Το τέλος της Αριστεράς όπως την ξέραμε

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους…»

[Από το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου του Μπέρτολτ Μπρεχτ]

Όπως όλα δείχνουν, η υπαρκτή πλέον Δύση είναι ένα μόρφωμα εχθρικό προς την παραδοσιακή ευρωπαϊκή κουλτούρα, τις ελληνο-ρωμαϊκές αξίες και τα μεγάλα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα που γέννησαν αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «δυτικό πολιτισμό» (αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις εδώ).

Συνέχεια →

Η Εκκλησία δεν ζει για τον εαυτό της

Συνεύντευξη του Πέτρου Βασιλειάδη* στον Αντώνη Παγκρατή

Ίσως η πιο δύσκολη και απαιτητική συνέντευξη, που ευγενικά μου ζήτησε ο δημοσιογράφος της Καθημερινής Αντώνης Παγκράτης (παραχωρήθηκε κάπου στο…Παγκράτι στις 30 Νοεμβρίου 2018, και δημοσιεύεται με αυτό τον τίτλο στις 18 Αυγούστου 2019)

Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας είναι η θρησκεία, συνήθως όμως οι διανοούμενοι στην Ελλάδα την παραμελούν.

Συνέχεια →

Το εναρκτήριο μυστήριο*

 Του Γιώργου-Νεκτάριου Παναγιωτίδη**

«Μα τόσο ξαφνικά σκοτείνιασε!
Κι είναι σαν να περνώ μέσα από στοές κι αρχαίους
πυλώνες,
κάτω από τόξα γοτθικά»

(Κ. Στεργιόπουλος, «Ξαφνικά»)

1. «Ένας μεγάλος θεολόγος της εποχής μας, ο Επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Ware, βασιζόμενος σε εκκλησιαστικές πηγές αποκάλεσε την Κοίμηση της Θεοτόκου το ‘έσχατο μυστήριο’», κατέληγε ο λειτουργός την ομιλία του.

Το εκκλησίασμα μισοαδημονούσε και μισοήταν προσηλωμένο στα λεγόμενα. Ο ομιλητής φάνηκε τώρα να μειδιά αινιγματικά και ανεπαισθήτως.

Συνέχεια →

Μετά την Αριστερά

Του Δημήτρη Μπελαντή

1. Τέλος της Αριστεράς, συνέχιση των αγώνων κατά του καπιταλισμού

Τι έχει μείνει  από την έννοια της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη ; Η Αριστερά  ως έννοια δεν εκπροσωπεί,  πλέον , στο σήμερα  την μαζικοποίηση και την μεγιστοποίηση  ούτε των αγώνων για την αντικαπιταλιστική ανατροπή ούτε καν την μαζικοποίηση των αγώνων για μια φιλολαϊκή κοινωνική  αναδιανομή. Τίποτε δεν έχει μείνει από την «Αριστερά», όπως υπήρχε  και όπως οριζόταν  ως το 2008 ή το  2010 περίπου στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Συντρίμμια και θρύψαλα. Η συμβολή ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ στην απαξίωση της Αριστεράς υπήρξε καθοριστική.   Καθοριστική σε ευρωπαϊκή κλίμακα, αν όχι και παγκόσμια:  το Μπλοκο  της Αριστεράς στην Πορτογαλία, οι Ποδέμος στην Ισπανία  ακολούθησαν κι αυτοί την  ίδια πορεία, ενώ ο Κόρμπυν, παρά τον ταξικότερο λόγο του, δεν μας εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και το γερμανικό  Die Linke ακόμη λιγότερο.

Συνέχεια →

Κέρτεζη: 11 Αυγούστου 2019

Οι εκδόσεις «Αρμός» και η «εκκλησιαστική επιτροπή της ενορίας της Κέρτεζης» παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα «Στα ίχνη του συλλογικού ανθρώπου» – «55 σημαδούρες υπαρκτικής και κοινωνικής θε-ανθρωπολογίας».

