ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ

 

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

 

Όλοι βιώνουμε καθημερινά την εθνική υποδούλωση της χώρας μας και παρ'  όλα αυτά όχι μόνο δεν έχουμε οργανωθεί να την αποτινάξουμε αλλά ούτε καν τολμάμε να το διανοηθούμε, υποταγμένοι στην αδράνεια και την ηττοπάθεια που πολλοί την αποδέχονται  ως μέσον συμμετοχής μας σε έναν τάχα ανώτερο δυτικό πολιτισμό.

Η υποδούλωση αυτή τη φορά δεν ήλθε με την εισβολή ξένων στρατευμάτων στη χώρα. Άρχισε με την εισβολή δανεικών χρημάτων από το εξωτερικό, όχι για την δημιουργία παραγωγικών μονάδων που τα προϊόντα τους θα αποπλήρωναν το χρέος, αλλά σπαταλήθηκαν  στη διαφθορά, στην αύξηση του καταναλωτισμού σε εισαγόμενα προϊόντα και σε  μη παραγωγικές κινητές και ακίνητες περιουσίες δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ευημερίας.

Η ψευδαίσθηση αυτή, η οποία είναι ενάντια στην πραγματική οικονομία και την παράδοση της συντηρητικής διαχείρισης του οικογενειακού και εθνικού εισοδήματος, δημιουργήθηκε  με την εισβολή όχι μόνο ξένων προτύπων διαβίωσης αλλά και με την σταδιακή κατάργηση των ηθικών και πολιτισμικών αξιών που διατήρησαν το ελληνικό έθνος ζωντανό μέχρι τις ημέρες μας.

Εξ αρχής, οι δανειστές όχι μόνο γνώριζαν αλλά και φρόντισαν ώστε τα χρήματα που δανείζουν να μην επενδυθούν σε παραγωγικές επενδύσεις που θα ανταγωνίζονταν τις δικές τους οικονομίες. Έναντι του προφανούς κινδύνου μη αποπληρωμής των δανείων επέβαλαν υψηλά επιτόκια τα οποία επαύξησαν το χρέος κεφαλαιοποιώντας τους απλήρωτους τόκους. Σε ανύποπτο χρόνο παρέσυραν  την Ελλάδα στον μηχανισμό του ευρώ με την πρόφαση του σταθερού νομίσματος  στερώντας τη χώρα από το δικαίωμα έκδοσης χρήματος και στη συνέχεια η τρόϊκα μετάτρεψε το χρέος προς ιδιώτες σε χρέος προς κράτη. Συγχρόνως έδεσαν την Ελλάδα με δανειακές συμβάσεις του θέτουν ενέχυρο την δημόσια και ιδιωτική περιουσία και το συμφέρον των δανειστών υπεράνω αυτού των Ελλήνων πολιτών.

Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να είχαν  συμβεί εάν οι  Έλληνες πολιτικοί είχαν τον στοιχειώδη πατριωτισμό και δεν ενεργούσαν υπό τις υποδείξεις των υπονομευτών της εθνικής μας ανεξαρτησίας, οι οποίοι τους υποστήριξαν να καταλάβουν την εξουσία.  Βεβαίως σε αυτό έχει συμβάλει με τις επιλογές του ένας εντέχνως εκμαυλισμένος λαός που σήμερα διαμαρτύρεται διότι οι πολιτικοί, που αυτός επέλεξε, τον οδηγούν στην καταστροφή.

Δυστυχώς το ψευδεπίγραφο δημοκρατικό  μας σύστημα δεν καλλιεργεί τη συλλογικότητα και το κοινοτικό πνεύμα αλλά αφήνει τον ιδιώτη αδύναμο απέναντι σε ένα ισχυρό κυβερνητικό μηχανισμό που ουσιαστικά δεν προέρχεται από αυτόν αλλά  ούτε και ενεργεί για αυτόν. Το κομματικό σύστημα διασπά τον κόσμο δημιουργώντας αντιπαλόμενους πόλους που κατακερματίζουν την εθνική μας συνοχή.

Δύο είναι οι δράσεις που είναι απαραίτητες για την ανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας που αποτελεί και προϋπόθεση για την βιώσιμη οικονομική μας ανάπτυξη, η οικονομική και η πολιτειακή.

Η οικονομική δράση απαιτεί:

1. Άμεση περικοπή των 2/3 του χρέους που στην ουσία αποτελούν κεφαλαιοποίηση των τόκων και δικαιώματα μας για τις αποζημιώσεις του Παγκοσμίου πολέμου. Βασικό επιχείρημα για τη δράση αυτή συνιστά η συνυπευθυνότητα των δανειστών, πράγμα που οι ίδιοι εφάρμοσαν για τις καταθέσεις στην Κύπρο, καθόσον:  α) Γνώριζαν ότι το εμπορικό ισοζύγιο πληρωμών της χώρας ήταν αρνητικό και για την εξισορρόπηση της διαφοράς αγόραζαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου δανείζοντας του με τον τρόπο αυτό τα χρήματα για να ξεπληρώσει τη διαφορά και που αμέσως η κατοχή των ομολόγων επέστρεφε σε αυτούς ως κέρδος έναντι της αντίστοιχης εμπορικής ζημιάς για την Ελλάδα.  β) Το δημιουργηθέν κέρδος δεν το θέτουν σε κυκλοφορία στη δική τους αγορά για να αποφύγουν πληθωριστικές τάσεις και το επενδύουν  πάλι στην Ελλάδα αλλά όχι σε  παραγωγικές μονάδες που θα αποπλήρωναν το χρέος, αλλά αγοράζουν νέα ομόλογα ή εταιρείες παροχής υπηρεσιών, επιβάλλοντας δανειακές συμβάσεις και μνημόνια που δεσμεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και μας καθιστούν αποικία τους. Συγχρόνως εξαπατούν και τους δικούς τους πολίτες λέγοντας τους ότι στερούνται για να φανούν αλληλέγγυοι προς τους τεμπέληδες Έλληνες ενώ στην ουσία κερδίζουν δις ευρώ από τους τόκους των δανείων.

2. Άμεση έξοδο από το ευρώ μέχρις ότου η Ευρώπη καταστεί ομοσπονδιακό κράτος με κοινή δημοσιονομική πολιτική για όλους τους λαούς που θα την απαρτίζουν. Αυτή η ενοποίηση  δεν πρόκειται, κατά τη γνώμη του γράφοντος, να συμβεί στο ορατό μέλλον και το κόστος εξόδου θα μεγαλώνει συνέχεια όσο αυτή καθυστερεί. Πάντα όμως θα είναι μικρότερο από αυτό της παραμονής μας στο ευρώ και βεβαίως αποτελεί την βασική προϋπόθεση για την μακροπρόθεσμη οικονομική ανάκαμψη και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας, που πρέπει να ανακτηθεί με κάθε κόστος.

