Δίψα και πίκρα!… και ο ξυπόλυτος δάσκαλος

(+) Του Γιώργου Υφαντή*

Μικρασία. Αύγουστος 1922. Βαδίζοντας προς το Σαλιχλί, μέρα και νύχτα, χωρίς κουραμάνα αλλά προπάντων χωρίς νερό, που ήταν ο μεγάλος κίνδυνος, βρήκαμε, κατά τα μεσάνυχτα, μια λούτσα και μέσα σ’ αυτή βουβάλια. Βουτάμε τα παγούρια στις γούβες της λούτσας και πήραμε λίγο νερό. Δεν πίνονταν, γιατί βρωμούσε. Έβαλα γάζα και ρούφηξα λίγο και κρατούσα ανοιχτό το στόμα να φεύγει η βρώμα και να μην ξεράσω, αν και το στομάχι ήταν αδειανό.

Κατά το κολατσιό, φτάσαμε 5-6 χιλιόμετρα έξω απ’ το χωριό και ξεφορτώσαμε λίγο πάνω απ’ τη σιδηροδρομική γραμμή. Ένας στρατιώτης θα πήγαινε κάπου για νερό. Του ’δωσα το παγούρι μου κι ακούμπησα σ’ ένα σακί. Αποκοιμήθηκα αμέσως.

Συνέχεια →

Ο ΑΝΑΠΟΔΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ

Της Μαρίας Σταματιάδου*

Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι το αταίριαστο ταιριάζει με τον εαυτό του. (Ηράκλειτος)

Πάντα ήμουν α-ταίριαστη… όχι μόνον με κάποιους ανθρώπους, αλλά σχεδόν με τα πάντα: στη βιολογική οικογένειά μου δεν ταίριαζα με κανέναν (ήμουν «το παιδί από άλλο ανέκδοτο», που δεν συμμερίστηκε και δεν δικαίωσε κανένα όνειρο γονιών και συγγενών), στο σχολείο δεν ταίριαζα με κανένα παιδί και με κανέναν δάσκαλο ενώ στη μετέπειτα – ενήλικη – ζωή μου δεν ταίριαζα με τίποτα! Καμία έκφανση του κόσμου τούτου δεν μπορούσε να «κουμπώσει» σε κάτι αυθεντικά δικό μου.

Αυτή είναι μια αλήθεια, την οποία ήξερα από πάντα, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει από πάντα. Αυτό μεταφραζόταν κατ’ αρχήν σε πολύ πόνο, σε βίωση αδικίας και σε ενοχές χωρίς προσανατολισμό. Επιπλέον – και αυτό ήταν το χειρότερο – η προσποίηση είχε γίνει καθημερινότητά μου και σχεδόν δεύτερη φύση μου, καθώς έπρεπε να συμβιώσω με τους «άλλους» σε κάποια πλαίσια, οικογενειακά, κοινωνικά, επαγγελματικά…

Συνέχεια →

Νίνο Ρότα, η άλλη όψη του μεγάλου κινηματογραφικού συνθέτη

Της Ρενέ Νικολάου*

Τα μουσικά του θέματα ταξιδεύουν ανεξίτηλα στο χρόνο και μας φέρνουν εικόνες μιας εποχής που είχε δικαίωμα να ονειρεύεται. Το στυλ του χαρακτηρίζεται από ένα καλώς ορισμένο χιούμορ που αγγίζει τα όρια της σάτυρας. Αποφεύγοντας τη συναισθηματική υπερβολή, η αίσθηση του παραλόγου είναι εμφανής. Ποιος ήταν όμως στην πραγματικότητα ο Νίνο Ρότα;

Ο βραβευμένος με όσκαρ ιταλός συνθέτης Νίνο Ρότα, (Giovanni Rota Rinaldi) γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1911 στο Μιλάνο από γονείς μουσικούς.

Κατεξοχήν κινηματογραφικός συνθέτης, μας έχει χαρίσει πολλά από τα ωραιότερα μουσικά θέματα που καθιέρωσαν ένα νέο είδος μουσικής στο κινηματογραφικό στερέωμα, το soundtrack.

