει τις «εξόδους κινδύνου» – γεγονός που ήδη συμβαίνει σήμερα, με τη βοήθεια, μεταξύ άλλων, ορισμένων διατεταγμένων ΜΜΕ.

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα ακολουθήσει μία μετωπική σύγκρουση των λαών – οργανωμένων στα παραπάνω «εξτρεμιστικά» κόμματα (λαϊκά και αντιφασιστικά στη βάση της άμεσης δημοκρατίας), με τη σκιώδη εξουσία.

Η σύγκρουση αυτή πιστεύουμε ότι δεν θα αναδείξει νικητή την ελίτ η οποία, δυστυχώς για την ίδια, έχει ξεπεράσει τα όρια – θεωρώντας εσφαλμένα ότι, τα «πιόνια» που έχει τοποθετήσει στις καίριες κυβερνητικές και διοικητικές θέσεις των κρατών, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλονται δικτατορικά σε  ολόκληρους λαούς.

 

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Οκτωβρίου 26, 2013, http://www.analyst.gr/2013/10/26/3621/ και http://www.analyst.gr/2013/10/26/3621/2/ και http://www.analyst.gr/2013/10/26/3621/3/

Οι δολοφόνοι των λαών

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Οι πολιτικοί της Αφρικής, αποφασισμένοι πλέον να σταματήσουν τη λεηλασία των κρατών τους, έχουν θέσει στο στόχαστρο τη φοροαποφυγή των πολυεθνικών – με πρώτο στόχο την απαγόρευση της χρησιμοποίησης των φορολογικών παραδείσων από τις ευρωπαϊκές εταιρείες, οι οποίες είναι εγκαταστημένες στις χώρες τους.

Το «τραγικό αστείο» στην όλη υπόθεση είναι το ότι, το ΔΝΤ πρότεινε να τους βοηθήσει – όταν ήταν αυτό ακριβώς που υποχρέωσε τις αφρικανικές χώρες να αλλάξουν τη φορολογική τους νομοθεσία, εκβιάζοντας με τα δάνεια που ήταν υποχρεωμένες να λάβουν, για να αποφύγουν τη χρεοκοπία.

«Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει τις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης, οι οποίες επικρατούν στη χώρα μου, χωρίς να αναφερθεί σε αυτήν την οδυνηρή ιστορία», δήλωσε χαρακτηριστικά ένας βουλευτής της Τανζανίας, συνεχίζοντας: «Η πατρίδα μου υποχρεώθηκε τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από την Παγκόσμια τράπεζα, στο τέλος της δεκαετίας του 1990, να υιοθετήσει φορολογικούς νόμους, οι οποίοι διευκόλυναν τη λεηλασία της εκ μέρους των πολυεθνικών – στερώντας από την Τανζανία έσοδα, τα οποία είχε απόλυτη ανάγκη».

Ο πολιτικός επιδιώκει τη φορολόγηση των πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα του, καταργώντας τους νόμους για την ειδική φορολόγηση τους, τους οποίους είχε επιβάλλει το ΔΝΤ. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα φορολογικά έσοδα που θα προκύψουν θα είναι κατά πολύ υψηλότερα, από τα πακέτα βοήθειας που λαμβάνει η Αφρική από τη Δύση.

Ειδικότερα υπολογίζει ότι, στην Αφρική η φοροαποφυγή των πολυεθνικών είναι της τάξης των 50 δις $ ετήσια – όταν τα δάνεια που λαμβάνουν οι αφρικανικές χώρες από το εξωτερικό δεν ξεπερνούν τα 30 δις $.

Φυσικά δεν συμπεριλαμβάνει τις καταστροφές από την «αρπαγή γης» (ανάλυση μας), στα πλαίσια της σύγχρονης «οικονομικής αποικιοκρατίας», οι οποίες είναι ιδιαίτερα μεγάλες στην Αφρική – αποτελώντας πλέον μία από τις πλέον κερδοφόρες δραστηριότητες των επενδυτικών κεφαλαίων (hedge funds) και των μεγάλων τραπεζών.

Περαιτέρω, έχοντας αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο ΔΝΤ, κυρίως δε στην ιστορία του αλλά και στο ότι, εάν δεν εκδιωχθεί από την πατρίδα μας δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ξανά την κριτική, την οποία του άσκησε ο J. Stieglitz – ο οποίος το 1999 όχι μόνο απολύθηκε από τη θέση του, ως ο υπεύθυνος οικονομολόγος του ταμείου, αλλά και του απαγορεύθηκε η είσοδος στο κτίριο (από τις υπηρεσίες ασφαλείας οι οποίες τον εμπόδισαν να λάβει μέρος στη σύσκεψη της Παγκόσμιας τράπεζας με το ΔΝΤ). Σύμφωνα τώρα με τον κ. Stieglitz, το ΔΝΤ ακολουθεί πιστά την παρακάτω στρατηγική των πέντε φάσεων:

(α) Πρώτη φάση, Αποκρατικοποιήσεις: Η διεθνής ελίτ καλωσορίζει ότι πέφτει στα χέρια της – χωρίς να είναι ιδιαίτερα επιλεκτική, αρκεί να αγοράζει τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές. Φυσικά κύριος στόχος της είναι οι κοινωφελείς επιχειρήσεις – αφού, μέσω αυτών, έχει τη δυνατότητα αφενός μεν να κερδοσκοπεί ασύστολα, αφετέρου να ελέγχει την εκάστοτε πολιτική εξουσία (καθώς επίσης τις εργατικές τάξεις, έχοντας καταστρέψει ήδη τη μεσαία).

Συνήθως συμμαχεί με την εκάστοτε τοπική ελίτ, στην οποία παρέχει κάποια ψίχουλα από τη λεία του – ενώ τη διορίζει τις περισσότερες φορές ως ύπαρχο, παραμένοντας στο παρασκήνιο.

(β) Δεύτερη φάση, Απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου: Αν και η μέθοδος αυτή παρουσιάζεται θετικά στα κράτη, στα οποία εισβάλλει το ΔΝΤ, με την έννοια της προσέλκυσης επενδύσεων, μέσω των οποίων θα εξασφαλισθούν νέες θέσεις εργασίας κλπ., ουσιαστικά εξυπηρετεί την έξοδο των κεφαλαίων- αφού λεηλατηθεί εντελώς μία χώρα και ρευστοποιηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία της.

(γ) Τρίτη φάση, Πτώση των τιμών των καταναλωτικών και λοιπών προϊόντων: Πρόκειται για ένα από τα εξυπνότερα τεχνάσματα-παγίδες του ΔΝΤ, το οποίο απελευθερώνει δήθεν την αγορά – με αποτέλεσμα να μειώνονται οι τιμές των προϊόντων, λόγω της καλύτερης λειτουργίας του ανταγωνισμού.

Εν τούτοις, η εμπειρία στις χώρες που εισέβαλε το ΔΝΤ έχει τεκμηριώσει ότι, οι τιμές των βασικών προϊόντων, όπως των τροφίμων, του νερού, του ηλεκτρισμού και της ενέργειας, εκτοξεύονται στα ύψη – σκόπιμα συνήθως, για να διευκολυνθεί η επόμενη φάση.

(δ) Τέταρτη φάση, Κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις: Αναφέρονται χαρακτηριστικά ως ΔΝΤ-αναταραχές, οι οποίες διευκολύνουν την απορρύθμιση του εκάστοτε συστήματος – μία ύπουλη παγίδα στην οποία, παρά τα όσα λέγονται εναντίον των Ελλήνων, δεν έχουν μέχρι στιγμής πέσει.

Εν τούτοις, οι κίνδυνοι απορρύθμισης σήμερα, μετά τις διαδοχικές πρόσφατες δολοφονίες των νεαρών Ελλήνων, είμαι μεγαλύτεροι από ποτέ – ενώ θεωρούμε πολύ δύσκολο το να  καταφέρει η Ελλάδα, μέσα στους επόμενους δύο μήνες, να αποφύγει την παγίδα,

Συνεχίζοντας, ο οικονομολόγος περιγράφει την τέταρτη φάση με την εξής πρόταση: «Όταν μία χώρα έχει πέσει στο καναβάτσο, το ΔΝΤ πιέζει να βγει και η τελευταία σταγόνα αίματος από το σώμα της. Γυρίζει το διακόπτη του φούρνου, στον οποίο την έχει τοποθετήσει, μέχρι το τέρμα – έτσι ώστε να πυρακτωθούν και να εκραγούν τα πάντα». Αναφέρει ως παραδείγματα τη Βολιβία, την Ινδονησία και το Εκουαδόρ – όπου, ακριβώς στο σημείο της υπερθέρμανσης, ξέσπασαν οι αιματηρές κοινωνικές αναταραχές.

Η αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή «Newsnight» έχει επιβεβαιώσει ότι, είδε ένα έγγραφο στην Παγκόσμια τράπεζα, το οποίο προέβλεπε ακριβώς τα παραπάνω: τις μεγάλες κοινωνικές αναταραχές δηλαδή, στα πλαίσια της στρατηγικής του ΔΝΤ για το Εκουαδόρ (Ισημερινός) – με ψυχρή, προμελετημένη ακρίβεια.

Οι κοινωνικές αναταραχές, σύμφωνα με το ΔΝΤ, έχουν ένα ανεκτίμητο πλεονέκτημα για αυτούς που σχεδιάζουν τη λεηλασία μίας χώρας: οι τιμές των μετοχών, των επιχειρήσεων, καθώς επίσης των υπολοίπων περιουσιακών στοιχείων του κράτους, στο οποίο έχει εισβάλλει το ΔΝΤ, καταρρέουν – με αποτέλεσμα η εξαγορά τους από τις πολυεθνικές εταιρείες της διεθνούς ελίτ να είναι μία εξαιρετικά κερδοφόρα διαδικασία.

(ε) Πέμπτη φάση, το ελεύθερο εμπόριο: Η δημιουργία ελευθέρων ζωνών εμπορίου, κάτω από την εποπτεία του ΠΟΕ – η οποία παρομοιάζεται με τους πολέμους του οπίου. Ειδικότερα, το 19ο αιώνα, οι αμερικανοί και οι ευρωπαίοι ξεκίνησαν έναν σκληρό αποικιοκρατικό πόλεμο – με στόχο την ανάπτυξη του παγκοσμίου εμπορίου.

Πρακτικά, ο πόλεμος αυτός έμοιαζε με την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων – όπου οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής υποχρεώθηκαν να ανοίξουν τα σύνορα τους, με στρατιωτικά μέσα, ενώ τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ευρώπη λειτούργησαν προστατευτικά, διατηρώντας κλειστές τις αγορές τους.

