Το νησί του μυστηρίου

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Σαν μακριά γαϊδούρα σε διάταξη που άλλο ο πρώτος δεν μπορεί να σταθεί. Απέναντι από την στεριά. Ανάμεσα στα ρεύματα που έρχονται από τον βορρά και μόνο δίχως ζωές και δίχως κανέναν να νοιάζεται για την τύχη του. Ένα έρημο νησί καταμεσής της ιστορίας που μοιάζει τόσο παλιά. Εγώ το πρόλαβα με ανάσες. Το πρόλαβα την εποχή που λίγο κοντά να καλάριζες ένοιωθες τις κραυγές και τα αναφιλητά να μπερδεύονται με τη φωνή των κυμάτων. Και κείνα ακατάπαυστα χτύπαγαν το μόνο ορμίσκο που επέτρεπε την αποβίβαση.

Συνέχεια →

EURO – NAZI – UNION: Η ψεύτικη «τραγική» ιστορία της Τζαμάλα και η αλήθεια για τους Τατάρους

Ο »ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» σαν όπλο με γεμάτη την θαλάμη

Του Ανδρέα Ζαφείρη

Ένα τραγούδι που μιλάει για την ιστορία της «ξεριζωμένης» προγιαγιάς της τραγουδίστριας, κέρδισε τον διαγωνισμό της Eurovision. Και είναι να αναρωτιέται κανείς αν αξίζει πραγματικά να ασχοληθεί κανείς με το αισθητικό/καλλιτεχνικό πλαίσιο ενός διαγωνισμού, που αυτοκυρώθηκε όταν το S.A.G.A.P.O. του Μιχάλη Ρακιντζή δε μπόρεσε να ανέβει πάνω από την 17^η θέση.

Και ίσως μόνο η απαξίωση να αξίζει σε ένα διαγωνισμό πιο troll και από troll,  και το άρθρο να ήταν περιττό, εάν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια:

Συνέχεια →

Θαλασσινό αεράκι

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Μπήκαμε στο εξεταστικό κέντρο. Κοιτάζω  πίσω και βλέπω τη μάννα μου. Βουρκωμένη όπως πάντα. Σαν να πηγαίνω στον πόλεμο. Της γελώ από απόσταση. Το παίρνει χαμπάρι και κουνάει το χέρι.

Συνέχεια →

Κι όμως κάτι μας έλειπε

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

«Για να ξαναθυμηθούμε τις «ΚΡΥΦΕΣ ΕΝΟΧΕΣ» και να μπούμε στο πνεύμα της Αναστάσεως που πλησιάζει»

Από πρωίας χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες. Κόσμος πήγαινε – κόσμος ερχόταν με κάθε λογής μέσον. Η πλατεία γεμάτη. Μια αγωνία στα πρόσωπα όλων πρόδιδε το νέο.

Ο νέος μητροπολίτης θα έφτανε από στιγμή σε στιγμή στην πόλη μας. Και όντως, γύρω στις δέκα, με ένα ψιλόβροχο και τον ήλιο να κρύβεται, δύο λιμουζίνες κατάμαυρες σταμάτησαν την πορεία αρκετών άλλων κρατικών αυτοκινήτων που περικύκλωσαν το σιντριβάνι της κώμης.

Συνέχεια →

Ο Δημήτρης Μαγριπλής* συνομιλεί με τον ποιητή,

Άγγελο Καλογερόπουλο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ

Τον Άγγελο Καλογερόπουλο τον γνώρισα ένα  πρωινό στην «Διονυσιάδα πηγή«,  της Κυπαρισσίας. Πολλά τα κοινά και θετική η διάθεση αναμεταξύ μας, σύντομα έχτισε μια φιλία που ταξιδεύει στο χρόνο.  Στην συνέχεια μελέτησα την ποίησή του και χάρηκα την μουσική και τις αφηγήσεις του. Τελευταία μου έλεγε για την επόμενη καλλιτεχνική δουλειά του που θα έχει τον τίτλο: «Ανακομιδή» και τον χαρακτηρισμό «Ακολουθία ποιημάτων και τραγουδιών», από τις εκδόσεις Αρμός (Αθήνα 2016). Δεν υπήρχε καλύτερος χρόνος για τον παρακάτω έντυπο διάλογο. Σας τον παραθέτω….

1. Ποιητής ή διηγηματογράφος Άγγελε;

Συνέχεια →

Αυτόματη Ταμειακή Μηχανή

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Τις  απόκριες  αποφάσισα να μασκαρευτώ. Θα γινόταν και η εκδήλωση των Φιλοπροόδων και φυσικά κανείς δεν έπρεπε να λείψει. Από μέρες προετοιμάστηκα και κανόνισα ακόμη και το τραπέζι που θα με φιλοξενούσε τη μεγάλη βραδιά.

