Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι ευχαριστώ!

 

Η «αλλεργία στο χριστιανισμό»

 

Του «νεκρού για τον κόσμο»

 

Έτσι γεννήθηκε ο νεώτερος αθεϊσμός όλων των αποχρώσεων [από τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει Θεός (που συχνά εκφράστηκε επιθετικά, όπως στα κομμουνιστικά καθεστώτα) μέχρι την απλή αδιαφορία για σχέση με το Θεό, άσχετα αν υπάρχει ή όχι]. Γεννήθηκε από τη λανθασμένη ταύτιση του χριστιανισμού με τις νοσηρές δυτικές παραχαράξεις του (καθολικισμό και προτεσταντισμό), που ήταν φανερά αντίθετες στη διδασκαλία του Ιησού, όπως διατυπώνεται στην Καινή Διαθήκη, και συχνά έγιναν αφορμή να φερθούν με σκληρότητα στους ανθρώπους κάποιοι δήθεν «καθαροί», που τιτλοφορήθηκαν «αντιπρόσωποι του Θεού».

Ωστόσο, η «αλλεργία» που πιάνει το σύγχρονο άνθρωπο (και μάλιστα το νέο) όταν ακούει για χριστιανισμό και παπάδες, οφείλεται στην άγνοια στοιχείων του αρχαίου (των πρώτων χιλίων ετών) και του ορθόδοξου χριστιανισμού, όπως:

Ότι σκοπός του χριστιανικού ηθικού αγώνα δεν είναι η αποφυγή αμαρτωλών πράξεων (αφήνοντας την ψυχή να βράζει από καταπιεσμένες επιθυμίες, που γεννούν παθολογικές καταστάσεις και κάποτε εκρήγνυνται), αλλά η «νέκρωση των παθών», δηλαδή των εξαρτήσεων που, ριζωμένες στα βάθη της ψυχοσωματικής μας ύπαρξης (όχι μόνο στο σώμα ή μόνο στην ψυχή), εμποδίζουν τον άνθρωπο να ανοιχτεί με αγάπη προς το Θεό, το συνάνθρωπο και τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας· στην πραγματικότητα, η «νέκρωση» αυτή δεν είναι ακρωτηριασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά μεταμόρφωση των ψυχοσωματικών δυνάμεων από εμπαθείς σε απαθείς, δηλαδή σε δυνάμεις που προωθούν την αγάπη προς τον άλλο (Θεό, συνάνθρωπο, άλλα όντα) αντί να συστρέφουν τον άνθρωπο προς τον εαυτό του.

Κατά τον άγιο Ιωάννη το Σιναΐτη (6^ος αι. μ.Χ.), συγγραφέα της Κλίμακος και κατ’ εμέ πατέρα της επιστήμης της ψυχολογίας, τα πάθη δεν είναι «φυσικά στην ψυχή», αλλά εμείς μεταβάλαμε σε πάθη «τα φυσικά χαρακτηριστικά της». Αυτά δεν είναι κακά από μόνα τους, αφού «ο Θεός δε δημιούργησε τίποτα κακό», αλλά γίνονται κακά όταν χρησιμοποιούνται λάθος. Έτσι η «σπορά» (η εκσπερμάτωση και, κατ’ επέκτασιν, η σεξουαλική πράξη) διαστράφηκε σε πορνεία, ο θυμός, που προορίζεται κατά του όφεως (διαβόλου), στράφηκε κατά του πλησίον, ο ζήλος, αντί για τις αρετές, απευθύνεται στο κακό, η επιθυμία της δόξας, αντί για την ουράνια δόξα («δοξασμός» = μετοχή στο θείο Φως, γιατί «δόξα του Θεού» στη Βίβλο = το θείο Φως, εκ του εβραϊκού νεφές Γιαχβέ), στράφηκε προς την ανθρώπινη δόξα κ.ο.κ. (Κλίμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, Περί διακρίσεως – Β΄, 41). Βλ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1994, σελ. 318. Βλ. επίσης π. Νικ. Λουδοβίκου, «Να μην χάσουμε τα πάθη. Να τα μεταβάλουμε», Αντί, 13.1.2007.

Αγνοεί επίσης όποιος πάσχει από την παραπάνω αλλεργία ότι το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα δεν είναι κάποια «μετά θάνατον» ανταμοιβή, έναντι της ασκητικής στέρησης κάθε απόλαυσης στην παρούσα ζωή (πράγμα εξαιρετικά ύποπτο, αφού έτσι «η Εκκλησία σου πουλάει κάτι, που δε μπορείς να το ελέγξεις παρά μόνο μετά το θάνατό σου»), αλλά η εδώ και τώρα μεταβολή του ανθρώπου σε θείο ον, που μπορεί να συμβεί στον καθένα –με προσπάθεια φυσικά–και να επαληθευτεί άμεσα με έρευνα στους γνωστούς ζώντες αγίους κάθε γενιάς.

Ότι χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα δεν είναι η πειθήνια αποδοχή κάποιων αυθαίρετων κατασκευασμένων «δογμάτων», άνωθεν επιβαλλόμενων με τη βία ή την προπαγάνδα, όπως συνέβη στη μεσαιωνική δύση, αλλά η άμεση γνώση του Θεού, συσσωρευμένη μέσα στους αιώνες και ελεγμένη τόσο προσεχτικά, όσο η γνώση σε κάθε άλλο τομέα, όσο κάθε επιστήμη ελέγχει τη γνώση που αποκτάται με τις μεθόδους της· «πίστη», στην ορολογία της Βίβλου και των αγίων χριστιανών διδασκάλων, δε σημαίνει αποδοχή της ιδέας ότι υπάρχει Θεός (σημασία που έλαβε ο όρος στην εποχή μας), αλλά εμπιστοσύνη στο Θεό (για τον οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα και δεν πιστεύουμε μόνον ότι υπάρχει) ότι η επαγγελία για τη μέλλουσα βασιλεία Του είναι αληθής.

Ότι οι εντολές του Θεού δεν είναι «νόμος», που η παράβασή του επιφέρει την (ανελέητη μάλιστα και αιώνια) τιμωρία του παντοδύναμου νομοθέτη προς τον αδύναμο παραβάτη, αλλά «αποκάλυψη στον κόσμο του τρόπου ζωής του Θεού» (της αγάπης) και οδηγίες προς τον άνθρωπο για μίμηση αυτού του τρόπου [βλ. π. Σωφρονίου(Σαχάρωφ), Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σελ. 112. Ο τίτλος του έργου («θα δούμε το Θεό όπως είναι») προέρχεται από την Α΄ επιστολή Ιωάννου, 3, 2]. Η μίμηση αυτή θα θεραπεύσει τον άνθρωπο από τη μεγάλη ασθένεια, το θάνατο, φέρνοντάς τον σε ενότητα με το Θεό (παράδεισος), αντί του χωρισμού από αυτόν, που προκαλεί την απερίγραπτη οδύνη, την οποία ονομάζουμε κόλαση. «Πρέπει να ξέρουμε ότι ο Θεός δεν κολάζει κανένα, αλλά ο καθένας κάνει τον εαυτό του επιδεκτικό της μετοχής στο Θεό. Η μετοχή στο Θεό είναι απόλαυση και η αμεθεξία στο Θεό κόλαση» (άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, PG 94, 1573C).

[Αναλυτική παρουσίαση του θέματος, με πλήθος βιβλικών και πατερικών παραπομπών, βλ. στον τόμο Θάνατος, Ανάσταση και Αιώνια ζωή, εκδ. Ετοιμασία, ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 2005. Βλ. ακόμη π. Γ. Δ. Μεταλληνού, τ. κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, «Παράδεισος και Κόλαση στην ορθόδοξη παράδοση», Ν. Μ., «Ο Θεός ως πυρ και φως», Αλέξανδρου Καλόμοιρου (1931-1990) Ο Πύρινος Ποταμός, μτφρ. Π. Μπότση, Ζέφυρος, Θεσσαλονίκη 1995].

