ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΜΥΘΙ σε τρεις παραλλαγές

ή η αξιοπρέπεια του ανθρώπου και η αναξιοπρέπεια του Θεού

Του (+) Ηλία Βουλγαράκη*

Παραλλαγή πρώτη: Μια αναξιοπρεπής Τριάδα

Μια φορά και κάθε καιρό είναι ο Θεός. Από κάποτε είναι και οι άνθρωποι. Οι αναφορές όμως που έρχονται από τη γη για την κατάσταση των ανθρώπων όλο και χειροτερεύουν.Το ανθρώπινο γένος πάει από το κακό στο χειρότερο, παρ’ όλες τις προσπάθειες του Θεού με τους διάφορους αντιπροσώπους που από καιρό σε καιρό στέλνει για να τους συνεφέρει.

Μπροστά στην έκρυθμη αυτή κατάσταση η Αγία Τριάδα συνεδριάζει. Αποφασίζει ν’ ακούσει και τις απόψεις των ανθρώπων πάνω στο θέμα και να συζητήσει προτάσεις τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου.

Συνέχεια →

Περί τέχνης κι άλλων μυστηρίων…

Της Σοφίας Χατζοπούλου

Έκθεση ζωγραφικής. Ένα βήμα πίσω να συλλάβει το μάτι όλο το μέγεθος του έργου. Ένα βήμα μπρος να παρατηρήσει τις αυλακιές στο χρώμα που πάγωσαν την κατάλληλη στιγμή. Ο ήχος της σιωπής αφήνει χώρο στη φωνή του δημιουργού να μιλήσει με την σκέψη σου…

Όλα αυτά κι άλλα τόσα μυστήρια κρύβονται στη μέθεξη της τέχνης…

Τίποτα από όλα αυτά, δυστυχώς, δεν συνέβησαν εκείνη τη βραδιά στην πολυδιαφημιζόμενη και πολυαναμενόμενη έκθεση Van Gogh στο Μέγαρο Μουσικής.

Συνέχεια →

H Ιερά Πέτρα του ερασιτεχνισμού

Από το πανελλήνιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου Ιεράπετρας

Του Περικλή Κοροβέση

Η λέξη ερασιτέχνης έχει αρνητική σημασία. Λέμε για μια κυβέρνηση που τη θεωρούμε κακή: «Είναι ερασιτέχνες και τα θαλάσσωσαν». Και όταν η ποδοσφαιρική μας ομάδα παίζει άσχημα, λέμε: «Επαιξαν ερασιτεχνικά».

Ακόμα και στην περίπτωση που είμαστε ευνοϊκά διατεθειμένοι απέναντι στους ερασιτέχνες, π.χ. σε μια μπάντα μουσικών, αποφαινόμαστε: «Αν και ερασιτέχνες, έπαιξαν πολύ καλά».

Δηλαδή ο ερασιτεχνισμός είναι σχεδόν συνώνυμο του κακού. Κακή κυβέρνηση, κακή ποδοσφαιρική ομάδα, κακό θέαμα, όλα χαρακτηρίζονται ερασιτεχνικά σε αντιδιαστολή με τα καλά που είναι τα επαγγελματικά.

Είναι όμως έτσι; Η λέξη ερασιτέχνης είναι νεολογισμός. Προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη ερασιχρήματος που σημαίνει: «Αυτός που αγαπάει τρελά και με πάθος το χρήμα». (Αλήθεια, γιατί να μην ξαναχρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο για τα Paradise Papers;)

Συνέχεια →

Ο πασάς και ο τσολιάς

Του Περικλή Κοροβέση

Τα ρεμπέτικα τραγούδια ή τώρα με τον νέο τους τίτλο «λαϊκά αστικά τραγούδια» (αμφίβολο αν θα επικρατήσει) στην ουσία ήταν ένας λαϊκός πολιτισμός που τελούσε μέχρι πρόσφατα υπό διωγμόν.

