Η λίστα Λαγκάρντ και το παιχνίδι εξαπάτησης του φιλοθεάμονος κοινού.

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Η ειδησεογραφία έχει πλημμυρίσει από την σκανδαλολογία της λίστας Λαγκάρντ και την περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Οι γνωστοί τηλεαστέρες και τα τσιράκια των μέσων μαζικής αποβλάκωσης διψούν για αίμα. Αυτοί που όχι μόνο δεν νοιάστηκαν, αλλά αντίθετα συνηγόρησαν τα μέγιστα στην εν ψυχρώ δολοφονία μιας ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου λαού, σήμερα έχουν φορέσει – πάντα καθ' υπόδειξη άνωθεν και έξωθεν – την τήβεννο του αδέκαστου κριτή και όλοι μαζί έχουν χιμήξει στον Παπακωνσταντίνου και τους συγγενείς του.

Όπως θα χιμήξουν αύριο και σε όποιον άλλο κρίνουν τα μεγάλα αφεντικά ότι είναι ελεγχόμενα αναλώσιμος πολιτικά. Με την χρονική υστέρηση που ήταν αναγκαία για το πολιτικό μαγείρεμα της λίστας Λαγκάρντ, θίχτηκαν από τις παραλήψεις του τέως υπουργού, αλλά και από την πιθανή διαγραφή των ονομάτων των συγγενών του από την λίστα Λαγκάρντ.

Κι έτσι ο χορός καλά κρατεί. Οικονομικοί εισαγγελείς, διαπληκτισμοί κομμάτων, ξεκατίνιασμα δηλώσεων ανάμεσα στους επίδοξους επιβήτορες της εξουσίας της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, κοινοβουλευτική πρόζα απείρου κάλους με καταγγελίες και αιτιάσεις επί προσωπικού, καθώς και προτάσεις για προανακριτικές επιτροπές της βουλής προκειμένου δήθεν να διαλευκανθεί το μέγα σκάνδαλο. Ξέρετε, όπως ακριβώς έγινε και συγκαλύφθηκαν νομότυπα με επιτροπές της Βουλής όλα τα μεγάλα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης. Μέχρι και η κ. Παπαρήγα βγήκε για να δηλώσει «όχι» στην παραγραφή των σκανδάλων και της πολιτικής διαφθοράς.

Υπάρχουν δηλαδή όλα τα στοιχεία μιας τυπικής πολιτικής σαπουνόπερας που έχει στηθεί με βασικό σκοπό τον αποπροσανατολισμό του λαού για να μην δει την παγίδα που του έχουν στήσει. Σαν κι αυτή που στήθηκε με τα μέσα μαζικής εξαπάτησης την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά και στην οποία έπαιξαν τον ρόλο τους άπασες οι ηγεσίες της επίσημης πολιτικής σκηνής εκείνης της εποχής. Τα αποτελέσματα εκείνης της πολιτικής σαπουνόπερας τα βιώνουμε σήμερα με τον πιο δραματικό τρόπο. Τα μοιραία αποτελέσματα της τωρινής δεν θα αργήσουμε καθόλου να τα βιώσουμε σαν λαός και σαν χώρα.

Με τα ήθη ρωμαϊκής αρένας

Αν ήμασταν στην αρχαία Ρώμη σίγουρα θα ζούσαμε στην εποχή του αυτοκράτορα Καλιγούλα, ο οποίος εκτός από το γεγονός ότι είχε διορίσει το άλογό του ως γερουσιαστή στην σύγκλητο, όπως περίπου κάνουν και σήμερα όσοι εξουσιάζουν την πολιτική, την οικονομία και την ενημέρωση – έστω κι αν τις περισσότερες φορές προτιμούν να διορίζουν γαϊδάρους – έριχνε συχνά βορά στα θηρία της αρένας φρέσκο κρέας για να εκτονώνεται ο προλεταριακός όχλος. Κατά προτίμηση από τα πιο πιστά εκτελεστικά όργανα της εξουσίας του, μιας και φοβόταν παθολογικά ότι κάποιος εκ των οικείων του θα τον δολοφονήσει. Την μυρωδιά της αρένας του Καλιγούλα αναδύει και η σκανδαλολογία με την λίστα Λαγκάρντ στις σύγχρονες αρένες της επίσημης πολιτικής και των κατευθυνόμενων μίντια. Με όλους τους πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος να διαπληκτίζονται και να διαγκωνίζονται για το ποιος θα ευνοηθεί περισσότερο. Με το φιλοθεάμων κοινό να εξωθείται ανοιχτά ώστε να μετατραπεί κυριολεκτικά σε όχλο.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο Παπακωνσταντίνου είναι τόσο ηλίθιος ώστε να διαπράξει τέτοια παιδαριώδη σφάλματα. Να χάσει από μόνος του την λίστα προκειμένου να ευνοήσει συγγενείς του. Όποιος το πιστεύει αυτό, τότε βλέπει πολύ τηλεόραση σε βαθμό αποβλάκωσης. Ο Παπακωνσταντίνου είναι πολλά πράγματα: αδίστακτος, ασυνείδητος, προδότης, εγκληματίας, όπως κάθε επαγγελματίας οικονομικός δολοφόνος που αναλαμβάνει να εξοντώσει εν ψυχρώ έναν ολόκληρο λαό και να παραδώσει μια χώρα στην πυρά. Όμως ηλίθιος δεν είναι. Ειδικά όταν πρόκειται για κάποιον που εν ψυχρώ έχει προωθήσει δανειακές συμβάσεις και κυβερνητικές πράξεις σαν αυτές που παράνομα υπέγραψε, διαπράττοντας καραμπινάτη εσχάτη προδοσία. Όποιος αναλαμβάνει τέτοιες αποστολές ξέρει να φυλάγεται. Ο άνθρωπος έχει αποδείξει ότι είναι αρκετά επαγγελματίας σ' αυτό που κάνει ώστε όταν παίρνει τέτοια ρίσκα σε επίπεδο εσχάτης προδοσίας, σίγουρα ξέρει πώς να κρύβει τα ίχνη του και πώς να μην πέφτει σε παγίδες τόσο άτσαλα στημένες. Όπως άλλωστε όλοι οι επαγγελματίες hit men στον κόσμο της οικονομικής και πολιτικής μαφίας που κυβερνά τον πλανήτη σήμερα.

Βλέπετε, υπάρχουν τόσοι τρόποι για να κρύψει κανείς χρήματα σήμερα, ειδικά αν διαθέτει εξουσία και προσβάσεις σε μια οικονομία όπου τα κεφάλαια κινούνται ανεξέλεγκτα, ώστε και μόνο η υπόθεση ότι όλα αυτά έγιναν για τις ξαδέρφες, τον γαμπρό και τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου μοιάζει τελείως ανόητη και γελοία. Χάθηκαν οι υπεράκτιες εταιρείες; Χάθηκαν οι υπεράκτιοι λογαριασμοί με διαχειριστές εταιρείες χαρτοφυλακίου; Χάθηκαν οι τοποθετήσεις σε Hedge Fund (επενδυτικά κεφάλαια υψηλής μόχλευσης) που έχουν το δικαίωμα να μην κοινοποιούν τις πηγές των κεφαλαίων που διαχειρίζονται, όσο μαύρες κι αν είναι; Χάθηκαν οι αγορές ομολόγων και εντόκων γραμματίων, παραγώγων, ή νομισμάτων της αγοράς συναλλάγματος στο εξωτερικό μέσω private ή shadow banking που σε παγκόσμιο επίπεδο διαχειρίζεται πάνω από 67 τρις δολάρια – όσο περίπου είναι το παγκόσμιο ΑΕΠ – ιδιωτικά κεφάλαια χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε καμμιά κρατική, ή υπερκρατική αρχή; Για να εντοπίσει κανείς το μαύρο χρήμα που διακινείται μέσα από αυτό το δίκτυο, αλλά και επίσημα μέσα από το επίσημο διεθνές τραπεζικό σύστημα, χρειάζεται να έχει το κράτος στα χέρια του, να ελέγχει την κεντρική τράπεζα, να έχει υπό δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία τουλάχιστον τις μεγάλες τράπεζες και να καταργήσει κάθε εταιρική μορφή αδιαφανούς κίνησης κεφαλαίου. Και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για πολιτικό ξέπλυμα. Και μάλιστα εντός συγκεκριμένων αυστηρών πλαισίων ώστε να μην πυροδοτηθούν ανεξέλεγκτες αποκαλύψεις, μιας και ο Παπακωνσταντίνου φρόντισε να στείλει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να γίνει Ιφιγένεια κανενός! Απλά θα του κολλήσουν την ρετσινιά της απιστίας χωρίς σοβαρές δικαστικές, ή άλλες επιπτώσεις για κανέναν, ούτε καν για τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου. Θα πετάξουν κι άλλο φρέσκο κρέας στην αρένα για το φιλοθεάμων κοινό κι αυτό θα είναι όλο κι όλο προκειμένου να ικανοποιηθούν άπαντες. Έτσι θα εκτονωθεί το «περί δικαίου αίσθημα» των διορισμένων γαϊδάρων της ελεγχόμενης ενημέρωσης, οι δωσίλογοι της συγκυβέρνησης θα εξαγνιστούν πετώντας στον όχλο πρώην συνεργάτες τους, ή απλά λίστες με ονόματα, ενώ οι αντιπολιτευόμενοι θα εμφανιστούν ότι κόβονται δήθεν για την πάταξη της πολιτικής διαφθοράς. Κι όλοι θα είναι μες στην καλή χαρά.

Η λίστα είναι προϊόν εκβιασμού και πιέσεων.

Η αλήθεια όμως είναι αλλού. Ας δούμε τα δεδομένα. Τουλάχιστον αυτά που ξέρουμε. Η λίστα Λαγκάρντ παραδόθηκε στον κ. Παπακωνσταντίνου για πρώτη φορά στα τέλη του 2010. Τότε η Λαγκάρντ ήταν υπουργός οικονομικών του Σαρκοζί και ο Παπακωνσταντίνου ο μοιραίος υπουργός οικονομικών του πρώτου μνημονίου και της πρώτης σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης, η οποία ποτέ δεν πέρασε από την Βουλή. Τι περιείχε η συγκεκριμένη λίστα; Ονόματα, καθώς λέγεται, που είχαν καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες από την Ελλάδα. Η λίστα αυτή καθαυτή είναι προϊόν μυστικών υπηρεσιών. Ανάλογες λίστες κυκλοφόρησαν και αξιοποιήθηκαν, πάλι καθώς λέγεται, από τις κυβερνήσεις στην Γαλλία και στην Γερμανία. Υποτίθεται ότι συγκεκριμένες λίστες είχαν σαν στόχο το χτύπημα της φοροδιαφυγής.

Απ' όλα αυτά προκύπτει ένα βασικό ερώτημα: γιατί αποδεχόμαστε ως αυθεντικό ένα πειστήριο το οποίο προέρχεται από ξένο κράτος και μάλιστα είναι προϊόν μυστικών υπηρεσιών; Πώς ξέρουμε ότι η λίστα αυτή είναι αυθεντική; Είτε στην πρώτη, είτε στην δεύτερη εκδοχή της; Γιατί να μην υποθέσουμε κάτι άλλο, το οποίο – δεδομένων των συνθηκών – φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια; Αν η λίστα αυτή δόθηκε όχι για να εντοπιστούν φοροφυγάδες, αλλά για να εκβιαστούν συγκεκριμένα πρόσωπα, είτε να ξεκαθαριστούν λογαριασμοί στην αρένα της πολιτικής και της οικονομίας προκειμένου να προχωρήσει η χώρα ταχύτερα στο καθεστώς κατοχής και εκποίησης; Γιατί αυτά τα ονόματα της λίστας και όχι κάποια άλλα; Ποιος αποφάσισε να δοθούν αυτά τα ονόματα κι όχι κάποια άλλα;

Τι θέλω να πω μ' αυτό. Η Κριστίν Λαγκάρντ δεν είναι καθόλου τυχαία. Σ' ολόκληρη σχεδόν την πορεία της η κυρία αυτή υπήρξε γνωστή δικηγόρος για πολύ σκοτεινά επιχειρηματικά κυκλώματα κυρίως στις ΗΠΑ με προεξέχουσα σχέση με στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι η ίδια πρωτοστάτησε να ενταχθεί η Γαλλία στο ΝΑΤΟ – το οποίο κι έγινε τελικά επί Σαρκοζί – σπάζοντας την μεταπολεμική Γκολική παράδοση που ήθελε την Γαλλία εκτός της συμμαχίας προκειμένου να μην βρεθεί υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ. Επίσης πρωτοστάτησε στην είσοδο του ΝΑΤΟ, δηλαδή του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος εξ ΗΠΑ, ακόμη και στα στρατιωτικά κυκλώματα του Γαλλικού κράτους. Ενώ δημοσιεύματα την φέρουν να πιέζει ακόμη και την Ελλάδα για άχρηστες αγορές αρμάτων (400 Άμπραμς), θωρακισμένων (1000 Μπράντλεϊ) και άλλου πολεμικού υλικού εξ ΗΠΑ. Με λίγα λόγια η κ. Λαγκάρντ ήταν ένα πολύ καλό πιόνι της επιρροής των ΗΠΑ τόσο στην Γαλλία, όσο και στην ΕΕ.  Έγινε υπουργός οικονομικών του Σαρκοζί για να έχουν οι ΗΠΑ, εκτός όλων των άλλων,  ένα ισχυρό πάτημα και στις εξελίξεις της ευρωένωσης. Γι' αυτό και όταν οι ΗΠΑ είδαν την επερχόμενη κατάρρευση του Σαρκοζί, δεν θέλησαν να την χάσουν και την μετέθεσαν έγκαιρα στο ΔΝΤ.