3. Την δημιουργία μίας πραγματικής Τράπεζας της Ελλάδος που να ελέγχεται 100% από το κράτος με καθήκον την εποπτεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του αναπτυξιακού σχεδιασμού της χώρας.

Όσον αφορά την κοινωνική δράση αυτή θα πρέπει να  επικεντρωθεί στα ακόλουθα:

1. Ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος για την εξάλειψη όλων αυτών των διατάξεων που εισήχθησαν παραπλανητικά και διευκολύνουν την παραβίαση του από την εκάστοτε κυβέρνηση. Συγκεκριμένα να υπάρξει: α) Σαφής διάκριση της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. β) Άμεση εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό. γ) Ισοτιμία της ψήφου των πολιτών με τη θέσπιση της απλής αναλογικής αφού τα περί δήθεν ακυβερνησίας μας έχουν εκθέσει επανηλημένα υπό την εποπτεία του λύκου. δ) Αναδιάταξη των εκλογικών περιφερειών ώστε να μην εκλέγονται περισσότεροι από έξι βουλευτές σε κάθε περιφέρεια και όλοι να επιλέγονται από το ίδιο ψηφοδέλτιο, το ίδιο να ισχύει και στις Δημοτικές εκλογές.

2. Αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος με τις ακόλουθες κατευθυντήριες γραμμές: α) Κατάργηση του συνδικαλισμού στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με εξαίρεση την τριτοβάθμια όπου όλοι οι εκπρόσωποι των φοιτητών θα εκλέγονται από κοινό ψηφοδέλτιο. β) Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και η διδακτέα ύλη να ακολουθούν την πνευματική ωρίμανση των παιδιών και όχι την τάχα εξέλιξη ξένων συστημάτων που μέχρι τώρα πιθηκίζουν. γ) Το σύστημα να καλλιεργεί την κριτική ικανότητα και να μην επικεντρώνεται στην αποστήθιση ασύνδετων πληροφοριών που τάχα αποτελούν εξέλιξη της τεχνολογίας. δ) Το σχολείο πρέπει να καλλιεργεί το συλλογικό πνεύμα και να προτάσσει τον κοινό τρόπο ζωής που αποτελεί και την ιδιαιτερότητα του έθνους μας με υποχρεωτική παρακολούθηση  εκ μέρους των τυχόν αλλοεθνών.

3. Υπεράσπιση της βιωσιμότητας του έθνους έναντι των εθνομηδενιστικών τάσεων της νέας τάξης πραγμάτων και να περιλαμβάνει: α) Έλεγχο της λαθρομετανάστευσης με αποδοχή μόνο όσων κατέχουν ειδίκευση χρήσιμη για την εθνική οικονομία εφόσον υπάρχει επώνυμος εργοδότης που θα τους απασχολήσει τουλάχιστον για μία διετία. β) Η ελληνική υπηκοότητα να δίδεται μόνο σε όσους έχουν ελληνική παιδεία με έλεγχο  της Ελληνικής τους συνείδησης από ειδική κοινωνική υπηρεσία όπως κάνουν και οι Ελβετοί.

Εδώ τίθεται το ερώτημα, ποιες είναι οι πολιτικές δυνάμεις που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να εφαρμόσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα εθνικής ανεξαρτησίας; Δυστυχώς δεν υπάρχουν στην ουσία τέτοιες δυνάμεις με πολιτικές θέσεις και προγράμματα εθνικής επιβίωσης. Αντί αυτών υπάρχουν  τα πολιτικά κόμματα που εξυπηρετούν ορισμένες κοινωνικές ομάδες και συμφέροντα με στόχο να επικρατήσουν στη νομή της εξουσίας.

Η Νέα Δημοκρατία, αν και προέρχεται από την παραδοσιακή εθνικόφρονα παράταξη της δεξιάς, έχει προδώσει την ιδεολογία της και έγινε υπηρέτης, όχι μόνο των ντόπιων συμφερόντων που την υποστηρίζουν, αλλά κυρίως των ξένων δυνάμεων κατοχής.

Για το ψευδεπίγραφο σοσιαλιστικό κίνημα τι να πει κανείς; Έχει τη βασική ευθύνη για την κατάντια του τόπου διότι εξ αρχής εξαπάτησε τον λαό, υπονόμευσε με τον αμοραλισμό του τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, διέλυσε την οικονομία, αποβιομηχανοποίησε τη χώρα και δανείστηκε  χρήματα που δεν επένδυσε παραγωγικά, υποδουλώνοντας την  στους δανειστές.

Η αριστερά διχασμένη μεταξύ ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ  και ΔΗΜΑΡ είναι ανίκανη να συνενώσει τον λαό και να τον καθοδηγήσει ενάντια στους  ύπουλους κατακτητές. Μπορεί βέβαια να  επιδίδεται σε ταξικούς αγώνες αλλά η ιδεοληψία της, της απαγορεύει να αναλάβει εθνικούς αγώνες διότι απλά δεν αντιλαμβάνεται και φυσικά δεν αποδέχεται την έννοια του έθνους. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που υπό τις παρούσες συγκυρίες θα μπορούσε  να ηγηθεί έστω και ενός ταξικού αγώνα, δεν μπορεί να πείσει με την δήθεν αντιμνημονιακή του πολιτική όταν παραμένει στην ΟΝΕ και διακηρύσσει μέχρι να ακουστεί και στο Τέξας ότι εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ. Αυτό για το οποίο τελικά μας έπεισε είναι να θεωρήσουμε τον αρχηγό του ως τον μέλλοντα Τσιπρανδρέου, όπως ο ίδιος εμπνεύστηκε τον όρο σε ένα από τα ταξείδια του στη Γαλλία.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που θα μπορούσαν να συσπειρώσουν την απογοητευμένη δεξιά παράταξη, δεν παίρνουν υπεύθυνη θέση έναντι του αναγκαίου τρόπου αντίστασης στις δυνάμεις κατοχής αλλά απλά προβάλουν ως η εναλλακτική "έντιμη" εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας.

Η μόνη πολιτική παράταξη, κόμμα εκτός του ΚΚΕ και ορισμένων εξωκοινοβουλευτικών ομάδων, που τολμά να πάρει θέση υπέρ του εθνικού νομίσματος και της εξόδου μας από την ΟΝΕ, ενώ συγχρόνως αντιστέκεται στον εθνομηδενισμό και την μεθοδευμένη λαθρομετανάστευση, είναι η Χρυσή Αυγή.

