Ερήμην κάθε πολιτικής διαδικασίας

 

Tου Χρήστου Γιανναρά

 

Γιατί άραγε η κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου ευνοεί απροκάλυπτα τον πανικό στην ελλαδική κοινωνία; Η εύνοια του πανικού γίνεται εξόφθαλμη και μετρητή στα δελτία ειδήσεων των κρατικών καναλιών (είναι το βασικό μέσο κάθε κυβέρνησης για τη διαμόρφωση της ψυχολογίας των μαζών):

Πόσος τηλεοπτικός χρόνος διατίθεται για τη διεκτραγώδηση του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας, του πνιγμού που μας επιβάλλουν οι διεθνείς αγορές, της άρνησης ή της αδυναμίας των Ευρωπαίων εταίρων μας να στηρίξουν την ελλαδική οικονομία; Ποια διασταύρωση γίνεται, ποιος έλεγχος αξιοπιστίας του καταιγισμού απαισιόδοξων προβλέψεων από αναλυτές ή πολιτικούς διαχειριστές της διεθνούς οικονομίας; Γιατί απουσιάζει εντυπωσιακά από τα κρατικά κανάλια κάθε ενδεχομένως ενθαρρυντική (σοβαρή και έγκυρη) ανάλυση πολιτικών προτάσεων ή των κοινωνικών δυνατοτήτων για ενεργό, παλλαϊκή αντίδραση στη χρεοκοπία;

Το αποτέλεσμα της κυβερνητικής αβελτηρίας ή θελημένης πολιτικής είναι, να έχει ο πανικός παραλύσει τόσο τον ψυχισμό των πολιτών όσο και την αγορά. Γιατί ο πανικός γεννάει (πάντοτε) όργιο φημών: Σχεδόν ο κάθε πολίτης έχει «πληροφορηθεί» από κάποια «έγκυρη πηγή» ότι το έλλειμμα δεν είναι 13,7% του ΑΕΠ, αλλά 16%, ότι το εξωτερικό χρέος δεν είναι 370 δισ., αλλά τουλάχιστον 600, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτό το ιλιγγιώδες ποσό, τα χρέη δημόσιων οργανισμών. Οργιάζουν οι φήμες ότι σε λίγο οι Τράπεζες δεν θα έχουν ρευστό για να αποδώσουν στους καταθέτες ή ότι το χρεοκοπημένο κράτος θα υποχρεωθεί να δημεύσει τις καταθέσεις, ενδεχόμενο που προκαλεί τη φυγή από τη χώρα (ή τη φύλαξη «κάτω από το στρώμα») πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.

Τέτοιες φήμες μοιάζει να συζητούνται σε κάθε γωνιά της χώρας – σε καφενεία, παρέες, λεωφορεία, λαϊκές αγορές, συμπτωματικές συναντήσεις στους δρόμους. Ο πανικός μεταδίνεται σαν τη φωτιά στο δάσος, πολλοί περιμένουν το αναπότρεπτο: ότι θα αρχίσουν να λεηλατούνται υπεραγορές τροφίμων, να ληστεύονται άνθρωποι μέρα μεσημέρι δημόσια, να αφαιρείται η ζωή για είκοσι ευρώ. Πανικοβάλλει το ερώτημα: σε τι θα διστάσουν ενάμισι εκατομμύριο μετανάστες όταν πρώτοι καταληφθούν από την απόγνωση που γεννάει η πείνα, τι θα συμβεί αν το κράτος καθυστερήσει την πληρωμή μισθών και συντάξεων για δύο ή τρεις μήνες, όπως κάνει, χρόνια τώρα, με τους συμβασιούχους;

Αυτόν τον δεδομένο ευφάνταστο πανικό η κυβέρνηση θέλει να τον αγνοεί σκόπιμα ή επιπόλαια ή από κουφόνοια. Δεν διανοείται να αντιτάξει την εγκυρότητα και την πειθώ της ειλικρίνειας στους φόβους και στη φημολογία που παραλύουν την ελλαδική κοινωνία. Αλλά ποιος από την κυβέρνηση να αναλάβει τέτοιο εγχείρημα; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ολοφάνερα δεν επαρκεί, καμιάν επίσημη εμφάνισή του για παροχή ενθαρρυντικών διαβεβαιώσεων δεν θα την πάρουν οι άνθρωποι στα σοβαρά. Ο ευφυέστατος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έχει τόσες φορές (απειράριθμες) εκτεθεί (ή, σωστότερα, διασυρθεί) με παλινωδίες, αυτοαναιρέσεις, κραυγαλέα ασυνέπεια και απόλυτη έλλειψη ψυχραιμίας, ώστε έχει φτάσει να αποτελεί παραδειγματική περίπτωση αναξιοπιστίας. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ευγενέστατο πρωτοεμφανιζόμενο βλάστημα, δίνει περισσότερο την εικόνα μεταπτυχιακού φοιτητή ασκούμενου στην πρακτική της ειδικότητάς του, παρά ανθρώπου ικανού να εκφέρει λόγο αδέσμευτο από την προτεραιότητα εξυπηρέτησης εντυπώσεων. Κάτι ανάλογο και ο υπουργός Οικονομικών.

Επιπλέον, το πιθανότερο είναι να έχουν και τα κυβερνητικά στελέχη τα ίδια με τον μέσο πολίτη κενά πληροφόρησης. Μάλλον δεν πρόκειται ποτέ κανείς να μάθει τους λόγους που ανάγκασαν τον Κ. Καραμανλή, τον βραχύ, να παραιτηθεί έντρομος από κάθε απόπειρα αντίστασης στη φανερά επερχόμενη χρεοκοπία. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ τις διεργασίες που οδήγησαν στη σκανδαλώδη ανατροπή κριτηρίων και αξιολογήσεων προκειμένου να εκλεγεί στην αρχηγία του κόμματός του ο σημερινός πρωθυπουργός. Ούτε τα υψηλότερα κυβερνητικά στελέχη δεν θα μάθουν ποτέ, από πού ανασύρθηκε ο παντελώς άγνωστος στον δημόσιο βίο Δημ. Δρούτσας για να του ανατεθεί ποιο; Το υπουργείο Εξωτερικών! Θα μείνει μάλλον για πάντα άγνωστο το γιατί, σε ώρες που η Ελλάδα παλεύει απεγνωσμένα να σωθεί με οποιοδήποτε τρόπο από την επίσημη κήρυξη πτώχευσης και στάσης πληρωμών, ο Δ. Δρούτσας συνάπτει «ιστορικής σημασίας συμφωνία» με την Τουρκία για την «εντατικοποίηση των διερευνητικών επαφών για το Αιγαίο», ενώ έχει παράλληλα επανενεργοποιηθεί, για επίσπευση «λύσης» του «Μακεδονικού», ο αυλοθεράπων του Πενταγώνου Μάθιου Νίμιτς.

Έχουμε οδυνηρά κενά πληροφόρησης για τις καίριες αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην κάθε πολιτικής διαδικασίας. Κρίνεται η επιβίωσή μας, ο ενδεχόμενος ή όχι ξεριζωμός και η προσφυγιά κάποιων από μας, αν θα έχουμε αύριο ψωμί και πολιτική ανεξαρτησία. Και παγιδευόμαστε από τα κρατικά δελτία ειδήσεων και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις σε έναν πανικό που αφορά ίσως σε παραπλανητικό εντοπισμό της συμφοράς μας: Δεν είναι η οικονομική χρεοκοπία η κυρίως απειλή, η χρεοκοπία είναι (ίσως) η τεχνητή συνθήκη για να «τακτοποιηθούν» οι διακηρυγμένες ως πρωταρχικές επιδιώξεις των «συμμάχων» μας: Να κλείσει το Κυπριακό, να κλείσει το «Μακεδονικό», να μοιραστεί το Αιγαίο και η Θράκη.

Αυτό το «ίσως» είναι, ασφαλώς, προϊόν του πανικού μας, αλλά προϊόν με τετράγωνη λογική, όχι επιπόλαιο σκεύασμα «συνωμοσιολογίας». Η λογική λέει ότι με την Ελλάδα ξέγνοιαστη, έστω χάρη σε ψευδαισθήσεις σιγουριάς (μια και ανήκει στο «κλαμπ του ευρώ») τα συμφέροντα κάποιων «συμμάχων» της δεν προωθούνται. Με την Ελλάδα οικονομικά κατεστραμμένη και πανικόβλητη, όλα είναι δυνατά.

Γι' αυτό, ακόμα και οι εναπομείναντες θαυμαστές του κορυφαίου ταλαντούχου αμοραλιστή τολμούν να παραγγέλνουν στον Δημ. Δρούτσα ότι: Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα απέλυε πάραυτα τον υπουργό του των Εξωτερικών, αν διενοείτο να ξεκινήσει οποιεσδήποτε συνομιλίες με τους Τούρκους, χωρίς προηγουμένως να έχουν οι Τούρκοι

1) ανακαλέσει το casus belli,

2) ζητήσει συγγνώμη για την εν ψυχρώ εκτέλεση 1.450 Ελλήνων αιχμαλώτων στην Κύπρο,

3) δεχθεί την άρση των συνεπειών της «Μυστικής Πράξης 66»(;) όπως είχε συμφωνηθεί με τον Οζάλ.

Και υπενθυμίζουν οι θαυμαστές του Ανδρέα την αποφασιστική συμβολή του Δημ. Δρούτσα στην κατάρτιση του Σχεδίου (πλεκτάνης) Ανάν, που για να το υποστηρίξει κανείς θα έπρεπε: ή να μην το έχει διαβάσει ή να το έχει διαβάσει και να μην το έχει καταλάβει ή να το υποστήριξε «εν διατεταγμένη υπηρεσία».

Όταν και από τους θιασώτες του παπανδρεϊσμού εγείρονται τέτοιας σαφήνειας αντιδράσεις, σημαίνει ότι η λογική του πανικού, έστω και μόνο με ενδείξεις, είναι ακαταμάχητη.

 

ΠΗΓΗ: Καθημερινή, MONIMEΣ ΣTHΛEΣ, Hμερομηνία δημοσίευσης: 18-04-10,  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_18/04/2010_398029

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Η αντισυστημική Αριστερά

 

Του Κώστα Βεργόπουλου

 

Τον τελευταίο καιρό περιφέρεται στο πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας ο όρος «αντισυστημική Αριστερά», όπως βεβαίως και σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική. Όμως, γύρω από αυτόν διατηρείται αβεβαιότητα και αμφισημία, που επιτρέπει σύγχυση, αλλά και κατάχρηση.

Μέχρι σήμερα, ουδείς γνωρίζει με σαφήνεια από πού αρχίζει η εκάστοτε αντισυστημική επιλογή και μέχρι πού φτάνει, είτε από την πλευρά των οπαδών είτε από εκείνη των αντιπάλων.

Ο αντισυστημισμός μπορεί να ξεκινά από την υπέρβαση του δικομματικού συστήματος, να επεκτείνεται στην αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης, της κατίσχυσης των αγορών, να φτάνει στην ανατροπή της οικονομικο-κοινωνικής τάξης πραγμάτων. Όλες οι επιλογές μπορεί να βρίσκονται στο αντισυστημικό μενού, όμως δεν είναι ισοδύναμες μεταξύ τους ούτε αυτονόητες και δεν αποτελούν πακέτο, είτε προς υιοθέτηση είτε προς απόρριψη. Κάθε μια διαθέτει αυτοτέλεια και φέρει διακριτό συντελεστή πολιτικής ουτοπίας ή ρεαλισμού.

Εφευρέτης της έννοιας υπήρξε ο Αμερικανός ιστορικός Ιμμανουέλ Βαλερστάιν1 από τη δεκαετία 1970-80, όταν αναζήτησε αντισυστημικές δυνάμεις στη νεότερη ιστορία του καπιταλισμού και τις ενετόπισε στις κοινωνικές και εθνικές αντιστάσεις για την περίοδο 1850-1970. Χαρακτήρισε «αντισυστημική» κάθε αντίσταση στην ενσωμάτωση στο παγκόσμιο σύστημα. Για τη σύγχρονη εποχή, ο ίδιος, με δεδομένη τη μετεξέλιξη του καπιταλισμού προς αυταρχικότερες και ταξικότερες μορφές, αποβαίνει απαιτητικότερος: θεωρεί «αντισυστημικά» τα νέα κοινωνικά κινήματα, από τα οποία εξαιρεί την παραδοσιακή Αριστερά, λόγω ιστορικών γραφειοκρατικών, δογματικών, αυταρχικών στρεβλώσεων. Στα νέα κινήματα περιλαμβάνει κατ' εξοχήν όσα συνδέονται με το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, οικολογικά, φεμινιστικά, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γενικότερα όσα συγκροτούνται εναντίον ανισοτήτων και διακρίσεων, όπως ο αντιφασισμός και ο αντιρατσισμός.

