Ναι στην πολυτεκνία, όχι στη γενοκτονία!…

 

Του Κώστα Διον. Κορδάτου*

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού,

παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι,

κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά…»

«Οδυσσέας Ελύτης»

 

"Δυστυχώς" οι Σύλλογοι Πολυτέκνων σε αγαστή συνεργασία με την ΑΣΠΕ επιβάλουν χαράτσια με τις θεωρήσεις των βιβλιαρίων που ανέρχονται είκοσι (20) ευρώ για όλα τα βιβλιάρια της οικογένειας, 24 ευρώ για την πρώτη έκδοση βιβλιαρίου και δώδεκα (12) ευρώ λόγω απώλειας!

Μετά δε την περικοπή των πολυτεκνικών επιδομάτων (ζούμε την εποχή των ισχνών αγελάδων), όπου σταμάτησε η συνδρομή να εισπράττετε πλέον κεντρικά η ΑΣΠΕ επέβαλε κεφαλικό φόρο 2 ευρώ για κάθε (ένσημο) μέλος της οικογένειας και ο Σύλλογος παίρνει τα υπόλοιπα, στους δύσκολους καιρούς που… ζούμε ενώ δεν δίστασαν να μετατραπούν σε σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες.

Ταυτόχρονα αυτοί που παίρνουν τρόφιμα (φέτος εισόδημα κάτω από 7.200 ευρώ, άνεργοι!!!) κάθε φορά δίνουν έξτρα 5 ευρώ όταν στον απολογισμό (Γ.Σ. 26-1-2013) παρουσιάστηκαν έξοδα αποθήκης 15.000 ευρώ χωρίς όμως να αναφέρεται εάν τα ποσά αυτά καλύπτονται από τα έσοδα του χαρατσιού ή του τακτικού ταμείου!

Το κράτος ποτέ δεν στήριξε ουσιαστικά την πολύτεκνη οικογένεια, αφού δεν έκανε πράξη την συνταγματική επιταγή, που το άρθρο 21 παρ. 2 του Συντάγματός μας προβλέπει, δηλαδή ως ιδιαίτερη μεταχείριση λόγω της αυξημένης οικογενειακής ευθύνης.

Η κεντρική εξουσία προκειμένου να αποφύγει το κόστος και την εμπλοκή της σε έναν χώρο με ιδιαιτερότητες ενώ από την άλλη να δείχνει ότι ενδιαφέρεται για την ύπαρξη κοινωνικής πολιτικής, που επιβάλλεται να ασκεί στη περίπτωση των πολύτεκνων οικογενειών, εκχώρησε στην ΑΣΠΕ το δικαίωμα της πιστοποίησης της πολυτεκνικής ιδιότητας. Ταυτόχρονα η νομιμοποιητική βάση αυτής της παραχώρησης (χωρίς άμεσο κόστος). από το κράτος, μεταφράζεται σε κάποιες ισχνές κοινωνικές υπηρεσίες ανταποδοτικής διαχείρισης από τους ίδιους τους Συλλόγους. Τέτοιες είναι η διαδικασία χορήγησης βιβλιαρίων έκπτωση των εισιτηρίων στις δημόσιες συγκοινωνίες, η συλλογή δικαιολογητικών (αντί δημόσιας υπηρεσίας) για τα επιδόματα φτώχειας και για τη διάθεση τροφίμων και μάλιστα για ορισμένους πολυτέκνους.

Με τον τρόπο αυτό όμως έχει μετατρέψει τους ίδιους τους Συλλόγους σε μηχανισμούς διεκπεραίωσης και διαχείρισης ενός έργου που θα έπρεπε να επιτελεί το κράτος εντελώς δωρεάν και όχι οι υπάλληλοι των Συλλόγων, «φορτώνοντας» μεγάλα ποσά στους ίδιους τους πολύτεκνους. Η διάθεση των τροφίμων, που στην ουσία είναι μια κοροϊδία της Ε.Ε. και όλων αυτών των μεγαλοκαρχαριών που εξαθλιώνουν τους πολίτες κυρίως του ευρωπαϊκού νότου, με τον τρόπο που γίνεται και με τις ελάχιστες ποσότητες που διατίθενται μόνο σε ένα μικρό μέρος των μελών και σε αραιά χρονικά διαστήματα εκτός ότι μας προσβάλει δεν λύνει ουσιαστικά στους πολύτεκνους το πρόβλημά τους από τη καθημερινή ανέχειας!

Ο διαχωρισμός των πολυτέκνων με βάση το εισόδημά τους και μάλιστα με ποσά που στην ουσία είναι κάτω από το όριο της εξαθλίωσης έχει οδηγήσει τους Συλλόγους σε αργό «θάνατο», αφού οι περισσότεροι δεν συμμετέχουν διότι δεν καλύπτονται στις περισσότερες περιπτώσεις όσον αφορά την πολυτεκνική ιδιότητα.  

Η ευρωπαϊκή ελίτ και οι κυβερνώντες του αστικού κράτους με αυτόν τον τρόπο θέλουν να εξιλεωθούν για την ταξική τους πολιτική, προσπαθώντας ταυτόχρονα να νομιμοποιηθούν με τις δήθεν…. παραχωρήσεις τους για να καταφέρνουν το «διαίρει και βασίλευε» ώστε να αποδυναμώνουν ένα κίνημα, που η ενότητά του φοβίζει. Ταυτόχρονα η κάθε μορφή εξουσίας θέλει να χειραγωγεί με τους μηχανισμούς που διαθέτει,συνήθως με  τους βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων και κάποιους άλλους φορείς, γιατί όλοι αυτοί θεωρούν τους πολυτεκνικούς Συλλόγους προνομιακό τους χώρο, χωρίς όμως να τους συμπαρίσταται και ανάλογα.  

Οι αρμοδιότητες αυτές που είχαν παραχωρηθεί στην ΑΣΠΕ αν πάρουμε υπόψη και την οικονομική ανέχεια των περισσότερων πολύτεκνων οικογενειών, τα αναχρονιστικά καταστατικά, καθώς και την παρακολουθητική στάση των τοπικών συλλόγων, δημιούργησαν ένα συντηρητικό ελεγχόμενο περιβάλλον για τη διατήρηση των όποιων προνομίων αφού οι υπερεξουσίες, που έχουν τους καθιστούν προς το παρόν ακόμα αναγκαίους στα μάτια των απλών ανθρώπων που σήμερα δυστυχούν. Με την διαφορά ότι το τροϊκανό σύστημα περιστολής των δημοσίων δαπανών πλέον δεν τους διευκολύνει άλλο και τους αναγκάζει "χωρίς οίκτο" να βάλουν χαράτσια ανταποδοτικότητας για να συντηρηθούν.

