Habemus Papam!!!

Του Χριστόφορου Αρβανίτη*

Η εκλογή του Χόρχε Μάριο Μπεργκολιο στo ανώτατο θεσμικό αξίωμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας απετέλεσε όντως έκπληξη για τέσσερεις κυρίως λόγους.

1ον. Για πρώτη φορά εκλέγεται ποντίφηκας της Ρωμαιοκαθολοκής Εκκλησίας ιερωμένος, ο οποίος προέρχεται από την Λατινική Αμερική (έστω και με ιταλικές ρίζες).

2ον Για πρώτη φορά εκλέγεται στη θέση του ποντίφηκα ιερωμένος από το τάγμα των Ιησουιτών.

3ον. Για πρώτη φορά έχουμε Πάπα που επιλέγει για το όνομα που παραπέμπει ευθέως σε ένα από τους μεγαλύτερους αγίους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Και τα τρία έχουν βαρύνουσα σημασία και ιδιαίτερο σημαίνοντα συμβολισμό.

Το πρώτο ανάγει στο επίπεδο, που πραγματικά της αξίζει, την ιστορική και κοινωνική δυναμική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Λατινική Αμερική. Τις τελευταίες δεκαετίες, μέσω κυρίως της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, έθεσε πολλές φορές ζητήματα που ανέτρεπαν τις καθεστηκυίες θεολογικές αντιλήψεις της επίσημης ρωμαιοκαθολικής σκέψης. Έχοντας, ως ηγέτες, θεολόγους που συνέθεταν τη θεωρητική προσέγγιση με τον ενεργό παρεμβατικό πολιτικό, κοινωνικό και οικολογικό ακτιβισμό δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στο Βατικανό, αλλά και επέδρασαν σημαντικά στη διαμόρφωση μιας «άλλης» προσέγγισης της εκκλησίας.

Η ανθρωποκεντρική χριστολογία που προώθησαν έδωσε μια άλλη δυνατότητα κατανόησης του πολιτισμού και της ιστορίας ως τόπο και χρόνο της Βασιλείας του Θεού, αναδεικνύοντας το σημαντικό ρόλο των πτωχών και των καταπιεσμένων σε αυτή τη διεργασία. Το Βατικανό υποχρεώθηκε να επαναπροσεγγίσει και να διαλεχθεί υπό την πίεση αυτών των απόψεων, αντιλαμβανόμενο την εξέλιξη των γεγονότων.

Το δεύτερο αποτελεί μια πιό εσωτερική διεργασία στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το τάγμα των Ιησουϊτών παρά την άμεση και ενεργή υποστήριξη που παρείχε πάντα στην Αγία Έδρα, τις τελευταίες δεκαετίας εμφανιζόνταν ως φορέας μιας θεολογικής σκέψης πολύ πιό προοδευτικής και έντονα κοινωνιστικής. Για τους γνωρίζοντες, ήδη από την δεκαετία του 60 και μέσω της Β΄ Βατικανείου, είχαν κατορθώσει να θέσουν πολλά ζητήματα και να επιδράσουν καταλυτικά τις τελικές αποφάσεις της συνόδου. Ουσιαστικά, με πολιτικούς όρους θα λέγαμε ότι αποτελούν την ενεργή αντιπολίτευση έναντι της επίσημης συντηρητικής άποψης που εκφράζεται από το τάγμα των Δομηνικανών και τους νεοθωμιστές θεολόγους.  Εκ των πραγμάτων λοιπόν και ο δεύτερος λόγος προδικάζει επίσης μια θετική αλλαγή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας πρός τον κοινωνικό χώρο.

Το τρίτο αποτελεί το κυρίαρχο συμβολικό στοιχείο. Η επιλογή του ονόματος του Φραγκίσκου επαναφέρει συμβολικά στο θεσμικό χώρο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας την αγνότητα, την ταπείνωση και την απλότητα του αγίου Φραγκίσκου. Πολλοί αναλυτές έχουν κατά καιρούς επισημάνει το γεγονός ότι η παρουσία του αγίου Φραγκίσκου το 12ο αι. καθυστέρησε για τουλάχιστον 300 χρόνια την εμφάνιση του Προτεσταντισμού λόγο του ότι επανακαθόρισε την ταυτότητα της εκκλησίας ως θεσμό στο πλευρό των πτωχών και των περιθωριακών, ιδρύοντας το τάγμα των Φραγκισκανών, των ελαχίστων αδελφών. Η επιλογή λοιπόν του ονόματος ενός τόσο αγαπητού αγίου, ως όνομα του νέου Πάπα επαναφέρει ιστορικές μνήμες και επανατροφοδοτεί την ελπίδα για μια πιό σημαντική και μια πιό ολοκληρωμένη κοινωνική παρέμβαση της εκκλησίας.

Και οι τρείς επιλογές καταλήγουν σε μία κεντρική συνισταμένη. Από την βεβαιωμένη ασκητικότητα του Ιωάννη Παύλου Β΄ και τη δεδομένη θεολογική και δογματική κατάρτιση του Βενέδικτου Ιστ΄ η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επιχειρεί ένα νέο άνοιγμα πρός την κοινωνία με όπλα την απλότητα των μελών της και την αλληλεγγύη προς τον άνθρωπο. Βεβαίως, πίσω από τους λόγους και τους συμβολισμούς υπάρχει η θλιβερή πραγματικότητα του μεγάλου ηθικού σκανδάλου της παιδοφιλίας. Ενός σκανδάλου που έφερε αντιμέτωπη την εκκλησία με το σύγχρονο πολιτισμό.

Ο απερχόμενος Πάπας κατηγορήθηκε, και κατά τη γνώμη αυτό αποτελεί το μελανό σημείο της θητείας του, για προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου, χωρίς όμως να τα καταφέρει να το αποτρέψει, λόγο και του προχωρημένου της ηλικίας του. Εδώ βρίσκεται και ο 4ος σημαντικός λόγος αυτής της εκλογής. Για πρώτη φορά μετά από οκτώ αιώνες βρίσκεται στο αξίωμα του ποντίφηκα, πάπας λόγω παραίτησης και όχι λόγω χηρείας. Αυτό ρεαλιστικά σημαίνει ότι ο απερχόμενος έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να παρεμβαίνει σιωπηρώς. Ένα, επίσης, γεγονός επί της ουσίας, πρωτόγνωρο για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κατά την εποχή της νεωτερικότητας. Κατά πόσο ο νέος Πάπας θα έχει απόλυτη ελευθερία κινήσεων στην προσπάθεια της εκκλησίας να ξεπεράσει το σκάνδαλο της παιδοφιλίας και να δημιουργήσει νέες συνθήκες ανανέωσής της μένει να καταδειχθεί.

Ο Φραγκίσκος ο Α΄ μπορεί να υπολογίζει στο δεδομένο της στήριξης του παπικού θεσμού από εκατομμύρια ρωμαιοκαθολικούς. Μένει να αποδείξει ότι μπορεί αυτή τη δυναμική, έστω και τραυματισμένη, να τη μεταμορφώσει σε ένα νέο παρεμβατικό λόγο και σε μια νέα δράση, πιό ανθρωπιστική και πιό ειλικρινής.

ΠΗΓΗ: 16-03-2013, http://www.facebook.com/harvanitis/posts/621709897855150

* Ο Χριστόφορος Αρβανίτης είναι Επίκουρος Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Ηρακλείου Κρήτης.

Συνέδριο για τα Θρησκευτικά στη Θεσσαλονίκη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

AΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΤΜΗΜΑ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ – ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ

Με μαζική συμμετοχή το Συνέδριο για τα Θρησκευτικά στη Θεσσαλονίκη

–        Αίτημα για θρησκευτική εκπαίδευση χωρίς σκοπιμότητες,

–         με σεβασμό στη θρησκευτική παράδοση του τόπου

Θεσσαλονίκη, 14.03.2013

Με μαζική συμμετοχή θεολόγων εκπαιδευτικών και φοιτητών πραγματοποιήθηκε το διήμερο Πανελλήνιο Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα «Το Μάθημα των Θρησκευτικών: Προβληματισμοί – επισημάνσεις – προτάσεις» που διοργανώθηκε από το Εργαστήριο Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ. υπό την Αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, η Έναρξη του οποίου πραγματοποιήθηκε το πρωί της Δευτέρας, στις 09.30 στην Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Τις εργασίες του Συνεδρίου ευλόγησε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος, με Πατριαρχικό Γράμμα που απήυθυνε στους οργανωτές του Συνεδρίου και αναγνώστηκε κατά την Έναρξη, επισημαίνοντας ότι "το πρόγραμμα της εκπαιδεύσεως πρέπει να είναι χριστοκεντρικόν και να έχη ως βαθύτερον στόχον την πνευματικήν καλλιέργειαν των μαθητών", προσθέτοντας ότι "επιθυμία και προσπάθεια της Εκκλησίας ημών είναι η παιδεία να προσφέρη εις τον σύγχρονον παίδα αυτήν την εμπειρίαν της γνώσεως του αληθινού Θεού, και μόνον υπό μίαν τοιαύτην προοπτικήν νοηματοδοτείται η εκπαίδευσις και παροχή γνώσεως". Χαιρετισμό απέστειλε προς τους Συνέδρους και ο Υπουργός Μακεδονίας – Θράκης κ. Καράογλου. Το Συνέδριο επίσης χαιρέτησε με επιστολή του, λόγω υπηρεσιακής απουσίας του από τη Θεσσαλονίκη, ο Πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Καθηγητής κ. Μυλόπουλος, σημειώνοντας ότι: «το συνέδριο αφορά στην αγωγή των μαθητών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης μέσα από το μάθημα των θρησκευτικών, που ίσως περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα, είναι επιφορτισμένο με την ευθύνη για τη διαμόρφωση των παιδιών σε ολοκληρωμένες πνευματικές και ηθικές προσωπικότητες, σε ώριμους και ενεργούς πολίτες».

Την Έναρξη του Συνεδρίου κήρυξε, με εκτενή χαιρετισμό του, ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. κ. Άνθιμος, ο οποίος και παρακολούθησε το σύνολο των εργασιών του. Χαιρετισμό απηύθυναν στους Συνέδρους και ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Καθηγητής κ. Τρίτος, ο Πρόεδρος του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Καθηγητής κ. Καραθανάσης, ο Διευθυντής του Εργαστηρίου Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής Καθηγητής κ. Ρεράκης. Χαιρετισμό απηύθυναν επίσης η Βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης, Θεολόγος κ. Ξουλίδου, καθώς και ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων κ. Φραγκόπουλος.