Συνέχεια →

Για τον Νίκο Καρούζο

(+) Του Ηλία Πετρόπουλου

Μὲ τὸν ἀξέχαστο Νῖκο Καροῦζο εἴμασταν φιλαράκια. Ὁ Καροῦζος μίλαγε (ἤ, μᾶλλον ἀγόρευε) ὑπέροχα. Ὅταν ἤθελα νὰ τὸν ἀκούσω, κατηφόριζα ὡς τοῦ Λουμίδη, ὅπου ἦταν βέβαιο πώς θὰ τὸν εὕρισκα πάντα ἐκεῖ. Κάποτε-κάποτε, καταλήγαμε σὲ καμιὰ ταβέρνα. Ὁ Καροῦζος, πρὶν ἀρχίσει νὰ πίνει, ἔτρωγε στὰ γεμάτα. Ἔτρωγε σιωπηλός. Μετὰ ζήταγε ἂπ’ τὸ γκαρσόνι νὰ μάσει τὰ μπάζα, δηλαδὴ τὰἄδεια πιάτα καὶ τὰ πιρούνια. Καί, τότε, μόνον τότε, ξεκίναγε νὰ πίνει καὶ νὰ μιλάει. Ὁ Καροῦζος ἦταν ὡραῖος ἄντρας, ἀλλὰ δὲν τόξερε. Εἶχε μεγάλη μόρφωση καὶ ἀκόμη μεγαλύτερη πνευματικότητα. Μίλαγε ἐπὶ παντὸς θέματος: ἀπὸ τὰ ποιήματα τοῦ Καβάφη μέχρι τὴν ζωγραφική τοῦ Δέρπαπα. Καὶ ὅταν μίλαγε, ἦταν σχεδὸν γοητευτικός.

Συνέχεια →

Εκ βαθέων και περί μιας αδιόρατης μελαγχολίας μου

(+) Του Γιώργου Αλεξάνδρου

Τον τελευταίο καιρό με έχει κυριεύσει μία διάχυτη μελαγχολία. Μελαγχολία που φτάνει κάποιες στιγμές σε όρια ελαφρού πανικού ή απόγνωσης!

Λοιπόν χρειάζομαι ψυχαναλυτή; Δεν είχα ποτέ πρόβλημα να κοιταχτώ μέσα από κάποιον ειδικό όταν νοιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά! Βέβαια υπάρχει και το γενικότερο οικονομικό! Κοστίζει αρκετά!

«Πενία» τέχνας κατεργάζεται: Να που υπάρχει και το μοντέλο της αυτοανάλυσης! Κάθομαι και ψάχνω τον εαυτό μου.

Εν τάξει έχω κάποια σχετικά σοβαρά προβλήματα υγείας! Καιρό τώρα τα έχω έ και λοιπόν; Κι άλλες φορές στην ζωή μου είχα κι όμως εύρισκα δύναμη! Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα!

Συνέχεια →

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΗΣ

Του Δημήτρη Μαυρόπουλου*

Ὁ Δημήτρης Κουτρουμπῆς ὑπῆρξε ἕνα ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο στὰ θεολογικὰ πράγματα κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ 20oῦ  αἰώνα, ἔχοντας συμβάλλει οὐσιαστικὰ  γιὰ  τὴν ἐπανεύρεση τῆς θεολογικῆς καὶ πνευματικῆς ἀλήθειας τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης, ποὺ ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα εἶχε ἀρχίσει νὰ  γλυστράει σὲ ἀκαδημαϊσμό, σχολαστικισμὸ καὶ  εὐσεβισμό. Εἶναι δύσκολο νὰ μιλήσει κανεὶς γι’ αὐτὀν, δυσκολότερο νὰ τὸν σκιαγραφήσει. Πρόσωπο κάπως ἀντιλεγόμενο, ἀπὸ ἄλλους τιμήθηκε ὡς αὐθεντία καὶ ἀπὸ ἄλλους λοιδορήθηκε ὡς «σπερμολόγος»· ἄλλοι τὸν ἀγάπησαν γιὰ τὴν ἀλήθεια του καὶ τὴν καλοσύνη του καὶ ἄλλοι ἀντέδρασαν ἐξαιτίας τῆς παρρησίας του.

Κατόρθωσε να συναντηθεῖ, μέσα ἀπὸ  τὴν προσωπική του πορεία καὶ τὶς ἀναζητήσεις του, μὲ μεγάλα πνευματικὰ ρεύματα καὶ παραδόσεις, νὰ ἀντλήσει, ὅπως ἡ μέλισσα, ὅσους καλοὺς χυμούς, καὶ νὰ ὁλοκληρωθεῖ μἐσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία στὴν ὁποία γεννήθηκε καὶ παραδόθηκε.

Συνέχεια →

Ο Άγνωστος στρατιώτης …. Ευάγγ. Κλωνής 

(Η μετάφραση από το Esquire είναι) του Θοδωρή Γεωργακόπουλου*

 Είναι ίσως η διασημότερη φωτογραφία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, τραβηγμένη από τον σπουδαίο Γιουτζίν Σμιθ. Δείχνει καλύτερα από κάθε άλλη τη γενναιότητα και το θάρρος του ανώνυμου Αμερικάνου φαντάρου που πολέμησε για την ελευθερία. Με το τσιγάρο να κρέμεται μάγκικα στα χείλη, και με ένα βλέμμα που τσακίζει κόκαλα, αυτός ο στρατιώτης έγινε το σύμβολο της Μεγαλύτερης Γενιάς των Αμερικάνων. Αυτός ο στρατιώτης, όμως, δεν είναι Αμερικανός.

Συνέχεια →