Λαμπρή ευκαιρία αντισυστημικής πολιτικής προσφέρει σήμερα οι νεοφιλελευθερισμός, με την κατάτμηση της κοινωνικής συνοχής, την εγκατάλειψη της κοινωνικής αλληλεγγύης, την απόσυρση του κράτους, όπως βέβαια και με την επεκτατική βουλιμία του κέρδους σε χώρους που μέχρι σήμερα διασφάλιζαν την ανθρώπινη και κοινωνική υπόσταση: υγεία, νοσοκομεία, εκπαίδευση, μεταφορές, δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες. Ο σύγχρονος αντισυστημισμός δεν αμφισβητεί κατ' ανάγκην την αγορά και την παραγωγή εμπορευμάτων, αλλά την κατίσχυση των αγορών επί της κοινωνίας, τη συναφή εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων και κοινωνικών σχέσεων.

Μέχρι σήμερα, δέχεται ο ίδιος, η εναλλακτική επαγγελία δεν αντιστοιχεί τόσο σε κάποιο προκατασκευασμένο κοινωνικό πρότυπο όσο, κυρίως, σε βαθύ μεταρρυθμιστικό έργο, που ξεκινά από το υπάρχον, έστω και αν στην πορεία, ανάλογα με τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις, οι εξελίξεις επιβραδυνθούν ή ριζοσπαστικοποιηθούν. Η διαχείριση του σύγχρονου αντισυστημισμού, τονίζει πάντα ο ίδιος, είναι ριζοσπαστική, δηλαδή δεν παρακάμπτει τις άμεσες ανάγκες της κοινωνίας ούτε, σε αντίθεση με την παραδοσιακή Αριστερά, περιορίζεται σε ρητορείες περί του απώτερου μέλλοντος.

Ο ριζοσπαστισμός δεν περιφρονεί τη λαϊκή ετημηγορία ούτε τον κυβερνητισμό και την πολιτική συμμαχιών με άλλες δυνάμεις, επωφελούμενος των μεταξύ τους αντιφάσεων και ανταγωνισμών. Πάντως, σε καμία περίπτωση, η αντισυστημική επιλογή δεν συγχέεται με τον πολιτικό ναρκισσισμό και κοινωνικό απομονωτισμό. Αυτός χαρακτήρισε την παραδοσιακή Αριστερά και εξελίχτηκε ιστορικά σε ιδιότυπη εφεδρεία συντήρησης του συστήματος, που βρίσκεται σήμερα σε κρίση και αδιέξοδο.

Η παραδοσιακή Αριστερά, είτε ενωτική είτε πληθυντική, βαρύνεται κατά τις τελευταίες δεκαετίες με την αποστράτευση των πολιτικών δυνάμεων, που αναμένονταν να πρωτοστατούν στις κοινωνικές κινητοποιήσεις. Το σημερινό αδιέξοδό της απορρέει από δικές της επιλογές, που κατέστησαν το πρόβλημα του εναλλακτικού ορίζοντα ανεπίλυτο. Τόσο η «μοναδική σκέψη» όσο και οι δήθεν «μονόδρομοι» της πρόσφατης περιόδου οφείλουν περισσότερα στις μεταμοντέρνες επιλογές της Αριστεράς απ' ό,τι στη συντηρητική ωφελιμοθηρία. Οπως επισημαίνει ο Ντάνυ Ρόντρικ από το Χάρβαρντ2, περισσότερη απογοήτευση και ηττοπάθεια στον κόσμο της Αριστεράς προκάλεσε ο Μιτεράν, με την άνευ όρων παράδοσή του στη χρηματοπιστωτική απολυταρχία (1983), απ' ό,τι οι Θάτσερ και Ρήγκαν.

Οι σοσιαλιστές Ζακ Ντελόρ και Πασκάλ Λαμύ ήραν κάθε αριστερή δυσπιστία απέναντι στην ασυδοσία της διεθνούς χρηματιστικής κερδοσκοπίας. Όσον αφορά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μόνον ο διευθυντής Μισέλ Καμντεσύ, έμπιστος του Μιτεράν, μπόρεσε να το νομιμοποιήσει ως «μοναδική επιλογή». Σήμερα, ενώ συντηρητικές δυνάμεις συνιστούν φορολόγηση και έλεγχο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, ο σοσιαλιστής διευθυντής του ΔΝΤ Στρος-Καν ισχυρίζεται ότι αυτό είναι ουτοπικό.

Η εμφάνιση της «αντισυστημικής Αριστεράς» στην Ευρώπη, σε ρήξη με την αριστεροδεξιά συναίνεση, προκαλεί αμηχανία στους παράπλευρους χώρους, που αποσταθεροποιούνται επ' ωφελεία των νέων ρευμάτων, όπως σε Γερμανία και Πορτογαλία. Στη Λατινική Αμερική, η νευρική κρίση της αμερικανικής τάξης πραγμάτων οξύνεται, όχι τόσο με επαναστατικές ρητορείες όσο, κυρίως, με την ανάδειξη νέων πολιτικών συμμαχιών και δημοκρατικές λαϊκές ετημηγορίες για άμεσες πολιτικές και κοινωνικές επιλογές.

Στη χώρα μας, επί του παρόντος, σημειώνεται το αντίθετο: ενόσω η νέα ριζοσπαστική Αριστερά επιστώνετο με υψηλή δημοφιλία, αυτό προκαλούσε νευρική κρίση στους παράπλευρους χώρους, όμως σήμερα, που η δημοφιλία ξεφούσκωσε, η νευρική κρίση μετακινήθηκε στην εντεύθεν πλευρά. Ο Γκρέγκορ Γκύζι, εκ των προέδρων της γερμανικής Λίνκε, διαπιστώνει: «Είμαστε ο αριστερός εφιάλτης της Σοσιαλδημοκρατίας και αυτό αυξάνει την αξιοπιστία μας στους δυσαρεστημένους οπαδούς της». Στην Ελλάδα, η επιλογή συγκρότησης «αριστερού πόλου» μαζί με την αυτοπεριθωριοποιημένη παραδοσιακή Αριστερά, αντί να προσελκύσει, απώθησε όσους είχαν προσεγγίσει τον αντισυστημισμό προς τους χώρους από τους οποίους είχαν αποσπασθεί. Αυτό δεν αποτελεί ζήτημα οργανωτικό, αλλά ιδεολογικό και πολιτικό. Οι ατέρμονες οργανωτικιστικές συζητήσεις αποπνέουν όχι αντισυστημισμό, αλλά γραφειοκρατισμό, απωθητικό για την κοινωνία. Τα κουκιά είναι μετρημένα, τα πράγματα απλά: ο αντισυστημισμός δεν συνιστά ζήτημα ποσοστώσεων μεταξύ συνιστωσών ούτε επαναστατικής ωραιοπάθειας, αλλά απλής διαθεσιμότητος στην ανερχόμενη κοινωνική δυναμική για αναγκαίες και άμεσες μεταρρυθμίσεις, προκειμένου η κοινωνία να απεμπλακεί από τον ασφυκτικό και θανατηφόρο νεοφιλελεύθερο εναγκαλισμό.

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009,   http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=103725

Η προβοκάτσια του περιοδικού σας επέτυχε

Η επιστολή στο γερμανικό περιοδικό Focus του δημοσιογράφου και πρώην υπουργού εξωτερικών (1982-1989)

 Γιάννη Καψή*

 

Θα ήθελα να συγχαρώ τούς συναδέλφους του περιοδικού σας για την τόσο επιτυχημένη προβοκάτσια τους με το περιβόητο πλέον, εξώφυλλο σας. Κατόρθωσε να παρασύρει τους αδιόρθωτα παρορμητικούς συμπατριώτες μου, σε συναισθηματικές αντιδράσεις, αδιανόητες για ένα καθεστώς ελευθερίας του Τύπου (;) και ν' αποτρέψει μια ψύχραιμη απάντηση στην πραγματική πρόκληση ότι «ο Γερμανός φορολογούμενος δεν θα βάλει το χέρι βαθειά στην τσέπη για να βοηθήσει τους 'Έλληνες».

Δεν θα αμφισβητήσω τις βαρύτατες ευθύνες όλων των κατοίκων αυτής της χώρας και την υποχρέωση μας να προχωρήσουμε σε οδυνηρές θυσίες για την ανασύνταξη της οικονομίας μας. Ούτε είμαι απ' αυτούς που θέλουν να βάλει ο Γερμανός φορολογούμενος το χέρι στην τσέπη για να μας βοηθήσει. Θα μου αρκούσε να βγάλει ο Γερμανός εταίρος το χέρι του, που έχει χωθεί βαθύτερα, από την δική μου τσέπη και λεηλατεί την ελληνική Οικονομία όπως συνέβη και κατά την ναζιστική κατοχή- λεηλασία για την οποίαν μας οφείλετε ακόμη τις περιβόητες πολεμικές επανορθώσεις.

Θα σας θυμίσω ότι την παραμονή της εισδοχής μας στην ευρωζώνη η ισοτιμία της δραχμής προς το μάρκο ήταν 174=1, αλλά η ισοτιμία δραχμής=ευρώ ορίσθηκε σε 375=1 που σημαίνει ότι η αγοραστική αξία του μάρκου, στην Ελλάδα, τριπλασιάσθηκε.

 Υπεραπλουστευμένα εάν ο Γερμανός φορολογούμενος- που σήμερα αρνείται και ορθά, να βάλει το χέρι στην τσέπη- αγόραζε ένα κιλό λάδι με ένα μάρκο την επομένη με το ίδιο μάρκο , που είχε βαφτίσει ευρώ, αγόραζε τρία κιλά λάδι περίπου. Πως έγινε αυτό; Θα συνιστούσα να μην επιδιώξετε δικαστική διερεύνηση γιατί στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν θα καθόντουσαν μόνον Έλληνες. Το αποτέλεσμα Έχει σημασία.

Σήμερα το γερμανικό κεφάλαιο έχει εξαγοράσει το 38% της παραγωγικής βάσης της Ελλάδας, χωρίς να υπολογίσουμε την γιγαντιαία εξαγορά του ΟΤΕ από την D.T. ενώ υφιστάμεθα διάφορους εκβιασμούς 'όπως ν' αγοράσουμε τα ελαττωματικά υποβρύχια σας.

Η προβοκάτσια, λοιπόν, του περιοδικού σας επέτυχε. 'Ένα μόνον λάθος έγινε, γεγονός που με κάνει ν' ανησυχώ προσωπικά. Αυτό το «απατεώνες» και «αλήτες» μου θύμισε τον στοίχο του νομπελίστα μας Ελύτη για την μεγάλη εξέγερση την ημέρα της εθνικής μας επετείου το '43. Απέναντι στα μουσκέτα του κατακτητή γράφει στάθηκαν «παιδιά με γυμνά γόνατα, που τους έλεγαν αλήτες». Συγγνώμη που το θυμήθηκα, αλλά ήμουν ένας από τους «αλήτες» εκείνους. Δεν μνησικακώ. Προσωπικά γλύτωσα με ένα σημάδι στο πετσί μου. Ο διπλανός μου τέλειωσε στο Άουσβιτς.

Δεν μνησικακώ. Ανησυχώ..

* Γιάννης Καψής, Δημοσιογράφος-πρώην υπουργός των εξωτερικών και… αείποτε «αλήτης».

 

ΠΗΓΗ:  Τρίτη, 30 Μαρτίου 2010,  http://www.provoles.de/themata/apopsis-theseis/5165–focus-.html

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΟΡΟΣ…

 

Του Στάθη Σταυρόπουλου*

 

Κι όπως μας γράφει ο αναγνώστης μας, κ. Θ.Π.: «τα στελέχη της νέας κυβέρνησης ακολουθώντας πιστά την προτροπή του αρχηγού τους για «σκληρή δουλειά» από την πρώτη μέρα, ρίχτηκαν με τα μούτρα στο καθήκον! Ετσι πρωί – πρωί χθες (στις 8.30  η κυρία Χριστοφιλοπούλου και ο κ. Κουτρουμάνης πιάσανε πρώτο στασίδι πίστα στο Mega, «σήκωσαν τα μανίκια» κι άρχισαν την υπουργική τους θητεία». Καλορίζικοι!