Από τις εργασίες του Συνεδρίου αναδείχτηκε η σημασία του Μαθήματος των Θρησκευτικών στο σχολείο ως ευκαιρία μετάδοσης του ορθόδοξου χριστιανικού μηνύματος, των παναθρωπίνων αξιών της ελευθερίας, της αγάπης, της αλληλεγγύης και της φιλανθρωπίας, καθώς και ο σημαντικός ρόλος του Θεολόγου σε αυτό. Παράλληλα, εκφράστηκαν προβληματισμοί ως προς  το ασαφές θεσμικό καθεστώς των απαλλαγών των μαθητών, αλλά και ως προς την επιχειρούμενη ανακατεύθυνση της θρησκευτικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από το περιεχόμενο και την εν γένει παιδαγωγική και θεολογική ταυτότητα του Προγράμματος Σπουδών που εφαρμόζεται πιλοτικά σε σχολεία της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης από το έτος 2011.

Επίσης, αναδείχτηκε η ανάγκη για απόσυρση του Πιλοτικού Προγράμματος και σύνταξη ενός νέου Προγράμματος για τα Θρησκευτικά, απαλλαγμένου από κάθε μορφής σκοπιμότητες, με τη συμμετοχή των ειδικών επιστημόνων των  Θεολογικών Σχολών, εκπροσώπων της Εκκλησίας, εκπροσώπων της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων και των άλλων περιφερειακών Συνδέσμων και Παραρτημάτων Θεολόγων καθώς επίσης και ενεργών θεολόγων της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης με ειδικά προσόντα, το οποίο θα λαμβάνει υπόψη την ιστορική και θρησκευτική ταυτότητα του τόπου, σε συνδυασμό με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη το νομικό και δικαιοπολιτικό καθεστώς, ελληνικό και διεθνές, για τη θρησκευτική εκπαίδευση των μαθητών.

Με βάση τα στοιχεία της Γραμματείας του Συνεδρίου, τις εργασίες του παρακολούθησαν μεταξύ των άλλων Συνέδρων και περισσότεροι από οκτακόσιοι (800) Σύνεδροι – εκπαιδευτικοί θεολόγοι και φοιτητές. Τις εργασίες παρακολούθησε επίσης το σύνολο σχεδόν των μελών ΔΕΠ του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, πολλά μέλη ΔΕΠ του Τμήματος Θεολογίας, πλήθος ομοτίμων Καθηγητών της Θεολογικής Σχολής, αλλά και Καθηγητές άλλων Σχολών.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ – ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:

Κτίριο Θεολογικής Σχολής (4ος όροφος) 54 124 Θεσσαλονίκη,

Τ: 2310 997103 F: 2310 997103

Μ: plab.past.auth.gr@gmail.com

Ευρώ και ΕΕ καταρρέουν στη συνείδηση των Ευρωπαίων

Του Γιώργου Δελαστίκ

 Μεγάλες αλλαγές κυοφορούνται στην Ευρώπη, όπως όλα δείχνουν. Η αποκάλυψη του αποκρουστικού προσώπου της Γερμανίας και της ΕΕ με την πολιτική που επέβαλαν για τη διάσωση του ευρώ και η οποία οδηγεί σε πρωτοφανή για καιρό ειρήνης οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των λαών της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, απειλώντας να κάνει το ίδιο στην Ιταλία και την Κύπρο, έχει επιφέρει ριζικές ανατροπές στις συνειδήσεις των λαών της Γηραιάς Ηπείρου. Η εμπιστοσύνη τους προς την ΕΕ και το ευρώ έχει καταρρεύσει παντού. Οι ενθουσιώδεις και θετικές διαθέσεις έχουν πλέον μεταστραφεί σε αρνητικές ή και εχθρικές.

 Ο Γερμανός πρώην επίτροπος αρμόδιος για τη διεύρυνση της ΕΕ, Γκίντερ Φερχόιγκεν, αποτυπώνει το νέο κλίμα: «Η ΕΕ δεν εκλαμβάνεται από μεγάλο αριθμό πολιτών ως χρήσιμος και καλοπροαίρετος εταίρος, αλλά ως άπληστο τέρας ανάληψης όλο και περισσότερων αρμοδιοτήτων… Οποιος επιθυμεί με μια εν μέρει επιθετική ρητορική "περισσότερη Ευρώπη" πρέπει να γνωρίζει ότι από ένα ευρύ τμήμα της κοινής γνώμης αυτή η επιθυμία για "περισσότερη Ευρώπη" δεν εκλαμβάνεται ως υπόσχεση, αλλά ως απειλή!» υπογράμμισε προειδοποιώντας πρωτίστως τους πολιτικούς της χώρας του.

«Το ευρώ φέρνει καταστροφή»

Ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζέιμς Γκαλμπρέιθ είναι οξύτερος: «Η επιβίωση του ευρώ γίνεται με κόστος την καταστροφή των κοινωνικών θεσμών και με τεράστιο ποσοστό ανεργίας στην περιφέρεια. Μιλάμε για καταστροφή», δήλωσε.

Πολύ πιο ζοφερές είναι οι εκτιμήσεις του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, του μέχρι προσφάτως προέδρου του Eurogroup, ο οποίος σε συνέντευξη του που δημοσιεύεται στο τεύχος αυτής της εβδομάδας του γερμανικού περιοδικού Der Spigel αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο τρόπος με τον οποίο Γερμανοί πολιτικοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα όταν αυτή μπήκε στην κρίση έχει αφήσει βαθιές πληγές στη χώρα. Με τρόμαξαν επίσης τα πανό στην Αθήνα που δείχνουν την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να φορά ναζιστική στολή. Ξαφνικά ήρθαν στην επιφάνεια εχθρικά συναισθήματα που νόμιζε κανείς ότι είχαν εκλείψει αμετάκλητα».

Ο από πολλών ετών πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου ομολογεί ότι αντιμετωπίζει πολύ δυσοίωνα το μέλλον της ηπείρου μας: «Όποιος πιστεύει ότι το αέναο δίλημμα πολέμου και ειρήνης δεν θα τεθεί εκ νέου στην Ευρώπη πλανάται. Οι δαίμονες δεν έχουν εξαφανιστεί, βρίσκονται απλώς εν υπνώσει», υπογράμμισε ο Γιουνκέρ, συγκρίνοντας, μάλιστα, τις σημερινές συνθήκες με εκείνες που επικρατούσαν στην Ευρώπη τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου!

«Καφκαϊκό οικοδόμημα η ΕΕ»

Σφοδρότατα επικριτικός για το πώς εξελίσσεται η πορεία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης είναι σε άρθρο του στη γαλλικής εφημερίδας Le Monde ο Αντρέ Γκρεμπίι διευθυντής ερευνών στο γαλλικό Κέντρ Σπουδών και Διεθνών Μελετών Πολιτικών  Επιστημών.

«Καφκαϊκό ευρωπαϊκό οικοδόμημα» αποκαλεί την ΕΕ από τον τίτλο ήδη της πολύ ενδιαφέρουσας παρέμβασης του στο δημόσιο διάλογο. Επισημαίνει τεράστια προ βλήματα δημοκρατικής λειτουργίας της ΕΕ και αναλύει πώς η ΕΕ διαστρεβλώνει με  τραγικές συνέπειες το δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας των χωρών-μελών της.

«Είναι αλήθεια ότι στο σύστημα της ΕΕ οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις θεωρούνται ως δημαγωγικοί θεσμοί, για να μην πούμε ως ζιζάνια, που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της ΕΕ», επισημαίνει και συνεχίζει: «Έχει συγκροτηθεί ένας παράξενος αστερισμός, ο οποίος αποτελείται από αμέτρητους μη εκλεγμένους κοινοτικούς θεσμούς και από τις εθνικές κυβερνήσεις.  Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς,  οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έχουν απογυμνωθεί από τις εξουσίες τους, αλλά δεν μπορούν να τις ασκήσουν παρά μόνο υπό τον όρο ότι ακολουθούν τους κανόνες που τους έχουν επιβληθεί από το εξωτερικό», υπογραμμίζει ο Γάλλος αναλυτής.

Ο Αντρέ Γκρεμπίν εμφανίζεται απαισιόδοξος ως προς τις δυνατότητες δημοκρατικής αναμόρφωσης του οικοδομήματος της ΕΕ. «Σε ένα δημοκρατικό σύστημα ακόμη και σε ένα αυταρχικό, η λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να κατευθυνθεί προς ένα στόχο:   εναντίον   μιας  πλειοψηφίας μου μπορεί κανείς να ελπίσει ότι θα αντισταθεί, εναντίον ενός δικτάτορα που αναμένει κανείς ότι θα ανατραπεί. Σε ένα ολιγαρχικό σύστημα όμως όπως αυτό που επικρατεί στην ΕΕ, η εξουσία είναι επαρκώς διάχυτη ώστε να μην μπορεί να πληγεί» τονίζει.

Αποχωρήσεις;

Η κρίση απονομιμοποίησης του Ευρώ αλλά και της ίδιας της ΕΕ αποτυπώνεται πολλαπλά. Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών οι αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις εναντίον της πολιτικής για την διάσωση του ευρώ στην Ισπανία, την Πορτογαλία,  την Ελλάδα, η καταβαράθρωση  των ευρωπαϊκών θεσμών στη συνείδηση  των Ευρωπαίων πολιτών…

Σοβαρότατη εκδήλωση της κρίσης που σοβεί στην Ευρώπη είναι και η δέσμευση  του δεξιού πρωθυπουργού της Βρετανίας,  Ντέιβιντ Κάμερον, ότι το 2017 θα διενεργήσει δημοψήφισμα για να αποφανθεί ο βρετανικός λαός αν θέλει να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ ή να αποχωρήσει εντελώς απ' αυτή.

«Οδηγεί την Ευρώπη σε νέο έδαφος» η υπόσχεση του Βρετανού πρωθυπουργού για τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ομολογεί σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine.  «Μέχρι τώρα ποτέ δεν έχει λάβει χώρα στην Ε.Ε  δημοψήφισμα αποχώρησης και επίσης καμιά  χώρα δεν έχει εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το παράδειγμα [Σ.Σ.: της Βρετανίας] θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στη δημόσια συζήτηση και σε άλλα κράτη-μέλη – και μάλιστα όχι μόνο στις χώρες-πληρωτές του Βορρά.

