Από το τελευταίο έπος στον εθνομηδενισμό 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η Κύπρος πωλήθηκε το 1878 από τον σουλτάνο στους Άγγλους σε ένδειξη ευαρέσκειας για τη στάση της κραταιάς όσο και άθλιας τότε αυτοκρατορίας κατά το συνέδριο του Βερολίνου, οι αποφάσεις του οποίου απέτρεψαν την εκτόπιση των Οθωμανών από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και η Ελλάδα φάνηκε τότε να επωφελείται, αφού απετράπη η δημιουργία της μεγάλης Βουλγαρίας. Θα κέρδιζε όμως πολλαπλάσια, αν τον θρόνο του βασιλείου της δεν κατείχε πειθήνιο όργανο της βρετανικής πολιτικής, ο Γεώργιος Α΄, ο οποίος δεν αποδέχθηκε τη ρωσική πρόταση για την από κοινού κήρυξη του πολέμου κατά της Τουρκίας.

Κύλισαν τα χρόνια έγιναν πόλεμοι και πόλεμοι και έφθασε η ώρα που οι αυτοκρατορίες των νεοτέρων χρόνων κατέρρευσαν. Πρώτη κατά σειρά η οθωμανική. Τότε οι άπληστοι για ενεργειακούς πόρους δυτικοί βρήκαν την Ελλάδα ως την πλέον πρόσφορη προς εξυπηρέτηση των σχεδίων της. Ζήτησαν να αποβιβάσει στρατεύματα στις ακτές της Μικράς Ασίας, προκειμένου να επιβλέψει τον αφοπλισμό του οθωμανικού στρατού, ενός από τους ηττημένους του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Και εμείς ξεσηκωθήκαμε για την πραγμάτωση του πόθου της απελευθέρωσης των υποδούλων αδελφών μας χωρίς συναίσθηση των καταστάσεων: Τα τραύματα από τους απελευθερωτικούς πολέμους των ετών 1912-1913, τη βαθειά πληγή από τον εθνικό διχασμό εξ αιτίας ηγετών στην υπηρεσία των ξένων συμφερόντων, πληγή που ακόμη έχασκε, την αναξιοπιστία των “συμμάχων” και τα ιδιάζοντα συμφέροντά τους. Και υποστήκαμε την μεγαλύτερη συμφορά κατά την μακρόχρονη ιστορία του Γένους. Εκθεμελιώσαμε τον μικρασιατικό ελληνισμό από τις εστίες του τριών χιλιάδων ετών!

Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από τον αγώνα για την ενσωμάτωση του πλήθους των προσφύγων και κηρύχθηκε νέος πόλεμος που προκάλεσε η ταπεινωμένη από τον πρώτο Γερμανία. Ματώσαμε για μία ακόμη φορά υπέρ το δέον. Ματώσαμε και στην Κρήτη, όταν η χώρα μας είχε πλέον συνθηκολογήσει, για να δώσουμε στους Άγγλους τον χρόνο να ετοιμάσουν την άμυνα στο αφρικανικό μέτωπο. Και υποστήκαμε τα πάνδεινα από τους ωμοφάγους κατακτητές, που σήμερα ξανάρχονται ως θριαμβευτές να σύρουν την πατρίδα μας πίσω από το άρμα της οικονομικής ευρωστίας τους έχοντας λησμονήσει τις οφειλές τους όχι για τις ανθρώπινες ζωές που οι κλινικά σαδιστές στρατιωτικοί τους αφαίρεσαν από αμάχους, αλλά από το κατοχικό δάνειο και τον χρυσό που άρπαξαν με την υποδούλωση της χώρας μας.

Από το στρατόπεδο των νικητών μας είχαν δοθεί τότε πολλές υποσχέσεις. Η Βόρειος Ήπειρος και η Κύπρος θα ενσωματώνονταν στον εθνικό κορμό. Την πρώτη μας τη στέρησε ο “πατερούλης” Στάλιν, την άλλη οι άθλιοι αποικιοκράτες Άγγλοι, διότι δεν ήθελαν να απωλέσουν τόσο σημαντική βάση στον νευραλγικό χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Και για να μας αποδυναμώσουν προκάλεσαν τον εμφύλιο, γνωρίζοντας και την αρρωστημένη προδιάθεσή μας για εμφύλιες συρράξεις. Και καθώς η αυτοκρατορία τους κατέρρεε μας παρέδωσαν στην ανερχόμενη υπαρατλαντική δύναμη, η οποία ανέλαβε να μας θέσει υπό την ασπίδα “προστασίας” της, καθώς διατρέχαμε κινδύνους από τη γειτνίαση με τον κομμουνιστικό κόσμο. Μας έσυραν στο άντρο του ΝΑΤΟ, γευθήκαμε τις οδυνηρές συνέπειες του εμφυλίου επί δεκαετίες και απωλέσαμε οριστικά το δικαίωμα να ασκούμε εξωτερική πολιτική. Σιωπήσαμε κατ΄ εντολή τους, όταν ο Τίτο καλλιέργησε στους γείτονές μας το ιδεολόγημα περί Μακεδονίας, σιωπήσαμε, όταν οι Τούρκοι “σύμμαχοί” μας έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο του αφανισμού του ελληνικού πληθυσμού στην Ίμβρο και στην Τένεδο, υποκύψαμε στο σχέδιο εκτουρκισμού των Πομάκων. Και όταν, με καθυστέρηση, τολμήσαμε να φέρουμε το θέμα της Κύπρου στον ΟΗΕ, δεχθήκαμε τον ωμό εκβιασμό των νέων αφεντικών μας για να σταθούμε “φρόνιμοι”.

Τότε η ελληνική ψυχή έδειξε για μία ακόμη φορά το σθένος της. Την πρώτη Απριλίου 1955 άρχισε τη δράση της η ΕΟΚΑ, η εθνική οργάνωση Κυπρίων αγωνιστών. Οι συνθήκες δεν ήσαν για μία ακόμη φορά ευοίωνες. Ούτε ο όρος εθνικός ούτε, πολύ περισσότερο, ο ηγέτης της οργάνωσης Γεώργιος Γρίβας (Διγενής) ως εκ της εμπλοκής του στον ελληνικό εμφύλιο, μπορούσαν να εγγυηθούν τη σύμπνοια των Ελληνοκυπρίων. Κάποιοι θεωρούσαν πως οι αγώνες πρέπει να διεξάγονται για την εξάπλωση της ιδεολογίας. Η πατρίδα ως όρος επρόκειτο να εξασθενίζει με την πάροδο του χρόνου για να περιβληθεί με μανδύα απαξίας ακόμη και από εκείνους που την είχαν καπηλευθεί στο παρελθόν εξαπατώντας τον άδολο και φιλόπατρι λαό. Οι Άγγλοι, που θα εγκατέλειπαν κατά τα αμέσως προσεχή έτη το σύνολο των αποικιών τους, για να μας τιμωρήσουν συνεργάστηκαν με τους κεμαλικούς της Άγκυρας και προκάλεσαν τη λεηλασία και καταστροφή των πλήθους ρωμαίικων κτισμάτων της Πόλης, με συνέπεια να απομακρυνθούν από τις εστίες τους πολλοί Ρωμηοί.

Στην ΕΟΚΑ εντάχθηκαν κυρίως νέοι που ζούσαν πολύ κοντά στην Εκκλησία. Οι στρατολογήσαντες ήσαν σε πολλές περιπτώσεις ιερείς, που για μία ακόμη φορά χρεώθηκαν έναντι της Εκκλησίας για να πιστώσουν το Γένος. Αυτοί οι ιερείς κοινωνούσαν στους κρατούμενους αγωνιστές τα Άχραντα Μυστήρια από τα συρματοπλεγματα, καθώς απαγορευόταν η είσοδος στα στρατόπεδα, όπου οι κατακτητές εφάρμοζαν ναζιστικές μεθόδους βασανιστηρίων. Την πίστη των αγωνιστών και την αγάπη προς την πατρίδα μαρτυρούν περίτρανα συμβάντα καθ’ όλη τη διάρκεια του τετραετούς αγώνα και κυρίως κατά τις τελευταίες ημέρες ή ώρες της ζωής των καταδικασθέντων σε θάνατο. Θα παραθέσουμε μαρτυρίες με την ελπίδα να αισθανθούμε όλοι μας λίγη ντροπή για το σημερινό μας κατάντημα.

Ο Ανδρέας Ζάκος 24 ετών έγκλειστος και καταδικασμένος σε θάνατο είχε ζητήσει από την ΕΟΚΑ να μην εκτελέσει τον Άγγλο Τζων Κρήμερ, όταν οι Άγγλοι αρνήθηκαν την ανταλλαγή τους. Η ΕΟΚΑ ικανοποίησε την παράκληση του μελλοθανάτου, οι Άγγλοι όμως εξετέλεσαν τον “τρομοκράτη”, ο οποίος έγραψε από το κελλί στον αδελφό του: “Η ώρα του θανάτου πλησιάζει, μα στην ψυχή μας φωλιάζει ηρεμία…Στη θέση που βρισκόμαστε τώρα ούτε με το μικροσκόπιο δεν μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε πού υπάρχει τραγωδία στον θάνατο…” 

Ο Στέλιος Μαυρομάτης 23 ετών έγραψε στους γονείς και στα αδέλφια του: “Τώρα που σας γράφω ευρίσκομαι μέσα στο σκοτεινό κελλί περιμένοντας με θάρρος τον δήμιο να ‘ρθη να με οδηγήση στον τόπο της εκτελέσεως. Αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρόν και γαλήνιον, γιατί έχω τον Χριστό μέσα μου και είμαι βέβαιος πως θα με βοηθήση μέχρι τέλους…”

Ο Μιχάλης Κουτσόφτας 20 ετών έγραψε στη μητέρα του: “…Προσεύχομαι στην Υπεραγίαν Θεοτόκον να σας δώση θάρρος και ψυχραιμίαν, γιατί και Εκείνη έχασε τον Υιόν της. Ο Χριστός σταυρώθηκε, για να μας απαλλάξη από τα δεσμά, από την αδικίαν και από τον φόβον του θανάτου. Ανεστήθη και εδοξάσθη, ενώ οι παράνομοι παίρνουν την αιωνίαν κατάραν έως σήμερον…”

Ο Ανδρέας Παναγίδης 22 ετών και πατέρας τριών τέκνων έγραψε στην οικογένειά του: “… Κάποτε η μάννα σας θα σας αναπτύξη, γιατί εκτελέστηκα. Σας εύχομαι αγαπημένα μου παιδιά να γινήτε καλοί χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε τον δρόμο της αρετής…”

Ο Ιάκωβος Πατάτσος, έφηβος ακόμη, κατά την πορεία του προς την αγχόνη έψαλλε, εν μέσω νεκρικής σιγής των φυλακισμένων, το τροπάριο “Ότε κατήλθες προς τον θάνατον”. Στο άκουσμα του γδούπου εκ του απαγχονισμού όλοι άρχισαν να τραγουδούν τον εθνικό μας ύμνο.

Εκεί στην Κύπρο μας, την αιματοβαμμένη από τη νεότερη προδοσία και την τόσο “μακρινή” μετά την εισβολή του Αττίλα, υπάρχουν ακόμη τα φυλακισμένα μνήματα. Όλα τα θεριά πασχίζουν να δημιουργήσουν τετελεσμένα που θα θέσουν τέρμα στην ελληνική κυριαρχία επί του νησιού. Δικοί μας υπέρμαχοι του σχεδίου Ανάν, άφωνοι όταν προηγουμένως οι μαυροντυμένες συγγενείς των αγνοουμένων έσερναν τα βήματά τους στις συνάξεις των ισχυρών, όταν έχυναν το αίμα τους οι Σολωμός και Ισαάκ, εργάζονται τώρα πυρετωδώς για να επιτύχουν την αποδόμηση του έθνους των Ελλήνων ταγμένοι στην υπηρεσία της νέας τάξης. Δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους το ποίημα του κυπριακού ελληνισμού δια στόματος του εθνομάρτυρος αρχιεπισκόπου Κυπριανού (1821):

“Η Ρωμιοσύνη έν’ φυλή συνότζαιρη του κόσμου…

Η Ρωμιοσύνη έν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!”

