Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ κ. ΤΣΙΟΔΡΑ στο ΕΣΥ (στοιχεία από την αποχαιρετιστήρια ομιλία του)

Του Βασίλειου Χριστόπουλου*

Ο κ. Τσιόδρας, εκπρόσωπος  της  επιστημονικής επιτροπής του ΕΟΔΥ και  του Υπουργείου Υγείας  για τον κορωνοϊό,  είναι ένα δημόσιο πρόσωπο. Με τη βοήθεια του μεγεθυντικού φακού των ΜΜΕ  για τρεις μήνες  αποθεώθηκε και  προβλήθηκε ως το πλέον αναγνωρίσιμο  πρόσωπο της συγκυρίας. Έτσι που σήμερα μπορούμε να μιλούμε για φαινόμενο Τσιόδρα.

Την Τρίτη 26/5/2020 ώρα 6 μμ ο κ. Τσιόδρας πραγματοποίησε την τελευταία, δηλαδή   την αποχαιρετιστήρια,  ομιλία του ως εκπρόσωπος του Υπουργείου Υγείας.

Η ομιλία ήταν γεμάτη με τις γνωστές,  σε όσους τον παρακολουθούν, συναισθηματικές εξάρσεις (για ανθρώπινες ζωές, για  παππούδες και γιαγιάδες). Συγκίνησαν και, ως συνήθως,  τονίστηκαν και υπερ-προβλήθηκαν από όλα τα ΜΜΕ.

Ας δούμε κάποια αποσπάσματα που  με προσοχή  απομαγνητοφωνήσαμε από τα βίντεο που κυκλοφορούν με την  ομιλία του.

Στο πρώτο απόσπασμα (ως  εκπρόσωπος της επιστημονικής επιτροπής) μιλά για το ΕΣΥ:

Κάθε άνθρωπος βαθιά μέσα του γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό

Συνέντευξη της Γιούλας Γ. Κωνσταντοπούλου* στη Μαίρη Γκαζιάνη**

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Γεννηθήκατε στην όμορφη πόλη του Πειραιά. Ποια επιρροή είχε στη ψυχοσύνθεσή σας η αύρα της θάλασσας και το λιμάνι που παρέπεμπε σε ταξίδια;

ΓΙΟΥΛΑ Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να ζω στον όμορφο Πειραιά. Πάντα με συνέπαιρνε η θέα της θάλασσας, τα πλοία που σάλπαραν για άλλους τόπους, οι ιστορίες των ανθρώπων που ταξίδευαν, κυρίως όμως εκείνων που κάτω από αντίξοες συνθήκες ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες ήρθαν και βρήκαν μια γωνιά γης στον Πειραιά και ξανάστησαν την ζωή τους. 

Μ.Γ.: Έχετε σπουδάσει Ιστορία και Αρχαιολογία κι εργαστήκατε πολλά χρόνια στη Μέση Εκπαίδευση. Πώς ήταν η σχέση σας με τα παιδιά;

Γ.Γ.Κ.: Αγαπώ ιδιαίτερα τα παιδιά γι’ αυτό προσπάθησα στη διάρκεια της θητείας μου στη Μέση Εκπαίδευση πέρα από τα διδακτικά μου καθήκοντα, να είμαι κοντά τους, να αφουγκράζομαι τις αγωνίες και τους προβληματισμούς τους. Ακόμη και σήμερα διατηρώ επαφές μαζί τους.

Μ.Γ.: Πιστεύετε ότι το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα ανταποκρίνεται στις μαθησιακές ανάγκες των εφήβων-μαθητών;

Γ.Γ.Κ.: Τα παιδιά σήμερα έχουν το προνόμιο της πολλαπλής πληροφόρησης που δεν σημαίνει πάντοτε και μάθηση. Επειδή το σχολείο, όμως, είναι και πρέπει να παραμείνει εστία ουσιαστικών γνώσεων, θεωρώ ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα οφείλει να εκσυγχρονίζεται, πράγμα που σημαίνει πως οι ιθύνοντες πρέπει διαρκώς να βρίσκονται σε εγρήγορση. 