 

Η ορθόδοξη αγία Όλγα η Μαία,

ιθαγενής της Αλάσκας, 1916-1979 (από εδώ)

 

Κανένας για πέταμα

 

Ακόμη κι αν δε λάβουμε υπόψιν μαρτυρίες όπως του Ευσέβιου Καισαρείας για την αυτοθυσία, με την οποία περιέθαλπαν οι χριστιανοί τους ειδωλολάτρες ασθενείς, που είχαν πετάξει στο δρόμο οι δικοί τους στο φονικό λοιμό του 251 μ.Χ., και έθαβαν τους έκθετους νεκρούς διακινδυνεύοντας τη ζωή τους (και συχνά κολλούσαν οι ίδιοι το λοιμό και πέθαιναν ενώ είχαν σώσει άλλους), και το παράπονο του Ιουλιανού του παραβάτη πως το μαγικοθρησκευτικό του όραμά αποτύγχανε, επειδή οι χριστιανοί φρόντιζαν και τους εθνικούς, άρα γίνονταν ηθικά ακαταμάχητοι [1], πάλι γίνεται φανερό το αυθεντικό χριστιανικό ήθος.
Γίνεται φανερό από περιπτώσεις, όπως του αγίου Βονιφάτιου, που ήρθε αντιμέτωπος με την αρχαία γερμανική θρησκεία, μια θρησκεία ανθρωποθυσιών, και θυσιάστηκε οικειοθελώς το καλοκαίρι του 754, αρνούμενος να αμυνθεί μαζί με τους συντρόφους του, όταν δέχτηκε επίθεση των εξαγριωμένων πολεμιστών μιας ειδωλολατρικής φυλής στα δάση πέραν του Ρήνου. Ακολούθησε έτσι το παράδειγμα των αρχαίων χριστιανών μαρτύρων και έδωσε το ειρηνόφιλο μήνυμα του χριστιανισμού, που δε φοβάται το θάνατο. Αλλά και των αγίων Αναργύρων (γιατρών που δεν έπαιρναν αργύρια, ως γνωστόν [2]), του αγίου Παυλίνου, επισκόπου Καμπανίας (5ος αι. μ.Χ.), που, αφού δαπάνησε τα χρήματα της Εκκλησίας και τα δικά του εξαγοράζοντας αιχμαλώτους των Βανδάλων, αντάλλαξε και τον εαυτό του με έναν ακόμη απ’ αυτούς, των αγίων Ρώσων πριγκίπων Μπόρις και Γκλεμπ, που παραδόθηκαν οικειοθελώς στον αδερφό τους Σβιατοπόλκο και θανατώθηκαν το 1015 μ.Χ., για να μη βάλουν τους στρατιώτες τους να πολεμήσουν για χάρη τους, του αγίου Διονυσίου, στη μονή Αναφωνήτριας, στη Ζάκυνθο, γύρω στο 1600, που συγχώρησε το φονιά του αδερφού του σώζοντάς τον από τα χέρια της αστυνομίας, αλλά και των μεγάλων αγίων της φιλανθρωπίας, όπως οι άγιοι Ταβιθά της Ιόππης, Βασίλειος ο Μέγας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Ιωάννης ο Ελεήμων, Γενεβιέβη των Παρισίων, Μελάνη η Ρωμαία κ.ά., και στα νεώτερα χρόνια Φιλοθέη η Αθηναία, Κοσμάς ο Αιτωλός (εξαγόρασε εκατοντάδες κοπέλες ελευθερώνοντάς τις από μουσουλμανικά χαρέμια), Ιωάννης της Κρονστάνδης, Ελισάβετ Θεοδώροβνα, Μαρία Σκόμπτσοβα (μετά από πολυσχιδή ανθρωπιστική δράση, ιδίως στη Γαλλία, πέθανε στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Ράβενσμπουργκ, παίρνοντας μάλλον τη θέση κάποιας άλλης για να τη σώσει), Γαβριηλία Παπαγιάννη (μια αγιασμένη νοσοκόμα που ακροβολίστηκε στην Ινδία θέλοντας να υπηρετήσει εκείνους που θεωρούσε πιο βασανισμένους ανθρώπους του πλανήτη) και πολλοί άλλοι, λιγότερο γνωστοί.

 
Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα, νεομάρτυρας τ

ων ναζιστικών στρατοπέδων

(από εδώ)

Το αυθεντικό χριστιανικό ήθος όμως το αντιλαμβάνεται σαφέστατα όποιος μελετήσει το ορθόδοξο αγιολόγιο. Εκεί θα βρει, καταγεγραμμένους ως αγίους, κάθε είδους περιθωριακούς ανθρώπους, αναλφάβητους, ζητιάνους, ανάπηρους (που δε θεραπεύτηκαν, όπως η σύγχρονη αγία Ματρώνα η αόμματη), νόθα παιδιά, ορφανά, δούλους, και φυσικά πόρνες και τελώνες, καθώς και ανθρώπους που διέπραξαν ποικίλα αμαρτήματα, υπήρξαν φονιάδες, δήμιοι, βασανιστές αγίων, μάγοι, ανελέητοι άρχοντες, βιαστές κ.τ.λ. Έχουν ωστόσο ένα κοινό μεταξύ τους και, θα έλεγα, μια μεγάλη διαφορά από εμάς: μετανόησαν ειλικρινά, σοβαρά και βαθιά. Γι’ αυτό αγίασαν.

Ένας ουμανιστής ηθικός άνθρωπος ή ηθικολόγος εδώ συνήθως αναρωτιέται: μήπως λοιπόν το αγιολόγιο είναι μια βίβλος αποθέωσης της διαφθοράς; Πώς ο χριστιανισμός διδάσκει ότι ο Θεός συγχωρεί τόσο γενναιόδωρα αποτρόπαιους αμαρτωλούς; Τι θα πει «μετανόησαν»; Η δικαιοσύνη απαιτεί να πληρώσουν!

Ανάλογη ερώτηση διατυπώνουν πολλοί, ακόμη και βαφτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, πνευματικά όμως αρχάριοι, σκανδαλισμένοι που ο Ιησούς δικαιώνει με τέτοιο τρόπο τον άσωτο υιό στην παραβολή του Λουκ. 15, 11-32 – όλοι βέβαια ταυτίζουν τον εαυτό τους με το «δίκαιο» μεγάλο αδελφό, όχι με τον άσωτο, κι αυτό δεν τους επιτρέπει να νιώσουν ανακούφιση, που η παραβολή τους δίνει ελπίδα σωτηρίας.

Κι όμως η παρουσία τόσων αμαρτωλών στα συναξάρια φανερώνει πως ο χριστιανισμός δεν είναι ηθικιστικός· δεν πετάει στα σκουπίδια τον αμαρτωλό, ούτε καταξιώνει την αμαρτία (κατά την παρερμηνεία άλλων, που νομίζουν πως για να γίνει άγιος κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να έχει διαπράξει πολλές ή βαριές αμαρτίες), αλλά τον προσκαλεί σε σωτηρία μέσω της μετάνοιας, που είναι η μεταβολή του νου – "ούτε εγώ σε κατακρίνω· πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια" είπε ο Ιησούς στη μοιχαλίδα που έσωσε από το λιθοβολισμό (κατά Ιωάννην, 8, 11).

Η σωτηρία του ανθρώπου που μετανοεί οφείλεται στο ότι η μετάνοια προκαλεί άνοιγμα της νοερής καρδιάς, που ήταν κλειστή από τα πάθη, τα οποία οδηγούσαν τον άνθρωπο στην αμαρτία, και επιτρέπει να μπει μέσα της η θεία χάρη, η ενέργεια του Θεού που αγιάζει, δηλαδή σώζει, τον άνθρωπο. Όσο εντονότερη είναι η μετάνοια, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το άνοιγμα της καρδιάς και συνεπώς αφθονότερη η είσοδος της θείας χάριτος. Γι’ αυτό η «συντετριμμένη καρδία» οδηγεί και το μεγαλύτερο αμαρτωλό στην αγιότητα.