Εδώ συμβαίνουν δύο φαινόμενα που θέτουν σε υποψία όχι μόνο τον  πραγματικό ρόλο που παίζουν τα κόμματα που τάσσονται ενάντια στο ευρώ αλλά και στο ρόλο που το σύστημα θέλει να τους προσδώσει και να τον περάσει στην κοινή γνώμη.

Από την μία έχουμε ενέργειες μελών της Χ.Α. που την χαρακτηρίζουν φασιστική και εγκληματική οργάνωση. Θα πρέπει βέβαια να πούμε ότι το πλήθος των ψηφοφόρων που αντιπροσωπεύει ως κόμμα στη Βουλή δεν θα μπορούσαν να είναι φασίστες ή και εγκληματίες αλλά είναι απελπισμένοι αδύναμοι πολίτες. Επιπλέον η στρατιωτική οργάνωση του κόμματος εύκολα παραπέμπει στη χούντα, τον μπαμπούλα που ο φόβος του εξέθρεψε το θηρίο της μεταπολίτευσης.

Από τη άλλη μεριά έχουμε τη δολοφονία ανυποψίαστων οπαδών της Χ.Α. που, από ότι ψιθύρισαν οι αρχές, την ευθύνη ανέλαβε πρωτοεμφανιζόμενη εξωκοινοβουλευτική, αριστερή τάχα, οργάνωση δημιουργώντας εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση ιδεολογικών αντιπάλων. Στο κλίμα αυτό της πόλωσης και της κινδυνολογίας διατάραξης της ειρήνης οι δωσίλογοι εκτελεστές των εντολών των δυνάμεων κατοχής προβάλουν ως το συνταγματικό τόξο που θα παρέχει ασφάλεια στους υποταγμένους πολίτες του. Αυτό δημιουργεί και την πρόφαση για την έγκριση αντιλαϊκών νόμων και την αποτροπή της αναμενόμενης λαϊκής εξέγερσης που εκ προοιμίου θέλουν να την προκαταβάλλουν ως τάχα τρομοκρατική ενέργεια.

Αυτά είναι τα πολιτικά, οικονομικά αλλά και ψυχολογικά εμπόδια που το σύστημα προβάλει δημιουργώντας σύγχυση, απελπισία και σε πολλούς ηττοπάθεια έναντι  της μεθοδικά επιβαλλόμενης κατοχής. Εδώ που καταντήσαμε μόνο ο Θεός μας σώζει από την ιστορικά πρωτόγνωρη κακοδαιμονία και ας μην ελπίζουμε σε  άρχοντες αλαζόνες. Την ώρα που θα έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες θα αποκαλύψει ανθρώπους που σίγουρα έχει κρυμμένους για το σκοπό αυτό, προς μεγίστη έκπληξη και αμηχανία του ιερατείου, και τότε άδικα θα ξαγρυπνούν οι φύλακες. Όλοι οι Έλληνες πατριώτες  πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα και να ανταποκριθούμε με προθυμία και αυτοθυσία όταν ακουστεί το κάλεσμα της πατρίδας μας.

 

* Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης, 

19 Νοεμβρίου 2013

ΠΗΓΗ:

από:	Elias Stamboliadis <elistach@mred.tuc.gr>
απάντηση-προς:	elistach@mred.tuc.gr
προς:	"Elias Stamboliadis, TUC" <elistach@mred.tuc.gr>
ημερομηνία:	20 Νοεμβρίου 2013 – 9:11 π.μ.
θέμα:	{HAF} ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ

 

Η ελευθερία και οι εχθροί της

 

Του Λευτέρη Κουσούλη

 

Οι τελευταίες μέρες επαναφέρουν με εντυπωσιακό τρόπο στη δημόσια συζήτηση ένα ζήτημα με πολιτική και φιλοσοφική διάσταση: πρέπει να έχουν ελευθερία οι εχθροί της ελευθερίας;

Στον αγώνα της κατά της αναγκαιότητας και υπέρ της ελευθερίας, η ανθρωπότητα κλήθηκε πολλές φορές να απαντήσει.

Η δημοκρατική αντίληψη απομακρυνόμενη σταθερά και εναντιούμενη σε κάθε ολοκληρωτικό σχέδιο και ιδεολογία, θεμελιώνει, με κανόνες και νόμους, συνθήκες ελευθερίας στο μέτωπο της πολιτικής σύγκρουσης.

Υπερασπιζόμενη η Δημοκρατία αυτούς τους κανόνες και αυτούς τους νόμους, αυτοπροστατεύεται και προστατεύει το δικαίωμα όλων. Το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική σύγκρουση, συμμετοχής στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και το δικαίωμα υπεράσπισης αυτών των ιδεών. Έτσι οριζόμενο το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ελέγχει και περιορίζει τη βία. Ελέγχοντας και περιορίζοντας η Δημοκρατία τη βία, υπερασπίζεται την πολιτική. Η πολιτική ήταν και είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας.

Έτσι, στο αρχικό μας ερώτημα, η απάντηση είναι μία: ασφαλώς και πρέπει να έχουν ελευθερία οι εχθροί της ελευθερίας. Η μάχη δίνεται στο μέτωπο της πολιτικής σύγκρουσης. Κάθε άλλη απάντηση δεν είναι μόνο η ήττα της ελευθερίας, αλλά ο θρίαμβος των εχθρών της.

 

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε σήμερα 2-10-2013στο www.lefteriskousoulis.gr  και στην www.athensvoice.gr

Σήμερα το μάθημα αρχίζει από α

 

Της  …Αλεξίας

 

1. Αντίσταση

Αντί+στάση>ίστημι.
1. η ενέργεια του αντιστέκομαι.

α. προσπάθεια εξουδετέρωσης μιας ενέργειας που στρέφεται εναντίον κάποιου προσώπου

Ένοπλη ~, ένοπλη άμυνα σε επίθεση. Ενεργητική ~, με χρήση βίας. Παθητική ~, με άρνηση να εκτελέσουμε κάποια διαταγή. ~ κατά της αρχής, το αδίκημα της απείθειας, με βίαιο τρόπο, εναντίον της κρατικής εξουσίας.

 

β. επίμονη άρνηση, αντίδραση σε κάτι, […] η προσπάθεια του ανθρώπου να μην υποκύψει σε σωματικές ανάγκες ή επιθυμίες

γ. (για ζωντανό οργανισμό) κινητοποίηση του αμυντικού μηχανισμού […] πηγή: http://www.greek-language.gr/greekLang/…B7&dq=

Ώστε λοιπόν η αντίσταση μπορεί να είναι "κακή" (αδίκημα), και ουδέτερη (άμυνα), και "καλή" (άσκηση); Ώστε λοιπόν βγαίνει από το αντί+στάση, δηλώνοντας μια στάση, έναν τρόπο ζωής, αντίθετο προς κάτι άλλο, προς το συνηθισμένο ίσως;

Δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος από μας ότι αυτές τις μέρες δεν έχει πάρει χαμπάρι μια προσπάθεια που γίνεται εκ μέρους των καθηγητών, αλλά και πολλών άλλων δημοσίων υπαλλήλων της Ελλάδας, ενάντια σε συγκεκριμένες κυβερνητικές πολιτικές.