Κι όμως ο δικομματισμός έχει αρχίσει να τραγουδάει το κύκνειο άσμα του. Η μία του πτέρυγα, η Ν.Δ. σμπαραλιάστηκε. Θα ανακάμψει δύσκολα. Διαφορετικά ιδεολογικά στίγματα (που έως τώρα συνυπήρχαν στο πλαίσιο του ενός κόμματος), όπως ο νεοφιλελευθερισμός ή η «λαϊκή» λεγόμενη δεξιά θα παλαίψουν μεταξύ τους, είτε για να κυριαρχήσουν στο κόμμα, είτε για να καταγραφούν, είτε για να ετοιμασθούν για νέα, άλλα σχήματα. Ταυτοχρόνως, η παράταξη αυτή θα υποστεί τον εισοδισμό (ίσως και τη λαφυραγώγηση) από τον ΛΑΟΣ. Με δύο λόγια δύσκολα και πιθανόν αργά η Ν.Δ. και ο ευρύτερος χώρος της κεντροδεξιάς – δεξιάς – ακροδεξιάς θα μπορέσει να επανεμφανισθεί ξανά ικανός να διεκδικήσει την εμπιστοσύνη των Δυνατών (ότι μπορεί να διαχειριστεί το σύστημα) και την ψήφο του λαού για να το κάμει (με ένα, δύο ή περισσότερα κόμματα).

Από την άλλη μεριά, η άλλη πτέρυγα του δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ, έλαβε από τον λαό εντολή παντοδυναμίας, μάλλον για τελευταία φορά, αν δεν καταφέρει να αντιμετωπίσει την κρίση. Με έναν ιδιότυπο τρόπο η νίκη του ΠΑΣΟΚ σε αυτές τις εκλογές είναι πύρρεια, ακριβώς διότι είναι πολύ μεγάλη.

Η αυτοδυναμία του δεν του επιτρέπει καμμιά δικαιολογία αδυναμίας μπροστά στους πολίτες. Αν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ με τον τρόπο του κ. Γιώργου Παπανδρέου σύντομα (το πιθανότερο) ή αργότερα αποτύχει να αντιμετωπίσει την κρίση ή πολύ περισσότερο να ανασυντάξει παραγωγικά τη χώρα, ποια εναλλακτική λύση θα έχει ο δικομματισμός;

Δύσκολο να προβλέψει κανείς, χωρίς να μπει στο θολό τοπίο των σεναρίων. Βεβαίως, σενάρια η Νέα Τάξη για τις εξελίξεις στη χώρα μας έχει πολλά, το ενδιαφέρον θα ήταν όχι ποιο θα προκριθεί ή θα προκρίνεται κάθε φορά αναλόγως των εξελίξεων, αλλά πώς θα μπορούσαν να ανατραπούν.

http://s.enet.gr/resources/2009-10/10skitso1-4-thumb-small.jpg

 Φέρ' ειπείν, η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να ασκήσει αυτήν τη στιγμή μιαν πίεση στο ΠΑΣΟΚ, την οποίαν θα έβλεπε με καλό μάτι ο λαός, ώστε η διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση να μην είναι (και πάλι) θανατηφόρα για τους πιο αδύνατους και καταστροφική για τη χώρα, είναι η Αριστερά.

Ποια Αριστερά όμως; Παρ' ότι με μια ευνοϊκή δυναμική, σε αυτήν τη συγκυρία η Αριστερά θα μπορούσε να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη ενός σεβαστού ποσοστού του λαού, ώστε με υπολογίσιμη ισχύ να μπορεί να υπερασπισθεί τα συμφέροντά του εντός κι εκτός Βουλής ή ακόμα περισσότερο με την παρέμβασή της στην κοινωνία να ανατρέψει το κλίμα παρακμής που μας διαλύει, παρ' όλα αυτά η Αριστερά βρίσκεται αγκιστρωμένη σε δύο αντικρυνά ψιλικατζήδικα, που δυσκολεύονται να πουν δημοσίως καλημέρα μεταξύ τους.

Δυσάρεστον, άχαρο, αντιπαραγωγικό. Οι πολίτες που προσβλέπουν στην Αριστερά (αλλά και πολλοί άλλοι που ενδιαφέρονται για την τύχη της πατρίδας) δεν αντέχουν (και πολλοί πλέον δεν ανέχονται) αυτήν την κατάσταση. Κανείς δεν ζητάει από τα κόμματα της Αριστεράς να ενωθούν. Ζητούν όμως πολλοί την ενότητα της Αριστεράς στη δράση για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα των ανθρώπων που κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο απάνθρωπα.

Είναι παράδοξο και κάπως κωμικό τα στελέχη των αριστερών κομμάτων να μιλάνε μεταξύ τους ιδιωτικώς σαν άνθρωποι και δημοσίως να μη μιλιούνται ή να επικρίνουν ο ένας τον άλλον διαρκώς, λες και είναι δυνατόν ουδέν καλό να βλέπει η μια πλευρά στην άλλη.

Ο παραλογισμός αυτός όχι μόνον έχει κουράσει τους πολίτες (προκαλώντας ενίοτε απέχθεια ιδίως στους νέους), αλλά εν τέλει καταντάει το ίδιο επικίνδυνος με τον δικομματισμό, διότι απλούστατα δεν μπορεί να τον βλάψει.

Ας κρατήσουν τα κόμματα της Αριστεράς τις διαφορές τους για τον σοσιαλισμό πολύτιμο φυλαχτό. Τώρα όμως που ο καπιταλισμός γκρεμίζει και τις τελευταίες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, ολοκληρώνοντας το έρεβος, που θα μας χάψει όλους, μόνον σε ανεπαρκείς για τις περιστάσεις αξίζει η πολυτέλεια της αγριότατης μισαλλοδοξίας και της πλήρους ανικανότητας του διαλέγεσθαι. Όχι σε κόμματα της Αριστεράς. Είναι άλλο πράγμα η ιδεολογική πάλη μεταξύ τους (μάλιστα όσον πιο έντονη, ίσως και τόσον πιο παραγωγική) κι άλλο η αδυναμία να συμπαρατάσσονται χάριν του λαού – ο οποίος στο κάτω κάτω δεν τους χρωστάει τίποτα, του χρωστάνε…

 

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.Χ.2009 stathis@enet.gr

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009,   http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=90356

 

Υστερόγραφο: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin

Το …  γενεαλογικό δέντρο των πρωθυπουργών

 Περίπου 40% από όσους έγιναν πρόεδροι κυβερνήσεων συνδέονταν συγγενικά με κάποιον πρώην στο ίδιο αξίωμα

 

Του Τάκη Κατσιμάρδου

 

O Γιώργος Παπανδρέου είναι ο έβδομος γιος πρωθυπουργού στη νεοελληνική ιστορία που αναδεικνύεται ο ίδιος πρωθυπουργός. Μάλλον πρόκειται για παγκόσμιο ρεκόρ στην ιστορία των σύγχρονων κρατών, με κάθε είδος αντιπροσωπευτικό σύστημα. Pεκόρ πρέπει να συνιστά και το γεγονός ότι είναι ο δεύτερος στην ίδια κατηγορία, που είχε επιπλέον και παππού πρωθυπουργό.

Aν μάλιστα συνυπολογιστεί και η προκαποδιστριακή εποχή ως ο τρίτος που παραλαμβάνει την πρωθυπουργική σκυτάλη με παρόμοιο τρόπο. Δηλαδή από παππού σε εγγονό…  Οπωσδήποτε , όμως , είναι χωρίς προηγούμενο η πολιορκία και η εκπόρθηση από στενούς συγγενείς πρώην ηγετών της χώρας του πρωθυπουργικού γραφείου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Aπό το 1980 μέχρι σήμερα, οι πέντε από τους έξι εκλεγμένους πρωθυπουργούς ήταν συγγενείς πρώην προέδρων ελληνικών κυβερνήσεων…

Tο φαινόμενο προσφέρεται για πολλαπλές αναλύσεις. Aν συνδυαστεί και με το γεγονός ότι στα ελληνικά κοινοβουλευτικά χρονικά κι άλλοι, ακόμη περισσότεροι, συγγενείς, εξ αίματος ή αγχιστείας, πρωθυπουργών έχουν, επίσης, γίνει πρωθυπουργοί, αποκτά ευρύτερες διαστάσεις.

 

Συνωστισμός

 

Aν, ακόμη, ιδωθεί το ίδιο φαινόμενο με φόντο το νεοελληνικό πολιτικό ορίζοντα διαφορετικών εποχών, όπου συνήθως παρατηρείται συνωστισμός απογόνων υπουργών και βουλευτών σε υπουργικά γραφεία και τα έδρανα της Bουλής, αρχίζει η αμφιβολία για την ποιότητα του αντιπροσωπευτικού συστήματος.

O καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου K. Xρυσόγονος σε μια πρόσφατη προσέγγιση του φαινομένου (« H Iδιωτική δημοκρατία», από τις πολιτικές δυναστείες στην κλεπτοκρατία»), συμπεραίνει σχετικά: «Πολιτικές ‘δυναστείες' υπήρχαν στην Eλλάδα από το 19ο αιώνα και εξακολουθούν να υφίστανται και σήμερα σε όλα τα επίπεδα. Έτσι από τους 93 πρωθυπουργούς που θήτευσαν από το 1828 έως το 2007 (συνυπολογίζοντας και τις κυβερνήσεις δοσιλόγων κατά τη διάρκεια της Kατοχής), τουλάχιστον 21, δηλ. ποσοστό 22,5%, συνδέονταν μεταξύ τους με στενή συγγενική σχέση, σε ευθεία (πατέρας και γιος και σε μια περίπτωση και εγγονός) ή σε πλάγια γραμμή (θείος και ανιψιός ή εξάδελφοι)».

Tο σχετικά μεγάλο ποσοστό, το οποίο τεκμηριώνει με την αναφορά ηγετικών τζακιών, δεν είναι πλήρες. Aπό μια πιο εξαντλητική έρευνα της οικογενειακής κατάστασης όλων των νεοελλήνων πρωθυπουργών, κάποιου είδους συγγενικές σχέσεις με προηγούμενους αρχηγούς κυβερνήσεων, προκύπτει ότι έχει πολύ μεγαλύτερος αριθμός (37 πρωθυπουργοί και ποσοστό που πλησιάζει το 40%)!

H «κληρονομική» διαδοχή σε αιρετά αξιώματα δεν είναι ασφαλώς αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Aλλά η συχνότητά της στα καθ΄ ημάς αποτελεί μια διεθνή πρωτοτυπία.

 

Ερμηνείες

 

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν έγκυρες αναλυτικές μελέτες με ερμηνείες του φαινομένου. Mε λίγες εξαιρέσεις οι σχετικές αναφορές εξαντλούνται σε μάλλον συγκυριακές – επιφανειακές αναλύσεις του τύπου «οικογενειοκρατία», «πολιτικά τζάκια», «δυναστείες» και τα συναφή. Συνήθως γίνεται επίκληση της ισχύος, του πραγματικού ή μεταφορικού πλούτου, τις πελατειακές σχέσεις κι άλλα παρόμοια μέσα, που διαθέτουν τα οικογενειακά πολιτικά δίκτυα.

Aσφαλώς, τα περισσότερα απ΄ αυτά ή και όλα μαζί είναι υπαρκτά. Πλην, όμως, πρόκειται για πιο πολυδρομικές επικοινωνίες μεταξύ θεσμών και προσώπων, με τον πολιτικό πολισμό μας, το πολιτικό και κομματικό σύστημα, όπως εμφανίστηκε, εξελίχτηκε και λειτουργεί. Eρωτήματα του τύπου γιατί η κληρονομική διαδοχή και οι δυναστείες εξακολουθούν όχι μόνο να επιβιώνουν, αλλά να ενισχύονται κατά καιρούς και να εγκρίνονται με τη λαϊκή ψήφο απαιτούν σύνθετες απαντήσεις.

 

Oι «διαδοχές» σ' ευθεία είτε πλάγια γραμμή

 

Φυσικά, εκτός από τους γιους υπάρχουν και οι άλλοι περισσότερο ή λιγότερο στενοί συγγενείς πρωθυπουργών που γίνονται πρωθυπουργοί. Aνάμεσά τους βρίσκονται: 

Aδέλφια, όπως ο Zηνόβιος Bάλβης δυο φορές το 1863 – 1864 και ο αδελφός του Δημήτριος το 1886.

Ξαδέλφια, όπως ο Θεόδωρος Δηληγιάννης πέντε φορές το 1885, 1890, 1895, 1902, 1904 και Nικόλαος το 1895.

Γαμπροί, όπως ο Mπενιζέλος Pούφος του Γ. Kουντουριώτη

H πιο συνηθισμένη, όμως, διαδοχή είναι μεταξύ θείου και ανιψιού:

Kυριακούλης και Στυλιανός Mαυρομιχάλης το 1909 και 1963 αντιστοίχως.

Παναγής και Kωνσταντίνος Tσαλδάρης. O θείος έγινε δυο φορές πρωθυπουργός (1932 και 1933), ο ανιψιός τρεις (1946 και 1947).

Δημήτριος Γούναρης και Παναγιώτης Kανελλόπουλος. O πρώτος το 1915 και 1917, ο δεύτερος το 1945 και 1967.

Eλευθέριος Bενιζέλος και Kωνσταντίνος Mητσοτάκης (ο επίτιμος είχε συγγένεια με τον εθνάρχη).

Kωνσταντίνος Kαραμανλής και Kώστας Kαραμανλής. 