Έξω η CISCO, οι πολυεθνικές και η αγοραία αντίληψη από τα σχολεία μας

Της Έφης Ψωίνου*

Αν οι εκπαιδευτικοί και οι χωρίς αντανακλαστικά συνδικαλιστές τους είχαν όντως αντιληφθεί που οδηγεί η κυβέρνηση την εκπαίδευση γενικότερα και αυτή των ανηλίκων ειδικότερα, τότε το μόνο σύνθημα που θα ταίριαζε να φωνάζουν στα συλλαλητήρια τους, αυτά του τελευταίου καιρού, θα ήταν “έξω η CISCO, οι πολυεθνικές και η αγοραία αντίληψη από τα σχολεία μας”.

Όλα τα υπόλοιπα, το πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση που βρίσκεται ήδη στη βουλή, το οποίο αλώνει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης από το νηπιαγωγείο στο οποίο μπαίνουν “εργαστήρια δεξιοτήτων” μέχρι το πανεπιστήμιο και την καθιέρωση ξενόγλωσσων προπτυχιακών τμημάτων με δίδακτρα, πολυνομοσχέδιο που για να εφαρμοστεί πλήρως απαιτεί την έκδοση 60 παρακαλώ Υ.Α. -πρόκειται για πολυνομοσχέδιο-kinder έκπληξη- η τροπολογία Κεραμέως για την παροχή σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και μέσα στη δια ζώσης εκπαίδευση, όπως προβλέπει η Υ.Α. που ακολούθησε την ψήφιση της τροπολογίας, αλλά κι εκτός αυτής, λόγω γενικότερα έκτακτου κι απρόβλεπτου γεγονότος , ειδικότερα επιδημικών νόσων κλπ., όλα είναι παρακολούθημα αυτής, της CISCO, της λογικής των πολυεθνικών και της απόλυτης κυριαρχίας της αγοραίας λογικής στην εκπαίδευση που έρχεται και στην Ελλάδα πια σαν Αρμαγεδδών….Τον “έσπρωξε” πολύ η πανδημία…

Σχετικά με το νομοσχέδιο για την «αναβάθμιση του σχολείου»

Του Γιώργου Γρόλλιου*

Στο παρόν κείμενο δείχνω τις στοχεύσεις του νομοσχεδίου με τίτλο «Αναβάθμιση του σχολείου και άλλες διατάξεις» που αφορούν την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το οποίο κατατέθηκε προς ψήφιση στη Βουλή από την Υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας Νίκη Κεραμέως.

Το νομοσχέδιο κατατέθηκε στις συνθήκες της πανδημίας του ιού Covid-19, με τη Βουλή να υπολειτουργεί και τους εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς σε συνθήκες εγκλεισμού και περιοριστικών μέτρων για τις μαζικές συγκεντρώσεις. Η στόχευση είναι εύκολα ορατή: να εξασφαλιστεί ότι θα υπάρξουν οι κατά το δυνατόν ελάχιστες αντιδράσεις. Σχετίζεται με τον χαρακτήρα του νομοσχεδίου, στο οποίο αποτυπώνεται η ιδεολογικοπολιτική σφραγίδα της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης.

