Χαμήλωσε, σταυραητέ!

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Στο θεολογικό τοπίο του τόπου μας βρίσκεις τα πάντα. Παρουσίες κάθε λογής και τροχιές πελώριας ποικιλίας.

Από τις πιο χτυπητές περιπτώσεις, είναι η νομή νευραλγικών θέσεων του ακαδημαϊκού ή του ποιμαντικού ιστού από ανθρώπους που σε νορμάλ περιστάσεις κανένας δεν θα τους εμπιστευόταν κάτι παραπάνω από την πώληση αντηλιακού στην παραλία.

Συνέχεια →

Χριστούγεννα 2013: ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ;

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Πόσο γρήγορα κυλούν οι αιώνες! Η νεωτερικότητα, δηλαδή η αμφισβήτηση αρχικά και απόρριψη της θείας αυθεντίας στον χριστιανικό λεγόμενο κόσμο δεν διήρκεσε ούτε δύο αιώνες. Ήδη έχουμε εισέλθει, κατά τους φιλοσόφους και φιλοσοφούντες, στην εποχή της μετανεωτερικότητας. Μακρύς ο όρος και αναρωτούμαι ποιόν θα χρησιμοποιήσουν προς υποκατάστασή του, καθώς δεν θεωρώ πως θα διαρκέσει πολύ αυτή η εποχή.

Η νεωτερικότητα εξήλθε νικήτρια σε πόλεμο, τον οποίο έδωσε κατά σκιώδους αντιπάλου! Θριαμβολόγησε για τη νίκη εκείνη, η οποία έληξε με την απόρριψη του Μεσσία, ο οποίος με τη διδασκαλία του έφερε, κατά τους οπαδούς της, τον σκοταδισμό στον ελληνορωμαϊκό κόσμο! Αυτά λίγο πολύ λέγονται και διδάσκονται στα σχολεία του δυτικού κόσμου. Ποιος όμως ήταν ο σκιώδης αντίπαλος και γιατί η καύχηση είναι κενή; Σκιώδης αντίπαλος ήσαν οι «χριστιανοί» οι πορευόμενοι με ολοένα αποκλίνουσα πορεία από τον δρόμο που χάραξε ο Μεσσίας-Χριστός, οι έχοντες απορρίψει τον ευαγγελικό λόγο πολύ πριν από τους έκδηλους εχθρούς του Χριστού. Πρέπει να επισημάνουμε ότι οι οπαδοί του αθέου «διαφωτισμού» δεν ασχολήθηκαν με τον Χριστό, τον οποίο αγνόησαν ή περιφρόνησαν. Ασχολήθηκαν με τις αστοχίες των «χριστιανών», που υπήρξαν πάμπολλες και βαρύτατες. Και ήταν άκρως ευνοϊκό να δώσουν την μάχη κατά των «προλήψεων» και «δεισιδαιμονιών», όπως αποκαλούσαν την πίστη, στο πεδίο των ανθρωπίνων αδυναμιών. Το άκρως σημαντικό είναι ότι ως κριτήριο για την καταδίκη του ξεπεσμένου «χριστιανικού» κόσμου χρησιμοποίησαν το Ευαγγέλιο, το μόνο που μπορεί να κρίνει και ενδοκοσμικά τις πράξεις και τις παραλείψεις όλων των ανθρώπων και όχι μόνο των χριστιανών ή «χριστιανών».

Η ελευθερία συνιστά το υπέρτατο αγαθό των ανθρώπων χωρίς Θεό. Στο όνομα αυτής απορρίπτεται κάθε αυθεντία επί γης, αρχικά, και ο Θεός, στη συνέχεια, με την ακραία εκτίναξη του φιλοσοφικού στοχασμού! Τι όμως γνώριζαν και γνωρίζουν και σήμερα από ελευθερία οι αρνητές του Θεού; Αναλίσκονται στο να συνθέτουν ωραίους ορισμούς αυτής και να τους προβάλλουν στους θαυμαστές τους, που αρέσκονται ναρκισσευόμενοι να σέρνουν ξοπίσω τους. «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος» αποτελεί σκέψη του Καζαντζάκη, την οποία αναμασούν οι, μετά από μισό αιώνα δόξας, μάλλον φθίνοντες θαυμαστές του. Ποιος ασχολήθηκε άραγε με τη ζωή του, για να διαπιστώσει αν ο διαπρεπής συγγραφέας μας υπήρξε πράγματι ελεύθερος; Εμβάθυνση στα του βίου του αποδεικνύει τον ενδόμυχο φόβο του, τον τόσο στερητικό της ελευθερίας, τον φόβο, τον οποίο μόνον η αγάπη μπορεί να εκδιώξει, η αγάπη του Χριστού και όχι του συγχρόνου κόσμου, στον οποίο επιχειρείται άκρως εμπαθής ταύτιση αγάπης και ηδονής! Αν διαβάζαμε τους βίους των αθέων ή αθρήσκων, όπως οι ευσεβείς τα συναξάρια των αγίων, θα καταλαμβανόμασταν από τρομερή και άκρως δυσάρεστη έκπληξη εκ της ανακολουθίας λόγων και έργων. Πόσο ελεύθερος είναι ο άθεος Σάρτρ, όταν διακηρύσσει ότι «ο άλλος είναι η κόλασή του»; Πόσο δεσμευμένος και ανελεύθερος ήταν, στον αντίποδα, ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, που χαιρετούσε τον κάθε επισκέπτη του με τον παιάνα «Χριστός ανέστη, χαρά μου»;

Ο κόσμος, την εποχή που ο Θεός αποφάσισε να επισκεφθεί το πλάσμα του, ήταν βυθισμένος σε πάθη ατιμίας, όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του. Ο ευτελισμός του ανθρωπίνου προσώπου, το οποίο οι κρατούντες είχαν υποβιβάσει σε πράγμα (δούλοι, γυναίκες και παιδιά) συνιστά το μέτρο της κατάπτωσης του αρχαίου κόσμου. Ο διαρκής εμπλουτισμός του πανθέου με νέες θεότητες μαρτυρεί το υπαρξιακό κενό των ανθρώπων, που βίωναν έντονη την παρακμή και επιδίωκαν με διασκεδάσεις επί διασκεδάσεων και όργια επί οργίων να απολαύσουν κάποια φευγαλέα ευχαρίστηση! Άραγε ο σύγχρονος κόσμος, ο χωρίς Θεό πλέον, διαφέρει ουσιωδώς από τον κόσμο κατά την εποχή που ο Θεός έγινε άνθρωπος; Πληθώρα συνανθρώπων μας μειδιούν μελαγχολικά, όταν γίνεται λόγος για ανθρώπινα δικαιώματα. Πανίσχυροι άνθρωποι του κεφαλαίου οδηγούν καθημερινά στην απόγνωση και στον θάνατο εκατομμύρια συνανθρώπων μας μέσω των αθλίων «παιχνιδιών» τους, οικονομικών και πολεμικών. Και οι λεγόμενοι πολιτισμένοι, βυθισμένοι στο τρομακτικό υπαρξιακό κενό, αναζητούν τη «λύτρωση» σε πάθη ατιμίας, τα οποία γίνονται κυρίαρχο θέμα στη μετανεωτερική Δύση, την εγγύς του αφανισμού.

Νίκησαν οι οπαδοί του «διαφωτισμού» τους κήρυκες της ανελευθερίας εκπροσώπους της αιρετικής δυτικής χριστιανοσύνης. Ο Χριστός όμως απευθύνει ακόμη και σήμερα το ερώτημα: «Τις ελέγχει με περί αμαρτίας»; Τι θα μπορούσαν να του προσάψουν όλοι αυτοί, που όρισαν στη ζωή τους να υπηρετούν τη φθορά; Συνήθως αντιπαρέρχονται την πρόκληση. Και αν κάποιοι κοντοστέκονται, για να αναμετρηθούν περιορίζονται να προσάψουν την κατηγορία για διασπορά προσδοκιών (μεσσιανικές τις χαρακτηρίζουν), που απονευρώνουν τον άνθρωπο από κάθε αγωνιστική και διεκδικητική διάθεση (μαρξιστική κριτική). Αλλά ποιοι υπήρξαν οι μεγαλύτεροι πλάνοι στην ιστορία; Πρώτοι εκείνοι, που προέβαλλαν την επιστήμη ως το μέσο για την επίλυση όλων των βιολογικών μας προβλημάτων (άλλου είδους προβλήματα δεν αναγνώριζαν στο όνομα δήθεν της επιστήμης, της νέας θεάς τους!). Έπειτα οι άλλοι που απαίτησαν από τους ανθρώπους να αποθέσουν την ελευθερία στα πόδια τους με αντάλλαγμα ομόλογο κοινωνικής δικαιοσύνης χωρίς χρόνο εξόφλησης!