Τα αιτήματα των καθηγητών είναι:

1. Να καταργηθεί το νομοσχέδιο για το νέο λύκειο.

2. Να αρθούν οι απολύσεις και η διαθεσιμότητα σε πολυάριθμους συναδέλφους τους.

3. Να μη συνεχιστεί η πολιτική διαθεσιμότητας/απολύσεων.

4. Να σταματήσει η αποδυνάμωση του δημόσιου σχολείου (με απλά λόγια πολλές διδακτικές ώρες για κάθε καθηγητή που όμως πληρώνεται λιγότερο, πολυμελείς τάξεις, πανελλήνιες τριών χρόνων που χτυπούν καμπανάκι για τρία χρόνια φροντιστήρια και πολλά ακόμη)
πιο ξεκάθαρα εδώ: http://www.dimokratiki.gr/…UkKwLD9jNpY

Και πολλά άλλα για τα οποία όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να κοιτάξει εδώ: http://olme-attik.att.sch.gr/…/2013/09/goneis110913.pdf

και εδώ: http://www.alfavita.gr/arthron/…BF

Μία ενδιαφέρουσα άποψη για την προσπάθεια αυτή: alfavita.gr..8E.

"Απεργώ γιατί ξέρω να αγαπώ".

Αντίσταση λοιπόν στο κράτος, αντίσταση και στην κοινή αντίληψη ότι οι απεργίες αφορούν μόνο τα λεφτά και τους… πισινούς μας.

Παραπάνω όμως είπαμε ότι "αντίσταση κατά της αρχής είναι το αδίκημα της απείθειας, με βίαιο τρόπο, εναντίον της κρατικής εξουσίας".

Θα μείνω για λίγο στο "βίαιο τρόπο". Οι καθηγητές στις πορείες τους ένα "βίαιο πράγμα" έκαναν: γέμισαν τις πόλεις με ήχους από ντέφια, τύμπανα, μαράκες, κατσαρολικά και ό,τι άλλο κατάφεραν να κρατήσουν στα χέρια τους χωρίς να τους το πάρει η κρίση. Αποπειράθηκαν να ξυπνήσουν την καθημερινότητα από το βαθύ της ύπνο, το μόνο μέρος όπου μπορεί ακόμα να ονειρεύεται, και της ζήτησαν να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Οι καθηγητές είναι ένοχοι… ηχορρύπανσης!!!

Ξέρουμε όμως από τους "καλόκαρδους λειτουργούς" των ΜΜΕ ότι στις 18 Σεπτέμβρη στο τέλος της πορείας των καθηγητών έγιναν βανδαλισμοί σε βάρος ιδιωτών και της περιουσίας τους. Άρα η αντίσταση αυτή δεν ήταν ειρηνική; Δείτε την αναφορά της επίθεσης εδώ:

(Περιμένετε να φορτώσει το βίντεο και σύρετε το δρομέα στο 01:14 ως 05:03 για τη διαμαρτυρία της ιδιοκτήτριας ενεχυροδανειστηρίου).

Η μεγαλειώδης πορεία της ημέρας επισκιάστηκε στα δελτία ειδήσεων από τις αναφορές σε αυτό το περιστατικό. Το αν οι επιτιθέμενοι και οι προθέσεις τους είχαν να κάνουν με τον αγώνα των καθηγητών θα το κρίνετε εσείς.

2. Αγώνας

Το Μάιο του 1886, στο Σικάγο των ΗΠΑ, τα εργατικά συνδικάτα ξεσηκώθηκαν ζητώντας να θεσπιστεί το 8ωρο στην εργασία, καθώς και εν γένει καλύτερες συνθήκες στη δουλειά τους. […] Στην εξέγερση του Σικάγο, όπως και σε κάθε εξέγερση που προσπαθεί να φέρει κοινωνική αλλαγή και ανατροπή, υπήρξαν τραυματίες και νεκροί. πηγή: taneasou.net…103575

Χάρη σε αυτούς, τις πρωτομαγιές έκτοτε φτιάχνουμε στεφάνια και πηγαίνουμε εκδρομές, χάνουμε σχολείο και βάζουμε για λίγο τα πόδια πάνω στο τραπέζι, να χαλαρώσουμε από τις πιέσεις της δουλειάς. Αρκεί όμως αυτό σαν ενθύμιο τιμητικό;

Το Σεπτέμβρη του 2013, στην Ελλάδα της Ευρώπης (;;;), οι καθηγητές ξεσηκώθηκαν κραυγάζοντας: οι καθηγητές δεν είναι συντεχνία, παλεύουν για δημόσια και δωρεάν παιδεία.

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που ξεπεράστηκαν σχεδόν σ' αυτό τον αγώνα ήταν η συντεχνιακή λογική. Τη Δευτέρα πορεία καθηγητών, την Τρίτη πορεία γιατρών, την Τετάρτη πορεία σκουπιδιάρηδων, την Πέμπτη πορεία ταξιτζήδων. Έχω πολύ καιρό που ακούω μηνύματα-ευχές, από τις καφετέριες και μέσα στα ταξί, στα λεωφορεία και στις σχολικές τάξεις: "μα πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί, όχι ο καθένας για τα δικά του!"

Μια βασική πρώτη πρόκληση αυτού του αγώνα λοιπόν είναι η σύμπνοια. Η κοινή γροθιά που ικανοποιεί τις δίκαιες ανάγκες όλων. Μια γροθιά όμως που δε ζητά να σκίσει σάρκα αλλά τη σαπίλα της κυβερνητικής πολιτικής.

Να λοιπόν άλλη μια πρόκληση. Πώς να κρατήσεις την οργή σου και να μην πετάξεις, έστω μια "αγελαδίτσα" βρε αδερφέ, στον πρώτο πολιτικό που θα δεις μπροστά σου; Αντίσταση όμως σημαίνει και η προσπάθεια του ανθρώπου να μην υποκύψει σε σωματικές ανάγκες ή επιθυμίες, όπως είδαμε παραπάνω. Αν ο αγώνας των καθηγητών θέλει να μείνει καθαρός, πρέπει να μείνει και αποστασιοποιημένος από τη βία, έστω τη λεκτική ή τη …"γιαουρτική". Πρέπει να έχει ξεκάθαρα αιτήματα και ειρηνική έκφραση.

