Όσιος Λουκάς ο Στειριώτης (896-953) – Μνήμη 7-2-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

H καταγωγή της οικογενείας του Οσίου Λουκά, του ιδρυτή της μονής, ήταν από την Αίγινα. Για το φόβο όμως των Σαρακηνών οι πρόγονοί του εγκαταστάθηκαν στα παράλια της Φωκίδας, κοντά στους πρόποδες του όρους του Ιωάννου ή Ιωαννίτζη ή όπως το λένε σήμερα οι Δεσφινιώτες, Γιαννιμάκι. Για τον ίδιο όμως λόγο έφυγαν και απ’ εκεί και πήγαν στο Καστόριον, το σημερινό Καστρί. Όπως είναι γνωστό εκεί ήταν οι Δελφοί, ο ιερός δηλαδή χώρος του θεού Απόλλωνα με το περίφημο Μαντείο της Πυθίας.

Εκεί γεννήθηκε ο Λουκάς, τον Ιούλιο του 896 μ.Χ. Ήταν το τρίτο από τα επτά παιδιά του Στέφανου και της Ευφροσύνης. Από μικρός έδειχνε μεγάλη κλίση για τον ασκητικό βίο και περνούσε τις ώρες του με συνεχή προσευχή.

Το 910, σε ηλικία 14 ετών, ακολούθησε δύο μοναχούς στην Αθήνα. Στην Εκκλησία της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, που τότε ήταν πάνω στην Ακρόπολη ή, όπως λένε άλλοι, στο μοναστήρι της Μεγάλης Παναγίας, το σημερινό Μοναστηράκι, ο Λουκάς έγινε μοναχός.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ, ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ – θεραπεία τυφλού στην Ιεριχώ, 23-01-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

 «Και εβόησεν λέγων. Ιησού υιέ Δαυίδ, ελέησόν με. Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήσει. Αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν. Υιέ Δαυίδ ελέησόν με», Λκ ιδ΄, 38-39.

Τυφλός λοιπόν και ο Βαρτίμαιος, όπως όλοι μας, μόνο που αυτός είχε την σωματική και όχι την πνευματική τύφλωση. Δεν έβλεπε με τα μάτια του σώματος, αλλά έβλεπε με τα μάτια της ψυχής.  (Το όνομά του το αναφέρει ο  Μάρκος).

Πολλοί νομίζουμε ότι το κυριότερο είναι τα μάτια του σώματος, αλλά  όταν είσαι πνευματικά τυφλός τα σωματικά μάτια δεν πρόκειται να σε ωφελήσουν. Μπορεί και να σε καταστρέψουν! Είδε λοιπόν τον Χριστό και κατάλαβε ότι ήταν η  ευκαιρία της ζωής  του, γι αυτό και το πέτυχε, (την άρπαξε από τα μαλλιά). Τι πέτυχε; Ό,τι ζητούσε, το έλαβε ο Βαρτίμαιος. Ήθελε το φως του, γιατί είχε γιαυτόν μεγάλη σημασία (δεν ήταν εκ γενετής τυφλός).

Συνέχεια →

Η ιστορία του Σταυρού του Αποστόλου Ανδρέα

Από το «Πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων ΔΟΓΜΑ»

Ο Άγιος Ανδρέας, πολιούχος της πόλης των Πατρών, είναι άμεσα συνδεδεμένος με την πόλη, αφού στον ομώνυμο Ιερό Ναό βρίσκεται ο τάφος, τα Ιερά Λείψανα του, η Τίμια Κάρα και ο Σταυρός πάνω στον οποίο μαρτύρησε.

Η ιστορία του Σταυρού του Αγίου, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό. Που φυλασσόταν μέχρι να μεταφερθεί μόνιμα στην Πάτρα, από τι υλικό ήταν κατασκευασμένος και αν ο Απόστολος Ανδρέας άφησε όντως την τελευταία του πνοή πάνω στο συγκεκριμένο Σταυρό.

Συνέχεια →

Ομιλία εις τα Εισόδια της Θεοτόκου, Κυριακή, 21-11-2010om

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

Στις 21 Νοεμβρίου η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου.

Όλοι γνωρίζομε το συμπαθέστατο βιβλικό ζευγάρι του Ιωακείμ και της Άννας. Ζευγάρι πιστό στον ένα και αληθινό Θεό των πατέρων τους. Ήταν και οι δύο τους άνθρωποι  καλόγνωμοι και ειρηνικοί και η συμβίωσή τους κυλούσε ήρεμα.

Ωστόσο μια μελαγχολία βάραινε τις ψυχές τους. Και στων δύο τις καρδιές φώλιαζε η ίδια λαχτάρα. Να γίνουν γονείς, να αποκτήσουν έστω καί ένα παιδί. Η Άννα με τις θερμές προσευχές που καθημερινά έστελνε στον Θεό  της, είχε τάξει να προσφέρει, να αφιερώσει το παιδί που θα της χάριζε ο Κύριος στην υπηρεσία την  δική  του.