Σήμερα βέβαια δεν χρειάζεται κανείς στρατιωτικές επεμβάσεις – αφού αρκούν οι επιθέσεις με τα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής, σε συνδυασμό με την εισβολή του ΔΝΤ.

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΕΚΡΗΞΗΣ ΤΗΣ ΦΟΥΣΚΑΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ

Από τις αρχές Οκτωβρίου έχουν αποσυρθεί καταθέσεις περίπου 1,29 τρις γουάν (154,2 δις €), μόνο από τις τέσσερις μεγαλύτερες τράπεζες της Κίνας – με τους περισσότερους αναλυτές της χώρας να υποψιάζονται ότι, η τεράστια αυτή επίθεση των αποταμιευτών στις τράπεζες, θα αποτελέσει την αφετηρία της έκρηξης της φούσκας στην αγορά ακινήτων. Όπως φαίνεται από το διάγραμμα που ακολουθεί, οι ομοιότητες με την αμερικανική κρίση ακινήτων, κυρίως όμως με την ιαπωνική, είναι πάρα πολύ μεγάλες.

Περαιτέρω, ο υπερχρεωμένος σκιώδης τραπεζικός τομέας της χώρας, καθώς επίσης τα τεράστια χρέη των κινεζικών «δήμων», εντείνουν ακόμη περισσότερο τους φόβους μίας απότομης κατάρρευσης – πόσο μάλλον όταν οι Κινέζοι πολίτες «αποσύρονται» επίσης από τις μετοχές και το χρυσό.

Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια των περασμένων τεσσάρων εβδομάδων, μετοχές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων γουάν «εξαργυρώθηκαν» στα χρηματιστήρια της Σαγκάης και του Shenzhen – ενώ οι ρευστοποιήσεις χρυσού ήταν τόσο μεγάλες, ώστε στις 29. Οκτωβρίου η τιμή της ουγγιάς ήταν, για πρώτη φορά στην Κίνα, χαμηλότερη από τη διεθνή, κατά 2 $ (τον Απρίλιο-Μάιο του 2013 ήταν 30 $ υψηλότερη, από τη διεθνή τιμή).

Εν τούτοις, οι εισαγωγές χρυσού εκ μέρους του κινεζικού κράτους αυξήθηκαν σημαντικά, όπως φαίνεται από το παρακάτω διάγραμμα – γεγονός που συνηγορεί στο ότι, η Κίνα σχεδιάζει τη σύνδεση του γουάν με το δολάριο, μεταξύ άλλων για να καταπολεμήσει τον εισαγόμενο από τις Η.Π.Α. πληθωρισμό.

Περαιτέρω, οι πρώτοι δέκα αγοραστές χρυσού (top 10), αγόρασαν 65,91 τόνους, όταν οι πρώτοι δέκα πωλητές, ρευστοποίησαν 83,86 τόνους – με το νούμερο ένα, την Τράπεζα της Κίνας, να αγοράζει 13,84 τόνους, πουλώντας ταυτόχρονα 18,92 τόνους.

Η ερώτηση στην προκειμένη περίπτωση είναι το που θα τοποθετηθούν οι τεράστιες ποσότητες μετρητών, από την απόσυρση των καταθέσεων, από την ρευστοποίηση μετοχών, καθώς επίσης από την πώληση χρυσού.

Η πιθανότερη απάντηση είναι στις αγορές ακινήτων στο Χονγκ Κονγκ (ένα μέρος τους στο εκεί χρηματιστήριο), καθώς επίσης  στη Ευρώπη – ειδικά σε χώρες, όπως η Πορτογαλία, η οποία αμείβει την αγορά ακινήτου αξίας τουλάχιστον 500 χιλιάδων €, με την παροχή υπηκοότητας στον αγοραστή.

Χρήματα θα σταλούν επίσης στις Η.Π.Α., όπου αρκετοί Κινέζοι έχουν συγγενείς, γεγονός που σημαίνει ότι, θα αυξηθούν οι τοποθετήσεις σε αμερικανικά αξιόγραφα ή σε άλλα προϊόντα. Το γεγονός αυτό θα βοηθήσει σε κάποιο βαθμό τόσο το δολάριο, όσο και τις αμερικανικές μετοχές.

Κλείνοντας, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τους φόβους κατάρρευσης της Βόρειας Κορέας – κάτι που, εάν τελικά συμβεί, δεν θα επηρεάσει μόνο τη γύρω της περιοχή, λόγω του πυρηνικού της οπλοστασίου.

 

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 3, 2013, http://www.analyst.gr/2013/11/03/3933/ και http://www.analyst.gr/2013/11/03/3933/2/

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

Η Ελλάδα… ΗΠΑκούει

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

1. Πριν λίγες μέρες ο στρατηγός Κιθ Αλεξάντερ, ο διευθυντής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, της περιβόητης NSA, παραδέχτηκε ότι το ευαγές ίδρυμα του οποίου προΐσταται διενεργεί εκτεταμένες παρακολουθήσεις και υποκλοπές. Εντούτοις, σε μια απόπειρα να δικαιολογηθεί, πρόσθεσε ότι η πρακτική αυτή ακολουθείται από… ανάγκη και όχι από χόμπυ. Η NSA – δήλωσε χαρακτηριστικά – «δεν διασκεδάζει καθημερινά ακούγοντας συζητήσεις»…

Αντιθέτως, ο κ. Πάγκαλος δήλωσε ότι εκείνος… διασκέδαζε όταν η ΕΥΠ «παρακολουθούσε» τους Αμερικανούς πρεσβευτές: «(…) μερικές φορές ήταν πολύ διασκεδαστικό να ακούω τον Αμερικανό πρέσβη να λέει στο συνάδελφό του στην Άγκυρα ή σε κάποιον από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κλπ, κλπ», ήταν τα λόγια του κ. Πάγκαλου.

Η παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο διασκεδάζει κανείς είναι προσδιοριστικός της προσωπικότητάς του. Εν πάση περιπτώσει, ο καθείς και τα «γούστα» του.

Αλλά έχουμε και μερικές απορίες. Για παράδειγμα:

Αν, όντως, επί Παγκάλου στο υπουργείο Εξωτερικών, η ΕΥΠ… «παρακολουθούσε» τους Αμερικανούς πρεσβευτές, μήπως τους «παρακολουθούσε» και την περίοδο της υπόθεσης Οτσαλάν; Κι αν ναι, τα όσα άκουγε ο κ. Πάγκαλος να λένε οι πρεσβευτές των ΗΠΑ (για την υπόθεση Οτσαλάν), πώς του φαίνονταν; Ήταν αρκούντως «διασκεδαστικά»;… Μήπως οι υποκλοπές στις συνδιαλέξεις των Αμερικανών γίνονταν και την περίοδο των Ιμίων; Κι αν ναι, τα όσα άκουγε ο κ. Πάγκαλος να λένε οι πρεσβευτές των ΗΠΑ (για την υπόθεση των Ιμίων), του φαίνονταν κι εκείνα «διασκεδαστικά»;… Μήπως οι υποκλοπές στις συνδιαλέξεις ξένων πρεσβευτών γίνονταν και την περίοδο που ο κ. Πάγκαλος είπε εκείνο το περίφημο «συγγνώμη» προς τους Γερμανούς, παίρνοντας πίσω προηγούμενες λεβέντικες δηλώσεις του για τη Γερμανία;  Κι αν ναι, τα όσα άκουγε ο κ. Πάγκαλος να λένε οι πρεσβευτές της Γερμανίας (για τη «συγγνώμη» του), του φαίνονταν κι εκείνα «διασκεδαστικά»; Η μήπως την εποχή του κ.Παγκάλου, η ΕΥΠ ειδικευόταν σε «παρακολουθήσεις» μόνο των Αμερικανών πρεσβευτών, κι έτσι ο κ. Πάγκαλος έχασε την ευκαιρία να «διασκεδάσει», να φτιάξει το κέφι του, ακούγοντας  τους Γερμανούς πρεσβευτές να συνομιλούν (για το «συγγνώμη» του);…    

Το χτεσινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Ποντίκι»     

2.  Στις 8 Αυγούστου 2013, ο κ. Σαμαράς, δήλωσε ενώπιον του Ομπάμα για τις σχέσεις Ελλάδας- ΗΠΑ: «Κατ' αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναι περισσότερο από σύμμαχοι. Όχι μόνο πάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μια ευγενή αιτία, αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τις ίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία».

Στις 25 Απριλίου 2006, η τότε υπουργός Εξωτερικών κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, δήλωσε για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «(…) Η μακρά ιστορία και η δυνατή φιλία που συνδέει τις δυο δημοκρατίες μας στηρίζεται σε κοινές αρχές και αξίες, σε κοινούς αγώνες, αλλά και στη συμμετοχή μας στη μεγάλη κοινότητα κρατών του ΝΑΤΟ. Οι στόχοι μας σε μεγάλο βαθμό συμπίπτουν (…)».

Στις 10 Δεκέμβρη 2000, ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Γιώργος Παπανδρέου, σε  συνέντευξη στους «Ουάσιγκτον Τάιμς», δήλωσε για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, κοινούς στόχους, όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα».

Μετά από όλα αυτά τα περί «κοινών αρχών», «κοινών στόχων» και «κοινών αξιών»(!) της Ελλάδας με τη «δημοκρατία» των Αμπού Γκράιμπ, των Γκουαντάναμο και των εκατομμυρίων υποκλοπών, γιατί να μας προκαλεί απορία το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει βγάλει ούτε μισό «κιχ» (!) για τις αποκαλύψεις του «Spiegel», ότι η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα. Σιγά τώρα. Αυτά – να υποκλέπτει ο ένας τι λέει ο άλλος – είναι συνηθισμένα πράγματα. Ειδικά μεταξύ δυο που αγαπιούνται πολύ (σσ: αφήστε που – κατά τον Πάγκαλο – «κι εμείς τους παρακολουθούσαμε»…)

3. Ο πρώην πολιτικός σύμβουλος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, ονόματι Κίσλινγκ, με δύο μάλιστα παρεμβάσεις του στον Τύπο (από τις οποίες ουδόλως ίδρωσε το αυτί της …υπερήφανης εκτελεστικής ή ακόμα και δικαστικής εξουσίας), δήλωνε ευθαρσώς το 2006, όταν αποκαλύφθηκαν οι υποκλοπές των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων μέχρι και του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή: «Οι υποκλοπές προωθούντο από 4 σταθμούς με κέντρο την πρεσβεία των ΗΠΑ»!