Στις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου επίσης αναρωτιούνται οι άνθρωποι αν διαφυλάσσονται καλώς τα συμφέροντα τους μέσα στην ΕΕ», παραδέχεται ο αρθρογράφος, πριν οδηγηθεί στο τελικό του συμπέρασμα, που αποτελεί και την ουσία του άρθρου. «Υπάρχει και σε άλλα κράτη της ΕΕ, μεταξύ αυτών και στη Γερμανία, συμπάθεια προς την ιδέα να επιστραφεί προς τα κράτη-μέλη η μία ή η άλλη αρμοδιότητα… Οι Βρετανοί είναι ο πρώτος λαός ο οποίος επανακαθορίζει τη θέση του στην Ευρώπη. Δεν θα είναι ο τελευταίος», καταλήγει το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας, αφήνοντας ανοιχτό το ζήτημα αποχωρήσεων όχι μόνο από το ευρώ, αλλά και από την ίδια την ΕΕ.

Αν διαλυθεί το ευρώ

Ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία συζητείται ανοιχτά το θέμα της κατάρρευσης του ευρώ και της διάλυσης της Ευρωζώνης και τι ενδέχεται να επακολουθήσει μετά από ένα τέτοιο κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός.

«Δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι θα αποτύχει το ευρώ γιατί δεν είναι έτοιμες ούτε οι χώρες που χρωστούν για ηρωικές μεταρρυθμίσεις ούτε οι χώρες που πληρώνουν για ηρωικές μεταφορές πόρων», γράφει η σοσιαλδημοκρατική εβδομαδιαία γερμανική εφημερίδα Die Zeit στο τελευταίο φύλλο της και συνεχίζει επισημαίνοντας τι κατά τη γνώμη του αρθρογράφου θα συμβεί αν όντως το ευρώ εξαφανιστεί: «Προκαλεί υπερβολικά μεγάλο φόβο στην επίσημη πολιτική της Ευρώπης, ένα σχεδόν μαγικά παράλογο τρόμο, ακόμη και μόνο το να σκεφτεί κανείς εναλλακτικές επιλογές αντί της διαρκούς προώθησης της ολοκλήρωσης. Κανείς δεν μπορεί επιπόλαια να επιθυμεί κατάρρευση του κοινού νομίσματος ή δραματική οπισθοχώρηση της συνολικής διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίησης ή να τα θεωρήσει αυτά ακίνδυνα. Θα επέφεραν αξιοσημείωτες ζημιές στο διεθνές κύρος και τη σημασία της ηπείρου», εκτιμά.

Ζούμε και χωρίς ευρώ!

Η γερμανική εφημερίδα δεν αγωνιά καθόλου για το μέλλον της Ευρώπης μετά την ενδεχόμενη διάλυση του ευρώ.

«Δεν πρόκειται όμως να βυθιστεί η Ευρώπη εξαιτίας αυτού του γεγονότος και οι λαοί της δεν θα βρίσκονταν στο κατώφλι νέων πολέμων από αυτή την αιτία», γράφει κατηγορηματικά η Die Zeit. «Θα κατακερματίζονταν πολλαπλά, πολυποίκιλα και θα παρέμεναν συγγενείς μεταξύ τους. Πραγματικοί Ευρωπαίοι δηλαδή!» πρόσθετε ήρεμα και καθησυχαστικά.

Δεν γνωρίζουμε φυσικά αν θα καταρρεύσει το ευρώ ούτε κάτω από ποιους όρους θα καταρρεύσει, πράγμα που έχει ζωτική σημασία για τις εξελίξεις που θα επακολουθήσουν. Άλλο πράγμα να το διαλύσουν οι ελίτ της Ευρώπης λόγω αποκλινόντων συμφερόντων τους και εντελώς άλλο πράγμα να ανατραπούν οι ευρώδουλες κυβερνήσεις από λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες που δυστυχούν και εξανδραποδίζονται μέσω του ευρώ.

Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι ακόμη και στην ίδια την ηγεμονική χώρα της Ευρώπης, τη Γερμανία, έχει ήδη αρχίσει η δημόσια συζήτηση για την επόμενη ημέρα μετά το τέλος του ευρώ, ανεξαρτήτως του αν, πότε και πώς θα έρθει αυτό.

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα. Το είδα: 14-3-2013, http://aristeri-diexodos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7711.html

Ένας πάπας για την κρίση: Jorge Mario Bergoglio – Φραγκίσκος Α΄

Του Κώστα Ράπτη

 Ουδείς προφήτης στον τόπον αυτού. Η ανακοίνωση της εκλογής του Αρχιεπισκόπου Μπουένος Άιρες Jorge Mario Bergoglio ως 266ου Πάπα Ρώμης προκάλεσε μεγάλη διαμάχη στην Κάτω Βουλή της Αργεντινής. Το κόμμα της δεξιάς αντιπολίτευσης ζήτησε να διακοπούν οι εργασίες του Σώματος προκειμένου οι βουλευτές να παρακολουθήσουν το πρώτο μήνυμα του νέου ποντίφικα από τον εξώστη του Αποστολικού Ανακτόρου. Ωστόσο το κυβερνών κόμμα ούτε που μπορούσε να διανοηθεί ότι θα παραβιαζόταν η ημερησία διάταξη, που ήταν αφιερωμένη στην μνήμη του εκλιπόντος προέδρου της Βενεζουέλας Hugo Chavez…

Η εφημερίδα Clarin η οποία πρωτοστατεί σε επιθέσεις εναντίον της προέδρου της Αργεντινής Christina Fernandes Kirchner δεν έχασε την ευκαιρία να θυμίσει τις ενίοτε τεταμένες σχέσεις του καρδιναλίου Bergoglio, νυν Πάπα Φραγκίσκου, με τους κυβερνώντες. Μάλιστα ο μακαρίτης προκάτοχος και σύζυγος της Kirchner, Nestor είχε κάποτε αποκαλέσει τον Αρχιεπίσκοπο Μπουένος Άιρες ως "τον πραγματικό εκπρόσωπο της αντιπολίτευσης".
Η εκλογή του πρώτου Λατινοαμερικανού Πάπα στα χρονικά συνοδεύεται από βαριές "αποσκευές", αντίστοιχες της περίπλοκης ιστορίας της κατεξοχήν ρωμαιοκαθολικής ηπείρου του πλανήτη.

Ήδη το 2005, τρεις μέρες πριν την έναρξη του κονκλαβίου που εξέλεξε Πάπα τoν Joseph Ratzinger, ο συγγραφέας Horacio Verbitzsky, ειδικός στο ρόλο της εκκλησίας κατά τον "βρώμικο πόλεμο" με τους 30.000 εξαφανισθέντες που διεξήγαγε η χούντα της Αργεντινής την περίοδο 1976-83, κατηγόρησε τον Bergoglio ότι ως επικεφαλής τότε των Ιησουιτών της Αργεντινής δεν προστάτευσε δύο αδελφούς του τάγματος που έπεσαν στα χέρια των δημίων του καθεστώτος.

Το γεγονός αυτό πάντως δεν εμπόδισε την ανάδυση του Bergoglio στο κονκλάβιο του 2005 ως "αντιπάλου δέους" στον Ratzinger, με την υποστήριξη μάλιστα της λεγόμενης "φιλελεύθερης πτέρυγας" των καρδιναλίων, που του εξασφάλισαν στην προτελευταία ψηφοφορία 40 ψήφους, σύμφωνα με όσα διέρρευσαν αργότερα στο ιταλικό περιοδικό Limes.

To 2007, η Αργεντινή συγκλονίσθηκε από την δίκη του Christian von Wernichο, ο οποίος ως εφημέριος της αστυνομίας συμμετείχε στα εγκλήματα της χούντας – χωρίς ποτέ να αποσχηματισθεί από τις εκκλησιαστικές αρχές. Τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στο Μπουένος Άιρες, το οποίο διέρρευσε μέσω Wikileaks, αποτύπωνε τους φόβους των συντακτών ότι η υπόθεση αυτή θα υπονόμευε το ηθικό κύρος του προέδρου της Συνόδου Αργεντινών Επισκόπων, καρδιναλίου Bergoglio – και την δυνατότητά του να αντιμάχεται τον πρόεδρο Kirchner.

Γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1936, ο Jorge Mario Bergogliο, γιος σιδηροδρομικού που είχε μεταναστεύσει από το Πιεμόντε της Ιταλίας στην Αργεντινή, σπούδασε αρχικά χημικός για να στραφεί κατόπιν στις ανθρωπιστικές επιστήμες και στη θεολογία, φθάνοντας μέχρι την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στη Γερμανία. Μέλος του τάγματος των Ιησουιτών, το οποίο αποθαρρύνει την κατάληψη εκκλησιαστικών αξιωμάτων, βρέθηκε μάλλον απρόσμενα να διορίζεται βοηθός επίσκοπος (το 1993) και κατόπιν Αρχιεπίσκοπος (το 1998) του Μπουένος Άιρες. Ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος Β΄ τον όρισε καρδινάλιο το 2001. Την ίδια χρονιά ο Bergoglio βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής όταν ανέλαβε συντονιστής της Συνόδου των Επισκόπων, αντικαθιστώντας τον καρδινάλιο Egan της Νέας Υόρκης, ο οποίος χρειάσθηκε να επιστρέψει εσπευσμένα στη χτυπημένη από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου πόλη του.

Επιπλέον, ο Bergoglio διακρίθηκε κατά την κρίση της Αργεντινής, όπου η Εκκλησία με τις μετρημένες τοποθετήσεις της υπήρξε ο μόνος φορέας εξουσίας στη χώρα που δεν απαξιώθηκε. Το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος εγκατέλειψε το μεγαλοπρεπές Επισκοπείο για ένα απλό διαμέρισμα και επέμενε να μετακινείται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και να ιερουργεί στις παραγκουπόλεις, ενίσχυσε την εικόνα ενός σεμνού και προσηνούς ιεράρχη.
Αυτά τα χαρακτηριστικά προφανώς ενέπνευσαν τους 115 εκλέκτορες που κλήθηκαν να αναδείξουν τον διάδοχο του Βενέδικτου Ιστ΄. Λατινοαμερικανός αλλά και αρκούντως Ευρωπαίος, συντηρητικός δογματικά, απλός στους τρόπους, ιδιαίτερα ευαίσθητος στα θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, πεισματικά αποστασιοποιημένος τα προηγούμενα χρόνια από τα τεκταινόμενα στη γραφειοκρατία της Ρώμης, ο Bergoglio εξελέγη σε μία ηλικία κατά την οποία θα έλεγε κανείς ότι οι ευκαιρίες του είχαν παρέλθει. Το γεγονός ότι ο νέος Πάπας ανήκει στο "αριστερό" τάγμα των Ιησουιτών, αλλά παρόλα αυτά καλλιέργησε ιδιαίτερα τις σχέσεις του με το συντηρητικό κληρικολαϊκό κίνημα Comunione e Liberazione καταδεικνύει τις ικανότητές του ως γεφυροποιού. Προφανώς στο πρόσωπό του συμβιβάσθηκαν τόσο οι εκλέκτορες που επιθυμούσαν ένα πρόσωπο με "ποιμαντικά" χαρακτηριστικά, όσο και αυτοί επιθυμούσαν κινήσεις ανανέωσης – αποκαλύπτοντας ότι πολύ περισσότερο από την πολυσυζητημένη κρίση της διακυβέρνησης του Βατικανού, τους απασχολεί η ικανότητα της Εκκλησίας να προβάλλει το μήνυμά της μέσα στην ευρύτερη κοινωνικοοικονομική κρίση.