Όποιος δεν αντέχει να συνυπάρχει με τους αμαρτωλούς (νομίζοντας – ή κοροϊδεύοντας τον εαυτό του – ότι ο ίδιος «είναι αναμάρτητος» ή λιγότερο αμαρτωλός από τους άλλους ή εφοδιασμένος με μεγαλύτερα ελαφρυντικά) δύσκολα θα συμπαθήσει το χριστιανισμό. Εδώ δεν είναι μια ενάρετη ελίτ, όπως ίσως θα ήθελε για να ενταχθεί πανηγυρικά σ’ αυτήν, αλλά ένα νοσοκομείο, στο οποίο προσέρχονται άνθρωποι ηθικά ασθενείς με σκοπό να γίνουν υγιείς.

 

[1] Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία, 20 688-689. Ιουλιανός, «προς τον Αρσάκιο, αρχιερέα της Γαλατίας», μτφρ. στο: Ιουλιανός, Άπαντα, #4 (σειρά «Οι Έλληνες» #277), Κάκτος, Αθήνα 1993, σελ. 275 και 277.

 

[2] Καταγεγραμμένοι ως ανάργυροι είναι οι άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός οι εκ Ρώμης, Ασίας και Αραβίας (τρία ζεύγη αδελφών με τα ίδια ονόματα), Παντελεήμονας και Ερμόλαος, Κύρος και Ιωάννης, Σαμψών και Διομήδης, Θαλέλαιος και Τρύφωνας, Μώκιος και Ανίκητος, οι Ρώσοι Αγαπητός ο Ιαματικός και Λουκάς ο Ιατρός (†1961), καθώς και οι αγίες γυναίκες γιατροί Ερμιόνη, Ζηναΐδα, Νεονίλλα και Σοφία η Ιαματική.

 

 

ΠΗΓΗ: http://o-nekros.blogspot.com/2010/08/blog-post_28.html

 Για την άσημη Γερόντισα Γαβριηλία πόλεμος μυωπικός

 

Της Σοφίας Κου….

 

«Εζυγίσθης, εμετρήθης

και ευρέθης λειψός»

 

Είτε καταφέρεις να  διαβάσεις το παρακάτω παραλήρημα είτε όχι, ας  έχεις την ευχή της γερόντισσας Γαβριηλίας! Αν πάλι δεν την θες, δεν πειράζει,  επιστρέφεται σε μένα, -όπως έλεγε…

Σε σας απευθύνομαι, – ιερωμένους και μη –  επαγγελματίες ορθοδοξούντες  που στέλνετε στο πυρ το εξώτερο, ως μη ορθόδοξο,«η ασκητική της αγάπης» με τη ζωή και  τις συμβουλές της γερόντισσας Γαβριηλίας , αυτής της μεγάλης γυναίκας που ποιος από μας την φτάνει στο μικρότερό του δακτυλάκι, που εγκατέλειψε για πάντα μια άνετη εξασφαλισμένη ζωή για να ασκηθεί, εν Χριστώ,  περιπλανώμενη ολομόναχη χωρίς ούτε μία δεκάρα στο χέρι και διαμένοντας στους πρόποδες των Ιμαλαΐων με τροφή ένα ξεροκόμματο τη μέρα και την Αγία Γραφή.

Αλλά σας έτσουξε αυτή η γυναίκα που κατάφερε να  κερδίσει τις καρδιές μας  αυτή, που θέλησε διερχόμενη από τούτη τη ζωή να μην αφήσει ούτε ένα χνάρι, όπως ακριβώς μία βάρκα, έλεγε. Και  σας τσούζει ότι το βιβλίο της, διαδιδόμενο μόνο από στόματος σε στόμα έχει κάνει ήδη πολλές εκδόσεις  ενώ εσείς διαδίδετε τις θεωρητικούρες σας και οι εκκλησίες αδειάζουν δραματικά. οι άνθρωποι μέσα σε αυτό το βιβλίο βρίσκουν αλήθεια, βρίσκουν ζωή, βρίσκουν κάποιον να καίγεται από αγάπη για  όλη την ανθρωπότητα. Ποιος από μας πήγε εκούσια σε νοσοκομείο να ανακουφίζει λεπρούς; Βλέπουμε μία γυναίκα να βαδίζει πράγματι πίσω από τα χνάρια του Χριστού  πραγματώνοντας τις εντολές Του.

Σε σας απευθύνομαι, που σας ενοχλεί η θεραπευτική δύναμη που ένιωθε καμιά φορά στα χέρια της, που καθόλου δε διαφέρει από το φιλί της μάνας πάνω στο τραύμα του παιδιού, – αυτή η μάνα τόσων και τόσων –  που σας ενοχλεί αυτή η ζέστη στα χέρια που μπορεί να την νοιώσει ο οποιοσδήποτε που φλέγεται να ανακουφίσει τον αδερφό του. Που ελπίζετε με τις απεμπολήσεις να διατηρείτε τους θώκους σας, την εικόνα σας είτε  μέσα από  τα κανάλια είτε μέσα από τους χώρους σας, να διατηρείτε το πλήθος των οπαδών σας και είναι κρίμα για μερικούς από σας που από άγνοια, από αφέλεια ή προχειρότητα συντάσσεστε με νευρωτικούς αλαζόνες πολεμοχαρείς …; χωρίς να μπαίνετε στον κόπο να  διαβάσετε το βιβλίο που απορρίπτετε ως μη ορθόδοξο. Κι είναι κρίμα γιατί γνωρίζω τουλάχιστον έναν που παρόλο το έμπρακτο  ανθρωπιστικό του έργο έχει κολλήσει με τα δογματικά στον πάτο ενός πηγαδιού από το οποίο δεν μπορεί να βγει – αυτό προκαλεί η υπερτροφία του μυαλού. Σας τσούζει λοιπόν για  μια γυναίκα που τόσα χρόνια μετά το θάνατό της η αγιότητα της, – χωρίς διαφήμιση -, απλώνεται όλο και περισσότερο και σφραγίζει καρδιές ανθρώπων,  και χτυπάει φλέβες που διψάνε για Θεό.

Όχι πως το φαινόμενο με το ιερατείο είναι τωρινό. Πάντα προκαλούσε διωγμούς και εμφύλιους πολέμους, και αντί να είστε οι πρωτοπόροι ώστε να δοξολογούμε το Θεό που ζούμε ειρηνικά και που διαρκώς μας αποκαλύπτεται μπροστά μας και αντί να μας προτρέπετε να ειρηνεύουμε,  εσείς προκαλείτε δημιουργίες  φατριών  και αφορμές αποκλεισμού ανθρώπων ενώ   ο  Χριστός αγκαλιάζει τους πάντες αδιακρίτως. Εσείς που δεν έχετε καταφέρει να έχετε μία κοινή γραμμή, – έχω ρωτήσει 14 παππάδες  και 7 θεολόγους για το ίδιο θέμα και έχω πάρει 21 διαφορετικές απαντήσεις. Εσείς που έχετε αφήσει να διαδοθεί πως οι γυναίκες, κατά την Εκκλησία, οφείλουν να είναι είτε παντρεμένες είτε καλόγριες με συνέπεια πολλές νευρώσεις με τραγικές καταλήξεις και πώς  μόνο κατ’  οικονομία δέχεται και τις 'άλλες'.

Εσείς, οι θεολογίζοντες, ιερωμένοι και μη-που με τις θεολογίες και τις ατέλειωτες αναλύσεις σας έχετε καταφέρει να αδειάζουν οι εκκλησίες – οι μόνοι χώροι σύναξης που αδειάζουν ενώ γεμίζουν υπέρμετρα άλλοι χώροι επιτήδειων  από πνευματικούς αναζητητές  και έτσι ο καθένας αναγκάζετεαι να κάνει εκκλησία το σπίτι του με αντίξοες συνθήκες, κι  όσοι κάπως το καταφέρνουν,  φροντίζουν να τον προστατέψουν  απέχοντες απ' τις εκκλησιές όπου διατηρούν τους θώκους τους επίτροποι, ψαλτάδες, ιεροκήρυκες και λοιποί εκεί που εκκολάπτεται η αλαζονία. Κατά τα άλλα γράφετε δοκίμια και συμβουλές ατέλειωτες περί Θεού λες και το «περί» είναι η ουσία, το κουκούτσι, ενώ δίπλα μας υπάρχουν ακόμα και αλλόθρησκοι που με τη βιωτή τους πραγματώνουν πλήρως τη διδασκαλία του Χριστού και τα πρόσωπά τους λάμπουν καθώς τείνουν να γίνουν παιδιά και όχι λόγιοι, – χωρίς να ξεχνάω τους πολλούς λόγιους Αγίους όπως τον Άγιο Νεκτάριο που με τέτοια μόρφωση και την διευθυντική του θέση καθάριζε τις τουαλέτες της  Ριζαρείου. Γιατί όλοι μας γνωρίζουμε πόσο η κοσμική γνώση είναι λαδάκι στη φωτιά για δύναμη, για εξουσία,  κυριαρχία και πως θεολόγος είναι ο προσευχόμενος.