Μέχρι σήμερα οι «κραταιοί» του πολυτεκνικού «κινήματος» δεν ανησυχούσαν για τα λειτουργικά τους έξοδα, που είναι και αυξημένα ένεκα του αποτελέσματος, μετά τις περικοπές των επιδομάτων από την μνημονιακή συγκυβέρνηση έχουν καταλάβει ότι η εποχή των «παχιών αγελάδων» τελείωσε και πολύ γρήγορα έσπευσαν να βάλουν χαράτσια στους «χειμάζοντας» πολύτεκνους, εκτός και εάν δεν γνωρίζουν σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα μέλη τους!

Όλα αυτά θέλουν να τα δικαιολογήσουν ότι δεν βγαίνει ο Σύλλογος και πρέπει να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργίας του. Μέχρι σε ένα σημείο μπορούμε να κατανοήσουμε την αγωνία αυτή χωρίς να γνωρίζουμε και την αναγκαιότητα και τι αντιπροσωπεύουν ορισμένες δραστηριότητες του Συλλόγου στην πολύτεκνη οικογένεια. Αλλά τον να χρηματοδοτούνται εκδηλώσεις και δράσεις με προσωπικά κριτήρια, που σε πολλές περιπτώσεις προκαλούν και από την άλλη να καλούνται να πληρώνουν τα μέλη ένα χαράτσι που για τους περισσότερους, που δεν μετακινούνται και δεν σπουδάζουν παιδιά (που να πάνε και με τι;), το βιβλιάριο δεν τους χρειάζεται καν.

Το ποσό αυτό της ετήσιας συνδρομής 24-30 ευρώ ούτε στα ποιο εύρωστα σωματεία δεν εισπράττεται πλέον (καθηγητές ιατροί, δικηγόροι κ.α.).

Ο τρόπος που συνεχίζουν να λειτουργούν οι Σύλλογοι των πολυτέκνων και η γραφειοκρατική ΑΣΠΕ πολύ φοβούμαστε ότι θα συρρικνώσουν ακόμα περισσότερο τον χώρο με ότι αυτό συνεπάγεται για τον κόσμο αυτό, που σήμερα η οικογένειά του υποφέρει και ίσως αύριο δεν θα μπορεί να ζήση. Υπάρχουν πολλές οικογένειες πολυτέκνων στο Αγρίνιο, όπου στερούνται ακόμα και το ημερήσιο φαγητό. Τρέχουν στις ενορίες και σε φιλανθρωπικούς φορείς και "επαιτούν" για να εξασφαλίσουν περιστασιακά την τροφή τους με την παντελή απουσία του Πολυτεκνικού Συλλόγου.

Δεν μπορείς να διοργανώνεις εκδρομές όταν υπάρχουν οικογένειες στο Αγρίνιο και στα Περίχωρα που δεν έχουν ρεύμα και άλλες να πεινούν. Όταν υπάρχουν παιδιά πολυτέκνων στο σχολείο που κινδυνεύουν από υποσιτισμό, όταν οι φοιτητικές εστίες μοιράζονται σε όποιους έχουν «βύσμα», όταν οι Ρομά πολύτεκνοι έχουν εγκαταλειφθεί στην «εξώπολη», όταν η τοπική κοινωνία δεν έχει δει ποτέ τον Σύλλογο να διεκδικεί μαζί της τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα της περιοχής μας.

Όταν η ανεργία, κυρίως στα νέα παιδιά των πολυτέκνων οικογενειών «τσακίζει κόκαλα». Όταν δεν υπάρχει καμία μέριμνα, κανέναν ενδιαφέρον για τα νέα παιδιά. Όταν το καταστατικό του Συλλόγου αποκλείει από μέλη τα τέκνα των πολυτέκνων και έτσι δεν μπορούν να δραστηριοποιηθούν και να κοινωνικοποιηθούν με την ιδιότητα τους αυτή.

Όταν οι «γονείς» της οικογένειας μέλη των Συλλόγων ήδη είναι γερασμένοι και η νέα γενιά δύσκολα καταφέρνει να κάνει οικογένεια, πόσο δε μάλλον να αποκτήσουν την πολυτεκνική ιδιότητα άρα και του νέου μέλους στο Σύλλογο.   

Τότε οι πολυτεκνικοί Σύλλογοι στο άμεσο μέλλον θα έχουν τεράστια δομικό πρόβλημα συγκρότησής τους, άρα και συνέχειάς τους.

Να φύγουμε από τις «σκουριές» του παρελθόντος

Η αναγέννηση των πολυτεκνικών Συλλόγων δεν μπορεί να γίνει από εκείνους που αδρανούν και δεν αντιδρούν στο κοινωνικό «μακελειό» που γίνεται ιδιαίτερα στις μέρες μας, ενώ αδιαφορούν και για το μέλλον όλων των παιδιών.  

Δεν μπορείς να συντηρείς έναν ανορθολογικά οργανωμένο και κλειστό Σύλλογο παλαιάς εποχής, λειτουργικά πολυέξοδο και χωρίς ουσιαστική δράση για τον πολύτεκνο και να ζητάς να συναινέσουμε σε όλα αυτά, δια της σιωπής και της μετάνοιας! Αυτό τουλάχιστο από θέση αρχής δεν θα τους το παραχωρήσουμε.         

Αυτές οι ενέργειες φανερώνουν και την αντίληψη που έχει επικρατήσει στο χώρο των πολυτέκνων και αναδεικνύει επίσης την ανάγκη για άλλες αποφάσεις ανόρθωσης των Σωματείων αυτών και την αναγέννηση ενός ρωμαλέου πολυτεκνικού κινήματος, αν θεωρούμε ότι το έχουμε ανάγκη για να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας. Διότι σε τελική ανάλυση υπάρχει και ο ατομικός δρόμος που εμείς δεν συμφωνούμε.

Τα πραγματικά προβλήματα των πολύτεκνων, χωρίς επεξεργασμένες επιστημονικές θέσεις για τα νέα δεδομένα που επικρατούν στην κοινωνία των εξαρτημένων οικονομιών των χωρών μελών της ΕΕ, πολύ φοβούμαστε ότι η οικογένεια ως πρωτόγεννές συλλογικό υπόδειγμα με την απόλυτη επικράτηση της πολιτικής «ηθικής» των «ενάρετων» προτεσταντών του βορά θα πνέει τα λοίσθια. 