Και μόνο η επιλογή του ονόματος Φραγκίσκος υποδηλώνει τις προτεραιότητες του νέου Πάπα – αφού ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης υπήρξε κήρυκας της πενίας, ανανεωτής της Εκκλησίας, προστάτης του φυσικού κόσμου και συνομιλητής του Σουλτάνου.

"Αν είχαμε μόνο για τέσσερα χρόνια τον Bergoglio θα άλλαζαν τα πάντα" είχε δηλώσει στις 3 Μαρτίου στον ιταλικό Τύπο ένας μη κατονομαζόμενος καρδινάλιος -νομίζοντας ότι αναφέρεται σε φανταστικό ενδεχόμενο…

Διαβάστε ακόμα: Νέος Πάπας ο Αργεντινός Καρδινάλιος Jorge Bergoglio

ΠΗΓΗ:14-03-2013, www.capital.gr

Η Αριστερά χρειάζεται επανεκκίνηση

Συνέντευξη του Oliver Huitson με τον Ken Loach [Κεν Λόουτς]

Η νέα του ταινία του Κεν Λόουτς, το «Πνεύμα του ΄45», είναι ένας παθιασμένος απολογισμός της ενότητας που οικοδόμησε το μεταπολεμικό κράτος πρόνοιας, σε αντιδιαστολή με τη σημερινή διάλυση. Ο Όλιβερ Χιούστον συζητά μαζί του για την ταινία, το κράτος πρόνοιας, τη Θάτσερ, τα συνδικάτα και το Νέο Εργατικό Κόμμα. Μπορούμε να αιχμαλωτίσουμε ξανά το πνεύμα; 

–   Όλιβερ Χιούστον: Η παραγωγή της ταινίας είχε ανακοινωθεί μετά την ψήφιση του νόμου για την Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια, τον Μάρτη του 2012. Σε ποιο βαθμό η ψήφιση των μεταρρυθμίσεων στο ΕΣΥ επηρέασε την απόφασή σας να κάνετε την ταινία; Ήταν μια απάντηση στις γενικότερες επιθέσεις στο κράτος πρόνοιας από το 2010; 

Κεν Λόουτς: Προφανώς, ο Νόμος για την Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια είναι μόνο ένα σκαλί σε μια κατηφορική σκάλα. Εδώ και καιρό στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε η ιδέα για την καταγραφή του μεταπολεμικού πνεύματος. Είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ και σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή. Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι πρέπει να απεικονίσουμε τους ανθρώπους που έχουν έντονες μνήμες, ενώ είναι ακόμα εν ζωή. Από αυτήν την άποψη, υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη. Αλλά, ο κυριότερος λόγος είναι ότι αυτό το οικονομικό σύστημα έχει προδήλως αποτύχει σε κάθε πεδίο. Και όσο περισσότερο αποτυγχάνει, τόσο πιο πολύ οι υποστηριχτές του  προσπαθούν να το υποστηρίξουν, με ολοένα και πιο απογοητευτικά αποτελέσματα. Σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να θυμηθούμε τι συνέβη μετά το ΄45 και να προσπαθήσουμε να διδαχθούμε από αυτό. Έχει διαγραφεί από την ιστορία γιατί κανένα από τα κυρίαρχα κόμματα δενοιάζεται να μας το θυμίσει. Ασφαλώς, οι Συντηρητικοί (Tories) δεν θέλουν να το θυμούνται, ούτε οι Φιλελεύθεροι, και σίγουρα όχι το Εργατικό κόμμα, γιατί  όλοι αυτοί είναι υπέρμαχοι του ελεύθερου ανταγωνισμού.  

– O.Χ.: Όσον αφορά σε αυτό σας προκάλεσε έκπληξη, από την άποψη του τι συνέβη μετά το 2008, με την έννοια ότι πολλοί προσδοκούσαν ένα είδος αντιστροφής των νεοφιλελεύθερων τάσεων των τελευταίων 30 χρόνων – εκπλαγήκατε από το γεγονός ότι επιταχύνονται παρά αντιστρέφονται; 

ΚΛ: Καθόλου, γιατί οι πιο απελπισμένοι άνθρωποι οδηγούνται στη (ακραία) βασική τους ιδεολογία. Οι Εργατικοί κάνουν ό,τι έκαναν το ΄45, όταν ήταν ακόμα σοσιαλδημοκράτες και οι σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός είναι προοδευτικός και πρέπει απλώς να τον διαχειριστούν καλύτερα από τους Συντηρητικούς. Έτσι, όσο έρχονται πιο δύσκολοι καιροί, τόσοι πιο προετοιμασμένοι είναι να θυσιάσουν τον κοινωνικό μισθό και τις κοινωνικές παροχές προκειμένου να στηρίξουν τον καπιταλισμό. Και οι Συντηρητικοί δεν νοιάζονται γιατί αυτή είναι έτσι κι αλλιώς η ατζέντα τους. Οι Εργατικοί και ο Μίλιμπαντ, με την ιδέα του για τον καλοκάγαθο καπιταλισμό, παρερμηνεύουν τη φύση του συστήματος, σε σημείο να αναρωτιέσαι από που προέρχονται. Σίγουρα, το ζήτημα δεν αφορά στο πώς μεγάλωσε κανείς. Αν υπήρχε ένα πράγμα που έπρεπε να είχε μάθει ο Μίλιμπαντ από το σπίτι του, είναι ότι ο καπιταλισμός βασίζεται στην ταξική πάλη και όχι στην ταξική συνεργασία.

– Ο.Χ.: Ας  μιλήσουμε μετά για το Νέο Εργατικό κόμμα. Προφανώς, από την άποψη της νομοθετικής δημιουργίας του κράτους πρόνοιας η ταινία καλύπτει αρκετά, αλλά ποιο ήταν το πνεύμα εκείνων των χρόνων;  

Κ.Λ.: Ήταν συνεργατικό. Η εμπειρία του πολέμου ήταν ότι ξεκάθαρα οι ένοπλες δυνάμεις ήταν οργανωμένες από το κράτος, όχι από ιδιωτικούς στρατούς που θα πήγαιναν να πολεμήσουν. Δεν υπήρχαν, όπως έχουμε σήμερα, ιδιωτικοί εργολάβοι που πληρώνονταν για να κάνουν τη δουλειά του στρατού, ήταν ένοπλες δυνάμεις του κράτους. Κάποιες βιομηχανίες κρατικοποιήθηκαν γιατί δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις, ήταν τόσο αναποτελεσματικές, όπως τα μεταλλεία που έπρεπε να κρατικοποιηθούν. Και ασφαλώς, οι θυσίες, οι βομβαρδισμοί και το εσωτερικό μέτωπο, όπως και η στρατιωτική θητεία, έφεραν τους ανθρώπους κοντά: οι άνθρωποι έπρεπε να είναι καλοί γείτονες, έτσι ώστε να δημιουργείται ένα αίσθημα συλλογικότητας, αλληλεγγύης. Αυτό ήταν ένα στοιχείο. 

Ένα άλλο στοιχείο ήταν η κατάθλιψη και η μαζική ανεργία τη δεκαετία του 1930, η πολιτική διαμάχη τη δεκαετία του 1920, η άνοδος του φασισμού  και των δικτατοριών, αλλά και μια διάχυτη σκέψη: προκειμένου να λύσουμε τα προβλήματα της ειρήνης, γιατί δεν χρησιμοποιούμε τους τρόπους με τους οποίους λύσαμε τα προβλήματα του πολέμου, δηλαδή δια της συνεργασίας και της συλλογικότητας;  Ήταν ένα θέμα κοινής λογικής, όχι ένα ζήτημα ιδεολογίας. Δουλεύαμε με αυτό τον τρόπο επί 6 χρόνια, με καλά αποτελέσματα, με αυτόν τον τρόπο πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί για να κτίσουμε τα σπίτια των ανθρώπων και να τους φροντίσουμε και να ξαναφτιάξουμε τις βιομηχανίες. 

– Ο.Χ: Υπήρξε μια μακρά ιστορία εξελίξεων εντός του εργατικού κινήματος, αλλά πιστεύετε ότι η δημιουργία του κράτους πρόνοιας θα ήταν δυνατή χωρίς τον πόλεμο; 

Κ.Λ: Πιστεύω ότι ο πόλεμος ήταν ο καταλύτης. Πιστεύω ότι τότε, όπως και τώρα, υπήρχε ένα αίσθημα δυσαρέσκειας, απογοήτευσης, αλλά η δεκαετία του 1930 ήταν μια πολύ ήρεμη περίοδος. Το όπλο της γενικής απεργίας παρήγαγε αποτελέσματα πριν, το 1926, και οι μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων ήταν δίκαιες στην αρχή της δεκαετίας 1920. Έτσι, την δεκαετία του 1920 δόθηκε ένας αγώνας στην βιομηχανία, τη δεκαετία του 1930 η ανεργία βρισκόταν στις 2.5 έως 3 μονάδες. Ήταν μια πολύ ήρεμη περίοδος, και αυτό χρειαζόταν. Εκ των υστέρων, θα μπορούσαμε να πούμε ότι χρειαζόταν αυτό το τρομερό τράνταγμα – και τι τρομερό πράγμα ήταν αυτό! -, αλλά χωρίς εκείνο το τράνταγμα είναι δύσκολο να συμπεράνουμε τι θα μπορούσε να δώσει ελπίδες στους ανθρώπους, τη δεκαετία του 1930, ώστε να ξεκινήσουν να οργανώνονται, και να εκλέξουν μια κυβέρνηση των Εργατικών με στοιχεία ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Δεν ήταν ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, αλλά είχε στοιχεία ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. 