Η κραυγή της Ελλάδος

Ζωή χωρίς ελευθερία είναι χειρότερη κι από τον θάνατο

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Σήμερα που η χώρα μας βυθίζεται καθημερινά στον βάλτο της χρεωκοπίας – οικονομικής, πολιτικής, πνευματικής – και αντιμετωπίζει το φάσμα μιας νέας υποδούλωσης σε υπερεθνικά μορφώματα, επιχειρείται δόλια από τις νεοταξικές δυνάμεις η κατεδάφιση του 1821. Αυτό γίνεται με το πρόσχημα της ιστορικής έρευνας αλλά ο βαθύτερος λόγος είναι να λοβοτομηθεί η ιστορική μνήμη του λαού και να ενσταλαχθεί στις νέες γενιές το δηλητήριο του ενδοτισμού και της υποταγής.

Ένας βασικός στόχος της νεοταξικής αναθεωρητικής παρέμβασης στην ιστορία μέσα από τα νέα εκπαιδευτικά συγγράμματα και την ηλεκτρονική «επιμόρφωση» του λαού – τύπου ντοκυμαντέρ ΣΚΑΪ – αλλά και την γενικότερη προπαγάνδα, είναι η απενεχοποίηση των Οθωμανών και της τουρκοκρατίας και η διαστρέβλωση του εθνικο-απελευθερωτικού μηνύματος του 1821.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στον Λόγο στην Πνύκα, είχε ξεκαθαρίσει ότι: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση».

Αυτή η «επιθυμία της ελευθερίας», που έπεσε ως βροχή, κατά τον Γέρο του Μωρηά, μας μεταφέρει διαχρονικά το αειθαλές μήνυμα ότι, ζωή χωρίς ελευθερία είναι χειρότερη κι από τον θάνατο. Και αυτό το μήνυμα παραμένει επικίνδυνο για τις δυνάμεις της τυραννίας που σήμερα επιδιώκουν μέσα από την «αυτοκρατορική» Νέα Τάξη να ποδηγετήσουν την ιστορία.

Το ’21 ενοχλεί γιατί εκφράζει αφ’ ενός το πνεύμα της εθνογένεσης και αφ’ ετέρου γιατί αποτυπώνει την διάσταση της αντίστασης στους καταπιεστικούς αυτοκρατορικούς θεσμούς με την εξέγερση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ανυπακοή, συγχρόνως, στις κατευθύνσεις της Ιεράς Συμμαχίας.

Η κορυφαία στιγμή του Εικοσιένα, που ενοχλεί ιδιαιτέρως την σημερινή κυρίαρχη ιδεολογία της ιδιώτευσης, ήταν το πέρασμα από το «Εγώ» στην συνείδηση του «Εμείς», που τόσο σοφά την εκφράζει ο Μακρυγιάννης: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζύ και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι, άνθρωποι όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος… Είμαστε στο “Εμείς” και όχι εις το “Εγώ”».

Είναι η ίδια υπέρβαση που κρύβεται πίσω από τις ενδοξότερες σελίδες αντίστασης της ελληνικής ιστορίας. Ό,τι πιο επικίνδυνο για τους «αυτοκρατορικούς» ιμπεριαλιστικούς πολιτικούς στόχους. Γι’ αυτό η καίρια εκείνη πτυχή της στρατηγικής των «πλανηταρχών» στοχεύει στην καρδιά του ίδιου του πολιτισμού και περιγράφεται τελευταίως στην θεωρία των διεθνών σχέσεων ως η στρατηγική της «μαλακής ισχύος». Ο όρος αυτός περιγράφει την βούληση και την ικανότητα μιας παγκόσμιας δύναμης (ενός κράτους, μιας υπερεθνικής ελίτ) να επηρεάσει εμμέσως την συμπεριφορά, τις αξίες ή τις ιδέες των άλλων πολιτικών οργανισμών με πολιτιστικά ή ιδεολογικά μέσα, πιο «μαλακά» δηλαδή μέσα σε σχέση με πιο άμεσους εξαναγκασμούς όπως η άμεση στρατιωτική δράση («σκληρή ισχύς») ή τα οικονομικά μέτρα διεθνών θεσμών (π.χ., του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου).

Τα ατού από τα οποία απορρέει η στρατηγική της «μαλακής ισχύος» είναι ο πολιτισμός, οι αξίες και η εξωτερική πολιτική.  Εκτενής αναφορά για τον ρόλο των διεθνικά διαπλεκομένων «ιδρυμάτων» στην αμερικανική στρατηγική «μαλακής ισχύος» υπάρχει στο δοκίμιο του Jonathan Mowat, που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Παναγιώτη Ήφαιστου. Ο Mowat περιγράφει τις «σοφιστικέ» τεχνικές ιδεολογικού επηρεασμού που χρησιμοποιεί την τελευταία δεκαετία η αμερικανική πλανηταρχία για να εξουδετερώσει «ενοχλητικές» χώρες και κινήματα διεθνώς και ιδιαιτέρως στο βαλκανικό γεωπολιτικό τοπίο. Χαρακτηριστικά:

Το Ίδρυμα Soros, που χρηματοδοτεί πολιτιστικές παρεμβάσεις και είναι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το κύριο όπλο «μαλακής ισχύος» στα Βαλκάνια. Το Ινστιτούτο Albert Einstein, που έχει παίξει ρόλο–κλειδί τα τελευταία χρόνια στην προετοιμασία και την ανάπτυξη κινημάτων της νεολαίας. Το Διεθνές Κέντρο για την Μη-Βίαιη Επίλυση των Κρίσεων (International Center on Nonviolent Conflicts), το οποίο αναπτύσσει και ενθαρρύνει την χρήση των ΜΚΟ (Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων). Το Ινστιτούτο Arlington (TAI), που προήλθε από μια ομάδα ειδικών σε θέματα εθνικής ασφαλείας. Η Εταιρεία Penn, Schoen and Berland, που έχει παίξει πρωτοπόρο ρόλο στην διευκόλυνση πραξικοπημάτων και στην καταστροφή της Σερβίας. Η Εταιρεία «δημιουργούσε πολιτικά μηνύματα και παρείχε στρατηγικές συμβουλές σε πολυάριθμους πολιτικούς πελάτες σε χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο …περιλαμβανομένης της Ελλάδας, της Τουρκίας και του Ισραήλ», σύμφωνα με το προφίλ της.

Γι’ αυτό τον λόγο η επίθεση στο φαντασιακό του ελληνικού λαού, για να δημιουργήσουν γενηές «ήττας», έχει δεσπόζουσα θέση στην στρατηγική «μαλακής ισχύος» της Νέας Τάξης. Και το χειρότερο, το εσωτερικό μέτωπο είναι διαβρωμένο από πολλούς μισθοφόρους της νέας τάξης του νεο-οθωμανισμού, της τρόϊκας, του ΔΝΤ! Ο «πολύς» κύριος Νταβούτογλου, υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, δήλωσε, μετά τις τελευταίες εξελίξεις για τις, ζωτικής σημασίας, επαναστάσεις στην Μέση Ανατολή: «Τώρα είναι η ώρα να γίνουν ιστορικές επανεκτιμήσεις…».

Έτσι, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, σταμάτησε στην Καβάλα, πηγαίνοντας στην Θράκη όπου επισκέφθηκε το υπό σύσταση «Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας». Το εν λόγω κέντρο προορίζεται «να οδηγήσει στην προσέγγιση Ελλάδας και Τουρκίας από πολιτιστικής πλευράς». Να δουλέψει δηλαδή για να ξεφυτρώσουν δεκάδες καινούργια ντοκυμαντέρ τύπου ΣΚΑΪ και βιβλία στο μοντέλο της Ρεπούση.

Ο 68χρονος φιλότουρκος Αμερικανός ακαδημαϊκός Heath W. Lowry, που είχε ηγηθεί κίνησης για να αποτρέψει την αναγνώριση της Αρμενικής γενοκτονίας στις ΗΠΑ, συνεργάστηκε με το Princeton για να συσταθεί το κέντρο νεο-οθωμανικής προπαγάνδας στην Καβάλα. Το καταφανές κίνητρο να εμφανισθεί το οθωμανικό καθεστώς ως ανεκτικό και «πολυπολιτισμικό» έχει σαν αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται το ανάστημα των αγωνιστών του ’21 και το εύρος του τολμήματός του. Σε λίγο θα μας βάλουν να ζητήσουμε και συγγνώμη για την… αχαριστία των «κατσαπλιάδων» Ρωμηών απέναντι στην ευεργέτιδα Ημισέληνο!

Η τουρκοκρατία δεν πρέπει να παρουσιάζεται ως μία από τις στυγνότερες περιόδους της μακραίωνης ιστορίας μας, αλλά σαν μια «πολυπολιτισμική» Μπελ Επόκ, όπου… όλοι ευημερούσαν και υμνολογούσαν τον πολυχρονεμένο Σουλτάνο. Δυστυχώς, οι σημερινές «πολιτικά ορθές» ιδεολογικές ακρότητες είναι χειρότερες από τις αντίστροφες μεγαλοστομίες της εποχής της χουντικής «εθνικοφροσύνης». Σήμερα, αυτοί που επικαλούνται το φάντασμα του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού» για να αναθεωρήσουν την ιστορία, είναι τα πιο καλοπληρωμένα στελέχη της νομενκλατούρας που κυβερνά την χώρα εδώ και δεκαετίες με κάθε είδους μανδύα –νεοφιλελεύθερο δεξιό, σοσιαλιστ(ρη)κό, ανανεωτικό αριστερό– και τελικά την έσυρε στην χρεωκοπία. Είναι αυτοί που έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι και θέτουν όλους τους κανόνες του οικονομικο-πολιτικού παιγνιδιού προκειμένου να επιτευχθούν οι σκοποί της αποεθνικοποίησης της χώρας, της αποδόμησης του παραδοσιακού λαϊκού πολιτισμού και της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας.

Διαθέτουν καίριες θέσεις στον κεντρικό εκπαιδευτικό σχεδιασμό και στην κρατική διαχείριση του «πολιτισμού», σημαντικές εφημερίδες, επιτελικές «δεξαμενές σκέψης» (think tanks), μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και φυσικά άφθονες πηγές χρηματοδότησης. Έτσι μπορεί να καταλαμβάνει αυτή η «ελίτ» σε οποιαδήποτε κυβέρνηση τα υπουργεία που την ενδιαφέρουν.  Κάτω από αυτό το βαρύ κλίμα, γνωστοί ιστορικοί, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί αποφεύγουν να εκτεθούν δημοσίως και να πουν την άποψή τους για να υπερασπίσουν την ιστορία και την εθνική μας ανεξαρτησία.

Αναζητώντας «τα αίτια της ελληνικής επαναστάσεως του 1821», ο Απόστολος Βακαλόπουλος γράφει ότι δεν αρκούσε η λόγια παράδοση και ο διαφωτισμός για να έλθει η εθνική αφύπνιση. Όλες αυτές οι ιδέες χρειάσθηκε να συνυφανθούν με τις μυστικές δυνάμεις που ζούσαν μέσα στον λαό. Έτσι είχε προετοιμασθεί ψυχικά και ιδεολογικά ο Έλληνας για να μπορέσει να κάνει αυτό το «πήδημα στο κενό» που ήταν το ’21.

«Όλ’ αυτά τα δημιουργήματα της πίστεως και της φαντασίας του ελληνικού λαού, που είχαν ριζωθή τόσο βαθιά στην ψυχή του και διαμόρφωσαν την ιστορική του μνήμη, τον έκαναν να θεωρή την σκλαβιά σαν πρόσκαιρη, τον παρηγορούσαν και τον προετοίμαζαν για την αλλαγή. Οι λαϊκές αυτές δοξασίες, αστείρευτες πηγές ελπίδων και θάρρους για τον ελληνικό λαό, είχαν τεράστια δύναμη. Αυτές καλλιέργησαν την ψυχή του και την προδιέθεσαν να δεχθή με προθυμία τις μεταγενέστερες πνευματικές ή πολιτικές ιδέες που άμεσα ή έμμεσα απέβλεπαν στον ίδιο σκοπό, στην απελευθέρωσή του».

