Ελλάδα: Η ώρα των μεγάλων ρήξεων μετά την απροκάλυπτη κατασταλτική βία

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

Το αντισυνταγματικό καθεστώς της τρόϊκας και των ντόπιων δοσίλογων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο κατασταλτικής βίας στον ένα χρόνο εφαρμογής του Μνημονίου. Είναι φανερό ότι επιτίθενται απροκάλυπτα στον λαό που διαδηλώνει ειρηνικά για να τον εκφοβίσουν εν όψει των χειρότερων που έρχονται χωρίς να υπολογίζουν ακόμα και τις ζωές των πολιτών.

Ας καταλάβουν πλέον σοβαρά όλοι ότι, μετά το αιματοκύλισμα της 11ης του Μάη, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια αδίστακτη χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Το θετικό είναι ότι πολύς κόσμος, παρά τον ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό και τις αντίθετες προτροπές των «περαστικών» του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.…, παρέμεινε στο Σύνταγμα μέχρι τις βραδινές ώρες, τραγουδώντας και φωνάζοντας συνθήματα.

Μέσα σε συνθήκες πλήρους αποσταθεροποίησης και εν όψει απρόβλεπτων καταστάσεων που μπορεί να αντιμετωπίσουμε στους επόμενους μήνες, έρχεται η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.

Η επιδείνωση της οικονομίας της χώρας είναι μαθηματικά βέβαιη και ακόμα και υπουργοί της ξενοκίνητης κυβέρνησης δεν κρύβουν σε ιδιωτικές συζητήσεις ότι μέχρι τον επόμενο χειμώνα η ανεργία θάχει διογκωθεί και οι μισές επιχειρήσεις θα είναι μη βιώσιμες.

Ο πρώην υπουργός και νυν πρόεδρος των ΕΛΠΕ, Τάσος Γιαννίτσης, μίλησε δημόσια για «περίοδο πρωτόγνωρης θεμελιακής κρίσης» (Τα Νέα, Τρίτη 3 Μαΐου 2011).

Όταν «η μόνη βεβαιότητά μας είναι ότι αύριο θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με καταστάσεις που δεν γνωρίζουμε ούτε ποιες είναι, ούτε τι σημαίνουν», τότε πρώτη προτεραιότητα είναι να διασωθεί η υπαρξιακή βάση της χώρας, με οποιοδήποτε κόστος.

Για να μπορέσουμε να πάρουμε την πατρίδα μας πίσω, να αποκτήσουμε ξανά την πολιτική ελευθερία μας χρειάζεται να θυσιάσουμε πολλά και να εξεγερθούμε. Είμαστε μόνοι μας. Οι πολιτικές ηγεσίες μας έχουν προδώσει. Το ίδιο και οι δικαστικοί λειτουργοί. Οι ακαδημαϊκοί είναι εξαφανισμένοι, πλην ελαχίστων. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν ξεπουληθεί, τα πανεπιστήμια επίσης. Οι στρατιωτικοί έχουν γίνει παρατρεχάμενοι της νατοϊκής «λέσχης των αρπακτικών». Η εκκλησία έχει κιοτέψει. Δεν έχουν απομείνει δομές ή θεσμοί που να μην έχουν μολυνθεί από τα "απεμπλουτισμένα" απόβλητα των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτων.

Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνική ανυπακοή, η απόλυτη ρήξη με αυτή την εθνοκτόνα μηχανή που θέλει να στερήσει από τον λαό μας ό,τι του ανήκει, ό,τι έχτιζε για χρόνια, η αυτοθυσία και ο ηρωϊσμός είναι ο μόνος δρόμος. Είναι μια επιλογή δύσκολη και ανηφορική αλλά μόνο έτσι μπορούμε να τους συντρίψουμε μαζί με τους άλλους λαούς που θα βρεθούμε στο ίδιο σταυροδρόμι. Πολλοί έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν. Ίσως γι’ αυτό το φετινό Πάσχα ακούσαμε πολλές φορές την ευχή: Καλή Ανάσταση, Καλή Επ-Ανάσταση και Καλή Λευτεριά.

 

 [*Δημοσιογράφος-Συγγραφέας, ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας Πολιτών "Σεισάχθεια"]

Σπίθες: Διλήμματα και προβλήματα

Έρευνα του φαινομένου και προτάσεις διεξόδου

 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη*

 

Για να στηθεί ένα οποιοδήποτε «επαναστατικό» κίνημα χρειάζεται: ατσάλινα νεύρα, γερό στομάχι και «μπόλικο» γνώθι σαυτόν

                                                    Ποιος το είπε; Η συντρόφισσα Πράξη [1]

 

Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται απόδειξη το αυταπόδειχτο, ότι δηλαδή, όταν και εφόσον δρα κανείς, κάνει οπωσδήποτε και λάθη. Άλλος λίγα, άλλος πολλά. Άλλος μικρά, άλλος μεγάλα. Αυτό ισχύει και για τον Μίκη, για τους «αμεσοδημοκράτες» και τους αυτόκλητους προστάτες της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών και γενικότερα. Αν τα λάθη αυτά τα ερμηνεύαμε και με τη γλώσσα του Ευαγγελίου, τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι «ο πρώτος αναμάρτητος τον λίθο βαλέτω!». Συνεπώς εξασφαλίζουμε στην περίπτωση αυτή το «αλάθητον!!!» του ισχυρισμού μας, οχυρωμένοι πίσω από το Ευαγγέλιο.

Μόνο ο θεός (αν υπάρχει, για να μην αφήσω περιθώρια παρεξήγησης από κάτι άθεους) δεν κάνει λάθη. Και η αλήθεια είναι ότι και αυτός μάλλον δεν είναι «αναμάρτητος». Αυτή είναι η άποψή μου, κι’ ας κάνω λάθος. Ίσως αυτό να φαίνεται ως «ύβρις», όμως θα τολμήσω ακόμη μία, λέγοντας με υπερβολή ότι, αν ήταν να επιλέξω ανάμεσα στην ανεξάρτητη κριτική σκέψη και την αλήθεια, θα διάλεγα προσωπικά την πρώτη αναμφίβολα, κι’ ας με αποκαλούσανε ψεύτη. Κάνω αυτήν την, ολίγον τι, ακατανόητη σε πρώτη ματιά εισαγωγή, για να προσθέσω σε αντιπαράθεση μια σαφή πρόταση.

Ο Σάκης Καράγιωργας, ένα γνήσιο διαμάντι, ένα πρότυπο ανθρώπου, δασκάλου και αγωνιστή, – και κυριολεκτώ – (για όσους τον ξέρουν, για όσους δεν τον ξέρουν, καλό είναι να μάθουν, γιατί χρειαζόμαστε στη ζωή και στη δράση πρότυπα), είχε πει σχετικά με τον ρόλο του ΠΑΣΟΚ, που βέβαια ισχύει και για κάθε κίνημα ή κίνηση και φυσικά και για τη δική μας Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών: «Το σοσιαλιστικό Κόμμα πρέπει να αποτελέσει τον ισχυρότερο μηχανισμό πολιτικής διαπαιδαγώγησης των ανθρώπων στην ιδέα της κοινωνικής δημοκρατίας. Λόγω της σημασίας που έχει η εγχάραξη της ιδέας αυτής για τη λειτουργία της κοινωνικής δημοκρατίας, το σοσιαλιστικό κόμμα θα πρέπει να είναι περισσότερο όργανο ιδεολογικής και πολιτικής διαπαιδαγώγησης και λιγότερο όργανο πολιτικής εξουσίας. Βασική προϋπόθεση για να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο είναι το ίδιο το σοσιαλιστικό κόμμα θα πρέπει να είναι δημοκρατικά οργανωμένο». [2] Από τη νουθεσία αυτή του Σάκη Καράγιωργα δύο σημεία θέλω να εξάρω και να τονίσω, που αποτελούν την πεμπτουσία ενός οποιουδήποτε κινήματος. Το ένα «η διαπαιδαγώγηση» που αφορά την ιδεολογία και το άλλο «η δημοκρατική οργάνωση». Εδώ έχουμε πρόβλημα και μάλιστα πολύ μεγάλο. Οι έννοιες που εκφράζουν αυτές οι δύο λέξεις έχουν νοηματοδοτηθεί, ανάλογα με την ιδεολογική ή πολιτισμική αγωγή που εφαρμόζει ο καθένας ή η κάθε πολιτική παράταξη με την κοσμοαντίληψη που διακηρύττει.

Οι κομμουνιστές κυρίως και όχι τόσο οι μαρξιστές, όσο οι Λενινιστές και σε εκφυλιστική μορφή οι Σταλινιστές, εννοούν με τον όρο περισσότερο την καθοδήγηση και όχι τόσο την πραγματική διαπαιδαγώγηση, με την έννοια της αγωγής, που διαφέρει από την έννοια της καθοδήγησης, η οποία βασικά διαμορφώνει δύο επίπεδα  σχέσεων, αυτή των καθοδηγητών και των καθοδηγούμενων και στην πιο ακραία μορφή, των εντολέων και των εντολοδόχων. Με μια άλλη έκφραση θα λέγαμε: των «πεφωτισμένων», που κατέχουν την αλήθεια και της «μάζας», δηλαδή ενός υπό διαμόρφωση εύπλαστου ή δύσπλαστου αντικειμένου. Είναι λίγο πολύ αυτό που εξέφρασε ο Μίκης, όταν έλεγε ότι δεν θέλει να δώσει «μασημένη τροφή». Σε απλά ελληνικά: Δεν έχει πρόθεση να «καπελώσει». Όσον αφορά την πρόθεση είναι αλήθεια κι’ εγώ προσωπικά το αναγνωρίζω. Όσον αφορά την αντικειμενική πραγματικότητα, πέρα από την πρόθεση, νομίζω ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα προς διευκρίνιση. Ποιο είναι αυτό. Το εξηγώ, σύμφωνα με αυτά που το μυαλό μου επεξεργάστηκε, μελετώντας τόσο τη θεωρία των κομμουνιστικών κινημάτων, όσο και την πρακτική εφαρμογή της.

Πρώτον ότι οι μαρξιστές – λενινιστές ρέπουν από τη δική τους διαπαιδαγώγηση στον μαρξισμό – λενινισμό (αφήνω τον σταλινισμό στην πάντα), αντί στη διαπαιδαγώγηση, ουσιαστικά στην καθοδήγηση. Πολύ φοβούμαι ότι και ο Μίκης, που μια ζωή είναι ενάντια στην εξουσία και συνεπώς ενάντια στην καθοδήγηση, παρ’ όλα αυτά δεν ξέφυγε τελείως απ’ αυτό το πνεύμα, που διακατείχε την Αριστερά και είχε γίνει κατά κάποιο τρόπο δεύτερή της φύση. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά μάλλον όχι! Κάπου υποσυνείδητα η «ριμάδα» η καθοδήγηση ξεφεύγει από τον έλεγχο και βγαίνει ανεπαίσθητα στην επιφάνεια. Θα με ρωτήσετε: Γιατί συμβαίνει αυτό; Θα απαντήσω ευθαρσώς: Γιατί ποτέ η Αριστερά δεν είχε καλές σχέσεις με την ψυχολογία και αυτό της βγήκε σε κακό, σε πολύ κακό. Να φανταστείτε ότι ένας σημαντικός λόγος για την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, οφείλεται στην άγνοια και πολύ περισσότερο στην περιφρόνηση της ψυχολογίας. Θα μου πείτε; Είναι δυνατόν. Ναι! Είναι δυνατόν! Δεν είναι όμως του παρόντος να το αναλύσω. [3]

Και στο θέμα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα η ψυχολογία, πριν από την διαπαιδαγώγηση, παίζει αποφασιστικό ρόλο. Θα αναφέρω μόνο για του λόγου το αληθές τι είπε ο Βικτόρ Σερζ, ένας μεγάλος επαναστάτης και συγγραφέας που έζησε την Οκτωβριανή επανάσταση και τον Σταλινισμό στη Ρωσία, στην αρχή Μπολσεβίκος, κατόπιν τροτσκίζων και μετά προς το τέλος «αποτροτκίζων». Έγραψε σχετικά: «Η ψυχολογία δεν υπάρχει καν την εποχή που οι Μαρξ και Έγκελς  οικοδομούσαν το έργο τους. Ούτε ο Κάουτσκι, ούτε ο Λένιν, ούτε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ούτε ο Μπουχάριν, ούτε ο Τρότσκι ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για την ψυχολογία. Ο μπολσεβικισμός της σταλινικής παρακμής έφτιαξε μάλιστα έναν βολικό κανόνα του είδους: ‘Όχι ψυχολογία!’ στις δίκες της Μόσχας. Οι καθηγητές της ανακήρυξαν τον Φρόυντ ως έναν ‘αντιδραστικό μεταφυσικό ιδεαλιστή’ (κατά λέξη)». [4]

Η ψυχολογία μελετά τους ανθρώπους και αναλύει την ψυχοσύνθεση και την χαρακτηροδομή τους. Αναλύει τις ατέλειες, τις αδυναμίες, τα πάθη, τα μίση, τις φιλοδοξίες, τις υποκρισίες, γενικά τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα του χαρακτήρα και της ηθικής των συγκεκριμένων ανθρώπων και διαμορφώνει κατόπιν τις παιδαγωγικές μεθόδους, για να εξυψώσει το επίπεδό τους, για να διαμορφώσει, κατά μία επαναστατική φράση, τη συνείδηση του μικροαστού και αστού σε επαναστατική συνείδηση. Γιατί κακά τα ψέματα: Κανείς δεν είναι από γεννησιμιού του επαναστάτης. Ο καθένας φέρνει μέσα του και έναν φαρισαίο υποκριτή αστό ή μικροαστό και οι αμεσοδημοκράτες επίσης!!!, καθώς και οι αυτόκλητοι επαναστάτες, προστάτες και σωτήρες [5]. Μια αυτοκριτική δεν θα έβλαπτε. Εκτός, αν κάποιοι δεν βλέπουν το δοκάρι που έχουν στο μάτι τους. Τα έχω ζήσει αυτά και τα ξέρω και τα έχω ξεπεράσει μάλιστα σε μεγάλο βαθμό με μεγάλο κόπο και επιμονή. Και αυτά που λέω δεν είναι θεωρίες. Συνήθως στα πλαίσια όχι μόνο των συντηρητικών δυνάμεων, αλλά και των προοδευτικών, πολλώ μάλλον των αριστερών η λέξη κριτική και προπάντων η έννοια «αυτοκριτική» είναι είτε άγνωστη είτε απαγορευμένη. Θα μου πείτε ότι ο προοδευτικός άνθρωπος και δη ο αριστερός ποτέ δεν κάνει λάθη! Τυχαίο…! Στην περίπτωση αυτή λοιπόν δε μιλάμε για καθοδήγηση, ούτε καν για διαπαιδαγώγηση, θα’ λεγα, αλλά για αγωγή, που είναι μια πιο σύνθετη έννοια από την διαπαιδαγώγηση (για να αφήσουμε στην πάντα την «καθοδήγηση», ως αρνητική έννοια). Η αγωγή στοχεύει να καλυτερεύσει την νοοτροπία και τη συμπεριφορά των ανθρώπων και των κοινωνιών, γιατί κατά κάποιο τρόπο αποτελεί ένα σύστημα αρχών και αξιών, που μεταδίδει μέσω της παιδείας τον έως τώρα παραχθέντα πολιτισμό. Γι’ αυτό μιλάμε με θετικό πρόσημο για την οικογενειακή αγωγή, θεωρώντας την συνήθως ανώτερη και από την σχολική αγωγή. Επειδή η διαφθορά έχει μπει ακόμη και έως το μεδούλι μας, η Κίνησή μας πρέπει να παραδειγματίζει με σωστή αγωγή και σωστά πρότυπα και παραδείγματα.

Τι σημαίνουν όλες αυτές οι αναλύσεις, άραγε; Και τι σχέση έχουν με την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, θα αναρωτηθεί κάποιος. Θα πω ότι έχουν και για να το αποδείξω θα φέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, πολύ χτυπητό. Όταν ως ψυχολόγος γνωρίζεις και έχεις διαπιστώσει τις ατέλειες, τις αδυναμίες, τα λάθη κ.λπ. των ανθρώπων, ακόμη θα’ λεγα την κακή τους πρόθεση, την ιδιοτέλειά ή και την αλαζονεία τους και πολλές άλλες κακίες, τότε δείχνεις και την ανάλογη κατανόηση, διατηρώντας μια ανωτερότητα που καθηλώνει και παραδειγματίζει, γιατί πιστεύεις ότι πέσανε θύματα μιας λανθασμένης αγωγής Π.χ. Ακόμη και τον Καζάκη θα καλούσα σε μια συζήτηση για να εξηγήσει, γιατί έπραξε και γιατί έγραψε αυτά που έγραψε και να φέρει τις ανάλογες αποδείξεις. Μάλιστα προς τον σκοπό αυτό θα καλούσα είτε την Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή ή και μια ανοιχτή συνάντηση Σπιθών, όποιοι ήθελαν να έρθουν, και να μιλήσει μπροστά σε όλους. τι ξέρει και τι δεν ξέρει και γιατί λέει αυτά που λέει και αν είναι αλήθεια ή φαντασιώσεις ή προκατασκευασμένα ψεύδη και ούτω καθεξής. [6]

Από την άλλη αναρωτιέμαι και αναρωτιέται λογικά και ο κάθε Σπιθιστής τι κάνει η Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή, της οποίας μέλη ήταν ο Καζάκης και ο Ληναίος. Βέβαια ό κ. Καζάκης υπερέβη τα εσκαμμένα, όπως λέγεται, και μπήκε επιπλέον σε θέματα ηθικής τάξης. [7] Δεν θα ήταν γόνιμο και εποικοδομητικό, αν συνεδρίαζε ως συλλογικό όργανο και έβγαζε το ίδιο μια απόφαση ή εν πάση περιπτώσει μια ανακοίνωση με ή χωρίς τον Μίκη, για να μην αναλαμβάνει αποκλειστικά ο Μίκης την ευθύνη; Εκτός αν ο καθένας ενεργεί μόνος του και όχι ως σώμα συλλογικό ή δεν έχει τελικά γνώμη για κάποιο θέμα, που μας αφορά άμεσα. Ακόμη, αν την συμβουλεύεται ο Μίκης ή δεν την συμβουλεύεται και πότε κ.λπ. Είναι ερωτήματα που χρήζουν απάντησης και απάντηση δεν υπάρχει. Δεν έχουμε ως Σπιθίτες δικαίωμα να μάθουμε; Νομίζω  πως ναι! Η πληροφόρηση είναι το πρώτο βήμα για κάθε πράξη. Αλλιώς πλανάται η σύγχυση και η παραπληροφόρηση που αναμφισβήτητα βλάπτει. Εκεί πιθανόν ή μάλλον σίγουρα θα αποκαλύπτονταν η αλήθεια και θα μπορούσε με τρόπο πραγματικά παιδαγωγικό και παραδειγματικό να λυθεί το θέμα. Το πιθανότερο είναι ότι θα έκανε αυτοκριτική για το πραγματικά απαράδεκτο γράμμα του, αλλά, αν δεν είχε αποδεικτικά στοιχεία, (και φυσικά με τα τερατώδη επιχειρήματα που φέρνει που προσβάλουν όλους τους Σπιθίτες), τότε θα αποκαλύπτονταν ότι είναι συκοφάντης. Οπότε αυτομάτως δεν θα είχε θέση ανάμεσά μας. [8]  Επίσης, θα καλούσα και τον Ληναίο σε μια ανοιχτή (μπορεί και κλειστή) συζήτηση και έναν ειλικρινή διάλογο και αντίλογο και μπορεί να λύνονταν εκεί το θέμα. Το ίδιο θα έπραττα και με τον κ. Δημητροκάλη και με πολλούς άλλους. Ένας δημοκράτης (ακόμη και αμεσοδημοκράτης) δεν επιτρέπεται να λειτουργεί με αποκλεισμούς. Υπάρχει μια βασική φιλοσοφική αρχή για τη λύση προβλημάτων, που λέει: Για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση, κάτω από δύο προϋποθέσεις:

1. Να έχει κανείς την πρόθεση να βρει τη λύση και 2. Να έχει την ικανότητα, να βρει τη σωστή λύση. Το πρώτο στην περίπτωση αυτή μπορεί να υπάρχει. Το δεύτερο είναι ζητούμενο και πρόκληση.