Οι έλεγχοι που έγιναν τότε περί τα κινητά-υποκλοπείς απέδειξαν ότι ορισμένα από αυτά «βαράγανε» στο Μέριλαντ. Εκεί, στο Μέριλαντ, βρίσκεται και η έδρα της πανίσχυρης «Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας» των ΗΠΑ, της NSA…

Εντούτοις, το θλιβερό και ΗΠΑκουο πολιτικό προσωπικό, που, στην αρχή είχε μιλήσει για «έγκλημα εθνικής ασφάλειας», στη συνέχεια έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να κουκουλώσει το έγκλημα. Και φυσικά το πέτυχε. Το  σκάνδαλο των υποκλοπών τέθηκε στο αρχείο…

4. Σε αυτή τη χώρα τη δεκαετία του '80, επί «Αλλαγής», είχαμε την υπόθεση Τόμπρα. Το 1990, επί «Απαλλαγής», είχαμε την υπόθεση Γρυλλάκη και Μαυρίκη. Μετά ξανάρθαν οι άλλοι και επί των ημερών τους, το Νοέμβρη του '93, «φυγαδεύονταν» πράκτορες της CIA, που προηγουμένως είχαν πιαστεί στα πράσα, με όλα τα σύνεργα των υποκλοπών πάνω τους, να κάνουν βόλτες στην Πλατεία Αμερικής (είχαν επιλέξει και την πλατεία…). Τη δεκαετία του 2000 είχαμε τις υποκλοπές με κινητά που στέλνανε σήμα στο Μέριλαντ, αλλά η υπόθεση σκάλωσε γιατί… χαθήκανε τα λογισμικά των υποκλοπών.  

Ποια η διαφορά, επομένως, μεταξύ των περιόδων της ΝΔ από τις περιόδους του ΠΑΣΟΚ; Μα είναι τόσο προφανής:  Επί των ημερών της ΝΔ «φυγαδεύονταν» τα λογισμικά (των υποκλοπών). Επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ «φυγαδεύονταν» οι πράκτορες (που έκαναν τις υποκλοπές)…

Όμως, τώρα – κι αυτό θέλουμε να το σημειώσουμε με έμφαση – μπορούμε πλέον να είμαστε ήσυχοι. Τώρα πια, που τα δυο κόμματα είναι μαζί στην κυβέρνηση, τώρα πια που τα δυο αυτά κόμματα δεν είναι χώρια, όλα εκείνα τα περίεργα «χράτσα χρούτσα» στα τηλέφωνα κι όλο αυτό το «μπανιστήρι» στα mail κλπ έχει λάβει τέλος! Υπάρχει άλλωστε τόσο η διαβεβαίωση του κ. Δένδια, όσο και του επικεφαλής της ΕΥΠ χτες στη Βουλή: «Υποκλοπές δεν γίνονται»!

Και για την ακρίβεια: Μόνο στην Ελλάδα «δεν γίνονται»! Σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο – βουίζει ο ντουνιάς – γίνονται…   

* email: mpog@enikos.gr

ΠΗΓΗ: 01/11/2013, http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/186924,H_Ellada_HPAkoyei_.html

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

( Να προσέξουμε τις κρίσιμες ομοιότητες)

 

Του Δημήτρη Λαβατσή*

 

ΤΟΤΕ…

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος η μεγαλύτερη παγκόσμια σύρραξη,  που για την Ελλάδα ξεκίνησε στις 28 Οκτωβρίου του 1940, δεν ήταν πόλεμος μεταξύ εθνών γενικώς και αορίστως. Ήταν πόλεμος για την επικράτηση του φασιστικού τρόπου οργάνωσης των κοινωνιών.

Δεν υπήρξε σαν μια τρέλα κάποιων φανατικών ηγετών. Προϋπόθεση και αιτία του  υπήρξε η άνοδος του φασισμού στην Γερμανία και Ιταλία.

Η άνοδος του φασισμού  ήταν  πρώτα από  όλα  μεγάλη ήττα των ίδιων των λαϊκών τάξεων στο εσωτερικό της Γερμανίας και της Ιταλίας.

Το εργατικό κίνημα που είχε αναπτυχθεί ήδη από τον 19ο αιώνα και ειδικά στην Γερμανία διεκδίκησε την κοινωνική απελευθέρωση την περίοδο 1919-1923 για μια σειρά από λόγους δεν κατάφερε να εμποδίσει αποτελεσματικά αυτήν την εξέλιξη.

Αποτέλεσμα αυτής της ήττας λοιπόν ήταν η εξαγωγή του φασισμού με τον πόλεμο.

Τον φασισμό τον πλήρωσαν όλοι οι λαοί. Όλες οι κατώτερες τάξεις που κυρίως αυτές κλήθηκαν να πολεμήσουν. Και από τις επιτιθέμενες χώρες… Και ο Χάνς ο εργάτης από το Μόναχο και ο Τζιάνι ο αγρότης από την Καλαβρία και ο Γιάννης από το Αιγαίο και ο Τζώνυ από το Μάντσεστερ. Και βεβαίως ο  Ιβάν  ο Σοβιετικός πολίτης. Ισοπεδώθηκε όλη η Ευρώπη

Χωρίς την επικράτηση του φασισμού δεν θα είχε υπάρξει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος…..

Γιατί ο φασισμός ήταν και είναι η έσχατη, η πιο επιθετική μορφή  εξουσίας της εκμετάλλευσης. Ο φασισμός δεν αναγνώρισε και δεν αναγνωρίζει σύνορα όπως  δεν αναγνωρίζει δικαιώματα.

Ο φασισμός είναι ο ολοκληρωτισμός του κεφαλαίου. Βασίζεται και χρηματοδοτεί τους χρήσιμους ηλίθιους που στρέφονται εναντίον των διπλανών τους: τότε ήταν οι Εβραίοι και οι κατώτερες φυλές, τώρα οι πρόσφυγες, οι  μετανάστες, ο «ανάξιος» διπλανός μου  που δουλεύει και μου πήρε τη δουλειά! Ο φασισμός βασίστηκε και βασίζεται στον κανιβαλισμό  μιας μερίδας απεγνωσμένων ανθρώπων.

Σε μια μερίδα ανθρώπων που αποδέχονται την παντοδυναμία των ισχυρών, των αφεντικών  και προσπαθούν να γίνονται αρεστοί  σ' αυτούς.

Γι' αυτό τα τάγματα εφόδου εξυπηρετώντας τα αφεντικά τους στρέφονται εναντίον όσων αγωνίζονται για τα δικαιώματα όλων χωρίς διακρίσεις, για  την κοινωνική απελευθέρωση. Για την πραγματική Δημοκρατία.

ΤΩΡΑ:

Στην σύγχρονη Ελλάδα, της κρίσης και των μνημονίων ο φασισμός υπέστη μια πολιτική ήττα.

Μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα η κυβέρνηση προχώρησε στην αποκαθήλωση της Χρυσής Αυγής όχι βεβαίως ανυστερόβουλα αλλά για να ελέγξει και να καναλιζάρει την αντιφασιστική διάθεση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

ΟΜΩΣ: Η ίδια η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί στην κατεύθυνση του εκφασισμού της κοινωνίας μας

Η Κυβέρνηση  αυτή:

– Φιμώνει για μια ακόμη φορά (από χθες το απόγευμα) την ΕΡΤ για να μην ακούγεται  κανένας δημοκρατικός αντίλογος στα αίσχη της.

– Παρακολουθεί με όλα τα σύγχρονα μέσα όλο και περισσότερους -ες αγωνιστές και αγωνίστριες

– Καταργεί όλα τα στοιχειώδη κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα, κλείνοντας νοσοκομεία, ακριβαίνοντας τα φάρμακα, υποβαθμίζοντας έως την διάλυση   όλη την παιδεία από τα Νηπιαγωγεία έως τα Πανεπιστήμια,

– Διαλύει την οικονομία και αντί για θέσεις εργασίας «παράγει» ανεργία (1.500.000 οι άνεργοι πλέον)και  έλληνες μετανάστες όπως  κατά την πέτρινη δωδεκαετία 53-64.

– Ειρωνεύεται τον ανασφάλιστο, και αποδίδει δικαιοσύνη με την ισοπέδωση και  την μετατροπή των συντάξεων και των μισθών σε προνοιακά επιδόματα και χαρτζιλίκια

– Επιτίθεται, για να δυσφημίσει! σε δομές αλληλεγγύης όπως στα κοινωνικά ιατρεία του Ελληνικού  και τους Γιατρούς του Κόσμου. (Αυτό κι αν είναι μίσος προς τους ανθρώπους. Αυτό κι αν δείχνει τον φόβο της κυβέρνησης απέναντι στην Αλληλεγγύη που αναπτύσσεται)

– Σαρκάζει τους ανασφάλιστους δια στόματος  Γεωργιάδη.

– Πουλάει το νερό  και την ενέργεια σαν να είναι δικά της

– Θεωρεί υπεύθυνους για την ανεργία που αυτή γιγαντώνει τους πρόσφυγες των πολέμων και τους μετανάστες!

– Εκφωνεί δια στόματος Σαμαρά σε σύσκεψη Ευρωπαίων ηγετών στην Μάλτα την άποψη του γάλλου φασίστα Λεπέν πριν από 30 χρόνια: Είχε πει τότε ο φασίστας "1 εκατομμύριο άνεργοι σημαίνει 1 εκατομμύριο μετανάστες. Πάει πολύ. Η Γαλλία και οι Γάλλοι μπροστά". Και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς το επικαιροποίησε: «Έχουμε τόσους ανέργους όσους και παράνομους μετανάστες!»

Η κυβέρνηση αυτή επιτίθεται σε όλες τις κοινωνικές κινητοποιήσεις και αντιστάσεις. Μπορεί να δηλώνει πολέμια των φασιστών αλλά την ίδια στιγμή με όλες τις πράξεις της μας θυμίζει τον θαυμασμό του Τσόρτσιλ που κάποτε, πριν ξεσπάσει ο Β΄ παγκόσμιος είχε πει επιδοκιμάζοντας την πολιτική καταστολής κάθε κοινωνικού δικαιώματος από τους Ναζί, ότι στη Γερμανία του Χίτλερ τα τρένα φτάνουν στην ώρα τους! Αυτός ο επικίνδυνος για την κοινωνία μας για την Δημοκρατία και τα κοινωνικά Δικαιώματα τρόπος σκέψης και πράξης δεν επιδιορθώνεται. Δεν μπορείς να κάνεις διάλογο με τους ανθρωποφάγους!

Πολεμάμε τον φασισμό σήμερα σημαίνει πολεμάμε την εξαθλίωση της κοινωνίας μας και τις πολιτικές  της κυβέρνησης.