Σήμερα η απληστία για πλούτο έχει σαρώσει κάθε ανθρώπινη προσδοκία. Η πολιτική, το «αριστούργημα» της νεωτερικότητας, αποτελεί το κύριο μέσο καταλήστευσης των «ελευθέρων» ατόμων (πρόσωπα δεν υπάρχουν εκτός Εκκλησίας). Η επιστήμη φαντάζει ανήμπορη να αποκριθεί στις εκκλήσεις δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας για ένα εμβόλιο, για ένα ποτήρι γάλα, ακόμη και για ένα ποτήρι καθαρό νερό! Και οι πολλοί ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα πορεύονται πίσω από δημαγωγούς σταυρωτήδες τους ή καταρρέουν χωρίς όραμα χωρίς ελπίδα! Δεν ελπίζουν πλέον, μήπως είναι ελεύθεροι;

Αν δεν καθήσουμε αυτές τις ημέρες να κατανοήσουμε το μήνυμα της φάτνης, θα μας φανούν δυσνόητα και τα άλλα του σταυρού και της ανάστασης του Χριστού. Ο στάβλος, το αχούρι επί το λαϊκότερο, προβάλλει το μήνυμα της ταπείνωσης, το άκρως αποκρουστικό στους κύκλους της μεταφυσικής εξέγερσης. Η υπερηφάνεια και η αλαζονεία αποτέλεσαν τα κύρια όπλα καταπολέμησης του Χριστού, που κατά το πάθος του δίδαξε ως μάθημα για προχωρημένους την άκρα ταπείνωση. Ζήτησε από μας να άρουμε τον σταυρό μας, πριν ακόμη άρει Αυτός τον δικό του σταυρό. Το πάθος του απέδειξε την πλήρη ταύτιση λόγων και έργων, σε αντίθεση με τους παντοίους δημαγωγούς, που επιλέγουν να θυσιάζουν τους λαούς.

Αν δεν υπήρχε ο Θεός, ο κόσμος θα ήταν αδικαίωτος. Οι φτωχοί και καταφρονεμένοι που αίρουν τον σταυρό τους, που πεινούν και διψούν, που γυμνητεύουν και σφαδάζουν στο κρεββάτι του πόνου, που διώκονται, συλλαμβάνονται, βιάζονται, εξορίζονται, που γεύονται τη φρίκη του πολέμου και τη στέρηση της ελευθερίας, καθώς και οι άλλοι που πόθησαν στη ζωή τους έναν κόσμο ειρήνης, δικαιοσύνης, ελευθερίας και αγάπης και υπέστησαν γι' αυτό το μαρτύριο, θα παρέμεναν αδικαίωτοι στο όνομα δήθεν της ελευθερίας από κάθε αυθεντία.

Συνειδητοποιούμε την τραγωδία του ανθρώπου, που βιώνει το υπαρξιακό κενό; Μήπως είναι καιρός να αναπτερώσουμε τις χαμένες μας ελπίδες; «Χριστός γεννάται την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα».

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 23-12-2013   

Ο «αλυσοδεμένος» Πατροκοσμάς

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Πάλεψε σαράντα ολόκληρα χρόνια, προκειμένου να συγκεντρώσει  κάπου 500 εκατομμύρια δραχμές. Όχι, βέβαια, για να «ενδύεται πορφύραν και βύσσον, ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς», όπως ο πλούσιος της παραβολής. Ούτε υφαρπάζοντας τις οικονομίες των ενοριών και των προσκυνημάτων για να έχει «κάποια εκατομμύρια για τα γεράματά» του, όπως κάποιοι άπληστοι δεσποτάδες. Αφού δεν διαθέτει ούτε καν ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο…

Αλλά εργαζόμενος ως καθηγητής και παράλληλα επιτυγχάνοντας χορηγίες και προσφορές με εράνους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, προκειμένου να πραγματοποιήσει το όραμα της ζωής του: Να οικοδομήσει στα Παλιάμπελα της Βόνιτσας Αιτ/νίας το επιβλητικό και εντυπωσιακό κτιριακό συγκρότημα, με την επωνυμία «ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ».

Και το θαυμάσιο αυτό δημιούργημα δεν το κράτησε για τον εαυτό του, αλλά το μεταβίβασε στο Δήμο Ανακτορίου-Βόνιτσας. Κρατώντας, μόνο το δικαίωμα  της σύγχρησης του, επ' ονόματι του Αγίου Κοσμά, ενσωματωμένου στο οικοδομικό συγκρότημα, Ιερού Ναού.

Έτσι ώστε να υπάρχει στην ιδιαίτερη πατρίδα του μια πνευματική όαση και μια εστία πολιτισμικής ακτινοβολίας. Αντάξια του Μεγάλου Εθναποστόλου συμπατριώτη μας και λίαν απαραίτητη για την πνευματική ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας και όχι μόνο.

Αλλά, δυστυχώς, λογάριαζε, χωρίς τον Σ/το Μητροπολίτη Αιτ/νίας κ. Κοσμά, ο οποίος βάλθηκε να κάμει το όραμά της ζωής του συντρίμμια. Δεδομένου ότι αλυσόδεσε την πόρτα του επ' ονόματι του ομωνύμου, Αγίου Κοσμά,  Ιερού Ναού. Με αποτέλεσμα ο δημιουργός  του θαυμάσιου αυτού ιδρύματος να μη μπορεί να λειτουργήσει. Με το έωλο πρόσχημα ότι είναι «σχισματικός»….

Και ποιο ήταν το αποσχιστικό του «έγκλημα»; Το ότι προσχώρησε στους παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι, εκτιμώντας την ανιδιοτέλεια και διάθεσή του για πνευματική αλλά και  κοινωνική προσφορά τον εξέλεξαν Μητροπολίτη ΓΟΧ Ακτίου, Βονίτσης και Στερεάς Ελλάδος.

Επικαλείται ο Σ/τος κ. Κοσμάς για το, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση, αλυσόδεμα του ναού το «γράμμα» κάποιων νόμων και κανόνων. Όταν ο Απόστολος Παύλος φωνάζει ότι «το γράμμα του νόμου αποκτείνει». Και, περιέργως, όχι μόνο αυτούς εναντίον των οποίων στρέφεται, αλλά και εκείνους, οι οποίοι το επικαλούνται. Σε αντίθεση με το «πνεύμα», που «ζωοποιεί». Και το οποίο φωνάζει ότι ο Χριστιανισμός θριάμβευσε, όχι προσεταιριζόμενος το δικαστή και τον χωροφύλακα, αλλά αντιπαλεύοντας την καταπίεση και καταλήστευση του λαού εκ μέρους των αρχών και εξουσιών του κόσμου τούτου. Αλλά και, που, στην προκειμένη περίπτωση, θέτει, κάποια πολύ εύλογα ερωτήματα:

1. Οι ανά την υφήλιο Ορθόδοξοι είναι γύρω στα 250 εκατομμύρια, εκ των οποίων μόνο περί τα 20 είναι νεοημερολογίτες. Και μπαίνει το ερώτημα: Ποιοι, επιτέλους, είναι οι αποσχισμένοι; Τα 230 εκατομμύρια ή τα 20;

2. Πανελλαδικά υπάρχουν πολλοί επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι παλαιοημερολογίτες και ναοί παλαιοημερολογιτών, που λειτουργούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα. Μεταξύ των οποίων κάπου οχτώ ή εννιά και στην Αιτ/νία. Γιατί, λοιπόν, ο Σ/τος κ. Ανατόλιος να είναι το αντικείμενο μιας τόσο προκλητικά άδικης  αντιμετώπισης;

3. Ο Σ/τος κ. Κοσμάς έχει στη διάθεσή του περίπου 200 ιερούς ναούς, ενώ ο Σ/τος κ. Ανατόλιος αυτόν τον ένα και μοναδικό. Αν ξαναρχόταν ο προφήτης Νάθαν δεν θα μας παρέπεμπε στο περιστατικό του Δαβίδ, που, ενώ είχε δεκάδες γυναίκες, δολοφόνησε  τον Ουρία, για να του πάρει τη μία και μοναδική σύζυγο;  

4. Οι άρχοντες του Δήμου, προς τον οποίο έγινε η δωρεά του θαυμάσιου αυτού ιδρύματος, συμφωνούν με αυτή την μεσαιωνική αθλιότητα; Συμβιβάζεται η κατάφωρα προκλητική αυτή ενέργεια με το χιλιοτραγουδισμένο φιλότιμο και τη λεβεντιά των Ξηρομεριτών; Ιδιαίτερα μάλιστα όταν έχει ως αποτέλεσμα να αποξενωθεί απάνθρωπα απ' το δημιούργημά του ο ανιδιοτελής δημιουργός μιας τέτοιας θαυμάσιας δωρεάς;

