Το "πνεύμα των Χριστουγέννων" και η κυβέρνηση – Ηρώδης

 

Της Τασίας Σταματοπούλου

 

 

Καρικατούρα κλίματος γιορτών στην πρωτεύουσα. Στην Πατησίων το ένα στα δύο καταστήματα που έμειναν ανοιχτά πασχίζουν με λαμπιόνια και στολίδια, απομεινάρια άλλων καιρών, να δώσουν χαρούμενη νότα. Να προσελκύσουν τα νεόφτωχα πορτοφόλια.

Στα μπαλκόνια ξετιλύχτηκαν φωτεινές σειρές που διασχίζουν το βράδι το σκοτάδι των δρόμων πασχίζοντας να θυμίσουν γιορτή και χαρά. Για τα παιδιά, τουλάχιστον.

Μέσα στα σπίτια το ''πνεύμα των Χριστουγέννων'' τουρτουρίζει. 

Κλίμα αισιοδοξίας και ανάτασης πως, όπου νάναι θα σημάνει ανάπτυξη… καλλιεργούν επί ματαίω κυβερνητικοί καραγκιόζηδες και σαλτιμπάγκοι

των Μέσων εξαπάτησης. Γελοίοι χλευάζουν ενα λαό που έχει γονατίσει. Που αγωνίζεται να έχει το καθημερινό φαγητό και λίγη ζέστη για τα παιδιά του.

Η φιλανθρωπία [οι φίλοι του ανθρώπου…] αναλαμβάνει να ντύσει και να ψυχαγωγήσει  …

Την ίδια ώρα, και μέσα στο ''πνεύμα των Χριστουγέννων'' εξαπολύεται πογκρόμ εναντίον βρεφών, νηπίων και αγένητων.

Δεν δίνουν λεφτά για τους παιδικούς σταθμούς. ''Δεν έχει εξασφαλισθεί η συνέχιση της λειτουργίας των βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών για το 2013-2014 ανακοινώνει η ΚΕΔΕ...''

Σαδιστικά απαγορεύουν στις μετανάστριες να γεννήσουν στα δημόσια μαιευτήρια  διπλασιάζοντας το ποσό για αυτές, σε σχέση με τις  ελληνίδες ανασφάλιστες. Πού είσαι Ηρώδη…

Στα νερά του Αιγαίου πνίγονται παιδιά ενός κατώτερου θεού. 

Αν ο Ηρώδης βλέπει, δίκαια θα υπερηφανεύεται για τη συνέχιση του έργου του  σε μια ''σύγχρονη''  ευρωπαική''  ''πολιτισμένη'', ''δημοκρατική'' χώρα…

Πνεύμα χριστουγέννων, βρέφος της Βυθλεέμ, φάτνη των αλόγων, μάγοι με τα δώρα, τα παιδιά δεν μένουν πια εδώ…

Ποῖος γὰρ τῶν ἀφρόνων  ἀνθρώπων οὐ γελάσει

    ὅτι κατὰ νηπίων στρατευόμεθα;

[ρωμανός ο μελωδός]

 

ΠΗΓΗ: 19 Δεκέμβριος 2012, http://tometopo.gr/home/2011-11-30-10-46-02/1116-t——-.html. Το είδα: 20/12/12, http://pentanostimi.blogspot.gr/2012/12/to_20.html#more

Ο ΕΚΜΑΥΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Κατά διανυκτέρευση σε μεγαλούπολη μετράται καλύτερα ο σφυγμός της κοινωνικής ζωής απ'  ότι κατά την παρουσία επί σειρά ημερών. Μεγάλη η καύχηση κατά καιρούς για τη νυχτερινή ζωή της πόλης. «Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται» είναι γνωστό από καιρό απόφθεγμα καύχησης των αστών, των κατοίκων των πόλεων δηλαδή. Φυσικά δεν είχαν στη σκέψη τους αυτοί που το επέβαλαν τους ανθρώπους του μόχθου που ξενυχτούν, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους έχοντες ανάγκη, εργαζόμενοι σε νοσοκομεία, ηλεκτρική επιχείρηση ή πυροσβεστική υπηρεσία. Είχαν τους άλλους που η εργασία τους ή το πάρεργό τους τους επέτρεπαν να ξενυχτούν σε διάφορα κέντρα «διασκέδασης» μέχρι των πρωινών ωρών, καθώς μπορούσαν να αξιοποιήσουν για τον απαραίτητο προς ανάπαυση του σώματος ύπνο ώρες της ημέρας.

Με την πάροδο των ετών στη μικρή σχετικά κατηγορία ανθρώπων της νύχτας προστέθηκε σημαντική ομάδα νέων, φοιτητών κατά πλειονότητα, οι οποίοι, επωφελούμενοι από το χαλαρό έως απαράδεκτα ελαστικό πρόγραμμα παρακολούθησης μαθημάτων, είχαν την ευχέρεια να διανυκτερεύουν σε μπαράκια αμπελοφιλοσοφώντας χαλαρά, κατά την προσφιλή τους έκφραση. Οι κυβερνήσεις της παρακμής το μόνο, για το οποίο φρόντιζαν κατά καιρούς ήταν να ιδρύουν νέες πανεπιστημιακές σχολές, πρωτίστως για μικροκομματικούς σκοπούς. Αφού συνέβαλαν στον γιγαντισμό των ήδη μεγάλων πόλεων με την ίδρυση σ' αυτές πληθώρας σχολών, άρχισαν να ιδρύουν όμοιες και στα μεγάλα αρχικά και σε μικρότερα αργότερα επαρχιακά κέντρα. Κανένας σχεδιασμός με βάση τις ανάγκες της χώρας σε επιστημονικό δυναμικό. Τα πάντα θυσία στο βωμό της μικροπολιτικής αντίληψης. Και όμως με καύχηση κατά την ίδρυση νέου ιδρύματος ή σχολής προέβαλλαν τα ευεργετήματα εκ του μέτρου. Οι εντόπιοι θα σπούδαζαν με μικρότερο κόστος και η ζωή θα έπαιρνε άλλη όψη καθώς οι φοιτητές – καταναλωτές θα ζωογονούσαν την τοπική οικονομία! Το δεύτερο όντως συνέβη, καθώς οι φοιτητές σπούδασαν κατά την περίοδο της ευμάρειας τον καταναλωτισμό πολύ βαθύτερα από τα της επιστήμης τους! Το πρώτο όμως εν πολλοίς δεν κατέστη δυνατό, αφού το σύστημα εξετάσεων συνέβαλε στη μετακίνηση νέων προς φοίτηση από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο.

Το πόσο τρομακτική ήταν η δαπάνη, οικογενειακή και κρατική, για τη λειτουργία ιδρυμάτων προς χορήγηση τίτλων σπουδών χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας σήμερα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό. Σε κάποιους τομείς σπουδών έχουμε πανευρωπαϊκές πρωτιές σε πτυχιούχους. Καθώς η βιομηχανική παραγωγή οδεύει την κατιούσα επί τριακονταετία και ο κρατικός μηχανισμός εξαντλήθηκε στην προσπάθεια να προβάλει ψευδή εικόνα της ανεργίας, το πρόβλημα κατέστη μείζον. Η ανεργία πλήττει πλέον τρομερά τους νέους ανθρώπους, ιδίως κατόχους τίτλων σπουδών, σε ποσοστό που υπερβαίνει το 50%. Ήδη πολλοί νέοι επιστήμονες αναζητούν θέση εργασίας στην ευρωπαϊκή ή διεθνή αγορά. Ποιος όμως θα αναλάβει να επωμισθεί το κόστος εκ της παύσεως λειτουργίας περίσσιων πανεπιστημιακών σχολών; Ποιος θα έχει το σθένος να αρχίσει από κλείσιμο σχολών στην πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα; Όπως γίνεται συνήθως αναβάλλεται η λήψη αποφάσεων έως ότου καταβυθιστεί και άλλο η οικονομία της χώρας, ώστε η οικογένεια να αδυνατεί να σπουδάζει τα παιδιά της ακόμη και σε πόλεις πλησίον του τόπου διαμονής.