– Ο.Χ: Στην ταινία παρουσιάζετε τη δημιουργία του κράτους πρόνοιας και στη συνέχεια κάνουμε ένα άλμα στο 1979, τη Θάτσερ, τις ιδιωτικοποιήσεις.  Πώς, κατά τη γνώμη σας, η Θάτσερ κατάφερε να νικήσει, όχι μόνο στις εκλογές του 1979, αλλά και στις δυο επόμενες εκλογές, κατεβαίνοντας με μια πλατφόρμα ανατροπής πολλών μεταπολεμικών κατακτήσεων; 

Κ.Λ: Λοιπόν… η μακρά κυβέρνηση των Tories (Συντηρητικών) τη δεκαετία του 1950, και οι κυβερνήσεις των Εργατικών τη δεκαετία του 1960 και 1970 δεν αναγέννησαν την ιδέα της κοινής ιδιοκτησίας, δεν θεμελίωσαν καμιά βιομηχανική δημοκρατία. Οι κρατικές βιομηχανίες  ήταν κρατικοί φορείς που λειτουργούσαν ως ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπου υπήρχε ακόμα διαμάχη μεταξύ της διοίκησης και του εργατικού δυναμικού. Δεν αναγεννήθηκαν, δεν επένδυσαν σωστά, κι έτσι  η ιδέα του δημοσίου  σπιλώθηκε και οι ίδιες οι βιομηχανίες παρήκμασαν, κατακερματίστηκαν για να αλλάξουν ιδιοκτησιακό καθεστώς. Και η Θάτσερ ασφαλώς το επιδίωκε αυτό, με την άρνησή της να επενδύσει,  έτσι ώστε όλοι να κουραστούν με την ιδέα και αυτή να μπορέσει τότε να παρουσιάσει την ιδιωτικοποίηση σαν μια θεραπεία- και πιστεύω ότι αυτή ήταν μια αρκετά συνειδητή απόφαση. 

Γιατί εκλέχθηκαν οι Συντηρητικοί; Γιατί οι Εργατικοί απέτυχαν σαν σοσιαλδημοκράτες. Υποθέτω ότι η παγκόσμια οικονομία ήταν εναντίον τους, αλλά η ήττα προέρχεται μέσα από αυτό που μερικοί από εμάς αποκαλούμε εγγενείς συγκρούσεις στο ίδιο το σύστημα, εσωτερικές αντιφάσεις, ο καπιταλισμός περνά μέσα από αυτούς τους κύκλους. Ο καπιταλισμός κατέρρεε,  και το Εργατικό κόμμα πάσχιζε ακόμα να στηρίξει τον καπιταλισμό. Και πλήρωσε το τίμημα. Η Θάτσερ μπόρεσε, έτσι, να εμφανιστεί σαν κάτι νέο, με το να βρει μια λύση για τις παλιές κουρασμένες κρατικοποιημένες βιομηχανίες, επιτιθέμενη στα συνδικάτα και το Εργατικό κόμμα που έριχνε το βάρος του στα εργατικά συνδικάτα και ταυτόχρονα βρισκόταν σε σύγκρουση μαζί τους. Και, φυσικά, ο συντηρητικός Τύπος – δεν πρέπει να το υποτιμάμε ποτέ αυτό – και η Θάτσερ θα μπορούσαν να εμφανιστούν ως κάτι νέο. Αλλά η ίδια έπρεπε ακόμα να νικήσει τα συνδικάτα, και κάποιοι από εμάς θα συμφωνούσαν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις έγιναν γιατί τα συνδικάτα ηττήθηκαν και οι ανθρακωρύχοι νικήθηκαν στη μάχη με τις δυνάμεις της αστυνομίας.    

– Ο.Χ.: Από μόνη της η ταινία είναι ξεκάθαρα πολεμική. Ποια είναι η γνώμη σας για την απάντηση της λαϊκής κουλτούρας στο οικονομικό κραχ και την λιτότητα σε γενικές γραμμές, όπου αυτό το είδος της πολεμικής φαίνεται αρκετά σπάνιο; 

Κ.Λ: Είναι δύσκολο να πω, δεν είμαι σίγουρος τι είναι λαϊκή κουλτούρα. Υπάρχει μια κουλτούρα που έχει αναπτυχθεί μέσω των νέων μέσων ενημέρωσης, η οποία μπορεί να είναι αρκετά ανατρεπτική και κριτική, ένα προϊόν των περικοπών της λιτότητας κλπ. Αλλά, αναπόφευκτα, είναι σαν ένα πυροτέχνημα και δεν θα οδηγήσει σε ένα συνεκτικό κίνημα με ένα συνεκτικό πρόγραμμα, αλλά είναι παρ' όλα αυτά μια αναπόφευκτη απάντηση. Πιστεύω ότι τα μαζικά μέσα ενημέρωσης όσον αφορά στον κυρίαρχο τύπο και στις τηλεοπτικές εκπομπές είναι, όπως θα αναμένατε να είναι, πολύ ευνοϊκά για την κυβέρνηση. Προωθούν διαιρέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους, βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα, δαιμονοποιούν δίκαια αιτήματα, σε αντίθεση με τους φοροφυγάδες που επιπλέουν μέσα και έξω, αλλά στο ζήτημα της μόνιμης επίθεσης, ο καθένας υποστηρίζει ότι τα προνόμια δημιουργούνται για να αισθανόμαστε ένοχοι. Υπάρχει παραδοσιακά μια μεγάλη επίθεση στους μετανάστες και πάντα πρέπει να βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα όταν η οικονομία καταρρέει. Ποτέ δεν είναι οι άνθρωποι που προκαλούν την κατάρρευση ή επωφελούνται από αυτή, είναι οι άνθρωποι που γίνονται μακράν φτωχότεροι, έτσι δεν προκαλεί έκπληξη αυτό. 

Ασφαλώς, ο κίνδυνος είναι ότι δημιουργείται ένα γόνιμο έδαφος για το φασισμό. Υπάρχει μαζική ανεργία, στοχευμένοι αποδιοπομπαίοι τράγοι, απουσία πολιτικής εκπροσώπησης της αριστεράς. Δεν έχουμε εκπροσώπηση, ούτε σε ένα πολιτικό κίνημα, ούτε στις τηλεοπτικές εκπομπές, ούτε στον τύπο… Η αριστερά μετά βίας υπάρχει και υπάρχει ένα τεράστιο κύμα θυμού σχετικά με το τι συμβαίνει, αλλά δεν αποτυπώνεται σε ένα πολιτικό κίνημα και βρίσκεται στο περιθώριο από τα κυρίαρχα μέσα.  

– ΟΧ.: Και, τέλος, σε αυτό το σημείο, αν αναφερόμαστε στο Εργατικό κόμμα, όπως υπάρχει σήμερα, υπάρχει καμιά ελπίδα για ένα εκσυγχρονισμένο Εργατικό κόμμα ή έχει έρθει η στιγμή για μια μαζική δημοκρατική οργάνωση πέρα από το Εργατικό κόμμα; 

Κ.Λ.: Δεν συζητάμε για τη μεταρρύθμιση του εργατικού κόμματος εδώ και έναν αιώνα; Από την εποχή του Ράμσεϊ ΜακΝτόναλντ ξεστρατίσαμε από την γενική απεργία. Η κυβέρνηση του 1945 ήταν πραγματικά ένα φωτεινό σημείο, ένα επίτευγμα του Εργατικού κόμματος, αλλά σήμερα δεν διακρίνω μια σοσιαλιστική ηγεσία στο Εργατικό κόμμα. Αδυνατώ. Ο σοσιαλισμός βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτική εδώ και 50 χρόνια, και το Εργατικό κόμμα έχει μετατοπιστεί σταθερά προς τα δεξιά από την ηγεσία του.

Πιστεύω ότι τα εργατικά συνδικάτα παίζουν βασικό ρόλο. Αν τα εργατικά συνδικάτα έλεγαν ότι πρόκειται να κάνουμε ότι κάναμε έναν αιώνα πριν, θα ανακαλύψουμε ότι ένα μέρος αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της εργασίας και θα υποστηρίζουμε μόνο υποψήφιους οι οποίοι υποστηρίζουν πολιτικές της αριστεράς και τότε μπορούμε να ξαναρχίσουμε. Αλλά χρειαζόμαστε ένα νέο κίνημα και ένα νέο κόμμα. Και αυτό χρειάζεται όλους τους ανθρώπους της αριστεράς που βρίσκονται ακόμα μέσα στο Εργατικό κόμμα, ώστε να δημιουργηθεί κάτι νέο, μαζί  με τα συνδικάτα.  

Τα συνδικάτα είναι απαραίτητα. Αλλά είναι σαν τα σκυλιά, όσο περισσότερο τα κλωτσάς τόσο περισσότερο σέρνονται πίσω από τον αφέντη. Και πραγματικά, χρειάζεται να ξυπνήσουν και να πουν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, ότι δεν πρόκειται να διεκδικήσουμε το Εργατικό κόμμα. Αναφέρομαι στην τελευταία εκλογή ηγεσίας (στο Εργατικό κόμμα) όπου η αριστερά δεν είχε υποψήφιο, αυτό συνέβη μετά από δεκαετίες που οι άνθρωποι έλεγαν ότι διεκδικούν το Εργατικό κόμμα – δεν μπόρεσαν να κατεβάσουν ούτε έναν υποψήφιο, γιατί είχαν καθοριστεί από τον Μπλερ και τη συμμορία του. Τα συνδικάτα έπρεπε να κόψουν τους δεσμούς από τους Εργατικούς, να ξαναρχίσουν, με οποιονδήποτε στα αριστερά, με όλες τις καμπάνιες: την καμπάνια για το ΕΣΥ (NHS, National Security System), την καμπάνια για την στέγαση, τις καμπάνιες για τις υπηρεσίες της κοινότητας – όλους. Ας αρχίσουμε ξανά, και τότε μπορούμε πραγματικά να προχωρήσουμε. 

Μετάφραση: Αιμιλία Κουκούμα

ΠΗΓΗ: portside.org. Το είδα: 14-03-2013, http://aristeri-diexodos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8543.html

Γκρεμίστε τα δημόσια σχολεία ή αλλιώς οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Η εκπαίδευση, έλεγε ο Νέλσον Μαντέλα, είναι το όπλο για να αλλάξεις τον κόσμο.

Στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού όμως, η εκπαίδευση (ή μάλλον η διάλυση της)

έχει γίνει το όπλο για να φτιάξεις ένα κόσμο στα μέτρα σου.

Ένα κόσμο όπου τα διεθνή αρπακτικά δίνοντας βαθμούς και πιστώσεις δένουν τις μοίρες των λαών δημιουργώντας στρατιές αναλώσιμων και κακοπληρωμένων εργατών στο όνομα των σιδηρών κανόνων της νεοφιλελεύθερης οικονομίας.

 Εκπαίδευση για λίγους

Το πρόγραμμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ως αντάλλαγμα δανείων, που επιβάλουν οι διεθνείς πιστωτές σε όποια χώρα κληθούν να επέμβουν είναι σχεδόν παντού το ίδιο: περικοπές μέχρι και 50% στις εκπαιδευτικές δαπάνες, πάγωμα των μισθών, απολύσεις και όριο στον αριθμό των δασκάλων που μπορεί να προσλάβει η κάθε χώρα. 

Η συνταγή αυτή έχει άμεσα αποτελέσματα : 72 εκατομμύρια παιδιά στον αναπτυσσόμενο κόσμο δεν πάνε ποτέ σχολείο, δεκάδες εκατομμύρια δεν ολοκληρώνουν ποτέ τη βασική εκπαίδευση, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων, διδάσκεται σε τάξεις 40 και 80 παιδιών χωρίς σχολικά βιβλία, διδακτικό υλικό και συχνά χωρίς δασκάλους.

Ακόμα και στις πλούσιες ΗΠΑ τα ποσοστά των μαθητών που αποφοιτούν από το λύκειο φανερώνουν μια άλλη πραγματικότητα. Ενώ οκτώ στους δέκα λευκούς μαθητές απέκτησαν απολυτήριο λυκείου το 2011, ανάμεσα στους μαύρους μαθητές μόνο έξι στους δέκα αποφοίτησαν ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στους ισπανικής καταγωγής μαθητές είναι πέντε στους δέκα.

Σχολεία χωρίς δασκάλους

Στην Αφρική η εκπαιδευτική πολιτική που ακολουθήθηκε από το ΔΝΤ οδήγησε στην πλήρη κατάρρευση του ήδη αδύναμου εκπαιδευτικού συστήματος. Με στόχο τον έλεγχο των δαπανών των τοπικών κυβερνήσεων ώστε αυτές να είναι σε θέση να αποπληρώσουν τα δάνεια τους, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλλαν μείωση των δαπανών της παιδείας και πάγωμα των προσλήψεων και των μισθών των δασκάλων.

Στο Μαλάουι οι περικοπές αυτές είχαν ως αποτέλεσμα μόνο τρία στα δέκα παιδιά να τελειώνουν την βασική εκπαίδευση ενώ από τους 90.000 δασκάλους που υπολογίζεται ότι έχει ανάγκη η χώρα, μόνο 40.000 υπηρετούν, με περίπου 2000 να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους κάθε χρόνο.

Στην Μοζαμβίκη το ΔΝΤ επενέβη και απαγόρευσε στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς των δασκάλων, όταν αυτή προσπάθησε να αυξήσει τον κατώτατο μισθό. 

Στη Σιέρα Λεόνε ενώ η Παγκόσμια Τράπεζα έδωσε δάνειο στην κυβέρνηση για να χτίσει σχολικά κτήρια, το ΔΝΤ απαγόρευσε να προσληφθούν δάσκαλοι ενώ απαίτησε μέρος του δανείου να χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή των χρεών. Το αποτέλεσμα ήταν να χτιστούν οι αίθουσες αλλά να παραμείνουν άδειες καθώς δεν υπήρχαν δάσκαλοι να διδάξουν αλλά ούτε κ χρήματα να αγοραστούν βιβλία. Το υπουργείο για να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις δασκάλων όρισε ανώτατο αριθμό παιδιών που μπορούν να φοιτήσουν στα σχολεία. Έτσι πολλά παιδιά πάνε πρώτη μέρα στο σχολείο μόνο για να βρουν τις πόρτες κλειστές καθώς δεν έχουν δικαίωμα εγγραφής.

Παιδεία στους νόμους της αγοράς

Η Λατινική Αμερική, με αρχή το Χιλιανό πραξικόπημα του 73, υπήρξε το εργαστήριο για τα πειράματα των συνταγών του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Οι δομικές αλλαγές που επεβλήθησαν επέβαλλαν ιδιωτικοποιήσεις, ελευθερία κεφαλαίων, εκμηδένιση κοινωνικού κράτους και περικοπές δαπανών στο χώρο της υγείας και της εκπαίδευσης. 

Στη Χιλή, ήδη από τα χρόνια του Πινοσέτ, η εθνική δωρεάν παιδεία έχει αντικατασταθεί από ένα σύστημα ιδιωτικής εκπαίδευσης χρηματοδοτούμενης μέσω των κουπονιών. Το κράτος δεν χρηματοδοτεί την εκπαίδευση και η οικονομική ενίσχυση των σχολείων εξαρτάται από τον αριθμό των μαθητών τους. Στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο σύστημα παροχής χρηματικών κουπονιών, τα οποία οι γονείς μπορούν να εξαργυρώσουν σε σχολείο της επιλογής τους. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, είναι η πλειοψηφία να επιλέγει ιδιωτικά σχολεία τα οποία έτσι χρηματοδοτούνται άμεσα από το κράτος μέσω των κουπονιών ενώ τα δημόσια σχολεία υποβαθμίζονται και σταδιακά κλείνουν. Όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να φοιτήσουν στα ιδιωτικά σχολεία ή δεν γίνουν δεκτοί, καταλήγουν στα φτωχά δημόσια τα οποία υπολειτουργούν. Με αυτό τον τρόπο το 45% των μαθητών που φοιτούν τελικά στα δημόσια σχολεία δεν λαμβάνουν ικανοποιητική εκπαίδευση ενώ οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο. 

Η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα έχει γίνει πλέον ταξική, καθώς τα πανεπιστημιακά δίδακτρα είναι ανάμεσα στα υψηλότερα στον κόσμο. Ο μόνος τρόπος χρηματοδότησης των σπουδών είναι τα φοιτητικά δάνεια τα οποία όμως συχνά ξεπερνούν τα 40.000 δολάρια, ποσά που ένας μη προνομιούχος φοιτητής δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει. 

Και αν η Χιλή είχε ανάπτυξη πρέπει κανείς να αναλογιστεί το τίμημα με το οποίο αναπτύχθηκε. Η χώρα είναι πρώτη σε κοινωνικές ανισότητες ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ, εν μέσω κατηγοριών ότι ο δεξιός πρόεδρος έδωσε ψεύτικα ποσοστά για τον αριθμό όσων ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μπορεί η μείωση της ανεργίας να υπήρξε εντυπωσιακή, ένας στους τρείς όμως εργάζεται με μερική απασχόληση, το 30% των εργαζομένων δεν έχει ασφάλιση και οι διαφορές στους μισθούς είναι από τις υψηλότερες στον δυτικό κόσμο.

Η χαμένη γενιά της Ασίας

Η Ασιατική κρίση του 1997, έδειξε για άλλη μια φορά ότι οι πιστωτές δεν είχαν μάθει τίποτα από τις χαμένες δεκαετίες της Λατινικής Αμερικής. Η οικονομική κρίση της Ασίας πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε μείζονα κοινωνική και θεσμική κρίση. Ο χώρος της εκπαίδευσης χτυπήθηκε άμεσα. Οι κυβερνήσεις της Ταϊλάνδης και της Ινδονησίας προχώρησαν-υπο τις πιέσεις του Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας- σε δραματικές περικοπές στο χώρο της παιδείας. 

Στην Ινδονησία όπου 20 εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν κάτω από τα όρια της φτώχειας, σχεδόν 1.5 εκατομμύριο παιδιά εγκατέλειψαν το σχολείο. Στην Ταϊλάνδη το 1998 σχεδόν 700 χιλιάδες παιδιά δεν θα ολοκληρώσουν ποτέ το δημοτικό σχολείο, ενώ το ένα τρίτο των μαθητών θα εγκαταλείψει το γυμνάσιο. Πολλά από τα παιδιά αυτά θα καταλήξουν στους δρόμους ή θα προωθηθούν στην πορνεία που εκείνη την περίοδο τα ποσοστά της θα τριπλασιαστούν.

Στην Ινδονησία οι μισθοί των δασκάλων θα μειωθούν κατά δύο τρίτα, τα σχολικά γεύματα θα καταργηθούν και τα βιβλία δεν θα φτάσουν ποτέ στα περισσότερα σχολεία της χώρας.

Τα διαρθρωτικά προγράμματα της ΝΑ Ασίας έβαλαν τις βάσεις για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης αποκλείοντας εκατοντάδες χιλιάδες φτωχά παιδιά από τα σχολεία.

Μια ολόκληρη γενιά καταδικάστηκε να γίνει φτηνά και αναλώσιμα εργατικά χέρια χωρίς μόρφωση και χωρίς κανένα δικαίωμα σε παροχές και επιδόματα. Η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση είναι κοινό αγαθό και δικαίωμα. Σε εποχές κρίσης η πρόκληση δεν είναι το ξεπούλημα της στα χέρια ιδιωτών και η απαξίωση της, αλλά η στήριξη των δημοσίων ιδρυμάτων με διαφανείς διαδικασίες ώστε να γίνουν πιο αποτελεσματικά και προσιτά σε όλο τον πληθυσμό.

Ο πόλεμος όμως εναντίον των λαών και κάθε δημόσιου αγαθού έχει ήδη ξεκινήσει.

Φραγκίσκα Μεγαλούδη

ΠΗΓΗ: http://www.thepressproject.gr/article/39995/Gkremiste-ta-dimosia-sxoleia-i-allios-oi-ekpaideutikes-metarruthmiseis-tou-DNT

"Εμπόδιο" θεωρεί τις …κυβερνήσεις των κρατών η ΕΕ

 Του Γιώργου Δελαστίκ

Καταπέλτης ήταν ο Αντρέ Γκρεμπίν, διευθυντής Ερευνών στο γαλλικό Κέντρο Μελετών και Διεθνών Ερευνών Πολιτικών Επιστημών, αναφερόμενος στο πώς αντιμετωπίζει η ΕΕ τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών: «Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις εκλαμβάνονται ως δημαγωγικοί θεσμοί, για να μην πούμε ότι θεωρούνται εμπόδια που παρενοχλούν την ομαλή λειτουργία (!)» της ΕΕ, γράφει σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ».

Ο δημόσιος διάλογος έχει φουντώσει στη Γαλλία γύρω από την πορεία του ευρώ και της ΕΕ. Ιδίως μετά το σοκ του αποτελέσματος των ιταλικών εκλογών, η διανόηση και οι πολιτικοί της Γαλλίας έχουν συνειδητοποιήσει ότι πλέον έρχεται η σειρά της δικής τους χώρας να μπει στην περιδίνιση της κρίσης υπό όρους που θα καθορίσει το Βερολίνο. Ο Αντρε Γκρεμπίν κάνει πολύ οξυδερκείς επισημάνσεις, αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης που συγκλονίζει την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. «Έχει συγκροτηθεί ένας παράξενος αστερισμός που αποτελείται από αναρίθμητους μη εκλεγμένους κοινοτικούς θεσμούς και από εθνικές κυβερνήσεις. Αυτές οι τελευταίες, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, δεν έχουν απογυμνωθεί από τις εξουσίες τους, αλλά δεν μπορούν να τις ασκήσουν παρά μόνο υπό τον όρο ότι θα ακολουθούν τους κανόνες που τους έχουν επιβληθεί από το εξωτερικό… Κάτω από την επιρροή της γερμανικής ορθοδοξίας και του περιβάλλοντος νεοφιλελευθερισμού, οι κανόνες που έχουν επιβληθεί στα κράτη-μέλη της ΕΕ επιτείνουν την αδυναμία τους» υπογραμμίζει.

Αυτή την αφαίρεση των πολιτικών αρμοδιοτήτων από τα κράτη – μέλη ο αρθρογράφος τη χαρακτηρίζει «σκουλήκι που σάπισε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα» και οδήγησε σε πλήρη διαστροφή τον τρόπο άσκησης της πολιτικής στις χώρες της ΕΕ. «Γενικά οι κρατικοί ηγέτες καθορίζουν μια στρατηγική, η οποία αποτελείται από προωθήσεις και παραχωρήσεις σε συνάρτηση με τους στόχους που προτείνονται. Οι ηγέτες μας, αλλά όχι μόνο αυτοί, έχουν υιοθετήσει την αντίστροφη πορεία: είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τις εκλογικές υποσχέσεις τους για να συμμορφώνονται προς τους κανόνες που τους έχουν επιβληθεί. Οι παραχωρήσεις δεν είναι πια γι' αυτούς ένα μέσον για να πετύχουν τους στόχους τους. Κάνουν όλες τις απαραίτητες παραχωρήσεις για να φτάνουν στη συναίνεση εντός της ΕΕ που έχει γίνει η προτεραιότητά τους, όποιες και αν είναι οι συνέπειες» τονίζει ο Αντρέ Γκρεμπίν.

Ακριβώς αυτή είναι η στάση των ηγετών και τις δικής μας χώρας – γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια όσα υποσχέθηκαν στον ελληνικό λαό και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα υλοποιήσουν τις εντολές της ΕΕ που στην περίπτωσή μας έχουν την πρόσθετη επιβαρυντική μορφή του Μνημονίου. Έτσι ενεργούσαν ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Λοβέρδος και όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έτσι ενεργούσαν ο Παπαδήμος και ο Βενιζέλος ως υπ. Οικονομικών, έτσι ενεργούν σήμερα ο Αντ. Σαμαράς και ο Στουρνάρας και τα υπόλοιπα ασήμαντα πολιτικά πρόσωπα που συναπαρτίζουν την παρούσα κυβέρνηση. Ο Γάλλος αρθρογράφος δείχνει αρκετά απαισιόδοξος αναφορικά με τις ρεαλιστικές δυνατότητες δημοκρατικού μετασχηματισμού αυτού του τρόπου λειτουργίας της ΕΕ: «Σε ένα δημοκρατικό σύστημα, ακόμη και σε ένα αυταρχικό, η λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να κατευθυνθεί προς έναν στόχο – εναντίον μιας πλειοψηφίας που μπορεί να ελπίζει να αντικατασταθεί, εναντίον ενός δικτάτορα που αναμένει να ανατραπεί. Σε ένα ολιγαρχικό σύστημα όμως όπως αυτό που επικρατεί στους κόλπους της ΕΕ, η εξουσία έχει επαρκώς διαχυθεί για να μη μπορεί να προσβληθεί» αναλύει.

Εντυπωσιακό πρωτίστως το γεγονός ότι χαρακτηρίζει «ολιγαρχικό» το σύστημα που επικρατεί στην ΕΕ ένας Γάλλος διανοούμενος, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα του κάθε άλλο παρά υποφέρει από την πολιτική της ΕΕ – τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Ο Γκρεμπίν θίγει ακόμη ένα θέμα, το οποίο ουδέποτε έχει συζητηθεί στην Ελλάδα: τη διεκδίκηση όλο και μεγαλύτερου ρόλου από τους μηχανισμούς των Βρυξελλών. «Έχουν υποβάλει την υπό διαμόρφωση κοινότητα σε έναν κοινωνιολογικό νόμο που θέλει οι γραφειοκρατικές δομές να μην έχουν άλλο στόχο παρά τη δική τους επέκταση, αφενός διευρύνοντας ασταμάτητα τη σφαίρα δραστηριοτήτων τους και αφετέρου σφετεριζόμενες ταυτόχρονα όλο και περισσότερη εξουσία σε έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό τομέων αρμοδιοτήτων» υπογραμμίζει. Τελικά, παντού συζητούν και προβληματίζονται για το ευρώ και την ΕΕ, εκτός από την Ελλάδα που έχει βυθιστεί και σε απερίγραπτη πνευματική ένδεια.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» την Τρίτη 12 Μαρτίου 2013. Το είδα: http://aristeri-diexodos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_12.html

ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Του Θύμιου Καλαμούκη

Νιώθω ότι είμαι παράνομος. Ήξερα ότι θα συμβεί, αλλά δεν περίμενα να συμβεί τόσο γρήγορα. Το συνειδητοποιώ καθημερινά, σε ότι και αν κάνω. Ότι και αν βλέπω, ότι και αν ακούω, ότι και αν διαβάζω. Ότι και αν σκέφτομαι. Δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο, δεν το επιθυμούσα. Παρόλα αυτά συνέβη.

Νιώθω λοιπόν παράνομος, γιατί δηλώνει νόμιμος, με στόμφο, ο Ε. Βενιζέλος, που εκτός των άλλων είχε στο σπίτι του μια λίστα, κάτι απόρρητα σχέδια άμυνας και ποιος ξέρει τι άλλο.

Νιώθω παράνομος, γιατί σχεδόν πια, είναι μονόδρομος επιβίωσης.

Νιώθω παράνομος, γιατί αυτοί που δηλώνουν νόμιμοι και λάτρεις της νομιμότητας, έχουν κάνει και κάνουν το μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον τόπο.

Νιώθω παράνομος γιατί έτσι νιώθω ελεύθερος.

Νιώθω παράνομος γιατί έστω και έτσι αναγνωρίζω την ύπαρξη και το όριο, κάποιου νόμου, σε αντίθεση με τους «νόμιμους», που δεν αναγνωρίζουν κάποιο όριο.

Νιώθω παράνομος, γιατί είναι νόμιμος ο Σαμαράς, που με εκπληκτική ευκολία κάνει τα αντίθετα, από αυτά που υποσχέθηκε στους πολίτες του, υποκλέπτοντας τους -και πάλι- την ψήφο.

Νιώθω παράνομος, γιατί με τέτοια ποιότητα  και τόση ποσότητα νομιμότητας, καλό είναι να είσαι απέναντι.

Νιώθω παράνομος γιατί θέλω κι εγώ να δοξαστώ. Γιατί θέλω να με υπολήπτονται οι συμπολίτες μου και να μου στήσουν ανδριάντα, όπως  σε τόσους και τόσους «νόμιμους πατριώτες», μεγάλης κλάσης.

Νιώθω παράνομος, γιατί θέλω να έχω την πραγματική εύνοια των ΜΜΕ.

Νιώθω παράνομος για να έχω αξιόλογους συναδέλφους. Το απαύγασμα δηλαδή, του επιχειρηματικού, οικονομικού, ακαδημαϊκού  και πολιτικού κατεστημένου της χώρας.

Νιώθω παράνομος, γιατί δεν αντέχω την νομιμότητά τους.

Νιώθω παράνομος, γιατί είναι νόμιμος ο Προβόπουλος, ο Στουρνάρας, ο Κόκαλης, ο Παπανδρέου, ο Λοβέρδος, ο Πρετεντέρης και καμιά 200αριά ακόμα.

Νιώθω παράνομος, γιατί καλύτερα …παρά, αντί για …υπό.

Νιώθω παράνομος, γιατί έμαθα από μικρός να παίζω κρυφτό.

Νιώθω παράνομος, γιατί συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, παραβατικά. Να βρίζει, να μισεί, να κάνει δολοφονικές σκέψεις κλπ

Νιώθω παράνομος, γιατί συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γοητεύεται από το παράνομο.

Νιώθω παράνομος, γιατί ξέρω ότι το παράνομο, υπό προϋποθέσεις, μαζικότητας μαχητικότητας, οργάνωσης,  είναι πολύ αποτελεσματικό.

Νιώθω παράνομος, γιατί έχει ενδιαφέρον.

Νιώθω παράνομος για να κρατηθώ καθαρός, μακριά από την σαπίλα τους.

Νιώθω παράνομος γιατί έχω περάσει με κόκκινο. (μια φορά στην Αλίμου).

Νιώθω παράνομος, γιατί είναι όλοι παράνομοι γύρω μου. Φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, χρωστάνε, σε τράπεζες εφορίες, κρύβονται από ελεγκτές, τηλέφωνα, εισπρακτικές. Δεν απαντάνε σε απόκρυψη, σε μη γνωστούς αριθμούς.

Νιώθω παράνομος γιατί και εγώ χρωστάω, κρύβομαι, αποφεύγω τηλεφωνήματα.

Νιώθω παράνομος, γιατί θέλω να είμαι έτοιμος για όσα έρχονται.

Νιώθω παράνομος γιατί με ανάγκασαν να γίνω και κάνουν ότι μπορούν για να παραμείνω ως  τέτοιος.

Νιώθω παράνομος επειδή έτσι γεννήθηκα.

Νιώθω παράνομος επειδή δεν μου άφησαν άλλο δρόμο.

Νιώθω παράνομος γιατί θέλω να κάνω αυτούς παράνομους. Σύντομα.

Νιώθω παράνομος, επειδή το οφείλω στον εαυτό μου και σε όλους μας.

Θύμιος Κ.

ΠΗΓΗ: (Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο τεύχος 14 του Unfollow). Το είδα: 11-03-2013, http://www.ellinofreneia.net/details.php?id=5708

Αίτημα Δικαιοσύνης

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Την Κυριακή της λεγόμενης Μικρής Αποκριάς, όταν ο κόσμος ετοιμάζεται  με αρκετό ενθουσιασμό για την κορύφωση των αποκριάτικων εκδηλώσεων, η Εκκλησία επέλεξε να προβάλλει την ευαγγελική περικοπή «περί μελλούσης κρίσεως». Πόσες επικρίσεις δέχθηκε διαχρονικά η Εκκλησία για τη στάση της αυτή. Ας παρουσιάσουμε τις δύο πιο σημαντικές….