Η λίστα Λαγκάρντ λοιπόν ήταν μια από τις πολλές λίστες που κυκλοφόρησαν το 2010 και δεν αφορούσαν μόνο στην Ελλάδα. Αφορούσαν σχεδόν σε όλες τις επίμαχες χώρες. Μ' αυτές ξεκαθαρίστηκαν οι λογαριασμοί στην κορυφή της οικονομίας και της πολιτικής προκειμένου να προχωρήσει η κατάλυση των εθνικών κρατών στα πλαίσια της ευρωένωσης, που ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2012 έχει ανακοινωθεί με τον πλέον επίσημο τρόπο από τον ίδιο τον Μπαρόζο. Στόχος ήταν να διευκολύνουν τα πιόνια της αμερικανικής πολιτικής στην ευρωένωση προκειμένου να συντριβεί η όποια αντίσταση υπήρχε εναντίον στην ταχύτατη προώθηση των κεντρικών μηχανισμών χρεοκοπίας που ήθελαν οι ΗΠΑ να δημιουργηθούν στην ζώνη του ευρώ.

Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο επίορκος πρώην πρωθυπουργός της χώρας κ. Παπανδρέου, αυτό που λέει και ξαναλέει ως επίτευγμα της δικής του διακυβέρνησης είναι η δημιουργία του «ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης» που πριν δεν υπήρχε. Αυτή ήταν η αποστολή που είχε αναλάβει εκ Ουάσινγκτον. Να στηθεί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός χρεοκοπιών, που θα εξανάγκαζε ακόμη και τη Γερμανία να εγγυηθεί τις επενδύσεις των κεφαλαιαγορών στο χρέος της ευρωζώνης συλλογικά. Με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ εξασφάλιζαν ότι θα πρυτανεύσουν οι οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις μέσα στην ευρωένωση που έχουν συμφέρον να επιταχυνθεί η δημιουργία της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, η οποία προϋποθέτει την ολοκληρωτική κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών και την μετατροπή τους σε περιφέρειες της «Ευρώπης». Η πορεία αυτή δεν ήταν καθόλου δεδομένη για τις άρχουσες τάξεις, ή ηγετικές κλίκες των κρατών μελών. Ούτε καν στην Γερμανία, όπου από την αρχή του ξεσπάσματος της κρίσης χρέους υπήρχαν ισχυρές φωνές στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία της χώρας που απαιτούσαν τουλάχιστον «κράτει μηχανές» σε σχέση με την παραπέρα προώθηση της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Χάρις στο ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, όπου έπαιξαν τον ρόλο τους και ανάλογες λίστες στη Γερμανία, επικράτησε τελικά η γραμμή Σόιμπλε και Μέρκελ που θέλουν την ταχύτερη δυνατή ευρωπαϊκή ομοσπονδιοποίηση. Βέβαια υπό Γερμανική ηγεμονία.

Η λίστα λοιπόν Λαγκάρντ ήταν μια από εκείνες που δόθηκαν στα πιόνια των κεφαλαιαγορών ώστε να εκβιάσουν πρόσωπα και καταστάσεις προκειμένου να περάσει το νέο καθεστώς που ήθελαν. Γι' αυτό δόθηκε στον Παπακωνσταντίνου και γι' αυτό κρατήθηκε απ' αυτόν ώστε να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν. Εν αγνοία του Παπανδρέου, του Βενιζέλου και του Σαμαρά; Ούτε κατά διάνοια. Ανάλογες λίστες διακινούσε και διακινεί ο Σόιμπλε και η Γερμανική πλευρά, ειδικά από τον Χριστοφοράκο. Οι λίστες αυτές είναι όπλα σ' έναν πόλεμο άγριων εκβιασμών και πιέσεων προκειμένου η Ελλάδα, ως πειραματόζωο, αλλά και η ευρωένωση να προχωρήσουν διαμέσου του μηχανισμού διαχείρισης χρεοκοπιών στην ευρωομοσπονδία. Όποιος έφερνε αντιρρήσεις για τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους, αντιμετωπιζόταν με την απειλή ότι θα τον σβήσουν από τον χάρτη βγάζοντας στον αέρα τα άπλυτα και τους σκελετούς που κρύβει. Κι ομολογουμένως από άπλυτα, ή σκελετούς, οι παράγοντες της οικονομίας και της πολιτικής, άλλο τίποτε. Ειδικά στην Ελλάδα.

Έτσι έχουμε το εξής εντυπωσιακό φαινόμενο. Να διοχετεύεται μια λίστα στη δημοσιότητα που κανένας δεν μπορεί να πιστοποιήσει τι και ποια ονόματα περιέχει. Υπάρχει τρόπος να πιστοποιήσει κανείς αν έχει αυτούς που πρέπει; Όχι. Ξέρουμε μόνο αυτά θέλουν να μάθουμε οι δημιουργοί της λίστας. Γιατί την συνέταξαν; Η επίσημη δικαιολογία είναι για να εντοπιστούν παράνομες φορολογικά μεταβιβάσεις καταθέσεων στο εξωτερικό. Αν ήθελαν στ' αλήθεια κάτι τέτοιο γιατί τότε δεν ζητούν από τις τράπεζες τις λίστες με όσους έβγαλαν καταθέσεις και κεφάλαια στο εξωτερικό; Γιατί δεν εξαναγκάζουν τις τράπεζες να δημοσιοποιούν τα συγκεκριμένα στοιχεία; Ιδίως όταν το 2011 έφτασαν να φυγαδεύονται κεφάλαια σε φορολογικούς παραδείσους αξίας μεγαλύτερης των 17 τρις δολ. Αν στ' αλήθεια ήθελαν να σταματήσουν το φαινόμενο αυτό θα μπορούσαν να κινηθούν διαδικασίες που να μην επιτρέπουν την διακίνηση χρημάτων και κεφαλαίων προς φορολογικούς παραδείσους. Θα μπορούσαν να καταργήσουν τις υπεράκτιες εταιρείες και τις άλλες εταιρικές μορφές ευκολίας που έχουν επινοηθεί μόνο για έναν λόγο: την φορολογική ασυλία. Θα μπορούσαν κάλλιστα να φορολογούν τα κεφάλαια που βγαίνουν στο εξωτερικό με την μορφή αμοιβών, μερισμάτων, κερδών και τόκων που σε ετήσια βάση υπερβαίνουν τα 12 δις ευρώ για την Ελλάδα, όπως και με την μορφή τοποθετήσεων σε ομόλογα, έντοκα γραμμάτια, παράγωγα και ρέπος στο εξωτερικό, τα οποία υπερβαίνουν τα 30 δις ευρώ ετήσια για την Ελλάδα. Αντί γι' αυτό κυκλοφορούν λίστες που στήνονται από μαγειρεία στο παρασκήνιο για να εξυπηρετήσουν αλλότριους σκοπούς.

Αν θέλαμε να είμαστε σοβαροί θα λέγαμε πώς η μόνη χρησιμότητα που θα μπορούσε να έχει η λίστα Λαγκάρντ για την Ελλάδα είναι σαν απόδειξη των εκβιασμών και των πιέσεων που ασκήθηκαν σε βάρος της χώρας προκειμένου να αποδεχθεί το καθεστώς των μνημονίων και της εκποίησής της. Αν είχαμε σοβαρή δικαιοσύνη και εισαγγελικές αρχές θα διεξαγόταν  έρευνα με κύριο αντικείμενο αυτό, δηλαδή τον εκβιασμό πολιτικών προσώπων από ξένες δυνάμεις προκειμένου να αποδεχτούν δεσμεύσεις εναντίον της χώρας. Για τον σκοπό αυτό θα έπρεπε να αιτηθούν πρακτικά συνεδριάσεων και συναντήσεων με την κ. Λαγκάρντ, αλλά και με άλλους. Να ανακρίνουν διπλωματικό και πολιτικό προσωπικό, κοκ. Ο λόγος είναι απλός. Αν αποδειχθεί ότι έλληνες πολιτικοί εκβιάστηκαν να αποδεχθούν δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, μυστικές συμφωνίες, κ.ά., τότε όλες οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα ως απόρροιά τους θεωρούνται άκυρες (βλ. Συνθήκη της Βιέννης, 1966).

Τι κρύβει η όλη επιχείρηση «κάθαρσης»;

Όμως με τον τρόπο που διακινείται η λίστα Λαγκάρντ από δικαιοσύνη, κυβέρνηση και πολιτικές δυνάμεις έχει σαν στόχο να «καεί» ως πειστήριο εκβιασμού και πιέσεων. Οι εμπνευστές και οι διακινητές της επιδιώκουν άλλα πράγματα:

Πρώτο: Να κρατήσουν την κοινωνία και την πολιτική αιχμάλωτη των λιστών που κατασκευάζονται στο σκοτάδι από μηχανισμούς εντός και εκτός Ελλάδα με ποικίλους σκοπούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την λίστα Λαγκάρντ εμφανίστηκε άλλη λίστα με 50 χιλιάδες και ονόματα που τοποθέτησαν καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Πώς συγκροτήθηκε αυτή η λίστα, κανείς δεν γνωρίζει, ούτε μπορεί να ελέγξει. Η μοναδική της χρησιμότητα είναι να εθιστεί το κοινό στην ανάγκη δήμευσης των ιδιωτικών καταθέσεων, όσων δεν θα μπορούν να δικαιολογήσουν το ύψος τους με βάση τα εισοδήματά τους. Ξεκινούν στοχοποιώντας, επιλεκτικά, όσους έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό για να προχωρήσουν κατόπιν σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να διαθέτουν καταθέσεις. Πολύ σύντομα θα κληθούν να αποδείξουν το «πόθεν έσχες» και όταν δεν θα μπορούν, το κράτος θα προχωρεί σε δήμευση με την μορφή φορολογίας. Αν προσέξετε καλά μιλούν μόνο για καταθέσεις και όχι για κεφάλαια. Η εξαγωγή κεφαλαίων και επομένως όσων βρίσκονται πίσω της – κυρίως μεγαλοκαρχαρίες της χρηματαγοράς και των επιχειρήσεων – είναι στο απυρόβλητο. Όσοι προβαίνουν σε εξαγωγή κεφαλαίου μπορούν να το κάνουν ελεύθερα και χωρίς να επιβαρύνονται με φόρους.