Το αίτημα για ειρήνη συνιστά από μόνο του άλλη μια πρόκληση, διαφορετική από την παραπάνω. Δε μας ζητά μόνο να είμαστε εγκρατείς. Μας ζητά και να ονειρευόμαστε! Γιατί η ειρήνη, η παιδεία και η δικαιοσύνη δεν είναι λεφτά, κάτι χειροπιαστό. Είναι αξίες. Αν ο αγώνας των εργατών στο Σικάγο, που αφορούσε κυρίως μια οικονομική διάσταση, ήταν δύσκολος, πόσο πιο δύσκολος είναι ο αγώνας ενός ανθρώπου που παλεύει για κάτι το οποίο δε μετριέται με αριθμούς; Τι σημασία έχει ένα δημόσιο σχολείο, εκτός από το ότι το πληρώνουμε με τους φόρους μας; Τι σημασία έχει αν την Ιστορία τη διδάσκουν κοινωνιολόγοι; Τι σημασία έχει αν τα παιδιά δίνουν πανελλήνιες τρεις φορές, εκτός από τα έξοδα για φροντιστήρια;

Το Σεπτέμβρη του 2013, από τις 16/9, οι καθηγητές απεργούν. Δεν πληρώνονται. Εξαίρεση αποτελούν οι ιδιαιτεράδες και οι απεργοσπάστες, ένα και το αυτό στην παρούσα περίπτωση, χωρίς εκπτώσεις. Το Σεπτέμβρη του 2013, από τις 16 ως…

Πόσο ακόμα άραγε να κρατήσει ο αγώνας;

3. Αξιοπρέπεια

Χτες, 24 Σεπτεμβρίου 2013, οι καθηγητές προσήλθαν σε μια ακόμη απεργιακή συνέλευση. Έχει ήδη αρχίσει να ακούγεται το μήνυμα διακοπής της απεργίας. Οι συζητήσεις δεν οδηγήθηκαν σε απόφαση. Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν πως η απεργία πρέπει να διακοπεί, καθώς (για παράδειγμα ορισμένων επιχειρημάτων) δε βγάζει αποτέλεσμα και υποσκάπτει τη λειτουργία του χώρου της παιδείας. Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν πως οφείλει να συνεχιστεί μέχρι το υπουργείο να συναινέσει στις προτάσεις-αιτήματα.

Από τη μία πλευρά, πράγματι οι πορείες έχουν καταγραφεί στο μυαλό μας ως άνθρωποι που φωνάζουν, βραχνιάζουν, τσουρουφλίζονται στον ήλιο, κρατούν πανό και πού και πού τις τρώνε από τα ΜΑΤ. Οι υπουργοί συνεχίζουν να κάθονται στις βελουδένιες θεσούλες τους. Οι μαθητές, τα κύρια θύματα της εκπαιδευτικής πολιτικής, δεν μαθαίνουν καν τα νέα, δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, απλά περιμένουν να ανοίξουν τα σχολεία. Ξυπνάνε κάθε μέρα την κλασική ώρα, πηγαίνουν στο σχολείο, μόνο για να βρουν την πόρτα κλειστή και το μπούγιο των ομάδων περιφρούρησης απεργίας να προτρέπει τους συναδέλφους σε αλληλεγγύη. Γυρίζουν λοιπόν πάλι σπίτι και περνούν μια συνηθισμένη μέρα, μέχρι να ανοίξει πάλι το σχολείο. Να ξαναρχίσει ο εφιάλτης τους.

Από την άλλη πλευρά, φέτος υπάρχει μια διαφορά. Δεν είναι οι πόρτες των σχολείων κλειστές από καταλήψεις μαθητών, εύλογες ή άλογες. Είναι ανοιχτές, με λίγους καθηγητές μέσα, και πολλούς άλλους απ' έξω, που, παρά τις οικονομικές δυσκολίες όλων, κάνουν τα στραβά μάτια στο χαμένο μισθό. Φέτος αγωνίζονται οι καθηγητές!

Επίσης, χωρίς να το 'χουμε καταλάβει, το σχολείο δεν κλείνει μόνο με τις καταλήψεις και τις απεργίες. Το σχολείο είναι κλειστό προς το μαθητή και το δάσκαλο, αλλά και την αλληλεπίδραση μεταξύ τους, εδώ και χρόνια. Το σχολείο είναι ο εφιάλτης του μαθητή, που ξυπνά με την τσίμπλα στο μάτι και αγωνιά να θυμηθεί την παπαγαλία, καθισμένος στην ξύλινη θέση του ανακρινόμενου. Το σχολείο είναι ο εφιάλτης του δασκάλου, που μπαίνει στο χώρο της εκπαίδευσης με όνειρα και τον πνίγουν με τη διδακτέα ύλη, τις γνωστικές ελλείψεις στα σχολικά εγχειρίδια, τις απειλές του αβέβαιου επαγγελματικού μέλλοντος.

Αν η απεργία σταματήσει, το σχολείο αφήνεται στη μοίρα της κλειστής πόρτας. Θα γίνει, απλώς, χειρότερο.

Αν οι μαθητές δεν ξέρουν και δε συμμετέχουν, αυτό συμβαίνει επειδή οι γονείς δεν ξέρουν και δε συμμετέχουν.

Για γονείς: http://olme-attik.att.sch.gr/…/2013/09/goneis110913.pdf

Για μαθητές: http://olme-attik…./2013/09/mathites110913.pdf

Αν οι υπουργοί ακόμα κάθονται, αυτό συμβαίνει επειδή οι καρέκλες τους είναι ακόμα εκεί. Η απεργία είναι σαν το σεισμό. Γκρεμίζει σπίτια. Στο χέρι μας είναι να τα ξαναχτίσουμε καλύτερα.

Και τέλος, Αξιοπρέπεια=άξιος+πρέπει.

1. ανωτερότητα: πχ απαντάω με αξιοπρέπεια

2. αυτοσεβασμός: πχ  προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. πηγή: http://el.thefreedictionary.com/…B1

Λόγω της διαφωνίας τους στη συνέλευση, οι καθηγητές άρχισαν να υποσκάπτουν το κλίμα σύμπνοιας, την πρώτη και απαραίτητη πρόκληση που χρειάζεται ο αγώνας για να βγει εις πέρας. "Σιγά μην αγωνιστώ εγώ μ' αυτούς, που κατά βάθος είναι απεργοσπάστες και δεν το ξέρουν". "Σιγά μην ξαναπεργήσω εγώ, να μου χαλάει το λαρύγγι, να χάνω το μισθό μου, για να μη σέβονται τη γνώμη μου στις συνελεύσεις". "Σιγά μην ξαναδώσω εγώ αφορμή στα κομματόσκυλα του Α κόμματος να το παίζουν ηγέτες, οι παλιολαϊκιστές!".