Και έρχεται μία Γαβριηλία που προσπαθώντας να είναι όσο πιο άσημη μπορεί, που συναντώντας Έλληνες αναζητητές του Θεού  στην Ινδία τούς στέλνει πίσω στην Ελλάδα, αυτή η γυναίκα σας χαλάει τη μαγιονέζα. Εσείς που οι περισσότεροι ακόλουθοί σας είναι κατέχοντες θέσεις στη διοικούσα Εκκλησία, ή φοβισμένοι ή παντελώς ανεύθυνοι για τη ζωή τους,  ή τεμπέληδες που θέλουν τη βολή τους και  άκοπα ένα εισιτήριο για τον Παράδεισο που παρότι διατείνεστε  ότι πρέπει να τον γνωρίσουμε ήδη από τη Γη εσείς με τις μεθοδεύσεις  σας τον πάτε όλο και πιο μακριά .

……………

 Ένας κοινός νους μπορεί να αντιπαραθέσει μέσα από τις επιστήμες και από τη δύναμη της αγάπης αυτά για τα οποία κατηγορείτε τη γερόντισσα, και μη λέτε πως μόνο το βιβλίο απορρίπτετε γιατί περιέχει μόνο την προσωπικότητά της άρα την ίδια προσπαθείτε να  εξοβελίσετε. Κι επειδή είναι γραμμένο από απομαγνητοφωνίσεις και σημειώσεις προφορικού λόγου, και λόγω και του γλωσσικού της ιδιώματος, κολλάτε σε λέξεις γιατί κολλάτε γενικά, εσείς  οι τεχνίτες στο  να χειραγωγείτε ανθρώπους, συνάζοντάς  τους σε «κύκλους της Αγίας Γραφής» με τραγελαφικά αποτελέσματα, όπως περιγράφω εδώ, και οι ψυχίατροι να τρίβουν τα χέρια τους, υποδεχόμενοι κάθε φορά τον επόμενο ασθενή που έρχεται από εκεί. Γιατί η ψυχή του κάθε ανθρώπου μπορεί να διακρίνει αν την τραβάει ο ένας από δω και ο άλλος από κεί και μόνο προς το μέρος του, όπως είπε ο Χριστός ότι όταν ήρθα εγώ στο όνομα του Πατρός δεν με δεχτήκατε αλλά δέχεστε άλλους που έρχονται στο όνομα το δικό τους. Γιατί η ψυχή γνωρίζει αν κάποιος την πηγαίνει μέχρι τον εαυτό του ή την επιστρέφει στα ουράνια, τη χαμένη της πατρίδα.

……………………

Ευτυχώς που μια γυναίκα που έχει πληγωθεί από θείο έρωτα – γιατί μόνο έτσι αφήνεις τα πάντα και τρέχεις να ανακουφίζεις απ' τις πληγές τους λεπρούς, πονεμένους, εγκαταλειμμένους, αναγκεμένους, και συγχισμένους, άλλα βέλη πλέον δεν την φτάνουνε! Ματαιοπονείτε! Ουφ!

 

Υ.Γ. -1 δε νιώθω καμιά εμπάθεια, γι’  αυτό και το δημοσιεύω…

Υ.Γ. -2 και πόσα άλλα έχω να πω ακόμα από προσωπικά βιώματα, – να ξερες…

 

 

ΠΗΓΗ:   http://anatash.pblogs.gr/2010/10/ezygisthhs-emetrhthhs-kai-efrethhs-leipso.html

 

 

Σημείωση admin: Για περισσότερες Φωτογραφίες επισκεφτείτε τον… trelogiannis.blogspot.com

Η μεγάλη μορφή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου 

 

Του   Βασίλη Μακρή

 

 

Σε μιαν καθοριστική ιστορική περίοδο για το ελληνικό έθνος κατά την οποία οι βίαιοι εξισλαμισμοί, οι αποτρόπαιοι εξανδραποδισμοί ήταν στην ημερησία διάταξη, η καταλυτική παρουσία του μεγάλου αυτού Αγίου απέτρεψε τα χειρότερα, έθεσε τα πνευματικά αναχώματα που ανέσχεσαν την περαιτέρω κατάπτωση των υπόδουλων Ρωμιών.

Το έργο του, η παρουσία του, η διδασκαλία του, η ασκητική του αίγλη, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις της καλής αλλοίωσης των βαθέως κλονιζομένων χριστιανών της εποχής του, έτσι ώστε να μπορεί κανείς να πει  με βεβαιότητα ότι ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης είναι ο επάξιος συνεχιστής του Πατροκοσμά. Ουσιαστικά τέθηκαν από αυτόν τον πρωτοπόρο Πατέρα της Εκκλησίας τα πνευματικά θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχθηκε η εξεγερσιακή χειραφέτηση του ρωμαίικου. Γιατί χωρίς πνευματικές βάσεις ήταν αδύνατον να ορθωθεί η παραμικρή επαναστατική κίνηση των υπόδουλων Ελλήνων. Το «ταυτόν» των υπόδουλων ρωμιών έχει να κάνει καθαρά και ξάστερα με το ποιοι ήσαν, με το ποια ιδιοπροσωπία  θα συγκροτούσε το περιεχόμενο της παραπέρα ιστορικής παρουσίας τους, στις αρχές του ΙΘ αιώνα. Και όντως η συμβολή του Αγίου και των Κολυββάδων ήταν καθοριστική.

Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα εκτυλίσσεται μια ιδιόρρυθμη και ύπουλη επίθεση κατά του Αγίου Νικοδήμου και πρωτοστάτης της ενορχηστρωμένης αυτής προσπάθειας δεν είναι άλλος από τον κ. Χρήστο Γιανναρά. Αξίζει όμως να δει  κανείς την μεθοδολογία του Χ. Γ. Χρησιμοποιεί, υποτίθεται, ορθόδοξα κριτήρια αξιολόγησης του έργου του Αγίου Νικόδημου, ενώ στην ουσία υιοθετεί έναν σχολαστικό λίβελο με βαριές και αθεμελίωτες κατηγορίες που θέτουν όλο το Αγιονικoδημικό corpus στην «αίρεση». Όλα αυτά δεν τα λέω εγώ από το κεφάλι μου και για τον λόγο αυτόν παραπέμπω κάθε καλοπροαίρετο σύντροφο, αδελφό και φίλο να προστρέξει στο βιβλίο του κ. Χρήστου Γιανναρά  «Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα». (Εκδόσεις Δόμος). 

Υπάρχει όμως ένα πολύ σοβαρό θέμα με την εν γένει παρουσία του Χ. Γ. στα δημόσια πνευματικά πράγματα. Ο εν λόγω θεολόγος-«φιλόσοφος» προσάπτει στον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι βάζει επείσακτα στοιχεία παπικής θεολογίας στο έργο του, τον κατηγορεί ότι μεταλλάσει το έργο του ρωμαιοκαθολικού  μοναχού Θωμά Κεμπησίου «Χριστού μίμησις» και αυτούσιο το επανεισάγει στο γνωστό σύγγραμμά του «Αόρατος πόλεμος». Επίσης προσάπτει στον Άγιο ότι γίνεται εισηγητής της θεολογούμενης θέσεως «περί ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης», χωρίς να μπει καν στον κόπο να μελετήσει τι ακριβώς εννοεί ο Ναξιώτης Πατέρας της Εκκλησίας, όταν μιλάει για αυτό. Είναι σίγουρο ότι ο Χ.Γ. ουδόλως έχει μελετήσει το σύνολο των έργων του   Αγίου.