Απάντηση του Φορέα Διαχείρισης Χελμού – Βουραϊκού σε δημοσιεύματα περί κατάργησής του

Με αφορμή διάφορα δημοσιεύματα στον Τύπο περί κατάργησης του Φορέα Διαχείρισης Χελμού Βουραϊκού σε συνέχεια του νέου Νόμου 4685/2020 «Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας, ενσωμάτωση στην Ελληνική Νομοθεσία των Οδηγιών 2018/844 και 2019/692 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου και λοιπές διατάξεις», θα θέλαμε να ενημερώσουμε τα εξής:

Ο Φορέας Διαχείρισης Χελμού Βουραϊκού συνεχίζει να λειτουργεί ως έχει (με τον ίδιο Πρόεδρο και τα ίδια μέλη του Δ.Σ., καθώς και με το υφιστάμενο προσωπικό του). Σύμφωνα με τις Μεταβατικές διατάξεις του άρθρου 43, παρ. 2 του ανωτέρω Νόμου, μέχρι την έκδοση διαπιστωτικής Απόφασης του Υπουργού Περιβάλλοντος & Ενέργειας για την έναρξη άσκησης των αρμοδιοτήτων του ΟΦΥΠΕΚΑ (Οργανισμός Φυσικού Περιβάλλοντος & Κλιματικής Αλλαγής), τα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου «Φορείς Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών» εξακολουθούν να ασκούν τις αρμοδιότητες του Νόμου 4519/2018 (Α΄25). Στη συνέχεια, ο ΟΦΥΠΕΚΑ καθίσταται καθοδικός διάδοχος των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών και ο Φορέας Διαχείρισης Χελμού Βουραϊκού συστήνεται σε Μονάδα Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Χελμού-Βουραϊκού & Προστατευόμενων Περιοχών Βόρειας Πελοποννήσου, με τις αρμοδιότητες και τη χωρική έκταση που ορίζεται στον ανωτέρω νόμο.

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΔΡΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΦΔ ΧΕΛΜΟΥ-ΒΟΥΡΑΪΚΟΥ ΣΤΑ 12 ΧΡΟΝΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ

Η νέα κανονικότητα της φτώχειας

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου*

Για πρώτη φορά από την ίδρυσή τους, το 1971, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έστειλαν συνεργεία ανθρωπιστικής βοήθειας σε Μεγάλη Βρετανία και Γερμανία, όπου ο πληθυσμός των αστέγων διογκώθηκε απότομα [1]. Από τα μέσα Απριλίου, τα εστιατόρια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο μοιράζουν από 1.000 γεύματα την ημέρα σε φτωχούς. Οι ουρές ανθρώπων με κουπόνια σίτισης μακραίνουν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Σε πανηπειρωτική κλίμακα, οι αιτήσεις για επισιτιστική βοήθεια αυξήθηκαν κατά 25% τον περασμένο μήνα, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τραπεζών Τροφίμων (FEBA).

Τα χειρότερα έπονται, καθώς η οικονομική ύφεση που έφεραν τα περιοριστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του Covid-19 αποδείχθηκε βαθύτερη από ό,τι περίμεναν οι περισσότεροι και οι κοινωνικές επιπτώσεις της απέχουν πολύ από το να έχουν κορυφωθεί. Το ΔΝΤ προβλέπει ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς η ανεργία θα φτάσει το 10,4% στη Γαλλία, το 12,7% στην Ιταλία, το 14,1% στην Ισπανία και το 22,3% στην Ελλάδα. Τα συστημικά ΜΜΕ που λιβανίζουν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη ανακαλύπτουν τώρα ότι το ΔΝΤ έγινε διαβόητο για τις αποτυχημένες προβλέψεις του, αποσιωπώντας ότι επρόκειτο για υπεραισιόδοξες προβλέψεις, οι οποίες είχαν στόχο να δικαιώσουν τα Μνημόνια που τα ίδια συστημικά μέσα και κόμματα τότε εξυμνούσαν.