Οι «εχθρικές» αντιλήψεις για την ύπαρξη ενός μάχιμου πολυτεκνικού κινήματος από τις μονοδιάστατες θεοκρατικές παραδοχές και από τις διάφορες αγκυλώσεις, των ανθρώπων που αποτελούν τις πλειοψηφίες στους Συλλόγους, δεν μπορούν να απαντήσουν στη σημερινή σύνθετη και πολύ δύσκολη κοινωνική συγκυρία.

Τα δεδομένα της εποχής είναι ευμετάβλητα και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα καταστρέφει τις παραγωγικές σχέσεις αιώνων, τις συλλογικές αξίες και κανόνες του κινήματος και στοχεύουν στην εξαθλίωση του ευρωπαϊκού νότου και εσύ να προσπαθείς να σώσεις, με μεταφυσικούς όρους, μόνο την κλειστή σου ομάδα.

Οι Σύλλογοι πολυτέκνων καθώς και οι συνδικαλιστικοί φορείς έχουν χάσει ιδεολογικά τις χωρικές τους συντεταγμένες αφού οι καιροί απαιτούν άλλα κοινωνικά υποδείγματα με βάση τις καθημερινές ανάγκες κυρίως των νέων κάτι που όλοι αυτοί που ηγούνται δεν μπορούν να αφουγκραστούν! Χωρίς Ουμανισμό και εμπιστοσύνη στα μέλη σου δεν μπορείς να έχεις μέλλον, και να μιλάς για αλληλεγγύη και συναδελφοσύνη.  

Αυτό μπορεί να γινότανε κάποτε στη βιομηχανική εποχή των σταθερών σχέσεων εργασίας και σε έναν επίπεδο φιλανθρωπίας που προέκυπτε από την υπεραξία της παρεχόμενης εργασίας στα όρια του κράτους. Πρέπει και οι πολύτεκνοι καθώς και η ηγεσία τους να καταλάβουν ότι σήμερα αν δεν συμβάλουν στον παλλαϊκό ξεσηκωμό του Ελληνικού λαού για να ανατρέψουμε τους κατακτητές της χώρας και να ελευθερωθούν οι οικογένειές μας από τις ειδικές κοινωνικές ζώνες των συσσιτίων, της εξαθλίωσης και της επαιτείας – υπέρ μιας ανεξάρτητης εθνικής πολιτικής και για σταθερές θέσεις εργασίας για όλους σε όλους τους παραγωγικούς τομείς με  αλληλεγγύη, κοινοτισμό και συλλογική δράση – δεν υπάρχει αλλιώς προκοπή σε τούτο τον τόπο.  

Σε αυτόν τον κόσμο έχουν θέσει πρώτα και κύρια αυτοί που τόλμησαν πολύ περισσότερο έναντι κάποιων άλλων στην διαιώνιση του ανθρώπινου είδους και με αξιοπρέπεια, που τόσο ανάγκη έχει η φύση και η ζωή. Η σωτηρία της ανθρωπότητας είναι υπόθεση του ανυπότακτου αγώνα όλων εκείνων που πιο πάνω βάζουν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του από τα κέρδη των τραπεζιτών και των εμπόρων των εθνών.

Ας αφήσουμε πίσω μας όλα τα αρνητικά την παλιάς εποχής και να γίνουμε τα ρυάκια της νέας αντίστασης με την δύναμη του μυθικού Αχελώου και την οργή του κόντρα στα τεχνητά φράγματα, που μας βάζουν τα οργανωμένα συμφέροντα και οι τεχνικοί της εξουσίας για να δαμάσουν την κοινωνική οργή που έρχεται.

* Ο Κώστας Διον. Κορδάτος είναι καθηγητής στο ΕΠΑΛ Καινουργίου ενιαίου Δήμου Αγρινίου και Πρόεδρος της ΠΕΤΕΕΜ-Πτυχιούχων ΣΕΛΕΤΕ.

Αναζητώντας την πατρίδα των παιδιών μας

 

Η ομιλία του Αλέκου Αλαβάνου [στη συνδιάσκεψη για το «σχέδιο Β», 18-5-2013]

 

(…) Βλέπουμε τους νέους να φοβούνται να κάνουν οικογένεια και να φέρουν  παιδιά σε ένα κόσμο όλο ματαιώσεις και στερήσεις. Τους βλέπουμε να γυρίζουν ηττημένοι στο παιδικό τους δωμάτιο από το οποίο νόμιζαν ότι απελευθερώθηκαν. Τους βλέπουμε να γίνονται γέροι πριν από μας. Τους βλέπουμε να χάνουν από την αχρησία κάθε ικανότητα και ειδίκευση που με τόση προσπάθεια και πίεση απόκτησαν. Τους βλέπουμε να χάνουν το νόημα στη ζωή τους πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται δική τους. Τους βλέπουμε να αποκαλύπτουν μετά δύο δεκαετίες ότι τελικά ο λύκος έφαγε την Κοκκινοσκουφίτσα. (….)

Σας ευχαριστώ κι εγώ όλες και όλους που είστε μαζί μας σε αυτή τη σημαντική για μας στιγμή. Θα ήθελα να συμμεριστώ μαζί σας μερικές απλές σκέψεις.

Η Ελλάδα θα πεθαίνει για τα επόμενα σαράντα χρόνια

Πρώτο: Είναι δύο συγγραφείς, έγκλειστοι ως νέοι στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιβιώσαντες, που έγραψαν για τις εμπειρίες τους εκεί. Ο Ούγγρος Ιμρε Κέρτες με τον «Άνθρωπο χωρίς πεπρωμένο» που του έφερε το Νόμπελ. Κι ο Ιταλός Πρίμο Λέβι με το «Όσο υπάρχουν άνθρωποι».

 Τους αναφέρω γιατί έχουν ένα κοινό και εντυπωσιακό χαρακτηριστικό. Ενώ αφηγούνται για αυτό το τρομακτικό εργοστάσιο μαζικής εξόντωσης ανθρώπων, μιλάν με μια γλώσσα καθημερινότητας, στωικότητας, ρουτίνας και ηρεμίας. Το καθετί, ακόμα και οι θάλαμοι αερίων, συνηθίζεται και γίνεται ανεκτό. Σε άγριες συνθήκες μπορείς να περάσεις  τις «χαρές και τις λύπες των μικρών πραγμάτων».

Στην Κρήτη υπάρχει η ευχή: «Ας μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις».