 

Συγγενικές σχέσεις είχαν μεταξύ τους κι άλλοι πρωθυπουργοί. Aνάμεσά τους:

 

O Aλέξανδρος Mαυροκορδάτος με τον Σπυρίδωνα Tρικούπη

O Aλ. Kορυζής, με τον Aλ. Kουμουνδούρο.

Oι Πέτρος Bούλγαρης και Aντώνης Kριεζής με τον Δημήτριο Bούλγαρη.

O Aνδρέας Mεταξάς με τον Iωάννη Mεταξά.

O Σπυρίδων Λάμπρου με τον Παναγή Tσαλδάρη.

 

Συγγένειες πρώτου βαθμού

A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό 

 

O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21). O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44). Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81). Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).

O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ). O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96). O εγγονός και γιος Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.

O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863). Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης – Kυριακός (1875-1951) 

Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση. Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).

B) Aπό πατέρα σε γιο

 

O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833). O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).

O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871). O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935). Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).

O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933) . O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51).

O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05) . O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).

ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ,  "Η" 10/10/2009,  http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12476&subid=2&pubid=18151190

 

Να σταματήσει επιτέλους το «κυνήγι μαγισσών»

 

Επιστολή στο «Πρώτο Θέμα»**

 

Του Βλάσση Αγτζίδη*

 

Διαβάζοντας την καταγγελτική σελίδα της εφημερίδας (5-6-09, σελ. 44) κατά του ιστορικού κ. Γιώργου Κόκκινου, ένοιωσα την ανάγκη να επισημάνω τα προφανή.

Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην αναθεωρητική ιστοριογραφία της κ. Ρεπούση -η οποία παραβίασε τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και αγνόησε τις ιστοριογραφικές κατακτήσεις της δεκαετίας του '90-  και στην ανάλυση που δικαιούται και μπορεί να  κάνει ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος.

Σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι στη σύγκρουση για το βιβλίο ιστορίας της Στ' δημοτικού  συνέκλιναν τέσσερα διαφορετικά ρεύματα ιδεών:

α) το παραδοσιακό εθνικόφρον, που επικέντρωσε την κριτική του στο «Κρυφό Σχολειό»,

β) το προσφυγικό που αναδείκνυε τη σημασία της Μνήμης και τόνιζε τις κρυμμένες πλευρές της τουρκικής εθνογένεσης που συνδυάστηκαν με τις Γενοκτονίες των χριστιανικών κοινοτήτων,

γ) της κομμουνιστικής Αριστεράς, που επισήμαινε την υποβάθμιση ιστορικών γεγονότων, όπως η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο Δεκέμβρης του ‘44 και

δ) το «αντι-εθνικιστικό», που θεωρούσε ότι το πόνημα δεν αμφισβητούσε την εθνικιστική μυθολογία.

 

Υπήρξαν σαφώς και ενδιάμεσες κατηγορίες, με σημαντικότερες αυτές των συνθέσεων, όπως της δεύτερης με την τρίτη και τέταρτη κατηγορία. Εμφανίστηκε ακόμα και σύνθεση μιας προσφυγικής τάσης με την τέταρτη κατηγορία, στη βάση της τοποθέτησης του έργου της κ. Ρεπούση στο πλαίσιο της απολογητικής του έθνους-κράτους και  του εθνικισμού, ο οποίος κυρίως παρήγαγε τις Γενοκτονίες στην Ανατολή.

 

 Φυσικά, κάθε μια απ' τις παραπάνω κατηγορίες διατύπωνε την κριτική της με βάση τη δική της ιδιαίτερη θεώρηση  της ιστορίας, αλλά και των ιδεολογικών σχημάτων που πίστευε ότι θα έπρεπε να διακρίνουν ένα σχολικό εγχειρίδιο.

 

Η ύπαρξη μιας τέτοιας ευρείας συναίνεσης στην καταγγελία της βιβλιογραφικής απόπειρας της κ. Ρεπούση, ήταν αυτή που ανέτρεψε τους σχεδιασμούς και απέτρεψε την εισαγωγή του βιβλίου στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ο ιδεολογικός πλούτος που παρήχθη από εκείνη την πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα συζήτηση δεν έχει μελετηθεί σε βάθος. Ούτε καν έχει συνειδητοποιηθεί η πολυπλοκότητά της.  Και αυτό γίνεται εμφανές και στο άρθρο του κ. Μπελεγρή, όπου μ' έναν αήθη έως αστείο τρόπο για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, να παραλληλίζεται ο κ. Κόκκινος με την κ. Ρεπούση.

 

Νομίζω ότι ο αρθρογράφος του αδίκως ισοπεδωτικού και αρνητικού άρθρου βασίστηκε σε καταγγελίες των εσωπανεπιστημιακών αντιπάλων του κ. Κόκκινου. Έχοντας μια προφανή αδυναμία να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στην αναθεωρητική ιστοριογραφία τη κ. Ρεπούση, που παραβίαζε τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και στην ελεύθερη επιστημονική ανάλυση ενός πανεπιστημιακού δάσκαλου που έχει την κατακτημένη με αγώνες ελευθερία να διατυπώνει ευθαρσώς την άποψή του, όσο αιρετική κι αν είναι αυτή, διέπραξε το ατόπημα της καταγγελίας και στοχοποίησης του κ. Κόκκινου…  Επίσης, είναι προσβλητική για τον προσφυγικό ελληνισμό, η χρήση μιας φωτογραφίας από τη σφαγή στην Ιωνία για να συνοδεύσει το επίμαχο κείμενο.

 

Καλό θα είναι εφεξής, να μην εμπλέκεται η δημοσιογραφία στις εσω-πανεπιστημιακές ραδιουργίες, ούτε να προσεγγίζει τα φαινόμενα με τόσο επιφανειακό και καταγγελτικό τρόπο, στοχοποιώντας πανεπιστημιακούς δασκάλους. Εκτός εάν μας ελκύει το τραγικό μοντέλο μιας κοινωνίας, όπου ο φόβος επιβάλλει την ομοφωνία.

 

* Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός

 

ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank16_7_9_1132.php

 

** Από το blog  Und ich dachte immer τώρα του ίδιου του Βλάση Αγτζίδη:

 

Αναδημοσιεύμε το αντίστοιχο πσοτ εμπλουτισμένο και με άλλα στοιχεία που παραθέτει ο ίδιος με τίτλο:  -Ποιός θυμάται την Καταρίνα Μπλουμ;  Posted Ιουλίου 13, 2009

Filed under: Ακροδεξιά, Εθνικισμός, Ιστοριογραφία |

 

Συνηγορία στον Γιώργο Κόκκινο

η ελευθερία της σκέψης είναι η ζωή της ψυχής!

 

Βολταίρος

 

Η άκριτη βία κατά προσώπων για τις απόψεις τους δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Η προσπάθεια διασυρμού και περιθωριοποίησης παράγεται συνήθως από κέντρα και κύκλους που έχουν άδηλα συμφέροντα και νοιώθουν να θίγονται και να αποκαλύπτονται οι επιδιώξεις τους. Η προσπάθεια να σιωπήσουν όσοι σκέφτονται με διαφορετικό τρόπο βασίζεται εν πολλοίς στην απειλή  του διασυρμού και της συκοφαντίας. Έτσι διασπείρουν το φόβο στους  πολίτες. Ο γράφων έχει υποστεί παλαιότερα την πολιτική αυτή, τόσο από τον "Ιό" της "Ελευθεροτυπίας", όσο και από την Ομάδα Χαραλαμπίδη-Φωτιάδη  [κάποια στιγμή θα παρουσιαστούν αναλυτικά οι συγκεκριμένες επιθέσεις και οι οδυνηρές συνέπειές τους]. 

Τέτοιου τύπου συμπεριφορές υπέστη πρόσφατα ο  ιστορικός Γιώργος Κόκκινος από την εφημερίδα "Πρώτο Θέμα", όταν δέχτηκε μια απρόκλητη επίθεση, η οποία τον δαιμονοποιούσε. Χωρίς να δώσουν στον ίδιο τον Γιώργο Κόκκινο το δικαίωμα  ισότιμης απάντησης, χωρίς να δημοσιεύσουν τις επιστολές που τους εστάλησαν, συνέχισαν για δύο συνεχείς Κυριακές ((5-6-09 και 12-6-09) το ηθικό λυντσάρισμα.  

Η επίθεση αυτή είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη γιατί συνδυάζεται με την ανάδυση μιας φιλομεταξικής ολοκληρωτικής ιδεολογίας, που μορφοποιείται στο πρόσωπο της σύγχρονης ελλαδικής ακροδεξιάς. Η νέα αυτή ακροδεξιά ενδύεται τη λεοντή του "πατριώτη", κωδικοποιεί τις κατηγορίες κατά προσώπων και δημιουργεί τις νέες "μαύρες λίστες".

 Αυτή η κατάσταση μας απειλεί όλους! Τόσο ως φυσικά πρόσωπα, όσο και ως φορείς απόψεων και κριτικής που ασκούμε κατά των διαφορετικών ιδεολογικά από μας. Γιατί, μπορεί να οικειοποιηθούν την κριτική μας  οι μαύρες αυτές δυνάμεις για να χρησιμοποιήσουν επιλεκτικά τα στοιχεία που τους συμφέρουν ως άλλοθι στις σκοτεινές επιδιώξεις τους. Γι αυτό η εμφάνιση τέτοιων φαινομένων, δημιουργεί επι πλέον καθήκοντα στήριξης των θιγόμενων από τους δημοκρατικούς πολίτες αυτού του τόπου…   

Με αφορμή αυτή την επίθεση συνέταξα ένα κείμενο που απέστειλα στο "Πρώτο Θέμα", χωρίς όμως οι υπεύθυνοι να τη δημοσιεύσουν. Το κείμενο εστάλη στην εφημερίδα με προσωπική επιστολή προς τον ιδιοκτήτη της. Στη συνέχεια παρατίθενται α) η Επιστολή, β) το Κείμενο :

 

α) Η Επιστολή

 

Ως ένας από τους ελάχιστους ιστορικούς,  που εξέφρασαν το ρεύμα της «μικρασιατικής ιστοριογραφίας», συγκρούστηκαν με το αναθεωρητικό εγχείρημα της κ. Ρεπούση και προσπαθούν με κάθε τρόπο να συμβάλλουν στην ενσωμάτωση της ιστορίας του ελληνισμού της Ανατολής στη νεοελληνική ιστορική αφήγηση, τολμώ να σου πω ότι στην περίπτωση Γιώργου Κόκκινου, ο αρθρογράφος σου υπέπεσε σε «μέγα φάουλ».

Ο κ. Κόκκινος, παρ' όλες τις  ιδιαίτερες – και ενοχλητικές πολλές φορές – αναλύσεις του, δεν ανήκει στους υποστηρικτές της κ. Ρεπούση. Το αντίθετο! Επί πλέον ήταν ο μόνος ελλαδίτης ιστορικός που παρακολούθησε στις 10 Μαϊου τις εργασίες του επιστημονικού συμποσίου που έγινε στην Παλαιά Βουλή για τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής και έχει σχετικές ευαισθησίες.

Νομίζω ότι ο αρθρογράφος σου βασίστηκε σε καταγγελίες των εσωπανεπιστημιακών αντιπάλων του κ. Κόκκινου και έχοντας μια προφανή αδυναμία να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στην αναθεωρητική ιστοριογραφία της κ. Ρεπούση, που παραβίαζε τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και στην ελεύθερη επιστημονική ανάλυση ενός πανεπιστημιακού δάσκαλου, που έχει τη στοιχειώδη ελευθερία να διατυπώνει ευθαρσώς την άποψή του, όσο αιρετική κι αν είναι αυτή…

 Γι' αυτό, έγραψα μια επιστολή που θα σε παρακαλούσα να τη δημοσιεύσεις

 

 β) Το Κείμενο   

 

Να σταματήσει επιτέλους το «κυνήγι μαγισσών»

 Διαβάζοντας την καταγγελτική σελίδα της εφημερίδας (5-6-09, σελ. 44) κατά του ιστορικού κ. Γιώργου Κόκκινου, ένοιωσα την ανάγκη να επισημάνω τα προφανή……………. Εκτός εάν μας ελκύει το τραγικό μοντέλο μιας κοινωνίας, όπου ο φόβος επιβάλλει την ομοφωνία.

