Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ – Η ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Μάλλον αποτελεί πλέον βεβαιωμένη – επιστημονικά – ιστορική αλήθεια, το γεγονός ότι η Άλωση της Βασιλεύουσας το 1204 και η ως εκ τούτου λεηλασία της ελληνικής Ανατολής, υπήρξε η πρώτη αποικιοκρατική διείσδυση των μητροπολιτικών δυνάμεων της Δύσης σ' ένα πλανητικό παιχνίδι "ακριδών" που συνεχίζεται έκτοτε – εδώ και παραπάνω από 8 αιώνες – με αμείωτη ένταση.

Τα συνοδά χαρακτηριστικά-κριτήρια, όπως η οικονομική και πολιτική εξάρτηση, η  πολιτιστική αλλοίωση και η  εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων της αποικίας, αλλά και η πολιτική υποταγή των ιθαγενών, είναι και στην ελληνική περίπτωση περισσότερο από εμφανή.

Σημάδια αυτής της αποικιοκρατικής κυριαρχίας θα βρει κανείς νωπά ακόμη και σήμερα, στους φραγκοχτισμένους ναούς με τα υλικά των γκρεμισμένων βυζαντινών εκκλησιών, στους κρατικοδίαιτους διανοούμενους που γυρεύουν να "εξωραϊσουν" την Ιστορία, στην αποβιομηχάνιση της χώρας και στο Μνημόνιο ή στις χαίνουσες ακόμη πληγές των ζωντανών αγωνιστών της Εθνικής μας Αντίστασης, όταν με πικρία δηλώνουν "καλύτερα να 'χα σκοτωθεί στην κατοχή".

Εν τούτοις, ο παρατηρητικός μελετητής της Ιστορίας μπορεί επίσης να διαπιστώσει ότι μόλις μερικά χρόνια πριν το ορόσημο του 1204, το 1187 η ορμή του – σταυροφορικού δήθεν – δυτικού παρασίτου θα υποστεί επαναλαμβανόμενες δεινές ήττες στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Οι λογής Βαλδουίνοι και Ραυλάνδοι θα συγκρουστούν με τον Αιγύπτιο Βεζίρη Σαλαντίν, ο σταυροφορικός στόλος θα καεί στην Ερυθρά Θάλασσα και ο ίδιος πολύς Γκυ ντε Λουζινιάν, θα πιαστεί αιχμάλωτος. Δύο χρόνια αργότερα, το 1189 έως το 1192 ο πρώτος Άγγλος αποικιοκράτης Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, απέχοντας προφανώς πολύ από την σημερινή χολιγουντιανή εκδοχή του, θα βρει κι' αυτός στο πρόσωπο του Σαλαντίν τον "δάσκαλο του". 

Θα ακολουθήσει η παράδοση του ήδη λεηλατημένου αραβικού κόσμου, στις ορδές των Οθωμανών "φίλων", ακολουθώντας σχεδόν βίους παράλληλους με την καθημαγμένη και παραδομένη αντίστοιχα, καθ' ημάς Ανατολή. Το 1798 ο Βοναπάρτης που αποβιβάζεται στην Αίγυπτο, δεν καταφέρνει τίποτα περισσότερο από το να μπολιάσει με τη γαλλική σκέψη και φιλοσοφία τις Αιγυπτιακές ελίτ, που θαμπωμένες από τα φώτα της Εσπερίας δεν πρόλαβαν να αντιληφθούν τη μεγαλύτερη αρχαιοκαπηλική σπείρα που επέδραμε ποτέ σε τόπο, προκειμένου να διακοσμήσει τα παλάτια και τις φανταχτερές επαύλεις των θηλύμορφων μελών της.

Ώσπου 20 χρόνια αργότερα μετά τα φώτα του '21,  το 1841,  ο Αλί πασάς κερδίζει τον πόλεμος με τους Οθωμανούς και γίνεται ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Αιγύπτου. Ταυτόχρονα ξεκινούν οι πρώτες προσπάθειες για τον "εκμοντερνισμό" της χώρας. Οι Αιγύπτιοι έχουν πια πεισθεί πως με το τέλος της Οθωμανικής κυριαρχίας και στον ανταγωνισμό που αναπτύσσεται με τη Δύση, ένας μόνο δρόμος υπάρχει. Η μίμηση του δυτικού προτύπου. Η αποδοχή του δυτικού κοσμοειδώλου ως αντίδοτο στη δυτική αποικιοκρατική επιθετικότητα. Το νεωτερικό παράδειγμα αρχίζει σιγά-σιγά να ξεδιπλώνει το ίχνος του, στο ηττημένο σώμα της Αιγυπτιακής αλλά και αραβικής συλλογικότητας. Η ανάπτυξη της τεχνόσφαιρας, εισβάλλει στην αιγυπτιακή πραγματικότητα μ’ ένα κολοσσιαίο έργο. Την διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ – προφανώς – από Γάλλους μηχανικούς και Αιγύπτιους εργάτες, 28 χρόνια αργότερα, το 1869. Οι ιδέες της κομμούνας του Παρισιού το 1871 δεν θα φτάσουν έγκαιρα στην Αίγυπτο κι έτσι, τι "κρίμα", ο αναπτυξιακός οργασμός θα διαρκέσει μόνον 6 χρόνια. Γιατί, το 1875 η οικονομική κρίση οδηγεί τον πασά Ισμαήλ στο ξεπούλημα του Σουέζ στους Άγγλους απογόνους του Λεοντόκαρδου, ενώ ένα χρόνο αργότερα, η Αίγυπτος σύρεται σε πρόγραμμα οικονομικού ελέγχου από την "κοινοπραξία" των Άγγλων και των Γάλλων, εξαιτίας των χρεών της. Ακολουθούν εξεγέρσεις ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες που καταπνίγονται στο αίμα, ενώ παρ’ όλα αυτά, τόσο στον 1ο όσο και στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο χιλιάδες Αιγύπτιοι θα πολεμήσουν με αυτοθυσία στο πλευρό των συμμάχων, προσδοκώντας "κι' αυτοί", το ίδιο μάταια όπως και άλλοι λαοί, την ανεξαρτησία τους.

Έτσι, το 1952, την ίδια χρονιά που κλείνει ο βασικός κύκλος του ελληνικού εμφύλιου δράματος, με την δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη, η Αίγυπτος θα αναζητήσει εκ νέου το δυτικό πρόταγμα, όμως στη "σοσιαλιστική" εκδοχή του αυτή τη φορά. Στο πρόσωπο του Νάσερ ενσαρκώνεται η προσδοκία αντιμετώπισης της δυτικής αποικιοκρατίας, με την πρόσδεση της χώρας στο σοβιετικό στρατόπεδο, την προσπάθεια συνένωσης όλων των αραβικών κρατών και τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με τις Η.Π.Α., που έχουν γίνει πια για τα καλά οι νέοι επικυρίαρχοι στο "πόδι" των παρηκμασμένων επιγόνων του Βαλδουίνου και του Ραυλάνδου.

"Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων" που λέει και το τραγουδάκι. Η "μεγάλη φίλη των λαών" καταρρέει μέσα στις ίδιες της τις αντιφάσεις και εγκαταλείπει τους προστατευόμενους της έρμαια στους "φονιάδες των λαών". Η υποστροφή της χώρας στη δυτική πατρωνία μοιάζει να είναι μονόδρομος, ιδιαίτερα μετά τον ατυχή πόλεμο των 6 ημερών το 1967 και τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973. Βλέπεις σ' αυτήν την άθλια παγκόσμια γεωγραφία υπάρχουν και χειρότερες περιπτώσεις από το να έχεις γείτονα την Τουρκία. Να έχεις γείτονα το Ισραήλ.

Έτσι, όσο στην Ελλάδα οικοδομείται το παρασιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης, με την αριστερή ρητορική και την ανάγκη εκδυτικισμού στην ημερήσια διάταξη, ο αιγυπτιακός λαός ανεβαίνει καρτερικά το δικό του Γολγοθά μέχρι τη σταύρωση της εθνικής του αυτοσυνειδησίας όταν καλείται και συμμετέχει το 1991 στον πόλεμο του κόλπου με την τρίτη μεγαλύτερη σε αριθμό στρατιωτική δύναμη. Ως φιλεύσπλαχνη αντιπαροχή θα λάβει προκαταβολικά το 1989, την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από την περιοχή της Τάμπα στο Σινά. Επιπρόσθετα, σε ολόκληρη τη δεκαετία του 1990 μια σειρά από "ευνοϊκές" ρυθμίσεις του Δ.Ν.Τ. θα δοθούν για την αντιμετώπιση του εξωτερικού χρέους της χώρας. Όμως από το 2004 και μετά ο πρωθυπουργός Ahmed Nazif's θα επιχειρήσει το αντίστοιχο σημιτικό εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, εφαρμόζοντας σειρά μεταρρυθμίσεων όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων, την ιδιωτικοποίηση διαφόρων επιχειρήσεων της "σοβιετικοποιημένης" αιγυπτιακής οικονομίας και την εισροή ξένου συναλλάγματος με την άνοδο του "βιομηχανοποιημένου" τουρισμού. Το αιγυπτιακό χρηματιστήριο θα ζήσει ελληνικές μέρες, ενώ το ΑΕΠ θα εκτιναχθεί κατά τα έτη 2005-6 σε ρυθμούς 5% και το 2007 σε ρυθμό ανάπτυξης 7%.

Μέσα σ' αυτή την ευημερούσα πραγματικότητα των αριθμών, το 2007, η μέση αμοιβή στη χώρα κυμαίνεται μεταξύ 8-10$ την ημέρα, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα δεν θα ξεπεράσει τα 1.520 $ (κατ' έτος). Όλα αυτά μάλιστα ενόσω το εσωτερικό χρέος (δηλαδή ο δανεισμός της κεντρικής κυβέρνησης από την εσωτερική αγορά) θα εκτιναχθεί από 194,6 δισ. EGP το 2001, σε  478 δισ. EGP το 2007. Είναι φανερό ότι κάποιοι στη χώρα είχαν αρκετά διαθέσιμα για να δανείσουν με το αζημίωτο την κυβέρνηση του Μουμπάρακ. Αντίθετα το εξωτερικό χρέος υπό το άγρυπνο μάτι του Δ.Ν.Τ. θα παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα αγγίζοντας το 2006 περίπου το 23% του Α.Ε.Π.

Παρ’ όλα αυτά οι Αιγυπτιακές τράπεζες θα κινδυνεύσουν συχνά να βρεθούν στη δίνη μιας σοβαρής τραπεζικής κρίσης, ακριβώς γιατί αποκλειστικό κοινό δανειοδότησης, υπήρξαν επί σειρά ετών οι επιχειρηματικές και γραφειοκρατικές ελίτ που κυβερνούσαν τη χώρα.

Με μια παραοικονομία που προσεγγίζει το 60% η Αίγυπτος παράγει πετρέλαιο, φυσικό αέριο, φωσφορικά άλατα, χρυσό και σιδηρομετάλλευμα. Ενώ ο ζεστός καιρός και οι άφθονοι υδάτινοι πόροι επιτρέπουν διάφορες συγκομιδές ετησίως σε είδη όπως βαμβάκι, ρύζι, σιτάρι, καλαμπόκι, ζαχαροκάλαμο, σακχαρότευτλα, κρεμμύδια, φασόλια κ.λπ.

Κι' όμως μέσα σ' αυτήν την αφθονία, ευρύτατα λαϊκά στρώματα ζούσαν στην εξαθλίωση κάτω από τα 8$ την ημέρα, ενόσω μόνο το 2002, 48 υψηλόβαθμα στελέχη της αιγυπτιακής ελίτ, μεταξύ των οποίων πρώην υπουργοί, κυβερνήτες επαρχιών και βουλευτές καταδικάστηκαν για κατάχρηση επιρροής και χειραγώγηση του χρηματιστηρίου. Όπως ανερυθρίαστα συνιστούν διεθνείς επενδυτικοί σύμβουλοι "η διατήρηση καλών σχέσεων με τους πολιτικούς, είναι κλειδί για την επιχειρηματική επιτυχία στην Αίγυπτο". Γι' αυτό άλλωστε στον δείκτη της διεθνούς διαφάνειας η Αίγυπτος καταλαμβάνει την 70η θέση μεταξύ 163 χωρών. Βεβαίως, σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα που καταλαμβάνει "επαξίως" την 78η θέση. 