ΟΙ 4 ΜΑΣΚΕΣ

Του Χάρη Ναξάκη*

(μια άλλη κριτική ανάγνωση, στην εποχή του κορονοϊού, του βιβλίου του R. Trivers “Η μωρία των ανοήτων”, Εκδόσεις Κάτοπτρο)

     Στις 16 Ιουλίου του 1918, ρακένδυτος και με μόνη συντροφιά μια ταμπακιέρα με καπνό, ο παππούς μου ο Αντωνάκης, μικροκαμωμένος, εξ ου και το υποκοριστικό, αλλά γενναίος, επιστρέφει με μια ολιγοήμερη άδεια στο Κολυμπάρι Χανίων. Η ισπανική γρίπη είχε ήδη γίνει πανδημική. Ήταν έξι χρόνια φαντάρος, Πρώτος και Δεύτερος Βαλκανικός πόλεμος, Πρώτος Παγκόσμιος, σίγουρα όχι από επιλογή. Από “συνήθεια” συνέχισε να είναι φαντάρος μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Ο θάνατος όμως τον καλωσόρισε στην πόρτα του σπιτιού του. Η 19χρονη γυναίκα του, όμορφη σαν τα κρύα τα νερά, είχε μόλις βάλει το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού τους, δεν πρόλαβε να ανοίξει, σωριάστηκε στην είσοδο, πέθανε από την ισπανική γρίπη. Ο παππούς ξαναπαντρεύτηκε, ο όλεθρος του ιού, ο θάνατος της πρώτης γυναίκας του, γέννησε τη ζωή, τον πατέρα μου, τον αδερφό μου κι εμένα.

Ανοίξτε τα σχολειά, κλείστε τις κάμερες

Του Σήφη Μπουζάκη*

Λίγο πριν επιστρέψουν στις σχολικές τάξεις οι μαθητές της Γ’ Λυκείου, η κ. υπουργός Παιδείας, επικαλούμενη το δημόσιο συμφέρον, νομοθέτησε εκπρόθεσμα και αιφνιδιαστικά τη ζωντανή αναμετάδοση της διδασκαλίας από τη σχολική τάξη για όσους μείνουν σπίτι.

Η παραπάνω απόφαση προκάλεσε δικαιολογημένα ένα κύμα αντιδράσεων σε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές. Η απόφαση είναι παράνομη, αντιπαιδαγωγική, αντικοινωνική και αψυχολόγητη, επειδή:

Για την βιντεοσκόπηση των μαθημάτων και τα όρια της ερμηνείας

Του Κώστα Θεριανού*

«…ένα στιγμιότυπο μαθήματος μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί τόσο ως προς την μεταδοτικότητα του (έτσι όπως θα την ορίσει ο ακροατής εκτός σχολικού πλαισίου) όσο και ως προς την συναισθηματική επικοινωνία (αστεϊσμοί, κίνηση κτλ.)…»

Η προφορική πρόταση για αναμετάδοση του μαθήματος για τους /τις μαθητές/ -τριες που απουσιάζουν από τη σχολική τάξη έχει προκαλέσει αντιδράσεις από τα σωματεία των εκπαιδευτικών.

Πέρα, από τις νομικές ενστάσεις, υπάρχουν ζητήματα ουσίας που αυτά ακριβώς επιδιώκει να καλύψει η νομοθεσία.

Ρωτάνε πολλοί, καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα: «γιατί δεν θέλετε να αναμεταδοθεί το μάθημα σας; Έχετε να κρύψετε κάτι;».

Δεν έχουμε να κρύψουμε απολύτως τίποτα. Όμως, η άρνηση της αναμετάδοσης ενός μαθήματος δεν σχετίζεται με το αν κάποιος/ -α θέλει ή δεν θέλει να κρύψει κάτι. Έχει να κάνει με μια σειρά κοινωνικούς και ψυχικούς παράγοντες που δεν μπορεί να κατανοήσει όποιος/ -α δεν έχει εμπλακεί στη διδασκαλία ενός πραγματικού μαθήματος.

Ας πάρουμε ως γενικό ερμηνευτικό εργαλείο ένα παλιό κείμενο του Ουμπέρτο Έκο, το οποίο μπορεί να γίνει μεθοδολογικός οδηγός για να ξεδιπλώσουμε τα επιχειρήματα μας. Πρόκειται για το κείμενο Τα όρια της ερμηνείας που εκδόθηκε σε ελληνική μετάφραση το 1993 από τις εκδόσεις Γνώση.