 

Βλάσης Αγτζίδης, ιστορικός»

                                                                                            

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ: αναπόφευκτο σύμπτωμα του συστήματος και των ιεραρχικών σχέσεων

 

Αλίευση από το Δίκτυο της Περιεκτικής Δημοκρατίας*

 

H επομένη των ευρωεκλογών μας βρήκε με μια σαφή ένδειξη συντηρητικοποίησης της κοινωνίας που οδήγησε την πολιτική ελίτ της χώρας σε εξαγγελίες σκληρών μέτρων πάταξης της μετανάστευσης και προσπάθειας σφιξίματος του κλοιού γύρω από τους κατειλημμένους χώρους και τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Ψευδεπίγραφος στόχος που προβάλλεται είναι η αποκατάσταση της «έννομης τάξης», κυρίως στο κέντρο της Αθήνας που έχει διαταραχθεί από τους πολυπληθείς εξαθλιωμένους οικονομικούς μετανάστες, πραγματικός η στοχοποίηση των μεταναστών ως η κύρια αιτία της οικονομικής δυσπραγίας και αύξησης της εγκληματικότητας και απώτερος στόχος η ικανοποίηση των «νοικοκυραίων» και της δυσαρεστημένης πελατείας των αστικών κομμάτων που τα εγκατέλειψαν προς τους ακροδεξιούς παραδείσους.

Η φτώχεια και η ανεργία στη χώρα στρέφει τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα σε ακραίες πολιτικές επιλογές και αυτό εμφανίζεται διεθνώς καθώς και σε όλη την Ευρώπη: από τη Βόρεια Ιρλανδία όπου τον τελευταίο καιρό παρατηρείται έξαρση ρατσιστικής βίας μέχρι την Ιταλία όπου «αγανακτισμένοι» πολίτες αναλαμβάνουν την «περιφρούρηση» πόλεων από τους μετανάστες βλέπουμε δείγματα των αποτελεσμάτων στα οποία οδηγεί η παγκόσμια, πλέον, και ιδιαίτερα επώδυνη στο Νότο συστημική οικονομική και φυσική βία.

Η εντεινόμενη πολυδιάστατη κρίση, της οποίας τα συμπτώματα προσπαθούν να περιορίσουν οι ιδεολόγοι και τεχνοκράτες του συστήματος, είναι η μόνη αιτία για τέτοια φαινόμενα και λαϊκίστικα, εθνικιστικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη σε αγαστή συνεργασία με τις τοπικές ελίτ εκμεταλλεύονται και αποπροσανατολίζουν το λαό από την ανάδειξη των πραγματικών αιτίων τέτοιων φαινομένων. Η ίδια η κρίση του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που έχει ενταθεί στη νεοφιλελεύθερη διεθνοποιημένη φάση της νεωτερικότητας με την πλήρη καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας των τοπικών κοινοτήτων και την ολοένα αυξανόμενη ανισότητα τόσο μεταξύ Βορρά και Νότου όσο και εντός Βορρά αλλά και εντός Νότου, με τη βίαιη ενσωμάτωση του Νότου στο σύστημα, τους καταστροφικούς πολέμους της Νέας Τάξης σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, την ιδεολογική ηγεμονία της παθητικής νοοτροπίας του «τέλους της ιστορίας» και της άνευ όρων αποδοχής του στάτους κβο είναι η αιτία του βίαιου ξεριζωμού των ανθρώπων. Κοινή συνισταμένη  της δραματικής επέκτασης της συστημικής βίας  σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής δράσης είναι η συγκέντρωση εξουσίας/ δύναμης στα χέρια μιας υπερεθνικής, πλέον, ελίτ η οποία αναπαράγει και επεκτείνει με κάθε μέσο προς όφελος της το σύστημα, παρά τις εσωτερικές έριδες ως προς το «μερίδιο της πίτας» της εξουσίας.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα υποδοχής μεταναστών η οποία όντας σε καθεστώς οικονομικής εξάρτησης εντός του μπλοκ της ΕΕ, του κυρίαρχου δηλαδή πολιτικού και οικονομικού θεσμού μέσω του οποίου ενσωματώνεται σήμερα η χώρα μας στο διεθνοποιημένο σύστημα της οικονομίας της αγοράς και μιας ευρωκεντρικού τύπου αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» όπου η τοπική πολιτική ελίτ απλά εφαρμόζει προειλημμένες αποφάσεις, ασφυκτιά υπό το βάρος των γνωστών και αναπόφευκτων  (λόγω της ανισομερούς ανάπτυξης που επιφέρει η ίδια η λειτουργία του) οικονομικών προβλημάτων της περιφέρειας της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς.

Και παρότι στις «χρυσές» εποχές προετοιμασίας της ολυμπιακής φιέστας «ξεζούμισε» (και εξαφάνισε από το προσκήνιο προς χάριν «καλλωπισμού» των Ολυμπιακών πόλεων) τους μετανάστες στους οποίους οφείλει σημαντικό μερίδιο της «ανάπτυξης» της σήμερα, βλέπει σήμερα (εκτός από τους ιδεολογικά «βολεμένους» της «εναλλακτικής» Αριστεράς) ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Αποδιοπομπαίος τράγος από το σύστημα και τις ελίτ σε αυτή την εξελισσόμενη και διαρκή τραγωδία είναι οι μετανάστες, το πιο ελέγξιμο και ευέλικτο κομμάτι του ανθρώπινου δυναμικού στα γρανάζια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.  Οι μετανάστες είναι το αποδοτικό εργαλείο που μπορεί να παράγει με το ελάχιστο κόστος χωρίς κανένα δικαίωμα διεκδίκησης καλύτερων όρων εργασίας, που πετιέται και αντικαθίσταται ανά πάσα στιγμή, που αντιμετωπίζει τη βαναυσότητα των μηχανισμών καταστολής και την περιφρόνηση του ντόπιου πληθυσμού και που εκτοπίζεται άγρια από τους πολέμους της υπερεθνικής ελίτ που γίνονται με το πρόσχημα της εξάπλωσης της «δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Η ρεφορμιστική Αριστερά παίζει σε όλο αυτό το έργο τον τουλάχιστον απαράδεκτο ρόλο της καθώς αντί να καταδείξει τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος αρκείται σε μια ανέξοδη υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών σφυρίζοντας αδιάφορα για θεμελιακές δομές του συστήματος και των αξιών του που ευθύνονται για το υπαρκτό μεταναστευτικό πρόβλημα, όπως είναι το ίδιο το πολιτικοοικονομικό μπλοκ της ΕΕ, και δεν τις αμφισβητεί, παρά μόνο «αγωνίζεται» εκ των έσω για μια απροσδιόριστη και ουτοπική με την αρνητική έννοια «εμβάθυνση» της «δημοκρατίας» των θεσμών. Ωστόσο ο αγώνας της αντισυστημικής Αριστεράς και ενός αντισυστημικού κινήματος που είναι αναγκαίος όσο ποτέ σήμερα, θα πρέπει να στοχεύει στο οριστικό ξερίζωμα του συστήματος και του θεσμικού πλαισίου που το αναπαράγει και στην αντικατάστασή τους από πραγματικά δημοκρατικούς θεσμούς, στη διαμόρφωση των οποίων θα συμμετέχουν ενεργά και θα αποφασίζουν όλοι οι πολίτες ξεκινώντας από τους δήμους, με ένα ριζικά αποκεντρωμένο «μη-σύστημα» Περιεκτικής Δημοκρατίας, όπου στόχος θα είναι η διαρκής αυτοθέσμιση της κοινωνίας και η συνεχής αμφισβήτησή των δεδομένων αληθειών της, στη βάση του δημοκρατικού ορθολογισμού.

Στην Ελλάδα, η πολυδιάστατη κρίση που έχει πάρει εκρηκτικά χαρακτηριστικά τόσο λόγω των αναπόφευκτων δομικών προβλημάτων της οικονομικής Ανάπτυξης όσο και του ίδιου του ανορθολογισμού  της λειτουργίας του συστήματος στα παρ' ημίν, που είναι μάλλον κι αυτό ένα παράπλευρο σύμπτωμα της υιοθέτησης του ανορθολογισμού και των ανορθολογικών μεθόδων από μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας: από το ελληνοχριστιανικό ιδεώδες μέχρι την αστρολογία και στη συνέχεια βέβαια το ρατσισμό, τον σεξισμό, την ομοφοβία και πολλές ακόμα πτυχές που παρατηρούμε καθημερινά, είναι ένα κοινό στοιχείο που συνδέει τις εκφάνσεις της κοινωνικής κρίσης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα κατέχουμε τα «πρωτεία» στην Ευρώπη στην απόρριψη της θεωρίας της Εξέλιξης των Ειδών, προκρίνοντας τον Ευφυή Σχεδιασμό ή έναν μεταμοντέρνο «αγνωστικισμό».

Την ίδια στιγμή που οι μετανάστες τίθενται στο στόχαστρο εθνικιστών και λαϊκιστών που ανάγουν τη μετανάστευση από σύμπτωμα της λειτουργίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος σε «αιτία» της κρίσης, με αποτέλεσμα τα ψευτο-λαϊκά και κυβερνητικά πογκρόμ που παρατηρούμε να εντείνονται τελευταία και των οποίων πρόδρομος ήταν η δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στην Κωνσταντίνα Κούνεβα τον Δεκέμβρη, το μίγμα λαϊκισμού, εθνικισμού και εκτεταμένου ανορθολογισμού που αποτυπώθηκε και στις τελευταίες Ευρωεκλογές, μπορεί να πάρει ακόμα πιο εκρηκτικές και εγκληματικές διαστάσεις όσο οι παράμετροι του συστήματος χειροτερεύουν.

Τα περιστατικά που μπορεί να σταχυολογήσει κανείς το τελευταίο διάστημα είναι ενδεικτικά του κλίματος ρατσιστικής υστερίας. Συνεχή πογκρόμ στα σύγχρονα γκέτο μεταναστών τόσο από «νόμιμες» δυνάμεις καταστολής όσο και από τα παρακρατικά δεκανίκια τους, τρομοκράτηση των αλλόθρησκων από ημεδαπούς ελληνορθόδοξους ανορθολογιστές, σχέδια για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης τύπου Γκουαντάναμο που θα κρύβουν αυτά που δεν θέλει να βλέπει η πολιτική ελίτ και οι ανώτερες μεσαίες τάξεις της χώρας που τους θυμίζουν τη δική τους ευθύνη και αδυναμία. Όλα αυτά σερβίρονται καθημερινά με δόσεις ρατσιστικής σήψης από τα παράσιτα του συστήματος, τα τηλεοπτικά ΜΜΕ που διαμορφώνουν τη λαϊκή συνείδηση κατά τις επιταγές της ημιολοκληρωτικής, πλέον, «δημοκρατίας» που υπηρετούν.

Η περίπτωση της μαχόμενης συνδικαλίστριας και μετανάστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα οδεύει στο αρχείο ενώ το άγριο λιντσάρισμα των δύο μεταναστών εργατών στην Νέα Μανωλάδα ρίχνει  στα μαλακά τους βασανιστές με την κατηγορία του πλημμελήματος, την ίδια στιγμή που παραπέμπει τα θύματα με κακουργηματική κατηγορία (!) και ταυτόχρονα μαρτυρά τις καταγεγραμμένες δυνατότητες αποσιώπησης και συγκάλυψης του κρατικού μηχανισμού.  Οι εφιαλτικές εικόνες στο κτήριο του Εφετείου στο κέντρο της Αθήνας όπου στοιβάζονται εκατοντάδες ανθρώπινες ψυχές σε άθλιες συνθήκες υγιεινής φανερώνει την παρακμή του ανέκαθεν υποτυπώδους (ακόμα και στα πλαίσια του συστήματος) ελληνικού κράτους πρόνοιας που έχει πάρει δραματικές διαστάσεις στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Στο πραγματικό συστημικό πρόβλημα της μετανάστευσης, το πρόταγμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας θεωρεί ότι δεν μπορούν να υπάρξουν ανθρώπινες λύσεις μέσα στο σύστημα και ότι είναι τουλάχιστον υποκριτικό να προσπαθούν να λύσουν το θέμα, μάλιστα οργανώνοντας μαζικές απελάσεις και παράλληλα «φιλανθρωπίες» σε κάποιους «τυχερούς» για να χρυσώσουν το χάπι, ιδεολογικά ή θεσμικά συνυπαίτιοι  της αναπαραγωγής και επέκτασης του συστήματος. Είναι βέβαια αδιανόητο, πόσο μάλλον για τους ίδιους τους μετανάστες που έχουν κάποια χρόνια και εργαστεί στην Ελλάδα, για την οικογένεια και τα παιδιά τους που έχουν προσαρμοστεί σε σημαντικό βαθμό κοινωνικά εδώ, να απελαύνονται βίαια και μάλιστα από αυτούς που διαιωνίζουν τα αίτια εξαθλίωσης τους τόσο τοπικά όσο και παγκοσμίως!