Αυτός είναι ο κίνδυνος σήμερα. Να περνάμε έξω από τα μαγαζιά με την «Αγορά Χρυσού» και να είναι σαν να περνάμε έξω από σουβλατζίδικα. Να διαβάζουμε για μια νέα αυτοκτονία και να είναι σα να διαβάζουμε το δελτίο καιρού. Να ακούμε ένα ναζιστή στη Βουλή και να είναι σα να ακούμε ένα βουλευτή. Να βλέπουμε τους άνεργους και να λέμε «έτσι είναι η ζωή».

Όχι ότι δεν υπάρχει απόγνωση, οργή, επιθυμία για εκδίκηση. Υπάρχουν. Υπάρχει  όμως και κάτι άλλο. Η αίσθηση ότι δεν γίνεται τίποτε. Η μοιρολατρία. Η καθημερινότητα του συμβιβασμού με τον εξευτελισμό μας. Η φιλοσοφία «έτσι είναι ό κόσμος».

Κι όμως ο κόσμος δεν είναι έτσι ούτε ήταν έτσι. Η ύφεση στην Ελλάδα εξελίσσεται στην πιο άγρια ύφεση σε ανεπτυγμένη χώρα τα τελευταία εκατό χρόνια.

Το ακραίο υπόδειγμα κρίσης ήταν μέχρι τώρα η κρίση του 1929 στις ΗΠΑ με τις στρατιές των ανέργων και τα εργοστάσια φαντάσματα. Ο δείκτης αύξησης της ανεργίας στην Ελλάδα έχει ήδη φτάσει τον αμερικάνικο. Η χρονική διάρκεια της αύξησης ανεργίας και της μείωσης του ΑΕΠ έχει ήδη περάσει την αμερικάνικη.

Πριν από λίγα χρόνια σε χώρες που κινδύνευαν από ύφεση έλεγαν: «εμείς δεν θα γίνουμε Αμερική του ‘29» ή «εμείς δεν θα γίνουμε «Αργεντινή». Τώρα παντού λένε, ακόμα κι ο Ομπάμα το είπε: «εμείς δεν θα γίνουμε Ελλάδα».

Δεν πρόκειται απλά για μια κρίση δανεισμού. Μια κρίση απασχόλησης. Μια κρίση εξωτερικών συναλλαγών. Μια δημοσιονομική κρίση. Είναι κρίση καθολική, υπαρξιακή και ταυτότητας.

Δεν μπορούμε να βγούμε από αυτήν με εντολές ξένων. Δεν μπορούμε με ελεημοσύνη. Δεν μπορούμε με τη δουλικότητα της κυβέρνησης. Δεν μπορούμε με τα κενά πομπώδη λόγια και τα κενά προγράμματα της αντιπολίτευσης. Δεν μπορούμε αν εμείς είμαστε απόντες. Δεν μπορούμε αν δεν προχωρήσουμε σε βαθιές αλλαγές.

Το 1987 ο Πρίμο Λέβι ξάφνιασε τους πάντες. Αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι του. Κάποιος είπε σοφά: «Ο Λέβι ήταν πεθαμένος εδώ και σαράντα χρόνια στο Άουσβιτς».

Ας το κατανοήσουμε. Η Ελλάδα δεν πεθαίνει για σήμερα. Θα πεθαίνει συνεχώς για σαράντα χρόνια.

Η Ευρωζώνη είναι παρελθόν που ακυρώνει το μέλλον μας

Δεύτερο: Η ελληνική κρίση είναι ακραία έκφραση της ευρωπαϊκής κρίσης. Είναι εσωτερική η ευθύνη που η πατρίδα μας βρέθηκε πρώτη σε αυτή την ακραία θέση. Είναι όμως απόλυτη ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ότι θα ξεκινούσε με μια «Ελλάδα». Και αποδείχθηκε αυτό, γιατί ακολούθησε η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία.

Δεν είναι μόνο ότι το εγχείρημα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης έχει στηριχθεί σε θεμέλια εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο, του κέντρου από την περιφέρεια, της παραγωγής από τις τράπεζες. Δεν είναι μόνο ότι υπάρχει παντελής έλλειψη της σύμμετρης ανάπτυξης, της ισότητας, του αμοιβαίου οφέλους, της αλληλεγγύης. 

Είναι κυρίως ότι μπροστά στην ολοκληρωτική αποτυχία της είναι ανίκανη να προχωρήσει σε οποιαδήποτε αλλαγή. Είναι ακινητοποιημένη στη γερμανική συνταγή για λιτότητα, δημοσιονομική πειθαρχία, σκληρό νόμισμα, αποκρατικοποίηση. Και φέρνει τη διάλυση. 

Ιδέες όπως της γαλλικής επανάστασης για «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη», με ζωή δυόμιση αιώνων, είναι σήμερα νεανικές, ζωντανές και αναγκαίες. Ιδέες, όπως το γερμανικό μάρκο ως κοινό νόμισμα με την ονομασία ευρώ, είναι μόλις 10 ετών κι είναι σήμερα άσκημες γριές. Η Ευρωζώνη είναι γεννημένη μέσα σε ένα φέρετρο.

Αξίζει να το καταλάβουμε αυτό: το εγχείρημα της Ευρωζώνης είναι πια κάτι απαρχαιωμένο, αποτυχημένο, παραλυτικό. Κι όποιος προσκολλάται στο παρελθόν καθηλώνεται. Επιδεινώνει τα ήδη βαριά προβλήματα. Χάνει τις δυνατότητες για το μέλλον. Δεν ανοίγει νέους δρόμους.

Αξίζει λοιπόν να έχουμε υπόψη μας, σε σχέση και με τις συζητήσεις που γίνονται:

Ότι καμία, καμία, καμία χώρα δεν μπόρεσε ποτέ να έχει ουσιαστική, γρήγορη και σε όφελος του λαού έξοδο από μια βαθιά υφεσιακή κατάσταση, όπως της χώρας μας, με το σκληρό νόμισμα μιας μεγάλης οικονομικής δύναμης όπως η Γερμανία. Αυτό δεν το λέμε εμείς, το λέει κατηγορηματικά η ιστορία

Ότι ακόμα κι αν υπάρξει μια χαλάρωση των μέτρων λιτότητας στην Ευρωζώνη, κάτω  από την κριτική που δέχεται το Βερολίνο από εχθρούς και φίλους, δεν μπορεί να υπάρξει αισθητό αποτέλεσμα για μια χώρα σε τόσο κατήφορο όπως η Ελλάδα. Το είπε ο καθηγητής Μαριόλης: ακόμα και αν περάσουμε από 5% μείωση σε 2% αύξηση ετήσια του ΑΕΠ, απλώς συγκρατούμε την ανεργία στα αφόρητα επίπεδα του σήμερα. Χρειάζεται μια ολόπλευρη, επιθετική, επεκτατική πολιτική, εντελώς αδύνατη στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.