 

ΑΓΩΝΕΣ-ΡΗΞΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ!

                                                                                                                                             25/10/2013

 

* Ο Δημήτρης Λαβατσής είναι Μέλος της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ  Χίου

Εξάγοντας Πολέμους, εισάγοντας Ψυχοπάθεια

 

Της Λαμπρινής Χ. Θωμά

 

Προφανώς, δε γυρίζουν όλες οι απώλειες του Ιράκ

και του Αφγανιστάν μέσα σε φέρετρα

Δικαστής Τσάρλς Κόρνμαν

 

O Ιτζκοέτλ Οκάμπο υπήρξε υπόδειγμα στρατιώτη. Επέστρεψε στις ΗΠΑ παρασημοφορημένος, λίγο πριν μετατραπεί σε σύγχρονη εκδοχή της Φραγκογιαννούς. Ένας κατα συρροήν δολοφόνος, δηλαδή, ο οποίος διάθετε «ανθρωπιστικό» προκάλυμμα για τις πράξεις του, ανάλογο των ανθρωπιστικών προκαλυμμάτων που παρουσιάζει η κυβέρνηση του πριν από κάθε επίθεση.

Ο Ιτζκοέτλ αποστρατεύτηκε στα 23 του χρόνια. Είχε υπηρετήσει με τους πεζοναύτες στο Ιράκ και κατόπιν στο Αφγανιστάν. Η πρώτη «τουρ» έγινε στα 19 του. Ήταν ένας από τους πολλούς που αναζητούσαν, μέσα από το στρατό, μέλλον ή υπηκοότητα. Με το πέρας του συμβολαίου του ήλπιζε να επιστρέψει στην Καλιφόρνια και να ξεκινήσει, με κάποιο κομπόδεμα στην άκρη, τη ζωή του. Έξω από το στρατό δύσκολα τον περίμενε κάποιο μέλλον.

Επιστρέφοντας, βρήκε τον πατέρα του, έναν εργατικό φιλόστοργο οικογενειάρχη, σε τραγική κατάσταση. Ο Ρεφιούτζιο Οκάμπο είχε απολυθεί από τη δουλειά του και, κατόπιν, εγκαταλειφθεί από τη σύζυγό του και μητέρα του Ιτζκοέτλ, λίγο πριν καταλήξει στο άστεγος στο δρόμο, αναζητώντας καταφύγιο. (Η ειρωνία της μοίρας δύσκολα κρύβεται: το ονομά του, «ρεφιούτζιο», στα ισπανικά θα πεί καταφύγιο).

Ο νεαρός πρώην πεζοναύτης αποφάσισε να «απελευθερώσει» όσους, όπως, ο πατέρας του, κατέληξαν χωρίς μέλλον και ελπίδα στους δρόμους. Και άρχισε να σκοτώνει αστεγους. Τους σκότωνε με μαχαίρι, με λύσσα – σε ένα από τα θύματά του μέτρησαν 40 μαχαιριές. Στις ταινίες οι ντετέκτιβς, σε τέτοιες περιπτώσεις μιλούν για «προσωπικά» με το θύμα. Στο καθένα από τα θύματά του, ο δολοφόνος λύτρωνε από τη μοίρα του τον πατέρα του.

«Το παιδί μου με νοιαζόταν, νοιάζονταν τους άστεγους. Γύρισε πολύ αλλαγμένος από το Ιράκ», δήλωσε ο πατέρας του όταν ο νεαρός πρώην πεζοναύτης συνελήφθη για έξι δολοφονίες, τέσσερις εκ των οποίων μεσόκοπων αστέγων ανδρών. Προσέθεσε δε ότι ο γιός του, από όταν ξεκίνησαν οι δολοφονίες, του πήγαινε άρθρα και φωτογραφίες απο εφημερίδες που έδειχναν τα θύματά του, για να τον πείσει να προσέχει.

Ο πατέρας είπε επίσης πως πρόσεξε ότι με την επιστροφή του ο Ιτζκοέτλ έδειχνε διατεραγμένος. Οι πονοκέφαλοι ήταν καθημερινοί, τα χέρια του έτρεμαν, είχε αρχίσει να πίνει. Μετατραυματική Αγχωτική Διαταραχή. PTSD.

Αν ψάξει κανείς τα δημοσιεύματα μικρών τοπικών φύλλων στις πολιτείες που κυρίως τροφοδοτούν τον αμερικανικό στρατό με τέτοιου τύπου ιδιότυπους μισθοφόρους θα βρει δεκάδες δημοσιεύματα για τη βία που φέρνουν μαζί τους επιστρέφοντας λόγω της Μετατραυματικής Αγχωτικής διαταραχής. Δολοφονίες, εκτελέσεις, μετατροπή της οικογένειας σε μέτωπο πολέμου. «Οι φυλακές μας είναι γεμάτες βετεράνους» λένε οι αμερικάνοι αλλά και οι, συνεταίροι στις εκστρατείες τους, Βρετανοί. Αν δεν είναι οι φυλακές, είναι τα ιατρεία: Το 2011 νοσηλεύτηκαν ή έλαβαν αγωγή για Μετατραυματική Αγχωτική Διαταραχή 1,2 εκατομμύρια βετεράνοι, ηλικίας μεταξύ 20 και 25 χρονών.

Η έξαρση της εγκληματικότητας, οι δολοφονίες και οι κακοποιήσεις από βετεράνους, αποδίδονται πάντα είτε στο Μετατραυματικό Άγχος είτε σε θέματα «διαχείρισης θυμού». Όχι πάντως σε αποτελέσματα του ιμπεριαλισμού που επιστρέφει για να στοιχειώσει τους θύτες. Το πρόβλημα ορίζεται ως προσωπικό, παρά τις διαστάσεις του τα τελευταία 45-50 χρόνια.

Το Μετατραυματικό Άγχος το «ανακάλυψαν» οι αμερικανοί μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Μετά τον πρώτο αναίτιο, άδικο, αυτοκρατορικό πόλεμο που μετέτρεψε τους στρατιώτες σε εγκληματίες πολέμου, χωρίς τιμή. Αν διαβάσει κανείς με προσοχή τα δημοσιεύματα για τα εγκλήματα βετεράνων, θα δει ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, η μετατραυματική αγχωτική διαταραχή εκφράζεται τόσο βίαια κυρίως σε όσους έχουν συμπράξει σε δολοφονίες αθώων, απλών πολιτών, αμάχων ενηλίκων ή παιδιών. Σε άλλες πάλι, γίνεται προφανής η σύγχιση και η ανικανότητα προσαρμογής, ειδικά καθώς, αυτό που είναι αποδεκτό στην ξένη χώρα, γίνεται ξαφνικά έγκλημα όταν επιστρέφεις στη δική σου.

Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί των εγκλημάτων είναι τόσο μεγάλοι, που δεν μπορούν πια να αντιμετωπίζονται ως τυχαία γεγονότα που αφορούν μια χούφτα «ψυχοπαθείς». Ο αριθμός των νέων που φεύγουν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και επιστρέφουν εγκληματίες είναι μεγάλος και απειλητικός της εσωτερικής συνοχής. Είναι εξάλλου ενδεικτικές της σοβαρότητας της κατάστασης και οι δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεις βίαιων επεισοδίων που προκαλούν νεαροί σε ηλικία βετεράνοι εις βάρος απλών πολιτών ή μελών των οικογενειών τους, και οι οποίες παραμένουν στη σφαίρα του πλημμελήματος.

Το φαινόμενο έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε όπου δεν έχει αλλάξει ήδη η νομοθεσία, εξετάζονται τρόποι να αλλάξει, ώστε οι βετεράνοι μικρο-εγκληματίες να κατευθύονται κυρίως σε ψυχιατρεία και όχι στις φυλακές. Και οι δικαστές ακούνε ξανά και ξανά την ιστορία ενός εφήβου που ήταν «το καλύτερο παιδί» πριν φύγει για το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Κάποιου που έφυγε άνθρωπος και γύρισε δολοφόνος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και οι περιπτώσεις αυτών που φύγαν φασίστες και δολοφόνοι και γύρισαν φασίστες και δολοφόνοι.

Tie a yellow ribbon*

Μεγάλο τμήμα του προβλήματος, αυτό που αφορά στην ενδοοικογενειακή βία, είναι καλά κρυμμένο. Αν και καταγράφονται περιπτώσεις βετεράνων που δολοφόνησαν τη σύντροφο ή τα παιδιά τους, τα επίσημα στοιχεία δεν αποδίδουν ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα, λένε οι ειδικοί.

Η συγγραφέας του «Η Μοναχική Στρατιώτης: Ο ιδιωτικός πόλεμος των γυναικών που υπηρετούν στο Ιράκ», Έλεν Μπένεντικτ, αναφέρει πως «η ενδοοικογενειακή βία στα σπίτια των βετεράνων έχει αγγίξει ιστορικά ρεκόρ. Και τα δεδομένα για το Μετατραυματικό Άγχος δείχνουν ότι η διαταραχή εμφανίζεται σε υψηλότερα ποσοστά σε όσους υπηρέτησαν στο Ιράκ – υψηλότερα και από αυτά του Αφγανιστάν, ακόμη και από αυτά του Βιετνάμ, όσο απίστευτο και αν ακούγεται».

Τα περισσότερα περιστατικά, όμως, δεν βγαίνουν προς τα έξω λόγω του Κώδικα Σιωπής. Γι' αυτό το μέγεθος του προβλήματος δεν μπορεί να υπολογιστεί αλλά είναι με βεβαιότητα πολύ υψηλότερο των επισήμων αναφορών. Κάποιος καχύποπτος θα μπορούσε να μιλήσει για προσπάθεια απόκρυψης των πραγματικών διαστάσεων του ζητήματος, ειδικά καθώς το Υπουργείο Αμύνης των ΗΠΑ αρνείται να προσμετρήσει στις σχετικές στατιστικές όσες αναφορές για ενδοοικογενειακή βία γίνονται σε δίκες διαζυγίων ή σε μη αστυνομικές αναφορές. Μετρά μόνο όσα καταγράφονται ως επίσημες καταγγελίες από την αστυνομία.

Τα κύρια στοιχεία που έχει στα χέρια της η αστυνομία αφορούν σε στρατιωτικές βάσεις, στις οποίες υπάρχει κάποιος έλεγχος. Αφορούν επομένως μόνο το ένα τέταρτο των στρατευμένων, αυτό που ζει εντός στρατιωτικών βάσεων. Όπως και να έχει, η σχέση μετατραυματικής άγχωτικής διαταραχής με την ενδοοικογενειακή βία έχει αποδειχθεί πλήρως από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ. Μάλιστα η αύξηση των περιστατικών στις οικογένειες πασχόντων υπολογίζεται σε 200-300%.