Ο Μπότσαρης κι ο Κανάρης δεν είναι πρόσωπα, είναι σύμβολα, εξηγούσε ο Κωστής Παλαμάς. Κι έλεγε πριν από τόσα χρόνια: «Γιατί και αγνάντια στην επιστημονική, ας την ειπούμε, ιστορία, στέκεται η ποιητική παράδοση. Και αν είναι η αλήθεια του γεγονότος, ο θρύλος είναι η αλήθεια της ιδέας. Και για κάποιους αυτή αληθινώτερη».

Πώς, όμως, μπορεί να «αποσιωπηθεί» η μακρά ιστορική πορεία ενός έθνους όπως το ελληνικό, που υπάρχει εδώ και τουλάχιστον τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια; Πώς να φιμώσουν την ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ όπως την περιέγραψε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στην μνημειώδη ομιλία του στο BBC, το 1946: «Αν τα πήλινα μάτια του ανθρώπου μπορούσαν να δουν τα αόρατα, θα έβλεπαν στις πολιορκίες του Μεσολογγιού, της Ακρόπολης και της Πάτρας, στις ομηρικές μάχες της Τριπολιτσάς, των Δερβενακιών και του Φαλήρου ή στις ένδοξες ναυμαχίες του Αιγαίου, να πολεμούν πλάϊ πλάϊ ο Μιλτιάδης και ο Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας κι ο Κολοκοτρώνης, ο Θεμιστοκλής κι ο Μιαούλης. Όλη η ελληνική φυλή, σύσσωμη, σύψυχη, πήρε μέρος και πολέμησε στην Επανάσταση του 21. Σίγουρα, αν οι μεγάλες Σκιές δεν πολεμούσαν με τους ζωντανούς, δε θα μπορούσαμε ποτέ να νικήσουμε».

Αυτή την υπέρβαση, όταν οι ζωντανοί συναντιούνται πάλι με τις Μεγάλες Σκιές των προγόνων, φοβούνται και θέλουν να αποφύγουν οι «τροϊκανοί» ιμπεριαλιστές και γι’ αυτό επιτίθενται ενάντια στους υποστασιακούς μύθους της ελληνικής επανάστασης. Γιατί αυτοί είναι που «οπλίζουν» την ιστορική συνείδηση του λαού. Δεν είναι τεχνητά «ψέματα» οι μύθοι, όπως πιστεύουν οι «αποδομητές». Είναι τα επικίνδυνα για τους τυράννους «ψέματα»… που συνιστούν ένα έθνος ως «συναισθηματική κοινότητα» (κατά τον Ελία Κανέττι) και όχι ως μια αφασική κοινωνία «του σωλήνα». Είναι επικίνδυνη η μυθολογία του ’21 και σήμερα για τους εκφραστές της νεοταξικής «Ιεράς Συμμαχίας».

 *Ο Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας, ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας Πολιτών ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ.

Ζήτω ή Αίσχος;

Του παπα Ηλία Υφαντή

Άλλοτε στις 25η Μαρτίου-γιορτή του Ευαγγελισμού- δονούσε τα στήθη των Ελλήνων ο αέρας της εθνικής υπερηφάνειας για την πατρίδα και την ελευθερία. Και ακούγονταν οι ιαχές των αλλεπάλληλων ΖΗΤΩ…. Και μπαίνει το ερώτημα: Φέτος, από πού θα αντλήσουμε το δικαίωμα και θα βρούμε το κουράγιο να ξαναφωνάξουμε ΖΗΤΩ!…

Όταν έχουμε προδώσει την πατρίδα μας, και απαρνηθήκαμε την ελευθερία μας! Και μας σέρνουν στη σκλαβιά, αλυσοδεμένους, όπως οι δουλέμποροι, αλλοτινών εποχών, τους μαύρους της Αφρικής.

Για να μας ξεπουλήσουν. Εμάς και την πατρίδα μας. Έστω κι αν το ξεπούλημά μας αυτό το «βάφτισαν», οι – όπως πάμπολλα δείχνουν – ξεπουλημένοι, στην απατεωνίστικη γλώσσα τους…«αξιοποίηση»!

“Αξιοποίηση”, ασφαλώς, για τους εαυτούς τους και τους διεθνείς πάτρωνές τους. Αλλά, όχι βέβαια για μας και την πατρίδα μας. Αλλά, ως πότε!!!

Ως πότε θα τους ακολουθούμε σαν τα κοπάδια και τις αγέλες των αλόγων ζώων;
Δεν ντρεπόμαστε τους ήρωες της πατρίδας μας και τους αγίους της πίστης μας; Τον Καραϊσκάκη, το Μακρυγιάννη, τον Πατροκοσμά; Και τόσους άλλους! Που έχουν ποτίσει κάθε σπιθαμή αυτής της γης με το αίμα τους…

Δεν ντρεπόμαστε την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας; Με τον οποίο δώσαμε το φως της δημοκρατίας, της τέχνης και της φιλοσοφίας σε ολάκερο τον κόσμο! Για να καταντήσουμε να βουλιάζουμε στα σκοτάδια της πλέον άθλιας και εξευτελιστικής, σήμερα, βαρβαρότητας…

Ως πότε θα εφαρμόζουν σε βάρος μας το δόγμα του «σοκ και δέους»; Και θα μας τρομοκρατούν και θα μας εξευτελίζουν, λέγοντάς μας ότι…χρωστάμε! Όταν οι ντόπιοι εφιάλτες και οι διεθνείς τοκογλύφοι μας έχουν καταληστέψει και μας χρωστούν πολλαπλάσια….

Θα μας διευκολύνουν, λέει, επιμηκύνοντάς μας το χρόνο, για την αποπληρωμή του χρέους. Όταν στην πραγματικότητα θέλουν να διαιωνίσουν το καθεστώς της χρεοκοπίας. Μεταβάλλοντάς το σε καθεστώς συνεχούς και επαχθούς δουλοπαροικίας….

Θα μας μειώσουν, δήθεν, και τα επιτόκια. Όταν με τα πανωτόκια θα διογκώνουν ολοένα και περισσότερο το χρέος μας.

Και μας διαβεβαιώνουν ότι βλέπουν και φως στο βάθος του τούνελ. Όταν «το μόνο φως, που φαίνεται, είναι το φως της αμαξοστοιχίας, που έρχεται καταπάνω μας. Για να μας διαμελίσει”! Όπως, πολύ εύστοχα, παρατηρεί ο θαυμάσιος οικονομικός αναλυτής κ. Δημήτρης Καζάκης.

Και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό, που θέλουν, δεν είναι μόνο να μας εξαθλιώσουν οικονομικά, αλλά κυρίως να μας υπονομεύσουν εθνικά και πολιτισμικά. Και προσπαθούν, σύμφωνα με τη δόλια, γνωστή, συνταγή του Κίσιντζερ, να μας αφαιρέσουν κάθε ίχνος πατριωτικής συνείδησης….

Έτσι ώστε να κόψουν τις ρίζες μας και να ξεράνουν, το δέντρο της Ελλάδας. Για να το κομματιάσουν. Και να προσφέρουν εμάς και την πατρίδα μας αιώνιους σκλάβους στους εχθρούς μας! Και να μας διαχύσουν, στη συνέχεια, και μας εξαφανίσουν μέσα στο χυλό και τον πολτό της παγκοσμιοποίησης. Αλλά…

Αν αυτοί θέλουν να γίνουν οι νεκροθάφτες της Ελλάδας, είναι ποτέ δυνατόν εμείς να τους αναγνωρίσουμε αυτόν το ρόλο! Και να τους ακολουθούμε και να τους χειροκροτούμε!….

Δεν θα νιώθουμε να βαραίνει, από δω και πέρα, τις καρδιές μας και τη συνείδησή μας το αιώνιο ΑΙΣΧΟΣ για την προδοσία, σε βάρος της πατρίδας μας και των ερχόμενων γενεών!…

Θα τρίζουν τα κόκαλα των Ηρώων και των Αγίων μας. Και όλων εκείνων, που-παγκόσμια και διαχρονικά- θαύμασαν και αγάπησαν τη χώρα μας και το λαό μας…

Γιατί, ασφαλώς, μπορεί να παίξει η πατρίδα μας, και στο μέλλον τον αντίστοιχο πνευματικό ρόλο, με αυτόν, που έπαιξε στο παρελθόν. Αντάξιο του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας….

Αντί για τον εξευτελιστικό και ατιμωτικό ρόλο, που έχουν επιφυλάξει για μας και την πατρίδα μας οι ντόπιοι εφιάλτες και οι διεθνείς τοκογλύφοι….

παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 21-3-2011

25^η Μαρτίου 2011: Η κατάρριψη των μύθων 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Το ότι επιδιώκεται η επανεγγραφή της νεότερης ιστορίας μας είναι πλέον πασιφανές σε όσους πονούμε ακόμη την πατρίδα, που την καταντήσαμε με τις αθλιότητές μας αγνώριστη! Το γιατί επιδιώκεται η επανεγγραφή και γιατί στην προσπάθεια συστρατεύονται τόσοι πολλοί ελληνικής καταγωγής ανθέλληνες είναι καίριο ερώτημα. Βέβαια έχει και αυτό, όπως και πολλά άλλα την απάντησή του.

Οι ιστορικοί της μετανεωτερικότητας βάλλουν δήθεν κατά του ιδεολογικού υποβάθρου των ιστορικών συγγραφών του παρελθόντος εκσφενδονίζοντας την κατηγορία της ωραιοποίησης των συμβάντων με σκοπό να σχηματιστεί εικόνα μεγαλείου εφάμιλλου προς το μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδος κατά την κλασική περίοδο. Αφήνεται μάλιστα να εννοηθεί εμμέσως πλην σαφώς ότι πολλές από τις παραποιήσεις ή αποκρύψεις ιστορικών συμβάντων έγιναν με σκοπό να ενισχυθεί η θέση της Εκκλησίας, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ “έλαμψε δια της απουσίας της από τον αγώνα” όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή η διδασκαλία της καλλιεργεί δουλικό φρόνημα, φρόνημα υποτέλειας. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στόχος είναι εμφανής και η επίθεση απροκάλυπτη. Δεν θα μπορούσε όμως άραγε σ’ αυτή την κίνηση να αποφευχθεί η εργώδης προσπάθεια ωραιοποίησης της δουλείας υπό τους Τούρκους, με τους οποίους “ζήσαμε αρκετά καλά επί αιώνες”; Πώς να εξηγήσουμε την στάση αυτή των συνοδοιπόρων των συγχρόνων πολιτικών που τρέμουν κυριολεκτικά την Τουρκία;

Η ιστορική έρευνα είναι ακανθώδης και ποτέ απροκατάληπτη, αφού ο ερευνητής κουβαλά την ιδεολογία του κατά την έρευνα των πηγών. Θέλει να αποδείξει μέσα από την έρευνά του το κύρος της ιδεολογίας του, η οποία πιστεύει πως τον έχει εξοπλίσει με αλάνθαστα εργαλεία! Βέβαια δεν θα δεχθεί ποτέ ότι άγεται και φέρεται από προκαταλήψεις. Καυχάται για την ελευθερία του πνεύματός του (αχ, πόσο πάσχει ο όρος ελευθερία στις ημέρες μας!) και αυτοπροβάλλεται ως ο ανατροπέας μύθων και συνδρόμων του παρελθόντος.

