Ο  Νικόλας (Μικρή διδακτική ιστορία)

Του  … “Δίκαιου Αριστείδη”

Ο Νικόλας ξεχώριζε από τους άλλους από το έκδηλο πάθος του. Μην φανταστείτε αλκοόλ, τσιγάρα, ναρκωτικά και άλλα συναφή. Είχε ροπή προς το φαγητό, εξ’ ου και τα ασυμμάζευτα κιλά του, αλλά το βαθύ πάθος του ήταν οι κομμουνιστές. Για την ακρίβεια το κυνήγι των κομμουνιστών. Ενσάρκωναν για το Νικόλα το απόλυτο κακό, κάτι σαν τον Σατανά για τους χριστιανούς, τον Αριμάν για τους ζωροάστρες, τον άπιστο για τους ισλαμιστές. Αυτήν τη βαθειά φοβία, όπως θα ’λεγαν κι οι ψυχολόγοι, του την είχε εμφυσήσει στο χωριό του ένας παλιός χωροφύλακας, με στραβοχυμένη όψη που περηφανευόταν ότι έχει σφάξει δεκάδες μετά τον πόλεμο και στον εμφύλιο.

Συνέχεια →

Μια ανάγνωση “Ο Ντοστογιέφσκυ και η Ηθική”

Του Σωτήρη Γουνελά

Υπάρχει, ωστόσο και ένα άλλο μελέτημα του μητρ. Ιωάννη και μάλιστα πρόσφατο, που μου δίνει την ευκαιρία να διατυπώσω μερικές ακόμη κρίσεις σχετικά με το ζήτημα της Ηθικής. Πρόκειται για το κείμενο με θέμα του ‘Ο Ντοστογιέφσκυ και η Ηθική’ (νέα Ευθύνη τ.3, Ιαν-Φεβρ. 2011, σ. 1-9). Μελετώντας λοιπόν τον Ντ. ο μητρ. Περγάμου φτάνει να πει ότι: «Για τον Ντ. το πρόβλημα δεν είναι ηθικό, αλλά βαθύτατα υπαρξιακό» και τούτο γιατί, λέει πιο κάτω «Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, είναι ένα μείγμα πανουργίας και απλότητας, αγνότητας και φιληδονίας, καλοσύνης και κακότητας».

Συνέχεια →

Διαβάζοντας το «Όνειρο στο κύμα»

Του Δημήτρη Μοράρου*

Κι ας είναι στην καθαρεύουσα. Κανένα πρόβλημα. Μόλις αρχίσεις το διάβασμα, ξεχνιούνται αμέσως οι δυσκολίες και παραδίδεσαι αμαχητί στη μαγεία του συγγραφέα.

Ο ήρωας του διηγήματος, ένας νεαρός βοσκός που βόσκει κάθε μέρα τις κατσίκες του, αισθάνεται, περιδιαβαίνοντας στη φύση πως “οι λόγγοι, αι φάραγγες, αι κοιλάδες, όλος ο αιγιαλός και τα βουνά” είναι δικά του! Ακόμα και τα χωράφια των γεωργών. Ναι, ο νεαρός βοσκός δε δίσταζε να παίρνει και κάτι απ’ τα χωράφια όποτε ήταν νηστικός. Σαν τους “πεινασμένους μαθητές του Σωτήρος”. Και από την “άμπελο της άτυχης χήρας” το ίδιο. Τα σταφύλια της ήταν και δικά του. Μόνοι του αντίζηλοι οι αγροφύλακες όχι γιατί επιτελούσαν με ζήλο το καθήκον τους αλλά γιατί εννοούσαν οι ίδιοι “να εκλέγουν τας καλλιτέρας οπώρας”. Όμως το θέμα του διηγήματος είναι άλλο.