Χιλιάδες γυναίκες έχουν υποστεί τις συνέπειες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Είναι εκαντοντάδες αυτές που έχουν δολοφονηθεί, διαμελιστεί – ακόμα και αποκεφαλιστεί από τους συζύγους τους, που επέστρεψαν από τον πόλεμο στην οικογενειακή εστία, ενώ χιλιάδες παιδιά έχουν πέσει θύματα βίας του πατέρα που γύρισε από το μέτωπο.

Από τους 2,2 εκατομμύρια βετεράνους του Ιράκ και του αφγανιστάν περίπου 700.000 είναι επίσημα αναγνωρισμένοι ως πάσχοντες από κάποια διαταραχή που προκλήθηκε από τους πολέμους. Τη δεκαετία 2001-2011, η ενδοοικογενειακή βία λόγω μέθης σε οικογένειες στρατιωτικών αυξήθηκε κατά 54% και η κακοποίηση ανηλίκων κατά 40%.

«Έχουν γίνει πολλές δολοφονίες συζύγων στο Φορτ Λιούις, το Φορτ Μπραγκ και άλλες στρατιωτικές βάσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Τα θύματα αντιμετωπίζονται ως ανθρώπινες υποσημειώσεις, που δεν αξίζουν θέση στον εθνικό διάλογο για τους βετεράνους, το μετατραυματικό άγχος και την ενδοοικογενειακή βία» γράφει η Στέησυ Μπάνερμαν, συγγραφέας του When the War Came Home: The Inside Story of Reservists and the Families They Leave Behind και σύζυγος στρατιωτικού η ίδια. «Οι άνδρες που κατατάσσονται ξέρουν ότι βάζοντας τη στολή δηλώνουν έτοιμοι να πεθάνουν για την πατρίδα τους. Αλλά, ως σύζυγος στρατιωτικού, σας διαβεβαιώ ότι καμμία μας δεν έχει ορκιστεί έτοιμη να πεθάνει για την πατρίδα από τα χέρια του συζύγου της».

Η στάση του Πενταγώνου απέναντι σε αυτά τα εγκλήματα είναι η σιωπή. Δεν μετρά οποιοδήποτε έγκλημα δικάζεται από την πολιτική δικαιοσύνη – όπως είναι τα εγκλήματα των αποστρατευμένων. Το ίδιο συμβαίνει και με το υπουργείο Δικαιοσύνης, που αντιμετωπίζει τα περιστατικά αυτά όπως και οποιοδήποτε άλλο έγκλημα οπου φτάνει στα ποινικά δικαστήρια.

War and Drugs and Alcohol

Το 11% των βετεράνων καταλήγει στον αλκοολισμό ή στην ναρκοεξάρτηση. Δεν γίνονται ασφαλώς όλοι αλκοολικοί και πρεζόνια. Είναι, όμως, πάρα πολλοί αυτοί που, αν και δεν καταλήγουν αλκοολικοί, καταφεύγουν πολύ συχνά στο αλκοόλ, προσπαθώντας, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, «να ξεχάσουν». Σύμφωνα με την ιατρική έρευνα «αυξημένη συμμετοχή σε συμπλοκές και έκθεση σε βία στο Ιράκ, συνδέεται με πιο συχνή και πιο μεγάλη χρήση αλκοόλ». Επίσης, στο 11% των παθολογικά εξαρτημένων πρέπει να προστεθεί και ένα 27% διαγνωσμένων με Μετατραυματική Αγχωτική Διαταραχή ή βαριάς μορφής κατάθλιψη.

Σύμφωνα με στοιχεία της περιόδου 2004-2007 από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη χρήση φαρμάκων και την Υγεία, το 9,3% των βετεράνων μεταξύ 21 και 39 ετών έχουν εκδηλώσει τουλάχιστον ένα βαρύ καταθλιπτικό επεισόδιο την τελευταία χρονιά ενώ τα τρία τέταρτα του συνόλου των βετεράνων έχουν αναφέρει σοβαρά ή πολύ σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις τους, τη δουλειά και το σπίτι τους, λόγω της ψυχολογικής τους κατάστασης. Επίσης, βάσει στοιχείων του υπουργείου Βετεράνων, μεταξύ 36.9%-50.2% των βετεράνων που ζητούν βοήθεια για ζητήματα υγείας έχουν διαγνωστεί με ψυχολογικά προβλήματα.

Aυτά τα συμπτώματα εμφανίζονται με την επιστροφή στις ΗΠΑ, ή τουλάχιστον τότε καταγράφονται. Δεν γνωρίζουμε τίποτε για όσα συμβαίνουν επί πολεμικού εδάφους, για τις ψυχολογικές επιπτώσεις των πολέμων αυτών στους νέους μισθοφόρους όταν ακόμη βρίσκονται στο πεδίο της μάχης. Επί τόπου, τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα για μια σοβαρή επιστημονική έρευνα, όχι μόνο λόγω των πολεμικών συνθηκών αλλά και γιατί η κοινωνία των στρατοπέδων δεν επιτρέπει αδυναμίες. Ο στρατιώτης πολύ δύσκολα θα ομολογήσει αδυναμία που μπορεί να του κοστίσει τη θέση του στην ομάδα, την ιεραρχία και την εκτίμηση των συμπολεμιστών και των ανωτέρων του.

Για τις γυναίκες βετεράνους, αυτή η σιωπή επεκτείνεται και στην σεξουαλική τους μεταχείριση στα στρατόπεδα. Μία στις πέντε έχει υποστεί ψυχολογικό τραύμα σεξουαλικής αιτιολογίας. Το αντίστοιχο ποσοστό στους άντρες είναι 1/1008. Στις γυναίκες στρατιώτες, τα τραύματα αυτά οδηγούν στην χρήση ναρκωτικών, στην κατάθλιψη και σε μια σειρά αγχωτικών συνδρόμων και διαταραχών.

Killing me softly

Πρόσφατα, μία ακόμη παρενέργεια των αμερικάνικων πολέμων ήρθε στην επιφάνεια, αυτή τη φορά σε σχέση με τους μη βίαιους στρατιώτες που πάσχουν από τα πανταχού παρόντα σύνδρομα – η τεράστια αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών, σε βαθμό που οι LA Times, που μάλιστα κάνουν λόγο για «Επιδημία Αυτοκτονιών» μεταξύ των βετεράνων. Ενδεικτικά, το 2012 αυτοκτόνησαν 352 βετεράνοι, περίπου ένας την ημέρα. Αριθμός διπλάσιος από τον αντίστοιχο του 2002.

Το ποσοστό των αυτοκτονιών άρχισε να αυξάνεται ταχύτατα το 2005, με ανοικτά τα μέτωπα σε Ιράκ και Αφγανιστάν και παράλληλα με τη αύξηση της ασφάλειας, με απόφαση του Κογκρέσου, από τα 250.000 δολάρια στα 400.000, για κάθε στρατιώτη. Αυτό οδήγησε πολλούς να αποδώσουν τις αυτοκτονίες στην επιθυμία των στρατιωτών να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα των δικών τους με τα χρήματα της ασφάλειας. Όπως, όμως, δήλωσε στους LA Times ο Ρόλαντ Μάρις, ειδικός επί των αυτοκτονιών και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, είναι αμφίβολο αν η ασφάλεια παίζει τον καθοριστικό ρόλο σε ανάλογες περιπτώσεις. Άλλοι ειδικοί αποδίδουν την ευθύνη στην κατάθλιψη και το Μετατραυματικό Άγχος, αλλά εν παρόδω αναφέρουν ότι η υπόθεση που αναδεικνύουν ως ενδεικτική, αυτή του Τζέημς Κρίστιαν Πακέτ, αφορά έναν στρατιώτη που ζούσε υπό το βάρος των τύψεων απο τη δολοφονία αθώων.

Homeward Bound

Σε αντίθεση με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου κυριάρχη αφήγηση υπήρξε η μάχη των καλών συμμάχων εναντίον ενός αντιπάλου που εκπροσωπούσε εμφανώς και χωρίς αμφισβήτηση το κακό, η συμμετοχή των νεαρών αμερικανών σε πολέμους χωρίς εμφανή σκοπό ή αιτιολογία, με τον ντόπιο πληθυσμό εχθρικό απεναντί τους, και με την αρχική ψευδαίσθηση ότι όλα είναι ένα τεράστιο video game (η οποία σύντομα θρυματίζεται με τις πρώτες απώλειες συντρόφων ή σφαγές αθώων), φαίνεται να έχει επιφέρει βαρύ τίμημα στην Αμερικάνικη κοινωνία.

Η περίφημη αυτοκριτική που έγινε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, κύριο θέμα σε δεκάδες ταινίες, βιβλία, τραγούδια και μελέτες, φαίνεται πως είτε ξεχάστηκε πρόωρα, είτε δεν υπήρξε αρκετή για να προειδοποιήσει την Αμερική για το αντίκτυπο των σημερινών της εκστρατειών. Έτσι, ο εφιάλτης και η αγωνία του βετεράνου του '60-'70, επιστρέφουν ενισχυμένοι για να στοιχειώσουν μια κοινωνία που, αφού επιμένει να αγνοεί την ιστορία της, είναι καταδικασμένη να την επαναλάβει.

* Είθισται στις ΗΠΑ, στα σπίτια που περιμένουν την επιστροφή στρατιώτη, να δένουν μια κίτρινη κορδέλα σε κάποιο δέντρο ή κολώνα της αυλής.

** Ακόμη και έτσι, όταν οι ιστορίες τους καταγράφονται, εμφανίζεται και πάλι η δολοφονία αθώου, παιδιού, απλού πολίτη, από το συγκεκριμένο στρατιώτη ή την ομάδα του – λεπτομέρεια που ναι μεν αναφέρεται αλλά δεν αξιολογείται.

*** Το άρθρο στολίζει το έργο του Μπρέγκελ «Ο θρίαμβος του Θανάτου»

 

Λαμπρινή Θωμά

 

ΠΗΓΗ: © ThePressProject.gr | 11 Σεπτεμβρίου 2013, http://www.thepressproject.gr/article/46402/Eksagontas-Polemous-eisagontas-PSuxopatheia#sthash.w79uCu4d.dpuf

Η γκανγκστερική Υπερεθνική ελίτ και η Συρία

 

 Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Την στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές είναι πιθανό η γκανγκστερική Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) να έχει ήδη ξεκινήσει το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα έγκλημα στη καριέρα της. Δηλαδή, την εγκληματική καριέρα που άρχισε  με τoν πόλεμο στον Κόλπο, συνεχίστηκε με τους μαζικούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία, την επίθεση στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια την εισβολή στο Ιράκ και τελικά την σφαγή στη Λιβύη.