Δεύτερο: Να στηθεί μια ακόμη στημένη επίδειξη αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος με προανακριτικές επιτροπές της Βουλής. Η μόνη χρησιμότητα των επιτροπών αυτού του είδους της Βουλής είναι να βγάζουν λάδι ακόμη και τον πιο εγκληματία πολιτικό. Οι προτάσεις προανακριτικής έχουν σαν μόνο στόχο, είτε περιλάβουν μαζί με τον Παπακωνσταντίνου, τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο και Παπανδρέου, είτε όχι, να υπάρξει δεδικασμένο παραγραφής και αθώωσης για όλους εκείνους που συμμετείχαν στην επιχείρηση ξεπουλήματος της χώρας. Κι ενώ θα η όποια επιτροπή της Βουλής θα δίνει συγχωροχάρτι στους πολιτικούς, οι υπόλοιποι θα έχουν την ευκαιρία να ξιφουλκούν και να αλληλοκατηγορούνται χωρίς αντικείμενο. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται αφενός η διατήρηση του θέματος στα πρωτοσέλιδα της δοτής ενημέρωσης, όπου θα δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους πολιτευτές όλων των αποχρώσεων να κάνουν επίδειξη κοινοβουλευτικής πρόζας με δεκάρικους για την αναγκαία πάταξη της πολιτικής διαφθοράς και άλλα παρόμοια που δεν έχουν κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Κι ενώ με τις πράξεις τους εξασφαλίζουν την δεδικασμένη ασυλία των ενόχων, θα μπορεί άνετα η αντιπολίτευση να δείχνει ως υπεύθυνη την συμπολίτευση για κάτι που θα έχει τελεστεί.

Τρίτο: Πρέπει πάση θυσία όχι μόνο να εκτονωθεί με ασφάλεια για το πολιτικό σύστημα η δίκαιη κοινωνική οργή εναντίον των πολιτικών, αλλά και να αποσοβηθεί κάθε πιθανότητα να αντιμετωπίσουν πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές όλων των παρατάξεων την κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας που τους έχει απαγγείλει ήδη ο ελληνικός λαός. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος τρόμος τους. Μήπως και βρεθούν στην ανάγκη να λογοδοτήσουν για εσχάτη προδοσία. Κι αυτή την πιθανότητα δεν την τρέμουν μόνο όσοι στήριξαν την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας υπέρ ξένων δυνάμεων, που συνιστά καραμπινάτη πράξη εθνικής προδοσίας, αλλά και η αντιπολίτευση γιατί θα πρέπει να εξηγήσει τους λόγους που δεν θέλησε να σταματήσει αυτό το έγκλημα διαλύοντας την Βουλή με κάθε μέσο και τρόπο, ως ορίζει το Σύνταγμα στο ακροτελεύτιο άρθρο του. Είναι τυχαίο που ακόμη και τώρα κανένα κόμμα στην Βουλή δεν θέτει θέμα 120 παράγραφος 3 για κανέναν των κυβερνήσεων που πρόδωσαν και ξεπούλησαν την χώρα; Μιλάνε για σύσταση προανακριτικής στη Βουλή για πλημμελήματα δίνοντας συγχωροχάρτι για την μεγαλύτερη εθνική προδοσία που έχει δραπραχθεί εναντίον του ελληνικού λαού στην ιστορία αυτού του τόπου.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να αναστηθεί, δεν μπορεί να βρεθεί στο δρόμο της δημοκρατίας, αν δεν καθίσουν στο σκαμνί όλοι οι υπαίτιοι, όλοι οι δωσίλογοι και οι συνοδοιπόροι τους. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική λύση του πολιτικού δράματος που βιώνει η χώρα και ο λαός της, αν δεν υπάρξει μια νέα Δίκη όλων των Δωσίλογων από ένα ειδικό ορκωτό δικαστήριο που να εκφράζει την θέληση του ελληνικού λαού. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καν υποψία κράτους δικαίου σ' αυτήν την χώρα, δεν μπορεί να αποκατασταθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και η εθνική αξιοπρέπεια του λαού αν δεν δικαστεί με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας μέχρι και ο τελευταίος πολιτευτής, ή υπηρεσιακός παράγοντας, ή συνεργός που συνέργησε στην αμαχητί παράδοση της χώρας σε ξένες δυνάμεις με σκοπό την εξόντωση του πληθυσμού της και την μαζική της εκποίηση. Πολιτική δύναμη που δεν υιοθετεί αυτό το αίτημα, δεν μπορεί να θεωρείται δύναμη πατριωτική, δημοκρατική και φυσικά προοδευτική.

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 9 Ιανουαρίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9.html

Η συντελούμενη καταστροφή και η Χρεοκοπία της Αριστεράς

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Μετά από αναγκαστική απουσία πάνω από ένα χρόνο η στήλη επανέρχεται με ιδιαίτερη χαρά στην τακτική δεκαπενθήμερη βάση της, και από τις 19/1 στη Σαββατιάτικη θέση της. Το γεγονός ότι η έκλειψη της μοναδικής πολυφωνικής εφημερίδας «συνέπεσε» με τον πιο κρίσιμο χρόνο, όπου το τρίτο Μνημόνιο έβαλε τις βάσεις  για να συντελεστεί η σημερινή οικονομική καταστροφή της χώρας, την κάνει ελάχιστα συμπτωματική.

Ιδιαίτερα, όταν στο φίμωμα της εφημερίδας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο όχι μόνο συστημικές δυνάμεις, αλλά και δυνάμεις της χρεοκοπημένης Αριστεράς που στόχο είχαν την μονοπώληση του μη «μνημονιακού» Τύπου από φερέφωνα της (π.χ. νεοπαγείς εφημερίδες – η μια  κακή απομίμηση της «Ε»  -από τ. συντάκτες της εφημερίδας), καθώς και εργατοπατέρες που αντικειμενικά  έπαιξαν ρόλο συνοδοιπόρων τους, σε μια λυσσώδη προσπάθεια να κλείσει και στη συνέχεια να αποτραπεί η επανέκδοση της εφημερίδας­­, εξαπατώντας τους εργαζόμενους (που, ορθότατα βέβαια, διεκδικούν δεδουλευμένα μηνών) ότι έτσι θα ικανοποιούνταν τα απαράγραπτα δικαιώματά τους!

Μιλώ για καταστροφή, και όχι απλά για κρίση, γατί ποτέ άλλοτε δεν είχε θεσμοποιηθεί, όπως σήμερα, η συστηματική φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και η μετατροπή της χώρας σε καθαρό προτεκτοράτο των ξένων ελίτ με την αγαστή σύμπνοια των ντόπιων ελίτ και τη στήριξη των προνομιούχων στρωμάτων που ξεπουλάνε όλο τον κοινωνικό πλούτο της χώρας, και προσδοκούν μια «ανάπτυξη» που θα στηρίζεται στην Κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Για να συγκαλυφθεί αυτή η ιστορική καταστροφή, που θα μετατρέψει τη χώρα σε μπανανία της ΕΕ και τα λαϊκά στρώματα σε άθυρμα των ξένων και ντόπιων ελίτ, καλλιεργούνται από το σύστημα μια σειρά ανώδυνοι αντιπερισπασμοί, με την αμέριστη βοήθεια της ρεφορμιστικής Αριστεράς, δηλ. αυτής που δεν αμφισβητεί, όχι το σύστημα, αλλά ούτε καν την ένταξή μας στην ΕΕ (πέρα απο αυτή που ζητά την απλή έξοδο από την Ευρωζώνη που είναι άλλη μια απάτη). Και αυτό, παρόλο που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αμφισβητεί σήμερα την ένταξή μας στην ΕΕ, εφόσον βλέπει «στο πετσί της» ότι μέσα στην ΕΕ είναι καταδικασμένη στη μόνιμη φτωχοποίηση, που θα προκαλεί η ανάπτυξη με βάση την ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή, μια «ανάπτυξη» που συνεπάγεται είτε την ανοικτή ανεργία, είτε τη συγκαλυμμένη ανεργία της μερικής και περιστασιακής απασχόλησης, είτε, τέλος, μισθούς ανατολικής Ευρώπης.

Η Αριστερά αυτή εξαπατά διπλά τα λαϊκά στρώματα.

Πρώτον, με το να υπόσχεται ότι μέσα στην ΕΕ θα μπορούσε να εφαρμόσει ριζικά διαφορετική πολιτική από την ήδη εφαρμοζόμενη από την Τρόικα. Όμως, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλή επιλογή κάποιων «κακών» πολιτικών και οικονομικών ελίτ, όπως παραμυθιάζει τον λαό η Αριστερά αυτή. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, η οποία είναι δομικό φαινόμενο που οδήγησε στις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές (κεφαλαίου,  εμπορευμάτων εργασίας), μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι, εφόσον αναγκαστικά θεμελιώνεται στην ανταγωνιστικότητα. Αλλά, η ανταγωνιστικότητα, στις συνθήκες αυτές, μπορεί να ενισχυθεί είτε μέσα από μαζικές επενδύσεις στην έρευνα και τεχνολογία σε συνδυασμό με τη δραστική μείωση του κόστους παραγωγής (δηλ. του εργατικού κόστους, των φόρων στο κεφάλαιο, εργοδοτικών εισφορών κ.λπ.) – όπως κάνουν οι χώρες του κέντρου – είτε μέσα μόνο από τη μείωση του κόστους που ελπίζεται να προσελκύσει τις επενδύσεις των πολυεθνικών – όπως κάνουν οι χώρες στη περιφέρεια σαν την Ελλάδα. Όλες οι νεοφιλελεύθερες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»  επιβάλλονται με βάση αυτή τη λογική και καμιά ρεφορμιστική αριστερά δεν μπόρεσε να τις ανατρέψει: από αυτήν του Μιτεράν μέχρι του Ολάντ. Και αυτό, διότι η ανατροπή τους προϋποθέτει μονομερή έξοδο μιας χώρας από την ΕΕ, σαν πρώτο βήμα για την αποκοπή των δεσμών της, μέσω της οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας), από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Δεύτερον, με το να στρέφει την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων είτε στις ανώδυνες (για το σύστημα) διαμάχες για την διαφθορά, ώστε να εκτονωθεί η διογκούμενη οργή, είτε στον φασιστικό μπαμπούλα που δήθεν απειλεί την Ελλάδα, αν όχι τον πλανήτη ολόκληρο! Όμως, η Ελλάδα είναι ήδη εκφασισμένη με την ωμή οικονομική βία που επιβάλλεται στα λαϊκά στρώματα και την απαιτούμενη για τη στήριξή της φυσική βία. Αν, επομένως, μεγάλα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, αλλά και στην ΕΕ γενικότερα,  στρέφονται σε εθνικιστικά  κινήματα και κινήματα κατά των μεταναστών, δεν το κάνουν γιατί ξαφνικά έγιναν ρατσιστικά ή …φασιστικά. Το κάνουν διότι η Αριστερά σήμερα είναι απόλυτα χρεοκοπημένη στην Ευρώπη – και σύντομα και στην Ελλάδα, όταν θα αποκαλυφθεί η απάτη της – εφόσον δεν θέλησε να ηγηθεί ενός Μετώπου για να αποτρέψει τη συντελούμενη μέσα στην ΕΕ καταστροφή τους. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι τα στρώματα αυτά, παραπλανημένα από την αντί-μεταναστευτική προπαγάνδα παρόμοιων κινημάτων, στρέφονται κατά των μεταναστών, ενώ βέβαια η μετανάστευση είναι απλό σύμπτωμα της παγκοσμιοποίησης.

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Πέμπτη, 10 Ιανουαρίου 2013, http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_01_10.html

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΩΠΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΞΕ-ΓΕΛΑΣΕ!

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΩΣΗΣ

Την ταραγμένη δεκαετία του  '60, ο στρατηγός Ντε Γκολ έ­λεγε ότι η πολιτική ζωή της Ελλά­δας είναι απόκρημνη σαν τις βου­νοκορφές της και πολυσχιδής σαν τις θάλασσες της. Η Ελλάδα των γαλάζιων και κόκκινων καφενεί­ων, η Ελλάδα του εμφυλίου και της ξένης επέμβασης, η Ελλάδα των λαϊκών κινημάτων και των στρατιωτικών πραξικοπημάτων, η Ελλάδα του πεζοδρομίου και των πιστοποιητικών κοινωνικών φρο­νημάτων, η Ελλάδα της ανάτασης και της τρομοκρατίας, μα πάνω απ' όλα η απρόβλεπτη Ελλάδα, η χώρα όπου όλα παίζονται, όλα διακυβεύονται και όλα είναι δυ­νατά:

Μ' αυτή την εικόνα βαθιά ριζωμένη στο συλλογικό της υπο­συνείδητο μεγάλωσε η γενιά μας, όπως κι η γενιά των πατεράδων μας. Για Έλληνες και ξένους, η χώρα μας ήταν πάντα, από τον εμ­φύλιο μέχρι τα μέσα της δεκαε­τίας του '80, μια βαλκανική μισοτριτοκοσμική «ανωμαλία», πιο κοντά, από πολιτική άποψη, στη Βολιβία και τη Χιλή παρά στους Ευρωπαίους και ΝΑΤΟικούς ε­ταίρους της. Περιττό να πούμε ό­τι, στη συνείδηση της ελληνικής Αριστεράς, η ελληνική «ιδιομορ­φία» ήταν1 πάντα πηγή ικανοποίη­σης, αν όχι και έπαρσης. Η πολι­τική γεωγραφία μας ήταν μάλλον απλή: Ο ριζοσπαστισμός, η πόλω­ση, οι ρήξεις και οι ανατροπές εί­ναι προϊόντα που ευδοκιμούν κα­τεξοχήν στον πληβειακό Νότο και τη μυστηριακή Ανατολή – φαίνε­ται ότι δεν τα σηκώνει το ψυχρό κλίμα του αναπτυγμένου Βορρά και της ορθολογικής Δύσης.