Θεωρώ ότι θα μπορούσαν όλα αυτά τα θέματα, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και έκτροπα να λυθούν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση μέσα σε συλλογικά πλαίσια και με μια δημοκρατική αντιπαράθεση. Θα ήταν μάλιστα και πολύ εκπαιδευτικό, με την έννοια ότι θα δίδασκε πώς λύνονται δύσκολα προβλήματα ενός κινήματος, θεμελιώνοντας κάποιες αρχές στον διάλογο και τη λειτουργία, που διαφοροποιούνται από τα καθιερωμένα και τετριμμένα. Επιπλέον θέλω να τονίσω ότι όποιος νομίζει ότι δεν θα υπάρχουν προβλήματα στο Κίνημα τέτοια, παρόμοια ή χειρότερα είναι γελασμένος. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχουν μέθοδοι και τρόποι για την λύση αυτών των προβλημάτων. Και η καλύτερη μέθοδος είναι, σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία η ανοιχτή αντιπαράθεση σε συλλογικά πλαίσια. Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να έχει κάποιος ξεπεράσει τα εσκαμμένα, που λέμε και στην περίπτωση αυτή το θέμα είναι κάπως ποιο περίπλοκο. Όμως και στην περίπτωση αυτή το πρόβλημα θα έπρεπε να λυθεί στο συλλογικό όργανο που λέγεται Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή, κατά τη γνώμη μου. Μπορεί να κάνω και λάθος. Αλλά ας μου πει κάποιος μια καλύτερη πρόταση, που όμως δεν θα θέλει σώνει και καλά  να την επιβάλει, γιατί νομίζει ότι είναι ο αλάθητος πάπας.

Προς τον σκοπό αυτό συνεπώς απαραίτητη προϋπόθεση είναι το οργανωτικό. Και τώρα ερχόμαστε στο δεύτερο κεφάλαιο. Το οργανωτικό πρέπει να εξασφαλίζει τα συλλογικά πλαίσια δουλειάς, με διάλογο και συναπόφαση από όργανα εκλεγμένα από τη βάση έως την ηγεσία. Με τον τρόπο αυτό δεν χρειάζεται να επιλαμβάνεται για όλα τα θέματα ο Μίκης και δεν θα ήταν όλα τα βέλη στραμμένα για κάθε καλό και κακό σ’ αυτόν. Μπορεί να έχει στην παρούσα φάση μια μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά δε χρειάζεται όλα τα θέματα να τα επωμίζεται ο ίδιος. Το οργανωτικό, εφόσον λυθεί δημοκρατικά, θα μας απαλλάξει από πάρα πολλά προβλήματα. Ποιος π.χ. θα μπορούσε να κατηγορήσει μια συλλογική ηγεσία τόσο εύκολα, όταν προέρχεται από τα σπλάχνα της ίδιας της βάσης; Μπορεί κάποιος Σπιθίτης ή κάποια Σπίθα να κάνει κριτική για την άλφα ή βήτα εκτίμηση και επιλογή, αλλά δεν έχει δικαίωμα και θα ήταν άδικο να κατηγορεί κατά κάποιον τρόπο έμμεσα η ίδια τον εαυτό της για τις πράξεις της. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ εγωιστικό και έξω από τα πλαίσια αυτού που ονομάζουμε συλλογικότητα και όχι αυθαιρεσία κάποιων μεμονωμένων ατόμων που θέλουν να επιβάλουν τη δική τους γραμμή, έστω κι’ αν αντικειμενικά έχουν δίκαιο. Το θέμα δεν είναι, αν έχεις δίκαιο ή άδικο, αλλά με ποιον τρόπο θελλεις να το προωθήσεις, δηλαδή δημοκρατικά ή αντιδημοκρατικά. Αρκετοί θέλουν να επιβάλουν την άποψή τους με το έτσι θέλω.

Και τώρα ερχόμαστε στην περίπτωση αυτών που αποκαλώ «αμεσοδημοκράτες». Πότε ανακάλυψαν άραγε την άμεση δημοκρατία και που ήταν, πριν ο Μίκης εξαγγείλει τη διακήρυξή του; Υπήρχαν; Και αν υπήρχαν, τι απήχηση είχαν; Δεν αντιστρατεύονται οι ίδιοι την άμεση δημοκρατία, όταν θέλουν να είναι αυτόνομοι, αδέσμευτοι και ανεξάρτητοι και να κάνουνε του κεφαλιού τους, θέλοντας μάλιστα να επιβάλουν την «αλάθητη» άποψή τους ή την «αλάθητη» άποψη άλλων, με τις απόψεις των οποίων ταυτίζονται; (π.χ. Καζάκη). Δεν είναι αυτός δογματισμός και ένας αρνητικός τρόπος δράσης, που δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση και αποτελεσματικότητα στην πράξη, αν δεν συνδέεται με μια πειθαρχημένη συλλογικότητα; Έχει αυτό το πράγμα να κάνει με δημοκρατία; Δεν πιστεύω, απ’ όσο με έχει διδάξει η θεωρία και η πράξη. Συνήθως στα πλαίσια όχι μόνο των συντηρητικών δυνάμεων, αλλά και των «προοδευτικών έως επαναστατών» η λέξη κριτική ή αυτοκριτική είναι άγνωστη ή απαγορευμένη.

Ο Μίκης απέδειξε σ’ όλη του τη ζωή ότι είναι αντιεξουσιαστής. Και το σημαντικό είναι ότι είναι πατριώτης. Αυτό μετράει πάνω απ’ όλα. Λάθη, όπως είπα στην αρχή κάνει ο καθένας μας. Ασφαλώς θα προσπαθήσουμε να κάνουμε λιγότερα στην πορεία. Όμως οι όψιμοι και ανυπόμονοι «αμεσοδημοκράτες» και σωτήρες, που εδώ και τώρα θέλουν την επανάσταση και μάλιστα με «μηδέν λιπαρά», κάπου μου φαίνονται ότι δίνουν σημασία στο όνομα και όχι στην ουσία. Κι’ εγώ ο ίδιος ήμουν  μια ζωή υπέρ των δημοκρατικών διαδικασιών και δεν έκανα ποτέ πίσω. Πάντοτε όμως εποικοδομητικά και ποτέ διαλυτικά. Ας βγουν μπροστά αν κρατούν τα κότσια τους κι’ εμείς θα συμπαραταχθούμε στον αγώνα μαζί τους, αν προσφέρουν κάτι θετικό στον τόπο. Όμως άρνηση και μετά δικαιολογίες για αδράνεια και υπεκφυγή, είναι κακός σύμβουλος και θεωρώ ότι δεν πρέπει να δεχόμαστε τέτοιες συμβουλές.

Αν είναι κάποιος καλύτερος από τον Μίκη και ποιο αποτελεσματικός, να μας το πει και να μας κάνει προτάσεις θετικές και όχι αρνητικές. Να προτείνει κάτι καλύτερο και να παλέψει μαζί μας για το καλύτερο, όχι όμως για τη αναρχία και τη διάλυση. Το καθεστώς έχει διαφθείρει τις συνειδήσεις τέσσερεις δεκαετίες τώρα. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι αλώβητος. Ασφαλώς κατανοώ την ανυπομονησία πολλών, τον υπέρμετρο ζήλο και το θεωρώ φυσιολογικο. Όμως ως εκεί. Αν προσφέρουν αρνητικό έργο με τη στάση τους και τα έργα τους, τότε πραγματικά, ας μας αφήσουν απερίσπαστους να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, για την υλοποίηση των στόχων που έχουν θέση οι διακηρύξεις του Μϊκη.

Διαπίστωσα μάλιστα ότι μερικοί χαίρονται με την ελπίδα να πάνε κατά «διαβόλου» οι Σπίθες. [9] Άλλοι λακίζουν με την πρώτη ευκαιρία και μετά βρίσκουν κάποια αδικαιολόγητη δικαιολογία να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Οι περισσότεροι ωστόσο διαπίστωσαν ότι μπορούν να αντέξουν, γιατί έχουν όπως είπα τα νεύρα, το στομάχι και το γνώθι σαυτόν. Οι αγώνες όμως δεν είναι για αγωνιστές του «γλυκού νερού», γιατί το σύστημα δεν αστειεύεται. Δεν ανέχεται διαφοροποίηση. Γι’ αυτό προσπαθεί να σε «νουθετήσει», να σε «απομονώσει» και να σε συντρίψει σε όλα τα επίπεδα: Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά. Και ένα τελευταίο. Μιας και περάσαμε το Πάσχα μια παρομοίωση δεν είναι άκαιρη. Ο Μίκης άναψε τη λαμπάδα της ανάστασης του έθνους, εμείς προστρέξαμε να πάρουμε φως. Όλοι μαζί θα ανάψουμε φωτιά για να κάψουμε τα ξερά που μπαίνουν φραγμός στην προκοπή του τόπου. Γι’ αυτό εν κατακλείδι ισχύει αυτό που μας συμβουλεύει μετ’ επιτάσεως ο Γκράμσι:  «Πρέπει από σήμερα να  διαμορφωθούμε και να διαμορφώσουμε αυτήν την αίσθηση υπευθυνότητας, κοφτερής κι’ αμείλικτης, σαν το σπαθί ενός εκδικητή. Η επανάσταση αποτελεί κάτι μεγάλο και φοβερό. Δεν είναι παιχνίδι για ερασιτέχνες ή μια ρομαντική περιπέτεια». [10]                                         

Παραπομπές            

[2] Βλ. Σάκης Καράγιωργας, Μελέτες – Άρθρα – Ομιλίες, 3^ος τόμος, σ. 275.

[3] Θα το κάνω σε επόμενη φάση, για να μη θεωρηθεί ότι το αποφεύγω. Πολλοί από την Αριστερά που θεωρούν ξαφνικά ότι έχουν την «ψυχολογική επιφοίτηση» είναι συνήθως «νεοφώτιστα» κακέκτυπα. Δε θα μαρτυρήσω τι εννοώ. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, κατά τον «ο νοών νοήτω!».

[4] Βλ. Βικτόρ Σερζ, Αναμνήσεις ενός επαναστάτη, εκδ. «Scripta», Αθήνα, 2008, σ. 580.

[5] Στο θέμα αυτό θα επανέλθω με  μια άλλη μου ανάλυση, γιατί θεωρώ πως αυτά τα θέματα πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε στο κεφάλι μας, για να προχωρήσουμε μπροστά. Για να αλλάξουμε τη συνείδησή μας από καταναλωτική σε «σοσιαλιστική», δηλαδή συλλογική, χρειάζεται πολύ επεξεργασία. Ο ίδιος ο Μίκης είχε πει κάποτε: «Ο σοσιαλισμός είναι βίωμα. Είναι στάση ζωής. Αφορά ολόκληρη την ύπαρξή μας. Αγγίζει όλη τη δομή του ανθρώπου. Ανασκαλεύει τα θεμέλια της προσωπικότητας. Γιατί ο εγωιστής γίνεται αλτρουιστής. Το ΕΓΩ γίνεται ΕΜΕΙΣ. Ο άνθρωπος δεν ολοκληρώνεται παρά μέσα στον άλλον». Βλ. Β. Πετρίδης, Ο πολιτικός Θεοδωράκης, 1940 -1996, εκδ. «¨Προσκήνιο», Αθήνα 1997, σ. 287.

[6] Θα ήμουν περίεργος να ακούσω από το στόμα του δια ζώσης, ότι εμείς οι Σπιθίτες έχουμε πέσει θύματα κάποιου μηχανισμού παρακράτους και ότι τα ινία του παρακράτους αυτού κρατά συγκεκριμένο ίδρυμα (εννοεί μάλλον τα ιδρύματα του Σόρος, γιατί δεν είναι μόνο ένα) και γιατί να θέλει να προστατέψει το όνομα, την ιστορία και κυρίως την υστεροφημία του Μίκη και όχι και τη δική μας μικρή ιστορία, αν έχουμε και τέλος γιατί εμείς έχουμε γίνει συνειδητά ή υποσυνείδητα οι μελανοχίτωνες του παρακράτους, όπως ισχυρίζεται. Θα ήταν πράγματι πολύ ενδιαφέρον!

Μήπως τέτοιες και παρόμοιες απόψεις θυμίζουν άλλες εποχές, όπου σύντροφοι αναγορεύονταν σε χαφιέδες, προδότες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς; Βλ. υπόθεση Μπελογιάννη και των σταλινικών εκκαθαρίσεων. (Υπόψη ότι ο κ. Καζάκης ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, απ’ όπου αποχώρησε. Αυτό όμως δε σημαίνει οπωσδήποτε ότι άλλαξε και νοοτροπία).

[7] Έχω αναλύσει το θέμα ηθικής τάξης και καλό είναι κάποια στιγμή να το συζητήσουμε στις Σπίθες για να διαμορφώσουμε κριτήρια συμπεριφοράς, που θα μειώνουν τον κίνδυνο απαράδεκτων παρεκτροπών, που καμία φορά καταρρακώνουν την προσωπικότητα πολλών ανθρώπων. Η ηθική πρέπει να είναι διαλεκτικά συνδεδεμένη με την πολιτική, αλλιώς οδηγούμαστε στη κτηνωδία.

[8] Δυστυχώς ο κ. Καζάκης υπερέβη τα εσκαμμένα

[9] Διάβασα σήμερα στην εφημ. «Το Βήμα», 1.5.2011, ότι διαλύθηκαν οι Σπίθες. Αυτό είναι ενθαρρυντικό βασικά, γιατί δείχνει το σύστημα ότι υπολογίζει την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών.

[10] Αντόνιο Γκράμσι, Σοσιαλισμός και Κουλτούρα, εκδ. «Στοχαστής», τόμ. Στ΄, Αθήνα 1982, σ. 319.

 

Αθήνα, 30.4.2011

* Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός.

Η Αριστερά ως πρόβλημα και ως παγίδα

 

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

 

Η ονομασία Αριστερά έχει χωροταξική προέλευση και σημαίνει την μειοψηφούσα αντιπολίτευση που ιστορικά καθόταν στα έδρανα αριστερά του Προέδρου της Βουλής όπως αυτός κοιτάζει στην αίθουσα. Δεξιά καθόταν το κόμμα της ισχυρής κυβερνητικής παράταξης που συνήθως ευρίσκετο στην εξουσία και στη μέση το κεντρώο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτή η χωροθέτηση κάποτε αντιστοιχούσε και σε ιδεολογική κατάταξη. Η Δεξιά αντιπροσώπευε το κεφάλαιο, η Αριστερά το εργατικό δυναμικό, ενώ το Κέντρο τους μικρομεσαίους και εξισορροπούσε  μεταξύ των δύο.  Σήμερα τόσο η χωροταξική όσο και η ιδεολογική αντιστοίχηση έχουν κάπως αλλάξει. Η Δεξιά και η Αριστερά κρατάνε μεν τις θέσεις τους αλλά το Κέντρο το καπηλεύονται οι αποστάτες και οι ψευδεπίγραφοι σοσιαλιστές, μάλλον για σοσιαληστές πρόκειται, με λαϊκίστικη ιδεολογία και πρακτική υπερβάλλουσα κατά πολύ της δεξιάς, σε υποτέλεια όχι τόσο στο παραγωγικό αλλά το κεφάλαιο των τοκογλύφων,  τους κατ’ ευφημισμό καλουμένους  και Αγορές, ενώ στα αριστερά έδρανα έχουν παρκάρει και οι καπηλευτές της Ορθοδοξίας, κυρίως λόγω του μειοψηφικού τους μεγέθους, ιδεολογικά όμως διεκδικούν θέση δεξιότερα της δεξιάς, αλλά με ευελιξία μεταπήδησης.

Ο ρόλος των Δεξιών, των Σοσιαληστών και των αποστατών, που συμμετείχαν ή συμμετέχουν σε κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, η ευθύνη για την συνεργασία τους με τοκογλύφους που οδήγησαν τη χώρα σε χρεοκοπία και η ανάγκη αποπομπής και τιμωρίας τους έχουν ήδη εμπεδωθεί στη συνείδηση του λαού  και ελπίζουμε ότι σύντομα θα απαλλαγούμε από αυτούς. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει πρώτα να  υπερβούμε ένα σημαντικό εμπόδιο που υπάρχει για την επιβίωση της Ελλάδος ως κράτους και κυρίως ως έθνους.

Το εμπόδιο αυτό δεν είναι οι ανωτέρω εθνομηδενιστές οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι έχουν αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε ο έθνοπροδοτικός τους ρόλος να είναι πλέον φανερός και βδελυρός ενώπιον του λαού. Το εμπόδιο ή η παγίδα εάν θέλετε είναι η Αριστερά διότι ο καταστρεπτικός της ρόλος δεν είναι σαφής καθόσον κινείται μεταξύ της Σταλινικής  απάτης και του πέπλου της μυθοπλασίας. Για τη Σταλινική απάτη έχουν μιλήσει άλλοι στηριζόμενοι σε ιστορικές αναφορές και προσωπικές γνώσεις που μόνο στελέχη των αριστερών κομμάτων μπορούν να έχουν και που όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν διαφέρουν και πολύ από τις πρακτικές των άλλων κομμάτων, μιας και όλα τελούν υπό ξένη εξάρτηση από συστάσεως του Ελληνικού κράτους το 1830.

Το πρόβλημα είναι η συντηρούμενη μυθοπλασία γύρω από την αριστερά, που έχει επιρρεάσει βαθιά το λαό μας, κυρίως με την αλλοίωση των λέξεων και των εννοιών που αυτές φέρουν αλλά και με το παραποιημένο μοντέλο περί ελευθερίας, δικαιωμάτων και ανευθυνότητας που προπαγανδίζουν με τη βοήθεια των Σοσιαληστών και την ατολμία της Δεξιάς να επέμβει, σε βαθμό που διερωτάται κανείς, μήπως υπάρχει συνεργασία μεταξύ τους και ο ένας δικαιολογεί την πολιτική παρουσία του άλλου;

Στη συνείδηση του κόσμου αριστερός είναι ο άνθρωπος που ζητά ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, δικαίωμα στην εργασία, βιοτικό επίπεδο ανάλογο της εργασίας που προσφέρει, προσωπική αξιοπρέπεια και εθνική υπερηφάνεια για να μην είναι ανερμάτιστος. Υπό την έννοια αυτή το 50% και πλέον του λαού, που έφτυσε το σύστημα και δεν πήγε να ψηφίσει στις εκλογές του Καλλικράτη στις οποίες  ο Πρωθυπουργός έδωσε μνημονιακό χαρακτήρα, στην ουσία είναι αριστεροί και όμως δεν ψήφισαν τα κόμματα της Αριστεράς διότι δεν τους εκφράζουν, παρά την καπήλευση του όρου αριστερός. Ο κόσμος είναι ξένος με τα ιδεολογήματα της θεωρητικής αριστερής διανόησης και δεν καταλαβαίνει τις βαρύγδουπες, ξύλινες και πολυσύνθετες λεκτικές και φραστικές της εκφράσεις. Είναι ακόμη ξένος με τις εθνικές και κοινωνικές πρακτικές  των αριστερών κομμάτων διότι, όπως και το τραγουδάει άλλωστε, ο Έλληνας έχει και πατρίδα και θρησκεία και οικογένεια, ασχέτως εάν όλα αυτά τα καπηλεύτηκε η χούντα και τα διέσυρε η Αριστερά. Οι Έλληνες δεν πολέμησαν στην αντίσταση για να τους καπελώσει ο Σταλινικός φασισμός αλλά  για να διώξουν τον Ναζιστικό φασισμό,  εντάχθηκαν στο ΕΑΜ διεκδικώντας ψωμί και κοινωνική δικαιοσύνη.