Στο μεταξύ οι φοιτητές συνεχίζουν τον ίδιο τρόπο ζωής. Αφού η Πολιτεία στάθηκε ανίκανη να νομοθετήσει την παύση της λειτουργίας των νυκτερινών κέντρων πέραν μιας λογικής μεταμεσονύκτιας ώρας, προς χάρη των μελών των οικογενειών των εργαζομένων σ΄ αυτά αλλά και των άλλων των θαμώνων, επιτρέπει να λειτουργούν καθ'  όλη τη διάρκεια της νύχτας και τα φοιτητικά στέκια. Είναι άξιον απορίας πώς καταφέρνουν και κοιμούνται οι περίοικοι! Για κάποιον που δεν έχει συνηθίσει η κατάσταση είναι αφόρητη. Δεν είναι μόνο ο διαρκής θόρυβος από τις ομιλίες, τις φωνές, ακόμη και τις κραυγές. Είναι και ο ανυπόφορος θόρυβος των μηχανών, τις οποίες κατά διαστήματα οι χειριστές θέτουν σε λειτουργία και εκκινούν με μεγάλη ταχύτητα για επίδειξη ή για εκτόνωση ύστερα από κάποια φάση αυτοπροβολής ή ξεσπάσματος σε ατελέσφορη συζήτηση. Η «μηχανή» συνιστά μέσο εκτόνωσης πιεστικής κατάστασης που προκαλούν το άγχος, η έλλειψη αναγνώρισης, η κατάρρευση της φιλίας, το άκρως αβέβαιο μέλλον. Γιατί όμως δεν αντιδρούν οι περίοικοι, των οποίων ο αβέβαιος ύπνος φυγαδεύεται; Έχουν πεισθεί άραγε, ότι η Πολιτεία είναι ανίκανη να λάβει μέτρα;  Αισθάνονται ένοχοι, για την τροπή της νεολαίας μας στη νυχτερινή ζωή; Ίσως και τα δύο.           

Πάντως η πόλη για να διατηρήσει τη «ζωντάνια» της θέλει ολοένα και μεγαλύτερες «συγκινήσεις». Και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης προσέφερε τέτοια το τριήμερο που μας πέρασε με τη χορήγηση άδειας σε ομοφυλόφιλους για παρέλαση σε κεντρικό δρόμο και άλλες εκδηλώσεις! Δεν εστιάζω την προσοχή στο πλήθος των οδηγών, που αγνοούντες τα συμβαίνοντα ταλαιπωρήθηκαν. Μαθημένοι είναι, όσοι κατοικούν σε μεγαλουπόλεις. Εκείνους που την ντροπή του παρελθόντος έχουν μετατρέψει σε καύχηση με την αμέριστη συμπαράσταση εκπροσώπων της επιστήμης, οι οποίοι την ευτελίζουν, και άλλων του πολιτικού κόσμου και της διανόησης λυπούμαι και περισσότερο τους άλλους που σε συναγωνισμό «προοδευτικότητας» επευφημούν τους υποδουλωμένους στη διαστροφή! Ακούστηκε δημοσιογράφος ραδιοφωνικού σταθμού να ομιλεί για την επιτυχία της παρέλασης, λόγω συμμετοχής πλέον των χιλίων ταλαιπώρων υπάρξεων, θυμάτων μιας άθλιας κοινωνίας, στην οποία τα πάντα καταρρέουν. Τόνισε ακόμη ο ίδιος ότι ελάχιστες υπήρξαν οι αντιδράσεις εκ μέρους εκείνων που παρέστησαν μάρτυρες του συμβάντος, απόδειξη κατά τον ίδιο, ότι η κοινωνία ξεπερνά με γοργούς ρυθμούς τις προκαταλήψεις του παρελθόντος! Αν η κοινωνία μας έχει μέλλον, ουδείς διερωτάται.

Βέβαια στα σοβαρά τηλεοπτικά παράθυρα δεν συζητήθηκε το θέμα. Εκεί κυριαρχεί και μονοπωλεί το θέμα της οικονομικής κρίσης. Για την κρίση αξιών θα συζητούμε τώρα;

 

25-6-2012

Η ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίδρασης

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Η δίωξη μαθητών με τις διατάξεις του «αντιτρομοκρατικού νόμου» δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός ήσσονος σημασίας. Συνιστά ένα ακόμη σύμπτωμα της συστηματικής κατάλυσης όχι μόνο βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά της ίδιας της δημοκρατίας. Στο πρόσωπο των νεαρών μαθητών επιχειρείται να καταδικαστεί κάθε έννοια κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας, κάθε έννοια οργανωμένης κοινωνικής αντίδρασης.

Με τις διατάξεις του «αντιτρομοκρατικού νόμου» επιχειρούν να τρομοκρατήσουν μια ολόκληρη γενιά, τη νέα γενιά, και να στιγματίσουν με τη διαδικασία του «δεδικασμένου» τις διαδηλώσεις, τις συγκεντρώσεις και τις άλλες μορφές μαζικής αντίστασης ως «τρομοκρατία χαμηλής έντασης». Σύμφωνα πάντα με τις γνωστές «υποδείξεις» από κέντρα έξωθεν και άνωθεν.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια συστηματική προσπάθεια να αλλάξει η λειτουργία του ποινικού δικαίου υπό το καθεστώς του υποτιθέμενου αντιτρομοκρατικού αγώνα. Δεν διώκονται πλέον άτομα για συγκεκριμένες πράξεις που αποδεικνύονται με απτές αποδείξεις και αυθεντικές μαρτυρίες, αλλά ποινικοποιούνται συλλογικότητες, οργανώσεις, ιδεολογίες και πεποιθήσεις, ανάλογα με το πώς ερμηνεύονται από την αστυνομική και δικαστική αρχή. Και μόνο η συμμετοχή σε μια ομάδα, ή οργάνωση – υπαρκτή ή ανύπαρκτη – που μπορεί αυθαίρετα να ερμηνευτεί ως «τρομοκρατική» είναι αρκετό για να διωχθεί ποινικά κάποιος, να του χρεωθούν πράξεις, ή προθέσεις χωρίς να υπάρχει η παραμικρή απόδειξη.

Με τον ίδιο τρόπο που πριν δεκαετίες καταδικάζονταν σωρηδόν δημοκράτες και αριστεροί από έκτακτα δικαστήρια ως φορείς συγκεκριμένου ιδεολογικού «μιάσματος», έτσι και σήμερα με την ίδια μεθοδολογία μπορεί να καταδικαστεί ο οποιοσδήποτε ως «τρομοκράτης». Η μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα αυτού του είδους οι διώξεις δεν είναι προϊόν έκτακτης νομοθεσίας, αλλά γίνεται προσπάθεια να μεταλλαχθεί το σύνολο του δικαίου και των έννομων δικαιωμάτων της κοινωνίας στη λογική του «αγώνα κατά της τρομοκρατίας». Κι αυτό είναι κάτι πολύ χειρότερο γιατί θέτει υπό αίρεση κάθε ατομικό και συλλογικό δικαίωμα.

Η εξουσία σήμερα επιχειρεί με εργαλείο το ποινικό δίκαιο και την αυθαίρετη καταστολή να επιβάλει την αναδιοργάνωση των σχέσεων της κοινωνίας με το κράτος. Δεν έχει πια καμιά σημασία τι προξενεί τις ταραχές, την κοινωνική αναστάτωση, τις διαμαρτυρίες, τις συγκρούσεις. Αυτό που έχει σημασία είναι η απειλή που συνιστούν εναντίον του κράτους και της εξουσίας. Κι επομένως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να αντιμετωπιστούν οι αντιδράσεις παρά μόνο μέσα από την ποινικοποίηση και την αδιάκριτη συλλογική καταστολή τους.

Σε μια εποχή όπου το κράτος απεκδύεται κάθε έννοια υποχρέωσης απέναντι στην κοινωνία, απαλλάσσεται από κάθε δημόσιο αγαθό και υπηρεσία που οφείλει να κατοχυρώνει για τους πολίτες του και καταστρατηγεί κάθε έννοια κοινωνικού και εργασιακού δικαιώματος που τυπικά οφείλει να προστατεύει, δεν υπάρχουν περιθώρια ακόμη και για την παλιά έννοια του κράτους δικαίου. Στη θέση του αναδεικνύεται ένα νέο αυταρχικό και αδίστακτο κράτος, το κράτος της διαρκούς έκτακτης ανάγκης. Ένα κράτος στην υπηρεσία των πιο άνομων και ασύδοτων συμφερόντων που έχει αναδείξει ποτέ ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Ένα κράτος που ξέρει μόνο πώς να πτωχεύει την κοινωνία, να διαλύει την εργατική τάξη και να οδηγεί στην απελπισία τα πιο καταπονημένα και αδικημένα στρώματα του λαού.