Το πανεπιστήμιο στον δυτικό κόσμο είναι αστικό με ευρεία ανοχή προς τον παρακμασμένο πλέον μαρξισμό, ο οποίος εξακολουθεί να κατέχει ισχυρά ερείσματα στους χώρους των ιδεών και της ιστορίας. Τόσο ο αστισμός όσο και ο μαρξισμός είναι εχθρικοί προς την θρησκευτική πίστη. Οι λόγοι της εχθρότητας ανάγονται στο έδαφος στο οποίο αναπτύχθηκαν και στις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί. Οι οπαδοί των ιδεολογιών αυτών από αιώνα και πλέον επιχειρούν να ερμηνεύσουν τα συμβάντα στη χώρα μας με βάση τα αντίστοιχα συμβάντα στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο. Μεταφέρουν εδώ την προκρούστεια κλίνη της ιδεολογίας και ταυτόχρονα κατηγορούν άλλους για προκρούστες. Θέλουν να αγνοούν την μακραίωνη παράδοση της ρωμηοσύνης, την οποία απεχθάνονται και την απέχθεια αυτή εκδηλώνουν σε κάθε ευκαιρία, και παράλληλα επιδίδονται σε προκλητικές παρερμηνείες των συμβάντων ως εκ της ιδεολογίας τους, την οποία ταυτίζουν με την επιστημονική μέθοδο. Ας δούμε κάποια παραδείγματα.

Οι θρησκείες, κατ’ αυτούς, είναι σχηματισμοί στο ιστορικό γίγνεσθαι με σκοπό να παρέχουν ελπίδες στους απόκληρους για απόλαυση σε μιαν άλλη ζωή, ώστε να υποτάσσονται στους κοσμικούς άρχοντες και να μην αντιδρούν στην καταπίεση και την κοινωνική αδικία. Φέρουν πολλά παραδείγματα από τη δυτική χριστιανοσύνη κατά το Μεσαίωνα, παραδείγματα που θεωρούν αρκετά για να δικαιωθεί η ιδεολογία τους. Έφεραν για αιώνα και πλέον επιχειρήματα και από τον χώρο της επιστήμης, η οποία απέδειξε τάχα πως δεν υπάρχει Θεός, αλλά η ο αγώνας της “επιστήμης” με την πίστη φαίνεται να έχει κοπάσει κατά τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς η πρώτη δεν έχει δώσει πειστικές απαντήσεις σε “καυτά” για τον άνθρωπο ερωτήματα. Αφού λοιπόν έτσι υποστηρίζουν οι ιδεολογίες κάπως έτσι πρέπει να έγιναν τα πράγματα και εδώ κατά την τουρκοκρατία. Ο κλήρος υπετάγη στον κατακτητή και έλαβε προνόμοια με την υποχρέωση να κατευνάζει την επαναστατική ορμή! Αλλά γιατί να έχει ο ραγιάς την επιθυμία να επαναστατεί (και επαναστατούσε διαρκώς και όχι μόνο μετά από τη “λαμπρή” γαλλική επανάσταση κατά τους με δουλικό φρόνημα υμνητές της), αφού σε γενικές γραμμές περνούσε καλά; Βέβαια το πόσο καλά περνούσε το έχουν διεκτραγωδήσει πλείστοι όσοι ξένοι περιηγητές με ελάχιστη συμπάθεια προς τον ρωμηό, τον τόσο διαφορετικό από τον ιδανικό αρχαίο του πρόγονο, για τον οποίο διδάσκονταν στα σχολεία τους. Οι εξισλαμισμοί γίνονταν, κατά κανόνα, προς αποφυγή των εξευτελισμών, των ταπεινώσεων, των αγγαρειών, των αρπαγών. Εκείνοι που έδρασαν ανασχετικά σ’ αυτούς ήσαν οι νεομάρτυρες, τα άνθη της Εκκλησίας, με κορυφαίο τον άγιο Κοσμά, που επιδεικτικά περιφρονούν οι επιχειρούντες την επανεγγραφή. Και ήταν οι κληρικοί εκείνοι που παρηγορούσαν τον λαό και μετέδιδαν τα κολυβογράμματα. Αχ λύσσα που τους έχει πιάσει για το κρυφό σχολειό, στο οποίο ο ταπεινός παπάς-ζευγάς ή ο καλόγερος διάβαζε το ψαλτήρι στα σκλαβόπουλα. Λες και πρωτεύον στοιχείο είναι το “κρυφό” και όχι το σχολειό με μόνα εφόδια τα εκκλησιαστικά βιβλία και δάσκαλο κληρικό, αφού οι φωτισμένοι ριψάσπιδες είχαν πάρει νωρίς το δρόμο για τη Δύση.

Βέβαια όπως οι δάσκαλοί τους έτσι και οι νέοι ιστορικοί κάνουν τη διάκριση μεταξύ ανωτέρου και κατωτέρου κλήρου. Για τον δεύτερο βρίσκουν και κάποιο καλό λόγο να πουν (καλοσύνη τους)! Αλλά για τον ανώτερο η εμπάθεια ξεχειλίζει, ώστε να τους απογυμνώνει από την καύχηση για το ανεπηρέαστο. Εκτίθενται με το να αδυνατούν να διακρίνουν την τρομακτική διαφορά μεταξύ της Δύσης, όπου ο ανώτερος κλήρος ανήκε στην τάξη των ευγενών και της Ρωμηοσύνης, όπου η λέπρα της διάκρισης σε τάξεις με κληρονομούμενα τα δικαιώματα δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ο Ιουστινιανός (6ος αιώνας) έλαβε γυναίκα του τη Θεοδώρα, ηθοποιό της επιθεώρησης του Ιπποδρόμου. Βασιλιάς της Μεγάλης Βρεταννίας (20ος αιώνας) αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τον θρόνο, επειδή επέμενε να λάβει ως γυναίκα “κοινή θνητή”!

Γρηγόριος Ε΄ πατριάρχης και ιερομάρτυρας (Μνήμη στις 10 Απριλίου). Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε ως βοσκόπουλο στη Δημητσάνα. Εκεί θα μεγάλωνε και θα τερμάτιζε τον βίο του, αν οι “αχάριστοι” ραγιάδες δεν ξεσηκώνονταν για μία ακόμη φορά το 1770 (δηλαδή 19 έτη πριν οι Γάλλοι ανατρέψουν τη μοναρχία), επειδή αυτή τη φορά πίστεψαν στις υποσχέσεις των ομοδόξων Ρώσων. Ακολούθησαν αθρόες σφαγές στην Πελοπόννησο από άτακτους Αλβανούς και αρκετοί επιζήσαντες μετακινήθηκαν στα παράλια της Μικράς Ασίας αποκαμωμένοι από την “ευζωία”! Εκεί κάλεσε το μικρό βοσκόπουλο κάποιος θείος του. Έμαθε γράμματα και έφθασε εκεί που έφθασε με διακοπή της πατριαρχικής του θητείας δύο φορές. Ο, στο ενδιάμεσο των πατριαρχιών, ασκητής στο Άγιον Όρος, στα 75 του έτη πλέον ταυτίστηκε με τους Τούρκους, κατά τους “φωτισμένους” νέους ιστορικούς, και αφόρισε τους υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη επαναστάτες. Εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια. Υποτελείς στο έπακρο στα σημερινά αφεντικά της πατρίδας μας εκθεμελιώνουν τα πάντα για έδρες, τιμές και αξιώματα. Το πάθος τους, αν υπάρχει ακόμη και ιδεολογικό, τους τυφλώνει, ώστε να μη θέλουν να σταθούν ευλαβικά μπροστά στο νεκρό σκήνωμα αυτού που γνώριζε τον επερχόμενο θάνατό του, είχε προτάσεις για μετακίνησή του στη Ρωσία, αλλά παρέμεινε κοντά στο ποίμνιό του προσφέροντας τον εαυτό του, ώστε να κατευναστεί η οργή του σουλτάνου που είχε την πρόθεση να διατάξει ομαδικές σφαγές των “απίστων”!

Αλλά οι ερευνητές της αλήθειας ξεσκέπασαν και άλλον ευρέως διαδεδομένο μύθο, αυτόν της Αγίας Λαύρας, αφού έδειξαν ότι δεν έγινε εκεί κάποια σύναξη την 25η Μαρτίου. Πώς λοιπόν να ευλογήσει τα όπλα ένας μητροπολίτης (εκπρόσωπος του ανωτέρου κλήρου); Εδώ σταματούν και αφήνουν τον αθώο μαθητή να φανταστεί τη σκευωρία που εξύφανε η Εκκλησία κατά της ιστορικής αλήθειας. Δεν θα του πουν ποτέ ότι σχεδίαζαν οι επαναστάτες να ξεκινήσουν την επανάσταση την 25η Μαρτίου, μέρα της μεγάλης γιορτής της Παναγιάς, την οποία όλοι ευλαβούνταν. Δεν θα του πουν ότι έγινε σύσκεψη στην Αγία Λαύρα, για να αποφασιστεί, αν θα μετέβαιναν μητροπολίτες και πρόκριτοι στην Τρίπολη, όπου τους καλούσαν οι Τούρκοι, που κάτι είχαν υποπτευθεί. Δεν θα τους πουν ακόμη, ότι ο Π.Π. Γερμανός δεν αναφέρει στα απομνημονεύματά του ουδέν περί Αγίας Λαύρας. Δεν θα τους πουν ακόμη ότι ο Π.Π. Γερμανός ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ύψωσε το λάβαρο με τον ΣΤΑΥΡΟ στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου της Πάτρας την 23η Μαρτίου.

Όλοι αυτοί δεν νοιάζονται για την ιστορική αλήθεια. Να καταρρίπτουν “μύθους”έχουν βαλθεί!

Νεοραγιαδισμός και αξιοπρέπεια

Του Κώστα Βεργόπουλου

Yποτροπιάζει στη χώρα μας η διαμάχη περί εθνικισμού, με οπωσδήποτε…
έντονο ιδεολογικό χαρακτήρα, παρά την επίκληση «επιστημονικής» βάσης. Όμως και ο ιδεολογικός χαρακτήρας δεν είναι διακοσμητικός, αλλά συνδέεται με πρακτικές και πολιτικές συνέπειες, που αποκαλύπτουν τα πραγματικά διακυβεύματα της διαμάχης. Το ότι το φαινόμενο του κράτους-έθνους εμφανίσθηκε από τα τέλη του 18ου αιώνα δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο ότι τα έθνη δεν υπήρχαν πριν από αυτή την ημερομηνία.

Άλλο ζήτημα το πότε έλαβαν ενιαία κρατική υπόσταση. Εξάλλου, η Ελληνική Επανάσταση, όπως και οι άλλες εθνικές επαναστάσεις του 19ου αιώνα, δεν μπορεί να εξηγηθεί ως απλό δημιούργημα των διανοούμενων, Ευρωπαίων και Ελλήνων, εάν δεν ληφθεί υπόψη η κινητοποίηση και η ευρεία συμμετοχή των λαϊκών μαζών. Η τελευταία δεν ήταν προϊόν διανοητικών και συγκυριακών καταστάσεων, αλλά αντιστοιχούσε οπωσδήποτε σε ένα εξεγερσιακό κλίμα, που είχε ήδη επιβεβαιωθεί πολλές γενιές πριν από τη στιγμή της Επανάστασης. Οι ιδέες του Διαφωτισμού και η πρόσληψή τους από τους Έλληνες οδήγησαν στην επεξεργασία ενός αξιόπιστου εξεγερσιακού προγράμματος, που κατέκτησε την εμπιστοσύνη των υπόδουλων.

Όμως, ακόμη και ο Διαφωτισμός δεν ευθύνεται για τη δημιουργία των εθνικών κρατών. Τα τελευταία αποδείχθηκαν προϊόντα των αναγκών και των αντικειμενικών συνθηκών, χωρίς ιδιαίτερη ευθύνη κανενός. Άλλωστε, ούτε ο Ρήγας Φεραίος ούτε η Φιλική Εταιρεία ούτε ο Κοραής φιλοδόξησαν να δημιουργήσουν το εθνικό κρατίδιο του 1828. Αντίθετα, σχεδίαζαν την ανατροπή της οθωμανικής τάξης σε ολόκληρη την αυτοκρατορία ή τουλάχιστον στα Βαλκάνια, με συμμετοχή όλων των εθνοτήτων της περιοχής. Το ότι τα σχέδιά τους δεν ετελεσφόρησαν και η διαδικασία που επυροδότησαν οδήγησε τελικά στην ίδρυση του εθνικού κρατιδίου ήταν οπωσδήποτε απροσδόκητη κατάληξη, αλλά επιβλήθηκε όχι από συνωμοσία των διανοούμενων, αλλά σε αντίθεση με ό,τι είχαν διανοηθεί.