Ο Έλληνας είναι φιλελεύθερος, θέλει το δικό του σπίτι που να μην ανήκει στο κράτος, θέλει  να καλλιεργεί το δικό του χωράφι και να μπορεί να έχει τη δική του επιχείρηση, θέλει να βρίσκει δουλειά χωρίς να εξαρτάται από τον μεγάλο αδελφό του κόμματος, θέλει να έχει αξιοπρέπεια και να μην αναγκάζεται να γίνει ρουφιάνος και καταδότης του γείτονα ή του αδελφού του, θέλει να έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στην πολιτική και κοινωνική ζωή χωρίς να πρέπει εκ προοιμίου να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο για να μπει στη λίστα των υποψηφίων. Αντί όλων αυτών προσπάθησαν να τον πείσουν ότι: Ελευθερία είναι η καταπάτηση της ελευθερίας του άλλου. Δικαίωμα είναι να διεκδικείς ακόμη και αυτά για τα οποία δεν κοπίασες και κανονικά δεν σου ανήκουν. Εργασία είναι η ωρολογιακή διάρκεια παραμονής στο χώρο του εργοδότη, ιδίως όταν αυτός είναι το Δημόσιο, χωρίς δημιουργική συμμετοχή στην παραγωγή ή τις υπηρεσίες που προσφέρει. Το Κράτος είναι μια αστείρευτη πηγή υπηρεσιών προς τον πολίτη χωρίς αυτός να συνεισφέρει όσα του αναλογούν, μάλιστα δε να απαιτεί να συντηρείται από αυτό. Η Επιδότηση προϊόντος δίδεται ως αντιστάθμισμα υποχρέωσης να ψηφίσεις το κόμμα και όχι λόγω αντίστοιχης επένδυσης στην παραγωγή του αντίστοιχου προϊόντος. Ρατσισμός  είναι όταν τολμήσεις να πεις ότι είσαι Έλληνας και ο τόπος είναι δικός σου.

Είναι αλήθεια ότι η αριστερά έχει κάποια οργάνωση των στελεχών της και μπορεί να συγκεντρώνει κόσμο στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που οργανώνει ενάντια στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Μπορεί ακόμη να δημιουργεί ομάδες ανατροπής της κυβέρνησης στην προσπάθεια να συσπειρώσει γύρω της διαμαρτυρόμενους ή και να διεισδύει σε ομάδες αντιμνημονιακές που επιζητούν την αλλαγή του συστήματος. Είναι ανάγκη επομένως οι υπάρχουσες ομάδες ή και τα μικρά κόμματα, που εργάζονται για την απαλλαγή της Ελλάδος από την αδιέξοδη και εθνομιδενιστική πολιτική της νέας τάξης πραγμάτων, να καθορίσουν εξ’ αρχής το τι πολίτευμα θα ήθελαν να εφαρμόσουν ώστε να συμφωνήσουν και να συσπειρωθούν. Η Αριστερά προβάλει σαν αυτονόητο, ενώ στην ουσία δεν έχει καν σχέδιο, ότι η αλλαγή του υπάρχοντος συστήματος σημαίνει και εφαρμογή ενός κεντρικού μονοκομματικού συστήματος “κοινοκτημοσύνης”, πράγμα που διαφοροποιεί τον κόσμο και καθυστερεί τη συσπείρωση του σε έναν ενιαίο φορέα αντίστασης στην ενεργούμενη υποδούλωση της χώρας. Το δίλημμα αυτό λειτουργεί σαν παγίδα και εμπόδιο στην επιθυμητή αλλαγή, καθυστερεί τη συσπείρωση του κόσμου  ενώ οι εξελίξεις τρέχουν γρήγορα εις βάρος του μέλλοντος του τόπου και των παιδιών μας. Προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν επειδή είμαστε αριστεροί, με την έννοια που αναφέρθηκε στην αρχή, αλλά δεν ανήκουμε στην Αριστερά, επειδή είμαστε δημοκράτες αλλά αυτή η Βουλή δεν μας εκφράζει και επειδή είμαστε Έλληνες θέλουν να μας κρατήσουν στα “σκατά” διαφθείροντας τη συνείδηση, την παιδεία και την ιστορία μας.

 

* Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής Τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων Πολυτεχνείο Κρήτης, Πολυτεχνειούπολη, 73100 Χανιά, Κρήτη, Τηλ. 28210 37601, elistach@mred.tuc.gr

 

14-3-2011

Η εὐθύνη τῶν πολιτῶν γιά τήν ἐθνική παρακμή

 

Του Φώτη Σχοινά*

 

Εἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητο ὅτι ἡ Χώρα μας διέρχεται περίοδο γενικευμένης παρακμῆς σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τοῦ δημοσίου βίου, πού ἐπηρεάζει καταλυτικά καί τήν προσωπική ζωή τῶν πολιτῶν. ῾Η αἰτία τῆς γενικευμένης αὐτῆς παρακμῆς ἀποδίδεται ἐν πολλοῖς – καί ὁμολογουμένως ὄχι ἀβάσιμα – στούς πολιτικούς καί ἐν γένει στήν ἀήθεια τῆς διαχειρίσεως τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας ἀπό τούς ἀσκοῦντες αὐτήν. Διεφθαρμένοι πολιτικοί διέφθειραν τή Χώρα, τούς θεσμούς καί τούς πολῖτες της, λέγεται συχνάκις καί κατ᾿ ἐπανάληψιν. Καί οἱ πολῖτες ἀπηυδησμένοι καί ἀπογοητευμένοι ἀπό τήν διάψευση τῶν προσδοκιῶν τους ἀπό τούς πολιτικούς γυρίζουν τήν πλάτη στούς πολιτικούς καί τήν πολιτική.

Τά φαινόμενα τῆς ἰδιώτευσης, τῆς ἀπαξίωσης τῆς πολιτικῆς, τῆς ἀδιαφορίας γιά τά κοινά καί τῆς πολιτικῆς ἀπάθειας γενικεύονται καί κυριαρχοῦν στήν ἑλληνική κοινωνία. Τό γεγονός ὅτι οἱ πολιτικοί φέρουν μεγάλο μέρος-ἴσως τό μεγαλύτερο- τῆς εὐθύνης γιά τήν τωρινή γενικευμένη παρακμή εἶναι ἀναντίρρητο καί πανθομολογούμενο. ῞Ομως θεωρῶ – καί τοῦτο ἀποτελεῖ τό σκοπό πού γράφω αὐτό τό σημείωμα – ὅτι ἐξίσου μεγάλη εὐθύνη φέρει καί ὁ ἑλληνικός λαός. ῎Ισως-ἴσως μάλιστα, ἄν μή μεγαλύτερη, τοὐλάχιστον καθοριστικότερη εἶναι ἡ εὐθύνη τοῦ ῾Ελληνικοῦ Λαοῦ.

Τοῦτο ἠχεῖ παράδοξα, διότι μέσα στό γενικώτερο λαϊκισμό πού ἐπικρατεῖ στήν ᾿Ελλάδα ὁ λαός θεωρεῖται ὡς ἀνεύθυνος καί θῦμα τῶν ἐξαχρειωμένων πολιτικῶν, σάν αὐτοί οἱ τελευταῖοι νά μή προέρχονται ἀπό τά σπλάχνα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, νά μή ἐκφράζουν τό γενικό πνεῦμα αὐτῆς καί νά εἶναι ἔξωθεν ἐπιβεβλημένοι στόν ἑλληνικό λαό (οἱ συνομωσιολογικές θεωρίες καί οἱ ἀποφάνσεις τύπου πουλημένων, προδοτῶν καί ἀμερικοχρισμένων πολιτικῶν δίνουν καί παίρνουν στή γενική παράνοια τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας). Μόνος ἀνεύθυνος κατά τό ῾Ελληνικό Σύνταγμα εἶναι ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ἐνῶ ὁ ῾Ελληνικός Λαός εἶναι ὁ κυρίως καί κατ᾿ ἐξοχήν ὑπεύθυνος γιά τήν ὁμαλή λειτουργία τῆς πολιτείας, ἀφοῦ αὐτός ἐκλέγει τούς ἄρχοντες· αὐτός τούς ἐκχωρεῖ τήν ἐντολή τῆς ἐξουσίας, αὐτός ἔχει τό δικαίωμα, ἀλλά καί τό καθῆκον νά τούς ἐλέγχει· καί αὐτός ἔχει τό ἀναφαίρετο δικαίωμα, ἀλλά τήν ἀπαράβατη ὑποχρέωση νά τούς ἀνακαλέσει καί ἀφαιρέσει τήν προσωρινά ἐκχωρηθεῖσα ἐξουσία, ἄν αὐτή ἐξασκεῖται ἐπιβλαβῶς γιά τό δημόσιο συμφέρον. ᾿Ακόμη οἱ πολιτικοί εἶναι γνήσια τέκνα τῆς κοινωνίας πού τούς ἐκτρέφει, κυριολεκτικά «ὁστᾶ ἐκ τῶν ὁστέων καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός της» καί ὀργανικά μέλη τοῦ σώματός της καί γενικῶς ἐκφράζουν, πολιτεύονται καί χειρίζονται τήν ἐκχωρηθεῖσα ἐξουσία σύμφωνα μέ τό γενικώτερα ἐπικρατοῦν πνεῦμα καί νοοτροποία τῆς κοινωνίας.

Τό γενικῶς ἐπικρατοῦν πνεῦμα μιᾶς κοινωνίας, αὐτό πού ὀνομάζει ὁ Μάξ Βέμπερ, νομολογική γνώση μιᾶς κοινωνίας (πού καθορίζει στά ἐπιμέρους ἄτομα τί εἶναι καλό καί τί κακό, τί εἶναι ἐπιτρεπτό καί τί ἀνεπίτρεπτο, τί εἶναι νόμιμο καί τί ἀθέμιτο) τό διαμορφώνει ἡ κοινωνία στό σύνολό της καί σχετικῶς μικρότερη συμμετοχή ἔχουν στή διαμόρφωσή του οἱ ἐκλεγμένοι πολιτικοί (βεβαίως σημαντική εἶναι καί ἡ συμβολή τῶν Μ.Μ.Ε., ἀλλά καί αὐτά, καθορίζουν βεβαίως, ἀλλά καί καθορίζονται ἀπό τήν κοινή γνώμη τῆς κοινωνίας). Βεβαίως, ἔχει λεχθεῖ ἀπό τόν ᾿Ισοκράτη ὅτι τό ἦθος τῶν ἀρχόντων διαμορφώνει τό ἦθος τῶν ἀρχομένων, ἀλλά σέ μία δημοκρατική καί ἀνοικτή κοινωνία ἰσχύει ἐξίσου καί τό ἀντίστροφο, ὅτι τό ἦθος τῶν ἀρχομένων διαμορφώνει τό ἦθος τῶν ἀρχόντων. Στήν οὐσία πρόκειται γιά δυναμική ἀλληλεπίδραση καί ἀλληλεπενέργεια. Μάλιστα, τολμῶ νά πῶ ὅτι περισσότερο εὐθυγραμμίζονται οἱ πολιτικοί πρός τό γενικώτερο πνεῦμα τοῦ λαοῦ, παρά ὅτι ὁ λαός εὐθυγραμμίζεται πρός τό γενικώτερο πνεῦμα τῶν πολιτικῶν. Τοὐλάχιστον τοῦτο ἰσχυρίζεται ὁ Γύλιππος, ὁ Λακεδαιμόνιος στρατηγός, στό λόγο του μετά τήν συντριπτική ἧττα τῶν ᾿Αθηναίων στή Σικελία καί τήν ἄνευ ὅρων παράδοσή τους στούς Συρακουσίους, ἀντικρούοντας τήν ἐπιχειρηματολογία τοῦ Συρακοσίου Νικολάου ὅτι πρέπει νά δείξουν φιλανθρωπία στούς ᾿Αθηναίους, ἐπειδή παρεσύρθησαν ἀπό τόν ᾿Αλκιβιάδη·

“᾿Αλλ᾿ εὑρήσομεν τούς συμβούλους κατά τό πλεῖστον στοχαζομένους τῆς τῶν ἀκουόντων βουλήσεως, ὥσθ᾿ ὁ χειροτονῶν τῷ ῥήτορι λόγον οἰκεῖον ὑποβάλλει τῆς ἑαυτοῦ προαιρέσεως. Οὐ γάρ ὁ λέγων κύριος τοῦ πλήθους, ἀλλ᾿ ὁ δῆμος ἐθίζει τόν ῥήτορα τά βέλτιστα λέγειν χρηστά βουλευόμενος”. (Διοδώρου Σικελιώτου, Βιβλιοθήκη ῾Ιστορική, Βίβλος Τρισκεδαικάτη 31, 2-3, ἐκδ. Κάκτος, τόμος ἔνατος, ᾿Αθήνα 1992, σελ. 100). Μετάφραση (φιλολογικῆς ὁμάδας τοῦ Κάκτου)· «Διαπιστώνουμε, ὅμως, ὅτι τίς περισσότερες φορές οἱ εἰσηγητές ἐκφράζουν τή θέληση τῶν ἀκροατῶν, ἔτσι ὥστε ὁ ψηφοφόρος νά ὑποβάλλει στόν ρήτορα τά λόγια πού ταιριάζουν μέ τίς δικές του ἐπιθυμίες. Διότι ὁ ὁμιλητής δέν εἶναι κύριος τοῦ πλήθους, ἀλλά ὁ λαός συνηθίζει τόν ρήτορα νά προτείνει τό καλύτερο, μέ τό νά υἱοθετεῖ τά σωστά». ᾿Απαραίτητη λοπόν προϋπόθεση γιά νά προτείνει καί νά λέγει τά βέλτιστα ὁ ρήτωρ εἶναι ὁ λαός νά βουλεύεται (=νά σκέπτεται) χρηστά, διότι ὁ λαός κατευθύνει τόν ρήτορα καί ὄχι τό ἀντίθετο. Σημειωτέον ὅτι ὁ ρήτωρ εἶναι ὁ πολιτικός ἡγέτης στήν πολιτική ὁρολογία τῆς ἀρχαιότητος. ᾿Ακόμη καί στήν ἔσω φιλοσοφία κυριαρχεῖ ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ Θεός ἐγκαθιστᾶ ἄρχοντες ἀναλόγως τοῦ ποιοῦ τῶν πολιτῶν.

῎Αν οἱ πολῖτες εἶναι χρηστοί ἔχουν χρηστούς ἄρχοντες, ἄν οἱ πολῖτες εἶναι φαῦλοι ἔχουν φαύλους ἄρχοντες. ῾Ο ἅγιος ᾿Αναστάσιος ὁ Σιναΐτης λέγει ὅτι οἱ «ἄξιοι ἄρχοντες προωθοῦνται στίς πόλεις πού τούς ἀξίζουν, ἐνῶ οἱ ἀνάξιοι, μέ παραχώρηση, ἤ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ, προχειρίζονται στούς ἀνάξιους πολίτες. Καί συμπεραίνει· Γι᾿ αὐτό, ἄν δεῖς κάποιον ἀνάξιο καί πονηρό ἄρχοντα ἤ ἐπίσκοπο, μή ἀπορήσεις καί μή συκοφαντεῖς τό Θεό ἀλλά μᾶλλον πίστευε, ὅτι παραδοθήκαμε σέ τέτοιους τυράννους, πού καί ἡ κακία τους δέν εἶναι ἀνάλογη μέ τό κακό πού μᾶς ἀξίζει. (Ν.Θ. Μπουγάτσου, ῾Η πολιτική ζωή καί σκέψη τῶν ῾Ελλήνων πατέρων, ἐκδ. Μήνυμα, ᾿Αθήνα 1986, σελ. 51).

῞Ωστε ὁ Θεός προωθεῖ ἄρχοντες, ἀνάλογα μέ τήν ποιότητα τῶν πολιτῶν. Στούς καλούς πολίτες προωθεῖ καλούς ἄρχοντες καί στούς κακούς παραχωρεῖ (ἀνέχεται) κακούς ἄρχοντες». Προσέτι καί ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας διατυπώνει τήν γνώμη ὅτι “δίδωσιν (ἐνν. ὁ Θεός) ἄρχοντα τοῖς πονηροῖς κατά τάς καρδίας αὐτῶν”. Μετάφραση (Παναγιώτη Νέλλα)· «δίνει ὁ Θεός στούς πονηρούς ἄρχοντας σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία τους». (Νικολάου Καβάσιλα, Θεομήτωρ, Λόγος εἰς τόν Εὐαγγελισμόν 9, κείμενο-εἰσαγωγή-μετάφραση-σχόλια Παναγιώτης Νέλλας, ἐκδ. ᾿Αποστολικῆς Διακονίας, ᾿Αθῆναι 1974, σελ. 156). ᾿Ακόμη ὁ Μέγας Βασίλειος ἀποφαίνεται ὅτι “πολλάκις ἡ ἀκρισία δήμου τόν χείριστον εἰς ἀρχήν προεστήσατο”. (Μ. Βασιλείου, Εἰς ῾Εξαήμερον, ῾Ομιλία 8, Ρ.ὒ. 29, 173 Α). ῾Η ἔλλειψη λοιπόν κρίσεως, ἡ ἀπερισκεψία τοῦ δήμου πολλές φορές τόν χειρότερο ἀνέδειξε στήν ἐξουσία. Γι᾿ αὐτήν τήν ἀκρισίαν ποῖος ἄλλος εὐθύνεται, ἐάν ὄχι ὁ φορέας της, δηλαδή ὁ δῆμος;

῞Οπως πολύ ὀρθά γράφει ὁ Γ. Ζαρίφης στήν «Χριστιανική» τῆς 11ης Νοεμβρίου 2010 «ὁ λαός μας ἔμαθε νά ζεῖ εὔκολα. ῞Ησσων προσπάθεια ὡς μαθητής καί φοιτητής, δουλειά στό Δημόσιο, ἐπιδοτήσεις οἱ ἀγρότες, θαλασσοδάνεια οἱ μεγάλοι καί οἱ μικροί ἐπιχειρηματίες» καί ὁ καθηγητής στό Πανεπιστήμιο τοῦ Yale Στάθης Καλύβας στήν “Καθημερινή” τῆς 31ης ᾿Οκτωβρίου 2010· «῾Η πρόσβαση σέ μιά ἄνετη ζωή θεωρήθηκε αὐτονόητο δικαίωμα ἄσχετο μέ τήν προσπάθεια καί τίς ἱκανότητες τοῦ καθενός καί ἐντελῶς ξεκομμένο ἀπό τήν ἱκανότητα τῆς χώρας νά καινοτομεῖ καί νά ἀνταγωνίζεται, δηλαδή νά παράγει πλοῦτο». Στό φαντασιακό τῆς μεταπολιτευτικῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας δέσποζε ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ -καί δικαιοῦται- νά ἀπολαμβάνει τά πάντα ἄκοπα! ῾Η διαφθορά διαχέεται στήν πλατιά μᾶζα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καί δέν περιορίζεται μόνο στή πολιτική ἡγεσία. ῾Η φοροδιαφυγή καί ἡ κάθε εἴδους κλοπή –ἰδιαίτερα ἡ κλοπή τοῦ δημοσίου χρήματος – εἶναι παροιμιώδεις στόν ἑλληνικό λαό. Σκεφτεῖτε ὅτι στήν Κρήτη τόν 19ο αἰώνα – δέν ξέρω τώρα – ὑπῆρχε καί ἐτιμᾶτο ἡ «Παναγία ἡ Κλεφτρίνα» κατά τό «Παναγία ἡ Γοργοϋπήκοος», «Παναγία ἡ Γλυκοφιλοῦσα» κλπ. (Φυσικά ὑπάρχουν καί οἱ ἐξαιρέσεις· οἱ σκληρά ἐργαζόμενοι, οἱ ἔντιμοι, οἱ ἀδιάφθοροι καί οἱ συνεπεῖς στίς φορολογικές τους ὑποχρεώσεις – μόνο πού εἶναι μία θλιβερή ἤ ἐλπιδοφόρα, ὅπως τό πάρει κανείς, ἐξαίρεση πού δέν ἀναιρεῖ τόν γενικό κανόνα).

