ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ 2014
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Με την άλωση της βασιλεύουσας των πόλεων είναι συνυφασμένος ο θρύλος της «Κερκόπορτας». Κι ήταν αυτή μια ασήμαντη μικρή θύρα στο πλήθος των μεγάλων πυλών που διέκοπταν το απόρθητο τείχος της, αυτό που άντεξε επί χιλιετία στις βαρβαρικές επιδρομές. Σύμφωνα με τον θρύλο μια εκ πρώτης όψεως ασήμαντη αβλεψία στάθηκε αρκετή, ώστε να ακουστεί η κραυγή απόγνωσης: «Η Πόλις εάλω»!
«Κερατά Θεέ θα βρέξεις;»
Του Χάρη Ναξάκη*
Στον περίφημο διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων (Θουκιδίδου Ιστορία, Ε΄), οι Αθηναίοι μεθυσμένοι από την ισχύ και την εξουσία, πριν ισοπεδώσουν τη Μήλο, εξοντώσουν όλους τους φέροντες όπλα Μήλιους και αιχμαλωτίσουν τα γυναικόπαιδα, επειδή έμειναν ουδέτεροι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Σπαρτιατών και Αθηναίων, διαμηνύουν στους Μήλιους: οι θεοί όπως και οι άνθρωποι υπακούουν σε… ένα νόμο της φύσης, σύμφωνα με τον οποίο εξουσιάζει ο ισχυρότερος. Στην παρατήρηση των Μηλίων ότι θέλουμε να είμαστε φίλοι σας χωρίς να συμμαχήσουμε ούτε με τους μεν ούτε με τους δε, οι Αθηναίοι απαντούν:
Η γεωπολιτική σύγκρουση που έρχεται
Ούτε έθνη, ούτε θρησκείες, ούτε ιδεολογίες, ούτε αγωγοί, ούτε πολιτισμοί, αλλά Μνήμες και Σύμβολα;
Μήπως δεν γίνει ποτέ αυτό που σας λένε ότι θα γίνει, ούτε αυτό που σας κάνουν να περιμένετε ή να φοβάστε ή να ελπίζετε;
Μήπως γίνει ακριβώς αυτό που δεν περιμένετε;
(+) Του Γιώργου Αλεξάνδρου
Μ’ αυτό το άρθρο δεν επιθυμώ να εστιάσω σ’ ένα παράδειγμα όπως τα Σκωτσέζικο, Τουρκικό, Κουρδικό κλπ. που άλλωστε τόσες πολλές αναλύσεις έχουν γίνει σε αυτά. Προσπαθώ να εστιάσω την προσοχή του αναγνώστη στο συνολικότερο παγκόσμιο φαινόμενο ανατροπών που έρχονται «φωτογραφίζοντας» κυρίως τρία κακοϊδωμένα μοντέλα ανατροπών που βρίσκονται δίπλα μας: Το Ρωσικό, το Ισλαμικό και το Ιταλικό. Παρουσιάζοντας τα δυστοπικά αποτελέσματα των προφητειών και το άστοχο στις τρέχουσες γεωπολιτικές αναλύσεις επιχειρώ να μιλήσω όχι τόσο στο θολωμένο, και εν τέλει ανενεργό, συνειδητό, αλλά στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο του αναγνώστη που ίσως ακόμα παραμένουν ενεργά. Οι φωτογραφίες του άρθρου και οι λεζάντες αυτόν ακριβώς τον στόχο υπηρετούν. Τέλος προσπαθώ να δείξω ότι στην παγκοσμίως ρευστή εποχή μας, όπου ακόμα και η μαγεία επανεμφανίζεται ως όπλο, δίπλα στις αποκρυπτόμενες από τα ΜΜΕ μαζικές-τελετουργικές σφαγές αθώων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη, για την Ελλάδα, στον κόσμο που έρχεται, υπάρχουν μόνον δύο δρόμοι: εκείνος των θρυμματισμένων προτεκτοράτων και εκείνος ενός πολιτιστικού αυτοκρατορικού μέλλοντος που θα στηρίζεται στις παγκόσμιες ελληνικές μνήμες και τα σύμβολα του διαχρονικού ελληνισμού. Και αναρωτιέμαι ποια πρέπει να είναι η στάση των Ελλήνων Ορθοδόξων ειδικά αλλά και όλων των Ελλήνων γενικά… ακόμα και όλων των κατοίκων (και των ξένων) αυτής της χώρας, τώρα στους καιρούς της μεγάλης αναμονής, αλλά και σας προτείνω να ψάξετε την άγνωστη στην Ελλάδα σημερινή επιρροή της χώρας μας στα παγκόσμια αριστερά κινήματα.
Το παζλ της μειονότητας
ΟΤΑΝ ΠΟΜΑΚΟΙ, ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΓΕΝΕΙΣ ΖΟΥΝ ΕΙΡΗΝΙΚΑ
Της Αλεξάνδρας Τζαβέλλα*
Οι συνιστώσες που συνθέτουν το παζλ της μειονότητας στη Θράκη έχουν σίγουρα την ίδια θρησκεία και συνήθως αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα ένταξης.
Τα ζητήματα που καίνε είναι η ανεργία και η εκπαίδευση. Πομάκοι, Τσιγγάνοι και τουρκογενείς ζουν ειρηνικά και το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας δεν τους απασχολεί «όσο εσάς στην Αθήνα και τους περισσότερους πολιτικούς». «Υπάρχουν Πομάκοι που δηλώνουν Ελληνες και άλλοι που δηλώνουν Τούρκοι» λέει ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα. Πομάκος ο ίδιος, εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Ξάνθη. Συμφωνεί ο Μουφίτ Αχμέτ, πρόεδρος του καταυλισμού Ρομά, στην Κομοτηνή. «Κάποιοι λένε ότι είναι Τούρκοι, κάποιοι είμαστε Ελληνες» λέει. «Οπως υπάρχουν Ρωμιοί στην Κωνσταντινούπολη, έτσι είμαστε και οι Τούρκοι στη Θράκη» λέει ο βουλευτής στην Ξάνθη με τον ΣΥΡΙΖΑ, Ζεϊμπέκ Χασάν Χουσέιν.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η ακριτική Θράκη είναι ελάχιστα γνωστή στους αποκοιμισμένους από την πλαστή ευμάρεια Νεοέλληνες. Κάποιοι μάλιστα, σπουδασμένοι αυτοί, υιοθετούν τις ξένες προπαγάνδες περί μη ελληνικότητας των αρχαίων Θρακών ωσάν τα κύρια ελληνικά φύλλα να περιβάλλονταν κατά τους αρχαϊκούς χρόνους από αγρίους και απολίτιστους μη έχοντες ουδεμία συγγένεια γλωσσική και πολιτιστική μ’ αυτά. Ο σημαντικός μύθος του Θράκα μουσικού Ορφέα και τα περί αυτόν ορφικά μυστήρια είναι ισχυρή μαρτυρία σχέσεων των Θρακών με τους λοιπούς Έλληνες. Ο Όμηρος αναφέρει τη Σαμοθράκη, όπου τελούνταν τα φοβερά καβείρια μυστήρια. Πατρίδα του ατομικού φιλοσόφου Λευκίππου (5ος αιώνας π.Χ.), κατά μία εκδοχή, ήταν τα Άβδηρα της Θράκης, πατρίδα με βεβαιότητα και του Δημοκρίτου (460-370 π.Χ.), το όνομα του οποίου φέρει το πλέον σημαντικό ερευνητικό μας κέντρο. Κατά τους κλασικούς χρόνους θρακικό πολεμικό φύλο οι Αγριάνες προσέφερε γενναίους μισθοφόρους πολεμιστές στην υπηρεσία των Αθηναίων και, αργότερα, των Μακεδόνων. Κατά μία εκδοχή απόγονοι εκείνων είναι οι Πομάκοι της ελληνικής και βουλγαρικής Θράκης.
Μια τσιγγάνα στον ΣΥΡΙΖΑ, παραλίγο!
Του Στέλιου Ελληνιάδη
Ο γύφτος στο Λυκαβηττό! Μ’ αυτό τον πηχυαίο τίτλο τα ΝΕΑ έφτυσαν τον Μανώλη Αγγελόπουλο και εγκάλεσαν εμάς που είχαμε το θράσος να ανεβάσουμε τον τσιγγάνο τραγουδιστή στον «ιερό», για τους καθωσπρέπει «λευκούς» ευρωπαϊστές, λόφο του Λυκαβηττού, το καλοκαίρι του 1983.
Και, μάλιστα, οι βέβηλοι!, μαζί με μια ολόκληρη τσιγγάνικη κομπανία, στην οποία συμμετείχαν η Ελένη Βιτάλη και οι κορυφαίοι σολίστες Γιάννης Βασιλόπουλος στο κλαρίνο και Λευτέρης Ζέρβας στο βιολί. Τα ΝΕΑ, που όχι μόνο διαβάζονταν από ένα μεγάλο κομμάτι αριστερών, αλλά και γράφονταν από πολλούς αριστερούς των γραμμάτων και των τεχνών. Αριστερούς, «ορθόδοξους», «ανανεωτές» και «σοσιαλδημοκράτες», που, σε ομοφωνία με δεξιούς «ευρωπαϊστές» και ανομολόγητους ρατσιστές, έβγαζαν όχι μόνο σπυράκια, αλλά και χολή εναντίον των λαϊκών τραγουδιστών, με ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο την ιδιαιτερότητα του «γύφτου». Παρόμοιοι μ’ αυτούς που μέσα από τις σελίδες του «Σχολιαστή» κατηγορούσαν την παρέα μας στο «ντέφι» για εθνικισμό επειδή αγαπούσαμε και προβάλαμε το λαϊκό και το δημοτικό τραγούδι! Ακολουθητές, φανερά τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, μιας αντίληψης που θεωρούσε το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι κατώτερο προϊόν ενός λούμπεν προλεταριάτου και το δημοτικό φορέα του χουντικού εθνικισμού, όψιμοι εκσυγχρονιστές που αλληθώριζαν με την αγγλοσαξονική ανωτερότητα. Ποιο φύλλο της Αριστεράς βγήκε να αντικρούσει τη ρατσιστική επίθεση που πήρε εξωφρενικές διαστάσεις στον Τύπο της εποχής;
Θράκη: Παιδιά, κομμένη η «πλάκα»!
Του Νίκου Μπογιόπουλου*
Πρώτο: Στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα. Δεν υπάρχει καμία «τουρκική» μειονότητα. Τελεία. Και παύλα!
Δεύτερο: Είναι ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής καταγωγής της μειονότητας (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) που καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λοζάνης. Η δε Συνθήκη της Λοζάνης αποτελεί αυτό που θα λέγαμε «ακρογωνιαίο λίθο» στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου για την απόκρουση από την Ελλάδα αιτιάσεων που εγείρονται από τρίτους. Όποιος επιχειρεί να ξηλώσει κάποιον «πόντο» από τη Συνθήκη της Λοζάνης επαπειλείται το ξήλωμα όλης της «κάλτσας». Συνεπώς με την Συνθήκη της Λοζάνης δεν «παίζουμε». Ούτε επιτρέπουμε σε άλλους να «παίζουν». Τελεία. Και παύλα!
Ο εκτουρκισμός των μη τουρκόφωνων μουσουλμάνων της ελλαδικής Θράκης
Του Αναστάσιου Λαυρέντζου
Όσοι παρακολουθούν τα ζητήματα της Θράκης, γνωρίζουν ότι η μουσουλμανική μειονότητα η οποία ζει στην περιοχή, αποτελείται από τρεις διαφορετικές συνιστώσες: Τουρκόφωνοι, Πομάκοι και Ρομά (Αθίγγανοι). Από την πρώτη στιγμή που η Θράκη ενσωματώθηκε στην ελληνική επικράτεια, βασική επιδίωξη της τουρκικής πλευράς ήταν η ομογενοποίηση των μουσουλμανικών πληθυσμών της περιοχής και η μετατροπή τους σε τουρκική εθνική μειονότητα, ώστε αυτή αργότερα να καταστεί εργαλείο της τουρκικής πολιτικής. Το ελληνικό κράτος μην έχοντας για τη Θράκη μια σαφή και μακρόπνοη στόχευση, όχι μόνο ανέχτηκε αυτή την πολιτική, αλλά με τις παραλείψεις του έμμεσα την υπέθαλψε ή και την προώθησε. Στα επόμενα παρατίθεται ένα χρονολόγιο των κυριότερων εξελίξεων σε αυτό το θέμα.
Η Σαμπιχά, ο ΣΥΡΙΖΑ και η τουρκική πολιτική στη Θράκη
Του Αναστάσιου Λαυρέντζου
Όσοι παρακολουθούν τα ζητήματα της Θράκης, γνωρίζουν ότι η μουσουλμανική μειονότητα η οποία ζει στην περιοχή, αποτελείται από τρεις διαφορετικές συνιστώσες: Τουρκόφωνοι, Πομάκοι και Ρομά (Αθίγγανοι). Από την πρώτη στιγμή που η Θράκη ενσωματώθηκε στην ελληνική επικράτεια, βασική επιδίωξη της τουρκικής πλευράς ήταν η ομογενοποίηση των μουσουλμανικών πληθυσμών της περιοχής και η μετατροπή τους σε τουρκική εθνική μειονότητα, ώστε αυτή αργότερα να καταστεί εργαλείο της τουρκικής πολιτικής. Το ελληνικό κράτος μην έχοντας για τη Θράκη μια σαφή και μακρόπνοη στόχευση, όχι μόνο ανέχτηκε αυτή την πολιτική, αλλά με τις παραλείψεις του έμμεσα την υπέθαλψε ή και την προώθησε. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η μειονοτική εκπαίδευση που παρέχει το ελληνικό κράτος, η οποία πρέπει να διεξάγεται στην επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους (ελληνικά) και στην (όποια) μητρική γλώσσα των μειονοτικών συμπολιτών μας, αλλά στην πράξη πουθενά δεν διακρίνει τις γλωσσικές διαφορές των μουσουλμάνων και βλέπει μόνο μια μειονοτική γλώσσα, τα τουρκικά. Με τον τρόπο αυτό η ελληνική πολιτεία έχει συνδράμει αποφασιστικά στον εκτουρκισμό των μη τουρκόφωνων μουσουλμανικών πληθυσμών της Θράκης (Πομάκοι και Ρομά) και μάλιστα συνεχίζει να το κάνει, χωρίς κανείς από τους προοδευτικούς πολίτες της χώρας να αντιδρά σε αυτή την ιδιότυπη πολιτιστική «εθνοκάθαρση».
Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Αθηναϊκής και Ρωμαϊκής Δημοκρατίας
Του Φώτη Σχοινᾶ*
Στήν Ἀθήνα τοῦ 5ου π. Χ. αἰῶνα ὅσο ἡ δημοκρατία ριζοσπαστικοποιεῖται, διευρύνεται καί παγιώνεται τόσο ἡ Ἀθηναϊκή πολιτεία γίνεται πιό ἰμπεριαλιστική, ἐπιθετική καί ἐπεκτατική. Ἐγκαθιδρύει τήν ἡγεμονία της σέ ἄλλες Ἑλληνικές πόλεις, ἡ ὁποία ἡγεμονία εἶναι ἔργο οὐσιαστικά τῆς δημοκρατικῆς παρατάξεως (κυρίως τοῦ Θεμιστοκλῆ καί Περικλῆ), καί ἐντείνει σέ ἀκραῖα ὅρια τόν ἀνταγωνισμό μέ τήν Σπάρτη. Ὀπαδοί καί ὑποστηρικτές τῆς πολιτικῆς ρήξεως μέ τήν Σπάρτη ἦσαν οὐσιαστικά οἱ δημοκρατικοί. Οἱ ἀριστοκρατικοί (π.χ. ὁ Κίμων) ἦσαν πιό μετριοπαθεῖς καί ὑπέρ τῆς προσεγγίσεως καί συνεργασίας μέ τή Σπάρτη.
