Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΦΑΣΗ:

Η Κύπρος αποτελεί το νέο θύμα του ευρωπαϊκού ολοκαυτώματος – ενώ η 16η Μαρτίου του 2013, όπου αποφασίστηκε η άμεση δήμευση περιουσιακών στοιχείων των Πολιτών, θα μείνει στην Ιστορία ως η ημερομηνία της αρχής του τέλους της Ευρωζώνης και του ευρώ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 "Στα κομμουνιστικά καθεστώτα, ο λαός «δημεύει» το μεγάλο κεφάλαιο – χωρίς να σημαίνει φυσικά ότι συμφωνούμε. Στα σημερινά «εθνικοκαπιταλιστικά», το μεγάλο κεφάλαιο «δημεύει» το λαό – όπως στο παράδειγμα της απίστευτης δήμευσης των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο.

Αποφασίσθηκε εφάπαξ άμεση φορολόγηση 6,75% των καταθέσεων έως 100.000, καθώς επίσης 9,9% από 100.000 – με νόμο που θα κατατεθεί το Σαββατοκύριακο και με πάγωμα των αντίστοιχων ποσών τη Δευτέρα, ημέρα αργίας (συν φορολόγηση των τόκων, για να εξασφαλιστούν περί τα 6 δις €).

Επίσης πολλά άλλα, όπως αύξηση του συντελεστή φορολόγησης, μία πρωτοφανής «κατάσχεση» των κυπριακών υποκαταστημάτων στη Ελλάδα, από τις Ελληνικές τράπεζες, χωρίς κανένας να γνωρίζει με τι ποσά θα επιβαρυνθούν οι Έλληνες φορολογούμενοι κλπ. Αλήθεια τι θα συμβεί με τα χρήματα, τα οποία ευρίσκονται σε τραπεζικές θυρίδες στην Κύπρο; Ποιος εγγυάται ότι δεν θα επιβληθούν παντού, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, τα ίδια μέτρα;"

Άρθρο

Ένα βαρύ, σκοτεινό «πέπλο» φαίνεται να καλύπτει σταδιακά τον ουρανό της Ευρώπης – με αποτέλεσμα πολλοί να αναφέρονται δυστυχώς στην «αναβίωση του «ναζιστικού φαντάσματος» και της «χιτλερικής Γερμανίας».

Η μία χώρα μετά την άλλη, αφού οδηγείται στη χρεοκοπία, «διασώζεται» από τους δανειστές της – λεηλατείται δηλαδή ο δημόσιος και ο ιδιωτικός πλούτος της, εξαθλιώνεται, εξευτελίζεται και μετατρέπεται σε άβουλη αποικία.

Στα πλαίσια αυτά, «μαυροντυμένοι άνδρες» αναλαμβάνουν απολυταρχικά, αμέσως μετά την υπογραφή της κάθε συμφωνίας «διάσωσης», τη σκιώδη εξουσία – ερήμην των πολιτών και των εκλεγμένων, δειλών ή ενδοτικών, κυβερνήσεων τους, οι οποίες παραδίδουν αμαχητί τα ηνία στους εισβολείς. 

Έντονες φράσεις, όπως «χρηματοπιστωτικός ναζισμός» ή «ολοκαύτωμα (holocaust) της ιδιοκτησίας», ακούγονται δυστυχώς από παντού – με τα κινήματα εναντίον του ευρώ να γίνονται συνεχώς ισχυρότερα.

Παράλληλα, αναμένονται τραπεζικές επιδρομές (bank run) σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο – γεγονός που οφείλει να αποφευχθεί, αφού θα οδηγούσε στη χρεοκοπία των τραπεζών, καθώς επίσης στην κατάρρευση του ήδη «ευάλωτου» χρηματοπιστωτικού συστήματος (αν και ίσως αντιμετωπισθεί βραχυπρόθεσμα, αφού η ΕΚΤ θα έχει μάλλον προετοιμάσει μεγάλους «κρουνούς» παροχής έκτακτης ρευστότητας).       

Ποιος θα μπορούσε όμως να εγγυηθεί πλέον στους πολίτες την ασφάλεια των καταθέσεων και των υπόλοιπων περιουσιακών τους στοιχείων, όταν «δημεύονται» ερήμην τους από έναν «νεοσύστατο εθνικοσοσιαλισμό», έναν «εθνικοκαπιταλισμό» καλύτερα, με τέτοιον αυθαίρετο τρόπο;   

Στην περίπτωση της Κύπρου, δεν δημεύονται μόνο οι καταθέσεις των Κυπρίων στις τράπεζες – αλλά επίσης των Ελλήνων, των Βρετανών και των Ρώσων, με τους τελευταίους να κατέχουν σχεδόν το 50%. Οι καταθέσεις συνολικά είναι της τάξης των 68,4 δις € (Πίνακας Ι), εκ των οποίων τα 30 δις € είναι ασφαλισμένα, ενώ τα 38,4 δις € δεν είναι – σύμφωνα με διεθνή ΜΜΕ.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Τραπεζικές καταθέσεις στην Κύπρο σε δις € – σύνολο 68,4 δις €, σχεδόν τέσσερις φορές το ΑΕΠ της δηλαδή (συγκριτικά στην Ελλάδα θα ήταν πάνω από 800 δις!), στα τέλη Ιανουαρίου 2013

Σημείωση: Με επιφύλαξη, επειδή πηγή είναι το διαδίκτυο. Ας σημειωθεί ότι, μία ενδεχόμενη μαζική φυγή των καταθέσεων, θα σήμαινε το τέλος της Κύπρου – ενώ οι Κύπριοι στις εκλογές επέλεξαν μόνοι τους το δήμιο τους. 

Μεταφορικά λοιπόν, έχει κηρυχθεί έμμεσα από τη Γερμανία ο οικονομικός πόλεμος: αφενός μεν εναντίον της Μ. Βρετανίας, αφετέρου δε της Ρωσίας – η οποία δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι θα «σιωπήσει», ενώ ορισμένα από τα ισχυρότατα μέσα που έχει στη διάθεση της, με τα οποία θα μπορούσε εύκολα να «αντεπιτεθεί», περιγράφονται στη ανάλυση μας «Σενάρια παγκόσμιας σύρραξης».  

Ολοκληρώνοντας, η απάντηση στο ερώτημα «Τι θα συμβεί με τις καταθέσεις στην Ελλάδα, εάν μετά τις εκλογές στη Γερμανία, αποφασισθεί μία δεύτερη διαγραφή (κούρεμα) του χρέους της;», είναι μάλλον εύκολη και αυτονόητη: «Μέχρι εκείνη τη στιγμή, εάν τελικά επιβληθεί η δήμευση στην Κύπρο, καθώς επίσης εάν τεθεί το ίδιο ερώτημα από πολλούς, μάλλον δεν θα υπάρχουν ούτε καταθέσεις, ούτε ιδιωτικές τράπεζες στην πατρίδα μας».  

ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η Κύπρος αποτελεί το τέταρτο θύμα του ευρωπαϊκού ολοκαυτώματος – ενώ η 16η Μαρτίου του 2013, κατά την οποία αποφασίσθηκε η δήμευση περιουσιακών στοιχείων των Πολιτών, με το πάγωμα ενός σημαντικού μέρους των τραπεζικών τους καταθέσεων (σαν αποτέλεσμα ενός κατεπείγοντος νόμου που θα ψηφιστεί από τη Βουλή – εάν), θα μείνει στην Ιστορία ως η ημερομηνία του ξεκινήματος της τέταρτης φάσης του οικονομικού πολέμου.

Ειδικότερα τα εξής:

(α) Φάση πρώτη: Κατά την άποψη του συνόλου των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, της Γερμανίας καλύτερα (2010), οι φορολογούμενοι θα έπρεπε να αναλάβουν τα αλόγιστα χρέη, τα οποία συσσώρευαν για πολλά χρόνια οι τράπεζες – θα έπρεπε δηλαδή να «κοινωνικοποιηθούν» οι ζημίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, παρά το ότι δεν ιδιωτικοποιήθηκαν ποτέ τα κέρδη του.

Οι πολιτικοί ηγέτες, υπηρέτες πλέον της οικονομικής εξουσίας και όχι των πολιτών που τους εξέλεξαν, αποφάσισαν να καλέσουν το ΔΝΤ, καθώς επίσης να λάβουν «μέτρα φτωχοποίησης» – γεγονός που οδήγησε τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου σε μία καταστροφική ύφεση, χώρισε τους πολίτες σε αντίπαλα στρατόπεδα,  δημιούργησε αντιπαραθέσεις μεταξύ των κρατών, ενώ διαίρεσε την ήπειρο σε δύο μέρη: στο Βορά και στο Νότο. 

(β) Φάση δεύτερη: Ξεκίνησε ουσιαστικά με το εγκληματικό PSI (2011), το οποίο επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τη Γερμανία και το ΔΝΤ. Οι ζημίες της Ελλάδας, ιδιαίτερα η μετατροπή του εξωτερικού δημοσίου χρέους της από «μεταφραζόμενο» κατά περίπου 90% σε δραχμές, σε 100% ευρώ με αγγλικό δίκαιο (γεγονός που την εγκλώβισε αυτόματα στην Ευρωζώνη), ήταν και είναι ανυπολόγιστες.

Σε κάθε περίπτωση, η ροή των χρημάτων αντιστράφηκε – με τη Γερμανία να είναι ο κύριος αποδέκτης τους, με μηδενικό σχεδόν κόστος. Επίσης, η χώρα που τρέφεται και μεγαλώνει από την κρίση – παραστατικά, ο «βρικόλακας» που ζει, πίνοντας το αίμα των θυμάτων του. 

(γ) Φάση τρίτη: Η ΕΚΤ (Φθινόπωρο του 2012) ανακοινώνει ότι, θα χρηματοδοτεί εκείνα τα κράτη, τα οποία υποτάσσονται στα γερμανικά προγράμματα λιτότητας, αγοράζοντας απεριόριστες ποσότητες των ομολόγων τους – με αποτέλεσμα να καθησυχάσουν ανόητα οι επενδυτές, οι οποίοι σχεδίαζαν να κατευθύνουν το σύνολο των κεφαλαίων τους εκτός ευρώ και Ευρωζώνης, μετά το PSI (γεγονός που είχε θορυβήσει σε μεγάλο βαθμό τη Γερμανία).

(δ) Φάση τέταρτη: Πιθανότατα η αρχή του τέλους για το ευρώ, μετά την πρωτοφανή απόφαση δήμευσης των καταθέσεων στην Κύπρο – η οποία σηματοδοτεί επί πλέον μία κατά μέτωπο επίθεση εναντίον της Μ. Βρετανίας και της Ρωσίας.

ΣΥΖΗΤΕΙΤΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΑΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Η έμμεση κοινωνικοποίηση των ζημιών των τραπεζών, καθώς επίσης η κρυφή «αιμοδότηση» της Γερμανίας από τις υπόλοιπες χώρες, γίνεται πλέον άμεση – ενώ ουσιαστικά καταργείται η έννοια της ιδιοκτησίας, την οποία θα ακολουθήσει η ολοσχερής κατάργηση της δημοκρατίας, από ένα εθνικοκαπιταλιστικό καθεστώς.

Παράλληλα, «τροχοδρομείται» η υπεξαίρεση του ελληνικού και κυπριακού υπόγειου πλούτου, με απώτερο στόχο την ανεξαρτητοποίηση της Γερμανίας από τη ρωσική ενέργεια – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η περαιτέρω αύξηση της ισχύος της.   

(ε) Φάση πέμπτη: Πρωταγωνιστές θα είναι αυτή τη φορά η Ισπανία και η Ιταλία – όπου οι μικρομέτοχοι των τραπεζών, καθώς επίσης οι ιδιώτες ομολογιούχοι και οι καταθέτες, θα κληθούν να πληρώσουν τη Γερμανία, μέσω μίας κατά πολύ ευρύτερης δήμευσης.

Εν τούτοις, πολλοί μέτοχοι, ομολογιούχοι και καταθέτες, «εμπνεόμενοι» από το παράδειγμα της Κύπρου, ίσως σπεύσουν να «εξαργυρώσουν» τα περιουσιακά τους στοιχεία – «αναζωπυρώνοντας τη φωτιά» (την ευρωπαϊκή κρίση χρέους) και μετατρέποντας την σε μία ανεξέλεγκτη πλέον πυρκαγιά.

(στ) Φάση έκτη: Οι κοινωνικές εξεγέρσεις, οι εμφύλιοι πόλεμοι και οι διακρατικές μάχες, θα μπορούσαν να οδηγήσουν την Ευρώπη σε έναν νέο μεσαίωνα – πολύ περισσότερο, εάν «συντονισθούν» με την παγκόσμια οικονομική σύρραξη, η οποία ευρίσκεται σε εξέλιξη.

Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, η Γερμανία θα έχει για τρίτη φορά «αιματοκυλίσει» την Ευρώπη – γεγονός που ελπίζουμε να αποφευχθεί, με την έγκαιρη αφύπνιση των Ευρωπαίων πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων και των Γερμανών.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η πρόσφατη δίκη και η καταδίκη της Κύπρου (δήθεν λόγω του ότι δεν σεβάστηκε τις συστάσεις της ΕΕ, όσον αφορά το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, επιμένοντας να αποτελεί έναν «φορολογικό παράδεισο»), έμοιαζε, όπως πάρα πολύ εύστοχα διατυπώθηκε, με εκείνες τις δίκες των βιαστών, οι οποίοι κατηγορούν και καταδικάζουν τελικά το βιαζόμενο θύμα τους – ισχυριζόμενοι ότι ήταν πολύ προκλητικά ντυμένο και δεν μπόρεσαν να αντισταθούν.

Στα πλαίσια αυτά, ακόμη και οι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ιδέας, μίας ενωμένης και αλληλέγγυας δηλαδή Ευρώπης των Πολιτών της, η οποία θα μπορούσε να επιπλεύσει με ασφάλεια στην τεράστια τρικυμία της παγκοσμιοποίησης, αναζητούν πλέον την «έξοδο κινδύνου» από το κοινό νόμισμα – παρά τα απίστευτα δεινά που θα την συνόδευαν. 

Κατά την πάγια άποψη μας βέβαια (δυστυχώς για πολλούς Γερμανούς Πολίτες, οι οποίοι δεν συμμερίζονται την πολιτική της κυβέρνησης τους), η σωστή λύση θα ήταν η άμεση έξοδος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη – το γρηγορότερο δυνατόν, παράλληλα με την «εκδίωξη» της από την ΕΚΤ, έτσι ώστε να αποκτήσει η ένωση ξανά μία λειτουργική κεντρική τράπεζα, επιλύοντας πανεύκολα όλα της τα υπόλοιπα προβλήματα. 