Το μόνο που με απασχολούσε ήταν η στολή. Τι να ντυνόμουνα; Είχα ήδη αποκλείσει  παλαιότερες εμφανίσεις μου. Άλλωστε δεν μου έκανε τίποτα. Πάχυνα τον τελευταίο χρόνο και ακόμη και η στολή του κλόουν που είχε περιθώρια μέσης μού έμπαινε με ζόρι. Ήμουνα σε δεινή κατάσταση. Έπρεπε να διαλέξω προσωπικότητα έξω από τετριμμένα και μακριά από κοινοτυπίες. Κάτι που να υποδηλοί νόημα και να κλείνει το μάτι σε όλα τα κακώς κείμενα της εποχής. Να γίνω το σύμβολο των φετινών αποκρεών και να παραλάβω το βραβείο από τα χέρια του ίδιου του Δημάρχου. Κάτι συγκεκριμένο  δεν μου έβγαινε με τίποτα. Μπροστά στο χάλι της γελοιοποίησης αποφάσισα να συγκεντρώσω τη σκέψη μου.

Συνέχεια →

Ο αναμορφωμένος

Του Δημήτρη Μαγριπλή*

Τον πήγαν στο τρίτο τάγμα.

– Πιστεύεις στην  μεγάλη Ελλάδα, ρε;

– Πιστεύω.

Τον πλάκωσαν στο ξύλο γιατί έλεγε ψέματα. Αίματα και μύξες σε όλο το πρόσωπο. Μελανιές παντού. Τον γύρισαν τέσσερις και τον πέταξαν στη σκηνή. Ξύπνησε από τις φωνές.

Συνέχεια →

Οι ρακέτες του τένις

Του Δημήτρη Μαγριπλή*

– Θα σε σώσω, μου είπε με αποφασιστικότητα.

Σιώπησα. Απλά τον κοίταγα στα μάτια και απορούσα για το πώς.

– Χρωστάω πολλά, του αντέτεινα.

– Θα σε σώσω, επανέλαβε και άφησε το καπέλο του στην κρεμάστρα. Πέρασε στο καθιστικό και προτίμησε την πολυθρόνα μου. Ενοχλήθηκα κάπως, αλλά δεν είχα περιθώρια για παραξενιές. Ο άνθρωπος ήρθε για να με σώσει. Άμα δεν μου άρεσε, μπορούσα να μην του ανοίξω την πόρτα. Τώρα είναι αργά. Ήρθε κάθισε και έβγαλε χαρτί και μολύβι.

– Λοιπόν, έχουμε ένα στεγαστικό, ένα δάνειο για αυτοκίνητο, μία κάρτα καταναλωτική κι ένα χρέος στον Τόλη. Σύνολο 200.000 ευρώ.

Συνέχεια →

Ο στόχος

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Τον είδα πίσω από τα βάτα. Παραφυλούσε. Στο πρόσωπό του ήταν χαραγμένη η αποφασιστικότητα και στα χέρια του μια κοντόκανη καραμπίνα. Ντυμένος με στολή παραλλαγής, ζωσμένος φυσιγγιοθήκες, περίμενε. Τι άραγε;

Τα ενδιαφέροντα τετράποδα, για στιφάδο, αποτελούν πλέον εικόνα σε παιδικά παραμύθια. Επίσης τα πετούμενα, εκτός από τις καρακάξες, δεν νομίζω ότι αποτελούν στόχο. Άγρια δεν έχουμε στην περιοχή. Οι κότες και γενικά τα πουλερικά είναι οικόσιτα και φυσικά αν κάποιος αποφασίσει να παρανομήσει δεν κάθεται την αυγή …

Κρύφτηκα και τον παρατηρούσα. Απόλυτα προσηλωμένος στην ποριά κατά τη θάλασσα. Σχεδόν ακίνητος, παρά την υγρασία που σε περόνιαζε.

Συνέχεια →

Μια οντολογική ματιά στο έργο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου

Του Κωνσταντίνου Κόττη*

Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος διαμόρφωσε την καλλιτεχνική του οπτική, σε ένα περιβάλλον δυαρχικό, μανιχαϊστικό. Ο εμφύλιος είχε αφήσει βαθειά τα σημάδια του. Κατά την δεκαετία του 60΄, τα ανθρώπινα δικαιώματα εξαγγέλλονταν ως βιτρίνα, η οποία, όμως, απέκρυπτε την πραγματικότητα. Ισχυρές χώρες, ακόμα κατακτήτριες άλλων χωρών, δυτικά με τις αποικίες, ανατολικά με τον σοσιαλιστικό ολοκληρωτισμό. Προκαθορισμένα από πριν τα διεστώτα, τα στρατόπεδα των καλών και των κακών, των νικητών και των ηττημένων. Ανάλογα διχάζονταν η τέχνη, οι δημιουργοί. Ανάλογα σύχναζαν οι πολίτες σε μπλε, πράσινα και κόκκινα καφενεία. Υπήρχαν ακόμα «στρατόπεδα εργασίας», σιβηρικά παραπετάσματα, «Παρθενώνες» που «αναμόρφωναν».  Αναπτύχθηκε μια τάση  πολιτική σε μια εποχή ανελεύθερη, όπου προτάσσονταν οι εικόνες ως εκφραστικές του λιγόλογου των αισθημάτων εις βάρος του σεναρίου.

Συνέχεια →