Συνέχεια →

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο σταυρός αποτελούσε κατά την αρχαιότητα μέσο βασανιστικής εκτέλεσης των θανατοποινιτών. Οι Ρωμαίοι, μάλιστα, κυρίαρχοι του χώρου περί την λεκάνη της Μεσογείου είχαν επιλέξει τον σταυρό ως μέσο εκτέλεσης εκείνων που αμφισβητώντας την εξουσία τους επιχειρούσαν εξέγερση ή επανάσταση. Αυτόν τον τρόπο θανάτωσης επέλεξε ο Πιλάτος και για τον Ιησού Χριστό, παρά τις επιφυλάξεις του για την ενοχή Του. Οι κατήγοροί του ενείχαν Αυτόν για υπεξαίρεση τίτλου βασιλείας και μπροστά στον Πιλάτο, που του υπενθύμισε ότι έχει εξουσία να τον αφήσει ελεύθερο, Εκείνος παρέμεινε απαθής!

Συνέχεια →

Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του αγίου και μεγάλου Βασιλείου την πρώτη του κοσμικού έτους. Ίσως αυτό να συνετέλεσε στον πλήρη ευτελισμό τόσο του ιδίου όσο και της γιορτής του. Κάποιοι δυτικόπληκτοι με σταθερά προσανατολισμένο το νου τους στην Εσπερία επέβαλαν (και το εκπληκτικό είναι ότι το κατάφεραν χωρίς την παραμικρή αντίσταση από μέρους της Εκκλησίας) στον γεράκο της Coca cola, το σύμβολο αυτό του δυτικού καταναλωτικού πνεύματος, το όνομα του λιτοδίαιτου αγίου, η βιοτή του οποίου βρίσκεται στον αντίποδα της βρωματικής ασυδοσίας. Βέβαια και στη Δύση κακοπαθεί το πνεύμα του Ευαγγελίου, καθώς ο γεράκος έχει λάβει το όνομα άγιος Νικόλαος (Αγγλία, Ολλανδία) είτε πατέρας των Χριστουγέννων (Γαλλία) είτε άνθρωπος της άγιας νύχτας (των Χριστουγέννων) (Γερμανία).

Συνέχεια →

Περί Σιωπής… νηπτικά

(+) Του Μωυσή Αγιορείτη*

[Επιμέλεια: Σοφία Δ. Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση]

Η σιωπή συντροφεύει τις μεγάλες ώρες των αγίων, τις ιερές ώρες της περισυλλογής, της αυτοσυγκέντρωσης, της αυτομεμψίας, της μελέτης, της προσευχής.

Η σιωπή καλύπτει την έρευνα, την αγρυπνία, την ανακάλυψη του σοφού επιστήμονα.

Η σιωπή σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου, του αναγκεμένου, του δυστυχισμένου.

Τις ώρες της σιωπής τελεσιουργούνται τα μεγάλα θαύματα, οι αδιαφήμιστες ηρωικές πράξεις, οι μυστικές προσωπικές επαναστάσεις, η γνωριμία με τον άγνωστο εαυτό μας. 

Συνέχεια →

Φανατισμός, φθόνος και φόνος…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Είναι γνωστοί οι κάπου τριακοσίων χρόνων εναντίον των χριστιανών διωγμοί με τα εκατομμύρια των θυμάτων. Και βέβαια η εύσχημη πρόφαση των διωκτών τους ήταν ότι η χριστιανική θρησκεία αποτελούσε προσβολή σε βάρος της δικής τους θρησκείας. Για να επαληθεύονται έτσι τα λόγια του Χριστού, που είπε ότι «αυτοί, που θα σας θανατώνουν θα πιστεύουν ότι προσφέρουν λατρεία στο Θεό» (Ιωάννου:16,2).

Συνέχεια →

Ο ΥΜΝΟΣ ΜΙΑΣ ΧΩΡΙΑΤΙΣΣΑΣ

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Δεκαπενταύγουστος…

Ώρα, φίλοι, να στήσουμε αυτί στον ύμνο που ξεστόμισε μια χωριάτισσα, εργάτρια (μπορεί και καθαρίστρια). Μια δοξολογία των οραμάτων απελευθέρωσης από κάθε σκλαβιά, παιάνας για έναν ελευθερωτή Θεό που δεν είναι ουδέτερος, αλλά παλεύει με το μέρος των κατατρεγμένων.

Από το ευαγγέλιο του Λουκά το απόσπασμα που ακολουθεί, από τον ύμνο που ανέπεμψε η Παναγία ανταποκρινόμενη στο μαντάτο ότι θα γεννήσει τον Χριστό (1: 46-53):

Συνέχεια →

Οι θρησκευτικές γιορτές ως παράγοντας ποιότητας ζωής

Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη

«Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων. Η Ρωμηοσύνη δέν αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητάς. Είναι απλώς αυτό πού είναι. Το δέχεται κανείς ή τό απορρίπτει. Και σήμερον άλλοι παραμένουν Ρωμηοί, άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, αγγλεύουν, δηλαδή γραικεύουν».

(π. Ιωάννης Ρωμανίδης, Ρωμηοσύνη).

Στον πολιτισμό μας, τον ελληνικό, το ρωμαίϊκο (και ρωμαίϊκο = ό,τι κοινό στοιχείο μοιραζόμαστε με τους άλλους ορθόδοξους λαούς της Γης), ο χρόνος είναι γεμάτος γιορτές. Γιορτές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων μας, που είναι δικοί μας, ορθόδοξοι, όπως κι εμείς, και πολύ συχνά έζησαν στα ίδια μέρη που ζούμε κι εμείς οι ίδιοι.

Συνέχεια →