Η παρουσίαση θα γίνει την Κυριακή 11 Αυγούστου 2019 και ώρα 11.30πμ στον Ι. Ναό  «Γέννηση της Θεοτόκου» (Παντάνασσα) της Κέρτεζης.

Θα χαιρετήσει:

Συνέχεια →

Να μιλήσουμε για όσα δεν λένε: για τη δουλειά, το μεροκάματο και το νεοφιλελευθερισμό

Του Αλέκου Αναγνωστάκη

Μούγγα. «Ούτε μιλιά, μηδέ’ αθιβολή» που λέμε στα Χανιά τόσο από τον νυν κυβερνήτη της Κυψέλης όσο και από τον φέρελπι κυβερνήτη του Χάρβαρντ.

Κι όμως. Όσο ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας γίνεται θετικότερος τόσο το αποκρουστικό τους πρόσωπο μεγεθύνεται και καταλαμβάνει την εικόνα.

Ανελλιπώς. Διολισθαίνοντας από τη δεκαετία του ‘90 και ως την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα. Με μια σχετική ανακοπή το 2009 – 2012 και με αυξανόμενη ταχύτητα μετά το 2013, όταν το κίνημα έχανε.

Μιλάμε –το οφείλουμε εξάλλου να ξαναμιλήσουμε εμείς- για τη μερική απασχόληση και την ευελιξία στον καθορισμό των μισθών, εκεί στην επιχείρηση, στην πράξη, στην τόσο σπουδαία καθημερινότητα.

Συνέχεια →

“Ηθικές” ιστορίες

Του Θανάση Σκαμνάκη

Η Κυριακή των εκλογών προκαλεί αμηχανία αν σκοπεύεις να γράψεις ένα άρθρο, καθώς κάθε σχόλιο καθίσταται ανεπίκαιρο μέσα σε λίγες ώρες.

Να μιλήσεις για το γεγονός των εκλογών; Έχουν τελειώσει, αλλά όχι ακόμα. Να μιλήσεις για άλλα; Πως μπορείς να παρακάμψεις το κύριο;

Επί πλέον, ακόμα κι αν οι εκλογές είναι σαν τις σημερινές, τόσο ψοφοδεείς που κινδυνεύεις να τις μπερδέψεις, το μεγάλο μερίδιο της προσοχής είναι στραμμένο στο αποτέλεσμα και στα όσα συνεπάγεται.

Συνέχεια →

Χαίρε, ω χαίρε, Μεσσιανισμέ!

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Για τις δημοτικές και ευρωβουλευτικές εκλογές της 26/5 και 2/6, είχα αναρτήσει δυο σημειώματα: «Ψευδαισθήσεις δημοκρατίας» αφενός, «Το μείγμα ψεύδους και ψευδαίσθησης, ως πολυπόθητη πρέζα» αφετέρου [1]. Αμφότερα τα νιώθω να ισχύουν και για τις βουλευτικές εκλογές της 7/6. Και το λέω δύσθυμα, εννοώντας ότι γερές παθογένειες κρατούν γερά! Δυο λόγια εδώ, λοιπόν, για ένα από τα εκδηλώματά τους στο εκλογικό σώμα:

Τι εστί Μεσσιανισμός; Μεσσιανισμός εστί φάμπρικα με γοητευτικό φαμπρικάρχη. Του αναθέτεις τις πρώτες ύλες της ύπαρξής σου (τα νοήματά σου, τις προσδοκίες σου, τα διλήμματά σου), κι εκείνος με αυτές θα φτιάξει… καταπληκτικά μαντήλια για να κλαις τις διαψεύσεις σου μεθαύριο. Αλλά όχι με εκείνο το σωτήριο κλάμα, που καθαρίζει τα μάτια. Με το κλάμα, αντιθέτως, που θολώνει το βλέμμα, και δεν σε αφήνει να δεις τι προβληματάρα είναι η φάμπρικα και η ανάθεση.

Συνέχεια →