Παρόλα αυτά, ο αντι-ρατσισμός ως μια ακόμα μορφή αποσπασματικής (αντι-) δράσης από τους πολλούς στην Ελλάδα υποστηρικτές της «άμεσης δράσης», όπως η «αντίσταση στην εργοδοτική τρομοκρατία», η «επαναοικειοποίηση» των δημόσιων χώρων, η αντικρατική δράση, οι μονοθεματικές αν και χρήσιμες κινήσεις αντιπληροφόρησης και οι απολίτικες  καταλήψεις, ως αντίδραση στα συμπτώματα της συστημικής βίας, φάνηκαν για ακόμα μια φορά εντελώς ανεπαρκή μέσα στο να δημιουργήσουν μια μαζική αντισυστημική συνείδηση την περίοδο που ακολούθησε το Δεκέμβρη μέχρι σήμερα.

Σε αυτή την προβληματική, η ΠΔ θεωρεί το ρατσισμό ως ένα βασικό συστημικό σύμπτωμα που μπορεί να δειχτεί ότι ανάγεται στη συγκέντρωση εξουσίας, πολιτικής, οικονομικής και βέβαια ευρύτερα κοινωνικής, που γίνεται μέσω του διεθνοποιημένου πλέον συστήματος και που έχει βέβαια ιδιαίτερη σχέση με την άνοδο του ανορθολογισμού και του εθνικισμού σε «κράτη παρίες» όπως το Ιράν (για τα τεκταινόμενα στο οποίο οδύρονται απροκάλυπτα και ανιστόρητα οι απανταχού υπερασπιστές των πετσοκομμένων «ατομικών δικαιωμάτων» και ιδεολόγοι του συστήματος, ρεφορμιστές και διάφοροι «αντιεξουσιαστές» που παίζουν στον «χώρο» το ρόλο των ΜΚΟ και των απολογητών της Νέας Διεθνούς Τάξης).

Θεωρεί ότι οι πραγματικά ριζοσπαστικές λύσεις που θα δημιουργήσουν, μέσα από μια καθολική Κοινωνική Πάλη για συλλογική και ατομική αυτονομία, συνθήκες ριζικής αλλαγής τόσο της συνειδητοποίησης των τάξεων που πλήττονται ολοένα και περισσότερο από την ανισοκατανομή δύναμης και τον αποκλεισμό τους στη λήψη αποφάσεων και τον αυτοκαθορισμό τους σε όλες τις κοινωνικές σφαίρες,  απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικής φυλής, φύλου, εθνοτικής, πολιτιστικής και σεξουαλικής ταυτότητας,  έτσι ώστε να εκλείψει πλέον το «διαίρει και βασίλευε» που έχει κυριαρχήσει ακόμα και μεταξύ των ίδιων των εξουσιαζόμενων σε διαφορετικές ομάδες ταυτότητας, θα προέλθουν από μια εναλλακτική κοινωνική οργάνωση κλίμακας, χτίζοντας, εδώ και τώρα θεσμούς Περιεκτικής Δημοκρατίας, ΕΞΩ από το σύστημα της οικονομίας της αγοράς, της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και των συνακόλουθων εξουσιαστικών, ιεραρχικών και πατριαρχικών θεσμών.

Λόγω των οργανωτικών αρχών μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας, της αρχής της αυτονομίας και της αρχής της κοινότητας, που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να σταθεί μια δημοκρατική κοινωνία, η απελευθερωτική ηθική που θα απορρέει από αυτές τις αρχές θα καθιστά ανεπίτρεπτες τέτοιες διακρίσεις. Την ίδια στιγμή, οι ασφαλιστικές δικλείδες που προβλέπονται σε μια δημοκρατική κοινωνική οργάνωση από το πρόταγμα της ΠΔ, προστατεύουν από πιθανές διακρίσεις τις μειονότητες, ακόμα και τους ενός, μέσα από την καταστατική πρόβλεψη δημιουργίας ξεχωριστών συνελεύσεων μειονοτήτων για θέματα που  τις αφορούν, καθώς και της δυνατότητας άσκησης ομαδικού βέτο σε αποφάσεις των δημοτικών συνελεύσεων που μπορεί να δειχτεί ότι θίγουν τις μειονότητες, θωρακίζοντας και θεσμικά όλους τους πολίτες από κάθε μορφή ρατσιστικής, σεξιστικής και πολιτιστικής διάκρισης.

Έτσι, παράλληλα με τη δημοκρατική, ελευθεριακή Παιδεία, τα δημοκρατικά ΜΜΕ και τη δραστική αλλαγή της συνείδησης όσων πολιτών συμμετέχουν στο χτίσιμο των   δημοκρατικών θεσμών, που θα έρχονται σε ρήξη στην πράξη με τις κυρίαρχες στο σύστημα ιεραρχικές αξίες – το λεγόμενο «κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα» του ετερόνομου συστήματος- μέσα από την ίδια την τριβή και τη συμμετοχή σε αυτούς, θα περνάμε σταδιακά και μέσα από τη συνομοσπονδιοποίηση των περιεκτικών δήμων, σε μια εναλλακτική κοινωνία και το αντίστοιχο παράδειγμα της. Σε μια κοινωνία στην οποία όχι απλά δεν θα νοείται να υφίστανται ρατσιστικές, σεξιστικές και ομοφοβικές συμπεριφορές, αλλά και καμία άλλη ετερόνομη/εξουσιαστική σχέση (οικονομική, πολιτική, κοινωνική) σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Είναι επομένως επιτακτική η ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ για τη δημιουργία ενός μαζικού αντισυστημικού κινήματος στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς με στόχο την ανατροπή του υπάρχοντος καταδυναστευτικού για την ανθρωπότητα συστήματος της οικονομίας της αγοράς, που σήμερα καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», όπου οι εγκληματικές ελίτ ως ηθικοί αλλά και φυσικοί αυτουργοί δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν την ωμή φυσική βία εναντίον των πολιτών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και αυτών των οικονομικών ελίτ.

Ενός κινήματος που θα θεμελιώνεται πάνω σε ένα σαφές συνολικό πρόταγμα που θα αποδίδει τη σημερινή πολυδιάστατη κρίση στη συγκέντρωση εξουσίας/δύναμης στα χέρια των λίγων, μεταβατική στρατηγική και προϋποθέσεις για τη νέα κοινωνία που θα στηρίζεται στην ισοκατανομή της δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών, δηλαδή την κατάργηση των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών, μια ανασύνθεση και υπέρβαση των ιστορικών αντισυστημικών παραδόσεων (της δημοκρατικής/αυτόνομης παράδοσης, της σοσιαλιστικής και των αντισυστημικών τάσεων μέσα στα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα (φεμινιστικό, οικολογικό, μειονοτήτων). Πρέπει άμεσα όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις (σοσιαλιστικές, ελευθεριακές) να συμπαραταχθούν με ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα δράσης για την ανατροπή του συστήματος.

 

ΕΜΠΡΟΣ  ΓΙΑ  ΜΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΚΑΤΑΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΒΙΑ, ΕΙΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΕΙΤΕ ΦΥΣΙΚΗ!

ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»!

                                                                                                           

*Ιούλιος 2009,  Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία:   

www.inclusivedemocracy.org

 

Επικοινωνία: peridimok@gmail.com

 

ΠΗΓΗ: http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2009.7__ratsismos_antiratsistiko_festival.htm,

 

Σημείωση admin: Τα σημεία τα οποία θεωρώ κεντρικά και σημαντικά για το ζήτημα έχω υπογραμμίσει ό ίδιος.

Αποσυσπείρωση…

 

Του Ευγένιου Αρανίτση

 

Η συνέντευξη που παραχώρησε ο Γιώργος Παπανδρέου στον Αντώνη Σρόιτερ, το μοιραίο απόγευμα της Τρίτης, 2 Ιουνίου '09, στον Alpha, επισκιάστηκε από τη σκανδαλώδη εισβολή μιας κοινής μύγας, του είδους Musca domestica, που βρήκε καταφύγιο στα ανώτερα δεξιά πρανή της κεφαλής του προσκεκλημένου (αριστερά, όπως κοιτάει ο τηλεθεατής την οθόνη), σχεδόν επί της στεφανιαίας ραφής, σταθμεύοντας εκεί επί επτάλεπτον, εντελώς ακίνητη ή σε κώμα, εξαιτίας ενδεχομένως της πολικής ψύξης του κλιματιστικού.

ΕΚΤΟΤΕ, με φόντο την απαστράπτουσα στιλπνότητα του προεδρικού κρανίου, μεγαλοπρεπώς ενισχυμένη από την παντελή έλλειψη τριχοφυΐας στην επίμαχη περιοχή, το έντομο φάνταζε ιδιαζόντως αποκρουστικό, ο δε πάσχων το αντιμετώπισε ομολογουμένως ηρωικά, παραμένοντας αγαλματωδώς ακίνητος και αγνοώντας με τον πλέον αμέριμνο τρόπο την ειρωνεία των περιστάσεων, όσο και τη φαγούρα, μολονότι, τρία λεπτά αργότερα, επιχείρησε, δειλά και οπωσδήποτε ανεπιτυχώς, μιαν ελαφρά στροφή της κεφαλής σε γωνία τρουά καρ προς τον φακό, με την ελπίδα ότι η μύγα, αν και τυπικώς ακίνητη σε σχέση με τις συντεταγμένες του κρανιακού θόλου, θα μετεκινείτο περιμετρικώς προς τα παρασκήνια.

 

ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, το ημίμετρο απέδωσε ελάχιστα και καθώς ο σκηνοθέτης έδειχνε σαδιστικά απρόθυμος να «φέρει μπροστά» το παράθυρο του κ. Σρόιτερ, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στον προσκεκλημένο να απομακρύνει off camera την πηγή της ενόχλησης, η παράδοξη συγκατοίκηση Προέδρου και μύγας διαιωνιζόταν, με τους τηλεθεατές να κρατούν την αναπνοή τους, ώσπου το βδελυρό παράσιτο, άγνωστον γιατί, αποφάσισε να εξαφανιστεί διά παντός, στέλνοντας παρεμπιπτόντως και ένα μήνυμα στους αναποφάσιστους.

 Τότε ήταν που, επιτέλους, αν και κατόπιν εορτής, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανέλαβε με τη σειρά του την πρωτοβουλία να υψώσει το δεξί του χέρι (αριστερό όπως κοιτάζει ο τηλεθεατής την οθόνη), ώστε να αποδιώξει το ζωύφιο, που είχε ήδη φύγει. Η εκπρόθεσμη εκείνη χειρονομία ενέπνευσε σε ορισμένους πολιτικούς σχολιαστές την εικασία ότι το «δεξί χέρι», στον συγκεκριμένο άχαρο ρόλο, πιθανόν αντιπροσώπευε, σε επίπεδο μεταφοράς, το περίφημο δεξί χέρι του Προέδρου, Γ. Παπακωνσταντίνου, αν το λέω σωστά, πρώην μέλος του Δ.Σ. του ΟΤΕ επί των χρυσών ημερών τη SIEMENS. Δεν αποκλείεται, μ' άλλα λόγια, να είχε ο Γιώργος Παπανδρέου και δεύτερη μύγα και να μυγιάστηκε.

ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ άρα – μία υπόθεση κάνουμε – η άνευ προηγουμένου υπερκινητικότητα του πρωθυπουργού στις συνεντεύξεις του προς Πρετεντέρη και Χατζηνικολάου, η οποία, ως τέτοια, αποθάρρυνε οιανδήποτε προσέγγιση από πλευράς εντόμων, είτε ιπτάμενων είτε χερσαίων, με εξαίρεση φυσικά τους ψύλλους της Ρηγίλλης.

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Σάββατο 6 Ιουνίου 2009,

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=51726

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Σημείωση 2: Όλη συνέντευξη εδώ: http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/bdc4090a-7c87-4d4b-85e4-b766e3f0e436

 

 

 

Αριστερά, οικολογία, Τουρκία και Ε.Ε.*

 

Του Στάθη Σταυρόπουλου*

 

Είναι μια εποχή στην οποία είναι πολύ ενδιαφέρουσα η αδιαφορία της, χωρίς να είναι το σχήμα οξύμωρο. Δηλαδή ενώ δεν συμβαίνουν σημαντικές αλλαγές στο μικρό μας χωριό συμβαίνουν κατακλυσμιαίες αλλαγές στο μεγάλο χωριό. Εμείς δείχνουμε σαν να μην αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τι συμβαίνει στο μεγάλο χωριό. Είμαστε κλεισμένοι στο μικρό, μικρό μας κόσμο.

* Η ομιλία μου ήλθε με e-mail από την εφημ. «Χριστιανική» στις «Τρίτη, 26 Μαΐου 2009 3:30 μμ»

Ξαφνικά εμείς[i], τα ΜΜΕ, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το φαινόμενο να έχει γίνει ένα μεγάλο και σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων αίφνης οικολόγοι, πράγμα το οποίο μας εξέπληξε. Βεβαίως όλοι καταλάβαμε ότι όχι μόνο οι παρηκούντες την Ιερουσαλήμ, δηλαδή τα ΜΜΕ, αλλά ότι η οικολογία είναι μια εύκολη απάντηση στις δημοσκοπήσεις. Όταν υπάρχει μια γενικευμένη αηδία, εύκολα λέει κάποιος ότι «εγώ θα ψηφίσω οικολόγους». Χωρίς όμως να έχει σαφώς στο μυαλό του τι είναι αυτοί οι οικολόγοι και τι πρεσβεύουν.