Η διαδικασία αυτή βασικό στόχο είχε πάντα την πλήρη ενσωμάτωση κάθε αντιστεκόμενου λαού στη ΝΔΤ, η οποία ορίζεται στο οικονομικό επίπεδο από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στο πολιτικό από την κοινοβουλευτική Χούντα και στο πολιτιστικό  από την πολιτιστική ισοπέδωση που φέρνει η παγκοσμιοποίηση της υποκουλτούρας που προωθούν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Η Υ/Ε απαρτίζεται από:

– τις οικονομικές ελίτ, δηλαδή τα διευθυντικά στελέχη μερικών εκατοντάδων πολυεθνικών επιχειρήσεων που εδράζονται βασικά στις χώρες της «Ομάδας των 7» και ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και την παραγωγή, καθώς και τους διεθνείς ληστοτραπεζίτες που απομυζούν τους λαούς μέσα από τα ληστρικά Χρέη και τοκοχρεολύσια που τους φορτώνουν (Goldman Sachs κ.λπ.).

-τα εκτελεστικά τους όργανα στις πολιτικές ελίτ, δηλαδή τους εγκληματίες επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας κυρίως της Ομάδας FUKUS (ΗΠΑ/Αγγλία/Γαλλία) που έχουν και την απαιτούμενη πολιτικοστρατιωτική δύναμη για να παίζουν τον ρόλο του «παγκόσμιου χωροφύλακα», αλλά και των άλλων χωρών με υπερεθνική οικονομική δύναμη (Γερμανία, Ιαπωνία, Σκανδιναβικές χώρες, κ.λπ.), καθώς και τους εγκληματίες κομπάρσους τους σε χώρες όπως η Ελλάδα.

-τις πολιτιστικές ελίτ, δηλαδή τους μεγιστάνες του τύπου που είναι ιδιοκτήτες των διεθνών καναλιών (CNN, Fox News, Al Jazeera, Al Arabiya κ.λπ.) ή έμμεσα ελέγχουν διεθνή μίντια όπως το BBC, καθώς και αντίστοιχα έντυπα που με την βοήθεια ενός στρατού από  εξαχρειωμένους αναλυτές και δημοσιογράφους (οι οποίοι έχουν μοναδικά κίνητρα την καλοπέραση και την κοινωνική προβολή τους) φροντίζουν να εκφράζουν  την γραμμή της Y/E για όλα τα σημαντικά θέματα της επικαιρότητας. Ανάλογο ρόλο παίζουν και τα στελέχη μεγάλων ερευνητικών κέντρων και think tanks, τύπου Brookings Institution, Levy Economics Institute κ.α..

Με το σημερινό έγκλημα, κατά τη γνώμη μου, μπαίνουμε στο τελικό στάδιο ολοκλήρωσης της παραπάνω διαδικασίας που σκοπεύει να οδηγήσει στην ανατροπή των τελευταίων ιστορικών εθνικοαπελευθερωτικών καθεστώτων στην Μέση Ανατολή: του Μπααθικού καθεστώτος στην Συρία (μετά την καταστροφή του Μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ και του Γκανταφικού καθεστώτος στην Λιβύη) και τελικά του Ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν. Είναι μάλιστα πιθανό, αν το Ιράν αναμιχθεί στην σύγκρουση που ξεκινά σήμερα στην Συρία, τα δύο αυτά στάδια να συγχωνευθούν. Για την ολοκλήρωση όμως της ΝΔΤ απαιτείται και η πλήρης υποταγή (οικονομική αλλά και πολιτικοστρατιωτική) της Ρωσίας και της Κίνας στη ΝΔΤ. Και αν μεν η Κινεζική ελίτ είναι ήδη απόλυτα εξαρτημένη οικονομικά από την ελίτ αυτή, δεν συμβαίνει το ίδιο με την Ρωσική, όπως θα δούμε σε επόμενο άρθρο, η οποία έχει και πολύ ισχυρή πολιτικοστρατιωτική δύναμη, όχι όμως ακόμη ανάλογη, τουλάχιστον όσον αφορά στα συμβατικά όπλα, με αυτήν της Υ/Ε. Αυτήν ακριβώς την προσωρινή  ασυμμετρία δύναμης προσπαθεί να εκμεταλλευθεί η Υ/Ε για να ολοκληρώσει την παγκόσμια κυριαρχία της, με μια μορφή άτυπης πιθανώς, παγκόσμιας διακυβέρνησης. Γι' αυτό, ο πόλεμος αυτός μπορεί να έχει πολύ επικίνδυνες, αν όχι μοιραίες,  συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη…

Φυσικά, τα παραπάνω σκοπεύουν να περιγράψουν την γενική εικόνα και όχι τις λεπτομέρειες. Και είναι λεπτομέρειες το εάν, κάτω από την ολοκληρωτική αντίθεση των λαών που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ακόμη και η Βρετανική Βουλή ανάγκασε την πολιτική ελίτ σε προσωρινή αναδίπλωση. Κάτω από την μαζική προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ, αλλά και τον άθλιο ρόλο μιας συνοδοιπορούσας εκφυλισμένης «Αριστεράς», μόλις σήμερα άρχισαν οι λαοί να αντιλαμβάνονται τα αποτρόπαια σχέδια της Υ/Ε και της Σιωνιστικής ελίτ για παγκόσμια επικράτηση, διακινδυνεύοντας τις τύχες όλων μας. Είναι πια τέτοια η αποθράσυνση αυτής της ελίτ, μετά τις συνεχείς επιτυχίες της στην συντριβή των αντιστεκόμενων λαών στην Μέση Ανατολή και του οικονομικού στραγγαλισμού των λαϊκών στρωμάτων παντού, ώστε δεν δίστασαν να καταφύγουν σε επιχειρήματα για τροφίμους ασύλων ανιάτων για να δικαιολογήσουν το νέο έγκλημά τους. Έτσι, οι ΗΠΑ που χρησιμοποίησαν μαζικά τα χημικά  όπλα στο Βιετνάμ, και ανάλογα τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στην Γιουγκοσλαβία, στην Λιβύη και στο Ιράκ (όπου ακόμη γεννιούνται δύσμορφα παιδιά) μαζί με το Σιωνιστικό Ισραήλ, που πρόσφατα βομβάρδιζε με βόμβες φωσφόρου την Γαζα, έγιναν σήμερα οι παγκόσμιοι τιμητές της διεθνούς ηθικής και επιβάλλουν ένα νέο, ίσως τον καταστροφικότερο, πόλεμο. Και φυσικά, γι' αυτά τα εγκλήματα δεν ξεσηκώθηκε καμιά από τις λαλίστατες διεθνείς ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από την Υ/Ε (Διεθνής Αμνηστία, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, HRW κ.λπ.) που σήμερα ζητούν την κεφαλή του Ασσάντ επί πίνακι (αύριο του Πούτιν!), πράγμα που ποτέ δεν έκαναν για τους αρχιεγκληματίες πολέμου Μπους, Μπλερ, Κλίντον, Ομπάμα, Σαρκοζί κ.α., που τυχαίνει να ανήκουν στα αφεντικά τους!

Τις προηγούμενες ημέρες, όπως ανέφερε ακόμη και το διεθνές όργανο της εκφυλισμένης «Αριστεράς», η Γκάρντιαν (26/8), (που στήριξε όλους τους πολέμους της Υ/Ε!) οι μισθοφόροι εγκληματίες «επαναστάτες» της Συρίας παρέλαβαν από τα αφεντικά τους (τους κομπάρσους της Υ/Ε στην περιοχή)  το μεγαλύτερο ποτέ φορτίο βαρέων όπλων. Είναι φανερό ότι ταυτόχρονα με τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς έχει σχεδιαστεί γενική επίθεση από τους δήθεν «αντάρτες» για την ανατροπή του καθεστώτος που υποστηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, συμπεριλαμβανομένων και των έντιμων κομμουνιστών, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του. Αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός στόχος της Υ/Ε σε όλη την Αραβική "Άνοιξη" που, αντίθετα με τις αποπροσανατολιστικές θέσεις της εκφυλισμένης "Αριστεράς", διεθνώς και στα παρ' ημίν, ήταν προσχεδιασμένη  για την επίτευξη των παραπάνω στόχων.

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ:  Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (1 Σεπτεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_09_01.html

Διασύρεται η Ελλάδα στη Γερμανία πριν από τις εκλογές

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Αυτό πραγματικά δεν έχει προηγούμενο: έγινε κεντρικό θέμα της πολιτικής αντιπαράθεσης στη Γερμανία πριν από τις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν εκεί ύστερα από έναν μήνα… ποιο γερμανικό πολιτικό κόμμα θα φανεί πιο σκληρό εναντίον της Ελλάδας! Δεν αναφερόμαστε μόνο στην απαξίωση και τον εξευτελισμό που υφίσταται η χώρα μας στα μάτια δεκάδων εκατομμυρίων Γερμανών πολιτών, οι οποίοι δικαιολογημένα έχουν στραμμένη την προσοχή τους αυτή την περίοδο στο τι λένε τα κόμματα.

Μας ανησυχεί πολύ περισσότερο το βαθύ μίσος που ενσταλάσσεται στις συνειδήσεις των Γερμανών εναντίον των Ελλήνων, καθώς καλούνται ουσιαστικά από τους πολιτικούς ηγέτες τους να διαλέξουν ποιο κόμμα θα ψηφίσουν χρησιμοποιώντας ως ένα βασικό κριτήριο και το αν θέλουν ή όχι να συνεχίσουν μετεκλογικά να πληρώνουν οι Γερμανοί για τους «τεμπέληδες» και «απατεώνες» Ελληνες!

Αυτή η γραμμή μετατρέπει όμως τον γερμανικό λαό σε ανθελληνικά στίφη Γότθων! Αυτού του είδους οι πολιτικές επιλογές έχουν εξαιρετικά μακροχρόνιες συνέπειες, καθώς δημιουργούν ρατσιστικές προκαταλήψεις και στερεότυπα που αναπότρεπτα θα αντανακλαστούν και στη συλλογική άποψη των Ελλήνων για τους Γερμανούς. Προφανώς οι πολιτικοί αρχηγοί της Γερμανίας θεωρούν εντελώς ασήμαντη την Ελλάδα ώστε να αδιαφορούν για την αναβίωση σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού της χώρας μας του αποφθέγματος που ακούγεται πλέον συχνότερα στις μέρες μας ότι «κάθε Γερμανός κρύβει μέσα του έναν ναζί» ή «κάθε Γερμανός κρύβει μέσα του ένα αιμοβόρο θηρίο». Σφάλλει όμως το Βερολίνο προωθώντας τον ανθελληνισμό και θα το διαπιστώσει πιθανότατα στην πορεία – αν και μάλλον τότε θα είναι πολύ αργά για τους Γερμανούς για να διορθώσουν το πολιτικό έγκλημα που διαπράττουν σήμερα.