Μέσα σ' αυτήν την πραγματικότητα, 18 εκατομμύρια Αιγύπτιοι βγήκαν στους δρόμους κάνοντας απεργία και καταλαμβάνοντας εργοστάσια και δημόσια κτίρια. Με ένα κυρίαρχο αίτημα που αν και δεν ακούστηκε σαν κραυγή ούτε μια φορά, δονούσε τον πυρήνα της αραβικής ιδιοπροσωπείας. Αξιοπρέπεια. Πίσω από την αυτοπυρπόλυση του Τυνήσιου συμπατριώτη τους, του ηρωϊκού Μπουαζίζι, λανθάνει ακριβώς αυτό. Η υπέρτατη αρετή της Διάκρισης που θέτει κάθε ανάγκη σε δεύτερη προτεραιότητα, μπροστά στην ανάγκη της αξιοπρέπειας. Ο Μπουαζίζι εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο για να εργαστεί και να προσφέρει στα ορφανά αδέλφια του και στην αδελφή του, που αυτή σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, καταρρίπτοντας με τη στάση του κάθε δυτικό στερεότυπο που θέλει τη γυναίκα του αραβικού κόσμου υπηρετική της ανδρικής κυριαρχίας. Ο Μπουαζίζι αρνείται να συμμετάσχει στον τυπικό εκμαυλισμό των συνειδήσεων που κυριαρχεί στις διαβρωμένες από τους δυτικούς επικυρίαρχους ελίτ, αν και έχει ο ίδιος την οικονομική δυνατότητα να το κάνει. Ως άλλος Βασίλης του δημοτικού μας τραγουδιού δεν κάθετε φρόνιμα να γίνει νοικοκύρης, δεν συγκατατίθεται στη χρηστική διεκπεραίωση που οδηγεί στο ωφέλιμο της ευζωίας. Ο Μπουαζίζι πετάει το "κλειδί της επιχειρηματικής επιτυχίας" στα μούτρα των επενδυτικών οίκων που χωρίς τσίπα το προτείνουν και γράφει στα παπάρια του μια καλοπέραση που δεν δομείται στο ήθος και στην αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου. Στα ίδια παπάρια του εγγράφει και την όποια κα  Σκάρλετ Ο' Χάρα που διατείνεται με όλο τον δυτικό κυνισμό της ότι "η αξιοπρέπεια είναι για τους δειλούς" Όχι λοιπόν, διατυμπανίζει εμπράκτως ο Μπουαζίζι "η αξιοπρέπεια δεν είναι απλά μια πολυτέλεια που τη χαίρεται κανείς όταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχει ξεπεράσει την Ανάγκη". Αντιθέτως προς ότι συνιστά καθημερινά το νεωτερικό πρόταγμα, η αξιοπρέπεια είναι μια ιστορία που έχει νόημα μόνον και όταν είναι κανείς πλήρης αναγκών. Απλά, την τοποθετεί σε θέση υπέρτερη κάθε ανάγκης, απελευθερώνοντας ουσιαστικά την ύπαρξη από τη δουλεία της κάθε ανάγκης. Συναντά έτσι ανεπίγνωστα τον Αϊ Γιάννη τον Σιναίτη που ασκήτεψε στα ίδια πάνω κάτω μέρη όπως κι' αυτός. "Διάκρισις είναι μια αληθής κατάληψις και κατανόησις της ψυχής, οπού την ποιεί να γνωρίζει καλώς και απταίστως το του Κυρίου θέλημα, και να το φυλάττη απαρασαλεύτως με τον λογισμόν, και με θέλησιν, και λόγον, και έργον εν παντί καιρώ και τόπω οπού ήθελεν ευρεθή, και εν πάση υποθέσει οπού ήθελεν τύχει αυτή, χωρίς να φοβήται ούτε αυτόν τον θάνατον."  Γι' αυτό πεθαίνει. Γιατί μπροστά στην αξιοπρέπεια που ορίζει το ήθος του Τρόπου του, δεν μετράει ούτε ο θάνατος!

Αυτή η Διάκριση των προτεραιοτήτων, ο χαμένος μίτος για τους νεοέλληνες, ορίζει τη σκέψη, τα λόγια αλλά και τη θέληση του Μπουαζαζί. Και ταυτόχρονα ώ του θαύματος, κινητοποιεί προς την ίδια κατεύθυνση ένα ολόκληρο έθνος. Έχοντας Διάκριση ένα ολόκληρο έθνος αφυπνίζεται και αναζητά να επαναθεμελιώσει το δικό του πολιτισμικό πρότυπο. Το αλλοτριωμένο από τη δυτική χρησιμοθηρία και τον ατομοκεντρισμό. Προς τούτο συγκροτεί επιτροπές γειτονιάς, αντικαθιστώντας την αστυνομία. Ακολουθούν οι επιτροπές εργατών, των δικαστών ή ανά γεωγραφική περιοχή φτάνοντας μέχρι τους εξαθλιωμένους κατοίκους στην περίμετρο του Καΐρου. Ακόμη και οι θρησκείες υποχωρούν εξαντλώντας το ρόλο τους στην ικανοποίηση θρησκευτικών αναγκών. Εδώ το παιχνίδι είναι υπέρτερο κάθε ανάγκης. Αιτούμενο είναι η αξιοπρέπεια ως υπαρξιακή ελευθερία συγκρότησης άλλου πολιτισμού. Άλλου τρόπου ιεράρχησης των προτεραιοτήτων του βίου. Γι' αυτό οι Κόπτες Χριστιανοί αγνοούν τις προτροπές των θρησκευτικών ηγετών τους και συμμετέχουν θερμά στις διαδηλώσεις. Γι' αυτό το βήμα των Αδελφών Μουσουλμάνων μένει, μετέωρο θυμίζοντας τον πάλαι ποτέ ρόλο των κομμουνιστικών κομμάτων στις αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις. Όταν η αξιοπρέπεια συναντά το πραγματικό της περιεχόμενο, ως υπέρβαση της Ανάγκης, τα ιερατεία δεν έχουν υλικό να διαχειριστούν, δεν έχουν πεδίο να ασκήσουν τον εξουσιαστικό διαμεσολαβητικό τους ρόλο.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το συγκλονιστικό στοιχείο της Αραβικής Επανάστασης. Έμπρακτα, η αξιοπρέπεια διαρρηγνύει το προστατευτικό κέλυφος του δικαιώματος που της χορήγησε η νεωτερικότητα, διασπά τη φλυαρία των κοινωνικών συμβολαίων όπως τα γνωρίσαμε στη Δύση και απαιτεί όχι την εκ νέου δικανική κατοχύρωση της, αλλά τη ζωντανή σάρκωση της μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, συνύπαρξη και πράξη. Απαιτεί άλλο πολιτισμό. Και το πιο δραματικό. Χιλιάδες ψυχές είναι έτοιμες να πεθάνουν γι' αυτήν.
Αν η Ιστορία είναι τόσο "τσούλα" όσο ο Θουκυδίδης ή ο Κονδύλης υποψιάζονται, δεν αποκλείεται με βάση όλα τα παραπάνω, να είμαστε μάρτυρες μιας κοσμογονικής αλλαγής, μ' έναν τρόπο που θυμίζει όμως πιο πολύ κοριτσίστικα τερτίπια και λιγότερο περισπούδαστες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις.

Να κλείνει δηλαδή ο γιγάντιος ιστορικός κύκλος της δυτικής αποικιοκρατίας, με πρώτη την απο-αποικιοποίηση του χώρου από όπου αυτός ξεκίνησε. Η δυτική παρακμή, η μετακίνηση του παγκόσμιου οικονομικού άξονα προς την Ανατολή, η αφύπνιση της Λατινικής Αμερικής, η αποκατάσταση μεγάλου μέρους της Ρωσικής ισχύος  και τώρα η Αραβική Επανάσταση και μάλιστα με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε παραπάνω συνηγορούν αβίαστα προς την κατεύθυνση αυτή. Μένει ίσως να δούμε αν ο ελληνικός χώρος σε διάστημα όσο από το 1187 στο 1204, ή σαν να λέμε από το 2011 στο 2019 θα ακολουθήσει το δρόμο επανεφεύρεσης της δικής του ιδιοπροσωπείας. Θα 'χει πολύ πλάκα η Ιστορία… 

* Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ είναι οικονομολόγος, 16.02.11, antonisandroulidakis@gmail.com  

ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ι

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου υπό τον πυθμένα της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου είναι τεράστια! Η άπληστη για κατανάλωση ενέργειας κοινωνία δυτικού τύπου έχοντας σαφή την αίσθηση των συνεπειών από την ολοένα και αυξανόμενη τιμή των υγρών καυσίμων, λόγω της επικείμενης εξάντλησης των πετρελαιοπηγών, αναζητά εναγωνίως νέες πηγές.

Θα ήταν αφελές να δεχθούμε ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ήσαν ώς πρόσφατα άγνωστα στους διεθνείς επιστημονικούς και κατ’ επέκταση πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους. Το γιατί εκδηλώνεται τόσο έντονη κινητικότητα από το τέλος του παρελθόντος έτους, εμείς, οι “κοινοί θνητοί”, θα το πληροφορηθούμε αργότερα, όταν τα σχέδια τεθούν σε εφαρμογή με συνέπειες πέρα από τις οικονομικές τόσο πολιτικές όσο και στρατιωτικές.

Προ εβδομάδων αμερικανοϊσραηλινή κοινοπραξία επιβεβαίωσε τις αρχικές εκτιμήσεις για το μέγεθος του κοιτάσματος φυσικού αερίου Λεβιάθαν, ανακοινώνοντας τη μεγαλύτερη ανακάλυψη κοιτάσματος αερίου την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Noble Energy και της ισραηλινής Delek το Λεβιάθαν περιέχει 450 δισ. κυβικά μέτρα. Γιατί όμως οι Ισραηλινοί απεκάλεσαν το κοίτασμα Λεβιάθαν;

Λεβιάθαν είναι σύνθετη εβραϊκή λέξη που ερμηνεύεται ως “σύνολο δρακόντων” και μεταφορικά ως τεράστιο και τερατώδες. Λεβιάθαν είναι και ο τίτλος έργου του Άγγλου συγγραφέα-φιλοσόφου Τόμας Χόμπς (1651). Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι: “Λεβιάθαν ή το αντικείμενο, η μορφή και η ισχύς μιας Κοινοπολιτείας εκκλησιαστικής και πολιτικής”. Κατά τον συγγραφέα ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Το γεγονός ότι τα ανθρώπινα κίνητρα οδηγούνται, σύμφωνα με τη φύση τους, από προσωπικό συμφέρον, θα μπορούσε να είχε καταστροφικές συνέπειες. Ανεξέλεγκτοι, οι άνθρωποι, και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική τους, το πιθανότερο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν. Τις ελπίδες για διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης ο Χομπς εναποθέτει στο Κράτος (Λεβιάθαν), είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας, είτε με τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτό το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας. Γράφει σε κάποιο σημείο: «Ιδού, λοιπόν, η γένεση εκείνου του μεγάλου Λεβιάθαν, ή μάλλον (για να μιλήσουμε με μεγαλύτερο σεβασμό) εκείνου του θνητού θεού, στον οποίο οφείλουμε, ύστερα από τον αθάνατο θεό, την ειρήνη και την διαφέντεψή μας».

Με λόγια παχιά μας έχει θρέψει η Δύση και με το παραπάνω. Σήμερα βέβαια δεν ζούμε τον γιγαντισμό του κράτους, όπως στις κομμουνιστικές κοινωνίες, αλλά τον αντίποδα, δηλαδή την αυτοκατάργησή του μέσα από την εκχώρηση πλείστων όσων δικαιοδοσιών αυτού, αλλά και της περιουσίας του σε υπερκρατικά και άκρως σκοτεινά κέντρα εξουσίας και στο αδηφάγο κεφάλαιο! Μήπως Λεβιάθαν είναι στις ημέρες μας ο πανίσχυρος μηχανισμός μιας παγκόσμιας κυβέρνησης υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των σιωνιστών, που θα κινήσει τα νήματα για τις όποιες οικονομικές, πολιτικές και γεωστρατηγικές μεταβολές στην έκταση του πλανήτη;

Τις εξελίξεις των τελευταίων ετών στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου σημάδεψε η προϊούσα ψυχρότητα των σχέσεων Τουρκίας Ισραήλ, η οποία έφθασε σε παροξυσμό όταν ο Ερντογάν μίλησε κατά του Ισραήλ με την ανθρώπινη και όχι τη διπλωματική γλώσσα. Αυτό έδωσε πρώτης τάξεως άλλοθι στην ελληνική διπλωματία να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς στη θέρμανση των σχέσεων της χώρας μας με το Ισραήλ, από το οποίο πολλοί ελπίζουν να δώσει ένα “καλό μάθημα” στον επίβουλο γείτονα! Δύο παρατηρήσεις:

Η πρώτη είναι η αίσθηση στην ελληνική κοινή γνώμη ότι το Ισραήλ έχει τη δύναμη να δαμάσει την Τουρκία. Συνεπώς δεν είναι το περιορισμένης έκτασης κρατίδιο της Μέσης Ανατολής με τον φοβερό πονοκέφαλο στο εσωτερικό του, τους Παλαιστίνιους. Να που ο μέσος Έλλην γνωρίζει ποιός έχει τη δύναμη. Γνωρίζει ακόμη και γιατί την έχει. Το θλιβερό είναι ότι προσδοκά να διαθέσει μέρος αυτής στην Ελλάδα προς διευθέτηση των προβλημάτων με τον γείτονα στα πλαίσια της οικονομικής συνεργασίας! Έτσι οι ειδήσεις περί κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών και περί της επίσκεψης των ισχυρών του σιωνισμού στη χώρα μας περνούν απαρατήρητες, για να μη γράψουμε ότι γίνονται δεκτές με ανακούφιση και ελπίδες!       

Η δεύτερη είναι η έξαρση της προβολής της κακής Τουρκίας, την οποία εμείς ενθαρρύναμε με την ενδοτική εξωτερική πολιτική. Μήπως ακολουθούμε την τακτική των κεμαλιστών που επέρριπταν την αιτία όλων των κακών της χώρας τους στους κακούς γείτονες, δηλαδή σε μας; Τώρα έγινε κακή η Τουρκία, τώρα που η αναθεωρητική ιστοριογραφία με την πλήρη υποστήριξη της Πολιτείας προσπαθεί να μας πείσει ότι οι πρόγονοί μας δεν πέρασαν και πολύ άσχημα υπό τον τουρκικό ζυγό;

Το Ισραήλ ενέχεται για πλήθος εγκληματικών ενεργειών κατά των Παλαιστινίων. Ο σιωνισμός για πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Και εμείς αδιαφορώντας για την πολιτική καλών σχέσεων με τις αραβικές και γενικότερα μουσουλμανικές χώρες, στρεφόμαστε προς το Ισραήλ! Από την άλλη θάρρος για να εφαρμόσουμε στη θάλασσα όσα το διεθνές δίκαιο υπαγορεύει δεν διαθέτουμε!