Σαλαμοποιεί κατά το δοκούν κάποια εδάφια από το «Εξομολογητάριον», δεν ανατρέχει στις επακόλουθες επεξηγηματικές τοποθετήσεις και με προκρούστειο «λογική» αποφαίνεται ως τελικός και καθοριστικός κριτής, ότι ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τοποθετεί επείσακτες ρωμαιοκαθολικές βάσεις στην ορθόδοξη θεολογία. Αξίζει επίσης να δει κανείς τι λέει ο κ. Χ.Γ. για το «Πηδάλιον» που συνέταξε ο Άγιος. Λέει λοιπόν ο θεολογών  «φιλόσοφος» για το «Πηδάλιον» ότι αποτελεί «την απομίμηση του Παπικού Corpus Juris Canonici» και να σημειώσει ότι σε αυτά τα «ολισθήματα» οφείλεται  και το «δικανικό τελείως δυτικό πνεύμα που κυριαρχεί στο ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΑΡΙΟΝ του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Είναι φανερό ότι ο κ. Χρήστος Γιανναράς κατακρεουργεί την ορθόδοξη θεολογία, κυριολεκτικά κατασκευάζει ικρία κακοδοξίας και παρά την καλλιέπεια που διακρίνει τον λόγο του σαν ωραιοποιούν κέλυφος, καταλήγει σε εκτρωματικά συμπεράσματα. Και αν σε τόσο μείζονος σημασίας θεολογικά ζητήματα πέφτει ΤΟΣΟ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΕΞΩ, φαντάζεται κανείς πόσο επιζήμιο είναι να ασπασθεί κανείς τις πρόσφατες τοποθετήσεις του στα δημόσια πολιτικά πράγματα. Θέλω πάντως να επισημάνω την καθοριστική κριτική που άσκησε στο έργο του Χ.Γ. «Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα» ο πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης  με το καταπληκτικό έργο του «Ορθοδοξία και Χρήστος Γιανναράς» (Εκδόσεις Υπακοή 1993)

 

Η Φιλοκαλία, ο μηδενισμός και η κρίση

 

Του παπα Νικόλαου Λουδοβίκου*

 

Αυτό ακριβώς έκαναν αίφνης άνθρωποι σαν τον Χέγκελ ή τον Γιάσπερς σε αντίστοιχα πολύ δύσκολες στιγμές του έθνους τους. Αλλωστε το να κατηγορεί η Ινδία τον ινδουισμό ή το Ιράκ τον μουσουλμανισμό για τις κακοτυχίες τους, αυτό μόνο σε βαθύτερη παρακμή, λόγω απελπισίας, θα μπορούσε να οδηγήσει. Σε στιγμές κρίσης, λοιπόν, αναζητούμε καταρχήν τα στοιχεία εκείνα που επιτρέπουν την αναγέννηση και την ελπίδα. Αραγε αυτό είναι που κάνει ο Στέλιος Ράμφος με το τελευταίο του βιβλίο, όσο και με το μπαράζ των συνεντεύξεων που ακολούθησε;

Στην εικοσαετία που διδάσκω στην τριτοβάθμια θεολογική εκπαίδευση, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχω συναντήσει μόλις δυο ή τρεις ανθρώπους που έχουν διαβάσει ολόκληρη τη Φιλοκαλία. Το βιβλίο αυτό, που δημιουργήθηκε από μοναχούς για μοναχούς, εκδόθηκε μετά το '60 στην Ελλάδα και διαβάστηκε γενικώς ελάχιστα. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως το περιεχόμενό του ελάχιστα ταυτίζεται με αυτό που προτείνει ο Ράμφος.

Καταρχήν η Φιλοκαλία δεν περιέχει μόνο μια ανθρωπολογία, αλλά σειρά ανθρωπολογιών, με σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, οι οποίες ανταποκρίνονται στη μακρά εξέλιξη δεκατεσσάρων αιώνων: είναι εντελώς διαφορετική η Πλατωνίζουσα και καθαρά νοησιαρχική ανθρωπολογία και γνωσιολογία του συγγραφέα των απόψεων του Αντωνίου ή του Ευαγρίου (Νείλος ο Ασκητής), από τη μυστηριοκεντρική ανθρωπολογία του Μάρκου του Ασκητή, ή τον εσωτερισμό του Μακαρίου, ή ακόμα, φυσικά, από τον μοντέρνο ψυχοσωματικό ολισμό του Μαξίμου του Ομολογητή και την ιερή σωματοκεντρικότητα του Γρηγορίου Παλαμά. Είναι εντελώς παράδοξη άλλωστε η θέση του Ράμφου πως ο ανατολικός χριστιανισμός δεν διαθέτει καν ανθρωπολογία: η απόλυτη ισότητα και ακεραιότητα των δύο φύσεων του Χριστού στη Δ' Οικουμενική Σύνοδο, καθώς και ο μακρύς αντι-μονοφυσιτικός αγώνας, που κατέληξε στη λαμπρή διατύπωση της απόλυτης ελευθερίας της ανθρώπινης βούλησης, για πρώτη φορά στην Ιστορία, στον Μάξιμο τον Ομολογητή και τη Στ' Οικουμενική Σύνοδο, ενάντια στην παθητικότητα της βουδιστικής Ανατολής, θα αρκούσαν για να το αποδείξουν αυτό. Υπάρχει μια διαδικασία ωρίμανσης της ορθόδοξης ανθρωπολογίας, της οποίας τα ίχνη φαίνονται και στη Φιλοκαλία και προς την οποία σήμερα στρέφεται το ενδιαφέρον πολλών ειδικών στη Δύση.

Πέραν αυτών καμιά πρωτοκαθεδρία του αισθήματος δεν επιτρέπει η Φιλοκαλία. Τόσο το αίσθημα όσο και ο νους περιορίζονται, στη διαδικασία της προσευχής, τόσο όσο χρειάζεται για να αποφευχθεί η πιθανή ειδωλοποιητική τους λειτουργία – κυρίως μάλιστα του αισθήματος! Παραμένει βεβαίως παράδοξη η θέση του Ράμφου πως μηδενιστής είναι ο άνθρωπος του αισθήματος κατά τον Χάιντεγκερ (στο έργο του για τον Νίτσε) αιτία του μηδενισμού είναι μάλλον, αντιθέτως, η αυτοτοποθέτηση του σκεπτόμενου υποκειμένου ως προϋπόθεση κάθε αντικειμενικής μεταφυσικής τού Είναι – και η βούληση για δύναμη που ακολουθεί. Ο άνθρωπος του αισθήματος δεν είναι μηδενιστής, αντίθετα πιστεύει σε αξίες. Γίνεται μηδενιστής όμως όταν γίνει φίλαυτος, όταν χάσει δηλαδή την κοινότητα. Αλλά αυτός ο «θερμός» μηδενισμός θεραπεύεται μάλλον πιο εύκολα από τον «ψυχρό» μηδενισμό του λογικισμού.

 

Το μεγαλύτερο όμως σφάλμα είναι το να ταυτίζει κανείς τη Φιλοκαλία με τον ορθόδοξο χριστιανισμό εν γένει, ή ακόμα με τον τρόπο βίωσης της ευχαριστιακής κοινότητας από μέρους των πιστών ανά τους αιώνες. Υπάρχει σχέση αλλά όχι ταύτιση. Πέραν αυτού, άλλωστε, για να μείνουμε στο θέμα μας, η Ελλάδα κατά τον τελευταίο αιώνα υπέφερε πολύ περισσότερο από τον ηθικισμό, τον ευσεβισμό και τον νομικισμό που έφεραν κάποιες οργανώσεις, παρά από τη Φιλοκαλία, που αγνοεί όλα τα παραπάνω!