῾Ο Θ. Παντούλας ὁμιλεῖ – πολύ εὔστοχα  – γιά ἔλλειμμα πολιτῶν καί ὄχι μόνο γιά ἔλλειμμα πολιτικῶν στή σύγχρονη ῾Ελληνική κοινωνία. ῾Ο ῾Ελληνικός λαός πρέπει μόνος του νά λύσει τά προβλήματα πού ἀσφυκτικά τόν περιβάλλουν καί ὄχι νά περιμένει ἀπό ἄλλους νά τοῦ τά λύσουν, ἰδιαίτερα ἀπό τούς φθαρμένους πολιτικούς τῶν τωρινῶν πολιτικῶν κομμάτων. Βεβαίως στίς τελευταῖες Δημοτικές καί Νομαρχιακές πολιτικές σημειώθηκε τεράστια ἀποχή πού ἐκφράζει τή δυσαρέσκεια τῶν ῾Ελλήνων πολιτῶν πρός τό κρατοῦν πολιτικό σύστημα. ῎Ας ἐλπίσουμε ὅτι ἡ κοινωνική δυναμική θά κυοφορήσει ἕνα καινούργιο κόμμα, ἤ ἕνα καινούργιο πολιτικό σχηματισμό-κίνημα, πού θά ἐκφράζει γνήσια τόν ῾Ελληνικό λαό. Κάθε λύση τοῦ ῾Ελληνικοῦ προβλήματος πρέπει νά προέρχεται ἀπό τά κάτω. ῎Η ἐν πάσῃ περιπτώσει σέ ἐναρμόνιση τοῦ λαοῦ καί τῶν ἡγετῶν του. Οὐδέποτε πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι κάθε κοινωνία στό σύνολό της εἶναι ὑπεύθυνη γιά ὅ,τι τῆς συμβαίνει – εἴτε πρός τό καλύτερο εἴτε πρός τό χειρότερο…

 

* Ο Φώτης Σχοινᾶς είναι Δρ. Φιλοσοφίας

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 29 Δεκέμβριος 2010, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/836/ethne-tn-politn-gi-tn-thnik-parakm.html

Μαζί τα φάγατε! Δεν τα φάγαμε κ. Πάγκαλε, μαζί!

 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη*

 

Ο «κυρίαρχος» λαός απεφάνθη. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές της 7.11.2010 ο δικομματισμός θριάμβευσε. Τα δύο κόμματα εξουσίας έφθασαν μαζί περίπου το 70% των ψήφων. Δηλαδή τα δύο τρίτα του εκλογικού σώματος.

Θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας κάνοντας αναφορά σε έναν θριαμβευτικό τίτλο, για την ήττα του δικομματισμού, που δημοσιεύει ο Γιώργος Καραμπελιάς στην εφημερίδα «Ρήξη».

«Ο επιθανάτιος ρόγχος της μεταπολίτευσης

 

Στον δήμο της Αθήνας η αποχή ξεπέρασε το 55%, στη Θεσσαλονίκη το 46%, στην Αττική το 45% και στο σύνολο της επικράτειας το 40%, ενώ στην περιφέρεια Αττικής οι «εκλεκτοί» των δύο μεγάλων κομμάτων δεν ξεπέρασαν το 45% και οι δύο μαζί. Παράλληλα, τα άκυρα–λευκά –η ενεργός απόρριψη– έφτασαν το ιστορικό ρεκόρ του 9%! Σύνολο απόρριψης 50%!». 

Δυστυχώς οι εύλογες ευχές μας δεν αποτελούν ανάλυση της σκληρής πραγματικότητας, την οποία, θέλουμε δε θέλουμε, πρέπει να παραδεχτούμε.

Γι’ αυτό και η δική μου σταθερή θέση: Βλέπω την πραγματικότητα, όπως είναι, δε συμβιβάζομαι μαζί της και προσπαθώ να την αλλάξω.

Αν υπολογίσουμε ότι όσοι απείχαν από τις εκλογές με μέσο όρο 40% ανήκουν κατά μεγάλη πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ, σε μικρότερο ποσοστό στη Νέα Δημοκρατία και το υπόλοιπο είναι οι αδιάφοροι, που δεν νοιάζονται για τίποτε, τότε μπορούμε να πούμε ότι ο το «μονοκομματικό κράτος» του δικομματισμού κατήγαγε περιφανή νίκη, σε αντίθεση με όλες τις επικρατούσες απόψεις, ότι ο δικομματισμός υπέστη ήττα.

Τα δύο τρίτα λοιπόν περίπου της αποχής αποτελούν δυνητικούς ψηφοφόρους των δύο κομμάτων εξουσίας και ενισχύουν αντικειμενικά, είτε το θέλουν είτε όχι οι απέχοντες της κάλπης, τα δύο κόμματα. Ούτε λίγο ούτε πολύ ένα 80% των εκλογέων, εξασφαλίζουν τα κόμματα αυτά, με αυτούς τους υπολογισμούς.

Δεν μπορούμε κάποιον, ο οποίος προτιμά να παίζει τάβλι ή να πίνει άνετα τον καφέ του και να μην πάει να ψηφίσει, να τον χαρακτηρίσουμε συνειδητοποιημένο πολίτη. Η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων ανήκει στην κατηγορία όσων είναι βολεμένοι με το σύστημα και δεν έχουν πρόβλημα, κυρίως οικονομικό ή όσων πιστεύουν ότι στο μέλλον θα βολευτούν, όπως πριν.

Βασικά πρόκειται για τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού που ασπάζεται αυτό το κομματικό κράτος και εγκρίνει, παρά την πανθομολογούμενη «γκρίνια» του την πολιτική των δύο κομμάτων εξουσίας, με μία λέξη την πολιτική του μνημονίου. Ουσιαστική διαφορά των δύο δεν υπάρχει, γι’ αυτό μιλάμε για «μονοκομματικό κράτος» του δικομματισμού. Διαφορά υπάρχει μόνο στην τακτική.

Συνεπώς ο δικομματισμός καλά κρατεί, παρ’ όλη την παγκόσμια και εσωτερική κρίση.

Το τεράστιο ερώτημα που αναφύεται είναι: Πώς εξηγείται ένα τέτοιο φαινόμενο, που είναι αδύνατο να το συλλάβει κανείς με οποιαδήποτε λογική; Και όμως υπάρχει εξήγηση. Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε την απάντησή μας.

Πρωταρχικά ξεκινάμε από τη διαπίστωση ότι το εκλογικό σώμα επιβράβευσε και νομιμοποίησε τα διεφθαρμένα κόμματα εξουσίας και ενέκρινε με την ψήφο του τη πολιτική της διαφθοράς που εφαρμόζει. Κανονικά έπρεπε να τα εξαφανίσει, εφόσον τα κόμματα αυτά και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, που είναι και στην εξουσία και μας οδήγησε σκόπιμα και συνειδητά στην αγχόνη του ΔΝΤ. Ψήφισαν βασικά το μνημόνιο, παραχωρώντας την εξουσία στην Τρόϊκα.

Κύριε Πάγκαλε, εσείς συνειδητά εκμαυλίσατε τον ελληνικό λαό και τον εθίσατε στη ρεμούλα, την κλεψιά, την απάτη, την αισχροκέρδεια και τελικά στην καταναλωτική αποκτήνωση, για να τον κάνετε συνένοχο και να σας εκλέγει. Από τη Νέα Δημοκρατία δεν περιμέναμε τίποτε καλύτερο, από το ΠΑΣΟΚ περιμέναμε κάτι διαφορετικό.

Τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού δεν θέλουν να αλλάξουν αυτό το διεφθαρμένο καθεστώς, που τους έγινε δεύτερη φύση, γιατί έτσι μπορούν να συνεχίζουν την ίδια και χειρότερη ληστρική πολιτική του κομματικού κράτους, (του παρακράτους, όπως συνηθίζω να λέω), που τους έχει διαφθείρει.   

Ως γνωστό εκείνο που ενδιαφέρει τα δύο κόμματα  είναι η κατάκτηση και η νομή της εξουσίας.

Στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί με τα δανεικά από το εξωτερικό αυτή η κοινωνία των δύο τρίτων, την οποία τροφοδότησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, υποθηκεύοντας το μέλλον των μελλοντικών γενεών και των παιδιών τους.

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να ευδοκιμεί  η παραοικονομία, η εισφοροδιαφυγή, οι πελατειακές σχέσεις, οι μίζες, οι ρεμούλες, οι κλεψιές και οι απατεωνιές. Η Ελλάδα μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο Λαμογιστάν, όπου το συγκρότημα εξουσίας εξουσιάζει μέσω της διαφθοράς. Γι’ αυτό και κάποιος είπε πολύ σωστά, όταν τέθηκε το ρητορικό ερώτημα: «Γιατί τους ψηφίζετε; (εννοώντας τα δύο κόμματα εξουσίας). Η απάντηση εύγλωττη και κατανοητή: «Γιατί τους χρωστάμε!»

Δηλαδή μας εξυπηρέτησαν μέσω των κομματικών πελατειακών σχέσεων, για να τους εκλέγουμε.

Ένα άλλος απάντησε: Αφού το ΠΑΣΟΚ διόρισε το 40% του ελληνικού λαού και η Νέα Δημοκρατία το 40% πως τα δύο κόμματα εξουσίας να μην πάρουν 80%. Με την κρίση, ας πούμε ότι κατέβηκε στο 70%.

Αυτή η κατηγορία των Ελλήνων, δηλαδή τα δύο τρίτα, με τα δανεικά του κράτους, δηλαδή το υπέρογκο δημόσιο χρέος, εξασφάλισε μια άνετη ζωή και διαθέτει τόσα αποθέματα από την παραοικονομία, που για καμιά δεκαετία δεν θα έχει κανένα πρόβλημα. Έτσι μπορούν οι ΄Ελληνες πολίτες αυτής της κατηγορίας και τα παιδιά τους, είτε να πηγαίνουν στις εκλογές για να ψηφίσουν τα πολιτικά λαμόγια, είτε να παίζουν με άνεση και νωχέλεια τάβλι ή να πίνουν τον καφέ τους, χλευάζοντας τα κορόιδα.

Μια δική μου πρακτική δημοσκόπηση, πέρα από την προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης και Αποπροσανατολισμού, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Γυρίζοντας ανά τα βουνά και τα φαράγγια της πατρίδας μας, δεν βλέπω πια παρά μόνο παράνομες βίλες. Δεν είναι χαμόσπιτα, δεν είναι καλύβες και δεν είναι νόμιμες. Είναι χτισμένες μέσα σε πυκνά δάση. Οι αριθμοί μιλούν για 140.000 παράνομες κατοικίες στον ορεινό όγκο της Ελλάδας τα τελευταία δέκα με δεκαπέντε χρόνια. Και ο ρυθμός αυτός αυξάνει. Από τώρα θα αρχίσει σιγά σιγά να διαμορφώνεται η κοινωνία του ενός τρίτου. Τα πρώτα σημάδια της είναι ήδη ορατά, από τα ποσοστά της ανεργίας, το κλείσιμο επιχειρήσεων κ.λπ.

Όμως η διαφθορά και η παραοικονομία καλά κρατεί. Οι μόνοι που υποφέρουν και φέρουν όλο το βάρος της κρίσης είναι το ένα τρίτο που είναι διάσπαρτο σε όλα τα κόμματα και που θα γίνει αντικείμενο ακόμη μεγαλύτερης αφαίμαξης, για να χαίρονται οι έχοντες και κατέχοντες, που έχουν κατακλέψει λόγω διαπλοκής και διαφθοράς το κράτος, δηλαδή τους ειλικρινείς και έντιμους Έλληνες φορολογούμενους, που ήθελαν να  διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους και την ανιδιοτέλειά τους.  

Συνεπώς κ. Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί. Τα φάγατε εσείς, που αποτελείται την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία του τόπου, που πίνει το αίμα του ελληνικού λαού και της νέας γενιάς κι’ εκείνοι, τους οποίους εσείς με τη διαφθορά που εφαρμόσατε, παραμένουν και συνεχίζουν να παραμένουν, ασύδοτοι και ατιμώρητοι, γιατί τους χρειάζεστε και τους προστατεύετε.

Ο «κυρίαρχος» λαός θα έπρεπε να σας στείλει στα τάρταρα.! Αντιθέτως σας ανέβασε στα ύψη, για να συνεχίζετε, με τη συνενοχή, το εγκληματικό σας έργο.

Τώρα κ. Πάγκαλε, που, αφού φάγατε και το καταπέτασμα και το ψωμί των παιδιών μας, λόγω ΔΝΤ δεν μπορείτε ίσως (δεν είναι σίγουρο) να φάτε πολλά, όπως παλιά (ουδέν κακόν αμιγές καλού), δεν απομένει τίποτε άλλο, παρά να μας πιείτε το αίμα!

  

Αθήνα,8.11.2010

 

* Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ.               

Η εξέγερση του πολυτεχνείου και το νόημά της

 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη*

 

Η εξέγερση του πολυτεχνείου έθεσε την ταφόπλακα της προσπάθειας της αμερικανοκίνητης χούντας και των ντόπιων υποχειρίων της να προωθήσουν τη «δημοκρατικοποίηση» του καθεστώτος, όπως όριζε το σύνταγμα των συνταγματαρχών του 1968, ραμμένο και κομμένο στα μέτρα τους, για να δημιουργήσουν μια ελεγχόμενη δημοκρατία τύπου Τουρκίας και Χιλής.

Το καθεστώς της χούντας, μη καταφέρνοντας να αποκτήσει λαϊκή βάση σχεδίαζε την μετάλλαξή του για να γίνει τουλάχιστον ανεκτό μέσω της ελεγχόμενης φιλελευθεροποίησής του, την οποία πολιτικές δυνάμεις από όλο το φάσμα της πολιτικής άρχισαν να το προσεταιρίζονται, το καθένα για δική του σκοπιμότητα.

Σ’ αυτή την πορεία μπήκε φρένο σε μεγάλο βαθμό και το ΠΑΚ με τις σκληρές δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, ότι θα θεωρηθούν τελικά προδότες όσοι συναγελαστούν με τη χούντα και δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις στο λαό ότι μπορεί το καθεστώς να δημοκρατικοποιηθεί στην πάροδο του χρόνου και συνεπώς θα ήταν λογικό, στα πλαίσια μιας ρεαλιστικής πολιτικής, να το επιδιώξουν.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου, μια από τις πολλές, για την στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στην χούντα εκείνη την περίοδο. Ιδού μια χαρακτηριστική του δήλωση:

«Η ελληνική πολιτική ηγεσία, δεξιά, κέντρο, αριστερά, δεν  μιλώ για αντίσταση, έτσι, η ελληνική παλιά πολιτική ηγεσία, η τελευταία που εξελέγη από τον ελληνικό λαό στις εκλογές του 64, αυτή που είναι, δεν έχει άλλη, αυτή η πολιτική ηγεσία έχει αυτή την περίοδο 1973, την μεγαλύτερη ιστορική ευθύνη που της έλαχε. Το θέμα της εποχής αυτής, των επομένων  μηνών,  είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα που κρίνεται η μορφή του, κρίνεται από το τι  θα κάνει αυτή η ηγεσία και βέβαια οι λεβέντες της αντιστάσεως που βγήκαν από τις φυλακές. Λοιπόν ήρθε η ώρα γι’ αυτούς να επιλέξουν ανάμεσα στην νομιμοποίηση του καθεστώτος, στο πέρασμα του φασισμού δηλαδή,  γιατί θα είναι το πέρασμα του φασισμού ή στο στήσιμο της σημαίας για τον αγώνα που θετικά θα οδηγήσει στην ανατροπή του καθεστώτος και την απελευθέρωση του λαού μας.

Χαιρόμαστε, ναι χαιρόμαστε, συγχαίρουμε όλους όσους πήραν θέση ξεκάθαρα, ότι η συμμετοχή είναι ραγιάδικη πράξη δοσιλογισμού και προδοσίας». [i]

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που είχε ωστόσο βάση την αντίθεση και την παθητική κατά βάση αντίσταση του λαού στο καθεστώς, έθεσε τέρμα ανεπιστρεπτί στην κάτω από έναν δήθεν δημοκρατικό μανδύα καλυμμένη κατοχή. Η χούντα έδειξε το αληθινό της προσωπείο, που ως υποκινούμενο όργανο των αγγλοαμερικάνικων σχεδιασμών οδήγησε στον πραγματικό στόχο εγκαθίδρυσης της που ήταν τελικά, όπως περίτρανα αποδείχτηκε, η διχοτόμηση της Κύπρου.

Η αυθόρμητη κινητοποίηση του φοιτητικού κινήματος και με την σταδιακή συμπαράσταση και ενός μέρους του εργατικού και αγροτικού κινήματος και του λαού γενικότερα και η μετωπική του σύγκρουση  με το δικτατορικό καθεστώς είχε τις ρίζες του και την γενεσιουργό του αιτία. Στο καζάνι που έβραζε έδωσε διέξοδο η φοιτητική εξέγερση.

Το σύνθημα ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία κ.λπ  είναι και τώρα επίκαιρο όσο ποτέ!

Γι’ αυτό η εξέγερση του πολυτεχνείου διατηρεί και σήμερα την συμβολική του επικαιρότητα, παρ’ όλο τον μεταπολιτευτικό του ευτελισμό από την πλειοψηφία των πρωταγωνιστών του.

Αντηχεί ακόμη η φωνή του πολυτεχνείου από τον ραδιοφωνικό του σταθμό: «Ελληνικέ λαέ, απόψε, εδώ και λίγη ώρα η χούντα, ή δικτατορία, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Η σκιά του στρατιωτικού νόμου έπαψε πια να είναι σκιά. Είδαμε τα τανκς να κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας. Λαέ, η χούντα ξεσκέπασε για άλλη μια φορά το πρόσωπό της. Όταν για πρώτη φορά αντιμετώπισε τον λαϊκό αγώνα έστειλε σ’ αυτόν τα τανκς. Όμως όλοι ξέρουμε. Η χούντα έχει μόνο τα όπλα, δεν έχει τις καρδιές κανενός. Είναι ξενοκίνητη και γι’ αυτό δεν την υποστηρίζει καμιά παλλόμενη ελληνική καρδιά».

Μακάρι η τελευταία φράση των γνήσιων αγωνιστών του πολυτεχνείου για όλους τους Έλληνες να έχει ανταπόκριση και στην σημερινή πολιτική συγκυρία. Γιατί τότε και μόνο τότε ο αγώνας τους θα δικαιωθεί! 

 

Μερικά από τα συνθήματα του Πολυτεχνείου, που διατηρούν την επικαιρότητά τους

 

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία!

Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός!

Δε σε θέλει ο λαός, παρ’ τη Δέσποινα κι’ εμπρός!

Εθνική Ανεξαρτησία!

Έξω οι Αμερικάνοι!

Ελλάς Ελλήνων φυλακισμένων!

Κάτω η χούντα!

Δεν περνάει ο φασισμός!

Ο Γκαντούνας στο στρατό!

Ελευθερία!

Όχι άλλο αίμα!

Αντίσταση λαέ!

Συμπαράσταση λαέ!

Λαέ μπορείς!

 

 

* Ο Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ.               

 

ΤΙ  ΠΡΟΤΕΙΝΕΙΣ  ΝΑ  ΚΑΝΟΥΜΕ  ΠΡΑΚΤΙΚΑ  ΕΔΩ  ΚΑΙ  ΤΩΡΑ;

 

Του  TheoTheoreio*

 

 

Με ρωτάνε τι προτείνω πρακτικά για αντίσταση στον κατήφορο που οδηγούν την Ελλάδα οι εχθροί της, από μέσα και από έξω.  Με ρωτούν τι θα πρότεινα να κάνουμε άμεσα, τώρα, για αρχή. 

Με ρωτούσαν και ανήμερα την 28^η Οκτωβρίου δυο παλικάρια! Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου, ότι ακόμα μια φορά ρωτούσαν τι να κάνουν τώρα, με τι να αρχίσουν το επόμενο λεπτό!  Σκέφτηκα και πάλι, “μπας και με δοκιμάζουν επειδή συνήθως εμφανίζομαι ότι έχω απαντήσεις για όλα;”

Είπα μερικά, όπως ότι δεν είμαι σίγουρος ότι γνωρίζουμε ποιος είναι ο εχθρός μας, είναι άραγε οι ξένοι που μαζί με τούς δικούς μας πολιτικούς εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρον το ότι σαν λαός δεν δίναμε ένα παρά και όλο κοιτάγαμε την ανεύθυνη καλοπέραση, τον πρόχειρο σχεδιασμό και τις κοντόφθαλμες λύσεις, ή είμαστε εμείς οι ίδιοι επειδή ακριβώς κοιτάγαμε την ανεύθυνη καλοπέραση,  τον πρόχειρο σχεδιασμό και τις κοντόφθαλμες λύσεις;  

Αλλά δεν μπήκα στην καθ’ αυτό πρακτική, είπα, “θα τα γράψω για όλους, μιά και καλή”. 