Για να καταλάβουμε πάντως με ποιους έχουμε να κάνουμε, πρέπει να πούμε ότι την κύρια πολιτική ευθύνη για τη μετατροπή της Ελλάδας σε κεντρικό προεκλογικό θέμα στη Γερμανία τη φέρουν οι σοσιαλδημοκράτες. Απειλούμενοι με εκλογική συντριβή λόγω και του απερίγραπτου υποψηφίου που παρουσίασαν για την καγκελαρία, προσπαθούν να δημαγωγήσουν από θέσεις… δεξιότερες της Δεξιάς. Κατηγορούν τη Μέρκελ ότι μετά τις εκλογές θα «γδάρει» τους Γερμανούς φορολογούμενους προκειμένου να δώσει κι άλλα λεφτά στους Ελληνες! Δεν ήθελε φυσικά και πολύ η δεξιά καγκελάριος να αρπάξει την ευκαιρία και να υπενθυμίσει στους Γερμανούς πολίτες ότι αυτός που διέπραξε το «έγκλημα» να βάλει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη ήταν ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα ότι η χώρα μας δεν έπρεπε να είχε μπει στο ευρώ γιατί έτσι αποδυναμώθηκε η συνοχή του ευρώ! «Παίζουν σφαλιάρες» δηλαδή τα δύο μεγαλύτερα γερμανικά πολιτικά κόμματα ποιο από τα δύο έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες λόγω της… μαλθακότητάς του απέναντι σε αυτό το «μίασμα» της Ευρώπης, τους Ελληνες!

Τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται αυτή η κατάπτυστη πολιτική στάση του Βερολίνου, πέρα από το γεγονός ότι αποδεικνύει πως η γερμανοφροσύνη της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου δεν μετριάζει ούτε στο ελάχιστο την ακόμη και δημόσια εκδήλωση της περιφρόνησης των Γερμανών απέναντι στους Ελληνες πολιτικούς ηγέτες, αλλά και απέναντι στους Ελληνες συνολικά και την Ελλάδα ως χώρα. Σαν να μην έφταναν οι Γερμανοί πολιτικοί σε αυτό το τοπίο αποξένωσης των δύο λαών, Ελλήνων και Γερμανών, επανήλθαν στο σκηνικό με άκρως επιθετικό τρόπο και οι Γερμανοί βιομήχανοι. Με δηλώσεις του ο Ούρλιχ Γκρίλο, πρόεδρος του γερμανικού «ΣΕΒ», ζήτησε ούτε λίγο ούτε πολύ, αν η Ελλάδα σε κάποια φάση αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη της, οι Ευρωπαίοι να κατασχέσουν τα… λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα ενεργειακά κοιτάσματα της χώρας μας!

Την κατάσχεση της Ακρόπολης ή της Βουλής για να πουληθούν σε Βαυαρούς ή Πρώσους προκειμένου να μετατραπούν σε γερμανικά πολυκαταστήματα δεν την ανέφερε ρητά, αλλά από το όλο πνεύμα του μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σίγουρα το εννοούσε, αφού αυτά άλλωστε είναι και τα πιο προνομιούχα οικόπεδα της Αθήνας! Οσο περνάει ο καιρός, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι αυτή η ιστορία δεν θα έχει καθόλου, μα καθόλου καλό τέλος. Μακάρι να διαψευστούμε. Το πλεονέκτημα της πολιτικής είναι ότι αρκεί η αλλαγή γραμμής, έστω και την ύστατη ώρα, για να αλλάξει και η πορεία των εξελίξεων. Αν συμβεί αυτό, οι πληγές θα αργήσουν μεν να κλείσουν, αλλά τελικά θα θεραπευτούν.

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ Αρθρογράφοι, «E» 29/8/2013.

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Δεν υπερβολικό να υποστηρίξουμε ότι η Λατινική Αμερική αποτελεί την αποικία των δήθεν μη αποικιοκρατικών ΗΠΑ. Η εγκαθίδρυση δικτατορικών καθεστώτων με την προκλητική και διόλου μυστική παρέμβαση της ΣΙΑ και η εναλλαγή αυτών, προκειμένου να εξυπηρετούνται κατά καιρούς καλύτερα τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα στις χώρες αυτές κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20^ου αιώνα.

Ο λαός στέναζε κάτω από την καταπίεση των στυγνών δικτατορικών καθεστώτων και την ανέχεια, καθώς η ιδιοκτησία έχει σωρευθεί στα χέρια ολίγων γαιοκτημόνων και οι πολλοί πεινούσαν και εξαναγκάζονταν να μετακινούνται στα αστικά κέντρα, όπου στοιβάζονταν στις φτωχογειτονιές (φαβέλες). Εκεί συμφύρονταν με τον υπόκοσμο και αποτελούσαν αντικείμενο του επικερδούς εμπορίου ναρκωτικών και σαρκός, όχι απαραίτητα λευκής!

Τότε η Ευρώπη είχε ακόμη κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο. Η διανόηση μέσω του κινηματογράφου και του εντύπου πληροφορούσε τους καλοβολεμένους Ευρωπαίους για τα τραγικά συμβαίνοντα στην ημιήπειρο. Τότε βέβαια ήταν έντονη και η επίδραση του μαρξισμού, γι' αυτό και η συμπάθεια προς τους καταδυναστευόμενους λαούς, οι οποίοι αντιδρούσαν με την οργάνωση αντάρτικων, τα οποία αργά ή γρήγορα σαρώνονταν από τους επιτελείς της ΣΙΑ και τους εγκαθέτους οπαδούς της τυραννίας και των μεγάλων συμφερόντων, γαιοκτήμονες, εμπόρους ναρκωτικών και μισθοφόρους υποτελείς, ταγμένους στην εξυπηρέτηση ανόμων συμφερόντων! Βέβαια και ο λαός έχει πάντοτε ευθύνη για τις εξελίξεις. Ας θυμηθούμε τη συμβολή του στην αποσταθεροποίηση της εκλεγμένης κυβέρνησης Αλιέντε στη Χιλή με χρηματισμό από τις μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ!

Στα πλαίσια της εκμετάλλευσης οι χώρες υπέστησαν βίαιη την επέμβαση των κερδοσκόπων, οι οποίοι δεν χαρακτηρίζονται από σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή και το φυσικό περιβάλλον. Έτσι πέρα από την αποτροπή κάθε οικονομικής ανάπτυξης  και την έξαρση της αθλιότητας των αποκλήρων, συντελέστηκε μεγάλη καταστροφή του οικοσυστήματος του Αμαζονίου, προκειμένου να εξαπλωθούν καλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων φυτών, σόγιας κυρίως, μέσω της οποίας η νέα τάξη φιλοδοξεί να ελέγχει διατροφικά ολόκληρο τον πλανήτη! Αναπτύχθηκαν πληθώρα ορυχείων, στα οποία εργάζονται υπό συνθήκες κατέργων ακόμη και παιδιά, ενώ το πάθος για την μεγιστοποίηση των κερδών συντέλεσε στην τρομακτική υποβάθμιση του περιβάλλοντος! Η διάδοση της κοκαΐνης μεταξύ των αποκλήρων αποτέλεσε το επιστέγασμα της συμφοράς! Έμποροι αυτής έφθασαν να διαθέτουν ιδιωτικό στρατό, ώσπου έγιναν άκρως ενοχλητικοί ακόμη και στα αφεντικά τους, τα οποία τους εξόντωσαν. 

Στις εγκυκλοπαίδειες αναγράφεται ότι η Λατινική Αμερική είναι περιοχή του καθολικισμού. Το Βατικανό ασκεί εκεί απόλυτο έλεγχο! Μ' αυτές τις μωρίες τρέφεται ο πιστός λαός, ο οποίος μετριέται και ξαναμετριέρται, ώστε να έχει την επιβεβαίωση ότι περιλαμβάνεται μεταξύ των πολλών και άρα ισχυρών. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο καθολικισμός υποκαταστάθηκε από δεκαετίες από ένα θρησκευτικό κράμα παπικού χριστιανισμού και ανιμιστικών θρησκειών των γηγενών, τους οποίους δεν κατάφεραν να εξοντώσουν πλήρως οι «θεοφιλείς» κατακτητές (κονκισταντόρες). Εξαιρέσεις όντως εντυπωσιακές υπήρξαν μεταξύ του ρωμαιοκαθολικού κλήρου. Μπροστά στο δράμα των λαών, που απαρτίζονται από εκπεσόντες απογόνους των κατακτητών, Ινδιάνους και μιγάδες τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους κατά της κοινωνικής αδικίας και να προβάλουν τον απαγορευμένο κοινωνικό λόγο του Ευαγγελίου, τον οποίο τόσο καλλιέργησαν οι αγνοημένοι στη Δύση Πατέρες της Εκκλησίας. Η κίνηση αυτή έμεινε γνωστή ως «θεολογία της απελευθέρωσης»! Ας θυμηθούμε κάποιους εκπροσώπους της. Ο Χέλντερ Καμάρα, επίσκοπος του Ρεσίφε της Βραζιλίας, τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ ειρήνης για τον αγώνα του υπέρ των φτωχών, που δεν διέθεταν ούτε στρέμμα γης. Ο Αντόνιο Φραγκόζο, επίσκοπος της Σεάρα της Βραζιλίας είναι γνωστός από το βιβλίο του «Ευαγγέλιο και κοινωνική επανάσταση». Ο Όσκαρ Ρομέρο, επίσκοπος του Σαλβαντόρ δολοφονήθηκε από εγκαθέτους του δικτατορικού καθεστώτος ενώ τελούσε τον εσπερινό (1980) ως ανεπιθύμητος στους τυράννους του πονεμένου λαού του. Στη χώρα αυτή οι παρακρατικοί είχαν βιάσει ακόμη και μοναχές, οι οποίες είχαν τολμήσει να στηλιτεύσουν τη βία των παρανόμως ασκούντων την εξουσία! Ο Καμίλο Τόρες, ιερέας της Κολομβίας, εγκατέλειψε την ενορία του και βγήκε με τους αντάρτες του Τσε Γκεβάρα στο βουνό, όπου και σκοτώθηκε! Ο Ερνέστο Καρντενάλ, ιερέας της Νιακράγουα, συνεργάστηκε με τους Σαντινίστας ανατροπείς της δικτατορικής κυβέρνησης και ανέλαβε στη συνέχεια και υπουργείο. Ο τότε πάπας έδειξε ακραία την περιφρόνηση στο πρόσωπό του κατά την επίσκεψη του στη Νικαράγουα, όταν αρνήθηκε να του δώσει το χέρι προς ασπασμό! Ο σημερινός πάπας προέρχεται από την πονεμένη αυτή περιοχή και συγκεκριμένα από την πολύπαθη χρεωκοπημένη πάμπλουτη σε φυσικούς πόρους Αργεντινή! Άραγε τί έχει διδαχθεί από τον πόνο του λαού που υποτίθεται ότι διακόνησε; Πέρα από κάποια ευχολόγια ανώδυνα για τους κρατούντες και κατέχοντες δεν κατέθεσε κάποια μαρτυρία ουσίας.