Η Τουρκοκρατία δεν ήταν με τίποτα σύστημα «ειρηνικής συμβίωσης» όλων των εθνοτήτων, αλλά καθεστώς ωμής απολυταρχίας και ασυδοσίας, που βασιζόταν σε απαράδεκτες διακρίσεις μεταξύ των υπηκόων του, με κριτήρια εθνοτικά και θρησκευτικά. Οι μουσουλμάνοι απολάμβαναν φορολογικής ασυλίας, ενώ οι μη μουσουλμάνοι κατέβαλλαν κεφαλικό φόρο, προκειμένου να εξασφαλίζουν το κεφάλι τους. Σχολεία υπήρχαν, αλλά ήσαν ανυπεράσπιστα και εκτεθειμένα, όπως και το διδακτικό προσωπικό και η διδασκόμενη ύλη, στην αυθαιρεσία και τους εκβιασμούς της παραμικρής τοπικής εξουσίας. Το αυτό ίσχυε όσον αφορά τους νεομάρτυρες, που κυνηγήθηκαν απάνθρωπα, παρά την υποτιθέμενη ελευθερία της λατρείας. Η διατήρηση και ανανέωση του ελληνικού πολιτισμού δεν οφείλεται τόσο σε κάποια «παροιμιώδη οθωμανική ανεκτικότητα», η οποία πάντως συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθαιρεσίας, της ασφυκτικής επιτήρησης και καταστολής, όσο κυρίως στο ανυπότακτο φρόνημα των υποδούλων, στην πεποίθηση της αδικίας που υφίσταντο.

Το όραμα της ελευθερίας εισέδυσε στους υπόδουλους, ενώ η άρχουσα οθωμανική τάξη στεγανοποιήθηκε απέναντι σε αυτό. Το οθωμανικό κράτος δεν διαμελίσθηκε επειδή το επεδίωξαν οι Δυνάμεις, αλλά αντίθετα διασώθηκε από αυτές και συντηρήθηκε τεχνητά επί δύο αιώνες, προτού υποκύψει στις διαλυτικές διεργασίες από το εσωτερικό του. Το «Ανατολικό Ζήτημα» στην ευρωπαϊκή διπλωματία δεν ήταν κάποια συνωμοσία εις βάρος του οθωμανικού κράτους, αλλά συμφωνία όλων των Δυνάμεων να προστατεύεται, παρά τη φθορά του, ο «Μεγάλος Ασθενής» και να καταστέλλονται οι εξεγέρσεις των εθνών που τον απειλούσαν.

Στην εποχή μας, οι απολογητές της παγκοσμιοποίησης και των πολυεθνικών επιχειρήσεων δια βάλλουν ως «αναχρονιστικό εθνικισμό» την αντίσταση σε αυτά τα φαινόμενα. Ιδεολογική διαμάχη με πρακτικές όμως συνέπειες. Η έννοια του έθνους βάλλεται, ενώ πραγματικός στόχος είναι η εξουδετέρωση του κράτους, η ματαίωση της δυνατότητος για διαφορετική εναλλακτική πολιτική. «Το έθνος είναι και ήταν πάντοτε μύθος, το κράτος έχει σήμερα ξεπερασθεί από την παγκοσμιοποίηση, όπως επίσης η έννοια της κοινωνίας και της κοινωνικής συνοχής. Κάθε αντίσταση πολιτών είναι αναχρονιστική και συνεπώς περιττή».

Κι όμως, με την τρέχουσα παγκόσμια κρίση, ο κύκλος της παγκοσμιοποίησης φαίνεται ότι έκλεισε και οι λύσεις αναζητούνται με την αποκατάσταση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής διαχείρισης σε βάσεις εθνικές, τοπικές και περιφερειακές. Αναχρονιστική είναι σήμερα η πεποίθηση ότι κάποιος αδυσώπητος νόμος της παγκοσμιοποίησης ακυρώνει τη δυνατότητα των κυβερνήσεων να μεριμνούν για τους πολίτες και για την κοινωνία που τους αντιστοιχεί. Η αναζωπύρωση των ιδεολογικών διαφοροποιήσεων σήμερα αντιστοιχεί όχι στη μέχρι πρόσφατα αναμενόμενη παγκόσμια σύγκλιση, αλλά στη διάψευση αυτής από την πραγματικότητα, που απομακρύνεται ταχύτατα από κάθε δυνατότητα υπερεθνικού ελέγχου.

Οι απειλές για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, την εκπαίδευση δεν προέρχονται σήμερα τόσο από τις ιδέες της αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση και τη διεκδίκηση της κοινωνικής συνοχής, όσο κυρίως από τις ιδεολογίες που καλύπτουν τις καταχρήσεις της εξουσίας, που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό στο όνομα της διεθνούς ανταγωνιστικότητος και της βαθύτερης ένταξης σε ένα διεθνές περιβάλλον, που σήμερα έχει χάσει κάθε νόημα. Αναχρονισμός σήμερα είναι η υπεράσπιση της παγκοσμιοποίησης εις βάρος των τοπικών ιδιαιτεροτήτων, όχι η αντίσταση σε αυτή. Αναχρονισμός σήμερα είναι η ταπείνωση, η ιδεολογική εξουθένωση και ο ραγιαδισμός του πολίτη, όχι ό,τι συμβάλλει στην αυτοπεποίθηση και στο αίσθημα αξιοπρέπειάς του.

ΠΗΓΗ: περιοδικό "Επίκαιρα" στις 17/2/11, Ηλ. Δημοσίευση 23/02/2011, http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=12766&category_id=100

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

«Αμμοθύελλα» στη Σαουδαραβία

Του Γιώργου Δελαστίκ

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά για τον βασιλικό οίκο των αλ Σαούντ στην Ανατολική Επαρχία της Σαουδικής Αραβίας – εκεί δηλαδή που βρίσκεται πάνω από το 80% των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της χώρας. Στο σαουδαραβικό βασίλειο η απόλυτη μοναρχία ανέκαθεν απαγόρευε όχι μόνο την ύπαρξη πολιτικών κομμάτων, αλλά ακόμη και τις πολιτικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις.

Παρόλα αυτά όμως στις 25 Φεβρουαρίου εκατοντάδες νεαροί Σαουδάραβες στις άγνωστες στο εξωτερικό πόλεις της Ανατολικής Επαρχίας Κατίφ και Σάφουα, όπως και στην Αουαμίγια, διαδήλωσαν με αίτημα την απελευθέρωση 12 πολιτικών κρατουμένων.

Τα άτομα αυτά η σαουδαραβική ασφάλεια τα έχει συλλάβει πριν από… δεκαπέντε (!) χρόνια ως δήθεν υπόπτους συμμετοχής σε βομβιστική επίθεση που είχε γίνει εναντίον αμερικανικής βάσης στο αλ Τζομπάρ και είχε 19 Αμερικανούς πεζοναύτες νεκρούς, το 1996. Αυτοί οι 12 συνελήφθησαν τότε, αλλά επειδή δεν βρέθηκαν στοιχεία εναντίον τους, παραμένουν έκτοτε φυλακισμένοι χωρίς ποτέ να παραπεμφθούν σε δίκη!

Την ίδια ημέρα, ο Σαουδάραβας σιίτης μουλάς Ταουφίκ αλ Αμίρ ζήτησε κατά τη διάρκεια της προσευχής την εγκαθίδρυση συνταγματικής μοναρχίας στη χώρα, καθώς και την εξίσωση των δικαιωμάτων της σουνιτικής πλειοψηφίας και της σιιτικής μειοψηφίας στη Σαουδική Αραβία. Δύο 24ωρα αργότερα ο μουλάς αυτός είχε συλληφθεί από την Ασφάλεια. Με ανησυχία και εκνευρισμό περιμένουν οι σαουδαραβικές αρχές ασφαλείας την Παρασκευή 11 Μαρτίου. Αγνωστη ομάδα έχει καλέσει μέσω Φέισμπουκ σε «Ημέρα Οργής» και μέχρι την Παρασκευή που πέρασε πάνω από 18.000 άτομα είχαν υιοθετήσει την έκκληση αυτή, αν και μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει γνωστό πού θα γίνουν συγκεντρώσεις, οι οποίες είναι εξ ορισμού απαγορευμένες.

Το τεράστιο πρόβλημα για τον Σαουδάραβα βασιλιά είναι πως στην Ανατολική Επαρχία η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι σιίτες, ενώ στο σύνολο της Σαουδικής Αραβίας το ποσοστό των σιιτών δεν υπερβαίνει το 15%. Σιίτες είναι η πλειοψηφία του πληθυσμού και στο μικρό νησιωτικό κρατίδιο του Μπαχρέιν, όπου έχουν ήδη ξεσηκωθεί για να διώξουν τον σουνίτη μονάρχη Χαμάντ μπιν Ισά αλ Χαλίφα. Είτε πετύχουν τον στόχο τους είτε σφαγούν από την αστυνομία και τον στρατό του Μπαχρέιν, η τύχη της θα προκαλέσει σίγουρα αναστάτωση στον σιιτικό πληθυσμό της Σαουδαραβίας που ζει δίπλα τους και συνδέεται με πολλούς συγγενικούς και οικογενειακούς δεσμούς μαζί τους.

Ακόμη χειρότερα για τον βασιλικό οίκο των αλ Σαούντ, στην άλλη πλευρά των βόρειων συνόρων της Ανατολικής Επαρχίας κατοικούν εκατομμύρια σιίτες του Ιράκ, έτοιμοι να περάσουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες τα σύνορα ένοπλοι για να βοηθήσουν τους σιίτες Σαουδάραβες, αν ο βασιλιάς Αμπντάλα επιχειρήσει να προχωρήσει σε σφαγές, σε περίπτωση που ο σιιτικός πληθυσμός της Σαουδαραβίας ξεσηκωθεί είτε επηρεαζόμενος από τις εξελίξεις στο Μπαχρέιν είτε για δικούς του λόγους. Και λόγους να ξεσηκωθεί η σιιτική μειονότητα της Σαουδαραβίας έχει πολλούς, καθώς η σουνιτική πλειονότητα της χώρας τούς φέρεται φρικτά, με αποτέλεσμα οι σιίτες Σαουδάραβες, παρόλο που στις δικές τους περιοχές υπάρχει όλο σχεδόν το πετρέλαιο της χώρας, να είναι πάρα πολύ φτωχότεροι από τους σουνίτες ομοεθνείς τους και να ζουν πολύ χειρότερα και εξαιρετικά καταπιεσμένοι. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, απέναντι από την Ανατολική Επαρχία της Σαουδαραβίας είναι το σιιτικό Ιράν με τα 70 και πλέον εκατομμύρια κατοίκους του, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν θα μείνει αμέτοχο σε περίπτωση εξέγερσης των σιιτών της Σαουδικής Αραβίας ? και βεβαίως ως κράτος έχει τεράστιες δυνατότητες άμεσης και συγκαλυμμένης παρέμβασης, ακόμη και εξοπλίζοντας στρατιές σιιτών του Ιράκ!