Σ’ ένα τέτοιο κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε η παλιά φιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Μόνο ένα νέο είδος απολυταρχίας, η απολυταρχία των αγορών, των μεγάλων διεθνών κερδοσκόπων, χρηματιστών, τραπεζιτών και επενδυτών που μαζί με το πολιτικό τους προσωπικό έχουν βαλθεί να μεταβάλουν τα λαϊκά και εργατικά στρώματα σε υπηκόους και υπεξουσίους ενός συστήματος που έχει ήδη ολοφάνερα χρεοκοπήσει.

Η λογική του κατηγορητηρίου εναντίον των νέων παιδιών προσβάλει κάθε έννοια δικαίου και νομιμότητας, διότι παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές της συνταγματικής τάξης. Κι αυτό γιατί τα μόνα μέσα, ανεπαρκή κι αυτά, που έχει ο λαός και τα παιδιά του για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στους εκάστοτε κυβερνώντες είναι τα συλλαλητήρια και οι απεργίες. Συνιστούν το τελευταίο καταφύγιο άσκησης αυτής της ελάχιστης και τυπικής λαϊκής κυριαρχίας, που το Σύνταγμα αναγνωρίζει ως θεμέλιο λίθο της έννομης τάξης της χώρας. Με πιο ηθικό και νομικό ανάστημα αστυνομικές και δικαστικές αρχές ποινικοποιούν, θέτουν αυθαίρετα όρια και προϋποθέσεις σ’ ένα από τα πλέον θεμελιώδη δικαιώματα που διαχωρίζει τη δημοκρατία, ακόμη και στην τυπική της μορφή, από ένα καθεστώς ολοκληρωτισμού και αυθαιρεσίας της εξουσίας; Ή μήπως αυτός είναι ο στόχος; Η κατοχύρωση δηλαδή της αυθαιρεσίας και του ολοκληρωτισμού της εξουσίας μπροστά στον φόβο μαζικών λαϊκών αντιδράσεων. Να θυμίσουμε όμως ότι η δημοκρατία έχει θεμελιωθεί στη βασική αρχή ότι «όταν η κυβέρνησις παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η κατ’ αυτής εξέγερσις απότελεί διά τον λαόν και δι’ έκαστον τμήμα του λαού το ιερώτερον των δικαιωμάτων και το πλέον απαραίτητον των καθηκόντων του», όπως έλεγαν και οι παλιοί νομοδιδάσκαλοι.

Οι δικαστές οφείλουν να αποκαταστήσουν την τιμή και την υπόληψη της δικαιοσύνης, αν θεωρούν ότι κάτι τέτοιο έχει ακόμη νόημα. Οφείλουν να απαλλάξουν τα παιδιά από κάθε κατηγορία, να δείξουν με το παράδειγμά τους και με τις αποφάσεις τους ότι στη δικαιοσύνη υπάρχει ακόμη δημοκρατική ευαισθησία και αίσθημα ευθύνης. Σε κάθε περίπτωση όμως η υπόθεση της δημοκρατίας, η προάσπιση των πιο θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών υπήρξε πάντα υπόθεση του ίδιου του λαού, όλου του λαού, που οφείλει με την ενότητα και τον αγώνα του να βρει τον τρόπο για να μην επιτρέψει κανενός είδους εκτροπή.

 

Σημείωση: Γραπτή παρέμβαση στην εκδήλωση-συζήτηση που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης για τους συλληφθέντες της Λάρισας την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου με θέμα: Δίκες της νεολαίας με τον τρομονόμο: Παραλογισμός ή συνειδητή επιλογή; Η κοινωνία πρέπει να υπερασπίσει το μέλλον της.

 

 

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Κυριακή, 21 Νοεμβρίου 2010, εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας.

Αγνοημένη από τις επίσημες στατιστικές αυξάνεται ραγδαία η εργασία ανηλίκων

 

Του Θανάση Τσιριγώτη

 

Δεν πρόλαβε να κοπάσει ο πολιτικός θόρυβος από την ψήφιση του Mνημονίου από τη Βουλή και το Υπουργείο Παιδείας επανέρχεται. Η Α. Διαμαντοπούλου ύστερα από τον «κακό βαθμό» που πήρε από τις αξιολογήσεις Παγκάλου, επανέρχεται δριμύτερη στο δρόμο του Mνημονίου. Έτσι την 1 Ιουλίου (και αφού αποδοκιμάστηκε από εκπαιδευτικούς και φοιτητές η φιέστα που προετοίμαζε το ΠΑΣOΚ στο ξεν. Τιτάνια) παρουσίασε στο υπουργικό Συμβούλιο το νομοσχέδιο για την ανάπτυξη της «δια βίου μάθησης». Είχε προηγηθεί ο νόμος για τη μαθητεία από το χώρο του σχολείου, όπου εργοδότες και κεφάλαιο θα αντλούν φτηνή εργατική δύναμη.

Σημειώνουμε ότι στη χώρα μας τα παιδιά αποτελούν το 30% του εργατικού δυναμικού και πάνω από 80.000 παιδιά ηλικίας 14 – 19 χρόνων εργάζονται, χωρίς να υπολογίζονται τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά προσφύγων, οικονομικών μεταναστών και αλλοδαπών που τα εκμεταλλεύονται κάθε λογής δουλέμποροι. Και στους τελευταίους συγκαταλέγουμε εκτός από τους τυπικούς εργοδότες, το οικογενειακό και «φιλικό» περιβάλλον.

Σήμερα σε διεθνές επίπεδο πάνω από 200 εκατομμύρια παιδιά βρίσκονται υπό καθεστώς δουλείας, ενώ κάθε 3 δευτερόλεπτα σε κάποιο σημείο του πλανήτη πεθαίνει ένα παιδί εξαιτίας της φτώχειας, δηλαδή 1.200 παιδιά ανά ώρα!!! Tα στοιχεία αυτά προκύπτουν από την τελευταία ετήσια Έκθεση για την Aνθρώπινη Aνάπτυξη του Oργανισμού Hνωμένων Eθνών, τη στιγμή που τα χαμηλότερα ποσοστά της σχετικής παιδικής φτώχειας (κάτω του 5%) έχουν επιτευχθεί στις τέσσερις σκανδιναβικές χώρες (Δανία, Φινλανδία, Nορβηγία και Σουηδία) και η Eλλάδα βρίσκεται στη μέση περίπου της κατάταξης με 12,4%.

H παιδική εργασία στην Eλλάδα είναι στο περιθώριο της έρευνας, όχι γιατί ερευνητές ή πανεπιστημιακοί ή οργανώσεις υπεράσπισης ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων δεν ενδιαφέρονται, αλλά γιατί το στοίχημα της απασχόλησης, που αποτελεί κορυφαίο θέμα στη σχέση της χώρας με την Eυρωπαϊκή Ένωση, δεν πρέπει να έχει «γκρίζες ζώνες». Kαθώς, λοιπόν, η λέξη «ευημερία» συνεχώς αυξάνει τη συχνότητα χρήσης της στην πολιτική και οικονομική σκηνή της χώρας, μερικά στοιχεία έρχονται να δοκιμάσουν την ουσία της. Στοιχεία που αποκρύπτονται ή ακόμη χειρότερα αγνοούνται από την επίσημη κρατική εξουσία. Άλλωστε, η χώρα μας έχει το μοναδικό πλεονέκτημα να εμφανίζει ακόμα και σήμερα κενά στοιχείων σε πολλές επίσημες ευρωπαϊκές στατιστικές αναφορές.