Η Λατινική Αμερική τελευταία φαίνεται να έχει αλλάξει πορεία. Οι δικτατορίες αποτελούν θλιβερό παρελθόν. Κυβερνήσεις φαίνονται λιγότερο ή περισσότερο αποφασισμένες να προασπίσουν τα δίκαια των λαών, που τις εξέλεξαν. Ο Ούγο Τσάβες, ο Θεός να τον αναπαύει, υπήρξε ο πρώτος που τόλμησε να καταγγείλει την άθλια πολιτική των ισχυρών, μέσω των ΗΠΑ, σε βάρος των πονεμένων λαών του πλανήτη! Ο Έβο Μοράλες, ιθαγενής εκλεγμένος του λαού της Βολιβίας, κατέστη άκρως ανεπιθύμητος στις ΗΠΑ. Πρόσφατα τέσσερες ηγέτες -ανδρείκελα ευρωπαϊκών χωρών αρνήθηκαν να επιτρέψουν τη διέλευση του αεροπλάνου, που τον μετέφερε, δια του εναερίου χώρου, για να μη στενοχωρήσουν τις ΗΠΑ! Ευρωπαϊκή κατάντια! Ο Ραφαέλ Κορρέα του Ισημερινού έκανε τους κερδοσκόπους να βυσσοδομούν εναντίον του λόγω του συνθήματός του: «Πρώτα ο λαός, μετά το χρέος»! (Μήπως αφορά και σε μας αυτό;). Αυτός τολμά να δώσει πολιτικό άσυλο σε κάποιους που τόλμησαν να καταγγείλουν τις αθλιότητες των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ! Στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο βρίσκεται ελεύθερος πολιορκημένος, μετά την παραχώρηση πολιτικού ασύλου, ο Τζούλιαν Άσαντζ, ο οποίος αποκάλυψε μέσω του διαδικτύου αθλιότητες των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Και ο πρώην πράκτορας των ΗΠΑ  Έντουαρντ Σνόουντεν, ο οποίος αποκάλυψε την παρακολούθηση των πάντων και βρίσκεται εγκλωβισμένος στο διεθνές αεροδρόμιο της Μόσχας, μόνο σε κάποια πρεσβεία χώρας της λατινικής Αμερικής θα καταφέρει να βρει καταφύγιο. ΟΙ άλλες, μηδέ της Κίνας και Ρωσίας εξαιρουμένων, κυβερνώνται από ανδρείκελα!

Τελικά τι συμβαίνει στη Νότια Αμερική. Είναι πλέον ανήμπορες οι ΗΠΑ να επιβάλουν την πολιτική τους και ανατέλλει ελπίδα για τον πλανήτη; Ο καιρός θα δείξει. Πάντως πρέπει να προηγηθεί η απελευθέρωση από τη δουλεία του Βατικανού, το οποίο αποκοίμισε τους λαούς συμπλέοντας με τους δημίους τους, όπως και κατά τον καιρό της «ευλογημένης φεουδαρχίας»!

                                               

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 22-7-2013 

Αντιγερμανική οργή των Ελλήνων – Ευρωπαίων λόγω των μνημονίων

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Πολύ ισχυρότερος είναι ο αντιγερμανισμός σήμερα σε πολλές χώρες της Ευρώπης από τον αντιαμερικανισμό. Ακόμη και σε μια χώρα παραδοσιακά αντιαμερικανική όπως η Ελλάδα, το μίσος εναντίον της Γερμανίας από το οποίο διακατέχεται σύσσωμος ο πληθυσμός της χώρας μας έχει φτάσει σε πρωτοφανή ένταση για τα εβδομήντα χρόνια που έχουν κυλήσει από το τέλος της ναζιστικής Κατοχής.

Πολύ περισσότερο αντιγερμανικά παρά αντιαμερικανικά αισθήματα έχουν σήμερα οι Έλληνες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, από την άκρα Αριστερά έως τη Δεξιά.

Αιτία φυσικά είναι η εδραιωμένη πεποίθηση του ελληνικού λαού ότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που επέβαλαν την ολέθρια πολιτική των μνημονίων εναντίον της Ελλάδας, μία πολιτική που καταποντίζει την οικονομία της χώρας και εξαθλιώνει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Ανάλογο μίσος κατά των Γερμανών για την ίδια αιτία αισθάνονται και οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Κύπριοι – σε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό ακόμη και οι Γάλλοι.

Το αντιγερμανικό στρατόπεδο στους κόλπους της Ευρωζώνης και της ΕΕ διαρκώς διευρύνεται, καθώς προσχωρούν σε αυτό αφενός περισσότερες χώρες και αφετέρου όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα πολλών κρατών. Χώρες και λαοί αναζητούν μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα για να της αναγνωρίσουν τον ρόλο του ηγέτη του αντιγερμανικού στρατοπέδου αντίστασης στην πολιτική του Βερολίνου. Προσβλέπουν στη Γαλλία. Απογοητεύονται συνεχώς τη μια από τον Σαρκοζί την άλλη από τον Ολάντ, αλλά πάντα ελπίζουν, έχοντας τη βεβαιότητα ότι αν οι Γάλλοι τεθούν επικεφαλής, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί θα συμπαραταχθούν με το Παρίσι.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο αν θα υλοποιηθούν αυτές οι προσδοκίες των Ευρωπαίων του Νότου, αν και αυτό είναι σίγουρα το σημαντικότερο. Δεν στερείται, όμως, καθόλου σημασίας το γεγονός ότι διακόσια εκατομμύρια Ευρωπαίοι ψάχνουν να βρουν ηγέτη του αντιγερμανικού μετώπου. Δεν είμαστε βέβαιοι ότι η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι υπόλοιποι Γερμανοί ηγέτες έχουν συνειδητοποιήσει βαθιά πόσο επιζήμιο είναι αυτό για τη Γερμανία και απλώς αδιαφορούν για το αντιγερμανικό μίσος από αλαζονεία ή επειδή γνωρίζουν ότι η οικονομική ελίτ της Γαλλίας είναι απολύτως εξαρτημένη από το Βερολίνο, καθώς μισό αιώνα τώρα η Γαλλία λυμαίνεται ως παράσιτο τη γερμανική οικονομία.

Η φυλετική υπεροψία των Γερμανών έναντι όλων των άλλων ευρωπαϊκών λαών, η Δεξιά ιδεολογία της γερμανικής κυβέρνησης και ο τόσο προσφιλής στους Γερμανούς μηχανιστικός τρόπος σκέψης δεν τους επιτρέπουν τη γρήγορη κατανόηση της τεράστιας ζημιάς που υφίσταται η Γερμανία από τη σταδιακή αναβίωση της ψυχολογίας των μετώπων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στις συνειδήσεις πολλών, πολλών δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων που υποτίθεται ότι σήμερα είναι εταίροι τους στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Πανηγυρίζουν και χαίρονται οι Γερμανοί όσο αυτοί κερδίζουν από την καταβαράθρωση των πιο αδύναμων εταίρων τους που χρησιμοποιούν το ευρώ. Νομίζουν ότι δεν έχει καμία πρακτική πολιτική ή οικονομική συνέπεια η πεποίθηση εκατομμυρίων πολιτών ότι η Μέρκελ με το ευρώ πέτυχε αυτό που απέτυχε να κάνει ο Χίτλερ με τα τανκς – να καθυποτάξει ολόκληρη την Ευρώπη! Σφάλλουν, όπως θα αποδειχθεί πολύ συντομότερα από όσο φαντάζονται.

Η αλήθεια είναι πως το γεγονός ότι οι Γερμανοί ηγέτες συζητούν με εθελόδουλους πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι πρόθυμα υπακούουν ασυζητητί σε οποιαδήποτε απαίτηση του Βερολίνου, δεν τους βοηθά να αντιληφθούν την έκταση της οργής και του μίσους που προκαλεί η πολιτική που επιβάλλουν στην ΕΕ. Τα δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων, που σήμερα τρέφουν όλο και πιο βίαια αντιγερμανικά αισθήματα, δεν είναι ούτε άνθρωποι των Αμερικανών, ούτε αριστεριστές, ούτε τεμπέληδες που ενοχλήθηκαν επειδή οι Γερμανοί έπαψαν δήθεν να τους χρηματοδοτούν για να κάθονται, να παίζουν τάβλι και να πίνουν ούζα.

Η συντριπτική πλειονότητά τους δεν είχε ποτέ αντιγερμανικές προκαταλήψεις. Αντιθέτως, πολλοί από αυτούς θαύμαζαν και χειροκροτούσαν δημοσίως στην Ελλάδα και σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο το 2003 τον σοσιαλδημοκράτη Γερμανό Σρέντερ και τον δεξιό Γάλλο Σιράκ, όταν όρθωναν το πολιτικό ανάστημά τους και έκαναν υπερήφανους τους Ευρωπαίους ξεστομίζοντας αποφασιστικό «Οχι» στις ΗΠΑ που τους πίεζαν να συμμετέχουν στην εισβολή υποδούλωσης του Ιράκ, την ώρα που η Αγγλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία συμπεριφέρονταν σαν δούλοι της Ουάσιγκτον. Προφανώς, όμως, όλα αυτά αφήνουν εντελώς αδιάφορο τον Σόιμπλε, ο οποίος ήρθε να επιθεωρήσει ως «γκαουλάιτερ» τα αποτελέσματα της ολέθριας για τους Ελληνες πολιτικής του, με φόντο την Ακρόπολη.

ΠΗΓΗ: "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013. Το είδα: Πέμπτη 18/7/2013, http://seisaxthia.wordpress.com/2013/07/18/…89