Τραγούδια του υπόκοσμου και του λούμπεν προλεταριάτου, που δεν είχαν καμία σχέση με την καθώς πρέπει κοινωνία η οποία άκουγε όπερες και οπερέτες και ελαφρά τραγούδια (άλλος ένα υποτιμητικός όρος για τραγούδια που ήταν ισάξια της διεθνούς παραγωγής – είναι σαν να λέμε πως η Εντίθ Πιαφ και η Νίνα Σιμόν τραγουδούσαν ελαφρά τραγούδια. Πώς τα ζυγίζουν οι ειδικοί, δεν ξέρω. Να έχει επινοηθεί κάποιο «τραγουδόζυγο» και να μην το ξέρω; Κανείς δεν είναι βέβαιος για τις γνώσεις του).

Συνέχεια →

Η Τέχνη ως υπαρξιακή ενόραση και το έργο της Μάνιας Ευσταθίου

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Η Τέχνη, μετά την απαξίωση κάθε προσπάθειας αναζήτησης νοήματος πέραν του απτού, ορατού και αισθητού Κόσμου, έχασε το πεδίο αναφοράς της. Αυτό το αδιέξοδο ήρθαν να καλύψουν αφ’ ενός οι νέες κοσμικές αναπαραστάσεις, ως απόρροια των οντολογικών προτάσεων της Νέας Φυσικής, που οδήγησαν σε ανάλογες παραστάσεις-ερμηνείες της πραγματικότητας,  αφ’ ετέρου  προσπάθειες περαιτέρω διείσδυσης στην Ύπαρξη, ως προτάσεις μιας νέας μετα-Φυσικής, δηλαδή υπέρβασης των νεωτερικών βεβαιοτήτων. Έτσι γράφτηκε η Ιστορία της Τέχνης του ΧΧου αιώνα.

Συνέχεια →

«Υπόθεση Ηριάννα» και άλλα υπερβολικά σενάρια – Χειρότερα και από σενάριο μυθοπλασίας

Του Παναγιώτη Τσερόλα*

Η ταινία «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουρθ», βασισμένη σε μια μικρή νουβέλα του Stephen King με τίτλο «The Shawshank redemption» παραμένει μέχρι και σήμερα η κορυφαία ταινία στις προτιμήσεις του κοινού σύμφωνα με τις βαθμολογίες του IMDB (εδώ μπορείτε να δείτε και την σχετική λίστα).  Το συμβατικά καλογυρισμένο δράμα φυλακής του Frank Darabont, που αντέγραψε τον εαυτό του μερικά χρόνια μετά το επίσης αγαπητό «Πράσινο Μίλι» (The Green Mile, ξανά από βιβλίο του Stephen King) είναι μια ταινία που βασίζεται σε ένα μάλλον προσφιλές αμερικάνικο θέμα: Τα πάθη ανθρώπων που κατηγορήθηκαν άδικα για κάποιο έγκλημα (συνήθως την δολοφονία συζύγου) και την επιμονή τους να μην το βάζουν κάτω και να διεκδικούν την ελευθερία και εξιλέωσή τους. Η αδικία άλλωστε είναι ένα μυθοπλαστικό υλικό σχεδόν συνυφασμένο με την γέννηση του δράματος, ένας καμβάς πάνω στον οποίο έχουν στηθεί δεκάδες ταινίες, βιβλία, θεατρικά έργα, μικρές και μεγάλες ιστορίες.

Συνέχεια →

Ο παππούς Γιώργος ζωγράφισε το αλφαβητάρι των παιδικών μας χρόνων σε σχολείο της Πάτρας!

H Λόλα, ο Μίμης, η Έλλη, η Άννα και τα παιχνίδια τους…

Από τον Γιώργο Κατσίποδο

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το αναγνωστικό που μας συνόδευε στα θρανία της Α’ τάξης του Δημοτικού;

Οι ονειροπόλοι ήδη συλλαβίζουν τις προτάσεις από το βιβλίο που πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1956 και έμεινε γνωστό για τις εικονογραφήσεις και τα χαρακτηριστικά του παραδείγματα.

Συνέχεια →