Η επιστροφή των Ρωμιών στην Κωνσταντινούπολη και οι Αλήθειες

 

Του Δρ. Νικόλαου Ουζούνογλου*

 

Την  τελευταία  περίοδο  σε τουρκικές αλλά και σε ελληνικές  εφημερίδες συναντώνται συχνά τίτλοι του είδους ‘οι Ρωμιοί της Κωνσταντινουπόλεως επιστρέφουν πίσω λόγω της οικονομικής κρίσης’. Αυτού του είδους οι ‘‘ειδήσεις’’ δεν διαφέρουν και πολύ από τις εσκεμμένες δηλώσεις πολιτικών της Τουρκίας, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, που θέλοντας να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη για τον βίαιο ξεριζωμό  και εκπατρισμό των Ρωμιών προσπαθούσαν  να παρουσιάσουν ως αίτιο της φυγής αυτών τα οικονομικά προβλήματα που βίωνε η τότε Τουρκία.

Πρόκειται για ‘‘ειδήσεις’’ που εσκεμμένα η ασυναίσθητά προκαλούν την εντύπωση ότι οι Ρωμιοί της Κωνσταντινουπόλεως είναι μια καιροσκόπος πληθυσμιακή ομάδα που άγεται και φέρεται από στενά συμφεροντολογικούς υπολογισμούς και η οποία διακατέχεται από μια νοοτροπία που βλέπει ως πατρίδα της τον τόπο  που κερδίζει οικονομικά. Είναι δε αξιοσημείωτο και χρήζει συζητήσεως το ότι κάτι τέτοιες ‘‘ειδήσεις’’ εμφανίζονται ιδίως σε έντυπα που στο παρελθόν είχαν συμβάλει καίρια στην προπαγάνδα στιγματισμού των Ρωμιών ως ‘εσωτερικού εχθρού’.

Μια ερώτηση που συχνά κάνουν στους Ρωμιούς, πολλοί σημερινοί νέοι της Τουρκίας, είναι ‘γιατί φύγατε;’ Σαφώς, την κάνουν επειδή δεν γνωρίζουν τα γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί στο παρελθόν και έχουν ως εξής:

1. Η δια μυστικών κυβερνητικών αποφάσεων επιστράτευση σε κάτεργα όλου του μειονοτικού αντρικού πληθυσμού, ηλικιών μεταξύ 18-45,  ως στρατιωτών-εργατών  στην κατασκευή δρόμων και οχυρωματικών έργων σε πολύ σκληρές συνθήκες το 1941-42.

2. Ο  οικονομικός αφανισμός  των μειονοτικών δια της επιβολής ενός ειδικού  βαρύτατου κεφαλικού  φόρου γνωστού ως Βαρλίκ Βεργκισί 1942-44. Η με απόφαση του ηγέτη μονοκομματικού κράτους επιβολή των φόρων αυτών και η καταδίκη όσων αδυνατούσαν να καταθέσουν τα ποσά αυτά σε κάτεργα, στο Aşkale. Με συνοπτικές, μάλιστα, διαδικασίες και εντός ολίγων ημερών. Σε περίπτωση που ο ‘υπόχρεος’ δεν είχε να δώσει τα απαιτούμενα ποσά, τα υπάρχοντά του δημοπρατούνταν και αν το προκύπτων χρήμα δεν ήταν του ύψους του απαιτούμενου ποσού αποστέλλονταν, εν μέσω βαρυχειμωνιάς, στα κάτεργα αυτά. Ακόμη και αν συνέβαινε να ήταν εβδομήντα ετών.

3. Η οργάνωση του Πογκρόμ, την νύκτα της 6ης και 7ης  Σεπτεμβρίου του 1955 εναντίον των Ρωμιών και άλλων μειονοτικών, με την οργανωμένη κινητοποίηση  εκατό χιλιάδων ατόμων σε μορφή ταγμάτων εργασίας , που είχε ως αποτέλεσμα  τη μαζική καταστροφή των τόπων  λατρείας, κοιμητηρίων, σχολείων, μαγαζιών και σπιτιών  της μειονότητας και ακόμη να δολοφονηθούν και να τραυματιστούν δεκάδες Ρωμιοί πολίτες της χώρας.

4. Η συγκρότηση το 1962, ειδικής επιτροπής για θέματα μειονοτικών και  δημιουργία μηχανισμών προς ακύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των μελών της μειονότητας. Άρνηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων της κοινότητας των Ρωμιών με προγραμματισμένο μποϋκοτάζ σε επιχειρήσεις τους και περιορισμούς στην λειτουργία των σχολίων τους. Και όλα αυτά με τον καθημερινό στιγματισμό τους ως ‘ξένων πρακτόρων’.

5. Η απέλαση 12.500  Ρωμιών της Κωνσταντινουπόλεως που είχαν εξαιρεθεί από την ανταλλαγή πληθυσμών και θεωρούνταν ‘ετμαπλί-εγκατεστημένοι’ με τις συμφωνίες της Λωζάννης και μπλοκάρισμα των περιουσιών τους δια νομικών ραδιουργιών και δημιουργία ατμόσφαιρας πανικού ως αποτέλεσμα των πρακτικών αυτών, το 1964.

6. Η κατάληψη τεσσάρων ιστορικών εκκλησιών στην συνοικία Γαλατά  και των υπαγόμενων σε   αυτά ακινήτων εκ μέρους μιας οικογένειας και η παρότρυνση των αρχών για την καταφανή αυτή αδικία.

7. Το 1974 η απόφαση  του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας για τον  σφετερισμό από το κράτος μεγάλης έκτασης ακινήτων των Ρωμαίϊκων ευαγών και κοινωφελών ιδρυμάτων με την δικαιολογία ότι οι μειονοτικοί είναι πολίτες της χώρας αλλά και ξένοι.

Και το σημαντικότερο: η αίσθηση του ότι ποτέ δεν επρόκειτο να βρει κάποιος το δίκιο του, εφ’όσον  ήταν αναγεγραμμένη στην ταυτότητά του η ένδειξη ‘Ρωμιός Ορθόδοξος’. Μια αίσθηση που ρίζωσε στους Ρωμιούς την πεποίθηση ότι ήταν αδύνατη η περαιτέρω διαμονή στην χώρα υπ’αυτές τις συνθήκες.

Ο βίαιος αυτός ξεριζωμός του Ρωμαίϊκου πληθυσμού και οι συνθήκες καταπίεσης που βίωσε συνετέλεσαν στο να σχηματιστεί μέσα του ένα σύνδρομο ‘ριξίματος μαύρης πέτρας στο παρελθόν’. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό σύνδρομο όπου ο πάσχων προσπαθεί να ‘διαγράψει’ το παρελθόν του  και εγκαταλείπεται στο να ζει ένα αδιάκοπο πένθος. Μελετώντας τα αρχεία της Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής Κλινικής των Αθηνών μπορεί  κάποιος να κάνει κάποιες σχετικές διαπιστώσεις: μετά το 1964 το ποσοστό προβλημάτων στις ξεριζωμένες από την πατρίδα τους Ρωμιές γυναίκες άνω των σαράντα ετών αγγίζει το 40%. Η απέλαση και εκπατρισμός των Ρωμιών που είχαν αναγνωριστεί ως  ‘εταμπλί’ βάσει της  Συνθήκης  της Λωζάννης και οι οποίοι έχασαν όλη την περιουσία τους ‘εν μια νυκτί’ είχε ως συνέπεια να υπάρξουν πάνω από πενήντα κρούσματα αυτοκτονιών. Την εκτίμηση ποιά αίσθηση   προκαλούν στα θύματα του εν λόγω διωγμού  οι ‘‘ειδήσεις’’ όπως αυτές που αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου την  αφήνω στους αξιότιμους αναγνώστες.

Τα ιστορικά τεκταινόμενα της μετά την Λωζάννη περιόδου και τα σχετιζόμενα με αυτήν προβλήματα που αντιμετώπισε η μειονότητα των Ρωμιών έχουν μελετηθεί λεπτομερώς, την τελευταία ιδίως δεκαετία, με βάση τις  διεθνείς πηγές αλλά και με εργασίες Τούρκων μελετητών. Είναι πλέον διαπιστωμένο πως η σε βαθμό εξαφανισμού  μείωση του Ρωμαίϊκου πληθυσμού της Πόλης οφείλεται στις διάφορες εξοντωτικές πολιτικές που έχουν εφαρμόσει οι εκάστοτε  κυβερνήσεις του Τουρκικού κράτους. Οι μελέτες που βασίζονται σε αξιόπιστα στοιχεία καταλήγουν όλες, από κοινού, στο συμπέρασμα του ότι τα μέτρα αυτά που λήφθηκαν εναντίον της μειονότητας αποτελούσαν σοβαρότατη καταπάτηση του συντάγματος της χώρας (1924-1960) αλλά και της Συνθήκης της Λωζάννης που αποτελεί τον θεμέλιο λίθου του σύγχρονου Τουρκικού κράτους.  Είναι προφανές ότι η πολιτική που εφαρμόστηκε εναντίον των μειονοτήτων στην Τουρκία ήταν αναμφίβολα η παραβίαση  και η καταπάτηση των διεθνώς αναγνωρισμένων συνθηκών  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των αρχών των Ηνωμένων Εθνών –ιδρυτικό μέλος του οποίου υπήρξε  η Τουρκία  – και της  Ευρωπαϊκής  Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που έχει υιοθετήσει η Τουρκία από το 1950.  

 Στην περίπτωση μιας επιφανειακής ‘ανάγνωσης’ των όσων διενεργήθηκαν εναντίον της μειονότητας των Ρωμιών τα γεγονότα αυτά θα μπορούσαν να συνδεθούν σαν συνέπειες των τότε σχέσεων της Τουρκίας με την Ελλάδα αλλά και με τον διεθνή περίγυρο. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι τα όσα εφαρμόστηκαν εναντίον των Ρωμιών δεν είχαν καμιά σχέση με τις σχέσεις αυτές. Απλά, ήταν εφαρμογή ενός προαποφασισμένου σχεδίου του οποίου η εφαρμογή χρονιζόταν με τις εκάστοτε συγκιρίες. Είναι γεγονός ότι πολλές από αυτές τις  καταπιεστικές πρακτικές εφαρμόστηκαν σε περιόδους όπου οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις ήταν άριστες. Ο εξαναγκασμός σε εκπατρισμό  15.000 Ρωμιών ετμαπλί έγινε το 1932 με την απαγόρευση δεκάδων επαγγελμάτων σε έλληνες υπηκόους όταν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν άριστες   ενώ κατά την  αποστολή σε κάτεργα  των νέων των μειονοτήτων 1941-42 και η  θέσπιση του κεφαλικού  φόρου το 1942-44  δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα μεταξύ των δύο χωρών.

Τα τελευταία πέντε χρόνια ανώτατα κυβερνητικά στελέχη της Τουρκίας έχουν παραδεχτεί ότι εφαρμόστηκαν διωγμοί κατά των μειονοτήτων, χαρακτηρίζοντας τις πρακτικές αυτές ως ‘φασιστικές’ (βλ. την ομιλία του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον Μάιο του 2009, στην περιοχή Ντούζτζε και του υπουργού Εγκεμέν Μπαγίς στις 15 Δεκεμβρίου του 2010 στην εκδήλωση για το ‘Πρόγραμμα  του Αιώνα’).

Η ουσία του θέματος σχετίζεται με  την ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ του ΔΙΚΑΙΟΥ αλλά και με την ενίσχυση της Δημοκρατίας και της ειλικρινούς της εφαρμογής στην Τουρκία. Δεν υπάρχει κράτος στον κόσμο  που να μπορεί να υποστηρίξει πως δεν έχει προβεί σε καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο παρελθόν. Το σημαντικό είναι να αποδεχτεί το Κράτος την πραγματικότητα και να κάνει ότι μπορεί για να επανορθώσει. Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω αλλά το να αποδοθούν τα δίκαια των παιδιών και απογόνων των θυμάτων  αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αιτήματα του παρόντος. Είναι ανάγκη να αποκατασταθούν, κατά το δυνατόν, οι συνθήκες εκείνες που επικρατούσαν πριν βιωθούν όλες αυτές οι καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ρωμαίϊκης κοινότητας. Το σχέδιο επανόρθωσης θα’πρεπε να αρχίσει με την αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων των Ρωμιών της Πολύς και της  Ίμβρου -Τενέδου και την άρση όλων των εμποδίων που έχουν επιβληθεί εναντίον τους. Η δημοσίευση της με ημερομηνία 14 Μαϊου 2010 εγκυκλίου του πρωθυπουργού Ρ. Τ. Ερντογάν αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Επίσης, είναι ανάγκη να επιλυθούν και τα προβλήματα των Ρωμιών που το 95% του πληθυσμού τους ζει εκτός Κωνσταντινουπόλεως και Τουρκίας, με σημαντικότερα αυτά της επιστροφής της υπηκοότητάς τους, της διευκόλυνσης εγγραφής στα σχολεία των παιδιών όσων θέλουν να επιστρέψουν και της εξασφάλισης δυνατοτήτων και εγγυήσεων σε ζητήματα εύρεσης εργασίας, μαζί με όλα όσα συνεπάγεται η επανόρθωση των ζημιών που υπέστησαν όταν εξαναγκάστηκαν να αποκοπούν από την Κωνσταντινούπολη.

Ένα από τα σημαντικότερα σημεία που πρέπει να προσεχτεί στην προετοιμασία του νέου συντάγματος της Τουρκίας είναι η ανάγκη της  επούλωσης των αδικιών που έχουν λάβει χώρα ως αποτέλεσμα της καταστρατήγησης των νόμων του κράτους από τον ίδιο το κράτος. Η  λήψη των κατάλληλων νομικών διευθετήσεων που θα παρέχουν εγγυήσεις προς αποφυγή  παρόμοιων καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο μέλλον  είναι ένα καίριας σημασίας βήμα για το καλό όλων των πολιτών της Τουρκίας.