Για τους σημερινούς 16ρηδες, αυτή η εικόνα της ελληνικής πολι­τικής ζωής είναι τόσο εξωπραγ­ματική όσο θα φαινόταν στα δικά μας μάτια η αναγγελία μιας σο­σιαλιστικής επανάστασης από τους Εσκιμώους της Αρκτικής. Χρόνια, τώρα, η μέχρι αφασίας ευρωπαϊκή ομαλότητα έχει πάρει τη θέση της πολιτικής οξύτητας, οι γκρίζοι λογιστές έχουν εκτοπί­σει τους χαρισματικούς ηγέτες, και οι νυσταλέοι τηλεοπτικοί διά­λογοι τις μαζικές κομματικές συ­γκεντρώσεις. Επιτέλους, γίναμε Ευρώπη ως προς τα πολιτικά μας ήθη. Ακόμα περισσότερο, θάλεγε κανείς ότι η μέχρι χτες πολιτικά «ανώριμη» Ελλά­δα, βάλθηκε να γίνει, μεσούντος του Σημιτικού εκσυγχρονισμού, δακτυλοδεικτούμενο υπόδειμα «ευρωσπασίκλα», ξεπερνώντας σε νομιμοφροσύνη και αυτούς τους πρώτους δι­δάξαντες.

Όπως συμβαίνει συνήθως, η νοσταλγία για το παρελθόν θρέφει την παράλυση μπροστά στο μέλλον. Η απομυθοποίηση είναι γι' αυτό κάτι παραπάνω από αναγκαία. Μια πιο ώριμη (και πιο μαρξιστική) ανάγνωση της νεοελληνικής «ιδιομορφίας» θα έπειθε ότι η πολιτική «ανωμαλία», οι διαρκείς εναλλαγές του «κρύου» και της «ζέστης», των κινημάτων και των εκτροπών, δεν οφείλο­νται τόσο στη δύναμη των δύο α­ντίπαλων κοινωνικών πόλων, όσο στην παράλληλη αδυναμία τους. Η χαρακτηριστικά μεσογειακή μας «υπερπολιτικοποίηση» και ο σχεδόν μόνιμος «Βοναπαρτισμός» στις μορφές διακυβέρνη­σης παραπέμπουν -όπως και στην περίπτωση της μετεπαναστατικής Γαλλίας- στην κοινωνι­κή και πολιτική αδυναμία τόσο της αστικής όσο και της εργατι­κής τάξης, και στην παράλληλη ι­σχύ της ενδιάμεσης μικροαστικής μάζας. Η ιδιομορφία αυτή ξεκι­νάει από την ίδια την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους: Όπως και στη Γαλλία, η σχετική κοινωνική ατροφικότητα και πο­λιτική αδυναμία της πρώιμης α­στικής τάξης, την υποχρεώνει να στηριχθεί στα λαϊκά στρώματα, δίνοντας ένα πληβειακό χαρα­κτήρα στην αστικοδημοκρατική επανάσταση. Αποτέ­λεσμα αυτής της ιδιομορφίας είναι ο μετεπαναστατικός «ιστορικός συμβιβασμός» της νέ­ας άρχουσας τάξης με πολυπληθή αγροτικά στρώματα τα οποία μοι­ράζονται τη γη και την πολιτική ε­ξουσία, με συνέπεια τη χαρακτη­ριστική νεοελληνική μικροαστική πλημμυρίδα, εμπόδιο όχι μόνο στην «ομαλή» ανάπτυξη του ελλη­νικού καπιταλισμού, αλλά και του συνειδητού εργατικού κινήματος.

Από τη μια πλευρά, εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο μια «μικροαστική-αστική τάξη» της αρπαχτής και της ξένης βοήθειας, γεμάτη ανασφάλεια, ανίκανη να ενσωματώνει αποτελε­σματικά τους αντιπά­λους της, με μόνιμη ροπή προς τον «ποπουλίστικο» φασι­σμό, τύπου Μεταξά ή Παπάγου. Ακόμα και όταν έρχεται η ώρα να μιλήσουν τα τανκ, η χούντα των «βλαχοσυνταγματαρχών» θα προλάβει τη «σο­βαρή» χούντα των ανακτόρων και των στρατηγών, που προετοίμαζαν ό­λες οι μερίδες της «σοβαρής» με­γαλοαστικής τάξης. Από την άλλη πλευρά, συναντάμε μια Αριστερά που βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι ιστορικό της πεπρωμένο είναι να φέρει σε πέρας τον εκσυγχρονισμό που δεν μπορεί να ολοκληρώσει η αστική τάξη, μια Αριστερά, που κρύβει την κόκκινη σημαία πίσω από τη γαλάζια, προτάσσοντας τα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα απέναντι στα ταξικά.

Όλα αυτά, ασφαλώς, δεν οφείλο­νταν μόνο σε κάποιες πλάνες ή α­νεπάρκειες των κατά καιρούς η­γεσιών. Σε μεγάλο βαθμό αντα­ποκρίνονταν στην κοινωνική θέ­ση και ψυχολογία ενός «μικροα­στικού προλεταριάτου» που στη­ριζόταν στο συμπληρωματικό ει­σόδημα από το χωριό ή από το μαγαζάκι, στεγαζόταν κάτω από το ιδιόκτητο αυθαίρετο, έσπαγε πιάτα στα ίδια μαγαζιά με τους ταξικούς του αντιπάλους και ο­νειρευόταν να ανοίξει τη δική του δουλειά όταν θα έβαζε στην άκρη ένα καλό κομπόδεμα. Με άλλα λόγια, όσο κι αν είχαμε να περη­φανευόμαστε για τις «ακραίες» πολιτικές μας παραδόσεις, η πι­κρή αλήθεια είναι ότι κοινωνικά και πολιτιστικά είμαστε περισσό­τερο «κεντρώοι» από οποιαδήπο­τε, ίσως, άλλη χώρα της Ευρώ­πης!

Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε την περίφη­μη υπερπολιτικοποίηση των προηγού­μενων δεκαετιών. Η υ­περτροφία του πολιτικού στοιχείου, και αντίστοιχα η ατροφία του κοινωνικού δεν ο­φείλονται μόνο στις ιδιαιτερότη­τες του εμφύλιου, της ξένης επέμ­βασης και της αντιδικτατορικής πάλης. Σε μεγάλο βαθμό αποτε­λούν στρατηγική επιτυχία της ελ­ληνικής αστικής τάξης, που κατά­φερε να αποσπάσει το προλετα­ριάτο από την οικονομική και κοινωνική σφαίρα του ταξικού α­γώνα, δηλαδή από την πάλη για την κατάργηση της αστικής ιδιο­κτησίας και του καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας. Και μάλιστα, η απόσπαση μέσω της «πολιτικής» έγινε όχι στο όνομα της πάλης για την κατάκτηση της εξουσίας αλλά με τον πολύ πιο στενό, μετριοπαθή ορίζοντα της νομιμοποίησης της πολιτικής ομαλότητας, της «πραγματικής δημοκρατίας» και της «αλλαγής». Ανεξάρτητα από τις οξύτατες μορφές που έπαιρνε ο πολιτικός αγώνας, το κοινωνικό του περιεχόμενο ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, σαφώς υποβαθμισμένο.

Ακόμα και στην αντιδικτατορική πάλη και τη μεταπολίτευση, πα­ρότι ένα νέο, πιο ώριμο και δυνα­τό προλεταριάτο βρίσκεται ήδη ε­πί σκηνής, είναι οφθαλμοφανής η αντίθεση πολιτικού ριζοσπαστισμού-κοινωνικού συντηρητισμού στις γραμμές του αριστερού κινή­ματος συμπεριλαμβανομένων και των πιο πρωτοπόρων τμημάτων του.

Όπως ήταν φυσικό, αυτή η α­ντίφαση δεν μπορούσε να κρατή­σει στο διηνεκές. Όσο καθυστέ­ρησε να έρθει η «ομαλοποίηση», τόσο εντυπωσιακή μορφή πήρε ό­ταν επιτέλους έγινε πραγματικό­τητα: Η Ελλάδα της πιο μισαλλό­δοξης Δεξιάς και της πιο ακραίας Αριστεράς της Ευρώπης, δημι­ούργησε την τερατογέννεση της κυβέρνησης Τζανετάκη. Ο «ιστο­ρικός συμβιβασμός που τόσα χρόνια κυνηγούσε το ιταλικό ΚΚ, έμελλε να πραγματωθεί από το «αδιάλλακτο» ΚΚΕ. Το κοινωνι­κό «κέντρο» τελικά θριάμβευε πάνω στην πολιτική «πόλωση», α­ναγκάζοντας μάλιστα τους ίδιους τους ιστορικούς ηγέτες της επο­χής της «ανωμαλίας» να επισφρα­γίσουν τη μετάβαση στη «νέα ε­ποχή». Σε λίγο θα τους εξοστρά­κιζε οριστικά στο πολιτικό περι­θώριο, φέρνοντας στο προσκήνιο τα ασπόνδυλα του εκσυγχρονι­σμού, τους «φυσικούς» πολιτι­κούς εκπροσώπους του ενδιάμε­σου κοινωνικού βάλτου.

Ωστόσο, για άλλη μια φορά, ο ελληνικός καπιταλισμός παρακο­λουθεί τις διεθνείς τάσεις με τη χαρακτηριστική γι' αυτόν διαφο­ρά φάσης. Ο ελληνικός «Μάης» της μεταπολίτευσης ήρθε όταν οι «γίπις» είχαν αρχίσει κιόλας να γίνονται «γιάπις». Ο «σοσιαλι­σμός» του ΠΑΣΟΚ, όταν μεσου­ρανούσαν τα άστρα της Θάτσερ και του Ρήγκαν. Ο «νεοφιλελευ­θερισμός» του Μητσοτάκη, όταν οι μαύροι καίγανε το Λος Άντζε­λες. Και η απολίτικη, τεχνοκρατι­κή αφασία του Σημίτη, όταν σε ό­λο τον καπιταλιστικό κόσμο α­κούγονται δυνατά τα τύμπανα του κοινωνικού πολέμου, και οι πιο διορατικοί εκπρόσωποι του αστι­κού κόσμου κηρύσσουν την επι­στροφή των ιδεολογιών. Η διαλε­κτική της Ιστορίας το έφερε έτσι ώστε, η Ελλάδα του κοινωνικού «κέντρου» να είναι θέατρο της πολιτικής ακρότητας, και η Ελλά­δα του πολιτικού κέντρου θέατρο της κοινωνικής πόλωσης. Σ' αυτό το σκηνικό, η πολιτική θα επι­στρέψει αναπόφευκτα και θριαμ­βευτικά, αυτή τη φορά όχι σαν φάρσα αλλά σαν έπος: Όχι λόγω αδυναμίας μιας μικροαστικής α­στικής τάξης και ενός μικροαστι­κού προλεταριάτου, αλλά σαν Αρμαγεδών της αποφασιστικής αναμέτρησης των δύο ώριμων και ισχυρών, πλέον, πρωταγωνιστών του σύγχρονου ιστορικού δράματος. Αν λοιπόν δικαιούμαστε να τρέφουμε κάποια πολιτική νοσταλγία, αυτή είναι όχι για το παρελθόν αλλά για το μέλλον. Εδώ είναι Ευρώπη, δεν είναι παίξε-γέλασε!

 

ΕΛΛΑΔΑ, ΚΟΙΤΙΔΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Του Giorgio Agamben*

 

Σε άρθρο του Giorgio Agamben, Ιταλού φιλοσόφου, που δημοσιεύεται στην Liberation σημειώνει ότι «Δεν είναι τυχαίο που η τύχη της Ευρώπης διακυβεύεται στην Ελλάδα, στη χώρα που γεννήθηκε η δυτική δημοκρατία».