Εδώ λοιπόν φοβάμαι ότι έχει έρθει η σειρά της οικολογίας να πάθει ότι έπαθε η αριστερά τα τελευταία 20 χρόνια. Να γίνει δηλαδή η οικολογία κάτι σαν την οικολογία του καθενός, όπως πολλοί αριστεροί έχουν γίνει κάτι σαν η αριστερά του καθενός. Έχουμε επινοήσει δηλαδή μέσα στο μυαλό μας μια αριστερά ο καθένας και την υπηρετούμε με κάπως αριστοκρατικό τρόπο και μακριά από μια συλλογικότητα που θα ήταν ωφέλιμη και χρήσιμη στο λαό. Το λέω αυτό ας πούμε εξορμώμενος από μένα τον ίδιο, ο οποίος είμαι κοντά και πρόσκειμαι σε ένα χώρο της αριστεράς, ο οποίος είναι διχασμένος σε θέματα πάρα πολύ βασικά από εκείνα που απασχολούν τους αριστερούς, όπως ας πούμε είναι το εθνικό πρόβλημα στη σύγχρονη εποχή, όπως ακριβώς είναι η ίδια η οικολογία στη σύγχρονη εποχή κι εδώ, επανερχόμενος σε ένα από τα θέματα της σημερινής μας συζήτησης, δηλαδή τη συμπεριφορά των οικολόγων το πρώτο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι δεν μπορεί να εννοηθεί οικολογία χωρίς πολιτικό πρόσημο.

Δεν μπορεί δηλαδή η οικολογία να είναι μια σημαία ευκαιρίας για τους πάντες. Δεν μπορεί να είναι και νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί. Και μάλιστα δεν μπορεί τη στιγμή που έχουμε φανερότερα παραδείγματα οικολογίας που συνεργάζεται με τη δεξιά, όπως στην Ιρλανδία ή στην Τσεχία, όπου οι οικολόγοι συνεργάζονται με αντίστοιχα δεξιά κόμματα να θεωρήσουμε ότι οι οικολόγοι αυτοί έχουν την ίδια αντίληψη για την οικολογία με οικολόγους οι οποίοι θέλουν να δουν την ανάπτυξη σε μια βάση διαφορετική από την καπιταλιστική ή τη νεοφιλελεύθερη.

Συνεπώς η οικολογία έχει κι αυτή το πολιτικό της πρόσημο, κάτι το οποίο στα δικά μας δεδομένα του μικρού χωριού που έλεγα πριν με δυσκολία γίνεται φανερό τουλάχιστον σε ότι αφορά τους οικολόγους του κ. Τρεμόπουλου, οι οποίοι αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Εκκινούμενοι φαντάζομαι από καλές προθέσεις, δηλαδή με τη λογική ότι μπορούν να προωθήσουν οικολογικές θέσεις στα δυο μεγάλα κόμματα, αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο της συνεργασίας μαζί τους, είτε με το ένα, είτε με το άλλο, αναλόγως. Αυτό, όμως, καθιστά την οικολογία ένα παραπλήρωμα του δικομματισμού, ένα παρακολούθημα κι όχι μια δύναμη η οποία μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά ή και ανατρεπτικά. Αλλά ας αφήσουμε το ανατρεπτικά, έστω καταλυτικά, στο να αποκτήσουν οικολογική συνείδηση ακόμα και κόμματα που δεν την έχουν αν και εξ ορισμού είναι δύσκολο να πιστέψουνότι ο κ. Γιακουμάτος ή ο κ. Καχριμάκης αίφνης μπορούν να γίνουν πράσινοι.

Υπ' αυτήν την έννοια υπάρχει ένα ελλείπων παιγνιόχαρτο στην παρουσία της οικολογίας μέσα από αυτό το σχήμα στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο δυσάρεστο από το γεγονός ότι ενώ το κόμμα αυτό έχει συγκεκριμένες θέσεις για ευρύτερα θέματα, δεν έχει την παρρησία να τις υποστηρίξει. Για παράδειγμα ενώ συντάχθηκε μέσω των σχέσεών του με τον Κον-Μπετίτ και τον Φίσερ στην ευρωπαϊκή όλη αυτή πολιτική που κατέληξε στους βομβαρδισμούς της Σερβίας, σε ερωτήσεις που γίνονται στον κ. Τρεμόπουλο για όλα αυτά, όταν βγαίνει στα μέσα ενημέρωσης για αυτά τα θέματα αποφεύγει να απαντήσει ή αρνείται θέσεις που έχει πάρει, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην Κομοτηνή, όταν ρωτήθηκε για την πρότασή του για τον Κεμάλ να τιμηθεί ως τέκνο της Θεσσαλονίκης, όπου πριν ο δημοσιογράφος καν ρωτήσει, αρνήθηκε ότι το έχει πει ενώ το έχει, όπως και αρνήθηκε ότι έχει ζητήσει να μην εγκατασταθούν πόντιοι πρόσφυγες στη Θράκη ενώ έχει αρθρογραφήσει στην ίδια την Ελευθεροτυπία για αυτό το ζήτημα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχει μια τέτοια ανακολουθία και μια ας το πούμε ευελιξία, που βοηθάει πάρα πολύ μια πολιτική παρουσία, που προσπαθεί να τσιμπήσει από όλες τις πλευρές μια και βλέπει σε μια συγκυρία που δημοκοπικά ευνοείται, που υπάρχει κίνδυνος να καταντήσει αυτό το κίνημα ένα κίνημα των ΜΜΕ. Τα οποία ΜΜΕ με πάρα πολύ ευμένεια αποδέχονται τέτοιες συμπεριφορές, διότι είναι ταγμένα σε συμφέροντα πολύ ισχυρότερα, τα συμφέροντα των δυνατών από τις θέσεις που θέλουν να προβάλουν οι οικολόγοι. Συνεπώς, πάρα πολύ εύκολα λέει ένας δημοσιογράφος από τον Ελεύθερο Τύπο, δεν έχει σημασία ποιος, ότι δεν έχει καμία σημασία τι θέσεις έχουν οι οικολόγοι για τα ευρύτερα θέματα, μας αρκεί το οικολογικό τους κίνημα. Ναι αλλά αυτό το οικολογικό τους κίνημα αρκεί και στον Ομπάμα. Εμείς ψάχνουμε για κάτι σημαντικότερο, έχω την εντύπωση. Και βέβαια αυτό αφορά όχι μόνο τους οικολόγους αλλά και ένα μέρος της αριστεράς.

Τώρα βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε μια κρίση η οποία έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, πολύ έντονα τα οποία ακόμα δεν έχουν εκδηλωθεί τελείως και εδώ περνάω στο δεύτερο θέμα των τριών, τα οποία εξετάζουμε απόψε, και που αν ξεκινήσουμε από την άποψη που δεν είναι αξίωμα, είναι διαπίστωση, ότι ο καπιταλισμός είναι η ανακύκλωση των ίδιων του των θέσεων βλέπουμε ότι σε αυτήν την κρίση που είναι πάρα πολύ έντονη αντιμετωπίζουμε φαινόμενα που άλλα ανάγονται σε ομοιότητες με την κρίση του 1929 και άλλα είναι απολύτως καινοφανή.

Δεν μπορούμε να μη δούμε ότι η κρίση αυτή πλήττει τους πλουσίους, πλήττει τις επενδύσεις, πλήττει τις εταιρίες, πλήττει τις σχέσεις μεταξύ τους, έχουμε καταρρεύσεις εταιριών, έχουμε χρεοκοπίες εταιριών, έχουμε κλονισμό του τραπεζικού πιστωτικού συστήματος αλλά όλα αυτά γίνονται μέσα σε ένα πλαίσιο και με έναν άξονα που οδηγεί σε μια ανακατανομή της ισχύος. Δηλαδή είναι μια θανατηφόρα, πολύ υγιής κατάσταση. Ο καπιταλισμός έτσι ζει. Κι έτσι γίνεται η ανακατανομή όχι μόνο του πλούτου αλλά και της ισχύος στο ανώτερο επίπεδο, το επίπεδο της εξουσίας.

Έχουμε λοιπόν την εργασία πληττόμενη με τρόπο ανεπανόρθωτο και που έχει να κάνει όχι μόνο με την απώλεια των θέσεων εργασίας, όχι μόνο με την μείωση των μισθών, όχι με τις μορφές της ευέλικτης και της ελαστικής εργασίας δηλαδή μια επιστροφή στην εποχή του Ντίκενς, αλλά έχει να κάνει και με την ιδεολογική εγκαθίδρυση αυτής της διαδικασίας στις κοινωνίες, με έναν τρόπο που συναντά ελάχιστη αντίσταση. Κι εδώ είναι το κομβικό σημείο το οποίο θα φανεί και παρακάτω, αφού πρώτα πω ότι πολύ ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της κρίσης είναι ότι αν προκαλεί ανακατανομή πλούτου και ισχύος μέσα στις κοινωνίες ταυτοχρόνως επαναφέρει στο προσκήνιο την γεωπολιτική, διότι προκαλεί ανακατανομή σχέσεων στις διεθνείς σχέσεις, στις δυνάμεις. Βγάζει στο προσκήνιο δυνάμεις πολιτικές κρατικές, με κρατική οντότητα, δυνάμεις, οι οποίες ήταν δεύτερης γραμμής και τώρα γίνονται πρώτης. Και αυτό έχει να κάνει και με την πολιτική τους υφή και με την στρατιωτική τους υφή.

Δηλαδή, η ίδια η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης προκάλεσε ρωγμές σε εθνικό επίπεδο πια, αλλά όμως στο επίπεδο της εξουσίας, στις ίδιες δυνάμεις εκείνες που τη συνέθεσαν αρχικώς. Δηλαδή τα συμφέρονται της Γερμανίας σήμερα δεν είναι ίδια με εκείνα που ήταν πριν 10 χρόνια και η στρατιωτική της λογική για να τα εξυπηρετήσει, καθόλου ίδια, με εκείνη που ήταν πριν 20 χρόνια. Αν σε αυτό προσθέσετε δυνάμεις των οποίων ο αριθμός υπερβαίνει τις 5 ή τις 6, φτάνουμε σε ένα πολύ σύνθετο πολιτικό σκηνικό, στο διεθνές στερέωμα, το οποίο αφορά πλέον την εθνική ανακατανομή ισχύος σε επίπεδο εξουσίας.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την εθνική ταυτότητα που είναι λαϊκή υπόθεση η υπεράσπισή της, ώστε να μπορέσουμε μέσα από το εθνικό ζήτημα να αντιμετωπίσουμε τις ίδιες κρίσεις. Έχουμε να κάνουμε με μια τακτική συμπεριφοράς των δυνάμεων και διαμόρφωσης των σχέσεων μεταξύ τους η οποία γίνεται πλέον σε επίπεδο απόλυτης ισχύος. Υψηλού επιπέδου ισχύος.

Αν συμβαίνουν όλα αυτά και αν μια από τις παραμέτρους της κρίσης είναι η χρεοκοπία της κυρίαρχης ιδεολογίας γιατί όλα αυτά συμβαίνουν προκαλούν ταυτόχρονα και την χρεοκοπία της ιδεολογίας η οποία ως τώρα την υπερασπίστηκε, δηλαδή της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού. Μαζί με τις τράπεζες κατέρρευσαν και όλα του τα ιδεολογήματα, η πολιτική ορθότητα. Ο μεταμοντερνισμός, ο πολυπολιτισμός, οι θεωρίες όλες αυτές για την μετανάστευση και την διαμόρφωση διαφόρων κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που τελικά οδηγούν σε γκέτο και όχι σε οσμώσεις.