Κι ακόμα ότι δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να παρατείνουμε το μαρτύριο των ανέργων, των  φτωχών και όσων φτωχαίνουν ούτε για μια μέρα. Πολύ περισσότερο για ένα αόριστο χρονικό διάστημα, που μπορεί να είναι και δεκαετιών για μια συμμαχία του Νότου αν αυτή γίνει ποτέ.  Η συμμαχία του Νότου είναι ευκταία και μπορεί να γίνει όταν η χώρα και ο λαός όπου δεν πάει άλλο πουν τελικά «όχι», αλλάξουν και δώσουν το θετικό παράδειγμα. 

Το ευρώ μπήκε στην τσέπη μας και στη ζωή μας. Μας έδωσε μια ταυτότητα πιο αρχοντική. Έφερε στην Ελλάδα χρυσές αγελάδες, που ήταν όμως δανεικές. Η συνεχής προπαγάνδα υπέρ του ευρώ και η εκστρατεία φόβου κατά του εθνικού νομίσματος το κάνουν να φαίνεται σα φυσικό φαινόμενο. Η θέση της Ελλάδας στο ευρώ θεωρείται δεδομένη.

Κι ότι η γη ήταν επίπεδη κατά τις Γραφές ήταν δεδομένη, για χιλιετίες. Ο αμερικανός στοχαστής Lewis Mumford έχει γράψει, ότι κατά το μεσαίωνα η «πίστη» ότι ο κόσμος είναι επίπεδος ήταν σημαντικότερη από το «γεγονός» ότι είναι σφαιρικός. Αυτή η πίστη απέτρεπε, όπως θα το έκανε μια ζώνη ναρκών, τους ναυτικούς να ταξιδέψουν στις ανοικτές θάλασσες με όλα τα οφέλη που θα υπήρχαν. Αυτό τώρα το καταλαβαίνουμε εύκολα. Όταν όμως μέσα σε εκείνη την εποχή το έλεγε ο Giordano Bruno τον έκαψαν στην πυρά. Και τον Galileo Galilei παραλίγο.

Η «πίστη» ότι η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρωζώνη ας μη επιβληθεί στο «γεγονός» ότι τον 21ο αιώνα είναι απόλυτη ανάγκη να δραπετεύσουμε έξω από τα σύνορά της – μόνος τρόπος για να ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια, την ευημερία, την προοπτική.  

Μέσα στις 100 πρώτες μέρες, θέσεις εργασίας

Τρίτο: Δεν είναι μόνο να βγάζουμε διδάγματα από την ιστορία. Αλλά και να βλέπουμε τι γίνεται σήμερα γύρω μας.

Λέγεται επίμονα, για παράδειγμα ότι το εθνικό νόμισμα και η υποτίμηση που θα το συνοδεύει θα φέρει αναγκαστικά μείωση του ΑΕΠ, μείωση της κατανάλωσης και μεγαλύτερο πάγωμα στην αγορά. 

Την περασμένη Τετάρτη δόθηκαν τα στοιχεία του πρώτου τετραμήνου του 2013 από την Ευρωζώνη και την Ιαπωνία. Η Ευρωζώνη συνολικά έχει κάμψη του ΑΕΠ της κατά 0,2%. Είναι το έκτο συνεχόμενο τετράμηνο κάμψης – δύο χρόνια δηλαδή – το μεγαλύτερο από την ίδρυσή της, μεγαλύτερο κι από το 2008-2009 όταν η παγκόσμια κρίση είχε φτάσει στο πιο άγριο σημείο της.

Από την άλλη η Ιαπωνία είχε μια αύξηση του ΑΕΠ της σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο 0,9%, σε ετήσια βάση 3,5%, μεγαλύτερη των Ηνωμένων Πολιτειών. Αύξηση των εξαγωγών 3,8%. Αύξηση της κατανάλωσης 0,9%. Τι είναι το σημαντικό εδώ; Με τη νέα κυβέρνηση από τον Γενάρη η Ιαπωνία, καταδικασμένη για χρόνια σε ύφεση και σε μια φθίνουσα κατανάλωση, υποτίμησε το γεν 20% μέσα σε τέσσερις μήνες και προχωρά σε διπλασιασμό του όγκου της νομισματικής κυκλοφορίας μέσα στη διετία. 

Υπάρχει όμως μια ανησυχία, μας βασάνιζε κι εμάς. Πότε θα αρχίσει να αποδίδει μια μεγάλη τομή στην οικονομική πολιτική με το εθνικό νόμισμα, την παύση πληρωμών στους δανειστές (μη μας φοβίζει, την έχουν κάνει όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας) και την εθνικοποίηση των τραπεζών (μη μας φοβίζει την έχουν κάνει οι βρετανοί συντηρητικοί στις μέρες μας);

Ξέρουμε ότι τα όρια αντοχής είναι εξαντλημένα. Ότι το αίτημα για δουλειά είναι κατεπείγον. Ότι η έννοια του «πότε» είναι κεντρική. Ότι δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια. Κι ομολογώ ότι αισθανόμασταν σε δύσκολη θέση.

Έχουμε βάλει στο κέντρο της προσοχής μας τη μελέτη των 100 πρώτων ημερών ενός Σχεδίου Β, δεν την έχουμε ολοκληρώσει και για αυτό δεν την παρουσιάζουμε ακόμα. Προσεγγίζουμε όλες τις σημαντικές διεθνείς εμπειρίες. Ιδιαίτερα έχουμε εστιάσει στην έξοδο από την ύφεση τη δεκαετία του 1930. Έχει κοινό στοιχείο με τη δική μας, που δεν βρίσκεις σε άλλες, ότι η υποτίμηση θα συνδυασθεί με απαγκίστρωση από ένα ισχυρό νόμισμα. Σήμερα, εδώ, από το ευρώ. Τότε, στις ΗΠΑ και παντού, από ένα πολύ πιο σκληρό νόμισμα, τον χρυσό.

Στόχος μας είναι να αντλήσουμε διδάγματα ώστε να οργανωθεί πιο προσεκτικά ένα τέτοιο σχέδιο, ώστε να δημιουργεί μια σταθερή βάση και να εκμηδενίζει τις αρνητικές παρενέργειες. Σκάβοντας πηγάδι για νερό μπορεί να βρεις πετρέλαιο. Εντυπωσιασθήκαμε γιατί έκπληκτοι αντικρίσαμε τις θετικές επιδράσεις να έρχονται πολύ πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε.

Δύο εικόνες μόνο: Άνοιξη του 1932 καταρρέει η πολιτική Βενιζέλου για τη «χρυσή δραχμή». Αναγκάζεται να αποδεσμεύσει το νόμισμα από τον χρυσό κανόνα, να προχωρήσει σε παύση πληρωμών στους ξένους δανειστές, να δώσει εξουσία της νομισματικής πολιτικής στη δημόσια Τράπεζα Ελλάδας – ναι, ο Βενιζέλος. Αρχές ήδη του 1933 έχουμε μεγάλη ανάκαμψη στην οικοδομή, τη ναυτιλία και, εκείνη την εποχή, στον τουρισμό. Τότε αρχίζει η πυρετώδης οικοδόμηση στην παραλιακή ζώνη της Αττικής με τα ψαροχώρια. Στην αγροτική παραγωγή και τις εξαγωγές η εξέλιξη είναι εκρηκτική. Η σταφίδα, όχι ως τρόφιμο, αλλά ως συνάλλαγμα έσωσε την Ελλάδα. Μαζί και ο καπνός.

Ένα χρόνο αργότερα στις ΗΠΑ αρχίζει η εφαρμογή του New Deal. Mέσα στις 100 πρώτες μέρες αλλάζει φορά προς τα κάτω η καμπύλη της ανεργίας. Προσλαμβάνονται αμέσως σε δημόσια έργα μισό εκατομμύριο νέοι – με πολύ χαμηλές απολαβές είναι αλήθεια, αλλά τότε και να είχες ψωμί ήταν μια αξία. Ξεκινούν δημόσια έργα μεγάλης κλίμακας, όπως οι  γιγαντιαίες υδροηλεκτρικές και αρδευτικές εγκαταστάσεις στην πεδιάδα του Tennessee.

Μερικές πρώτες παρατηρήσεις για αυτό το πρώτο διάστημα των τριών μηνών. Χρειάζεται να εφαρμοσθούν σωρευτικά και αποφασιστικά όλες οι μεγάλες αλλαγές στο νόμισμα, στα δάνεια, τις τράπεζες, την  προστασία κεφαλαίων, τις δημόσιες επενδύσεις. Χρειάζεται να ακυρωθούν άμεσα ρυθμίσεις-σύμβολα της κρίσης, κυρίως για να ανυψωθεί το ηθικό της κοινωνίας. Χρειάζεται να εντοπισθεί ο κύριος στόχος και να αρχίσουν να υπάρχουν αποτελέσματα μέσα σε βδομάδες – κι αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Και να χρησιμοποιηθούν τα τρία εντυπωσιακά «παράδοξα». Παράδοξα σε σχέση με τις αντιλήψεις που μας έχει επιβάλλει η τρόικα με τις δικές της αποτυχημένες πολιτικές. Το δημόσιο αντί να συρρικνώνεται, γίνεται το ισχυρότερο εργαλείο για την ανοικοδόμηση. Τα εργατικά δικαιώματα αντί να συντρίβονται, ενισχύονται για να εξασφαλίσουν αγοραστική δύναμη για την επανεκκίνηση της αγοράς. Το περιβάλλον αντί να αγνοείται μέσα στην κρίση, προσφέρει αφθονία θέσεων εργασίας.

Αριστερά και εργατικό κίνημα

Τέταρτο: Μερικά λόγια για την αριστερά.

Πριν βγει το πρώτο χορτάρι στους τάφους των αγωνιστών της αντίστασης και του εμφυλίου ο πόθος για την ενότητα της αριστεράς είχε φουντώσει ήδη στις καρδιές όλων. Αυτή η προσδοκία και αυτή η απαίτηση περνούσε ζωντανή από δεκαετία σε δεκαετία. Μέχρι σχεδόν τις μέρες μας. 

Σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά. Υπάρχει μια εμπειρία ελληνική και διεθνής που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Κόμμα «αριστερό» συμμετέχει στην κυβέρνηση τοποτηρητή των ξένων στη χώρα μας. Άλλο κόμμα κομμουνιστικό συνεργάζεται με τον παλιό δικομματισμό για να ακυρώσει την απόφαση του σώματος των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης να απεργήσουν παρά και ενάντια στην επιστράτευση. Στην Κυπριακή Δημοκρατία κόμμα «αριστερό» διαχειρίσθηκε ένα φορολογικό παράδεισο για τη ρωσική και σερβική κλεπτοκρατία και συμφώνησε το πρώτο μνημόνιο περικοπής εργασιακών δικαιωμάτων με την Τρόικα. Στην Ιταλία κόμμα «αριστερό» συνεργάζεται με τον Μπερλουσκόνι.

Μπορούμε να μιλάμε για «αριστερή προέλευση», από την κοινή μήτρα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Μα από την ίδια μάνα ο ένας γιός μπορεί να βγει διάκος κι ο άλλος βαποράκι.

Σήμερα όλο το πολιτικό σύστημα αναταράζεται, αναδομείται, επαναπροσδιορίζεται. Ποια δύναμη και ποια πολιτική είναι αριστερή – εκφράζει δηλαδή τις δυνάμεις της εργασίας ενάντια σε αυτές του κεφαλαίου, εμπνέεται από τις αρχές της ελευθερίας και του σοσιαλισμού – θα το αποφασίσει το μέλλον.

Η πιο πλατειά λαϊκή ενότητα είναι απόλυτα αναγκαία. Όχι όμως στη βάση της κοινής καταγωγής, αλλά σε μια προγραμματική βάση που θα δίνει ειλικρινείς απαντήσεις στα ερωτήματα: «Πώς θα βρω δουλειά;», «Πως θα τα βγάλω πέρα με το στεγαστικό δάνειο και τις οφειλές στην εφορία;», «Πως θα δουλεύω χωρίς να με κλέβουν και να με εξευτελίζουν;»

Δυνάμεις αριστερής προέλευσης που στηρίζουν την εντελώς χρεοκοπημένη, μετά τα γεγονότα στην Κύπρο και την Πορτογαλία, θέση «όχι στο μνημόνιο, ναι στο ευρώ» είναι στην απέναντι όχθη, στο Σχέδιο Α. 

Φαίνεται περίεργο αλλά είναι κανόνας της ιστορίας. Οι επαναστατικές αλλαγές που οικοδομούν με σκληρές αντιστάσεις την πρόοδο για την ανθρωπότητα και σφραγίζουν την ιστορία της μέσα στους αιώνες ξεκινούν από ανθρώπους που τα έδιναν όλα γιατί δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους της ημέρας.  Οι ξυπόλητοι για παπούτσια. Οι πεινασμένοι για ψωμί. Οι αγράμματοι για σχολεία.

Σε αυτό το σημείο ακριβώς βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. Για να μη πουλήσει κανείς τη βέρα του, για να βρει κάποια δουλειά, για να ανοίξει το μαγαζάκι του, χρειάζεται να υπάρξουν αλλαγές εκ βάθρων. Ένα πρόγραμμα αναγκαστικά αντικαπιταλιστικό, αριστερό, που απευθύνεται όμως στους πάντες, ανεξάρτητα πολιτικής καταγωγής.

Αυτό το στόχο υπηρετεί το Σχέδιο Β. Δεν ενδιαφέρεται για το 3%, για να μπει στη Βουλή. Δεν θέλουμε να μας περιλαμβάνουν οι έρευνες κοινής γνώμης – οι δημοσκοπήσεις διαφθείρουν: αντί να πλουτίζουν τον  λαό με ιδέες τα κόμματα, τρέχουν πίσω από απόψεις του συρμού που διαμορφώνουν τα μέσα ενημέρωσης για να εξασφαλίσουν ψήφους και έδρες. Θέλουμε να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση μιας νέας πλειοψηφίας στη χώρα, ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών – έξω από το σημερινό σύστημα – δυνάμεων που θα την κυβερνήσει.

Μια τέτοια πορεία που χρειάζεται ένα ισχυρό εργατικό κίνημα. Αλλά και ένα κίνημα με νέα χαρακτηριστικά. Που θα εγκακαταλείψει τις γυμναστικές επιδείξεις και διαδηλώσεις –  λιτανείες τύπου ΓΣΕΕ που δεν έχουν νόημα για κανένα. Που θα συναισθανθεί πόσο είναι απομονωμένο από τον απλό εργαζόμενο της εποχής μας. Που θα σέβεται τις γνώμες των μελών του, κι όχι να τις ποδοπατά όπως έγινε με την ΟΛΜΕ. Που θα  ξεπεράσει την υποκρισία, θα γνωρίζει ότι ένα αγώνα που πάει να πετύχει τον περιμένει η επιστράτευση και πρέπει να εξελιχθεί σε ανυπακοή. Που θα ενώνει τους εργαζόμενους και δεν θα στρέφει τον μηχανικό ενάντια στον εργάτη και το ειδικευόμενο ενάντια στον ειδικευμένο γιατρό. Που δεν θα επιχαίρει με την κατάρρευση, ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα, αλλά με νύχια και με δόντια θα αναλαμβάνει να τον κρατήσει ζωντανό για να υπάρχει μια βάση για το αύριο. Που θα προστατεύει με αλληλεγγύη την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα του κάθε συναδέλφου από τις κλίκες που ενδιαιτούν παντού και όσο κλονίζονται τόσο αποχαλινώνονται. Που θα είναι ικανό να παράγει θέσεις και ιδέες για ένα δημιουργικό αντισχέδιο στη σημερινή διάλυση. Που θα μπορεί με όλα αυτά να δημιουργεί ένα πλαίσιο ασφάλειας, προσδοκίας, ελπίδας για τους εργαζόμενους που τα έχουν σήμερα χαμένα.

Εδώ ακριβώς, κι όχι σε τεχνικά ζητήματα πολιτικών, βρίσκεται το βασικό εμπόδιο που ίσως καθιστά το Σχέδιο Β απραγματοποίητο στην Ελλάδα. «Μπορεί μια κοινωνία που βγαίνει από τον καταναλωτισμό, τον ατομισμό και τον μικροαστισμό να στηρίξει μια τόσο βαθειά αλλαγή». Δεν μπορούμε να απαντήσουμε «όχι». Αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούμε να απαντήσουμε και «ναι».

Θα κάνουμε όμως ότι μπορούμε ώστε η απάντηση να είναι «ναι». Και υπάρχουν λόγοι για αισιοδοξία. Η αλληλοϋποστήριξη μέσα στις οικογένειες και τα σόγια. Η αφύπνιση της γειτονιάς. Το αίσθημα και οι πράξεις αλληλεγγύης στις διάφορες κινήσεις διανομής τροφίμων και τα κοινωνικά ιατρεία. Το βαθύ αίσθημα κοινής μοίρας μέσα στη νεολαία.

Αναζητάμε την πατρίδα των παιδιών μας

Πέμπτο: Δημοσιογραφικά παρουσιάζουν το Σχέδιο Β ως το σχήμα της δραχμής. Το κατανοούμε αυτό. Γιατί στο πεδίο του νομίσματος κρίνεται και ουσιαστικά και συμβολικά η στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης καθ' όλη τη μεταπολίτευση για την αυτοσυντήρησή της μέσα από τη συμμετοχή στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση. Άλλοι προσκυνούν. Εμείς αντιστεκόμαστε.

Το Σχέδιο Β όμως δεν είναι μόνο η δραχμή. Είναι όλες οι οικονομικές τομές που πρέπει να γίνουν.

Το Σχέδιο Β δεν είναι μόνο οικονομική πολιτική. Είναι η επαναφορά της πολιτικής ως ηγεμονεύουσας δύναμης πάνω στην οικονομία, της θέλησης των πολιτών πάνω στους νόμους που κατασκευάζουν τραπεζίτες και κερδοσκόποι.

Το Σχέδιο Β δεν είναι μόνο η πολιτική επί της οικονομίας. Είναι ένα πολιτικό αντισχέδιο σε όλα τα επίπεδα. Αυτό προσπαθήσαμε να δείξουμε σήμερα με το Σχέδιο Β για το Κοινοβούλιο και με την έναρξη μιας διερεύνησης για ένα Σχέδιο Β για τη νεολαία.  

Το Σχέδιο Β δεν είναι μόνο πολιτικές. Στηρίζεται σε ένα άλλο σύστημα αξιών, που συνδυάζουν τη συλλογικότητα με τα ατομικά δικαιώματα. Επιχειρεί να δημιουργήσει άλλους κώδικες συμπεριφοράς και ηθικές αξίες. Προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας και δημοκρατικούς θεσμούς. Προϋποθέτει μια πολιτιστική επανάσταση όχι μόνο έξω αλλά και μέσα μας. Έχει καθολικότητα.

Το Σχέδιο Β ως οργάνωση δεν είναι ένας εκλογικός μηχανισμός. Είναι ένας φορέας απελευθέρωσης. Οι νοηματοδοτήσεις και η ορολογία του είναι έξω από αυτές της κυβέρνησης και του σημερινού κοινοβουλίου.

Το Σχέδιο Β όχι μόνο δεν επιδιώκει η Ελλάδα από δήθεν ευρωπαϊκή να κλειστεί στον εαυτό της, αλλά επιδιώκει να έχει πλανητικές διαστάσεις.