"Έπειτα, η παιδεία με χρειάζεται". Μωρέ άμα σε χρειάζονταν έτσι μόνο σου, θα ήτανε έτοιμοι λες να σε πετάξουν στο καλάθι των υπό διαθεσιμότητα αχρήστων;

Γιατί μόνο ένας από τους δέκα γυρνά να πει ευχαριστώ; Για όλα αυτά που η "παιδεία" του χάρισε τόσα χρόνια! Τους μαύρους κύκλους στα πρόσωπα των μαθητών το πρωί, το μπουνίδι στο διάλειμμα, τα σηκωμένα χέρια στην κάθε ερώτηση, έστω κι αν θέλουν να ζητήσουν τουαλέτα, τις εκδρομές τις πολυήμερες με τους μαθητές να αντηχούν χικ!, τα σκίτσα στο περιθώριο του βιβλίου, τις λεκιασμένες σελίδες τετραδίων, τις γιορτές, τα τραγούδια, τις κουβέντες, τα βλέμματα…

Η παιδεία χρειάζεται όλους μας μαζί. Τους μισούς τι να τους κάνει; Η παιδεία χρειάζεται αγώνες. Για ψωμί παιδεία ελευθερία έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου. Κι ας είναι οι "ήρωές" του τώρα, όσοι επέζησαν, μισοί "μην τον είδατε" και μισοί βολεμένοι σε θεσούλες. Στο χέρι μας είναι.

ψωμί παιδεία ελευθερία

η χούντα δεν τελείωσε το '73

Ας απαντήσουμε με αξιοπρέπεια ακόμα κι όταν οι απόψεις είναι διφορούμενες, το μέλλον αβέβαιο: εγώ απεργώ. Όσοι θέλετε ελάτε μαζί μου.

Ας δείξουμε αυτοσεβασμό κι ας στηρίξουμε όποιον μάχεται για τα δικά του και τα δικά μας δικαιώματα, αξίες.

 

Πρέπει να είμαστε άξιοι των αγώνων και των αποφάσεών μας.

 

Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην.

Η ψευδής συνείδηση

 

Του Λευτέρη Κουσούλη*

 

Πάνω στα ερείπια των κρίσεων, η ψευδής συνείδηση στήνει το θρόνο της. Στο άμορφο τοπίο των ερειπίων κρύβει το σκοτεινό πρόσωπό της, αναδυόμενη ως ψευδής φανέρωση.

Σε όλες τις ιστορικές φάσεις, από τις πιο «πρωτόγονες» έως τις πιο «εξελιγμένες», ο άνθρωπος επιχειρεί μια παραστατική ή ανα-παραστατική αποτύπωση του εαυτού του, της σχέσης του με τη φύση και της σχέσης του με τους άλλους, την κοινωνία και τον κόσμο. Χτίζει μια συνείδηση. Πρόκειται για μια αναζήτηση απαντήσεων και στο πεδίο των αναπαραστάσεων, που στην ιστορική εξέλιξη γίνεται αναπόσπαστο στοιχείο του ανθρώπου, της ίδιας του της ύπαρξης.

Αυτό που κατασκεύασε ο νους, αν και αναπαράσταση, γίνεται μέρος της πραγματικής ζωής, ως θρησκεία, ως ιδεολογία, ως φιλοσοφία, ως ιστορία, ως οδηγητικό πρότυπο ή κινητήριο πρόταγμα.

Ο πραγματικός άνθρωπος, συνδέεται με τη ζωή του μέσα από το βίωμα και την εμπειρία. Στη σύγκρουσή του με την ανάγκη και στον ακατάβλητο αγώνα για την ελευθερία του, η γνώση του κόσμου και η αναπαράστασή του, γίνεται άλλοτε όπλο και άλλοτε εμπόδιο σε αυτή τη μάχη. Σε αυτό το πεδίο, αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται χθες, σήμερα και πάντα, εδώ και παντού, στρατηγικές εξουσίας.

Μέσα στις στρατηγικές εξουσίας, η ψευδής συνείδηση διεκδικεί τον πρώτο ρόλο. Ως παραποιημένος κόσμος, ως στρεβλή καταγραφή, ως παραμορφωμένη αποτύπωση, μεθοδεύει την κυριαρχία της, προβάλλοντας τον εαυτό της, ως τη μόνη αλήθεια. Μια αλήθεια που πασχίζει να είναι αρεστή στις ανεδαφικές επιθυμίες και αθεμελίωτες προσδοκίες. Αυτό είναι το μέτρο της.

 Ο εσχατολογικός της λόγος, αγνοεί τη βιωμένη ζωή και αναιρεί τη διαλεκτική της υπόσταση. Αντιστρατεύεται βίαια κάθε κριτική εναντίωση στο εξουσιαστικό της σχέδιο. Αναζήτηση, αμφιβολία, κριτική σκέψη και κριτική συνείδηση, ορθός λόγος, κανόνας και νόμος, προκαλούν τρόμο σε κάθε ψευδή συνείδηση, στους φορείς και στους εκφραστές της.

Η ψευδής συνείδηση είναι η αιτία και το αποτέλεσμα της χειραγώγησης και του λαϊκισμού. Η τροπή της συνείδησης σε ψευδή συνείδηση είναι από μόνη της μια χειραγώγηση. Αυτοχειραγωγείται και χειραγωγεί. Μακριά από τον πραγματικό κόσμο, κατασκευάζει μέσα από τη χειραγώγηση, την παραπλάνηση και το λαϊκισμό, έναν κόσμο εξουσίας. Και μαζί ένα πεδίο εύκολης και ανεμπόδιστης άσκησής της. Η περίτεχνη μεταμφίεση της ψευδούς συνείδησης σε πολιτική, η αναγωγή σε μια ανώτερη σφαίρα σύνθετης εξουσιαστικότητας, εκφράζεται στο καθημερινό πεδίο, ως λαϊκισμός και νέοδημαγωγία. Μεταπλάθεται σε αντίληψη εξουσίας και αλαζονικό δημόσιο ύφος. Παίρνει τη μορφή κομματικών διακηρύξεων. Γίνεται πολιτικό πρόγραμμα. Διεκδικεί το μέλλον.

Η ψευδής συνείδηση δεν είναι θεωρία. Μην την ψάχνετε στα βιβλία. Ζει ανάμεσά μας. Αυτοπροβάλλεται στους δρόμους. Αυτοθαυμάζεται στις πλατείες. Κομπορρημονεί στη Βουλή.

