Να τα ξεριζώσουμε ή όχι ….τ’ αμπέλια;

Tου Βαγγέλη Πισσία*

Δεκαετία του 1970, σε μια από τις λεγόμενες Μεγάλες Σχολές της Γαλλίας, η έδρα της οποίας ακόμη βρίσκεται επί της λεωφόρου Maine, κοντά στην πλατεία Μontparnas έφθασαν οι προδιαγραφές ενός προγράμματος, τμήμα του οποίου ομάδα καθηγητών, ερευνητών και μεταπτυχιακών σπουδαστών κλήθηκε να εκπονήσει άμεσα.

Το πρόγραμμα δεν έφθασε από τις… Βρυξέλλες (άλλες εποχές τότε, προ αλώσεως δηλαδή…), αλλά από την Αλγερία. Αντικείμενο του προγράμματος η ανάλυση ενός καίριου ερωτήματος, τότε καθοριστικού για το νεαρό αυτό κράτος: «να ξεριζώσουμε ή να μην ξεριζώσουμε τ’ αμπέλια;»…

Συνέχεια →

Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά τον συμβιβασμό ξέσπασε κυβερνητική κρίση, η οποία συνιστά την αρχή του τέλους του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ. Ποιες θα είναι επόμενες φάσεις; Ασφαλώς τα μέτρα, που θα μας εξαναγκάσουν να λάβουμε, θα οδηγήσουν στη φτώχια μεγάλο μέρος του λαού μας και αυτό τρέμουμε πολλοί! Ο φόβος και, ιδίως, ο πανικός δεν είναι ποτέ καλοί σύντροφοι, γι’ αυτό πρώτο μας μέλημα είναι να μην επιτρέψουμε να θρονιαστούν στις ψυχές μας. Ποια θα είναι η πορεία της χώρας μας; Για να απαντήσουμε, ας εξετάσουμε την κατάσταση, όπως αυτή διαμορφώθηκε.

Συνέχεια →

Βαριά ήττα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ

Το νέο 1922: Από τον ιδεαλισμό στη φαιδρότητα

Του Ανδρέα Ζαφείρη

Τι είναι ο Α. Τσίπρας; Προδότης ή ανίκανος; Γιατί, με βάση την υπεραπλούστευμένη λογική που ανθίζει τα τελευταία χρόνια στα social media, εάν ένας πρωθυπουργός, που έχει υποσχεθεί την έξοδο από τα μνημόνια, «καταφέρνει» μετά από 5 μήνες να επιστρέψει με ένα ακόμη χειρότερο μνημόνιο, … ένα από τα δύο μπορεί να είναι.

Εκεί οδηγεί και η λογική των υποτιθέμενων υπερασπιστών του, που  αναζητούν σε επίπεδο προσώπου-Ηγέτη τη σωτηρία (παραγνωρίζοντας ότι τότε και η  καταστροφή θα πρέπει να χρεωθεί αναλόγως –μονοπρόσωπα).

Συνέχεια →

Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων ή της ολοκλήρωσης της καταστροφής

10 θέσεις με αφορμή τα ψευτο-διλήμματα του δημοψηφίσματος

Του Τάκη Φωτόπουλου*

[1]. Για πάνω από πέντε μήνες από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ μια φαρσοκωμωδία με τραγικές συνέπειες σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού βρισκόταν σε εξέλιξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ποτέ τολμήσει να θέσει θέμα εξόδου από την ΕΕ και την Ευρωζώνη ― γι’ αυτό άλλωστε και δεν τον εμπόδισαν οι ξένες και ντόπιες ελίτ ν’ ανεβεί στην εξουσία όπως είχαν κάθε δύναμη να κάνουν με τον ολοκληρωτικό έλεγχο που ασκούν στα μίντια κλπ–με προφανή σκοπό να αναβαπτιστούν οι πολιτικές της λιτότητας και των Μνημονίων σε μια «αριστερή» κολυμπήθρα. Η αναβάπτιση αυτή ήταν αναγκαία με δεδομένη την ανεπανόρθωτη φθορά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που είχαν αναλάβει το βαρύ φορτίο όλα αυτά τα χρόνια να εκφράζουν μεν τα συμφέροντα των βολεμένων μέσα στην ΕΕ αλλά και κάποιων θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στη μεσαία τάξη και τους μικροαστούς.

Συνέχεια →

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Το δημοψήφισμα είναι προσφυγή στον λαό, ο οποίος καλείται να αποφασίσει επί σοβαροτάτου πολιτικού ζητήματος, τη λήψη αποφάσεως επί του οποίου αποφεύγει να επωμισθεί η κυβέρνηση. Στη χώρα μας διενεργήθησαν κατά το διάστημα 1920-1974 επτά δημοψηφίσματα, από τα οποία έξι για το πολιτειακό (παλινόστηση ή έκπτωση της μοναρχίας) και ένα για έγκριση συντάγματος (1968 νόθο). Κάθε φορά ο λαός ψήφιζε κατά τον πόθο των κυβερνώντων. Οι κυβερνήσεις δεν θεώρησαν σοβαρά θέματα τα της ένταξής μας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ (συνθήκη Μάαστριχτ) και στην ΟΝΕ (ζώνη του ευρώου) και δεν ρώτησαν τον λαό μας. Για να είμαστε πραγματιστές, πρέπει να δεχθούμε ότι ο λαός θα ικανοποιούσε την επιθυμία εκείνων, που καταβαράθρωσαν τη χώρα μας.