Ποια είναι τα στοιχεία της Φιλοκαλίας όμως που θα μπορούσαν να βοηθήσουν μια σύγχρονη ανθρωπολογία η οποία θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει και σε ιστορική ανάπτυξη; Αναφέρω μερικά επιγραμματικά: η έμφασή της στην ανάγκη ρεαλιστικής αυτογνωσίας (κάτι στο οποίο περιλαμβάνεται και το ασυνείδητο), η έμφαση στην ανάγκη κοινωνικοποίησης του φίλαυτου θελήματος, ο τελικός τονισμός της ψυχοσωματικής υφής του ανθρώπου και η ανάγκη ψυχοσωματικής μετοχής/συναλήθευσης του ανθρώπινου όλου, η αποφασιστική συναίρεση ατομισμού-κοινωνικότητας και συν-ευθύνης όλων για όλα και όλους. Δεν είναι καλύτερα να αρχίσουμε να συζητούμε αυτά παρά οτιδήποτε άλλο;

 

* Αναπληρωτής καθηγητής στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, επισκ. καθ. στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο του Κέμπριτζ, επίκ. καθ. στο Παν/μιο Ουαλίας.

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=179332

Ένα μοναστήρι – κιβωτός στη Μεσσηνία

 

Του Πέτρου Τσώνη*

 

Τέσσερις μοναχοί έχουν μετατρέψει τη μονή σε οικολογικό παράδεισο. Καλλιεργούν ντόπιες ποικιλίες δένδρων και φυτών και εκτρέφουν σπάνια αλογάκια Σκύρου, όπως και μανιάτικα γαϊδουράκια που τελούν υπό εξαφάνιση.

Σε έναν βοτανικό παράδεισο, σε μια κιβωτό διάσωσης σπάνιων ειδών του φυτικού και ζωικού βασιλείου έχουν μετατρέψει τέσσερις μοναχοί το μικρό μοναστήρι στους Δολούς της Μεσσηνιακής Μάνης, λίγα μόλις χιλιόμετρα από την Καλαμάτα.

Οι μοναχοί Νεκτάριος, Σιλουανός και Αλέξιος με τον ηγούμενο γέροντα Γαβριήλ, οι οποίοι κάνουν αγώνα για τη διάσωση σπάνιων ειδών του φυτικού και του ζωικού βασιλείου.

Δίπλα στα σπάνια Σκυριανά αλογάκια που εδώ και έναν χρόνο ξεκίνησε η αναπαραγωγή τους, υπάρχουν και τα μανιάτικα γαϊδουράκια που εξαφανίσθηκαν από τ

ην περιοχή. Παράλληλα, ντόπια δέντρα και φυτά, όπως το σκόρδο της Μάνης, οι κερασιές του Ταϋγέτου και οι αχλαδιές της Μεσσηνίας, επιστρέφουν και πάλι, ενώ ιδιαίτερη είναι η φροντίδα που δείχνουν οι μοναχοί στο δέντρο της ελιάς και στις περίπου 90 καταγεγραμμένες ποικιλίες του. Εμπνευστής και πρωτεργάτης της μεγάλης αυτής προσπάθειας είναι ο ηγούμενος της Μονής γέροντας Γαβριήλ. 

Ο κατά κόσμον Φίλιππος Γιαννόπουλος με σπουδές στην ιατρική και στη συνέχεια στην κλασική αρχαιολογία, στην ιστορία των καλών τεχνών και στη βυζαντινολογία, εργαζόμενος για περίπου 25 χρόνια στην ξενάγηση Δυτικοευρωπαίων επιστημόνων «στα μεγάλα επιτεύγματα του πολιτισμού της Ρωμιοσύνης» αφιερώθηκε στον μοναχισμό έχοντας αδελφούς και συνοδοιπόρους του τους πατέρες Νεκτάριο, Σιλουανό και Αλέξιο.

Ολοι τους με αγάπη και πολλή δουλειά μετέτρεψαν έναν σκουπιδότοπο σε παράδεισο. «Το οικολογικό πρόβλημα μας απασχολεί πάρα πολύ και βεβαίως μας απασχολεί ποιος είναι ο ρόλος της Ορθοδοξίας. Πιστεύουμε ότι άνθρωπος που δεν σέβεται το περιβάλλον είναι αδύνατον να σεβαστεί τον δημιουργό του», μας λέει ο πατέρας Γαβριήλ.

Η διάσωση του σκυριανού αλόγου τράβηξε από την αρχή το ενδιαφέρον των μοναχών. Μέσα από πολλές δυσκολίες κατάφεραν να γεννηθεί πριν από έναν χρόνο το πρώτο σκυριανό αλογάκι στην Πελοπόννησο.

 

Ιεράρχες Ευλογούν το έργο

 

Την προσπάθεια των μοναχών παρακολουθεί με ενδιαφέρον ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος που έχει επισκεφθεί το μοναστήρι, αλλά και ο μητροπολίτης Γυθείου – Οιτύλου και Πάσης Μάνης Χρυσόστομος καθώς και ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος. Να σημειώσουμε ότι ο επίσκοπος Νόβισαντ της Σερβίας πήγε στην περιοχή για επίσκεψη τριών ημερών η οποία όμως παρατάθηκε κατά… τρεις μήνες.

Το μικρό μοναστήρι – ιερό κάθισμα «της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος» που έγινε παράδεισος με τον αγώνα των μοναχών αποτελεί μετόχι της Μονής Αρχαγγέλων της Βόρειας Σερβίας, στα σύνορα με την Ουγγαρία. «Θέλουμε το μοναστήρι να γίνει μια μικρή κιβωτός όπου οι άνθρωποι θα ευαισθητοποιούνται μέσα από τον λόγο και την πράξη», μας λέει ο πατέρας Νεκτάριος που με υπομονή μας ξενάγησε τόσο στον κήπο της Μονής όσο και στον ελαιώνα. 

 

Κήπος της Εδέμ: Θεραπευτικά βότανα και δένδρα από ξένες χώρες

 

Σπουδαία δουλειά όμως γίνεται από τους μοναχούς και στον φυτικό τομέα και στους αυτόχθονους σπόρους που είναι υπό εξαφάνιση. Στην περιοχή υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία από αχλαδιές (μαυραπιδιές, κολοκυθαπιδιές, μηλαπιδιές) που ήταν υπό εξαφάνιση. Σε συνεργασία με ντόπιους βρέθηκαν και μπολιάσθηκαν αρκετά δέντρα, ενώ το μανιάτικο σκόρδο που είχε σταματήσει να καλλιεργείται βρέθηκε πάλι στον φυσικό του χώρο.

Οι κερασιές του Ταϋγέτου που κινδύνευσαν από τις τελευταίες καταστροφικές πυρκαγιές βρήκαν και αυτές φιλοξενία στον κήπο του Μοναστηριού, όπως και οι μηλιές και οι δαμασκηνιές. Συναντήσαμε ακόμα αρκετά θεραπευτικά βότανα αλλά και τμήμα του κήπου με δέντρα από ξένες χώρες, όπως μηλιές από τη Σερβία, αχλαδιές από την Αγγλία, βερικοκιές από την Αλβανία και βατόμουρα από τη Λατινική Αμερική.

Όμως εκείνο που συγκινεί ιδιαίτερα τους μοναχούς είναι το ιερό δέντρο της ελιάς. Ετσι αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που θα μπορεί κανείς να γνωρίσει όλη τη βιοποικιλότητά της. Δημιούργησαν έναν ελαιώνα όπου φυτεύονται ελιές από όλη την Ελλάδα. Ξεκινώντας από την βορειότερη ελιά, αυτή της Αλεξανδρούπολης, η οποία έχει μια μοναδικότητα αφού όταν ωριμάσει ο καρπός της γίνεται σχεδόν λευκός, μέχρι τις ελιές του Νότου, την Κορωνέικη, την Μπουράκλα, τη Μαυρολιά, τη Μάτσα, της Αλαγονίας και την Τραγολιά της Τριφυλίας.

Μέχρι τώρα έχουν φυτευτεί στον ελαιώνα 60 είδη ελιάς, ενώ κάθε καλοκαίρι δίνεται αγώνας από τους μοναχούς οι οποίοι κάτω από δύσκολες συνθήκες μεταφέρουν νερό για το πότισμά τους.

 

* Πέτρος Τσώνης

Φωτο: Γιώργος Σταθόπουλος

 

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ, 17/5/2010, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=12159033

Aγία Μαρία Σκομπτσόβα η μετουσίωση της αγάπης

Θυμίαμα εύοσμο

 

Tην τελευταία μέρα του Mαρτίου του 1944, μια μικρή στήλη καπνού από την κατάμαυρη καμινάδα του στρατοπέδου του Pάβεσμπουργκ, ανεβαίνει ελεύθερη στον ουρανό μαζί με άλλες πολλές, εκείνη η πρώτη, η σταθερά γοργή, ήταν της Mητέρας Mαρίας Σκομπτσόβα. «Θυμίαμα εύοσμο», περνάει στη δοξασμένη αιωνιότητα.

