Θέλω να σας μιλήσω για μένα και το όνειρό μου που δεν σκέπτομαι ποτέ ότι θα γίνει αληθινό. Δεν έμαθα πολλά γράμματα, γιατί δεν είχα καμιά διάθεση να κουραστώ, αφού οι γονείς μου ήταν πλούσιοι και θα τους κληρονομούσα σαν μοναχογιός που ήμουνα. Γρήγορα μου αγόρασαν ωραίο αυτοκίνητο και μου έδωσαν και χρυσές πιστωτικές κάρτες για να μην στερηθώ τίποτε, όπως λέγανε.
ΚΑΘΟΜΑΙ ΔΙΠΛΑ στὴν τρύπα στὸν τοῖχο καὶ κοιτάζω τὸ δρόμο. Δὲν ὑπάρχει κανείς. Ἔφυγαν ὅλοι. Ἄλλος γιὰ τὰ ξένα, ἄλλος γιὰ πάντα, οἱ περισσότεροι ἁπλὰ μέχρι νὰ ἡσυχάσει ἡ κατάσταση. Ἐγὼ τὸ ἀρνήθηκα. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἦρθαν νὰ μοῦ ποῦν γιὰ ἐκκένωση.
Ἐδῶ θὰ μείνω, ἀπάντησα καὶ ζήτησα σφαῖρες. Ἄφησαν μπόλικες.
Θὰ σοῦ χρειαστοῦν, εἶπαν καὶ ἀνέβηκαν στὴν καρότσα τοῦ ἀγροτικοῦ.
Ιδιαίτερη πρόταση στο διεθνές πολιτισμικό γίγνεσθαι υπήρξε η ελληνική πρόταση για το θέατρο: «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας…» [1]. Δηλαδή μίμηση πράξεως αρχετύπου, πράξεως με υπαρξιακή διάσταση. Κύριο μέσο προς τούτο ο λόγος, ο λόγος ως φορέας υπαρξιακών νοημάτων προς ικανοποίηση της ζωτικής ανάγκης άρθρωσης των ανθρώπων με αυτό που θεωρείτο κάθε φορά ως κοσμική και ιστορική πραγματικότητα ή Αλήθεια, της ζωτικής ανάγκης απόκτησης υπαρξιακού νοήματος ζωής και αντίστοιχου όλου. Προς ολοκλήρωσή τους.
Ο Δήμος Αβδελιώδης συνεχίζει την ελληνική αυτή πρόταση. Αδιαφορεί για την εμπορικότητα της σημερινής ελαφρότητας. Μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να στερείται νοήματος ζωής, αλλά και που καταδήλως το αναζητά, το θέατρο δείχνει παραιτημένο από τις ελληνικές καταβολές του, έχει μετατραπεί και αυτό σε προϊόν κατανάλωσης χωρίς άλλες προεκτάσεις.
Πάνω που μάδαγα την μαργαρίτα και δεν μου έβγαινε, άρχισα ν’ απελπίζομαι. Σηκώθηκα, πήρα την κατηφόρα και έφτασα πρώτος στην πλατεία. Αμέσως μετά με ακολούθησε ο ίσκιος μου. Φλαπ! κολλήσαμε πριν το περίπτερο και αποφασίσαμε να σταθούμε μπροστά στις φυλλάδες.
Μνημόνιο ή καταγγελία; Δεν υπήρχε λουλούδι για δείγμα και έτσι το τσίπουρο ήταν βάλσαμο. Μετά το τρίτο άρχισαν οι έντονες συζητήσεις και στο πέμπτο έγιναν ακόμη πιο προσωπικές. Αγαπηθήκαμε. Ο Ευρωπαίος με τον Έλληνα και ο δεξιός με τον αριστερό ψάλτη. Κάτι τα κεφτεδάκια, κάτι η σαρδέλα η παστή, όλα καλά και ύστερα από την επικοινωνία, βρέθηκα σπίτι μεσημέρι και με καυτό ήλιο στο πρόσωπο. Χάθηκα λοιπόν για κάμποσο και εκεί που άκουγα νερά να κελαρύζουν και κότσυφες να λαλούν, είδα τον καπετάνιο αρματωμένο και πίσω του ασκέρι ολόκληρο.
Την περίοδο της κρίσης το υπουργικό επιτελείο αποφάσισε να περικόψει τα πάντα. Αρκούσε, όπως όλα έδειχναν, να εξασφαλιστεί η καταβολή των μισθών και των συντάξεων. Η εικοστή δόση ήταν προ των πυλών. Απλά, απαιτούσε κάποια νέα μέτρα.
Φυσικά δεν υπήρχαν περιθώρια νέων περικοπών, ή φορολογικών νεωτερισμών. Αυτό δεν το επέτρεπε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, που είχε περιοριστεί στο ελάχιστο. Τον ακριβή αριθμό δεν τον γνωρίζαμε αλλά ξέραμε, ότι ακόμη και τα σχολεία λειτουργούσαν με την εθελοντική συμμετοχή και συμβολή, μορφωμένων μακροχρόνια ανέργων. Υπήρχε μάλιστα και επετηρίδα. Κάποιοι φυσικά, εμποτισμένοι με την ελληνική συνήθεια, που καμία κρίση δεν μπόρεσε να αποβάλλει, κατάφερναν να προσπερνούν την σειρά προτεραιότητας και να αποκτούν το δικαίωμα στην απασχόληση, γρηγορότερα. Το αντίτιμο ένα πιάτο φαί. Προσωπικά δεν γνώριζα κανέναν του καθεστώτος. Έτσι συνέχεια με προσπερνούσαν. Περιοριζόμουν λοιπόν στην κηπουρική.
Σέ ένα σχολείο στην Ινδία, ένα μικρό αγόρι παίρνει μερικές κιμωλίες, βγαίνει στο προαύλιο και αρχίζει να ζωγραφίζει με κιμωλίες κάτι στο δάπεδο μπροστά στα έκπληκτα μάτια του δασκάλου και των συμμαθητών του. Η έκπληξη του δασκάλου μεγαλώνει όταν πλησιάζοντας ανακαλύπτει τι είναι αυτό που ζωγράφισαε ο μικρός μαθητής.
ΝΑΤΑΝ ΒΟΥΝΑ- ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΥΡΡΑΜΜΑ, (Αρμός 1994)
ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ είναι:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΝΝΑΙΟΣ, λαοῦτο, ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΑΜΠΑΣ, ταμπουράς καὶ τοξωτὸς ταμπουράς, τραγούδι, ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ: οὔτι, ΣΥΛΒΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ: νάι, λάφτα
Η θεία μου η Ελπινίκη με αγαπάει πολύ. Πάντοτε με φροντίζει και φυσικά νοιάζεται υπέρ το δέον για τη τύχη μου. Έτσι τελειώνοντας τις σπουδές μου το πήρε προσωπικά να με διορίσει. Δεν τα κατάφερε να με βάλει στην τράπεζα όπως ονειρευόταν, αλλά οι γνωριμίες της με βόλεψαν σε μια εταιρία που συνεργάζεται στενά με το τραπεζιτικό ίδρυμα. Η διαφορά ίσως να είναι, όπως με πληροφόρησε, η ασφαλιστική κάλυψη.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΑΔΕΛΦΩΝ
Του Κώστα Υψηλάντη
Κάποτε, στα παλιά τα χρόνια ζούσε κάποιος αγροκτήμονας που είχε 10 αγόρια. Τα αγόρια, όσο ήσαν μικρά παίζανε κυρίως πετροπόλεμο και τυχερά παιχνίδια, όλα, εκτός από το μικρότερο αδελφό που του άρεσε να ασχολείται με την φιλοσοφία και τις τέχνες. Ο πατέρας τους, τούς είχε φτιάσει και από ένα σπίτι και ένα εργαστήριο με κτήμα, και στους δυό μεγαλύτερους αδελφούς που τους άρεσαν οι κατασκευές, έφτιαξε δυό μεγάλα εργαστήρια, ενώ στο μικρότερο έδωσε ένα όμορφο, μικρό κτήμα, δίπλα στην θάλασσα.
Είναι Χριστούγεννα και κάτω από το δέντρο υπάρχει ένα δώρο για τον μικρό Λεωνίδα. Οι γονείς του, του αγόρασαν ένα μικρό βιολί, μα ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, πιθανότατα ούτε και οι ίδιοι, πόσο μακριά θα τον πήγαινε αυτό το δώρο και τι δρόμοι θα ανοίγονταν στη ζωή του… Μια λαμπρή καριέρα ξεκινούσε και το όνομα του χαρισματικού, βιρτουόζου του βιολιού, έμελλε να συνδεθεί για πάντα με το όργανο αυτό. Σε όλο τον κόσμο, όταν μιλούν για το βιολί, συνειρμικά αναφέρονται στον Λεωνίδα Καβάκο. Και αυτό είναι κάτι που μας κάνει ιδιαίτερα περήφανους. Aποχαιρετώντας το 2014, στη συνέχεια του αφιερώματος «Μεγάλοι Ερμηνευτές της κλασικής μουσικής» έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τον ανακηρυγμένο ως “ARTIST OF THE YEAR AT THE 2014 GRAMOPHONE AWARDS”, βιολονίστα και μαέστροΛεωνίδα Καβάκο.