Για να συνεχίσει υπογραμμίζοντας αυτό που θεωρεί ως πραγματική πρόκληση για την Ευρώπη «η συνεχής χρήση της κρίσης ως παραδείγματος διακυβέρνησης, απομειώνοντας όλες τις πολιτικές αποφάσεις σε ζητήματα οικονομικού κατεπείγοντος δεν δίνει τη δυνατότητα να αναγνωριστεί το πραγματικό διακύβευμα των ελληνικών εκλογών που είναι η ευκαιρία να ξανασκεφθούμε για μια στιγμή ένα ευρωπαϊκό μοντέλο που στερείται οποιουσδήποτε ουσιαστικού πολιτικού περιεχομένου».

Και επεξηγεί ότι «σε συνταγματικό επίπεδο το υποτιθέμενο ευρωπαϊκό σύνταγμα δεν είναι νομιμοποιημένο εφόσον δεν αποτέλεσε αντικείμενο ψηφοφορίας – και εκεί που ψηφίστηκε όπως στη Γαλλία απορρίφθηκε – ενώ σε νομικό επίπεδο δεν αποτελεί σύνταγμα αλλά το αντίθετο ενός συντάγματος δηλαδή μια συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων.

«Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να καταλάβει ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει σύνταγμα χωρίς συντακτική εξουσία, οπότε η Ευρώπη είναι μια μαριονέττα χωρίς πολιτική οντότητα, άρα και η οικονομική οντότητα της Ευρώπης δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αποκύημα φαντασίας που συγκαλύπτει ειδικά συμφέροντα.

Και όλοι βλέπουν σε τι συνοψίζεται αυτή η οικονομική οντότητα: στην επιβολή επί της πιο φτωχής πλειοψηφίας, των συμφερόντων της πιο πλούσιας μειοψηφίας και τα οποία συμπίπτουν με τα συμφέροντα ενός μόνο κράτους, του οποίου η πρόσφατη ιστορία δεν είναι και τόσο υποδειγματική.

Εν πάσει περιπτώσει έστω και αν τα πράγματα δεν είναι έτσι, στην παρούσα κατάσταση μια οικονομική οντότητα χωρίς πολιτική ενότητα ισοδυναμεί στο να πρέπει να υπόκειται κανείς χωρίς άμυνα τα πιο καταστροφικά αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης.
Η ιδέα μιας συντακτικής ευρωπαϊκής εξουσίας, αποτελεί ένα φάσμα που κανείς δεν τολμά σήμερα να συζητήσει, παρά το γεγονός ότι μόνο μια τέτοια εξουσία θα δώσει ζωή και ουσία στα ευρωπαϊκά όργανα. Αλλά στην Ελλάδα μια τέτοια εξουσία αρχίζει ίσως να παίρνει πολιτική διάσταση. Σήμερα η Ελλάδα είναι για άλλη μια φορά, όπως και στο ξεκίνημα της ευρωπαϊκής ιστορίας, ο χώρος αποφασιστικών επιλογών».

Και καταλήγοντας υπογραμμίζει «Γιατί στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποκαλυφθεί ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός μια για πάντα οπότε θα μπορούσε να λάβει σάρκα και οστά ένα πραγματικό ευρωπαϊκό σύνταγμα».

 

* Ο Giorgio Agamben είναι Ιταλός φιλόσοφος. Σημείωση admin: http://www.babelio.com/auteur/Giorgio-Agamben/3244

 

ΠΗΓΗ: tvxs. Το είδα: Posted on 13/06/2012, http://stopthecrap.wordpress.com/2012/06/13/giorgio-agamben-…B1/

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΜΑΓΙΑ:

Υπάρχει μία απίστευτα ισχυρή, σκοτεινή δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν όσοι και όταν μιλούν εναντίον της

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Στις 21 Δεκεμβρίου τελειώνει το παγκοσμίου φήμης ημερολόγιο των Μάγια – με όλους σχεδόν τους οπαδούς της θεωρίας της Αποκάλυψης να πιστεύουν ότι, τη συγκεκριμένη ημερομηνία θα έλθει το τέλος του κόσμου (αν και κατά πολλούς δεν πρόκειται για τη συντέλεια του κόσμου, αλλά για το τέλος της εποχής του Ιαγουάρου, ο οποίος συμβολίζει τη δύναμη του χρήματος – μία περίεργη και μάλλον χαριτωμένη σύμπτωση).    

Δυστυχώς όμως, δεν είναι πολλοί οι πιστοί της Αποκάλυψης. Δυστυχώς επειδή, εάν ήταν πολλοί αυτοί οι οποίοι πίστευαν πως πλησιάζει το τέλος, θα βρισκόταν αμέσως λύση για την κρίση χρέους της Ευρωζώνης – αφού δεν θα υπήρχε κανένας λόγος πλέον να συνεχιστεί η παράλογη πολιτική λιτότητας, η οποία στηρίζεται στο μεγαλύτερο «μύθο» των τελευταίων δεκαετιών: στο ότι δηλαδή η οικονομία ενός κράτους μπορεί να θεραπευθεί, εάν η κυβέρνηση μειώνει διαρκώς τους μισθούς των «υπηκόων» της, αυξάνοντας παράλληλα τους φορολογικούς συντελεστές και επιβάλλοντας νέους φόρους (!) 

Περαιτέρω, σύμφωνα με ευρωπαίο διπλωμάτη, "εδώ και δύο χρόνια φουσκώνουμε μία σωστική λέμβο, λαμβάνοντας αποφάσεις που την γεμίζουν με αρκετό αέρα για να μην βυθίζεται – παρά το γεγονός ότι υπάρχει διαρροή. Αυτή τη στιγμή όμως, η τρύπα είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούμε να κρατήσουμε τη βάρκα στην επιφάνεια".

Το εύστοχο σχόλιο του διπλωμάτη περιγράφει ακριβώς το τεράστιο πρόβλημα της νομισματικής ένωσης. Οι προσπάθειες απόκρυψης της ασθένειας της Ευρωζώνης, με πρώτο θύμα την Ελλάδα, καθώς επίσης οι συνεχείς υποσχέσεις και οι κενές νοήματος σύνοδοι κορυφής, οι οποίες κέρδιζαν μόνο χρόνο, μας έφτασαν σε ένα σημείο, όπου όλα ευρίσκονται στο ανώτατο επιτρεπτό όριο.

Μοναδική ενδιάμεση σωτηρία είναι πλέον η ΕΚΤ, εφόσον της επιτραπεί τελικά να επεμβαίνει στις αγορές ομολόγων, διαθέτοντας απεριόριστα μέσα – με τη βοήθεια ίσως του ESM, εάν βέβαια εφοδιαστεί με τραπεζική άδεια. 

Όσον αφορά τώρα την Ελλάδα, η κυβέρνηση της οποίας συνεχίζει ανόητα να παίρνει μέτρα ενισχυτικά της ύφεσης, ανακοινώνοντας παράλληλα πως τα ταμεία του κράτους είναι άδεια, η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια.

Το ομόλογο της ΕΚΤ, το οποίο λήγει τον Αύγουστο, η συμπλεγματική επιμονή και εμμονή της Γερμανίας, όσον αφορά την έξοδο της χώρας μας από το κοινό νόμισμα (με κριτήριο την προτεσταντική «ηθική της τιμωρίας»), ο παραλογισμός της πολιτικής υποτέλειας που ακολουθείται, η δαμόκλειος σπάθη της χρεοκοπίας που συνεχίζει να κρέμεται απειλητικά επάνω μας και τόσα άλλα, δείχνουν ξεκάθαρα το οδυνηρό τέλος του δρόμου – το αργότερο στις αρχές του 2013, μετά το τέλος των αμερικανικών εκλογών. 

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση συνεχίζει να δανείζεται από όπου και όπως μπορεί, παρά το ότι γνωρίζει πως δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να το κάνει – αφού είναι προφανώς αδιανόητο, ανήθικο επίσης, να καταφεύγει κάποιος σε νέο δανεισμό, όταν δεν έχει καν τη δυνατότητα να εξοφλεί τους τόκους του παλαιοτέρου.

Απλούστερα, όπως θα έκρινε κανείς κάποιον που δανείζεται όπως-όπως, που υπογράφει ότι του δίνουν χωρίς καν να κοιτάζει τους όρους και που δεν έχει καμία δυνατότητα ή/και πρόθεση αποπληρωμής των δανεικών, έτσι κρίνεται και η Ελλάδα τόσο από τους εταίρους της, όσο και από τις αγορές – μία απολύτως προσβλητική εικόνα της πατρίδας μας η οποία, εκτός των άλλων, οδηγεί στο ναδίρ της αξιοπιστίας και στην πλήρη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.   

Εν τούτοις, η σιωπή των αμνών συνεχίζεται – γεγονός που σημαίνει πως όλοι εμείς οι Έλληνες έχουμε συμβιβαστεί πια, αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα την πορεία της χώρας μας προς την καταστροφή η οποία, κατά σειρά προτεραιότητας, είναι η εξής: εξαντλητικές πολιτικές λιτότητας, άνοδος των ελλειμμάτων και των χρεών, λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, εκμηδενισμός των εισοδημάτων, εξαθλίωση του πληθυσμού, χρεοκοπία και δραχμή,

Δυστυχώς όλοι εμείς δεν έχουμε καταλάβει ότι, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, την οποία όμως οφείλουμε κάθε στιγμή να φροντίζουμε σωστά και να υπερασπίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις – ενώ αυτό που «διακυβεύεται» σήμερα δεν είναι το μέλλον των παιδιών μας, αλλά τα ίδια μας τα παιδιά.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα το καταλάβουμε έγκαιρα, παύοντας να κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο – ευχόμενοι ανόητα να λυθούν τα προβλήματα μας είτε από μόνα τους, είτε από την «σκιώδη» διακυβέρνηση των δανειστών μας που κινεί τα νήματα, από τα οποία «κρέμεται» σύσσωμη σχεδόν η πολιτική.   

 

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 2 Αυγούστου 2012 / ΒΒ,  http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2663.aspx#.UBp3QKBOpuR

 

* * Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 1. Αυγούστου 2012, viliardos@kbanalysis.com.  Ο κ. Β. Βιλιάρδος έχει εκδώσει σχετικά πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» και τα έσοδα τους ενισχύουν την ιστοσελίδα (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

Η 18η Μπρυμαίρ

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

Μπρυμαίρ (σ.σ.: «ομιχλώδης») ήταν ο δεύτερος μήνας του ημερολογίου που είχε καθιερώσει η Γαλλική Επανάσταση το 1789. Αντιστοιχούσε, περίπου, στο διάστημα από 22 Οκτώβρη μέχρι 21 Νοέμβρη του Γρηγοριανού ημερολογίου.

Η 18η Μπρυμαίρ του 1799  ήταν η ημέρα που ο Ναπολέων Βοναπάρτης  προχώρησε στο πραξικόπημα και ανακηρύχτηκε πρώτος ύπατος της Γαλλίας.

Η ημερομηνία έγινε πασίγνωστη πολλά χρόνια αργότερα από το κορυφαίο έργο του Καρλ Μαρξ  «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», όπου αναλύει το ταξικό υπόβαθρο που επέτρεψε στον ανιψιό του Ναπολέοντα, τον «μέτριο και γελοίο» Λουδοβίκο Βοναπάρτη, να προβεί στο δικό του πραξικόπημα το 1851.

Ένα έργο που επιβεβαιώνει τα λόγια του Ενγκελς ότι «ο Μαρξ είναι εκείνος που πρώτος είχε ανακαλύψει το μεγάλο νόμο κίνησης της Ιστορίας, το νόμο που σύμφωνα με αυτόν όλοι οι ιστορικοί αγώνες, αδιάφορο αν γίνονται στον πολιτικό, θρησκευτικό, φιλοσοφικό ή σε οποιονδήποτε άλλο ιδεολογικό τομέα, δεν είναι πραγματικά παρά ή περισσότερο ή λιγότερο καθαρή έκφραση των αγώνων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις (…)».