Και γράφω. 

Γενικά, όλο μιλάμε ατέλειωτα και λέμε πολλά.  Και συνήθως, όταν κάποιος ρωτάει για πρακτική, εννοεί λύσεις οικονομικές, ή πολιτικές, ή συσπειρώσεις, ή σύλλογο, ή κόμμα, ή δημοσιεύσεις, ή φυγή σε άλλον τρόπο ζωής ΠΧ, αυτοδύναμη ενεργειακά φυσική ανεξάρτητη ζωή, ή κάποιου είδους αγώνα με θυσίες και αντίσταση. 

Δηλ. παρ’ όλο που δεν το ομολογεί κανένας ευθέως, οι περισσότεροι όταν ρωτούν μια ερώτηση έχουν συνήθως και μια ιδέα τού πώς περίπου θα πρέπει να απαντηθεί αυτή η ερώτηση,  και αν η απάντηση δεν είναι στα μέτρα τους, απορρίπτεται ή ακούγεται ανιαρή.  Αμέσως, δεν υπάρχει ενδιαφέρον. 

Αν ζητάτε κάτι τέτοιο από μένα, κλείστε εδώ, μην προχωράτε. Αυτές οι παραδειγματικές, παραπάνω αναφερόμενες, συνήθως προκαθορισμένες, λύσεις είναι ανούσιες. 

Γιατί όλες αποτελούν δράση χωρίς κεφάλι.  Αποτελούν τερατογέννεση, όχι λύση. Και το βλέπετε αυτό, κανένας δεν καταφέρνει τίποτα. 

Εξηγώ,

Έχω ξαναγράψει ότι κάθε ύπαρξη, είτε γεννήθηκε φυσικά (π.χ. άνθρωποι), είτε γεννήθηκε νομικά (π.χ. επιχειρήσεις),  είτε συγκροτήθηκε τυχαία (π.χ. ένα οποιοδήποτε γκρουπ, ομάδα, παρέα, οτιδήποτε)  χρησιμοποιεί τρεις ισχυρές δυνάμεις, την κίνηση, το αίσθημα, και την διανόηση.  

Αλλιώς δεν μπορεί να εκδηλωθεί, δεν μπορεί να υπάρξει. ΠΧ, το γνωστό παράδειγμα τής Κοινωνίας. Κοινωνία υπάρχει. Άρα έχει και αυτή τρεις λειτουργίες:  σώμα με κίνηση, καρδιά με συναίσθημα και ζωή, και κεφάλι με διανόηση και κανονισμούς.  

Ποιο είναι το σώμα τής Κοινωνίας μας;  η χώρα με τούς ανθρώπους της, τούς πολίτες. Ποια είναι η καρδιά τής Κοινωνίας;  τι τής δίνει αίσθημα και ζωή;  η εργασία και οι κανονισμοί της, η οικονομική ζωή, η ανάπτυξη μέσω εργασίας.  

Ποιο είναι το μυαλό, η διανόηση τής Κοινωνίας;  ποιος κανονίζει τα τού σώματος τής Κοινωνίας;  η κυβέρνηση με τις τρεις εξουσίες.  

Ειδικά, ποια από τις τρεις εξουσίες κυβέρνησης είναι η λογική και η σκέψη;  ποιος σκέφτεται και ποιος κανονίζει;  ούτε η εκτελεστική που διεκπεραιώνει, ούτε η δικαστική που διορθώνει και εξισορροπεί.  Άρα η νομοθετική.  Το ίδιο συμβαίνει σε όποια άλλη υπαρκτή μονάδα ΠΧ, σε μια οικογένεια, ή σε ένα αεροπλάνο που ταξιδεύει. 

Άρα, όταν με ρωτάτε για λύση, και ήδη προκατειλημμένοι εννοείτε δράση, είναι σαν να ζητάτε να έχετε ένα σώμα (δράση), χωρίς πρώτα να έχετε το κεφάλι, ούτε και την καρδιά. 

Τι θα πει λύση;  τι εννοείς να κάνουμε κάτι  χωρίς να έχεις πρώτα διαγράψει και το ποιος θα καθοδηγήσει (διανόηση), και πού θα βρεθεί η όρεξη και η δύναμη (αίσθημα) για δράση ; 

Αυτό που συνήθως αναζητούμε, το ποια θα είναι αυτή η δράση, έρχεται πάντα τελευταίο.  Και όμως το αγνοούμε γιατί δεν γνωρίζουμε την απλή παραπάνω αρχή των τριών δυνάμεων. 

Μερικοί όμως διαισθάνονται την έλλειψη αυτή, ότι δηλ. κάτι λείπει με το να ζητούν δράση.  Το διαισθάνονται και μιλάνε για ηγέτη.  Λένε, “δεν υπάρχει ένας, ρεεε ένας, να ηγηθεί να μάς γλυτώσει;” Εννοούν με αυτό, να υπάρξει ένα μυαλό, ένας ηγέτης, που θα μάς οδηγήσει, ελπίζοντας ότι αυτός και θα ξέρει τι να κάνει (διανόηση) και θα προκαλέσει ενθουσιασμό (αίσθημα) που θα επιφέρει την συγκρότηση για δράση. 

Και έτσι ψάχνουν για κάποιον που θα εξασφαλίσει αυτά που εμείς δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε, την Διανόηση και το Αίσθημα. Για Δράση είμαστε έτοιμοι. Ψάχνουμε κάποιον να συνεισφέρει τα άλλα δύο.

Νομίζουμε έτσι ότι όλα είναι έτοιμα, ότι υπάρχουν οι συνθήκες και είναι κατάλληλος ο καιρός να εμφανιστεί κάποιος και να σώσει την Ελλάδα. Λάθος!  Αυτό που εσείς λέτε συνθήκες είναι απλά το αντικείμενο, η Ελλάδα.  Δεν είναι οι συνθήκες. 

Η κατάσταση και ότι συμβαίνει στην χώρα μας, οι ανάγκες μας, είναι το αντικείμενο το οποίο ξεφωνίζει “βοήθεια”, δεν είναι οι συνθήκες.  Για να γίνει μια ιδέα πραγματικότητα χρειάζονται τρεις παράγοντες, χρειάζεται να έχεις ένα Πρόσωπο που θα συλλάβει την ιδέα, το Αντικείμενο στο οποίο αναφέρεται η ιδέα, και τις Συνθήκες που θα ολοκληρώσουν την εκτέλεση. ΠΧ, για να κατανοηθεί η βαρύτητα σαν πραγματικότητα χρειάστηκε το Πρόσωπο ο Νεύτωνας, το Αντικείμενο το μήλο και οι Συνθήκες.

Συνθήκες είναι αυτό που έκανε τον Νεύτωνα εκείνη την στιγμή να ανακαλύψει τον Νόμο, ενώ το μήλο πάντα έπεφτε κάτω από την μηλιά, για αιώνες, αλλά κανένας δεν έπιανε το γιατί. 

Συνθήκες είναι αυτό που έκανε το Πρόσωπο, τον Αρχιμήδη, να πει “Εύρηκα”, αν και το νερό πάντα ανέβαινε στην μπανιέρα. 

Συνθήκες είναι αυτό που κάνει εσάς να βρίσκετε μια λύση μετά από ένα μήνα σε κάτι, παρ’ όλο που και εσείς υπάρχετε σαν Πρόσωπο, και το πρόβλημα υπάρχει σαν Αντικείμενο και σάς ενοχλεί με την παρουσία του για κα’να μήνα, αλλά σπάτε το κεφάλι σας και λύση δεν βρίσκετε. 

Οι συνθήκες γενικά ονομάζονται καιρός, ο κατάλληλος καιρός, αλλά δεν είναι μόνο. Το ξέρουμε λέγοντας, “όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος”.  Το ίδιο με την Ελλάδα.  Το Πρόσωπο υπάρχει και με γνώση και με πρόγραμμα, το Αντικείμενο υπάρχει, είναι η Ελλάδα με τις ανάγκες της που πιέζει, αλλά οι Συνθήκες δεν υπάρχουν, και το Πρόσωπο δεν ξεμυτάει, δεν λέει Εύρηκα, δεν κινείται. 

Με το να λέμε ότι οι συνθήκες είναι έτοιμες, απλά επιβεβαιώνουμε ότι δεν έχουμε σωστή διάγνωση τού προβλήματος.  Ότι μπερδεύουμε τις ανάγκες που εμφανίζει το Αντικείμενο, η Ελλάδα, με τις Συνθήκες που χρειάζονται για να πέσει η λύση σαν ώριμο μήλο. 

Εκεί οφείλεται και η αναποτελεσματικότητα όλων των εμφανιζόμενων λύσεων.  Όλοι όσοι ανακοινώνουν μέτρα ασχολούνται με το Αντικείμενο.  Πρωθυπουργοί, Οικονομολόγοι, ξένοι και πατριώτες, όλοι και όλα θα αποτυχαίνουν.  Και το ξέρετε.  Δεν ξέρετε το γιατί, αλλά το ξέρετε ότι θα αποτύχουν.  Η απάντηση είναι αυτή.  Όλα αυτά είναι ενέργειες επί τού Αντικειμένου, όχι επί των Συνθηκών που χρειάζονται για να πέσουν οι λύσεις σαν ώριμο φρούτο. 

Βλέπετε πάνω κάτω τα ίδια συμβαίνουν σε όλα τα κράτη. Ας πούμε Ελβετία, χρωστάει 270% τού ΑΕΠ της. Αγγλία, χρωστάει το 410% τού ΑΕΠ της.  Λουξεμβούργο, χρωστάει 4,034% τού ΑΕΠ της, ποτέ δεν θα ξεχρεώσει. Ορίστε τα έγραψα  εδώ.

Η Ελλάδα χρωστάει μόνο το 167%.  Βλέπετε λοιπόν υπάρχουν και χειρότερα, γιατί κανένας δεν βρίσκει λύση;  Γιατί η λύση βρίσκεται μόνο όταν δουλέψεις επί των Συνθηκών, όχι επί τού Αντικειμένου. 

Πολλοί νομίζουν ότι λύση δεν βρίσκεται γιατί μάς έχουν υποδουλώσει οι συνωμότες.  Αφήστε τα περί συνωμοτικών οργανώσεων.  Τότε γιατί ψαχνόμαστε για λύσεις;  Αν είναι αλήθεια ότι οι συνομώτες τα έχουν καταφέρει και μάς έχουν χώσει τόσο βαθιά, τότε γιατί παλεύουμε, σε τι ελπίζουμε; 

Αφήστε τις κλάψες στην άκρη.  Και οι συνωμότες άνθρωποι είναι, τρωτοί, απλά επενδύουν στην λαιμαργία και στην ανασφάλεια τους με πολύ πάθος. Ναι, μπορεί να έχετε δίκιο όταν μιλάτε για συνωμοσίες, αλλά να θυμάστε ούτε οι μόνοι είστε που ξέρετε περί των συνωμοτών, ούτε οι μόνοι που θέλετε να αντισταθείτε, ούτε και οι πιο γνώστες είστε, ούτε και οι πιο οργανωμένοι για αντίσταση στους κακούς είστε. 

Παρ’ όλο λοιπόν που το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και παγκοσμίως γνωστό, γιατί δεν υπάρχουν κάποια αποτελέσματα εναντίον των συνωμοτών;  Γιατί όλοι δουλεύουν στο Αντικείμενο, όχι στις Συνθήκες. Όλοι αντιδρούν, δεν ανταποδίδουν. Αντιδρούν στο Αντικείμενο, δεν ανταποδίδουν στις Συνθήκες. Ρωτάνε εμένα για λύση. 

Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σάς πω αυτό που θα θέλατε να ακούσετε, δεν μπορώ να σάς νανουρίσω με καλά λογάκια.  Οι συνθήκες είστε εσείς και πρέπει εσείς να δουλέψτε και να αλλάξτε εσείς αν θέλετε να αλλάξουν οι συνθήκες και να εμφανιστεί η λύση. 

Παρ’ όλο λοιπόν που πραγματικά ενδιαφέρεστε, δεν θα σάς κάνει, δεν θα σάς αρέσει αυτό που θα πω αφού δεν έχετε εργαστεί οι ίδιοι για αλλαγή συνθηκών, αλλά θα το πω.  

Ας υπάρχει σε μια άκρη, κάποιος κάποια μέρα θα ανοίξει το στόμα από έκπληξη,

κάποιος θα καταλάβει. Αν δεν δουλέψουμε επί τών Συνθηκών τότε, ναι, και πτώχευση θα έρθει σε τρία ή πέντε χρόνια, και την μικρή μας αγαπημένη χώρα θα δείτε να χάνεται, και πάλι θα βρίζετε τούς κλέφτες, και τίποτα δεν θα γίνεται, απλά θα υφίστασθε και θα θυμώνετε. 

Αν εργαστείτε επί των Συνθηκών, ο καθένας μέσα στο νοικοκυριό του, τότε και ο ηγέτης θα εμφανιστεί, και οι συνθήκες θα αλλάξουν, και πράξεις θα γίνουν πολλές, και τότε θα νιώσετε περήφανοι, και θα κοιτάγεστε στα μάτια σας ο ένας με τον άλλον, και θα ξέρετε ότι σώσατε την Ελλάδα. 

Αλλά σάς λέω, αν δεν εργαστείτε εσείς, ένας-ένας, ώστε να αλλάξουν οι υπάρχουσες συνθήκες, να αλλάξει το μυαλό σας και η χημεία σας, ούτε ηγέτης θα εμφανιστεί, ούτε αλλαγή θα έρθει, ούτε λύση να περιμένετε. 

Νομίζετε ότι τώρα δεν υπάρχουν ηγέτες; Νομίζετε αληθινά ότι δεν υπάρχει ένας αξιόλογος Έλληνας να ηγηθεί; Ούτε μέσα στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό; 

Λάθος, λάθος μεγάλο. Μάλλον ονειρεύεστε! Και μπορείτε να συνεχίστε. Και ηγέτης υπάρχει, και πρόγραμμα υπάρχει, και ξέρει και τι να κάνει. Αλλά άμα ένας τέτοιος άνθρωπος νιώθει ότι με το που θα ανοίξει το στόμα του θα τον φάνε οι καρχαρίες των συνδικάτων και των συμφερόντων, και από την άλλη, ο κόσμος δεν θα καταλάβει, αλλά τουναντίον θα συγχυστεί και θα διασπαστεί σε αντιμαχόμενες ομάδες, τι θα κάνει ένας τέτοιος αρχηγός; 

Δεν πρέπει να περιμένει, να συνέλθει πρώτα ο κόσμος και μετά να δράσει;  Ειδικά αν είναι γνώστης, όπως λέμε ότι τον θέλουμε, αν πράγματι γνωρίζει, θα έκανε κάτι τώρα, ή θα περίμενε;  Εδώ είναι το κλειδί τής υπόθεσης! Ηγέτης υπάρχει, λύση υπάρχει, πρόγραμμα υπάρχει. Συνθήκες δεν υπάρχουν. Και αυτές είστε εσείς. 

Αν εσείς, με την δική σας καθημερινή προσπάθεια δεν δημιουργείστε τις συνθήκες, το λέω πρώτος, ακόμα και αυτή η παρουσίαση εδώ θα θεωρηθεί βλακεία!  Και παρ’ όλο που θα την αποδείξω βήμα-βήμα, το πιό πιθανόν είναι να πάρετε την στάση “ωχ, τώρα  ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ, ποιός να κάθεται να κάνει τέτοια πράγματα;”  Θα παραμείνει ακατανόητη. 

Και να σάς πουν λύση θα έχετε την εντύπωση ότι δεν σάς κάνει.  Γιατί ακριβώς δεν την ξέρετε και σάς φαίνεται άγνωστη, αγνώριμη, άρα όχι αρεστή. Αν την ξέρατε θα την κριτικάρετε και θα φτιάχνατε φατρίες, αν δεν την ξέρετε σάς ξινίζει σαν αγνώριμη, τότε τι ζητάτε; 

Και τι περιμένετε να κάνει ένας ηγέτης σε τέτοιες συνθήκες; Αυτό που κάνει, μέχρι τώρα ο όποιος ηγέτης, είναι να σάς εκμεταλλεύεται, και εννοώ σάς κοροϊδεύει για να αποφύγει τις συμπληγάδες σας δηλ. την προχειρότητα, την κατηγόρια και την ρεμπελιά τού κόσμου, κοιτάζει να κάνει ότι μπορεί τσάτρα-πάτρα, να πάρει και όσα μπορεί, να προστατεύσει τον εαυτό του από τον κοσμάκη, να τον βάλει να τσακώνεται για να τον απασχολεί γι’ αυτό η αστυνομία έχει εντολές να μην επεμβαίνει ούτε στους μετανάστες, ούτε στα σπασίματα, ούτε στις επιθέσεις των γνωστών αγνώστων, και τέλος κοιτάζει να φύγει αργά ή γρήγορα με ότι έχει αποκομίσει. Δεν σάς φαίνεται γνωστή αυτή η τακτική;  Μάλλον, εεε;  Βλέπετε;  Τα πράγματα είναι απλά. 

Αν όμως ο κόσμος ήταν αλλιώς, θα γίνονταν αυτά;  Όχι. Μπορούν αυτά να γίνουν στην Ελβετία, παρ’όλο που επίσης χρωστάει;  Όχι,  Μπορούν να γίνουν στην Αφρική;  Ναι.  Ποιά είναι η διαφορά στις περιπτώσεις αυτές;  Οι συνθήκες! και η σπουδαιότερη από τις συνθήκες είναι η νοοτροπία των ίδιων των ανθρώπων. 

Επιπροσθέτως, υπάρχει ένα εμπόδιο, είμαστε συνηθισμένοι σε θεωρητικές προσεγγίσεις, και το δικαιολογούμε λέγοντας “μα πρέπει να καταλάβω πρώτα”, ναι!  Για να τελειώνω θα παρακάμψω αυτή την δικαιολογία για θεωρητισμό και αποφυγή πράξης, θα κάνω ότι δεν το βλέπω ότι όλο συζητάτε και αναλύετε τάχα μου για να καταλάβετε πρώτα, και θα αναφερθώ στην λύση, όπως μού την ζητούν, τελείως πρακτικά. 

Θα δώσω την απάντηση λοιπόν του τι να κάνουμε πρακτικά, του πώς μπορούμε να αλλάξουμε τις συνθήκες και την νοοτροπία, αλλά να θυμάστε αυτά τα προηγούμενα. 

Ότι και η απάντηση μου θα ξεκινήσει πρώτα από τις συνθήκες, και ότι δεν θα σάς αρέσει γιατί δεν πάει ο νους σας, και ότι βλακεία θα σάς φανεί σαν ανώριμη, και ακόμα και αν αρέσει σε μερικούς θα εγκαταλειφθεί γιατί θα πουν “τι να σού κάνουν ένας και δύο;” Και όμως δεν χρειάζονται πολλοί, κάπου 3000 είναι εντάξει.  Υπάρχουν ήδη αρκετοί που δουλεύουμε κάπως έτσι. 

Αρχίζω λοιπόν. Πρώτα απ’ όλα μελετείστε να μάθετε πληροφορίες που μπορούν να συμπληρώσουν σε αυτό που είστε σαν άτομα. Ξεχωρίστε και κρατείστε τις πληροφορίες εκείνες που θα αναβαθμίσουν τον εαυτό σας ΠΡΑΚΤΙΚΑ, δηλ. θα σάς συμπληρώσουν αληθινά σαν προσωπικότητα κάτι που σάς έλειπε στη καθημερινή πράξη, όχι σαν γνώση στο μυαλό. 

Δεύτερον, ξεχωρίστε και κρατείστε τις πληροφορίες που θα βοηθήσουν πράξεις και αποφάσεις που παίρνετε στην κοινωνία έξω, στο επάγγελμα και στην πολιτική, όχι μελέτες και γνώσεις που φιγουράρουν το είδωλο σας  και τις χρησιμοποιείτε για εφφέ και συζητήσεις στα σαλόνια! 

Μελετείστε να μάθετε πληροφορίες που θα βοηθήσουν σε κοινωνική δράση.  Ξεχωρίστε τις πληροφορίες αυτές από όλες τις άλλες. Αφήστε στην άκρη πληροφορίες που κατηγορούν άλλους ή κάνουν διάγνωση επί διάγνωσης χωρίς τελειωμό. Τα κάνατε αυτά, τα ξέρουν όλοι, τελειώνετε. ΠΧ, κρατείστε σαν πληροφορία, το γιατί όλα αυτά με την ίδια πατέντα συνέβησαν, με μικρή χρονική διαφορά, και σε Αμερική και σε Ελλάδα ταυτόχρονα; 

Έχει προσέξει κανένας ότι εδώ και δύο χρόνια, ότι γίνεται στη Αμερική γίνεται και στην Ελλάδα; Πρόσεξε κανένας ότι το ίδιο καθεστώς Ομπάμα εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, με τα ίδια ψέματα, με τον ίδιο χαρακτήρα, την ίδια εποχή και μάλιστα οι σύμβουλοι του Ομπάμα απεσταλμένοι τού στρατηγικού Axelrod, ήρθαν και επέβλεψαν την προεκλογική προσπάθεια των τελευταίων εκλογών; 

Γιατί δεν πήγαν σε άλλα κράτη;  Στην Γερμανία ή στην Ιταλία;  Όλοι γνωρίζουμε τώρα ότι η Ελλάδα δεν χρωστάει τα περισσότερα, το βλέπετε στον παραπάνω η-κόμβο που έδωσα, και διερωτόμαστε, “γιατί επιλέχθηκε η Ελλάδα;” 

Και συνεχίζεται η ίδια στρατηγική σε λίγες μέρες, τώρα που έχουμε τις τοπικές εκλογές στην ίδια εποχή, και σε Ελλάδα και σε Αμερική, στις 2 Νοεμβρίου στην Αμερική και στις 7 Νοεμβρίου στην Ελλάδα, με τα ίδια συνθήματα και απειλές, “ψηφίστε μας γιατί αλλιώς θα χαθείτε”;; Γιατί όλα αυτά; 

Σάς τα είπα, διαβάστε τα με το μέσα μυαλό. Υπάρχουν δυο εγκέφαλοι σε κάθε σώμα, ο εγκέφαλος στο κεφάλι και ο εγκέφαλος στην κοιλιά, ο ομφάλιος λώρος.  Η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει μόνο με τον ένα! Μια ιδέα πάντα σχεδιάζεται στο κεφάλι και αρχίζει εφαρμογή από την κοιλιά.  Εδώ είμαστε!

Το γνωρίζετε όταν λέτε, “δεν έχει άντερα αυτός, θέλει άντερα ένα τέτοιο τόλμημα”. Ξέρετε γιατί μιλάτε; Για τον ομφάλιο λώρο. Για την κοιλιά. Εκεί είναι η δύναμη όλη. Τα guts που λέμε, τα άντερα, το στομάχι.  Λέμε, “θέλει νάχεις δυνατό στομάχι για να τα βγάλεις πέρα”. Εκεί, στα άντερα, στον ομφάλιο λώρο, έκανε χαρακίρι ο Γιαπωνέζος για την τιμή του, όχι ΠΧ στον λαιμό. 

 Εκεί, στον ομφάλιο λώρο κοίταγαν οι ομφαλοσκόποι να βρουν τον Θεόν, εκεί στην κοιλιά παρουσιάζουν τον Ιησού, στον Σταυρό, ανοικτόν και τού σχεδιάζουν εκεί ένα σπήλαιο και τον κόσμο όλον.  Μεγενθύνετε τις εικόνες και κοιτάξτε το.    

Γιατί;  

Που είναι η εκκλησία, που πάντα στεκόταν όρθια σε στιγμές Εθνικής ανάγκης; Κοιμάται κουρασμένη, χωνεύει τα χρυσά, τα ασημένια και τα χάλκινα!  Που είναι να δώσει στον κόσμο τεχνικές, οδηγίες, και βοήθεια γνώσης; 

 Να τι λέει ένας μελετημένος Έλληνας εδώ:

“Έθνος” σημαίνει Γέννα.  Natio όπως πολύ σωστά το μετέφεραν οι Λατίνοι.  Natura. Η Γενεσιουργός μήτρα της Φύσης. Ούτε το Ομόγλωσσον, ούτε το Ομόδοξον ή το Ομόφυλον. Όχι το περιχαρακωμένο από γραμμές και συρματοπλέγματα. Ο ομφάλιος λώρος της δημιουργίας κρίνει το Έθνος. Αυτόν τον ομφάλιο λώρο που απέκοψαν τα εξουσιαστικά ιερατεία κάνοντας τη Μητέρα Γη αμμοχάλικο και το Θείον εξωγήινο.”

Διαβάστε!  Διαβάστε το με προσοχή!  Και έχει απόλυτο δίκιο, “Αυτόν τον ομφάλιο λώρο που απέκοψαν τα εξουσιαστικά ιερατεία κάνοντας τη Μητέρα Γη αμμοχάλικο και το Θείον εξωγήινο.”

Ξυπνάτε λοιπόν!  Το κακό που κάναν στην Ελλάδα, το κάναν επειδή έχει τα άντερα σαν Έθνος μεταξύ των άλλων Εθνών. 

Εκεί που την χτυπάνε, εκεί πρέπει να ανταποδώστε (όχι αντιδράστε) και σεις. to Respond, όχι to React!   Στον ομφάλιο λώρο.  Αν καταλαβαίνετε, και όσοι θέλετε να την βοηθείστε.  Αλλιώς αφήστε το, δεν είναι αυτά για όλους.  Θα το δώσω το πώς πιό συγκεκριμένα παρακάτω.  Κάνει θαύματα. 

Πάμε λίγο πίσω, είναι αδύνατον να μην υπάρχει λύση, δεν το νιώθετε και εσείς αυτό;  Από την άλλη δεν το βλέπετε και εσείς ότι  τα παράπονα και οι αναλύσεις δεν είναι οι λύσεις;  Ναι, το βλέπετε. 

Επίσης, δεν νιώθετε ότι το να βγείτε στους δρόμους να τα σπάστε και να πάρετε, ας πούμε, τα όπλα ή να κάνετε αυθαιρεσίες δεν είναι λύση, τουλάχιστον σήμερα;  Εμπειρία από σπασίματα έχετε, τα κάνουν άλλοι, επικροτείτε αυτούς τούς άλλους που το κάνουν για την δική τους ιδεολογία;  Όχι.  Γι’ αυτό δεν το κάνετε και σεις. 

Κάπου δεν λέτε, “δεν μπορεί, πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο”; Κάπου δεν σκέφτεστε, ότι θα υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάνετε εσείς οι ίδιοι, προσωπικά και ατομικά, κάτι το οποίο θα προσφέρετε από ’κει που είσαστε, όπως ΠΧ, κάνετε με την δουλειά σας κάθε μέρα και προσφέρετε στην κοινωνία;

Όταν κάνεις την δουλειά σου, εσύ μόνος σου δεν την κάνεις;  Και επειδή και άλλοι κάνουν το ίδιο μαζεύεται ένα συνολικό αποτέλεσμα;  Το ίδιο δεν κάνουν όλες οι κοινότητες, συντεχνίες και οργανώσεις, και αυτές που είναι εντός κοινωνίας και οι άλλες που είναι εκτός, όπως ΠΧ οι μοναχοί; 

Δεν θα ’πρεπε λοιπόν να υπάρχει ένας απλός ατομικός τρόπος που θα μπορούσε να κάνει ο καθένας μόνος του, καθημερινά, σταθερά, επαγγελματικά, και να συμμετάσχει στην αναγέννηση τής Πατρίδας του;  Εδώ είναι το κουμπί. 

Συνοψίζουμε,

1. Είναι αδύνατον να μην υπάρχει τρόπος ανταπόδοσης, 

2. Πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος που να μπορεί να εφαρμόσει ο καθένας και να προσφέρει,

3. Πρέπει να υπάρχει τέτοιος τρόπος που να εφαρμόζεται ατομικά από όπου επιλέγει καθένας “χωρίς να εκτίθεται σε κίνδυνο”, όπως κάνουμε με όλες τις άλλες δραστηριότητες. 

Τι μπορούμε να κάνουμε από εκεί που είμαστε;

Ας χρησιμοποιήσουμε Λογική.  Αφού αποτελούμαστε από τρεις δυνάμεις, το Διανοητικό, το Αισθηματκό, και το Κινητικό θα ήταν καλό να χρησιμοποιήσουμε και τις τρεις αυτές δυνάμεις, έστι δεν είναι; Να χρησιμοποιήσουμε κάτι τι στην Διάνοια, κάτι τι στο Αίσθημα, και κάτι τι στο σώμα.  Λάθος;  Όχι!  σωστό. 

Τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στην Διάνοια; 

Ποιά είναι η φύση τής Διάνοιας;  Ο ήχος. Τι είναι οι σκέψεις σου;  Ήχος!  Ο ήχος,  Η λέξη.  Απλό.  Ποιά λέξη;  Εμμμμ;;;  Τι θέλετε να βοηθείστε;  Την Ελλάδα.  Ποιά είναι η λέξη λοιπόν; Ελλάδα.  Ελλάς.  Όλη η δύναμη τού ήχου θα πάει εκεί.  Ωραία.

Αυτό δεν κάνεις στην προσευχή σου έτσι και αλλιώς;  Τον ήχο δεν χρησιμοποιείς, πάλι και πάλι;  Αυτό δεν κάνει ο μοναχός με το όνομα τού Ιησού;  Τον ήχο δεν χρησιμοποιεί πάλι και πάλι;  Αυτό δεν κάνουν στις τελετές;  Τι είναι η επίκληση, ήχος δεν είναι;  Στις εκκλησίες που πάτε, έναν ήχο, το όνομα δεν μνημονεύουν;  Λένε, “υπέρ τού Γεωργίου και τών οικείων αυτού” !!  Ποιού Γεωργίου;  Δεν λέει επώνυμο και ούτε το ξέρει, άρα ο ήχος είναι που παίζει ρόλο, το όνομα.  Εσάς τι σάς εμποδίζει να το κάνετε για την Ελλάδα;  Κάντε το! 

Τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στο Αίσθημα;  Ποια είναι η φύση του; Η ισχύς. Πού βρίσκεται αυτή η ισχύς συγκεντρωμένη; Στην κοιλιά, γύρω από τον ομφάλιο λώρο το είπαμε.  Άρα που θα αισθάνεσαι το μωρό που θες να βοηθήσεις, την Ελλάδα;  Εκεί που το αισθάνεται και η μάννα, στον λώρο. 

Δεν ξέρουμε οτι οι αρχαίοι μας αποδίδουν στην Ελλάδα μας τον ομφάλιο λώρο τής Γης;  Το ξέρουμε.  Παραβολικά το έλεγαν;  Περίπου δεν σάς εξήγησα γιατί χτυπήσαν την Ελλάδα και όχι άλλους Που χρωστούν ήδη περισσότερα;;  Σάς τό’πα!  γιατί σαν Έθνος είμαστε ο ομφάλιος λώρος στην Γη. 

Για την ακρίβεια είμαστε κάτι πολύ περισσότερο, έχω ξαναπεί είμαστε το αίμα, είμαστε το αίμα στον λώρο, και για όσους θέλουν περισσότερα διαβάστε εδώ, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, η ουσία είναι ότι κάποιοι ξέρουν και το χρησιμοποίησαν. Πάτε πίσω και χρησιμοποιείστε το και σεις.  Αντισταθείτε.  Συνειδητοποιείστε το!  Οι αρχαίοι μάς το είπαν. Εκτός αν τα διακηρύττετε για πλάκα, και ουσιαστικά νομίζετε ότι είναι μύθοι. Ήρθε η ώρα τώρα εσείς να ακουμπήστε επί των τύπων των ήλων.  Το θεωρείτε ρητορικό σχήμα και μύθο;  Εντάξει πρόβλημα κανένα, καλή σας τύχη. Θεωρείται ότι κάτι ήξεραν και μάλιστα πολλά;  Κάντε το πράξη και πάλι καλή σας τύχη. 

Οι άλλοι, οι εχθροί μας, αυτά κάνουν.  Και έχουν πετύχει.  Οι σοφοί κατά Ιερουσαλήμ μεριά, που όλο κατηγορείτε, έτσι καθοδηγούν τούς πυρήνες τους. Και δουλεύουν ακατάπαυστα.  Τώρα ξέρετε, χτυπείστε τους πίσω.  Αλλά αυτά είναι μυστικά, δεν τα βγάζουν έξω.  Υπάρχει κίνδυνος να θεωρηθούν ανόητοι.  Ο ίδιος κίνδυνος υπάρχει και με μένα.  Αλλά ποιός νοιάζεται;  Τι πειράζει;  Θα χάσω την έδρα ή τους φίλους;  Μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά.  Να γιατί είμαι ο πιο κατάλληλος να τα πω. 

Καλά θα ρωτήσει κάποιος, πώς θα το κάνουμε;  Στην Διάνοια θα λέμε την λέξη Ελλάδα, στον λώρο θα νιώθουμε την Ελλάδα;  πώς θα το κάνουμε αυτό;  Για τις γυναίκες δεν υπάρχει ερώτημα τέτοιο, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το ξέρουν πολύ καλά και ούτε χρειάζονται εμένα να τούς το πω. Για τούς άντρες, κάποια απάντηση θα δοθεί λίγο παρακάτω, αλλά η πρώτη απάντηση είναι, αν δεν το καταλαβαίνετε ρωτήστε την γυναίκα σας. 

Ή μια γυναίκα, όποια γυναίκα.  Η κάθε γυναίκα αυτό κάνει κάθε μέρα, αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι “η γυναίκα αισθάνεται”. Οι γυναίκες είναι έξπερτ σε αυτό.  Το κάνουν ειδικά για 9 μήνες, το κάνουν και πριν και μετά, και ποτέ δεν το ξεχνάνε.  Γεννήθηκαν με αυτό.  Αυτή είναι η διαφορά τους από τον άντρα, οι άντρες σκέφτονται με τον εγκέφαλο οι γυναίκες σκέφτονται με τον λώρο.  Το κάνουν όταν σάς αγαπάνε, και γι’ αυτό κολλάτε και κοιτάτε να την κάνετε δική σας. Δεν κοιτάτε να κάνετε δική σας την γυναίκα, αλλά κοιτάτε να οικοιοποιειθείτε την ζωντανή δύναμη που βγάζει από τον λώρο της, την ίδια δύναμη που χρησιμοποιεί για το παιδί της,  με την οποία σάς αγαπάει, και η οποία λείπει από σάς, αφού σαν μπούφοι είστε συγκεντρωμένοι όλη μέρα στο κεφάλι. 

Ρωτήστε να σάς πουν, αλλά μην καταναλωθείτε σε συζητήσεις, τελειώνετε.  Πράξη!  Οι καιροί ου μενετοί! 

Μια άλλη απάντηση είναι η εξής… κάντε το πράξη  αρχίστε και η πράξη θα σάς δείξει.  Δεν πρόκειται να πάθετε τίποτα.  Αρχίστε το και θα δείτε θα σάς δείξει το πως. 

Μια τελευταία απάντηση… πιο τεχνική.  Πρώτα λέτε Ελλάδα στο κεφάλι, λέτε την λέξη.  Ακούτε την λέξη, καταλάβετε τι λέει, ας νομίζετε ότι ξέρετε.  Καταλάβετε τι λέει η λέξη, συγκεντρωθείτε στο νόημα τής λέξης σαν να την ακούτε για πρώτη φορά. Μόλις την πείτε, αμέσως λειτουργεί η μνήμη, σάς θυμίζει ένα όλον, ένα σύνολο, αυτό που ξέρει ο καθένας να είναι Ελλάδα.  Αμέσως εκείνη την στιγμή στρέφετε την προσοχή σας στον λώρο, να πιάσετε, πριν καλυφθεί από τις σκέψεις, τι αίσθημα σάς επιφέρει στον λώρο.  Μόλις δηλ. πείτε την λέξη στο κεφάλι και την ακούστε και την καταλάβετε, στρέψτε αμέσως την προσοχή σας στον λώρο, έχει ήδη εκεί μαζευτεί ένα ποσό αισθήματος. 

 

 

Μην παραμείνετε στο κεφάλι σε εικόνες και σκέψεις ή μνήμες.  Μεταφερθείτε στον λώρο.  Δεν υπάρχει περίπτωση η λέξη και το νόημα της να μην σάς επιφέρει αίσθημα στον λώρο, εκτός να δεν είστε άνθρωποι. 

Μπορεί ακόμα να νιώσετε την όλη Πατρίδα σαν ένα όλο με τα σύνορα.  Νους είναι και ο λώρος.  Ο Νους κάνει πολλά.  Μια σεξουαλική εικόνα κινεί όλο σου το είναι, έστω και με κλειστά τα μάτια, γιατί όχι το ίδιο με την Πατρίδα; 

Από την στιγμή που συνδέεστε με το αίσθημα στον λώρο, κρατηθείτε σε αυτό το αίσθημα, και μείνετε εκεί με αυτό το αίσθημα για την Ελλάδα.  Έτσι την ενισχύεται και την προστατεύετε, όπως η μάννα το παιδί.  Αν δεν το κάνετε αυτό, από που θα βρεθεί η δύναμη, από τον ήλιο;  Ή από τις δημοσιεύσεις; 

Δεν μπορεί κανείς να κρατηθεί για πολύ στο σημείο αυτό. Θα υπάρξουν διασπάσεις.  Δεν πειράζει.  Τότε επαναλαμβάνεις πάλι την λέξη, Ελλάς, Ελλάδα. Αλλά τώρα που εδράζεσαι στον λώρο, επανάλαβε την λέξη εκεί, δεν χρειάζεται να ανέβεις πάλι στο κεφάλι.  Μείνε στον λώρο και επανέλαβε την λέξη, “Ελλάδα, Ελλάς”. Αν δεν μπορείς ξανάρχισε από το κεφάλι. Μην κοιτάτε να επαναλαμβάνετε την λέξη ακατάπαυστα.  Η οδηγία δεν είναι “επαναλάμβανε την λέξη συνεχώς” όπως σάς λένε με τις προσευχές που κάνετε (ή μάλλον δεν σάς λένε ποτέ) με αποτέλεσμα ποτέ δεν καταφέρνετε τίποτα, ή όπως σάς λένε αλλού όπου πάτε και πάλι βλέπετε ότι δεν καταφέρνετε τίποτα.  Δεν είναι αυτό που θες, το να επαναλαμβάνεις. 

Την λέξη την επαναλαμβάνεις μόνο όποτε και όσο σού χρειάζεται για να σε συνδέσει με το αντικείμενο, για να σε επαναφέρει και να αναζωογονήσει το αίσθημα στον λώρο και να σε κρατήσει σε επαφή με αυτό.  Το αίσθημα είναι το ζητούμενο και η σύνδεση μαζί του, όχι η ανόητη επανάληψη.  Ούτε το καθήκον!  δηλ. δεν χρειάζεται να το κάνεις επειδή πρέπει, αν δεν το εννοείς.  Άστο, μην το κάνεις ποτέ, αν δεν το εννοείς. 

Την λέξη την επαναλαμβάνεις όποτε και όσο σού χρειάζεται για να σε επαναφέρει και να αναζωογονήσει το αίσθημα στον λώρο και να σε κρατήσει σε επαφή με αυτό. 

Άρα την λες αργά, που και που μόνο, μόνο όταν έχεις δει ότι έχεις ξεχαστεί.  Όσο αντέχει ο καθένας όσο μπορεί.  Λίγα δευτερόλεπτα είναι εντάξει.  Λίγα λεπτά είναι επίσης εντάξει. 

Οι γυναίκες μπορούν παραπάνω αν καταφέρουν να μην έχουν ανησυχίες για το φαΐ, το γατί ή το παιδί.  Όλα αυτά είναι στην ίδια κατηγορία. 

Προχωράμε… τελευταίο. 