 

Σημείωση από τΜτΒ: Μετάφραση άρθρου από την εφημερίδα ΖΑΜΑΝ 7-12-2011. Το τουρκικό κείμενο εδώ

 

* Ο Δρ. Νικόλαος Ουζούνογλου είναι απόφοιτος Πολυτεχνείου Κωνσταντινουπόλεως 1973 και Καθηγητής  Πολυτεχνείου Αθηνών.

 

ΠΗΓΗ:   19 Δεκεμβρίου 2011, http://nationalpride.wordpress.com/2011/12/19/…BD/ 

ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ (ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ)

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Στη Μέση Ανατολή η εικόνα από πλευράς θρησκεύματος του πληθυσμού είναι κατά πολύ πιο περίπλοκη. Θα εξετάσουμε τις χώρες Ισραήλ, το οποίο ιδρύθηκε στο έδαφος της Παλαιστίνης (1948), Λίβανο και Συρία.

Στην Παλαιστίνη παρά τις αιρέσεις της Ανατολής διατηρήθηκε ορθόδοξο Πατριαρχείο. Η περιοχή δοκιμάστηκε από τους Πέρσες εισβολείς, οι οποίοι, συνεπικουρούμενοι από Εβραίους, κατέσφαξαν 80.000 χριστιανούς (614 μ. Χ.) και έλαβαν ως λάφυρο τον τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας. Το Πατριαρχείο επιβίωσε και μετά την κατάκτηση της γης από τους Άραβες.

Οι χριστιανοί που άντεξαν στην πίεση προς εξισλαμισμό με την πάροδο των αιώνων απώλεσαν την ελληνική ή την αραμαϊκή γλώσσα και έγιναν αραβόφωνοι όχι όμως Άραβες. Ακόμη και σήμερα προσδιορίζονται ως Ρουμ ορτοντόξ. Είναι οι τελευταίοι Ρωμηοί, αφού εμείς οι δυτικόπληκτοι οπαδοί του Κοραή αισθανόμαστε προϊούσα την απέχθεια προς την αυτοκρατορία της Ρωμανίας, την αποκληθείσα από τους δυτικούς μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης Βυζάντιο, και η περιφρόνησή μας προς την παράδοση της ρωμηοσύνης, την ελληνορθόδοξη παράδοση, ογκώνεται.

Οι χριστιανοί των Αγίων τόπων δεν είδαν τους «σταυροφόρους» της Δύσης ως ελευθερωτές και ουδέποτε συνέπραξαν μαζί τους. Στη στάση τους αυτή ασφαλώς οφείλουν και την επιβίωσή τους. Εμείς σήμερα άφρονες και δουλοπρεπείς προσδοκούμε από τους συμμάχους και ετέρους μας της Δύσης τη σωτηρία μας! Βέβαια δεν υπήρξαν λίγα τα δεινά των χριστιανών κατά τις συρράξεις μεταξύ αντιμαχομένων χαλίφηδων που συντάραξαν τη Μέση Ανατολή, ώσπου ήρθαν οι Οθωμανοί κατακτητές (1571). Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων κατά την τουρκοκρατία στελεχωνόταν από Έλληνες, αν και το ποίμνιο ήταν αραβόφωνο. Η κατάσταση παραμένει η ίδια ως σήμερα παρά τις επελθούσες μεταβολές (βρετανική διοίκηση 1919, κράτος του Ισραήλ 1948).

Κατά την ίδρυση του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ υπήρχαν περίπου 400.000 Παλαιστίνιοι χριστιανοί στους Αγίους Τόπους. Σήμερα είναι κάτω από 60.000. Η πολιτική του κράτους του Ισραήλ είχε καταστροφικές συνέπειες για τον παλαιστινιακό λαό, αφού 750.000 περίπου κάτοικοι εκδιώχθηκαν από τη γη των προγόνων τους. Ο αραβόφωνος παλαιστινιακός χριστιανικός πληθυσμός αποτελεί μόνο 2,1% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Για την πολιτική εθνοκάθαρσης του Ισραήλ δεν όρθωσε ουδείς θρησκευτικός ηγέτης φωνή διαμαρτυρίας. Όλοι είναι υποταγμένοι άνευ όρων στους ισχυρούς της γης, των οποίων ηγούνται οι σιωνιστές. Το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, όπως αποκαλείται, εξακολουθεί να στελεχώνεται αποκλειστικά σχεδόν από Έλληνες (ουδείς επίσκοπος αραβόφωνος υπάρχει). Η λειψανδρία ιδιαίτερα στα προσκυνήματα είναι άκρως ανησυχητική αλλά πείσμων και η εμμονή στη διατήρηση του ελληνικού χρώματος.

Είναι αναμφισβήτητο ότι τα προσκυνήματα εποφθαλμιούν τόσο οι ομόδοξοι μας Σλάβοι (οι Ρώσοι κυρίως), οι οποίοι δεν εκδηλώνουν λιγότερο εθνικισμό από τον δικό μας, όσο και ετερόδοξοι (ρωμαιοκαθολικοί και ουνίτες, κόπτες, μονοφυσίτες Αρμένιοι). Η αντιπαλότητα αυτή, που οφείλεται στην περιφρόνηση των λόγων του Αποστόλου Παύλου για την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας διευκολύνει τα μέγιστα την καρποφορία της σιωνιστικής πολιτικής του Ισραήλ. Στο πολύπλοκο της εικόνας έρχεται να προστεθεί και ο σημαντικός αριθμός Εβραίων που παλινόστησαν από την καταρρεύσασα Σοβιετική Ένωση. Σημαντικός αριθμός αυτών δηλώνουν ορθόδοξοι χριστιανοί κατά το θρήσκευμα. Είναι όμως πράγματι ή μήπως θα αποτελέσουν τον δούρειο ίππο για την μελλοντική υφαρπαγή του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων από τους σιωνιστές. Η κατά καιρούς πιέσεις της ισραηλινής κυβέρνησης προς το Πατριαρχείο αποδίδουν καρπούς. Η υπόθεση Βαβύλη είναι μία εξ αυτών, στην οποία εμπλέκονταν τόσο η Εκκλησία της Ελλάδος, όσο και η ελληνική κυβέρνηση. Η όλη στάση των εκπροσώπων του Πατριαρχείου συνετέλεσε στην έξαρση ανθελληνικού κλίματος μεταξύ των αραβοφώνων, μουσουλμάνων και χριστιανών. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι χριστιανοί, οι Ρουμ ορτοντόξ, αρχίζουν και υφίστανται την πίεση των μουσουλμάνων θεωρούμενοι πλέον ξένο σώμα. Και έτσι οι χριστιανοί της Παλαιστίνης διώκονται από τους σιωνιστές (όχι από τον εβραϊκό λαό που είναι θύμα της προπαγάνδας των ηγετών του) και τους μουσουλμάνους συμφυλέτες τους υπό τα αδιάφορα βλέμματα των χριστιανών διαφόρων δογμάτων, που συρρέουν προς προσκύνηση των Αγίων τόπων, αλλά σπάνια καταβάλλουν τον κόπο να ενημερωθούν για τα συμβαίνοντα εκεί. Μάλιστα προτεστάντες, ανερμάτιστοι κατά την παράδοση της Εκκλησίας, έχουν στρατευθεί υπέρ του σιωνισμού.

Στην Ιερουσαλήμ είδα αφίσα συνεδρίου «χριστιανών υπέρ του σιωνισμού»! Φυσικά οι συμμετασχόντες δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε για τα συμβαίνοντα στη λωρίδα της Γάζας και για τον μαρτυρικό θάνατο του ιερομονάχου Φιλουμένου στο προσκύνημα του φρέατος του Ιακώβ από «παράφρονα» Εβραίο. Το πλέον θλιβερό είναι ότι όλες οι «χριστιανικές» χώρες (ακόμη και το «ορθόδοξο» προτεκτοράτο Ελλάς) έχουν εκδηλωθεί σαφώς υπέρ των γελοίων απόψεων του περιβάλλοντος Μπους του νεωτέρου, απόψεων που ποινικοποιούν εμμέσως πλην σαφώς το Ισλάμ ως τρομοκράτη!

Προς βορράν του Ισραήλ εκτείνεται ο Λίβανος. Η χώρα υπό γαλλική κατοχή από το 1919 απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1943. Ο πληθυσμός του Λιβάνου αποτελείται από διαφόρων δογμάτων, 17 τον αριθμό, μουσουλμάνους (60%) και χριστιανούς (40%). Είναι τρομερή η κατάσταση που επικρατεί όχι πλέον μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, αλλά μεταξύ ομοθρήσκων ομάδων, οι οποίες αλληλοεξοντώνονται για τα συμφέροντα των ισχυρών και ιδίως του Ισραήλ. Στο Λίβανο βρήκαν καταφύγιο αρκετοί Παλαιστίνιοι και επιδείνωσαν τις αντιθέσεις. Οι μικροενοχλήσεις του σφενδονοφόρου Δαβίδ έφεραν την οργισμένη αντίδραση του σιωνιστικού Γολιάθ που εισέβαλε στον Λίβανο. Το δράμα ολοκληρώθηκε με σφαγές στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα από «χριστιανούς» μαρωνίτες (φαλαγγίτες) του Λιβάνου που έχουν πνευματικό ηγέτη τον πάπα και έχουν τεθεί στην υπηρεσία των δυτικών και των σιωνιστών (1982). Οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής αποχώρησαν το 2000. Ήρθε τότε η σειρά της Συρίας να εισβάλει στον Λίβανο. Νέα από αέρος επίθεση του Ισραήλ (2006) είχε ως συνέπεια την ολοσχερή καταστροφή των υποδομών της χώρας. Φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου απεικονίζει μαθήτρια δημοτικού σχολείου του Ισραήλ να γράφει σε οβίδα που επρόκειτο να εκτοξευθεί «ευχές» για τα παιδιά του Λιβάνου που θα την υποδέχονταν! Και πάλι ουδέν σχόλιο εκ μέρους των χριστιανών της Δύσης για την καλλιέργεια εγκληματικών ενστίκτων σε άγουρη ηλικία. Ο Λίβανος είναι χώρα – ηφαίστειο εν ενεργεία, του οποίου ο πολύπαθος λαός αιμορραγεί για τα συμφέροντα των ισχυρών του κόσμου και της Μέσης Ανατολής.

Βορείως του Λιβάνου εκτείνεται η Συρία. Η περιοχή είχε δοκιμαστεί από τις αιρέσεις των πνευματομάχων οπαδών του Νεστορίου και των μονοθελητών. Η διάσπαση του σώματος της Εκκλησίας ευνόησε την κατάκτηση της Συρίας από τους Άραβες και τον ταχύ εξισλαμισμό μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Όμως και εδώ το ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας επιβίωσε. Με την πάροδο των αιώνων επήλθε αποστασιοποίηση των γηγενών, αραβοφώνων πλέον καθώς λησμόνησαν την αραμαϊκή, από τους Ρωμηούς της Κωνσταντινούπολης. Η παρουσία των «σταυροφόρων» ευνόησε την προσχώρηση στο Βατικανό ομάδων αιρετικών. Στη χώρα, που ετέθη υπό γαλλική κατοχή (1919) και απέκτησε την ανεξαρτησία το 1946 επικράτησαν επί μακρόν στην εξουσία οι του κόμματος Μπάαθ, που διέπονταν από πνεύμα ανεξιθρησκείας σε ικανοποιητικό βαθμό. Έτσι η ζωή ήταν ανεκτή για τους χριστιανούς που αποτελούν το 8% του πληθυσμού (1,5 εκατομ. συνολικά, 1 εκατομ ορθόδοξοι). Η πίεση της Δύσης για ανατροπή του Άσσαντ ενδέχεται να σημάνει έναρξη αντιπαράθεσης χριστιανών μουσουλμάνων και κίνδυνο επικράτησης φονταμενταλιστών στην εξουσία, προειδοποίησε ο μαρωνίτης πατριάρχης του Λιβάνου Ράι, καθώς στις ταραχές πρωτοστατεί η μουσουλμανική αδελφότητα, η οποία ασφαλώς μόνο για δημοκρατία δεν νοιάζεται. Στο Ιράκ που «απελευθέρωσαν» οι δυτικοί μια από τις συνέπειες υπήρξε η αθρόα φυγή των χριστιανών από τη χώρα. Η Δύση έχει τα σχέδιά της και ελάχιστα ενδιαφέρεται για τους χριστιανούς της Ανατολής. Σχέδια όμως έχουν για την περιοχή και η Τουρκία και η Ρωσία και το Ιράν. Το μείγμα δεν είναι αρκούντως εκρηκτικό;

                                                                              «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 5-12-2011

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΙΣ ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ (ΑΙΓΥΠΤΟΣ)

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Το Ισλάμ είναι θρησκεία, η οποία δικαιώνει την άσκηση βίας εκ μέρους των οπαδών της κατά των πιστών άλλων θρησκειών. Αυτό αποτέλεσε διαχρονικά σημαντικό πλεονέκτημα του Ισλάμ έναντι άλλων θρησκειών, οι πιστοί των οποίων υποχώρησαν αριθμητικά τάχιστα σε περιοχές που αυτό εξαπλώθηκε. Το Ισλάμ δεν έπληξε μόνο τη χριστιανική πίστη, αλλά και τη βουδιστική, την ινδουϊστική και άλλες στην κεντρική Ασία. Στη Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο, περιοχές του ελληνορωμαϊκού κόσμου, οι κάτοικοι είχαν μεταστραφεί καθολικά στη χριστιανική πίστη πριν από την αραβική εξάπλωση.

Οι περιοχές όμως αυτές είχαν συγκλονιστεί από τις αιρέσεις των πρώτων αιώνων λόγω της φυγόκεντρης διάθεσης πολλών επιφανών κατοίκων αυτών από την κεντρική εξουσία της Κωνσταντινούπολης. Τον μονοφυσιτισμό, τον νεστοριανισμό και άλλες αιρέσεις είχε ασπαστεί σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, το οποίο υπέκυψε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στην πίεση εξισλαμισμού εκ μέρους των Αράβων απ’ ότι οι πληθυσμοί στην έκταση της Μικράς Ασίας και της Βαλκανικής στην πίεση εξισλαμισμού εκ μέρους των Τούρκων αργότερα.

Η Αίγυπτος κατέστη λίαν σημαντική από γεωστρατηγική άποψη, όταν διανοίχθηκε η διώρυγα του Σουέζ (1869). Η αποικιοκράτις Βρετανία θεώρησε ζωτικής σημασίας τον έλεγχο της διώρυγας, προκειμένου να είναι ασφαλείς οι πλεύσεις του στόλου της προς την αποικία των Ινδιών. Επωφελήθηκε από την προσπάθεια κάποιων πατριωτών για πλήρη αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού. Βομβάρδισε την Αλεξάνδρεια και αποβίβασαν δυνάμεις στην περιοχή της διώρυγας (1882). Η Αίγυπτος κατέστη βρετανική αποικία ως το 1936.

Στη χώρα κατοικούσαν πέρα από τους Άραβες μουσουλμάνους και μονοφυσίτες χριστιανοί, οι γνωστότεροι ως κόπτες, που προσέγγιζαν το 20% του πληθυσμού. Σημαντική ήταν και η παρουσία των Ελλήνων, καθώς στους γηγενείς περί το ορθόδοξο πατριαρχείο Αλεξανδρείας είχαν προστεθεί και αρκετοί άλλοι από την εποχή της κυριαρχίας του Μεχμέτ Άλη ως τις αρχές του 20^ου αιώνα. Όταν μοσουλμανική χώρα καταλαμβάνεται από αποικιοκρατική χριστιανική χώρα, η πλειονοψηφία των μουσουλμάνων δεν είναι σε θέση ούτε όμως έχει και τη διάθεση να εξετάσει τις δογματικές διαφορές μεταξύ των κατακτητών και των ομοθρήσκων γηγενών ή παροίκων. Ασφαλώς οι χριστιανοί της Αιγύπτου επωφελήθηκαν από την βρετανική παρουσία, ώστε να δραστηριοποιηθούν στο εμπόριο και να πλουτίσουν. Οι κόπτες ήσαν κατά πολύ πιο ευκατάστατοι από τους μουσουλμάνους και αρκετοί Έλληνες απέκτησαν σημαντικές περιουσίες.

Οι Άγγλοι έφυγαν το 1936 φροντίζοντας να εγκαταστήσουν στην αρχή βασιλιά ελεγχόμενο από αυτούς και διατηρώντας στρατιωτικές μονάδες περί την διώρυγα. Ο πατριωτισμός όμως αρκετών αξιωματικών οδήγησε σε ένοπλη σύγκρουση με τους Άγγλους και τη φθορά εγκαταστάσεων βρετανικών συμφερόντων. Οι Άγγλοι αποχώρησαν οριστικά το 1952 και στην εξουσία εδραιώθηκε μετά από μικρό χρονικό διάστημα ο Νάσερ, ο οποίος αναζωπύρωσε το εθνικό αίσθημα των μουσουλμάνων της Αιγύπτου. Και είναι πολύ γνωστό ότι στις ισλαμικές χώρες έθνος και πίστη είναι μη διακριτά. Μετά τα προηγηθέντα ήταν αναμενόμενο οι μουσουλμάνοι να θεωρούν κατά κάποιο τρόπο τους χριστιανούς ως ξένο σώμα. Οι Έλληνες αποχώρησαν ευθύς μετά τη δήμευση των περιουσιών τους, αφήνοντας το ορθόδοξο Πατριαρχείο με μικρό αριθμό πιστών. Οι κόπτες δεν είχαν άλλη πατρίδα. Έμειναν και άρχισαν να υφίστανται διωγμό με την ανοχή των αρχών έναντι των φανατικών μουσουλμάνων, ενώ σημαντικό μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας τους δημεύθηκε. Αυτά εξανάγκασαν πολλούς από αυτούς να μεταναστεύσουν σε δυτικές χώρες. Στη μετά τον Νάσερ περίοδο φάνηκε να επικρατεί κάποια ανεκτικότητα έναντι των κοπτών, η κοινότητά τους όμως έχει συρρικνωθεί στο 8% του πληθυσμού ίσως και λόγω χαμηλοτέρων δημογραφικών δεικτών. Η δημογραφική κάμψη είναι μάστιγα των απανταχού της γης χριστιανών.

Η πρόσφατη ανατροπή του Μουμπάρακ έδωσε το έναυσμα για την επίθεση φανατικών μουσουλμάνων με πυρπόληση ναών και φόνους κοπτών. Αποτελεί οπωσδήποτε αίνιγμα η ανατροπή ενός αφοσιωμένου στη Δύση δικτάτορα από τις ΗΠΑ. Στην Αίγυπτο δραστηριοποιείται από δεκαετίες η οργάνωση «αδελφοί Μουσουλμάνοι». Ελεύθεροι σχολιαστές δεν δίστασαν να καταγγείλουν ότι αυτή ελέγχεται από τη CIA! Δεν είναι εκπληκτικό, αν συλλογιστούμε ότι αυτή οργάνωσε και ήλεγχε την «Αλ Κάιντα», όταν οι Σοβιετικοί είχαν πραγματοποιήσει ανοήτως την εισβολή στο Αφγανιστάν. Ασφαλώς το νέο καθεστώς της Αιγύπτου, αν και ασταθές ακόμη, φαίνεται φιλοδυτικό. Για τους χριστιανούς όμως είναι βέβαιο ότι έχει επέλθη ουσιαστική μεταβολή. Το κάπως παρήγορο είναι ο εν πολλοίς γεωγραφικός διαχωρισμός των δύο ομάδων πληθυσμού, καθώς οι κόπτες κατοικούν κατά πλειονότητα στην Άνω Αίγυπτο. Τι θα γίνει όμως με τους ομοπίστους στα μεγάλα αστικά κέντρα;

Το ορθόδοξο πατριαρχείο διατηρεί καλές διπλωματικές σχέσεις (πόσο εκκλησιαστικός μπορεί να είναι αυτός ο όρος;) με την αιγυπτιακή κυβέρνηση. Ως τώρα δεν έχει εκδηλώσει κάποια συμπάθεια προς τους ομοθρήσκους κόπτες. Ασφαλώς δεν οφείλεται αυτό στις δογματικές διαφορές, αλλά στη σκέψη των συνεπειών. Αλλά ας υποθέσουμε ότι οι κόπτες αποδέχονται να προσχωρήσουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τότε το Πατριαρχείο θα οφείλει να συμπαρασταθεί στο δοκιμαζόμενο ποίμνιό του. Αλλά μήπως ο Χριστός ζητά από μας να συμπαραστεκόμαστε μόνο στους δοκιμαζόμενους ομοπίστους μας; Ασφαλώς η συμπαράσταση προς τους κόπτες θα έχει οδυνηρότατες συνέπειες ακόμη και την εκδίωξη του Πατριαρχείου από την Αίγυπτο. Προοπτική αρκετά πιθανή αν στο μέλλον εκδηλωθεί έξαρση του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού. Αλλά ορθόδοξοι δεν υπάρχουν μόνο στην Αίγυπτο και δεν είναι τόσο ανίσχυροι οι άλλοι, όσο του Πατριαρχείου Αλεξενδρείας. Τι κάνουν το οικουμενικό Πατριαρχείο και το Πατριαρχείο Μόσχας. Προς το παρόν είμαστε θεατές οικουμενιστικών αλλά και διαθρησκειακών συνάξεων με σκοπό δήθεν την προσέγγιση των θρησκειών και την εμπέδωση της παγκόσμιας ειρήνης. Σ’ αυτές οι ορθόδοξοι εκδηλώνουν διάθεση συνδιαλλαγής με νόθευση της δογματικής καθαρότητας της ορθοδοξίας. Αλλά πώς είναι δυνατόν να επέλθει προσέγγιση όταν «χριστιανικές» χώρες ενέχονταν κατά το παρελθόν για την άθλια αποικιοκρατία και σήμερα πρωταγωνιστούν στη λαφυραγώγηση του πλανήτη και την πρόκληση κατά των μουσουλμάνων, τους οποίους αποκαλούν συλλήβδην ως εν δυνάμει τρομοκράτες; Είναι δυνατόν να επέλθει προσέγγιση μέσα από τελετές που προκαλούν θυμηδία στους «χριστιανούς», θλίψη στους χριστιανούς και αγανάκτηση στους μουσουλμάνους; Οι χριστιανοί θρησκευτικοί ηγέτες οφείλουν πρωτίστως να καταγγείλουν την απληστία των ισχυρών του κεφαλαίου Εβραίους και «χριστιανούς», να καταδικάσουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών με την υποβοήθηση δοτών κυβερνώντων, τους εξοπλισμούς και την υποδαύλιση για ένοπλες συρράξεις σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Δυστυχώς όμως σιωπούν και σήμερα, όπως σιωπούσαν και τότε που ο Χίτλερ ετοίμαζε την πολεμική του μηχανή, για να σπείρει τον όλεθρο. Τότε που πλήθος ορθοδόξων αρχιερέων και ιερέων μαρτυρούσαν για την πίστη τους στα σταλινικά στρατόπεδα. Η Ορθοδοξία καλλιεργεί στους πιστούς ιδιαίτερο ήθος, το οποίο έχουν απωλέσει οι πιστοί των ομολογιών του δυτικού χριστιανισμού. Σήμερα συγχρωτισμένοι μ’ αυτούς κινδυνεύουμε να το απωλέσουμε κι εμείς. Είναι το ήθος που μόλις πριν από λίγα χρόνια μας υπέδειξε το χρέος να συμπαρασταθούμε προς τους δοκιμαζόμενους μουσουλμανικούς λαούς του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Είναι ώρα να συμπαρασταθούμε και προς τους κόπτες της Αιγύπτου. Αυτοί συντηρούν τα ιστορικά κέντρα του πρώτου μοναχισμού. Εκεί βρίσκονται οι μονές των αγίων Αντωνίου,   Παύλου του Θηβαίου, Μακαρίου και Παϊσίου. Μήπως η πολιτική της Δύσης έναντι του Ισλάμ έχει ως τελικό στόχο να στρέψει αυτό κατά των χριστιανών της Ανατολής; Μήπως δούμε να ανατινάζονται οι μονές όπως οι γλυπτοί στους βράχους βούδες από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν;

Θυμούμαι πώς μας ξεπροβόδισε ο ηγούμενος της μονής του αγίου Παύλου του Θηβαίου με γλυκό και κάπως μελαγχολικό ύφος μετά την ξενάγηση: Να προσεύχεστε για μας.         

Προς μια Πολίτικη Ρωμιοσύνη «εν ετέρα μορφή»;

 

Tου Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση

 

[Τα κατωτέρω αποτελούν τις καταληκτήριες παραγράφους μιας ομιλίας του γράφοντος, η οποία, υπό τον τίτλο «Μνήμη Ρωμιοσύνης», έγινε στα πλαίσια εσπερίδας, οργανωμένης πρόσφατα από την «Ελληνική Κοινότητα Γενεύης», με θέμα «Η Ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, χτές και σήμερα».  Οι λοιποί ομιληταί κατά την εκδήλωση αυτή ήταν η Ρέα Πουρνάρα-Ξενιάδου («Η Παιδεία στην Πόλη») και ο Γεώργιος Λαιμόπουλος («Η Ομογένεια της Πόλης. Δυσκολίες του χθες-προκλήσεις του σήμερα-προοπτικές του αύριο»)].

Πόσοι είναι σήμερα οι Ομογενείς που συνεχίζουν ακόμη να δίνουν το «παρών» της Πίστης και του Γένους τους γύρω από τον Πατριάρχη και Πατέρα τους στην Πόλη; Την κοιτίδα αυτή του Ελληνισμού, συνάμα δε και πνευματικό Κέντρο της ανά την οικουμένην Ορθοδοξίας; Δύο, το πολύ τρείς χιλιάδες ψυχές.

 Παρενθετικά να σημειωθεί ότι οι αριθμοί αυτοί αφορούν, φυσικά, το Ρωμαίικο στοιχείο της Πόλης. Διότι, αν συνυπολογίσει κανείς τους Ορθοδόξους εκείνους που διαβιούν εδώ και δύο δεκαετίες περίπου στην πόλη αυτή και που προέρχονται από την Αντιόχεια, τα Βαλκάνια, τον Καύκασο και τον Ευρωπαϊκό Βορρά, μπορεί να λεχθεί ότι, σύμφωνα με την Ορθόδοξο  Κανονική παράδοση,  το ποίμνιο του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ανέρχεται σήμερα σε 80-100 χιλιάδες ψυχές, λόγῳ του, ελληνικού μεν ως προς την «κουλτούρα» και την γλωσσική του έκφραση, αλλά υπερεθνικού και υπερφυλετικού στη φύση του, Οικουμενικού Πατριαρχείου.  Καθώς έλεγε σε πρόσφατη ομιλία του προς την νεολαία της Ομογένειας ο Σεπτός μας Προκαθήμενος, όσοι έρχονται τον τελευταίο καιρό στην Πόλη είτε για ανώτερες σπουδές, εἰτε για να αναζητήσουν κάποια εργασία, «για εμάς, για το Πατριαρχείο, για την Εκκλησία, για εμένα προσωπικώς ως Αρχιεπίσκοπο της Πόλεως και Πατριάρχη, είναι όλοι μια ενιαία και αδιαίρετος οικογένεια. Δεν κάνουμε καμμία διάκριση».

Πολλοί είναι ασφαλώς οι νοσταλγοί των εποχών εκείνων που έφυγαν ανεπιστρεπτί, και περισσότεροι ίσως οι προβλέποντες ένα σκοτεινό μέλλον, τόσο για την Πολίτικη Ρωμιοσύνη, όσο και για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, φρονούντες, ενδεχομένως, πως ο Ελληνισμός της Πόλης έχει «ημερομηνία λήξεως». Ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονείται ότι και μετά την Άλωση το 1453, λίγοι ήταν και εκείνοι που περιεστοίχιζαν τον Πατριάρχη Γεννάδιο τον Σχολάριο. Κατά τι περισσότεροι από αυτούς που κυκλώνουν σήμερα τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Σύμφωνα με Οθωμανικές Βακουφικές πηγές που ανάγονται στο 1478, (δηλ. μόλις 25 χρόνια μετά την Άλωση), στην εντός των τειχών Κωνσταντινούπολη είχαν μείνει μόνο 3151 εστίες Ρωμιών και 592, στην αντιπέραν όχθη του Κερατείου Κόλπου, στο Γαλατά.

Εν τούτοις, κατά τους μετά την Άλωση χρόνους, τους λεγόμενους Κάτω Χρόνους, η  Πρόνοια του Θεού  έστειλε στην Βασιλεύουσα  μυριάδες ομογενών και ομαίμων από την κάποτε δυτική ενδοχώρα της, από την Πελοπόννησο, την Ήπειρο και την Μακεδονία, την Χίο και την Μυτιλήνη, την Κρήτη και την Θράκη, οι οποίοι δίπλα στους Πόντιους, Ίωνες και Καππαδόκες της ανατολικής της ενδοχώρας, «ρωμιοποιήθηκαν» μέσα στο χωνευτήρι της Πόλης και μεγαλούργησαν, στηρίζοντας την Εκκλησία τους και στηριζόμενοι απ’ αυτήν. Γι’ αυτό, ακριβώς, και οι λίγοι που έμειναν σήμερα στην Πόλη δεν αποθαρρύνονται από τις συγκυρίες, ούτε ολιγοψυχούν. Αλλά μένοντες πιστοί στη μνήμη του παρελθόντος, δεν παύουν να αγωνίζονται και για το αύριο της Ρωμιοσύνης, γνωρίζοντες από μακραίωνη πείρα ότι είναι «ανεξιχνίαστοι αι βουλαί του Θεού».

Γιατί, ποιός μας λέγει πως δεν μπορεί να επαναληφθεί μια μέρα αυτό που συνέβη στους Κάτω Χρόνους, κυρίως δε στις αρχές του 19ου  αιώνα, όταν ο Σουλτάνος Αμπτούλ Μετζίτ με το Διάταγμα «Χάττι Σερίφ» το 1839, εγκαινίαζε τις, γνωστές ως Τανζιμάτ, Μεταρρυθμίσεις, που φιλελευθεροποιούσαν την οικονομία και έδιναν έτσι την δυνατότητα σε αλλοδαπούς να συμμετέχουν ενεργά στην οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί ότι σ’ένα προσεχές μέλλον δεν μπορούν  να εγκατασταθούν στην Πόλη «έποικοι» από την Ελλάδα για επαγγελματικούς, επιστημονικούς, καλλιτεχνικούς ή άλλους λόγους; Τώρα μάλιστα που οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις ομαλοποιούνται και τείνουν να πάρουν μιαν άλλη διάσταση με τις «μεταρρυθμίσεις» που επιχειρεί ο Ταγίπ Ερντογάν στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής πολιτικής του;  Οι μερικές εκατοντάδες Ελλαδικών επιχειρηματιών, βιοπαλαιστών, ακαδημαϊκών διδασκάλων, αλλά και μετεκπαιδευομένων φοιτητών, που ήδη διαβιούν στην Πόλη εδώ και κάμποσο καιρό, δεν μπορεί να αποτελέσουν, μήπως, το «φύραμα» με το οποίο μπορεί να ζυμωθεί σ΄ένα προσεχές μέλλον μια Πολίτικη Ρωμιοσύνη «εν ετέρα μορφή»; Γιατί όχι;

Υπάρχουν όμως ουκ ολίγα «καυτά» ερωτήματα! Θα υπάρξει ώσμωση μεταξύ Ρωμιών και «Νεο-ρωμιών»; Διότι, κακά τα ψέμματα, όσο και αν ανήκουμε στο ίδιο Γένος και μιλούμε την αυτή γλώσσα και, θεωρητικά τουλάχιστον, ανήκουμε στην ίδια Ορθόδοξη Εκκλησία, διακατεχόμαστε από διαφορετικές νοοτροπίες. Οι «Πολίτες» θα θελήσουν να αγκαλιάσουν τους «Ελλαδίτες»; Οι «Ελλαδίτες», πολίτες πλέον της Ευρωπαϊκής Ἐνωσης, θα στρέξουν να «ρωμιοποιηθούν», να πλησιάσουν την Εκκλησία, όπως συνέβη στο παρελθόν και να σμίξουν τα χνώτα τους με τα χνώτα εκείνων που εκφράζουν μιαν άλλη κουλτούρα, εκείνη της «καθ’ ημάς Ανατολής»; Ή θα προτιμήσουν να εγκλωβιστούν μέσα σ’ ένα ομόγλωσσο και ομόθρησκο μεν, αλλά ξεχωριστό πολιτισμικό «γκέτο», με το σκεπτικό ότι «ου συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρίταις»; Τα Ομογενειακά Εκπαιδευτήρια θα εφοδιασθούν με τα μέσα εκείνα που θα τα επιτρέψουν να ξαναβρούν την παλαιά τους αίγλη; Και το κυριώτερο,  θα έχουν την δυνατότητα να δέχονται τα παιδιά των εξ Ελλάδος «εποίκων»;

Ιδού μερικά καίρια πολιτικά, κοινωνικά και ποιμαντικά προβλήματα, με τα οποία, αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν αντιμέτωποι όσοι είναι ταγμένοι στη διακονία αυτού που λέγεται Πολίτικη Ρωμιοσύνη. Προβλήματα  στα οποία δέον να δοθούν ξεκάθαρες και βιώσιμες λύσεις. Αν, φυσικά, θέλουμε να έχουμε μια ζωντανή και δυναμική παρουσία στην αιώνια αυτή πρωτεύουσα του οικουμενικού Ελληνισμού, η οποία ονομάζεται Κωνσταντινούπολη.

 

ΠΗΓΗ: Jun 21, 2011, http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=6058

Ομιλία για την Εθνική Αντίσταση

 

Της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη*

Σεβασμιότατε, Αξιοσέβαστοι πατέρες,  κ. Περιφερειακοί Σύμβουλοι, -Αιρετοί Εκπρόσωποι  της Περιφέρειας Θεσσαλίας, κ. Δήμαρχε, αξιότιμοι φορείς του τόπου, κυρίες και κύριοι.

Υπάρχουν  στην ιστορική ζωή των λαών μερικές ημερομηνίες κρίσιμες. Ίχνη στον τόπο και στο χρόνο, που στήθηκαν για να σημαδεύουν τις επιδόσεις τους, όπως τα τρόπαια. Στον ίσκιο τους σταματά για λίγο την πορεία του μέσα στο χρόνο ένας λαός, να πάρει πνοή, ανάσα, και να συνεχίσει. Οι σταθμοί αυτοί είναι συγχρόνως αφετηρίες για νέα ξεκινήματα, σε μια ζωή που είναι μακράς διαρκείας και  δε μετριέται με τα χρόνια όπως η ζωή των ατόμων, αλλά με τους αιώνες, όπως η ζωή της Γης. Και πορευόμενοι, με τον τρόπο αυτό, οι λαοί δημιουργούν την Ιστορία τους.

Καλούμαστε σήμερα να θυμηθούμε  ηρωικές στιγμές, τιμής και περηφάνειας της Εθνικής Αντίστασης, με κομβικό σημείο την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, την πιο σημαντική ως τότε, πολεμική ενέργεια κατά του Άξονα στη χώρα μας. Και μαζί της, να τιμήσουμε την Εθνική Αντίσταση όλου του ελληνικού λαού στην περίοδο της Κατοχής, όλους εκείνους που αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν ή έπεσαν ηρωικά. Για την Ελλάδα, η αντίσταση, συναντώντας την ψυχική ετοιμότητα του λαού, ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες της ξενικής κατοχής με πολλούς τρόπους και πολλές μορφές και ρίζωσε, αρχικά με ατομικές και αργότερα με ομαδικές και συντονισμένες προσπάθειες.

Η καταιγίδα μαινόταν για χρόνια.

Χρόνια σκοτεινά και κοσμογόνα.

Χρόνια σταθμοί, χρόνια ορόσημα.

Κι οι άνθρωποί τους γεύτηκαν την καταιγίδα.

Έζησαν με τον κεραυνό και το χαλάζι.

Πέθαναν κρατώντας στα χέρια τους τους ανέμους.

Θάφτηκαν απ’ το χώμα που ξεσήκωσε το ξεροβόρι.

Κι η βροχή θέριεψε τα χορτάρια στο μνήμα τους

γιατί αγάπησαν τη ζωή.

Ήταν τα μεσάνυχτα της 25ης Νοεμβρίου του 1942 όταν οι αντάρτικες δυνάμεις του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ σε συνεργασία με τις συμμαχικές δυνάμεις του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής ξεκίνησαν την επιχείρηση καταστροφής της γέφυρας του Γοργοπόταμου, επιχείρηση που στέφτηκε  με απόλυτη επιτυχία και με ελάχιστες απώλειες από την πλευρά των ανταρτών. Δύο μέρες αργότερα οι Ιταλοί έγραψαν τον αιματηρό επίλογο προχωρώντας σε άνανδρα αντίποινα. Παρόλα αυτά, ο απόηχος της ανατίναξης έφτασε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η σημασία της, αναγνωρίστηκε από τους κατακτητές και υμνήθηκε από τους συμμάχους μας, καθώς απέκοψε μια από τις αρτηρίες ανεφοδιασμού του Ρόμελ και διευκόλυνε τις επιχειρήσεις των συμμάχων στο μέτωπο της Αφρικής. Επιπλέον, ενίσχυσε το ηθικό των Ελλήνων και δημιούργησε τη βεβαιότητα πως, ενωμένοι πετυχαίνουν πολλά στον αγώνα υπέρ του Εθνικού συμφέροντος. Οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης δε δίστασαν να επιλέξουν μια στάση ευθύνης, πέρα από κάθε φανατισμό, σε μια υποδειγματική πράξη εθνικής ομοθυμίας κατά του φασισμού.

Σήμερα,  που ο σύγχρονος κόσμος  είναι ένας κόσμος γεμάτος ανασφάλεια, τυφλή βία, ανισότητες και αδικία, η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου έχει  αδιαμφισβήτητα συμβολική αξία.  Τα γεγονότα  δείχνουν ότι, όσο η μνήμη αδρανοποιείται, τόσο η βία και τα σύμβολά της έρχονται να κυριαρχήσουν.

Για αυτόν τον λόγο η σημερινή μέρα είναι μέρα μνήμης και αντίστασης. Μνήμης για αυτούς που αγωνίστηκαν για τη δική μας ελευθερία και αντίστασης απέναντι στον καθένα  που θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε, ή  να μην μάθουμε και να γι αυτό να ταυτίζουμε το καλό με το κακό, το δίκαιο με το άδικο, τις αξίες με το απόλυτο μηδέν.

Και αν η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου ήταν τότε πράξη ανάγκης κατά του φασισμού, μπορούμε να πούμε ότι ακόμη πιο επιτακτική είναι σήμερα η ανάγκη αντίστασης ενάντια σε κάθε μορφή φασισμού, κάθε μορφή λησμονιάς και παθητικής αποδοχής. Όραμα τότε κοινό, μια Ελλάδα ελεύθερη, χωρίς εξαρτήσεις, με ισοτιμία ανάμεσα στους πολίτες της και κοινωνική δικαιοσύνη. Οράματα, σήμερα και τώρα, κοινά παραμένουν η ελευθερία, η ισοτιμία, η εθνική αξιοπρέπεια. Και αν οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες με εκείνης της εποχής, αξίζει η ευαισθητοποίηση και η αντίσταση σε όποιες σύγχρονες απειλές συντελούν στο να εκμηδενιστούν οι ανθρώπινες αξίες και να μεταλλαχτούν οι λαοί σε απρόσωπους, ασύνειδους πληθυσμούς. Γιατί

«Τί έχουμε ν’ αντιτάξουμε στη βία;

Την ειρηνική ζωή μας,

τα ήρεμα πρόσωπά μας

την αυστηρή δικαιοσύνη μας».

Η πεμπτουσία των ευγενικών και συνάμα δυναμικών αισθημάτων και ιδεών του αντιστεκόμενου ες αεί στη βαρβαρότητα ανθρώπου, συνοψίζεται στο ακόλουθο απόσπασμα από το γράμμα-ντοκουμέντο που βρέθηκε στην τσέπη ενός νεκρού Ιταλού στρατιώτη, ο οποίος σκοτώθηκε στην επιχείρηση του Γοργοπόταμου, γράμμα απελπισίας και παράκλησης στο Θεό:

"Ο Θεός να δώσει, αν είναι και σκοτωθώ, το πτώμα μου να πέσει στα χέρια του εχθρού. Έτσι μόνο υπάρχει ελπίδα να δουν το φως της δημοσιότητας αυτά τα λόγια μου και να ακουστούν. Είμαι ένας άνδρας 28 χρονών. Το όνομά μου δεν έχει καμιά σημασία.  Ξεκίνησα κι εγώ κάποτε με φλογερές φιλοδοξίες και με ωραία όνειρα  και ξύπνησα ένα πρωί διορισμένος με τη βία, ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ και ΔΗΜΙΟΣ από τον αρχηγό της φασιστικής Ιταλίας … Σαν σκαθάρια, αλίμονο, και σαν ποντίκια, φέραμε τη δυσωδία και την πανώλη παντού όπου μας στείλανε. Οι φρικαλέοι εντούτοις ηρωισμοί μας, με τη βροχή του υπερίτη στα κορμιά των αθώων, με το χαλάζι των οβίδων στα κεφάλια των άοπλων  έγιναν το μισητό σύμβολο  του φασισμού.

Έτσι εμείς όλοι, που ποτέ δε σκεφτήκαμε να παραστήσουμε τους πολεμιστές και τους ήρωες, αλλά που απομείναμε στη βάση της ψυχής μας άνθρωποι και Χριστιανοί, εμείς όλοι που καταριόμαστε τη μοίρα μας, γιατί μας έταξε να ζήσουμε την περίοδο αυτή της απερίγραπτης  καταπτώσεως, έναν μόνο πόθο χαϊδεύουμε και μία ελπίδα τρέφουμε: Να εξοντωθεί και να πέσει ο φασισμός με τον ηρωικό πρωταρχηγό και τους γενναίους ιππότες του. Να πέσει επιτέλους απέξω, αφού εμείς οι ίδιοι, που πάσχουμε και ντρεπόμαστε, που τραβούμε τα πάνδεινα και πεινάμε, που σκοτωνόμαστε και ατιμαζόμαστε, που έχουμε χάσει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και εμφανιζόμαστε από το χυδαίο φασισμό χωρίς ανθρωπιά, δεν είμαστε άξιοι και ικανοί να τους γκρεμίσουμε από τα μακάβρια βάθρα τους…

Απ΄ έξω ας έρθει η σωτηρία… Μέσα από τον τάφο που θα μου σκάψουν με γενναιοψυχία χέρια ηρωικών Ελλήνων μαχητών, εκπέμπω με αγωνία προς όλη την ανθρωπότητα το απελπισμένο  SOS του λαού μου. Και είθε η φωνή μου να δονήσει σαν αστραπή τον αιθέρα και ν΄ ακουστεί ως τα πέρατα του κόσμου".

Δεν υπάρχουν «αν» στην ιστορία

Όλες οι υποθέσεις είν’ ανύπαρκτες

Δεν στέκουν.

Τις κατασκευάζει το μυαλό για να παρηγοριέται.

Όμως εμείς δεν χρειαζόμαστε παρηγοριές.

Χρειαζόμαστε πράξεις, γεγονότα αληθινά.

Ελεύθερα από «αν» και υποθέσεις.

Την ιστορία τη σπουδάζαμε παλιά μα τη βιώνουμε  στο τώρα.

Κι η ιστορία πολύ απέχει από μύθους και παρηγοριές.

Η ιστορία είναι αδυσώπητα σκληρή.

Ανελέητα ανθρώπινη και γήινη

Η ιστορία φτιάχνεται με πράξεις

Πλάθεται με αίμα, κόκκαλα και σάρκες

Τα «αν» κι οι υποθέσεις σ’ αυτή δεν έχουν θέση.

 

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΜΙΑΣ ΜΟΡΦΗΣ, ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΡΙΚΗ.

Σας ευχαριστώ.

(Σημείωση: Τα ποιητικά αποσπάσματα προέρχονται από την ποιητική συλλογή της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη  «Η φωνή της σιωπής», Τρίκαλα, Νοέμβριος 2006.)

 

 * H Αμαλία Κ. Ηλιάδη είναι φιλόλογος-ιστορικός, Δ/ντρια 3^ου Γυμνασίου Τρικάλων

ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΩΡΑ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ;

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η χώρα μας αντιμετωπίζει μια από τις φοβερότερες δοκιμασίες κατά τη μακρόχρονη ιστορία της. Δεν είναι υπερβολή ότι βιώνει την τρίτη μεγάλη παρακμή της. Η πρώτη την κατέστησε εύκολη λεία για την ανερχόμενη δύναμη της Ρώμης και η δεύτερη εύκολη επίσης λεία για τους επελαύνοτες Οθωμανούς. Συνηθίζουμε να επικεντρώνουμε την ανάλυσή μας στην ισχύ των εχθρών μας και αποφεύγουμε, κατά κανόνα, να επισημάνουμε τις αδυναμίες μας, αδυναμίες που πηγάζουν από την κατάρρευση των αξιών στον κοινωνικό μας χώρο.

Η κατάρρευση των αξιών είναι το κύριο σύμπτωμα της κατάπτωσης ενός λαού. Οι πολίτες της χώρας γίνονται φίλαυτοι στο έπακρο, η αγάπη προς την πατρίδα και τους συμπολίτες ατονεί, ώστε τελικά να σβήνει. Η απληστία και η δίψα του κέρδους, προϋποθέσεις για την ευμάρεια, τη χλιδή και τη σπατάλη, οδηγούν στην εκμετάλλευση του συνανθρώπου, στη σκληρότητα έως αγριότητα. Και όταν καταφερθούν τα πλήγματα κατά του συνανθρώπου – συμπολίτη ο άπληστος γίνεται αυτοκαταστροφικός επιτιθέμενος κατά της οικογενείας του και του ίδιου του του εαυτού.

Έχουμε πλείστες όσες ιστορικές μαρτυρίες, οι οποίες οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η φιληδονία, η φιλαργυρία και η φιλοδοξία, οι τρεις μάστιγες – πάθη, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, είναι διαχρονικά οι κύριοι συντελεστές της κατάπτωσης των λαών. Και δεν θα ήταν δυνατόν να μην αποτελούν γνωρίσματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, η οποία δεν ταλανίζεται από οικονομική κρίση, όπως ενορχηστρωμένοι προσπαθούν να μας πείσουν πολιτικοί, αναλυτές και δημοσιογράφοι, αλλά από κρίση πρωτίστως πνευματική με την εκκλησιαστική έννοια του όρου.

Για την κρίση που μας μαστίζει αναζητούν κάποιοι δικαιολογίες αστήρικτες έως απαράδεκτες και ανιστορικές. Επιρρίπτουν την κύρια ευθύνη στην τουρκοκρατία, η οποία άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της κακοδιοίκησης, του ρουσφετιού, της ροπής προς την οκνηρία. Και το θλιβερό είναι ότι σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης αποδέχεται ότι αυτά αποτελούν τις αιτίες της κακοδαιμονίας της νεοελληνικής κοινωνίας! Όμως δεν είναι δύσκολο να δείξουμε πόσο έωλα είναι τα επιχειρήματα αυτού του είδους.

Το νεοελληνικό κράτος δομήθηκε σε δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα επί βαυαρικής αντιβασιλείας, αλλά και στη συνέχεια ως σήμερα. Τους ξένους τοποτηρητές των ισχυρών δυνάμεων στο προτεκτοράτο, που αυτοί ανακήρυξαν, πλαισίωναν διαχρονικά πρόσωπα με το βλέμμα στραμμένο δουλικά προς την Εσπερία, πρόθυμοι να ικανοποιήσουν την όποια απαίτηση των ισχυρών έναντι αμοιβών και αξιωμάτων. Η ελληνική επανάσταση όχι μόνο δεν έχει δικαιωθεί, δεν έχουν δηλαδή εκπληρωθεί οι πόθοι του επαναστατημένου λαού, αλλά έχει εκφυλιστεί, ώστε να αλλάξει απλώς ο δυνάστης.

Αυτοί οι δυτικοσπουδασμένοι, γι’ αυτό και εν πολλοίς δυτικόφρονες, όχι απλώς σηντήρησαν το ρουσφέτι, αλλά το κατέστησαν μέσο για την πολιτική επικράτηση. Αυτοί οι αερολογούντες περί αξιοκρατίας και δημοκρατίας καταρράκωσαν διαχρονικά κάθε θεσμό του κράτους θυσιάζοντες τα πάντα στο βωμό της προσωπικής και κομματικής ανέλιξης καθώς και στη σύσφιξη των πελατειακών σχέσεων με έναν λαό, τον οποίο έσερναν, εκμεταλλευόμενοι τις χρόνιες ανάγκες του, κατά τρόπο χειρότερο απ’ ότι το έκανε ο βίαιος κατακτητής. Η βία εκείνου χαλύβδωνε τη θέληση του υποδούλου και τον εμψύχωνε στον αγώνα για τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς του και την αποτίναξη του ζυγού. Η εξάρτηση από το κόμμα μετέτρεψε τον υποτιθέμενο ελεύθερο πολίτη σε υποτελή του τελευταίου κομματάρχη δίχως, δυστυχώς, να αντιλαμβάνεται ο πολίτης ότι κατέστη πλήρως εξαρτημένος έχοντας παραδόσει και την αξιοπρέπειά του και την ελευθερία του! Μένοντας ικανοποιημένος από τις μικροεκδουλεύσεις του ισχυρού πολιτικά γνωστού αδιαφορούσε για τη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, για την εκποίηση της χώρας στα ξένα συμφέροντα, για τα δεσμά εθνικής υποτέλειας που σφυρηλατούσαν οι ασκούντες κατά καιρούς την εξουσία στη δύσμοιρη χώρα. Και οι δυτικοί αποδείχθηκαν ιδιαίτερα άπληστοι υπερβαίνοντες ως προς την κακία κατά πολύ τους Οθωμανούς. Αρκεί να συγκρίνουμε τους φόρους επί τουρκοκρατίας με τους σημερινούς, για να το διαπιστώσουμε.

Σήμερα σε πολλές χώρες της Ευρώπης και κυρίως σ’ εκείνες, που πρωταγωνίστησαν στο να καταντήσει η Ελλάδα περίγελως διαχέεται η άποψη ότι είμαστε λαός οκνηρός, καθώς κληρονομήσαμε  από τους κατακτητές μας το «ραχάτι». Αποκρύπτουν όλοι αυτοί την εργατικότητα των υποδούλων Ελλήνων, οι οποίοι τόσο στο έδαφος της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά, κυρίως, εκτός αυτού μεγαλούργησαν ξεκινώντας πάμφτωχοι άγνωστοι – ξένοι. Όλοι αυτοί με όραμα να δημιουργήσουν όχι για να επιδεικνύουν τα πλούτη τους, αλλά για να προσφέρουν στην υπόδουλη πατρίδα τους τις προϋποθέσεις για την επαναπόκτηση της ελευθερίας της προσέφεραν άφθονα χρήματα για να ιδρυθούν σχολεία και βιβλιοθήκες, να ενισχυθεί ο ένοπλος αγώνας και, αργότερα, για να κτιστούν μεγαλοπρεπή ιδρύματα, τα οποία κοσμούν σήμερα την πρωτεύουσά μας των αναξίων συγχρόνων ηγετών, των ηγετών της διαπλοκής με εντόπιους και ξένους ισχυρούς του κεφαλαίου, των ηγετών που εκποιούν καθημερινά τη χώρα μας με τη μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας και τη διάθεση του πλούτου της αντί πινακίου φακής. Αυτοί σιωπούν για τις καταστροφές που επέφεραν στη χώρα μας οι νεοβάρβαροι σύγχρονοι δυνάστες μας. Αυτοί μετέτρεψαν με την άφρονα πολιτική υπέρ των κρατικοδίαιτων κομματικών φίλων σημαντική μερίδα των  Ελλήνων σε οκνηρούς και αδιάφορους για τα κοινά καταναλωτές εισαγομένων προϊόντων.

Και έρχονται σήμερα αυτοί, οι οποίοι με άκρα συνέπεια υπηρέτησαν το προδιαγεγραμμένο σχέδιο της κατεδάφισης της χώρας και αναλαμβάνουν ρόλο σωτήρων ισχυριζόμενοι ότι η πολιτική τους της παραχώρησης των πάντων αποτελεί «μονόδρομο» (χαρακτηριστική εν χρήσει λέξη της «ξύλινης» πολιτικής γλώσσας!). Και ο Έλληνας αισθανόμενος ενοχές για την μικρή, έστω, συνενοχή του παρακολουθεί ως πάσχων θεατής τις εξελίξεις τις ολοένα και οδυνηρότερες. Βέβαια έπαψε να πιστεύει πλέον σε καλύτερες ημέρες και μόνο αφελείς ή εμπαθείς, που αρνούνται να παραδεχθούν ότι εξαπατήθηκαν ή εξαπάτησαν, αισιοδοξούν για την ανάκαμψη της οικονομίας. Για το τρίπτυχο της διαφθοράς που αναφέραμε στην αρχή, ισχνός ο λόγος ακόμη και από τη Διοικούσα Εκκλησία, η οποία εν πολλοίς συμπορεύτηκε με το Κράτος, ως υποτελής αυτού από τη βαυαροκρατία.

Εκείνοι που δυστυχούν πλέον στα μεγάλα αστικά κέντρα αρχίζουν να αντιδρούν δυναμικά έως βίαια. Και η οργή του λαού, του λαού που εύκολα μπορεί σε περιόδους κοινωνικής κρίσεως να χειραγωγηθεί, δεν απεργάζεται πάντοτε ευοίωνες εξελίξεις. Προς το παρόν, ευτυχώς, οι εκδηλώσεις είναι ειρηνικές και οι μόνοι που τις διαταράσσουν είναι οι κουκουλοφόροι, οι οποίοι έχουν αποθρασυνθεί από την εγγύηση που τους παρέχει επί έτη το κράτος ότι δεν θα συλλαμβάνονται. Και από τα χείλη όλων μας βγαίνει το ερώτημα: Ποιοι επί τέλους είναι αυτοί; Απάντηση είχαμε δώσει σε παλαιότερο άρθρο μας: Πανσπερμία!  Ιδεολόγοι αντιεξουσιαστές με μίσος κατά του αθλίου συστήματος, γόνοι πλουσίων οικογενειών που αισθάνονται αηδία στο οικογενειακό τους περιβάλλον, πράκτορες στην υπηρεσία ξένων δυνάμεων και μισθοφόροι μεταξύ των αποκλήρων που ήρθαν στην πατρίδα μας για να επιβιώσουν. Άλλο είναι το σημαντικό ερώτημα: Σε ποιους δεν συμφέρει να συλλαμβάνονται κάποιοι από αυτούς κάθε φορά που προκαλούν; Είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα;

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 24-10-2011 

Η Ελληνική κρίση και η Τουρκία

 

Του Νίκου Χειλαδάκη*

 

Πριν από λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 5 Οκτώβριου 2011, ένας πολύ γνωστός Έλληνας διανοούμενος, καθηγητής πανεπιστήμιου, ο Δ. Κ., τουρκολόγος, πήγε στην Τουρκία και μίλησε στο πανεπιστήμιο Gediz της Κωνσταντινούπολης, (εφημερίδα Sabah 6/10/2011), λέγοντας στο τουρκικό ακροατήριο του τα έξης καταπληκτικά: «Μόνο οι Τούρκοι μπορούν να σώσουν την Ελλάδα από την οικονομική κρίση. Η μόνη σωτηρία της Ελλάδας είναι η… ένωση και η ενσωμάτωσή της με τη Τουρκία».

Αυτό είναι άλλο ένα θλιβερό δείγμα του πώς παρουσιάζεται η χώρα μας με την δεδομένη οικονομική κρίση από τους ίδιους τους Έλληνες στην Τουρκία και ποιες εντυπώσεις επικρατούν για την Ελλάδα στην τουρκική κοινωνία.

Σήμερα την Άγκυρα πιστεύουν ότι εμείς είμαστε ο πιο αδύνατος κρίκος στον τουρκικό περίγυρο, (ένας περίγυρος που όπως θα δούμε παρακάτω είναι άκρως προβληματικός) και ότι θα ήμασταν πραγματικά μια υπέροχη «λιχουδιά» για το τουρκικό κατεστημένο είτε αυτό είναι κεμαλικό, είτε ισλαμικό του Ερντογάν, που όπως αποδεικνύεται είναι ακόμα πιο χειρότερο από το πρώτο καθώς διαπνέεται από ένα ακατάσχετο ιμπεριαλισμό που συμπλέει την θρησκεία με τον τουρκικό εθνικισμό. Το πρόβλημα όμως για τους Τούρκους, που λαχταράνε να κάνουν περίπατο στο Αιγαίο και στην Θράκη, είναι ότι ο επιτιθέμενος πάντα καταδικάζεται διεθνώς και συχνά αναγκάζεται να πληρώσει τις συνέπειες της επιθετικότητας του, (όχι πάντα). Για τον λόγο αυτό οι Τούρκοι δεν θα ήθελαν ποτέ να εμφανιστούν σαν οι επιτιθέμενοι και οι πολεμοχαρείς. Έτσι εμφανίζονται σαν οι «αθώες περιστερές» που απέναντι στους κακούς, μπαταξήδες και αναρχικούς Έλληνες, είναι οι ειρηνοποιοί και εγγυητές της σταθερότητας στην περιοχή. Δεδομένης αφορμής όμως…

Παράλληλα γίνεται μια μεγάλη εκστρατεία στους Τούρκους επενδυτές και άλλους να έρθουν και να αγοράσουν «κοψομεσιά» κάθε τι το ελληνικό, από κότερα, επιχειρήσεις, τράπεζες, μέχρι και νησιά και υφαλοκρηπίδες που έχουν τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα. «-Τρέξτε η ευκαιρία είναι μεγάλη!» προτρέπουν οι τουρκικές εφημερίδες, η Ελλάδα ξεπουλιέται στην μισή τιμή και ακόμα χαμηλότερα, μην χάσετε τέτοια ευκαιρία. Σώστε την Ελλάδα !!! ! Χαρακτηριστικό του κλίματος είναι το άρθρο της δημοσιογράφου της Hurriyet, Sevin Turan, στις 8 Οκτωβρίου, που απευθύνεται στους Έλληνες και τους συμβουλεύει «στοργικά» να μην κάνουν πια αερομαχίες αλλά τα λεφτά για την αεροπορία να τα δώσουν στα …ελληνικά χρέη. Μέχρι και οι ελληνικές ομάδες μπάσκετ και βόλεϊ, όπως της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης, όπως αποκάλυψε η τουρκική εφημερίδα Yeni Şafak στις 14 Οκτωβρίου, σπεύδουν να ζητήσουν την… «οικονομική προστασία» της Τουρκικής Αεροπορικής Εταιρείας, «Türk Hava Yolları» ενώ η εφημερίδα Zaman, στις 13 Οκτωβρίου καλεί τους Τούρκους επιχειρηματίες να σπεύσουν να αγοράσουν όσο – όσο τις ελληνικές επιχειρήσεις για να τις σώσουν. Δηλαδή τα πρόβατα καταφεύγουν στην προστασία του …Λύκου. Αλλά τι να πει κανείς όταν Έλληνες μεγιστάνες, όπως οι ελληνοκαναδοί αδελφοί Λαζαρίδη, (ομογενείς από την Κωνσταντινούπολη), αντί να έρθουν να στηρίξουν την δοκιμαζόμενη ελληνική οικονομία, πηγαίνουν στην Τουρκία για μεγάλες επενδύσεις, όπως αναφέρει πανηγυρικά η εφημερίδα Mıllıyet, στις 10 Οκτωβρίου. Α ρε κατακαημένο Ελλαδιστάν!!!

Τις τελευταίες δεκαετίες έχει καλλιεργηθεί ένα κλίμα φοβίας και ένα κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στην γειτονική χώρα. Η αντίληψη αυτή στηρίχτηκε από τις ελληνικές κυβερνήσεις πρώτα με τον κ Μητσοτάκη και στη συνέχεια με τον κ. Σημίτη. Στη συνέχεια είχαμε το περίφημο «άνοιγμα» του κ Παπανδρέου που άνοιξε τις πύλες της Ευρώπης στο Ελσίνκι το 1999 με τις βαρύγδουπες τότε δηλώσεις του ότι θα σταματούσαν οι αεροπορικές εμπλοκές στο Αιγαίο, λες και δεν ήξερε τι πραγματικά σημαίνει τουρκικός επεκτατισμός. Η Ελλάδα επαφιόταν στην αυταπάτη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας για να καταστρώσει την εξωτερική της πολιτική, μια στρατηγική που όπως φάνηκε αργότερα ήταν μια τραγική αυταπάτη καθώς δεν λύθηκε κανένα ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Η τουρκική επιθετικότητα με το τρίο Ερντογάν – Νταβούτολγου και Γκιούλ, αναβαπτισμένη τώρα, διακατέχεται και από το όραμα της αναβίωσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτό το αίσθημα κατωτερότητας και του κόμπλεξ καλλιεργήθηκε και από μια μεγάλη ελίτ των ΜΜΕ, μεταξύ των οποίων πολλοί γνωστοί επώνυμοι δημοσιογράφοι που έσπευδαν να φωτογραφηθούν δίπλα στον αρχιτέκτονα της εισβολής στην Κύπρο, Μπουλέν Ετσεβίτ, στην πρώτη συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων δημοσιογράφων στην Κωνσταντινούπολη το Φθινόπωρο του 1999.

Στο ίδιο μήκος κύματος και πολλοί υποτιθέμενοι στρατηγικοί αναλυτές προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα κλίμα αναγκαιότητας υποχωρήσεων στην τουρκική επιθετικότητα, γιατί η διαμάχη, όπως υποστήριζαν, είναι αδιέξοδο και έθεταν πάντα το πλαστό ερώτημα «δηλαδή θέλετε πόλεμο;». Ακολούθησε ένα χείμαρρος παραπληροφόρησης ενώ τελευταία ενέσκηψε σαν ένα πολύ χρήσιμο όπλο στην κατεύθυνση της υποτακτικότητας και ένας τηλεοπτικός ορυμαγδός με τα περίφημα τουρκικά σήριαλ. Εδώ φάνηκε πραγματικά η τραγική ειρωνεία και η ελληνική βλακεία σε όλο της το μεγαλείο. Σήριαλ που δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν παρά μόνο μια ψεύτικη εικόνα της Τουρκίας με πολύ γνωστούς ηθοποιούς που έτριβαν τα χέρια τους από τα ελληνικά ευρώ που έρρεαν στις τσέπες τους για να ειρωνεύονται την Ελλάδα κατέκτησαν το ελληνικό κοινό. Σήμερα στην Τουρκία προβάλλεται ένα κατάπληκτο σήριαλ, (που φυσικά κανείς δεν θα τολμήσει να το φέρει στην Ελλάδα), με φόντο τα γεγονότα του 1974 στην Κύπρο με τον τίτλο «Mazi kalbımde yaradir». Στο σήριαλ αυτό οι «Τούρκοι απελευθερωτές» του νησιού κυνηγούν τους «παράνομους» και «εγκληματίες» Έλληνες και τους «καθαρίζουν» σε κάθε ευκαιρία. Ξέρετε ποιος είναι ο ήρωας των Τούρκων εκδικητών στην μεγαλόνησο; Είναι ο ηθοποιός Özgür Çevik, ο περίφημος Νίκος από το γνωστό τουρκικό σήριαλ, «Ιστορίες Αγάπης», δηλαδή ο Έλληνας γαμπρός που είχε συγκινήσει τους Έλληνες τηλεθεατές. Στο ίδιο σήριαλ πρωταγωνιστεί και η Sedef Avcı, η περίφημη Μπαχάρ από το γνωστό που έσπασε ρεκόρ τηλεθέασης σήριαλ, Εζέλ. Η Μπαχάρ είναι αιχμάλωτη των κακών Ελλήνων, καταφέρνει και δραπετεύει και γυρίζει στα χωριά όπου οι «αιμοβόροι εγκληματίες Έλληνες» έσφαζαν και έκαιγαν κάθε τι το τουρκοκυπριακό. Θάνατος λοιπόν στους εγκληματίες Έλληνες από δυο πολύ γνωστούς Τούρκους ηθοποιούς που έχουν ηρωοποιηθεί από το ελληνικό κοινό. Μπράβο μας!!

 Αλλά ποια είναι η πραγματικότητα για την ίδια την Τουρκία; Όσο και αν δεν το πιστεύετε, ο Ερντογάν έπαιξε ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι και τώρα οι φλόγες αγγίζουν την ίδια την Άγκυρα. Το κουρδικό ξαναγύρισε στην δεκαετία του ενενήντα όταν κάθε μέρα είχαμε αιματηρές μάχες με νεκρούς και από τις δυο πλευρές. Το Ιράν είναι εξαγριωμένο με την Άγκυρα εξ αιτίας της εγκατάστασης των περίφημων ραντάρ του ΝΑΤΟ στην Μαλάτεια και τα οποία, όπως υποστηρίζουν στην Τεχεράνη, εξυπηρετούν τις επιθετικές προθέσεις των ΗΠΑ. Η Συρία του Άσαντ πνέει μένεα κατά του Ερντογάν εξ αιτίας της στάσης που έχει κρατήσει η Άγκυρα στο συριακό. Η Συρία του Άσαντ έχει δηλώσει στον ίδιο τον Νταβούτογλου ότι όσα γίνονται τώρα στην Συρία αν ανατραπεί ο Άσαντ, θα… τα βρουν πολύ χειρότερα στην ίδια την Τουρκία. Το αραβικό «άνοιγμα» του Ερντογάν έχει ξεφουσκώσει καθώς οι ίδιοι οι Άραβες δεν έχουν καμία κοινή γραμμή ενώ ήδη πολλοί επικρίνουν την Άγκυρα ότι υποκρίνεται καθώς ο πραγματικός της σκοπός είναι η αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας που ξυπνάει ζοφερές αναμνήσεις στον αραβικό κόσμο. Η κρίση με το Ισραήλ είναι σε εξέλιξη και εδώ φάνηκε ξεκάθαρα ότι η αλαζονεία του Ερντογάν δημιουργεί συνεχώς καινούργια αδιέξοδα. Οι Τούρκοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το Ισραήλ για τον απλούστατο λόγο ότι η στρατοκρατική τους μηχανή σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται από τους Ισραηλινούς. Από την άλλη, η στάση των ΗΠΑ που είναι σε προεκλογική περίοδο και εδώ το ισραηλινό λόμπυ παίζει καθοριστικό ρόλο, είναι καθαρά υπέρ του Ισραήλ. Και εκτός από όλα αυτά υπάρχει και το περίφημο πρόβλημα ταυτότητας που συνεχώς μεγαλώνει καθώς τα εκατομμύρια των κατοίκων της Ανατολίας συνειδητοποιούν πως είναι ουσιαστικά χωρίς εθνική και θρησκευτική ταυτότητα.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και η Άγκυρα βρίσκεται σε άκρως δυσχερή θέση, εμείς για άλλη μια φορά οδηγούμαστε από άκρως ανυπόληπτους ανθρώπους κατευθείαν στον γκρεμό. Και δεν είναι ο οικονομικός γκρεμός που θα μας βαραθρώσει, αλλά κυρίως ο εθνικός. Προσέξτε! Η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας θα είναι πολύ πιο βαριά από την απώλεια της καλοπέρασής μας όπως την είχαμε μάθει τις τελευταίες δεκαετίες αδιαφορώντας για την ιστορία και την Ορθόδοξη παράδοση μας.

 

* Ο Νίκος Χειλαδάκης είναι Δημοσιογράφος –Συγγραφέας- Τουρκολόγος. Ο κ. Νίκος Χειλαδάκης γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και παρακολούθησε μαθήματα τουρκολογίας στο Παρίσι. Πέραν των δεκάδων άρθρων που έχει γράψει σε εφημερίδες και περιοδικά (Έθνος, Αγγελιοφόρος, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Στρατηγική, Άβατον) και τη συνεργασία του με ειδησεογραφικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς σε θέματα σχετικά με τα ελληνοτουρκικά, έχει συγγράψει αρκετές μελέτες. Έχει εκδώσει μεταξύ άλλων τα βιβλία: Η εμφάνιση των Τούρκων: Μια απάντηση στον Τουργκούτ Οζάλ, Φάκελος Οτσαλάν και Τουρκία: Ένας πονηρός διπλωμάτης, Μυστική Τουρκία, Ανατολική Αυτοκρατορία κ.α. [ http://www.oodegr.com/oode/biblia/kritiki/poioi_tourkoi_1.htm]

 

ΠΗΓΗ: Δημιουργία αρχείου: 18-10-2011, Τελευταία ενημέρωση: 18-10-2011, http://oodegr.com/oode/koinwnia/ethnika/tourkia_krisi_1.htm

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης (Ομήρου Ιλιάς). Με τα λόγια αυτά ο Έκτωρ εμψυχώνει τους συμπατριώτες του να αντέξουν την πίεση των Αχαιών πολιορκητών επί του Ιλίου, παρά τους κακούς οιωνούς εκ των θυσιών.

Μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιότερον εστι πατρίς και σεμνότερον και αγιότερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς καί παρ᾽ ανθρώποις τοις νουν έχουσι.  (Πλάτωνος Κρίτων) Με τα λόγια αυτά ο Σωκράτης και με πολλά άλλα διδάσκει στον Αθηναίο Κρίτωνα την αρετή. Δεν ήσαν λόγια του αέρα, όπως τα άλλα των δημαγωγών, αυτά.

Ο Σωκράτης το έδειξε, όταν, καταδικασμένος σε θάνατο από τους δημαγωγούς, που διαχρονικά καταφέρνουν να βρίσκονται στην εξουσία εξαπατώντας τον λαό, το θύμα και το ψώνιο, κατά Βάρναλη, αρνήθηκε να επωφεληθεί από την κίνηση των μαθητών του προς δωροδοκία των υπευθύνων της φύλαξής του. Παρέμεινε έγκλειστος και πέθανε πίνοντας το κώνειο.

Πίσω από τον Έκτορα, που ο Όμηρος ύμνησε ως Έλληνα και που δεν ήταν γόνος κάποιας φυλής πολύ μακρινής από τη δική μας, και πίσω από τον Σωκράτη στοιχήθηκαν διαχρονικά πλήθος άλλων μεγάλων ανδρών, οι οποίοι ηγήθηκαν του λαού μας και έγραψαν έπη θαυμαστά. Σε αντίθεση ο δικός μας πάλι Αρχίλοχος,  λυρικός ποιητής (περί το 700 π.Χ.), πέταξε την ασπίδα του φεύγοντας από τη μάχη (ήταν μισθοφόρος) και έγραψε ότι η ζημιά είναι μικρή διότι υπάρχουν τεχνίτες απ' τους οποίους μπορεί να αγοράσει μια άλλη, καλύτερη ασπίδα. Και ο Αρχίλοχος, ως μισθοφόρος, είχε δώσει ενδεχομένως όρκο πίστεως μόνο στον ηγέτη που τον επιστράτευσε. Τι γίνεται όμως με τους Εφιάλτες που διαχρονικά προδίδουν την πατρίδα;

Στις 14 Οκτωβρίου τιμούμε τη μνήμη του λαμπρού παλικαριού της νεότερης ιστορίας μας, του Παύλου Μελά. Ο Παύλος ήταν γόνος οικογένειας που είχε ταχθεί στην υπηρεσία της πατρίδας προσφέροντας χρόνο, χρήμα, αίμα! Αυτές οι οικογένειες, λίγες αριθμητικά, σε κρίσιμες για το έθνος στιγμές σηκώνουν στους ώμους τους τον αγώνα των δικαίων του και πορεύονται δίδοντας το καλό παράδειγμα, ώστε να ακολουθήσουν οι άλλοι, οι πολλοί, που στην καθημερινότητα ρέπουν προς το να εξαπατώνται από τα ωραία λόγια των δημαγωγών.

Ικανότατος αξιωματικός του πυροβολικού (1891) παρέμεινε ανθυπίλαρχος, δηλαδή ΣΤΑΣΙΜΟΣ ως τον θάνατό του (1904). Και ο λόγος απλός. Δεν ήταν αξιωματικός καριέρας (πόσο η ξένη αυτή λέξη αποδίδει την κουφότητα των αριβιστών – τυχοδιωκτών αξιωμάτων). Η δράση του πατέρα του για τη στήριξη των δοκιμαζομένων υποδούλων αδελφών Συνελλήνων, δεν του επέτρεπε να παραμείνει απαθής. Θεωρώντας ανυπόφορο να παραμένει ο στρατός αδρανής, ενώ αντάρτες με πρωτοβουλία πατριωτών, όπως ο πατέρας του, εισέβαλλαν στη Μακεδονία, ακολούθησε ανταρτικό σώμα ως τα σύνορα  κατά την Καλαμπάκα χωρίς άδεια. Γι’ αυτό τιμωρήθηκε και φυλακίστηκε. Άσκησε έντονη κριτική κατά των κρατούντων, μετά τον τουρκοελληνικό πόλεμο της ντροπής (1897) και έπεσε στη δυσμένεια αυτών. Θα μπορούσε η οικογένειά του να αποτελέσει ισχυρή παρηγοριά για τον Παύλο. Όταν όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, έχοντας ως συναγωνιστή τον γυναικάδελφό του Ίωνα Δραγούμη, τα εγκατέλειψε όλα και ήλθε στη Μακεδονία. Από εκεί με πλήθος γραμμάτων προς τη γυναίκα του Ναταλία αποκαλύπτει τον χαρακτήρα και τα αισθήματά του για την οικογένεια. Κλείνει μία από τις πρώτες του επιστολές κατά την πρώτη του περιοδεία με τα ακόλουθα:

«…Ώστε μη με συλλογίζεσθε πλέον με λύπην. Όπως καθ’ όλον τον βίον μου, έτσι και τώρα είμαι ευτυχής, ακόμη δ’ ευτυχέστερος και υπερήφανος ότι έχω γυναίκα τόσον γενναίαν, τόσο ευγενή και τόσον πατριώτισσαν. Σ’ ευγνωμονώ και σε λατρεύω…Φίλησέ μου τα παιδάκια».

Στο μοναστήρι της Μερίτσας Καλαμπάκας, λίγο πριν από την είσοδό του στο οθωμανικό έδαφος για τρίτη και τελευταία φορά, έκλεινε το γράμμα του προς τη Ναταλία με τα ακόλουθα:

«Άγγελέ μου, σε φιλώ και πάλιν και σε ευλογώ δια το θάρρος το οποίον μου δίδεις και την πεποίθησιν, την οποίαν μου εμπνέεις. Ηξεύρω ότι τα παιδιά μου είναι εις καλά χέρια και αυτή είναι η μεγαλυτέρα ευτυχία. Εάν δε δώσει ο Θεός και κάμω καλά το προς την Πατρίδα  καθήκον μου, τότε πλέον θα είμαι ο ευτυχέστερος των θνητών, διότι θα δικαιούμαι να έλθω να ζήσω ησύχως πλησίον σας. Καλήν αντάμωσιν, αγάπη μου, φεύγω με καρδιά γερή και μυαλό ήσυχο. Έχε πεποίθησιν εις τον άνδρα σου, θα προσπαθήση να είναι φρόνιμος. Τα παιδιά μου τα φιλώ εις τα ματάκια τους, το στόμα τους, τον λαιμόν τους».

Δεν έζησε παρά μόνο ενάμισυ μήνα μετά την είσοδό του στη σκλαβωμένη Μακεδονία. Εχθρικό βόλι του στέρησε τη ζωή μάλλον άδοξα. Και εκεί που φάνηκε να σβήνουν όλα, ο θάνατος του παλικαριού σήμανε τη νεκρανάσταση του παραδομένου στην «ησυχία» ελεύθερου ελληνισμού! Ο Παύλος έσωσε τη θεωρούμενη απόμακρη Μακεδονία νεκρός! Το απέδωσε αυτό πολύ καλά ο Παλαμάς στο ακόλουθο ποίημα:

«Σε κλαίει ο λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι

Στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ώ παλικάρι.

Πανάλαφρος ο ύπνος σου, του Απρίλη τα πουλιά

Σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά

Και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράκτες

Σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες.

Πλατειά του ονείρου μας η γη και απόμακρη.

 Και γέρνεις εκεί και σβεις γοργά. Ιερή στιγμή.

Σαν πιο πλατειά τη δείχνεις και τη φέρνεις σαν πιο κοντά     

Και οι σύγχρονοι Έλληνες αγαπούν τα παιδιά τους τρυφερά, όπως ο Παύλος. Όμως δεν είναι «αφελείς» να τα εγκαταλείψουν. Τα προστατεύουν από κάθε κακό. Αυτοί, σαν τον Αρχίλοχο, τον ρίψασπι ποιητή της αρχαιότητας, τα ωθούν προς την τέχνη του μισθοφόρου, την τέχνη που διδάσκεται σε διαπρεπή πανεπιστήμια κυρίως των ΗΠΑ, όπου εκκολάπτονται οι μέλλοντες ηγέτες των προτεκτοράτων της γης. Αλλά οι σύγχρονοι μισθοφόροι δένονται όχι με όρκους, όπως οι αφελείς πρόγονοί μας, αλλά με συμβόλαια ανέλιξης ή αφανισμού. Και δεν είναι εύκολο να κάνουν κίνηση όπως αυτή της απόρριψης της ασπίδας. Τα συμβόλαια είναι άκρως δεσμευτικά και περιλαμβάνουν και όρους ζωής και θανάτου. Και έρχονται οι φερέλπιδες αυτοί «εξωμότες» να «σώσουν» την πατρίδα τους παραδίδοντάς την με επαχθέστερους ακόμη όρους στον σύγχρονο κατακτητή.

Πονεμένε λαέ μου! Πόσο φταίγεις και συ που τείνεις το αυτί σου και χειροκροτείς τον λόγο του δημαγωγού! Πότε θα μάθεις ποιοι είναι αυτοί που θυσιάζονται για σένα και οι άλλοι που σε θυσιάζουν για το συμφέρον τους; Κάνε μια αρχή επί τέλους. Βγαίνοντας από το σπίτι σου απόθεσε ένα λουλουδάκι σε κάποια προτομή ή σε κάποιο ηρώο της γειτονιάς σου. Δείξε μ’ αυτό ότι δεν ήταν μάταιη η θυσία των ηρώων, ότι εσύ δεν λησμόνησες το χρέος σου απέναντί τους.

 

                                                                        «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 17-10-2011

ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΓΡΕΒΕΝΩΝ 1911-2011

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Συμπληρώθηκαν εκατόν έτη από τη στυγερή δολοφονία του μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδη. Η δολοφονία εκείνη δεν ήταν μεμονωμένο συμβάν αλλά ψυχρή εκτέλεση στα πλαίσια των νεοτουρκικών προγραφών κατά προσώπων, τα οποία είχαν διακριθεί κατά τον Μακεδονικό αγώνα και τα οποία ήταν αναμενόμενο να πρωτοστατήσουν στην αντίσταση προς κάθε επιχείρηση εξόντωσης του πληθυσμού της οθωμανικής αυτοκρατορίας, το οποίο δεν ήταν πρόθυμο να αφομοιωθεί από την νεοτουρκική ιδεολογία του παντουρκισμού.

Το κίνημα των Νεοτούρκων εκδηλώθηκε στη Ρέσνα, κοντά στο Μοναστήρι, με πρωταγωνιστές Τούρκους αξιωματικούς, οι οποίοι είχαν σπουδάσει σε γερμανικές στρατιωτικές σχολές και θεωρούνταν κατά κάποιο τρόπο εξευρωπαϊσμένοι, δηλαδή πολιτισμένοι. Βρήκε το κίνημα τον Αιμιλιανό επίσκοπο Πέτρας και επίτροπο του μητροπολίτη Πελαγονίας, με έδρα το Μοναστήρι, Ιωακείμ, ο οποίος είχε ανακληθεί στην Κωνσταντινούπολη κατ’ απαίτηση των οθωμανικών αρχών ως δρων επιζημίως προς τα συμφέροντα της χώρας. Στην ουσία δρούσε αντίθετα προς τα συμφέροντα των ισχυρών της εποχής, οι οποίοι, δια των προξένων τους στο Μοναστήρι, ανταγωνίζονταν διεκδικώντας τη μερίδα του λέοντα στη Βαλκανική μετά τη θεωρούμενη ως βέβαια αποχώρηση των Τούρκων από την περιοχή λίαν συντόμως. Και ήταν τότε ο Αιμιλιανός μόλις 29 ετών.

Σ’ αυτό το «παιδαρέλι» είχε εμπιστευθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο τη διαποίμανση νευραλγικής μητροπόλεως επί τριετία. Δυσκολευόμαστε να το κατανοήσουμε εμείς σήμερα, καθώς οι «αντράκλες» μας των 30 και πλέον ετών αδυνατούν να διεκπεραιώσουν κάποια απλή υπόθεση χωρίς την παρουσία του έμπειρου πατέρα. Αυτό το «παιδαρέλι» όρθωσε το ανάστημά του στους προκλητικούς Βουλγάρους, οι οποίοι είχαν την αμέριστη συμπαράσταση τόσο της Ρωσίας, όσο και της Αυστρίας, κινδύνεψε μάλιστα να θανατωθεί σε μία από τις πρόσωπο προς πρόσωπο αντιπαραθέσεις. Τότε στο Μοναστήρι των ζυμώσεων και της δόλιας διπλωματίας δεν υπήρχαν «Μακεδόνες». Στον αγώνα για την επικράτηση πρωταγωνιστούσαν Έλληνες και Βούλγαροι. Σήμερα ολοένα και περισσότερες οι φωνές των ενδοτικών σοφών «γερόντων» μουρμουρίζουν: Και τι πειράζει να τους παραχωρήσουμε το όνομα; 

Κατά την πανηγυρική εκδήλωση που ακολούθησε στο Μοναστήρι ο Αιμιλιανός είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Επειδή μητρική του γλώσσα ήταν η τουρκική, καθώς καταγόταν από την περιοχή του Ικονίου, όπου, όπως και σε όλη την Καππαδοκία οι Ρωμηοί είχαν υποχρεωθεί να πάψουν να μιλούν τη γλώσσα τους, προκειμένου να διατηρήσουν την πίστη τους, επελέγη από τους ισχυρούς της ημέρας να εκφωνήσει πανηγυρικό λόγο στη γιορτή της συμφιλίωσης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Και εκφώνησε τον λόγο ανεβασμένος σε πυροβόλο, που είχαν σύρει θριαμβευτικά οι επικρατήσαντες στρατιωτικοί σε κεντρική πλατεία. Και το συμβάν απαθανάτισε η φωτογραφική μηχανή των αδελφών Μανάκια από την Αβδέλλα Γρεβενών, αντιπάλων του Αιμιλιανού, καθώς είχαν προσχωρήσει στη ρουμανική προπαγάνδα, της οποίας τα νήματα στο Μοναστήρι κινούσε πρωτίστως το αυστριακό προξενείο και η μονή των Λαζαριστών, η οποία είχε καταστρώσει το δόλιο σχέδιο να μεταστρέψει τους πληθυσμούς της Βαλκανικής στην παπική Ουνία.

Πόσο αργούμε, εμείς οι καυχόμενοι για την εξυπνάδα μας, να συνειδητοποιήσουμε το πόσο καταχθόνια δρουν σε βάρος μας οι εχθροί μας! Είχαν περάσει λίγες ημέρες μετά την επικράτηση του κινήματος και οι αρχές της Θεσσαλονίκης έδωσαν πανηγυρική δεξίωση στον «Λευκό Πύργο», στην οποία είχαν παραστεί και Έλληνες από την πόλη, αλλά και εκδρομείς από την Αθήνα με επικεφαλής τον Δ. Ράλλη, τέως πρωθυπουργό και αρχηγό τότε της αντιπολίτευσης. Αυτός στην προσφώνηση του Ταλαάτ, εκ των πρωταγωνιστών του κινήματος, απάντησε με αποκαλύψεις για τη δράση των Ελλήνων αξιωματικών κατά τον Μακεδονικό Αγώνα και με παραχωρήσεις εθνικά επιζήμιες. Ο Αλέξανδρος Ζάννας καταθέτει στα απομνημονεύματά του ότι ο στρατηγός Χασάν Ταξίμ πασάς, ο μετέπειτα αρχηγός του τουρκικού στρατού που παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στον ελληνικό στρατό, αλβανικής καταγωγής, εστράφη προς τον πατέρα του Ζάννα λέγοντας: «Έχετε και άλλους τέτοιους πολιτικούς στην Ελάδα; Ύστερα απ’ ότι είπε ο Ράλλης, αλλοίμονο τι θα τραβήξετε εσείς οι Έλληνες από τους Νεότουρκους!». 

Δεν κύλισαν ούτε δύο χρόνια και τα αισθήματα των Νεοτούρκων έναντι των χριστιανικών πληθυσμών της αυτοκρατορίας έγιναν πασίδηλα. Τότε το Πατριαρχείο εξέλεξε τον Αιμιλιανό ως μητροπολίτη Γρεβενών, επαρχίας, όπου είχε έντονη τη δράση η ρουμανική προπαγάνδα, λόγω του συμπαγούς πληθυσμού Βλάχων, και όπου ο σημαντικός πληθυσμός των εξισλαμισθέντων κατά καιρούς γηγενών, οι αποκαλούμενοι Βαλαάδες, είχαν, υπό την επήρεια της νεοτουρκικής προπαγάνδας, μεταστραφεί σε φανατικούς μισέλληνες. Οι εκπρόσωποι του νεοτουρκικού κομιτάτου είχαν συγκροτήσει συμμορίες από Βαλαάδες και ρουμανίζοντες Βλάχους, οι οποίοι τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό της επαρχίας. Μόνη ελπίδα τους η παρουσία του μητροπολίτη. Κι αυτός από την άφιξή του δεν έπαυε να περιοδεύει και να παρηγορεί τους σκλαβωμένους. Δύο φορές τον συνέλαβαν και με συνοδεία τον επανέφεραν στα Γρεβενά με ανυπόστατες κατηγορίες. Και όταν δολοφόνησαν οι συμμορίτες δάσκαλο ελληνικού σχολείου, ο Αιμιλιανός κάλεσε τους προκρίτους της χριστιανικής κοινότητας Γρεβενών σε σύσκεψη προς αντιμετώπιση της κρίσιμης κατάστασης. Αρκετοί απ’ αυτούς εκδήλωσαν πνεύμα δειλίας και ο Αιμιλιανός αισθάνθηκε μόνος! Αν και οι βιαιότητες των κρατούντων σε βάρος του ποιμνίου του και οι απειλές κατά του προσώπου του από τους εγκαθέτους του νεοτουρκικού κομιτάτου συνεχίζονταν, αποφάσισε νέα περιοδεία. Δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει. Δολοφονήθηκε, μαζί με τον διάκονό του Δημήτριο και τον αγωγιάτη τους Αθανάσιο, σε δασωμένη περιοχή από πολυμελή συμμορία Βαλαάδων και ρουμανιζόντων Βλάχων.

Οι Νεότουρκοι ήσαν φορείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού! Δεν ζητούσαν την ανάκληση των «οχληρών» μητροπολιτών όπως οι Παλαιότουρκοι επί σουλτάνου. Αυτοί απλά αποφάσιζαν τον αφανισμό τους. Και όχι αφανισμό με εκτέλεση, αλλά με τη διαδικασία πρωτοχριστιανικού μαρτυρίου. Είχαν συντάξει, όπως και στην αρχή γράψαμε, πίνακα προγραφέντων προσώπων και είχαν αναθέσει σε επαγγελματίες δολοφόνους την εκτέλεσή τους. Στη συνέχει θα προέβαιναν και στη γενοκτονία των ακεφάλων «μαζών». Δεν πρόλαβαν, διότι οι ηγέτες των χριστιανικών λαών της Βαλκανικής έπραξαν μία φορά το ιστορικό τους χρέος. Έτσι το σχέδιο ετέθη σε εφαρμογή λίγο αργότερα στη Μικρασία με θύματα 1.500.000 Αρμενίους και 600.000 Ρωμηούς. Ακολούθησε η μεγαλύτερη διαχρονικά συμφορά του ελληνισμού: Ο ξεριζωμός του από τα εδάφη της Μικρασίας. Συγγενείς του Αιμιλιανού και τόσοι άλλοι Ρωμηοί πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς για τα χώματα που είχε ποτίσει με το μαρτύριό του ο λαμπρός γόνος της ευάνδρου Καππαδοκίας. Έφεραν μαζί τους τη γλώσσα τους την τουρκική και άκουσαν να τους αποκαλούν τουρκόσπορους! Και κει στην Αθήνα οι πολιτικοί συνέχιζαν και επι Βενιζέλου και αργότερα την ίδια πολιτική. Αγάπες με τους δημίους και καλλιέργεια τρόμου με τη σκέψη της επανόδου της Τουρκίας στη σουλτανική τρομοκρατία! Και θέριεψε το ευρωπαϊκό τέρας επί Κεμάλ και αφάνισε τον εναπομείναντα στην Πόλη ελληνισμό και εισέβαλλε στην Κύρπο, την οποία μισοκατέχει, και μας απειλεί καθημερινά και εμείς πιο Ευρωπαίοι ακόμη από τους σφαγείς μας προσφέρουμε κλάδο ειρήνης με ζεμπεκιές, κουμπαριές και καταθέσεις στεφάνων στο μαυσωλείο του σφαγέα μας! Και στρέφουμε τα βέλη, δια των πολιτικών μας, κατά της σκοταδιστικής Εκκλησίας, την οποία επιδιώκουμε να θέσουμε στο περιθώριο της ζωής μας!

Αιμιλιανέ, την ημέρα της συμπλήρωσης εκατόν ετών από το μαρτύριό σου ήρθα να προσκυνήσω το κενοτάφιό σου. Δεν βρήκα ούτε ένα λουλουδάκι. Συγχώρεσέ μας. Θα ξανάρθουν χρόνια που θα κινούμε ακόμη και με τα πόδια για τον τόπο που άφησες την τελευταία σου πνοή. Τώρα δεν έχουμε χρόνο. Ζούμε ακόμη, έστω και προς το τέλος του, το ευρωπαϊκό μας όνειρο.

 

                                                                        «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 03-10-2011

Που το πάει ο Ερντογάν;

 

Του Ανδρέα Παράσχου*

 

 

Το φυσικό αέριο μπήκε μόνιμα στη ζωή ημών των Κυπρίων, παρ’ όλο που δεν έχει μπει ακόμα στα σπίτια μας. Όπως γράφαμε και τον περασμένο Φεβρουάριο, οι εμπειρογνώμονες συμφωνούν ότι μέχρι το 2020-2025 η Ευρώπη θα χρειάζεται επιπλέον 200 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, καθώς το πιθανότερο είναι ότι οι οικονομίες των χωρών της θα αυξήσουν κατακόρυφα τη χρήση του, δεδομένου ότι άνθρακας, πετρέλαιο και πυρηνική ενέργεια είναι λιγότερο φιλικά προς το περιβάλλον.

Ταυτόχρονα, η Ευρώπη, που σήμερα, σε ό,τι αφορά το φυσικό αέριο, είναι εκ των πραγμάτων εξαρτημένη από τη Ρωσία, προσβλέπει σε άλλες πηγές αγοράς του, όπως ενδεχομένως να αποδειχθούν η Κύπρος και το Ισραήλ. Λόγω ακριβώς της συγκεκριμένης εξάρτησής της, η Γηραιά Ήπειρος, που ένιωσε να παγώνει το 2009, όταν Ρωσία και Ουκρανία ήρθαν σε ρήξη για τις τιμές και οι αγωγοί έκλεισαν, επιχείρησε να προωθήσει τη δημιουργία του αγωγού Nabucco, ώστε να συνδέσει τις ευρωπαϊκές αγορές με μερικές από τις πλουσιότερες σε φυσικό αέριο περιοχές στον κόσμο – την περιοχή της Κασπίας, της Μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου. Στα χαρτιά, επρόκειτο για έναν αγωγό 3.200 χιλιομέτρων, που σχεδιάζετο να μεταφέρει ετησίως στην Ευρώπη 31 δισ. κυβικά μέτρα αερίου από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας και Αυστρίας στον κόμβο του φυσικού αερίου Baumgarten, κοντά στη Βιέννη. Ένα μεγαλόπνοο έργο, που στηρίζετο και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας αγωγός που, σε ό,τι αφορά την Κύπρο, ενίσχυε, μεταξύ άλλων, τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή ως του μεγαλύτερου διακομιστή, καθώς μέσω του τουρκικού εδάφους θα περνούσαν 2.581 χλμ. του αγωγού.

Η κατασκευή του Nabucco σχεδιάστηκε να ξεκινήσει τέλη του 2012 και ο αγωγός να λειτουργήσει τέλη του 2015, ενώ η Ε.Ε. θα έπρεπε μέχρι το τέλος του 2011 να εγκρίνει επίσημα το έργο, που οι αρχικές εκτιμήσεις το έφεραν να έχει κόστος 7,9 δισ. ευρώ. Ωστόσο, πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας «The Guardian», στις αρχές του 2011, αναφέρετο σε εκτίμηση της εταιρείας ΒΡ, ότι το κόστος σε τότε τιμές ξεπερνούσε τα 14 δισ. ευρώ. Σήμερα, λόγω της εκτίναξης των τιμών των βασικών υλικών, όπως είναι π.χ. ο χάλυβας, και της οικονομικής κρίσης, εκτιμάται ότι το κόστος του Nabucco διπλασιάστηκε, γεγονός που καθιστά την κατασκευή του ουτοπική, προς μεγάλη απογοήτευση της Άγκυρας.

Αυτό όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα του Nabucco, αφού μόνο το ένα τρίτο της δυνατότητας του αγωγού θα μπορούσε να καλύψει η προμήθεια από το έργο Shah Deniz II της ΒΡ στο Αζερμπαϊτζάν, που αναμένεται να τεθεί σε λειτουργία το 2017. Με δεδομένη την ανάγκη της Nabucco Gas Pipeline International για εξεύρεση κι άλλων πηγών προμήθειας, τα αποθέματα Κύπρου και Ισραήλ ήταν μια σημαντική πρόκληση για την εταιρεία και μια μεγάλη ελπίδα για την Τουρκία ότι τελικά το μεγαλύτερο έργο στην ιστορία της χώρας θα υλοποιείτο. Τότε, μάλιστα, Τουρκία και Ισραήλ βρίσκονταν σε έναν παρατεταμένο μήνα του μέλιτος και όλα έμοιαζαν ιδανικά για τον Ταγίπ Ερντογάν, που οραματιζόταν να γίνει ο ηγέτης της Μέσης Ανατολής, φέρνοντας «στο τραπέζι της ειρήνης» το Τελ Αβίβ και τη Δαμασκό, και ταυτόχρονα ο κλειδοκράτορας του φυσικού αερίου που θα απελευθέρωνε την Ευρώπη από τον παγωμένο ενεργειακό εναγκαλισμό της Ρωσίας. Τον περασμένο Μάη, όμως, ο Τούρκος πρωθυπουργός, χωρίς να είναι παρών στο κατάστρωμα του «Μαβί Μαρμαρά», πλήρωσε τη μαγκιά του να στείλει τον στολίσκο στη Γάζα παρά τις προειδοποιήσεις του Ισραήλ, βλέποντας, από τότε, τα οράματά του να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο.

 Είναι γι’ αυτόν κυρίως τον λόγο που, μετά την απώλεια του Nabucco και την αναπάντεχη για την Άγκυρα συνεργασία του Ισραήλ με την Κύπρο και την Ελλάδα, υπό την ομπρέλα αμερικανικών συμφερόντων εταιρείας γεωτρήσεων και εξόρυξης, ο Ερντογάν ανέβασε και τόνους και θερμόμετρο στην περιοχή μας. Στέλνει πλοία, εξακοντίζει απειλές και αναζητεί συμμάχους. Ο βασικός στόχος του Τούρκου πρωθυπουργού δεν είναι να προκαλέσει σύρραξη, ούτε και να ξεκινήσει να τρυπά βυθούς στη Μεσόγειο. Ο στόχος του είναι, ως εκ του εκτοπίσματος της Τουρκίας, να πάρει το μερίδιο που θεωρεί ότι του αναλογεί από το μοίρασμα των υδρογονανθράκων στην περιοχή μας. Και πιστεύει ότι οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι θα βρουν τρόπο για να τον ικανοποιήσουν αποζημιώνοντάς τον για την απώλεια του Nabucco που ήταν δική τους επινόηση.

 

ΠΗΓΗ:  www.kathimerini.com.cy, Σύνδεσμος: http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=59187. Το είδα: 26 Σεπτεμβρίου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/113661

 

*  http://en.wikipedia.org/wiki/Andreas_Paraschos