Με άλλα λόγια, αν ξεσπάσει εξέγερση των σιιτών της Σαουδαραβίας, θα γίνει πραγματική κόλαση παγκοσμίων διαστάσεων με το πετρέλαιο να εκτοξεύεται ούτε και ξέρει κανείς στις πόσες εκατοντάδες δολάρια το βαρέλι! Ο Σαουδάραβας βασιλιάς Αμπντάλα ανακοίνωσε αύξηση κατά 15% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, αυξημένα στεγαστικά δάνεια και ελάφρυνση των οικογενειακών χρεών των σαουδαραβικών οικογενειών ξοδεύοντας συνολικά ένα πακέτο 35 και πλέον δισεκατομμυρίων δολαρίων σε φιλολαϊκά μέτρα, ελπίζοντας έτσι να αποτρέψει την απειλούμενη κοινωνική έκρηξη και στη Σαουδική Αραβία. Παράλληλα όμως αυξάνεται η πίεση εκ μέρους της σαουδαραβικής κοινωνίας κατά της απολυταρχίας. Πάνω από 2.500 επιφανείς Σαουδάραβες με επικεφαλής τον κορυφαίο θεολόγο της χώρας Σαλμάν αλ Αουντάκ υπέγραψαν κοινή δήλωση με την οποία ζητούν συνταγματική μοναρχία και πολιτικές ελευθερίες, ενώ χωριστή δήλωση με πιο προωθημένα αιτήματα υπέγραψαν 580 φιλελεύθεροι Σαουδάραβες διανοούμενοι.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ: Απειλή πολέμου ΗΠΑ κατά Αράβων

Η μοναρχία της Σαουδαραβίας θα φέρει τον κόσμο ολόκληρο στο χείλος εφιαλτικών εξελίξεων, αν επιχειρήσει να σφάξει τους Σαουδάραβες σιίτες της πετρελαιοφόρου Ανατολικής Επαρχίας της χώρας αντί να τους δώσει ισονομία και ελευθερίες. Η βέβαιη ανάμειξη Ιράκ και Ιράν σε μια τέτοια περίπτωση, θα οδηγήσει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να καταλάβουν στρατιωτικά τις σαουδαραβικές πετρελαιοπηγές για να διασφαλίσουν τη ροή πετρελαίου προς τη Δύση. Έτσι όμως θα απειλήσουν να προκαλέσουν γενικευμένο πόλεμο της Δύσης με τους Άραβες και το Ιράν, εμπλέκοντας στη σύρραξη στρατιωτικές δυνάμεις εκατομμυρίων ανδρών! Εφιαλτικό σενάριο με υπαίτιο το απολυταρχικό σαουδαραβικό καθεστώς, σύμμαχο των ΗΠΑ…

ΠΗΓΗ: "ΕΘΝΟΣ", «E» 8/3/2011, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=56556963

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ “ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ“ ΚΥΚΛΟΥ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Κόβει τώρα την ανάσα ο ρυθμός επαναστατικής «μεταμόρφωσης» της όλης Μέσης Ανατολής, κύριου τροφοδότη της Ευρασίας σε πετρέλαιο, κρίσιμου στρατηγικού μεγέθους για όλο τον πλανήτη, αποφασιστικής σημασίας για την Ελλάδα και την Κύπρο, που σπανίως βέβαια το αντιλαμβάνονται, με δεδομένο τον πρωτοφανή εκφυλισμό και τον υποτελή ευρωατλαντικό (εσχάτως και φιλοισραηλινό) «στραβισμό» των ελληνικών πολιτικών και λοιπών «ελίτ».

Στη χώρα μας έχει συμβεί, μεταξύ πολλών άλλων, το διανοητικό ισοδύναμο μιας βαριάς μορφής «σκλήρυνσης κατά πλάκας», με το πολιτικό και άλλο «ηγετικό» και διανοητικό προσωπικό της χώρας να διαιρείται σε δύο κυρίως κατηγορίες, τους κατά κυριολεξία ηλίθιους και τους άρπαγες λεηλατητές του δημόσιου πλούτου. (Ελπίζω να συγχωρήσετε στον γράφοντα την ωμότητα των διαπιστώσεών του, σε τι ωφελεί όμως ο εξωραϊσμός της πραγματικότητας;)

Με την αγωνία του καθεστώτος Καντάφι αυτές τις μέρες, μοιάζει να κλείνει ο κύκλος των από πολλού χρόνου εκφυλισμένων καθεστώτων που γέννησε ο αραβικός εθνικισμός, η ατελής και ανολοκλήρωτη δηλαδή προσπάθεια των Αράβων να μπουν στη νεώτερη εποχή, αποτινάζοντας ταυτόχρονα εσωτερική καθυστέρηση και ξένη υποδούλωση. ‘Έναν κύκλο που άνοιξε πριν από δεκαετίες η κρίση του αραβικού σοσιαλισμού και κομμουνισμού, καθώς η Ρωσική Επανάσταση είχε μια τεράστια απήχηση στους ‘Αραβες, που τη διασπάθισε όμως παντελώς η υποταγή της στις απαιτήσεις της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, η υποστήριξη της Μόσχας προς τη δημιουργία του Ισραήλ, το φλερτ με την απόσπαση του ιρανικού Αζερμπαϊτζάν και πολλά άλλα. Από την κρίση του αραβικού σοσιαλισμού προέκυψε ο αραβικός εθνικισμός, από την κρίση του τελευταίου προέκυψε ο ισλαμισμός και τώρα οι απροσδιόριστες ακόμα, όπως όλα τα βαθιά και πρωτότυπα ιστορικά γεγονότα, σύγχρονες επαναστάσεις των Αράβων.

«Τα αραβικά κράτη μπαίνουν στον δυτικό κόσμο», μας λέει ο Μωχάμεντ Χάρμπι, λαμπρός διανοούμενος του Μαγκρέμπ, καθηγητής στη Σορβόννη, αλλά και άνθρωπος της δράσης, ως μέλος της ηγεσίας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Είναι από μια άποψη σωστό, γιατί στις αραβικές επαναστάσεις μπορεί να δει κανείς την πολιτιστική επίδραση της «παγκοσμιοποίησης», που γενίκευσε σε όλη την ανθρωπότητα την προσδοκία του δυτικού «τρόπου ζωής», αποκρυσταλλώνοντας στο πολιτικό αίτημα της δημοκρατίας το ηθικό αίτημα της αξιοπρέπειας, το ίδιο αίτημα χάρη στο οποίο οι Σουννίτες του Ιράκ και οι Χεζμπολά του Λιβάνου σταμάτησαν δύο αυτοκρατορίες, όπως οι δικοί μας πρόγονοι (ήταν όντως;) έπραξαν στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα. Τα τεχνολογικά μέσα του κυβερνοχώρου και η επαναστατική δράση του … Εμίρη του Κατάρ, ιδιοκτήτη του «Αλ Τζαζίρα», έκαναν τα υπόλοιπα.

Μαριονέττες εδώ και καιρό των Δυτικών, οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλί δεν είχαν άλλη επιλογή από το φύγουν, όταν η επαναστατική δράση των μαζών απαιτούσε πλέον, για να καμφθεί, μια μαζική προσφυγή στη βία με αβέβαιο αποτέλεσμα. Ούτε οι στρατοί τους, ούτε η Ουάσιγκτων (σε αντίθεση με το Ισραήλ) πρόκριναν κάτι τέτοιο. Η πίεση των μαζών σάρωσε και τις «γέφυρες» τύπου Σουλεϊμάν και ήδη αυξάνεται στην Τυνησία, ζητώντας αποχώρηση και της διάδοχης κατάστασης, ενώ συνεχίζεται η αναταραχή στο απείρως σημαντικό, λόγω πετρελαίων, αμερικανικών βάσεων και στρατηγικής σημασίας Μπαχρέιν. Οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλί την έπαθαν περίπου όπως ο δικός μας Ιωαννίδης το 1974, με την κρίσιμη βέβαια διαφορά ότι η ταχεία επιστροφή Καραμανλή «πάγωσε» τρόπον τινά το επαναστατικό κύμα που άρχιζε να εκδηλώνεται στην Ελλάδα.

Οι περιπτώσεις Σαντάμ και Καντάφι ήταν διαφορετικές. Παρόλο που και οι δύο είχαν κάνει κάθε είδους συμβιβασμούς με τις ΗΠΑ, ενίοτε προδίδοντας και τους φίλους τους, δεν μετετράπησαν ποτέ σε απλές μαριονέττες. Γι’ αυτό και η αποχώρηση Καντάφι προϋποθέτει, κατά τα φαινόμενα, μια εξαιρετικά αιματηρή εμφύλια διένεξη.

Ορισμένοι διατυπώνουν μια «θεωρία συνωμοσίας» πίσω από τις αραβικές επαναστάσεις. Είναι αλήθεια ότι, εδώ και χρόνια, το πολύ σημαντικό αμερικανικό CFR, υπό την καθοδήγηση Μπρζεζίνσκι, έχει εκπονήσει ένα λεπτομερές σχέδιο «εκδημοκρατισμού». Οι Αιγύπτιοι και Τυνήσιοι «κυβερνοακτιβιστές» έχουν εκπαιδευθεί από τους συναδέλφους του του σερβικού OTPOR και το δίκτυο ΜΚΟ «Κανβάς». Από κει μέχρι τη CIA είναι μια πόρτα απόσταση, αν είναι κι αυτό…

Αλλά μήπως ένας πασίγνωστος προβοκάτορας, ο Παπα-Γκαμπόν, δεν ήταν επικεφαλής των διαδηλωτών στην Πετρούπολη, που προκάλεσαν την Επανάσταση του 1905; Μήπως ένας πράκτορας της τσαρικής Οχράνα δεν βρέθηκε στην ηγεσία των Μπολσεβίκων; Τα «κλασικά» αυτά γεγονότα δεν είχαν καμιά πολιτική επίδραση. Είναι τόσο λογικό να αποδίδουμε τις αραβικές επαναστάσεις στη CIA, όσο και να της αποδίδουμε το Πολυτεχνείο ή τον Μάη του 1968, παρόλο που και οι δύο εξεγέρσεις βοήθησαν ορισμένες επιδιώξεις της. Είναι αδύνατο να κινηθούν μεγάλες μάζες με παρόμοια αυτοθυσία επειδή το θέλει μια υπηρεσία. Αντίστροφα, σε καμία από τις «έγχρωμες επαναστάσεις» της Ανατ. Ευρώπης δεν είδαμε ανθρώπους να θυσιάζουν τη ζωή τους αυτοπυρπολούμενοι.

Αυτό που μοιάζει πιθανότερο, είναι ότι οι Αμερικανοί διέβλεψαν εγκαίρως το πανθομολογούμενο άλλωστε αδιέξοδο των διεφθαρμένων καθεστώτων και, αντί να κυττάξουν να σώσουν τους ανθρώπους τους, κύτταξαν να σώσουν τα συμφέροντά τους, τοποθετούμενοι όσο το δυνατόν καλύτερα εν όψει των αλλαγών, καβαλλικεύοντας δηλαδή το κύμα, αντί να δοκιμάσουν να το τιθασσεύσουν.
Ενδέχεται να υπάρχει και δεύτερος υπολογισμός. Τόσο ο Μπρζεζίνσκι, όσο και μια μερίδα του εβραϊκού λόμπυ έχουν τρομάξει με τον τυχοδιωκτισμό του Νετανιάχου και των «σκληροπυρηνικών» του Ισραήλ, που φοβούνται ότι απεργάζεται μια διεθνών διαστάσεων καταστροφή. ‘Ολο και λιγότερο κρύβουν εξάλλου την ανησυχία τους για την πρωτοφανή επιρροή του Ισραήλ στην αμερικανική πολιτική. Εξαιτίας αυτής της επιρροής δεν μπορούν όμως να ασκήσουν άμεσα πίεση στο Τελ Αβίβ. Για να το κάνουν ενθάρρυναν ενδεχομένως ή τουλάχιστο ανέχθηκαν τον Ερντογάν. Τα νέα καθεστώτα που θα προκύψουν στην Αραβία, εκτιμούν, θα είναι λιγότερο βολικά προς το Ισραήλ, επομένως η ύπαρξή τους θα τους προσφέρει έναν έμμεσο μοχλό πίεσης επ’ αυτού.

‘Ολοι αυτοί οι υπολογισμοί βέβαια μπορεί να αποδειχθούν λάθος. Η Αραβία ήταν σε τόσο μεγάλη «υστέρηση», που το κύμα της «παγκοσμιοποίησης» έφτασε τελικά στις ακτές της την ίδια ώρα που ένα άλλο κύμα, το κύμα της κρίσης της παγκοσμιοποίησης προστίθεται στους κραδασμούς του πρώτου. Οι επαναστάσεις είναι στην πραγματικότητα ταυτόχρονα προϊόν της νίκης της παγκοσμιοποίησης και της κρίσης της, με την οικονομική κρίση του 2008. Ο Καντάφι αίφνης, ανοίχτηκε μάλιστα στη «φιλελευθεροποίηση», χωρίς κανένα λόγο να το κάνει, αφού δεν αντιμετώπιζε οικονομικό πρόβλημα. Εκτός, μας λέει ο Γαλλοαιγύπτιος οικονομολόγος και φίλος του Ανδρέα, ο Σαμίρ Αμίν, αν κίνητρό του ήταν να αφήσει στα παιδιά του την ιδιοκτησία της χώρας…

Οι λαοί που έσπασαν δεκαετίες, αν όχι αιώνες φόβου της εξουσίας, ριζωμένου όχι μόνο στην εμπειρία των τυραννικών καθεστώτων τους, αλλά και στις αραβικές θρησκευτικές και πατριαρχικές παραδόσεις, που γεύτηκαν το κρασί μιας τόσο μεγάλης νίκης και ένοιωσαν τη δύναμή τους, δεν μπορούν να μεταβληθούν ξανά, γρήγορα και εύκολα σε πειθήνια ανθρωπάκια. Αλλά δεν θα τους φτάσει η τυπική, φιλελεύθερη δημοκρατία. Θα απαιτήσουν αναπόφευκτα λύση των κοινωνικών προβλημάτων και αξιοπρεπή στάση απέναντι στο Ισραήλ. Η ίδια η κατάσταση θα απαιτούσε ‘Αραβες Τσάβες και Λούλα, έναν αραβικό πόλο δηλαδή, ικανό να σταθεί όρθιος απέναντι στους ανέμους της παγκοσμιοποίησης και των ισχυρών διεθνών δυνάμεων που επιβουλεύονται την περιοχή. «Αν οι ‘Αραβες τάφτιαχναν με το Ιράν, θα μπορούσαν να αποκτήσουν ένα βάρος απέναντι στους δυτικούς», υποστηρίζει ο Χαρμπί, που δεν είναι πολύ αισιόδοξος όμως για μια τέτοια πολιτική.

Ηγέτες τύπου Τσάβες ή Λούλα δεν διακρίνονται σήμερα στον αραβικό ορίζοντα. Το μόνο «μοντέλο» σε κυκλοφορία είναι του Ερντογάν, αλλά οι Τούρκοι Ισλαμιστές άλλαξαν την κατάσταση «από τα πάνω», με τη συνδρομή βέβαια των «από κάτω», δεν κληρονόμησαν επαναστατικές νίκες, όπως αυτές της Αιγύπτου και της Τυνησίας. ‘Οσο για τους στρατούς της Αιγύπτου ή της Αλγερίας π.χ., δεν είναι βέβαιο ότι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν περιθωριακό ρόλο. Στη Λιβύη, το πράγμα εξελίσσεται πολύ πιο αβέβαια και επικίνδυνα, με μια δυτική στρατιωτική επέμβαση, για την οποία προετοιμάζεται ήδη το κλίμα, να μην μπορεί να αποκλεισθεί, αν δεν έχει αρχίσει κιόλας, με διάφορες συγκαλυμμένες μορφές, στις «απελευθερωμένες» περιοχές.

Δύο μόνο βεβαιότητες υπάρχουν αναφορικά με την αραβική επανάσταση. Πρώτον, ότι οι αραβικοί λαοί θα κάνουν πολύ περισσότερο από ότι στο παρελθόν αισθητή την παρουσία τους και το πολιτικό τους βάρος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεύτερο, ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο μεγάλων αναταράξεων, τόσο κοινωνικών, όσο και σχετικών με τις αραβοϊσραηλινές σχέσεις.
Δεν είναι άλλωστε προνόμιο μόνο της Αραβίας. Ο πλανήτης ολόκληρος τείνει τώρα να εκραγεί μπροστά στα μάτια μας, επιβεβαιώνοντας την κλασική πρόβλεψη για το μέλλον και τον επαναστατικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, που διατύπωσε πριν από ενάμισυ αιώνα ο Καρλ Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. ‘Οπου κι αν σταθεί το μάτι, στις δυτικές οικονομίες, στον αραβικό κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, βλέπει τις τεράστιες αναταραχές στις ιδέες και στην υλική πραγματικότητα των κοινωνιών μας κι αυτά χωρίς ακόμα να προστεθεί το μεγαλύτερο από τα επερχόμενα προβλήματα: η καταστροφή, σταδιακή ή απότομη, των προϋποθέσεων επιβίωσης των ανθρώπων, εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών που προκαλούμε. Μετά το «σοσιαλιστικό σχέδιο» που κατέρρευσε, στις διάφορες εκδοχές του, το «νεοφιλελεύθερο» της «παγκοσμιοποίησης» και της δικτατορίας «των αγορών», δηλαδή των κατόχων χρήματος, που απέμεινε μόνο, καταρρέει κι αυτό, μετά τον Οκτώβριο του 2008, ή πάντως τείνει να προκαλεί όλο και μεγαλύτερες κρίσεις. Και το «τεχνολογικό», η πίστη δηλαδή του ανθρώπου ότι μπορεί να «επιδιορθώνει» αενάως τις συνέπειες της απληστίας του και της κυριαρχικότητάς του, με την δύναμη της επιστήμης, θα καταρρεύσει αναπόφευκτα κι αυτό, απειλώντας την ίδια μας την επιβίωση. Σε μια εποχή που τα ίδια τα «μοντέλα σκέψης» αποσυντίθεται, με μια πληθώρα «πληροφοριών» που κανείς δεν μπορεί να ταξινομήσει και να επεξεργασθεί ικανοποιητικά. Τείνει να επικρατήσει το «τέλος του νοήματος», ενώ η δυνατότητα ηγεσιών, διανοουμένων, κομμάτων, κρατών, κοινωνιών να αντιμετωπίζουν τον κόσμο περιορίζεται δραστικά και η κρίση τείνει να λάβει χαοτική μορφή, λόγω της αλληλεπίδρασης μεταξύ των διαφόρων «μετώπων» που εκδηλώνεται.

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 5 Μαρτίου 2011, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/03/blog-post.html  και  Επίκαιρα, 3.3.2011

AINIΓΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Υπάρχουν δύο βεβαιότητες για τις αραβικές επαναστάσεις: α) ότι διαθέτουν το στοιχείο της γνήσιας λαϊκής εξέγερσης, β) ότι όποιο καθεστώς και αν επικρατήσει τελικά σε αυτές τις χώρες, θα είναι υποχρεωμένο να λαμβάνει υπόψιν του τις διαθέσεις των λαϊκών μαζών στα πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά θέματα. Ο φόβος που προκαλούσαν στους ‘Αραβες οι δεσπότες τους τελείωσε.

Οι λαοί είχαν τη συγκλονιστική εμπειρία του ότι μπόρεσαν να ανατρέψουν καθεστώτα όπως του Μπεν Αλί και του Μουμπάρακ, και θα χρειαζόντουσαν ποταμοί αίματος για να ξανασυσταθεί το Βασίλειο του Φόβου και της Απάθειας.

Μέχρις εκεί όμως, γιατί πιο πέρα αρχίζουν οι αβεβαιότητες. Η κατάσταση στη Λιβύη εξελίσσεται ήδη διαφορετικά, προς μια μορφή εμφυλίου πολέμου. Οι δύο πλευρές δείχνουν αποφασισμένες να νικήσουν ή να πεθάνουν. Ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Αλί ήταν μαριονέττες των Αμερικανών και των Γάλλων. Οι στρατοί τους, σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενοι από την Ουάσιγκτον. Δεν είναι αυτή η περίπτωση του Καντάφι, που, παρά τον μεγάλο συμβιβασμό του με τους δυτικούς πριν από 10 χρόνια, διατηρούσε μια ανεξάρτητη βάση εξουσίας. Στην περίπτωση εξάλλου της Λιβύης καλό είναι να διατηρεί κανείς μια επιφύλαξη, δεδομένου ότι έχουμε πολύ λίγες αξιόπιστες πληροφορίες για το τι πραγματικά γίνεται στο εσωτερικό της χώρας.

Είδαμε πολύ καλά, για παράδειγμα στις περιπτώσεις της ανατροπής Τσαουσέσκου, του κανονιοβολισμού της ρωσικής Βουλής από τον Γέλτσιν, των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, του Ισραήλ, ότι τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, αλαζονικά αυτοπαρουσιαζόμενα ως θεματοφύλακες της «αντικειμενικής πληροφόρησης» μπορούν να μας γεμίσουν με σωρό από ψέμματα και παραποιήσεις της πραγματικότητας. Τις τελευταίες ημέρες επιχειρούν να παρουσιάσουν το Καντάφι περίπου ως ενσάρκωση του διαβόλου. Δεν έχει κανείς οποιαδήποτε διάθεση να υπερασπιστεί ένα πλήρως εκφυλισμένο, εδώ και πολύ καιρό καθεστώς, που ήδη άλλωστε από την αρχή έθετε πρόβλημα, από αυτό το σημείο όμως μέχρι να εμφανίζει τον Λίβυο ηγέτη ως ικανό να καταστρέψει όλο τον κόσμο με την τρομοκρατία και τους μετανάστες, όπως λένε τώρα οι δυτικές τηλεοράσεις, υπάρχει μια διαφορά.

‘Ηδη, σε ορισμένους δυτικούς κύκλους συζητείται το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης κάποιας μορφής στη Λιβύη. Το Περού, μια άσχετη χώρα της Λατινικής Αμερικής, με κυβέρνηση πολύ φιλική προς την Ουάσιγκτον, ζήτησε επιβολή απαγόρευσης πτήσεων. Η Γουώλ Στρητ Τζόρναλ ζήτησε να «ξεμπερδεύουμε με τον Καντάφι». Ο σύμβουλος του Γάλλου Προέδρου Γκενό ζήτησε δράση πέραν των οικονομικών κυρώσεων, μια προοπτική στην οποία φαίνεται να αντιδρά ο Μπερλουσκόνι. Η κάλυψη των λιβυκών από τον μεγάλο δυτικό τύπο και τις τηλεοράσεις μπορεί να φτιάξει το κλίμα που προϋποθέτει μια στρατιωτική επέμβαση. Το δεύτερο «σενάριο» που αρχίζει και συζητείται διεθνώς, είναι αυτό μιας ενδεχόμενης «διάσπασης» της Λιβύης.

Από τις λεγόμενες «απελευθερωμένες» περιοχές της Κυρηναϊκής υπάρχουν αναφορές για αντικατάσταση των λιβυκών σημαιών με τα σύμβολα του βασιληά Ιντρίς και, σε μερικές περιοχές, για κατάληψη της εξουσίας από ισλαμιστές. Το τελευταίο αυτό, παραδόξως, δεν πανικοβάλλει, ως θα όφειλε, τον δυτικο τύπο, κάθε άλλο!

Η στρατηγική της Ουάσιγκτον (Ομπάμα-Μπρζεζίνσκι) είναι η κατά το δυνατόν ομαλότερη μετάβαση σε φιλοδυτικά κατά βάσιν καθεστώτα. Εργαλεία αυτής της πολιτικής της «γέφυρας», αντίστοιχης με αυτή που εφήρμοσαν στην Ελλάδα το 1974 και την Ισπανία το 1975, είναι η «διεθνής των ΜΚΟ» που «εκπαίδευσε» τους μεσοαστούς νέους μπλόγκερς σε Αίγυπτο και Τυνησία, ο Μπαραντέι και οι αραβικοί στρατοί.

Υπάρχουν βεβαίως και οι σκληροπυρηνικοί Ισραηλινοί που αποβλέπουν εδώ και δεκαετίες, ρητά, στην αποσύνθεση του αραβομουσουλμανικού κόσμου, κατά τα πρότυπα που έθεσαν, πριν από όλους στη νεώτερη εποχή, οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές. Την τάση αποσύνθεσης τη διακρίνει κανείς στη διάσπαση του Σουδάν, στο φλερτ με τους Κούρδους, στη ντε φάκτο διάλυση του Ιράκ ως ενιαίου κράτους κ.ο.κ. Το τι βέβαια θα γίνει στην πραγματικότητα, το επηρεάζουν, αλλά δεν το καθορίζουν σχεδόν ποτέ αυτοί που εκπονούν τα σχέδια και τα σενάρια.

ΠΗΓΗ:  Τρίτη, 1 Μαρτίου 2011,  http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/03/aini.html και  kosmos tou ependiti, 26-2-2011

Εξεγέρσεις (Αραβικές….)

Του Ευγένιου Αρανίτση

Οι εξεγέρσεις στη βόρεια Αφρική και, κατ’ επέκτασιν, σε ολόκληρη τη μουσουλμανική επικράτεια τείνουν να προσλάβουν μορφή επιδημικής ρήξης με το παρελθόν, δηλαδή με τις παραδόσεις, θρησκευτικές και πολιτικές.

Αυτό είναι κάτι που ο διεθνής Τύπος παρουσιάζει σαν ξαφνική αφύπνιση των λαών της ευρύτερης Μέσης Ανατολής με στόχο τον πόλεμο «κατά της τυραννίας», όπως το θέτουν ας πούμε οι Financial Times, οπότε τι άλλο απομένει για τους δυτικούς παρατηρητές απ' το να εξετάσουν λεπτομερώς τη διάταξη των δυνάμεων στη σκακιέρα και τη συνεπαγόμενη μετατόπιση των συμφερόντων από ‘δώ ή από ‘κεί. Έτσι, η απόσυρση της αμερικανικής στήριξης στον Μουμπάρακ, φέρ’ ειπείν, σχολιάζεται σαν αποθαρρυντικό δίδαγμα για τους σουνίτες ηγέτες, έτοιμους υποτίθεται μέχρι πρότινος να συνασπιστούν κατά του ιρανικού καθεστώτος ώστε να διατηρήσουν τις ισορροπίες που θα τους εξασφάλιζαν μακροημέρευση.

ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, τέτοιες «αθώες» από ψυχολογική και πολιτισμική σκοπιά αναλύσεις, οσονδήποτε έγκυρες κι αν θεωρούνται οι υπογραφές που τις συνοδεύουν, είναι σχεδόν εκτός θέματος αφού τους διαφεύγει το βασικό: δηλαδή ότι η τρίτη φάση της παγκοσμιοποίησης, μετά την πτώση των τειχών που είχαν υψώσει οι δικτατορίες της ανατολικής Ευρώπης, θα σημάνει τον ουσιαστικό, μακροπρόθεσμο εκδυτικισμό των ισλαμικών πληθυσμών ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ. Είναι αρκετά εκπληκτικό το γεγονός ότι οι παράγοντες εκείνοι που καθιστούν μια τέτοια εξέλιξη μονόδρομο δεν λαμβάνονται υπ' όψιν στις αναλύσεις λες και υπονοούνται σαν κάτι το μοιραίο ή απλώς φυσικό, όπως π.χ. τα μετεωρολογικά φαινόμενα. Οι πάντες μιλούν για «πολιτικές εξελίξεις», ενώ αυτές αποτελούν, ολοφάνερα, τα προεόρτια της έμπρακτης παραδοχής ότι δεν είναι δυνατόν να υφίστανται θεοκρατικά ή στρατιωτικά ολοκληρωτικά καθεστώτα την εποχή της ψηφιακής τηλεόρασης και του Διαδικτύου.

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ του Τύπου περιγράφει λοιπόν μέτωπα λαϊκής αντίστασης κατά της στέρησης των ελευθεριών, λες και βρισκόμαστε στη δεκαετία του '50, τη στιγμή που, σήμερα, πρόκειται – κάτι εντελώς διαφορετικό! – για την αυτόματη, αν και βασανιστική, όσο και αμφίβολης έκβασης, απόπειρα πολιτισμικής προσαρμογής των λαών οι οποίοι, μολονότι ζουν μακριά απ’ τις δυτικές μητροπόλεις, αρχίζουν πλέον να γειτνιάζουν με τη Δύση στο επίπεδο της «καινούργιας» χωροχρονικής αντίληψης της πραγματικότητας των «ελεύθερων» ΜΜΕ και της δειλής ή λιγότερο δειλής εισβολής των καταναλωτικών προσταγμάτων. Επιτρέπεται ασφαλώς να ισχυριστεί κάποιος ότι οι λαοί αυτοί αγωνίζονται για τις ελευθερίες τους αλλά ΔΕΝ αρκεί: θα απαιτούνταν επίσης να υπογραμμίσουμε -και κανείς δεν το κάνει – ότι οι ζητούμενες ελευθερίες, εκεί, δεν είναι μόνον συνταγματικές: η νεογέννητη αλλά τιτανική ροπή ενάντια στις δομές του παρελθόντος υποστηρίζεται πρωτίστως απ’ αυτό το δυστυχώς εκτυφλωτικό δέλεαρ του δυτικού τρόπου ζωής, εμπορευματικού και «επικοινωνιακού», που έχει πια καταστεί, στον όλο και στενότερο παγκοσμιοποιούμενο κόσμο μας, ακαταμάχητο.

ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ ότι οι λαοί εκείνοι στέκονται, όπως κι εμείς πριν από χρόνια, μπροστά στο μόνιμο πλαστό δίλημμα της μοντέρνας Ιστορίας: προσκόλληση σ' ένα αδιέξοδο παρελθόν ή κυνικός μηδενισμός του μέλλοντος. Ψηφίζουν το δεύτερο. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

ΠΗΓΗ:  Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=253051

ΑΙΓΥΠΤΟΣ: Εξέγερση για μια χούντα;

Του Γιώργου Δελαστίκ

Πέρα από την απομάκρυνση του τυράννου Χόσνι Μουμπάρακ από την εξουσία, απολύτως τίποτα άλλο δεν έχει κριθεί στην Αίγυπτο. Το βέβαιο είναι ότι ο πρώτος γύρος της λαϊκής εξέγερσης έληξε, αλλά καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι δεν θα υπάρξουν και άλλοι γύροι αναμέτρησης του στρατιωτικού καθεστώτος με διαδηλωτές.

Αν πάντως τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν αυτή τη στιγμή, τότε τα κέρδη της εξέγερσης – η ανατροπή του Μουμπάρακ – ενδέχεται να αποδειχθούν εντελώς αναντίστοιχα προς το εύρος, τον παλλαϊκό χαρακτήρα και το μεγαλείο της.

Ας δούμε τα πράγματα ψυχρά. Μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα της εξέγερσης είναι η απαλλαγή από τον Μουμπάρακ και η εγκαθίδρυση μιας… στρατιωτικής χούντας – και μάλιστα από το καθεστώς Μουμπάρακ χωρίς τον πρόεδρό του!

Ο αιγυπτιακός στρατός είχε την εξουσία πριν, ο αιγυπτιακός στρατός την έχει και τώρα – και μάλιστα σε ωμή μορφή, χωρίς κοινοβούλιο και χωρίς σύνταγμα.

Υποτίθεται ότι το ίδιο καθεστώς που έχει στραγγαλίσει τη δημοκρατία στην Αίγυπτο τουλάχιστον επί σαράντα χρόνια, το ίδιο καθεστώς θα οδηγήσει τη χώρα στον… εκδημοκρατισμό! Το σχήμα είναι εμφανώς οξύμωρο. Είναι επίσης απολύτως βέβαιο ότι εντελώς άλλη είναι η αντίληψη περί δημοκρατίας των στρατηγών του δικτατορικού καθεστώτος και εκείνη του εξεγερμένου λαού.

Αν λοιπόν η στρατιωτική χούντα αφεθεί ανενόχλητη να καθορίσει αυτή τη μορφή και το περιεχόμενο της νέας αιγυπτιακής δημοκρατίας, αυτό που θα προκύψει δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτό που ονειρεύτηκαν οι ηρωικοί διαδηλωτές. Η θυσία των εκατοντάδων νεκρών θα έχει πάει στράφι.

Ούτε για τα μάτια του κόσμου η στρατιωτική χούντα δεν έκρινε αναγκαίο να σχηματίσει μια έστω κατ' όνομα κυβέρνηση εθνικής ενότητας απαρτιζόμενη από πολίτες, εκπροσώπους πρωτίστως των εξεγερμένων, κάποιων δυνάμεων και προσωπικοτήτων της υπαρκτής αντιπολίτευσης και εκπροσώπων του καθεστώτος Μουμπάρακ, που δεν βαρύνονταν προσωπικά με εγκλήματα κατά του αιγυπτιακού λαού.

Είναι εξωφρενικό, αλλά αυτή τη στιγμή την Αίγυπτο την κυβερνά η κυβέρνηση που όρισε ο Μουμπάρακ πριν ανατραπεί, με δικτατορικές μάλιστα εξουσίες!

Ο δικτάτορας της χώρας, στρατάρχης Μοχάμεντ Χουσεΐν Ταντάουι, έχει κάνει είκοσι (!) ολόκληρα χρόνια υπουργός Αμυνας του καθεστώτος Μουμπάρακ, ο οποίος πριν τον κάνει υπουργό Αμυνας τον είχε αρχηγό των πραιτωριανών της προεδρικής φρουράς από το 1988 ως το 1991. Πρόκειται για άτομο της απόλυτης εμπιστοσύνης του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, αν θέλουμε να κάνουμε συγκρίσεις με τα καθ' ημάς στην περίοδο της δικτατορίας, στην Αίγυπτο δεν έχουμε ακόμη σε καμιά περίπτωση εξέλιξη σαν τη μεταπολίτευση του Ιουλίου του 1974, που έφερε στην εξουσία τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Για την ώρα βρισκόμαστε στις… «25 Νοεμβρίου του 1973» – όταν δηλαδή μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου απομακρύνθηκε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και ανέλαβε ο δικτάτορας Ιωαννίδης!

Η ζωή θα δείξει αν ο αιγυπτιακός στρατός θα επιδιώξει να διαιωνίσει την εξουσία του μέσω εκλογικής νομιμοποίησης κόμματος ή κομμάτων που θα έχει υπό τον έλεγχό του. Η ζωή επίσης θα δείξει αν ο λαός της Αιγύπτου θα ανεχθεί μια τέτοια πορεία προς τις εκλογές υπό απόλυτο στρατιωτικό έλεγχο ή αν θα απαιτήσει πολιτική κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ώστε να διασφαλιστεί ένας βαθύτερος και ουσιαστικότερος εκδημοκρατισμός.

Βέβαιο πάντως είναι ότι οι μέχρι τώρα εξελίξεις δεν δημιουργούν κανέναν κίνδυνο για τη συνέχιση της εξωτερικής πολιτικής υποτέλειας της Αιγύπτου στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ.

Από τη στιγμή που η εξουσία βρίσκεται ολοκληρωτικά στα χέρια του στρατιωτικού καθεστώτος, τίποτα δεν αλλάζει στον τομέα αυτόν.

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει σήμερα φυσικά πώς θα εξελιχθεί η πορεία εκδημοκρατισμού της Αιγύπτου, η οποία θα καθορίσει και τη δυνατότητα να υπάρξει θεωρητικά ένας κυβερνητικός συνασπισμός που θα εναρμονιστεί με τη θέληση του αιγυπτιακού λαού και θα αμφισβητήσει την επονείδιστη συνθήκη ειρήνης του Καΐρου με το Τελ Αβίβ. Ιδωμεν…

ΑΙΝΙΓΜΑ: Πώς θα εκφραστούν οι εξεγερθέντες;

Άγνωστος και αποσταθεροποιητικός παράγοντας για κάθε σχεδιασμό επί χάρτου αναφορικά με τις αιγυπτιακές πολιτικές εξελίξεις είναι τελικά το πώς θα εκφραστούν πολιτικά και εκλογικά τα εκατομμύρια των Αιγυπτίων που εξεγέρθηκαν. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της εξέγερσης και η παντελής αδυναμία ανάδειξης κάποιου ηγεμονικού πολιτικού κέντρου, άφησε αναπάντητο το ερώτημα: Θα μπορέσει κάποιος ή κάποιοι να εκφράσουν πολιτικά τις διαθέσεις και τις προσδοκίες των οργισμένων Αιγυπτίων; Αν ναι, τότε στην Αίγυπτο και σε όλο τον αραβικό κόσμο θα γίνει πολιτικός σεισμός. Αν όχι, τότε ουσιαστικά δεν θα αλλάξει τίποτα, πέρα από κάποια επιφανειακά μέτρα εκδημοκρατισμού, αδιάφορα για τον υπόλοιπο κόσμο.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=55154984