Είπαμε τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στην Διάνοια και τι στο Αίσθημα.  Τώρα στο τελευταίο.  Τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στο Κινητικό;  Ποια είναι η φύση του;  Η δράση.  Τι δράση κάνει το σώμα;  Την καθημερινή.  Άρα πώς θα δράσεις με αυτό το Αίσθημα, αυτού τού ήχου; Όπως δρας! Στην καθημερινότητα.  Εκεί που κάνεις τις καθημερινές σου δραστηριότητες θα πετάς που και που ένα “Ελλάδα μου”, στον λώρο. 

Θα το ακούς, και θα καταλαβαίνεις τι λες, στον λώρο την στιγμή που κάνεις ότι πράξη κάνεις όπου είσαι. 

Έστω και αν δεν μπορείς, θυμήσου να το κάνεις όταν θα πας τουαλέττα.  Κάντο μιά φορά, και ας μην το ξανακάνεις μέσα στην ημέρα.  Αν σε παίρνουν οι ανησυχίες, και τα τρεξίματα, πήγαινε τρέξε Έλληνα.  Αλλά θυμήσου κάποια μέρα θα πληρώσεις.  Ήδη πληρώνεις.  Αν όμως θες αλλαγή, στρώσε την κεφάλα σου να την κάνεις και μην το ξεχνάς.  Θυμήσου!  Μπορείς να βοηθήσεις, κάντο μιά φορά. Δεν θέλει πίεση.  Δεν θέλει ιδιαίτερη πειθαρχία.  Απλά θυμήσου το και να το χαίρεσαι όταν το κάνεις.  Διασκέδασε το.  Μιά στο τόσο είναι αρκετό. Μπορεί να θέλει λίγη εξάσκηση στο σπίτι σου πρώτα, μπορεί να θέλει λίγη πίεση όταν θα είσαι έξω, αλλά κάντο.  Μπορεί μια καλλονή ή ο θυμός σου να σού πάρουν την προσοχή και να σε κάνουν να ξεχάσεις.  Επέστρεψε.  Κάντο!  Δούλεψε εκεί που σε χτυπάνε οι άλλοι.  Δούλεψε εκεί που σού πίνουν το αίμα.  Πήγαινε πίσω, εδώ στο γραπτό αυτό παραπάνω και ξαναδιάβασε αυτήν την ανάλυση.  Κατάλαβε!  Φτιάξε τις συνθήκες που θα φέρουν φως και αλλαγή στην Ελλάδα.

 Αν κάνεις έτσι, αυτό το πράγμα που δεν έχει γίνει ποτέ, όταν έτσι με ατομική προσπάθεια αλλάξεις τις συνθήκες, θα δεις πράγματα που ούτε τα φανταζόσουν.  Ανεξήγητα! Θα δεις τα λαμόγια να πέφτουν σαν ακρίδες, θα δεις νέες δυνάμεις να εμφανίζονται, θα δεις ανθρώπους να αλλάζουν, θα δεις ηγέτες να εμφανίζονται, θα δεις την Ελλάδα να ξεγλυστράει από τα νύχια τών ξένων και τών μεταναστών, θα δεις πρόθεση και ενθουσιασμό για συνένωση, θα δεις πολλούς να μετανοούν και να σκέφτονται καλύτερα, θα δεις ανθρώπους να καταλαβαίνουν και να συνενώνονται, θα δεις όρεξη για συσπείρωση, θα δεις άλλους να βρίσκουν την δύναμη να δράσουν, θα δεις χαμόγελο, θα δεις πολλά!  Γιατί!  Γιατί ρίχνεις νεράκι, ποτίζεις το μαραμένο λουλουδάκι και το χώμα του!  Προσφέρεις την δύναμη, την ενέργεια, το φως που λείπει. 

Η Ελλάδα κάηκε. Η Ελλάδα ξεράθηκε.  Η Ελλάδα δεν έχει πια χυμό.  Αυτές οι συνθήκες λείπουν και λύση δεν θα βρεθεί αν οι Συνθήκες δεν αποκατασταθούν. Και συνθήκες δεν αποκαθίστανται ούτε με ψήφο, ούτε με νομοθεσίες.  Ψήφοι υπάρχουν πολλές, νομοθεσίες πάμπολλες.  Τι λείπει;  ποιότητα, σθένος, κατανόηση, βάθος, ησυχία, σπουδή, δύναμη, καθαρότητα.  Τι είπα;  Τι είναι όλα αυτά;  Ιδιότητες στον Νου, Συνθήκες!  Μπορούν αυτά να έρθουν με νομοθεσίες; 

Μήπως με τελετές; 

Μήπως με επιβολή; 

Μήπως με συσπειρώσεις; 

Μήπως με βούρδουλα; 

Μήπως με σχολεία;  ποιά σχολεία; 

Μήπως με διάβασμα; 

Τι να σού κάνει το διάβασμα αν δεν το βάλεις στην πράξη;  Να ποιά είναι η πρώτη απλή πράξη. Βάλτο στην πράξη!  Πρόσφερε όσο μπορείς όποτε μπορείς, με μυστικό εσωτερικό τρόπο, ατομικά, εσωτερικά.  Χωρίς να ξέρει κανένας τίποτα.  Όπως πάντα το σκεφτόσουν και το αναζητούσες!  Μπορεί να μην βλέπεις αποτελέσματα.  Εσύ συνέχισε.  Τίποτα δεν γίνεται χθες.  Έτσι και αλλιώς, και όλοι να το κάνουν κάθε μέρα, αποτελέσματα δεν πρόκειται να φανούν νωρίτερα από δυό χρόνια.  Μπορεί να πάρει και τρία.  Άρχισε και μη σταματάς.  Χωρίς πίεση, με χαλάρωση.  Ήηηησυχα. 

Διασκέδασε το. Σε περίπου τρία χρόνια θα απολαμβάνεις τα πρώτα αποτελέσματα.  Εκτός αν γράφω βλακείες!  Βλακείες ή όχι, ο Έλληνας έχει χαθεί.  Πες μου εσύ πώς θα τον ξαναφέρεις πίσω! 

 

 

Μπορείς να μού το πεις εδώ, samiyto@yahoo.com. Εγώ σού είπα. 

 

 

 

Άλλα άρθρα του συγγραφέα στην Αποικία:

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=149

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=166

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=210

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=249

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=254

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=957

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=961

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=976

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕÏΣΜΟΣ ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ

 

Του Μιχάλη Βασιλάκη*

 

 

 

Παρά τις κατάρες και τους εξορκισμούς του νεοφιλελευθερισμού από συστημικούς και μη παράγοντες του καθεστώτος ένα γεγονός παραμένει αναμφισβήτητο!

Η πλατφόρμα του ακραία νεοφιλελεύθερου εξωθεσμικού διευθυντηρίου που εκπροσωπεί ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, δυστυχώς εξακολουθεί να του εξασφαλίζει και σήμερα την πολιτική ηγεμονία στην συγκυρία και τις εξελίξεις.

Με δεδομένο και αυτό ούτε η ανάδειξη του σε αρχηγό (Βοναπάρτη) του ΠΑΣΟΚ το 2004 με διαδικασίες που διέλυσαν το ΠΑΣΟΚ σαν πολιτικό κόμμα και οργανισμό, ούτε η αναγόρευση-τοποθέτηση του στη προεδρία της σοσιαλιστικής διεθνούς από το Αμερικανικό δημοκρατικό κόμμα, ούτε η εκβιαστικά αναγκαστική πρωθυπουργοποίησή του, ήταν τυχαία.

Η πολιτική του διαδρομή καθορίστηκε από την χρήση-ανάλωση της πολιτικής κληρονομιάς του ονόματός του με το οποίο ήταν δεμένα δύο δυναμικά πολιτικά ρεύματα της μεταπολεμικής Ελλάδας (Παπανδρεϊσμός-ΠΑΣΟΚ).

Με αυτή τη πολιτική κληρονομιά εξασφάλιζε στη νέα μεγαλοαστική τάξη του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και στους ιδεολογικούς και πολιτικούς του μέντορες ένθεν και ένθεν του ατλαντικού, τον έστω βραχύ αλλά κρίσιμα αναγκαίο χρόνο για την συνάρθρωση των συμφερόντων τους, στο νέο επίπεδο των σκληρών και διαλυτικών ανταγωνισμών που γεννούσε και ανάδειχνε η δομική κρίση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Παρόλα αυτά το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ή διαφορετικά η πλατφόρμα της διεθνούς αρμοστείας στο όνομα του Γ. Παπανδρέου χρειάστηκε μια πολύμηνη επιχείρηση χυδαίας πολιτικής τρομοκρατίας του λαού για να επιβληθεί σαν αναγκαστική δήθεν επιλογή στη χώρα!

 

Οι άξονες του Μνημονίου

 

Η στρατηγική του μνημονίου που καθόρισε και ολόκληρη την πολιτική διαδρομή του νεοφιλελεύθερου Βοναπάρτη της σοσιαλδημοκρατίας, άξιου διαδόχου των διαχειρίσεων Μητσοτάκη-Σημίτη συγκροτείται σε τρεις βασικούς άξονες.

1. Την στερέωση και διεύρυνση της χρηματιστηριακής κυριαρχίας στη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας.

Στη κατεύθυνση αυτή επιχειρείται η ανασυγκρότηση της νεοφιλελεύθερης κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας σε βάρος της παραγωγικής μισθωτής εργασίας, της πλήρους απαξίωσης της και του επαναπροσδιορισμού της με νεοφεουδαρχικούς όρους που αμφισβητούν την ιδιοκτησία του ατομικού εργάτη πάνω στην ίδια την εργατική του δύναμη. Δηλαδή με άρνηση θεμελιακών αρχών της διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου αυτής καθ’ αυτής της αστικής επανάστασης.

Το στίγμα αυτών των προσαρμογών είναι απόλυτα διακριτό σε κάθε διαρθρωτική αλλαγή που προωθεί η κυβερνητική πολιτική.

2. Ο δεύτερος άξονας του μνημονίου περιέχει ουσιαστικά τον επανακαθορισμό της θέσης της χώρας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη με τους όρους της ευρωγερμανικής στρατηγικής και των ηγεμονικών του επιδιώξεων στην Ευρώπη. Η Ελλάδα γίνεται διαμέσου του μνημονίου ο πιλοτικός οδηγός για τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου αλλά και για τις υπό ένταξη χώρες της ανατολικής Ευρώπης, στις διαδικασίες της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με ολόκληρη αυτήν την ομάδα χωρών, με πλήρως ανταγωνιστικούς όρους και τις ανάλογες συνέπειες θα επανακαθοριστεί η θέση της χώρας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη που σταθερά και συνεχώς θα συγκλονίζεται από κεντρόφυγες και διαλυτικές τάσεις.

3. Η Ελλάδα εκχωρείται στην Αμερικανική στρατηγική για την Εγγύς και Μέση Ανατολή, ως συμπληρωματικός στρατηγικός χώρος του Ισραήλ για να ελέγχονται και οι τάσεις αυτονόμησης της Τουρκίας από το Αμερικανικό άρμα.

Οι διπλωματικοί εναγκαλισμοί Παπανδρέου-Νετανιάχου στο διάστημα του τουρκικού δημοψηφίσματος , μόνο σαν προσπάθεια παρέμβασης στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις μπορούν να εκληφθούν προς όφελος του Αμερικάνικου παράγοντα.

Το μνημόνιο αποτελεί από κάθε άποψη μια συμφωνία πάνω στη βάση εξισορρόπησης των Αμερικανογερμανικών αντιθέσεων που κάθε διαταραχή του θα συνιστά και άμεση απειλή για την ίδια τη γεωπολιτική ενότητα της χώρας.

Δεν συνιστά καμία διέξοδο από την κρίση αλλά ακόμη μεγαλύτερο βούλιαγμα σε αυτήν και διαιώνιση της μαζί με την διεθνή αρμοστεία.

Το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος. Προοδευτική δημοκρατική διέξοδος υπάρχει.

 

Η διαχείριση  Παπανδρέου, κρίση  ταυτότητας του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού

 

Η κρίση μέσα στην οποία σέρνεται η χώρα και ο λαός δεν είναι φυσικά μόνο οικονομική. Είναι και βαθιά κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική κρίση.

Το εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα με τους κληρονομικούς ηγεμόνες, τους πρίγκιπες, τις αυλές και τις οδαλίσκες, εκπέμπει την εικόνα καθολικής κρίσης ταυτότητας για τον νεοελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.

-Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει  η οικογενειακή «διπλωματία»- διαμεσολάβησης με κατάληξη το καλά μεθοδευμένο σόου στη Wall-Street  της Νέας Υόρκης.

Σόου στο οποίο βαρύγδουπα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε την εκχώρηση της Αθήνας, της Πρωτεύουσας της χώρας, της ταυτότητάς της δηλαδή, στον φιλέλληνα εμίρη – σεΐχη του Κατάρ!!! (Η Ελλάδα στους Έλληνες).

-Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει το ίδιο καλά μεθοδευμένο σόου των Δελφών, όπου και πάλι ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει τη συγκρότηση επιτροπής για την «μεταρρύθμιση»!!στην ανώτατη εκπαίδευση, στην οποία δεν τοποθετείται ούτε ένας πνευματικός άνθρωπος της χωράς!!! (Η Ελλάδα στους Έλληνες).

-Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει ο κλεφτοκοτάδικος κυνισμός Πάγκαλου «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ» !

– Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει η χυδαία επίθεση, λοιδορία από την παρασιτική λίγδα του καθεστώτος σε κάθε κοινωνική τάξη και ομάδα!

«Οι εργάτες οκνηροί και υπονομευτές! οι αγρότες απατεώνες! οι επαγγελματίες μαφία!

η παραγωγική εργασία ύποπτη! οι εκπαιδευτικοί τεμπέληδες! οι φοιτητές αγράμματοι!

οι μαθητές αναλφάβητοι και απροσάρμοστοι!!!»

Μόνο το έθνος των χρηματιστών, των τραπεζιτών, των  διαμεσολαβητών , των εργολάβων της μίζας και τα κάθε είδους αρπακτικά, είναι υπεράνω κάθε υποψίας για να συμμετέχουν στην εθνική προσπάθεια υπό την αιγίδα της διεθνούς αρμοστείας.

-Γιατί τι άλλο από καθολική κρίση ταυτότητας είναι η εικόνα ενός Πρωθυπουργού που λειτουργεί ως εκπρόσωπος τύπου του άγνωστου εξωθερμικού διευθυντηρίου της διεθνούς αρμοστείας και οι υπουργοί του ως παρουσιαστές-πλασιέ των αποφάσεων της Τρόικα!

Η κρίση ταυτότητας και η οικονομική κρίση είναι φυσικά αλληλοτροφοδοτούμενες και έχουν την ίδια βάση. Τον κοσμοπολίτικο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό της ΟΝΕ, που υλοποιήθηκε σε πλατφόρμα στρατηγικής κατά κύριο λόγο από το καθεστώς Σημίτη-Παπανδρέου 1996 – 2004.

Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής, η διαχείριση Παπανδρέου έχει υποκαταστήσει την πολιτική βάση της εξουσίας του, με τους εκπροσώπους των κάθε είδους μυστικών και επίσημων φόρουμ του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, την πολιτική στήριξη των οποίων επιδεικνύει στα σόου της Wall-Street  , των Δελφών, του Κατάρ… εκποιώντας και ενεχυριάζοντας την εθνική αυτοτέλεια της χώρας.

Η διαχείριση Παπανδρέου σήμερα, αντιστοιχεί σε καθεστώς έκτακτων εξουσιών που έχει ευτελίσει και κάθε θεσμό του αστικοκοινοβουλευτισμού, έχει αδρανοποιήσει και συντρίψει κάθε προοδευτική κοινωνική δυναμική, έχοντας στο πλευρό του μόνο την βουλιμία των μεσαίων και υψηλών στρωμάτων του παρασιτισμού με τις μαυραγορίτικες καταβολές.

 Η χώρα έτσι οδηγείται στη διαλυτική χρεοκοπία καθώς και οι δείκτες της οικονομικής κρίσης αντί να βελτιωθούν χειροτέρεψαν ραγδαία στο χρόνο του μνημονίου της οικονομικοπολιτικής κηδεμονίας.

·      Το δημόσιο χρέος έγινε σχεδόν στο σύνολό του Εξωτερικό χρέος και έτσι όπλο των χρηματιστηριακών αγορών για το πνίξιμο κάθε παραγωγικής προσπάθειας της εργατικής τάξης και των δυνάμεων της εργασίας.

·      Το απόλυτο μέγεθος του χρέους θα ξεπεράσει το 2011 τα 400 δις και μόνο οι τόκοι θα φτάνουν τα 8%-9% του Α.Ε.Π. ενώ μαζί με τα χρεολύσια θα ξεπερνούν το 20% του Α.Ε.Π.

·      Το δημοσιονομικό έλλειμμα μόνο από τον δανεισμό του 2010 επιβαρύνθηκε κατά 2% και χωρίς την δημιουργική λογιστική θα φτάσει το 10% στο τέλος του 2010 παρά την ληστεία μισθών και συντάξεων.

·      Η επίσημη ύφεση για το 2010 θα αγγίζει το 7% ,ενώ η πραγματική ύφεση ήδη ξεπερνά το 10%.

·      Η πραγματική ανεργία κάθε μορφής στις αρχές του 2011 θα φτάσει το 1.500.000, χωρίς μάλιστα  να εκδηλωθεί μαζικά το κύμα προβληματικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων που σήμερα κυμαίνεται στο 40%.

·      Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα παρά την ενίσχυση του με 45 δις ευρώ,(28δις ΝΔ – 17δις ΠΑΣΟΚ) δηλαδή τρεις και πάνω φορές από την χρηματιστηριακή του αξία και 5 φορές πάνω από την πραγματική του, η απειλή κατάρρευσης του είναι σταθερά συνεχής. Με μέτρια στάνταρ τραπεζικών κανόνων το χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση πτώχευσης. Απλά και μονό η διαγραφή των επισφαλειών  που δεν ανταποκρίνονται καθόλου στα χρεολύσια και ελάχιστα η καθόλου στους τόκους, βάζει λουκέτο στο 70% του τραπεζικού συστήματος.

Το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν αποτελεί μόνο πίθο των Δαναΐδων για την ελληνική οικονομία και κοινωνία , αλλά και τον διαμεσολαβητικό μοχλό – δίαυλο του χρηματιστηριακού κεφαλαίου με την εγγύηση μάλιστα του μνημονίου για να βάλει στο χέρι ολόκληρη τη δημόσια περιουσία που όπως ανακοινώσε ο Παπανδρέου στο σόου της Wall-Street  ανέρχεται σε 270 δις ευρώ και βρίσκεται σε καθεστώς ιδιωτικοποίησης- εκποίησης!

Η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής τράπεζας ίσο με το 40% της χρηματιστηριακής αξίας και πάνω από το 55% της πραγματικής της και η παράδοση του πάνω από το μισό στις Αμερικανικές και Γερμανικές τράπεζες, αποκαλύπτει πως το μνημόνιο και η αρμοστεία με εκπρόσωπο τον Έλληνα πρωθυπουργό ενδιαφέρεται  μόνο για τη διασφάλιση των δανειστών με ενέχυρο το έδαφος της χώρας και τα κυριαρχικά δικαιώματα πάνω από αυτό.

Το 2011 δεν θα έρθουν απλά μικρά η μεγάλα συμπληρωματικά μέτρα του σημερινού μνημονίου.

Το 2011 θα έχουμε ουσιαστικά ένα νέο μνημόνιο άγνωστης και μακροπρόθεσμης διάρκειας με αντίστοιχες προσαρμογές στο κοινωνικοπολιτικό εποικοδόμημα, όπου τα Καλλικρατικά πολιτικά κέντρα εξουσίας θα παίξουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός σκληρού και συνεκτικού κατοχικού καθεστώτος του νεοφιλελευθερισμού και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου!

 

Αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας στο ΠΑΣΟΚ

 

Η πλήρης νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη ιδεολογική και πολιτική της  κοινωνικής και πολιτικής ηγεμονίας στο ΠΑΣΟΚ υπό το Γ. Παπανδρέου με τη στρατηγική μάλιστα του μνημονίου, γέννησε και ανάδειξε ευρύτερες συγκρούσεις στην ιστορικά διαμορφωμένη κοινωνικοπολιτική του συμμαχία.

Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά η αμφισβήτηση και οι συγκρούσεις στο στρατόπεδο του κοινωνικού και πολιτικού ΠΑΣΟΚ ξεπέρασαν το επίπεδο διαμαρτυρίας και συγκροτήθηκαν σε κοινωνικοπολιτικό μπλοκ.

Το σημαντικότερο, αναζήτησαν στην αριστερά ξεπερνώντας τα συρματοπλέγματα της ιδεολογικής και πολιτικής προβοκάτσιας του Πάγκαλου, το στρατηγικό εταίρο για την οικοδόμηση ενός ευρύτατου αγωνιστικού κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ δυνάμεων ενάντια στο μνημόνιο.

Στη συγκυρία των Καλλικρατικών εκλογών αυτό το μέτωπο μπορούσε να εξελιχθεί σε πλειοψηφικό ρεύμα στους βασικούς Δήμους και τις Περιφέρειες, εκφράζοντας το πολιτικό κενό που η κρίση αντιπροσώπευσης του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος σώρευσε για δύο και πάνω δεκαετίες .

Όμως η αριστερά βαθιά αντιμαρξιστική και μακριά από κάθε διαλεκτική αντίληψη για τη κίνηση της κοινωνίας, τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις που την καθορίζουν, όχι μόνο δεν ενίσχυσε μια τέτοια εξέλιξη, αλλά και την υπονόμευσε και την χτύπησε ευθέως.

 Από τη μια η αριστερά του Κύρκου προσχώρησε ευθέως στο νεοφιλελευθερισμό και από την άλλη τα κατάλοιπα των μηχανισμών της τριτοδιεθνιστικής αριστεράς εξάντλησαν ολόκληρη την ιστορική τους πείρα στην υπονόμευση μιας τέτοιας ελπιδοφόρας εξέλιξης.

 

Το έλλειμμα μιας αιχμάλωτης  αριστεράς

 

Το έλλειμμα τη αριστεράς δεν είναι βέβαια μόνο εγχώριο. Στις συνθήκες της πιο βαθειάς, δομικής και γενικευμένης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, η αριστερά φαίνεται παντελώς απούσα, όχι μόνο και κύρια πολιτικά, αλλά πρώτιστα θεωρητικά και ιδεολογικά.

Οι προσεγγίσεις, οι προβληματισμοί και οι αναλύσεις μεμονωμένων διανοούμενων αλλά και θυλάκων της μαρξιστικής διανόησης δεν καλύπτουν το κενό. Περισσότερο μοιάζουν με κραυγές απόγνωσης για την αδιέξοδη αριστερά και την απόλυτη αδυναμία της να ανταποκριθεί στην ιστορική υποχρέωση που έχει αυτοεπωμιστεί.

Το μοναδικό κοινό στοιχείο της αριστεράς όλων των αποχρώσεων και εκδόσεων, είναι ο μανιχαϊσμός, η απλουστευτική ιδεαλιστική δηλαδή διχοτόμηση του κοινωνικού γίγνεσθαι, της κοινωνικής πραγματικότητας.

Το καλό και τι κακό, το δίκαιο και το άδικο, η φτώχεια και η πλουτοκρατία…

Οι παραγωγικές δυνάμεις και οι παραγωγικές σχέσεις, η παραγωγή και η διανομή…

Η διαλεκτική εξοστρακίζεται πλήρως στην αντίληψη για την κίνηση της κοινωνίας και ο μαρξισμός ως κοσμοθεωρία μετασχηματίζεται από την αριστερά σε ένα κακέκτυπο ενός ιδεαλιστικού ολοκληρωτικού φονταμενταλισμού με προφήτες, ναούς και ιερατείο.

Η ταξική πάλη σύμφυτο στοιχείο της ενσυνείδητης ύλης, γενεσιουργός και δημιουργική δύναμη, οξυγόνο ουσιαστικά της κοινωνικής εξέλιξης και κάθε κοινωνικού φαινομένου, εμφανίζεται από τη διχοτομική και μανιχαϊστική αριστερά σαν εξωτερική δύναμη κοινωνικού καταναγκασμού.

Σαν τέτοια, τη ταξική πάλη  η κοινωνία με το νομικό της οπλοστάσιο μπορεί να της απαγορεύσει να διαταράσσει την κοινωνική γαλήνη και την μεταϊστορική της πορεία. Με τέτοια αντίληψη και η δόμηση ενός «ταξικού» πολιτικού υποκειμένου έχει προϋπόθεση την προστασία του και την υπεράσπιση του από το δηλητήριο της ταξικής πάλης. Σε αυτή την αντίληψη πρέπει να προσαρμοστεί και κάθε κοινωνικό οικοδόμημα και συλλογικότητα αν θέλει να του απονεμηθεί ο τίτλος της ταξικότητας από τα ιερατεία του «ταξικού» φονταμενταλισμού.

Η κυριαρχία της γραφειοκρατίας και η μετάλλαξη του πολιτικού υποκειμένου αλλά και κάθε κοινωνικού θύλακα σε σκληρό γραφειοκρατικό μηχανισμό που ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή του γύρω από το καθαρό μανιχαϊστικό  του πυρήνα δεν είναι καθόλου παράξενο.

Οι όροι ρουφιάνοι, προδότες, προβοκάτορες αποκτούν την πιο εξέχουσα θέση στις εννοιολογικές πολιτικές κατηγορίες της αριστεράς και φυσικά της αρκούν για να ερμηνεύσουν και τα πιο πολύπλοκα κοινωνικά φαινόμενα.

Αρκεί η τοποθέτηση του κεφαλαίου «στα άνθη του κακού» για να ερμηνευτεί αυτόματα και έξω από χρόνο και χώρο η ιστορία, να προσδιοριστεί τελεολογικά το μέλλον! 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν, που μαζί με κάθε καπιταλιστική κρίση εξελίσσεται ταυτόχρονα και μια κρίση της Αριστεράς.

Απ’ αυτές τις κρίσεις ένα σημαντικό πολιτικό δυναμικό της αριστεράς προσχωρεί χωρίς προσχήματα στο αστικό πολιτικό στρατόπεδο, ενώ ένα άλλο τμήμα της σέρνεται στην ουρά του αυθόρμητου, πυκνώνοντας τις πολιτικές γραμμές της αναρχοαυτονομίας. 

Σε κάθε περίπτωση και μακροπρόθεσμα η αριστερά καταλήγει ν’ αξιοποιείται σαν εφεδρεία του αστικού πολιτικού συστήματος, παρά και πέρα από τις αντιιμπεριαλιστικές, αντικαπιταλιστικές και αντισυστημικές κορώνες.

Αδύνατο να επεξεργαστεί στρατηγική και αδύνατο να χαράξει πολιτική τακτική. Αντιπαραθέτει το μερικό στο γενικό και αντίστροφα, καθηλώνοντας την εξέλιξη της ταξικής πάλης και οδηγώντας σε ήττες το εργατικό και λαϊκό κίνημα, τις οποίες και μόνο  ξέρει να διαχειρίζεται και μάλιστα με μανιοκαταθλιπτικούς όρους.

Η σημερινή εικόνα της αριστεράς είναι απόλυτα χαρακτηριστική της ταυτότητας της.

Ο Μαρξισμός έδινε όλες τις δυνατότητες στην αριστερά όχι μόνο να αναλύσει διεξοδικά και σε βάθος τη σημερινή κρίση και να την προβλέψει ταυτόχρονα από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, αλλά και να προετοιμάσει τους κοινωνικούς και πολιτικούς όρους μιας ανατρεπτικής εναλλακτικής διεξόδου.

Αντί γι’ αυτό η αριστερά αιφνιδιάστηκε πλήρως από τη κρίση και μάλιστα περισσότερο από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Μέχρι σχεδόν και το Μάρτη η αριστερά θεωρούσε τη κρίση εφεύρημα και κόλπο του δικομματισμού για να αποπροσανατολιστεί ο λαός.

Στην καλύτερη περίπτωση στη κορύφωση της κρίσης, η αριστερά έδινε την εντύπωση πλήρους απουσίας της από την ελληνική πραγματικότητα τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα ήταν επόμενο να συρθεί άλλη μια φορά όπως πολλές άλλες στην δεκαετία του ’90 και του 2000 σε συντριπτικές ήττες και συμβιβασμούς.

 Όμως και μετά το Μάρτη όπου κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά έτρεχε να συγκροτήσει και να διατυπώσει πλατφόρμα αντίστασης και εξόδου από την κρίση, έμεινε και πάλι χωρίς πολιτική στόχευση.

Γιατί οι πλατφόρμες που συγκροτήθηκαν εκ των ενόντων αθεμελίωτες και με κραυγαλέο τον πολιτικό εμπειρισμό, γύρω από την τεχνοκρατική θέση άρνησης πληρωμής του χρέους, που της πρόσφερε μια ομάδα σημαντικών οικονομολόγων, μακριά όμως από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που είχε  διαμορφωθεί και με την συνέργεια της αριστεράς.

Ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, εκποίηση της εθνικής κυριαρχίας, κατοχή, κατοχικό καθεστώς, αποτελούν τις σταθερές καθημερινές αναφορές της αριστερής πολιτικής φιλολογίας.

Θα περίμενε κανείς αυτό να βρίσκει την αντιστοίχηση του στη κεντρική πολιτική στόχευση της αριστεράς στις εκλογές των Καλλικρατικών δήμων και περιφερειών.

1.Να στερηθεί το εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα όσο γίνεται περισσότερα από τα νέα πολιτικά κέντρα εξουσίας, για να αποδυναμωθεί και να αχρηστευθεί  το μνημόνιο.

2.Να διαμορφωθούν από τις εθνικοανεξαρτησιακές, αντινεοφιλέλευθερες και ριζοσπαστικές προοδευτικές δυνάμεις μαζί με την αριστερά, μετωπικά πλειοψηφικά κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα, σε σημαντικά αστικά και περιφερειακά κέντρα.

Η δυναμική και για το ένα και για το άλλο υπήρχε μέσα στη κοινωνία. Το πιστοποιούσαν ακόμη και τα έστω μανιπουλαρισμένα γκάλοπ των Μ.Μ.Ε., παρά τις ήττες στις οποίες είχε υποχρεωθεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Η αριστερά όχι μόνο δεν καθόρισε τέτοιες πολιτικές στοχεύσεις, αλλά και κτύπησε ευθέως και υπονόμευσε με κάθε είδους ίντριγκα των μηχανισμών της μια τέτοια προοπτική

   Στη περιφέρεια της Αττικής με τους τουλάχιστον πέντε αριστερούς υποψήφιους περιφερειάρχες και οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες έφτασε εκεί, είναι αποκαλυπτική της πραγματικότητας στο χώρο της αριστεράς.

Η εργατική τάξη και ο λαός πρέπει να αρνηθεί τη ψήφο του στο εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα, αλλά και στους εξ΄ αντικειμένου συμμάχους του που βάζουν πάνω και πέρα από την εργατική τάξη και το λαό την συντήρηση των γραφειοκρατικών, αποϊδεολογικοποιημένων και αποπολιτικοποιημένων  μηχανισμών και τα συμφέροντα τους που με αναίδεια αυτοπροσδιορίζονται αριστερά.

Φυσικά στη διάρκεια των σημαντικών κοινωνικών αγώνων ξεπήδησαν και γνήσια αγωνιστικές, προοδευτικές, ριζοσπαστικές, λαϊκές συσπειρώσεις και κινήσεις. Μερικές από αυτές παρεμβαίνουν και στις Καλλικρατικές εκλογές. Με αυτές είμαστε αλληλέγγυοι.

Σήμερα  η διεύρυνση του πολιτικού κενού (αποχή) όσο και να φαίνεται  αντιφατικό, μαζί με την υπεράσπιση  της αγωνιστικής ενότητας του εργατικού και λαϊκού κινήματος  είναι ο δρόμος που μπορεί να στερήσει τη νομιμοποίηση από το εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα αλλά και τα νέα επικίνδυνα Καλλικρατικά πολιτικά κέντρα εξουσίας.

 

6-10-2010

 

* Ο Μιχάλης Βασιλάκης είναι Γραμματέας του ΕΑΜ, eamgr.wordpress.com

 

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΑΓΟΥΣ

 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

 

 

Λένε πως στη ζωή συναντά κανείς δυό κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνους που πεθαίνουν με τις μπότες τους καθαρές και τη ζωή τους γεμάτη θαυμαστικά και κείνους που πεθαίνουν με τις μπότες τους βρώμικες και τη ζωή τους γεμάτη ερωτηματικά. Και είναι στ' αλήθεια οδυνηρό ότι σ' αυτή τη χώρα όπου για πρώτη φορά τέθηκαν τα μέγιστα ερωτήματα, εδώ και τρεις δεκαετίες κάνουν θραύση οι πωλήσεις λογής-λογής γυαλιστικών παπουτσιών για τους “καταναλωτές” της πρώτης κατηγορίας. Για τους δεύτερους – σε αντίθεση – θα απαιτείται σε λίγο να παραδώσουν στις αρχές τα λερά υποδήματα τους, μήπως έτσι σιωπήσουν επιτέλους στις καταθέσεις των εναγώνιων ερωτημάτων τους.

Ετούτη είναι μια νέα διαχωριστική γραμμή που υπερβαίνει ταξικούς, κομματικούς ή άλλους κοινωνικούς διαχωρισμούς. Και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι στο σύντομο μέλλον αυτή η κόκκινη γραμμή θα προσδιορίσει σε μεγάλο βαθμό και τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας.

Μιλώ υπαινικτικά για κείνη την κατηγορία των Ελλήνων, που απέταξαν τα κοσμοπολίτικα “ουάου” και ως εκ τούτου κατέβαλαν ακέραιο το αντίτιμο, καθώς ξεβράστηκαν στις περιθώριες όχθες του συστήματος. Εκεί μπορεί – για πόσο ακόμη – να τους ανταμώσει ο κάθε φιλόπονος ταξιδευτής. Εκεί ναυαγοί στον ίδιο τους τον τόπο-τρόπο, μαζεύουν “τα σαπιόξυλα που ξεβράζει η θάλασσα δοκιμάζοντας σχεδίες δραπέτευσης”. Δεν ξέρω αν το πιο ζόρικο είναι αυτό, η δραπέτευση, ή η τήρηση της ρητής υποχρέωσης τους απέναντι στο σύμπαν να παραμένουν αξιοπρεπείς ακόμη και όταν τα μεγαλύτερα όνειρα τους φαίνεται να ματαιώνονται οριστικά και αμετάκλητα.

Μιλώ για κείνη την κατηγορία των Ελλήνων, που κατέβαλαν δια βίου εργώδη δημιουργική προσπάθεια, καταθέτοντας ριζοσπαστικές ιδέες και ρηξικέλευθες προτάσεις ενώπιον λαού και Θεού. Εκταμιεύοντας το συνολικό “έχει” τους στην υλοποίηση των οραμάτων τους, απαλλαγμένοι από το όποιο άγχος υλικής αντιμισθίας ή εγωκεντρικής επιβεβαίωσης. Βάζοντας πλάτη και ψυχή, όταν το πλήθος γύρω έστηνε κώλο.

Μιλώ για κείνη την κατηγορία των Ελλήνων, που προέβλεπαν πως “οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε” εισπράττοντας από την εξέδρα την περιφρόνηση του γραφικού και από την αδιάφθορη – δήθεν – “έδρα” την αμετάκλητη καταδίκη σε σιωπή.

Μιλώ για κείνη την κατηγορία των Ελλήνων, που αφέθηκε με ευθύνη – κυρίως – του σώματος της κοινωνίας, ανυπεράσπιστο έρμαιο στη κάθε χυδαία δράκα αλητών, επειδή επέμενε πεισματικά να φέρει την ιερότητα κάποιων αξιών ως καθημερινή πρακτική.

Μιλώ για κείνη την κατηγορία των Ελλήνων που επένδυσε παραγωγικά σε ένα αφιλόξενο παρασιτικό περιβάλλον.

Μιλώ για κείνη την κατηγορία των Ελλήνων που με τη φθορά τους στη μικρή κλίμακα – κατά πως το ορίζει ο Ελύτης – επέμεναν να προσδοκούν την αφθαρσία στην μεγάλη κλίμακα του λαού και του έθνους.

Μιλώ για τον Έλληνα που από ντροπή δεν “τακτοποίησε” το παιδί του στο δημόσιο, μιλώ για τον δημόσιο υπάλληλο που παραιτήθηκε, για τον αυτόχειρα μπάτσο – αν υπήρξε ποτέ -, για τον πανεπιστημιακό που δεν λούφαξε στο λουφέ των ευρωπαϊκών κονδυλίων, για τον επιχειρηματία που δεν απέκτησε ιδιόκτητη έπαυλη στα βόρεια προάστια, για τον πολιτικό που τους τα βρόντηξε, για τον πιλότο που πέταξε για πάντα στο αρχιπέλαγος. Μιλώ για τον άγνωστο Έλληνα που με την πράξη του αντιστάθηκε στον μηδενισμό του “ναι σε όλα μέσα στο τίποτα”.

Μιλώ και με ονόματα αν και ενδεικτικά. Για το Κώστα Καββαθά των 4Τροχών και τόσων άλλων εκδόσεων που αυτό το καλοκαίρι έκατσε στο μπαλκόνι του σπιτιού του δίχως να ξέρει αν την επόμενη μέρα θα είναι ακόμη δικό του. Μιλώ για τον Πρόδρομο Εμφιετζόγλου της Μηχανικής που “πέταξε, γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει” κι ας μην πήρε ούτε ένα δημόσιο έργο από την “ισχυρή ελλάδα” του εργοληπτικού σημιτισμού. Μιλώ για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και την Ρωμανία του. Μιλώ για τον Γιώργη τον Καραμπελιά και την πατριωτική του αριστερά. Μιλώ – ευτυχώς – για ζωντανούς Έλληνες.

Μιλώ γι' αυτήν την Ελλάδα που υπήρχε και χθες και προχθές. Και μίλαγε. Στιγμή δεν σταμάτησε να μιλάει για ότι ερχόταν. Και προειδοποιούσε. Και αγωνιζόταν τσαλαβουτώντας τις μπότες της στην αγωνία των ερωτημάτων. Και δημιουργούσε. Και πρότεινε. Και πλήρωσε, η ψυχούλα του καθενός το ξέρει, πλήρωσε και με το παραπάνω που δεν “τσίμπησε” στα θαυμαστικά “από το εξωτερικόν”.

Ακόμη και σήμερα, πάλι αυτή η Ελλάδα πληρώνει. Αυτή πληγώνεται, αυτή αγωνιά, αυτή διερευνά, αυτή αντιπαλεύει. Στη δική της ψυχή αντανακλά ο πόνος του σάπιου δοντιού που μάσησε ολόκληρη τη χώρα. Κι η γλώσσα του λαού σ' αυτήν – αργά ή γρήγορα – θα ανατρέξει ψηλαφώντας το βάλσαμο.

Αυτή η ριγμένη Ελλάδα, η ριγμένη στις όχθες του συστήματος, καλείται σήμερα σε εκ νέου κατάθεση. Καλείται εκ νέου να αρμολογήσει το σχέδιο διαφυγής της πατρίδας από τη μέγκενη των τραπεζιτών και των νεοθωμανών. Μια αρμολόγηση που οφείλει – για μια ακόμη φορά στην ιστορία μας – να γίνει ενόσω το εντεταλμένο προσωπικό του πλοιαρίου σαχλαμαρίζει ανά τας Ευρώπας και οι επιβάτες παρατηρούν βουβοί και απορούν – ακόμη – πως γίνεται και τα στιλβωμένα παπούτσια τους άρχισαν να φθείρονται ραγδαία.

Στο αναμεταξύ όλα δείχνουν – και εδώ είναι η πλάκα – πως το κουτάκι που “αενάως” παρήγαγε τα προς κατανάλωση θαυμαστικά, διέκοψε την παραγωγή του. Πώς θα ζήσουν τώρα όλοι αυτοί οι δύσμοιροι άνθρωποι !

 

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, 19.09.2010