5. Αλήθεια τι θα μας έλεγε, αν ξαναρχόταν και πάλι ανάμεσά μας ο Πατροκοσμάς που, όχι μόνο καταδίκαζε απερίφραστα, με όλη του την ψυχή και την καρδιά το ιεροεξεταστικό παπικό πνεύμα αλλά και το καταριόταν μεγαλόφωνα;

6. Θα συμφωνούσε, αν, πέρα από κάθε λογική και ηθική δεοντολογία, έβλεπε κάποιο ναό αλυσοδεμένο; Ή μήπως θα επαναλάμβανε το τόσο προσφιλές στους ιεροκήρυκες, σχετικό με τον Αλέξανδρο και το δειλό στρατιώτη του, ανέκδοτο: Λέγοντάς στους οποιουσδήποτε ομωνύμους του, που αλυσοδένουν τις εκκλησιές, ν' αλλάξουν συμπεριφορά  ή όνομα;

7. Αναλογιστήκαμε, άραγε  το χάος, που χωρίζει τις μεσαιωνικές αυτές ενέργειες από το πνεύμα, όχι μόνο του τοπικού μας Αγίου, αλλά  και το ορθόδοξο και ευαγγελικό ήθος, που συνταιριάζει τη δικαιοσύνη και την ελευθερία;

Κατόπιν όλων αυτών και άλλων πολλών, που ο χώρος της εφημερίδας δεν μας επιτρέπει να επικαλεστούμε, η οποιαδήποτε επίδειξη μεσαιωνικής νοοτροπίας και μάλιστα στο όνομα της νομιμότητας και της κανονικότητας ελπίζουμε να έγινε αντιληπτό ότι στερείται και της στοιχειώδους ακόμη σοβαρότητας.

Και η περαιτέρω εμμονή θα κάνει ολοένα και βαρύτερες τις αλυσίδες στη συνείδηση εκείνων, που εμπνεύστηκαν το αλυσόδεμα της πόρτας του Ι. Ναού της «ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»…

παπα-Ηλίας, Δεκεμβρίου 3, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/12/03/…82/. E-mail: yfantis.ilias@gmail.com

Υ.Γ. Μια περιορισμένη εικόνα του μεγαλοπρεπούς ιδρύματος «ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ» μας δίνει η φωτογραφία. Κάτω φαίνεται ο Ι. Ναός και στην ένθετη μικρή φωτογραφία διακρίνεται η αλυσοδεμένη πόρτα…

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΡΟΣΤΑΤΙΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η Παναγία υπήρξε διαχρονικά η προστάτις των Ρωμηών. Η βασιλεύουσα των πόλεων θεωρούσε ότι δεν την έσωζαν τα ισχυρά της τείχη από τις αλλεπάλληλες εναντίον της επιδρομές, αλλά η σκέπη της. «Τη υπερμάχω στρατηγώ» είναι ύμνος, που οι κάτοικοί της προσέφεραν ως ένδειξη ευγνωμοσύνης μετά από σωτηριώδη επέμβασή της. Κι όταν η σκέπη της απομακρύνθηκε από την Πόλη εξ αιτίας των κριμάτων αρχόντων και λαού, ο λαός μας ένοιωσε την Παναγία να πονά περισσότερο από τον ίδιο και της αφιέρωσε το τραγούδι της παρηγοριάς «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις».

Και μέσα στη φοβερή σκλαβιά σ' αυτήν κατέφευγε να παρηγορηθεί, να πάρει δύναμη, να αντέξει. Την εμπιστευόταν, γιατί κι εκείνη ως μητέρα είχε πολύ πονέσει και κατανοούσε τον ανθρώπινο πόνο. Γι' αυτό ήταν γοργοεπήκουος, ώστε να μεταφέρει την παράκληση του πονεμένου ανθρώπου στον γυιό της, Κύριό της και Κύριό μας. Άλλωστε μας το υποσχέθηκε κατά τη μετάστασή της και το τήρησε, ώστε να το ομολογούμε: «Ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». Τις ψυχές μας και τις ζωές μας, όπως τις ζωές των στρατιωτών που «ημύνοντο του πατρίου εδάφους», το οποίο επιβουλευόταν πρόσφατα ιταμός επίδοξος κατακτητής.

Τα ονόματα που έδωσε ο λαός στην Παναγία μας ανέρχονται σε δύο εκατοντάδες περίπου. Η κοίμησή της γιορτάζεται πανηγυρικά σε ναούς και εξωκκλήσια. Είναι το πιο λαμπρό πανηγύρι, του θέρους, το Πάσχα του καλοκαιριού. Με σεβασμό στη μνήμη της η Εκκλησία ετοιμάζει το κλίμα με τη νηστεία που επέβαλε. Η τέλεση της ακολουθίας των παρακλητικών κανόνων κάθε απόγευμα συμβάλλουν στην καλύτερη ετοιμασία. Όμως εμείς εννοούμε πλέον διαφορετικά τον εορτασμό. Με τη νηστεία δεν έχουμε αγαθές σχέσεις και τις παρακλήσεις τις βρίσκουμε βαρετές. Όσο για τη γιορτή της κοίμησής της την έχουμε μετατοπίσει στην παραμονή της ημέρας που η Εκκλησία μας όρισε. Τότε στήνουμε το γλέντι έχοντας μάλιστα ατράνταχτο επιχείρημα: Τότε μόνο μπορεί να παραταθεί αυτό ως τις πρωινές ώρες, αφού η αργία της επομένης προσφέρεται για ανάπαυση λόγω της αργίας. Για εκκλησιασμό δεν γίνεται λόγος, καθώς αυτός έχει αποσυνδεθεί από τον βίο μας. Και σπεύδουν κάποιοι να διαδώσουν την ανησυχία τους από τον διαφαινόμενο κίνδυνο χωρισμού της Εκκλησίας από την Πολιτεία. Μήπως όμως αυτός ο χωρισμός, πέρα από τις οδυνηρές συνέπειες για το Γένος και όχι για την Εκκλησία, θα έχει και καλά; Θα θέσει τέρμα στην υποκρισία του εορτασμού των εκκλησιαστικών εορτών με άκρως αντιεκκλησιαστικό πνεύμα. Βέβαια ο κόσμος έχει εφεύρει από καιρό υποκατάστατα των εορτών της Εκκλησίας. Είναι οι ποικίλες εορτές τοπικών προϊόντων φυτικών και εναλίων. Αγνοούν οι πρωτοστατούντες για λόγους εμπορικούς στην οργάνωση αυτών ότι η Εκκλησία έχει ειδική ευχή για τους καρπούς της γης. Όρισε μάλιστα κατά την 6^η Αυγούστου, ημέρα της Μεταμορφώσεως να ευλογεί τα γεννήματα της αμπέλου. Ο κόσμος όμως θέλει να πορεύεται ερήμην της Εκκλησίας. Και οι την Εκκλησία διοικούντες παρασύρονται από το πνεύμα του κόσμου και τη γλώσσα του. Έτσι αντί του προσκυνήματος χρησιμοποιείται ολοένα και ευρύτερα κατά τα τελευταία έτη ο όρος θρησκευτικός τουρισμός.

Στην εποχή μας απαξιούμε την Παναγία. Αδιαφορούμε, λοιδωρούμε ή και βλασφημούμε ακόμη το όνομά της, εμείς οι ανεπτυγμένοι, οι καλλιεργημένοι, οι πολιτισμένοι, που δεν ακουμπούμε πλέον σε μάταιες ελπίδες, για να τακτοποιήσουμε τα του βίου μας. Εμείς έχουμε βεβαιότητες που απορρέουν από την επιστημονική μας γνώση και την οικονομική μας ευμάρεια. Μόνο σαν η επιστήμη, δια των εκπροσώπων της, «σηκώσει ψηλά τα χέρια» και όταν μας ζώσει η οικονομική ανέχεια θυμούμαστε αυτήν που τόσες φορές επικαλούνταν καθημερινά οι πρόγονοί μας και σταυροκοπιούνταν μπροστά στο εικονοστάσι, όπου άσβεστο παρέμεινε το καντηλάκι υπό συνθήκες πολύ ασφυκτικότερης ανέχειας. Τότε στερούσαν το λαδάκι από το οικογενειακό φαγητό, όχι όμως και από το καντήλι! Ο «ορθολογισμός» υπαγορεύει ειρωνικά μειδιάματα για τις «φαιδρές» αυτές καταστάσεις του παρελθόντος. ΚΙ όμως στο βάθος έχουμε την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι έχουμε αποκλίνει από της σωστή πορεία και γευόμαστε τους πικρούς καρπούς της αποστασίας.

Ο «ορθολογισμός», της αλαζονείας γέννημα, υποτάσσεται μόνο στην ανάγκη. Ο Βίκτωρ Ουγκώ στην εισαγωγή του σπουδαίου έργου του «Η Παναγία των Παρισίων» (στο οποίο όμως δυστυχώς η ίδια η Παναγία είναι απούσα από τον ναό της) γράφει: Ο άνθρωπος προσεύχεται από ανάγκη. Είναι στατιστικά αληθές αυτό, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων καταφεύγει στην προσευχή μόνο εξ ανάγκης. Αγνοείται όμως κατά τρόπο θλιβερό η μειοψηφία εκείνη που καθημερινά και ευχαριστεί, μη ούσα αγνώμων, αλλά και δοξολογεί τον Θεό και την Παναγία μητέρα του. Εκεί στο αγιώνυμο όρος, το «Περιβόλι της Παναγιάς» ακατάπαυστα προσεύχονται υπέρ του κόσμου (όλου του κόσμου) ταπεινοί μοναχοί, που δέχονται πλούσια τη χάρη της, όπως έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε, όσοι καταφεύγουμε εκεί για προσκύνημα και όχι για θρησκευτικό τουρισμό!

Θα κλείσω με απόσπασμα από το έργο του αγράμματου Μακρυγιάννη «Οράματα και θάματα: «Τι τζιβαϊρικόν πολυτίμητον έχομεν οι ορθόδοξοι χριστιανοί και δεν το γνωρίζομεν, οι ταλαίπωροι, και μας τυφλώνει η κακία μας και η παραλυσία μας και η διοτέλειά μας, και χανόμαστε αδίκως εδώ και εις την άλλη ζωή, και φεύγομεν από την δικαιοσύνη του θεού και της βασιλείας του και εργαζόμαστε έργα του διαβόλου. Μη στοχάζεστε, αδελφοί αναγνώστες, ότι θέλω να σας απατήσω και να σας παρακινήσω στανικώς. Εκείνο οπού θέλει ο καθένας, είναι νοικοκύρης να το κάμει ό, τι αγαπάγει, και ο ίδιος ο πλάστης τον έχει ευταξούσιον τον άνθρωπον κάμει και ανεξάρτητον και τόδειξε και ποιος είναι ο ίσιος δρόμος και ποιος ο στραβός».

Ως πότε θα φερόμαστε από τον «ορθολογισμό»μας στον δρόμο τον στραβό; Ως πότε θα παραμένουμε αμετανόητοι για τις αμαρτίες μας; Ως πότε θα στηρίζουμε τις ελπίδες στους δημαγωγούς και λαοπλάνους, που δεν διστάζουν να ξεπουλήσουν ακόμη και την πατρίδα τους, καθώς έπαψαν να πιστεύουν σ' αυτήν, αφού προηγουμένως αρνήθηκαν τον Θεό; Ας καταφύγουμε και πάλι ταπεινά στην αγκαλιά της Εκκλησίας και άς συμψάλλουμε: «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου».

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 19-08-2013      

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η Εκκλησία εγγίζει τα δισχιλιοστά γενέθλιά της, τα οποία εορτάζει κατ' έτος την ημέρα της Πεντηκοστής. Στα μάτια του κόσμου φαντάζει πολύ γηρασμένη. Αρκετοί απορούν πώς ακόμη επιβιώνει, ενώ μάντεις και μελλοντολόγοι είχαν αποφανθεί ότι κατά τον εικοστό αιώνα, τον αιώνα της επιστήμης, θα είχε εγκλειστεί στο μουσείο της ιστορίας. Βέβαια, αν εξετάσουμε επιφανειακά την κατάσταση στις χριστιανικές αποκαλούμενες κοινωνίες, ίσως καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι επαληθεύθηκαν εκείνοι που   πρόβλεψαν τη συρρίκνωση της χριστιανικής πίστης.

Δεν είναι υπερβολή να γράψουμε ότι οι κοινωνίες αυτές πέρασαν στη μεταχριστιανική εποχή. Η μάχες οπισθοφυλακής που δίνονται, για να αναγνωριστούν ως χριστιανικά τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού ή να αναγράφεται το θρήσκευμα στα δελτία των ταυτοτήτων δεν αποτελούν μαρτυρία πίστεως.

Αν επεκτείνουμε την έρευνά μας σ' όλη την έκταση του πλανήτη θα διαπιστώσουμε ότι ο απολογισμός είναι ακόμη πιο θλιβερός για τη χριστιανική πίστη. Αν και κατά την πρώτη χιλιετία μετά Χριστόν η πίστη αυτή είχε διαδοθεί σχεδόν σ'  ολόκληρη την Ασία υποχώρησε στη συνέχεια κατά κράτος ακόμη και στην κοιτίδα της, τη Μέση Ανατολή, υπό την πίεση προς εξισλαμισμό των νεοφωτίστων Αράβων. Σε μεγάλη έκταση της Άπω Ανατολής οι θρησκείες που είχαν εκεί την κοιτίδα τους παρέμειναν εδραίες και διατηρούν ακόμη και σήμερα τους πιστούς τους παρά την πολιτιστική επίδραση που δέχθηκαν εκ μέρους της Δύσης ως αποικίες αυτής η, έστω, υπό τον οικονομικό της έλεγχο. Και οι λαοί των χωρών αυτών είναι δημογραφικά ακμαίοι σε αντίθεση προς τους «χριστιανικούς» λαούς, οι οποίοι απειλούνται με αφανισμό, λόγω δημογραφικής γήρανσης, απόρροιας άκρως αντιευαγγελικού βίου. Και ενώ η δημογραφική γήρανση εγγίζει τα όρια της μη αναστρεψιμότητας, η Δύση αντιιμετωπίζει στο έδαφός της πλέον την πρόκληση του Ισλάμ, το οποίο δεν εισβάλει βέβαια στην Ευρώπη, για να απελευθερώσει ιερούς γι' αυτό τόπους, αλλά για να επικρατήσει επί λαών, τους οποίους θεωρεί διεφθαρμένους και με τους οποίους έχει ανοικτούς λογαριασμούς από τον καιρό των σταυροφοριών, της αποικιοκρατίας αλλά και των προσφάτων οικονομικών πολέμων.

Στην Αμερική ο προτεσταντικός κόσμος στον Βορρά δημιούργησε έναν νέου τύπου «χριστιανισμό», ο οποίος, σε αντίθεση με την αγορά, στην οποία επικρατούν τα μεγαθήρια, έχει κατατμηθεί σε πληθώρα από «μικρομάγαζα», τα οποία αποκαλούνται από τους ιδρυτές και διαχειριστές τους εκκλησίες! Ο αριθμός των προτεσταντικών παραφυάδων εγγίζει τις 25.000 και δεν φαίνεται ο αριθμός αυτός να σταθεροποιείται στο μέλλον. Οι ανερμάτιστοι θρησκευτικά πολίτες των ΗΠΑ μετακινούνται ως πελάτες από «μαγαζί» σε «μαγαζί», προκειμένου να νοιώσουν κάτι διαφορετικό, που θα τους αποσπάσει από την καθημερινή τους πλήξη, όπως ακριβώς κάνουν οι νέοι μας, που αλλάζουν καφετερίες! Στη λατινική Αμερική, όπου το ιθαγενές στοιχείο δεν έχει πλήρως εξοντωθεί από τους φορείς του παπικού πολιτισμού κονκισταντόρες (κατακτητές), προβάλλει πλέον αυτό ως φορέας θρησκείας μείγματος καθολικισμού και αρχαίων ινδιανικών θρησκειών. Αυτούς όμως ο πάπας τους θεωρεί δικούς του και αγωνίζεται να εξαπλώσει την επιρροή του στη σχισματική χριστιανοσύνη της Ανατολής!

Γιατί ο χριστιανισμός γνωρίζει αυτή την συρρίκνωση και πόσο προβλέψιμη ήταν αυτή με βάση την Αγία Γραφή; Ο Χριστός κατά την επίγεια διδασκαλία Του ήταν σαφής και δεν άφησε περιθώριο για παρερμηνεία αυτής. Μίλησε για «μικρό ποίμνιο», καθώς σκοπός του κηρύγματός του δεν ήταν η βέβαια ο σχηματισμός χριστιανικών κοινωνιών. Η κλήση του Χριστού είναι προσωπική, απευθύνεται δηλαδή στον καθένα μας και όχι στην κοινωνία, στην οποία βιώνουμε, ή στον λαό, στον οποίο ανήκουμε. Η Εκκλησία, της οποίας η φανέρωση έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής είναι οικουμενική. Το έδαφος είχε ετοιμαστεί από τους Εβραίους, οι οποίοι είχαν καταφέρει να προσηλυτίσουν ανθρώπους από όλες τις φυλές που συγκροτούσαν τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Σ' αυτούς μίλησαν στις γλώσσες τους οι Απόστολοι φωτισμένοι από το Άγιον Πνεύμα. Η κλήση προς αποδοχή της νέας πίστεως ήταν κλήση προς υπερεθνική ενότητα των κατοίκων της γης, όπως χαρακτηριστικά τονίζεται στο κοντάκιο της Πεντηκοστής:

            Όταν καταβάς τας γλώσσας συνέχεε,

            διεμέριζε έθνη ο ύψιστος.

            Όταν του πυρός τας γλώσσας διένειμεν

            εις ενότητα πάντας εκάλεσε

            και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα

            Ο Θεός για να τιμωρήσει τους αλαζόνες δομήτορες του πύργου της Βαβέλ σχημάτισε τα έθνη μέσω του γλωσσικού διαφορισμού. H Εκκλησία ως οικουμενική αγκαλιάζει όλους τους λαούς χωρίς όμως να δομεί νέο έθνος, αλλά δηλώνοντας σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων εθνών. Η οικουμενικότητα της Εκκλησίας δοκιμάστηκε έντονα με την πάροδο των αιώνων. Εμφανίστηκαν κατ' αρχάς αιρετικοί και όχι λίγοι, οι οποίοι συντάραξαν το σώμα της Εκκλησίας και διέσπασαν  την ενότητά της. Κάποιοι λαοί ορμώμενοι από εθνικά ελατήρια, καθώς δεν ήταν σε θέση να πλήξουν την κεντρική εξουσία της Ρωμανίας (Βυζαντίου) έπληξαν την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας αποδεχόμενοι τις αιρέσεις. Είναι εντυπωσιακή η ταχύτατη υποταγή των αιρετικών στην ισλαμική βία. Η εκκοσμίκευση του σώματος μετά την αναγνώριση της Εκκλησίας από την Πολιτεία υπήρξε ραγδαία. Ως υγιής αντίδραση προέκυψε ο μοναχισμός, ο οποίος όμως κατά την εποχή της παρακμής ακολούθησε την εν γένει πορεία του λαού. Οι εξισλαμισμοί, όχι πάντοτε βίαιοι, στην έκταση της Μικράς Ασίας μαρτυρούν τη σημαντική έκπτωση σε θέματα πίστεως.

Στη Δύση το φραγκικό πνεύμα επέτυχε την υποταγή του Βατικανού σε άκρως αντιευαγγελικές θέσεις. Δεν είναι μόνο τα δογματικά ολισθήματα. Είναι και το φεουδαλικό πνεύμα ανελευθερίας, το οποίο μάρανε τον χριστιανισμό της Δύσης. Η διαμαρτύρηση (προτεσταντισμός) στον αντίποδα της ανελευθερίας του Βατικανού οδήγησε κάποιους λαούς στην ασυδοσία όχι μόνο στον χώρο του δόγματος αλλά και των ηθικών εντολών. Τα μύρια όσα εγκλήματα, τα οποία διέπραξε η δυτική χριστιανοσύνη, οδήγησαν στην τελική έκπτωση από τη χριστιανική πίστη (αθεϊσμός).

Η Ευρώπη διατρέχει τρομερό κίνδυνο, τον οποίο δεν αντιλαμβάνεται ναρκωμένη από την αλαζονεία εκ του ότι φαντάζεται ότι επέτυχε ό,τι δεν είχαν επιτύχει οι δομήτορες του πύργου της Βαβέλ: Την χωρίς θεό θέωση. Το Ισλάμ, όπως γράψαμε απειλεί να την αφανίσει και αυτή συνεχίζει να προκαλεί μη αντιλαμβανόμενη ότι πέρασε ο καιρός της μεγαλοδυναμίας της. Ο ορθόδοξος κόσμος άγεται από τους ισχυρούς της χριστιανικής Δύσης και ταλανίζεται από την αντίληψη περί εθνικής Εκκλησίας, η οποία έχασε εν πολλοίς από τον ορίζοντά της την βασική θέση περί οικουμενικότητας. Και όμως η Εκκλησία είναι η μόνη ελπίδα για τον κόσμο. Μάρτυρές της θα κάνουν να ανθίσει στις περιοχές που κυριαρχούν οι παραδοσιακές θρησκείες, ακόμη και οι φανατικές του ισλαμισμού και ινδουισμού. Όσο για την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, όσοι θα θελήσουν να παραμείνουν χριστιανοί, θα προσέλθουν γρήγορα ή αργά στην Ορθοδοξία. Ο Χριστός μας διαβεβαίωσε ότι «Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής», της Εκκλησίας Του.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 24-6-2013     

Ανάσταση 2013: Η ΕΝΔΟΚΟΣΜΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο Χριστός είναι το πλέον αμφιλεγόμενο πρόσωπο της ιστορίας. Επί δύο χιλιάδες έτη παραμένει κατ' αποκλειστικότητα παρών στην ανθρώπινη ιστορία. Ουδέν άλλο πρόσωπο του ιστορικού παρελθόντος έχει στο ιστορικό παρόν τόσους εμπαθείς εχθρούς, αλλά και τόσους μαθητές και φίλους, οι οποίοι προσφέρουν ακόμη και τη ζωή τους, για να μην αρνηθούν την πίστη τους σ' Αυτόν!

Αυτό το άκρως εκπληκτικό, όπως και πολλά άλλα γύρω από το πρόσωπο του Χριστού κατά κανόνα παραθεωρούνται στις χριστιανικές κατ' όνομα κοινωνίες, στις κοινωνίες, στις οποίες κυριαρχούν οι αρνητές του Χριστού και αυτό είναι το άκρως εκπληκτικό!

Το ότι ο Χριστός έχει εμπαθείς εχθρούς είναι πασιφανές. Η δομή της κοινωνίας στις «χριστιανικές» χώρες είναι εξόχως αντιευαγγελική. Το δίκαιο, η οικονομία, η πολιτική εν γένει διέπονται από αντιευαγγελικές θέσεις και απόψεις. ΟΙ ασκούντες αυτά εμφορούνται από το υλιστικό πνεύμα, το οποίο εμφανίστηκε αποκλειστικά και μόνο στις κοινωνίες αυτές. Οι πιστοί στο Χριστό επικεντρώνουμε την προσοχή μας σε κάποιες απόψεις υβριστικές κατά του Χριστού, οι οποίες αφειδώς φιλοξενούνται σε τηλεοπτικές εκπομπές ή δημοσιεύονται στον τύπο, ιδιαίτερα κατά τις ημέρες του πάθους και της αναστάσεως που ακολουθεί αυτό. Αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα των πιστών. Το να θεωρούμε μείζον πρόβλημα τη βλασφημία κατά του Χριστού από θίασο ατέχνων καλλιτεχνών έναντι της καθημερινής προσβολής του ευαγγελικού λόγου από πολιτικούς, δημοσιογράφους, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, επιχειρηματίες και τραπεζίτες και, τέλος, πιστούς, κλήρο και λαό!

Γιατί αμφισβητήθηκε τόσο η Ανάσταση του Χριστού στις «χριστιανικές» χώρες; Ασφαλώς επειδή εκεί εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία θιασώτες του υλισμού, δηλαδή της ιδεολογίας που αρνείται την ύπαρξη του Θεού! Οι υλιστές αποφεύγουν, κατά κανόνα, την αναφορά στο πρόσωπο του Χριστού (κάποιοι μάλιστα έφθασαν στη γελοία ακρότητα να υποστηρίξουν ότι δεν υπήρξε καν ιστορικό πρόσωπο!), αλλά και στη μαρτυρία και στο μαρτύριο του νέφους των μαρτύρων της Εκκλησίας. Κατ' ανάλογο τρόπο οι πιστοί εθελοτυφλούμε, όταν αποφεύγουμε να αναλύσουμε τα αίτια της εμφάνισης του αθεϊσμού στις «χριστιανικές» κοινωνίες. Και τα αίτια είναι σαφή: Η παραχάραξη του ευαγγελικού λόγου και ο στραγγαλισμός της ελευθερίας του προσώπου, που αποτελεί το πολυτιμότερο δώρο του Θεού για τον άνθρωπο. Την ελευθερία ο άνθρωπος παρέδωσε, με την πτώση των πρωτοπλάστων, στον μέγιστο εχθρό του ανθρώπου, τον διάβολο. Και ο Χριστός ήρθε ακριβώς για να μας απελευθερώσει και να μας επαναφέρει στο αρχικό κάλλος. Πολύ φοβούμαι ότι δεν είναι μόνο οι αρνητές του Χριστού που δεν κατενόησαν την αξία της πνευματικής ελευθερίας. Είμαστε και εμείς οι πιστοί, οι κυρίως υπεύθυνοι, λόγω πράξεων, παραλήψεων και στρεβλώσεων του ευαγγελικού λόγου, γιατί διαχρονικά δώσαμε πλείστες όσες αφορμές στους εμπαθείς εχθρούς του Σωτήρα μας! Κύρια είναι η ευθύνη μας στο να διακηρύσσουν οι αρνητές του Θεού ως σήμερα, εποχή κατά την οποία οι ιδεολογίες έχουν πλέον καταρρεύσει, , ότι αυτοί αποτελούν τους υπέρμαχους της ελευθερίας του ατόμου (το πρόσωπο το αγνοούν κατά τρόπο τραγικό), για την οποία έδωσαν και δίνουν αγώνες. Πώς να εννοήσουν ότι η ελευθερία δεν κατοχυρώνεται με την άρνηση του Θεού, αλλά με την υποταγή στο θέλημά Του; Ακόμη και στους πιστούς η υποταγή φαντάζει ως εξαναγκασμός και υποδούλωση! Δεν εννοούμε ότι ο εκτροχιασμός είναι συμφορά και όχι ελευθερία.

Οι αρνητές του Θεού διακήρυξαν τα ατομικά δικαιώματα, τα δικαιώματα τα οποία είχαν στερήσει από τους λαούς τους οι «ελέω Θεού» μονάρχες. Μίλησαν και έγραψαν για δικαιώματα πολιτικά, κοινωνικά και άλλα. Όλοι όσοι επιχείρησαν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο ερήμην του Θεού έσπειραν τον όλεθρο στον πλανήτη. Βέβαια οι θιασώτες του υλισμού, κυρίαρχοι σήμερα στον πλανήτη, δεν παύουν να διακηρύσσουν την αξία της προσφοράς τους στον άνθρωπο και να εξαπατούν τους ανερμάτιστους πλέον πολίτες των «χριστιανικών» κοινωνιών. Το πρόβλημα δεν έγκειται στους γόητες που προκόπτουν πλανώντες και πλανώμενοι. Το πρόβλημα είμαστε εμείς οι πιστοί, κλήρος και λαός, που συρρέουμε, όπου οι γόητες πλεονάζουν. Συρρέουμε στην οικία, όπου στήνεται το «δικαστήριο» κατά του Χριστού από τους Φαρισαίους ή παρακολουθούμε τα διαδραματιζόμενα από μακριά για λόγους ασφαλείας. Οδεύουμε προς το πραιτώριο και αναφωνούμε προς τον σύγχρονο Πιλάτο «άρον, άρον σταύρωσον» ή, στην καλύτερη περίπτωση παραμένουμε απαθείς μπροστά στην παρωδία δίκης και την καταδίκη του Χριστού στο πρόσωπο του κάθε ελαχίστου, θύματος της απληστίας και πανουργίας των εχθρών του Σωτήρα μας. Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται (Ντοστογιέφσκι). Οι σύγχρονοι Πιλάτοι δεν έχουν τους ενδοιασμούς εκείνου που καταδίκασε τον Χριστό. Δεν ερμηνεύουν τα όνειρα, όπως η γυναίκα εκείνου, ως θεϊκά σημάδια. Αυτοί ζουν με τη βεβαιότητα ότι οι τύχες του κόσμου, αλλά και των ανθρώπων, βρίσκονται στα χέρια τους. Ζουν με βεβαιότητες ενδοκοσμικές και ενδοκοσμικές είναι και οι ελπίδες τους. Με ελπίδες αυτού του είδους τρέφουν και τους πολλούς, από τους οποίους κατάφεραν να κάνουν την πίστη τους να ξεθωριάσει και μαζί της την ελπίδα στον Θεό, τον χορηγό της ζωής και ελευθερωτή του ανθρώπου από τα δεσμά του θανάτου. Γι' αυτό και ενώ αντιλαμβανόμαστε ότι οδηγούμαστε από συμφορά σε συμφορά, από κατάπτωση σε κατάπτωση και από εξευτελισμό σε εξευτελισμό, εξακολουθούμε να στηρίζουμε τις ελπίδες μας στα ίδια πρόσωπα, που κατά τρόπο τραγικό θεωρούμε υπεύθυνα για τις συμφορές που μας βρήκαν! Πώς να ξαναβρούμε την ελπίδα μας στον Θεό, όταν Αυτός μας δίνει συμβουλές, όπως «μη μεριμνάτε δια την αύριον», ενώ εμείς έχουμε στηρίξει ακλόνητα τις ελπίδες μας σε ενδοκοσμικές αξίες με πρώτιστη εκείνη του χρήματος; Πώς να ελπίσουμε πως ο Θεός θα τα οικονομήσει, ώστε μα μη χαθούμε, αφού εμείς χαμό δεν θεωρούμε την απώλεια της ψυχής μας, αλλά του εισοδήματός μας; Πώς να επιστρέψουμε στον τόπο, από τον οποίο τραπήκαμε σε φυγή για να «σωθούμε»; Πώς να άρουμε τον σταυρό, που μας ζήτησε ο Χριστός, όταν οι πάντες, «πιστοί» και «άπιστοι», αναζητούμε παρακάμψεις του «Γολγοθά», που οδηγούν σε ενδοκοσμική ανάσταση αλληγορικού τύπου; Γι' αυτό και καθημερινά σταυρωνόμαστε, πονούμε και βογκούμε, με την ελπίδα ότι κάποτε θα μας λυπηθούν οι σταυρωτές μας και θα κάνουν κάτι προς ανακούφισή μας! Γι' αυτό και δεν κατανοούμε την εθελούσια θυσία του Χριστού. Γι' αυτό και δεν πανηγυρίζουμε, όπως οι πρόγονοί μας, όταν η Εκκλησία εξαγγέλλει το «Χριστός ανέστη»! Ασυνειδήτως έχουμε συνταχθεί με τις δυνάμεις της φθοράς και του θανάτου. Καταντήσαμε εχθροί της ζωής. Και ο Χριστός είναι η κατεξοχήν ζωή και αλήθεια και ελευθερία.

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 8-5-2013

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του καταθέτει σαφή τη μαρτυρία ότι δεν ήταν αιθεροβάμων. Γνώριζε πολύ καλά τις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες και τη στάση που θα τηρούσαν οι άνθρωποι έναντι του κηρύγματος για έναν Θεό που σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Γνώριζε πως ένα μέρος, σημαντικό στη αρχή, θα ειρωνευόταν και θα περιγελούσε το Ευαγγέλιο (=χαρμόσυνο μήνυμα). Σ' αυτό ανήκαν οι βιώνοντες με βάση τις παγιωμένες βεβαιότητες. Οι Θεοί, οι πλασμένοι καθ' ομοίωση των ανθρώπων, επιβλέπουν αφ' υψηλού τον κόσμο και δεν πολυνοιάζονται για τους ανθρώπους, που, άλλωστε, πίστευαν, πως δεν ήταν πλάσματά τους.

Σιγά που θα καταδεχόταν ένας Θεός να κατεβεί στη γη, να ζήσει άστεγος και ταλαίπωρος ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους του λαού ούτε καν ανάμεσα σε εγκόσμιους άρχοντες και στο τέλος να αφεθεί στη διάθεση των εμπαθών, που αισθάνονταν ότι σφετερίζεται την εξουσία τους, για να καταδικαστεί σε ατιμωτικό θάνατο! Ναι, το Ευαγγέλιο συνιστά, κατά τον Απόστολο Παύλο, μωρία για όλους αυτούς που θα το απορρίψουν.

Το Ευαγγέλιο το απέρριψαν πολλοί και τότε που οι Απόστολοι εξήλθον εις πάσαν την γην, αλλά και αργότερα σε κάθε εποχή ώς τις ημέρες μας. Όμως υπήρξαν και άλλοι, που θεώρησαν το Ευαγγέλιο ως δύναμη Θεού. Το εγκολπώθηκαν, το κήρυξαν και μαρτύρησαν γι' αυτό. Μωρία, θα τονίσουν οι «ορθολογιστές». Όμως η μωρία μη μωρών ανθρώπων απαιτεί λογική εξήγηση, την οποία δεν προσέφεραν ως σήμερα οι κριτικά ιστάμενοι έναντι του Χριστού ή οι αρνητές του. Απεναντίας αποφεύγουν τους τρεις πρώτους αιώνες της Εκκλησίας ωσάν να μην υπήρξαν στην ιστορία! Γιατί πίστεψαν στη μωρία του κηρύγματος τόσοι, ώστε να μεταμορφώσουν τον ελληνορωμαϊκό κόσμο; Βέβαια ικανοποιούνται με την εξήγηση που δίδουν: Οι απόκληροι μιας δουλοκτητικής κοινωνίας βρήκαν παρηγοριά στην πίστη για απόλαυση σε μιαν άλλη ζωή, αφού εδώ ο βίος τους ήταν αβίωτος. Εθελοτυφλούν, διότι δεν πίστεψαν μόνο δούλοι. Πίστεψαν πλούσιοι έμποροι και αυλικοί, νομικοί και φιλόσοφοι, πόρνες και μίμοι, ληστές και δήμιοι!

Γιατί όλοι αυτοί πίστεψαν στη μωρία; Όχι απλώς στη μωρία της ιστορίας του Ευαγγελίου (σταύρωση, θάνατος και ανάσταση του Θεού) αλλά και στην ακόλουθη μωρία της σταυρώσεως του κάθε πιστού. Της σταυρώσεως με την αποχή απ' ότι ο άνθρωπος τόσο στην προ Χριστού, όσο και στη μετά Χριστόν εποχή παθιάζεται (χρήμα, ηδονές, δόξα),αλλά και της κυριολεκτικής με την ομολογία σε περιπτώσεις διωγμών, από τους των ρωμαίων αυτοκρατόρων ως τους άλλους ολοκληρωτικών καθεστώτων κατά τον εικοστό αιώνα. Υπήρξαν βέβαια λίγοι εκείνοι που μαρτύρησαν ως χριστιανοί υπό το ναζιστικό καθεστώς έναντι των κατά πολύ πολυπληθεστέρων στις χώρες με κομμουνιστικά καθεστώτα, όμως υπήρξαν, παρ' ότι ο αιρετικός χριστιανισμός της Δύσης είχε καταστήσει ανώδυνη την πορεία προς τον Γολγοθά με το πλήθος των εκπτώσεων σε θέματα πίστης στο διάβα των αιώνων.

Ο Χριστός έδωσε την απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε προηγουμένως: «Ουκ επ' αρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος»! Ο άνθρωπος είναι οντότητα ψυχοσωματική. Έχει συνεπώς ανάγκη και πνευματικής τροφής, την οποία δεν προσέφερε ο υπό κατάρρευση αρχαίος ελληνορωμαϊκός κόσμος. Η ανάλυση αυτή αφήνει παντελώς αδιάφορους τους ιστορικούς αναλυτές, κριτικά ιστάμενους έναντι της Εκκλησίας ή αρνητές αυτής. Υπάρχουν φιλοσοφίες της ιστορίας, τόσες όσες και οι ιδεολογίες, οι οποίες προσφέρουν αναλύσεις ικανοποιητικές για τους οπαδούς τους.

Τελικά, ως λογικά όντα, μπορούμε να κάνουμε μιαν τουλάχιστο απλή σκέψη: Αν ο άνθρωπος εκπληρώνει τον σκοπό της ύπαρξής του με την ικανοποίηση των ορμών και των ενστίκτων ή, απλούστερα, αν η ικανοποίηση αυτή του προσφέρει χαρά και νόημα, τότε το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι αναμφισβήτητα μωρία! Δεν έχουν πείσει όμως όλοι αυτοί οι οπαδοί του «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσομεν» ότι υπήρξαν και μακάριοι, τόσο κατά την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, όσο και κατά την ευαγγελική. Απεναντίας υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων προσώπων, τα οποία είχαν τα πάντα και υπήρξαν δυστυχείς όχι βέβαια εξ αιτίας ενός άσχημου παιχνιδιού της «μοίρας» σε βάρος τους. Αυτό δεν αντιλαμβάνονται όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί επαναστάτες, οι οποίοι θεωρώντας το κακό ταξικό και σύμφυτο συνάμα προς την ανθρώπινη φύση βάλλουν εναντίον των κατεχόντων και προβάλλουν ως νόημα ύπαρξης τον αγώνα για την ανατροπή της κοινωνίας, η οποία συντηρεί τη αδικία και τις διακρίσεις. Ως απάντηση προσφέρω ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο σχολής του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης λίγο μετά τη μεταπολίτευση: «Σύντροφε, μήπως εκτός από τον ταξικό εχθρό υπάρχει και η μοναξιά;». Αν το «ταξικό μίσος» πλημμυρίζει από χαρά τον κατεχόμενο απ' αυτό, τότε το ευαγγελικό μήνυμα της αγάπης συνιστά μωρία. Δεν υποβιβάζω τους οραματιστές ενός καλύτερου κόσμου ερήμην του Χριστού στο επίπεδο των υποδούλων στα πάθη της απληστίας, πλεονεξίας, φιληδονίας και κενοδοξίας. Επισημαίνω απλώς ότι η άρνηση του Θεού δικαιώνει την όποια ανθρώπινη συμπεριφορά, εναντίον της οποίας ο αρνητής στρέφονται. Ο Ντοστογιέφσκι το τόνισε ξεκάθαρα: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». Αρκεί βέβαια να έχει κάποιος τα μέσα και τις δυνατότητες να  πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του. Η άρνηση του Θεού κάνει αποδεκτό για την ανθρώπινη κοινωνία τον νόμο της ζούγκλας!

Τελικά, γιατί ακόμη και όσοι αποδεχόμαστε το ευαγγελικό μήνυμα, δυασκολευόμαστε τόσο στην πορεία μας προς τον Γολγοθά και μάλιστα πολλές φορές αντιδρούμε «έξυπνα» αναζητώντας παρακάμψεις και ατενίζοντας σε μιαν ανάσταση χωρίς να έχει προηγηθεί σταύρωση; Είναι, επειδή πιστεύουμε ότι μπορούμε να εξαπατήσουμε όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τον Θεό ακόμη! Όμως εκείνο που πετυχαίνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε στα μάτια όλων ως ασυνεπείς. Το κακό όμως δεν είναι ότι γελοιοποιούμαστε εμείς, αλλά ότι δίνουμε αφορμές να επικρίνεται ο Χριστός για τις ουτοπίες που έσπειρε στη γη. Όμως εκείνος πρόλαβε τους κατηγόρους του τονίζοντας ότι στενός και γεμάτος θλίψεις είναι ο δρόμος, που οδηγεί στη σωτηρία, γι' αυτό και λίγοι τον διαβαίνουν. Οι λίγοι όμως αρκούν, να πιστοποιήσουν ότι το πείραμα επέτυχε. Ότι η ανθρώπινη φύση δύναται να σηκώσει τον σταυρό του Χριστού, που ήταν βέβαια Θεάνθρωπος. Το σημαντικό είναι λοιπόν ότι η σωτηρία δεν είναι απροϋπόθετη, όπως ειρωνικά διατείνονται οι αρνητές, αλλά απαιτεί άρση του σταυρού. Η δωρεά όμως δεν επιφυλάσσεται για την άλλη ζωή, αλλά παρέχεται προκαταβολή αυτής εδώ. Αυτό είναι που αδυνατούν να κατανοήσουν οι μέτοχοι του δυτικού πολιτισμού, «πιστοί» και άπιστοι, ώστε να δικαιώνουν την Τατιάνα Γκορίστεβα, η οποία μετά από περιπλανήσεις σε διάφορους  -ισμούς κατέληξε στην Εκκλησία και έγραψε: «Ο άνθρωπος έχει να επιλέξει ανάμεσα στον πόνο και στην ανία. Οι ορθόδοξοι επιλέξαμε τον πόνο». Αλλά όποιος επιλέξει να φέρει αγόγγυστα τον σταυρό στον βίο σου, δεν πλημμυρίζει από ανασφάλειες και φοβίες για πιθανές δυσμενείς εξελίξεις. Αφήνει τα προσωπικά του στο έλεος του Θεού, πορεύεται προς συνάντηση του πάσχοντος πλησίον, προβάλλει τον Χριστό ως το αιώνιο πρότυπο κακοπάθειας! Αυτά είναι που δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας και μας γεμίζουν από χαρά. Σήμερα βιώνουμε, οι Έλληνες, την κρίση εν πολλοίς με δυτικό πνεύμα. Γι' αυτό και τόσο βλαπτικές, αν όχι καταστροφικές, οι συνέπειες. Η κρίση είναι πρωτίστως πνευματική. Αρνούμαστε να προσκυνήσουμε τον σταυρό, τον οποίο η Εκκλησία προβάλλει στο μέσο της περιόδου της ετοιμασίας για το κοσμοϊστορικό γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού.

                                                                                   

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 8-4-2013        

18 ῾Ο λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι.  19 γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω.  20 ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;  21 ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας.  22 ἐπειδὴ καὶ ᾿Ιουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ ῞Ελληνες σοφίαν ζητοῦσιν,  23 ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, ᾿Ιουδαίοις μὲν σκάνδαλον, ῞Ελλησι δὲ μωρίαν,  24 αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, ᾿Ιουδαίοις τε καὶ ῞Ελλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν·  25 ὅτι τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί, καὶ τὸ ἀσθενὲς τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί. 

Αίτημα Δικαιοσύνης

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Την Κυριακή της λεγόμενης Μικρής Αποκριάς, όταν ο κόσμος ετοιμάζεται  με αρκετό ενθουσιασμό για την κορύφωση των αποκριάτικων εκδηλώσεων, η Εκκλησία επέλεξε να προβάλλει την ευαγγελική περικοπή «περί μελλούσης κρίσεως». Πόσες επικρίσεις δέχθηκε διαχρονικά η Εκκλησία για τη στάση της αυτή. Ας παρουσιάσουμε τις δύο πιο σημαντικές….

Πρώτη: Η Εκκλησία καλλιεργεί πνεύμα τρόμου και επιδιώκει την αστυνόμευση των ψυχών. Είναι εχθρική προς τη χαρά και τις απολαύσεις της ζωής. Επισείει διαρκώς την απειλή της τιμωρίας κατά την τελική κρίση των ανθρώπων και ζητά από τους πιστούς να αποφεύγουν τη διασκέδαση και την ικανοποίηση των ενστίκτων, δηλαδή επιβάλλει μη φυσιολογικό τρόπο ζωής. Η κατηγορία αυτή εκσφενδονιζόταν από τους οπαδούς της απόψεως «φάγομεν, πίομεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Πρωτοστατούσαν διαχρονικά οι λάτρεις της Αφροδίτης και του Διονύσου, οι οποίοι και σήμερα τραγουδούν: «Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε, τί θα καταλάβουμε τί θα καζαντήσουμε;». Το τραγικό είναι ότι οι κήρυκες αυτοί ενός χυδαίου υλισμού αυτοπροβάλλονται σε κάθε εποχή ως οι φορείς του αρχαίου ελληνικού πνεύματος! Στη χορεία αυτή εντάσσονται πάμπλουτοι αλλά και πάμφτωχοι. Οι πρώτοι δαπανούν υπερβαλλόντως στην προσπάθεια να ξεπεράσουν την ανία και την πλήξη, που αποτελεί μόνιμο συνοδό στον χωρίς νόημα βίο τους. Οι άλλοι επιχειρούν, δημοτική δαπάνη, να ξεχάσουν για λίγο τα μύρια προβλήματά τους, τα οποία σωρεύονται καθημερινά και τους συνθλίβουν. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο πρακτικός υλισμός δεν είναι ταξικό γνώρισμα. Έχει οπαδούς σ' όλα τα κοινωνικά στρώματα. Άπληστοι για κέρδη και φουκαράδες, θύματα των πρώτων, ζουν με το όνειρο να απολαύσουν και μέσα από την απόλαυση να χαρούν. Δυστυχώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η απόλαυση προσφέρει ευχαρίστηση, όχι όμως και χαρά. Η χαρά είναι μόνιμη κατάσταση, η οποία επιτυγχάνεται μετά από σκληρό αγώνα κατά των παθών. Η  ευχαρίστηση είναι φευγαλέα και εξασφαλίζεται με ολοένα και μεγαλύτερες δόσεις διασκέδασης στην προσπάθεια να βρούμε κάποια διέξοδο από το υπαρξιακό κενό ή τα συνθλιπτικά προβλήματα. Γι' αυτό στη σύγχρονη κοινωνία η διασκέδαση είναι κατά κανόνα αυτοκαταστροφική.

Η Εκκλησία δεν είναι εχθρός της χαράς. Το μαρτυρούν εκείνοι που σ' όλο τους το βίο ασκήθηκαν στην τήρηση των εντολών του Χριστού. Οι άγιοι λάμπουν διαχρονικά από χαρά, αν και δεν γεύθηκαν σχεδόν τίποτε απ' εκείνα που ο κόσμος θεωρεί τέρψεις. Ένας νέος άγιος της ρωσικής Εκκλησίας, ο Σεραφείμ του Σάρωφ, προσφωνούσε κάθε ερχόμενο στο ερημητήριό του με τη φράση: «Χριστός ανέστη χαρά μου»! Ο Ζαν Πώλ Σάρτρ, ο προβληθείς από τον κόσμο ως κορυφαίος διανοούμενος του 20ου αιώνα έγραψε το φοβερό: «Ο άλλος είναι η κόλασή μου»! Είχε χάσει παντελώς το νόημα του «πλησίον» αναζητώντας «καταφύγιο» σ' έναν υπαρξισμό, που κατά τραγική ειρωνεία δεν απορρέει από κανένα νόημα περί υπάρξεως. Ο Σάρτρ κραυγάζει, όταν σβήνουν τα φώτα του θεάτρου του κόσμου. Κραυγάζει για λογαριασμό όλων αυτών, των εχόντων και μη, θυτών και θυμάτων, «συντηρητικών» και «προοδευτικών», «αθέων» και «πιστών». Και ο άγιος Σεραφείμ είναι πρόθυμος να δεχθεί στο ερημητήριό του τον κάθε οδοιπόρο του βίου, να του προσφέρει νερόσουπα και γεμάτος χαρά από την κοινωνία με τον αδελφό του να του μιλήσει για τον χορηγό της ζωής, της ελευθερίας, της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της χαράς. Να του μιλήσει για τον Χριστό.

Δεύτερη: Η Εκκλησία πλημμύρισε τον κόσμο με τις ουτοπίες της. Παραβλέπει την κοινωνική αδικία και επιχειρεί να κατευνάσει την επαναστατικότητα των αδικουμένων με υποσχέσεις αμοιβής (απόλαυσης) σ' έναν άλλο κόσμο, ανύπαρκτο, κατά τους υλιστές. Η Εκκλησία και γενικά όλες οι θρησκείες είναι δημιουργήματα των κρατούντων και στην υπηρεσία αυτών είναι ταγμένες. Είναι χαρακτηριστικό το σκωπτικό δίστιχο:

                                                Αντραλίζομαι, πεινώ.

                                                Σουτ! Θα φας στον ουρανό.

 Γράψαμε ήδη ότι ο πρακτικός υλισμός δεν είναι ταξικό γνώρισμα. Η Εκκλησία δια του ιδρυτού της, των Αποστόλων και των Πατέρων στηλίτευσε κατά τρόπο σαφέστατο το πάθος του πλουτισμού. Η Εκκλησία δεν έδωσε ποτέ εγγυήσεις στους φτωχούς για απόλαυση σε μιαν άλλη ζωή απροϋπόθετα, ώστε να τους αποκοιμίζει, όπως κατηγορείται. Το κακό για την Εκκλησία δεν είναι ταξικό. Πάμπλουτοι είναι δυνατόν να εξασφαλίσουν τη σωτηρία τους συνειδητοποιώντας, έστω και την τελευταία στιγμή, τη ματαιότητα του πλούτου και διανέμοντας την περιουσία τους στους έχοντες βιοτικές ανάγκες. Φτωχοί είναι δυνατόν να καταδικαστούν, επειδή ανάλωσαν το βίο τους με το όνειρο να χαμογελάσει και σ' αυτούς η «τύχη».

Η Εκκλησία ως πρωταρχικό μήνυμα διαγγέλλει την ανάσταση του Χριστού και δι' αυτής την αιώνια ζωή για όσους βιώσουν αγωνιζόμενοι με συνέπεια να εφαρμόσουν τις εντολές του. Τα κριτήρια του δικαστηρίου της μελλούσης κρίσεως είναι απλούστατα και άκρως κατανοητά: Τί στάση κρατήσαμε απέναντι στους πεινώντες, τους διψώντες, τους ξένους, τους γυμνούς, τους ασθενείς και τους φυλακισμένους. Κανένα από τα κριτήρια αυτά δεν έχει εισαχθεί στο ανεπαρκέστατο δίκαιο οποιασδήποτε ανθρώπινης κοινωνίας. Κανένα ανθρώπινο δίκαιο δεν θεωρεί το καλό υποχρεωτικό, απλά περιορίζεται στην τιμωρία του κακού. Και οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν παραβάλει το ανθρώπινο δίκαιο με τον ιστό της αράχνης. Γι' αυτό και από τους κακούς ελάχιστοι τιμωρήθηκαν διαχρονικά είτε από τους δικαστές της Πολιτείας είτε από πειθαρχικά συμβούλια κομμάτων, συλλόγων και σωματείων, είτε από επαναστάτες «επαναστατικώ δικαίω». Απεναντίας δεν είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι έπεσαν θύματα της αδυναμίας του ανθρώπου να αποδώσει δικαιοσύνη με πρώτον το αιώνιο πρότυπο και κακοδικίας πέραν των άλλων, τον κύριό μας Ιησού Χριστό.

 Η μέλλουσα κρίση αποτελεί αίτημα δικαιοσύνης του πλήθους εκείνου των συνανθρώπων μας που πείνασαν, δίψασαν, ξεπάγιασαν, γεύτηκαν τον κατατρεγμό ως ξένοι, δοκιμάστηκαν στο κρεββάτι του πόνου, γεύτηκαν την πίκρα στη φυλακή χωρίς ούτε μιαν έστω επίσκεψη. Τότε βέβαια δικαιολογίες του τύπου δεν γνωρίζαμε, δεν είχαμε καιρό, θέλαμε και μεις να ζήσουμε δεν θα ελαφρύνουν τη θέση μας. Η μέλλουσα κρίση είναι αίτημα δικαιοσύνης όλων εκείνων που υπέφεραν σε τούτον εδώ το βίο, όπως ο φτωχός Λάζαρος, γευόμενοι επί πλέον την περιφρόνηση των άλλων που τους «χαμογέλασε η τύχη».      

 

                                                                                  «Μακρυγιάννης», 11-03-2013