Αυτό φυσικά δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, εάν συνεχίσει η σιωπή των αμνών – καθώς επίσης εάν οι πολίτες περιμένουν τον από μηχανής Θεό για να τους σώσει, κάποιον δήθεν «πολιτικό ηγέτη» δηλαδή, παρά το ότι γνωρίζουν πως η μοναδική διέξοδος τους είναι η άμεση δημοκρατία: η ενεργητική συμμετοχή τους καλύτερα στην ψήφιση των σημαντικών νόμων και στον αυστηρό έλεγχο της εκάστοτε εξουσίας.   

ΥΓ: Εάν ισχύουν οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού οικονομικών, τότε η συντριπτική ήττα της Κύπρου οφείλεται σε έναν «Εφιάλτη» εντός των τειχών της – όπως άλλωστε συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας. Πόσο μάλλον εάν πράγματι απορρίφθηκαν προτάσεις της Ρωσίας, όπως αναφέρεται, οι οποίες θα εξασφάλιζαν την ελευθερία του νησιού – ένα εξαιρετικά πολύτιμο αγαθό που χάθηκε μέσα σε μόλις δεκαπέντε ημέρες, από την εκλογή της νέας του ηγεσίας.

Όσον αφορά δε το σύνηθες κυβερνητικό «διάγγελμα χειραγώγησης του πλήθους», δεν έχει νόημα να το κρίνει κανείς – αν και δεν παύουμε να απορούμε με την ευκολία, με την οποία ένας μηδαμινός αριθμός πολιτικών, έχει τη δυνατότητα να «χειρίζεται» έναν ολόκληρο λαό, παρά το ότι ενεργεί εντελώς αντίθετα με τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας.   

Δυστυχώς η «νέα τάξη πραγμάτων», η οποία δημιουργήθηκε από το «κυπριακό προηγούμενο», δεν αφορά μόνο το νησί – αλλά και την Ευρώπη, ενδεχομένως δε ολόκληρο τον πλανήτη. Η κατάρριψη του «ταμπού» των εγγυημένων καταθέσεων (έως 100.000 € εντός της ΕΕ), η de facto «δήμευση» της ιδιωτικής περιουσίας χωρίς καμία προειδοποίηση, καθώς επίσης η «κρίση εμπιστοσύνης» που θα προκαλέσουν οι ενέργειες αυτές, είναι πολύ πιθανόν να συμβάλλουν στην σταδιακή κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος – με οδυνηρές συνέπειες για όλους μας. 

Αν και υποθέτουμε τώρα ότι, οι αναμενόμενες τραπεζικές επιθέσεις (bank run) στο Νότο θα είναι σταδιακές, με τους καταθέτες να αποσύρουν τα χρήματα τους με μικρές, διαδοχικές αναλήψεις, «φοβούμενοι» να μην γίνουν αντιληπτές οι πραγματικές τους προθέσεις, ελπίζουμε να αποφευχθεί τελικά το μοιραίο – η άτακτη διάλυση της Ευρωζώνης, μέσα από το κλίμα μεσοπολέμου που βλέπουμε να διαμορφώνεται από τις επαίσχυντες ενέργειες των ευρωπαίων πολιτικών.

Σχετική ανάλυση μας από τις 21.10.2012

ΚΥΠΡΟΣ, ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ: Η Κομισιόν, αφού απομόνωσε έντεχνα ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου από το διεθνή δανεισμό, με τη βοήθεια της Fitch και της ΕΚΤ, την υποχρέωσε να συνθηκολογήσει – προφανώς με γεωπολιτικές σκοπιμότητες

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 17. Μαρτίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2835.aspx

Το αιλουροειδές

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Απ το πρωί

ένας τσαλαπετεινός περπατάει

                                    στην αυλή μου

Μια γάτα ξαπλωμένη παραδίπλα

                                             αμέριμνη

σηκώνει το κεφάλι της

                                  και τον κοιτάζει

Κάτι της ψιθυρίζει το ένστικτό της

                 κάτι παλιό ξεθωριασμένο

κάτι για φόνο και αίμα

Όμως αυτή ράθυμα τεντώνεται

                                 και αποκοιμιέται

Έτσι κάτι νέο γεννιέται σήμερα

                                   στον κήπο  μου

ένα αιλουροειδές που βελάζει

                                             σαν αρνί

ένα αιλουροειδές που σιχαίνεται

                                                το αίμα

Απ το πρωί

Ένας τσαλαπετεινός περπατάει 

                                  στο κεφάλι μου

ψάχνει μέσα μου

                  για ξεχασμένα σκουλήκια

που έρπουν στο ασυνείδητο

που τρυπώνουν ωμοφάγα

στη διπλοέλικα των κυττάρων μου

και φωνάζουν δυνατά για αίμα

                                          και φόνο

Όμως το αιλουροειδές μου,

ράθυμα

            τεντώνεται κι αποκοιμιέται

Γι αυτό απ' το πρωί χορτοφάγος  

μηρυκάζω ελεγείο

                   μελαγχολικό και πένθιμο

                                 30 Μαΐου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΙ

Του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ' έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω…

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ' αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ' αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ' ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει "plan B". Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς "Όχι". Έστω και για μια στιγμή. Ένα "Όχι" καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας "Ναι".

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.

ΠΗΓΗ: 24-03-2013, http://www.alkinoos.gr/el/news.html

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η ελληνική επανάσταση αποτελεί ορόσημο στη διεθνή ιστορία. Η τρομακτική δυσαναλογία δυνάμεων κατακτητών και επαναστατών σε συνδυασμό με το άκρως αρνητικό κλίμα έναντι επαναστάσεων στην ευρωπαϊκή σκηνή καθιστά την εξέγερση των υποδούλων προγόνων μας μοναδική για την τόλμη, η οποία εγγίζει τα όρια της αφροσύνης! Ο μεγάλος πατριώτης, ο Καποδίστριας, γνώστης βαθύς της ευρωπαϊκής διπλωματίας, ήταν αντίθετος προς την αποκοτιά, την οποία αρχικά ανέλαβε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και τη συνέχισαν οι καπετάνιοι της Πελοποννήσου.

Η επανάσταση, κατά τη σύμφωνη γνώμη των πρωταγωνιστών της υπήρξε παλλαϊκή και ευλογήθηκε από την Εκκλησία. Γι' αυτό και μετά την απόκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας από τμήμα του λαού μας, η Πολιτεία εθέσπισε (1848) να εορτάζεται η λαμπρή επέτειος της Εθνεγερσίας κατά την 25^η Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία πανηγυρίζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, της μητέρας του Χριστού.

Επί σειράν ετών το Γένος με ευγνωμοσύνη πανηγύριζε τη διπλή εορτή. Αθρόα ήταν η προσέλευση του λαού στους ναούς, για να δοξολογήσει τον Θεό για τη βοήθεια προς αποτίναξη ζυγού δουλείας αιώνων. Δεν θα ισχυριστώ ότι κατά τον πανηγυρισμό του διπλού εορτασμού πρυτάνευε το θρησκευτικό αίσθημα και επόταν το πατριωτικό. Ο άνθρωπος διαχρονικά στέκεται ανήμπορος να κατανοήσει το ύψος της πνευματικής ελευθερίας, στην οποία μας κάλεσε ο Θεός με την ενανθρώπισή του. Η εθνική ελευθερία παλαιότερα και η κοινωνικοπολιτική σχετικά πρόσφατα προβάλλονται ως οι δύο κύριες μορφές ελευθερίας, με συνέπεια να παραθεωρείται συν τω χρόνω η πνευματική ελευθερία και τελικά να αγνοείται αυτή παντελώς!

Το ελεύθερο πλέον Γένος απολαμβάνοντας τα αγαθά της εθνικής ελευθερίας λησμόνησε σύντομα την υπόσχεσή του προς τον Θεό να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του με την ανέγερση ναού προς τιμήν του Σωτήρος Χριστού. Έτσι το τάμα του Έθνους παραμένει ως σήμερα ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Κινήθηκαν οι επίορκοι αξιωματικοί κατά την επτάχρονη δικτατορία προς συγκέντρωση χρημάτων και ουδείς έκτοτε ανέφερε τι απέγιναν τα συγκεντρωθέντα! Σήμερα, σε δύσκολους καιρούς, μετά την κατασπατάληση επί τριακονταετία του δημοσίου χρήματος, ακούγεται πάλι κάποιος ψίθυρος για το τάμα, είναι όμως γνωστή παλαιόθεν η οικονομική αρχή «ουκ αν λάβης παρά του μη έχοντος»! 

Κύλισαν τα χρόνια. Η πατρίδα μας ελεύθερη πλέον όχι χάρη στα αίματα των αγωνιστών αλλά χάρη στα συμφέροντα των ισχυρών της Ευρώπης υποτάχθηκε στο δυτικό πνεύμα, το οποίο επέβαλαν οι «προστάτες» μας μέσω των προθύμων να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους εντοπίων. Άλλοι επιχείρησαν την απομάκρυνση από την παράδοση μέσα από τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και στο οικογενειακό δίκαιο (πολιτικοί). Άλλοι με την προβολή των νέων φιλοσοφικών και ιδεολογικών ρευμάτων της Δύσης (διανοούμενοι). Άλλοι με τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων (έμποροι της πληροφόρησης και της διασκέδασης). Άλλοι με την καπηλεία των ιερών, των οσίων και των ιδανικών του λαού μας (πολιτικοί, στρατιωτικοί). Η πολεμική κατά της ελληνορθόδοξης παράδοσης δεν βρήκε ισχυρή αντίσταση εκ μέρους της Διοικούσας Εκκλησίας, η οποία σύρθηκε από τους Βαυαρούς της αντιβασιλείας του Όθωνα σε υποταγή στην κοσμική εξουσία και παραμένει θεραπαινίδα του αστικού καθεστώτος ως τις ημέρες μας!

Αφού οι «προστάτες» μας διαπίστωσαν ότι οι «ιεραπόστολοι» – πράκτορές τους (μισσιονάριοι) δεν ήσαν αποτελεσματικοί στη μετακίνηση του λαού από την ορθόδοξη πίστη ανέθεσαν το έργο αυτό σε εντόπιους «φωτισμένους» από τη Δύση «αναμορφωτές», «μεταρρυθμιστές», «εκσυγχρονιστές». Η διανόηση, αν και κατά βάση επιφυλακτική, αν όχι εχθρική προς την εξουσία, συνεισέφερε τα μέγιστα στην αποϊεροποίηση της κοινωνικής μας ζωής. Άλλωστε αστοί και μαρξιστές αμιλλώνται σε εχθρότητα έναντι της Εκκλησίας. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι πρώτοι υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, ως ασκούντες εξουσία, σε αντίθεση προς τους άλλους, οι οποίοι έβλεπαν τα ποσοστά τους κατά τις εκλογές καθηλωμένα. Ο λαός δεν είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται την υποκρισία τόσο εύκολα, όσο την πολεμική κατά του πιστεύω του.

Στο πεδίο της ιστορίας, αφού επετειακό είναι το άρθρο μας, η επίθεση κατέληξε να είναι ενορχηστρωμένη. Οι αστοί χωρίς αντίπαλο πλέον αισθάνονται πως δεν χρειάζονται τη «συμμαχία» με την (Διοικούσα) Εκκλησία. Έτσι πρέπει οι μαθητές να ενστερνιστούν βασικές «αλήθειες» όπως: Αν δεν είχε προηγηθεί η γαλλική επανάσταση, θα μέναμε σκλάβοι για αιώνες ακόμη! ΟΙ μαθητές δεν πρέπει να μάθουν για τα πενήντα και πλέον ατυχή επαναστατικά κινήματα των προγόνων τους, γιατί θα αισθάνονται άβολα ενώπιον της πλήρους υποταγής μας σήμερα στους ισχυρούς! Πρέπει από την άλλη να μάθουν οι μαθητές ότι η Εκκλησία υπήρξε εχθρική προς την επανάσταση, την οποία ο Πατριάρχης, ως τουρκόφιλος, αφόρισε. Πρέπει να μάθουν ότι η σύναξη στη μονή της Αγίας Λαύρας είναι μύθος, όπως και το κρυφό σχολειό! Τι κι αν ο Γρηγόριος Ε΄, ο άγιος πλέον της Εκκλησίας έδωσε το αίμα του, προκειμένου να εκτονωθεί η θηριώδης μανία του σουλτάνου έναντι των επαναστατών, με άμεση την αποφυγή της σφαγής των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης. Τι κι αν μαρτυρείται ιστορικά η επαφή του πατριάρχη με τον Χατζη Χαλίλ, ηγέτη των μουσουλμάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο οποίος αρνήθηκε να κηρύξει ιερό πόλεμο (τζιχάντ) κατά των Ρωμηών και γι' αυτό δολοφονήθηκε! Ο μαθητής πρέπει να μάθει ότι όπως στη Δύση το ιερατείο του αιρετικού χριστιανισμού, με τον οποίο χαριεντίζονται σήμερα αρκετοί ορθόδοξοι, συμπορεύτηκε με τους ευγενείς και ευλογούσε την απολυταρχία, έτσι και σε μας ο ανώτερος κλήρος συνέπραττε με τους ισχυρούς, ακόμη και κατακτητές! Τι κι αν στην καθ΄ ημάς Ανατολή δεν υπήρξαν ποτέ κληρονομικοί τίτλοι ευγένειας; Τι κι αν ο Γρηγόριος Ε΄ θα παρέμεινε βοσκός, αν θείος του δεν είχε μετακινηθεί στη Σμύρνη λόγω της συμφοράς στον Μοριά μετά την ατυχή εξέγερση με την υποκίνηση της Ρωσίας (ορλωφικά); Οι προκρούστες (και είναι πάρα πολλοί!) έχουν μεταφέρει αναρίθμητες ιδεολογικές κλίνες από την «προστάτιδα» Δύση και πρέπει επάνω σ' αυτές να απλωθεί η ελληνική ιστορία! Τι κι αν πιστοί πατριώτες ιστορικοί βρήκαν σε δημοκρατική γαλλική εφημερίδα του 1821 (Contitutionelle) ανταπόκριση από την Πάτρα με αναφορά στη σύναξη της Αγίας Λαύρας υπό τον μητροπολίτη Γερμανό, ο οποίος, κατά το δημοσίευμα, εκφώνησε πύρινο επαναστατικό λόγο; Ποια είναι ισχυρότερη; Η ιστορική αλήθεια ή η κυριάρχη ιδεολογία; Επιχείρησε, τονίζουν ανερυθρίαστα, η Εκκλησία να καρπωθεί οφέλη ζητώντας από τους Βαυαρούς να καθιερώσουν ως επέτειο την 25^η Μαρτίου, ενώ η επανάσταση ξεκίνησε ενωρίτερα. Προτιμούν όλοι αυτοί οι εμπαθείς και ανέντιμοι εχθροί της Εκκλησίας να εμφανίζονται αγνοούντες την ιστορία, αρκεί να πλήξουν τον μισητό εχθρό τους, που απέτρεψε τον εξισλαμισμό των προγόνων μας, ώστε να έχει νόημα η επανάσταση! Διότι ασφαλώς έχουν μελετήσει την επιστολή του Αλεξάνδρου Υψηλάντη προς τον Κολοκοτρώνη, στην οποία ορίζεται ως ημέρα του ξεσηκωμού η 25^η Μαρτίου, επειδή οι επαναστάτες ως πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί αποζητούσαν τη βοήθεια του Θεού στον δίκαιο αγώνα τους! Γνωρίζουν επίσης την επιστολή του αγίου Γρηγορίου Ε΄ προς τον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα, τον εθνομάρτυρα στη μάχη της Αλαμάνας. Μάλιστα επιλέγουν τον αυτοεξευτελισμό τους υποστηρίζοντας παράλληλα ότι η τουρκική σκλαβιά δεν ήταν και τόσο φοβερή! Έτσι τους υπαγορεύουν τα αφεντικά της «νέας τάξης»! Και προτιμά πλέον η Πολιτεία αντί να μαθαίνουν τα παιδιά μας την αλήθεια να διακωμωδείται ο Αθανάσιος Διάκος από έκφυλους «καλλιτέχνες» με δημόσια επιχορήγηση!

Σήμερα φαίνεται οι Νεοέλληνες να έχουν, επί τέλους για τους «διαφωτιστές», απομακρυνθεί αρκούντως από την ορθόδοξη παράδοση. Ίσως να βλέπουν αυτοί με ικανοποίηση το ότι κάθε εθνική επέτειος έχει υποβιβασθεί σε φαρσοκωμωδία με δοξολογία ενός «ανυπάρκτου» ή, έστω, «παροπλισμένου» Θεού, με δεκάρικους λόγους, φθηνά συνθήματα, δακρύβρεχτες παρελάσεις. Έθνος που χάνει την πίστη του, δεν είναι δυνατόν να διατηρήσει τη φιλοπατρία. Καταλαβαίνουμε πού οφείλεται η κρίση που βιώνουμε;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 25-03-2013

Ιστοριογνωσία και Εθνικές επέτειοι

Του Γιώργου Κ.Καββαδία*

«Δίχως Ιστορία, η εξουσία μας οδηγεί εκεί που θέλει».

Ζinn

Με αφορμή τη σημερινή εθνική επέτειο  αναρωτιέται κανείς, αν ο τρόπος που γιορτάζεται, δίνει τη δυνατότητα για αναστοχασμό, τόσο για τις ιστορικές συνθήκες και τον χαρακτήρα της επανάστασης του 1821, όσο και για τη σύνδεση τους με τη σύγχρονη εποχή;

Μήπως, άραγε, οι τυπικές και μονόπλευρες γιορταστικές εκδηλώσεις, όχι μόνον αμβλύνουν την ιστορική μνήμη και παραχαράσσουν την ιστορική πραγματικότητα, αλλά διευκολύνουν τους κυρίαρχους  να διαμορφώσουν μια κοινωνία λήθης και αδράνειας, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους;

Είναι αλήθεια ότι μέσα από τις ωραιολογίες των πανηγυρικών της ημέρας και τις τυπικές τελετές, μέσα σε ένα τεχνητό κλίμα εθνικής έξαρσης και ευφορίας που διευκολύνει την έντονη ενεργοποίηση του συναισθήματος και τον παραγκωνισμό της κριτικής σκέψης, οι ιστορικές αλήθειες κλειδώνονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αντικαθίστανται από εθνικούς μύθους και στερεότυπα. Από αυτού του είδους τις τελετές ξεχωρίζουν οι παρελάσεις που σε φαντασιακό και πραγματικό επίπεδο αποτελούν μια λατρευτική εκδήλωση του έθνους που μπορεί δήθεν να μας ενώσει όλους και να μας κάνει να ξεχάσουμε τις ταξικές ή άλλες διαφορές, υπενθυμίζοντας και προβάλλοντας το κοινό ένδοξο παρελθόν και το εθνικό συμφέρον.

Ειδικότερα οι παρελάσεις απλώνουν τις ρίζες τους στον προηγούμενο αιώνα. Τα σχολεία εμφανίζονται παραταγμένα στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου 1924 που συνέπιπτε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Όμως για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική , από το 1936. Τον Μάρτιο παρελαύνουν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για τους σκοπούς του. Από τότε η σχολική παρέλαση συνδέθηκε απόλυτα με την στρατιωτική και ούτε οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δε διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα των υποχρεωτικών παρελάσεων.

Ο «φετιχισμός» των σχολικών βιβλίων

Πολλοί καταλογίζουν στη νέα γενιά, με έναν ισοπεδωτικό, κατά κανόνα, τρόπο ιστορική άγνοια, αποσιωπώντας ή και παραποιώντας τις αιτίες. Πέρα από τις υπερβολές και, κυρίως, την απόκρυψη των αιτιών, το πρόβλημα της προσέγγισης της ιστορικής γνώσης και της κριτικής αφομοίωσης της είναι ένα από τα σοβαρότερα, γιατί η Ιστορία παραμένει terra incognita (άγνωστη γη).

Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι καθαρά εκπαιδευτικό, αλλά κοινωνικό, πολιτικό. Γιατί «οι αντιπαραθέσεις για το τι θα διδαχθούν τα απιδιά στο σχολείο είναι πάντοτε αντιπαραθέσεις για το τι κοινωνία θέλουμε και ποιο θα είναι το μέλλον της». (Μ. Young) άλλωστε η πολιτική εξουσία έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει τόσο στη συγγραφή των σχολικών βιβλίων, όσο και στο «ψαλίδισμα» της ύλης επιδιώκοντας τη διαπαιδαγώγηση των νέων σύμφωνα με την «επίσημη Ιστορία» σ' ένα κοινωνικό περιβάλλον που ευνοεί την ιστορική αμάθεια και δικαιώνοντας τους Κινέζους που έγραφαν: «Η Ιστορία γράφεται από τους μανδαρίνους και για τους μανδαρίνους»

Χρειάζεται, όμως, να εξετάσουμε πώς το μάθημα και τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας αναπαράγουν τους εθνικούς μύθους και την αμάθεια. Από τις αρχές τις δεκαετίας του 1990 τα σχολικά βιβλία «εκσυγχρονίζονται» με βάση τις προδιαγραφές της «νέας ευρωπαϊκής σκέψης».  Στη θέση των ατελείωτων πολεμικών γεγονότων και εθνικών στερεοτύπων προβάλλεται μια «σούπα ιδεών», όπου το κύριο μπερδεύεται με το δευτερεύον, το αίτιο με το αποτέλεσμα. Αντί της αναγκαίας αφήγησης που έχουν ανάγκη οι μαθητές περιέχονται θραύσματα ιστορικών γνώσεων, με αποτέλεσμα να διαβάζουν τη σελίδα χωρίς να γνωρίζουν που ακριβώς αυτή εντάσσεται. Άλλωστε σύμφωνα με τους εκσυγχρονιστές σημασία δεν έχει η εξήγηση του γεγονότος, αλλά το νόημά του. Όχι αυτό που συνέβη(γεγονός, αίτιο, αποτέλεσμα, ένταξή του στο χρόνο), αλλά αυτό που αισθάνεται ο μαθητής (βιωματική προσέγγιση), έτσι ώστε να μην υπάρχει «ιστορική αλήθεια», αλλά «ατομική αλήθεια».

Με δυο λόγια και παρά τις διαφοροποιήσεις που παρουσιάζουν, από τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας απουσιάζει το ιστορικό πλαίσιο, οι κοινωνικές συγκρούσεις εξοστρακίζονται, ενώ η συνολική αφήγηση «κόβεται» σε πληροφορίες, εικόνες, αριθμούς και πηγές. Απομένει το απομονωμένο γεγονός, ενώ το «πώς» και το «γιατί» έχουν εξαφανιστεί. Πρόκειται για σπαράγματα-θραύσματα γεγονότων χωρίς συνέχεια.

Σήμερα η κυρίαρχη τάση συγγραφής της επίσημης Ιστορίας είναι μια νέα σύνθεση εθνοκεντρικού και ευρωκεντρικού προσανατολισμού στο πλαίσιο του κοσμοπολιτισμού της Νέας Τάξης Πραγμάτων έρχεται να αντικαταστήσει την «εθνική μυθολογία». Ένα βασικό δόγμα της ιδεολογίας της Νέας Τάξης είναι το «δόγμα της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας». Τα αναμορφωμένα βιβλία εκφράζουν  τη νεοταξική ιδεολογία, επιδιώκουν να αποδομήσουν την όποια εθνική συνείδηση, με στόχο την ιδεολογική κατάργηση των εθνών-κρατών, το αναγκαίο συμπλήρωμα της φυσικής κατάργησής τους μέσα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Υπερτονίζουν συνεχώς τη σημασία των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά εξαφανίζει και κάθε ταξική διαίρεση και σύγκρουση.

Παράλληλα έχει διαπιστωθεί και ερευνητικά ότι η «αναγκαστική επικέντρωση της διδασκαλίας στην προετοιμασία των μαθητών για τις εξετάσεις» είναι βασική αιτία για την αδυναμία κατανόησης των Ιστορικών γεγονότων. Στο πλαίσιο του εξεταστικοκεντρικού σχολείου κυριαρχεί ο «φετιχισμός του εγχειριδίου» (textbookfetixism) που οδηγεί στην άκριτη απομνημόνευση.  Έτσι οι μαθητές και οι μαθήτριες βυθίζονται σ' ένα αρχιπέλαγος πληροφοριών, μαχών, χρονολογιών, προσώπων και γεγονότων που διαδέχονται το ένα το άλλο με κινηματογραφική ταχύτητα, αδυνατώντας να διαχωρίσουν το κύριο από το δευτερεύον, το αίτιο από το αιτιατό και να προσεγγίσουν την Ιστορική γνώση.

Για την επανάσταση του 1821

Τόσο η εθνικιστική, όσο και η κοσμοπολίτικη προσέγγιση της Ιστορίας «ξεχνούν» ότι η επανάσταση του ΄21 ξεκίνησε από τα φτωχά λαϊκά στρώματα παρασύροντας στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού. Με το να εξωραΐζουμε πρόσωπα και κοινωνικές ομάδες που δυνάστευσαν και ταλαιπώρησαν τον λαό, δεν προσφέρουμε στην αυτογνωσία του λαού μας. Η Τουρκοκρατία εξέθρεψε κοινωνικές τάξεις με συγκρουόμενα και ανταγωνιστικά συμφέροντα, εκμετάλλευση και καταπίεση. Γι' αυτό η επανάσταση του 1821, εκτός από εθνική υπήρξε και βαθύτατα κοινωνική. Αντίθετοι στην επανάσταση στάθηκαν ο ανώτερος κλήρος, οι Φαναριώτες και οι κοτζαμπάσηδες στην πλειονότητά τους, στους οποίους οι Τούρκοι είχαν παραχωρήσει μια σειρά προνομίων που τους εξασφάλιζαν πλουσιοπάροχη ζωή. «Η προστασία της οθωμανικής κυβερνήσεως», γράφει ο ιστορικός Φίνλεϊ, «δημιούργησε μια ελληνική αριστοκρατία διοικητικών οργάνων και φοροεισπρακτόρων (…) Η ηθική και πολιτική θέση τούτης της τάξης αποδόθηκε άριστα με την ονομασία τους σαν είδος «χριστιανών Τούρκων». Ασφαλώς και υπήρξαν λαμπρές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί απ' αυτή την «αριστοκρατία», μόλις είδαν ότι η Επανάσταση παίρνει παλλαϊκό χαρακτήρα, έσπευσαν να ενταχθούν σ' αυτήν, όχι βέβαια για να τη βοηθήσουν να πραγματοποιήσει τους σκοπούς της, αλλά για να την καθοδηγήσουν και να την κατευθύνουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους δημιουργώντας ένα κράτος εχθρικό προς τις λαϊκές τάξεις και στρώματα.

Σήμερα τον ρόλο της «Ιεράς Συμμαχίας», της αντίδρασης και της καταπίεσης λαών και εθνοτήτων στο όνομα της «Παγκοσμιοποίησης» έχουν αναλάβει οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., οι σύμμαχοί τους και τα όργανά τους: Δ.Ν.Τ.. Παγκόσμια Τράπεζα

….

Απέναντι στο σχέδιο της επιστροφής στο 19ο αιώνα και στη μετατροπή μας στους δούλους της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, ο λαός, έχουμε μια και μοναδική επιλογή κοινωνικής περηφάνιας κι αξιοπρέπειας. Μια και μοναδική επιλογή που να αντιστοιχεί στην πολύπαθη αλλά ηρωική ιστορία του τόπου μας, τη μαζική λαϊκή αντίσταση.

Όσο οι κυρίαρχοι θα επιμένουν να δια-μορφώνουν τις σχολικές γνώσεις σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, τόσο οι λογαριασμοί για μια εκπαίδευση που θα μορφώνει και δε θα παραμορφώνει θα παραμένουν ανοικτοί. Απέναντι σ' αυτή την τάση χρειάζεται μια ριζοσπαστική αντι-πρόταση, μια νέα αντίληψη για την Ιστορία που επιδιώκει να εξασφαλίσει τη συμμετοχή των νέων στο ιστορικό γίγνεσθαι σε στέρεες επιστημονικές βάσεις. Με δυο λόγια, πρέπει να αλλάξουν όλα: Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών, βιβλία, εκπαιδευτική δομή και εορταστική παράδοση των «εθνικών επετείων». Με στόχο η εκπαίδευση να συνδιαμορφώνει ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες με όπλο την κριτική γνώση της Ιστορίας και την ιστορική μνήμη. Και για να θυμηθούμε τον ποιητή: «Ά, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά». (Μ. Αναγνωστάκης). Γιατί αίτημα των καιρών είναι να βρούμε τρόπους να διατηρήσουμε τη μνήμη ως τροφοδότη του νου και της ψυχής, λάβαρο χρέους για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος. 

* O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», εκπρόσωπος των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Κινήσεων στο Δ.Σ. του ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ. της Ο.Λ.Μ.Ε. 

ΠΗΓΗ: http://www.cleverclass.gr/portal/index.php/….B9

Τι αντιπροσωπεύει στ' αλήθεια το «όχι» της Κυπριακής Βουλής;

Του Δημήτρη Καζάκη

Είναι πολύ όμορφο και ρομαντικό να ονειρεύεται κανείς ότι στην εσχατιά του ελληνισμού, κάποιοι πατριώτες πολιτικοί είπαν «όχι» στον πρόσωπο του νέου κατακτητή. Ωραίο θα ήταν, μόνο αν ήταν αληθινό. Και δεν είναι. Το «όχι» της Κυπριακής Βουλής αφορά μόνο στο «κούρεμα» των καταθέσεων και όχι την υποταγή της Κύπρου στην αποικιοκρατική κηδεμονία της τρόικας και των Ευρωπαίων (βλέπε κυρίως Γερμανών). Πρόκειται για ένα «όχι» εντελώς προσχηματικό μιας και δεν πρόκειται να σώσει ούτε καν τις καταθέσεις. Κυρίως τις λαϊκές αποταμιεύσεις των νοικοκυρών της Κύπρου.

Καταρχάς για να το ξεκαθαρίσουμε, το όλο παιχνίδι που παίζεται είναι στημένο και από τις δυο πλευρές. Τόσο από την σκοπιά της Ευρωζώνης, όσο και από τη σκοπιά των Κυπρίων κυβερνητών. Το πρόβλημα της Κύπρου προέκυψε όχι λόγω μεγάλης κρίσης στην οικονομία της Κύπρου. Η οικονομία της Κύπρου δεν είναι από τις χειρότερες περιπτώσεις, ούτε ήταν στο χείλος της χρεωκοπίας. Το πρόβλημα της Κύπρου προέκυψε από τις τράπεζές της. Πρωτίστως από την Τράπεζα της Κύπρου και την Λαϊκή, πρώην Μαρφίν. Πώς γίνεται να καταρρεύσουν δυο τραπεζικοί κολοσσοί όταν οι καταθέσεις, η καταθετική βάση που δηλώνουν είναι σχεδόν 2 φορές του ΑΕΠ της Κύπρου; Μόνο στην περίπτωση που οι τραπεζίτες κατασπατάλησαν τα χρήματα των καταθέσεων σε μαύρα δάνεια και χορηγήσεις, σε επενδύσεις κερδοσκοπίας και ευκαιρίας και σε λεηλασία γενικά. Αυτό ακριβώς συνέβη με τις Κυπριακές τράπεζες. Οι τραπεζίτες, ή μεγαλοκαρχαρίες που το έπαιζαν εθνικοί επενδυτές και μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας λεηλάτησαν κυριολεκτικά διαμέσου των τραπεζών τους το χρήμα που υπήρχε σ' αυτές – κυρίως σε καταθέσεις – μαζί με τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου. Σήμερα οι καταθέσεις αυτών των τραπεζών υπάρχουν μόνο σε κομματικά ταμεία, λογαριασμούς παράκτιων εταιρειών ανά τον κόσμο, σε ομόλογα και παράγωγα του εξωτερικού και σε άλλες σκιώδεις τραπεζικές επενδύσεις κρυμμένες στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.

Ποιος θυμάται σήμερα τον κ. Βγενόπουλο και τον όμιλο Marfin Investment Group; Ποιος θυμάται τους εκάστοτε κυβερνητικούς να τον πλασάρουν ανοιχτά σαν εθνικό επενδυτή, ο οποίος εξαγόραζε τα πάντα με ξένα κεφάλαια διαμέσου ενός fund, όπως ήταν η MIG; Με την κρίση οι τράπεζες της Κύπρου άρχισαν να αντλούν αυξημένη ρευστότητα από το ευρωσύστημα. Αυτό ήταν το πρώτο καμπανάκι. Όμως και αυτή την αυξημένη ρευστότητα οι Κύπριοι και μη τραπεζίτες την σπατάλησαν σε κερδοσκοπικές τοποθετήσεις σε ελληνικά και άλλα ομόλογα ποντάροντας στην χρεοκοπία της Ελλάδας. Έτσι όταν ήρθε το PSI, δηλαδή η αναδιάρθρωση του χρέους στην Ελλάδα, οι Κύπριοι και μη τραπεζίτες εισέπραξαν τα πλούσια ανταλλάγματα που προσφέρθηκαν στις τράπεζες που θα έβαζαν τα ομόλογά τους στο «κούρεμα». Να θυμίσουμε εδώ ότι το τραπεζικό λόμπι του κ. Νταλάρα – στο οποίο ανήκαν και οι κυπριακές τράπεζες κάτοχοι ελληνικών ομολόγων – πήρε αποζημίωση για την συμμετοχή του στο PSI, 30 δις ευρώ μετρητά για λογιστικές ζημιές που δεν ξεπερνούσαν τα 18 δις ευρώ. Ανάμεσα στους ωφελημένους ήταν και οι τράπεζες της Κύπρου, που εκτιμάται ότι για 5 δις ευρώ λογιστική ζημιά λόγω ελληνικών ομολόγων, εισέπραξαν γύρω στα 7 δις ευρώ αποζημίωση ως μετρητά φορτώνοντας πρόσθετο χρέος στον Έλληνα φορολογούμενο.

Αν προσθέσουμε σ' αυτά και την μετανάστευση καταθέσεων και κεφαλαίων από την Ελλάδα στην Κύπρο, που ανήλθαν τουλάχιστον σε άλλα 5 δις ευρώ, οι κυπριακές τράπεζες βγήκαν ωφελημένες από την χρεοκοπία της Ελλάδας. Γι' αυτό και είναι εντελώς πρόστυχη η προσπάθεια να φορτώσουν την κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Είναι καθαρό ψέμα και μπορεί να το ισχυριστεί μόνο όποιος δεν ξέρει, ή είναι τόσο απατεώνας που ενώ ξέρει τι έχει συμβεί, το παπαγαλίζει από σκοπιμότητα.

Όταν το 2012 οι κυπριακές τράπεζες δεν άντεξαν άλλο και προσέφυγαν στον ELA (στον μηχανισμό έκτακτης ρευστότητας) προκειμένου να μην καταρρεύσουν, οι ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί έθεσαν θέμα ανταλλαγμάτων, δηλαδή αποικιακής κατοχής του νησιού διαμέσου της τρόικας. Η κυβέρνηση Χριστόφια, προκειμένου να καλύψει την ληστεία των κυπριακών τραπεζών από τους ολιγάρχες της οικονομίας και της πολιτικής, δέχτηκε με ιταμό τρόπο να πουληθεί το νησί σε τιμή ευκαιρίας. Κι έτσι υπέγραψε μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις τη σύμβαση εκχώρησης του νησιού στην τρόικα. Η προδοσία του Χριστόφια είναι τέτοια που θέλησε ο ίδιος να υπογράψει την θανατική καταδίκη του νησιού, χωρίς καν να πάρει την πρωτοβουλία ενός δημοψηφίσματος προκειμένου έστω να έχει το άλλοθι της ετυμηγορίας ενός «ναι». Η οργανική διαπλοκή στην Κύπρο των μεγάλων κομμάτων και των επικεφαλής τους με τις τράπεζες και τους ολιγάρχες του χρήματος είναι τέτοια, που και μόνο η σκέψη ότι ένα πιθανό δημοψήφισμα θα έφερνε στην επιφάνεια το αληθινό πρόβλημα, δηλαδή εκείνο της διαπλοκής πολιτικής και χρήματος, απέτρεψε τον Χριστόφια ακόμη κι από το να το σκεφτεί. Επιδόθηκε απλά σε κροκοδείλια δάκρυα μπροστά στην τηλεόραση καθώς ανακοίνωνε την θανατική καταδίκη του νησιού. Οι δικαιολογίες είναι πολύ γνωστές και από την δική μας περίπτωση.

Οι ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί γνώριζαν πολύ καλά ότι ένα τραπεζικό σύστημα που εμφανίζει περί τα 68 δις ευρώ καταθετική βάση, εκ των οποίων πάνω από τα 26 δις ευρώ είναι των νοικοκυριών που κατοικούν στο νησί, είναι αδύνατον να καταρρεύσει, είναι αδύνατον να έχει ανάγκη για έκτακτη χρηματοδότηση. Εκτός κι αν οι καταθέσεις είναι απλές εγγραφές, δηλαδή φούμαρα. Κι έτσι άρπαξαν την ευκαιρία. Ζήτησαν τα 5,8 δις ευρώ, δηλαδή περί το μεσοσταθμικό 8% της εικονικής καταθετικής βάσης νοικοκυριών και επιχειρήσεων, από το «κούρεμα» των καταθέσεων. Αυτό είχε τεθεί πολύ πριν τις εκλογές της Κύπρου. Για να προχωρήσει έπρεπε να ξεγελαστεί ο λαός και να έρθει ο οικονομικός δολοφόνος που θα το προωθούσε. Κι αυτός ήταν ο Αναστασιάδης.

Το ζήτημα ήταν όμως ευθύς εξαρχής ότι οι καταθέσεις αυτές δεν υπάρχουν και επομένως τα 5,8 δις ευρώ δεν θα μπορούσαν να αντληθούν από τις κυπριακές τράπεζες. Το γεγονός αυτό το γνώριζαν όλοι. Ευρωπαίοι, Γερμανοί και Κύπριοι. Κι έτσι στήθηκε το παιχνίδι που παίχτηκε σε βάρος της Κύπρου το προηγούμενο σαββατοκύριακο.

Ας δούμε τα γεγονότα. Έχουμε μια απόφαση του Eurogroup της 15/3 που ανάμεσα στα άλλα θέλει «κούρεμα» των καταθέσεων της Κύπρου. Αν ήθελαν όντως οι Γερμανοί και οι άλλοι να το εφαρμόσουν, τι θα έκαναν; Δεν θα το ανακοίνωναν αμέσως. Ούτε θα επέτρεπαν στον Αναστασιάδη να το κάνει, αν πρώτα δεν [είχαν] εξασφαλίσει με εκβιασμούς, πιέσεις, εξαγορές – κατά τα γνωστά συνήθη – την πολιτική στήριξη στο νησί. Αν το πετύχαινε αυτό, τότε θα έβγαινε και θα έθετε όπως το έθεσε, ή «κούρεμα» καταθέσεων, ή άτακτη χρεοκοπία. Διαφορετικά θα υπήρχε περιθώριο να τροποποιηθεί το μέτρο και να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι.

Αντί γι' αυτό έχουμε τα εξής κωμικοτραγικά, που ούτε ο πιο ανόητος δεν θα τολμούσε να κάνει. Το Eurogroup ανακοινώνει την επομένη το «κούρεμα». Βγαίνει και ο Αναστασιάδης το Σάββατο και θέτει ευθέως το δίλλημα: ή «κούρεμα», όπως διατάζουν οι Ευρωπαίοι, ή άτακτη χρεοκοπία. Βεβαίως, ο Ααναστασιάδης – όπως και τα επιτελεία της ευρωζώνης – ήξεραν πολύ καλά δυο πράγματα: Αφενός, ο Αναστασιάδης δεν είχε την πολιτική συγκατάθεση των άλλων κομμάτων και τα δικά του «κουκιά» δεν φτάνουν για να περάσει το μέτρο. Αφετέρου, η προκαταβολική ανακοίνωση του «κουρέματος» θα έπληγε ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος και θα συνέτριβε την οικονομία του νησιού, η οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις τράπεζές του. Κι αυτό θα συνέβαινε ανεξάρτητα πολιτικών εξελίξεων, ανεξάρτητα από το αν θα αποδεχόταν η Κυπριακή Βουλή το «κούρεμα», ή θα ψήφιζε «όχι».

Τελικά ο Αναστασιάδης δεν πήρε ούτε τις ψήφους του κόμματός του υπέρ του «κουρέματος». Δεν μπορεί να μην το γνώριζε αυτό. Δεν μπορεί να μην το γνώριζαν οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί. Σας θυμίζω ότι η πρόταση του «κουρέματος» έχει τεθεί στο τραπέζι εδώ και μήνες και όλοι την γνώριζαν. Τότε γιατί έγινε όλο αυτό;

Από την μεριά των Γερμανών και των Ευρωπαίων η ενέργεια αυτή ήταν ανοιχτή «πολεμική ενέργεια της ΕΕ εναντίον ανεξάρτητου κράτους-μέλους της», όπως σωστά αναφέρει η ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ. Ήξεραν πολύ καλά ότι ακόμη κι αν πέρναγε το «κούρεμα», τα 5,8 δις ευρώ που ζητούσαν από την Κύπρο δεν υπάρχουν στα ταμεία των τραπεζών. Οπότε επέλεξαν μια προβούν μια ενέργεια – την προκαταβολική ανακοίνωση του «κουρέματος» – που γνώριζαν πολύ καλά ότι θα σακάτευε ανεπανόρθωτα την οικονομία του νησιού. Το τσάκισμα το επέτειναν και με τις δηλώσεις τους οι Μέρκελ και Σόιμπλε στιγματίζοντας την βιομηχανία κεφαλαίων του νησιού και λέγοντας ανοιχτά ότι κανείς που αναζητά καταφύγιο στην Κύπρο δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής. Με λίγα λόγια επέτειναν την κατάσταση πανικού υπό συνθήκες κλειστών τραπεζών. Ότι χειρότερο.

Σ' αυτό συνέργησε και ο «δικός μας» υπουργός οικονομικών κ. Σουρνάρας, ο οποίος στις 18/3 δήλωσε: «Όσον αφορά εμάς, τόνισα στο Eurogroup ότι είμαστε έτοιμοι να αποκτήσουμε το ενεργητικό και το παθητικό των κυπριακών καταστημάτων στην Ελλάδα. Θέλω να πω ότι τα καταστήματα αυτά θα παραμείνουν κλειστά σύμφωνα με την απόφαση των κυπριακών αρχών και εκ περισσού λέω ότι όλα τα άλλα καταστήματα ελληνικών ή ξένων τραπεζών στην Ελλάδα θα λειτουργήσουν κανονικότατα.» Προσέξτε αυτό το «αποκτήσουμε το ενεργητικό και το παθητικό των κυπριακών καταστημάτων στην Ελλάδα». Τι σημαίνει αυτό; Ότι το τραπεζικό κυπριακό σύστημα είναι τόσο χρεοκοπημένο και υπό κατάρρευση που δεν μπορεί ούτε καν να συντηρήσει τα υποκαταστήματά του και έτσι θα απορροφηθούν από την Ελλάδα. Το πώς και το τι θα επιφέρει θα το δούμε εν καιρώ. Κι εγώ ρωτώ; Υπάρχει καλύτερη ομολογία χρεοκοπίας και κατάρρευσης τραπεζικού συστήματος; Όχι βέβαια. Και πότε γίνεται αυτή η δήλωση; Πριν καν αποφανθεί η Κυπριακή Βουλή για το «κούρεμα».

Με άλλα λόγια το Eurogroup ήξερε πολύ καλά ότι η ενέργεια αυτή, την ανακοίνωση του «κουρέματος», ισοδυναμεί με de facto χρεοκοπία για τις τράπεζες της Κύπρου και γι' αυτό κανόνισε να απορροφηθούν οι θυγατρικές από την Ελλάδα. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της Κυπριακής Βουλής. Μάλιστα με κινήσεις και δηλώσεις τους φρόντισαν να επιτείνουν όσο μπορούν την σύγχυση και τον πανικό ώστε να εξασφαλίσουν την κατάρρευση της τραπεζικής οικονομίας του νησιού.

Ο λόγος που έγινε έτσι ήταν για να χτυπηθεί μοιραία η κυπριακή οικονομία, αφ' ενός για να εξυπηρετηθούν τα γερμανικά συμφέροντα και να πατήσουν στο νησί ώστε να διεκδικήσουν γεωστρατηγική επιρροή. Οι Γερμανοί κατόρθωσαν με τον τρόπο αυτό να πατήσουν στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Κάτι που δεν το κατόρθωσαν ούτε στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο. Όπως επίσης και να διεκδικήσουν μερίδιο από το σύνολο των ενεργειακών πηγών της Κύπρο, κάτι που έχει υπογράψει ήδη ο Χριστόφιας με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Βλέπετε γνωρίζουν πολύ καλά ότι εντός του ευρώ και με διαλυμένη την οικονομία του το νησί δεν μπορεί παρά να εξαρτηθεί από τις χρηματοδοτήσεις του ευρωσυστήματος με όλα τα αποικιοκρατικά ανταλλάγματα που επιβάλει πρώτα και κύρια η Γερμανία.

Αφετέρου, εξυπηρετούνται και οι ολιγάρχες του νησιού για την λεηλασία των τραπεζών τους. Ποιος θα τους ζητήσει τον λόγο τώρα; Η κατάρρευση των τραπεζών – ήδη έχει ανακοινωθεί ότι η Λαϊκή Τράπεζα της Κύπρου, η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα του νησιού, δεν πρόκειται να ξανανοίξει – δεν φαίνεται να την χρεώνονται, μιας και οφείλεται στην κατάσταση που δημιουργήθηκε από την ανακοίνωση του «κουρέματος». Ούτε πρόκειται να δώσουν λόγο για το που πήγαν τα λεφτά των καταθετών, μιας και δεν θα χρειαστεί να καταβάλουν τα 5,8 δις ευρώ από τα ταμεία τους και έτσι δεν θα αποκαλυφθεί ότι τα ταμεία είναι άδεια και ότι οι καταθέσεις είναι απλές εγγραφές χωρίς κανένα αντίκρισμα.

Αυτό αντιπροσωπεύει το «όχι» των πολιτικών κομμάτων της Κυπριακής Βουλής. Είπαν «όχι» σε κάτι που θα εξέθετε την λεηλασία των χρημάτων του κυπριακού λαού από μια συμπαιγνία ολιγαρχών της τραπεζικής οικονομίας και της πολιτικής. Και με την τήβεννο του δήθεν πατριώτη, με φανφάρες πατριδοκάπηλου στόμφου, αυτοί που έχουν υπογράψει προκαταβολικά το ξεπούλημα του νησιού, ετοιμάζονται να φορτώσουν τα 5,8 δις ευρώ στις πλάτες των νοικοκυριών και των εργαζομένων της Κύπρου. Άλλωστε, ακούσατε κανέναν από δαύτους να αξιώνει την μη πληρωμή των λύτρων που επέβαλε το Eurogroup; Όχι βέβαια. Όλοι τους εμφανίζονται τώρα να αγωνιούν για το που θα βρεθούν τα 5,8 δις ευρώ για να παραμείνει η Κύπρος στην ευρωζώνη.

Ξεχνούν ότι η ανακοίνωση του Eurogourp απαιτεί κι άλλα εκτός από το «κούρεμα». Δείτε τι αναφέρει η σχετική ανακοίνωση που εκδόθηκε πολύ νωρίς το πρωί της 16^ης Μαρτίου: «Το Eurogroup χαιρετίζει τις κυπριακές αρχές σχετικά με τα μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί για να υιοθετήσει φορολογικά μέτρα που συμφωνήθηκαν με την Επιτροπή, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Αυτό αφορά κυρίως την υιοθέτηση των μέτρων εξυγίανσης ύψους 4 ½% του ΑΕΠ. Το Eurogroup χαιρετίζει τη δέσμευση των κυπριακών αρχών να εντείνουν τις προσπάθειές τους στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων. Το Eurogroup χαιρετίζει περαιτέρω τη δέσμευση των κυπριακών αρχών να λάβουν περαιτέρω μέτρα για την κινητοποίηση των εσωτερικών πόρων, προκειμένου να περιοριστεί το μέγεθος της οικονομικής βοήθειας που συνδέεται με το πρόγραμμα προσαρμογής. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν την καθιέρωση μιας εκ των προτέρων εφάπαξ εισφοράς σταθερότητας που ισχύει για κατοίκους και μη κατοίκους καταθέτες. Περαιτέρω μέτρα αφορούν την αύξηση της παρακράτησης φόρου επί των εισοδημάτων του κεφαλαίου, την αναδιάρθρωση και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η αύξηση του συντελεστή φορολογίας εισοδήματος και τη διάσωση των μικροομολογιούχων. Η Ευρωομάδα προσβλέπει στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και της Ρωσικής Ομοσπονδίας σχετικά με τη χρηματοδοτική συμμετοχή.»

Με άλλα λόγια το Eurogroup απαιτεί πάνω από 800 εκατ. ευρώ πρόσθετους φόρους στους Κύπριους, ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, ενέργεια, κοκ), αλλά και «την κινητοποίηση των εσωτερικών πόρων» που μέρους τους είναι το «κούρεμα» των καταθέσεων. Κινητοποίηση των εσωτερικών πόρων είναι και το να βάλουν χέρι στα ασφαλιστικά ταμεία και γενικά όπου υπάρχει δημόσιο αποθεματικό. Και πάμε βλέποντας και κάνοντας κατά τα ειωθότα των αξιωματούχων της αρπαχτής που λέγεται ευρώ. Όσο για τους Ρώσους μην ανησυχείτε. Αυτοί θα τα βρουν και με Ευρωπαίους και με Αμερικανούς. Θα τα σώσουν τα κεφάλαιά τους που κυρίως αποτελούνται από πιστωτικούς τίτλους και είναι άμεσα μεταβιβάσιμοι. Το ίδιο θα γίνει και με όλους τους άλλους μεγαλοκεφαλαιούχους, που στην χειρότερη θα αποζημιωθούν με μεταβιβάσιμους τίτλους εγγυημένους από το ευρωσύστημα.

Αυτοί που πρέπει να κλαίνε είναι τα νοικοκυριά. Οι δικές τους καταθέσεις έχουν μπει στον ντορβά. Έτσι οι πολιτικοί της Κύπρου, συνεπικουρούμενοι από τους «δικούς μας» που ξαφνικά βγήκαν να γιορτάσουν την «εθνική επιτυχία» των Κυπρίων, το «μεγάλο όχι» του Ελληνισμού και του Κυπριακού λαού, πουλάνε ψεύτικο πατριωτισμό για να συγκαλύψουν την μεγάλη ληστεία των καταθέσεων και κυρίως των λαϊκών αποταμιεύσεων. Ο εκβιασμός είναι απλός: προκειμένου να είμαστε σε θέση να σου αποδώσουμε τις αποταμιεύσεις σου, θα πρέπει το ευρωσύστημα να μας χρηματοδοτεί. Και για να μας χρηματοδοτεί, θα πρέπει να χαιρετήσουν οι εργαζόμενοι τα εργατικά τους δικαιώματα, να χαιρετίσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να πουν μπάι-μπάι στις αμοιβές τους και να αγκαλιστούν με την μιζέρια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Και μιας θα πρέπει οι Κύπριοι εργαζόμενοι, ο απλός λαός να τα δώσει όλα, ας πάει και το παλιάμπελο, δηλαδή το ίδιο το νησί τους το οποίο θα μεταβληθεί σε προτεκτοράτο χειρότερο από την εποχή της Αγγλικής κατοχής.

Βεβαίως, αυτό έχει παρενέργειες στην Ευρωζώνη. Ήδη έχουμε φαινόμενα πανικού στις τράπεζες σε Ιταλία και Ισπανία. Είναι σίγουρο ότι οι τράπεζες στην Κύπρο έχουν πλέον τελειώσει. Με τον τρόπο αυτό οι τραπεζίτες αθωώνονται. Και αθωώνονται με τον ίδιο τρόπο και τα πολιτικά κόμματα που μαζί με τους τραπεζίτες λεηλάτησαν τα λεφτά. Την ίδια ώρα, η Κύπρος μετατρέπεται σε αποικία των Γερμανών και της ευρωζώνης, μάλιστα με δικαίωμα ζωής, ή θανάτου πάνω στο νησί. Το πλήγμα λοιπόν που δέχεται σήμερα η Κύπρος ουσιαστικά είναι πολύ χειρότερο από αυτό που δέχθηκε με την εισβολή του Αττίλα 1 και Αττίλα 2.

Τίθεται ξεκάθαρα σοβαρό θέμα για την ίδια την εθνική αυτοδιάθεση του νησιού. Η ίδια η ύπαρξη του νησιού τίθεται εν αμφιβόλο αυτή τη στιγμή. Ειδικά μετά την εξέλιξη της καταψήφισης. Ειδικά από την στιγμή που ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να ανακάμψει η Κύπρος, να βγει δηλαδή από αυτό το αδιέξοδο, είναι η Κυπριακή λίρα. Δηλαδή το Εθνικό νόμισμα, η κρατικοποίηση των τραπεζών έτσι ώστε να γίνει η εκκαθάρισή τους και να δουν όλοι που πήγαν καταθέσεις, αποταμιεύσεις και δάνεια, ώστε να λογοδοτήσουν πολιτικοί και τραπεζίτες που κατακλέψανε τον κόσμο διαμέσου των τραπεζών και φυσικά η ανοικοδόμηση της οικονομίας από μηδενικής βάσης, όπως τουλάχιστον προσπάθησαν να το κάνουν οι Κύπριοι από το 1975 και μετά. Αυτή είναι η μόνη λύση. Η μόνη αληθινά πατριωτική και συνάμα δημοκρατική, φιλολαϊκή λύση του προβλήματος. Οτιδήποτε άλλο θα οδηγήσει την Κύπρο σε ακόμη χειρότερες και μεγαλύτερες περιπέτειες.

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 23 Μαρτίου 2013, http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8305.html

Ο Μπράουν, ο Φίσερ και η …Μέρκελ

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι μεγαλύτερες γερμανικές βιομηχανίες απαιτούν πρόσβαση σε πρώτες ύλες ακόμη και αν απαιτηθεί προσφυγή στα όπλα. «Ο Μπραουν, ο Φισερ και ο Κραφτ ξανασμίξαν πάλι και φτιάξανε τραστ» τραγουδούσε πριν από χρόνια ο Βασίλης Παπακωνστατίνου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και μουσική του Μάνου Λοϊζου. Και όπως όλα δείχνουν το τραγούδι της δεκαετίας του '60 βρίσκει νέο νόημα στη Γερμανία του 2013.

Πριν από σχεδόν ένα χρόνο οι ισχυρότερες βιομηχανίες της Γερμνίας ίδρυσαν την περίφημη Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες (Rohstoffallianz) με στόχο, όπως αναφέρεται στο καταστατικό της, «να ανοίξει νέους δρόμους για την παροχή πρώτων υλών στη γερμανική βιομηχανία». Ανάμεσα στους πρώτους πυλώνες της συμμαχίας συναντά κανείς μεγαθήρια της γερμανικής οικονομίας όπως η Volkswagen, η ThyssenKrupp και η Bayer.

Η ίδρυση της συμμαχίας πέρασε αρχικά στα ψιλά του γερμανικού και του διεθνούς Τύπου καθώς η Rohstoffallianz θύμιζε περισσότερο ένα από τα δεκάδες ιδρύματα ερευνών, που απλώς αναλαμβάνουν να παρουσιάζουν αναλύσεις επί αναλύσεων για την πορεία της βιομηχανικής παραγωγής. Σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως αποδείχθηκε ότι η Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες μετατρεπόταν σε ένα πανίσχυρο βιομηχανικό λόμπι, το οποίο χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου καλώντας το Βερολίνο να προετοιμαστεί στρατιωτικά για τον έλεγχο κρίσιμων πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη.

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας σχετικά με τις προθέσεις των κολοσσών της γερμανικής βιομηχανίας. «Νέος στόχος για τη Γερμανία η εξασφάλιση πρώτων υλών» τιτλοφορούσε σχετική ανάλυσή της, στην οποία σημείωνε με νόημα ότι «τα προηγούμενα πολιτικά μέτρα για την εξασφάλιση πολύτιμων πρώτων υλών δεν αρκούν πλέον». Οι Γερμανοί αναλυτές χαρακτήριζαν την εξάρτηση της Γερμανίας σαν «αχίλλειο πτέρνα» της χώρας και προειδοποιούσαν ότι οι τομείς υψηλής τεχνολογίας μπορούν να αποκοπούν εύκολα από τα απαραίτητα στοιχεία για τη λειτουργία τους. Στην ανάλυσή της η Handelsblatt απαριθμεί σειρά στοιχείων όπως το λίθιο, το κοβάλτιο, το ίνδιο, το χρώμιο αλλά και σπάνιες γαίες ο έλεγχος των οποίων θα καθορίσει τις γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες στον πλανήτη για τον 21ο αιώνα. Το μήνυμα ήταν σαφές: η πολιτική και οικονομική διπλωματία του Βερολίνου πρέπει πλέον να συνοδεύεται και από στρατιωτικά μέσα.

Μιλώντας στην εφημερίδα ο πρόεδρος της συμμαχίας Ντιρκ Πάσκερτ εξήγησε ότι οι «πόλεμοι των πρώτων υλών» του μέλλοντος θα αφορούν πολύ περισσότερο τα σπάνια μεταλλεύματα που απαιτεί η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας και λιγότερο το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο που καθόριζε τις μάχες του προηγούμενου αιώνα. Ο Πάσκερτ, χωρίς να χρονοτριβεί, αναφέρθηκε στο ρόλο που παίζει ο αμερικανικός στρατός αλλά και ο κινεζικός στόλος για την εξασφάλιση αυτών των πλουτοπαραγωγικών πηγών και εξήγησε χωρίς περιστροφές ότι και η Γερμανία «θα χρειαστεί επιπλέον στρατιωτικά εργαλεία». Μιλώντας πριν από μερικές εβδομάδες και στο Reuters, ο ίδιος έκανε λόγο ακόμη και για εμπλοκή του ΝΑΤΟ.

Στόχος η Κίνα

Η αναφορά στους μηχανισμούς της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας παραπέμπει σε ένα κοινό μέτωπο με τις ΗΠΑ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών σε περιοχές της Ασίας και της Αφρικής. Και όπως όλα δείχνουν κοινός εχθρός αυτού του μετώπου θα είναι πολύ σύντομα η Κίνα για δυο λόγους. Καταρχήν γιατί στην προσπάθεια ανάπτυξης μιας μεσαίας τάξης ο κινεζικός καπιταλισμός απορροφά τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών που διεκδικούν οι βιομηχανίες της Δύσης. «Η δυσκολία εξεύρεσης πρώτων υλών» διαβάζουμε ήδη από την πρώτη παράγραφο της ιστοσελίδας της Rohstoffallianz «οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση από συγκεκριμένες χώρες αλλά και σε κυβερνητικές παρεμβάσεις όπως οι περιορισμοί εξαγωγών». Δύσκολα θα μπορούσε να φωτογραφίσει κανείς με μεγαλύτερη πιστότητα την Κίνα. Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος που καθιστά την Κίνα «στόχο» της γερμανικής βιομηχανίας και ανεβάζει το θερμόμετρο της γεωπολιτικής αντιπαράθεσης.

Η Κίνα παράγει σήμερα το 90 με 95% από τις λεγόμενες σπάνιες γαίες που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή συσκευών υψηλής τεχνολογίας και έχει ανακοινώσει ότι θα μειώσει περαιτέρω τις εξαγωγές – γεγονός που θα προκαλέσει ασφυξία στις βιομηχανίες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.

Προς το παρόν λοιπόν τα συμφέροντα της γερμανικής και της αμερικανικής βιομηχανίας είναι κοινά και δικαιολογούν τις αναφορές της γερμανικής Συμμαχίας πρώτων υλών σε διεθνή μέσα προβολής ισχύος όπως το ΝΑΤΟ. Πολύ σύντομα όμως οι ελλείψεις πολύτιμων στοιχείων θα μπορούσαν να φέρουν της Γερμανία σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Ή όπως έλεγε και το τραγούδι: «Ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ χώρισαν σε Μπράουν σε Φίσερ σε Κραφτ… εχθροί τάχα γίνανε διαλύσαν το τραστ».

Μια συμμαχία από τα παλιά

Δεν ήταν λίγοι οι επικριτές του Βερολίνου που βλέπουν πίσω από τη δημιουργία της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες την ανάδυση ενός νέου Γερμανικού ιμπεριαλισμού. Σημειώνουν μάλιστα με νόημα ότι αρκετές από τις εταιρείες που εντάχθηκαν από την πρώτη στιγμή στη Rohstoffallianz, είτε είχαν συνεργαστεί με το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ είτε αποτελούν διάδοχα επιχειρηματικά σχήματα τέτοιων εταιρειών: Η Volkswagen ιδρύθηκε το 1937 από το συνδικάτο εμπόρων των Ναζί και ανέλαβε να πραγματοποιήσει το όνειρο του Χίτλερ για την κατασκευή του «αυτοκινήτου του λαού». Η ThyssenKrupp χρησιμοποιούσε σκλάβους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τις εργασίες της ενώ ο πρόεδρος της εταιρείας Άλφρεντ Κρουπ, καταδικάστηκε στη στη δίκη της Νυρεμβέργης. Η Bayer, ως θυγατρική τότε της IG Farben, επίσης χρησιμοποιούσε σκλάβους από το στρατόπεδο του Μάουτχάουζεν ενώ παρασκεύαζε και τα χημικά που χρησιμοποιούνταν στους θαλάμους αερίων για την γενοκτονία των Εβραίων, των ομοφυλόφιλων και των τσιγγάνων. Παρόμοια όμως είναι και η ιστορία της BASF η οποία επίσης ως θυγατρική της IG Farben, συνεργάστηκε στενά με το ναζιστικό καθεστώς.

Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση του σημερινού επιχειρηματικού τοπίου της Γερμανίας με αυτό της περιόδου του Χίτλερ είναι άδικη και πιθανώς κακοπροαίρετη. Αυτό που συνδέει όμως το χτες με το σήμερα είναι η ίδια ανησυχία των εταιρειών για την εξασφάλιση των σπάνιων πρώτων υλών που απαιτούνται για τη λειτουργία τους.

Η ανησυχία αυτή συμπίπτει με το νέο στρατηγικό δόγμα του Βερολίνου, το οποίο τα τελευταία χρόνια απορρίπτει τον στρατιωτικό απομονωτισμό που του επιβλήθηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και αναζητά ευκαιρίες για την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Η ανάμιξη της Μπούντεσβερ (του γερμανικού στρατού) στην επίθεση της Γαλλίας στο Μάλι είναι χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Παράλληλα όμως η γερμανική πολεμική βιομηχανία, με τη στήριξη της καγκελαρίας – και παρά τις αντιδράσεις αρκετών Γερμανών πολιτών – εξοπλίζει αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ασία, τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες. Πριν από ένα χρόνο οι αποκαλύψεις για την πώληση 200 αρμάτων μάχης στη Σαουδική Αραβία και ενός ακόμη πυρηνικού υποβρυχίου στο Ισραήλ, είχε προκαλέσει πολιτική θύελλα στη γερμανική πρωτεύουσα χωρίς όμως να κάμψει ούτε κατ' ελάχιστο τα σχέδια της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας.

Ίσως τελικά η πιο ανησυχητική πτυχή αυτής της ιστορία να μας έρχεται και πάλι από εκείνο το τραγούδι για τον Μπραουν, τον Φισερ και τον Κραφτ – και συγκεκριμένα από τον τίτλο του: Τρίτος Παγκόσμιος

Άρης Χατζηστεφάνου

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα Μάρτιος 2013. Το είδα: 19/03/2013,  http://info-war.gr/2013/03/…BB/

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Η ανολοκλήρωτη ελληνική ανασύνταξη (επετειακή αναφορά στην 25η Μαρτίου)

Του Νικήτα Χιωτίνη

Κατά κανόνα θεωρούμε πως η σημερινή Ελλάδα, αυτή δηλαδή που επιδιώκεται να παγιωθεί ως εκπεσούσα στη συρρικνωμένη νεωτερική επινόηση του κράτους – έθνους, δημιουργήθηκε το 1821. Η αλήθεια είναι πως αυτή ξεκίνησε το 1821 και ολοκληρώθηκε, δηλαδή φαίνεται πως ολοκληρώθηκε και παγιώθηκε ως τέτοια, το 1922. Πράγματι από εκείνη την τραγική για τον ελληνισμό εποχή, γίνεται προσπάθεια να παγιωθεί η αντίληψη πως Ελλάς σημαίνει αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι γης, οριοθετημένο με τον τρόπο που οριοθετήθηκαν και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, δηλαδή εν πολλοίς ιστορικά αυθαίρετα, με μοναδικό κριτήριο πρόσκαιρα οικονομικά δεδομένα και γεωπολιτικά συμφέροντα.

Η Ελλάδα έκτοτε οριοθετήθηκε γεωγραφικά και διοικητικά, με το Αιγαίο, σε αυτήν την κατανομή, από επίκεντρο του ελληνισμού να έχει καταστεί όριό του (και ελπίζουμε να μην τεθεί και αυτό υπό διαπραγμάτευση). Έκτοτε ο Ελληνισμός, που πρωτοεμφανίσθηκε στην Ιστορία απλωμένος και οργανωμένος με πολιτισμό και ταυτότητα, δηλαδή ως Έθνος σε διαρκή εξέλιξη, ήδη από κρητομυκηναϊκής εποχής, σε όλη σχεδόν την περίμετρο της Μεσογείου ενίοτε και στην ενδοχώρα, αυτός ο Ελληνισμός λοιπόν όχι μόνο περιορίζεται αλλά και πολεμείται, πολεμείται κάθε του ευρύτερη εμβέλεια. Το όραμα του Ρήγα, που ενέπνευσε όλη την τότε Ευρώπη, που προέβλεπε μιαν Επικράτεια που θα ενοποιείται με την συνέργεια θεσμών που «θα εμψυχώνονται από τον Ελληνισμό», με μέσα, γι' αυτό, την καθιέρωση της Ελληνικής ως επίσημης γλώσσας και την υποχρεωτική διδασκαλία της στην εκπαίδευση και συνάμα με την διαρκή αναφορά του στον «Ελληνικόν Τόπον» και την «Ελληνικήν Γην», ξεχάστηκε. Υπενθυμίζουμε ακόμα πως ο Ρήγας αναφερόταν «στον λαόν απόγονον των Ελλήνων, όπου κατοικεί την Ρούμελην, την Μικράν Ασίαν, τας Μεσογείους νήσους, την Βλαχομπογδανίαν, αλλά και όλους όσους στενάζουν υπό την δυσφορωτάτην τυραννίαν του Οθωμανικού βδελυρωτάτου δεσποτισμού…».

Η επανάσταση του 1821, η προσπάθεια δηλαδή ανασύνταξης του ελληνισμού διά της επανένταξης σε αυτόν των ελληνικών εδαφών, η προσπάθεια ανασύνταξης του υπαρκτού και εντόνως δραστηριοποιούμενου σε Ανατολή και Δύση ελληνικού έθνους, εντάσσεται στη μακρά ιστορική πορεία του Ελληνικού Κοσμοσυστήματος (για να θυμηθούμε τη σχετική και απολύτως εμπεριστατωμένη μελέτη του Γιώργου Κοντογιώργη [1]). Πρόκειται περί Κοσμοσυστήματος που από τους κρητομυκηναϊκούς χρόνους μέχρι των παρυφών του 20ού αιώνα, συγκροτούσε Έθνος με ταυτότητα, πολιτισμό και γη, και που απορρόφησε σε αυτό και άλλες εθνοτικές οντότητες – Έλληνας από κάποια στιγμή θεωρείτο ο μετέχων του ανθρωποκεντρισμού και της παιδείας του. Αυτό το Έθνος υπήρξε κομιστής οικουμενικής πολιτισμικής πρότασης, καθ' όσον εισήγαγε την ανθρωπότητα στη διερεύνηση της ύπαρξής του ανθρώπου και στην αναγνώριση της ανθρώπινης οντότητας, στη φιλοσοφία και στην Πολιτική, στην ελευθερία, στη δημοκρατία και στην δυνατότητα συμμετοχής του ανθρώπου στην Ιστορία. Αυτή λοιπόν η Ελληνική Πρόταση ακτινοβόλησε αλλά και πολεμήθηκε, χωρίς όμως ποτέ να υποστείλει την καταλυτική της παρουσία στη διαμόρφωση του Κόσμου. Δεν συνέβη δηλαδή αυτό μήτε μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση, που από ένα σημείο και μετά κατέστη ελληνορωμαϊκή οικουμένη, πολύ περισσότερο μετά τη μετεξέλιξή της σε ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία – αυτό που από τον 18ο αιώνα παραχαράκτες της ιστορίας αποκάλεσαν βυζαντινή αυτοκρατορία – αλλά και μήτε μετά την επικράτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η ιδιαιτερότητα της απελευθερωτικής επανάστασης του 1821 έγκειται ακριβώς στους λόγους προέλευσής της. Γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών και της Ρωσίας επέβαλαν τον περιορισμό της ήδη άλλωστε παρακμάζουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό το επεδίωξαν μέσω της γεωγραφικής ολοκλήρωσης και γεωπολιτικής ισχυροποίησης της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, με την προσάρτηση στην Ήπειρο αυτή της σημερινής Ελλάδας, που αποτελεί τρόπον τινά το φυσικό όριό της. Αυτό όμως δεν μπορούσε να επιτύχει, αν η τότε Ευρώπη δεν ασφυκτιούσε στον δυτικό εργαλειακό ορθολογισμό και στο συνακόλουθο οντολογικό κενό, στο οποίο είχε περιπέσει. Αυτό το οντολογικό κενό, εύστοχα ο Καστοριάδης αποκαλούσε πρώτη απογοήτευση του κόσμου. Διαφυγή από αυτό η Ευρώπη, δηλαδή οι λαοί της, βρήκε στον τότε επικρατούντα ρομαντισμό που επικαλείτο παλαιότερες οντολογίες με έμφαση τις αρχαιοελληνικές παρακαταθήκες. Με άλλα λόγια, δύο ήταν οι λόγοι που η απελευθερωτική επανάσταση των Ελλήνων σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον πέτυχε τους σκοπούς της:

α. η γεωστρατηγική θέση του χώρου που σήμερα η Ελλάδα καταλαμβάνει, καθόσον η Ευρώπη δεν μπορούσε να διανοηθεί την χωρική ολοκλήρωσή της χωρίς αυτήν, και

β. η συμβολική της διάσταση, δηλαδή η φιλοσοφική πρόταση που αυτή κόμιζε και κομίζει. Να μη ξεχνάμε εδώ, πως η φιλοσοφική θεμελίωση των κοινωνιών είναι ισχυρότερη από κάθε τι άλλο και αυτή κινεί την Ιστορία. Άνευ αυτής δεν μπορεί να υπάρξει μήτε κράτος, μήτε κοινωνία.

Στις περιπτώσεις που έγινε προσπάθεια δημιουργίας κρατών που δεν είχαν Παράδοση, δεν είχαν δηλαδή φιλοσοφική θεμελίωση (αυτό που ο Καστοριάδης καλούσε φαντασιακή θέσμιση, που όμως πρόκειται ουσιαστικώς περί της φιλοσοφικής θεμελίωσης ή θέσμισής τους), τα κράτη αυτά για να μπορέσουν να υπάρξουν και να εξελιχθούν στηρίχτηκαν αρχικώς τουλάχιστον σε δάνειες Παραδόσεις, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό των Η.Π.Α. Με άλλα λόγια, ο ρόλος ύπαρξης της σημερινής Ελλάδας οφείλεται στις ανάγκες ολοκλήρωσης της ίδιας της Ευρώπης, ως χωρικής οντότητας και ως συμβολικής παρουσίας, ίσως και της ίδιας της έννοιας της Δύσης ως διαφοροποιημένης πολιτιστικής προτάσεως από αυτήν της Ανατολής. Με αυτό δεν υποστηρίζουμε την ανιστόρητη ρήση πως «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Παρά του ότι σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές οι Έλληνες έκλιναν προς την Δύση, ουδέποτε αφομοιώθηκαν από αυτήν – θεωρώ πως ούτε ο Κοραής με το εφεύρημα της μετακένωσης πρέσβευε κάτι τέτοιο. Αμφιταλαντεύτηκαν το 1453, αμφιταλαντεύθηκε και το Πατριαρχείο το 1821. Πάντοτε η Ελληνική πρόταση βρισκόταν μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Δύση θεμελιώθηκε σε αυτήν, αλλά η ελληνική πολιτισμική πρόταση, αν δεν δημιούργησε ή συνέβαλε στη δημιουργία και των εκείθεν πολιτισμών, σίγουρα ζυμώθηκε με αυτούς, με αμοιβαία κέρδη. Σε αυτό έγκειται η ιδιαιτερότητα και η οικουμενικότητα της ελληνικής πολιτισμικής πρότασης, ο Ίων Δραγούμης είχε αναλυτικώς αναφερθεί το ζήτημα αυτό. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική έχει έτσι τις δυνατότητες να είναι πολυδιάστατη – πολυγαμική, έχει ευστόχως ειπωθεί -, ας μη το απεμπολήσουν οι τοπικοί διαχειριστές μας, ας μην αισθάνονται σαν αποικιακοί φύλαρχοι.

Δυστυχώς η ελληνική ανασύνταξη, όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε, αλλά ολοένα και περισσότερο διαστρέφεται, αν όχι ακυρώνεται. Σε αυτό έγκειται και ο πραγματικός «καημός της ρωμιοσύνης». Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που αναγκάστηκαν τελικώς και επισήμως να ενισχύσουν την επανάσταση των Ελλήνων, δεν το έπραξαν άνευ ανταλλάγματος. Με χρηματικά δάνεια – όπως και τώρα δηλαδή – φρόντισαν να υποθηκεύσουν την αυτονομία του νεοδημιουργηθέντος κρατιδίου και να το μετατρέψουν σε προτεκτοράτο. Συνεισέφεραν βέβαια στην αρχική και μέχρι το '22 επέκτασή του, μόνο όμως στο βαθμό που αυτό εξυπηρετούσε τους γεωστρατηγικούς τους σχεδιασμούς. Γιατί το '22, παρά τα περί του αντιθέτου προβλεπόμενα από τη διεθνή Συνθήκη των Σεβρών, άφησαν ακάλυπτη την Ελλάδα στην εκστρατεία που είχε ως στόχο την εφαρμογή της Συνθήκης αυτής και την οδήγησαν στην μοιραία για τον ελληνισμό μικρασιατική καταστροφή. Η Ελλάδα οδηγήθηκε έτσι εκών άκων στην αποδοχή της παρουσίας της όχι Κοσμοπολιτικού Έθνους, που ανέκαθεν ήταν, αλλά ως συρρικνωμένου κράτους – έθνους. Αρχίζουν να εξασθενούν οι δεσμοί της με τον ευρύτερο ελληνισμό, ο οποίος τίθεται στο εξής σε δεύτερη μοίρα, έως απολύτου αγνόησής του. Ούτε η μετέπειτα σημαντική γενιά του '30 – που έστρεψε το ενδιαφέρον της στην ανάδειξη της ιδιοπροσωπίας του νέου διαμορφούμενου ελληνισμού, κάτι που υπήρξε σωτήριο για την χαμένη μας τιμή – μπόρεσε να ανακόψει τις ραγδαίες εξελίξεις.

Είναι ενδεικτική η φθίνουσα πορεία της ελληνικής γλώσσας: μέχρι τον 12ο αιώνα όλος σχεδόν ο τότε κόσμος, σε Ανατολή και Δύση, είχε τα ελληνικά ως κύρια γλώσσα του, μέχρι τον 19ο αιώνα οι μορφωμένοι όλου του κόσμου μίλαγαν ελληνικά, πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο πήγαινες σε πολλές χώρες της Ευρώπης και της Ασίας και μίλαγες ελληνικά, μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες πήγαινες στα Βαλκάνια, αλλά και στην Αίγυπτο και σε καταλάβαιναν, σήμερα έχουμε μείνει μόνοι στα αζήτητα, στέλνουμε και τα παιδιά μας σε πανεπιστήμια των Βαλκανίων να μάθουν βουλγαρικά.

Το όραμα του Ρήγα ξεχάστηκε, το νόημα της προσπάθειας ανασύνταξης του ελληνικού έθνους λοιδορήθηκε, αμφισβητήθηκε ακόμα και η ίδια η ιστορικότητά του, η Πολιτική εξέπεσε της αρχικής της σημασίας, αυτήν που οι Έλληνες, συμπεριλαμβανομένου των επαναστατών του 1821 θεμελίωσαν, οι δε μετέπειτα διανοούμενοι «απέδρασαν» [2]. Επιτρέψτε μου εδώ να παραθέσω ένα εδάφιο από το κείμενο του Θεόδωρου Ζιάκα, με τίτλο «η ιλιαδορωμέηκη πολιτική επιστήμη στον Μακρυγιάννη», παρουσιάζοντας το βιβλίο του Κ. Ζουράρη για τον Μακρυγιάννη [3]: «η επιστημονική σκέψη του Μακρυγιάννη συμπίπτει, παραδόξως, με ό,τι βρίσκουμε στην Ιλιάδα και στον Θουκυδίδη. Δύο τινά μπορούν να εξηγήσουν το παράδοξο: Ή ότι ο Μακρυγιάννης ήταν ξεσκολισμένος μελετητής του Ομήρου και του Θουκυδίδη, πράγμα βεβαίως αδύνατο, αφού ήταν εντελώς αγράμματος. Ή τους βύζαξε με το γάλα της μάνας του, στα πλαίσια του τοπικού του Κοινού. Και απλώς επιμαρτυρεί την επιστήμη της κεντρικής παράδοσης του ελληνικού πολιτισμού, της ενσωματωμένης στην κοινοτική κουλτούρα. Το δεύτερο βέβαια συμβαίνει».

Οι Έλληνες το 1821, κινούμενοι από ένα υπερτοπικό και υπερχρονικό συλλογικό ασυνείδητο, ανήγαγαν την Πολιτική πράξη στην ουσιωδέστερη διάστασή της και επανατοποθέτησαν την ελευθερία και την αυτονομία ως το κύριο πολιτικό ζητούμενο. Όπως γράφει ο Καστοριάδης: «το αντικείμενο της πολιτικής δεν είναι η ευτυχία – σημ.: δηλ. στην νεωτερική εκδοχή της – όπως νόμιζαν στον 18ο και 19ο αιώνα και όπως πίστευε και ο Marx. Αυτή η αντίληψη δεν είναι μόνο εσφαλμένη, αλλά είναι και καταστροφική. Το αντικείμενο της πολιτικής είναι η ελευθερία... έννοια ταυτόχρονα ψυχολογική και φιλοσοφική», που έχει μ' άλλα λόγια να κάνει με «απαιτήσεις ζωής υπαρκτικής πληρότητας».

Φοβούμαι πως οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας δείχτηκαν ανεπαρκείς να διαχειριστούν το από φύσει και θέσει φερόμενο από αυτήν νόημα, δείχτηκαν ανεπαρκείς να διαχειριστούν τόσο τη γεωπολιτική όσο και τη συμβολική της ισχύ. Η επανάσταση του 1821 και το όραμα του Ρήγα έμειναν ανολοκλήρωτα και ξεχασμένα. Στην αρχή αυτού του σημειώματος σκοπίμως χρησιμοποίησα την έκφραση η Ελλάδα «φαίνεται» να παγιώθηκε ως κράτος – έθνος το 1922. Σήμερα τα κράτη της Ευρώπης, που συνεχώς «αντάλλασσαν» τα γεωγραφικά τους όρια και σε πολλά από αυτά μιλούν δυο και τρεις γλώσσες, συνεργάζονται ολοένα και στενότερα, έως λειτουργικής καταργήσεως των όποιων γεωγραφικών τους ορίων. Η πορεία προς μια ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης, αποτελεί ιστορική νομοτέλεια [4] και η νεωτερική επινόηση του κράτους – έθνους, έχει ημερομηνία λήξεως. Όχι όμως του Έθνους, ως συνείδηση πολιτισμικής ταυτότητας και οντότητας, τρόπου νοηματοδότησης της ζωής και του κόσμου, με τις συνακόλουθες προτάξεις των προτεραιοτήτων της καθημερινής ζωής. Αναφέρομαι στο συλλογικό υπερτοπικό και υπερχρονικό ασυνείδητο που επιβιώνει πέραν των πρόσκαιρων πολιτικών εξουσιών και που αυτό τελικώς δημιουργεί την Ιστορία και το οποίο απαίτησε την ελληνική ανασύνταξη τον 19ο αιώνα. Αναφέρομαι όμως και στην άποψη του R. Rorty [5], ότι ο λαός αναζητεί την Ιστορία του, όχι για να αφηγηθεί απλώς το παρελθόν του, αλλά για να συγκροτήσει ταυτότητα με την οποίαν θα αναμετρηθεί με το μέλλον, ταυτότητα με την οποίαν θα συγκροτήσει το μέλλον του.

Πέραν αυτού, η αλματώδης ανάπτυξη των ανατολικών χωρών που στηρίζουν την ανάπτυξή τους σε μεγάλο βαθμό στη φιλοσοφική τους θεμελίωση, χωρών που θα κυριαρχήσουν παγκοσμίως, ξαναφέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη μιας νέας πολιτισμικής σύνθεσης ή αναγέννησης, στην εγκλωβισμένη σε αδιέξοδα Ευρώπη, όπου η Ελληνική πρόταση δεν μπορεί παρά να ξαναπαίξει πρωτεύοντα ρόλο. Αναφέρομαι σε μια Ευρώπη που σήμερα είναι εγκλωβισμένη στον επικρατούντα ανορθολογικό, αντικοινωνικό, αλλά και αντιαναπτυξιακό φονταμενταλισμό του φανταστικού χρήματος, προτεσταντικών εμμονών – αναφέρομαι εδώ κυρίως στον Βορρά. Η ανάγκη που οδήγησε την Ευρώπη να αναζητήσει οντολογικό καταφύγιο στην ελληνική πρόταση κατά τον 19ο αιώνα, είμαι βέβαιος ότι θα επανέλθει: η Ευρώπη δεν μπορεί να συνομιλήσει με τις οικουμενικές ανατολικές παραδόσεις, χωρίς την πολιτισμική πρόταση που κομίζει η σημερινή εναπομείνασα Ελληνική γη και θάλασσα (συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του νησιού που γέννησε την Αφροδίτη), αλλά και γεωπολιτικώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν. Το παράδειγμα του '21 πρέπει να μελετηθεί με ιδιαίτερη προσοχή. Ελπίζω οι τοπικοί διαχειριστές να μπορέσουν κάποτε να το αντιληφθούν. Οι πολιτικοί λειτουργούν – πρέπει δηλ. να λειτουργούν (και να διαπραγματεύονται) – πολιτικά και όχι σαν εντεταλμένοι τοπικοί λογιστές.

Παραπομπές

[1] Γ. Κοντογιώργης, Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα, Εκδόσεις Ι.Σιδέρης, Αθήνα 2006

[2] Γ. Καραμπελιάς «Η απόδραση των διανοουμένων», Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2012

[4] Εκτός και αν επιλεγεί η διάλυσή της, που ίσως δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει δεδομένου ότι δύο φορές κατά τον 20ό αιώνα κατεστράφη εξ αιτίας της γερμανικής αλαζονείας. Δεν θέλω να πιστεύω όμως πως αυτό θα ξανασυμβεί.

[5] Ο γνωστότερος σήμερα Αμερικανός φιλόσοφος, εκφραστής της Αριστεράς.

ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 22 Μαρτίου 2013, http://topontiki.gr/article/50692/I-anolokliroti-elliniki-anasuntaksi

Η Κύπρος απέναντι στο διεθνές σύστημα και τις ανίκανες "ελίτ"

Tου Γιώργου Καραμπελιά

Για άλλη μια φορά καταδεικνύεται η βασική αρχή της ιστορίας και της πολιτικής πως μόνο όταν κανείς στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις μεγάλες προκλήσεις και προβλήματα.

Ο κυπριακός ελληνισμός περισσότερο απ' ό,τι ο ελλαδικός παραμένει αγκιστρωμένος στη ταυτότητά του για τρεις χιλιάδες χρόνια, παρότι, όπως και η μητροπολιτική (!) Ελλάδα ταλαιπωρείται απ' ενδοτικές και εθελόδουλες ελίτ που τον οδηγούν συχνά σε ήττες και αδιέξοδα.

                                                                                                                                                                                       ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΕΣ ΕΛΙΤ

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου στο παρελθόν στηρίχθηκε αποφασιστικά στον αγροτικό πληθυσμό και τη νεολαία, κέρδισε στο πεδίο της ένοπλης αντιπαράθεσης και της πολιτικής ανάδειξης του κυπριακού ζητήματος σε παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά ατύχησε στο επίπεδο της ηγεσίας -και όχι βέβαια αποκλειστικά της κυπριακής, αλλά και της ελλαδικής. Τότε, στα 1955-1959 ένα κόμμα, το ισχυρότερο της Κύπρου, το ΑΚΕΛ αρνήθηκε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα και να τον ενισχύσει, παρ' ότι σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο, τα απελευθερωτικά κινήματα κατευθύνονταν από κόμματα της αριστεράς. Στην ουσία η στάση του ΑΚΕΛ αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για τον ενταφιασμό του κυπριακού αιτήματος της αυτοδιάθεσης-ένωσης με την Ελλάδα. Και αυτό όχι μόνο γιατί διαίρεσε τον κυπριακό ελληνισμό, αλλά και διότι εγκατέλειψε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στα χέρια μιας δεξιάς που εξαιτίας των ποικίλων εξαρτήσεών της, από την ελληνική κυβέρνηση και τους νατοϊκούς κύκλους, πολύ δύσκολα μπορούσε να φέρει εις πέρας μια τόσο περίπλοκη σύγκρουση / διαπραγμάτευση. Έτσι, η πίεση της ελλαδικής ηγεσίας, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατόρθωσε να κάμψει την κυπριακή ηγεσία και να την οδηγήσει στο έγκλημα της Ζυρίχης. Τότε, δύο μόνο νεαροί αγωνιστές ο Βάσος Λυσσαρίδης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αρνήθηκαν να υπογράψουν τις επονείδιστες συμφωνίες.

Έκτοτε, το ίδιο σενάριο με διαφορετικές παραλλαγές θα επαναλαμβάνεται αδιάκοπα. Ο κυπριακός ελληνισμός, θα αντιστέκεται, αλλά οι ηγεσίες του, σε πλήρη συντονισμό με την ηγεσία της Ελλάδας, θα τον οδηγούν από ήττα σε ήττα.

                                                                                                                                                      ΕΝΑ ΕΠΙΣΦΑΛΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

 Ιδιαίτερα μετά το 1974 και την τουρκική κατοχή διαμορφώθηκε ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο με ευθύνη κατ' εξοχήν των κυρίαρχων ελίτ, που οδήγησε στην υποβάθμιση μέχρι εξαφανίσεως των παραγωγικών τομέων της ελεύθερης Κύπρου, και εξάρτησε την οικονομία σχεδόν αποκλειστικά από τον χρηματοπιστωτικό και τον τουριστικό τομέα. Αυτή η εξέλιξη παρ' ότι αποδοτική σε άμεσο επίπεδο, κατασκεύασε μία επίπλαστη και δομικά υπονομευμένη ευημερία. Διότι, σε ένα νησί το οποίο απειλείται διαρκώς στην υπόστασή του από την παρουσία ενός εχθρικού στρατού, πενήντα χιλιάδων ανδρών, από το οποίο σταδιακά απομακρύνεται η ελληνική «ομπρέλα», αυτή η ευημερία δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά επισφαλής, διότι προϋποθέτει την υποταγή της Κύπρου στα κελεύσματα του διεθνούς κεφαλαίου και της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Είναι προφανές, ότι ένα νησί απειλούμενο διαρκώς στην ίδια του την πολιτειακή υπόσταση, για να διατηρεί έναν ισχυρό τουριστικό και χρηματοπιστωτικό τομέα, θα πρέπει εν τέλει να προσαρμόζεται στη λογική των αγορών και των μεγάλων δυνάμεων. Συνέπεια αυτού του οικονομικοκοινωνικού μοντέλου, υπήρξε η στρατηγική των διαρκών υποχωρήσεων απέναντι στις τουρκικές απαιτήσεις, η αποδοχή της παρουσίας των αγγλικών βάσεων, και εν τέλει η αρχική αποδοχή του σχεδίου Ανάν που ενταφίαζε οριστικά κάθε πιθανότητα μελλοντικής ανεξαρτησίας του νησιού.

Τότε, ο κυπριακός ελληνισμός για άλλη μια φορά είπε όχι, ανατρέποντας τις ισορροπίες εσωτερικές και διεθνείς και στηριζόμενο και σ' έναν ηγέτη που κατά ευτυχή συγκυρία προέρχονταν από τις τάξεις εκείνων που είχαν απορρίψει τη Ζυρίχη δηλαδή τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ωστόσο, αυτό το όχι δεν κατόρθωσε να ανατρέψει τις δομικές αδυναμίες ενός κοινωνικοοικονομικού μοντέλου στηριγμένου στην απόλυτη εξωστρέφεια και την ανάγκη διαρκούς εξευμενισμού των αγορών και των μεγάλων δυνάμεων.

Γι' αυτό, και μετά τη στιγμή της έξαρσης, επιστρέψαμε στον …. Χριστόφια. Έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές, σε σχέση με την Ελλάδα και την Κύπρο, ότι μια πραγματικά αυτόνομη πολιτική δεν μπορεί να στηρίζεται σε μια οικονομία εξαρτημένη και παρασιτική, διότι τότε η αντίσταση του παραμένει ανολοκλήρωτη και αργά ή γρήγορα οδηγείται κανείς είτε στην υποταγή, είτε στην καταστροφή. Οι Κύπριοι, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, συνδέθηκαν με τα ρώσικα κεφάλαια και τη ρώσικη παρουσία στο νησί που έμοιαζαν να αποτελούν έναν επιπλέον παράγοντα ενίσχυσης της διαπραγματευτικής τους ισχύος, ενώ η ανεύρεση των υδρογονανθράκων εκτίναξε την αυτοπεποίθησή τους στο υψηλότερο δυνατό σημείο μια και συνδέθηκαν και με το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι.

Αυτή όμως η εξέλιξη, από μια χώρα ασθενή γεωπολιτικά, με την Ελλάδα σε κάθετη πτώση και την Τουρκία διαρκώς ενισχυόμενη δημιουργούσε στην πραγματικότητα νέους κινδύνους, διότι δίπλα στον πατροπαράδοτο γεωπολιτικό ρόλο της Κύπρου ως ενός μεγάλου αβύθιστου αεροπλανοφόρου στη Μεσόγειο, ήρθαν να προστεθούν οι υδρογονάνθρακες και τα παιχνίδια των παγκόσμιων χρηματιστικών κεφαλαίων. Έτσι, η Κύπρος ήρθε σε αντίθεση με τα γερμανικά και δυτικοευρωπαϊκά κεφάλαια πιθανώς και με ένα μέρος των ρωσικών κεφαλαίων, ενώ και οι ισραηλινοί θα επιθυμούσαν μια αποκλειστική μονοπωλιακού χαρακτήρα επιρροή. Δηλαδή η Κύπρος απόκτησε, πολύ μεγαλύτερο οικονομικό ρόλο στο διεθνές σύστημα απ' αυτόν που μπορούσε να αντέξει ως εσωτερικό σύστημα. Εξάλλου, η εκλογή Αναστασιάδη, του κατ' εξοχήν ανθρώπου των αγορών και των ξένων ήρθε να επικυρώσει αυτή τη διαπίστωση.

Η υπερεπέκταση του τραπεζιτικού της τομέα δημιούργησε μεγαλύτερους συστημικούς κινδύνους για την οικονομία της όπως αποδείχτηκε με την υπερβολική έκθεση των κυπριακών τραπεζών στα ελλαδίτικα ομόλογα που με το κούρεμά τους σηματοδότησαν την απαρχή μιας καθοδικής πορείας. Και βέβαια, η Δύση δεν είχε ξεχάσει ποτέ το χαστούκι του όχι στο σχέδιο Ανάν που της είχαν καταφέρει οι Κύπριοι.

Η εγκληματική συμπεριφορά του Αναστασιάδη, του Σαμαρά και του ανδρεικέλου Στουρνάρα, που αποδέχτηκαν την καταστροφική λογική του κουρέματος των κυπριακών καταθέσεων, ήρθε να αποκαλύψει αυτές ακριβώς τις δομικές αδυναμίες και χαρακτηριστικά.

                                                                                                                                                                                  Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΡΩΣΙΑ

Ο πάνδημος ξεσηκωμός των Κυπρίων υποχρέωσε τα πολιτικά κόμματα να αντιτάξουν ένα όχι σ' αυτή την ειλημμένη απόφαση, το οποίο όμως πολύ δύσκολα μπορούσε να το διαχειριστεί μέχρι το τέλος, το πολιτικοοικονομικό σύστημα της Κύπρου. Διότι η πλήρης επιτυχία αυτού του όχι είχε ως προϋπόθεση τη στήριξη δύο δυνάμεων. Της «μητέρας» Ελλάδας και της Ρωσίας. Η Ελληνική κυβέρνηση όμως, όχι μόνο δεν ήταν διατεθειμένη να στηρίξει αυτό το κυπριακό όχι, αλλά αντίθετα, για την ελληνική τρικομματική κυβέρνηση, η επιτυχία της κυπριακής άρνησης θα αποτελούσε παραδοχή της δικής της αποτυχίας και ανικανότητας. Γι' αυτό όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να στηρίξει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς την Κύπρο, προβάλλοντας ακόμα και βέτο στις παράλογες απαιτήσεις των κορακιών της Δύσης, που αρνούνται οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός από την καταστροφή της κυπριακής οικονομίας, αλλά κάνει κάτι πολύ χειρότερο: Προσπαθεί να οδηγηθεί σε αποτυχία η Κύπρος όπως φάνηκε από τη στάση του Στουρνάρα και άλλων γελοίων υποκειμένων τύπου Άδωνη, που επιχαίρουν «γιατί η Κύπρος θα την πατήσει…», όσο για τον δειλό Σαμαρά κρύπτεται επιμελώς πίσω από τον κατάπτυστο υπουργό του.

Έτσι έμενε η μεγάλη ρωσική «αρκούδα». Η προσμονή και τα βλέμματα όλων στράφηκαν σε αυτήν, η οποία θα μπορούσε με κάποιες ελάχιστες κινήσεις να ενισχύσει το κυπριακό όχι και να απασφαλίσει τον εκβιασμό της Γερμανίας και των Βρυξελλών. Και όμως, παρ' ότι η Κύπρος έκανε πολλά ανοίγματα στη Ρωσία, προσφέροντάς της και συμμετοχή στο τραπεζιτικό σύστημα και οφέλη στον ενεργειακό τομέα, η Ρωσία έμεινε ακλόνητη στην άρνησή της να συμπαρασταθεί στην Κύπρο. Επρόκειτο για μία απόφαση που φάνηκε ακατανόητη σε πολλούς, ενώ δεν λείπουν και οι ένθερμοι θιασώτες της Ρωσίας που την ερμηνεύουν ως δικαιολογημένη(!) αντίδραση του Πούτιν απέναντι στον αγγλόφιλο Αναστασιάδη. Ωστόσο, όπως είναι γνωστό τα γεωπολιτικά συμφέροντα των χωρών δεν κρίνονται από συμπάθειες ή αντιπάθειες. Διότι είναι προφανές ότι οποιαδήποτε αποφασιστική συνδρομή της Ρωσίας στην Κύπρο, θα ενίσχυε τη θέση της στην περιοχή σε μια στιγμή μάλιστα που κινδυνεύει να χάσει την τελευταία της βάση στη Μεσόγειο, δηλαδή τη Συρία. Κατά συνέπεια, κάτι άλλο συμβαίνει.

Πολλοί επιχείρησαν να ερμηνεύσουν την στάση της Ρωσίας από τη θέληση του Πούτιν να επαναπατρίσει τα ρωσικά κεφάλαια όπως φάνηκε να υπαινίσσεται το ανδρείκελο του ο Μεντβέντεφ…. Ωστόσο, και μία τέτοια εκδοχή δεν μπορεί να απαντήσει ικανοποιητικά σε μια επιλογή μεγάλης σημασίας και στρατηγικού βάθους. Μια τέτοια στάση μπορεί να την ερμηνεύσει μόνο το μεγάλο παιχνίδι το οποίο παίζει η Ρωσία με τη Γερμανία που αποτελεί τον μεγαλύτερο αγοραστή των υδρογονανθράκων της, με τις ΗΠΑ και ίσως ακόμα και με την Τουρκία. Η Ρωσία φαίνεται να αποδέχεται την εκχώρηση της Κύπρου στη γερμανική και αμερικανική ζώνη επιρροής σε μια νέα μίνι Γιάλτα με αντικείμενο την Κύπρο τουλάχιστον. Προφανώς, κάποια άλλα ανταλλάγματα προσδοκά ή έχει ήδη αποσπάσει από τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς όπως π.χ. η πρόσφατη απόφαση των ΗΠΑ να μην αναπτύξει αντιβαλλιστικούς πυραύλους στα σύνορα με την Ρωσία. Ή ακόμα μπροστά στην προσέγγιση της Κύπρου με το Ισράηλ μπορεί να απαιτεί μια αποκλειστική ηγεμονία, όπως έχει μάθει από την εποχή των τσάρων και του Στάλιν.

                                                                                                                                                                                  Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ «ΟΧΙ»

Εν κατακλείδι, ο κυπριακός λαός βρέθηκε μόνος του και πάλι, με μια ανίκανη ηγεσία και μια προδοτική ελληνική συμπεριφορά, να αντιμετωπίσει και πάλι το παγκόσμιο σύστημα και τις αγορές. Σε αυτό το παιχνίδι δεν πρέπει να ξεχάσουμε τους Αμερικανούς, το Ισραήλ και το περιβόητο εβραϊκό λόμπι, οι οποίοι φαίνεται να παρακολουθούν με φαινομενική απάθεια τα τεκταινόμενα στην Κύπρο, έχοντας έρθει ίσως και σε κάποια συμφωνία με την ρωσική «αρκούδα» και πάντως επιχαίροντας που η Κύπρος θα πέσει αποκλειστικά στα δικά τους χέρια. Και προφανώς οι Τούρκοι τρίβουν τα χέρια τους για την εξασθένιση της οικονομίας και του κύρους του ανεξάρτητου κυπριακού κράτος.
Όπως λέει η κινέζικη παροιμία, «όταν τα βουβάλια συγκρούονται μέσα στο βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια». Το γεγονός δηλαδή, ότι η Κύπρος ενίσχυσε τη γεωοικονομική της σημασία χωρίς όμως να διαθέτει την ανάλογη πολιτική και στρατιωτική ισχύ, την ώρα της κρίσης μπορεί να μεταβληθεί σε αρνητικό παράγοντα, διότι την μεταβάλλει σε επίδικο αντικείμενο μεγάλων διεθνών βλέψεων και συγκρούσεων.

Ωστόσο, για άλλη μια φορά οι Κύπριοι είπαν όχι. Παρά και ενάντια σε ένα οικονομικό μοντέλο που της επέβαλε να λέει διαρκώς ναι, όπως λένε οι ελίτ της χώρας τους και οι ναινέκοι τύπου Αναστασιάδη. Και αυτό το όχι παρά την οποιαδήποτε έκβαση της κρίσης, είναι προφανώς και ασύγκριτα προτιμότερα από το ναι. Διότι ό, τι και να συμβεί, όποια λύση επιλεγεί, όποιοι εκβιασμοί κι αν γίνουν η ζημιά θα είναι πολύ μικρότερη απ' το αρχικό λεόντειο σχέδιο. Επιπλέον, έχουν μείνει ως θετικά στοιχεία αποφασιστικής σημασίας, η επίδειξη μιας καταπληκτικής ενότητας και αλληλεγγύης του κυπριακού ελληνισμού που οδήγησε και στο ταμείο αλληλεγγύης και στη στάση της εκκλησίας και στην ενίσχυση των αισθημάτων αλληλεγγύης όλου του ελληνισμού απέναντι στους Κύπριους αδελφούς μας. Επιπλέον, αυτό το όχι απονομιμοποιώντας μέσα σε δεκαπέντε μέρες τον μόλις εκλεχθέντα γιέσμαν πρόεδρο της Κύπρου, καθιστά κατά πολύ δυσκολότερη την εφαρμογή νέων προδοτικών σχεδίων για το κυπριακό, στην κατεύθυνση του σχεδίου Ανάν.

Εν τέλει, αυτή η κρίση θα πρέπει να αποτελέσει μια αφετηρία για την μεταβολή του οικονομικού μοντέλου που τόσα χρόνια ακολουθείται στην Μεγαλόνησο. Η Κύπρος, όπως και η Ελλάδα, πρέπει να ενισχύσει τους παράγοντες και τους τομείς που την καθιστούν αυτόνομη. Θα πρέπει να πάψει να εξαρτάται τόσο πολύ από τις διεθνείς αγορές, και να υπολογίζει στη μία ή την άλλη μεγάλη δύναμη αποκλειστικά. Διότι όπως απέδειξε η στάση των Ρώσων, η στήριξη σε κάποια μεγάλη ξένη δύναμη αποκλειστικά, είναι πάντα επισφαλής, διότι οι συμμαχίες και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των μεγάλων είναι πάντα ρευστά και δεν διασφαλίζουν καμία μικρή χώρα.

Τα επόμενα χρόνια πρέπει να ενισχυθεί μία και αποφασιστική συμμαχία της Κύπρου. Η συμμαχία με την Ελλάδα που θεμελιώνεται στην κοινή ιστορία και στην κοινή μοίρα τους. Η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο, είναι ένα μικρό βαλκανικό κρατίδιο. Η Κύπρος χωρίς την Ελλάδα, είναι ένα άθυρμα στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων και αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί στην τουρκοποίηση.

Τώρα πια το παιχνίδι βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού λαού εδώ στην Ελλάδα. Οι Κύπριοι έκαναν και πάλι μια μεγάλη υπέροχη κίνηση. Κατεχόμενοι, εξαρτημένοι, χωρίς στρατό, τόλμησαν για άλλη μια φορά ένα μεγάλο όχι. Πότε άραγε θα τους ακολουθήσουν και οι ελλαδίτες;

ΠΗΓΗ: ΡΗΞΗ 22.3.2013, http://ardin-rixi.gr/archives/11646

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τμτΒ.