Συνέχεια →

Δυο τσιγάρα δρόμος

Της Σέβης Κωνσταντινίδου

«Δάσκαλος, λοιπόν, ε; μάλιστα», είπε και τον κοίταξε άλλη μια φορά. Εκείνος κούνησε το κεφάλι. «Πρώτη φορά φέτος εδώ;» ρώτησε. Ξανακούνησε ο άλλος το κεφάλι. «Κορφοβούνι», συνέχισε. Τον χειμώνα λίγο δύσκολο. Μετά την άνοιξη χαρά Θεού, θα δει. Αυτός; Ε, να εδώ, με τα ζωντανά. Κατσίκια και πρόβατα. Πάνω κάτω, κάτω πάνω στις πλαγιές ολημερίς. Τώρα στις στάνες, ναι, εκεί πάει.

Συνέχεια →

Η δημιουργική συνέχεια

Του Άγγελου Καλογερόπουλου

Ἤτανε μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ ἡ δεκαετία τοῦ ’80 καὶ οἱ νέοι τῆς ἐποχῆς ποὺ τότε ἐνηλικιώνονταν εἶχαν ἤδη γευτεῖ τὴν γκρίζα ἐποχὴ τῆς χούντας καὶ τοὺς πρώτους καρποὺς τῆς μεταπολιτευτικῆς δημοκρατίας. Ἄκουγαν ρὸκ καὶ ρεμπέτικα. Τὰ δημοτικὰ τραγουδια τὰ εἶχαν ταυτίσει μὲ τὶς ἐθνικιστικὲς τελετὲς τῆς δικτατορίας, ἡ λεγόμενη βυζαντινὴ μουσικὴ ἦταν ἀπούσα μαζὶ μὲ τὴν διοικούσα ἐκκλησία  κι εἶχαν ἀρχίσει πιὰ νὰ βαριοῦνται τὸ πολιτικὸ τραγούδι καὶ νὰ νυστάζουν μὲ τὸ νέο κῦμα.

Συνέχεια →

Μαθήματα Κηπουρικής

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Κοίταξε και ξανακοίταξε επίμονα. Μέσα σε ένα κομμάτι καθρέπτη έβλεπε το χρόνο να κυλάει στα μονοπάτια του έσω εαυτού του. Αργά αλλά σταθερά, σαν ένα ποτάμι που διασχίζει το στέρεο μέχρι να συναντηθεί με την αλμυρή του φύση. Η ζωή του όλη έμοιαζε μια ατελείωτη διαδρομή που ήξερε όμως το τέλος της. Όταν τον ρώταγες, πάντοτε σου απαντούσε αινιγματικά για κάποιο ραντεβού αφήνοντας αδιευκρίνιστο όμως το πότε το πού και το πώς. Κάποτε τον πίεσα ιδιαίτερα και μου ομολόγησε ότι τούτο το προνόμιο το έχουν μόνο οι άγιοι. Άλλαξε  την κουβέντα και μου έδειξε επίμονα ένα σπουργίτι που χαριεντιζόταν με τα φύλλα μιας κατάνθιστης ελιάς.

Συνέχεια →

ΤΟ ΑΓΙΟΚΕΡΙ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ

π. Δημητρίου Μπόκου*

Τραντάχτηκαν συθέμελα τὰ ψηλὰ βουνὰ ἀπὸ τὸ ξαφνικὸ μπουμπουνητό. Σὰν ἀπὸ στόματα μυριάδων κανονιῶν ἡ τρομερὴ βροντὴ ξεχύθηκε ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ οὐρανοῦ, χτύπησε πάνω στὸ γυμνὸ καύκαλο τῆς ψηλότερης βουνοκορφῆς, κατρακύλησε σὰν ὕπουλο ἑρπετὸ στὴ σκιερὴ ρεματιά, κόχλασε ὑπόκωφα στὶς χαμηλὲς λοφοσειρές, σκαρφάλωσε σὰν αἴλουρος στὴν ἁπλωτὴ ράχη τῆς ὀροσειρᾶς, χύθηκε σὰν τὸ γεράκι στ’ ἀνοιχτὸ διάσελο, χαμήλωσε, ξεθύμανε, ἔσβησε…

Ὁ ἥλιος σκοτείνιασε ξαφνικά. Τὸ μαγιάτικο δειλινὸ χάθηκε αὐτοστιγμεί. Πυκνὰ μαῦρα σύννεφα σκέπασαν τὸ φωτεινὸ γαλάζιο τοῦ ἄπειρου, ἔριξαν στὴ γῆ τὴ βαρειά τους σκιά. Δυνατὸς ἀνεμοστρόβιλος, πρόδρομος καταιγίδας, σάρωσε κοιλάδες καὶ πλαγιές. Μιὰ δεύτερη βροντὴ ἀκολούθησε κατὰ πόδι τὴν πρώτη καὶ οἱ καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ ἄνοιξαν στὸ λεπτό. Ἡ ξαφνικὴ νεροποντὴ συνεπῆρε τὰ πάντα. Ἄνθρωποι καὶ ζῶα, σκορπισμένοι στὸ ὕπαιθρο, ὥσπου νὰ στρέψουν ἀπορημένοι τὰ κεφάλια τους, βρέθηκαν ἐντελῶς ἀκάλυπτοι κάτω στὸ ἀνελέητο, ἀπρόσμενο μαστίγωμά της. Πῶς ξέσπασε ξαφνικὰ τέτοιο κακό;

Συνέχεια →

Η μετάλλαξη της γυναίκας μου

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Η μετάλλαξη της γυναίκας μου, διηγήματα, Δημήτρης Γ. Μαγριπλής (για τις εκδόσεις Κριτική 2016) – Τα καναπεδάκια της ανεργίας

Η επιστολή το ανέφερε ρητά. Το ερχόμενο Σάββατο όλοι οι υπάλληλοι της υπηρεσίας θα έπρεπε να παραβρεθούν στη διάλεξη του γενικού  γραμματέα του υπουργείου, με θέμα την καταπολέμηση της ανεργίας.

Με τον φόβο της ανεργίας λοιπόν, άρχισα να ετοιμάζομαι. Προηγουμένως εξάντλησα τα περιθώρια λάθους για τον επιτακτικό χαρακτήρα της πρόσκλησης. Ο προϊστάμενος όμως  ήταν σαφής: «Λόγω της εξαιρετικής σημασίας της  εκδήλωσης  αυτής  η παρουσία όλων και ιδιαιτέρως των συμβασιούχων είναι υποχρεωτική». Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Η σύμβασή μου έληγε σε λίγες ημέρες. Χρειαζόταν επομένως σωστή διαγωγή για την ανανέωσή της. Έβγαλα  το κουστούμι από την ντουλάπα, για να πάρει αέρα.

Συνέχεια →

Ταινία ο μαρτυρικός θάνατος του ΕΑΜίτη ιερέα

Ο ιερέας Νικόλαος Αποστολάκης

Της Νόρας Ράλλη*

Κρήτη, 1947. Ενώ στα Χανιά μαίνεται ο Εμφύλιος, τα μεσάνυχτα της 1ης Αυγούστου, παρακρατικοί της ομάδας Παύλου Γύπαρη (Μάυδες του Γύπαρη) απήγαγαν με δόλο από το σπίτι του τον αγωνιστή ιερέα του ΕΑΜ, Νικόλαο Αποστολάκη.

Τον βασάνισαν απάνθρωπα, του έβγαλαν τα μάτια, τα δόντια, του έκοψαν τα γεννητικά όργανα και μετά τον σκότωσαν, τον διαμέλισαν και τον πέταξαν στον «Κόκκινο Γκρεμό», κοντά στις φυλακές Καλαμίου.

Η σύζυγός του εκτοπίστηκε από το Νεροχώρι Αποκορώνου όπου διέμεναν, ενώ τα πέντε παιδιά τους συνέχισαν να διώκονται μέχρι τις πανεπιστημιακές σπουδές τους.

Τα γεγονότα ξαναζωντανεύουν 70 χρόνια μετά, μέσα από την κάμερα του σκηνοθέτη/ντοκιμαντεριστή Κώστα Νταντινάκη, στο φιλμ με τίτλο «Ο Ελκόμενος επί κρημνού».

Συνέχεια →