Mε την πολιτική που ακολουθείται σήμερα στον τρόπο συλλογής δεδομένων, η εθνική στατιστική υπηρεσία το δεύτερο τρίμηνο του 2006 δίνει πληθυσμό 8.000 παιδιών εργαζομένων ηλικίας 16 – 18. Aυτό όμως δεν είναι το πραγματικό για την Eλλάδα νούμερο. Tα πραγματικά στοιχεία της ντροπής για τη χώρα μας δείχνουν ότι 100.000 με 150.000 ανήλικοι κάτω των 18 ετών εργάζονται, ενώ μόλις λιγότεροι από 30.000 εξ' αυτών εργάζονται νομίμως. Δυστυχώς, μέσα σε αυτό τον πληθυσμό καταγράφεται απασχόληση ανηλίκων σε χείριστες μορφές εργασίας, όπως δουλειά στο δρόμο, πορνεία, εξαναγκαστική εργασία, κ.ά. Tην ίδια στιγμή, στη χώρα μας 460.000 παιδιά ηλικίας κάτω των 18 ετών ζουν σε συνθήκες φτώχειας, ενώ το Παιδαγωγικό Iνστιτούτο, χωρίς να συμπεριλαμβάνει τον πληθυσμό Pομά και μεταναστών, υπολογίζει πως γύρω στις 40.000 παιδιά ετησίως εγκαταλείπουν το σχολείο πριν την ολοκλήρωση της εννιάχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης και οδηγούνται στην αγορά εργασίας.

H ισχύουσα ελληνική νομοθεσία για την εργασία των ανηλίκων (N. 1837/89) είναι προσαρμοσμένη στις διατάξεις της 138 διεθνούς σύμβασης εργασίας, σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται σε παιδιά άνω των 14 ετών να εκτελούν ελαφρές εργασίες. Για τις προσπάθειες καθορισμού προϋποθέσεων εργασίας των ανηλίκων συντάχθηκε προεδρικό διάταγμα που αφορά κάθε ανήλικο κάτω των 18 ετών. Σύμφωνα με αυτό, ορίζεται ως παιδί, κάθε νέος που δεν έχει συμπληρώσει το 15ο έτος της ηλικίας του ή όποιος νέος υπόκειται ακόμα σε υποχρεωτική σχολική φοίτηση.

Παράλληλα, απαγορεύεται η εργασία των παιδιών, εκτός αυτών που – κατόπιν άδειας της Eπιθεώρησης Eργασίας – μπορούν να εργαστούν υπό προϋποθέσεις σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, διαφημιστικά προγράμματα, επιδείξεις μόδας, ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εγγραφές. Eπιπλέον, το Π.Δ. απαγορεύει την υπερωριακή και νυχτερινή απασχόληση από τις 10.00 το βράδυ έως τις 06.00 το πρωί των νέων κάτω των 18 ετών. Θέτει όρους εργασίας προστατεύοντας τους ανήλικους από ειδικούς κινδύνους – φυσικούς, βιολογικούς και χημικούς παράγοντες – τους οποίους διατρέχει η υγιεινή, η ασφάλεια και ανάπτυξή τους. Tι γίνεται όμως στην πραγματικότητα;

Yπολογίζεται ότι τα εργαζόμενα ανήλικα παιδιά, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνή Oργανισμού Eργασίας, αγγίζουν τα 246 εκατομμύρια ανά τον κόσμο, από τα οποία τα 171 εκατομμύρια εργάζονται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες, χωρίς την τήρηση των στοιχειωδών κανόνων υγιεινής και ασφάλειας. Στην Eλλάδα, εκτιμάται ότι κάθε χρόνο 10.000 παιδιά εγκαταλείπουν το σχολείο και μάλιστα την υποχρεωτική εκπαίδευση, ενώ συναντάμε περίπου 50.000 παιδιά να δουλεύουν σε εργοστάσια, χωράφια και καταστήματα.

Φυσικά όλα τα παραπάνω αποτελούν τυπικές εκδοχές της νομοθεσίας και απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι η παιδική εργασία αποτελεί μια πρώτης τάξης πηγή εσόδων για το καπιταλιστικό σύστημα, φτηνή εργατική δύναμη και μοχλό ανατροπής των εργασιακών σχέσεων.

 

ΠΗΓΗ: 10/07/2010 – 09:50, http://www.alfavita.gr/artro.php?id=4930

Η μεταβατική περίοδος της εφηβείας και τα προβλήματά της, από την οπτική της ψυχολογίας

 

(με την πεποίθηση ότι η διάχυση της γνώσης εμψυχώνει εφήβους, γονείς, εκπαιδευτικούς).

 

Της  Αμαλίας  Κ. Ηλιάδη*

 

Αν και ο χαρακτηρισμός αυτός  ίσως ακούγεται υπερβολικός, ωστόσο η εφηβεία αποτελεί το μεγαλύτερο βιολογικό γεγονός μετά την  γέννηση του ανθρώπου. Στη  φάση αυτή συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές σε όλες τις παραμέτρους του σώματος: βάρος, ύψος, αναλογίες, περίγραμμα, θέση και λειτουργία οργάνων και οργανικών συστημάτων, με κορυφαία βιοσωματική μεταβολή, την ωρίμανση της γενετήσιας λειτουργίας.

Στο συναισθηματικό τομέα κύριο χαρακτηριστικό είναι η ένταση και η αστάθεια της ψυχικής διάθεσης. Είναι η περίοδος του εσωτερικού αναβρασμού, των «καταιγίδων» και των έντονων εσωτερικών συγκρούσεων.

Η ένταση όμως αυτών των αντιδράσεων, καθώς και η διάρκειά τους, δεν είναι μόνο θέμα ιδιοσυγκρασίας του εφήβου αλλά και της γενική στάσης των ενηλίκων απέναντι στα παιδιά. Όταν σε μια κοινωνία υπάρχει ασάφεια και σύγχυση γύρω από το όριο της ενηλικίωσης, όταν οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα των νέων δεν είναι σαφώς καθορισμένα και όταν η μεταβατική περίοδος προπαρασκευής για το ρόλο του ενήλικου επιμηκύνεται, τότε οι νέοι βιώνουν πολλές και ισχυρές εντάσεις και καταστάσεις άγχους.

Μερικοί έφηβοι υποφέρουν επειδή η οικογένειά τους δεν είναι εύπορη και προσπαθούν να το κρύψουν από τους φίλους τους  ή αντίθετα ντρέπονται για την πολυτέλεια μέσα στην οποία ζουν. Κατά βάθος πολλοί νέοι βλέπουν τους γονείς τους με τα μάτια των άλλων και κυρίως με τα μάτια των φίλων τους.

Οι καταστάσεις αυτές δείχνουν τη δυσκολία που έχει ο έφηβος να καταλάβει και να αγαπήσει τον εαυτό του. Αναζητούν τη νέα τους φυσική ταυτότητα και αυτό τους κάνει περήφανους αλλά τους προκαλεί και φόβο μπροστά στο σώμα τους που αλλάζει. Έτσι άλλοι έχουν την ανάγκη να περιποιηθούν και να στολιστούν και άλλοι να κάνουν το σώμα τους απεχθές.

Οι έφηβοι, επίσης, αναζητούν την πρωτοτυπία στην ομιλία και στην γραπτή έκφραση. Τα αγόρια προτιμούν τις συντομευμένες εκφράσεις ενώ τα κορίτσια έχουν την τάση να εκφράζονται στον υπερθετικό βαθμό. Κατά τη γνώμη τους αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποκλείσουν τον ενήλικο και να αισθανθούν ανώτεροι.

Για τον έφηβο ή την έφηβο, η προδοσία ενός φίλου ή μιας φίλης μπορεί να είναι μια συγκλονιστική εμπειρία και αποτελεί πλήγμα στις απαιτήσεις του για αποκλειστικότητα και στην έντονη ανάγκη του για τρυφερότητα και αγάπη. Σε αυτή την ηλικία ο φίλος αποτελεί το άλλο του μισό.

Η νεανική φιλία είναι συχνά μια μοναξιά για δυο. Ο αποκλειστικός της χαρακτήρας προκαλεί καμιά φορά ανησυχία στους γονείς, ιδιαίτερα όταν ο φίλος ή η φίλη δεν είναι της αρεσκείας τους.

Στην αρχή η φιλία βρίσκεται πολύ κοντά στον έρωτα. Ο έφηβος τρέφει αρχικά προς τον φίλο του αισθήματα που εξαιτίας των έντονων σεξουαλικών του ενορμήσεων, θα καλλιεργήσει αργότερα για κάποιο άτομο του άλλου φύλου. Τότε η φιλία κα γίνει πιο γαλήνια και περισσότερο σταθερή. Η φιλία είναι σαν το λιμάνι όπου ένας ταξιδιώτης μπορεί να ξαναπάρει δυνάμεις και να αντλήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, πριν βάλει πλώρη για τον άγνωστο κόσμο του έρωτα.

Οι έφηβοι αρχίσουν να ονειρεύονται έναν ιδανικό έρωτα, που στολίζεται με τη φαντασία και το όνειρο, μπροστά στον οποίο η πραγματικότητα φαίνεται ανούσια.

Σήμερα από τους εφήβους λείπει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι κάνουν το χρέος τους, όταν δίνουν στα παιδιά τους κάποιες εξηγήσεις οι οποίες συχνά είναι τόσο συγκεχυμένες και αμήχανες που τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν και πολλά πράγματα. Πολλοί γονείς μάλιστα πιστεύουν ότι το παιδί τους πληροφορείται καλύτερα από τους συμμαθητές του και απαλλάσσουν έτσι τον εαυτό τους από αυτό το καθήκον. Αυτό που χρειάζονται όμως τα παιδιά είναι μια αληθινή διαπαιδαγώγηση που αρχίζει από την παιδική ηλικία και δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην ικανοποίηση της περιέργειας που δείχνει το παιδί γύρω από τις ανατομικές διαφορές των δυο φύλων και την αναπαραγωγή, αλλά να αφορά το σύνολο της προσωπικότητας. Η σεξουαλικότητα δεν μπορεί να διαχωριστεί ούτε από την ηδονή ούτε και από την ικανότητα να αγαπάς. Πολλές φορές όμως αυτά αντιμετωπίζονται ως επαίσχυντα και ένοχα. Γι' αυτό καλό θα ήταν να

διοργανώνονται συζητήσεις και στο πλαίσιο του σχολείου, όπου οι νέοι κα μπορούν να κουβεντιάσουν ελεύθερα με πρόσωπα κατάλληλα να τους πληροφορήσουν. Τέτοιου είδους συζητήσεις  ανταποκρίνονται σε μια πραγματική ανάγκη των νέων και της κοινωνίας.

Έρευνες δείχνουν ότι σε οικογένειες που το θέμα αυτό  συζητήθηκε ελεύθερα μεταξύ γονιών και παιδιών, τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη αίσθηση των ευθυνών κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Αυτό σημαίνει ότι η υπευθυνότητα αυτή μειώνει τους κινδύνους που συνοδεύουν την ελευθερία που έχουν σήμερα οι νέοι. Οπότε, υπεύθυνοι και πληροφορημένοι, οι έφηβοι παύουν να ρίχνονται απερίσκεπτα σε ανόητες περιπέτειες που είναι επικίνδυνες για την ψυχική τους ισορροπία και τη μελλοντική τους ζωή.

Συχνό φαινόμενο στο σχολείο είναι η βία που συσχετίζεται με εγκληματικές πράξεις εφήβων, οι οποίες αν και μεμονωμένες, παίρνουν μεγάλες διαστάσεις δημοσιότητας και έτσι συντείνουν στο να γίνεται ευρύτατα λόγος για  αύξηση της εγκληματικότητας των ανηλίκων.

Πολλοί  μαθητές δηλώνουν ότι δε μετανιώνουν καθόλου που χρησιμοποιούν βία και μάλιστα το θεωρούν προτέρημα διότι είναι συνώνυμο της δύναμης.

Η βία που εισάγεται στο σχολείο είναι επίσης βία που την αισθάνονται και την υφίστανται οι μαθητές. Βία και κακοποίηση στον οικογενειακό χώρο οδηγεί σε επιθετικότητα στο σχολείο. Βία εναντίον ζώων και αδύναμων ανθρώπων. Βία που τα θύματα την υφίστανται σε πλήρη σιωπή και οι θύτες παραμένουν συνήθως καλυμμένοι από αυτή την ένοχη συνομωσία σιωπής γονέων, δασκάλων, συμμαθητών.

Μία άλλη μορφή βίας είναι αυτή της επιθετικότητας των μαθητών και των γονιών απέναντι σε δασκάλους και διευθυντές, κυρίως λεκτική, που εκφράζει το χάσμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ του σχολείου και ενός μέρους της κοινωνίας.

Το σχολείο οφείλει να είναι προσιτό στους μαθητές, χωρίς να «κατεβαίνει» στο ίδιο επίπεδο με αυτούς, να κρατά την κατάλληλη παιδαγωγική απόσταση που θα δίνει έναυσμα στο μαθητή να προοδεύσει. Η παιδαγωγική έχει χρέος να «σμίγει» το δάσκαλο με το μαθητή, παρέχοντάς του τα απαραίτητα εργαλεία για να έχει πρόσβαση  σε ένα αποδοτικό διάλογο. Ο εκπαιδευτικός οφείλει να «πιστεύει» σε κάθε έναν από τους μαθητές που τον εμπιστεύονται, με τη σκέψη αν δε γίνουν όλοι λόγιοι, είναι σημαντικό καθένας να βρει στο σχολείο όλα εκείνα τα γνωστικά, συναισθηματικά και κοινωνικά σημεία αναφοράς που κα τον βοηθήσουν να γίνει υπεύθυνος ενήλικος.

 

* Αμαλία Κ. Ηλιάδη είναι φιλόλογος-ιστορικός, Υπεύθυνη Σχολικής Βιβλιοθήκης 2ου Ε.Π.Α.Λ. Τρικάλων ailiadi@sch.gr

Η θρησκεία και ο ρόλος της στην ταυτότητα των παιδιών

(έρευνα σε σχολεία της Θεσσαλονίκης και της Θράκης)

 

Της Ειρήνης Ρακιτζή

(για την έρευνα του καθηγητή Μάριου Κουκουνάρα-Λιάγκη)

 

Μία αποκαλυπτική έρευνα, που πραγματοποιήθηκε σε σχολεία δευτεροβάθμιας

εκπαίδευσης της Θεσσαλονίκης και της Κομοτηνής, επιβεβαιώνει ότι, η ανεκτικότητα των μαθητών στη θρησκευτική διαφορετικότητα δεν είναι δεδομένη, ωστόσο, μπορεί να επιτευχθεί στο σχολείο, τόσο μέσα από την παρέμβαση με θεατροπαιδαγωγικά προγράμματα όσο και με την υποχρεωτική θρησκευτική εκπαίδευση, που όμως δεν θα ενέχει χαρακτήρα κατηχητικό, ομολογιακό ή μύησης.

Η έρευνα διήρκεσε από το 2006 έως το 2009, υπό την ευθύνη του εκπαιδευτικού και διδάκτορα Κοινωνιολογίας της Θρησκείας του τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, Μάριου Κουκουνάρα – Λιάγκη, και τα αποτελέσματά της παρουσιάζονται στο βιβλίο του, «Ο Θεός, ο δικός μου, ο δικός σου. Πολιτισμός, Εκπαίδευση, Ετερότητα. Έρευνα για την διαπολιτισμική επικοινωνία» (εκδ. Γρηγόρη).

Στηρίχθηκε στην εφαρμογή μίας θεατροπαιδαγωγικής παρέμβασης μέσα στην τάξη και σε μετρήσεις, που έγιναν, με διάφορες μεθόδους (ερωτηματολόγια, παρατήρηση με βιντεοσκόπηση, προσωπικές συνεντεύξεις, ημερολόγια), τόσο πριν όσο και μετά τη συγκεκριμένη παρέμβαση, ώστε να αποτυπωθεί η μεταστροφή στη στάση και τις αντιλήψεις των μαθητών για τη θρησκευτική ετερότητα και να συγκριθούν τα δύο αποτελέσματα. Συμμετείχαν πάνω από 300 μαθητές (ορθόδοξοι) και περισσότεροι από 20 εκπαιδευτικοί ελληνικών σχολείων, κάθε τύπου (γυμνάσιο, λύκειο, ΕΠΑΛ, μουσικό, μειονοτικό).

Στη θεατροπαιδαγωγική δράση χρησιμοποιείται μία ιστορία: τα παιδιά συναντούν έναν μαθητή της Γ'Α Λυκείου, που πιστεύει σε άλλο Θεό. Τη διαφορετικότητά του τονίζουν όλοι γύρω του, η μητέρα, ο πατέρας, οι φίλοι, με τον τρόπο που μιλούν και συμπεριφέρονται. Ο μαθητής, μέσα από διάφορα περιστατικά, συγκρούεται με τους γονείς του, μ' έναν φίλο του, αλλά και με μία φίλη του, με την οποία δεν μπορεί να είναι μαζί, επειδή είναι διαφορετικοί.

Οι μαθητές χωρίζονται σε ομάδες και δουλεύουν πάνω στην ιστορία, μέσα από δραστηριότητες εξερεύνησης και εκπαιδευτικού δράματος. Το 70% των παιδιών δηλώνουν πιστοί, αλλά δεν εκκλησιάζονται.

Πριν από τη θεατροπαιδαγωγική δράση, οι μαθητές καλούνται να απαντήσουν σε μία σειρά από ερωτήσεις. Πιστεύουν, σήμερα, οι νέοι; Ποια είναι η σχέση τους με την εκκλησία; Τι πιστεύουν για τους μουσουλμάνους και τις άλλες θρησκείες; Πόσο ανεκτικοί και πόσο ρατσιστές είναι; Αλλάζουν οι στάσεις και οι αντιλήψεις τους για την ετερότητα;

Όπως προέκυψε, η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή τους, κυρίως για τα παιδιά της Θράκης. Πάνω από το 70% των μαθητών της Κομοτηνής δήλωσαν ότι είναι πιστοί και θεωρούν (σε ποσοστό 50%) τους γονείς τους λιγότερο πιστούς από τους ίδιους. Στη Θεσσαλονίκη, το 55% των μαθητών δηλώνουν πιστοί. Και οι δύο ομάδες, πάντως, ενώ δηλώνουν ότι πιστεύουν και ότι η θρησκεία αποτελεί προτεραιότητα στην κρίση τους προς τους άλλους, δεν εκκλησιάζονται.

Σε ερώτηση, ποια είναι η πηγή πληροφόρησης για τη θρησκεία τους και για τις άλλες, οι μαθητές αξιολόγησαν, με σειρά προτεραιότητας, το σχολείο, την οικογένεια, την εκκλησία, ενώ ακολουθούν τα μέσα ενημέρωσης.

"Η θρησκευτική εκπαίδευση πρέπει να είναι υποχρεωτική στο σχολείο για όλους, εφόσον ετοιμάζει τα παιδιά, γνωσιακά και διαπολιτισμικά, για τη θρησκεία τους και για τις άλλες, ενώ σε δεύτερο επίπεδο νοηματοδοτεί την ταυτότητά τους, διαμορφώνει στάση σεβασμού απέναντι στο διαφορετικό και τους προετοιμάζει να γίνουν σωστοί πολίτες", σχολίασε ο κ.Λιάγκης και διευκρίνισε: "γνώση δεν σημαίνει πίστη. Αυτή αφορά την εκκλησία, η οποία θα πρέπει να αναλάβει τον ρόλο της. Το σχολείο διαμορφώνει καλούς πολίτες και η εκκλησία διαμορφώνει πιστούς".

Το 57% εμφανίζονται μη ανεκτικοί στους αλλόθρησκους.

 

 Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η μεταστροφή της αντίληψης των μαθητών στη θρησκευτική ετερότητα. Πριν από την εφαρμογή του προγράμματος, οι στάσεις των μαθητών, σε μεγάλο ποσοστό, δεν ήταν ανεκτικές απέναντι στους πιστούς άλλων θρησκειών και ο βαθμός ανεκτικότητας ήταν διαφορετικός μεταξύ αυτών που γνώριζαν προσωπικά μουσουλμάνους και σ' αυτούς που δεν γνώριζαν. Καθόλου έως μη ανεκτικοί ήταν το 57% των μαθητών- στη Θεσσαλονίκη οι μη ανεκτικοί ήταν πολλοί περισσότεροι (70%) απ' ό,τι στη Θράκη (40%)- ενώ πολύ ανεκτικοί ήταν το 24,4%.

Μετά το θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα, το ποσοστό των πολύ ανεκτικών διπλασιάστηκε (53,3%), ενώ μειώθηκαν όλες οι διαβαθμίσεις των αρνητικών στάσεων σε λιγότερο αρνητικές, κατά 20-30%.

Τα παιδιά της Θεσσαλονίκης παραδέχονται ότι, ρόλο στη γνώμη τους παίζει η εικόνα που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ για τους μουσουλμάνους (60%), ενώ τα παιδιά της Θράκης το σχολείο. Στη Θράκη, εξάλλου, αν και οι μαθητές δηλώνουν σε ποσοστό 100% ότι γνωρίζουν τους <<άλλους>>, δεν έχουν σχέσεις ουσιαστικής επικοινωνίας μαζί τους (γνωρίζουν το όνομά τους, αλλά δεν πήγαν ποτέ στο σπίτι τους).

"Περνούν μισή μέρα μαζί στο σχολείο, αλλά περίμεναν μία παιδαγωγική δράση για να γνωριστούν πραγματικά μεταξύ τους. Μάλιστα, μετά τη δράση, αλλάζει η αρνητική γνώμη για τους 'άλλους', από το 42% στο 26%", ανέφερε ο κ. Λιάγκης.

Τρεις μήνες μετά την εφαρμογή του προγράμματος, οι μαθητές, σε ποσοστό πάνω από 90%, το περιγράφουν, χρησιμοποιώντας λέξεις, όπως: κατανόηση, θέληση, ευαισθητοποίηση, αγάπη, δικαίωμα, συγκατάβαση, ισότητα. Το 66% θεωρεί ότι η ομαδική εργασία τούς οδήγησε σε κριτική των στάσεών τους απέναντι στον "άλλο" και χρησιμοποίησαν εκφράσεις όπως "με έκανε να σκεφτώ", "σου ανοίγει τα μάτια", "το μάθημα γίνεται πιο ευχάριστο" κ.ά.

Η θετική στάση των μαθητών προς το σχολείο αποτυπώθηκε και από τους καθηγητές: "Είπαν ότι, εάν γίνονται έτσι τα μαθήματα, θα έρχονται στο σχολείο με χαρά και ενδιαφέρον", ακόμη και για παιδιά με δυσλεξία ή παιδιά που δεν μιλούν ποτέ στην τάξη: "πρώτη φορά άκουσα τη φωνή του, να εκφράζει άποψη, να συμμετέχει".

"Τα θεατροπαιδαγωγικά προγράμματα μπορούν να συμβάλλουν στην ηθική και πολιτική διαπαιδαγώγηση των νέων σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, μπορούν να τα επικοινωνήσουν με επιτυχία στο σχολείο και να ενισχύσουν την αλλαγή στάσεων και την καλλιέργεια αξιών", κατέληξε ο κ. Λιάγκης.

 

ΠΗΓΗ: 1 Φεβρουαρίου 2010 (12:10 UTC+2), http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=8802

Αυτή η Νεολαία δεν είναι Ορφανή

 

 Της Εύης  Βουλγαράκη-Πισίνα

 

Ετήσια επέτειος του θανάτου ενός απ' τα παιδιά μας. Του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και η επέτειος της μνήμης χαρακτηρίστηκε από μια πορεία μάλλον πενιχρή και ιδιάζουσας ταυτότητας, αφού εκεί δεν συμμετείχε ούτε το ΚΚΕ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, παρά μόνο ο Συνασπισμός και κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Επίσης συμμετείχε και κόσμος αρκετός, ο οποίος με αρκετή αμηχανία εντάχθηκε σε μπλοκ που ίσως δεν τον εξέφραζαν και που προφανώς δεν γνώριζε τους συντελεστές τους. Ο κόσμος όμως αυτός, εκτός από την έντονη παρουσία της αστυνομίας, ήταν που στάθηκε εμπόδιο στο έργο των γνωστών αγνώστων, που σε αντίθεση με τα ΜΜΕ η ίδια η νεολαία δεν τους προσδίδει κανέναν τίτλο τιμής αλλά τους αποκαλεί απλώς «μπαχαλάκηδες».

Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την επομένη. Γιατί άραγε την επομένη; Επειδή οι εκπαιδευτικοί φορείς κόπτονται τόσο για την παιδεία; (Θεωρούμε ότι οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ, ΔΟΕ και τα συναφή φέρουν βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημά της). Μήπως επειδή με τα σχολεία ανοιχτά χειραγωγείται καλύτερα ο μαθητόκοσμος; Ή μήπως γιατί είναι απλώς μια ευκαιρία για κοπάνα απ' τη δουλειά και απώλεια άλλης μιας (άχρηστης κατά τεκμήριο ούτως ή άλλως) εργασιακής μέρας;

Έστω. Οι πορείες έγιναν όπως έγιναν. Και η Αθήνα δεν έγινε Βηρυττός. Μείζον το πρόταγμα και ο στόχος, και επιτυχία έχει να δείξει η αστυνομία και ο νέος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Όμως. Οι προληπτικοί έλεγχοι της αστυνομίας (εντάξει μέχρις εδώ) και οι πάνω από χίλιες (προληπτικές) προσαγωγές δημιουργούν σοβαρότατα ερωτήματα για την πορεία της δημοκρατίας μας. Αλλά και για την αντιμετώπιση της νεότερης γενιάς.

Στη μια από τις δυό πορείες ήμουν παρούσα. Και στις δυό ήταν εκεί τα παιδιά μου. Επίσης τα ανήψια μου, οι φίλοι των παιδιών μου, τα παιδιά των δικών μας φίλων. Και η αστυνομία προσήγαγε κάποιους εξ αυτών που απλώς περνούσαν αμέριμνοι (μάλιστα κάποιοι ούτε στην πορεία δεν πήγαιναν, αλλά απλώς κινούνταν στο κέντρο). Σε παιδιά φοβισμένα εκστόμισαν απειλές, να μην τολμήσουν να πάνε στην πορεία γιατί χάθηκαν… Τα παιδιά φοβισμένα δεν μίλησαν.

Οι γονείς όμως αναρωτιόμαστε; Προς τι όλο αυτό; Ήταν παράνομο το συλλαλητήριο; Είναι μήπως παράνομο να διαδηλώνει κανείς ειρηνικά σ' αυτή τη χώρα; Ο μόνος τρόπος να προστατεύσει η αστυνομία τις περιουσίες των πολιτών είναι να μας κλείσει όλους ερμητικά στα σπίτια; Γιατί ο προφανής σκοπός όλων αυτών των μέτρων, δεν είναι η καταπολέμηση της βίας, αλλά ο εκφοβισμός των πολιτών και ιδίως της νεολαίας.

Σαν γονείς δεν θέλουμε να ακούσουμε ότι το παιδί μας είναι προσαχθέν. Άλλωστε αυτό μοιάζει με συνώνυμο του «απαχθέν», καθώς για ώρες επί ωρών κανείς δεν γνωρίζει που είναι το παιδί, καμία επικοινωνία δεν του επιτρέπεται, καμία καταγραφή δεν γίνεται ότι βρίσκεται π.χ. στη ΓΑΔΑ ή όπου αλλού. Αυτό συνέβη σε παιδιά φίλων, που απολύτως καμία σχέση με τη βία δεν έχουν.

Εμείς οι γονείς καθόμαστε ένα βήμα παραπίσω. Γιατί αντιλαμβανόμαστε τη σημασία της κοινωνικής ειρήνης, γιατί αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για μια υποτυπώδη έστω λειτουργία της αγοράς. Έτσι πληρώνουμε, βουβά πικραμένοι αλλά πάντως όχι εξεγερμένοι, και όλους τους λογαριασμούς που έρχονται σωρηδόν. Τα πράσινα τέλη στα παλιά αυτοκίνητα, από μια κυβέρνηση που ρίχνει σωρηδόν τα χημικά και τα δακρυγόνα. Το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, ενώ πολλοί συμπολίτες μας δεν γνωρίζουν ούτε πως θα πληρώσουν τη ΔΕΗ του σπιτιού τους που χτίστηκε ίσως σε καλύτερες μέρες. Η αγορά γνωρίζει ότι μάταια περιμένει τον 13ο μισθό, ο οποίος θα πάει όλος πίσω στο αδηφάγο δημόσιο με τη μια μορφή ή την άλλη και δεν θα μείνει τίποτε, ούτε καν για την αποπληρωμή δανείων και καρτών. Σκύβουμε το κεφάλι και βουβά ακολουθούμε αποδεχόμενοι ότι είναι μείζον το πρόταγμα να σωθεί η οικονομία και να μην καταβαραθρωθούμε συλλογικά.

Δεν μας λείπει όμως και η επίγνωση ότι άλλος πεινά και άλλος μεθύει. Δεν μας λείπει η επίγνωση ότι η νεολαία βρίσκεται σε εργασιακό αδιέξοδο και σε αδιέξοδο γενικώς.

Δεν θα μείνουμε για πολύ άπραγοι θεατές, αν νιώσουμε ότι η εξαπάτηση συνεχίζεται, ότι η σπατάλη δεν περιορίζεται, ότι οι όροι ζωής δεν βελτιώνονται, ότι το δημόσιο δεν συμμαζεύεται, ότι τα ταμεία μας δεν εξυγιαίνονται.
Ο πόνος του γονιού που ξέρει ότι τα παιδιά του θα ζήσουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες από τον ίδιο είναι βαρύς και δυσβάσταχτος. Και τα παιδιά μας δεν είναι ορφανά. Ας το γνωρίζει αυτό η όποια διακυβέρνηση.

Πέτυχε η αστυνομία τον περιορισμό των εκτρόπων. Πραγματικά συγχαρητήρια. Πέτυχε όμως και να νιώσει η νεολαία μια ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση, να μάθει τι θα πει αυταρχισμός από νωρίς. Μια τόσο πολλαπλά στριμωγμένη νεολαία, δεν θα εξεγερθεί κάποια στιγμή; Και η έκρηξή της δεν θα είναι και πάλι ένα κύμα άλογο, ορμητικό, ανεξέλεγκτο;

Περιμένουμε η Πολιτεία να δει επιτέλους τη Νεολαία όχι ως οιονεί ταραξίες αλλά ως το μέλλον και το παρόν του τόπου. Περιμένουμε να τους δώσει ένα μέλλον και να τους αφήσει ένα παρόν. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για επιτυχία και για πραγματική προστασία του πολίτη.

 

ΠΗΓΗ: Εφημ. «Χριστιανική», Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009, φ. 811 (1123), σελ. 9, ηλ. δημοσίευση Τετάρτη, 09 Δεκέμβριος 2009,

http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/811/aute-neolaia-den-einai-orphane.html

Τα παιδιά θύματα των Μεγάλων 

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Το 1946 ιδρύθηκε στα πλαίσια του ΟΗΕ η οργάνωση UNICEF με σκοπό να συνδράμει στη στήριξη των δοκιμαζομένων παιδιών απανταχού της γης. Η 12^η Δεκεμβρίου, ημέρα της ίδρυσής της, ορίστηκε ως ημέρα των παιδιών όλου του κόσμου.

Κύλισαν 60 και πλέον έτη από τότε και η δοκιμασία των παιδιών δεν έχει τέλος, παρά τις κατά καιρούς υπογραφές της διακήρυξης των δικαιωμάτων τους από τις κυβερνήσεις των χωρών του πλανήτη. Όπως οι συνθήκες υπογράφονται για να παραβιάζονται έτσι και οι διακηρύξεις υπογράφονται για να αθετούνται.

Τα παιδιά είναι τα πλέον ευαίσθητα πρόσωπα στο σύνολο του πληθυσμού κάποιας χώρας. Αυτά είναι και τα πρώτα που θα καταπονηθούν, ώστε να οδηγηθούν στον θάνατο εκεί όπου επικρατούν δυσμενείς συνθήκες πάσης φύσεως. 10.000.000 παιδιά ηλικίας μικρότερης των 5 ετών πεθαίνουν ετησίως από διάφορες αιτίες. Ο συνολικός αριθμός των παιδιών που πεθαίνουν είναι πολύ μεγαλύτερος. Ας εξετάσουμε τις σημαντικότερες αιτίες θανάτου:

 Η πείνα:  Είναι η πρώτη αιτία  Τα θύματά της ξεπερνούν το 1/3 του αριθμού των παιδιών που προαναφέραμε (UNICEF).

Οι ασθένειες: Λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος με τη βοήθεια, ασφαλώς, του υποσιτισμού. Άκρως εντυπωσιακό για μας που αγνοούμε τις συνθήκες που επικρατούν στις φτωχές χώρες είναι το ότι σημαντικός είναι ο αριθμός των θυμάτων από αφυδάτωση λόγω γαστρεντερίτιδας που προκαλείται από έλλειψη καλώς συνθηκών υγιεινής και κυρίως από την λήψη μη ποσίμου ύδατος (1 δισεκατομμύριο συνάνθρωποί μας δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιομο νερό). Πολλοί είναι επίσης οι θάνατοι από ελονοσία, ιλαρά, φυματίωση και, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, AIDS.

Οι έκρυθμες καταστάσεις: Οι πόλεμοι είναι διαρκείς και τα παιδιά πέφτουν θύματα, καθώς εμπλέκονται στις ζώνες των επιχειρήσεων. ΄Αλλα πάλι επιστρατεύονται και εξαναγκάζονται να πολεμήσουν.

Πέρα από τον θάνατο, που σε αρκετές περιπτώσεις αποτελεί λύτρωση, τα παιδιά υφίστανται και δοκιμασίες μακροχρόνιες. Αυτές είναι η εργασία εξ απαλών ονύχων ή σεξουαλική εκμετάλλευση από τρίτους, προκειμένου αυτά να εξασφαλίσουν την επιβίωση της οικογενείας τους με τη συντόμευση της προσωπικής τους ζωής. Οι ίδιοι οι γονείς εξαναγκάζονται να τα διαθέσουν ως δούλους σε οφειλέτες τους ή να τα παραδώσουν προς εξασφάλιση της επιβίωσης των λοιπών μελών της οικογένειας. Τα θύματα, λόγω κακοπάθειας, θα οδηγηθούν στον θάνατο το αργότερο στα πρώτα νεανικά τους χρόνια. 1.000.000 παιδιά, αγόρια και κορίτσα, εισάγονται κατ' έτος στο κύκλωμα της οργανωμένης πορνείας (UNICEF). Άλλα παιδιά μεγαλώνουν στην κυριολεξία στο δρόμο, εγκαταλελειμμένα από τους γονείς τους. Είναι τα γνωστά ως παιδιά του δρόμου. Αυτά πέφτουν σύντομα θύματα συμμοριών, για να οδηγηθούν στο οργανωμένο έγκλημα ή στο κύκλωμα της πορνείας.

Βέβαια συνηθίζουμε να θέτουμε το ερώτημα: Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με μας; Έχουν και παραέχουν, όσο και αν επιχειρούμε να αποσείσουμε την ευθύνη για τα εγκλήματά μας περιχαρακωμένοι στην άγνοιά μας για την τραγική κατάσταση των αποκλήρων του πλανήτη.

Η πείνα επιδεινώθηκε ραγδαία στον πλανήτη κατά τον 20^ο αιώνα και αυτό οφείλεται στην άγρια καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των φτωχών χωρών από τις ανεπτυγμένες καλούμενες χώρες, ανεπτυγμένες σε μεθόδους απάτης και ληστρικής επιβολής επί των αδυνάτων. Η παραχώρηση ανεξαρτησίας δεν έφερε και το τέλος των δεινών, αλλά απεναντίας επέτεινε αυτά. Οι πρώην αποικιοκράτες διατήρησαν τον έλεγχο επί των πλουτοπαραγωγικών πηγών, μέσω εγκαθέτων κυβερνήσεων, και η ζωή κατέστη αθλιότερη, λόγω της διάλυσης του κοινωνικού ιστού και της, προϊόντος του χρόνου, υιοθέτησης δυτικών καταναλωτικών προτύπων εκ μέρους των φτωχών. Η ξηρασία, που πρώτα έπληξε την υποσαχάρια Αφρική, στην αρχή της δεκαετίας του 1970, οφείλεται στη δράση του απλήστου δυτικού ανθρώπου. Τότε όμως άρχισαν να πεθαίνουν απόκληροι και ουδείς έδωσε σημασία στο γεγονός ότι πολλές οικογένειες έχασαν το ζωικό τους κεφάλαιο και, πέραν αυτού, αναγκάστηκαν να καταναλώσουν τον σπόρο της επόμενης χρονιάς και να μεταναστεύσουν. Άλλοι πάλι πείνασαν, επειδή πείστηκαν από πουλημένους στα μεγάλα συμφέροντα ντόπιους ειδικούς να στραφούν προς δυναμικές καλλιέργειες, η τιμές των προϊόντων των οποίων κατακρημνίστηκαν. Ακόμη και οι μητέρες πείστηκαν, με άθλια διαφήμιση, να εγκαταλείψουν τον θηλασμό και να καταφύγουν στα γάλατα πολυεθνικών εταιριών!

Η αντιμετώπιση της πληθώρας των ασθενειών θα ήταν δυνατή σε ικανοποιητικό βαθμό, αν οι ισχυροί δεν επέβαλλαν στους "προστατευομένους" τους ηγέτες να δαπανούν το γλίσχρο εθνικό εισόδημα σε εξοπλισμούς και στη συνέχεια να προκαλούν τοπικής κλίμακος συρράξεις. Οι φονικότατοι πόλεμοι στη Μπιάφρα (Νιγηρία), στη Ρουάντα και στο Μπουρούντι, στο Κογκό, στην Αγκόλα, στο Σουδάν, στη Σομαλία έγιναν με υποκίνηση των πλουσίων χωρών. Το ίδιο και οι πόλεμοι στο Βιετνάμ και στην Καμπότζη (τότε υπήρχε το άλλοθι του κομμουνιστικού κινδύνου), στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στον Λίβανο και στη Γάζα. Τέλος η Λατινική Αμερική δεν κατάφερε να ανορθωθεί εξ αιτίας των σκληρών δικτατοριών που επέβαλε κατά καιρούς η πολεμική ισχύς των ΗΠΑ. Πάμφθηνα εμβόλια δεν υπάρχουν σε επαρκείς ποσότητες, για την αντιμετώπιση ασθενειών που έχουν εκλείψει από τις πλούσιες χώρες. Και στην προσπάθειά τους οι φτωχοί να αντιμετωπίσουν την μάστιγα του  AIDS αντιμετωπίζουν την αγριότητα των απλήστων για κέρδη φαρμακοβιομηχανιών, οι οποίες παρεμβαίνουν, ώστε να απαγορευθεί η παρασκευή αντιγράφων των φαρμάκων τους σε φτωχές χώρες!

Το κύκλωμα της παιδικής εργασίας εξασφαλίζει υπερκέρδη με τη διάθεση στις αγορές των πλουσίων χωρών των παμφθήνων προϊόντων που παράγουν τα παιδιά-δούλοι. Το κύκλωμα της παιδικής πορνείας εξασφαλίζει επίσης υπερκέρδη με την προσφορά των παιδιών-πορνών σε διεστραμένους Ευρωπαίους και Βορειοαμερικανούς, πέρα από τους εντοπίους. Και είναι γνωστό ότι πλήθος ταξιδιωτικών πρακτορείων διαφημίζουν τέτοιους "παραδείσους" σε περιοχές της νοτιοανατολικής Ασίας.

Οι πλούσιες χώρες στην παρακμή που βιώνουν δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει και εξακολουθούν να διαπράττουν σε βάρος των φτωχών λαών και κυρίως των παιδιών των λαών αυτών. Η τιμωρία τους διαφαίνεται να έλθει μέσα από τα παιδιά αυτών που θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Και εκείνο που τρομάζει τους κατέχοντες είναι η διαπίστωση ότι οι απόκληροι του πλανήτη γεννούν "επικινδύνως" πολλά παιδιά. Μ' αυτή καταλαμβάνονται από πανικό και κραυγάζουν: Καμμιά άλλου είδους βοήθεια στους απόκληρους παρά μόνο για στήριξη προγραμμάτων οικογενειακού προγραμματισμού (διανομή προφυλακτικών ή και στείρωση!).

Σιγά τη βοήθεια που προσφέρετε υποκριτές! Ποτέ δεν φανήκατε συνεπείς (πλην των Σκανδιναβών) στη δέσμευσή σας έναντι των αποκλήρων. Τους πετάτε ψίχουλα, ενώ συνεχίζετε να τους καταληστεύετε με τη νέα σατανική σύλληψή σας, το χρηματιστήριο αγροτικών προϊόντων. Μέσω αυτού καταφέρατε να διπλασιάσετε την τιμή των βασικών ειδών διατροφής πολυπληθών λαών εντός τριετίας (2006-2008). Και καμαρώνετε για τα επιτεύγματά σας και στρέφετε αλλού, μέσω της τρομολαγνείας που διασπείρετε (ιδέ νέα γρίπη) την προσοχή των αποχαυνωμένων από την ευμάρεια λαών σας. Αλλά ο Ντοστογιέφσκυ είχε γράψει πολύ εύστοχα:  "H ζωή και η ιστορία της ανθρωπότητος δεν θα δικαιωθούν ποτέ, όσο σ' αυτόν τον κόσμο πεθαίνει κι ένα μονάχα παιδί από πείνα".                                                        

                                  "ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ", 13-12-2009