Πριν από ένα αγχώδες τέλος      

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Καθώς το άγχος δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένα συναίσθημα από το μέλλον ή μάλλον ένα συναίσθημα που προβλέπει το δυσοίωνο μέλλον, αντιλαμβάνεται κανείς τι περίπου συμβαίνει στον ανθρώπινο ψυχισμό, όταν το δυσοίωνο αυτό μέλλον επιβεβαιώνεται καθημερινά στο παρόν. Πρόκειται για μια «δικαίωση» του άγχους. Κάτι σαν να λέμε, δικαίως αγχωθήκαμε.

Με τον τρόπο αυτό, καθώς το άγχος και η εύλογη ανησυχία -για μια πιθανή απειλή- δικαιώνονται, ο άνθρωπος δεν έχει άλλη οδό διαφυγής παρά την δυσλειτουργική αποφυγή, την απόσυρση ή την διαφυγή σε λογής «καταφύγια». Η ιδιώτευση, η επιμελημένη και «φρόνιμη σύνεση» της αυτολογοκριμένης σιωπής ή η πρόσδεση σε διανοητικοποιημένες ιδεοληπτικές καταφυγές είναι η πολιτική έκφραση αυτής της ψυχολογικής πραγματικότητας. Μπορείς να «ποστάρεις», για παράδειγμα, δεκάδες φωτογραφίες με ανθισμένες μυγδαλιές στα κοινωνικά δίκτυα, μπορείς να «εξαφανίζεσαι από προσώπου γης» και να «χάνεσαι ρε σύντροφε», μπορείς να κάνεις και καμιά επαναστατική γυμναστική, καταγγέλλοντας ότι μοιάζει να αντιβαίνει την ιδεολογική σου περιχαράκωση, αλλά μπορούμε τώρα να καταλάβουμε ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάγκη να διαφύγουμε του υπαρξιακού άγχους που δικαιώνεται όλο και πιο πολύ.

Συνέχεια →

Πατέρας

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Μικρή σημασία έχει να δώσεις

σπέρμα σε γυναικεία μήτρα,

πατέρας να γίνεις.

Αρκεί η αγάπη που δείχνεις, να ‘ναι πάντα

διαρκής στη φρέσκια νεότητα.

Συνέχεια →

Για το λάβαρο της Eπαναστάσεως στην Αγία Λαύρα

Συρραφή άρθρων του Χρήστου Αθ. Μούλια*

Ι) Είναι έκδηλη τα τελευταία χρόνια, μία τάση αποδόμησης της νεοελληνικής Ιστορίας, υπό το πρόσχημα να παρουσιαστεί η αλήθεια. Η αποδομητική αυτή διαδικασία οδηγεί στην επιβολή ιστορικών ετυμηγοριών, που αποσυναρμόζουν την εθνική ταυτότητα και αποσυνθέτουν τις εθνικές αφηγήσεις. Μετά το Κρυφό Σχολειό, το οποίο για κάποιους δεν είναι ούτε θρύλος με ιστορικό πυρήνα, σειρά έχει το Λάβαρο που υψώθηκε στην Αγία Λαύρα.

Στο αρχείο του Μητροπολίτη Αθηνών Θεόφιλου Βλαχοπαπαδόπουλου (1790-1873), που βρίσκεται στο Μουσείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Πελοποννήσου, στην Πάτρα, σώζεται, μεταξύ άλλων, και το χειρόγραφο της προσφώνησής του, κατά την τελετή της ανακομιδής των λειψάνων του Γρηγορίου Ε΄ (1871), από την Οδησσό στην Αθήνα, για να εναποτεθούν στον Μητροπολιτικό Ναό, όπου υπάρχουν μέχρι σήμερα. Μεταξύ άλλων, είπε επί λέξει,

Συνέχεια →

Οι εκπαιδευτικοί ανάμεσα στη «γήρανση» και τις συνταξιοδοτικές ανατροπές

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Συνταξιοδοτικό και Δημόσια Εκπαίδευση

Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια και με την φυγή εκπαιδευτικών από τα σχολεία –πέρα από την φυσιολογική συνταξιοδότηση- και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως και στην πρωτοβάθμια, κάθε σχολικό έτος αυξάνει ο μέσος όρος ηλικίας των μονίμων και αναπληρωτών σχεδόν κατά ένα έτος κάθε χρόνο. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί την λεγόμενη «γήρανση των εκπαιδευτικών», η οποία έχει ήδη φτάσει σε οριακό σημείο ακόμη και για τους αναπληρωτές! Οι δε μόνιμοι, λόγω των συνεχών μειώσεων των συντάξεων και των απαιτήσεων για ιατρικές και νοσηλευτικές δαπάνες, βρίσκονται «δέσμιοι» ανάμεσα στη «Σκύλα» της παράτασης συνταξιοδότησης (όσων ακόμα έχουν δικαίωμα πριν τα 67 έτη ηλικίας (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 2016) και την «Χάρυβδη» των υπερβολικών δυσκολιών λόγω των αντιεκπαιδευτικών απορρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων του σχολείου.

Συνέχεια →

Εισπνέοντας την φτώχεια

Του Κώστα Κάππα*

Πήγα να μάθω που χρειάζομαι,

να ψάξω για πνιγμένους και να  μοιράσω φαγητό.

Στην Μάνδρα μου ‘πανε να πάς,

και δεν πειράζει εάν χαθείς,

παντού χαμόσπιτα θα βρεις να πνίγουν τα παιδιά τους.

Συνέχεια →

Αποδομώντας τις «Νέες Δομές Υποστήριξης της Εκπαίδευσης»

Της Σοφίας Χατζοπούλου

Στη σύγχρονη οικονομική επιστήμη του Μάρκετινγκ όταν η απόδοση ενός προϊόντος δεν είναι η αναμενόμενη, οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να ασχοληθούν με την αλλαγή της εικόνας του, τον επανασχεδιασμό του και την επαναπροώθησή του ως κάτι εντελώς νέο και καινοτόμο.

Κάπως έτσι λειτουργεί και η προώθηση μέτρων και πολιτικών στην κοινωνία της Αγοράς, όπου η ιδεολογία της επιχείρησης με τη συναφή της ορολογία (προγραμματισμός, αποτελεσματικότητα, αποτίμηση, ποιότητα) γίνεται το βασικό αξιακό πλαίσιο λειτουργίας κοινωνικών θεσμών, όπως του σχολείου.

Διαβάζοντας την πρόταση του Υπουργείου για τις “Νέες Δομές Υποστήριξης της Εκπαίδευσης” παρατηρούμε πολλές από τις τεχνικές που μπορούν να κάνουν το “προϊόν” να φαίνεται ελκυστικό και ασφαλές, ειδικά μετά τη γενικευμένη και συντονισμένη αντίδραση του κλάδου που οδήγησε σε αποτυχία αντίστοιχες προτάσεις (Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλος) για την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης και την αυτοαξιολόγηση.

Ας δούμε όμως πρώτα ποιους στόχους επικαλείται το Υπουργείο για την προώθηση των “Νέων Δομών” και με ποιόν τρόπο τις προωθεί.

Συνέχεια →

Στο διάβα της Ειρήνης

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Της φύσης τα καμώματα κι οι ομορφιές της,

τα ζώα ανθρώπους σε μορφές

διεχώρισαν ποικίλες.

Ερυθροί, κίτρινοι, μαύροι, μιγάδες  και λευκοί

γέμισαν ηπείρους, νησιά, βουνά και παραλίες.

Παρέα άνδρες, γυναίκες κι λίγοι ενδιάμεσοι,

υγιείς κι ανάπηροι,

στο ρου της ιστορίας ταξιδεύουν.

Συνέχεια →

Πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο;

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο για τον κ. Αμβρόσιο Λενή;

1.

Τους Χριστιανούς που παίρνουν τοις μετρητοίς το Ευαγγέλιο, το οποίο λέει πως «ο Θεός αγάπη εστί» και πως το μόνο που θα μείνει αιώνιο είναι η αγάπη*¹, ο κ. Αμβρόσιος Λενής τους χλευάζει εδώ και πολύν καιρό ως «αγαπούληδες του Θεού».

2.

Ο κ. Αμβρόσιος Λενής φέρεται να είπε στην απολογία του: «Το φτύστε τους είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο και μπορούσα από το νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε».

Συνέχεια →

Ο Γρηγόριος Παλαμάς και η ησυχαστική έριδα

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, τοιχογραφία Αγίων Αναργύρων Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου. Ο Άγιος εκοιμήθη το 1359 και αγιοκατατάχθηκε το 1368, ενώ η τοιχογραφία χρονολογείται είτε προ του θανάτου του κτίτορα Ιωάννου Ούγκλεση (σκοτώνεται το 1371 στην μάχη του Έβρου) ή κατ΄ άλλους στα τέλη του 14ου αιώνα. Θεωρείται η παλαιότερη απεικόνιση του Αγίου.

Του Κωνσταντίνου Κόττη*

Η ησυχαστική έριδα, αποτελεί ένα από τα πιο διάσημα θέματα της Βυζαντινής Ιστορίας, συνδεδεμένο, ασφαλώς, με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης (1296-1359). Εφαλτήριο για την δημιουργία του ζητήματος, υπήρξε ο Βαρλαάμ, μοναχός του καθολικού τάγματος του Αγίου Βασιλείου. Το 1326 κατέφθασε στην ενετοκρατούμενη, τότε, Αιτωλία, όπου και ενεδύθη, για πρώτη φορά, ανατολικό ράσο. Την περίοδο 1326–30 εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη, συγγράφοντας, μάλιστα, αντιπαπικά συγγράμματα. Αμφότερες οι πράξεις του αντιμετωπίσθηκαν με καχυποψία, αν όχι ως στρατευμένες και προσχηματικές. Κατηγορήθηκε μεταξύ άλλων για την πρώτη πράξη από τον Νικηφόρο Γρηγορά, ενώ για την δεύτερη από τον Ιωάννη Καντακουζηνό.

Συνέχεια →