Ο λαός, ούτε καν… κομπάρσος!

Του παπα-Ηλία Υφαντή

Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος στην εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Mega» είπε, μεταξύ άλλων, σχετικά με την οικονομική κρίση περίπου τα εξής αξιοπρόσεκτα:

«Πρέπει την οικονομική κρίση να τη ιδούμε στην πραγματική της διάσταση και να σοβαρευτούμε. Ο λαός πρέπει να είναι υπεύθυνος, αφού έχει όλη τη δύναμη στα χέρια του. Και επομένως δεν πρέπει ν’ αγανακτεί, αφού του δίνεται η δυνατότητα ν’ αποφασίζει. Δεν μπορεί τη μια μέρα να ψηφίζει και την άλλη να λέει επαναστατώ. Πρέπει όλα να τα ιδούμε με τη σκέψη πώς ν’ απαλλαγούμε απ’ τη δύσκολη κατάσταση. Προσωπικά συνιστώ να μην μας πιάνει πανικός…».

Συνέχεια →

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΠΝΙΣΜΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ομολογώ ότι ο τίτλος είναι προκλητικός ή προβοκατόρικος και πιασάρικος στην «ευγενή» γλώσσα της δημοσιογραφίας. Αφορμή έλαβα ακούγοντας δημοσιογράφο της κρατικής τηλεόρασης να γνωστοποιεί ότι η 31^η Μαΐου είναι η ημέρα κατά του καπνίσματος. Το ότι συνέπεσε να είναι και Πεντηκοστή, δηλαδή γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, την άφησε παγερά αδιάφορη. Βέβαια αρκετοί επωφελήθηκαν του τριημέρου της αργίας, καθώς της Πεντηκοστής έπεται η εορτή του Αγίου Πνεύματος, για να αποδράσουν από τη φυλακή του άστεως δίχως όμως να ευγνωμονήσουν την Πολιτεία, η οποία δεν προέβη ακόμη στον χωρισμό της από την Εκκλησία, η συνέπεια του οποίου θα ήταν άκρως οδυνηρή για τους επωφελούμενους από τις αργίες των εκκλησιαστικών εορτών για να εκδράμουν!

Συνέχεια →

Αναστήθηκε ο Χριστός;

Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη

Ας μοιραστούμε μερικές σκέψεις, που είχαμε δημοσιεύσει και πέρυσι το Πάσχα.

Ένας σύγχρονος άγιος διδάσκαλος του χριστιανισμού (ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος – ένας παπάς τρομερά τίμιος και ταπεινός, που κοιμήθηκε γύρω στο 1990) γράφει πως στους αποστόλους (που διακήρυξαν την ανάσταση του Χριστού) μπορεί να συνέβη ένα από τα εξής τρία πράγματα: ή εξαπατήθηκαν ή μας εξαπάτησαν ή είπαν την αλήθεια.

Συνέχεια →

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ;

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η πίστη στην ανάσταση του Χριστού αποτελεί το κεφαλαιώδες δόγμα της Εκκλησίας. Αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί το κήρυγμα και η πίστη των χριστιανών είναι κενά περιεχομένου, τονίζει ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή.

Συνέχεια →

ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Πρόσφατα η Εκκλησία και, υποτίθεται, η Πολιτεία υπό τη νέα της ηγεσία τίμησαν τους τρεις μέγιστους φωστήρες προστάτες της παιδείας. Ο νέος υπουργός των οικονομικών, όχι βέβαια στα πλαίσια του εορτασμού των Πατέρων, αλλά αντιμέτωπος με τη σοβούσα οικονομική κρίση, για την αναστροφή της οποίας μικρή πιθανότητα δίνω, τόνισε ότι τάσσεται υπέρ του λιτού βίου αλλά εναντίον της λιτότητας. Δεν σπεύδω να θεωρήσω ταυτολογία τον «λιτό βίο» και τη «λιτότητα» κατά το λαϊκό «όχι Γιάννης, Γιαννάκης». Ο λιτός βίος είναι η ελεύθερη επιλογή ολιγαρκούς προσώπου, το οποίο αντιπαλεύει προς την άκρως καταναλωτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα έχοντας ως στήριγμά του την πίστη του (όχι κατ’ αποκλειστικότητα τη χριστιανική) ή την ιδεολογία του. Λιτότητα είναι η έξωθεν επιβολή λιτού βίου μέσω του στραγγαλισμού του εισοδήματος και, συνεπώς, της αγοραστικής δύναμης του προσώπου, το οποίο τότε τυραννά η επιθυμία, ακόμη και όταν αυτό καλύπτει τις βασικές βιοτικές του ανάγκες.