Είναι στη «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» , όπου ο Μαρξ, πέραν της περίφημης αναφοράς του στην Ιστορία – που όπως σημειώνει γράφεται ως τραγωδία και επαναλαμβάνεται  ως φάρσα – εξηγεί με ταξικούς όρους τις πολιτικές εξελίξεις και τονίζει ότι ήταν ακριβώς «…η πάλη των τάξεων στη Γαλλία (που) δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση, που έδωσαν τη δυνατότητα σ’ ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα (…)».

Παρεμπιπτόντως:

Η 18η Μπρυμαίρ, που τόσο έχει ταυτιστεί με τις πολιτικές καντρίλιες της τάξης των εκμεταλλευτών, αντιστοιχούσε στην 9η Νοέμβρη του δικού μας ημερολογίου. Σήμερα έχουμε 9 Νοέμβρη…

 

ΠΗΓΗ: 3-11-2011, http://www1.rizospastis.gr/page.do?id=13772&publDate=9%2F11%2F2011&direction=&pageNo=31

Φόβοι για επέκταση της κρίσης και για γενική αστάθεια

 

Σχέδια σωτηρίας του ευρώ, ενώ οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται

 

Του Αλέκου Αναγνωστάκη

 

 

«Η  ανάκαμψη από την οικονομική κρίση στην ευρωζώνη είναι αμφίβολη και ενέχεται κίνδυνος για νέο γύρο κρίσης», τονίζει σε έκθεσή του το Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας στο Αμβούργο. Σύμφωνα μάλιστα με το διευθυντή του, αν ένα κράτος της ευρωζώνης χρεοκοπήσει, θα επακολουθήσει και νέα χρηματοπιστωτική κρίση και παγκόσμια ύφεση. Καθώς λοιπόν ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται και τα γεγονότα τρέχουν πλέον με ασυνήθιστες ταχύτητες, η πραγματικότητα, οικονομική, πολιτική και κοινωνική, παρουσιάζεται πλέον όπως πράγματι είναι.

Η Λε Φιγκαρό αναλύει τον «παραλογισμό της εξόδου από το ευρώ», αυτού του «διαμεσολαβητή της κρίσης», που «συγκροτήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζών του κέντρου» (Κ. Λαπαβίτσας). Η Φιγκαρό ασχολείται επιπλέον με το τι θα στοίχιζε στη Γαλλία μια ενδεχόμενη εγκατάλειψη του ευρώ από τη Γαλλία! Επισημαίνει ότι το σενάριο της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα θα ήταν – όπως το χαρακτήρισε πρόσφατα ο Σαρκοζί – «ανεύθυνο και καταστροφικό». Το τέλος του κοινού νομίσματος, σχολιάζει στην ίδια εφημερίδα ο οικονομικός αναλυτής της ING Bank, Mark Cliffe, θα προκαλούσε στην καρδιά της Ευρώπης, αλλά και στα κράτη της περιφέρειας, (Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία) εντάσεις ισχυρότερες από αυτές που βιώνουμε σήμερα.

Ο Jörg Krdmer, επικεφαλής οικονομολόγος της Commerzbank, ερωτώμενος για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας, δηλώνει στην εφημερίδα Handelsblatt ότι: «Χρεοκοπία σε μία από τις πλουσιότερες περιφέρειες του κόσμου; Κάτι τέτοιο θα ήταν το σπάσιμο ενός ταμπού και ένα πλήγμα τεραστίων διαστάσεων στη φήμη της Ευρώπης...». «Κανένα τραπεζικό σύστημα στον κόσμο», καταλήγει, «δε θα μπορούσε να αντέξει κάτι τέτοιο» σημειώνει για το ενδεχόμενο η Ελλάδα ή (αντιστρόφως) η Γερμανία να εγκατέλειπε το ευρώ και την ΟΝΕ.

Πέντε τρόπους διάσωσης του ευρώ που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, εάν δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά στο ενδεχόμενο διάλυσης της ευρωζώνης, αναλύονται σε άρθρο στο Bloomberg: Ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης στη Γερμανία, διπλασιασμός των κεφαλαίων του μηχανισμού στήριξης του ευρώ, καθιέρωση του ευρω-ομολόγου, τροποποιήσεις στις Συνθήκες, ώστε οι Βρυξέλλες να συγκεντρώσουν τον απόλυτο έλεγχο των προϋπολογισμών και των φορολογικών πολιτικών των χωρών της ευρωζώνης και (βεβαίως) λιτότητα.

Φόβοι λοιπόν εμφάνισης βαθύτερων κρισιακών φαινομένων, ανεπιθύμητης διάλυσης της ευρωζώνης και εξαφάνισης του ευρώ, εκπόνηση υπεραντιδραστικών διορθωτικών σχεδίων στην εφαρμοζόμενη κανιβαλική πολιτική. Φόβοι δικαιολογημένοι. Αφού μόνο η πιθανή πλέον εμφάνιση του «ελληνικού προβλήματος» και στην Ισπανία, που είναι αθροιστικά το ΑΕΠ της Ιρλανδίας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, αλλά και έχει ειδικές σχέσεις με όλο τον ισπανόφωνο κόσμο, θα είχε απρόβλεπτες σε έκταση, βάθος και διάρκεια συνέπειες σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Φόβοι που ενισχύονται από την εξαιρετικά ισχυρή δράση του αιώνιου νόμου του καπιταλισμού, αυτού των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και του ανταγωνισμού.

«Η Ευρωζώνη αποτελεί ένα σημαντικό χώρο επενδύσεων σε συνάλλαγμα για την Κίνα», δήλωσε στο Ρόιτερ ο εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης Ζιάνγκ Γιού. «Η Κίνα, συνέχισε, προτίθεται να βοηθήσει για την αποκατάσταση της υγείας της ευρωζώνης». Ωστόσο, η πρόθεση της Κίνας να «βοηθήσει» στην αποκατάσταση της ομαλότητας στην ευρωζώνη συνδέεται με τις ανακατατάξεις στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την όξυνση και όχι την ύφεση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων – η κρίση είναι και κρίση των διεθνών σχέσεων – με τις αλλαγές που επιφέρουν αυτές στη Διοίκηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Δηλαδή με τις αυξημένες πιθανότητες που έχει πλέον το ασιατικό κράτος να αναλάβει κινέζος αξιωματούχος την ηγεσία του ΔΝΤ μετά την αποχώρηση του Ντομινίκ Στρος Καν.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν εκτιμώνται και σχεδιάζονται, η πολιτική συζήτηση στην ελληνική Bουλή για τον προϋπολογισμό θύμιζε τη ρήση του Μπέκετ «τίποτα μηδαμινό δεν θα’ χε υπάρξει για το τίποτα, τόσο υπαρκτό τίποτα μηδαμινό». «Αλλάξτε πολιτική τώρα, συναίνεση σε αυτό το μείγμα δεν δίνουμε» επανέλαβε μονότονα, ο γνωστός πλέον μειγματολόγος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Μισθολογική και γενικότερη «πειθαρχία προς τις υποδείξεις» του μνημονίου, ζητά ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Ανάκαμψη σε 13 μήνες υπόσχεται ο Παπανδρέου Γεώργιος του Ανδρέα και εγγονός του Γεωργίου, χωρίς πλέον, με εξαίρεση την Ν. Μπακογιάννη και τον Κ. Μητσοτάκη, να τον παίρνουν σοβαρά ούτε οι δικοί του. Προτάσεις για παγκόσμια ανάκαμψη από την κρίση – αντιγραφή από το, πριν τις εκλογές, πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, καταθέτει η ΔΗ.ΑΡΙ. παρουσία των Λ. Κύρκου, Γ. Δημαρά, Β. Οικονόμου και Α. Καρρά.

Για τη «Συγκρότηση μετώπου αμφισβήτησης (αμφισβητώ, αμφιβάλλω, όχι ανατρέπω) του Μνημονίου από τα αριστερά, κάλεσε ο Α. Τσίπρας, όπου θα συμμετάσχουν και τμήματα του ΠΑΣΟΚ». Το ΚΚΕ κάλεσε το λαό να ετομαστεί για τη λαϊκή εξουσία. Την ίδια στιγμή κατήγγειλε την ΕΑΑΚ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ως πρακτορευόμενα από την αστική τάξη, δεκανίκια της κυβέρνησης και του ιμπεριαλισμού! Βεβαίως και το ΚΚΕ εσ. και την ΕΑΡ κατηγορούσε για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Με την οποία, αφού, δεν τη μετασχημάτισε, αλλά την υπόταξε, συνεργάστηκε στην από κοινού άσκηση της ίδιας πολιτικής, την οποία για δεκαπέντε χρόνια κατήγγειλε.

Ωστόσο όσα τώρα συμβαίνουν και κυρίως ότι θα ακολουθήσουν είναι εξαιρετικά σοβαρότερα από ότι στην εικοσαετία ’68-’88. Η Αριστερά επομένως ωφείλει τα διδάγματα από την ιστορία να τα χρησιμοποιήσει εκεί, στην ανατρεπτική κοινή δράση για τη νικηφόρα αναμέτρηση με την αστική λαίλαπα, στο φόντο των επιδιωκώμενων προλεταριακών επαναστάσεων και του κομμουνισμού του 21ου αιώνα. Και γι’ αυτό κρινόμαστε όλοι!

 

ΠΗΓΗ: Εφημ. ΠΡΙΝ, 24-25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010 

Το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος σε ταλιράκια

 

Μια ανάλυση για το σορτάρισμα και την ΤτΕ

 

Tου Techie

 

 

Ήρθε η ώρα της πληρωμής. Για όλους. Η Τράπεζα της Ελλάδος αποκαλύφθηκε πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επέτρεπε τη χειραγώγηση της ελληνικής αγοράς ομολόγων. Σκόπός αυτού του κειμένου είναι να το εξηγήσει με απλά λόγια, προκειμένου να γίνει κατανοητό το μέγεθος του σκανδάλου. Κανένα οικονομικό παιχνίδι δεν είναι πέραν της κατανόησης ενός φιλομαθή αποφοίτου λυκείου, εάν του το παρουσιάσουν χωρίς τις χιλιάδες τεχνικών όρων που στόχο έχουν να τον αποτρέψουν από το να μάθει πως το παιχνίδι είναι περίπλοκο αλλά απλό. Απολαύστε λοιπόν και αναρωτηθείτε γιατί κανείς -της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης- δεν ασχολείται με το θέμα.

Για αρχή ας εξηγήσουμε με τους ορισμούς.

 

Repo: Ο Άγγελος έχει ένα 10ετες ομόλογο του ελληνικού δημοσίου που αγόρασε το 2008 και το οποίο κρατά για να σπουδάσει τα παιδιά του. Έρχεται ο Ξερόλας και του λέει. Άγγελέ μου, θέλεις να μου δανείσεις το ομόλογό σου για ένα μήνα? Σου υπόσχομαι πως θα στο επιστρέψω πλυμένο γυαλισμένο και ατόφιο και μάλιστα για τον κόπο σου θα σου δώσω κι ένα μικρό ποσό που θα το συμφωνήσουμε από τώρα (ας πουμε 20ευρώ). Ο Άγγελος συμφωνεί και έτσι το ομόλογο έρχεται στα χέρια του Ξερόλα που για ένα μήνα μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, φτάνει στο τέλος του μήνα να το επιστρέψει στον Άγγελο μαζί με το ποσό που συμφωνήσανε. Αυτό είναι ένα ρέπο.

Spread: τα ομόλογα, περίπου όπως και οι προθεσμιακές καταθέσεις έχουν ένα επιτόκιο το οποίο καθορίζεται τη στιγμή της έκδοσής τους. Όταν λέμε 5ετές ομόλογο 1000 ευρώ με απόδοση 5%, εννοούμε πως αυτός που θα το αγοράσει για τα επόμενα 5 χρόνια θα βγάζει 50 ευρώ το χρόνο. Το spread είναι η διαφορά του επιτοκίου που πληρώνει ένα κράτος σε σχέση με το επιτόκιο που πληρώνει ένα άλλο κράτος το οποίο θεωρούμε ως βάση. Δηλαδή εάν η γερμανία για το 5ετες ομόλογο πληρώνει σήμερα 3% και η Έλλάδα 5%, τότε το spread είναι 2% ή 200 μονάδες βάσης (πρακτικά 200εκατοστά).