Πριν την αγιοποίησή της είχε γίνει πόλος έλξης των πάσης ανάγκης και φροντίδας Pώσων εμιγκρέδων, και όχι μόνο, στο προπολεμικό Παρίσι. H Rue de la Lurmel, στο κέντρο του Παρισιού, γίνεται ο δρόμος της αγάπης για τον άνθρωπο, το καταφύγιο των πεινασμένων, των αστέγων, για πολλά χρόνια, μέχρι τα μέσα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Mένει ανεξίτηλη η προσωπικότητά της Aγίας σε όσους μελετούν το συναξάρι της και γίνεται παράδειγμα προς μίμηση στους δικούς μας καιρούς, από τους οποίους απουσιάζει παγερά η αγάπη, το τεράστιο έργο που έκανε με λίγα ψίχουλα, αλλά λαχτάρα και πόθο για τον συνάνθρωπο πάσης ηλικίας, φύλου και θρησκεύματος.

Σήμερα, το σκηνικό μεταφέρεται στη πόλη Bικτώρια του Kαναδά. Σε ένα πάρκο μεγάλο, στην πλευρά που βλέπει στον κεντρικό δρόμο, βλέπουμε φουριόζο τον διάκονο Kέιβιν να αρπάζει μια μεγάλη σακκούλα γεμάτη σάντουιτς από το αυτοκίνητο και να τα φέρνει κοντά στα άλλα αντικείμενα, στα ριζά ενός μεγάλου δέντρου. Kάποιοι άλλοι κουβαλούν το μεγάλο τραπέζι και άλλοι δύο τοποθετούν όλες τις προμήθειες με γρήγορες κινήσεις επάνω. Φρέσκα φρούτα κομμένα και ολόκληρα κομμάτια σοκολάτας, χυμοί φρούτων διάφοροι.

«Δεν προλαβαίνουμε να τα τοποθετήσουμε όλα, γιατί άνθρωποι μαζεύονται, τρέχοντας από όλα τα σημεία του πάρκου», λέει ο διάκος.

«Bλέπω τον Άντονι, που με χαιρετάει από την απέναντι πλευρά του πάρκου. Mόλις έχει βγει από το σταθμό του τρένου, έρχεται κατ' ευθείαν στο τραπέζι. Πιο πέρα λίγο,   Nτόναλντ, αδύνατος, καθαρός, πάντα ευγενικός, όποτε μας συναντά, θέλει να μας χαιρετά διά χειραψίας, θα έρθουν και άλλοι πολλοί ακόμα», μας λέει με χαρά ο Kέιβιν.

Δυο-τρεις άλλοι, κοντά στο φορτηγάκι του εφοδιασμού, ετοιμάζουν επιπλέον σάντουιτς με φυστικοβούτυρο, άλλοι δύο τα βάζουν σε τσάντες. Ήδη οι πρώτες δέκα τσάντες εξαφανίστηκαν.

«Mόλις πάρουν και την καθιερωμένη σούπα θα σκορπίσουν μέσα και έξω από το πάρκο», λέει η Aνίτα, εθελόντρια, πρώην άστεγη.

«Πάντα ζητούν μια επιπλέον τσάντα για κάποιον φίλο» λέει ο Θωμάς, ο οδηγός του μικρού φορτηγού.

H μαμά Nτι δεν έχει έρθει ακόμα. Δεν έρχεται κάθε Σάββατο. Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτήν. Tην έχω δει μόνο μία φορά. Mια γυναίκα γύρω στα πενήντα, με πολύ ψιλή και σιγανή φωνή, που πρέπει να βάλεις το αυτί σου στο στόμα της, για να την ακούσεις. Tα μαλλιά της δεν είναι γκρίζα και είναι μάλλον αδύνατη. Έχασε το μοναδικό περιουσιακό της στοιχείο, το σπίτι της, γιατί το πήραν οι τράπεζες από τα χρέη του γιου της, που επιπόλαια χρησιμοποιούσε τις πιστωτικές του κάρτες και τώρα δουλεύει σε πλοία, χαμένος για χρόνια. Aναφέρεται σε αυτήν, ο διάκος και δείχνει να ανησυχεί πραγματικά.
Πάει μισός χρόνος από τότε που άρχισαν τα σαββατιάτικα σάντουιτς. Ένας φούρνος τούς δίνει τα ξερά του ψωμιά και εκείνοι τα ψήνουν και τα χρησιμοποιούν ανάλογα.

Kάθε Παρασκευή βράδυ συγκεντρώνονται όλα
στο Kέντρο «Aγία Mαρία Σκομπτσόβα». Tο απόγευμα του Σαββάτου συναντιούνται στο «Δέντρο», στο Xάρι Γκριν, στη Bικτώρια , στη Bρεττανική Kολούμπια.
Tρεις άνθρωποι επινόησαν τα σάντουιτς και ένας από αυτούς, ο ιερέας Iωάννης Hainsworth, ο διάκος Kέιβιν Mίλλερ και ο Έντουαρντ.

O Έντουαρντ ζούσε στους δρόμους χρόνια, ναρκομανής, άστεγος, πριν καθαριστεί και βρεί το Θεό, πάνε τώρα από τότε επτά χρόνια. Όταν ένα ρωμαιοκαθολικό βιβλιοπωλείο του έκανε πίστωση, με ανταλλαγή την επισκευή ενός κομπιούτερ, αυτός διάλεξε να διαβάσει την Oρθόδοξη Aγία Γραφή. «Έχει πιο πολλά βιβλία απ' όσα έχω ποτέ δει», είπε αστειευόμενος. Tα περιεχόμενα τον γοήτευσαν. Mέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων άρχισε αλληλογραφία με δύο ορθόδοξους ιερείς, που τον συμβούλεψαν να έρθει σε επαφή με τον τοπικό ιερέα, τον π. Iωάννη.

Συναντήθηκαν οι δυο τους για καφέ και μίλησαν. O Έντουαρντ συνάντησε τον διάκονο Kέιβιν και οι τρεις μαζί κουβέντιασαν πολλές-πολλές φορές. Kάποια στιγμή βαπτίστηκε ο Έντουαρντ και μπήκε πλέον στην Oρθόδοξη πίστη. O π. Iωάννης και ο Eδουάρδος έχουν ένα βαθύ ενδιαφέρον για την κοινωνία των πτωχών και των αστέγων.

«Πάντα ήθελα να κάνω κάτι για τους δρόμους», εξηγεί ο π. Iωάννης: «Όλα άρχισαν το 2003. Ήταν τότε που έβαλα όλες μου τις δυνάμεις για την ενορία». Δεν είχε αναφέρει ότι είχε ιδρύσει μια νέα ενορία, των Aγίων Πάντων, το 2002, οργανωμένη ιεραποστολή στο Πανεπιστήμιο και δημιουργία μιας κατασκήνωσης νέων. «Πάντα στο νου μου ήταν να αρχίσω να γεμίζω τσάντες με πράγματα για τους αστέγους. Kαι έτσι, μετά τη λειτουργία, την ημέρα της γιορτής του Aγίου Nικολάου, ξεκινήσαμε δειλά -δειλά».

O Έντουαρντ ήξερε τους δρόμους. Aυτός οδηγούσε και βρήκαμε ανθρώπους, μίλησαν και επιστρατεύθηκαν οικειοθελώς.

«Kαι να! Mια μέρα, το βιβλίο της αγίας Mαρίας Σκομπτσόβα και του «Σπιτιού φιλοξενίας», που είχε ιδρύσει το 1932, έρχεται να μας επιβεβαιώσει τα σχέδια που είχαμε στο νου. Προσευχηθήκαμε σε αυτήν, πριν πάρουμε την τελική απόφαση να βγούμε στο δρόμο. Θαύματα απανωτά άνοιξαν το δρόμο γι' αυτήν τη δραστηριότητα. Bρέθηκε ένας διώροφος σταύλος για τη λειτουργία του οποίου βοήθησαν πολλοί. Πράγματι, λειτούργησε ως τόπος συνάντησης, επαφής και προετοιμασίας των γευμάτων και των βοηθημάτων».

O π. Iωάννης διάβασε, όταν βρισκόταν στη Σκωτία, ένα βιβλίο της αγίας Mαρίας Σκομπτσόβα, με τίτλο: «Bασικά κείμενα». O διάκονος Kέιβιν τη συνάντησε στο παιδικό βιβλίο του Tζιμ Φόρεστ: «Σιωπηλή σαν πέτρα: Mητέρα Mαρία». Tο αγόρασε και το διάβαζε επί ένα χρόνο στα δύο του παιδιά.   

H Mητέρα Mαρία έγραφε: «H αγάπη είναι ένα πολύ επικίνδυνο πράγμα: Kάποιες φορές πρέπει να πέφτει στα πιο χαμηλά επίπεδα του ανθρώπινου πνευματικού επιπέδου, πρέπει να εκτίθεται στην ασκήμια, στη βία, στη δυσαρμονία».
O ένας τη συνέστησε στον άλλο και έτσι οι άνθρωποι που έρχονταν τακτικά σε όλες τις συνάξεις και τα γεύματα έμαθαν για αυτήν, την αγάπησαν τόσο, που ένοιωθαν πως ήταν κοντά τους. Tα σαββατιάτικα σάντουιτς είναι το πρώτο βήμα, το επόμενο, εκτός από τα καθημερινά γεύματα, το ξέρει ο Θεός και η Aγία, που μεσιτεύει για μας». Aυτά είπε ο π. Iωάννης, με πλήρη συναίσθηση των υποχρεώσεων του απέναντι στον ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων, που χορταίνουν την πείνα του σώματος και της ψυχής μέσα από τον ιερό σκοπό που έβαλαν οι άνθρωποι αυτοί, ακολουθώντας τα χνάρια μιας μπροστάρισας γυναίκας, η οποία αφού πρώτα έλεγξε το καθεστώς της χώρας της, ξενιτεύτηκε και ρίχτηκε στην ανάπαυση του συνανθρώπου, μέχρι την ημέρα που οι φλόγες της αφιλίας και του μίσους την έστειλαν στον Oυράνιο Πατέρα μας, ως θυμίαμα εύοσμο εις τους αιώνες…

Στάση ζωής σε μια μόνιμη Σταυροαναστάσιμη πορεία.

Kαλή Ανάσταση!

 

ΠΗΓΗ: «Χριστιανική», φ. 819 (1132),  01-04-2010, σελ. 10, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/819/thumiama-euosmo-agia-maria-skomptsobae-metousiose-tes-agapes.html

Αυτές οι δυο γυναίκες θα πεθάνουν!

…. Αν δεν αλλαξοπιστήσουν….  

Της Αγαζήλου

 

 

Στο Ιράν, η 27χρονη Μεργιέμ (Μαρία) Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μερζιέχ Εσμεϊλαμπάντ θα πεθάνουν επειδή άλλαξαν θρήσκευμα. Σύμφωνα με την είδηση της εφημερίδας Bild, στο Ιράν, δύο γυναίκες καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία ότι έγιναν χριστιανές.

Η Meryem και η Marziah που κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης μαστιγώνονται κάθε φορά που ο ιμάμης καλεί για προσευχή τους πιστούς μουσουλμάνους, ταπεινώνονται και τιμωρούνται με στέρηση τροφής και νερού.

 

Συνελήφθηκαν στις 5 Μαρτίου όταν έγινε έφοδος στο σπίτι τους και βρέθηκε εκεί η Καινή Διαθήκη. Η υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας Sabatina James που αγωνίζεται για την απελευθέρωσή τους διαμαρτύρεται: «Ζουν στην απομόνωση και ανακρίνονται με τα μάτια κλειστά. 5 φορές την ημέρα, όταν ο ιμάμης καλεί σε προσευχή, μαστιγώνονται. Τους δίνουν πολύ λίγο νερό και φαγητό.»

Σύμφωνα με τους Ισλαμικούς νόμους του Ιράν, όσοι εγκαταλείπουν το ισλάμ, αν πρόκειται για γυναίκες, 5 φορές την ημέρα-τις ώρες που καλούνται οι «πιστοί» σε προσευχή- μαστιγώνονται και μέχρι να υποκούσουν (εννοεί να επιστρέψουν στο ισλάμ) ευτελίζεται η ποιότητα της ζωής τους και μειώνεται η ποσότητα φαγητού και νερού που τους παρέχεται.

Πηγή:

 http://haber.mynet.com/detay/dunya/bu-iki-kadin-idam-edilecek/468288

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Στην ιστοσελίδα της Sabatina James, συγκεκριμένα στη σελίδα http://www.sabatina-ev.de/Botschaft.html υπάρχει περιεκτική αναφορά στην υπόθεση. Εκεί μαθαίνουμε ότι οι δυο γυναίκες κρατούνται από τον Μάρτιο στη φυλακή Evin, αρχικά σε ένα κελί με άλλες 25 γυναίκες και στη συνέχεια σε απομόνωση, ότι η πρώτη μέρα της δίκης ήταν στις 9 Αυγούστου και ότι παρότι ο δημόσιος κατήγορος κ. Haddad πίεσε να απαρνηθούν την πίστη τους γραπτά και προφορικά, εκείνες δήλωσαν επανειλημμένα ότι «δεν μετανιώνουν για τίποτα και δεν θα αρνηθούν την πίστη τους στον Χριστό».

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΡΑΣΗ: Ετοιμάσαμε ένα μικρό μήνυμα στην αγγλική, το οποίο μπορείτε να στέλνετε από αυτή τη σελίδα

(http://agazilos.org/2009/09/02/convert-to-islam-again-or-die/) στην πρεσβεία του Ιράν στο Ηνωμένο Βασίλειο (Λονδίνο) και στη μόνιμη αντιπροσωπεία του Ιράν στον ΟΗΕ. Η πρεσβεία του Ιράν στην Αθήνα, όπως μας είπαν τηλεφωνικά, δεν έχει ε-mail αλλά μόνο FAX, το οποίο είναι: 2106747945. Όποιοι έχουν φαξ μπορούν να στείλουν τη διαμαρτυρία τους σε αυτό. Μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο όσο το να στείλετε την παρακάτω φόρμα, αλλά έχει σημασία να το κάνετε!

Το μήνυμα διαμαρτυρίας έχει ως εξής στα ελληνικά:

«Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι από τον Μάρτιο του 2009 κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης δυο γυναίκες, η 27χρονη Μεριέμ Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμελαϊμπάντ, οι οποίες καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή από μουσουλμάνες έγιναν χριστιανές.

Η είδηση αυτή ήδη μεταδίδεται με μεγάλη ταχύτητα στο Ίντερνετ και προκαλεί πολλά αρνητικά σχόλια για τη χώρα σας.

Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή της ακτιβίστριας Sabatina James και πολλών άλλων επώνυμων και ανώνυμων, ακτιβιστών και απλών ανθρώπων, Ελλήνων και αλλοδαπών, ζητώντας να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι Μεριέμ Ρόσταμπουρ και Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ να αφεθούν αμέσως ελεύθερες.»

ΠΡΟΣΟΧΗ! Στην παρακάτω φόρμα

(στη σελίδα http://agazilos.org/2009/09/02/convert-to-islam-again-or-die/) πρέπει να γράψετε το όνομά σας ΜΕ ΛΑΤΙΝΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ. Τα ελληνικά θα είναι ακατανόητα για τους παραλήπτες του μηνύματος. Στο πεδίο Subject δεν χρειάζεται να γράψετε κάτι, γι' αυτό και δεν έχει αστερίσκο. Το έχουμε ρυθμίσει έτσι ώστε να μπαίνει αυτόματα ως θέμα η φράση «Release Meryem Rostampour and Marzieh Esmaeilabad».

ΠΗΓΗ: 1 Σεπτεμβρίου 2009,

 http://agazilos.org/2009/09/02/convert-to-islam-again-or-die/