Αν λοιπόν όλα αυτά τα πράγματα συμβαίνουν εκείνο που κυρίως λείπει είναι η αντίδραση σε όλα αυτά. Δηλαδή ενώ έχουμε να κάνουμε με φαινόμενα που η μαρξική ανάλυση θα ήταν πιο επίκαιρη παρά ποτέ, δεν έχουμε μαρξιστές αναλυτές. Κι όχι μόνο δεν έχουμε μαρξιστές αναλυτές να φέρουμε αυτά τα πράγματα στο προσκήνιο αλλά δεν έχουμε και πολιτικούς νόμους οι οποίοι θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν με βάση αυτή την κρίση έτσι ώστε να μην βγούμε από την κρίση με την ίδια συνταγή. Γιατί αυτό θα είναι η χειρότερη δυνατή εξέλιξη. Άρα δηλαδή η αιτία της κρίσης ήταν οι νεοφιλελεύθερες συνταγές που είναι το ένα κακό, αυτό το ένα κακό θα είναι δέκα φορές χειρότερο εάν η έξοδος από την κρίση γίνει πάλι με τις ίδιες συνταγές. Αυτό σημαίνει ότι η απουσία της αριστεράς από την (;;;) θα είναι οριστική αυτό θα σημαίνει ότι θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πλέον πολύ σοβαρά τον κίνδυνο ενός νέου τεχνολογικού μεσαίωνα ο οποίος θα βασίζεται σε μια αποπολιτικοποίηση

Το θέμα της Τουρκίας στο πλαίσιο όλων αυτών που λέγαμε είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ως τώρα η Τουρκία επί Μπους, θεωρείτο μια μετριοπαθείς ισλαμική χώρα, η οποία θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μια γέφυρα προς τις χώρες της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Νομίζω ότι ο δρόμος της Τουρκίας επί εποχής Ομπάμα έχει αναβαθμιστεί με την έννοια ότι θεωρείται πλέον μια δυτική δύναμη η οποία μπορεί να παίξει έναν διττό ρόλο. Από τη μια να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Δύσης στην περιοχή, ως μια δύναμη τρομακτική και ταυτόχρονα η σοβινιστική από πλευράς των ΗΠΑ στην Ε.Ε. αλλά ταυτόχρονα να έχει και την αυτονομία της περιφερειακής δύναμης η οποία μπορεί να συναλλάσσεται μέσα στο πλαίσιο αυτής της αυτονομίας αλλά και ταυτόχρονα σε μια συναλλαγή με τις ΗΠΑ με τις περιφερειακές δυνάμεις που αφορούν μια περιοχή από το Αφγανιστάν, από το Πακιστάν ως τη Μέση Ανατολή. Βεβαίως εδώ πρέπει να κάνουμε μια παρατήρηση:

Υπάρχει μια εκτίμηση ότι η Τουρκία προσεγγίζει τους Άραβες και το Ιράν, εκτίμηση που ενισχύθηκε από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η Τουρκία την πρόσφατη κρίση στην Παλαιστίνη. Για τους Αμερικάνους τούτο το ενδεχόμενο παραμένει ανοιχτό, συνεπώς υπάρχει ζήτημα το ποια από τις δύο απόψεις θα κατισχύσει για την Τουρκία.

Εκείνο που είναι σημαντικό για την ίδια την Τουρκία είναι ότι έχει έναν ηγέτη τον Ερντογάν, ο οποίος μεγάλη εμβέλεια, ένα κόμμα το οποίο είναι μεν ισλαμικό αλλά μπορεί να παίξει με κοσμικούς όρους και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να περιορίσει τους κεμαλιστές και γενικώς εμφανίζεται μια Τουρκία της εποχής του Ντεβέτογλου όχι μόνο σαν ένας γρίφος για μας, αλλά σαν μια δύναμη κι ένας όγκος που αν τολμήσουμε να σκεφτούμε ότι το αντίπαλο δέος στον Ντεβέτογλου είναι η Ντόρα, την έχουμε βάψει. Τελειώνοντας θέλω να πω ότι ο νέος οθωμανισμός δεν είναι κάτι αφηρημένο.

Είναι η δυνατότητα μιας μεγάλης χώρας, η οποία έχει τελείως σαρδανάπαλη ανάπτυξη, τελείως άναρχη ανάπτυξη, αλλά πολύ σφιχτούς μηχανισμούς, όπως ο στρατός, να καταστήσει μια κοινωνία που έχει ας πούμε ανεργία 16% ή εθνικά προβλήματα πολύ ισχυρά στο εσωτερικό της με έναν τρόπο που να την καθιστά απαραίτητο παίχτη και σε ευρωπαϊκό και σε περιφερειακό επίπεδο, αυτός είναι ο νέος οθωμανισμός. Δηλαδή με μια Τουρκία η οποία μπορεί να έχει ένα ευρωπαϊκό προφίλ, η οποία μπορεί να είναι σε αέναη διαδικασία εισόδου προς την Ε.Ε., η οποία δεν πρέπει να έχει να κάνει με καμία πολιτισμική ανάλυση.

Το πρόβλημα δηλαδή για τους Ευρωπαίους δεν είναι το κατά πόσον η Τουρκία είναι ευρωπαϊκή με την έννοια την πολιτισμική. Αυτό είναι ληγμένο. Δεν είναι ευρωπαϊκή. Από το 1450 έως το 1920 οι Οθωμανοί ήταν στην Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν τους ένιωσε ποτέ ως ευρωπαίους. Η ανάλυση που κάνουμε λοιπόν για την Τουρκία δεν μπορεί να είναι στο ευτελές επίπεδο του Σαρκοζί, δεν είναι ευρωπαίοι.

Αλλά σε ένα πολύ βαθύτερο και ισχυρότερο επίπεδο, τι αγορά έχουν, τι στρατιωτική ισχύ έχουν, πως μπορούν να επηρεάσουν οι ίδιοι την ευρωπαϊκή ένωση, με τι πλάτες, ποια σύνορα της ευρωπαϊκής ένωσης μπορούν να περάσουν την ευρύτερη περιοχή, τι σχέση έχουν με τους Ρώσους.

Αυτό λοιπόν καθιστά την Τουρκία, όντας σε μια θετική συγκυρία γι' αυτή με ισχυρή ηγεσία κι ένα κόμμα ευρωπαϊκό όπως το κόμμα του Ερντογάν, στα πράγματα, καθιστά την Τουρκία μια δύναμη περιφερειακή πάρα πολύ ισχυρή την οποία η Ευρώπη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με αφελή ερωτήματα αν τα σύνορά μας ως Ευρώπης θα είναι στην Συρία, διότι τα σύνορα της Ευρώπης στην ουσία είναι στο Ισραήλ, αλλά με άλλα ερωτήματα στα οποία το δικό μας το κράτος και οι δικές μας πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν τίποτα για την ώρα να πουν.

 

* Ο Στάθης (Σταυρόπουλος) είναι δημοσιογράφος – σκιτσογράφος. Έχει τη γνωστή στήλη στην εφ. «Ελευθεροτυπία».

---

[i] Την Δευτέρα 18 Μαΐου 2009 και ώρα 7:30μ.μ., τα περιοδικά και οι εφημερίδες Οικολογείν, Χριστιανική και Άρδην διοργάνωσαν  εκδήλωση με τίτλο: Ευρώπη και εκλογές: Η οικολογία και οι «Πράσινοι», η οικονομική κρίση, η είσοδος της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ομιλητές ήταν οι: Γιάννης Σχίζας, Γιώργος Καραμπελιάς, Γιάννης Ζερβός, Σταύρος Λυγερός και Στάθης Σταυρόπουλος^ος Όροφος).  (ΣΤΑΘΗΣ). Η εκδήλωση   πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ακαδημίας και Γενναδίου 8 – 7.

Το νοσηρό παιχνίδι της γελοιότητας

Σε ψυχιατρική κλινική η τραγουδίστρια Έφη Θώδη!

 

Της Μαριάννας Τζιαντζή 

 

Η είδηση της νοσηλείας της τραγουδίστριας Έφη Θώδη στην ψυχιατρική κλινική προβλημάτισε και στενοχώρησε πολλούς, όχι μόνο τους δεδηλωμένους θαυμαστές της, αλλά κι εκείνους που έβλεπαν με επιφύλαξη και με κριτικό βλέμμα την τηλεοπτική «εφηθωδιάδα», τις αλλεπάλληλες εμφανίσεις της σε πάμπολες εκπομπές, όχι μόνο κουτσομπολίστικες και ψευτοκαλλιτεχνικές, αλλά και σε δελτία ειδήσεων, καθώς και σε πρωινές «ενημερωτικές» και «κοινωνικές» εκπομπές.

Η κυρία Ε. Θώδη ήταν μια εμπορικά επιτυχημένη τραγουδίστρια του δημοτικού ή μάλλον του δημοτικοφανούς ή «νεοδημοτικού» τραγουδιού. Καλό το κλαρίνο, αλλά ακόμα καλύτερο το συνθεσάιζερ. Τραγουδούσε σε πανηγύρια σε όλη την Ελλάδα ξεσηκώνοντας το κοινό όχι επειδή έμεινε πιστή στην παράδοση, αλλά κυρίως γιατί τα τραγούδια της ανταποκρίνονταν στο νεοπλουτίστικο όραμα της δεκαετίας του '90, της ισχυρής αγροτικής Ελλάδας των επιδοτήσεων και της χρηματιστηριακής ευωχίας.

Βαθμιαία η Έφη Θώδη μεταμορφώθηκε σε τηλεοπτική περσόνα, όχι μόνο γιατί έγινε η αγαπημένη των καναλιών, αλλά και γιατί η δισκογραφική εταιρεία της την έστρεψε από το σκυλο-δημοτικό στο κλαρινοπόπ. Από τη μια καρικατούρα στην άλλη, αρχής γενομένης με το παλιό σουξέ της Ραφαέλας Καρά A Far L' Amore Comincia Tu στη βλαχοεκσυγχρονισμένη του εκδοχή.

Ένας καλλιτέχνης που έχει συμβόλαιο με μια δισκογραφική εταιρεία, ακόμα και ένας ηθοποιός που παίζει δεύτερο ρόλο σε ένα σίριαλ δεν έχει δικαίωμα να πει όχι αν τον καλέσουν σε μια σαχλοεκπομπή. Αν αρνηθεί, μπαίνει στην άτυπη μαύρη λίστα των «μη επικοινωνιακών», των «μη συνεργάσιμων». Η άρνηση θεωρείται προδοσία προς το σύνολο, προς την παραγωγή. Ναι μεν οι καταξιωμένοι καλλιτέχνες, όπως ο Γ. Νταλάρας, έχουν την πολυτέλεια να αρνούνται να εμφανιστούν στα «κους -κουσκάδικα», όμως η Θώδη και η κάθε Έφη Θώδη που συμμετείχε σε ένα «τάλεντ σόου» δεν έχει αυτό το δικαίωμα ή αν τολμήσει να το ασκήσει, βγαίνει έξω από το παιχνίδι.

Στο πρόσωπο της Έφης Θώδης τα κανάλια (όχι όλα, αλλά πολλά) ανακάλυψαν τη χρυσοτόκο όρνιθα. Με μηδενικό κόστος, έβγαζε γέλιο. Δεν ήταν βέβαια το λυτρωτικό γέλιο της χαράς ή του λαϊκού χιούμορ, αλλά ο καγχασμός και η χαιρεκακία, το γέλιο που κάνουν τα παιδιά όταν βάζουν φωτιά στην ουρά της γάτας, το γέλιο του γελοίου. Η Έφη Θώδη έπαιξε το παιχνίδι της γελοιότητας. Όμως δεν το έπαιξε μόνη της αλλά με συμμέτοχους (και συνένοχους) πάμπολλα «λαμπερά» τηλεοπτικά πρόσωπα. Κάθε βήξιμο, κάθε κίνηση, κάθε βλακώδης δήλωση της κυρίας Ε. Θώδη γινόταν είδηση: η Έφη σουβλίζει αρνί, η Έφη ψωνίζει στο Κολωνάκι, η Έφη ψήνει γαλοπούλα, ή Έφη αρμέγει, η Έφη κάνει τσουλήθρα… Από όλα αυτά τα τετριμμένα, ένα βήμα απέχει η διάβαση της λεπτής γραμμής που χωρίζει τη λογική από την παράνοια. Έτσι, τους τελευταίους μήνες περάσαμε σε άλλο επίπεδο: η Έφη βλέπει οράματα, η Έφη θεραπεύει τους ασθενείς, η Έφη τραγουδάει τα κάλαντα και ο άγριος Δεκέμβρης γίνεται παρελθόν. Και όταν λέμε «παράνοια» δεν εννοούμε το τι συνέβαινε μες στο μυαλό της τραγουδίστριας – δεν είμαστε ψυχίατροι ώστε να κάνουμε διάγνωση -, αλλά το τι συνέβαινε στο γυαλί της τηλεόρασης. Και αυτό που συνέβαινε ήταν προσβλητικό και για τους θύτες και για τα θύματα και για τους θεατές, που ωστόσο το ανέχονταν και μάλιστα διασκέδαζαν.

Να ‘ταν η Έφη Θώδη…Δεκάδες είναι τα τηλεψώνια στην τηλεοπτική πασαρέλα, δεκάδες και οι φανεροί και αφανείς προαγωγοί τους. Η Έφη Θώδη «κάηκε» και δεν ξέρουμε αν η υπερβολική τηλε-έκθεση είναι η κύρια αιτία. Αυτό όμως που καίγεται καθημερινά στο βωμό του εύκολου και γρήγορου κέρδους των καναλαρχών είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

 

ΠΗΓΗ: Πολιτικό Καφενείο, 12-05-2009-20:09:13,

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6604