Συνέχεια →

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Είναι πιθανόν ο όρος να προέρχεται από το μυθιστόρημα του Καρόλου Ντίκενς «χριστουγεννιάτικη ιστορία» (1843). Επικράτησε στη Δύση και με την πάροδο των χρόνων υποκατέστησε πλήρως το πνεύμα του Χριστού, ώστε να παραμορφωθεί πλήρως η μεγάλη γιορτή της Εκκλησίας, να καταστεί αγνώριστη! Βέβαια δεν ευθύνεται ο Ντίκενς για τη στρέβλωση της γιορτής. Παρά το ότι κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματός του είναι το «πνεύμα» των Χριστουγέννων, καθώς φαίνεται να μην αισθανόταν ο συγγραφέας βολικά να επαναφέρει στη σκοτισμένη εποχή του τον ίδιο τον Χριστό, τα μηνύματα, τα οποία διαχέει είναι σαφώς εμπνευσμένα από την διδασκαλία του Χριστού. Όταν όμως εκτοπίζεται από το προσκήνιο της ιστορίας ο Χριστός κανένα «πνεύμα» δεν είναι δυνατόν να συγκινήσει τις καρδιές, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου καθίστανται σκληρότερες από πέτρα!

Συνέχεια →

Η Ορθόδοξη υπέρβαση της κοσμικής επικοινωνίας

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη*

Εάν ο θεϊσμός είναι παραγκωνισμός ή και συνεργασία του ανθρώπου με τον Θεό, ο αθεϊσμός αναδύεται ως απόλυτη πίστη και εμπιστοσύνη, ως κατά τ’ άλλα βιώσιμη κατάφαση στην αναγκαιότητα των ανθρώπινων επιτευγμάτων [1]. Είναι κοινά αποδεκτό σήμερα, ότι ο αθεϊσμός τοποθετεί στη θέση της θεολογίας και του Θεού τον άνθρωπο και μέσω μιας ανθρωπολογικής ερμηνείας της θρησκείας προτάσσει την προτεραιότητα του ανθρωπολογικού στοχασμού έναντι της θείας υπερβατικότητας.

Σύμφωνα με τον γερμανό φιλόσοφο Feuerbach, «η εκθρόνιση του Θεού είναι προϋπόθεση και μέσον για την ενθρόνιση και καταξίωση του ανθρώπου» [2], καταξίωση την οποία φαίνεται παράδοξα ν’ αποδυναμώνει και να απομυθοποιεί η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη και η  άκριτα αλματώδης επιστημονική πρόοδος. Η “καταξίωση” του ανθρώπου, κάθε μορφή διασκέδασης και ψυχαγωγίας, αποποιήθηκε του κοινωνικού και διαπροσωπικού χαρακτήρα της και κατάντησε ατομική υπόθεση και μοναχική απόλαυση.

Συνέχεια →

«Συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει»!…

Του παπα Ηλία Υφαντή*

Ένας κοινός θνητός, είχε μπει στο αεροπλάνο τελευταίος στον κατάλογο των επιβατών. Και λίγο πριν αναχωρήσει το αεροπλάνο, τον υποχρέωσαν να κατεβεί, για να ταξιδέψει στη θέση του κάποιος επίσημος, που είχε επείγουσα αποστολή.

Η έκρηξη της αγανακτήσεως του ανθρώπου αυτού, εξαιτίας του περιστατικού, ήταν ευνόητη. Αλλά και η ανακούφισή του και η ευγνωμοσύνη του απέραντη απέναντι σ’ αυτούς,  που βίαια τον κατέβασαν από το αεροπλάνο, όταν  αργότερα πληροφορήθηκε  ότι το αεροπλάνο εκείνο κατέπεσε και δεν  διασώθηκε κανείς απ’ τους επιβαίνοντες.

Γεγονός που σημαίνει ότι τα εμπόδια πολλές φορές, ακόμη κι αν φαίνονται παράλογα, αποδεικνύονται  σωτήρια. Πραγματικότητα απ’ την οποία προέκυψε και η πασίγνωστη παροιμία, σύμφωνα με την οποία «κάθε εμπόδιο για καλό». Πράγμα που ισχύει ακόμη και, όταν αυτοί, που μας παρεμβάλλουν τα εμπόδια  κινούνται συχνά από εμπάθεια.

Συνέχεια →

Χριστός γαρ εγήγερται ευφροσύνη αιώνιος

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη*

Η Ανάσταση του σώματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί την πλέον αξιόπιστη, έγκυρη, αυθύπαρκτη, ζωηφόρα και θεοφόρα απόδειξη και πιστοποίηση, άμα δε και πραγματοποίηση του απολυτρωτικού Του έργου. Επί του Σταυρού ο θάνατος καταλύεται και αφανίζεται και επί του Άδου η φθορά αλλοτριώνεται, μάλλον δε εξαλείφεται και αποδυναμώνεται. Ασφαλώς, ο Κύριος Ιησούς Χριστός προσέλαβε όμοια με εμάς ανθρώπινη φύση και σώμα, ουχί κατά δόκηση ή μετ’ αιθερίου και πλάνου σχήματος. Τουναντίον, σώμα όμοιο με το δικό μας, πλην βεβαίως της αμαρτίας. Παρά δε ταύτα, αν και η φθορά αποτελεί απόλυτη και καθολική απόρροια και φαινόμενο της έκπτωτης φύσεως, το σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αν και στην πραγματικότητα είναι νεκρωμένο, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να παραδοθεί στη διαφθορά.

Συνέχεια →