* Ένα κείμενο που αναρτήθηκε στο www.lefteriskousoulis.gr και φιλοξενήθηκε στο Βήμα της Κυριακής (23-6-2013)

Για την ΕΡΤ

 

Του Χάρη Ανδρεόπουλου

 Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπισθεί τις γνωστές σε όλους μας φαυλότητες στη λειτουργία της δημόσιας επιχειρήσεως που λέγεται «ΕΡΤ Α.Ε», φαυλότητες που έχουν τη σφραγίδα των κυβερνητικών παρατάξεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εκπρόσωποί τους την διοίκησαν και ποιοί άλλοι απ' αυτούς είναι οι υπεύθυνοι για τα – όποια – δεινά μέχρι σήμερα μαστίζουν τη κρατική τηλεόραση (ΝΕΤ, ΕΤ -1, ΕΤ – 3) και το κρατικό ραδιόφωνο (Ε.ΡΑ.);

Ομολογώ ότι τα συναισθήματα που με κατακλύζουν για τη κυβερνητική απόφαση να μπεί λουκέτο στην ΕΡΤ, ως πολίτη και σαν παλαιό επαγγελματία δημοσιογράφο του ιδιωτικού τομέα, είναι διφορούμενα. Από τη μία δεν μπορώ να παραβλέψω το πανθομολογούμενο πλέον καθεστώς της αδιαφάνειας και τις συνθήκες αναξιοκρατίας με τις οποίες η ΕΡΤ λειτούργησε επί έτη συναπτά, ούτε τις τεράστιες σπατάλες που προκλήθηκαν από τη κακοδιαχείρισή της. Συνεπώς, όχι μόνο δεν είμαι αντίθετος στη διενέργεια διαχειριστικών ελέγχων για να αποκαλυφθούν τα όποια οικονομικά σκάνδαλα, οι συντελεσθείσες παρανομίες σε θέματα προσλήψεων, κ.λ.π,, και να καταλογισθούν στους υπαιτίους οι ευθύνες, αλλά το θεωρώ επιτακτική ανάγκη. Από την άλλη, όμως, δυσκολεύομαι να αποδεχθώ την ακραία συμπεριφορά της κυβερνήσεως, όπως εκδηλώθηκε με το κατέβασμα των διακοπτών λειτουργίας των πομπών της ΕΡΤ. Δεν θέτεις – επειδή απέτυχες να (επι-) βάλεις τάξη – εκτός λειτουργίας το κρατικό κανάλι. Δεν αφήνεις – για λόγους εθνικούς – τους Ελληνες χωρίς υπεύθυνη ενημέρωση – πληροφόρηση, έρμαια σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς διαύλους ανυπόληπτης και ανεύθυνης ειδησεογραφίας.

Για τους λόγους αυτούς λέω ναι, στη εξυγίανση, αλλά με την ΕΡΤ ανοικτή. Υπερασπίζομαι μετά πάθους την ανάγκη να υπάρχει και να λειτουργεί μια υγιής επιχειρηματικά δημόσια τηλεόραση, την οποία φαντάζομαι όχι μόνο ως φορέα ειδησεογραφίας και ψυχαγωγίας, αλλά ως φορέα Πολιτισμού και Παιδείας. Θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο αυτό – της ποιοτικής αναβαθμίσεως του προγράμματος λειτουργίας της ΕΡΤ – έγιναν σημαντικά βήματα.

Χαίρομαι να βλέπω τις «Ανιχνεύσεις» του Παντελή Σαββίδη (ΕΤ – 3) και να τον ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Χρήστο Γιανναρά, έναν Γιώργο Γραμματικάκη και το καθηγητικό δυναμικό του ΑΠΘ. Χαίρομαι, επίσης, να παρακολουθώ τα «Ακρα» (ΝΕΤ) της Βίκυς Φλέσσα και να την ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Στέλιο Ράμφο, ένα Θεοδόση Τάσιο, μ΄ έναν Γιώργο Μπαμπινιώτη. Χαίρομαι να βλέπω τα «Αληθινά Σενάρια» του Νίκου Ασλανίδη (ΕΤ – 3), τις μοναδικές στο είδος τους εκπομπές «Ο τόπος και το τραγούδι του» του Τάσου Μελίκη (ΕΤ – 3) και την «Κυριακή στο χωριό» της Μάρνης Χατζηεμμανουλ (ΕΤ -3), γιατί παρακολουθώντας τες βιώνω την μαγευτική ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό. Χαίρομαι να βλέπω τα «Ταξίδια» της Μάγιας Τσόκλη (ΕΤ -1) γιατί με ταξιδεύει στο πλανήτη γη. Χαίρομαι να βλέπω τις «Ιστορικές Αναδρομές» του Γιάννη Τζαννετάκου (ΕΤ – 1) γιατί μαθαίνω σημαντικές, άγνωστες στην επίσημη ιστοριογραφία πτυχές της νεώτερης Ιστορίας.

Χαίρομαι να βλέπω (μέσω των αναμεταδόσεων της ΕΤ – 3) τις Θείες Λειτουργίες στον Αϊ – Γιώργη, στο Φανάρι και στη Παναγία Σουμελά, γιατί ακούγοντας τη φωνή του Πατριάρχη θυμάμαι ότι υπάρχει για τον Ελληνισμό ένα μεγαλύτερο της σημερινής κρατικής μας οντότητας μέγεθος που λέγεται Γένος, Ρωμιοσύνη. Χαίρομαι, τέλος, να βλέπω το σεμνό δημοσιογράφο, τον φίλο μου, ανταποκριτή της ΕΤ – 3 Βαγγέλη Μητσούσια να μας ταξιδεύει στη θεσσαλική γή, αναδεικνύοντας τις ομορφιές της, αλλά και εντοπίζοντας τα προβλήματα που απασχολούν τους κατοίκους της.

Η ΕΡΤ πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Να εξυγιανθεί, καμμιά αντίρρηση. Αλλά χωρίς λουκέτο – γιατί στη προκειμένη περίπτωση το λουκέτο δεν αποτελεί λύση, αλλά κόλαφο, όχι μόνο για το ανίκανο πολιτικό μας σύστημα, αλλά για την ίδια τη ελληνική κοινωνία.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

 

Της Αγγελικής Φατούρου*

Η πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία στις Εξετάσεις δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Αποτελούσε τη συμπύκνωση, προέκταση και κατάθεση της αγωνίας χιλιάδων εκπαιδευτικών που βλέπουν το Δημόσιο σχολείο να απαξιώνεται, το μισθό και τη σύνταξη να σφαγιάζονται και τις σταθερές εργασιακές σχέσεις να καίγονται στην πυρά.