Συνέχεια →

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πως είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα την κυβέρνηση, όσον αφορά το τετράμηνο ναρκοπέδιο, με το οποίο θα ήταν αντιμέτωπη μετά τις εκλογές (άρθρο) –ειδικά επειδή αναίρεσε τότε τη βασικότερη προεκλογική της δέσμευση, τη διαγραφή μέρους του χρέους. Τονίσαμε δε από τις αρχές Φεβρουαρίου ότι, η Ελλάδα κινδυνεύει πολύ σοβαρά να μετατραπεί στην «Ουκρανία της Μεσογείου» –εάν συνεχιστεί η λανθασμένη γεωπολιτική εκ μέρους της (άρθρο).

Συνέχεια →

“Σχέδιο Μάρσαλ”; Τι λένε οι άνθρωποι!

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Την ώρα που ο «φίλος της Ελλάδας», ο Μπάρακ Ομπάμα, καλούσε την Ελλάδα να… «σοβαρευτεί», τουτέστιν να συνεχίσει να ζει υπό το καθεστώς των Μνημονίων, των τοκογλύφων, των διεθνών και εγχώριων αρπακτικών, ο υπουργός κ. Βαρουφάκης προχωρούσε στην διατύπωση μιας ακόμα εκπληκτικής ιδέας:

Απηύθυνε πρόταση στην Γερμανίδα καγκελάριο να προχωρήσει στην εξαγγελία και στην εφαρμογή ενός «σχεδίου Μέρκελ» για την Ελλάδα. Το «σχέδιο Μέρκελ», κατά τον κ. Βαρουφάκη, πρέπει να κινηθεί κατά τα πρότυπα ενός παλιότερου σχεδίου: Του «σχεδίου Μάρσαλ»…

Συνέχεια →

Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Οι μήνες υπό τη νέα κυβέρνηση κυλούν και οι πιέσεις να υποκύψει αυτή στις απαιτήσεις των δανειστών μας εντείνονται. Πέραν των απλήστων διεθνών τοκογλύφων η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει και την αντιπολίτευση η οποία αφ’ ενός επικρίνει δριμύτατα τους χειρισμούς της, αφ’ ετέρου διαχέει κινδυνολογία, η οποία εντείνει την αναστάτωση του λαού, ο οποίος είναι πλέον όχι απλά ζαλισμένο κοπάδι, αλλά παραζαλισμένο, καθώς σημαντικότατο τμήμα του ενημερώνεται από τις συζητήσεις στη Βουλή ή τα δελτία ειδήσεων. Η παραζάλη του λαού εκδηλώνεται στις δημοσκοπήσεις, τα αποτελέσματα των οποίων είναι σε μεγάλο βαθμό αντιφατικά. Ας εξετάσουμε τα συμβάντα και τα συμβαίνοντα με νηφαλιότητα.

Συνέχεια →

Η ανομολόγητη διακύβευση και η μυστική πολιτική

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες αφ’ ενός μιας λυσσαλέας  πολεμικής έναντι της κυβερνώσας παράταξης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κυρίως από τηλεοπτικούς σταθμούς[i], αφ’ ετέρου μια συζήτησης που έχει απολύτως αποπροσανατολιστεί από την πραγματική διακύβευση των «διαπραγματεύσεων» και των ανομολόγητων στόχων των δανειστών μας. Διακυβεύσεων πάντως που σποραδικώς ομολογούνται, αν όχι αμέσως, τουλάχιστον εμμέσως πλην σαφώς.

Συνέχεια →

Η δύσκολη αλήθεια και το δράμα του έντιμου πολιτικού

Του  Νικήτα Χιωτίνη*

Η περίπτωση του νεοελληνικού κράτους είναι ιδιόμορφη. Η νεότερη Ελλάς προήλθε από ανάγκη της Ευρώπης και της Ρωσίας να περιορίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και από ανάγκη της Δύσης να καλύψει το οντολογικό της κενό από τα αδιέξοδα της νεωτερικότητας. Στον ανταγωνισμό Ευρώπης – Ρωσίας υπερίσχυσε η Ευρώπη, που ολοκληρώθηκε γεωγραφικά αλλά και πνευματικά (αυτό είναι βέβαια αμφισβητήσιμο και αποτελεί θέμα ιδιαίτερης συζήτησης, αλλά καταδήλως αυτό επεδίωξε).

Συνέχεια →