Πρώτη: Η Εκκλησία καλλιεργεί πνεύμα τρόμου και επιδιώκει την αστυνόμευση των ψυχών. Είναι εχθρική προς τη χαρά και τις απολαύσεις της ζωής. Επισείει διαρκώς την απειλή της τιμωρίας κατά την τελική κρίση των ανθρώπων και ζητά από τους πιστούς να αποφεύγουν τη διασκέδαση και την ικανοποίηση των ενστίκτων, δηλαδή επιβάλλει μη φυσιολογικό τρόπο ζωής. Η κατηγορία αυτή εκσφενδονιζόταν από τους οπαδούς της απόψεως «φάγομεν, πίομεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Πρωτοστατούσαν διαχρονικά οι λάτρεις της Αφροδίτης και του Διονύσου, οι οποίοι και σήμερα τραγουδούν: «Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε, τί θα καταλάβουμε τί θα καζαντήσουμε;». Το τραγικό είναι ότι οι κήρυκες αυτοί ενός χυδαίου υλισμού αυτοπροβάλλονται σε κάθε εποχή ως οι φορείς του αρχαίου ελληνικού πνεύματος! Στη χορεία αυτή εντάσσονται πάμπλουτοι αλλά και πάμφτωχοι. Οι πρώτοι δαπανούν υπερβαλλόντως στην προσπάθεια να ξεπεράσουν την ανία και την πλήξη, που αποτελεί μόνιμο συνοδό στον χωρίς νόημα βίο τους. Οι άλλοι επιχειρούν, δημοτική δαπάνη, να ξεχάσουν για λίγο τα μύρια προβλήματά τους, τα οποία σωρεύονται καθημερινά και τους συνθλίβουν. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο πρακτικός υλισμός δεν είναι ταξικό γνώρισμα. Έχει οπαδούς σ' όλα τα κοινωνικά στρώματα. Άπληστοι για κέρδη και φουκαράδες, θύματα των πρώτων, ζουν με το όνειρο να απολαύσουν και μέσα από την απόλαυση να χαρούν. Δυστυχώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η απόλαυση προσφέρει ευχαρίστηση, όχι όμως και χαρά. Η χαρά είναι μόνιμη κατάσταση, η οποία επιτυγχάνεται μετά από σκληρό αγώνα κατά των παθών. Η  ευχαρίστηση είναι φευγαλέα και εξασφαλίζεται με ολοένα και μεγαλύτερες δόσεις διασκέδασης στην προσπάθεια να βρούμε κάποια διέξοδο από το υπαρξιακό κενό ή τα συνθλιπτικά προβλήματα. Γι' αυτό στη σύγχρονη κοινωνία η διασκέδαση είναι κατά κανόνα αυτοκαταστροφική.

Η Εκκλησία δεν είναι εχθρός της χαράς. Το μαρτυρούν εκείνοι που σ' όλο τους το βίο ασκήθηκαν στην τήρηση των εντολών του Χριστού. Οι άγιοι λάμπουν διαχρονικά από χαρά, αν και δεν γεύθηκαν σχεδόν τίποτε απ' εκείνα που ο κόσμος θεωρεί τέρψεις. Ένας νέος άγιος της ρωσικής Εκκλησίας, ο Σεραφείμ του Σάρωφ, προσφωνούσε κάθε ερχόμενο στο ερημητήριό του με τη φράση: «Χριστός ανέστη χαρά μου»! Ο Ζαν Πώλ Σάρτρ, ο προβληθείς από τον κόσμο ως κορυφαίος διανοούμενος του 20ου αιώνα έγραψε το φοβερό: «Ο άλλος είναι η κόλασή μου»! Είχε χάσει παντελώς το νόημα του «πλησίον» αναζητώντας «καταφύγιο» σ' έναν υπαρξισμό, που κατά τραγική ειρωνεία δεν απορρέει από κανένα νόημα περί υπάρξεως. Ο Σάρτρ κραυγάζει, όταν σβήνουν τα φώτα του θεάτρου του κόσμου. Κραυγάζει για λογαριασμό όλων αυτών, των εχόντων και μη, θυτών και θυμάτων, «συντηρητικών» και «προοδευτικών», «αθέων» και «πιστών». Και ο άγιος Σεραφείμ είναι πρόθυμος να δεχθεί στο ερημητήριό του τον κάθε οδοιπόρο του βίου, να του προσφέρει νερόσουπα και γεμάτος χαρά από την κοινωνία με τον αδελφό του να του μιλήσει για τον χορηγό της ζωής, της ελευθερίας, της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της χαράς. Να του μιλήσει για τον Χριστό.

Δεύτερη: Η Εκκλησία πλημμύρισε τον κόσμο με τις ουτοπίες της. Παραβλέπει την κοινωνική αδικία και επιχειρεί να κατευνάσει την επαναστατικότητα των αδικουμένων με υποσχέσεις αμοιβής (απόλαυσης) σ' έναν άλλο κόσμο, ανύπαρκτο, κατά τους υλιστές. Η Εκκλησία και γενικά όλες οι θρησκείες είναι δημιουργήματα των κρατούντων και στην υπηρεσία αυτών είναι ταγμένες. Είναι χαρακτηριστικό το σκωπτικό δίστιχο:

                                                Αντραλίζομαι, πεινώ.

                                                Σουτ! Θα φας στον ουρανό.

 Γράψαμε ήδη ότι ο πρακτικός υλισμός δεν είναι ταξικό γνώρισμα. Η Εκκλησία δια του ιδρυτού της, των Αποστόλων και των Πατέρων στηλίτευσε κατά τρόπο σαφέστατο το πάθος του πλουτισμού. Η Εκκλησία δεν έδωσε ποτέ εγγυήσεις στους φτωχούς για απόλαυση σε μιαν άλλη ζωή απροϋπόθετα, ώστε να τους αποκοιμίζει, όπως κατηγορείται. Το κακό για την Εκκλησία δεν είναι ταξικό. Πάμπλουτοι είναι δυνατόν να εξασφαλίσουν τη σωτηρία τους συνειδητοποιώντας, έστω και την τελευταία στιγμή, τη ματαιότητα του πλούτου και διανέμοντας την περιουσία τους στους έχοντες βιοτικές ανάγκες. Φτωχοί είναι δυνατόν να καταδικαστούν, επειδή ανάλωσαν το βίο τους με το όνειρο να χαμογελάσει και σ' αυτούς η «τύχη».

Η Εκκλησία ως πρωταρχικό μήνυμα διαγγέλλει την ανάσταση του Χριστού και δι' αυτής την αιώνια ζωή για όσους βιώσουν αγωνιζόμενοι με συνέπεια να εφαρμόσουν τις εντολές του. Τα κριτήρια του δικαστηρίου της μελλούσης κρίσεως είναι απλούστατα και άκρως κατανοητά: Τί στάση κρατήσαμε απέναντι στους πεινώντες, τους διψώντες, τους ξένους, τους γυμνούς, τους ασθενείς και τους φυλακισμένους. Κανένα από τα κριτήρια αυτά δεν έχει εισαχθεί στο ανεπαρκέστατο δίκαιο οποιασδήποτε ανθρώπινης κοινωνίας. Κανένα ανθρώπινο δίκαιο δεν θεωρεί το καλό υποχρεωτικό, απλά περιορίζεται στην τιμωρία του κακού. Και οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν παραβάλει το ανθρώπινο δίκαιο με τον ιστό της αράχνης. Γι' αυτό και από τους κακούς ελάχιστοι τιμωρήθηκαν διαχρονικά είτε από τους δικαστές της Πολιτείας είτε από πειθαρχικά συμβούλια κομμάτων, συλλόγων και σωματείων, είτε από επαναστάτες «επαναστατικώ δικαίω». Απεναντίας δεν είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι έπεσαν θύματα της αδυναμίας του ανθρώπου να αποδώσει δικαιοσύνη με πρώτον το αιώνιο πρότυπο και κακοδικίας πέραν των άλλων, τον κύριό μας Ιησού Χριστό.

 Η μέλλουσα κρίση αποτελεί αίτημα δικαιοσύνης του πλήθους εκείνου των συνανθρώπων μας που πείνασαν, δίψασαν, ξεπάγιασαν, γεύτηκαν τον κατατρεγμό ως ξένοι, δοκιμάστηκαν στο κρεββάτι του πόνου, γεύτηκαν την πίκρα στη φυλακή χωρίς ούτε μιαν έστω επίσκεψη. Τότε βέβαια δικαιολογίες του τύπου δεν γνωρίζαμε, δεν είχαμε καιρό, θέλαμε και μεις να ζήσουμε δεν θα ελαφρύνουν τη θέση μας. Η μέλλουσα κρίση είναι αίτημα δικαιοσύνης όλων εκείνων που υπέφεραν σε τούτον εδώ το βίο, όπως ο φτωχός Λάζαρος, γευόμενοι επί πλέον την περιφρόνηση των άλλων που τους «χαμογέλασε η τύχη».      

                                                                                  «Μακρυγιάννης», 11-03-2013

 Η παγωνιά πάντα σώζει

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Η πόλις κουράστηκε κι οι δρόμοι έρημοι,

                           έρμαιοι στον άνεμο, απόψε

Στης μοναξιάς το τζάκι τρίζουν τα όνειρα  

σπιθίζουν οι λέξεις, λαμπαδιάζοντας

Σαν φρύγανα αναφλέγονται και σβήνουν

                       ξαφνικά οι πρόσκαιρες ιδέες

να φωτίζουν στις γωνιές της κάμαρης

                                        τον αιμοβόρο τίγρη

Μα πώς να μετρήσεις την αγάπη

                  αν όχι με τη μεζούρα της θυσίας

Η παγωνιά πάντα μας σώζει

                               ως ακροτελεύτιος σκοπός

Η παγωνιά πάντα μας λυτρώνει

                                                 απ' την έπαρση

Έχετε δει ποτέ τον παγωμένο να επαίρεται;

Έτσι σας χαρίζω απόψε θλίψη, παγωνιά

                             κι ευωδιαστή ταπεινοσύνη

Στο χειμέριο καθαρτήριο της ψυχής

με τα παγωμένα δάχτυλα γαντζωμένα

                                                          στο μολύβι

Γιατί όποιος δεν γεύεται την παγωνιά

                              τον αιφνιδιάζει ο θάνατος

14 Ιανουαρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος