Η ληστεία ως επένδυση

Του Περικλή Κοροβέση*

Αν κάποιος προσεκτικός αναγνώστης με γερή μνήμη ανακαλέσει τις κατά καιρούς δηλώσεις των πολιτικών, θα βρει πολλές αντιφάσεις και αντινομίες. Αλλά δεν μπορούν πάντα να έχουν ακρίβεια. Αυτή είναι δουλειά επαγγελματιών του κλάδου μας που κρατούν αρχεία και τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Αλλοτε χρησιμοποιούν τα αρχεία τους και άλλοτε τα αποσιωπούν, ανάλογα με ποια πολιτική παράταξη υποστηρίζουν.

Το τέλος της Αριστεράς όπως την ξέραμε

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους…»

[Από το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου του Μπέρτολτ Μπρεχτ]

Όπως όλα δείχνουν, η υπαρκτή πλέον Δύση είναι ένα μόρφωμα εχθρικό προς την παραδοσιακή ευρωπαϊκή κουλτούρα, τις ελληνο-ρωμαϊκές αξίες και τα μεγάλα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα που γέννησαν αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «δυτικό πολιτισμό» (αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις εδώ).

Συνέχεια →

Η Εκκλησία δεν ζει για τον εαυτό της

Συνεύντευξη του Πέτρου Βασιλειάδη* στον Αντώνη Παγκρατή

Ίσως η πιο δύσκολη και απαιτητική συνέντευξη, που ευγενικά μου ζήτησε ο δημοσιογράφος της Καθημερινής Αντώνης Παγκράτης (παραχωρήθηκε κάπου στο…Παγκράτι στις 30 Νοεμβρίου 2018, και δημοσιεύεται με αυτό τον τίτλο στις 18 Αυγούστου 2019)

Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας είναι η θρησκεία, συνήθως όμως οι διανοούμενοι στην Ελλάδα την παραμελούν.

Συνέχεια →

“Ηθικές” ιστορίες

Του Θανάση Σκαμνάκη

Η Κυριακή των εκλογών προκαλεί αμηχανία αν σκοπεύεις να γράψεις ένα άρθρο, καθώς κάθε σχόλιο καθίσταται ανεπίκαιρο μέσα σε λίγες ώρες.

Να μιλήσεις για το γεγονός των εκλογών; Έχουν τελειώσει, αλλά όχι ακόμα. Να μιλήσεις για άλλα; Πως μπορείς να παρακάμψεις το κύριο;

Επί πλέον, ακόμα κι αν οι εκλογές είναι σαν τις σημερινές, τόσο ψοφοδεείς που κινδυνεύεις να τις μπερδέψεις, το μεγάλο μερίδιο της προσοχής είναι στραμμένο στο αποτέλεσμα και στα όσα συνεπάγεται.

Συνέχεια →

Ο συνδικαλισμός της καλτσοδέτας

Της Nίνας Γεωργιάδου*

Για να μην αναρωτιέται κανείς αν ο τίτλος αποτελεί άστοχο ευφυολόγημα, να δώσουμε από την αρχή την ιστορική και γλωσσολογική του ερμηνεία.

Στη δεκαετία του ’80 και στις μεγάλες απεργίες των ναυτεργατών και λεμενεργατών του Λίβερπουλ, εμφανίστηκαν αρκετοί εργατοπατέρες, «συνδικαλιστές» κομψών αναδιπλώσεων ή άκομψων συναλλαγών, που επεχείρησαν με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι ­αυτή την παγκοσμίως γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδο­ να αποδυναμώσουν, να «συνετίσουν» και εν τέλει να εκφυλίσουν ένα απεργιακό κίνημα πολλών μηνών, που αφορούσε κυριολεκτικά στην επιβίωση χιλιάδων ανθρώπων. Aνάμεσα σ’ αυτό το κονκλάβιο των κατ’ ευφημισμό συνδικαλιστών κι ένα πρωτοπαλλήκαρο, ονόματι Garter (garter=καλτσοδέτα) που κατά δυστυχή σύμπτωση, ταύτισε την ελαστικότητα του ονόματός του με την ελαστική συνείδηση, κληροδοτώντας μας ένα συνδικαλιστικό νεολογισμό.

Aπό τότε, όσοι μασκαρεύονται συνδικαλιστές, φορώντας την εσθήτα του εργατοπατέρα πάνω από το κουστούμι του εκκολαπτόμενου πολιτικάντη και του κομματικού φερέφωνου, ταξινομούνται δικαιωματικά στη Συνομοταξία των συνδικαλιστών της καλτσοδέτας.

Συνέχεια →

Σφαλτσοσφυρίγματα καὶ ἐξαχρείωση

Τοῦ Κώστα Καμαριάρη*

Θὰ φανεῖ παράξενο, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἡ διαιτησία δείκτης κοινωνικῆς καὶ πολιτισμικῆς χρεωκοπίας. Μπορεῖ τὰ μνημόνια νὰ «ἔφυγαν», ὅπως λένε οἱ Συριζαῖοι, ἀλλὰ ἡ ἐξαχρείωση τῶν πάντων παραμένει. Στὸ «προϊστορικὸ» καὶ δικτατορικότατο 1970, τὸ ἑλληνικὸ ποδόσφαιρο «θεωροῦσε» φυσιολογικὸ νὰ ἔχει ξένους διαιτητὲς στοὺς ἀγῶνες του. Πέρασε μισὸς αἰώνας καὶ πάλι εἴμαστε στὴν ἴδια κατάσταση. Τυχαῖο; Ὅμως καὶ στὸ ἄλλο αθλημα ποὺ ὅλοι θεωροῦν «Ἐθνικὸ Κεφάλαιο», τὸ μπάσκετ, ἡ μία ἀπὸ τὶς δύο ὁμάδες, (ὁ Ὀλυμπιακὸς τῶν Ἀγγελόπουλων τῆς Χαλυβουργικῆς), ἀπειλεῖ νὰ φύγει ἀπὸ τὸ Πρωτάθλημα ἂν δὲν ἔρθουν ξένοι διαιτητές.

Συνέχεια →