Εδώ δεν θα εξηγήσω κάτι για να μη μακρυγορούμε και μπλεκόμαστε, όχι όμως γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθεί: Η τιμή ενός (παλιού) ομολόγου, πέφτει όσο ανεβαίνει το σημερινό επιτόκιό της ίδιας τάξης ομολόγων. Με λίγα λόγια, όταν ανεβαίνουν τα spread στα 5ετη ομόλογα, αυτόματα ο πρώτος χαμένος δεν είναι το δημόσιο, αλλά όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους παλιότερα ομόλογα της ίδιας τάξης (δηλαδή 5ετή). Το δημόσιο, ζημιώνεται έμμεσα με δύο τρόπους. Α) από τη μειωμένη αξιοπιστία του (όσοι αγοράζουν τα ομολογά του χάνουν) και Β) όταν ξαναβγεί στην αγορά να εκδόσει καινούργια ομόλογα, επειδή τα ομόλογα αυτά θα έχουν υψηλότερο επιτόκιο.

Short Selling: Ο Ξερόλας με το δανεικό ομόλογο του Άγγελου στα χέρια του, πάει στην αγορά και το πουλάει 1000 ευρω. Περιμένει μερικές μέρες, και η τιμή του ομολόγου πέφτει στην αγορά. Τότε ξανα-αγοράζει ένα ίδιο ομόλογο (10ετες εκδόσεως 2008) με μολις 900 ευρώ. Ο Ξερόλας λοιπόν, πούλησε ένα δανεικό ομόλογο 1000 ευρώ, αγόρασε το ίδιο ομόλογο 900 ευρώ μερικές μέρες αργότερα, και τώρα έχει στα χέρια του ένα ομόλογο ίδιο με αυτό που έχει δανειστεί, συν 100 ευρώ στην τσέπη (1000-900=100). Επιστρέφει στο τέλος του μήνα το ομόλογο στον Άγγελο, του δίνει και τα συμφωνημένα 20 ευρώ από τα 100 που κέρδισε και κρατά τα 80 για τον δικό του κόπο.

Από την παραπάνω διαδικασία, καταλαβαίνουμε πως ο πρώτος χαμένος είναι ο Άγγελος που έχει το ομόλογο στα χέρια του και ο πιο κερδισμένος είναι ο Ξερόλας που κέρδισε από αυτή την πτώση.

Naked Short Selling: Επειδή ο Ξερόλας είναι φύσει άπληστος και θέλει να κερδίσει παραπάνω από τα 100 ευρώ που κέρδισε με την παραπάνω διαδικασία κάνει το εξής. Ενώ έχει δανειστεί από τον Άγγελο μόλις ένα 5ετες ομόλογο αξίας 1000ευρώ, πάει στην αγορά και πουλάει 10 ομόλογα αξίας 1000ευρώ το καθένα. Στην ουσία τα 9 από αυτά τα ομόλογα που πούλησε δεν υπάρχουν, είναι δηλαδή γυμνά (naked). Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη πρακτική short selling, καθώς δεν μπαίνει κανένα όριο στα πόσα γυμνά ομόλογα μπορεί κάποιος να πουλήσει. Στο απλό short selling, το όριο είναι τα πόσα ομόλογα υπάρχουν διαθέσιμα για πρόχειρο δανεισμό (repo).
Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια εικονική υπερπροσφορά ομολόγων στην αγορά και η ίδια αυτή η υπερπροσφορά να ρίξει τις τιμές.  Πρακτικά η πτώση των τιμών γίνεται μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία και αυτός που εκτέλεσε την γυμνή πώληση το μόνο που έχει να κάνει, είναι -εκμεταλλευόμενος τον πανικό που δημιούργησε- να αγοράσει αυτά τα 10 ομόλογα πίσω σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές.

Τώρα η Τράπεζα της Ελλάδος, μετά από μία μακροσκελή και επίτηδες δυσνόητη επιστολή παραδέχθηκε πως η παραπάνω πρακτική (το naked short) ήταν ανεκτή με ένα παραθυράκι που είχε αφήσει και θα εξηγήσουμε αμέσως.

Όταν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο στην αγορά (Ηλεκτρονικη Δευτερογενης Αγορα Τίτλων που ανήκει στην ΤτΕ), είναι υποχρεωμένος μέσα σε διάστημα 3 ημερών να το παραδώσει στους διαπραγματευτές, προκειμένου να περιέλθει στα χέρια του αγοραστή. Αυτό είναι το λεγόμενο Τ+3. Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα, να πουλήσεις ένα ομόλογο σήμερα που δεν διαθέτεις. Αρα χρωστάς στον διαπραγματευτή ένα ομόλογο και πρέπει να το παραδώσεις σε 3 μέρες. Αν το ξανα-αγοράσεις μετά από δύο μέρες από τον ίδιο διαπραγματευτή, τότε ο διαπραγματευτής κάνει τα στραβά μάτια και πρακτικά ακυρώνει το χρέος σου (διότι ένα ομόλογο πουλησες, ένα αγόρασες, το άθροισμα σε ομόλογα είναι μηδέν).

Αυτό πρακτικά είναι μία πράξη naked short selling καθώς την ώρα που πουλούσες το ομόλογο, δεν είχες την υποχρέωση να το διαθέτεις (εστω και δανεικό όπως περιγράψαμε με τα repo).

Επειδή 3 μέρες είναι συνήθως ένα μικρό διάστημα για να αλλάξουν οι τιμές των ομολόγων σε κανονικές συνθήκες, κανείς δεν ασχολείται με το να κάνει naked short selling με αυτόν τον τρόπο. Για να κερδίσεις από μια τέτοια κατάσταση, πρέπει να πέσει αρκετά η τιμή μέσα σε μόλις 3 μέρες.

 

Η μπαλκονόπορτα της ΤτΕ

 

Αυτή είναι η κανονική διαδικασία. Όμως σε αυτή τη διαδικασία υπήρχε ένα παραθυράκι που η ΤτΕ είχε αφήσει ανοιχτό. Και αυτό το παραθυράκι ονομαζόταν failed εντολές. Όταν λοιπόν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο, πρέπει σε 3 μέρες να το παραδώσει. Εάν δεν το κάνει, τότε η συναλλαγή θεωρείται failed, δηλαδή αποτυχημένη. Αποτυχημένη όμως δεν σημαίνει πως ακυρώνεται, διότι η πώληση έχει γίνει και υπάρχει ένας αγοραστής που περιμένει το ομόλογό του. Άρα στην ουσία η εντολή παραμένει εκκρεμής μέχρι ο πωλητής να φέρει το ομόλογο που έχει υποσχεθεί. Εάν ο πωλητής κάνει τον κινέζο, αυτό μπορεί να παραμείνει μέχρι και για 10 μέρες. Εάν το παρακάνει, τότε ο διαπραγματευτής έχει υποχρέωση να αγοράσει ένα ομόλογο ο ίδιος, να το δώσει στον αγοραστή και να στείλει τον λογαριασμό στον πωλητή. Όμως αυτό συνήθως δεν γίνεται διότι ο πωλητής που κάνει τον κινέζο, ξέρει μέχρι που τον παίρνει.

Με αυτόν τον τρόπο, ένας πωλητής ελληνικών ομολόγων μπορούσε να διατηρεί τη θέση του ανοιχτή για 10και μέρες χωρίς να έχει στα χέρια του το ομόλογο που είχε πουλήσει. Πρακτικά μπορούσε δηλαδή να έχει μια naked short εντολή χωρίς σχεδόν κανείς να τον ελέγχει.

Τον Οκτώβρη του 2009 η ΤτΕ πήρε μία απόφαση να απλοποιήσει ακόμα περισσότερο αυτή τη διαδικασία, διευκολύνοντας θεωρητικά οποιονδήποτε ήθελε να παίξει με αυτό το παραθυράκι. Τώρα, επειδή πιο πάνω εξηγήσαμε πόσο επικίνδυνο και πρακτικά παράνομο παιχνίδι είναι οι naked short εντολές. Εάν το συνδυάσουμε και με τη μπαλκονόπορτα που άνοιξε η ΤτΕ και τα απανωτά δημοσιεύματα για την ελληνική κρίση, καταλαβαίνουμε πως αυτό ήταν μία συνταγή που επέτρεπε σε οποιονδήποτε να εκτελέσει naked short εντολές για τουλάχιστον 10 συνεχείς ημέρες.

Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο, μέχρι που στις 8 Απρίλη το πράγμα ξεχείλωσε. Τότε, η  επιτροπή που ελέγχει τον ΗΔΑΤ αποφάσισε να κλείσει το παράθυρο των failed εντολων με τον εξής απλό τρόπο. Για κάθε εντολή πώλησης, ο πωλητής θα πρέπει να προσκομίζει ένα ρέπο ημέρας αντίστοιχου ομολόγου (ένα δανεικό ομόλογο μίας ημέρας δηλαδή) μέχρι να προσκομίσει το πραγματικό ομόλογο που έχει στα χέρια του.

Πόρισμα πρώτο:

Η ΤτΕ είχε αφήσει ανοικτό ένα πολύ επικίνδυνο παράθυρο στην αγορά ομολόγων. Είτε το έκανε τον Οκτώβρη, είτε πιο πριν, αυτό το παράθυρο είχε τη δυνατότητα σε συνθήκες κρίσης να δημιουργήσει καταστάσεις υποτιμητικής κερδοσκοπίας στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Άρα ο κ.Προβόπουλος είναι απολύτως υπεύθυνος γιαυτό το παράθυρο και θα πρέπει να παραιτηθεί.

Εάν δεν μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες αυτού του παράθυρου, είναι ανίκανος. Εάν ήξερε, τότε είναι συνένοχος και θα πρέπει να μιλήσει με τον εισαγγελέα.
Και ειλικρινά σε τέτοιες θέσεις, και σε τόσο απλές έννοιες σαν αυτές που μόλις εξήγησα, μου φαίνεται απίθανο κάποιος να μην καταλαβαίνει.

Πόρισμα δεύτερο:

Είναι πολύ εύκολο να δούμε εάν η περαιτέρω διευκόλυνση του Οκτώβρη του 2009 είχε κάποιο πραγματικό αντίκτυπο υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Δεν χρειάζεται παρά να δούμε σε καθημερινή βάση τις πράξεις και τους όγκους των ομολόγων από τις αρχές του 2009 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δούμε τις πράξεις και τους όγκους των failed εντολών, του παραθύρου δηλαδή που χρησιμοποιούσαν όλοι όσοι ήθελαν να κάνουν naked short selling. Εάν προκύψει πως ένας ικανός όγκος πράξεων γινόταν fail, τότε πάλι ο εισαγγελέας θα πρέπει να παρέμβει.

Πόρισμα τρίτο:

Για το χάλι της χώρας, ευθυνόμαστε όλοι ως κοινωνία, ως επιχειρήσεις και ως πολιτικό προσωπικό. Για το τεράστιο χρέος μας δεν φταίει κανείς άλλος από εμάς τους ίδιους. Άρα αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για να δείξει πως κάποιοι κακοί άνθρωποι επιβουλεύονται την ανάδελφη και αθώα Ελλάδα. Αυτό που δείχνει το παραπάνω κείμενο, είναι πως η Ελλάδα, όντας ήδη ο αδύναμος κρίκος του ευρώ, έγινε στόχος υποτιμητικών πιέσεων και σε αυτό συνέβαλαν και οι αποφάσεις της ΤτΕ και άλλων παικτών που δεν είναι σκοπός αυτής της παρουσίασης να αναδείξει.

Πόρισμα τέταρτο:

Δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος ακόμα και για έναν άνθρωπο που διαθέτει έστω κι ένα κουλούρι σε αυτή τη χώρα, να θέλει να παίξει με την υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων. Επειδή ακούγονται διάφορα, θέλω να πω, πως όλα τα διάφορα που ακούγονται είναι παράλογα. Όχι διότι πχ, είναι αδύνατο κάποιοι να θέλουν τη χώρα να πάει στο ΔΝΤ, αλλά διότι το να παίζεις με τα ομόλογα του δημοσίου προκειμένου να το καταφέρεις, ισοδυναμεί με το να ρίξεις μία πυρηνική βόμβα στο γείτονα επειδή, είχε δυνατά τη μουσική.

Πόρισμα πέμπτο:

Έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια για πολλά σκάνδαλα και πολλές φούσκες σε όλο τον κόσμο. Παρολαυτά δεν υπάρχει μεγαλύτερη φούσκα και μεγαλύτερο σκάνδαλο από το να παίζεις με τα κρατικά ομόλογα ενός κράτους. Ακόμα και η υπόθεση των δομημένων ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων που είναι τεράστια (ποιες μίζες και άλλες παπαρες), είναι μικρή μπροστά στις συνέπειες που μπορεί να φέρουν η κατάρρευση των ομολόγων ενός κράτους. Πρόκειται ουσιαστικά για το τέλος του παιχνιδιού.

Πόρισμα έκτο:

είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Ευχαριστώ πολύ που καθήσατε να ακούσετε το παραλήρημα μου και καληνύχτα Κεμάλ.

 

ΠΗΓΗ: Date: 2010.04.22,  http://techiechan.com/?p=299

Η γενναία και ο δειλός

 

Της Λιάνας Κανέλλη

 

 

Ξαναείδα την συνέντευξη της Κικής Δημουλά σε επανάληψη (Πρωτοχρονιά του 2009 «Στα άκρα»). Και ξαναείπα: Η γενναία. Όχι γιατί ασχολήθηκε με το Δ.Ν.Τ. για να τρομάξει από γυναικεία μαγκιά η ανθρωπότης. Άλλωστε τότε δεν είχε προκύψει μείωση της εθνικής κυριαρχίας. Είχε όμως η ποιήτρια – πάντα οι ποιητές έσωζαν αυτό τον τόπο και τη λαλιά του από ανοίκεια πρόθεση – το θάρρος να τα βάλει με τον Ευριπίδη. Για τη Μήδεια.

Γιατί πάνω σ’ αυτήν, πάτησαν αιώνες επί αιώνων οι ακατονόμαστοι και για τη φύση, εγκληματίες, οι εξαιρέσεις του κανόνα της αλήθειας, πως οι άνθρωποι είναι ανθρώπινοι – αχ ρε Μαγιακόφσκι – όταν μεγαλώνουν κι όχι φονεύουν παιδιά.

Είχε όμως η γενναία, χωρίς καμιά ποιητική μεζούρα σύγκρισης μεγεθών του τύπου ταμπλόιντ «Δημουλά vs Ευριπίδης», το σθένος να πει πως το μέσα της πρόβλημα είναι ότι η Μήδεια έμεινε ατιμώρητη και από τους ανθρώπους και από τους θεούς.

Άντε τώρα να μην προχωρήσω το συνειρμό, εκούσα άκουσα, όταν η Αννούλα του χιονιά της Παιδείας, Διαμαντοπούλου, ξέρει ότι κι οι πολιτικές Μήδειες ατιμώρητες θα μείνουν σ’ αυτούς τους καιρούς που η Ύβρις πουλάει όσο τίποτε άλλο στο χρηματιστήριο εκπτωτικών αξιών.

Η γενναία δεν πιάνει φράγκο στο μπορντέλο των βαρύγδουπων αναφορών. Κάθε χρηματοφασίστας ανοίγει το στόμα του κι ύστερα τα ξεπουπουλιασμένα παπαγαλάκια τ’ αναπαράγουν με το αζημίωτο. Εκποιούν τους φόβους τους με πλήρη πολιτισμική ανεπάρκεια ως εφόδιο ζωής. Άντε λοιπόν να σκεφτεί π.χ. ο… Μανώλης Καψής πως στη χώρα που αφέθηκε ατιμώρητη η Μήδεια πρέπει να εξαρθείς πάνω από τον Ευριπίδη για να καταδικάσεις σκανδαλομπήχτες. Από τη γενναία Δημουλά ευκολότερη και πιο προσιτή η Ιερά Εξέταση της τσέπης και της γειτονιάς.

Ο δειλός φέρει το όνομα Νικολά Σαρκοζί. Συνευρωπαίος της Δημουλά. Που βγήκε παγανιά για να μαζέψει τους τσιγγάνους, υπό τον εξωραϊστικό τίτλο ρομά που φτιάχτηκε από υποκριτές για να κρύβει την Ύβρι τους (σαν το κλητήρας που έγινε επιμελητής με το «δικαστικός» να μένει ως στάμπα υποστάθμης της εξουσίας) ακριβώς επειδή φέρει το επίθετό τους.

Μην γελάσετε. Το 80% των ευρωτσιγγάνων που… ανήλθαν κοινωνικώς σε αστούς, φέρει το επίθετο Σαρκοζί. Εκ του ουγγρικού χωρίου – πόλης, Σαρκόζ… Χα! Ο δειλός. Με διωγμό υπερασπίζεται τους τίτλους του. Δειλός. Κομψός, κομψότερος του Αδόλφου.

Λαοί που ξέρουν δεν γίνονται Ευριπίδης. Όχι 2.500 χρόνια μετά το νενικήκαμεν του Φειδιππίδη. Του μόνου δημοσιογράφου που μετέφερε την είδηση, τον τίτλο, ένοπλος άοπλος και γυμνός και την υπέγραψε θανών αναστημένος στον ίδιο χρόνο. Σε αιώνια «λάιβ» σύνδεση με την αλήθεια.

 

ΠΗΓΗ: ΤΡΙΤΗ, 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010, http://www.topontiki.gr/article/10439

Απονομιμοποίηση της αντιπροσώπευσης

 

Του Αλέξη Π. Μητρόπουλου*

 

 

1 Ο πρώτος θεσμός που πλήττεται σε περιόδους κρίσης είναι η δημοκρατία. Οι κυβερνήσεις αναποδογυρίζουν τα προεκλογικά τους προγράμματα χωρίς να προσφύγουν στο λαό. Ετσι εφαρμόζουν ένα εντελώς νέο πρόγραμμα που ξεπερνά, εν ονόματι των έκτακτων περιστάσεων, τους κανόνες της λυμφατικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η σημαντική αυτή αλλαγή πλεύσης εκφεύγει του ελέγχου τού κυρίαρχου – υποτίθεται – λαού.

Άπαξ και εξεφράσθη, έστω και επί τη βάσει αντίθετων κυβερνητικών προτάσεων, στις εκλογές που προηγήθηκαν, η νομιμοποίηση της νέας γραμμής τεκμαίρεται. Αρκεί δηλαδή το τυπικό κριτήριο της δεδηλωμένης των εκπροσώπων του έθνους (συνήθως επαγγελματιών της πολιτικής), ανεξαρτήτως αν η έκδηλη αυτή συνειδησιακή μεταβολή τους, θεωρούμενη με ουσιαστικούς-ορθολογικούς όρους, διακόπτει παραχρήμα και το νήμα της αντιπροσώπευσης.

2 Αλλά, αν εκλείψει αυτός ο σκληρός πυρήνας της ουσιαστικής νομιμοποίησης, χάνεται ο λόγος ύπαρξης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Δεν μπορούν να τον επαναφέρουν ούτε τα πορίσματα των δημοσκοπήσεων, που με αόριστες και αποϊδεολογικοποιημένες ερωτήσεις εξάγουν συμπλέοντα (ή έστω ανεκτικά) συμπεράσματα, ούτε η ετερονομία της Περιφερειακής Ολοκλήρωσης (Ε.Ε.) στην οποία εκουσίως συμμετέχουμε, ούτε οι επικυρίαρχες αγορές, που, μετά την ενίσχυση των ετοιμόρροπων νέων «θεοτήτων» τους από το γλίσχρο εισόδημα των πολιτών και τον εθνικό πλούτο, επανέρχονται δριμύτερες και κανοναρχούν τους ρυθμούς της ζωής μας.

Το πολιτικό σύστημα, χωρίς πρόθεση και δυνατότητα άντλησης νέας νομιμοποίησης και δύναμης από τη λαϊκή κυριαρχία (κάτι που απαιτεί εκτεταμένη συζήτηση και διαλεκτική αντιπαράθεση για την ανάγκη της αιφνίδιας μεταστροφής του), αποδέχεται τους ορισμούς των πραγμάτων και των φαινομένων, όπως η υπερδομή του οικονομικού συστήματος εξειδικεύει, ενώ η αποστολή του είναι ακριβώς η αντίθετη: να κάνει την οικονομία και πάλι πολιτική, δηλαδή να επαναφέρει την κυριαρχία του δρώντος λαού επ' αυτής.

3 Αυτή την αυτονόητη αντιστροφή δεν μπορεί να την επιχειρήσει το αδύναμο μετανεωτερικό αντιπροσωπευτικό σύστημα, ακόμη και αν δώσει ρόλους στα διάφορα εθελοντικά μορφώματα και ενσωματώσει τις πολιτισμικές ή μεταναστευτικές συλλογικότητες. Οταν οι ιδιοτελείς και αδυσώπητες νεοφιλελεύθερες αρχές, παρά την εμφανή δογματική και πρακτική τους χρεοκοπία, «αντί αληθείας παραλαμβάνονται» από την Ε.Ε. και τους άλλους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς, όταν οι περισσότεροι ευρωπαίοι ηγέτες είναι -ή προτίθενται να γίνουν- μετά την έξοδό τους στη σύνταξη «χρυσώνητοι» διοικητές ή σύμβουλοι των «νέων παικτών» της παγκοσμιοποίησης, τότε το αντιπροσωπευτικό σύστημα κλονίζεται διπλά. Και το ουσιαστικό κριτήριο αγνοείται, αλλά και το περιεχόμενο των αποφάσεων είναι προδιαγεγραμμένο.

4 Εξάλλου, η έννοια της δημοκρατίας, οποιασδήποτε μορφής, δεν είναι συμβατή με το αριστοκρατικό κριτήριο, που θέλει τους επαγγελματίες πολιτικούς να γνωρίζουν καλύτερα από τους λαούς το συμφέρον τους και επομένως να θεωρούν από περιττή έως βλαπτική και επικίνδυνη τη λαϊκή έκφραση.

Τα ελληνικά κόμματα εξουσίας έχουν ακέραια την ευθύνη για την κρίση, όχι μόνο γιατί αποδείχθηκαν ανεπαρκή να αναβαθμίσουν τη χώρα στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, αλλά και γιατί ποτέ δεν τόλμησαν, παρά τις υποσχέσεις, να θέσουν σε εκτεταμένη συζήτηση και σε δημοψηφίσματα τα θεμελιώδη ευρωπαϊκά κείμενα. Η γραμμή, άλλωστε, της Ε.Ε., του μεγάλου και αμετάκλητου πλέον δημοκρατικού ελλείμματος, είναι σαφής και την εξέφρασε ο κ. Μπαρόζο όταν διακυβευόταν η Λειτουργική Συνθήκη της Λισαβόνας: τα δημοψηφίσματα, είχε δηλώσει, πρέπει να αποφεύγονται, γιατί είναι αμφίβολο αν εκφράζουν τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης! Μας απέμειναν, ως εκ τούτου, ως αυθεντικοί της εκφραστές, η διεθνής των τραπεζών, οι οίκοι αξιολόγησης, τα «επενδυτικά» funds και η ευρωπαϊκή τεχνοδομή. Αυτοί, πλέον, συντηρούν τεχνητά τη μελαγχολική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, την ανώδυνη έκφραση της οποίας προσδιορίζουν κατά βούληση, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες (11-4-2010), εξόχως διδακτικές, εκλογές της Ουγγαρίας.

 

* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι Καθηγητής, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, πρόεδρος της Ενωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝ.ΥΠ.Ε.Κ.Κ.) a-mitrop@otenet.gr

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 18 Απριλίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=18/04/2010&id=152666

 

Σημείωση admin: Μικρό βιογραφικό εδώ: «Ο Αλέξης Μητρόπουλος είναι πτυχιούχος της Νομικής, της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών καθώς και της Παντείου. Γεννήθηκε το 1952 στον Πύργο της Ηλείας. Μεταπτυχιακές σπουδές πραγματοποίησε σε διάφορες χώρες της Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης. Έχει ειδικευτεί σε θέματα Συγκριτικού Εργατικού και Συνδικαλιστικού Δικαίου, Εργασιακών Σχέσεων, Διεθνούς Εργατικού Κινήματος και Αυτοδιαχείρισης.

Ο Αλέξης Μητρόπουλος έχει πλούσια κοινωνική δράση. Από μαθητής Γυμνασίου διώχθηκε για τις δημοκρατικές του ιδέες. Ως φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών, στη διάρκεια της δικτατορίας, φυλακίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα και βασανίστηκε από τα Σώματα Ασφαλείας του δικτατορικού καθεστώτος.

Είναι Επίκουρος Καθηγητής και διδάσκει το μάθημα των Εργασιακών Σχέσεων και Θεσμών στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι Νομικός Σύμβουλος πολλών συνδικαλιστικών oργανώσεων.»