Το σακί του φόβου

Του Χρήστου  Τσαντή*

Ένα παραμύθι** με αφορμή την εκστρατεία του φόβου,
με αναφορά στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας.

Μια φορά κι έναν καιρό… μια αλεπού ζούσε μέσα σ’ ένα δάσος! Ήταν μία χρονιά όπου όλα γύρω είχαν ντυθεί στα λευκά. Έκανε πολύ κρύο και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα. Τα ζώα, όλα, κουρνιάζανε μέσα στις φωλιές τους για να ζεσταθούν, το ένα πλάι στο άλλο. Χιόνιζε κι όλα ήταν ήσυχα, ώσπου ξαφνικά ακούστηκε ένας περίεργος θόρυβος. Μέσα στο κρύο σκηνικό και στο έρημο δάσος, αυτός ο θόρυβος έμοιαζε φοβερός και τρομερός. Σαν βαρύς γδούπος, λες και κάποιο μεγάλο κακό πλησίαζε.

Συνέχεια →

Τα Εισόδια της Θεοτόκου στην Ορθόδοξη Εικόνα

Του Δημήτρη Χρυσικόπουλου*

[Επιμέλεια της Σοφίας Ντρέκου)

 Στις 21 Νοεμβρίου η Ορθόδοξος Εκκλησία εορτάζει τα «Εισόδια» της Θεοτόκου, που είναι μία από τις μεγαλύτερες θεομητορικές εορτές. Τα «Εισόδια» σαν γεγονός αποτελούν την βάση και την αρχή για την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου. Οι γονείς τής Παναγίας, ο Ιωακείμ και η Άννα, σ’ όλη τους τη ζωή παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει ένα τέκνο και υποσχέθηκαν να το αφιερώσουν στο Ναό Του.

Συνέχεια →

ΑΝΑΠΗΡΗ ΔΑΣΚΑΛΑ

Του Κώστα Υψηλάντη

 Σήμερα, η Άννα είναι 22 χρονών κοπέλλα και συμπληρώνει δύο χρόνια από την ημέρα, που θα μπορούσε, να είχε χάσει την ζωή της στο σοβαρό τροχαίο ατύχημα που της είχε συμβεί.

Στον πρώτο μήνα μετά το τροχαίο ατύχημα, έζησε τον απόλυτο εφιάλτη των χειρουργείων του νοσοκομείου. Παραπληγική, με κομμένα νεύρα, κατάγματα και  αγγειακά προβλήματα. Η μία εγχείρηση, μετά την άλλη. Επτά φιάλες αίμα χρειάστηκε στην πρώτη εγχείρηση και δύο στην τελευταία, πέντε χειρουργεία συνολικά… Στο νοσοκομείο ήταν κλεισμένη πίσω από ένα παραβάν, σε απόλυτη ακινησία για ένα μήνα. Μετά στο σπίτι για ανάρρωση και αποκατάσταση, περισσότερο από 6 μήνες.

Συνέχεια →

Ο ΟΡΦΑΝΟΣ ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΗΣ

Του Κώστα Υψηλάντη

Σαν σήμερα, ήταν, που ο μοναχογιός της οδού Κρίνων 16, ο Γιάννης,  έχασε την πατρική και μητρική φροντίδα. Από τότε, έχουν περάσει πέντε χρόνια και ο Γιάννης περνά την εφηβική του ζωή, μαζί με την γιαγιά του, το μόνο πρόσωπο της οικογένειας που έχει απομείνει κοντά του. Ο παππούς του, ο συνονόματος Γιάννης, τον άφησε για πάντα, μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, δυό χρόνια πριν τον θάνατο των γονιών του.

Συνέχεια →

Ο ΑΣΤΕΓΟΣ

Του Κώστα Υψηλάντη

΄Εχει να ξυριστεί σχεδόν μια βδομάδα. Την τελευταία φορά, είχε ξυριστεί στον δημοτικό ξενώνα που  φιλοξενείτο για δύο μήνες με την ελπίδα να βρεί μια δουλειά και να φύγει, όπως έλεγε κι ο κανονισμός. Με παρακάλια στον Διευθυντή, έγινε σιωπηρή παράταση για μια βδομάδα ακόμα. ΄Όμως, κι αυτή η βδομάδα πέρασε, και καμμιά δουλειά δεν βρήκε.

Ο   Στέλιος είναι μόλις 41 ετών, κι όμως αισθάνεται το βάρος περισσότερων χρόνων.

Συνέχεια →

Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ

Του Κώστα Υψηλάντη

Η Στέλλα είχε από μικρή όνειρο να γίνει αεροσυνοδός όταν μεγαλώσει. Ήθελε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να μάθει πολλές γλώσσες για να μπορεί να συνεννοείται με τους κατοίκους όλων των ηπείρων. Της άρεσε να ταξιδεύει με τα αεροπλάνα που θαύμαζε καθώς τα έβλεπε να διασχίζουν τον  ουρανό.

Οι γονείς της δεν ήθελαν να φέρουν καμία αντίρρηση στην επιθυμία του μονάκριβου παιδιού τους που το είχαν μεγάλη αδυναμία. Την παρακολουθούσαν με μια ανείπωτη στοργή όταν έπαιζε με τις φίλες της προσέχοντας την με υπερβολική φροντίδα να μην χτυπήσει. Στην Στέλλα δεν άρεσε η στενή αυτή επιτήρηση αλλά δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει με τις υποδείξεις της.

Συνέχεια →

O EΛΕΗΜΩΝ ΕΠΑΙΤΗΣ

Του Κώστα Υψηλάντη

Από τις πιο πλούσιες οικογένειες της μεγαλούπολης ήταν η οικογένεια του  μεγαλοβιομήχανου Γεωργίου Σαράφη. Δέκα τέσσερα μεγάλα εργοστάσια που παρήγαγαν από απλές οικιακές συσκευές ως κονσέρβες και πλαστικά όλων των ειδών, ήταν στην ιδιοκτησία του. Είχε 2500 εργάτες και υπαλλήλους προσωπικό και 18000 πελάτες σε όλη την χώρα. Οι δουλειές των εργοστασίων του είχαν αρχίσει από τον καιρό του παππού του, αλλά κι αυτός και ο πατέρας του είχαν φανεί  αντάξιοι συνεχιστές του έργου του. Από τα χαράματα, ήταν μόνο με ένα καφέ κι ένα τσιγάρο, έκανε την πρωϊνή του περιπολία  στα εργοστάσια γιατί ήθελε να βλέπει από κοντά την καλή έναρξη της δουλειάς. Οι διευθυντές, υπάκουοι σε κάθε εργασιακή επιθυμία του, τον είχαν και σαν πρότυπο και «υπόδειγμα καλού οικογενειάρχη» πολύτεκνης οικογένειας. Με την γυναίκα του Ελένη, είχαν αποκτήσει επτά παιδιά, τέσσερεις γιούς και τρεις  θυγατέρες. Το έβδομο παιδί τους, το μικρότερο, τώρα τέλειωνε το Λύκειο και ήθελε να σπουδάσει παιδαγωγός, το έλεγαν Χαράλαμπο, όνομα με ουσία, ήταν μια ζωντανή χαρά.

Συνέχεια →

Σφίγγες:  Ο …σεξουαλικός τoυς χαρακτήρας παραπέμπει σε νεαρό νεκρό

Του Βασίλη Τσακίρογλου*

Συγκλονίζει ο τύμβος Καστά – Συνεχίζονται οι ανασκαφές

Ο κ. Ευθύμης Λαζόγκας, ο οποίος διδάσκει Ιστορία της Αρχαίας Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, μιλώντας στο protothema.gr αναλύει λεπτομερώς τη σημασία και τον συμβολισμό της Σφίγγας, ύστερα από την πρόσφατη αποκάλυψη του μαρμάρινου κεφαλιού με τα γυναικεία χαρακτηριστικά:

«Οι Σφίγγες με σώμα λιονταριού, γυναικεία κεφαλή και φτερά αετού χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό κατά την αρχαϊκή περίοδο ως επιστέψεις αττικών, συνήθως, επιτύμβιων στηλών. Έχουν καθαρά «αποτροπαϊκό» χαρακτήρα, καθώς λειτουργούν ως φύλακες του εκάστοτε τάφου.

Συνέχεια →

METANAΣΤΗΣ  ΣΤΗΝ  ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ

Του Κώστα Υψηλάντη

    Έζησε  18  χρόνια  στο  εξωτερικό, στην Γερμανία. Όχι σαν τουρίστας, ούτε σαν μεσάζοντας, πωλητής κινητών και ακινήτων. Έζησε σαν απλός εργάτης σε μια φάμπρικα. Ξεκίνησε με τα λίγα σπαστά γερμανικά που αναγκαστικά έμαθε στις  χειρότερες  στιγμές της ζωής του, παιδί ακόμα τον καιρό της Κατοχής.

   Ήταν οκτάχρονο αγόρι, όταν σκότωσαν τον πατέρα του στο μπλόκο της Κοκκινιάς. Μετά, με την πείνα και την δυστυχία, άφησε στα δέκα οκτώ, μάνα και αδελφή, για να πάει να δουλέψει στην χώρα των δολοφόνων του πατέρα του για λίγα λεφτά παραπάνω. Κουβαλώντας χαρτιά «εθνικοφροσύνης», διαβατήριο, φωτογραφίες, συστάσεις, ανέβηκε στο τρένο της μεγάλης φυγής.   Στην Γερμανία είναι  τώρα ο Γκρέκος Θανάσης, ετών 18, που ήρθε στο Γούπερταλ πριν από δύο βδομάδες, δουλεύει στην πρέσα δεκατετράωρο και κοιμάται με άλλους δέκα σε 40 τετραγωνικά, έξω από την πόλη, τρίτο υπόγειο, διαμέρισμα πλιθόκτιστο. Ο Γκρέκος νίκησε για λίγο στον πόλεμο που τέλειωσε πριν λίγα χρόνια, πείνασε πολύ μετά, και είναι τώρα μετανάστης σε μια αφιλόξενη χώρα. Φθηνός εργάτης στην ανοικοδόμηση μιας χώρας που ποτέ της δεν είχε ήρωες γιατί πάντα ήξερε να είναι με τους κατακτητές. Όλα αυτά τα χρόνια ο Θανάσης δούλευε και παρότι είχε γνωριμίες και με ελληνίδες της διασποράς, ποτέ του δεν παντρεύτηκε. Το όνειρό του ήταν, να γυρίσει πίσω, στην αδελφή του και την μάνα του, που περίμεναν την επιστροφή του.  Έχει πιά πατήσει τα 36  και άρχισε να αποζητά την επιστροφή.  Από  τα λίγα γράμματα που του στείλανε, κατάλαβε ότι έχουν μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Δεν του έγραφαν όμως καθαρά, γιατί δεν θέλανε να τον επηρεάσουν αρνητικά. Όμως ο Θανάσης το κατάλαβε απο τα μητρικά γράμματα που τέλειωναν με ένα «σε φιλώ και σε σκέπτομαι»….

Συνέχεια →

O  ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΣ  ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ

Του Κώστα Υψηλάντη

         O Γιώργος πηγαίνει Β Λυκείου, είναι ψηλός κι αδύνατος κι ένας από τους  χειρότερους μαθητές. Η ματιά του είναι διαπεραστική, έτοιμη να επιτεθεί σε κάθε στραβοκοίταγμα.  Κανένας από το σχολείο δεν ξέρει ότι ζεί μόνος του με την γιαγιά του, εδώ και 17 χρόνια, από τότε που γεννήθηκε.

        Η  γιαγιά έχει  άσχημο λεξιλόγιο, αλλά στον Γιώργο έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Τις περισσότερες φορές μονολογεί, κοιτάζοντας το πρόσωπο της στον καθρέπτη. Ζούνε και οι δυό σε μια  παμπάλαια μονοκατοικία,  παράγκα του 1900, και στερούνται και οι δυό ακόμα κι από τα πιο βασικά. Η κόρη της κας Χαρίκλειας και μάνα του Γιώργου, η Ρένα, τους επισκέπτεται μια φορά τον μήνα, γιατί, όπως η ίδια τους εξηγεί συνεχώς, γυρνάει στην επαρχία σαν πλασιέ αρωμάτων και κοσμημάτων. Όταν επιστρέφει  για λίγο, δεν μένει ποτέ σπίτι γιατί το αφεντικό της, όπως ισχυρίζεται, είναι πολύ παράξενο και θέλοντας να ελέγχει τους πωλητές του, τους νοικιάζει ένα φθηνό ξενοδοχείο.

Συνέχεια →