Στον ισλαμικό κόσμο της περιοχής που εξετάζουμε παρατηρείται έντονη κινητικότητα. Οι εκλεκτοί της Δύσης, συνεπώς και του Ισραήλ, και μέλη της σοσιαλιστικής διεθνούς Μπεν Αλί και Μουμπάρακ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την εξουσία. Ο δεύτερος επιχείρησε να προβάλει αντίσταση, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος είχε σπεύσει να εκφράσει την επιθυμία του να παραιτηθεί ο Αιγύπτιος “σοσιαλιστής” δικτάτωρ! Αν λάβουμε υπ’ όψη και την περίεργη απομάκρυνση από την εξουσία του δουλικά πιστού στη Δύση Μουσάραφ, δικτάτορα του Πακιστάν, πρέπει να αναρρωτηθούμε τί άραγε να ετοιμάζουν οι δυτικοί υπό την καθοδήγηση του σιωνισμού; Θα ακολουθήσουν άλλες ανατροπές στις ισλαμικές χώρες; Και ποιά καθεστώτα θα διαδεχθούν τους ώς σήμερα αφοσιωμένους στη Δύση δικτάτορες, που κυβερνούν καταστέλλοντας βίαια την αντίδραση που απορρέει από τη θρησκευτική πίστη των λαών τους και την ταπεινωτική έναντι τους στάση της Δύσης; Είναι δυνατόν ο Αμερικανός πρόεδρος να προτρέχει των εξελίξεων ενεργώντας υπέρ των δικαίων του αιγυπτιακού λαού; Μήπως επιχειρούν τον σχηματισμό ενός ισχυρού σουνιτικού μετώπου με ανίσχυρους νέους ηγέτες, τους οποίους θα πιέσουν να στραφούν κατά του σιιτικού Ιράν; Αλλά τί θα γίνει, αν εμπλακούν στις εξελίξεις η Ρωσία και η Κίνα;   

Από την άλλη η Μέρκελ, που δεν άνοιξε ποτέ το στόμα της να υπαρασπιστεί τα δίκαια της κυπριακής δημοκρατίας, έσπευσε στην Κύπρο για διαβουλεύσεις, καθώς είδε με ανησυχία τις προηγηθείσες μεταξύ Ισραήλ και Κύπρου. Φθάσαμε να δούμε και Τουρκοκύπριους στα κατεχόμενα να διαδηλώνουν (αυθόρμητα;) κατά της μητέρας πατρίδας! Είναι πράγματι στις προθέσεις των ισχυρών η πλήρης απομόνωση και μάλιστα η αποδυνάμωση της Τουρκίας; Συμπίπτουν τα συμφέροντα του διεθνούς σιωνισμού με τα γερμανικά ή θα δούμε στο προσεχές μέλλον αντιπαραθέσεις στα πλαίσια του εμφανώς αναδυομένου γερμανικού εθνικισμού; Είχαμε το θάρρος να προσφύγουμε για τις γερμανικές αποζημιώσεις στο διεθνές δικαστήριο ή μας έσπρωξαν την ύστατη στιγμή; Η διαφήμιση εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, στην οποία εμφανιζόταν η σημαία της αυτόνομης Κρήτης ήταν ατυχές συμβάν; Το ότι δανειστές μας μας καλούν να ξεπουλήσουμε ακόμη και μνημεία ήταν φραστικό και μόνο ολίσθημα; Αν τελικά βρεθούμε να μην ελέγχουμε τα κοιτάσματά μας, αλλά να έχουμε εκχωρήσει αυτά σε άλλους, όπως εκχωρήσαμε και εθνικά μας δίκαια, θα ανακουφισθούμε, επειδή αποφύγαμε κάποια σύρραξη; Και αν η σύρραξη είναι στο σχέδιο για την αρπαγή του πλούτου της χώρας μας; Εμείς θα συνεχίζουμε να μετρούμε μόνο τις προσωπικές οικονομικές απώλειες στα πλαίσια της διευθέτησης του χρέους μας; Πατρίδα δεν έχουμε να την πονέσουμε λίγο;

                                                                                                                                                                                                     “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 14-2-2011

Για το 1821 και τη σειρά του Σκάϊ

 

Του Βλάσση Αγτζίδη

 

Οι φίλοι απ’ το μπλογκ “Πόντος και Αριστερά” ζήτησαν την άποψή μου για τη σειρά που προβάλλει αυτή την εποχή ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάϊ και διαπραγματεύεται την Επανάσταση του 1821.

Την επιστημονική ευθύνη της παραγωγής έχουν δύο ιστορικοί που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές αλλά και σε διαφορετικές ιστοριογραφικές σχολές, ο Θάνος Βερέμης και ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης.

Η σειρά αυτή και ο τρόπος που προσεγγίζει την Επανάσταση έχει προκαλέσει μια μεγάλη συζήτηση και πλήθος απαξιωτικών σχολίων, που προέρχονται από ποικίλους χώρους που ελάχιστα συνδέονται μεταξύ τους πολιτικά.

 

Η δική μου άποψη, σε μια πρώτη γραφή, είναι η εξής:

 

“Εάν αντιμετωπίζουμε την Επανάσταση του 1821 όχι ως ένα τοπικό γεγονός, αλλά ως πανελλήνιας και παγκόσμιας σημασίας, η μόνη σωστή και έγκυρη ημερομηνία είναι η 22α Φεβρουαρίου του 1821, όταν ο Αλ. Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο, ύψωσε στη σημαία της Επανάστασης και δύο μέρες μετά εξέδωσε την προκήρυξη-κάλεσμα “Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος”. Αυτό ήταν το γεγονός που πυροδότησε τις ελληνικές εξεγέρσεις σε διάφορα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με πιο πετυχημένη απ’ όλες αυτή του Μωριά…

Αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε την εκπομπή, θα λέγαμε ότι η κατεύθυνση της σειράς είναι παλαιοελλαδοκεντρική, φιλοεθνικιστική και ενάντια στην ρωμιοσύνη. Τοποθετείται εξ αρχής στο πλευρό του νεαρού, εκ Δύσεως εκπορευόμενου εθνικού κινήματος και δυσφημεί χωρίς έλεος την παραδοσιακή εθναρχία, δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο, χωρίς να παρουσιάσει την πολλαπλότητα των επιλογών που είχε τότε η Ρωμιοσύνη.

Υπερτονίζει κάποια στοιχεία και υποβαθμίζει κάποια άλλα.

Το μεγάλο λάθος είναι ότι προσεγγίζει με σύγχρονα κριτήρια και όρους, με κάποια ελευθεριότητα είναι αλήθεια, εποχές που είναι πολύ διαφορετικές σε επίπεδο αντίληψης των φορέων των ιστορικών διεργασιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διαρκής εθνική σημασιοδότηση του όρου “Τούρκος“. Είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι εκείνη την εποχή η λέξη “Τούρκος” για τους Οθωμανούς ήταν επίθετο που σήμαινε μόνο τον απόβλητο αγροίκο, ενώ για τους Ρωμιούς, ακόμα και για τους διαφωτιστές, σήμαινε αποκλειστικά και μόνο τον Μουσουλμάνο. Χαρακτηριστικός είναι ο στίχος στο Θούριο που αναφέρει για την οθωμανική απολυταρχία ότι “Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τιμωρεί”.…

Και το ίδιο κάνει και με τον όρο “Έλληνας“, τον οποίο τον προβάλλει φυσιολογικά στους εξεγερμένους Ρωμιούς. Η διαφορά αυτοαντίληψης των νεαρών διανοούμενων ηγετών της Φιλικής από τους απλούς χριστιανούς αγωνιστές, ελληνόφωνους ή αλβανόφωνους ή βλαχόφωνους ή ακόμα και τουρκόφωνους, φαίνεται από το ορισμό του Καραϊσκάκη για το τι είναι Έλληνας:“Έλληνας είναι ο καθένας, είτε Τούρκος είτε Εβραίος, που πολεμά ενάντια στην Πύλη” (σημειωτέον ότι ο Καραϊσκάκης έμεινε ουδέτερος δύο χρόνια στο αρματολίκι που του το είχε παραχωρήσει ο Χουρσίτ Πασάς, και συνεργάστηκε με τους επαναστάτες απ΄το Φεβρουάριο του 1823 και μετά, για να γίνει τότε ο Καραϊσκάκης που γνωρίζουμε )…

Η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ένα μεγαλειώδες γεγονός, που τη σπουδαιότητά της κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει. Ιδιαίτερα εγκωμιαστικός γι αυτήν είναι ο γκουρού των “νέων ιστορικών”, ο Χομπσμπάουμ.

 

 

Αν θέλετε την άποψή μου: η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ένα κορυφαίο γεγονός που είχε κυρίως αντι-απολυταρχικά χαρακτηριστικά, και ως περιεχόμενο ήταν:
–θρησκευτική -των χριστιανών κατά των κυρίαρχων μουσουλμάνων γιατί ήταν δεύτερης και τρίτης κατηγορίας πολίτες, υφιστάμενοι πλείστες όσες διακρίσεις ένεκα του θρησκεύματός τους,

–ταξική των απόκληρων, πολύμορφων από άποψη καταγωγής, Ρωμιών-γιατί οι Ρωμιοί ήταν οι οικονομικά δυναστευόμενοι μέσα από την απλοϊκή μουσουλμανική δομή που καθόριζε τις ενδοοθωμανικές σχέσεις- και

–εθνική, ώς έχουσα ηγεσία εμπνευσμένη από τη Γαλλική Επανάσταση που κατάφερε να μετεξελίξει σε κυρίαρχη ιδεολογία την από την εποχή της Άλωσης αντίληψη, περιωρισμένη έως τότε σε κύκλους διανοουμένων -της διασποράς αλλά και του Φαναρίου- ότι “είμαστε εθνικά Έλληνες”. Μια άποψη που στις εποχές πριν την Άλωση είχε οδηγήσει σε μια παράδοξη εμφάνιση των Ελλήνων ως έθνος με τη νεωτερική σημασία του όρου (δηλαδή με σαφές πολιτικό πρόγραμμα) αιώνες πριν τη νεωτερικότητα. Αυτό το γεγονός μαζί με κάποια άλλα εξίσου παράδοξα για τους ιστορικούς και κοινωνικούς επιστήμονες που ασχολούνται με το φαινόμενο του έθνους,οδήγησε τον ίδιο τον Gelner, να μιλήσει για εξαιρέσεις απ’ τον κανόνα. Γιατί, κακά τα ψέματα, η πλειονότητα των σύγχρονων εθνών κατασκευάστηκε κυριολεκτικά από διανοητές με όργανο το κράτος και τη βία…

Μεγάλο ζήτημα για συζήτηση είναι αυτό των όρων “έθνος”, “εθνότητα”, “νεωτερικό έθνος”, “γένος” και η σχέση του“ελληνικού έθνους” με το “ρωμαίικο γένος”. Αλλά, αυτή δεν είναι μια συζήτηση που μπορεί να γίνει εν θερμώ…

Επίσης, κάνοντας κριτική στη σειρά, μην ξεχνάτε καθόλου ότι οι συγγραφείς είναι ΔΥΟ. Ο Θάνος Βερέμης και ο Ιάκωβος Μιχαηλίδης! Ο δεύτερος δεν έχει καμιά σχέση με τους χώρους που εκνευρίζουν ένα μεγάλο αριθμό Νεοελλήνων συμπατριωτών μας, που παντού βλέπει “νεοοθωμανούς”, “εθνοαποδομιστές” και “πράκτορες του Σόρος”. Αντιθέτως, βρέθηκε στο στόχαστρο των λεγόμενων “εθνοαποδομητών” γιατί ανέλαβε μαζί με τον Ι. Κολιόπουλο να συγγράψει το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, μετά την απόσυρση αυτού της κ. Ρεπούση”….

Στην παρακάτω ηλ-διεύθυνση, μπορείτε να δείτε τη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή του δεύτερου μέρους, στην οποία συμμετείχαν εκτός από μένα, η κ. Αγγελομάτη-Τσουγγαράκη, ο κ. Σ. Ριζάς και απ’ την ομάδα της σειράς οι κ.κ. Μιχαηλίδης και Τατσόπουλος : http://www.skai.gr/player/tv/?mmid=210463

Το κείμενο αυτό αναδημοσιεύτηκε στο:
http://taxalia.blogspot.com/2011/02/1821_11.html

Kάποια  παλιότερα κείμενά μου που αναφέρονται στο 1821  είναι τα εξής:

-Οι άγνωστες πλευρές του 1821

-Οι Έλληνες της Ανατολής στην Επανάσταση του 1821

Turk-le-sh-tir-e-me-dik-ler-im-iz-den-mi-sin-iz?

 

ΠΗΓΗ: Posted Φεβρουαρίου 10, 2011, http://kars1918.wordpress.com/2011/02/10/sky-1821/

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ;

 

Η αραβική Επανάσταση αλλάζει τα παγκόσμια γεωπολιτικά δεδομένα

(και η γνώμη τριών προσωπικοτήτων για τα γεγονότα)

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

 

Μια από τις σημαντικότερες, βαθύτερες, πολιτικές και κοινωνικές επαναστάσεις στην ιστορία του αραβικού έθνους ξέσπασε στην κοντινή μας Αίγυπτο, κοιτίδα ενός από τους σπουδαιότερους και αρχαιότερους πολιτισμούς.

 

Η Αιγυπτιακή Επανάσταση, ακόμα στις πρώτες, αρχικές φάσεις, δεν έχει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο στην περιοχή, μετά την Αλγερινή Επανάσταση, κυρίως εθνική που απέκτησε όμως στην πορεία και βαθειές κοινωνικές προεκτάσεις, και το Παλαιστινιακό Κίνημα, επίσης κυρίως εθνικό.

Η αφύπνιση των Αράβων, από την Τυνησία μέχρι την Υεμένη, μετατόπισε για πρώτη φορά τον φόβο από το λαό στους σατράπες, απειλώντας το σύνολο των καθεστώτων που στήριξαν την Pax Americana και Israeliana στην στρατηγικά κρισιμότερη περιοχή του πλανήτη. Είναι αδύνατο να προβλεφθούν οι εξελίξεις, «ανοιχτές» σε πολλές δυνατότητες/«σενάρια», το βέβαιο όμως είναι ότι θα επηρρεάσουν βαθειά τα παγκόσμια γεωπολιτικά δεδομένα.

Η αιγυπτιακή επανάσταση χαρακτηρίζεται από μια ευρύτατη, ταχύτατη λαϊκή αυτοοργάνωση. Συγκροτούνται κάθε είδους επιτροπές, από επιτροπές π.χ. για την προστασία των φούρνων μέχρι επιτροπές τήρησης της τάξης. Σε μερικές περιοχές η αστυνομία ζητάει την άδειά τους για να κινηθεί. Στον πυρήνα της εξέγερσης είναι 19 κινήσεις νεολαίας με μισό εκατομμύριο μέλη, σύμφωνα με πληροφορίες από κύκλους της εξέγερσης.

Στο κέντρο του κινήματος είναι η εξέγερση κατά της διαφθοράς, έκφραση του βαθύτερου αιτήματος αξιοπρέπειας των Αράβων, αίτημα στο οποίο οι καλύτεροι αναλυτές αποδίδουν τις ήττες ΗΠΑ/Ισραήλ σε Ιράκ/Λίβανο. Οι ‘Αραβες νοιώθουν βαθειά ταπεινωμένοι από τα καθεστώτα τους, κατεστραμμένοι από τις συνταγές ΔΝΤ που αυτά εφήρμοσαν, βαθειά προσβεβλημένοι από επεμβάσεις, προσβολές, περιφρόνηση που δέχτηκαν από τη Δύση. Η εξέγερσή τους δεν είναι συγκυριακή αναταραχή, αλλά «εκδίκηση της ιστορίας», βαθύ κύμα «μακρού ιστορικού χρόνου», που μπορεί να «συντονισθεί» με τη γενικότερη αφύπνιση της περιφέρειας, αμφισβήτησης του μονοπολισμού που εκφράζεται, με διαφορετικές μορφές και τρόπους, σε Ινδία,  Κίνα, Λατ. Αμερική, Ρωσία. Αυτό βέβαια παραμένει υπόθεση εργασίας, υπάρχουν κι άλλες, όπως η πιθανότητα εμφυλίων πολέμων και νέας πολυδιάσπασης του αραβομουσουλμανικού κόσμου, που θα ματαιώσουν τις προσδοκίες των εξεγερμένων. ‘Ηδη, δύο εκατομμύρια αστυνομικοί του καθεστώτος Μουμπάρακ και ένα εκατομμύριο άτομα στενά συνδεδεμένα με το καθεστώς, είναι έτοιμα να ματοκυλίσουν την Αίγυπτο, για να κρατηθούν στην εξουσία. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, όλα δείχνουν ότι το κλειδί των εξελίξεων το κρατάει ακόμα ο στρατός στα χέρια του.

Η αιγυπτιακή εξέγερση, όπως και η τυνησιακή, δεν είναι «ισλαμικές». Φυσικά, το Ισλάμ, σε διάφορες εκδοχές, παραμένει κύριος υποψήφιος ηγέτης της νέας Αιγύπτου, σε συνθήκες ιστορικής χρεωκοπίας του αραβικού εθνικισμού/σοσιαλισμού. Αλλά ούτε βέβαιο ότι θα επικρατήσει είναι, ούτε τι είδους θα είναι. Η επανάσταση υποχρεώνει και την αντιπολίτευση να υποταγεί στις λαϊκές προσδοκίες, διαμορφώνει νέα πολιτικά υποκείμενα. Και η κρίση είναι τόσο βαθειά, που δεν επιδέχεται εύκολες λύσεις. ‘Αραβας συνομιλητής των Αδελφών Μουσουλμάνων μας έλεγε προ μηνών, ότι η οργάνωση απεύχεται να αναλάβει την εξουσία και τις ευθύνες της!

 

Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή

 

Το ΥΠΕΞ μάλλον αιφνιδιάστηκε από την αιγυπτιακή εξέγερση. Ανώτερα στελέχη του, που διατηρούσαν άριστες σχέσεις με το αιγυπτιακό καθεστώς, «ορκίζονταν» μέχρι πρότινος, ότι ο υιός Γκαμάλ Μουμπάρακ είναι ο βέβαιος διάδοχος! Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Οι αραβικές εξεγέρσεις βρήκαν Ελλάδα και Κύπρο, κάποτε τις πιο φιλοαραβικές ευρωπαϊκές χώρες, με ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο και ακτινοβολία σε όλη την Ανατολή, να ολοκληρώνουν ριζική στροφή στη μεσανατολική πολιτική τους. Οι οπαδοί αυτής της στροφής λένε ότι πρέπει να συνεχισθεί, υποστηρίζοντας ότι το Ισραήλ έχει ανάγκη Κύπρο και Ελλάδα περισσότερο από ποτέ. Ναι, απαντούν οι σκεπτικιστές, αυτό ακριβώς όμως κάνει επικίνδυνες τις πολύ στενές σχέσεις με αυτή τη χώρα, που είναι σήμερα περισσότερο απομονωμένη από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της και της οποίας μόνο σίγουροι δεν μπορούμε να είμαστε για το μέλλον. Οι ίδιοι υπογραμμίζουν ότι το Ισραήλ μπορεί να μπει στον πειρασμό να «κανονίσει» ορισμένους λογαριασμούς του, φερ’ειπείν με την Τουρκία, μέσω Ελλάδας. Οι περισσότεροι πάντως συμφωνούν ότι θα χρειαστεί πολύ μεγάλη τέχνη για να ελιχθεί η Αθήνα στο μεσανατολικό ναρκοπέδιο, αποφεύγοντας να γίνει μέρος του ηφαιστείου. Τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, τα προβλήματα της ΕΕ, οι «μη σχέσεις» με τη Ρωσία, καθιστούν επίσης πιο τρωτή και επικίνδυνη τη θέση της Αθήνας και επηρεάζουν αρνητικά τη θέση της Λευκωσίας.

 

ΕΝΑ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΑΙ ΨΗΦΙΑΚΟ 1848

 

Τρεις άνθρωποι με βαθειά γνώση, και δεκαετίες εμπλοκής στα προβλήματα της Μέσης Ανατολής, μοιράζονται με τους αναγνώστες του «Κ.τ.Ε.» τις εκτιμήσεις τους για τις δραματικές εξελίξεις στην Αραβία. Πρόκειται για τον Κύπριο «Γιατρό» Βάσσο Λυσσαρίδη, τον Αιγύπτιο οικονομολόγο Σαμίρ Αμίν και τον Γάλλο δημοσιογράφο και συγγραφέα Ιγκνάσιο Ραμονέ.

 

ΒΑΣΣΟΣ ΛΥΣΣΑΡΙΔΗΣ: Αγωνία για την Αίγυπτο, επιφύλαξη για τις «συμμαχίες» Ελλάδας/Κύπρου με Ισραήλ

 

Από αυτούς που γνωρίζουν καλύτερα τη Μέση Ανατολή, «εν όπλοις» σύντροφος των μεγάλων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων Ασίας και Αφρικής, προσωπικός φίλος των Νάσερ, Αραφάτ και πατρός ‘Ασαντ, ο «Γιατρός» παρακολουθεί με πολύ αγωνία την αιγυπτιακή «εγκυμοσύνη», όπως τη χαρακτηρίζει. Η «δυναστεία» του Μουμπάρακ, κατεξοχήν ανθρώπου των ΗΠΑ στην περιοχή, δεν μπορεί, λέει, να επιβιώσει και ελπίζει στην ουσιαστική επικράτηση των λαϊκών επαναστατικών δυνάμεων που θα εγκαθιδρύσει καθεστώς γνήσιας δημοκρατίας και κοινωνικής προόδου. Μια προοδευτική δημοκρατία στη χώρα των 80 εκατομμυρίων, τόσο κοντά στην Κύπρο, θα έχει ευεργετική επίδραση σε όλους μας, τονίζει, δεν κρύβει όμως και τους φόβους του για ενδεχόμενη «εκτροπή» που να μην εγγυάται τις δημοκρατικές εξελίξεις. 

Ο «Γιατρός» μιλάει με νοσταλγία για τον νασερισμό, που αγκάλιασε ο αιγυπτιακός λαός στο παρελθόν, παρόλο που δεν οδήγησε σε πλήρως δημοκρατικό καθεστώς, γιατί του απέδωσε την εθνική αξιοπρέπεια και χτύπησε διαφθορά, φεουδάρχες και  μεγάλο κεφάλαιο. Αναγνωρίζει την «αρνητική» πλευρά του, τονίζοντας ότι σε κάθε προβληματική πλευρά αντιστοιχούσε και μια προοδευτική.

 «Προσοχή, προσοχή, προσοχή», είναι η συμβουλή του σε όσους ενθουσιάστηκαν με την προοπτική ενός είδους «συμμαχίας» Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ. Χρειάζεται εκμετάλλευση διαφόρων εμπλεκομένων και διαπλεκομένων συμφερόντων στην Αν. Μεσόγειο, απαιτείται όμως σωστή διάγνωση. Εκφράζει αμφιβολίες για το βάθος της τουρκοισραηλινής ρήξης. Τονίζει έντονα ότι, όταν μιλάμε για Μέση Ανατολή, από πλευράς όγκου λαών και διόδων μεταφοράς, μιλάμε κυρίως για τον αραβικό κόσμο. Οι οποιεσδήποτε πρωτοβουλίες πρέπει να είναι ισορροπημένες, ιδίως σε ότι αφορά τη θέση για το παλαιστινιακό.

 Ο Χριστόφιας ακολουθεί, τουλάχιστον μέχρι τώρα, ισορροπημένη πολιτική στο θέμα. Η ανακάλυψη υδρογονανθράκων κοντά στην Κύπρο είναι σημαντικός παράγοντας εκτιμά, και θετικός και αρνητικός για το νησί. Η ισραηλινή πρόταση για σταθμό υγροποίησης αερίου στην Κύπρο, υποστηρίζει, ενέχει πολλούς κινδύνους και χρειάζεται σοβαρή στάθμιση πριν δοθεί οριστική απάντηση. Και το ζήτημα της ενέργειας και η στάση απέναντι στη Μέση Ανατολή απαιτούν πολύ σοβαρή πολιτική, χωρίς υπερβολές.

 

ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ: Οι Αμερικανοί δεν αφήνουν την Αίγυπτο, το νέο καθεστώς δεν θα λύσει τα προβλήματα

 

Βετεράνος του αιγυπτιακού και γαλλικού κομμουνιστικού κινήματος, θεωρητικός της ανάπτυξης, από τους μεγάλους οικονομολόγους του 20ού αιώνα, φίλος και σύμβουλος του Ανδρέα, ο Αμίν διευθύνει το «Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου», μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα Παρίσι, Κάιρο και Ντακάρ. Η Αίγυπτος, πιστεύει, είναι χώρα-κλειδί για τον έλεγχο των ΗΠΑ στον πλανήτη. Η Ουάσιγκτον δεν θα ανεχθεί την απομάκρυνσή της από την πλήρη υποταγή, που τη χρειάζεται επίσης το Ισραήλ για να συνεχίσει την αποικιοποίηση της Παλαιστίνης. Αυτό επιδιώκει η Ουάσιγκτον με την «ήπια μετάβαση», πιθανώς με παραίτηση Μουμπάρακ και ανάληψη της εξουσίας από τον Σουλεϊμάν της στρατιωτικής κατασκοπείας. Ο Μπαραντέι είναι «φιλελεύθερος» δημοκράτης, χωρίς αντίληψη για την οικονομία και κατανόηση των παραγόντων στη ρίζα της κοινωνικής καταστροφής.  Στρατός και Υπηρεσίες θα μπορούσαν να τον δεχθούν ως εταίρο στη μετάβαση, αν αποδεχθεί τον ηγετικό ρόλο τους. Σε περίπτωση ομαλής μετάβασης και εκλογών, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι θα γίνουν η μεγαλύτερη κοινοβουλευτική δύναμη. Οι ΗΠΑ το αποδέχονται, τους χαρακτηρίζουν «μετριοπαθείς», που σημαίνει ότι έχουν αποδεχθεί την αμερικανική στρατηγική και θα αφήσουν ανενόχλητο το Ισραήλ. Οι ΑΜ είναι πλήρως υπέρ του υπάρχοντος συστήματος «ελεύθερης αγοράς» που εξαρτά απολύτως την Αίγυπτο από το εξωτερικό και έχουν αντιταχθεί στις εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις. Οι Αμςερικανοί θέλουν «πακιστανικό μοντέλο», συνδυασμό πολιτικού Ισλάμ και στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών. Οι ΑΜ μπορεί να δοκιμάσουν να εκτονώσουν τη βάση τους κατά των Κοπτών. Το κίνημα διαμαρτυρίας έχει τις ρίζες του στην αστική νεολαία, ιδίως διπλωματούχους χωρίς δουλειά, που υποστηρίζονται από τμήματα της μορφωμένης μεσαίας τάξης, δημοκράτες. Το νέο καθεστώς θα τους κάνει ορισμένες μικροπαραχωρήσεις, αλλά δεν θα πάει μακριά. Η κατάσταση θα άλλαζε αν επενέβαινε το εργατικό/αγροτικό κίνημα, αλλά δεν φαίνεται πιθανό. Αν και, όσο η οικονομική διαχείριση γίνεται με βάση το «παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης», δεν μπορεί να λυθεί κανένα από τα προβλήματα που οδήγησαν στο κίνημα διαμαρτυρίας.

 

ΙΓΚΝΑΣΙΟ ΡΑΜΟΝΕ, πρώην Διευθυντής της Monde Diplomatique: ‘Ένα αραβικό και ψηφιακό 1848

 

Όποιος διάβαζε τις εφημερίδες μας και άκουγε τις τηλεοράσεις μας θα νόμιζε, μέχρι πρότινος, ότι υπάρχουν δύο δικτατορίες στη Μέση Ανατολή: το Ιράκ του Σαντάμ και το Ιράν. Τώρα, μάθαμε ξαφνικά ότι δύο ακόμα χώρες, που τις αποκαλούσαμε «φίλες» ή «μετριοπαθείς», η Τυνησία του Μπεν ‘Αλι και η Αίγυπτος του Μουμπάρακ, είναι δικτατορίες! Οι εξεγερμένοι μας ανάγκασαν να πετάξουμε τις μάσκες της υποκρισίας μας. Ο Σαρκοζί ανακαλύπτει, με 23 χρόνια καθυστέρηση, την απελπισία που προκαλούσε το μαφιόζικο καθεστώς Μπεν Αλί. Η Σοσιαλιστική Διεθνής διαγράφει Μπεν Αλί και Μουμπάρακ.

Η Δύση ισχυριζόταν ότι υποστήριζε τις δικτατορίες της Νότιας Ευρώπης εναντίον του κομμουνισμού. Μετά στήριξε τις αραβικές δικτατορίες εναντίον του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Οι αραβικές κοινωνίες δίνουν όμως καταπληκτικό μάθημα σε όσους τις περιγράφουν μανιχαϊστικά, είτε ως υποταγμένους δούλους, είτε ως υστερικούς φανατισμένους. Εμφανίστηκαν στις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές, χάρη στην δουλειά του Αλ Τζαζίρα, και τι είδαμε; Λαούς που θέλουν κοινωνική πρόοδο, ουδόλως κατειλημμένους από θρησκευτικό φανατισμό, διψασμένους για ελευθερία, αγανακτισμένους με τη διαφθορά, αηδιασμένους με τις ανισότητες, να απαιτούν δημοκρατία. Μοιάζουν με όλες τις άλλες μοντέρνες, φωτισμένες αστικές κοινωνίες. ‘Όπως υποστηρίζει ο Μουλά Χισάμ Ελ Αλαουί: «Οι διαδηλωτές σε Τύνιδα και Κάιρο δεν έχουν κανένα θρησκευτικό σύμβολο. Πρόκειται για ρήξη γενεών που αρνείται τη θέση της «αραβικής εξαίρεσης»… Οι νέες τεχνολογίες του ‘Ιντερνετ προχωράνε το κίνημα…Προτείνουν νέα εκδοχή της κοινωνίας πολιτών όπου η άρνηση του αυταρχισμού πηγαίνει μαζί με την άρνηση της διαφθοράς»

Τα κοινωνικά ψηφιακά δίκτυα κινητοποιήθηκαν ταχύτατα κλονίζοντας σε χρόνο ρεκόρ τις εξουσίες. Είναι μία από τις σπάνιες φορές που η απελπισία των μαζών επέτρεψε τον θρίαμβο μιας επανάστασης προτού τα κινήματα βρουν την ευκαιρία να ωριμάσουν, αναδεικνύοντας εθνικούς ηγέτες. 

Η κατάρρευση της τυνησιακής δικτατορίας έπεισε τους αραβικούς λαούς ότι τα καθεστώτα τους είναι «χάρτινες τίγρεις». Αυτό εξηγεί την επαναστατική άνοδο σε Ιορδανία, Υεμένη, Αλγερία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Σουδάν και Μαρόκο, όπως στην Ευρώπη του 1848. Το Μαρόκο είναι χώρα πιο διεφθαρμένη από την Τυνησία, με μαφιόζικα κυκλώματα που φτάνουν στο Παλάτι, γενικευμένη πρακτική βασανιστηρίων. Το Παρίσι όμως στηρίζει τον Βασιληά. Οι αρχές του Μαρόκου μετακινούν στρατεύματα σε Ραμπάτ και Καζαμπλάνκα. Στις 29 Ιανουαρίου, ο Βασιληάς του Μαρόκου και οι στενότεροι συνεργάτες του ήρθαν μυστικά στη Γαλλία, να συμβουλευθούν ειδικούς στη διατήρηση της τάξης στο Υπουργείο Εσωτερικών. Ο μαροκινός λαός είναι όμως έτοιμος να ακολουθήσει το παράδειγμα των εξεγερμένων Αράβων εναντίον μιας ακόμα φίλης μας δικτατορίας.

 

* konstantakopoulos.blogspot.com

 

ΠΗΓΗ: Κόσμος του Επενδυτή, 6.2.2011.

Καταργούν τη μοναδική Ελληνική βιβλιοθήκη στα Πομακοχώρια

Κατρακύλα χωρίς σταματημό!

 Του Κεμάλ Φαρζλή

 

Ένα νέο χτύπημα – από μία σειρά μειοδοτικών ενεργειών – δέχονται τα Πομακοχώρια, τη στιγμή που η εκτουρκιστική παρουσία της Άγκυρας διογκώνεται ποσοτικά και ποιοτικά. Αναφερόμαστε στη μοναδική Ελληνική (Ελληνόφωνη) βιβλιοθήκη των Πομακοχωριών της Ξάνθης και της Ροδόπης, η οποία λειτουργεί στο χωριό Μύκη από το 2004, με 7.000 βιβλία.

Η Βιβλιοθήκη δεν αποτελεί μόνο χώρο παράταξης βιβλίων, αλλά έχει αναλάβει πλήθος πρωτοβουλιών στις οποίες συμμετέχουν τα παιδιά της Μύκης, όπως κουκλοθέατρο, μαθήματα ζωγραφικής και άλλες δημιουργικές δραστηριότητες. Μέχρι και τις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη παρουσίασαν τα μικρά Πομακόπουλα. Πολλοί επισκέπτες από άλλες περιοχές της Ελλάδας, έχουν μείνει άφωνοι με το χώρο και τις δράσεις της βιβλιοθήκης, η οποία απασχολεί μόνο μία υπάλληλο και μία καθαρίστρια.

Οι μητέρες του χωριού, παρά την αρχική προπαγάνδα των γενίτσαρων, αγκάλιασαν τη βιβλιοθήκη και πλέον αποτελεί ένα αγαπημένο προορισμό για τα νεαρά Πομακόπουλα.

Ό,τι δεν πέτυχε η Άγκυρα σε όλα τα χρόνια της λειτουργίας της, το κάνει τώρα η Αθήνα. Στα πλαίσια της πολιτικής οικονομικών περικοπών, επίκειται, η κατάργηση του «Οργανισμού Παιδικών και Εφηβικών Βιβλιοθηκών», (μη κερδοσκοπικού Ν.Π.Ι.Δ. ο οποίος χρηματοδοτείται και εποπτεύεται από το Υπουργείο «Εθνικής» Παιδείας) ή, στην καλύτερη περίπτωση, η κατάργηση πολλών βιβλιοθηκών, ώστε από τις 24 εν λειτουργία να απομείνουν 12. Έτσι, και η βιβλιοθήκη της Μύκης, ένα παράθυρο στον κόσμο για τα Πομακόπουλα, κινδυνεύει να κλείσει.

Την ίδια στιγμή, στα Πομακοχώρια οι τουρκικές βιβλιοθήκες αυξάνονται και ενισχύονται με χιλιάδες τουρκικά βιβλία (πρωτίστως εθνικιστικού χαρακτήρα). Πρόσφατα στον Κένταυρο ανοικοδομήθηκε εκ βάθρων νέα Τουρκική βιβλιοθήκη, η οποία εσωτερικά απαστράπτει από πολυτέλεια, αφού διαθέτει αίθουσα σ ύ γ χ ρ ο ν ω ν  π ρ ο δ ι α γ ρ α φ ώ ν, με αναγνωστήριο, υπολογιστές και πάμπολλους τίτλους τουρκικών βιβλίων και φυσικά μόνιμο προσωπικό. Το κόστος ανοικοδόμησης είναι τεράστιο για τα δεδομένα του χωριού. Πού άραγε βρέθηκαν τα χρήματα;

H βιβλιοθήκη έλκει τον μαθητή και δημιουργεί μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα πολυτέλειας, αλλά και συνθήκες (τουρκικής) μάθησης πρωτόγνωρης για την ορεινή περιοχή. Εκτός, από αυτήν λειτουργεί και η βιβλιοθήκη του Εχίνου, η ιδεολογία της οποίας απεικονίζεται στην επιγραφή της. Αν και είναι δημοτική βιβλιοθήκη, φέρει τον τίτλο της και στα …τουρκικά! (βλ. φωτο) 

Απέναντι, λοιπόν, σε αυτήν την πραγματικότητα, η βιβλιοθήκη της Μύκης ήταν το μοναδικό αντίβαρο κοινωνικοποίησης των Πομακόπουλων. Τώρα, που κινδυνεύει με κλείσιμο, η γνώση, σε αυτό το επίπεδο τουλάχιστον (δεν θα μιλήσουμε προς το παρόν για την παρεχόμενη δημόσια ή μειονοτική εκπαίδευση στα Πομακοχώρια), παραχωρείται μονοπωλιακά στην τουρκική βιβλιοθήκη του Κενταύρου και την … Belediye Kütüphanesi του Εχίνου…

Τα Πομακόπουλα θα πάψουν να διαβάζουν Ελληνικά…

Αναρωτιόμαστε: μεγαλοσχήμονα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, όπως ο Ξανθιώτης υπουργός κ. Σωκράτης Ξυνίδης, πάτησαν ποτέ το πόδι τους, στην βιβλιοθήκη, ώστε να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι και να αξιολογήσουν το παραγόμενο έργο; Ποιοι θα κρίνουν τι πραγματικά συμβαίνει; Άνθρωποι που ούτε το κτήριο, όπου στεγάζεται, δεν γνωρίζουν;

Φυσικά, την ίδια στιγμή, θλιβερά μπουλούκια χριστιανών υποψηφίων παντός πολιτικού χρώματος, περιφέρονται από Πομακο-χωρίου εις Πομακο-χωρίον, περιβεβλημένοι με βλακώδη χαμόγελα και εμετική διαχυτικότητα, χωρίς να τους καίγεται καρφί για την ορεινή Ροδόπη, την οποία παραδίδουν αμαχητί στην σφαίρα πολιτικής και πολιτισμικής επιρροής της Άγκυρας.

Αμφιβάλουμε, αν γνωρίζουν καν, τι συμβαίνει εκεί πάνω. Όλοι τους, επιβεβαιώνουν τον Θεμελιώδη Νόμο της Ανθρώπινης Βλακείας (Θ.Ν.Α.Β.), σύμφωνα με τον οποίο οι Βλάκες είναι πιο επικίνδυνοι και από τους Κακοποιούς. Εμείς, θα λέγαμε ότι, στη Θράκη, οι Βλάκες είναι πιο επικίνδυνοι (για την Ελλάδα) ακόμα και από τους Πράκτορες της Άγκυρας… Εκεί, έχουμε φθάσει! Και δεν τελειώσαμε, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας…Η κατρακύλα, που πλέον έχει παραδοθεί εξολοκλήρου, όχι μόνο στον προαναφερθέντα Θ.Ν.Α.Β., αλλά και στο νόμο της βαρύτητας, έχει μέλλον…

Και για να μην παρεξηγηθούμε, είμαστε βέβαιοι ότι οι νοήμονες αναγνώστες της Ζαγάλισα, δεν πληρούν τους όρους του Θ.Ν.Α.Β. και γι’ αυτό θα πιέσουν αυτόβουλα και με σθένος, προς κάθε κατεύθυνση, ώστε να μην κλείσει η Βιβλιοθήκη της Μύκης. Τα μεταξύ μας σχόλια είναι Παντελώς Άχρηστα (Π.Α.), αν δεν μετατραπούν σε πιέσεις προς βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους και κομματικά επιτελεία…

Άρθρο του Κεμάλ Φαρζλή

Η ΕΛΛΗΝΙΣΤΡΙΑ ΡΟΜΙΓΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Απεβίωσε προ μηνός η διαπρεπής Γαλλίδα Ζακλίν ντε Ρομιγύ, η οποία επί εξήντα και πλέον έτη ερεύνησε συστηματικά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, μετέφρασε στη γαλλική τα έργα των Ελλήνων κλασικών συγγραφέων και συνέγραψε σημαντικά έργα σχετικά με το πνεύμα αυτών, από τα οποία αρκετά μεταφράστηκαν και στην ελληνική γλώσσα. Ευτυχώς στην περίπτωσή της δεν μας διέκρινε η γνωστή νεοελληνική αβελτηρία.

Την εκλιπούσα είχε τιμήσει η Ακαδημία Αθηνών υποδεχθείσα αυτήν ως μέλος της, ενώ η Πολιτεία της έδωσε την ελληνική υπηκοότητα το 1995 και την ανακήρυξε πρέσβειρα του ελληνισμού το 2001. Βέβαια ελάχιστα ήταν η Ρομιγύ γνωστή στο ευρύ κοινό της χώρας μας. Οι θέσεις της δεν παρουσίαζαν ενδιαφέρον για τους υπευθύνους των διαύλων, οι οποίοι έχουν στερή την απόφαση να μην αφήσουν ταινία διαφθοράς γυρισμένη στις ΗΠΑ που να μη την προβάλουν προς “τέρψη” και “καλλιέργεια” του Νεοέλληνα!

Η Ρομιγύ δεν είναι το σπανιότατο άνθος της ερήμου. Αρκετοί άλλοι άνθρωποι των γραμμάτων κατά καιρούς, φιλόλογοι, ιστορικοί, αρχαιολόγοι και άλλων ειδικοτήτων έδειξαν απέραντη την αγάπη τους προς τον πολιτισμό και το έργο των προγόνων μας. Το μελέτησαν και το ανέδειξαν ωσάν να ήσαν εκείνοι οι κληρονόμοι τους. Αλλά είναι οι κληρονόμοι τους, σπεύδουν κατά καιρούς να τονίσουν κάποιοι δικοί μας: Ο ελληνικός πολιτισμός ξεπέρασε τα όρια του ελληνισμού και απετέλεσε τη βάση για την ανάπτυξη μετέπειτα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Καυχόμαστε υπέρμετρα γι’ αυτό και συχνά αντιμέτωποι με τις αδυναμίες που καλλιεργήσαμε μέσα μας ξιφουλκούμε κατά των Ευρωπαίων (σαν να μην είμαστε και εμείς τέκνα της ίδια ηπείρου) κραδαίνοντας τις πατρογονικές μας δάφνες και υπενθυμίζοντας τη συνήθη τροφή των “δενδροβίων” προγόνων τους! Ενέργειες για γέλια και για κλάμματα!

Κληρονόμος του αρχαίου ελληνικού πνεύματος υπήρξε η Ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία ή Ρωμανία, η πλέον μακρόχρονη αυτοκρατορία (χιλιετής) στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή επεκράτησε να λέγεται, μετά την πτώση της Βυζάντιο, καθώς δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Το πρώτο που επιδίωξε να αποκομίσει από αυτή την αυτοκρατορία η αναδυόμενη από το σκότος του Μεσαίωνα Δύση ήταν ο τίτλος της, που δεν έπρεπε να θυμίζει την ειρηνική μετάβαση από τη λατινική και ειδωλολατρική Ρώμη στην ελληνική, έστω και με καθυστέρηση τριών αιώνων, και χριστιανική Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη). Γι’ αυτό κάποιος ιστορικός Φράγκος επινόησε τον όρο Βυζάντιο, όνομα που είχε δώσει σε αποικία ο Βύζας ο Μεγαρεύς αιώνες προ Χριστού. Το δεύτερο που επιχειρήθηκε ήταν να αφαιρέσουν από την αυτοκρατορία τους τίτλους κληρονομιάς του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Και πρώτοι ήσαν εκείνοι που, όταν πλέον η αυτοκρατορία υπό τα πλήγματα των εχθρικών στιφών και τα κρίματα των πολιτών της κατέρρεε, έριξαν το σύνθημα για επιστροφή στην πηγή που είχε στερέψει από αιώνες στερέψει. Ως νέοι Ιουλιανοί ήθελαν να απαγορεύσουν στους χριστιανούς Ρωμαίους (Ρωμηούς) την προσπέλαση προς τους θησαυρούς των αρχαίων Ελλήνων αγνοώντας τον αγώνα που έδωσαν οι πατέρες της Εκκλησίας με επικεφαλής τους τρείς Ιεράρχες για την ελευθερία κτήσης της θύραθεν παιδείας. Αγνόησαν το ότι η Άννα η Κομνηνή (12ος αιών) και ο Ευστάθιος, επίσκοπος Θεσσαλονίκης (12ος αιών) στα γραπτά τους άφησαν απτά δείγματα δεξιότητας και στην ομηρική γλώσσα οκτώ ολόκληρους αιώνες μετά τον θεολόγο και ποιητή άγιο Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό. Και καθώς οι Ρωμηοί δεν έδειχναν διάθεση να τους ακολουθήσουν πήραν τον δρόμο για τη Δύση, προκειμένου να προσφέρουν τις διαφωτιστικές τους υπηρεσίες στα παλάτια των ηγεμόνων με το αζημίωτο βέβαια. Και κανένας νεότερος δεν διερωτήθηκε ποτέ: Πού τα βρήκαν εκείνοι τα κείμενα των κλασικών που παρέλαβαν μαζί τους στη Δύση; Ποιοί τα μετέγραφαν και τα ξαναμετέγραφαν υπομονετικά επί δέκα αιώνες; Όχι μόνο δεν προβάλλουν τους ακάματους και ταπεινούς μοναχούς των ορθοδόξων κοινοβίων, αλλά τους περιλούζουν με πλήθος “κοσμητικών” επιθέτων, όπως σκοταδιστές, φανατικούς, εχθρούς της ελεύθερης σκέψης, υπέρμαχους της θεοκρατίας! Και προβάλλουν τους Άραβες ως εκείνους που διέσωσαν κατά τους αιώνες 8^ο-10^ο τα βιβλία των αρχαίων κλασικών. Και δεν αναρωτούνται στο διάστημα που μεσολάβησε (4ος-8ος αιώνες) ποιοι και πού μετέγραφαν τα κείμενα; Ευτυχώς σύγχρονες έρευνες έδειξαν πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι η Ρωμανία επί αιώνες μεταλαμπάδευε εκτός από το ορθόδοξο χριστιανικό πνεύμα και το πνεύμα των αρχαίων κλασικών στη Δύση. Άνθρωποι όπως ο Άγγλος Ράνσιμαν, ο Γάλλος Λεμέρλ και αρκετοί άλλοι αποκαθιστούν με επιμέλεια τη μεγάλη αδικία κατά της Ρωμανίας, την οποία εξύφαναν το επικρατήσαν στη Δύση φραγκικό πνεύμα σε συνεργασία με το Βατικανό, που στην Ανατολή έβλεπε τους μισητούς γι’ αυτό “σχισματικούς”. Όσο για τους Άραβες, όταν μετά από μερικές γενιές αφομοιώθηκαν πλήρως οι εξισλαμισθέντες Ρωμηοί της Μέσης Ανατολής, γνωρίζουμε πόσο ασχολήθηκαν πλέον με τους κλασικούς της αρχαιότητας.

Οι διανοούμενοι στη Δύση επιχειρούσαν κατά τον 15^ο αίώνατην έξοδό τους από την τυραννία, πολιτική και θρησκευτική, των δυνάμεων που κυριαρχούσαν κατά τον Μεσαίωνα. Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα προβαλλόταν εμπρός τους ως το πνεύμα του φωτός και της ελευθερίας. Αγνοούντες το πνεύμα της χριστιανικής Ορθοδοξίας, καθώς το αγνοούσαν και οι φωτιστές τους που εγκατέλειψαν τη Ρωμανία στο ψυχορράγημά της, πίστεψαν πως βρήκαν στα αρχαία κείμενα την ελεύθερη συνείδηση έναντι της πλημμυρισμένης από ενοχές συνείδησης στα πλαίσια του δυτικού χριστιανισμού (Μπέρτραντ Ράσσελ). Ουσιαστικά ο αγώνας δόθηκε σε θρησκευτικό πεδίο, με απώτερο σκοπό την επανεισαγωγή των ελευθερίων ηθών του αρχαίου κόσμου σε μια ανέραστη λόγω του τρόμου της Ιερής εξέτασης κοινωνία. Εδώ έγκειται η τραγική παρεξήγηση του πνεύματος των αρχαίων κλασικών. Όλοι οι μεγάλοι πρόγονοί μας, τραγικοί ποιητές, φιλόσοφοι, στοχαστές και ιστορικοί, αν και έζησαν σε ειδωλολατρική κοινωνία κατάφεραν σαφώς να υπερβούν τις λαϊκές δοξασίες και να αρθούν σε ύψη στοχασμού δυσθεώρητα. Πέρα από την ηθολογία περί του «καλού καγαθού» πολίτη μας προσέφεραν και την αξία του μέτρου επισημαίνοντας τις συνέπειες εκ της υπερβολής (ύβρεως), η οποία επιφέρει την θεία τιμωρία. Φυσικά καθώς αγνοούσαν το πρόσωπο μικρή ήταν η συμβολή τους σε τομείς όπως η φιλανθρωπία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ουσιώδης ελευθερία, η του πνεύματος. Το έλλειμμά τους ανεπλήρωσαν οι πατέρες της Εκκλησίας, πλην όμως τα συγγράμματά τους είχαν περιληφθεί στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων από τους φωτιστές της Δύσης, όταν το Βατικανό συνέτασσε τον Index librorum prohiborum. Έτσι η Δύση έχασε την ευκαιρία να επανέλθει στη σωστή τροχιά. Αποτέλεσμα της άστοχης τάσης προς επάνοδο στο πνεύμα του αρχαίου κόσμου ήταν η σταδιακή μετατόπιση από την κατάφαση προς τον Θεό (Αναγέννηση) στην κριτική στάση έναντι αυτού αρχικά, στην αμφισβήτηση και στην άρνησή του αργότερα (Διαφωτισμός).

Η Δύση γεύτηκε από αιώνες τους πικρούς καρπούς της αποστασίας. Εμείς υπό τον σκληρό ζυγό του Οθωμανού δυνάστη αργήσαμε πολύ να αντιληφθούμε τις κοσμογονικές μεταβολές. Καθώς αισθανθήκαμε κάποτε μειονεκτικά έναντι των φωτισμένων της Δύσης σπεύσαμε να υιοθετήσουμε με ταχύτητα αστραπής, παρά το ράθυμο που εν γένει μας διακρίνει, τις επελθούσες μεταβολές. Με περισσό πάθος στραφήκαμε κατά της πατροπαράδοτης πίστης μας και ρίξαμε το σύνθημα, με ηγέτη τον Κοραή: Εμπρός ολοταχώς προς τα πίσω! Αποτέλεσμα: Ξεχαρβαλώσαμε τη γλώσσα μας! Αγνοούμε το πνεύμα των προγόνων μας, από τα ήθη των οποίων επιλεκτικά υιοθετούμε τον αφροδισιασμό και τον διονυσιασμό! Πολεμήσαμε ως άκρως ενοχλητική τη ρωμηοσύνη και επιχειρήσαμε να ξαναφορέσουμε χλαμύδα! Μήπως το μόνο που πετύχαμε είναι να γίνουμε φαιδροί και περίγελως των πάντων; Τί άραγε να λένε για μας όλοι αυτοί που αγάπησαν και αφιέρωσαν τη ζωή τους στην προβολή του ελληνικού πολιτισμού;   

 

ΕΞΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΣ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

 

Όταν ο Κοραής άλλαζε το όνομα του κράτους της Φραγκίας – που προερχόταν φυσιολογικά από το France – σε Γαλλία και τους κατοίκους του από Φράγκους σε Γάλλους, επιχειρούσε ουσιαστικά να αναβαπτίσει τη δυτική αποικιοκρατία, που σαν τέτοια ήταν οριστικά καταδικασμένη στη συνείδηση του ελληνικού έθνους. 

Έτσι στα χρόνια που κύλησαν, κανείς δεν αναρωτιέται πλέον γιατί και με ποια ετυμολογία ο Φράγκος ονομάζεται πλέον Γάλλος. Αυτή η επιτυχής αναβάπτιση, είναι ένα ελάχιστο δείγμα, ενός ολοκληρωμένου συστήματος αποδόμησης του ελληνικού κόσμου και παρασιτικής πρόσδεσης του στο δυτικό Ιmperium.

Από τότε και μέχρι και σήμερα, κοντά 200 χρόνια «ελεύθερου» εθνικού βίου, το ίδιο αυτό το σύστημα αποδόμησης εμμένει να  «αναβαπτίζει» και να εξωραΐζει κατ’ εξακολούθηση τη δυτική αποικιοκρατία.

Από τότε και μέχρι και σήμερα, η δυτική αποικιοκρατία και κυριαρχία μεταμορφώνεται στη συνείδηση του λαού σε πρότυπο-αιτούμενο υπόδειγμα κοινωνικής ευζωίας και λειτουργικότητας.  Οι έννοιες του εκσυγχρονισμού, του εξορθολογισμού και του εξευρωπαϊσμού, κατέληξαν σήμερα σχεδόν ταυτόσημες. Ανάλογα η «δυστυχία του να είσαι Έλληνας» ορίζεται πλέον ως η απόσταση από τον ζητούμενο εξευρωπαϊσμό. "Εύλογα", κάθε είδους αδυναμία ή έλλειμμα αποδίδεται όχι στο δυτικό αποικιοκρατικό έλεγχο επί του ελλαδικού κράτους, αλλά στην ελληνική κληρονομιά του κράτους και των παραδόσεων του. Κάθε τι ελληνικό καταδικάζεται στη σιωπή και στην αφάνεια ενώ ότι καταφέρνει να επιζήσει υφίσταται μια άνευ προηγουμένου διαστρέβλωση και συκοφάντηση ή  "ακινδυνοποιείται" ως μουσειακό έκθεμα.

Αν όπως ορίζει ο Κίρκεγκαρντ «ο φθόνος είναι κατακερματισμένος θαυμασμός», εδώ ο ορισμός του φθόνου συναντά το πλήρες περιεχόμενο του. Αναφέρω εντελώς ενδεικτικά το διοικητικό σύστημα των κοινοτήτων το οποίο αντλούσε τις πηγές του αδιάλειπτα ήδη από τις αρχαίες αμφικτιονίες και το οποίο συνέτριψε η Βαυαροκρατία στην πρώιμη φάση του ελλαδικού κρατιδίου, για να εγκαθιδρύσει το συγκεντρωτικό μοναρχικό πολίτευμα που εξυπηρετούσε τις αποικιοκρατικές επιδιώξεις της. Το ότι – με άλλα λόγια – η χώρα δεν διαθέτει σήμερα ικανό σύστημα αποκεντρωμένης περιφερειακής ανάπτυξης δεν οφείλεται κατ’ ουδένα τρόπο στην ελληνική κληρονομιά και παράδοση, αλλά ακριβώς στην υποχώρηση και στρέβλωση αυτής της παράδοσης από τους δυτικούς επικυρίαρχους. Είναι δε ακόμη πιο εντυπωσιακό ότι οι δυτικοί υιοθέτησαν για λογαριασμό τους και εφάρμοσαν με ευλάβεια (βλέπε στο παράδειγμα μας τα καντόνια που σχεδίασε ο Καποδίστριας στην Ελβετία), ότι καταδίκασαν και αποδόμησαν με μένος στον ελληνικό χώρο.

Όμως το σύστημα αποδόμησης του ελληνικού κόσμου και παρασιτικής πρόσδεσης του στο δυτικό κοσμοσύστημα έχει και σήμερα τους «άξιους» συνεχιστές και εκπροσώπους του.

Δεκάδες δημοσιογράφοι, καθηγητάδες και διανοούμενοι της δεκάρας, με αναλυτικό ύφος γραφής ανάλογο ενός μαθητή γυμνασίου και ήθος υπάκουου υπαλληλίσκου, καταγγέλλουν τον Τόπο και την Πατρίδα, το Λαό και το Έθνος, την Ιστορία και την Κληρονομιά, το μεδούλι του τρόπου μας, ως υπεύθυνους για τη χρεωκοπία. Ως υπεύθυνους δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Ακόμη και η φοροαποφυγή ερμηνεύεται ως κληρονομιά μιας στρεβλής αντίληψης της σχέσης πολίτη-κράτους που αποδίδεται στις έξεις που δημιούργησε η οθωμανική τυρρανία. Κουβέντα για τη σπάταλη και διεφθαρμένη πολιτική τάξη, κουβέντα για την αυτονόμηση των εσόδων του κράτους που κατανέμονται άσχετα με την ίδια την κοινωνία και τις ανάγκες της. Κουβέντα για την φοροδιαφυγή στην εσπερία ή μήπως είναι ελληνικό φαινόμενο; Κουβέντα για το ενδεχόμενο η φοροδιαφυγή να αποτελεί – ίσως και – οιωνεί πράξη εθνικής αντίστασης, αφού στερεί από τους διαχειριστές του συστήματος την οικονομική δυνατότητα να παραδώσουν τους πόρους της κοινωνίας στους διεθνείς πάτρωνες τους.

Αντίθετα, αυτοί οι ίδιοι οι απολογητές της υποταγής του τόπου, έχουν ενιαία στάση και στα υπόλοιπα θέματα που αφορούν στην εξυπηρέτηση των ευρύτερων συμφερόντων της δύσης. Οι ίδιοι άνθρωποι που υπερασπίστηκαν το διαλυτικό σχέδιο Ανάν, υπερασπίστηκαν επίσης τους βομβαρδισμούς στη Σερβία και την εισβολή στο Ιράκ. Οι ίδιοι που υπερασπίστηκαν τον σημιτικό εξευρωπαϊσμό/εκσυγχρονισμό, δηλαδή την ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση της χώρας από το ευρωπαϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο, οι ίδιοι υπερασπίστηκαν τη Μαδρίτη και την τραγωδία των Ιμίων, οι ίδιοι υπερασπίστηκαν την παράδοση του Οτσαλάν αλλά και τη διεξαγωγή της αθλιότητας των Ολυμπιακών αγώνων. Φανατικοί του νεοφιλελεύθερου Θατσερισμού παλιότερα, έγιναν αργότερα υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Κλίντον  και του μανιχαϊσμού του Μπους, ενώ μόλις πρόσφατα ανακάλυψαν και το λευκό πουκάμισο της αλλαγής του προέδρου Ομπάμα.  Οι ίδιοι κατακεραυνώνουν τον κάθε υπαλληλίσκο ως υπεύθυνο της χρεωκοπίας του σήμερα. Και καθόλου τυχαία, οι ίδιοι υποστηρίζουν τη στρέβλωση της σύγχρονης Ιστορίας μας με τους «συνωστισμούς» στη Σμύρνη και την «προσάρτηση» των νησιών του Αιγαίου. Και επίσης καθόλου τυχαία, οι ίδιοι υποστηρίζουν την προώθηση της ελληνοτουρκικής φιλίας, με την στρατηγική του κατευνασμού, των κοινών επιχειρήσεων και των συνεχών παραχωρήσεων και υποχωρήσεων.

Πίσω απ’ το «μαζί τα φάγαμε», «καταναλώνουμε περισσότερο απ’ ότι παράγουμε», «ας έρθει η τρόικα να μας σώσει αφού δεν μπορούμε μόνοι μας», «φταίει η ελληνική δημοσιουπαλληλία», «φταίει η φοροδιαφυγή του τάδε ψιλικατζή», «φταίει το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας»  και τόσα άλλα στερεότυπα, αυτό που μεθοδικά υποκρύπτεται είναι η πραγματική αιτία του ελληνικού προβλήματος. Και αυτή δεν είναι άλλη από την βίαια πρόσδεση της χώρας στη Δύση και μάλιστα ως παρασιτική της απόφυση. Ως εξάρτημα ενός ιμπέριουμ.

Για την κατάντια του τόπου δεν φταίει το έλλειμμα ευρωπαϊσμού και εξορθολογισμού, αλλά το πλεόνασμα της εξάρτησης από τη Δύση.

Άρα, όποιος αποδίδει την σημερινή τραγωδία του τόπου στην απόσταση του από τη Δύση, επιδιώκει ουσιαστικά και συνειδητά να αποκλείσει την πιθανότητα μιας εθνικής αφύπνισης που θα οδηγούσε στην διεκδίκηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και στην ολοκλήρωση του ’21. Όποιος αποδίδει το ελληνικό πρόβλημα στην απόσταση του κράτους και της κοινωνίας μας από τη Δύση, επιδιώκει ουσιαστικά την διαιώνιση της εθνικής εξάρτησης από το δυτικό κοσμοσύστημα.

Το να αυτομαστιγωνόμαστε γιατί δεν έχουμε γίνει ακόμη «εφάμμιλοι των καλυτέρων ευρωπαϊκών», είναι σαν να απαιτούμε από ένα όργανο σαν την σκωληκοειδή απόφυση να γίνει καρδιά ή πνεύμονας.  Και γνωρίζουν πολύ καλά όσοι «διαμαρτύρονται» για κάτι τέτοιο, ότι αυτό είναι ανέφικτο. «Διαμαρτύρονται» μόνο για να μην γίνει αντιληπτή αυτή η πραγματικότητα. Για να αποκρύψουν σαν νέοι σταυροφόροι-μισθοφόροι την πραγματική αιτία του ελληνικού προβλήματος. Να μην συνειδητοποιήσει ποτέ η απόφυση, τον πραγματικό της παρασιτικό ρόλο.

Γι’ αυτό, η μόνη μας ελπίδα είναι – κόντρα στην κρατικοδίαιτη και εξωνημένη διανόηση – να αποκατασταθεί στα ίδια τα μάτια μας ο ελληνικός κόσμος και να αποκτήσει ο τόπος μας τη δική του σάρκα, δίχως να είναι απόφυση κανενός. Πρέπει ο τρόπος μας να σαρκωθεί ξανά σε τούτα τα βράχια, αφού πετάξει πρώτα από πάνω του το στενό πανωφόρι που του φόρεσαν με το ζόρι οι ντόπιοι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής τυραννίας του χρήματος και της ευκολίας.

 

* O Αντώνης Ανδρουλιδάκης είναι  Οικονομολόγος, antonisandroulidakis@gmail.com

 

22.01.11        

Εμείς και το Ισλάμ

 

Του Βλαση Aγτζιδη*

 

Οι ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις έφεραν ξαφνικά την ελλαδική κοινωνία μπροστά σε πρωτοφανείς αλλαγές και προκάλεσαν μια ιδιαίτερη αμηχανία που από πολλούς ερμηνεύτηκε ως δυσανεξία. Αυτό κυρίως φαίνεται στην περίπτωση των πολυάριθμων μουσουλμάνων που ξαφνικά τα τελευταία χρόνια «γέμισαν» το αθηναϊκό τοπίο. H Ελλάδα έχει ήδη μετατραπεί σε αποθήκη «λαθραίων» ανθρώπων και ψυχών με την υπογραφή της Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ (2003) και τη σχετική αδιαφορία των Δυτικών μας συμμάχων. H Ελλάδα είναι πλέον και με την υπογραφή της, το buffer state της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ελλαδική κοινωνία, που για γενιές συγκροτήθηκε μονοεθνικά, κλήθηκε ερήμην της να συμφιλιωθεί με τις νέες συνθήκες. Φαίνεται ότι δεν δέχεται εύκολα την αλλαγή, όπου τώρα πια σ’ αυτήν συμπεριλαμβάνονται γυναίκες με μαντίλες, αν όχι και αρσενικοί σύζυγοι συνοδευόμενοι από, περισσότερες της μιας, συζύγους.

Το φαινόμενο είναι πολυσύνθετο και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με αφορισμούς. Είναι ένα ζήτημα που έχει δύο πλευρές. Η πρώτη συνδέεται με την ύπαρξη μιας παλαιάς και αναγνωρισμένης μουσουλμανικής μειονότητας που απαρτίζεται από Τούρκους, Πομάκους και Ρομά. Η θρησκευτική αυτή μειονότητα καλύπτεται από τη Συνθήκη της Λωζάννης και χαίρει απόλυτου θρησκευτικού σεβασμού. Η δεύτερη σχετίζεται με την πρόσφατη μουσουλμανική μετανάστευση από χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου (αραβικές, Ιράν, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Μπανγκλαντές). Αυτό είναι ένα φαινόμενο σε εξέλιξη που ακόμα βρίσκεται στην αρχή του.

Τα ζητήματα που προκύπτουν εντάσσονται με δύο διαφορετικούς άξονες:

α) Την ιδεολογική αντίληψη των Ελλήνων για το ισλάμ και

β) την κοινωνική αλλαγή που προκαλείται με την έλευση των μουσουλμανικών πληθυσμών.

Η Ελλάδα έγινε έθνος-κράτος με μια εξέγερση των απόκληρων χριστιανών, καθοδηγούμενων από Διαφωτιστές, ενάντια σε μια ισλαμική απολυταρχική αυτοκρατορία, η οποία αποδέχονταν τους Λαούς της Βίβλου (χριστιανούς και Εβραίους) μόνο για λόγους φορολογικής απομύζησης και δεν τους αναγνώριζε το δικαίωμα του πολίτη.

Ιστορικά, το Ισλάμ επεκτάθηκε στον ελληνο-ορθόδοξο κόσμο μέσω της κυρίαρχης τουρκικής εκδοχής, στερώντας του χώρο και εξισλαμίζοντας πληθυσμούς. Δηλαδή, η σχέση των σύγχρονων Ελλήνων – οι οποίοι αποτελούν μετεξέλιξη των παλιών Ρωμιών στην εποχή της νεωτερικότητας – με το Ισλάμ εμπεριέχει το τραύμα.

Οι πρόσφατες γενοκτονίες (1914-1923) που διεπράχθησαν από τον τουρκικό εθνικισμό κατά των χριστιανικών κοινοτήτων της νεοτουρκικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων της Ανατολής), έγιναν στο όνομα του Ισλάμ. Ακόμα και ο αντικληρικαλιστής Μουσταφά Κεμάλ, θα κηρύξει την περίοδο 1919-1922 Τζιχάντ (ιερό μουσουλμανικό πόλεμο) «κατά των απίστων» για να αντιμετωπίσει τον ελληνικό στρατό που είχε αποβιβαστεί στη Σμύρνη, τους Πόντιους αντάρτες στον Βορρά και τους Αρμενίους στο μέτωπο του Καυκάσου. Και να επιλύσει οριστικά το εθνικό ζήτημα της Αυτοκρατορίας με την «Τελική Λύση» της εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών.

Επίσης, και το πογκρόμ του ’55 στην Πόλη έγινε με θρησκευτικούς όρους, όπου οι πιστοί λούμπεν μουσουλμάνοι προκάλεσαν τη Νύχτα των Κρυστάλλων εις βάρος της ελληνικής, αρμενικής και εβραϊκής μειονότητας.

Οι κοινωνικές συνθήκες είναι αυτές που δημιουργούν το πρόσφορο έδαφος για να ανθήσουν ιδεολογίες αποκλεισμού και ειδικά στα φτωχότερα στρώματα.

Η έλευση, με τον χαοτικό τρόπο που γνωρίζουμε, ενός ακμαίου νεαρού πληθυσμού – σε μεγάλο βαθμό μουσουλμανικού – σαφώς περιθωριοποιεί τα φτωχά ελληνικά στρώματα, τα οποία στην περίοδο κρίσης που διανύουμε εξαθλιώνονται με ταχύτατους ρυθμούς. Οι νέοι μετανάστες είναι διατεθειμένοι να ξεπουλήσουν την εργατική τους δύναμη πολύ φθηνότερα και χωρίς πολλές απαιτήσεις. Κάτι που η εργατική παράδοση των δυτικών χωρών δεν το επιτρέπει. Άρα, αντικειμενικά λειτουργούν ως ανταγωνιστές στο πεδίο της εργασίας. Σε εποχές που οι εργασιακές ευκαιρίες μειώνονται, αυτό δημιουργεί περισσότερες τριβές και εντάσεις. Το τελευταίο δεδομένο είναι και το πλέον επικίνδυνο, που ευνοεί τη διάδοση των ακροδεξιών απόψεων σε εργατικά στρώματα και δεν αντιμετωπίζεται βέβαια με τις ηθικιστικές κραυγές της Αριστεράς μας.

Νομίζω ότι βαθμιαία και ειδικά όταν καταλαγιάσει η μεγάλη αναταραχή που ζούμε και αποκτήσει ο χώρος μια καινούργια κοινωνική ισορροπία, θα αποκτήσει ο παραδοσιακός κάτοικος της Ελλάδας εκείνη την απαραίτητη εμπειρία που θα τον κάνει περισσότερο ανεκτικό. Όμως μπορεί η οικονομική κατάρρευση να τον οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη απελπισία και στροφή προς την ασφάλεια του συνηθισμένου…

 

* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός.

 

ΠΗΓΗ: Hμερομηνία δημοσίευσης: 06-01-11, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_06/01/2011_427703

Η προέλευση του εθνωνύμου Πομάκος

 

Περσικές ρίζες. Μια νέα γλωσσολογική προσέγγιση

 

Του Αλή Καρδούχου*

 

Είναι γνωστό ότι η λέξη Πομάκος συναντάται για πρώτη φορά στις αρχές του 19ου αι. χωρίς μέχρι σήμερα να έχει δοθεί μία οριστική εξήγηση για την προέλευσή της. Φαίνεται ότι ο πρώτος που χρησιμοποίησε τη λέξη ήταν ο Γάλλος περιηγητής Ami Boue το 1838.

Προγενέστερα του Ami Boue, σε Ελληνικό λεξικό του 1812 δεν υπάρχει το λήμμα Πομάκος (Δ. Αλεξανδρίδου. Λεξικόν Τουρκογραικικόν. Εν Βιέννη 1812). Αντίθετα, στα τέλη του ίδιου αιώνα στο περίφημο λεξικό του Ι. Χλωρού, βλέπουμε: Η λέξη «Πομάκος» = Pomak ον. κ. Πομάκος, ο εκ της Βουλγαρικής φυλής των Πομάκων (Ι. Χλωρού. Λεξικόν Τουρκο-Ελληνικόν. Εν Κωνσταντινούπολει 1899). Η εκδοχή αυτή απηχεί τις αντιλήψεις της εποχής του Βουλγαρικού εθνικισμού.

 Αναφορικά με την ετυμολογία της λέξης στο επίσημο Λεξικό του Ίδρύματος Τουρκικής Γλώσσας (Türk Dil Kurumu, Ankara 2005) δεν αναφέρει τίποτε παρά μόνο ότι οι Πομάκοι είναι: «Τoυρκομουσουλμανική κοινότητα που μιλάει Βουλγάρικα και ζει στη Ρούμελη». Από Ελληνικής πλευράς το λεξικό Μπαμπινιώτη, αναφέρει: Πομάκος (ο), Πομάκα (η) αυτός που ανήκει στη Βουλγαρόφωνη μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης ΕΤΥΜ. Μεταφορά του γερμ. Pomaken, πιθ. Βουλγ. Προελ.) ( Λεξικόν της νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002).

Κατά τη γνώμη μας η λέξη προέρχεται από την τουρκική λέξη yamak (διαβάζεται: γιαμάκ). Και σήμερα στα τούρκικα γιαμάκ σημαίνει: 1.βοηθός, πλησίασμα, 2.μπαλωμα (το πλησιάζον κομμάτι που ενσωματώνεται σε ξένο σώμα). Σεβάν Νισανιάν (Sevan Nisanyan, Sözlerin Soy Ağacı, İstanbul 2009).

Για την ίδια λέξη στο Λεξικό του Ίδρύματος Τουρκικής Γλώσσας, διαβάζουμε: Υamak: 1. Ο άνδρας που είναι βοηθός σε μια δουλειά. 2. ο υποψήφιος πυροβολητής και βομβιστής στο τάγμα των Γενιτσάρων. 3. το άτομο που κάνει τα θελήματα του αφεντικού του (δηλ. πιστός και τυφλός βοηθός). Πιστεύουμε ότι η λάθος ανάγνωση της λέξης γιαμάκ στα οθωμανικά χειρόγραφα (συχνό φαινόμενο για πολλες λέξεις), έδωσε τον τύπο Πομάκ.

Στο οθωμανικό χειρόγραφο είναι πιθανότατο να διαβάσει κάποιος το αρχικό γιε  (ې) της λέξης γιαμάκ, ως πε (پ), αλλά και το αντίστροφο. Αντίστοιχο φαινόμενο είχαμε στην Περσική λέξη πεγιά (PΕΥΑ) η οποία στα οθωμανικά πέρασε ως γιαγιά (YAYA=πεζός). Η σύγχυση στο χειρόγραφο προέρχεται συνήθως από τις δυσανάγνωστες «τελίτσες» που μπαίνουν κάτω ή πάνω από τα αραβoπερσικά γράμματα.

 

PΟΜΑΚ قموپ  ΥΑΜΑΚ قماې

 

Έτσι μπορεί το «Υ» να διαβαστεί και «Π». Η ρίζα ΥΑ- πιθανότατα προέρχεται από την περσική ΥΑ-R που σημαίνει βοηθός, ο φίλος. Άλλωστε και στην σύγχρονη Τουρκική το γιαρντίμ ετμέκ σημαίνει βοηθώ. Τα σύνθετα ρήματα της τουρκικής δεν έχουν τουρκική προέλευση π.χ. τεσεκιούρ ετμέκ (ευχαριστώ). Λαμβάνοντας υπόψιν την σημασία της λέξης Πομάκος ως βοηθός (βλ. Λεξικό Ι. Χλωρού κ.λπ.) και συνδυάζοντάς την με το ζήτημα της λανθασμένης ανάγνωσης της λέξης γιαμάκ στα οθωμανικά, προτείνουμε τη προέλευση της λέξης Πομάκ, από την λέξη γιαμάκ, η οποία χρησιμοποιείται σήμερα στην τουρκική γλώσσα, αλλά έχει ρίζες στην Περσική.

 

Άρθρο του Αλή Καρδούχου (τεύχος 46, Οκτώβριος 2010)

 

 

* Ο Αλή Καρδούχος είναι ιστορικός και συγγραφέας

 

 

ΠΗΓΗ: http://www.zagalisa.gr/content/i-proeleysi-toy-ethnonymoy-pomakos

Ο νέος πρέσβης της Τουρκίας στην κυβέρνηση της Τρόϊκας στην Ελλάδα

φέρει το όνομα: Γιώργος Παπανδρέου

 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη*

 

 

 

              Αν εθελούσια δε γονατίσεις,

ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν

                                                                                                                                                                                              Βάσος Λυσσαρίδης

 

Στις 7 Ιανουαρίου θα γίνει στο Ερζερούμ (Θεοδοσιούπολη) της Ανατολικής Τουρκίας η ετήσια συνάντηση εξωτερικής πολιτικής που οργάνωσε το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας. Στη συνάντηση αυτή θα παραβρεθούν πάνω από διακόσιοι διπλωμάτες της Τουρκίας απ’ όλο τον κόσμο. 

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι ο τόπος. Γιατί άραγε επιλέχτηκε το Ερζερούμ; Είναι τυχαίο ή έχει κάποια σκοπιμότητα;

Αν κρίνουμε από τον τόπο της προηγούμενης συνάντησης, τότε μπορούμε και για το Ερζερούμ να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα.

Το Μαρντίν, όπου έγινε η προηγούμενη συνάντηση,   είναι πόλη, κέντρο των Ασσυρίων, των οποίων η αγνοημένη γενοκτονία από το τουρκικό κράτος το 1915, εκτυλίσσεται μέχρι τις μέρες μας. Το Μαρντίν λοιπόν συμβολίζει τη σφαγή των Ασσυρίων από τους Νεότουρκους και τον Κεμάλ.

Η επιλογή του Ερζερούμ από την άλλη συμβολίζει τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων. Στο Ερζερούμ έγινε η μεγαλύτερη σφαγή των Αρμενίων και το Ερζερούμ αποτελούσε το μεγαλύτερο κέντρο συγκέντρωσης των ταγμάτων εργασίας, για την εξόντωση των Ποντίων.

Τέλος το Ερζερούμ συμβολίζει την ήττα του Ομοσπονδιακού ποντιακού- αρμενικού κράτους από τον Μουσταφά Κεμάλ το 1920.

Η επιλογή λοιπόν, κατά την άποψή μου, δεν είναι τυχαία.

Όσον αφορά τα θέματα που θα συζητηθούν επίσημα δεν πρόκειται να είναι άλλα, απ’ αυτά που ανέπτυξε ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας κ. Νταβούτογλου στο Μερντίν, δηλαδή η ευεργετική επίδραση από πολιτισμικής, οικονομικής και πολιτικής πλευράς του Νεό – Οθωμανισμού, όπως την εξέθεσε ο ίδιος εκεί. Απλώς στην περίπτωση του Ερζερούμ θα αναπτυχθούν και θα αναλυθούν προς όφελος της Τουρκίας οι καινούργιες προκλήσεις και ευκαιρίες, όπως αυτή της Ελλάδας, με την παρουσία του κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Με αυτή την έννοια καλό είναι να κάνουμε γνωστή στην ελληνική κοινή γνώμη τις προθέσεις και τους γενικότερους στρατηγικούς προσανατολισμούς της γείτονος, γύρο από το στρατηγικό βάθος του Νέο -Οθωμανισμού, δια στόματος Νταβούτογλου.

Οι επισημάνσεις προέρχονται από το Infognomonpolitics και τα σημαντικότερα σημεία είναι τα ακόλουθα.

«Κατά το συνέδριο των πρέσβεων του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών ο κ. Αχμέτ Νταβούτογλου έδωσε μία περιγραφή του Νεοοθωμανισμού ως ιστορικού πλαισίου και ως ιστορικής αναγκαιότητας…

Πρόκειται για την εξιδανίκευση και τη μεταφυσική δικαίωση της τουρκικής παρουσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίες παρουσιάζονται ως αναπόφευκτοι και σταθεροί ιστορικοί παράγοντες, αλλά και προτείνονται ως θετικά πρότυπα για τον μελλοντικό κόσμο…

Ο κ. Νταβούτογλου αναπτύσσει με τον αέρα του διανοούμενου την αντίληψη της οθωμανικής παρουσίας, ως ρυθμιστικού και αναγκαίου παράγοντα της ιστορικής διαδικασίας όλης της Εγγύς Ανατολής.

Παρουσιάζεται μία ειδυλλιακή εικόνα της Τουρκίας ως εξισορροποιητικού παράγοντα, ο οποίος είναι απαραίτητος για τη συμβίωση και την ανάπτυξη των λαών της περιοχής. Ο κ. Νταβούτογλου…προσπαθεί να εξωραΐσει την καταπιεστική Οθωμανική Αυτοκρατορία, της οποίας η κατακτητική ύπαρξη αποσκοπούσε στην υποταγή και στην ανελέητη εκμετάλλευση των λαών της Εγγύς Ανατολής.

Αυθαίρετα, αλλά με μεγάλη σιγουριά και πειστική αυτοπεποίθηση, ο κ. Νταβούτογλου ομιλεί για ένα ιστορικό βάθος, στο οποίο η Τουρκία έχει συστατικό ρόλο. Ο λόγος του φιλοδοξεί να έχει διανοητική και φιλοσοφική βαρύτητα. Προικίζεται έτσι η Τουρκία με μια αρχαία παράδοση, η οποία κατά τα λεγόμενα του κ. Νταβούτογλου είναι θεμελιώδης για την οθωμανική κουλτούρα.

Εδώ ο κ. Νταβούτογλου συναντά με επιστημονικοφανή τρόπο την ‘ηλιακή θεωρία’ του Κεμάλ Ατατούρκ, κατά την οποία οι Τούρκοι αποτελούν το γενεσιουργό έθνος της παγκόσμιας ιστορίας.

Απερίφραστα ο κ. Νταβούτογλου δηλώνει ότι στοχεύει στο να καταστήσει την Τουρκία κεντρικό πόλο όλων των πολιτισμών της Εγγύς Ανατολής. Η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση παραλληλίζεται με την pax Ottomanica, ενώ προτείνεται ένας αόριστος οικουμενισμός που φορέας του θα είναι η σύγχρονη Τουρκία. Γίνεται λόγος για κάποιο «συμπατριωτισμό» λαών που μοιράζονται την ίδια ιστορία, που εμείς υποθέτουμε ότι θα προϋποθέτει την πρωτοκαθεδρία της Τουρκίας. Ο κόσμος κατά τον κ. Νταβούτογλου χρειάζεται μία νέα τάξη και μια ενοποιητική ταυτότητα. Φυσικά αυτή την τάξη θα την επιβάλει η Τουρκία ως δημιουργός μάλιστα μιας ενοποιητικής ταυτότητας, που δεν θα είναι άλλη από την πρόσφατα δημιουργημένη τουρκική ταυτότητα. Έτσι, με ένα καθαρά οργουελλιανό double think η Τουρκία εκπροσωπεί τους πάντες. Είναι και αρχαία, είναι και ευρωπαϊκή, είναι και ασιατική στα πλαίσια μιας ολότητας, αφού η ίδια είναι «συμμετοχική» και «δεκτική», τόσο ώστε να απολαμβάνει καθολική αποδοχή στην «ενοποίηση» που επιχειρεί. Η ενοποίηση αυτή περιλαμβάνει συγκεκριμένες χώρες, όπως η Υεμένη, η Συρία, το Ιράκ, η Κροατία και η Βοσνία. Γίνεται αναφορά σε μια νέα τάξη στα Βαλκάνια, η οποία θα είναι οικουμενική και θα βασίζεται φυσικά στην Τουρκία. Η Ελλάδα επιμελώς αποσιωπάται, αν και στο τέλος η παντουρκική θύελλα δεν ξεχνά να συμπεριλάβει και τον ελληνικό πολιτισμό σαν στοιχείο «μιας χώρας που εμπεριέχει κάθε είδους παρελθόντα της ιστορίας της ανθρωπότητας». Υποθέτουμε ότι ο κ. Νταβούτογλου επιφυλάσσει στην Ελλάδα τον ρόλο δορυφόρου». [1]

Σαφέστατα ο κύριος Γιώργος Παπανδρέου, έχει στόχο να μας υπαγάγει ως δορυφόρο στον Νέο- Οθωμανισμό, σύμφωνα με τα κελεύσματα των «άσπονδων ατλαντικών και υπερατλαντικών φίλων μας». [2]

Ως «Υπουργός Εξωτερικών της Τρόικας», πάει να πάρει τις νέες εντολές και να δώσει τα διαπιστευτήρια της υποτέλειας στον Ερντογάν και τους άλλους Τούρκους συναδέλφους του. Η παρουσία του εκεί δεν έχει κανένα άλλο νόημα, εκτός από την υποχώρηση της Ελλάδας σε θέματα που άπτονται της εθνικής ανεξαρτησίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας.

Τα σημάδια είναι πολύ ανησυχητικά, αν λάβουμε υπόψη μας ότι θέλει να δημιουργήσει, στα πλαίσια της παγκόσμιας διακυβέρνησης που προπαγανδίζει, μια παγκοσμιοποιημένη πολυπολιτισμική και πολυεθνική Ελλάδα.

«Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το έγκλημα», όπως τονίζει ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης, «αφού περί εγκλήματος πρόκειται. Γιατί οι δικοί μας πολιτικοί κρύβουν πίσω από τη θεωρία του ‘εκσυγχρονισμού’ την έμφυτη πνευματική και πολιτική τους υποταγή στην αμερικανική πολιτική, ευελπιστώντας να εξασφαλίσουν το αναγκαίο, για την πολιτική τους καριέρα, πιστοποιητικό καλής διαγωγής». [3]

Αυτούς τους πολιτικούς, αλλά και τους λαούς που του ανέχονται, φωτογραφίζει ο κ. Νταβούτογλου, όταν λέει: «Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση, δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα». [4]

Θα συμπλήρωνα στα λεγόμενα του κ. Μαρκεζίνη ότι τέτοια διαπιστευτήρια χρειάζονται οι δικοί μας πολιτικοί, προεξάρχοντος του κ. Γιώργου Παπανδρέου, όχι μόνο από την Αμερική, αλλά και από την Τουρκία. Γι’ αυτό και η παρουσία του στο Ερζερούμ.

Αθήνα, 31.12.2010

 

* O Δαμιανός Βασιλειάδης είναι εκπαιδευτικός.                                                                                                

Σημειώσεις:

 

[1] http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/blog–post_3552.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0gRFuLIMG

[2] Δεν γνωρίζει ωστόσο ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει τεράστια εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, ένα από τα οποία προέκυψε προσφάτως και έχει σχέση με το διαμελισμό της από τους Κούρδους. Είναι όμως θέμα μιας άλλης ανάλυσης. Προκαταβολικά όμως θέλουμε να πούμε ότι η Τουρκία είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μόνο οι Έλληνες πολιτικοί λόγω υποτέλειας δεν θέλουν να το καταλάβουν.

[3] Βλ. Βασίλειος Μαρκεζίνης, Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2010λ, σ. 277. Για περισσότερα σχετικά με την επίσκεψη βλ. και μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της επίσκεψης και της σημασίας της από τον δημοσιογράφο Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο στο τελευταίο φύλλο του περιοδικού «Επίκαιρα», 30.12.2010.

[4] Βλ. Βασίλειος Μαρκεζίνης, Μια νέα…, ό.π., σ. 279.