Ο Santa Claus είναι (ευτυχώς) νεκρός

 

Του Ανδρέα Ζαφείρη

 

Η πρώτη απεικόνιση του Santa Claus έγινε στις 3 Ιανουαρίου του 1863 σε ένα τεύχος του Weekly Harper's. Ο «άγιος» είναι ντυμένoς με μια αμερικανική σημαία, και κρατάει μια μαριονέτα με το όνομα "Jeff". Σχεδιαστής ο Thomas Nast ο οποίος, την περίοδο του αμερικανικού εμφυλίου, καλείται να απεικονίσει εικόνες από τα δρώμενα του πολέμου. Τίτλος του σκίτσου: «Ο Santa Claus στο στρατόπεδο». Καλή αρχή!

Το 1915 εμφανίζεται η κλασική εκδοχή του Santa Claus σε διαφήμιση της White Rock Beverages (μεταλλικά νερά). Όμως η εταιρεία που απογειώνει την μορφή του Santa είναι η Coca-Cola το 1931. Οι πωλήσεις του προϊόντος έπεφταν αισθητά κατά τους χειμερινούς μήνες, οπότε αποφασίζουν να κάνουν μια εκτεταμένη διαφημιστική καμπάνια . Η εικόνα του «Αι Βασίλη» που σχεδίασε ο Σουηδός Haddon Sundblom , με μοντέλο ένα συνταξιούχο πωλητή της εταιρίας ονόματι Lou Prentice, είναι μέχρι και σήμερα η κυρίαρχη.

Η αξιοποίησή του Santa από τα πολυκαταστήματα είχε προηγηθεί κατά πολύ της Ιδέας της Λευκής Νύχτας. Την εισηγήθηκε ο James Edgar, το 1890 στο πολυκατάστημά του στη Μασαχουσέτη. Εκεί ο Santa περιστοιχιζόταν και από άλλους, τους εργαζόμενους στο εμπορικό κέντρο, υποχρεωτικά ντυμένους σαν ξωτικά.

Είναι γνωστές οι ενστάσεις απέναντι στον πιο δημοφιλή «άγιο». Ο Santa δεν είναι μόνο ένα θαυμάσιο εργαλείο προπαγάνδας και το απόλυτο σύμβολο του καταναλωτισμού, ο παγκόσμιος εμπορικός αντιπρόσωπος του καπιταλισμού. Μαθαίνει επίσης στα παιδιά να απαιτούν να είναι χειροπιαστή η αγάπη, τα εκπαιδεύει στην υστεροβουλία, μετατρέπει τις συναισθηματικές σχέσεις σε υλικές.

Όμως στην Ελλάδα του 2013 όλα αυτά ακούγονται μάλλον περιττά. Εδώ ο Santa δεν είναι απλά λέρα. Είναι νεκρός. Πέρυσι τα Χριστούγεννα η κίνηση στην ελληνική αγορά γνώρισε κατακόρυφη πτώση, η οποία συνεχίζεται φέτος. Από το -20% της Αθήνας, (το -22% του Πειραιά, το -25% της Πάτρας) έως το -50% της Αλεξανδρούπολης. Πιο καταθλιπτική όμως είναι η εικόνα σε άλλους δείκτες κατανάλωσης που σχετίζονται με βασικά αγαθά (θέρμανση, διατροφή, ηλεκτρική ενέργεια). Στη χώρα της Λευκής Νύχτας χωρίς τέλος, η μείωση της κατανάλωσης πετρελαίου έχει φτάσει στο 69%,  το 68,4% των νοικοκυριών έχει ήδη κάνει περικοπές στην κατανάλωση ειδών διατροφής και το 50% των νοικοκυριών δηλώνουν δυσκολία στην αποπληρωμή των λογαριασμών.

Στις 23 Δεκεμβρίου 1951, ένα ομοίωμα του Santa Claus ύψους 2,5 μέτρων από σύρμα και κόκκινο και άσπρο χαρτί καίγεται μπροστά στα μάτια περίπου 200 παιδιών απέναντι από τον καθεδρικό ναό της Ντιζόν, στη Γαλλία. Εμπνευστής αυτής της ενέργειας δεν ήταν κάποια ομάδα άθεων, αναρχικών ακτιβιστών. Ο εμπνευστής ήταν ο ιερέας Ζακ Νουρισά που εξήγησε, με το δικό του τρόπο, το γεγονός:

«Επτά ή οκτώ Αϊ-Βασίληδες βρίσκονταν μπροστά στις πόρτες των μεγάλων εμπορικών καταστημάτων της Ντιζόν. Για εμάς που ήμασταν πάμπτωχοι, ήταν πρόκληση. Η ενορία μας ήταν η πιο φτωχή της πόλης. Πολλοί άνθρωποι έβγαιναν καταστραμμένοι από τον πόλεμο, αποδυναμωμένοι, αποδιοργανωμένοι… Για εκείνους ο Αϊ-Βασίλης σήμαινε γενναιοδωρία, ανιδιοτέλεια, αγάπη, έννοιες που δεν προβλέπονταν από τις χριστουγεννιάτικες διαφημιστικές καμπάνιες».

Το γεγονός αυτό προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις, απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και μπροστά στη γενική αντίδραση, οι αρχές της Ντιζόν αναγκάστηκαν να αυτοσχεδιάσουν την ανάσταση του Αϊ-Βασίλη, δείχνοντάς τον σκαρφαλωμένο στη στέγη του Δημαρχείου λίγες ώρες μετά την καύση του.

Στη μνημονιακή Ελλάδα η «ανάσταση του Αϊ-Βασίλη», επιχειρείται από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο είτε με επικοινωνιακά παιχνίδια είτε με πρωτοβουλίες ακόμη μεγαλύτερης επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα. Στη χώρα όμως που το επίσημο νόμισμά της δεν είναι πλέον το Ευρώ αλλά το «Εάνβρώ» ο ευτραφής «άγιος», που παραπέμπει αισθητικά στον Τομπούλογλου, δεν μπορεί να περάσει από καμινάδες που παράγουν αιθαλομίχλη και τίποτα άλλο.

Σε αυτό τον τόπο που αιώνες πριν την έλευση του Χριστιανισμού γιόρταζε ήδη την γέννηση του Θνήσκοντος θεού, (ενός θεού που έμπαινε στη διαδικασία του θανάτου κι έτσι κατανοούσε την ανθρώπινη απόγνωση), σε αυτή τη γωνιά της Γής που η αριστερά τραγουδούσε για «τους δικούς μας Χριστούς, τους δικούς μας Άγιους» ο Santa Claus δεν έχει πια καμία ελπίδα. Ευτυχώς…

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου

 

ΠΗΓΗ: Κυρ. 29/12/13, http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14716%3A-santa-claus-&catid=71%3Adr-kinitopoiisis&Itemid=278#.UsGHFOo885E.facebook

Ανάγκη και Ελευθερία

 

Του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα

 

Αναφερόμενοι, ορισμένοι από μας τους νεώτερους, στην κοσμοθεωρητική προσκόλληση των αρχαίων στην κοσμική Ανάγκη, υπογραμμίζουμε τον ανελεύθερο χαρακτήρα της αρχαιοελληνικής οντολογίας, προκειμένου να την διαστείλουμε από τη χριστιανική οντολογία, την θεμελιωμένη στην ελευθερία. Η προσέγγιση αυτή είναι σωστή, αλλά αν δεν συνοδεύεται από ορισμένες διευκρινίσεις, αδικεί κατάφορα την αρχαιοελληνική ελευθερία, χώρια που παρανοεί την αρχαιοελληνική οντολογία, ως προς τα κοινωνικά της τέλη.

Δεν υποψιαζόμαστε, όταν θέτουμε έτσι την οντολογική διαφορά κλασικού και χριστιανικού Ελληνισμού, ότι η Ανάγκη προσλαμβάνει οντολογική σημασία στους αρχαίους κυρίως για λόγους πολιτειακούς και όχι για λόγους «μεταφυσικούς» (ατομικούς-υπαρξιακούς). Αν περιοριστούμε στη διαπίστωση, ότι ο χριστιανισμός ελευθέρωσε υπαρκτικά τους Έλληνες από την υποταγή στην κοσμική Ανάγκη, απλώς δεν καταλαβαίνουμε για τι πράγμα μιλούμε.

Όταν οι Έλληνες προσέφευγαν στη λατρεία της κοσμικής Ανάγκης, δεν το έκαναν γιατί η ορμή τους προς την ελευθερία ήταν δεσμευμένη σε μεταφυσικούς νάρθηκες, με αποτέλεσμα να προβάλουν έτσι την «αναπηρία» τους αυτή ως «δουλεία» στην κοσμική Ανάγκη. Απεναντίας, προσέφευγαν στην κοσμική Ανάγκη (την «ανάγκα» στην οποία «και θεοί πείθονται»), για να κατοχυρώσουν την ατομική ελευθερία τους και να την επεκτείνουν σε κοινωνική και πολιτική, δηλαδή καθολική: την ελευθερία του «μη άρχεσθαι υπό μηδενός», κατά τον Αριστοτέλη. – Την μόνη ελευθερία που τους «ανάπαυε». Πολλαπλώς παθόντες και μαθόντες, ήξεραν πολύ καλά ότι η πολιτική ελευθερία δεσμεύεται από την πολιτειακή αταξία και όχι από την κοσμική τάξη. Επομένως: αν ο χριστιανισμός κόμιζε κάποια απελευθέρωση στους Έλληνες, αυτή δεν πρέπει να εστιαστεί στη σχέση με την κοσμική Ανάγκη, αφού κάθε άλλο παρά ως υποδούλωση βίωναν οι Έλληνες την μίμηση της κοσμικής τάξης. 

Το θέμα ήταν πώς θα ισορροπήσει σταθερά μια κοινότητα ελευθέρων ατόμων, -ατόμων με εξ ορισμού αλληλοσυγκρουόμενες προσωπικές επιδιώξεις. Μια κοινότητα όπου «πάντες» είναι «ισόψηφοι» (Άτομα) και όχι «ομόφυλοι» (κολεκτιβιστικά «μέλη»). Οπότε προς «το εφ' εαυτόν έκαστος σπεύδη» (από τα ατομικά του «καλά και συμφέροντα» οιστρηλατείται), κατά τον  Θουκυδίδη. Με άλλα λόγια: Το πρόβλημα ήταν η Δικαιοσύνη. Τα άστρα δεν πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο κι ο κόσμος τους είναι θαυμαστά σταθερός, επειδή υπακούουν στην Ανάγκη-Δικαιοσύνη. Επειδή οι αντίθετες κινήσεις τους εναρμονίζονται. Το ανάλογο πρέπει να κατορθωθεί και στον κόσμο της πόλεως. Άρα: μίμηση της κοσμικής Δικαιοσύνης – «υποταγή» στην κοσμική Ανάγκη. Αλλά: Αν ο νόμος είναι προϋπόθεση της ελευθερίας, ο σεβασμός του δεν είναι πλήρης και αποτελεσματικός, όταν είναι μόνο καταναγκαστικός. Εξ ου και η Αρετή, ως προϋπόθεση της Δικαιοσύνης. Η ψυχή-κόσμος πρέπει να παραδειγματιστεί από την ουράνια κοσμική τάξη και να εναρμονιστεί εσωτερικά, ώστε να καταστεί ενδογενώς δίκαιη. Η εξωτερική Δικαιοσύνη θεμελιώνεται στην εσωτερική Δικαιοσύνη. Να πού απευθύνεται και πού δρα (τελειο-ποιητικά) η μίμηση της κοσμικής τάξης: στην ανωριμότητα της ατομικής ψυχής. Δηλαδή στον πυρήνα του προβλήματος της Ελευθερίας.

Μόνο το διαλυμένο άτομο της ελληνικής παρακμής και ειδικά ο γραικύλος, θα αισθανθεί το αποτέλεσμα της εσωτερικής εναρμόνισης, την Αρετή, ως «δουλεία στην Ανάγκη», ως απαράδεκτη δέσμευση της «ελευθερίας» του. Αλλά το άτομο αυτό είναι ήδη δούλο της ιδιωτείας του, έρμαιο των παθών του και άμεσα υποψήφιο για υποζύγιο του ανατολικού δεσποτισμού. Αν δεν αλλάξει δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον χριστιανισμό ως απάντηση στο πρόβλημά του. Δεν είναι δηλαδή «αυτό» που προσέλαβε τον χριστιανισμό. Επίσης: Η υπαρκτική ελευθερία (από τον θάνατο ή από το γεγονός της γεννήσεως) είναι «αγωνία» που θα ανακύψει στην ελληνιστική εποχή, ως σύμπτωμα της αποσύνθεσης της ελληνικής ατομικότητας. Επομένως ο χριστιανισμός, θεωρούμενος μόνο ως απάντηση στην υπαρξιακή αγωνία, δεν είναι επαρκής απάντηση, αφού προηγείται του υπαρξιακού προβλήματος το πολιτικό: η κατάρρευση της θεμελιώδους νοηματοδότησης της ελληνικής ατομικής ελευθερίας ως πολιτικής. Το υπαρξιακό «κενό» δείχνει το πολιτικό κενό, το οποίο αν δεν «πληρωνόταν», η χριστιανική απάντηση δεν μπορούσε να εισχωρήσει στην ελληνική ιστορία και δι' αυτής στην παγκόσμια ιστορία. Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε το πώς, αλλά αυτό είναι που έκανε η πρωτοχριστιανική Κοινότητα, και γι' αυτό άλλωστε ονομάστηκε «Εκκλησία». Δεν ήταν απλώς ατομικό-υπαρξιακό το «κενό» που κάλυψε ο χριστιανισμός, ώστε να «ενδημοποιηθεί» στα Κοινά του οικουμενικού πλέον ελληνικού πολιτισμού και να στήσει εκεί «το θέατρο της ενεργείας του» – κατά τις καίριες διατυπώσεις του Σπυρίδωνος Ζαμπελίου. Σήμερα, σε εποχή παγκοσμιοποίησης του ανθρωπολογικού μηδενισμού, όλα αυτά αντιστρατεύονται το political correct και οι ολιγόψυχοι κάμπτονται και ρευστοποιούνται. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην ομολογούμε μετά παρρησίας -μεταξύ μας τουλάχιστο- τους άλλοτε κοινούς μας τόπους.

Οι παρανοήσεις τροφοδοτούνται γνωσιολογικά από την νεωτερική συσκότιση του ανθρωπολογικού διακυβεύματος και την συνδυασμένη μ' αυτήν εσφαλμένη ερμηνεία του τρόπου με τον οποίο παρουσιάζουν οι τραγικοί την ισχύ της κοσμικής Ανάγκης. Η Τραγωδία (όπως και η σωκρατική φιλοσοφία) είναι το ανάχωμα που υψώνει το υγιές ελληνικό Άτομο, για να αποσοβήσει την κατολίσθησή του στον ηθικό και γνωσιολογικό σχετικισμό κι από εκεί στον γραικυλισμό και τον μηδενισμό. Το ανάχωμα στήνεται όταν η δύναμη του Μύθου έχει πάψει να τροφοδοτεί την κοινωνική συνοχή. Όταν η «απομυθοποίηση» έχει ήδη εξασθενίσει το «ιερό δέος» που συνέχει την πόλι. «Πώς μπορεί να σταθεί πόλις χωρίς τον ιερό φόβο;» (που φυλάει τα έρημα), θα αναρωτηθεί ο Αισχύλος. Είναι ολοφάνερη η σωφρονιστική σκοπιμότητα της Τραγωδίας. Γι' αυτό, άλλωστε, η αθηναϊκή κυβέρνηση καθιερώνει επιμίσθιο, ώστε όλοι οι πολίτες να προσέρχονται στις θεατρικές παραστάσεις. Γι' αυτό και η δημοκρατία είναι «θεατροκρατία», κατά τον ιεροφάντη των «μεγάλων μυστηρίων» της ελληνικής φιλοσοφίας. Τη διαρκή απειλή της υποστροφής στο χάος (στο «μηδέν») υπενθυμίζει άλλωστε και η γιγαντομαχία στα αετώματα του Παρθενώνα, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Κώστας Παπαϊωάννου. 

Ο χριστιανισμός δεν απελευθέρωσε το ελληνικό πνεύμα από την «υποταγή στην κοσμική Ανάγκη», καθώς δεν ετίθετο τέτοιο θέμα. Του πρότεινε, ως εναλλακτική λύση, κάτι άλλο: να βάλει τον τράχηλό του κάτω από τον ζυγό της Αγάπης. Μόνο αυτή η υποταγή μπορούσε να του εξασφαλίσει την σταθερότητα του ζητουμένου, που ήταν η ηθική και η πολιτειακή Δικαιοσύνη, η βάση της ατομικής ελευθερίας. «Αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν»! – «Ομολογία» δεν σήμαινε, τότε, αυτό που νομίζουμε εμείς σήμερα: την «δήλωση» που αποσπά ο ανακριτής-βασανιστής-ιεροεξεταστής κλπ, αλλά την μετοχή στον ιερό Κοινό Λόγο. 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε: Τρίτη, 10 Δεκεμβρίου 2013, Aντίφωνο

ΩΣ ΜΗ ΕΧΟΝΤΕΣ ΕΛΠΙΔΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο αριθμός αυτοκτονιών στη χώρα μας έχει αυξηθεί σημαντικά! Οι της αντιπολίτευσης προβάλλουν ως αιτία την οικονομική κρίση και στηλιτεύουν τους κυβερνώντες. Αυτοί τηρούν σιγήν ιχθύος επί του θέματος. Όλοι παραβλέπουν τη ρίζα του κακού. Έχουμε γράψει κατά καιρούς ότι η κρίση που μας ταλανίζει δεν είναι πρωτίστως οικονομική, όπως την προβάλλουν οι επιχειρούντες υλιστική ανάλυση των γεγονότων, είναι πνευματική.

Έχουμε απεμπολήσει τις πνευματικές αρχές και αξίες, γι' αυτό και έχει εξασθενήσει τρομακτικά η άμυνα της ψυχής μας, στην ύπαρξη της οποίας, δυστυχώς, πάψαμε να πιστεύουμε! Ας εξετάσουμε κάποια συμβάντα αυτοκτονίας.

Κορίτσι 13 ετών απαγχονίστηκε. Στην περίπτωση αυτή ασφαλώς δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση. Στα «ψιλά» πέρασε ότι ήταν ορφανή από πατέρα και το φρόντιζε θεία του. Για τη μητέρα ούτε λέξη στο δημοσίευμα. Προφανώς οι γονείς του είχαν διαζευχθεί και η μητέρα της άρχισε νέα ζωή. Σ' αυτήν δεν χωρούσε το σπλάχνο της από τον πρώτο γάμο της. Κατ' αυτόν τον τρόπο υπερακόντισε το πρότυπο της υπό κατάρρευση δυτικής κοινωνίας: Τη μονογονεϊκή οικογένεια. Αυτήν διαφημίζουν ακόμη και στην τηλεόραση με το σύνθημα «χωρίζουμε σαν ζευγάρι, μένουμε πάντα γονείς»! Το κοριτσάκι δεν το ρώτησαν, καθώς δεν αισθάνονται την υποχρέωση να ρωτούν οι γονείς, όταν χωρίζουν. Δεν γεύτηκε την τρυφερότητα, που τόσο αποζητούν τα παιδιά, ούτε τη στοργή. Και βρισκόταν στο κατώφλι της εφηβίας. Οι γονείς του μπροστά στις δυσκολίες της ζωής τράπηκαν σε άτακτη φυγή και το εγκατέλειψαν στο πεδίο της μάχης! Κι εκείνο αποκαμωμένο από την εγκατάλειψη έθεσε τέρμα στον βίο του.

Γυναίκα απαγχονίστηκε. Αντιμετώπιζε, κατά το δημοσίευμα, ψυχολογικά προβλήματα. Ασαφές, ως συνήθως στις περιπτώσεις αυτές, το δημοσίευμα. Είχε διαγνωσθεί ψυχικό νόσημα; Και πώς ερμηνεύουν οι υλιστές επιστήμονες αυτό, αφού αρνούνται την ύπαρξη ψυχής; Γιατί μάλιστα ο όψιμος διαχωρισμός της ψυχιατρικής από την νευρολογία, αν και τα ψυχικά νοσήματα είναι οργανικής φύσεως; Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος εκδηλώνει έντονη την ανάγκη προσφυγής σε πλήθος σκευασμάτων, προκειμένου να κατευνάσει πλήθος ενοχλήσεων, που δεν θα του επισημανθεί ότι είναι ηθικής ή οντολογικής φύσεως. Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε παθήσεις, όπως η σχιζοφρένεια, ούτε και είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι ο ψυχίατρος δεν είναι αναγκαίος, εφ' όσον υπάρχει πνευματικός. Θέλω να τονίσω την συμφορά από την υποκατάσταση του πνευματικού από τον σύγχρονο ψυχαναλυτή, στο όνομα της απελευθέρωσης του ατόμου από τον καταναγκασμό της θρησκείας. Το σύγχρονο συγχωροχάρτι, που εδράζεται στην άρνηση της προσωπικής ενοχής και των συνεπειών αυτής, αποτελεί κύριο παράγοντα καταφυγής πολλών προσώπων στα ηρεμιστικά. Φυσικό είναι σε περιόδους κρίσεως τα ανικανοποίητα πρόσωπα, τα βαρυφορτωμένα από άγχος λόγω των υψηλών απαιτήσεων από τη ζωή, να καταφεύγουν σε καθ' όλα «νόμιμους τεχνητούς παραδείσους»!

Επιχειρηματίες και μάλιστα πολύτεκνοι αυτοκτόνησαν αισθανόμενοι συντριπτικό επάνω τους το βάρος των χρεών. Ασφαλώς αιτία είναι στις περιπτώσεις αυτές η οικονομική κρίση. Είναι όμως μόνο αυτή; Δεν είναι ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων κατά την τριακονταετία της πλαστής μας ευμάρειας. Δεν είναι η υιοθέτηση του καταναλωτικού τρόπου ζωής και η αποδοχή ως μοναδικού στόχου του κέρδους; Δεν είναι η λήθη των δυσκολιών και η έλλειψη ή η αδυναμία διάθεσης προς αντιμετώπισή τους, όταν εμφανιστούν; Δεν είναι ο ατομοκεντρισμός, που δεν επιτρέπει πλέον την προσέγγιση προς τον πάσχοντα πλησίον; Δεν είναι η απληστία των ισχυρών του χρήματος, που δεν έχουν διάθεση να κατανοήσουν τι σημαίνει «δύσκολη θέση»;    

Πατέρας αυτοκτόνησε πέφτοντας στο κενό, καθώς αδυνατούσε να υποφέρει τον θάνατο της κόρης του. Το ίδιο και γέροντας, που έμεινε μόνος μετά τον θάνατο της συζύγου του. Η απουσία του λατρευτού, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, προσώπου κατέστησε τον βίο των αυτοχείρων χωρίς νόημα. Πόσες και πόσες φορές θα είχαν ακούσει την αποστολική περικοπή κατά νεκρώσιμες ακολουθίες! Όμως αυτό δεν στάθηκε ικανό να δώσει ελπίδα, καθώς η πίστη στη μετά θάνατον ζωή έχει σχεδόν καταρρεύσει στην πρακτικά πλέον και όχι ιδεολογικά υλιστική κοινωνία μας! Θεωρούμε την Εκκλησία ως επωμισμένη τον άχαρο ρόλο να προπέμπει τον νεκρό στην τελευταία του, κυριολεκτικά, κατοικία, εκείνη που φέρει ως σκεπή πολυτελή μαρμάρινη πλάκα! Το μήνυμα της αναστάσεως βρίσκει ελάχιστους αποδέκτες.

Άραγε οι γενιές που προηγήθηκαν δεν αντιμετώπισαν παρόμοιες ή και πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες; Πώς εκείνες άντεξαν και δεν επέλεξαν ως λύση τον αυτοχειριασμό; Απάντηση στο ερώτημα δίνει ο Εβραίος ψυχίατρος Βίκτωρ Φράνκλ, κρατούμενος του Άουσβιτς. Περιγράφει τα συναισθήματα κατά την άφιξη εκεί: «Η σκέψη της αυτοκτονίας εκαλλιεργείτο σχεδόν από όλους, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Η σκέψη αυτή γεννιόταν από την απόγνωση, στην οποία βρισκόμασταν, από την συνεχή απειλή του θανάτου που επικρέματο πάνω μας κάθε μέρα και κάθε ώρα, και από τους συχνούς θανάτους των συγκρατουμένων μας. Λόγω της κοσμοθεωριακής μου τοποθέτησης πήρα μια σταθερή απόφαση, μετά την πρώτη νύχτα στο στρατόπεδο, ότι «δεν θα ριχτώ στο (ηλεκτροφόρο) συρματόπλεγμα». Αυτή ήταν η φράση που εχρησιμοποιείτο στο στρατόπεδο, για να περιγράψει την πιο συνηθισμένη μέθοδο αυτοκτονίας». Και συνεχίζει: «Ο κρατούμενος, μετά την πρώτη φάση του σοκ, δεν φοβόταν τον θάνατο. Ακόμα και οι θάλαμοι των αερίων δεν του προκαλούσαν και τόση φρίκη ύστερα από τις πρώτες μέρες». Μικρός αριθμός κρατουμένων επέλεξε την αυτοκτονία υπό τις φρικτές συνθήκες, τις μη συγκρινόμενες με τις παρούσες. Την εξήγηση δίνει ο Φράνκλ σε άλλο σημείο:

«Το θρησκευτικό ενδιαφέρον των κρατουμένων, όταν και όπου εκδηλωνόταν, ήταν το πιο ειλικρινές που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το βάθος και η ζωντάνια της θρησκευτικής πίστης συχνά ξάφνιαζε και συγκινούσε κάθε νεοφερμένο. Εκείνο που εντυπωσίαζε πιο πολύ, σχετικά με το θέμα αυτό, ήτα οι αυτοσχέδιες προσευχές ή λειτουργίες, όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να τις ζήσω, στη γωνιά του παραπήγματος ή μέσα στο σκοτεινό κλειδωμένο καμιόνι, με το οποίο μας μετέφεραν από μακριά, από εκεί που εργαζόμασταν, και ήμασταν εξαντλημένοι, ψόφιοι από την πείνα και ξεπαγιασμένοι μέσα στα κουρελιασμένα μας ρούχα».

Ναι ο πατέρας δεν αυτοκτόνησε μαθαίνοντας ότι το παλικάρι του έπεσε μαχόμενο κάπου στη Βόρεια Ήπειρο ή βλέποντας το να σωριάζεται μπροστά στα μάτια του από τις ριπές των γερμανικών πολυβόλων. Ο νέος δεν διανοήθηκε να αυτοκτονήσει, αλλά περίμενε τον θάνατο που βραδυπορούσε στην πείνα της Αθήνας το 41. Κανένας δεν αυτοκτόνησε, επειδή του έκαψαν το σπίτι οι κατακτητές. Όλοι είχαν διδαχθεί από τους ευλογημένους αγράμματους γονείς τους να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες του βίου εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στον Θεό. Αυτό ακριβώς αποτύπωσε στο δίστιχο και ο εθνικός μας ποιητής:

Χαρές και πλούτη κι αν χαθούν, και τα βασίλεια κι όλα,

τίποτα δεν είναι σαν στητή, μένει η ψυχή κι ολόρθη.

Δυστυχώς εμείς υποταχθήκαμε άνευ όρων και όχι μόνο μας τα παίρνουν όλα, αλλά μας πουλούν στο τέλος και τα «ψυχοφάρμακα» ή το σκοινί, να κρεμαστούμε!

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 18-11-2013

ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Αφορμή για τη σύνταξη του άρθρου στάθηκε ένα κείμενο που έλαβα μέσω του διαδικτύου. Στο κείμενο απομυθοποιείται ο δυτικός ορθολογισμός, ο οποίος, υποτίθεται, ότι διδάσκεται ως «ευαγγέλιο» στα πανεπιστήμια, στους «ναούς» της λογικής, η οποία σάρωσε κατά την εποχή του «διαφωτισμού» όλες τις προλήψεις και δεισιδαιμονίες του Μεσαίωνα. Οι οπαδοί του υλιστικού «διαφωτισμού» εξυπονοούν ως δεισιδαιμονία την πίστη στον Θεό!

Ο λόγος για τα μεγάλα πανεπιστήμια, στα οποία φοιτούν επίλεκτοι σπουδαστές απ' όλον τον κόσμο. Πολλοί από τους αποφοίτους των πανεπιστημίων αυτών θα αναδειχθούν διαπρεπείς πολιτικοί και οικονομολόγοι, ως επιλεγμένοι από το σύστημα, το οποίο στη συνέχεια θα υπηρετήσουν με «ζήλο»! Άλλοι πάλι θα διαπρέψουν σε ερευνητικούς τομείς, με τη χρηματοδότηση του συστήματος και υπό τις εντολές αυτού, και θα δρέψουν δάφνες επιστημονικής καταξίωσης. Τι κρύβεται όμως πίσω από τη βιτρίνα; Είναι όλα όμορφα και λογικά (αντί του αγγελικά) πλασμένα;

Στα πανεπιστήμια αυτά έχουν από ετών σχηματιστεί μυστικές λέσχες. Στο γαλλικό περιοδικό "Nouvel observateur" (12.10.2013) δημοσιεύεται έρευνα με τίτλο «Πίσω από τις μυστικές θύρες του Harvard». Το πασίγνωστο πανεπιστήμιο καυχάται για τους αποφοίτους του, εκ των οποίων 44 τιμήθηκαν με το βραβείο Nobel, 46 με το βραβείο Pulitzer και 8 εχρημάτισαν πρόεδροι των Η.Π.Α. Στην έρευνα γίνεται αναφορά και σε βιβλίο που εξέδωσε Γαλλίδα κοινωνιολόγος με τίτλο «Το κρυμμένο πρόσωπο του Harvard». Εκεί προβάλλονται ο εκλεκτισμός, οι δοκιμασίες και οι μυστικές τελετουργίες, που «ανθίζουν» στο εν λόγω πανεπιστήμιο, αλλά όχι μόνο σ' αυτό. Μυστικές εταιρείες επιλέγουν μεταξύ των επιλέκτων τους «εκλεκτότερους»! Οι φοιτητές γνωρίζουν την ύπαρξη κλειστών λεσχών, δεν γίνονται όμως όλοι μέλη αυτών. Γνωρίζουν ότι το κλίμα που επικρατεί σ' αυτές είναι μυστικιστικό – εσωτεριστικό. Στο πανεπιστήμιο Yale, διαπρεπές επίσης, η λέσχη φέρει την ονομασία " Skull and Bones" (κρανίο και οστά). Ο τίτλος είναι αρκετός να μας μεταφέρει όχι στον σκοτεινό Μεσαίωνα, αλλά στα άδυτα της μαγείας και του σατανισμού. Μέλη αυτής υπήρξαν οι Τζώρτζ Μπους και Τζών Κέρρυ!  

Οι λέσχες λειτουργούν υπό άκρα μυστικότητα. Ο κατάλογος των μελών είναι θεωρητικά απόρρητος. Τα υποψήφια μέλη υφίστανται δοκιμασίες όχι επί γνωστικών αντικειμένων και αυτό είναι το άκρως εντυπωσιακό! Υπόκεινται σε μυητικά τελετουργικά. Όλα αυτά «μυρίζουν» προφανώς μασονία! Στο  Harvard μόλις το 1,5% των φοιτητών εισέρχεται στη μυστική λέσχη. Συνήθως προέρχονται από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της «κληρονομικής δημοκρατίας»! Υπάρχουν χορηγοί των λεσχών, ώστε αυτές να διαθέτουν άφθονο χρήμα προς χάρη των μελών τους. Η διοίκηση των πανεπιστημίων εποπτεύει, μέσω επιτροπής, τις κλειστές λέσχες, συνεπώς κλειστή λέσχη είναι και η ίδια στο κάθε «ανοικτό» και «δημοκρατικό» αμερικανικό πανεπιστήμιο. Έτσι εξηγείται η ενορχηστρωμένη φιλοϊσραηλινή πολιτική των αμερικανικών πανεπιστημίων, τα οποία θέτουν αμέσως εκτός «παιχνιδιού» τον όποιο τολμήσει να εκφράσει άποψη κατά του φασιστικού Ισραήλ και της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. Σπάνια εξαίρεση ίσως αποτελεί ο Νόαμ Τσόμσκυ, ο οποίος, αν και εβραϊκής καταγωγής, διασώζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια με την θαυμαστή ελευθερία του λόγου που τον διακρίνει. Φυσικά απαγορευμένη στα πανεπιστήμια αυτά είναι και η ομολογία χριστιανικής πίστεως.  

Εύλογο είναι να αναρωτηθεί κάποιος. Είναι το ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό ή το πάθος για ανέλιξη που οδηγεί τους εκκολαπτόμενους ηγέτες να εισέλθουν στις λέσχες αυτού του τύπου; Ας μη σπεύσουμε να δεχθούμε αποκλειστικά και μόνο το δεύτερο. Ο αποκρυφισμός κατακτά έδαφος με ραγδαίους ρυθμούς. Ο υλισμός του 19ου αιώνα γέννησε τον μηδενισμό κατά τον 20ο. Στα τέλη αυτού είχαμε πλέον έκδηλη τη στροφή προς το μεταφυσικό, καθώς «ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος»! Και καθώς ο «ορθολογισμός» της Δύσης έχει ποινικοποιήσει την πίστη προς τον Θεό, η διψασμένη ψυχή καταφεύγει σε υποκατάστατα της. Αναφέρουμε συγκεκριμένα την αστρολογία, την οποία η άνευρη, αν όχι υποταγμένη επιστημονική κοινότητα αποφεύγει να καταγγείλει! Και δεν απασχολεί η κίνηση των άστρων μόνο τις «γυναικούλες», όπως διατείνονται κάποιοι. Ακόμη και «σοβαρά» περιοδικά και «σοβαρές» και «προοδευτικές» εφημερίδες έχουν στήλη ωροσκοπίου. Δεν λησμονώ ολοσέλιδη διαφήμιση διαμέσου (μέντιουμ στα ελληνικά) των Αθηνών σε «προοδευτική» εφημερίδα. Τόνιζε σ' αυτήν ότι διαπρεπείς πολιτικοί, καλλιτέχνες και επιστήμονες έχουν τον προσωπικό τους αστρολόγο και λαμβάνουν καθημερινά το προσωπικό τους ωροσκόπιο! Καλλιτέχνες και πολιτικοί είναι ινδάλματα του σύγχρονου κόσμου. Οι πρώτοι αιχμαλωτίζουν τους νέους και απονευρώνουν την επαναστατικότητά τους. Οι δεύτεροι διακυβεύουν, μέσω των ωροσκοπίων, τις τύχες του λαών, επί των οποίων ασκούν εξουσία! Τέλος οι επιστήμονες κατεξευτελίζουν την επιστήμη, την οποία, υποτίθεται, υπηρετούν. Μεταξύ των αναφερομένων είναι ο διαπρεπής Γάλλος βιολόγος François Jacob, τιμημένος με το βραβείο Nobel και συγγραφέας πολυσελίδου βιβλίου, στο οποίο υμνεί τον «επιστημονικό» υλισμό! Δεν αντιλαμβάνεται άραγε ότι αυτοαναιρείται και εξευτελίζεται με το να προσφεύγει σε αστρολόγους;

Δεν θέλουμε πάντως να παραβλέψουμε και το πάθος για τιμές, δόξα και χρήμα. Αυτά πολλούς οδήγησαν στο να πουλήσουν την ψυχή τους στον διάβολο, στην ύπαρξη του οποίου, υποτίθεται, δεν πιστεύουν. Το κακό όμως δεν σταματά εκεί. Όλοι αυτοί χωρίς ενοχλητικές τύψεις συνειδήσεως πουλούν στη συνέχεια τους λαούς και την ανθρωπότητα. Καλλιτέχνες ολοένα και πιο προκλητικά προβάλλουν μέσα από την τέχνη τους τον σατανισμό! Πολιτικοί εκποιούν τις πατρίδες τους στα οικονομικά συγκροτήματα, τα οποία ελέγχουν και χρηματοδοτούν τα «μεγάλα» πανεπιστήμια! Επιστήμονες πειραματίζονται «αξιοποιούντες» τα κονδύλια, τα οποία οι πλουτοκράτες αφαίμαξαν από τους λαούς, σε έρευνες, που θέτουν πλέον σε άμεσο κίνδυνο το ανθρώπινο είδος!

Πολλοί προοδευτικοί, πολέμιοι δήθεν του συστήματος της πλουτοκρατίας, αδιαφορούν για τα συμβαίνοντα, συντονίζονται με τους δήθεν πολέμιους της «συνομωσιολογίας», τα παπαγαλάκια δηλαδή του συστήματος, και εξακολουθούν να πολεμούν με πάθος την πίστη των ανθρώπων στον Θεό! Και όσοι απόμειναν ακόμη πιστοί στον Θεό τρέμουν τον ίσκιο τους και λουφάζουν! ΚΙ ύστερα διερωτώμαστε, γιατί πάνε έτσι τα πράγματα του κόσμου.

 

21-10-2013

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

Ζωή και θάνατος στα μανταλάκια

 

Της Μαργαρίτας Ικαρίου*

 

«Έληξε η αμφισβήτηση. Απορφανίστηκαν οι επαναστάσεις. Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε πρωτοπορίας. Μια οργιαστική σιγή βλάστησε σε όλες τις ρωγμές. Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς. Προσέξτε την κατήφειά τους, τη νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, τη δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητά τους. Προσέξτε πόσον αμίλητο φόνο κουβαλάει μέσα του αυτός ο Νέος Άνθρωπος. Κι αν ακόμα δεν είναι ΑΥΤΟΣ ο συναγερμός, θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν. ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ…» έγραφε ο Γιώργος Χειμωνάς το 1986(!)

Είκοσι επτά χρόνια πριν. Σαν είκοσι επτά φέρετρα που μέσα τους θάφτηκαν τα όνειρα και οι αμφισβητήσεις της μετα-Πολυτεχνικής γενιάς. Σαν φόνος μετά το φόνο, σαν χασαπομάχαιρο βυθισμένο στο ημιθανές σώμα της δημοκρατίας, σα πρωτοσέλιδο με το αίμα να ρέει στα «μανταλάκια». Σαν παραίτηση στελεχών της ΕΛ.ΑΣ μετά από γκροτέσκο σκηνές σε ταινία τρόμου βήτα διαλογής.

Ο εκφασισμός της κάθε μέρας. Του «ξέρεις-ρε-ποιος-είμαι-εγώ» και του τραμπούκου που φορά ακριβό μανικετόκουμπο, καθώς υπεραμύνεται του «κυρίαρχου λαού». Του «δημοκράτη» που μπήκε με μέσον στο δημόσιο, λυμαινόταν την υπηρεσία του, έκανε χάρες και χαρές με φακελάκια κι αργομισθία, μα σήμερα κλαίει γιατί το παιδί του μεταναστεύει στην αλλοδαπή προς εξεύρεση εργασίας. Του αγανακτισμένου που ψήφισε αυτό που τον τρομοκρατούσε για να τον απαλλάξει από εκείνο που φοβόταν.  Του νοσηρά περίεργου και του κρυφίως αιμοδιψή που αγοράζει, μα διπλώνει ανάποδα το θανατερό πρωτοσέλιδο, για να μην τον κράξει ο κολλητός.

Της μάνας, που αγόραζε μια καραβιά παιχνίδια στο βλαστάρι της και i-phone από το δημοτικό για να ξεχνά τη χρόνια αδιαφορία της. Που πετούσε τη γιαγιά στον σκουπιδοτενεκέ του «οίκου ευγηρίας» μα τώρα, εξ ανάγκης, την θρονιάζει στο σαλονάκι να κάνει baby sitting και να βλέπει σουλεϊμάν-ωχαμάν ώστε να πέφτει η σύνταξη στο οικογενειακόν ταμείον-μείον. Του πατέρα-αψέντι που δέχεται να παίρνει πλέον μισθό εκείνα που ξόδευε μια βραδιά στον βρωμύλο και τον βρέμο. Του εργατοπατέρα που παρέδωσε αμαχητί συλλογικές συμβάσεις ακριβαγορασμένες με αγώνες πολλούς, έναντι δανεικού πινακίου φακής.

Του τύπου που εξαργύρωσε την αναγνωρισιμότητά του με υπουργιλίκια-μασκαραλίκια και του δείνα που ενώ ευαγγελιζόταν την αλλαγή, μετατράπηκε εν μια νυκτί σε αριστερόστροφο δεξιόχειρα. Του μιντιάνθρωπου που ξεπουλά μπιρ-παρά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κάνοντας θέαμα τον πόνο και το θάνατο. Του εκχυδαΐζοντος το λόγο που διαπλέκεται με την εξουσία και της υψώνει λιβανωτό, στοχοποιώντας εκ παραλλήλου και υβρίζοντας, όποιο χέρι δεν τον ταΐζει.

Εκείνων που αρέσκονται στην αμπελοφιλοσοφία του καφενέ και στην ουζοποσία με μεζέ αγωνιστικότητα – από αυτήν που πουλιέται στα μεγαλομπακάλικα της εξουσίας. Aυτών που έχουν περιορίσει την πολιτική έκφραση σε ένα ψηφαλάκι πίσω από το παραβάν και των καλωδιωμένων που ακόμη και σήμερα, βρίσκουν τόπο να… «τρουπώσουν». Των διχαστικών διλημμάτων και των δοσιλογικών τακτικών. Των απασφαλισμένων περιστρόφων, σε επισφαλή σώματα… ανασφάλειας. Των «ταγμάτων εφόδου» της διπλανής γειτονιάς, της διπλανής πελατειακής εξυπηρέτησης, της διπλανής πολιτικής γραμμής.

Εκείνος που κρυφογελούσε κι επιχαίρονταν γιατί βρέθηκε ένας «άντρας» να κάνει την κατά συρροήν αμετροεπή Λιάνα να… «σκάσει» με ένα χαστούκι, είναι ο ίδιος που τον τσουβάλιασαν πέντε φουσκωτοί γιατί τόλμησε να κρυφοκοιτάξει το γκομενάκι του κουρεμένου. Είναι αυτός που δεν τόλμησε να εμποδίσει την κουστωδία της Χρυσής Αυγής να καταθέσει στεφάνι στο Ηρώον της πόλης του. Είναι κι εκείνος που ανέχεται τον, στεντορεία τη φωνή, διαλαλούντα την πολιτική του πραμάτεια. Είναι ο μαγαζάτορας που του έσπασαν τη βιτρίνα γιατί πουλούσε μπλουζάκι με στάμπα ένα κόκκινο γαρύφαλλο κι ο βιβλιοπώλης, που του έβαλαν φωτιά στο ξύλινο παλτό της Γώγου. Είναι ο φρονιμεμένος, που θαυμάζει τον τσαμπουκά των άλλων κι ο μικροαστούλης, με φοβικό σύνδρομο έναντι των ισχυρών.

Η κοινωνία μας δηλαδή, αυτή που μένει απαθής γιατί σκιάζεται το κακό. Μα αυτό επελαύνει αφεύκτως εφόσον δεν εξορκίζεται η ύβρις. Εφόσον η νέμεσις βραδυπορεί ή πελαγοδρομεί.

Σε μια χώρα που δεν δύναται πλέον να χαρεί, μα δεν ξέρει και να πενθήσει. Μόνο θρηνεί γονυπετής για τη χαμένη της ευημερία. Για τη ζωή και την αξιοπρέπεια, ούτε λόγος…

* Γράφει η Μαργαρίτα Ικαρίου, δημοσιογράφος

ΠΗΓΗ: 24-Σεπτ.-2013, http://www.new-deal.gr/BIG-new-Deal/99-BIG-new-Deal/8484-….91

Δυο κόσμοι ξάγρυπνοι, κι ένας που κοιμάται

 

Της Νίνας Γεωργιάδου

 

Η νύχτα που πέρασε ήταν η νύχτα της μεγάλης αγρύπνιας και της συνηθισμένης ύπνωσης. Ο ένας κόσμος, αυτός που έχει το ρόλο του εκτελεστή.

Αποτελείται από ασπόνδυλα που έχουν τον τίτλο του πολιτικού, σε μια εποχή που οι πολιτικοί έχουν, ως είδος, εκλείψει κι έχουν αντικατασταθεί από φερέφωνα, καλοπληρωμένους υπαλλήλους, τροϊκανά τσουτσέκια και μια πλειάδα ανερμάτιστων, ετερόφωτων δορυφόρων.

Δεν τους ενδιαφέρει ούτε η πολιτική τους συνέχεια, ούτε η ιστορική τους υστεροφημία. Εν γνώσει τους είναι αναλώσιμοι. «Πολιτικοί» της μιας χρήσης. Με το αζημίωτο.

Έχουν εκλείψει ακόμα και οι συντηρητικοί ευπατρίδες, σε μια απάτριδη λησταρχία του ανθρώπινου μόχθου. Ξαναβρισκόμαστε στην πριν τη συνθήκη της Βεστφαλίας εποχή. Απόλυτη κυριαρχία των Αψβούργων. Καλβινιστές και Λουθηρανιστές στην πυρά.

Την πολιτική στον πλανήτη, την ασκούν πια δέκα κωλόπαιδα του τραπεζικού αφρού, που ακούνε στο όνομα, golden boys. Από δω οι  Standards κι από κει οι Poors,  όπως λέει και τ' όνομά τους.

Δεν την ασκεί ούτε καν ο κυνικός, πλην υπερχρεωμένος, πλανητάρχης, που του έδωσαν απλώς μια υπεροπλία, σαν τη σφυρίχτρα, για να παριστάνει το διαιτητή στα γήπεδά τους.

Δεν την ασκούν ούτε οι Τόρρις και οι Λόρδοι, που περιορίστηκαν σε εκτελεστικά  καθήκοντα, σε ακριβοπληρωμένες διακοπές και στην εξασφαλισμένη  χλιδή των πύργων τους.

Δεν την ασκούν πολύ περισσότερο οι γιοί, ανιψιοί και εγγονοί των εκλιπόντων «εθναρχών», που έχουν αναλάβει την τεχνοκρατική υλοποίηση και την εκτελεστική σαβούρα.

Έμειναν ξάγρυπνοι, ακριβώς γιατί, στα τεχνοκρατικά τους καθήκοντα, δεν μπορούν να προβλέψουν τον παράγοντα άνθρωπο. Μπορεί να έχουν στην κωλότσεπη ένα εύπλαστο νομικό οπλοστάσιο και μια φονική κατασταλτική μηχανή, δεν έχουν όμως δεδομένη την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης υπόστασης.

Πίστεψαν ότι ο μπαμπούλας της επιστράτευσης με όλους τους συνεπικουρούντες, νομικούς υπέρμαχους, ψευδοσυνταγματολόγους,  προβοκάτορες μεγαλοσυνδικαλισταράδες, τηλεοπτικούς ψάλτες και λοιπούς, αρκούσε για να παγώσει την αυθαδιάζουσα οργή. Δεν άρκεσε κι αυτό τους χάλασε τον ύπνο. Βρε, λες;

Ο άλλος κόσμος, ο άγρυπνος, αυτός που έχει ακόμα τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης υπόστασης. Τη σκέψη, το βασανιστικό συναίσθημα, το φιλότιμο, το γέλιο, το κλάμα, τη μικροψυχία, τη γενναιοδωρία, τον παρορμητισμό, την οργή, το φόβο.

Που ζει καθημερινά τη σφαγή του Μαγδεμβούργου. Που στο σχολείο τα βλέπει όλα. Τα άκεφα παιδιά των άνεργων, αυτά που περιμένουν την ελεημοσύνη του κυλικείου, τις πλαστές προσδοκίες για ένα πτυχίο-κουρέλι, τα άδεια θρανία των παιδιών που μετανάστευσαν, τα άδεια θρανία των παιδιών που χαπακώθηκαν, την έκκληση για ένα μεροκάματο από τα παιδιά του νυχτερινού, τα παραπλανημένα νεοφασιστάκια, τον αποδιοργανωμένο γλωσσικό κώδικα, τον αλαζόνα, κουφιοκέφαλο σύμβουλο, τα άνοστα projects, τον υποτελή διευθυντή, τον έρποντα συνάδελφο, το βαθμοθήρα γονιό, τον πρόωρα γερασμένο έφηβο, τον εξουθενωμένο υποψήφιο, την ακριβοπληρωμένη εξεταστική προπόνηση, τη δωρεάν απαιδευσιά, το μισθό που δε φτάνει, το χαράτσι που εκκρεμεί, τον άνεργο γιό του, το πακέτο των πτυχίων, μεταπτυχιακών και ων ουκ έστιν αριθμός πιστοποιήσεων, τον επίορκο που συμμετείχε στο συλλαλητήριο στις Σκουριές, το ενυπόθηκο δάνειο για ένα κωλόσπιτο, την επιβεβλημένη φίμωση και την εθελοντική λογοκρισία, την έμμισθη επιτίμηση των μιντιακών ιεροψαλτών.

H οργή, η πίκρα  και η συνείδηση, συσσωρευμένες σε μια ψήφο. Απεργία.

Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.

Και μετά η ξάγρυπνη νύχτα.

Ο τρίτος κόσμος, αυτός που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, που λέει ο λόγος, και του άδικου.

Σ' αυτό τον κόσμο της χαύνωσης κάποιοι που προσποιούνται τους ξύπνιους, ενώ κοιμούνται όρθιοι. Αυτοί που τάχα επαγρυπνούν στις επάλξεις του λαϊκού κινήματος, από θέσεως ηγεσίας, ζυγίζοντας τις υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες και βρίσκουν πως η παλάντζα γέρνει στις αντικειμενικές αλλά έχει, δεκαετίες τώρα,  ανώριμες τις υποκειμενικές, εκτός από τους ίδιους.  

Που εμπαίζουν, λοιδορούν και προβοκάρουν ό,τι δεν ελέγχουν.

Που υποτιμούν, μαντρώνουν, απομονώνουν και εξωπετούν τα ίδια τους τα μέλη, τσουβαλιάζοντάς τα στον ανώριμο υποκειμενικό παράγοντα, δίχως να βλέπουν πως οι ίδιοι παραωρίμασαν τόσο, που κοντεύουν να σαπίσουν, ισορροπώντας ανάμεσα στον άγονο, φρόνιμο ρεαλισμό και  τη μικροκομματική τους τύφλα.

Να και ο κύριος όγκος, η κρίσιμη μάζα αυτού του κόσμου που κοιμάται. Ο μέσος πολίτης για τον οποίο φτιάχτηκαν οι θεωρίες των άκρων.

Η εύπλαστη ύλη, που λέγαμε, που συντηρεί την αθλιότητα και που η αθλιότητα, με τη σειρά της φροντίζει να την αναπαράγει.

Η χωμένη, βαθιά, στη μαλακωσιά του καναπέ και στη βολικότητα της αυταπάτης. Μέχρι πότε; Μέχρι να φθαρεί ο καναπές και να τον εκτινάξουν τα ελατήρια, σαν το κουτί με τον εκτινασσόμενο κλόουν. Μέχρι να στραγγίξει και η τελευταία σταγόνα της αυταπάτης και να μείνει χωρίς υποκατάστατα.

Μια εύπλαστη ύλη, σαν τη χλαπάτσα που πετάνε  τα παιδάκια στο ταβάνι κι αυτή επιμένει να πέφτει, πλαφ,  με μια θλιβερή βαρύτητα, στο πάτωμα.

Η μονάδα των δημοσκοπήσεων, που δεν ξέρει και δεν απαντά. Και όταν ξέρει και απαντά, φροντίζει να είναι πάντα στο φρόνιμο κομμάτι της δημοσκοπικής πίττας.

Που ανεβάζει στο facebook καψούρικα τραγουδάκια και λάγνες πόζες με γυαλί ηλίου. Που αγανακτεί μ' αυτούς που πρέπει να συντάσσεται και συντάσσεται μ' αυτούς που την εμπαίζουν.

– Καλά τους κάνουνε. Άκου απεργία στις εξετάσεις. Βρε, δεν ‘πα να κόψουν το λαιμό τους. Τα παιδάκια μόνο σκέφτομαι. Είναι κι αυτή μια από τις αυταπάτες της . Η εύπλαστη ύλη προσποιείται ότι σκέφτεται.

Η θεόστραβη εύπλαστη ύλη, που όταν της δείχνουν τον ουρανό, βλέπει το δάχτυλο.

Η θεόκουφη  εύπλαστη ύλη, που ακούει «αξιολόγηση» και αυτοπροσδιορίζεται στους «άξιους». Που ακούει «αξιοποιήση» και δεν υποψιάζεται καν ότι την πουλάνε στο μέγα πλιάτσικο.

Αυτός ο κόσμος κοιμήθηκε τη νύχτα που μας πέρασε ή μάλλον συνέχισε να κοιμάται. Πότε θα  ξημερώσει;

Νίνα Γεωργιάδου

ΠΗΓΗ:15-5-2013, http://www.alfavita.gr/apopsi/…B9#ixzz2TRE12SnT