Στην ουσία, η πρόταση για απεργία στις εξετάσεις, που κατατέθηκε πρώτα από τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις [25/4 δημόσια και στο ΔΣ της ΟΛΜΕ], ήταν το ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής ενός ιστορικού κλάδου, που είδε, ιδιαίτερα την τελευταία τριετία, το δημόσιο σχολείο να διαλύεται, τα εισοδήματά του να μειώνονται κατά 40%, το μέλλον του στο Δημόσιο Σχολείο να είναι επισφαλές [με τις απολύσεις και τις αναγκαστικές μεταθέσεις], το φάντασμα της γενικευμένης απομόρφωσης να απειλεί ένα μεγάλο μέρος του μαθητικού πληθυσμού και μια νεολαία να σέρνεται καταδικασμένη στην αμάθεια, την ανεργία και την κακοπληρωμένη εργασία, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, χωρίς παρόν και μέλλον. Ως εκ τούτου η απεργία ήταν ΔΙΚΑΙΗ.

Η κυβέρνηση Σαμαρά, έχοντας στο πλευρό της ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜ.ΑΡ, Χρυσή Αυγή και ΜΜΕ έδειξε για άλλη μια φορά, ακόμα πιο αποκρουστικά, το αντιλαϊκό, αυταρχικό πρόσωπό της. Εντός και εκτός Ελλάδας, ο Σαμαράς, στο ρόλο νέας Θάτσερ, επιδιώκει να συνδυάσει τη νέα φτώχεια με την άγρια καταστολή. Με την πρωτοφανή απόφαση για προληπτική επιστράτευση 85.000 καθηγητών, η κατασταλτική πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά,σε συνέχεια των ανάλογων μέχρι σήμερα πρακτικών της, επιβάλλει τον αυταρχισμό σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και το βάθεμα του πολιτικού εκφασισμού (πχ Σκουριές, ΠΟΕ – ΟΤΑ, εργαζόμενοι ΜΕΤΡΟ, ναυτεργάτες κλπ), στοχοποιώντας την αγωνιζόμενη Αριστερά και τα Συνδικάτα που διεκδικούν. 

Ανοιχτά υπονομευτικό, έως και απεργοσπαστικό ρόλο, στην προτεινόμενη απεργία έπαιξαν και οι ηγεσίες των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, με δηλώσεις και πράξεις τους, με αποκορύφωμα την άρνησή τους να κηρύξουν πανεθνική απεργία στις 17/5. Οι κρατικοί συνδικαλιστές, πρωτίστως των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, έδωσαν χέρι βοήθειας στην κυβέρνηση στην πιο κρίσιμη στιγμή του αγώνα μας, ακόμα και στις Ομοσπονδίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που -εκτός της ΔΟΕ- ΚΑΜΙΑ δεν προκήρυξε απεργία για τις 17/5 όπως επίμονα ζητούσε η ΟΛΜΕ [με απόφασή της από την Παρασκευή 10/5].
Αρωγός της άθλιας και βάρβαρης πολιτικής της ΝΔ και της τρικομματικής συμπαιγνίας έγινε αντικειμενικά η ηγεσία του ΚΚΕ που με την κατεύθυνση και την πρακτική της [βλ. προτάσεις ΠΑΜΕ για 48ωρη απεργία εκτός εξετάσεων, δηλώσεις Σοφιανού στο ΜΕΓΚΑ ότι δεν πρέπει να γίνει απεργία στις εξετάσεις, μάλιστα με επιχειρήματα από το βαρύ οπλοστάσιο του αντίπαλου μπλοκ, όλες οι κινήσεις τους μέχρι και τις ΓΣ των ΕΛΜΕ, το γεγονός ότι ούτε μια Ομοσπονδία ελεγχόμενη από το ΠΑΜΕ δεν προκήρυξε ούτε απεργία, ούτε στάση εργασίας, ούτε καν συλλαλητήριο για τις 17/5, κλπ] και το σεχταριστικό – διασπαστικό της ρόλο λειτουργεί υπονομευτικά στην ενότητα των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος. 
Αντίστοιχα ο ΣΥΡΙΖΑ δια του προέδρου του αρνήθηκε μέχρι τέλους να καλύψει με δήλωσή του την έμπρακτη υποστήριξή του τόσο στην απόφασή μας για απεργία ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ, όσο και κυρίως στο σπάσιμο της επιστράτευσης μέσω της απεργίας και τελικά με κεντρική του απόφαση "απέσυρε" τους συνδικαλιστές του προέδρους των ΕΛΜΕ από την υλοποίηση της απεργίας, η οποία είχε αποφασιστεί από το 92% των ΕΛΜΕ, με παρουσία στις μαζικές γενικές συνελεύσεις που προηγήθηκαν πάνω από 20.000 εκπαιδευτικών. Η πολιτική του "ώριμου φρούτου" και της υποταγής στο συντηρητισμό της εν δυνάμει εκλογικής του πελατείας δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά και την παράδοση των εργατικών-πολιτικών και κοινωνικών αγώνων του τόπου μας. Αποκαλύπτεται, έτσι, και η πραγματική φυσιογνωμία και ο ρόλος του κόμματος αυτού.

Εμείς επιμείναμε μέχρι τέλους στην πραγματοποίηση της απεργίας, θεωρώντας ότι οι πολιτικοί και κοινωνικοί όροι θα διαμορφώνονται ραγδαία μέχρι και την Παρασκευή το πρωί, θέτοντας σαν κεντρικό ζήτημα ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να ανατρέψουμε μια κεντρικά ειλημμένη απόφαση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και των συνδικαλιστών τους. 

Αλλά τίποτε δεν τέλειωσε! Η υπόθεση της εκπαίδευσης και των αγώνων των εκπαιδευτικών αφορά την κοινωνία, όλο το εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και την Αριστερά. Με την ανεργία να καλπάζει, τις μαζικές απολύσεις να πλήττουν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια των εργαζομένων, τη δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία να καταρρέουν, την κρατική βία και τρομοκρατία να θεριεύουν μόνο ένας δρόμος απομένει, αυτός της μαζικής αντίστασης.

Ο αγώνας είναι πολιτικός, ενάντια στο σύνολο των μνημονιακών μέτρων και της πολιτικής κυβέρνησης-Ευρωπαϊκής Ένωσης -ΔΝΤ, στρέφεται ενάντια στην πολιτική βαρβαρότητα, τον αυταρχισμό και την εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό, αφορά την Παιδεία, την εργασία και τη Δημοκρατία. Η αντίσταση και η ανατροπή της βάρβαρης αυτής πολιτικής αποτελεί υπόθεση όλου του λαού. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο και κανείς δεν μπορεί μόνος του να σταματήσει τη λαίλαπα της αντιλαϊκής πολιτικής τους. ΕΝΙΑΙΟΣ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΠΑΛΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ πρέπει να είναι η απάντησή μας και σ΄αυτήν την κατεύθυνση θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.

 

* ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΑΤΟΥΡΟΥ,μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ

17-5-2013

Σημείωση: Θα δημοσιευθεί στην αυριανή 'ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ"