Οι παράπλευρες απώλειες μιας συγγνώμης

 

Του Βαγγέλη Πισσία*

 

Τον Ιούνη του 2010 έγινε η γνωστή επίθεση του Ισραήλ στον «στολίσκο της ελευθερίας» που έπλεε προς την Γάζα στα διεθνή ύδατα.  Πριν λίγες μέρες το Ισραήλ ζήτησε την επιθυμητή από την τουρκική κυβέρνηση διπλωματική συγγνώμη και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βαίνουν προς αποκατάσταση.

Την ίδια στιγμή η Κύπρος παίρνει την σκυτάλη από την Ελλάδα εξαναγκαζόμενη και αυτή σε μέτρα οικονομικής αποσύνθεσης. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση οι αποφάσεις λαμβάνονται στις  ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Σύμπτωση;

Πριν τρία χρόνια, όταν συντελέστηκε η μεγάλη στροφή στην μεσανατολική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου κάποιοι διατύπωσαν τις ενστάσεις τους. Ήταν τότε που κυβερνώντες και παρακυβερνώντες στις δυο αυτές χώρες επικαλέστηκαν το εθνικό συμφέρον και  ανέλαβαν εργολαβικά να υποστηρίξουν τον εξής απλοϊκό  γεωπολιτικό συλλογισμό:  «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» – «η Τουρκία είναι εχθρός μου» – «το Ισραήλ τα έσπασε με την Τουρκία»… «άρα το Ισραήλ είναι φίλος μου»… Τον   συλλογισμό αυτό υποστήριξαν με τα ακόλουθα  επιχειρήματα:

Η αντιπαράθεση Ισραήλ – Τουρκίας έχει δομικό και όχι συγκυριακό χαρακτήρα. Το Ισραήλ – και κατά λογική επέκταση το παγκόσμιο εβραϊκό λόμπυ –  έχει  ισχυρή επιρροή  στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, στις εταιρείες αξιολόγησης, στις δυτικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα στην αμερικανική. Μπορεί συνεπώς  να μεσολαβήσει ώστε η Ελλάδα και η Κύπρος θα αποκτήσουν, κατά πως λέει ο λαός, μπάρμπα στην Κορώνη. Το Ισραήλ διαθέτει τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, η Κύπρος το ίδιο, εμείς το ίδιο, το Ισραήλ διαθέτει τα  «πάρε δώσε» με τις μεγάλες εταιρείες του συμπλέγματος έρευνας και αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, ισχυρό στρατό, στόλο και προπαντός πλάτες, άρα η Τουρκία δεν θα τολμήσει να παρέμβει και να μας εμποδίσει να αξιοποιήσουμε τους δικούς μας υδρογονάνθρακες.

Υπό το φως των γεγονότων που οδήγησαν Ελλάδα και Κύπρο στην απόγνωση ενός πνιγηρού αισθήματος εγκατάλειψης από τους θεωρούμενους ως δεδομένους  συμμάχους και  εταίρους μας  καθώς και από τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους φίλους είναι σκόπιμο να παρατεθούν προς ανάγνωση κάποιες από τις σταθερές και τις μεταβλητές του προβλήματος:

Η ελληνική όπως και η κυπριακή κρίση είναι προϊόν της γενικής κρίσης  που εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση στον γεωοικονομικό χώρο της πάλαι ποτέ κραταιάς Δύσης. Είναι ακόμη ενδογενής κρίση που οφείλεται στο αεριτζίδικο, παρασιτικό και αντιπαραγωγικό μοντέλο που στον ένα ή τον άλλο βαθμό υιοθέτησαν η ελληνική και η κυπριακή  οικονομία. Είναι τέλος, σε ότι αφορά την Ελλάδα, κρίση πολιτική, κρίση ενός κράτους σε παρακμή, κρίση κοινωνική, πολιτισμική, αξιακή. 

Όπως ξαναγράψαμε επικαλούμενοι γνωστά στοιχεία των διεθνών οργανισμών,  ΗΠΑ και Ε.Ε. υποχωρούν στην παγκόσμια οικονομία σταθερά και όπως φαίνεται – για τις επόμενες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες – αμετάκλητα. Η Γερμανία δεν εξαιρείται. Το μερίδιό τους στο παγκόσμιο ΑΕΠ συρρικνώνεται, αντίθετα  οι αναδυόμενες χώρες, BRICs, κ.ά.,  επεκτείνονται.

Για τα περιθώρια αυτοτέλειας και γεωπολιτικής ισχύος του ελληνο-κυπρο-ισραηλινού υποάξονα ψευδαισθήσεις, καλύτερα, να μην υπήρχαν. Ο άξονας αυτός δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα πρόσθετο εργαλείο του Ισραήλ, χρήσιμο για την περιφερειακή του άμυνα. Για την υποστήριξη του ισχυρισμού αυτού θα περιοριστούμε στον παρακάτω συνοπτικό αντίλογο:

Η αιτία της επίθεσης που  δέχονται  Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να αναζητηθεί στους δομικούς παράγοντες της γενικής κρίσης των άλλοτε κυρίαρχων κρατών και στους σπασμωδικούς τρόπους με τους οποίους επιχειρούν τις αναδιαρθρώσεις των οικονομιών τους.

Η επίθεση αυτή είναι αφελές να ερμηνεύεται (κυρίως) ως προσπάθεια υφαρπαγής του ορυκτού τους πλούτου. Το πρόβλημα των 2 χωρών  είναι πρωτευόντως συστημικό  και δευτερευόντως  παλαιο-αποικιακό.

Τώρα που, πριν αλέκτωρ λαλήσει, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ- Τουρκίας αποκαθίσταται, με τις αμερικανικές ευλογίες, πού πάει το κοντόθωρο παραμύθι… «ο εχθρός του εχθρού μου…»;

Πόσο άραγε ωφελήθηκαν Ελλάδα και Κύπρος από τον ισραηλινό  παράγοντα που όπως λέγεται επηρεάζει σημαντικά τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, τις εταιρείες αξιολόγησης και τις δυτικές κυβερνήσεις; Κάποιοι άλλοι,  βέβαια, έγραφαν από τότε ότι εύλογο συμφέρον του Ισραήλ (ώστε να μας «κρατάει») είναι να μη σηκώσουμε κεφάλι…

Διαθέτουν  άραγε το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος σημαντικά και αξιοποιήσιμα – στο βραχυμεσοπρόθεσμο μέλλον – κοιτάσματα υδρογονονθράκων; Πόσο αξιόπιστα είναι τα διαδιδόμενα – πολύ περιορισμένα άλλωστε – ερευνητικά δεδομένα; Τι λένε οι Ρώσοι ή ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος της Noble Energy γι' αυτά; Μήπως συνωστίζονται σε αυτή την – για την ώρα – μόνο πιθανοφανή ιστορία  οι κατ' επάγγελμα πωλητές πολιτικών ονείρων και επιτήδειοι δημιουργοί χρηματιστηριακών παιγνίων;  Τι ενστάσεις διατυπώνει ο λογοκριμένος από τα εγχώρια προπαγανδιστικά  ΜΜΕ, αντίλογος;

Τώρα που τα θεμελιώδη στηρίγματα της προς ανατολάς πολιτικής της δυτικής συμμαχίας, Ισραήλ και Τουρκία, τα ξαναβρίσκουν, τι θα γίνει με το τρανταχτό επιχείρημα της επωφελούς ελληνο-κυπρο-ισραηλινής διαχείρισης των, όποιων, κοιτασμάτων υδρογονανθράκων; Τι στάση θα κρατήσει το Ισραήλ ως προς τις θεωρούμενες από την Τουρκία γκρίζες ζώνες; Τι θα γίνει με τον South-Stream;

Το Ισραήλ ως προνομιακός στρατηγικός εταίρος είναι αναξιόπιστος, ως τεχνολογικός εταίρος δεν αποτελεί δύναμη, ως δε οικονομικός εταίρος το μέγεθός του είναι ασήμαντο συγκρινόμενο με την ευρύτατη μεσογειακή-μεσανατολική-αραβική αλλά και βαλκανική μας ενδοχώρα. Κι όμως εμείς ποτέ δεν ασκήσαμε ως κράτος, μέσα σε αυτήν γεωγραφικο-ιστορική περιοχή, πολιτική εύρους και βάθους, όπως και ποτέ δεν επιχειρήσαμε ισόρροπη, ευφυή και αξιόπιστη γεωπολιτική «όλων των αζιμουθίων». Αυτήν που θα μας  επέτρεπε να μην ξεπέφτουμε σε ρόλο υπηρέτη ενός, δύο ή περισσότερων, μεγάλων ή και μικρών αφεντάδων… Αυτήν που θέτει όμως ως προϋπόθεση την ύπαρξη δυναμικού εγχώριου παραγωγικού συστήματος, στάση και συμπεριφορά χώρας οικονομικά μεν μικρής αλλά με ιστορική, κοινωνική, δικαιακή,  πολιτισμική και πνευματική αυταξία.

 

* Ο Βαγγέλης Πισσίας είναι Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής πρωτοβουλίας «ένα καράβι για τη Γάζα» και Freedom Flotilla Coalition, www.pissias.gr

ΠΗΓΗ: Ήλθε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Δημοσιεύτηκε 30/3/2013 και στην "Εφημερίδα των Συντακτών".

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τΜτΒ.

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η ελληνική επανάσταση αποτελεί ορόσημο στη διεθνή ιστορία. Η τρομακτική δυσαναλογία δυνάμεων κατακτητών και επαναστατών σε συνδυασμό με το άκρως αρνητικό κλίμα έναντι επαναστάσεων στην ευρωπαϊκή σκηνή καθιστά την εξέγερση των υποδούλων προγόνων μας μοναδική για την τόλμη, η οποία εγγίζει τα όρια της αφροσύνης! Ο μεγάλος πατριώτης, ο Καποδίστριας, γνώστης βαθύς της ευρωπαϊκής διπλωματίας, ήταν αντίθετος προς την αποκοτιά, την οποία αρχικά ανέλαβε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και τη συνέχισαν οι καπετάνιοι της Πελοποννήσου.

Η επανάσταση, κατά τη σύμφωνη γνώμη των πρωταγωνιστών της υπήρξε παλλαϊκή και ευλογήθηκε από την Εκκλησία. Γι' αυτό και μετά την απόκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας από τμήμα του λαού μας, η Πολιτεία εθέσπισε (1848) να εορτάζεται η λαμπρή επέτειος της Εθνεγερσίας κατά την 25^η Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία πανηγυρίζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, της μητέρας του Χριστού.

Επί σειράν ετών το Γένος με ευγνωμοσύνη πανηγύριζε τη διπλή εορτή. Αθρόα ήταν η προσέλευση του λαού στους ναούς, για να δοξολογήσει τον Θεό για τη βοήθεια προς αποτίναξη ζυγού δουλείας αιώνων. Δεν θα ισχυριστώ ότι κατά τον πανηγυρισμό του διπλού εορτασμού πρυτάνευε το θρησκευτικό αίσθημα και επόταν το πατριωτικό. Ο άνθρωπος διαχρονικά στέκεται ανήμπορος να κατανοήσει το ύψος της πνευματικής ελευθερίας, στην οποία μας κάλεσε ο Θεός με την ενανθρώπισή του. Η εθνική ελευθερία παλαιότερα και η κοινωνικοπολιτική σχετικά πρόσφατα προβάλλονται ως οι δύο κύριες μορφές ελευθερίας, με συνέπεια να παραθεωρείται συν τω χρόνω η πνευματική ελευθερία και τελικά να αγνοείται αυτή παντελώς!

Το ελεύθερο πλέον Γένος απολαμβάνοντας τα αγαθά της εθνικής ελευθερίας λησμόνησε σύντομα την υπόσχεσή του προς τον Θεό να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του με την ανέγερση ναού προς τιμήν του Σωτήρος Χριστού. Έτσι το τάμα του Έθνους παραμένει ως σήμερα ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Κινήθηκαν οι επίορκοι αξιωματικοί κατά την επτάχρονη δικτατορία προς συγκέντρωση χρημάτων και ουδείς έκτοτε ανέφερε τι απέγιναν τα συγκεντρωθέντα! Σήμερα, σε δύσκολους καιρούς, μετά την κατασπατάληση επί τριακονταετία του δημοσίου χρήματος, ακούγεται πάλι κάποιος ψίθυρος για το τάμα, είναι όμως γνωστή παλαιόθεν η οικονομική αρχή «ουκ αν λάβης παρά του μη έχοντος»! 

Κύλισαν τα χρόνια. Η πατρίδα μας ελεύθερη πλέον όχι χάρη στα αίματα των αγωνιστών αλλά χάρη στα συμφέροντα των ισχυρών της Ευρώπης υποτάχθηκε στο δυτικό πνεύμα, το οποίο επέβαλαν οι «προστάτες» μας μέσω των προθύμων να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους εντοπίων. Άλλοι επιχείρησαν την απομάκρυνση από την παράδοση μέσα από τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και στο οικογενειακό δίκαιο (πολιτικοί). Άλλοι με την προβολή των νέων φιλοσοφικών και ιδεολογικών ρευμάτων της Δύσης (διανοούμενοι). Άλλοι με τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων (έμποροι της πληροφόρησης και της διασκέδασης). Άλλοι με την καπηλεία των ιερών, των οσίων και των ιδανικών του λαού μας (πολιτικοί, στρατιωτικοί). Η πολεμική κατά της ελληνορθόδοξης παράδοσης δεν βρήκε ισχυρή αντίσταση εκ μέρους της Διοικούσας Εκκλησίας, η οποία σύρθηκε από τους Βαυαρούς της αντιβασιλείας του Όθωνα σε υποταγή στην κοσμική εξουσία και παραμένει θεραπαινίδα του αστικού καθεστώτος ως τις ημέρες μας!

Αφού οι «προστάτες» μας διαπίστωσαν ότι οι «ιεραπόστολοι» – πράκτορές τους (μισσιονάριοι) δεν ήσαν αποτελεσματικοί στη μετακίνηση του λαού από την ορθόδοξη πίστη ανέθεσαν το έργο αυτό σε εντόπιους «φωτισμένους» από τη Δύση «αναμορφωτές», «μεταρρυθμιστές», «εκσυγχρονιστές». Η διανόηση, αν και κατά βάση επιφυλακτική, αν όχι εχθρική προς την εξουσία, συνεισέφερε τα μέγιστα στην αποϊεροποίηση της κοινωνικής μας ζωής. Άλλωστε αστοί και μαρξιστές αμιλλώνται σε εχθρότητα έναντι της Εκκλησίας. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι πρώτοι υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, ως ασκούντες εξουσία, σε αντίθεση προς τους άλλους, οι οποίοι έβλεπαν τα ποσοστά τους κατά τις εκλογές καθηλωμένα. Ο λαός δεν είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται την υποκρισία τόσο εύκολα, όσο την πολεμική κατά του πιστεύω του.

Στο πεδίο της ιστορίας, αφού επετειακό είναι το άρθρο μας, η επίθεση κατέληξε να είναι ενορχηστρωμένη. Οι αστοί χωρίς αντίπαλο πλέον αισθάνονται πως δεν χρειάζονται τη «συμμαχία» με την (Διοικούσα) Εκκλησία. Έτσι πρέπει οι μαθητές να ενστερνιστούν βασικές «αλήθειες» όπως: Αν δεν είχε προηγηθεί η γαλλική επανάσταση, θα μέναμε σκλάβοι για αιώνες ακόμη! ΟΙ μαθητές δεν πρέπει να μάθουν για τα πενήντα και πλέον ατυχή επαναστατικά κινήματα των προγόνων τους, γιατί θα αισθάνονται άβολα ενώπιον της πλήρους υποταγής μας σήμερα στους ισχυρούς! Πρέπει από την άλλη να μάθουν οι μαθητές ότι η Εκκλησία υπήρξε εχθρική προς την επανάσταση, την οποία ο Πατριάρχης, ως τουρκόφιλος, αφόρισε. Πρέπει να μάθουν ότι η σύναξη στη μονή της Αγίας Λαύρας είναι μύθος, όπως και το κρυφό σχολειό! Τι κι αν ο Γρηγόριος Ε΄, ο άγιος πλέον της Εκκλησίας έδωσε το αίμα του, προκειμένου να εκτονωθεί η θηριώδης μανία του σουλτάνου έναντι των επαναστατών, με άμεση την αποφυγή της σφαγής των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης. Τι κι αν μαρτυρείται ιστορικά η επαφή του πατριάρχη με τον Χατζη Χαλίλ, ηγέτη των μουσουλμάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο οποίος αρνήθηκε να κηρύξει ιερό πόλεμο (τζιχάντ) κατά των Ρωμηών και γι' αυτό δολοφονήθηκε! Ο μαθητής πρέπει να μάθει ότι όπως στη Δύση το ιερατείο του αιρετικού χριστιανισμού, με τον οποίο χαριεντίζονται σήμερα αρκετοί ορθόδοξοι, συμπορεύτηκε με τους ευγενείς και ευλογούσε την απολυταρχία, έτσι και σε μας ο ανώτερος κλήρος συνέπραττε με τους ισχυρούς, ακόμη και κατακτητές! Τι κι αν στην καθ΄ ημάς Ανατολή δεν υπήρξαν ποτέ κληρονομικοί τίτλοι ευγένειας; Τι κι αν ο Γρηγόριος Ε΄ θα παρέμεινε βοσκός, αν θείος του δεν είχε μετακινηθεί στη Σμύρνη λόγω της συμφοράς στον Μοριά μετά την ατυχή εξέγερση με την υποκίνηση της Ρωσίας (ορλωφικά); Οι προκρούστες (και είναι πάρα πολλοί!) έχουν μεταφέρει αναρίθμητες ιδεολογικές κλίνες από την «προστάτιδα» Δύση και πρέπει επάνω σ' αυτές να απλωθεί η ελληνική ιστορία! Τι κι αν πιστοί πατριώτες ιστορικοί βρήκαν σε δημοκρατική γαλλική εφημερίδα του 1821 (Contitutionelle) ανταπόκριση από την Πάτρα με αναφορά στη σύναξη της Αγίας Λαύρας υπό τον μητροπολίτη Γερμανό, ο οποίος, κατά το δημοσίευμα, εκφώνησε πύρινο επαναστατικό λόγο; Ποια είναι ισχυρότερη; Η ιστορική αλήθεια ή η κυριάρχη ιδεολογία; Επιχείρησε, τονίζουν ανερυθρίαστα, η Εκκλησία να καρπωθεί οφέλη ζητώντας από τους Βαυαρούς να καθιερώσουν ως επέτειο την 25^η Μαρτίου, ενώ η επανάσταση ξεκίνησε ενωρίτερα. Προτιμούν όλοι αυτοί οι εμπαθείς και ανέντιμοι εχθροί της Εκκλησίας να εμφανίζονται αγνοούντες την ιστορία, αρκεί να πλήξουν τον μισητό εχθρό τους, που απέτρεψε τον εξισλαμισμό των προγόνων μας, ώστε να έχει νόημα η επανάσταση! Διότι ασφαλώς έχουν μελετήσει την επιστολή του Αλεξάνδρου Υψηλάντη προς τον Κολοκοτρώνη, στην οποία ορίζεται ως ημέρα του ξεσηκωμού η 25^η Μαρτίου, επειδή οι επαναστάτες ως πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί αποζητούσαν τη βοήθεια του Θεού στον δίκαιο αγώνα τους! Γνωρίζουν επίσης την επιστολή του αγίου Γρηγορίου Ε΄ προς τον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα, τον εθνομάρτυρα στη μάχη της Αλαμάνας. Μάλιστα επιλέγουν τον αυτοεξευτελισμό τους υποστηρίζοντας παράλληλα ότι η τουρκική σκλαβιά δεν ήταν και τόσο φοβερή! Έτσι τους υπαγορεύουν τα αφεντικά της «νέας τάξης»! Και προτιμά πλέον η Πολιτεία αντί να μαθαίνουν τα παιδιά μας την αλήθεια να διακωμωδείται ο Αθανάσιος Διάκος από έκφυλους «καλλιτέχνες» με δημόσια επιχορήγηση!

Σήμερα φαίνεται οι Νεοέλληνες να έχουν, επί τέλους για τους «διαφωτιστές», απομακρυνθεί αρκούντως από την ορθόδοξη παράδοση. Ίσως να βλέπουν αυτοί με ικανοποίηση το ότι κάθε εθνική επέτειος έχει υποβιβασθεί σε φαρσοκωμωδία με δοξολογία ενός «ανυπάρκτου» ή, έστω, «παροπλισμένου» Θεού, με δεκάρικους λόγους, φθηνά συνθήματα, δακρύβρεχτες παρελάσεις. Έθνος που χάνει την πίστη του, δεν είναι δυνατόν να διατηρήσει τη φιλοπατρία. Καταλαβαίνουμε πού οφείλεται η κρίση που βιώνουμε;

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 25-03-2013

Η ανολοκλήρωτη ελληνική ανασύνταξη (επετειακή αναφορά στην 25η Μαρτίου)

 

Του Νικήτα Χιωτίνη

 

Κατά κανόνα θεωρούμε πως η σημερινή Ελλάδα, αυτή δηλαδή που επιδιώκεται να παγιωθεί ως εκπεσούσα στη συρρικνωμένη νεωτερική επινόηση του κράτους – έθνους, δημιουργήθηκε το 1821. Η αλήθεια είναι πως αυτή ξεκίνησε το 1821 και ολοκληρώθηκε, δηλαδή φαίνεται πως ολοκληρώθηκε και παγιώθηκε ως τέτοια, το 1922. Πράγματι από εκείνη την τραγική για τον ελληνισμό εποχή, γίνεται προσπάθεια να παγιωθεί η αντίληψη πως Ελλάς σημαίνει αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι γης, οριοθετημένο με τον τρόπο που οριοθετήθηκαν και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, δηλαδή εν πολλοίς ιστορικά αυθαίρετα, με μοναδικό κριτήριο πρόσκαιρα οικονομικά δεδομένα και γεωπολιτικά συμφέροντα.

Η Ελλάδα έκτοτε οριοθετήθηκε γεωγραφικά και διοικητικά, με το Αιγαίο, σε αυτήν την κατανομή, από επίκεντρο του ελληνισμού να έχει καταστεί όριό του (και ελπίζουμε να μην τεθεί και αυτό υπό διαπραγμάτευση). Έκτοτε ο Ελληνισμός, που πρωτοεμφανίσθηκε στην Ιστορία απλωμένος και οργανωμένος με πολιτισμό και ταυτότητα, δηλαδή ως Έθνος σε διαρκή εξέλιξη, ήδη από κρητομυκηναϊκής εποχής, σε όλη σχεδόν την περίμετρο της Μεσογείου ενίοτε και στην ενδοχώρα, αυτός ο Ελληνισμός λοιπόν όχι μόνο περιορίζεται αλλά και πολεμείται, πολεμείται κάθε του ευρύτερη εμβέλεια. Το όραμα του Ρήγα, που ενέπνευσε όλη την τότε Ευρώπη, που προέβλεπε μιαν Επικράτεια που θα ενοποιείται με την συνέργεια θεσμών που «θα εμψυχώνονται από τον Ελληνισμό», με μέσα, γι' αυτό, την καθιέρωση της Ελληνικής ως επίσημης γλώσσας και την υποχρεωτική διδασκαλία της στην εκπαίδευση και συνάμα με την διαρκή αναφορά του στον «Ελληνικόν Τόπον» και την «Ελληνικήν Γην», ξεχάστηκε. Υπενθυμίζουμε ακόμα πως ο Ρήγας αναφερόταν «στον λαόν απόγονον των Ελλήνων, όπου κατοικεί την Ρούμελην, την Μικράν Ασίαν, τας Μεσογείους νήσους, την Βλαχομπογδανίαν, αλλά και όλους όσους στενάζουν υπό την δυσφορωτάτην τυραννίαν του Οθωμανικού βδελυρωτάτου δεσποτισμού…».

Η επανάσταση του 1821, η προσπάθεια δηλαδή ανασύνταξης του ελληνισμού διά της επανένταξης σε αυτόν των ελληνικών εδαφών, η προσπάθεια ανασύνταξης του υπαρκτού και εντόνως δραστηριοποιούμενου σε Ανατολή και Δύση ελληνικού έθνους, εντάσσεται στη μακρά ιστορική πορεία του Ελληνικού Κοσμοσυστήματος (για να θυμηθούμε τη σχετική και απολύτως εμπεριστατωμένη μελέτη του Γιώργου Κοντογιώργη [1]). Πρόκειται περί Κοσμοσυστήματος που από τους κρητομυκηναϊκούς χρόνους μέχρι των παρυφών του 20ού αιώνα, συγκροτούσε Έθνος με ταυτότητα, πολιτισμό και γη, και που απορρόφησε σε αυτό και άλλες εθνοτικές οντότητες – Έλληνας από κάποια στιγμή θεωρείτο ο μετέχων του ανθρωποκεντρισμού και της παιδείας του. Αυτό το Έθνος υπήρξε κομιστής οικουμενικής πολιτισμικής πρότασης, καθ' όσον εισήγαγε την ανθρωπότητα στη διερεύνηση της ύπαρξής του ανθρώπου και στην αναγνώριση της ανθρώπινης οντότητας, στη φιλοσοφία και στην Πολιτική, στην ελευθερία, στη δημοκρατία και στην δυνατότητα συμμετοχής του ανθρώπου στην Ιστορία. Αυτή λοιπόν η Ελληνική Πρόταση ακτινοβόλησε αλλά και πολεμήθηκε, χωρίς όμως ποτέ να υποστείλει την καταλυτική της παρουσία στη διαμόρφωση του Κόσμου. Δεν συνέβη δηλαδή αυτό μήτε μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση, που από ένα σημείο και μετά κατέστη ελληνορωμαϊκή οικουμένη, πολύ περισσότερο μετά τη μετεξέλιξή της σε ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία – αυτό που από τον 18ο αιώνα παραχαράκτες της ιστορίας αποκάλεσαν βυζαντινή αυτοκρατορία – αλλά και μήτε μετά την επικράτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η ιδιαιτερότητα της απελευθερωτικής επανάστασης του 1821 έγκειται ακριβώς στους λόγους προέλευσής της. Γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών και της Ρωσίας επέβαλαν τον περιορισμό της ήδη άλλωστε παρακμάζουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό το επεδίωξαν μέσω της γεωγραφικής ολοκλήρωσης και γεωπολιτικής ισχυροποίησης της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, με την προσάρτηση στην Ήπειρο αυτή της σημερινής Ελλάδας, που αποτελεί τρόπον τινά το φυσικό όριό της. Αυτό όμως δεν μπορούσε να επιτύχει, αν η τότε Ευρώπη δεν ασφυκτιούσε στον δυτικό εργαλειακό ορθολογισμό και στο συνακόλουθο οντολογικό κενό, στο οποίο είχε περιπέσει. Αυτό το οντολογικό κενό, εύστοχα ο Καστοριάδης αποκαλούσε πρώτη απογοήτευση του κόσμου. Διαφυγή από αυτό η Ευρώπη, δηλαδή οι λαοί της, βρήκε στον τότε επικρατούντα ρομαντισμό που επικαλείτο παλαιότερες οντολογίες με έμφαση τις αρχαιοελληνικές παρακαταθήκες. Με άλλα λόγια, δύο ήταν οι λόγοι που η απελευθερωτική επανάσταση των Ελλήνων σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον πέτυχε τους σκοπούς της:

α. η γεωστρατηγική θέση του χώρου που σήμερα η Ελλάδα καταλαμβάνει, καθόσον η Ευρώπη δεν μπορούσε να διανοηθεί την χωρική ολοκλήρωσή της χωρίς αυτήν, και

β. η συμβολική της διάσταση, δηλαδή η φιλοσοφική πρόταση που αυτή κόμιζε και κομίζει. Να μη ξεχνάμε εδώ, πως η φιλοσοφική θεμελίωση των κοινωνιών είναι ισχυρότερη από κάθε τι άλλο και αυτή κινεί την Ιστορία. Άνευ αυτής δεν μπορεί να υπάρξει μήτε κράτος, μήτε κοινωνία.

Στις περιπτώσεις που έγινε προσπάθεια δημιουργίας κρατών που δεν είχαν Παράδοση, δεν είχαν δηλαδή φιλοσοφική θεμελίωση (αυτό που ο Καστοριάδης καλούσε φαντασιακή θέσμιση, που όμως πρόκειται ουσιαστικώς περί της φιλοσοφικής θεμελίωσης ή θέσμισής τους), τα κράτη αυτά για να μπορέσουν να υπάρξουν και να εξελιχθούν στηρίχτηκαν αρχικώς τουλάχιστον σε δάνειες Παραδόσεις, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό των Η.Π.Α. Με άλλα λόγια, ο ρόλος ύπαρξης της σημερινής Ελλάδας οφείλεται στις ανάγκες ολοκλήρωσης της ίδιας της Ευρώπης, ως χωρικής οντότητας και ως συμβολικής παρουσίας, ίσως και της ίδιας της έννοιας της Δύσης ως διαφοροποιημένης πολιτιστικής προτάσεως από αυτήν της Ανατολής. Με αυτό δεν υποστηρίζουμε την ανιστόρητη ρήση πως «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Παρά του ότι σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές οι Έλληνες έκλιναν προς την Δύση, ουδέποτε αφομοιώθηκαν από αυτήν – θεωρώ πως ούτε ο Κοραής με το εφεύρημα της μετακένωσης πρέσβευε κάτι τέτοιο. Αμφιταλαντεύτηκαν το 1453, αμφιταλαντεύθηκε και το Πατριαρχείο το 1821. Πάντοτε η Ελληνική πρόταση βρισκόταν μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Δύση θεμελιώθηκε σε αυτήν, αλλά η ελληνική πολιτισμική πρόταση, αν δεν δημιούργησε ή συνέβαλε στη δημιουργία και των εκείθεν πολιτισμών, σίγουρα ζυμώθηκε με αυτούς, με αμοιβαία κέρδη. Σε αυτό έγκειται η ιδιαιτερότητα και η οικουμενικότητα της ελληνικής πολιτισμικής πρότασης, ο Ίων Δραγούμης είχε αναλυτικώς αναφερθεί το ζήτημα αυτό. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική έχει έτσι τις δυνατότητες να είναι πολυδιάστατη – πολυγαμική, έχει ευστόχως ειπωθεί -, ας μη το απεμπολήσουν οι τοπικοί διαχειριστές μας, ας μην αισθάνονται σαν αποικιακοί φύλαρχοι.

Δυστυχώς η ελληνική ανασύνταξη, όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε, αλλά ολοένα και περισσότερο διαστρέφεται, αν όχι ακυρώνεται. Σε αυτό έγκειται και ο πραγματικός «καημός της ρωμιοσύνης». Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που αναγκάστηκαν τελικώς και επισήμως να ενισχύσουν την επανάσταση των Ελλήνων, δεν το έπραξαν άνευ ανταλλάγματος. Με χρηματικά δάνεια – όπως και τώρα δηλαδή – φρόντισαν να υποθηκεύσουν την αυτονομία του νεοδημιουργηθέντος κρατιδίου και να το μετατρέψουν σε προτεκτοράτο. Συνεισέφεραν βέβαια στην αρχική και μέχρι το '22 επέκτασή του, μόνο όμως στο βαθμό που αυτό εξυπηρετούσε τους γεωστρατηγικούς τους σχεδιασμούς. Γιατί το '22, παρά τα περί του αντιθέτου προβλεπόμενα από τη διεθνή Συνθήκη των Σεβρών, άφησαν ακάλυπτη την Ελλάδα στην εκστρατεία που είχε ως στόχο την εφαρμογή της Συνθήκης αυτής και την οδήγησαν στην μοιραία για τον ελληνισμό μικρασιατική καταστροφή. Η Ελλάδα οδηγήθηκε έτσι εκών άκων στην αποδοχή της παρουσίας της όχι Κοσμοπολιτικού Έθνους, που ανέκαθεν ήταν, αλλά ως συρρικνωμένου κράτους – έθνους. Αρχίζουν να εξασθενούν οι δεσμοί της με τον ευρύτερο ελληνισμό, ο οποίος τίθεται στο εξής σε δεύτερη μοίρα, έως απολύτου αγνόησής του. Ούτε η μετέπειτα σημαντική γενιά του '30 – που έστρεψε το ενδιαφέρον της στην ανάδειξη της ιδιοπροσωπίας του νέου διαμορφούμενου ελληνισμού, κάτι που υπήρξε σωτήριο για την χαμένη μας τιμή – μπόρεσε να ανακόψει τις ραγδαίες εξελίξεις.

Είναι ενδεικτική η φθίνουσα πορεία της ελληνικής γλώσσας: μέχρι τον 12ο αιώνα όλος σχεδόν ο τότε κόσμος, σε Ανατολή και Δύση, είχε τα ελληνικά ως κύρια γλώσσα του, μέχρι τον 19ο αιώνα οι μορφωμένοι όλου του κόσμου μίλαγαν ελληνικά, πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο πήγαινες σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Ασίας και μίλαγες ελληνικά, μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες πήγαινες στα Βαλκάνια, αλλά και στην Αίγυπτο και σε καταλάβαιναν, σήμερα έχουμε μείνει μόνοι στα αζήτητα, στέλνουμε και τα παιδιά μας σε πανεπιστήμια των Βαλκανίων να μάθουν βουλγαρικά.

Το όραμα του Ρήγα ξεχάστηκε, το νόημα της προσπάθειας ανασύνταξης του ελληνικού έθνους λοιδορήθηκε, αμφισβητήθηκε ακόμα και η ίδια η ιστορικότητά του, η Πολιτική εξέπεσε της αρχικής της σημασίας, αυτήν που οι Έλληνες, συμπεριλαμβανομένου των επαναστατών του 1821 θεμελίωσαν, οι δε μετέπειτα διανοούμενοι «απέδρασαν» [2]. Επιτρέψτε μου εδώ να παραθέσω ένα εδάφιο από το κείμενο του Θεόδωρου Ζιάκα, με τίτλο «η ιλιαδορωμέηκη πολιτική επιστήμη στον Μακρυγιάννη», παρουσιάζοντας το βιβλίο του Κ. Ζουράρη για τον Μακρυγιάννη [3]: «η επιστημονική σκέψη του Μακρυγιάννη συμπίπτει, παραδόξως, με ό,τι βρίσκουμε στην Ιλιάδα και στον Θουκυδίδη. Δύο τινά μπορούν να εξηγήσουν το παράδοξο: Ή ότι ο Μακρυγιάννης ήταν ξεσκολισμένος μελετητής του Ομήρου και του Θουκυδίδη, πράγμα βεβαίως αδύνατο, αφού ήταν εντελώς αγράμματος. Ή τους βύζαξε με το γάλα της μάνας του, στα πλαίσια του τοπικού του Κοινού. Και απλώς επιμαρτυρεί την επιστήμη της κεντρικής παράδοσης του ελληνικού πολιτισμού, της ενσωματωμένης στην κοινοτική κουλτούρα. Το δεύτερο βέβαια συμβαίνει».

Οι Έλληνες το 1821, κινούμενοι από ένα υπερτοπικό και υπερχρονικό συλλογικό ασυνείδητο, ανήγαγαν την Πολιτική πράξη στην ουσιωδέστερη διάστασή της και επανατοποθέτησαν την ελευθερία και την αυτονομία ως το κύριο πολιτικό ζητούμενο. Όπως γράφει ο Καστοριάδης: «το αντικείμενο της πολιτικής δεν είναι η ευτυχία – σημ.: δηλ. στην νεωτερική εκδοχή της – όπως νόμιζαν στον 18ο και 19ο αιώνα και όπως πίστευε και ο Marx. Αυτή η αντίληψη δεν είναι μόνο εσφαλμένη, αλλά είναι και καταστροφική. Το αντικείμενο της πολιτικής είναι η ελευθερία... έννοια ταυτόχρονα ψυχολογική και φιλοσοφική», που έχει μ' άλλα λόγια να κάνει με «απαιτήσεις ζωής υπαρκτικής πληρότητας».

Φοβούμαι πως οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας δείχτηκαν ανεπαρκείς να διαχειριστούν το από φύσει και θέσει φερόμενο από αυτήν νόημα, δείχτηκαν ανεπαρκείς να διαχειριστούν τόσο τη γεωπολιτική όσο και τη συμβολική της ισχύ. Η επανάσταση του 1821 και το όραμα του Ρήγα έμειναν ανολοκλήρωτα και ξεχασμένα. Στην αρχή αυτού του σημειώματος σκοπίμως χρησιμοποίησα την έκφραση η Ελλάδα «φαίνεται» να παγιώθηκε ως κράτος – έθνος το 1922. Σήμερα τα κράτη της Ευρώπης, που συνεχώς «αντάλλασσαν» τα γεωγραφικά τους όρια και σε πολλά από αυτά μιλούν δυο και τρεις γλώσσες, συνεργάζονται ολοένα και στενότερα, έως λειτουργικής καταργήσεως των όποιων γεωγραφικών τους ορίων. Η πορεία προς μια ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης, αποτελεί ιστορική νομοτέλεια [4] και η νεωτερική επινόηση του κράτους – έθνους, έχει ημερομηνία λήξεως. Όχι όμως του Έθνους, ως συνείδηση πολιτισμικής ταυτότητας και οντότητας, τρόπου νοηματοδότησης της ζωής και του κόσμου, με τις συνακόλουθες προτάξεις των προτεραιοτήτων της καθημερινής ζωής. Αναφέρομαι στο συλλογικό υπερτοπικό και υπερχρονικό ασυνείδητο που επιβιώνει πέραν των πρόσκαιρων πολιτικών εξουσιών και που αυτό τελικώς δημιουργεί την Ιστορία και το οποίο απαίτησε την ελληνική ανασύνταξη τον 19ο αιώνα. Αναφέρομαι όμως και στην άποψη του R. Rorty [5], ότι ο λαός αναζητεί την Ιστορία του, όχι για να αφηγηθεί απλώς το παρελθόν του, αλλά για να συγκροτήσει ταυτότητα με την οποίαν θα αναμετρηθεί με το μέλλον, ταυτότητα με την οποίαν θα συγκροτήσει το μέλλον του.

Πέραν αυτού, η αλματώδης ανάπτυξη των ανατολικών χωρών που στηρίζουν την ανάπτυξή τους σε μεγάλο βαθμό στη φιλοσοφική τους θεμελίωση, χωρών που θα κυριαρχήσουν παγκοσμίως, ξαναφέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη μιας νέας πολιτισμικής σύνθεσης ή αναγέννησης, στην εγκλωβισμένη σε αδιέξοδα Ευρώπη, όπου η Ελληνική πρόταση δεν μπορεί παρά να ξαναπαίξει πρωτεύοντα ρόλο. Αναφέρομαι σε μια Ευρώπη που σήμερα είναι εγκλωβισμένη στον επικρατούντα ανορθολογικό, αντικοινωνικό, αλλά και αντιαναπτυξιακό φονταμενταλισμό του φανταστικού χρήματος, προτεσταντικών εμμονών – αναφέρομαι εδώ κυρίως στον Βορρά. Η ανάγκη που οδήγησε την Ευρώπη να αναζητήσει οντολογικό καταφύγιο στην ελληνική πρόταση κατά τον 19ο αιώνα, είμαι βέβαιος ότι θα επανέλθει: η Ευρώπη δεν μπορεί να συνομιλήσει με τις οικουμενικές ανατολικές παραδόσεις, χωρίς την πολιτισμική πρόταση που κομίζει η σημερινή εναπομείνασα Ελληνική γη και θάλασσα (συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του νησιού που γέννησε την Αφροδίτη), αλλά και γεωπολιτικώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν. Το παράδειγμα του '21 πρέπει να μελετηθεί με ιδιαίτερη προσοχή. Ελπίζω οι τοπικοί διαχειριστές να μπορέσουν κάποτε να το αντιληφθούν. Οι πολιτικοί λειτουργούν – πρέπει δηλ. να λειτουργούν (και να διαπραγματεύονται) – πολιτικά και όχι σαν εντεταλμένοι τοπικοί λογιστές.

 

Παραπομπές

 

[1] Γ. Κοντογιώργης, Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα, Εκδόσεις Ι.Σιδέρης, Αθήνα 2006

[2] Γ. Καραμπελιάς «Η απόδραση των διανοουμένων», Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2012

[4] Εκτός και αν επιλεγεί η διάλυσή της, που ίσως δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει δεδομένου ότι δύο φορές κατά τον 20ό αιώνα κατεστράφη εξ αιτίας της γερμανικής αλαζονείας. Δεν θέλω να πιστεύω όμως πως αυτό θα ξανασυμβεί.

[5] Ο γνωστότερος σήμερα Αμερικανός φιλόσοφος, εκφραστής της Αριστεράς.

ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 22 Μαρτίου 2013, http://topontiki.gr/article/50692/I-anolokliroti-elliniki-anasuntaksi

Κερί στον άνεμο. Άσβηστο.

 

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

 

Οι εξελίξεις προλαβαίνουν τις αράδες. Πέμπτη, 21 Μαρτίου ώρα 5.35 ανακοινώνεται έκτακτη σύγκληση του Γιούρογκρουπ.

Απ' τη Μόσχα δεν υπάρχουν ακόμα νεώτερα. Στα δημοσιογραφικά γραφεία φθάνουν «διαρροές», απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν έγιναν, η «σύσκεψη» έχει μείνει απ' το μεσημέρι «μετέωρη», εν αναμονή εξελίξεων. Οι συνάδελφοι ρωτάμε ο ένας τον άλλον, «τι λες; θα την κάνουν γυριστή οι Κύπριοι;» – οι γνώμες διχάζονται, όμως η πρώτη δημοσιογραφική ύλη που θα αχρήστευε τις εικασίες, δεν υπάρχει ακόμα. Το ρεπορτάζ τρέχει, στα τηλέφωνα, στα «σπασμένα τηλέφωνα», ένα ταμ-ταμ τεθλασμένο, άλλοτε μαύρος ο καπνός, άλλοτε άσπρος, αλλά η φωτιά εξακολουθεί να καίει.

Οι Κύπριοι επιμένουν. Δεν συζητούν το κούρεμα. Η Βουλή επιμένει. Ναι, αλλά θα επιμείνει και η Ενωση. Οι Ρώσοι έχουν βρει ευκαιρία, ζητάνε «τη μάνα τους και τον πατέρα τους», άλλωστε έχουν δεσμεύσεις με τους Γερμανούς – τα ενεργειακά, φυσικό αέριο, οι αγωγοί.

Κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο, γλυκό υποκίτρινο φως εσπερινό∙ βαρύς ουρανός, χαλάει πάλι ο καιρός, κάνω τάιμ άουτ για καφέ, ανάβω τσιγάρο κι ακούω τη βροντώδη σιωπή Σαμαρά.

Μεγάλη σιωπή. Εκκωφαντική. Από χθες. Και σήμερα ήδη βραδυάζει… Σιωπή βοώντος τη δουλοσύνη μας εν τη ερήμω που μας ζώνει, η σιωπή Σαμαρά. Μόνον ο υπουργός του, ο κ. Στουρνάρας, με αγριοφωνάρες σαν του Αγαμέμνονα, πρωτοστατούσε στην Ευρωσύναξη την ημέρα της κρίσης διατρανώνοντας τη συμφωνία του στον αποκεφαλισμό της Κύπρου.

Διότι η Κύπρος έκανε πουστίτσες. Όπως αυτές που κάνει η Ελβετία, το Λουξεμβούργο, το Λίχτενσταϊν, η Γερμανία – αλλά αυτοί είναι βόρειοι, λευκοί, κοκκινομά

λληδες, φορούν παπιγιόν, ακούνε Μπαχ στις κατεντράλ, έχουν δικαίωμα να κάνουν πουστιές, τις κάνουν καθώς πρέπει, ενώ αυτοί οι νότιοι οι Κύπριοι, μιξομιγάδες Λιβανεζοέλληνες και Αρμενογύφτουλες με ποιο δικαίωμα κάνουν ακριβώς τα ίδια με τους Αρείους;

Παντέρμη Κύπρος, μαυροτσούκαλο ριγμένο στο πέλαγος – σαν μπουγάδα στη Νάπολη που τη δέρνει ο νοτιάς απ' τη Σαχάρα οι προσπάθειές σου, σαν των Τρώων το ριζικό σου, και μου παίρνει τα αυτιά η σιωπή Σαμαρά, τα ρεκάσματα του Κουβέλη, οι αγορεύσεις του Μπενύτο – αυτός να βγάλει τον επικήδειο, είναι ο πλέον κατάλληλος ανάμεσά μας.

Δεν ξέρω αν το «όχι» που είπε η κυπριακή Βουλή θα σταθεί, δεν ξέρω αν θα αντέξει. Όμως η ρωγμή που έχει προκληθεί στη μέσα ψύχα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τεκτονική.

Δεν ξέρω αν ένα όχι δεν αρκεί. Πιθανόν, ένα όχι απαρασκεύαστο να πέσει. Πιθανόν όμως, ακόμα κι απαρασκεύαστο το όχι, ακριβώς για αυτό, να οδηγήσει σε κάποιο στρατήγημα, σε κάποια έμπνευση, πιθανόν ο Γολιάθ να φάει και πάλι την πετριά ανάμεσα στα μάτια.

Αλλά κι αν έτσι δεν γίνει, αν η έκβαση «απαίσια για την Αχαϊκή Συμπολιτεία» συντελεσθεί, η ρωγμή στη μούρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις μάσκες που φοράνε οι σοβαροφανείς χλιμίντζουρες είναι τεκτονική.

Ως τις ώρες αυτές, θαυμάζω την υπομονή, την τάξη και την αλληλεγγύη που διαπερνούν τους Κύπριους αδελφούς μας και τους συνδέουν σαν κόκκινο νήμα, καθώς αντιμετωπίζουν αυτήν την δοκιμασία. (Κι όμως! αυτό ακριβώς είναι η πρώτη ύλη των διαδηλώσεων.) Υποκλίνομαι στην αξιοπρέπεια των ανθρώπων που είναι οργανωμένοι γύρω απ' το αυτεξούσιό τους – οι πολιτικοί τους καβγάδες είναι δική τους δουλειά, οι αντιμαχίες περί το τι χρη δραν είναι δική τους δουλειά, εκεί στο κομμένο στα δύο νησί, εκεί που οι Άγγλοι αποικιοκράτες απέχουν απ' τα φυλακισμένα μνήματα των θυμάτων τους λίγα χιλιόμετρα, εκεί που οι νεκροί του Αττίλα 1 και Αττίλα 2 – οι νεκροί και των δύο πλευρών – δεν έχουν ακόμα ησυχάσει. Σε αυτόν τον παράξενο τόπο της Κύπρου με τον λαβωμένο τρόπο των ανθρώπων της που πολύ κατεδίωξε η Ιστορία.

Κι όμως, την πάτησαν οι λογιστές (των τοκογλύφων της Ενωσης) απ' το ποντίκι. Ένα ποντικάκι που δεν εβρυχάτο, αλλά προσπαθούσε απλώς να επιζήσει, να επιβιώσει.

Τώρα ο κ. Σόιμπλε, η φράου Μέρκελ, ο κυρ Μόντι και ο δικός μας κ. Σαμαράς έφαγαν κατακέφαλα το πρώτο όχι που τρώει αυτή η θανατηφόρα πολιτική των «υπερανθρώπων» που την υπαγορεύουν και των ανδρεικέλων που την εκτελούν.

Πλησιάζει να νυχτώσει – χάρηκα με το κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε στη Μεγαλόνησο, να δει τα πράγματα από κοντά (σπανίως χαίρεται η ταπεινότης μου με πολιτικές κινήσεις, παρά όσο πιο ψυχρά μπορεί και ορθολογικά τις εξετάζει), αλλά, αν είχε σπεύσει ο κ. Σαμαράς, έστω και μόνον για τον συμβολισμό, θα χαιρόμουν.

Όμως ακούω τη σιωπή Σαμαρά με τη φωνή Στουρνάρα: «δεν υπάρχει χρόνος για την Κύπρο». Στουρνάρι: η σκληρή κι αιχμηρή πέτρα, η κοτρώνα (το Λεξικό) – και πάντως όχι μία απ' τις «πέτρες για τις οποίες αγωνισθήκαμε» καθώς έλεγε ο Μακρυγιάννης, κάνοντας σκέψεις που του φάγανε το μυαλό κι απόθανε μισότρελος ο καψερός.

Μεθαύριο ξημερώνει 25η Μαρτίου της Αποκοτιάς ανήμερα. Δεν ξέρω αν η Τρόικα έχει βάλει ρήτρα στην εθνική επέτειο να εορτάζεται με το αγγλικανικό τυπικό, αλλά έχουν ζορίσει οι καιροί.

Όποιος βελάζει, σφάζεται.

Καλή γιορτή, κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, σήμερα που οι άγιοι ανάβουν στους ήρωες κερί…

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

Του Θόδωρου Μπατρακούλη*

 

 

Η απόφαση του Eurogroup της 15^ης Μαρτίου, που συναρτούσε το σχέδιο διάσωσης των  κυπριακών Τραπεζών με επιβολή έκτακτου φόρου σε όλες τις καταθέσεις, προκάλεσε οργή και διαδηλώσεις στην Κύπρο, αλλά και ανησυχία σε διάφορες χώρες με αξιοσημείωτες αντιδράσεις. Στον αμερικανικό τύπο επισημαινόταν ότι η Ευρωζώνη θα έπρεπε να αναγνωρίσει το λάθος της και να επανορθώσει γρήγορα τη ζημιά, ζητώντας από την Κύπρο την επιβολή «κουρέματος» στις καταθέσεις που ξεπερνούν το εγγυημένο επίπεδο και στους κατόχους τραπεζικών ομολόγων.

Επίσης, καταγράφονταν η ανακοίνωση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, στην οποία τονιζόταν ότι «παρακολουθεί στενά την κατάσταση στην Κύπρο» και ότι «είναι σημαντικό να εργασθούν από κοινού η Κύπρος και οι εταίροι της στην Ευρωζώνη για την επίλυση της κατάστασης, με τρόπο υπεύθυνο και δίκαιο που θα διασφαλίζει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα». [1] Οι ηγέτες της Ρωσίας επέκριναν αμέσως με σφοδρότητα την απόφαση του Eurogroup. Πέραν του ότι το μέτρο της φορολόγησης των καταθέσεων ζημίωνε άμεσα πολλούς Ρώσους πολίτες (ανάμεσά τους και «ολιγάρχες») που διατηρούν καταθέσεις σε κυπριακές τράπεζες, ορισμένοι αναλυτές έκαναν λόγο και για το πλήγμα που δεχόταν το ίδιο το ρωσικό οικονομικό πρότυπο της περιόδου Πούτιν. [2]

Τι είναι οι τράπεζες χωρίς τα χρήματα των καταθετών; Μαγαζιά χωρίς εμπόρευμα. Κοινώς με τα λεφτά των καταθετών τι κάνουν; Κερδοσκοπία, ματσαραγκιά και οικονομικό πόλεμο μέχρι θανάτου! Με τη συναίνεση των καταθετών! Μετά από τα παραπάνω, αποκτούσε μεγάλη σημασία το πως θα ψήφιζαν οι αντιπρόσωποι του λαού της Κύπρου στη συνεδρίαση της Βουλής την Τρίτη 19 Μαρτίου.  Θα αγνοούσαν το τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Παρόμοια τύχη περιμένει και τον Κυπριακό λαό και την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Κύπρος, με την απόφαση της Βουλής (36 Όχι, 19 παρών, 1 απουσία) είπε ακόμη ένα ηρωικό ΟΧΙ, αυτή τη φορά στους ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ και άλλους ΜΕΓΑΛΟΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ-ΛΗΣΤΕΣ. Αυτή η κραυγή που ακούστηκε από την Κύπρο, έρχεται από το 1821, το 1955, το 1964, το 1974, το 2004. «Η Ελλάδα και η Κύπρος μετατράπηκαν σε πιόνια διαδοχικών παρτίδων γεωπολιτικού σκακιού που εξελίσσονται στο ευρύτερο σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος ανάμεσα στους ισχυρούς διεθνείς δρώντες.». Έτσι άρχιζε παρέμβασή μας, μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο. [3]

Τι προέβλεπε το σχέδιο Ανάν; Στο διζωνικό-δικοινοτικό «κοινό κράτος» η κεντρική εξουσία θα ασκείτο από εξαμελές μικτό (τέσσερες Ελληνοκύπριοι + δύο Τουρκοκύπριοι) υπουργικό συμβούλιο. Αυτό έπρεπε να αποφασίζει με ειδική πλειοψηφία (Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων) – στην ουσία δικαίωμα βέτο της τουρκικής πλευράς -, και θα είχε εναλλασσόμενο πρόεδρο (πρωθυπουργό), εκλεγόμενο εκ περιτροπής κάθε 10 μήνες (σε αναλογία δύο θητείες ε/κ προς μία τ/κ) από τις δύο κοινότητες. Στο σχέδιο προβλέπονταν για εννεαμελές Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, ως μηχανισμό επίλυσης κρίσεων, στο οποίο θα συμμετείχαν «ουδέτεροι» μη Κύπριοι(!), για συγκρότηση πολυεθνικής δύναμης, αλλά και για τη διατήρηση της Συνθήκης Εγγυήσεων της Ζυρίχης και του ρόλου των τριών Εγγυητριών Δυνάμεων. Στο δημοψήφισμα το Μάιο του 2004 οι Ελληνοκύπριοι τάχθηκαν εναντίον του σχεδίου Ανάν με 76%. Τότε Πρόεδρος στην Μεγαλόνησο ήταν ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος, ο οποίος στο διάγγελμά του, είπε το μεγάλο ΟΧΙ, καλώντας τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας να καταψηφίσουν το διαλυτικό για την υπόσταση του κράτους σχέδιο Ανάν! Οι κυρίαρχοι του πλανήτη εκτόξευαν τότε απροκάλυπτες απειλές εναντίον της Κύπρου. Αυτά τα Όχι είναι που κάνουν έναν πολιτικό ηγέτη Μεγάλο και γράφουν ιστορία! Μέσα σε λίγα χρόνια, οι προαγωγοί του σχεδίου Ανάν, ρίχνοντας αρκετό χρήμα στην Κύπρο, κατόρθωσαν να προωθήσουν ελεγχόμενες από αυτούς πολιτικές δυνάμεις. Και ήρθαν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στο νησί, πρώτα του Φεβρουαρίου του 2008 και των πρόσφατων του περασμένου Φεβρουαρίου, οι οποίες είχαν πολύ μεγάλο διακύβευμα για την Κύπρο και για τις ευρύτερες διεθνείς εξελίξεις.

«Με την πρωτοφανή σε διεθνή και ευρωπαϊκή κλίμακα αυτή απόφαση, ουσιαστικά τίθενται σε έμπρακτη αμφισβήτηση όλο το σύστημα της δυτικής δημοκρατίας: συντάγματα, ευρωπαϊκές συμβάσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου, κοινοτικοί κανόνες για την ιδιοκτησία και την ελεύθερη αγορά, όλα μαζί καταρρέουν από τη στιγμή που παραβιάζονται κατ' αυτό τον τρόπο τα «άγια των αγίων» της ελεύθερης οικονομίας και της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, τα ίδια τα θεμέλια του ευρωπαϊκού και διεθνούς δυτικού τύπου οικοδομήματος. Πέρα από τα παραπάνω, με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται και η αντίδραση των μη ευρωπαίων καταθετών, ιδίως των μεγάλων, στις κυπριακές τράπεζες, οι οποίοι είχαν εμπιστευθεί τη χώρα και τη Ευρώπη γι αυτές: θα αντιδράσουν τα κράτη τους, και αν ναι, πώς; Οι ίδιοι πάντως, φυσικά και θα αντιδράσουν: από την έναρξη της επόμενης εργάσιμης εβδομάδας αναμένεται «τσουνάμι» απόσυρσης κεφαλαίων από μία χώρα που κουρεύει τις ιδιωτικές καταθέσεις. Επίσης, μεγάλος πονοκέφαλος υπάρχει και σχετικά με τις επιπτώσεις στα διεθνή χρηματιστήρια… Πρόκειται για την πιο ακραία μέχρι σήμερα, στα τρία χρόνια της κρίσης, πράξη της Γερμανίας, η οποία θα προκαλέσει πολύ μεγάλες διεθνείς αναταράξεις…». [4]

Άραγε ο γερμανικός ηγεμονισμός, την δογματική απολυτότητα, το πνεύμα ανωτερότητας αλλά και τη μισαλλοδοξία που τον χαρακτηρίζουν, θα δώσει ξανά το έναυσμα για διάλυση της Ευρώπης και ακόμα και μια νέα πυρκαγιά στον πλανήτη;  Μπορεί, ίσως, να αντιταχθεί ότι δεν είναι ακριβές να αποδίδονται όλες οι αποφάσεις και οι χειρισμοί αποκλειστικά ή κυρίως στην γερμανική κυβέρνηση. Εμείς πάντως, ας μην ξεχνούμε και το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές επανορθώσεις, και την υπόθεση SIEMENS, και τις λίστες Χριστοφοράκου και την αξιοποίησή τους από το Βερολίνο όσον αφορά την ''διαπραγμάτευση'' που θα έκανε η μνημονιακή συγκυβέρνηση. Αλλά, πέραν αυτού, δεν μπορούν να λησμονήσουν οι εταίροι της ΕΕ ότι η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ της Κύπρος έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο καθώς και ότι στην Κύπρο υπάρχουν 35 δις ευρώ καταθέσεις Ρώσων. Το ποσόν αυτό δεν είναι μικρό για την Κύπρο. Το μέγεθος είναι κατ' αναλογία σαν να είχαν στην Ελλάδα οι Ρώσοι καταθέσεις 750 δις. Αν στην παρούσες συγκυρία στηριχθεί η Κύπρος σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσε να ευημερεί χωρίς η ΕΕ να έχει προλάβει να ελέγξει τους φυσικούς και άλλους πόρους της χώρας. Τι θα επέφερε η απόφαση του Eurogroup; Εξωθούν τον κόσμο να σηκώσει τα χρήματά του από τις Κυπριακές τράπεζες, να γυμνωθεί η οικονομία, να εξαθλιωθούν οι άνθρωποι ώστε να αγοράσουν τσάμπα τα πάντα. Όπως κάνουν και στην Ελλάδα. Από την άλλη τι μήνυμα προσπαθούν να περάσουν διεθνώς; Ότι τα μόνα μέρη που οι καταθέσεις είναι ασφαλείς είναι η Γερμανία και η Ελβετία. Όπου βέβαια τα επιτόκια είναι μηδενικά, για να μην πούμε ότι πρέπει να πληρώνει κανείς και από πάνω, για να έχει καταθέσεις εκεί. Δηλαδή μόνο τα δυτικά hedge Funds έχουν το δικαίωμα να επενδύουν σε φορολογικούς παραδείσους, ουδείς άλλος. Κοινώς φέρτε τα λεφτά σας με μηδενικό επιτόκιο, στις τράπεζες μας, όπου ανά πάσα στιγμή μπορούμε να σας τα μπλοκάρουμε. Με τα λεφτά σας θα κερδοσκοπούμε ανά τον πλανήτη και θα σας κάνουμε την ζωή κόλαση. Αυτοί είναι οι όροι που πρέπει να αποδεχθείτε, για να βρίσκεστε εντός του συστήματος της ΕΕ. Διαφορετικά όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και πρέπει να εξοντωθεί. Η ΕΕ δεν είναι μια ένωση κρατών-εθνών που λειτουργεί προς όφελος των ανθρώπων, είναι μια ένωση τραπεζικών ομίλων που εξυπηρετεί μόνο τραπεζικά συμφέροντα.

Τι συνέβη διεθνώς τα τελευταία 15 χρόνια; Διοχέτευσαν σε όλα τα κράτη φθηνό χρήμα με την μορφή στεγαστικών δανείων, πιστωτικών καρτών και καταχρέωσαν μεγάλο μέρος των Ευρωπαίων πολιτών. Δημιούργησαν παντού φούσκες και ελλείμματα, ώσπου μια μέρα οι Ρότσιλντ [5] και η λοιπή παρέα των μεγαλοτραπεζιτών έκλεισαν τις στρόφιγγες των δανείων. Κάτι προαποφασισμένο από καιρό πριν! Αυτά είναι αφτιασίδωτη η αλήθεια. Γιατί το κάνουν αυτό; Όταν η οικονομία πάει καλά οι τραπεζίτες δίνουν αφειδώς δάνεια και έτσι δημιουργούν υπερκέρδη. Εξάλλου, όταν η διεθνής χρηματιστική κομπανία αποφασίζει πολύ πριν, να ανοίξει τις κάνουλες των δανείων, παράλληλα έχει στοιχηματίσει παίζοντας futures για την άνοδο της οικονομίας όταν οι τιμές των futures είναι στον πάτο. Ας θυμηθούμε τι έγινε πχ με τις τιμές των Ελληνικών CDS (credit default swaps), [6] από πού ξεκίνησαν και που έφθασαν. Ή που έφτασαν να πωλούνται και με τι έκπτωση τα ελληνικά ομόλογα. Από 0,14 λεπτά του ευρώ που αγόρασαν τα ομόλογα, τα hedge funds τα πούλησαν με το PSI 0,35 λεπτά του ευρώ, σε χρονικό διάστημα 4 – 5 μηνών. Όταν γνωρίζουν εκ των προτέρων το τι θα κάνουν οι υπάλληλοί τους, τι κάνουν; Ληστεύουν νόμιμα τον πλανήτη! Τι το διαφορετικό κάνουν οι τοκογλύφοι από τους διαφόρους Μπέους; Στήνουν παιχνίδια, απατεώνες είναι και οι μεν και οι δε. Όμως  οι Μπέοι είναι παράνομοι!

Εμείς οι πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας και η ηγεσία της ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ αυτό το αναγκαίο για την εθνική, κοινωνική, κρατική επιβίωσή μας ΟΧΙ; ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Όλοι οι Έλληνες να σταθούμε ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ και να πούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ, ΟΧΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ που ΚΑΘΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ GOLDMAN SACHS και τη λοιπή παρέα των μεγαλοτραπεζιτών.

 

* Ο Θόδωρος Μπατρακούλης είναι Δρ Γεωπολιτικής

 

 

Παραπομπές

 

[1] Liz Alderman, «Facing Bailout Tax, Cypriots Try to get Cash Out of Banks», 16 march 2013, www.nytimes.com. «Aνησυχία στις ΗΠΑ για τις εξελίξεις στην Κύπρο και την αναζωπύρωση της κρίσης», www.enet.gr

[2] Gregory Feifer, «Cyprus Bailout Plan Hits Russian Economic Model», 18 march 2013, www.globalpost.com

[3] Βλ. Θόδωρος Μπατρακούλης, «Ελλάδα και Κύπρος πιόνια στο γεωπολιτικό σκάκι και πειραματόζωα των μητροπολιτικών καπιταλιστικών δυνάμεων», 19 Φεβρουαρίου 2013, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

[4]Γεώργιος Μαλούχος, «Η Κύπρος, το «κατοχικό δάνειο» και ο «τύπου Σόιμπλε» κουμμουνισμός», Το Βήμα,  17.03.2013, www.tovima.gr/opinions/article/?aid=503474

[5] Ο βαρώνος Anselm Salomon von Rothschild (1803-1874) ήταν Αυστριακός τραπεζίτης, ιδρυτής της Creditanstalt, και μέλος του κλάδου της Βιέννης της οικογένειας Ρότσιλντ, τραπεζιτικής δυναστείας ευρωπαϊκής εμβέλειας. Η οικογένεια Ρότσιλντ ήταν γερμανο-εβραϊκής καταγωγής, και δημιούργησε τραπεζιτικούς και χρηματοπιστωτικούς οίκους με χρονική αφετηρία τις τελευταίες δεκαετίες του 18^ου αιώνα. Από την Κριμαία στην Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πόλεμοι απείλησαν επανειλημμένα την σταθερότητα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του Ρότσιλντ. Παρά τις αναταραχές, ο τραπεζικός όμιλος των Ρότσιλντ παρέμεινε η μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο, μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, το γεγονός ότι οι Rothschild δεν εγκαταστάθηκαν με επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδείχθηκε μοιραίο, και καθώς το κέντρο οικονομικής δύναμης μετατοπίστηκε από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη μετά το 1914, η ισχύς τους εξασθένησε. Βλ. Niall Ferguson, The House of Rothschild: Money's prophets, 1798-1848, Volume 1 και 2, 1999. Λήμμα Anselm von Rothschild, Wikipedia, http://en.wikipedia.org/ wiki/ Anselm_von_Rothschild, Mάρτιος 2009.

[6] Πρόκειται για συμβόλαια παραγώγων χρηματοοικονομικών προϊόντων που άρχισαν να χρησιμοποιούνται στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Είναι «ασφάλιστρα» έναντι ομολόγων που εκδίδουν είτε κράτη είτε επιχειρήσεις, τα οποία οι επενδυτές αγοράζουν για κάλυψη από τον κίνδυνο χρεοκοπίας του κράτους ή της επιχείρησης.

ΠΗΓΗ: 19/03/2013, Autonomous Community – Hellenic Democracy.

Το όχι της Κύπρου και οι άθλιοι των Αθηνών

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Οι Κύπριοι για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία, ανέλπιστα για όλους τους ρεαλιστές ναινέκους και τους «φαιά φορούντες» αναλυτές, είπαν όχι στην «παγκόσμια κοινότητα» και τις «αγορές» όπως είχαν πει όχι στο σχέδιο Ανάν. Διότι απέναντί τους για άλλη μια φορά είχαν τους ίδιους αντιπάλους. Το ΔΝΤ (δηλαδή τις ΗΠΑ), την Ευρωπαϊκή Ένωση (τη Γερμανία) και την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα (δηλ. το παγκόσμιο τραπεζιτικό σύστημα).

Και το όχι αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο ηχηρό μια και στράφηκε ενάντια και στον ίδιο τον πρόεδρο της Κύπρου που είχε εκλεγεί μόλις δύο εβδομάδες πριν. Οι Κύπριοι, – ένα κομμάτι του ελληνισμού, σταθερά ριζωμένο και αγκιστρωμένο στην ταυτότητα και την παράδοσή του, παρά τα λεγόμενα, παρά τις λοιδορίες και την εύκολη κατασυκοφάντησή τους – ύψωσαν το ανάστημά τους και είπαν όχι στον οικονομικό εξανδραποδισμό τους, προοίμιο του πολιτικού και του εθνικού.

Απέναντί τους όμως δεν είχαν μόνο τους ξένους, δεν είχαν μόνο έναν άθλιο ναινέκο, ο οποίος εξελέγη υποκλέπτοντας την ψήφο των Κυπρίων με το σύνθημα ότι δεν θα αγγίξει τις καταθέσεις τους, αλλά και τον ακόμα αθλιότερο πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο οποίος όχι απλώς συναίνεσε σ' αυτή την επιλογή, αλλά έσπρωχνε τους Κυπρίους να την εφαρμόσουν.

Τι ακριβώς ζητούσαν από τους Κυπρίους

Αυτό που ζητούσαν από τους Κυπρίους, Αμερικανοί και Γερμανοί – αυτή τη φορά σε αγαστή συμφωνία – ήταν να απολέσουν κάθε περιθώριο σχετικής αυτονομίας που τους έχει προσδώσει η μεταβολή της Κύπρου σε χρηματοπιστωτικό κέντρο μη ελεγχόμενο από τη Δύση. Πράγματι, το γεγονός ότι η Κύπρος είχε μεταβληθεί σε κέντρο χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων για τους Ρώσους και όχι μόνο, στην Ανατολική Μεσόγειο, αποτελούσε για τη Δύση έγκλημα καθοσιώσεως, όταν μάλιστα συνδυαστεί με τα επιπλέον περιθώρια αυτονομίας και ενίσχυσης της ισχύος της που προσφέρουν το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Έτσι ένα κομμάτι του ελληνισμού, παρότι καθημαγμένο από την αγγλοτουρκική κατοχή στο νησί, αποκτούσε μηχανισμούς αυτονόμησης ανεπίτρεπτους για την ιμπεριαλιστική Δύση και τον νεοθωμανισμό.

Και το σχέδιο του ψαλιδίσματος αυτής της αυτονομίας άρχισε να εφαρμόζεται με σύστημα και σατανικό τρόπο, ήδη από τη στιγμή της λήψης μέτρων για την ελληνική κρίση χρέους στην οποία μας ενέπλεξε ο Παπανδρέου. Διότι μέσω του κουρέματος των ομολόγων, για τα οποία πανηγύρισαν οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες, γονάτισαν οι κυπριακές τράπεζες οι οποίες ήταν στενά συνδεδεμένες με την ελληνική οικονομία και κατείχαν δισεκατομμύρια ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Κατά τον ίδιο τρόπο, που ο ελληνικός εμφύλιος προωθήθηκε από τους Εγγλέζους και για να μην πραγματοποιηθεί η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αμέσως μετά τον πόλεμο, έτσι και τώρα, το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων στόχευε μεταξύ άλλων και στο γονάτισμα της οικονομίας της Κύπρου.

Η άθλια διαχείριση της οικονομικής κρίσης, που επιτάθηκε μετά την ανατίναξη στο Μαρί, από την κυβέρνηση ΑΚΕΛ-Χριστόφια, επιδείνωσε την κρίση. Παράλληλα, η πρόσδεση της Κύπρου στα αγγλικά συμφέροντα και η παραχώρηση των υδρογονανθράκων μόνο σε αγγλοσαξωνικές και δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες πετρελαίων καθώς και στο Ισραήλ, δυσαρέστησε τη ρωσική αρκούδα, η οποία έχει μάθει να κινείται με την λογική του «όλα ή τίποτα» και η οποία αρνήθηκε να συνδράμει αποφασιστικά την Κύπρο. Εξάλλου, η Ρωσία και η Γερμανία, τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις και δεν ήταν δυνατό όλοι αυτοί οι χειρισμοί να πραγματοποιούνται χωρίς καμία εμπλοκή της Ρωσία. Οι Ρώσοι πιθανώς να επιθυμούσαν μία παρόξυνση της κρίσης, που θα τους επέτρεπε να γίνουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού.

Η συριακή κρίση και τα πετρέλαια

Η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου ενισχύθηκε από την συριακή κρίση η οποία απειλεί τη Ρωσία να απολέσει οποιαδήποτε βάση στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι δυτικοί στηρίζουν την Αλ Κάϊντα στη Συρία. Όταν αυτό συνδυαστεί με τα πετρέλαια και το αέριο, και τη νέα σχέση της Κύπρου με το Ισραήλ, κατανοούμε ότι ο ρόλος της μικρής Κύπρου, μεταβάλλεται σε έναν υψηλής σημασίας γεωστρατηγικό πόλο, άρα και οι επιθέσεις εναντίον της πολλαπλασιάζονται και θα επιταθούν έτι περαιτέρω σε όλα τα πεδία. Επομένως  θα απαιτούνταν μια ισχυρή εθνική στρατηγική στην Κύπρο και μία αποφασιστική στήριξη από την πλευρά της ψευδο-«μητρόπολης του ελληνισμού.

Αντ' αυτού, η Κύπρος βρέθηκε με τη χειρότερη πολιτική ηγεσία, με πρόεδρο τον πιο λυσσαλέο υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, ο οποίος καλούσε την Τουρκία να συμμετάσχει στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και ο οποίος θεωρείται δεδομένος και ελεγχόμενος παντοιοτρόπως από τους Αγγλοαμερικανούς.

Ενώ ήταν δυνατό η Κύπρος κινητοποιώντας το εσωτερικό δυναμικό της με εσωτερικά ομολογιακά δάνεια, να καλύψει τα αναγκαία ποσά, δεν προχώρησε σε κάποια τέτοια επιλογή που θα ενίσχυε την αυτονομία της και ταυτόχρονα θα άνοιγε και τη δυνατότητα συμπληρωματικών εξωτερικών χρηματοδοτήσεων.  Αντίθετα επέλεξε τη λύση των Αμερικανογερμανών που στοχεύει στη διάλυση της Κύπρου ως χρηματοπιστωτικού κέντρου. Και ο ναινέκος έκανε ακριβώς αυτό που του επέτασσαν τα αφεντικά του, παρ' ότι όλοι γνωρίζουν πως μια παρόμοια λύση θα καταβαραθρώσει την κυπριακή οικονομία, διότι η φυγή των κεφαλαίων θα προκαλέσει γενική φτωχοποίηση του νησιού, ανεργία και ανάγκη λήψης νέων μέτρων χωρίς τέλος και όριο.

Ωστόσο, η αθλιότητα του Αναστασιάδη, – σε μια γωνιά του ελληνισμού απειλούμενη και υπό κατοχήν κατά το ήμισυ, χωρίς σημαντικές ένοπλες δυνάμεις – ωχριά μπροστά στην αχρειότητα της ελληνικής κυβέρνησης και του Σαμαρά. Διότι είναι προφανές, ότι αυτός συναίνεσε ή και συμβούλεψε τον Αναστασιάδη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Αναστασιάδης, μόλις λίγες μέρες πριν πάρει αυτή τη μοιραία απόφαση βρισκόταν στην Ελλάδα για συζητήσεις με την ελληνική κυβέρνηση και είχε συμφωνήσει μαζί της, πράγμα που αποδείχτηκε και στη στάση του Σαμαρά στη διάσκεψη κορυφής, και στη στάση του ανδρεικέλου των αγορών – του Στουρνάρα – την επόμενη μέρα στο eurogroup. Ο Σαμαράς, δεδομένης μάλιστα της πρόσδεσής του στην αμερικανική πολιτική σε σχέση με την ρωσική παρουσία στην Ελλάδα και την Κύπρο – βλέπε τα διαρκή προσκόμματα για ρωσικές επενδύσεις στην Ελλάδα – συμμετείχε πιθανότατα ενεργά, έστω ως κομπάρσος, στη συνωμοσία εναντίον της Κύπρου. Σήμερα κρύπτεται πίσω από τον Αναστασιάδη, προσπαθώντας να αποφύγει τον καταμερισμό ευθυνών που πριν απ'  όλα βαρύνει τον ίδιο και τους εταίρους του (εξάλλου η ΔΗΜΑΡ μόλις βγήκε η απόφαση του eurogroup είχε εκδώσει μια κατάπτυστη ανακοίνωση που στην ουσία στρεφόταν εναντίον των Κυπρίων). Έτσι, το όχι των Κυπρίων, ιστορικής σημασίας, διότι ήταν ένα όχι ενάντια και στην κυπριακή και την ελληνική κυβέρνηση, καθώς και σε όλο το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, πλήττει πριν απ' όλα την ελληνική κυβέρνηση αλλά και τη στρατηγική της Γερμανίας για μια γερμανική Ευρώπη.

Ο Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ

Η Γερμανία όπως όλοι γνωρίζουμε και είναι πανθομολογούμενο πλέον, επιχειρεί να διαμορφώσει ένα ιμπέριουμ στην Ευρώπη, εκμεταλλευόμενη τη συγκυριακή οικονομική  της πρωτοκαθεδρία. Έτσι έχει μεταβάλει το ευρώ σε μηχανισμό καθυπόταξης όλων των υπολοίπων, ενώ για να αντιμετωπιστεί η δομική κρίση της Δύσης από την ανάδυση της Ανατολής (Κίνα, Ινδία, κλπ) σε επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομίας, προσπαθεί να επιβάλει την εκπτώχευση των ασθενέστερων ευρωπαϊκών οικονομιών. Και αυτό ακόμα και αν το τίμημα θα ήταν η δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων με την έξοδο ορισμένων από αυτές από την ευρωζώνη. Εξάλλου, η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων είναι ήδη μια πραγματικότητα. Από τις είκοσι εφτά χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης μόνο δεκαεπτά συμμετέχουν στην ευρωζώνη και αν οι Γερμανοί μπορούσαν να εκδιώξουν ορισμένες ακόμη, χωρίς αυτό να αποτελέσει συστημικό κίνδυνο για τον πυρήνα της, δεν θα είχαν καμία αντίρρηση ή μάλλον θα το εύχονταν. Γι' αυτό, εξάλλου, από την αρχή της ελληνικής κρίσης ακολουθούσαν μία στρατηγική υψηλής πίεσης προς την Ελλάδα, και έκαναν μερικά βήματα πίσω μόνο όταν οι Κινέζοι το καλοκαίρι του 2012 τους απείλησαν με απόσυρση της εμπιστοσύνης τους στο ευρώ εάν οδηγούνταν η Ελλάδα σε έξοδο. Ωστόσο, δεν έχουν πάψει ποτέ να βλέπουν με ευνοϊκό μάτι μία έξοδο της Ελλάδας και της Κύπρου, αν και όποτε υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν είναι εξάλλου κάποιες ευρωπαϊκές χώρες όπως οι άλλες, αλλά είναι κομμάτι αυτού του μισητού ορθόδοξου και νοτιοευρωπαϊκού κόσμου.

Έτσι, το όχι της κυπριακής βουλής και του κυπριακού λαού – παρ' ότι οι υποταγμένες κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είχαν συναινέσει στη στρατηγική του αυτοχειριασμού τους – αποτέλεσε ένα αναπάντεχο χαστούκι στη γερμανική στρατηγική. Οι Γερμανοί έχουν μάθει να μετράνε, είτε με μεραρχίες πάντσερ, είτε με το βάρος των θησαυροφυλακίων τους, αγνοώντας τους ιδεολογικούς, τους πολιτισμικούς και εν τέλει τους γεωπολιτικούς παράγοντες. Γι' αυτό, και παρ' όλο που από την εποχή του Καρλομάγνου δοκιμάζουν να υποτάξουν την Ευρώπη, αποτυγχάνουν διαδοχικά.

Και αυτή τη φορά, το κυπριακό όχι, άσχετα με τις πιθανές συνέπειες που θα έχει άμεσα για την κυπριακή και ελλαδική οικονομία, είναι τεράστιας σημασίας διότι απασφαλίζει – ξεκινώντας από τον ασθενέστερο κρίκο – το σύστημα του εκβιασμού και της τρομοκρατίας που έχει εγκαθιδρύσει στην Ευρώπη. Διότι αν συνδυαστεί με την ακυβερνησία στην Ιταλία και το αυξανόμενο μίσος των Ιταλών για την Γερμανία, με την κρίση στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τα μέτρα λιτότητας που αρχίζουν να εφαρμόζονται πιο επιτακτικά στην Γαλλία και τελευταίο αλλά όχι έσχατο με το αδιέξοδο της εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων στην Ελλάδα, τότε κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια ανατροπή των συσχετισμών και των δεδομένων. Διότι ακόμα και εάν η γερμανική πολιτική οδηγούσε σε χρεωκοπία της Κύπρου και έξοδό της από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. αυτό θα αποτελούσε ένα τεράστιο πλήγμα στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, διότι θα συμπαρέσυρε αργά ή γρήγορα και την Ελλάδα και θα τους οδηγούσε πολύ πιο κοντά στη ρώσικη πολιτική. Κατά συνέπεια, τα παραμύθια των Γερμανών και του Σόιμπλε ότι μια πιθανή έξοδος της Κύπρου από την ευρωζώνη και την ΕΕ δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο, εκφράζουν ένα μπακάλικο νομικισμό (ο Σόιμπλε όπως και η Λαγκάρτ, είναι δικηγόροι) που δεν συνυπολογίζει ότι ο συστημικός κίνδυνος μπορεί να έρθει όχι από την άμεσα οικονομική διάσταση της εξόδου αλλά τη γεωπολιτική η οποία μεταφράζεται και σε οικονομική στη συνέχεια.

Η Κύπρος πυροδοτεί μονίμως τις εξελίξεις στην Ελλάδα

Κατά συνέπεια σε αντίθεση με τα επιχειρήματα των ναινέκων στην Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα, – ιδιαίτερα μετά την επέκταση του πολιτικού αδιεξόδου στην Ιταλία – οι Έλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο μπορούν να πουν όχι. Στην Κύπρο ήδη επεξεργάζονται εναλλακτικά σχέδια που κινητοποιούν τον ίδιο τον κυπριακό λαό για να αντιμετωπίσει το γερμανικό Αττίλα, ενώ στην Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη η φορολογική απεργία που οδηγεί σε αδιέξοδο τα μέτρα που έχει υπογράψει η πολυκομματική κυβέρνηση, και τους επόμενους μήνες θα οδηγήσει σε μια αναπόδραστη κρίση. Εξάλλου, το κυπριακό όχι και η επονείδιστη στάση της ελληνικής κυβέρνησης θα επιταχύνουν την κρίση στο εσωτερικό.  Ο Σαμαράς, από τότε που είπε ένα όχι στη ζωή του και το πλήρωσε με αποκλεισμό από το ελληνικό πολιτικό σύστημα, έχει μάθει πλέον να λέει πάντα ναι, εκβιαζόμενος ή όχι, χωρίς να καταλάβει πως σήμερα έχει έρθει η ώρα που μόνο τα όχι μπορούν να ευδοκιμήσουν! Κινδυνεύει λοιπόν να βρεθεί στη θέση του Αναστασιάδη και να εγκαταλειφθεί από τους ίδιους τους εταίρους και τους υποστηρικτές του (είναι χαρακτηριστική η στροφή πολλών ΜΜΕ και εκδοτικών συγκροτημάτων που σταδιακώς τον εγκαταλείπουν) και ενώ θα συνεχίζει να λέει ναι όπως ο θλιβερός πρόεδρος της Κύπρου, θα βρεθεί μπροστά σε μια κοινωνία που θα του αντιτάξει το όχι!

Το 1955, ξεκίνησε ο αντιαποικιακός αγώνας της Κύπρου, ο οποίος ανατίναξε τους πολιτικούς συσχετισμούς και τη νατοϊκή ομοφωνία στην Ελλάδα, βγάζοντας τους Έλληνες στο δρόμο για την αυτοδιάθεση-ένωση και πυροδοτώντας την ανάπτυξη της αριστεράς για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο, με συνέπεια μέσα σε μερικά χρόνια την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Το 1963-64, οι συγκρούσεις στην Κύπρο αποτέλεσαν αποφασιστικό παράγοντα για την ανατροπή της δεξιάς κυβέρνησης και του υπεύθυνου για τις προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης, του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1967, το κυπριακό θα αποτελέσει το κυριότερο ίσως παράγοντα που θα οδηγήσει στη δικτατορία των συνταγματαρχών και την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, η οποία θα επιτρέψει επτά χρόνια αργότερα, την τουρκική εισβολή και βέβαια την κατάρρευση της δικτατορίας. Το 2004, η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στον κυρίαρχο εθνομηδενισμό όλων των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και θα εγκαινιάσει μια νέα περίοδο ενίσχυσης των πατριωτικών και αντιπαγκοσμιοποιητικών δυνάμεων. Το 2013, το κυπριακό όχι θα ηχήσει ως μια ομοβροντία αντίστασης, κόλαφος στους εγχώριους ναινέκους.

Ό,τι και αν συμβεί στη συνέχεια, τίποτα πλέον δεν θα είναι ίδιο, και θα έχει ανοίξει μια νέα περίοδος για την ιστορική επανασύνδεση του ελλαδικού και κυπριακού ελληνισμού σε μια κατεύθυνση αντίστασης με αφετηρία για μια ακόμα φορά την Κύπρο.

Πολλοί αναρωτιούνται πως και γιατί οι «φραγκοφονιάδες» Κύπριοι μπόρεσαν να πουν ένα τέτοιο όχι την ώρα που οι «λεβέντες» Ελλαδίτες λένε εδώ και χρόνια το ένα επονείδιστο ναι μετά το άλλο. Η λύση του μυστηρίου είναι πολύ απλή. Οι Έλληνες Κύπριοι, επειδή αντιμετωπίζουν άμεσα πρόβλημα εθνικής ύπαρξης και επιβίωσης, επειδή μπόρεσαν να πουν όχι στο σχέδιο Ανάν, επειδή το εθνικό ζήτημα είναι το πρώτο και κυρίαρχο πρόβλημα στη χώρα, έχουν διατηρήσει παρά τις φθορές, παρά τις αντιπαραθέσεις, ισχυρό το εθνικό τους φρόνημα.  Έτσι, όταν ήρθε η κρίση και μάλιστα με ευθύνη της πολιτειακής τους ηγεσίας, και παρά τον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής και χρεοκοπίας μπόρεσαν να αντιτάξουν ένα υπέροχο όχι.

Αντίθετα εμείς, παρ' ότι μεγαλύτερη χώρα, ισχυρότερη γεωπολιτικά και στρατιωτικά, δεν έχουμε μπορέσει εδώ και είκοσι χρόνια να πούμε κάποιο όχι διότι έχει αποσυντεθεί και διαλυθεί εκ των ένδον η εθνική μας συνοχή. Διότι στην Ελλάδα, αντί να καίγονται γερμανικές αμερικανικές και τούρκικες σημαίες όπως συνέβαινε παλιότερα, μέχρι χθες καίγονταν οι… ελληνικές, διότι στα σχολειά, στα πανεπιστήμια και στις εφημερίδες μας λοιδορείται καθημερινά ως εθνικισμός ο πατριωτισμός, διότι φροντίσαμε εμείς πριν απ' όλους να θάψουμε τα εθνικά κράτη και να προσχωρήσουμε σε μια φαντασιακή και αποσυνθετική παγκοσμιοποίηση. Έτσι, όταν ήρθε η κρίση απ' την οικονομική της διάσταση βρεθήκαμε χωρίς μπούσουλα, ανίκανοι να αντιδράσουμε, φθαρμένοι και διεφθαρμένοι, με κόμματα που μόλις αρχίζουν να ανακαλύπτουν την έννοια της πατρίδας και του εθνικού συμφέροντος. Γι' αυτό, και διχαστήκαμε απλώς, ανάμεσα στους κυβερνώντες που λένε σε όλα ναι, και στους υπόλοιπους που αντιδρούμε διάσπαρτοι, σκόρπιοι, αναποτελεσματικοί.

Τι μπορεί να γίνει μετά το κυπριακό όχι

Κατ' αρχάς πρέπει να πιέσουμε τους Έλληνες κυβερνητικούς υπευθύνους να συμπαρασταθούν με κάθε μέσο στην Κύπρο, έστω και τώρα προτάσσοντας βέτο σε οποιοδήποτε μέτρο που θα σπρώχνει την Κύπρο στη χρεοκοπία και στην οικονομική σφαγή των Ελλήνων της Κύπρου.

Κατά δεύτερο λόγο, θα πρέπει να συγκροτήσουμε ένα ανοικτό και άρρηκτο μέτωπο Ελλάδας και Κύπρου σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα και να καταστήσουμε σαφές ότι η Κύπρος και η Ελλάδα θα έχουν κοινή μοίρα και στάση.

Κι όσο για το εάν θα πρέπει να εγκαταλείψουμε εμείς και η Κύπρος το ευρώ, υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική στρατηγική την οποία υιοθετεί ήδη και το 25% των… Γερμανών! Η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ. Και ας είμαστε βέβαιοι, πως αυτή η επιλογή την επόμενη περίοδο θα γίνει όλο και πιο ελκυστική για πολλές δυνάμεις στη νότια Ευρώπη και θα αγγίξει και τον στρατηγικής σημασίας άξονα Γαλλίας-Γερμανίας. Μόνο με αυτή την απειλή η οποία διατυπώνεται ήδη στην Ιταλία θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε σε κάποια πιθανή συμμαχία των λαών του νότου της Ευρώπης και να αποφύγουμε μία δική μας μονομερή έξοδο. Αν είναι η ευρωζώνη να διαλυθεί, το συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου, είναι αυτό να μην πραγματοποιηθεί με μόνα θύματα εμάς, αλλά να αγκαλιάσει όλη την ευρωζώνη, έτσι ώστε να μπορούμε να οικοδομήσουμε εναλλακτικές συμμαχίες που δεν θα μας αφήσουν μόνους μας απέναντι στους νεοθωμανούς που καραδοκούν.

Πάντως, η παρούσα κρίση έφερε και πάλι κοντά τους Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου, έσπασε όλα τα κατασκευασμένα εδώ και σαράντα χρόνια αρνητικά συναισθήματα και στερεότυπα, και κατέδειξε την ενότητα της μοίρας μας για το καλό και το κακό και ευτυχώς όχι μέσω ακόμα μιας νέας εθνικής καταστροφής αλλά μέσω μιας πράξης αντίστασης.

19 Μαρτίου 2013

Γιώργος Καραμπελιάς

ΠΗΓΗ:   http://ardin-rixi.gr/archives/11493

ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

 

Τα μέλη της κυπριακής Βουλής κρατάνε κυριολεκτικά στα χέρια τους τη μοίρα του ελληνισμού, σε Κύπρο και σε Ελλάδα, ενώ οι αποφάσεις που θα λάβουν θα έχουν μεγάλη επιρροή στην περαιτέρω εξέλιξη της ευρωπαϊκής κρίσης. Αν πουν ναι στην απόφαση του Eurogroup δεν έχει τελειώσει μόνο η κυπριακή οικονομία, τελειώνει και το κυπριακό κράτος, η ύπαρξη του οποίου είναι προϋπόθεση ασφαλούς επιβίωσης των Ελληνοκυπρίων στο νησί.

Ήδη τρωθείσα από το Μνημόνιο και τις Δανειακές, η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες πιθανότητες να αντέξει επιπλέον τις οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες μιας κυπριακής καταστροφής. Θα οδηγηθεί στο τελικό κραχ και θα παύσει να υπάρχει ως συγκροτημένο κράτος. Οι κυπριακές εξελίξεις οδηγούν σύντομα σε ελληνική έκρηξη.

Το Όχι είναι η αναγκαία συνθήκη σωτηρίας όχι όμως και ικανή. Χρειάζεται άμεσα η εκπόνηση μιας στρατηγικής που θα επιτρέψει τη σωτηρία Κύπρου και Ελλάδας και θα εντάξει τον αγώνα τους σε ένα ευρύτερο διεθνές πλαίσιο. Ήδη, οι εξελίξεις των δύο τελευταίων ημερών κομίζουν μια πληθώρα πολύ χρήσιμων, κρίσιμων πληροφοριών γύρω από το τι συμβαίνει σε Κύπρο, Ελλάδα και Ευρώπη. Καταγράφουμε στη συνέχεια μερικές πρόχειρες σημειώσεις-σκέψεις για την εξελισσόμενη κρίση

1. Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει ξεπεράσει, με τη δράση του, τα ιστορικά προηγούμενα του Εφιάλτη και του Γιώργου Παπανδρέου. Χρειάστηκε μόνο 15 μέρες για να καταστρέψει την κυπριακή οικονομία και το κυπριακό κράτος. Προφανώς αυτό δεν προέκυψε σε δύο ώρες, οργανώθηκε πολύ νωρίτερα και ήταν σε γνώση και της ελληνικής κυβέρνησης.

Θυμίζουμε ότι οι αποφάσεις του Εurogroup είναι ομόφωνες, ελήφθησαν δηλαδή με τη συγκατάθεση της Αθήνας

Αν ο κ. Αναστασιάδης ήθελε να διαπραγματευθεί και να φερθεί εντός του πνεύματος του κυπριακού συντάγματος, μπορούσε και όφειλε να ζητήσει να πάει όλο το Εθνικό Συμβούλιο στο Eurogroup, όπως συνέβαινε στις διαπραγματεύσεις για το κυπριακό.

Οι όροι που χρησιμοποίησε στο διάγγελμά του μοιάζουν απελπιστικά με τους όρους που χρησιμοποίησε ο Γιώργος Παπανδρέου: αναφορά στο 1974, στη χρεωκοπία, στη έλλειψη εναλλακτικής κλπ. Το πιθανότερο είναι ότι αυτοί οι όροι έχουν συμπεριληφθεί και στα δύο διαγγέλματα από ανθρώπους της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, που επιχειρούν να χειραγωγήσουν τον ελληνικό λαό, παίζοντας επιδέξια με έννοιες πολύ φορτισμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο.

2. Η τρομακτική σημασία της αποκάλυψης Σόιμπλε. Στριμωγμένος ο Σόιμπλε αποκάλυψε δημόσια χωρίς να διαψευστεί ότι η Γερμανία διαφωνούσε με το κούρεμα του χρέους των καταθετών έως 100.000 ευρώ, ποσό εγγυημένο από την ΕΕ. Υπέρ του κουρέματος αυτού τάχθηκε η Κομισιόν, η ΕΚΤ και η κυπριακή κυβέρνηση.

Αφήνουμε κατά μέρος το εκπληκτικό κατόρθωμα του Αναστασιάδη. Αν η περιγραφή Σόιμπλε είναι ακριβής, τότε σημαίνει ότι την ατζέντα δεν τη βάζει η Γερμανία. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να τη βάζουν οι ανώτεροι γραφειοκράτες των Βρυξελλών ή της ΕΚΤ, σημαίνει ότι το Χρήμα έχει βρει τον τρόπο να χρησιμοποιεί επιδέξια τη Γερμανία, ειδικά την απελπιστικά πρωτόγονη, επαρχιακή μορφή του γερμανικού εθνικισμού αλά Σόιμπλε και Λάμερς, ως ιδιοτελή χρήσιμο ηλίθιο. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ ανήκει στο πανευρωπαϊκό κόμμα της Goldman Sachs, όπως και σειρά σημαινόντων παραγόντων σε όλα τα κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας.

Κουρεύοντας τις καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, που είχε εγγυηθεί η ΕΕ δεν πλήττουν μόνο τις κυπριακές τράπεζες. Πλήττουν την εμπιστοσύνη σε όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες και την ίδια την ΕΕ. Αν κάποιος θέλει να προκαλέσει «ελεγχόμενη έκρηξη» της τραπεζικής φούσκας, όπως το 2008, ή/και διάλυση της ΕΕ, αυτά ακριβώς θα έκανε.

3. Ο ρόλος του ΔΝΤ. Επιχειρείται τελευταία να εξωραϊσθεί ο ρόλος του ΔΝΤ στην Ελλάδα και να εμφανισθεί ως δήθεν φιλικότερη δύναμη και να επιρριφθούν όλες οι ευθύνες για την ευρωπαϊκή κρίση στη Γερμανία. Η κυβέρνηση του Βερολίνου φέρει ασφαλώς σοβαρότατες ευθύνες, εξίσου όμως σοβαρές ευθύνες φέρουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ, δηλαδή οι δυνάμεις που αφανώς τις επηρρεάζουν, το ΔΝΤ και βεβαίως, και οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας που συγκατατίθενται στα μέτρα και ευχαριστούν για το «ενδιαφέρον»

Η Κυρία Λαγκάρντ ήταν παρούσα στις αποφάσεις. Επιπλέον, όλη η ιστορία του κουρέματος ξεκίνησε από την απαίτηση του ΔΝΤ να γίνει βιώσιμο το χρέος.

4. Από το Ανάν στο κούρεμα. Το 2004, είπαν στους Κυπρίους ότι θα καταστρεφόντουσαν αν δεν ψήφιζαν το σχέδιο Ανάν. Τώρα τους λένε ότι δεν τους κατέστρεψαν, όπως ήδη έκαναν με την ανακοίνωση του κουρέματος, που υπήρξε τρομερό πλήγμα στην αξιοπιστία Κύπρου και τραπεζών της, και θα ολοκληρώσουν αν τυχόν επικυρωθεί από τη Βουλή. Το πρόβλημα πια είναι α. ο περιορισμός των ζημιών από το φοβερό πλήγμα στην οικονομική εμπιστοσύνη και β. η σωτηρία του κράτους

5. Μια ιστορική ίσως ανεπανάληπτη ευκαιρία. Η τακτική του σοκ και δέους φαίνεται για πρώτη φορά να μη λειτουργεί στην Ευρώπη με τις αντιδράσεις των κυπριακών κομμάτων και πολιτικών και πολιτών. Η Κύπρος μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση και να επιστρέψει το σοκ, αρνούμενη να ανοίξει τις τράπεζές της όσο δεν βρίσκεται ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα. Αν ανοίξει σήμερα τις τράπεζες τάχασε όλα. ‘Οσο τις κρατάει κλειστές θα έχει όλο τον πλανήτη στην αυλή ης

Ικανοποιητική λύση θα μπορούσε να σημαίνει για παράδειγμα ρητή εγγύηση της ΕΚΤ και της Γερμανίας ότι θα συνδράμουν την Κύπρο εάν α. καταρρεύσει η οικονομία της λόγω φυγής κεφαλαίων μόλις ανοίξουν οι τράπεζες και β. γνωρίσει μεγάλη  ύφεση ως αποτέλεσμα των μέτρων που πρόκειται να ληφθούν.

Εννοείται ότι δεν μπορεί να υπάρξει το παραμικρό κούρεμα κάτω των εγγυημένων 100.000 ευρώ και ενδεχομένως δεν πρέπει να γίνει καθόλου κούρεμα. Τα εν λόγω ποσά άλλωστε είναι αστεία για την Ευρώπη, τελείως δυσανάλογα προς τη ζημιά που προκαλείται.

Επίσης, το πακέτο πρέπει να περιλάβει και ικανοποιητικό μνημόνιο και όχι το μνημόνιο να αφεθεί για μελλοντική διαπραγμάτευση και στην ανύπαρκτη καλή πίστη των εταίρων.

6. Διεθνοποίηση του κυπριακού. Χρειάζεται μια πανευρωπαϊκή καμπάνια με θετική εναλλακτική στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους και θεσμών, που να μη στηρίζεται στο αίτημα αλληλεγγύης, αλλά στην οργανική σύνδεση της μοίρας των υποκείμενων στον πόλεμο των αγορών ευρωπαϊκών λαών

7. Ρωσία και γεωπολιτική. Είναι προφανής η γεωπολιτική στόχευση απομόνωσης και αποκοπής του ελληνικού χώρου (Ελλάδας και Κύπρου) από τον ρωσικό ή/και τον κινεζικό παράγοντα. Η απάντηση στη γεωπολιτική επίθεση η αποδοχή των ρωσικών προτάσεων εξαγοράς κυπριακών τραπεζών και εισόδου στον τομέα αερίου της Κύπρου, εφόσον αυτές ισχύουν.

Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται. Καμιά χώρα δεν μπορεί να θεωρεί φιλική και συμμαχική προς την Κύπρο αν δεν συνδράμει τώρα τη σωτηρία του κυπριακού κράτους και αντίθετα τη σπρώξει στον όλεθρο. ‘Ολη η εξωτερική και ενεργειακή πολιτική της Δημοκρατίας πρέπει να υποταγούν στην ανάγκη σωτηρίας του κυπριακού κράτους

8. Το ευρώ ως πρόβλημα και το ευρώ ως όπλο. Δεν έχει νόημα να θέσει η Κύπρος με δική της πρωτοβουλία θέμα εξόδου της από το ευρώ σήμερα. Αντίθετα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα πολιτικά και θεσμικά εργαλεία που διαθέτει ως μέλος της ΟΝΕ και της ΕΕ για να φέρει σε δύσκολη θέση τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρωγερμανίας. Αν θέλει η Μέρκελ να τη διώξει ας πάρει εκείνη την ευθύνη, το κόστος και την πρωτοβουλία

8. ΔΗΚΟ, ΕΥΡΩΚΟ και η αστική τάξη της Κύπρου. Αυτά τα δύο κόμματα έκαναν μια σειρά αμφιλεγόμενων επιλογών. Σήμερα καλούνται με την πράξη τους να αποδείξουν ότι τιμούν τη μνήμη των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, των διαδηλωτών στην Αθήνα που σκοτώθηκαν για την ένωση, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του Δώρου Λοϊζου, του Σπύρου Κυπριανού, του Τάσσου Παπαδόπουλου. ‘Οσο για την αστική τάξη της Κύπρου, ας μην εχει αυταπάτες ότι θα επιβιώσει μιας εθνικής καταστροφής χωρίς ιστορικό προηγούμενο.

* Konstantakopoulos.blogspot.com

Αθήνα 18 Μαρτίου