Σημειώνω από ένα άρθρο του Χρήστου Στεργίου στην ιστοσελίδα μας: «Το Plan B δεν είναι ένα άλλο πλάνο σε σύγκριση με το σημερινό, αλλά το πλάνο μιας άλλης διαφορετικής ζωής, υπέρβασης του καταναλωτικού μοντέλου, ανοικτό στις μεγάλες αλλαγές και προκλήσεις της τεχνολογίας που βοηθούν στην ποιότητα ζωής και την αμεσοδημοκρατική δομή. Η αριστερά σήμερα δεν πιστεύει στην απομόνωση. Είναι πλανητική και ζωντανή».

Θέλουμε άμεση λύση στα επείγοντα προβλήματα. Και την ίδια στιγμή αναζητάμε μια καινούργια πατρίδα που να συμμετέχει στην πλανητική  επανάσταση ιδεών και τεχνολογίας του 21ου αιώνα και να αντιστέκεται στη βαρβαρότητά του. Πολλές σελίδες αυτού του βιβλίου για μας θα μείνουν άγνωστες, ίσως είναι γνωστές ήδη στη νεολαία. Οι δικές της σελίδες.

Ο Ηρόδοτος έγραφε ότι ειρήνη είναι όταν τα παιδιά θάβουν τους γονείς. Πόλεμος είναι όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.

Σήμερα θάβουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Και ζούμε εμείς μαζί με τις Ερινύες. 

Πολύ πιο βαρύ από της εκροή πόρων στους δανειστές, από την καταστροφή του υλικού κεφαλαίου στην οικονομία της χώρας μας, από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι το τίμημα που πληρώνουμε με την καταστροφή του ανθρώπινου κεφαλαίου. Πίσω από κάθε νέο που παίρνει τον δρόμο της μετανάστευσης είναι οι αποταμιεύσεις μιας ζωής της οικογένειας και οι πόροι του ελληνικού κράτους από τη φορολόγηση των εργαζομένων. Αυτή την επένδυση εικοσαετίας οικογένειας και κράτους την παραλαμβάνει χωρίς τιμή, και ατιμωτικά για μας, η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία ή η Σουηδία.

Τα παιδιά μας, τα ανίψια, τα γειτονόπουλα δεν είναι «κεφάλαιο». Είναι η «ψυχή» μας. Είναι από τα μεγάλα κεφάλαια της ύπαρξής μας. Είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας που τώρα γίνονται «πέτρινα».

Βλέπουμε νέους να έχουν χάσει την ελπίδα σε μια ηλικία που η αισιοδοξία έχει  κανονικά ορθάνοικτα τα φτερά της. Βλέπουμε να τους προσβάλουν με τον πιο άγριο τρόπο προτείνοντάς τους δουλειές χωρίς μισθό. Βλέπουμε τις σύριγγες να φυτρώνουν στα πάρκα σαν παπαρούνες. Βλέπουμε κάποια παιδιά από τη γενιά του Δεκέμβρη  του 2008 που σαν τον Τειρεσία, με το ένστικτό της προείδε τον κατακλυσμό, να κυνηγούν με καντρόνια τις νύχτες τους μετανάστες. Βλέπουμε τους νέους να φοβούνται να κάνουν οικογένεια και να φέρουν  παιδιά σε ένα κόσμο όλο ματαιώσεις και στερήσεις. Τους βλέπουμε να γυρίζουν ηττημένοι στο παιδικό τους δωμάτιο από το οποίο νόμιζαν ότι απελευθερώθηκαν. Τους βλέπουμε να γίνονται γέροι πριν από μας. Τους βλέπουμε να χάνουν από την αχρησία κάθε ικανότητα και ειδίκευση που με τόση προσπάθεια και πίεση απόκτησαν. Τους βλέπουμε να χάνουν το νόημα στη ζωή τους πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται δική τους. Τους βλέπουμε να αποκαλύπτουν μετά δύο δεκαετίες ότι τελικά ο λύκος έφαγε την Κοκκινοσκουφίτσα.  Τους βλέπουμε αβοήθητους μέσα στα πειραματικά εργαστήρια των  εταιριών δημοσκοπήσεων. Τους βλέπουμε να λαχταρούν αυτό που η αριστερά πάντα κατάγγελλε, μια Ελλάδα σερβιτόρων, μια οποιαδήποτε δουλειά παρά τα μεταπτυχιακά τους και να μη τους πετάξουν σε μια βδομάδα στο δρόμο σα σκυλιά. Τους βλέπουμε να τους πλησιάζουν αποπλανητικά οι αλχημιστές και κλόουν κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να τους ψιθυρίζουν γλυκά στο αυτί «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», «εμείς είμαστε πολύ μάγκες στις διαπραγματεύσεις», και στις αγωνίες τους να απαντάνε κυνικά με ψέματα και διαψεύσεις. Τους βλέπουμε όταν βρίσκονται ως φοιτητές ή εργαζόμενοι σε ευρωπαϊκές χώρες να τους φτύνουν προσβολές και υπαινιγμούς κατάμουτρα, γιατί είναι ελληνίδες και έλληνες.

Βλέπουμε τα παιδιά μας να περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων όπως πριν εκατό σχεδόν χρόνια οι Μικρασιάτες πρόσφυγες και οι «παστρικές» τους, σε ελληνικό έδαφος, αλλά χωρίς πατρίδα.

Το νόμισμα είναι μια από τις πολλές πολιτικές του Σχέδιου Β. Αντίθετα εδώ βρίσκεται ο βαθύτερος πυρήνας του Σχέδιου Β: Να δημιουργήσουμε τις απελευθερωτικές εκείνες συνθήκες μαζί με τη νεολαία, ώστε εκείνη να κτίσει την καινούργια δική της πατρίδα.

Σε αυτή την εποχή πολιτικής αντιπαράθεσης με τη Γερμανία, εμάς εδώ μας εκφράζουν απόλυτα τα λόγια ενός εντελώς παρεξηγημένου ως αντιδραστικού και ολοκληρωτικού, βασανισμένου από τη ζωή εικονοκλαστικού φιλόσοφου από τη Γερμανία, του Friedrich Nietzsche:

«Αγαπώ μόνο την πατρίδα των παιδιών μου, την άγνωστη, στις μακρινές θάλασσες: αυτήν το καράβι μου θα αναζητά πάντα και πάντα».

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 20 Μάιος 2013 01:57,  http://tometopo.gr/home/2012-12-14-08-51-46/1415–185.html