Σύμφωνα με τον Έκο ένα κείμενο έχει τρεις επικοινωνιακές διαστάσεις:

α. τι θέλει να πει ο συγγραφέας

β. τι θέλει να πει το ίδιο το κείμενο

γ. τι καταλαβαίνει ο αναγνώστης

Ακριβώς οι ίδιες διαστάσεις μπορούν να μεταφερθούν στη ζωντανή αναμετάδοση ενός μαθήματος:

α. Ο εκπαιδευτικός έχει εξοικειωθεί με μια συγκεκριμένη τάξη, μια ομάδα παιδιών, και επικοινωνεί μαζί τους με έναν συγκεκριμένο και μεταξύ τους παγιωμένο γλωσσικό κώδικα που περιλαμβάνει από εξηγήσεις του μαθήματος μέχρι αστεϊσμούς, με συγκεκριμένους τρόπους, που σπάνε τη μονοτονία του μαθήματος και βελτιώνουν την παιδαγωγική ατμόσφαιρα της τάξης.

β. Το ίδιο το «κείμενο» και στην παρούσα ανάλυση το ίδιο το μάθημα εμπεριέχει μηνύματα γνωστικά και συναισθηματικά που νοηματοδοτούνται από την συγκεκριμένη ομάδα παιδιών με έναν συγκεκριμένο τρόπο.

γ. Η αναμετάδοση ενός μαθήματος και η δυνατότητα να το παρακολουθήσουν άνθρωποι έξω από αυτό το κοινωνικά εγκαθιδρυμένο επικοινωνιακό και αξιακό πλαίσιο, προκαλεί προβλήματα καθώς ένα στιγμιότυπο μαθήματος μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί τόσο ως προς την μεταδοτικότητα του (έτσι όπως θα την ορίσει ο ακροατής εκτός σχολικού πλαισίου) όσο και ως προς την συναισθηματική επικοινωνία (αστεϊσμοί, κίνηση κτλ.). Μπορεί, λοιπόν, πολύ εύκολα ο εκπαιδευτικός να τύχει σχολίων όπως: «δεν καταλάβαμε τίποτα από όσα έλεγε», «πώς τα εξηγεί έτσι;», «κάνει με τα παιδιά αστεία και δεν κάνει μάθημα κτλ.».

Τέλος, η ύπαρξη και μόνο της κάμερας μέσα στην τάξη δημιουργεί στον εκπαιδευτικό την πίεση συγκεκριμένων ενδυματολογικών επιλογών και το «ψυχολογικό μάγκωμα» που δεν συνάδει με την ελευθερία λόγου της διδασκαλίας. Θα βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία αυτολογοκρισίας και αυτοελέγχου από το πως είναι χτενισμένα τα μαλλιά του μέχρι τι ρούχα φοράει.

Ανάλογα προβλήματα δημιουργεί και στα παιδιά που θα πάρουν το λόγο να ρωτήσουν ή να απαντήσουν: η προφορά τους, ο τρόπος που μιλούν, αυτό που ρωτούν ή απαντούν μπορεί δυνητικά να γίνει αντικείμενο δημόσιου σχολιασμού που βγαίνει έξω από το παιδαγωγικά προστατευμένο περιβάλλον της σχολικής τάξης.

Δεν έχουμε, λοιπόν, να κρύψουμε κάτι μέσα από την άρνηση της αναμετάδοσης του μαθήματος.

Να προστατεύσουμε έχουμε: τον εαυτό μας, τους μαθητές μας, την διδασκαλία μας.

ΠΗΓΗ: 07.05.2020, https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/321259_gia-tin-binteoskopisi-ton-mathimaton-kai-ta-oria-tis-ermineias .

* Ο Κώστας Θεριανός είναι Δρ Κοινωνιολογίας, ειδικός εκπαιδευτικός αναλυτής και συγγραφέας.