Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ:

Οι ευρωπαϊκές τράπεζες κερδοσκοπούσαν εις βάρος των κυπριακών, με χρήματα που δανείζονταν με μηδενικό επιτόκιο από την ΕΚΤ – όταν το βρώμικο παιχνίδι τους έμοιαζε να τελειώνει, εξασφάλισαν τον απαραίτητο χρόνο για να μην ζημιώσουν, με τη βοήθεια της ΕΚΤ

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Ο εν ψυχρώ βιασμός και η εκ προμελέτης δολοφονία της Κύπρου, δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν, εάν δεν υπήρχαν «Εφιάλτες» εντός των τειχών της. Η επιμονή των πολιτών της όμως να συνεχίσουν να μένουν στο ίδιο σπίτι με τους βιαστές και δολοφόνους τους, είναι σίγουρα μαζοχιστική – αφού είναι πολύ πιθανόν ότι θα συνεχίσουν να βιάζονται, καθώς επίσης να δολοφονούνται, για πολλά από τα επόμενα χρόνια".

Άρθρο

Αρκετοί αναρωτιούνται σχετικά με το μέλλον της Ευρωζώνης, διαισθανόμενοι προφανώς ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά – επί πλέον στα λάθη και στις παραλείψεις, οι οποίες έχουν δυστυχώς διαπιστωθεί κατά καιρούς.

Εν τούτοις, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό το να δημιουργείται κάποιο πρόβλημα από ένα λάθος, σε σχέση με το να είναι σκόπιμο – πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία πολύ μεγάλη απάτη, όπως διαπιστώνεται στην περίπτωση της Κύπρου (σύμφωνα με τα ξένα ΜΜΕ). Ειδικότερα τα εξής:

Τόσο πριν, όσο και μετά τη διαγραφή χρέους της Ελλάδας (PSI), η κυπριακή κυβέρνηση τόνιζε συνεχώς ότι, η συγκεκριμένη διαδικασία θα απειλούσε τις τράπεζες της χώρας της – ενώ τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα της Κύπρου ήταν σε πολλούς γνωστά (άρθρο μας).

Σε κάθε περίπτωση, το αργότερο στις αρχές του 2012, οι δύο μεγάλες κυπριακές τράπεζες (Λαϊκή, Τράπεζα Κύπρου), έπρεπε (α)  είτε να χρεοκοπήσουν (κατά το παράδειγμα της Ισλανδίας), (β)  είτε να διασωθούν, μέσω κάποιου πακέτου στήριξης – να αναδιαρθρωθούν, να ανακεφαλαιοποιηθούν ή να ληφθούν οποιαδήποτε άλλα ανάλογα μέτρα, αφού οι ζημίες στους ισολογισμούς τους υπολογίζονταν στα 11 δις € (ποσόν που αντιστοιχεί με το 60% περίπου του ΑΕΠ της χώρας). 

Εάν όμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, εάν δηλαδή αντιδρούσε σωστά και έγκαιρα η Ευρωζώνη, τότε θα δημιουργούνταν μεγάλα προβλήματα σε άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της – επειδή στις αρχές του 2012 οι τράπεζες της Ευρωζώνης, κυρίως οι γερμανικές και οι γαλλικές, είχαν ακόμη καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες ύψους 20 δις € (παρά το ότι είχαν ήδη αποσύρει το 2011 μεγάλα ποσά – Διάγραμμα Ι).

 

 

 

Στο Διάγραμμα Ι, η μαύρη γραμμή αφορά τις τοποθετήσεις των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών στην Κύπρο, οι οποίες απέσυραν μαζικά τα χρήματα τους το 2011. Η κόκκινη γραμμή αφορά τις καταθέσεις των Κυπρίων – επιχειρήσεων και ιδιωτών. Τέλος, η κίτρινη αφορά τις καταθέσεις των Ρώσων, ενώ η πράσινη τις τοποθετήσεις τραπεζών εκτός Ευρωζώνης. Όπως φαίνεται καθαρά, μόνο η μαύρη γραμμή εμφάνισε απότομη μείωση των τοποθετήσεων – ενώ οι άλλες είτε παρέμειναν σταθερές, είτε αυξήθηκαν ελαφρά.

Συνεχίζοντας, η Ευρωζώνη θα έπρεπε ήδη το 2012 να συμφωνήσει είτε να διασώσει την Κύπρο (Bailout), είτε να αναδιαρθρώσει τις κυπριακές τράπεζες – επειδή το κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν ετοιμοθάνατο. Όμως, αυτό θα ζημίωνε τόσο τις γαλλικές, όσο και τις γερμανικές τράπεζες – οι οποίες θα υποχρεώνονταν να συμμετέχουν στην "δήμευση" των καταθέσεων.

Στα πλαίσια αυτά είναι φανερό πως η Τρόικα καθυστέρησε τη διάσωση της Κύπρου, το "Bailout" δηλαδή, έως ότου να γίνει υποχρεωτικά "Bail-in" – όπως αποκαλείται η συμμετοχή των μετόχων, των ομολογιούχων, καθώς επίσης των καταθετών, στη διάσωση των τραπεζών.

Στην Ελλάδα η διαδικασία διάσωσης ήταν πολύ πιο σύντομη, επειδή εδώ οι τράπεζες των δύο ηγετικών χωρών της Ευρωζώνης είχαν αποσυρθεί γρηγορότερα – αφού το 80% των δανείων, τα οποία δόθηκαν στην πατρίδα μας πριν από το PSI, οδηγήθηκε στις τράπεζες των έντιμων "εταίρων" μας.

Σε σύγκριση τώρα με το 2010, οι ευρωπαϊκές τράπεζες κατάφεραν να αποσύρουν συνολικά 50 δις € από την Κύπρο, πριν από τη "δήμευση" που αποφασίσθηκε – ένα ποσόν που χωρίς καμία αμφιβολία συνέβαλλε τα μέγιστα στην ασθένεια, καθώς επίσης στη μετέπειτα κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κύπρου.

Ενδεχομένως δε, τα υπόλοιπα 10 δις € που έχουν ακόμη απομείνει στην Κύπρο να μην υποστούν διαγραφή – επειδή πιθανότατα είναι τοποθετημένα στις άλλες τράπεζες και όχι στην Κύπρου ή στη Λαϊκή (η άλλη απάτη).

Εκτός αυτού, δεν είναι όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες εξίσου δικτυωμένες με την Πολιτική – οπότε ίσως κάποιες δεν είχαν την απαιτούμενη εσωτερική πληροφόρηση, με τη βοήθεια της οποίας θα απέσυραν έγκαιρα τα χρήματα τους.

Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Οι τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας, λόγω των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη κερδοφορία στις χώρες τους – μέσω της παροχής δανείων εκεί.

Εάν όμως τοποθετούσαν τα χρήματα τους στην Κύπρο, είτε σαν αποταμιεύσεις, είτε προθεσμιακά, με διάρκεια ενός έτους, μπορούσαν να επιτύχουν επιτόκια μεταξύ 2,8% και 4,9% – όταν το επιτόκιο στις χώρες τους ήταν μόλις 0,55% (Πίνακας Ι).    

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Επιτόκια καταθέσεων

Ποσοστό Επιτοκίου	Τύπος κατάθεσης και χώρα
0,55%	German Overnight Deposit
1,1%	Cyprus Overnight Deposit
2,8%	Cyprus Savings Deposit (1 year)
4,9%	Cyprus Time Deposit (1 year)

Πηγή: mdbriefing.com. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος     

Βέβαια, για να κερδίσουν περισσότερα, θα έπρεπε πραγματικά να αφήσουν τα χρήματα τους στην Κύπρο, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι – έτσι ώστε να πάρουν τους τόκους και να μην έχουν ζημίες. Επομένως, δεν μπορεί παρά να υποθέσει κανείς ότι, δεν απέσυραν όλες τις τοποθετήσεις τους αμέσως, επειδή δεν ήθελαν να χάσουν τα κέρδη τους – οπότε έπρεπε να περιμένουν ένα χρόνο.

Φυσικά, δεν θα μπορούσαν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες να διακινδυνεύσουν κάτι τέτοιο, εάν δεν είχαν τη βοήθεια της κεντρικής τράπεζας της Ευρωζώνης (ΕΚΤ) – οπότε του διοικητή της, της κυβέρνησης της Γερμανίας, καθώς επίσης της Γαλλίας.  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Συμπερασματικά, η διάσωση της Κύπρου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία "αηδιαστική" ιστορία εσωτερικής πληροφόρησης και απάτης.

Σε γενικές γραμμές δε, οι ευρωπαϊκές τράπεζες κερδοσκοπούσαν εις βάρος των κυπριακών, με χρήματα τα οποία δανείζονταν με μηδενικό επιτόκιο από την ΕΚΤ. Αργότερα, όταν το βρώμικο παιχνίδι τους έμοιαζε να τελειώνει, εξασφάλισαν το απαραίτητο χρόνο για να μην ζημιώσουν – με τη βοήθεια της ΕΚΤ.

Εάν αυτό δεν είναι διαφθορά και διαπλοκή της χειρίστης μορφής, μπροστά στις οποίες η πολιτική διαφθορά στην Ελλάδα και στην Κύπρο φαίνονται παιδαριώδεις, τότε τι είναι; Γιατί θα πρέπει να πληρώσουν οι απλοί πολίτες της Κύπρου (της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ.) το λογαριασμό της απίστευτης αυτής απάτης;

Από την άλλη πλευρά, είναι δυνατόν ποτέ να ακολουθήσει η τραπεζική, η πολιτική και η δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης, χωρίς την οποία είναι καταδικασμένο το ευρώ, υπό αυτές τις προϋποθέσεις;

Τέλος, πως θα μπορούσαμε να έχουμε "εταίρους", οι οποίοι συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, εξαπατώντας αφενός μεν τους δικούς τους πολίτες, αφετέρου όλους εμάς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους;

ΥΓ: Είναι προφανές πως εάν θέλουμε να διατηρηθεί το ευρώ, η ειρήνη και η δημοκρατία στην ήπειρο μας, υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος: να φύγει η Γερμανία από τη Ευρωζώνη (εξοφλώντας μας φυσικά αυτά που μας οφείλει από χρόνια τώρα, τις πολεμικές επανορθώσεις, τις οποίες πάρα πολύ σωστά φαίνεται πως θα απαιτήσει επιτέλους η Ελληνική κυβέρνηση).  

Όπως αποδεικνύεται πλέον, είχαν δίκιο οι Βρετανοί όταν έλεγαν πως η απόφαση τους να μην συμμετέχουν στο κοινό νόμισμα βασιζόταν στο ότι, είναι αδύνατον να έχει μέλλον με τη Γερμανία «εταίρο».

Το απίστευτο μισθολογικό dumping που εφαρμόζει «μερκαντιλιστικά» η χώρα, έτσι ώστε να πετυχαίνει πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο, ζώντας εις βάρος όλων των άλλων κρατών και εντείνοντας τις «ευρωπαϊκές ασυμμετρίες», αποδεικνύεται ακόμη μία φορά από την επίσημη διαμαρτυρία του Βελγίου στην Κομισιόν.

Ειδικότερα, όταν ο υπουργός οικονομικών του Βελγίου επισκέπτεται τα σφαγεία στη χώρα του, ακούει πάντοτε τα ίδια παράπονα: εργάτες από την Α. Ευρώπη δουλεύουν 60 ώρες την εβδομάδα στα γερμανικά σφαγεία, αμειβόμενοι με 400-600 € μηνιαία – το χειρότερο δε είναι πως κάτι τέτοιο δεν είναι παράνομο, αφού δεν υπάρχει νομοθεσία περί κατώτατου μισθού στη Γερμανία. 

Οι επιχειρήσεις του Βελγίου (επίσης της Γαλλίας και της Ολλανδίας) κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, επειδή δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις γερμανικές. Για παράδειγμα, πάντοτε σύμφωνα με τον υπουργό, είναι φθηνότερο το να μεταφέρουν τα βελγικά μοσχάρια στη Γερμανία, να γίνει εκεί η επεξεργασία τους, να τα μεταφέρουν πίσω στο Βέλγιο και μετά να τα πουλήσουν.

Όπως υπολογίζεται, υπάρχουν 7,5 εκ. χαμηλά αμειβόμενοι στη Γερμανία, οι οποίοι εργάζονται για 3-4 € την ώρα, τις περισσότερες φορές ανασφάλιστοι – με αποτέλεσμα να κατηγορείται η χώρα από το Βέλγιο για αθέμιτο ανταγωνισμό.

Όσον αφορά τώρα τις υπόλοιπες «μεθοδεύσεις» της Γερμανίας, η συμπεριφορά των τραπεζών της στο θέμα της Κύπρου είναι χαρακτηριστική – δυστυχώς με τη συμμετοχή ορισμένων  γαλλικών τραπεζών.

Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να προσέξουμε τις δικές μας τράπεζες, όσον αφορά την ανακεφαλαιοποίηση τους (γίνεται με δικά μας χρήματα, αφού ο προϋπολογισμός μας επιβαρύνεται με περίπου 50 δις €), έτσι ώστε να μην «αφελληνισθούν» – ειδικά ίσως την Εθνική, στην οποία είναι υποθηκευμένη η μισή Ελλάδα (τρόπος του λέγειν).

Σημείωση: Πρωινή ραδιοφωνική συνομιλία στην «Νέα Κρήτη», με θέμα την ανακεφαλαιοποίηση των Ελληνικών τραπεζών, τη Δευτέρα 08.04.2013, όταν οι μετοχές πολλών τραπεζών κατέρρεαν (-30%). Πατήστε εδώ.

 

* Βασίλης Βιλιάρδος, Αθήνα, 09. Απριλίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2860.aspx

Έρχονται οι τροϊκανοί!

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Έρχονται οι τροϊκανοί!
Κι εδώ οι πραιτωριανοί
πήραν και εξαφάνισαν
το σκύλο μας το Ρούμπι,
που όλοι εμείς οι ιθαγενείς,
οι διεφθαρμένοι κι αγενείς
Τον είχαμ' αποκούμπι…

Αφού, σε πλήρη αντίθεση
με όλους τους προδότες,
Γιωργάκηδες, Αντώνηδες,
Βαγγέληδες και Νίκους
που προσκυνούν των Γερμανών
τις ματωμένες μπότες
και μοιάζουν με τις τούμπες τους
Στων τσίρκων τους πιθήκους,
Ήταν αυτός, που γάβγιζε
Της τρόϊκας τους λύκους!

 

Γιατί με τη σκυλίσια του
αλάθευτη σοφία
διάβαζε πόσο απέραντη
βρωμιά κι ακαθαρσία
κρύβει μέσα στα σπλάχνα της
της τρόϊκας η μαφία…

Με όλη τη χοντράδα τους
και την αναισθησία
τον πήγαν να του κάνουνε,
λένε, ευθανασία.

 

Έτσι, ώστε ανενόχλητοι
τη χώρα να ρημάζουν
και θάνατο για το λαό
αργό να ετοιμάζουν…

Για να 'χουνε όλοι μαζί
Κι οι εφιάλτες κι οι ναζί
Κι όλοι οι άλλοι σπιούνοι
για τις μεγάλες τους βρωμιές
άφθονο το σαπούνι…

 

παπα-Ηλίας, Απριλίου 10, 2013,  Ο Ρούμπι…

Ο μονόλογος ενός Νοσφεράτου

 

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)*

 

Εγώ ο Σόιμπλε.

Εγώ ο Φρειδερίκος ο Μέγας. Τουλάχιστον ώς τις δέκα το πρωί κάθε μέρα. Διότι μετά το προάριστον γίνομαι Βίσμαρκ. Γιατί εγώ ο Σόιμπλε ασχολήθηκα με το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα; – ποιοι είναι αυτοί οι Έλληνες και με απασχόλησαν; Και γιατί με απασχόλησε τέτοιο θέμα; – υπάρχει;

Εγώ είμαι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είμαι απ' τους Γρανιτένιους Τείχους των Μαύρων Γραφείων και με απασχολούν μόνον σοβαρά θέματα (φέρ' ειπείν, αυτήν τη στιγμή προγράφω δεκατρείς χώρες), το θέμα των αποζημιώσεων γιατί με απασχόλησε; δεν είναι σοβαρό.

Για να είναι σοβαρό ένα θέμα, πρέπει να το υποστηρίζει μια σοβαρή κυβέρνηση, και η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι σοβαρή.

Βεβαίως, σοβαρή υπόθεση είναι η Ελλάδα. Εχουν ωραία σπίτια στον ήλιο οι Ελληνες. Τράπεζες, λιμάνια, δρόμους, υδρογονάνθρακες -πολύ σοβαρό αυτό– τραίνα, χρυσοφόρα σκουπίδια, αλλά δεν μπορούν να τα διαχειριστούν όλα αυτά, κάποιος πρέπει να τους βοηθήσει ή να τα βουτήξει και – για να είμαστε σοβαροί – όποιος βοηθάει, βουτάει! Σε όλες τις εποχές. Ο Μάριος βούταγε, ο Σύλλας, ο Λούκουλος, ο Καίσαρας – σήμερα έχουμε γίνει πολύ καλύτεροι, δεν βουτάμε μόνον. Βοηθάμε. Οι ναζί βούταγαν. Εμείς όμως δεν είμαστε ναζί. Δεν κάναμε εμείς τις αμαρτίες που μας ζητάνε οι Ελληνες να πληρώσουμε σήμερα. Άλλωστε και η Γερμανία καταστράφηκε στον πόλεμο. Μάλιστα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εργάτες μάς βοήθησαν να την ξανακτίσουμε στις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70. Μετανάστες, θα μου πεις! Μετανάστες, όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλοιώς τους ανέχεσαι! Άλλωστε και σήμερα απασχολούμε μετανάστες νέας εσοδείας απ' όλη την Ευρώπη, κυρίως την ανατολική, που είναι και ο Ζωτικός μας Χώρος, με 2 ευρώ την ώρα μεροκάματο, αν θέλουν περισσότερα, ας πάνε στην Κίνα, ή στην Ελλάδα! Πολύ κακομαθημένοι ήταν οι Ελληνες με τα μεροκάματα – όμως μην εκνευρίζομαι! εγώ είμαι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε l' etat c' est moi, το κράτος είμαι εγώ.

Είμαι εγώ! ο Σόιμπλε. Ξέρω από μαύρο χρήμα, το ξέπλυνα. Ξέρω από τοξικά ομόλογα, τα ελέγχω, τα δημιουργώ, ξέρω από μίζες και Ζήμενς, ξέρω από Ντόυτσε Μπανκ και Μπιγκ Μπανγκ οι Φούσκες, ξέρω ό,τι θέλω, οι πολεμικές αποζημιώσεις θα με απασχολήσουν; Φωνάχτε μου τη «Bild» να της υπαγορεύσω τι θα γράψει για αυτό το θέμα! Εμείς είμαστε φίλοι της Ελλάδας! Την αγαπάμε! Τόσους αρχαιολογικούς θησαυρούς της έκλεψαν οι ναζί στην Κατοχή, ακόμα τους έχουμε, τους φυλάμε, τους προσέχουμε και τους εκθέτουμε.

Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα. Δεν μας στάθηκε η χώρα αυτή, όταν, μαζί με άλλες, μας βοήθησε το 1953 να σταθούμε στα πόδια μας; Τότε που μας χάρισαν χρέη – να δεις πώς το λένε στα ελληνικά; sissahthien, νομίζω, τότε που μας αναγνώρισαν τη «ρήτρα ανάπτυξης» ως προϋπόθεση αποπληρωμής χρεών – κι εμείς πληρώνουμε πάντα τα χρέη μας, χρέος μας σήμερα είναι να κάνουμε την Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη. Και θα την κάνουμε! Τι νομίζουν επιτέλους ότι είναι αυτοί οι Έλληνες; Δεν είναι σαν τους προγόνους τους «να τους συναντάμε πάντα μπροστά μας» όπως έλεγε ο Νίτσε, ούτε υπήρξαν ποτέ αυτά τα πλάσματα που φαντασιώθηκε ο Γκαίτε, οι Ελληνες είναι εργατική δύναμη και η εργασία ελευθερώνει, τελεία και παύλα. Σε ελεύθερη αγορά ζούμε, επιβιώνουν οι ισχυρότεροι. Τελεία και παύλα. Ας κοιτάξουν λοιπόν οι Ελληνες πώς θα πληρώσουν τις δόσεις τους για να παίρνουν τη δόση τους κι ας αφήσουν τις κουταμάρες για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτές τις αναγνωρίσαμε το 1946 και τώρα έχουμε 2013, θέλουν να γυρίσουμε 70 χρόνια πίσω; Σιγά μη γυρίσουμε και στην εποχή του Βίσμαρκ – τι ώρα είναι; όχι, Βίσμαρκ γίνομαι σε είκοσι λεπτά, έως τότε παραμένω Φρειδερίκος ο Μέγας και με εκνευρίζει να ασχολούμαι με μικρότητες εκτός κι αν είναι μεγάλα τα ποσά.

Και οι πολεμικές αποζημιώσεις για την Ελλάδα είναι μεγάλο ποσό, μ' εκνευρίζει αυτό, ευτυχώς που ως θέμα δεν υπάρχει και για αυτό δεν ασχολούμαι μαζί του, εγώ ο Σόιμπλε, εγώ ο Υπατος Αρμοστής της Κύπρου, Ανθύπατος Κροατίας και Μεγάλης Βοημίας, εγώ ο Κατακτητής του Βισύ και Μέγας Μάγιστρος των Τραπεζών, ο Αφέντης των Μισθών και ο Ντούτσε των αγορών, εγώ ο Σόιμπλε, Κλειδοκράτορας ζωών, Ποντίφιξ πρακτόρων και κομισάριων, εγώ ο Σόιμπλε, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Σουλτάνος όλων των χαρατσιών και Δούκας των μικρών και μεγάλων Δουκάτων Λουξεμβούργου, Αλσατίας και Σάαρ, εγώ ο Τοποτηρητής όλων των Ευρώ, πολλά τα έτη Μου, τι έπαθα σήμερα κι ασχολήθηκα με ένα θέμα που δεν υπάρχει;

* email: stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 12/04/2013 – 08:00. Τελευταία δημοσίευση: 09:37, http://www.enikos.gr/stathis/136248,O_monologos_enos_Nosferatoy.html

Τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ

 

Του Δημήτρη Μητρόπουλου*

 

Η Κυπριακή μισο-χρεοκοπία, εντός ευρώ, ήρθε να θυμίσει μια πικρή αλήθεια σε όσους κάνουν την επιθυμία πραγματικότητα και την δημοσκόπηση πολιτική. Το πρόβλημα της ευρωζώνης, το πρόβλημα ευρώ, δεν είναι ένα απλό νομισματικό θέμα, δεν είναι απλά ένα «εργαλείο» που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ως μαχαίρι, είτε για να κόψεις ψωμί είτε για να σκοτώσεις. Είναι και τέτοιο. Και το κλείσιμο της κάνουλας της χρηματοδότησης από την ΕΚΤ προς την Κύπρο έδειξε ότι είναι και κρίσιμο, αφού ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας που οδήγησε το ΟΧΙ της Κυπριακής βουλής στο άτακτο ΝΑΙ.

Κάποιοι θέλουν να εξακολουθούν να παραμυθιάζονται ή να παραμυθιάζουν και να ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα ήταν ο Αναστασιάδης, παραβλέποντας ότι η βουλή ήταν αυτή που είπε το αρχικό ΟΧΙ και η βουλή ήταν που είπε το τελικό άτακτο ΝΑΙ κάτω από τον εκβιασμό της διακοπής ρευστότητας. Αλλά ας είναι…

Το πρόβλημα λοιπόν της ευρωζώνης δεν είναι – κυρίως – ένα τεχνικό-νομισματικό θέμα. Είναι δομικό χαρακτηριστικό της Ε.Ε. και του τι είδους διακρατική ένωση είναι. Ορίζει πολιτικές σχέσεις κυριαρχίας από κάποιες χώρες σε κάποιες άλλες, από την Γερμανία προς την Ελλάδα, από το Βορρά προς το Νότο. Ορίζει ταξικές σχέσεις υπέρ του κεφαλαίου, στον ίδιο το σχεδιασμό της, πολιτικές λιτότητας, πολιτικές υπέρ των τραπεζών. Θέτει όρια στο ποιες πολιτικές μπορείς να εφαρμόσεις. Δεν υπάρχουν πληθωριστικές πολιτικές διεξόδου από την κρίση. Δεν υπάρχουν ελλείμματα που χρηματοδοτούν την ανάπτυξη. Απαγορεύεται. Η λιτότητα είναι μονόδρομος. Επιτρέπονται fast track, ειδικές οικονομικές ζώνες, αποβιομηχάνιση και αποαγροτοποίηση.

Τα παραπάνω πρέπει να τα υπενθυμίζουμε γιατί η συζήτηση για το «ευρώ» τείνει να πάρει όντως έναν οικονομίστικο χαρακτήρα. Αν εννοούσε αυτό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όταν έλεγε «δεν είναι η οικονομία, είναι η πολιτική ηλίθιε», να το χαιρετίσουμε. Μάλλον όμως είναι άλλο ένα επικοινωνιακό τρικ που υπακούει στο «είναι η επικοινωνία ηλίθιε για να μη μιλήσουμε για την ταμπακιέρα». Και η ταμπακιέρα είναι ότι οι πολιτικές σχέσεις μέσα στην ευρωζώνη σου ορίζουν οικονομικά πλαίσια. Αυτό το κατάλαβε καλά η Κύπρος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα να το καταλάβει;

Δύο χρόνια μετά τις πλατείες και μετά από δεκάδες μεγάλες απεργίες και λαϊκές κινητοποιήσεις με κεντρικά συνθήματα να φύγει η Τρόικα, να φύγει το μνημόνιο και αυτοί που το φέρανε και να ανατραπούν τα βάρβαρα μέτρα, το όριο του ευρώ ήταν καθοριστικό στα να αποπολιτικοποιείται και όχι να πολιτικοποιείται το λαϊκό κίνημα. Γιατί ένα πραγματικό εναλλακτικό σχέδιο, ένα πραγματικό σχέδιο Β που:

α) καταγγέλλει τις δανειακές συμβάσεις, καταργεί τα μνημόνια και διώχνει την Τρόικα από την Ελλάδα,

β) εθνικοποιεί τις τράπεζες και τις λειτουργεί προς όφελος του λαού

γ) έχει αναπτυξιακές πολιτικές με ισχυρές δημόσιες επενδύσεις, για αντιμετώπιση του τέρατος της ανεργίας,

δ) έχει άμεσες πολιτικές ανακούφισης του λαού και άρσης της λιτότητας με βασική πηγή πόρων την παύση πληρωμών στους δανειστές,

ε) καταργεί το ανεργατικό πλαίσιο των μνημονίων και της Ε.Ε. και ενισχύει το κοινωνικό κράτος κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις

στ) συγκρούεται με το παλιό πολιτικό σύστημα, αλλάζει το κράτος, ανακτά την λαϊκή κυριαρχία,

δεν είναι εφικτό εντός ευρωζώνης, δεν είναι εφικτό χωρίς απελευθέρωση από τις κατακτητικές δανειακές συμβάσεις, δεν είναι εφικτό με τις δόσεις των δανειστών. Τα παραμύθια για ανάπτυξη μέσω ενός σχεδίου Μάρσαλ (με ή χωρίς τις ναπάλμ;), για ανατροπή της λιτότητας ταυτόχρονα σε όλη την Ε.Ε. και για απελευθέρωση από την Τροικανή επιτήρηση μετά από συζήτηση με τους δανειστές είναι ωραία, αλλά είναι παραμύθια που αναπτύχθηκαν για δεκαετίες στην φαντασία του ευρωπαϊσμού που έβλεπε σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς και συγκλίσεις μέσα από διαδοχικές μεταρρυθμίσεις της Ε.Ε. Το όνειρο ήταν όνειρο, αλλά η πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής – Γερμανικής Ε.Ε. σαν ένωση για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των τραπεζιτών, πρέπει να ξυπνήσει όσους θεωρούν ακόμα ότι είναι ένα ουδέτερο πεδίο διεκδίκησης.

Έτσι η σπουδή του ΣΥΡΙΖΑ, να τρέξει να αλλάξει διατυπώσεις και επικοινωνιακό προφίλ (γιατί πολιτική δεν αλλάζει), είναι αξιοθαύμαστη. Μα για ένα τόσο απλό θεματάκι, όπως είναι το νόμισμα; Τέτοιο άγχος και ταραχή για ένα «οικονομίστικο θέμα»;

Όλη η κοινωνία καταλαβαίνει ότι ο Γ. Δραγασάκης είναι ο βασικός άνθρωπος στο οικονομικό επιτελείο και κατ' επέκταση και στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι είναι μεθοδικός και γνώστης των θεμάτων. Σε αντίθεση με άλλους οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ… Η μεθοδικότητα αυτή δεν είναι κατ' ανάγκη και αριστερή βέβαια. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία ο Γ.Δ. δεν θα αποφύγει να προχωρήσει σε μια μεγάλη διάψευση του εαυτού του και του Αλέξη Τσίπρα, μετά το ναυάγιο της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι τώρα «αποδέχεται» φραστικά την ανάγκη σχεδίου Β που μπορεί να περιλαμβάνει ακόμα και την επιστροφή στην Δραχμή, όταν είχαμε διαδοχικές τοποθετήσεις που έκαναν επίθεση ακόμα και στην φράση σχέδιο Β. Είναι γνωστό σε όλους ότι πριν την Κυπριακή τραγωδία, η μόνιμη επωδός του ΣΥΡΙΖΑ στην ερώτηση «έχετε σχέδιο Β;» ήταν «το σχέδιο Β είναι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η διαπραγμάτευση με τους δανειστές εντός ευρωζώνης». Ο ίδιος ο Δραγασάκης είχε «προκαλέσει» με ειρωνικό, υποτιμητικό, αφ υψηλού τρόπο, όποιον έχει κάποιο σχέδιο καλύτερο από του ΣΥΡΙΖΑ, να το συζητήσει μαζί του. Σήμερα έρχεται και υιοθετεί σαν φρασεολογία το σχεδίο Β, όσες κατάρες και να ‘ριχνε σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ στον «κακό» Αλαβάνο που μιλάει εδώ και μήνες για ανάγκη σχεδίου Β. Είναι όμως έτσι;

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμμένει στην αρχική του πολιτική. Πρώτα το ευρώ και μετά η ελληνική κοινωνία. Πρώτα η διαπραγμάτευση, όπου – παραιτούμενος από τα όπλα σου – σημαίνει αποδοχή του ισχυρότερου, και μετά η κατάργηση του μνημονίου. Αυτό που αλλάζει είναι ότι θα βάλει μέσα στο επικοινωνιακό του οπλοστάσιο το υπαρκτό ενδεχόμενο καραμπόλας-διάλυσης της ευρωζώνης. Και ότι εκεί πρέπει να υπάρχει σχέδιο με εθνικό νόμισμα. Όχι με πρωτοβουλία μιας κυβέρνησης της αριστεράς στην Ελλάδα σε περίπτωση που την εκβιάσουν οι δανειστές. Όχι ως εκβιασμό μέχρις τέλους μιας αριστερής κυβέρνησης στους αλλεπάλληλους εκβιασμούς της Τρόικας για την χρηματοδότηση, τις δόσεις, την ρευστότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να μας πει το …αυτονόητο. Ότι θα επεξεργαστεί εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση διάλυσης της ευρωζώνης. Ότι αν διαλυθεί η ευρωζώνη και καταργηθεί το ευρώ, θα φροντίσει να βάλει μπρος το εθνικό νομισματοκοπείο. Κάτι είναι κι αυτό. Όμως δεν είναι εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Δεν είναι σχέδιο Β απέναντι στην μνημονιακή πολιτική. Είναι επικοινωνιακός χειρισμός της πτώχευσης της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, γραμμή που ηττήθηκε με κρότο στην Κύπρο.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στον Παπαχελά ο Γ. Δραγασάκης είναι αποκαλυπτικός: 

…..

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Εμείς λοιπόν προετοιμαζόμαστε για τρεις εκδοχές όπως είπα. Η πρώτη είναι αυτή που λέτε, η κακή, δηλαδή δεν αναγνωρίζει η Ευρώπη τη δημοκρατία, διότι αν μας πει ο κ. Ρεν αυτό σημαίνει ότι ο κ. Ρεν δεν αναγνωρίζει ότι στην Ελλάδα υπάρχει δημοκρατία, ότι γίνονται εκλογές και ο ελληνικός λαός μπορεί να αποφανθεί για οτιδήποτε. Αυτή θα είναι μια κακή εκδοχή.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Εκεί τι κάνετε;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Εκεί θα δούμε τη συνολικότερη εικόνα στην Ευρώπη πώς διαμορφώνεται και η κυβέρνηση θα κάνει ένα road map, μια διαδρομή με σενάρια. Τι βοήθειες μπορούμε να έχουμε από αλλού. Δεν θα κάνουμε τίποτα που θα φέρουμε σε δυσκολότερη θέση τους εαυτούς μας και τον ελληνικό λαό.

Εμείς βλέπουμε μία πορεία σκληρή. Και θέλω λίγο να μιλήσουμε θεωρητικά.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Απλώς εγώ θέλω λίγο να επιμείνω στο πρώτο σενάριο γιατί είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο.

……

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Θα πάω εγώ στο κακό σενάριο. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει το σχέδιο Β, το Plan B το περίφημο; Δηλαδή για παράδειγμα να σας ρωτήσω κάτι. Υπάρχει περίπτωση, γιατί έχει γίνει μεγάλη συζήτηση γι' αυτό, να βρει η χώρα μας λεφτά εκτός ευρωπαϊκών μηχανισμών απ' τη Ρωσία, από την Κίνα, από κάπου αλλού;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Το διερευνούμε. Λεφτά με την έννοια του να καλύψουμε το χρέος ή τα ελλείμματα, αν έχουμε ελλείμματα, το θεωρώ δύσκολο αλλά λεφτά…

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Εγώ νομίζω ότι και η περίπτωση της Κύπρου απέδειξε ότι είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Δύσκολο. Όμως λεφτά με την έννοια του αναπτυξιακού δανεισμού ή με την έννοια των αναπτυξιακών συμπράξεων θα έλεγα ότι υπάρχουνε μη αξιοποιημένες δυνατότητες απ' αυτό που βλέπουμε, με την έννοια ότι ζούμε ένα κόσμο αυτός που είναι αλλά είναι πολυκεντρικός με μία έννοια και η χώρα μας έχει κάποια πλεονεκτήματα τα οποία μπορούν να αξιοποιηθούνε ως εργαλεία για να κάνει κανείς συνεργασίες, συμπράξεις σε μία πολυδιάστατη έτσι προσέγγιση των πραγμάτων.

Όμως δεν πρέπει να φύγουμε εύκολα από το ευρωπαϊκό έδαφος διότι εκεί είμαστε και πρέπει να πω ότι δεν είμαστε τόσο γυμνοί όσο λέγεται καμιά φορά. Δηλαδή η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα συμμετέχει στους θεσμούς της. Άρα σε κάποια θέματα χρειάζεται και η ψήφος η ελληνική για να γίνουνε πράγματα γενικότερα.

Δεν λέω ότι η πρώτη μας επιλογή είναι το αντάρτικο, αλλά οι λύσεις που έχουμε είναι τρεις: με βάση αυτό το σχέδιο που θα έχουμε πρώτον να διεκδικήσουμε τη συνδρομή τους για να το πετύχουμε. Δεύτερη επιλογή αν δεν μας το δώσουνε να ζητήσουμε εξαιρέσεις για να το πετύχουμε. Εάν δεν μας δώσουν ούτε συνδρομή ούτε εξαιρέσεις θα κάνουμε ανυπακοή, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την κοινωνία να πεθάνει.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Να μείνουμε σε αυτό το σημείο. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα σε κάποιους μια θεωρία που έλεγε ότι η Ελλάδα πρέπει να ζωστεί κάποια εκρηκτικά, να πει ότι είμαστε συστημικός κίνδυνος και ότι αν δεν μας δώσετε αυτά που θέλουμε χρεοκοπούμε μονομερώς, φεύγουμε απ' το ευρώ και γαία πυρί μειχθήτω.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν έχει υπάρξει αυτό ως πολιτική άποψη, ως πολιτική πρόταση. Λέγεται με τον τρόπο που το είπατε ή κάπως έτσι για να τρομάξουμε κλπ. Οι λύσεις απόγνωσης στην ιστορία υπάρχουνε. Δηλαδή λύσεις απόγνωσης μπορεί ένας λαός να οδηγηθεί. Το ερώτημα είναι αν πρέπει να το επιδιώκουμε.

Και η απάντησή μου στο Plan B είναι αυτή: ότι εμείς θέλουμε το Plan A να περιέχει όλα τα στοιχεία που θα μας επιτρέπουνε να αποτρέψουμε κινδύνους και όχι να περιμένουμε τον κίνδυνο για να τον διαχειριστούμε.

Όποιος προσέξει τα λεγόμενα του Γ. Δραγασάκη θα δει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τρία σενάρια. Τα δύο όμως είναι στην επιθυμία του ή μάλλον στην φαντασία του (ότι οι δανειστές θα συμφωνήσουν σε ένα πρόγραμμα αντίστασης στην λιτότητα ή ότι θα έχουμε μια ταυτόχρονη πανευρωπαϊκή πολιτική αλλαγή), άρα μένει το τρίτο το χειρότερο. Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρός μέσα στην θολούρα του και την αμφισημία του. Θα προχωρήσω σε διαπραγμάτευση με ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα αναγνωρίζει μέρος των αξιώσεων των δανειστών, δεν θα απειλήσω με έξοδο από ευρωζώνη, δεν θα προχωρήσω σε μονομερείς ενέργειες και θα προσπαθήσω να έρθω σε συμφωνία με τους δανειστές. Είναι προφανές ότι σε μια τέτοια συμφωνία θα απαιτηθούν διαδοχικές υποχωρήσεις από την πλευρά μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αφού την λύση της εξόδου από την ευρωζώνη την θεωρεί «κίνηση απόγνωσης». Και το σενάριο της ανυπακοής απομακρύνεται αν κρίνουμε από την τύχη του ΟΧΙ της Κύπρου. Όπως είναι γνωστό, όταν δεν είσαι αποφασισμένος να πυροβολήσεις, μην βγάζεις το πιστόλι στο τραπέζι. Γιατί τότε αυτός που αποφασίζει για το αν θα πεθάνει η κοινωνία, δεν είσαι εσύ, αλλά ο ισχυρότερος. Και εσύ απλά θα υποχωρήσεις.

Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ κουρασμένη από την μνημονιακή εξόντωση. Και δεν ψάχνει μπλοφαδόρο και τζογαδόρο σε μια υποτιθέμενη και ανύπαρκτη «διαπραγμάτευση» με την Τρόικα. Αναζητά έμπνευση και στόχους για να αγωνιστεί. Για μια διαφορετική Ελλάδα σαν καταλύτη σε ένα ντόμινο ανατροπών στην Ευρώπη, μέχρι την διάλυση της αντιδημοκρατικής Ε.Ε. Και όσον αφορά το «φόβητρο» της εθνικής περιχαράκωσης, ας θυμηθούμε ότι οι διαδοχικές – και όχι ταυτόχρονες – ρήξεις στην Λατινική Αμερική με τον Βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις διακρατικές συμφωνίες του (NAFTA) ανέδειξαν έναν νέο διεθνισμό και όχι την εθνική περιχαράκωση με την οποία έντρομος μας προειδοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γ.Δραγασάκης ξεδιπλώνει το μοναδικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι η μέχρι «θανάτου» διαπραγμάτευση εντός ευρωζώνης, με στόχο μια σχετική σταθεροποίηση εντός ευρωζώνης και Ε.Ε.. Ουσιαστικά μια σταθεροποίηση της μιζέριας και της κοινωνικής καταστροφής, μέχρι νεωτέρας, πιθανά από ένα (πόσο πιθανό;) συμβιβασμό Βορρά και Νότου (ή Γερμανίας και Γαλλίας;).

Αυτό που λέει ο λαός στην απόγνωσή του «να μπει πάτος στο βαρέλι», είναι αυτό που εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «να σταματήσουμε την καταστροφή»; Μιλάμε για το αισιόδοξο σενάριο. Γιατι στην πιο πιθανή περίπτωση, που είναι οι δανειστές και η Γερμανία να εκβιάσουν την Ελλάδα με διακοπή ρευστότητας από την ΕΚΤ και να δείξουν την πόρτα της εξόδου, το σχέδιο ποιο είναι; Με άλλα λόγια τι θα έκανε ο Τσίπρας στην θέση του Αναστασιάδη; Από ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας, τι είπε ο ίδιος στο ερώτημα; Περιγράφοντας τις κινήσεις στις οποίες κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να προβεί ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Αν ήμουν στη θέση του Αναστασιάδη, θα ζητούσα από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου να δεσμευτούν ότι δεν θα ψηφίσουν στο ΔΣ της ΕΚΤ τη διακοπή του ELA (σ.σ. μηχανισμού χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών τραπεζών) για την Κύπρο, θα ζητούσα από την ελληνική κυβέρνηση τα 2 δις που αναλογούν στην Κύπρο από την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, θα "γυρνούσα" στη Λευκωσία και θα έλεγα: "σε 4 μήνες να μιλήσει ο λαός"».

Μεθερμηνευόμενο. Επειδή από παντού θα εισέπραττε άρνηση, θα έλεγε ναι (γιατί αν έλεγε όχι θα πήγαινε σε άτακτη απροετοίμαστη χρεοκοπία χωρίς σχέδιο, αφού σύμφωνα με τον Γ. Δραγασάκη αυτό είναι κίνηση απόγνωσης και όχι αφετηρία διεξόδου). Μετά θα πήγαινε στον λαό να έλεγε δεν συμφωνούμε και είπαμε το ναι λόγω εκβιασμού της ΕΚΤ και σε 4 μήνες δημοψήφισμα για να αποφασίσεις εσύ. Περίπου ότι φημολογείται ότι θα κάνει σήμερα το ΑΚΕΛ, αφού έφερε την Τρόικα στην Κύπρο. Είναι όμως αυτός ο τυχοδιωκτισμός αριστερή πολιτική;

Αντιγράφοντας τον Α.Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά οικονομίστικα σενάρια. Το ερώτημα είναι ποια είναι η πολιτική του. Η απεραντολογία περί διαπραγμάτευσης τέθηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι δεν θα προχωρήσει σε μονομερείς πράξεις, ότι δεν θα καταγγείλει την δανειακή σύμβαση αλλά θα την διαπραγματευτεί, ότι δεν θα προχωρήσει σε παύση πληρωμών, ότι δεν πρέπει να προκαλέσει πρόβλημα στην ροή των τροϊκανών δόσεων. Αν προσέξει κάποιος τα λεγόμενα του Γ. Δραγασάκη, και η κατάργηση των μνημονίων είναι υπό διαπραγμάτευση, αφού δώσουμε στους δανειστές ένα διαφορετικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων. Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορούσε για πολύ καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι θα καταργήσει αυτές τις πολιτικές όταν ήταν φανερό ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει με τις ευλογίες της Ε.Ε. Και σε αυτό το ερώτημα πήρε θέση. Πρώτα η παραμονή στην ευρωζώνη και μετά «διαπραγμάτευση» για να γίνουν πιο ανεκτοί οι όροι ύπαρξης σε αυτήν. Αν μας κάνουν την ζωή κόλαση, βλέπουμε.

Ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ότι το πολιτικό του σχέδιο είναι η κατάργηση της λιτότητας εντός ευρωζώνης και όχι η λιτότητα με ευρώ ή δραχμή, είναι ευφυολόγημα και επικοινωνιακό τρικ.

Υπάρχει λιτότητα με ευρώ.

Υπάρχει λιτότητα με εθνικό νόμισμα.

Υπάρχει ανατροπή της λιτότητας με εθνικό νόμισμα.

Δεν υπάρχει ανατροπή της λιτότητας με ευρώ.

Απλά γίναν τα πράγματα, ειδικά μετά την Κύπρο.

Καμία ανατροπή της λιτότητας και καμία ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας με στόχο μια φιλολαίκή πολιτική δεν γίνεται εντός ευρωζώνης και Ε.Ε., καμία πολιτική διεξόδου από την κρίση δεν υπάρχει, ειδικά για τις χώρες του Νότου, μέσα σε αυτό το ιμπεριαλιστικό, νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα.

Ένα εναλλακτικό σχέδιο στην καπιταλιστική κρίση και στην κρίση της ευρωζώνης, ένα σχέδιο Β, οφείλει να ξεκινάει από αυτήν την αφετηρία. Και πάνω εκεί να αναπτύσσει το πολιτικό του σχέδιο, δηλαδή την οικοδόμηση λαϊκού κινήματος και πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που θα αλλάζει τους συσχετισμούς για μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική ανατροπή, σε ρήξη με το πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και την ευρωπαϊκή εκδοχή του, την Ε.Ε. Πάνω σε μια τέτοια πολιτική μπορούν να σταθούν και τα όποια διαφορετικά σενάρια στα όποια επεισόδια της ρευστοποιημένης ευρωζώνης. Και πάνω σε αυτή την βάση είναι που μπορεί να οικοδομηθεί μια νέα αλληλεγγύη ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης.

* Ο Δημήτρης Μητρόπουλος είναι εκπαιδευτικός, μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά στην ΕΛΜΕ Πειραιά. Αρθρογραφεί τακτικά στο antapocrisis.gr

ΠΗΓΗ: http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/798?acm=1007_37

Οι βιαστές

 

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)*

 

Η συκοφαντία είναι τέχνη αρχαιοτάτη. Σκοτώνει ακαριαία όπως το δηλητήριο της κόμπρας ή αργά και μεθοδικά, αλλά το ίδιο αποτελεσματικά όσον οι μελετημένες δόσεις του αρσενικού.

Ιδιαιτέρως εναντίον των γυναικών έκπαλαι η συκοφαντία, αλλά και στις ημέρες μας είναι ακόμα πιο θανατηφόρα, διότι γαργαλάει κι ενεργοποιεί ανδρικούς ατταβισμούς, αρχετυπικούς και δασύτριχους.

Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου βρίσκεται στο στόχαστρο τέτοιων συκοφαντιών από την πρώτη στιγμή της εισόδου της στον πολιτικό στίβο, όταν απέδειξε αμέσως ότι είναι αυτόφωτη, με τις επιχειρήσεις λάσπης εναντίον της να κορυφώνονται, όταν η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ορίσθηκε απ' το κόμμα της μέλος στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για τη λίστα Λαγκάρντ.

Η πρώτη (και κατ' εμέ κορυφαία) συκοφαντία εναντίον της κυρίας Κωνσταντοπούλου δεν αφορούσε στην πολιτική της στάση, αλλά στην επιστημονική της συγκρότηση, την επαγγελματική της υπόσταση και την ηθική της ακεραιότητα. Έτσι ώστε η φθορά της κυρίας Κωνσταντοπούλου ως φυσικού και δημοσίου προσώπου να κάνει εύκολη την ακύρωσή της ως πολιτικού.

Κατηγορήθηκε λοιπόν η Ζωή ως συνήγορος βιαστών. Κι επιπροσθέτως ότι, ως συνήγορος, μετήλθε αμφιλεγόμενων δικονομικών μεθόδων, προκειμένου να παρατείνει χρονικώς την εκδίκαση της υπόθεσης που είχε αναλάβει.

Κατήγορος: η οργάνωση γυναικών του ΠΑΣΟΚ, ο κατάλληλος δηλαδή ευαίσθητος χώρος (γυναίκες γαρ) του πιο «ευαίσθητου» σε θέματα ισονομίας και ισηγορίας κόμματος από γενέσεως νεοελληνικού κράτους – του ΠΑΣΟΚ.

(Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η φυτιλιά της κατηγορίας αποδόθηκε σε «συντρόφισσες» της Ζωής από τον ΣΥΡΙΖΑ, φυτιλιά την οποίαν «ανέδειξαν» στη συνέχεια οι γυναίκες του ΠΑΣΟΚ, ούτως ώστε η κατηγορία να φανεί πιο πειστική.)

Αυτοί όμως που εξαπέλυσαν τέτοιες κατηγορίες όφειλαν να γνωρίζουν (καθώς μάλιστα συχνά-πυκνά αναφέρονται στον «νομικό πολιτισμό») ότι ένας «βιαστής» δικαιούται συνήγορο υπεράσπισης.

Όφειλαν επίσης να γνωρίζουν (πόσω μάλλον καθώς μονίμως, συνεχώς κι ανελλιπώς καταφέρονται εναντίον του λαϊκισμού) ότι δεν υπήρχε κανείς «βιαστής», αλλά κάποιος κατηγορούμενος για βιασμό, κάτοχος, όπως όλοι μας, του τεκμηρίου της αθωότητος, ώσπου η Δικαιοσύνη να αποφανθεί.

Στοιχειώδη πράγματα. Ναι, αλλά όχι για τους συκοφάντες. Κι εν προκειμένω για τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος αναφέρθηκε από το βήμα της Βουλής απαξιωτικά κατά της κυρίας Κωνσταντοπούλου, μιας υπερασπίστριας βιαστών. Τόσον καλά, αλλά όχι μόνον! Διότι και η άλλη κατηγορία κατά της κυρίας Κωνσταντοπούλου, ότι δηλαδή χρησιμοποιούσε δικονομικά τεχνάσματα για να αποφύγει την εκδίκαση της υπόθεσης, κατέπεσε βροντωδώς.

Από τον ίδιο τον αντίδικό της δικηγόρο στην ίδιαν αυτήν υπόθεση. Όπου ο άνθρωπος (μάλιστα ΠΑΣΟΚ το θρήσκευμα) εξήγησε δημοσίως ότι για τις υπαρκτές καθυστερήσεις δεν ευθυνόταν η κυρία Κωνσταντοπούλου, αλλά τα κρατούντα στις αίθουσες και τα πινάκια, περί της δυσπραγίας των οποίων όλοι γνωρίζουμε.

Κατόπιν τούτων, όλοι πιστεύαμε ότι η υπόθεση έληξε, ξεκαθαρίστηκε, ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Αμ δε!

Σαν να μην άκουσε τίποτα ο κ. Πρετεντέρης, σαν να μη διάβασε τίποτα για όλα αυτά, πήρε την «υπόθεση» και την ξανάγραψε στη στήλη του στα «ΝΕΑ», σε ένα απ' τα πιο αισχρά συκοφαντικά κείμενα στην ιστορία του ελληνικού Τύπου.

Δεν πά' να λέει η νομική δεοντολογία, δεν πά' να υπαγορεύει το δικανικό σύστημα, δεν πά' να παραδέχεται ο αντίδικος της Ζωής το δίκιο της, η συκοφαντία έπρεπε να συνεχισθεί (λέγε-λέγε-λέγε, που έλεγε και ο Γκαίμπελς, κάτι θα μείνει), ανέλαβε λοιπόν ο κ. Πρετεντέρης και συνέχισε ο κ. Βενιζέλος – όλα αυτά πριν λίγο καιρό, αλλά οι συκοφαντίες προς πάσαν κατεύθυνση δεν τελείωσαν, συνεχίζονται.

Μόλις προ τριών-τεσσάρων ημερών ο κ. Βενιζέλος, καθ' έξιν πλέον συκοφάντης, συκοφάντησε την επανεκδοθείσα «Ελευθεροτυπία» ως «όργανο κόμματος» (κατά την κατάθεσή του στην Προανακριτική). Σε επανειλημμένες αιτιάσεις της εφημερίδας προς τον κ. Βενιζέλο να «ονομάσει το κόμμα» που εννοεί αλλοιώς «είναι κοινός συκοφάντης» ο κ. Βενιζέλος κάνει την πάπια, αποδεικνύοντας ότι όντως είναι ένας «κοινός συκοφάντης» – αν και, η ταπεινότης μου διαφωνώ με το «κοινός», διότι αντιθέτως είναι πολυτάλαντος (συκοφάντης) – τώρα, αναισχύντως, προσπαθεί να ταυτίσει την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου με τον κ. Κασιδιάρη, τη Χρυσή Αυγή με τον ΣΥΡΙΖΑ – θα πει κάποιος: αυτό δεν είναι συκοφαντία, είναι πολιτική. Όχι, είναι συκοφαντική πολιτική, η πολιτική έχει πάντα πρόσημα, αριστερή, δεξιά, καθαρή, βρώμικη, εθνική, προδοτική – πάντα η πολιτική έχει πρόσημο.

Και η πολιτική που μετέρχεται ο κ. Βενιζέλος, όταν προτάσσει τη θεωρία των δύο άκρων ταυτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, είναι μια συκοφαντική πολιτική διότι η μόνη επαφή που έχουν τα δύο άκρα είναι όταν η θρασύδειλη γροθιά ενός Κασιδιάρη προσγειώνεται στο ανυπεράσπιστο πρόσωπο της κυρίας Κανέλλη.

Αυτό, που μόνον ένα φασιστοειδές γουρούνι μπορεί να κάνει, ουδεμία σχέση έχει με το ήθος της Αριστεράς και αυτό ο κ. Βενιζέλος το γνωρίζει, συνεπώς συνειδητά συκοφαντεί, διότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος που του έχει απομείνει.

Η απαξίωση της Προανακριτικής είναι εκ των ων ουκ άνευ για το σύστημα και ως εκ τούτου η απαξίωση της κυρίας Κωνσταντοπούλου προϋπόθεση.

Ποιο είναι το σύστημα;

Αυτό που παρέστη στην παρουσίαση του βιβλίου Πρετεντέρη σύσσωμο, από τον κ. Σημίτη έως τον κ. Στουρνάρα, απ' την κυρία Δαμανάκη και τον κ. Κουβέλη έως όλους τους πολιτικούς θαμώνες της Μεγάλης Βρετανίας – ένα σύστημα τρομακτικό και τρομερό από γραβατοφορεμένους φονιάδες των μισθών, από αρπακτικά σπιτιών, από φορομπήχτες και διαπλεκόμενους, το σύστημα που υπηρετεί ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς όταν εξετάζει ο κ. Σαμαράς τον κ. Βενιζέλο αν είναι ένοχος για το στικάκι, σαν να εξετάζει ο Γιωργάκης αν είναι ένοχος για το Μνημόνιο ο ίδιος.

Αλλά, όταν γράφεις ένα άρθρο 420 λέξεων για τον Τσάβες και λες 824 ψέματα για αυτόν, όπως έκανε σε άλλο μνημειώδες άρθρο του ο κ. Πρετεντέρης, σιγά που δεν θα την πέσεις στην κυρία Κωνσταντοπούλου γιατί υπερασπίζεται «βιαστές» (που, αυτοί, μπορεί να αποδειχθούν κι αθώοι, ενώ εσύ εν σχέσει με την αλήθεια, αποκλείεται).

Διότι τι άλλο από βιαστές της αλήθειας είναι οι συκοφάντες;

* email: stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 09/04/2013 – 08:00, http://www.enikos.gr/stathis/135307,Oi_viastes.html

Σχετικά με το θόρυβο για την «κάθαρση» στο δημόσιο! 

 ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ 

 

Του Κώστα Κορδάτου*

  Επί τον τύπο των ήλων, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις;»

Αφορμή της Ανοιχτής Επιστολής είναι οι κραυγές που ακούγονται από τους τροϊκανούς της συγκυβέρνησης, από τα δουλικά ΜΜΕ που σκόπιμα προκαλούν φόβο και αποπροσανατολισμό στην κοινωνία καθώς και κάποιων «δημοκρατικών» της «αριστεράς», πρώην καθηγητάδων του ποινικού δικαίου και εσχάτως αξιωματούχων, οι σεμνοτυφίες του σ.κ. και οι παλινδρομούντες εκπρόσωποί μας στην «άβουλη» ΑΔΕΔΥ, όσον αφορά το θέμα των φερόμενων ως «επίορκων» δημοσίων υπαλλήλων, που ζητούν όλοι αυτοί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον άρον άρον «αποκεφαλισμό» τους. 

Επειδή εμπλέκομαι άμεσα σε πειθαρχική και ποινική δίωξη και βρίσκεται σε εκκρεμοδικία σε διάφορα επίπεδα εδώ και 10 χρόνια τώρα (χωρίς ποτέ να έχω ζητήσει αναβολή στην εκδίκαση της υπόθεσης μου), με αποτέλεσμα να …… έχω τεθεί σε «αυτοδίκαιη αργία» με την πρόσφατη ΠΝΠ (παρ. 1α – 1ε του Ν. 4093/2012) και μην αντέχοντας άλλο αυτόν τον ιδιότυπο κοινωνικό Δαρβινισμό των ημερών πήρα την απόφαση να απαντήσω δημόσια σε όλα αυτά που ακούγονται με το δικαίωμα του τεκμηρίου της αθωότητάς μου. Όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μεταμορφώνονται σαν «το Διάβολο που απαγγέλλει την Αγία Γραφή»! 

Εκ των πραγμάτων και εξ' ανάγκης, η επιστολή μου αυτή θα είναι μακροσκελής, γι' αυτό ζητώ την υπομονή και την κατανόησή σας, διαβεβαιώνοντάς σας παράλληλα, πως αξίζει τον κόπο να την διαβάσετε ολάκερη. 

Το «έγκλημα» που συντελείται σε κάθε οικογένεια υπαλλήλου εγκαλούμενου ή κατηγορούμενου, που τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας δεν έχουν αποφασίσει οριστικά γι' αυτά που τους κατηγορούν (αν δηλαδή τελικά διέπραξαν κάποιο αδίκημα και παρέβησαν τον όρκο τους) είναι τεράστιο και το νοιώθουν όσοι βρίσκονται σήμερα σε αυτή τη θέση! Σε διαφορετική περίπτωση αν οι κραυγές τύπου «Δημιουργίας ξανά», «Μανιτάκηδων» και άλλων ακραίων που μας παραπέμπουν στην προτεσταντικού τύπου «ηθικής» του αγγλοσαξονικού τόξου, τότε πρέπει να «καταργηθούν» τα διάφορα επίπεδα της δικαιοσύνης και η απονομή της να «αφεθεί» σε έναν δήμιο! Αυτό όμως δεν είναι ευρωπαϊκός πολιτισμός. Όλοι αυτοί που το επικαλούνται, βάλουν ευθέως ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα, που και οι διεθνείς οργανισμοί υπαγορεύουν και έχουν συμφωνήσει τα έθνη και ο νομικός πολιτισμός το επιβάλει. Η αισθητική και ο δημόσιος λόγος του λεγόμενου επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης σημειολογικά που παραπέμπει; Στη δίκαιη δίκη; Στη προστασία της τιμής και της υπόληψης του εγκαλούμενου; ΟΧΙ οδηγεί στη καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στην κατασυκοφάντηση όλων των δημόσιων λειτουργών με απώτερο στόχο την απαξίωση από την κοινωνία του δημόσιου τομέα. 

Όπως είναι γνωστό η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης σε πολλά επίπεδα, όπως κοινωνικά, οικονομικά, εργασιακά, εθνικά από τα συνεχόμενα χτυπήματα των μνημονίων και τις απαιτήσεις των δανειστών τοκογλύφων της χώρας μας. Είναι επίσης γνωστό ότι ή κοινή γνώμη είναι φορτισμένη-εξαγριωμένη από την κακή πολιτική διαχείριση της χώρας, από το πολιτικό προσωπικό και τις δομές ενός εχθρικού κράτους προς την ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες εύκολα πλέον αποδέχεται την κάθε παραπληροφόρηση, που τους παρέχεται άφθονα, ότι δηλαδή για τα δεινά που υφίσταται ο ελληνικός λαός σήμερα ευθύνη έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι το αναποτελεσματικό και κομματικό σύστημα οργάνωσης του δημόσιου τομέα, που στην καθημερινότητά τους παράγει αντιθέσεις, όπου επέρχονται οι τριβές ή αυθαιρεσίες κ.λ.π. εντός αυτού. Εύκολη λεία πλέον γίνονται όσοι διώκονται (δικαίως ή αδίκως), που σε πολλές περιπτώσεις αυτές διακρίνονται από υπηρεσιακή αντιδικία, ενοχοποίηση και πολιτική εμπάθεια σε κάθε αντίθετο (αντίπαλο) υπάλληλο., και σε πολλές επίσης περιπτώσεις ο αυταρχισμός και η διοικητική αυθαιρεσία καθώς και η διαπλοκή με τον βόρβορο της αγοράς και τα προσωπικά γίνονται το « μείγμα» της πειθαρχικής έρευνας., [όπου αρκετές από αυτές όταν τελεσιδικήσουν καταλήγουν ανάλογα αφού έχουν κριθεί από τον φυσικό τους δικαστή] και πάλι όμως χρειάζεται να ασκηθούν όλα τα ένδικα μέσα από τον εγκαλούμενο για την υπεράσπισή του, για να αποδείξει την αθωότητά του μέσα από ένα πολυδαίδαλο νομικό πλαίσιο και πολυδάπανων διαδικασιών, μέχρι του σημείο της οικονομικής κατάρρευσης των οικογενειών αυτών. 

Ο στοχευόμενος αποπροσανατολισμός και εκφοβισμός της κοινής γνώμης και των υπαλλήλων στο μεγαλείο της! Προσπαθεί συνολικά το σύστημα εξουσίας με τον εύπεπτο λαϊκισμό να κρύψει τις διαχρονικές ευθύνες του πολιτικού προσωπικού που κυβέρνησε και των ανθρώπων τους και με αυτή τη μεθόδευση να ενοχοποιήσει την ελληνική κοινωνία στο αλήστου μνήμης ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» χωρίς όμως να τους ενδιαφέρει και για το θυσιαστήριό τους. Δηλαδή «εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι». Θέλουν να επιβάλουν de facto ένα κατοχικό δίκαιο της γερμανικής «μηχανής» ενώ μας λένε ότι θέλουν να πατάξουν τους «επίορκους» και την ασυδοσία., ενώ στην πραγματικότητα θέλουν τη δημιουργία ενός διαρκούς "ναρκοπέδιου" ενοχοποίησης και απαξίωσης των δημόσιων λειτουργών και μιας δεξαμενής οιονεί επίορκων, που υπό την απειλή πειθαρχικών ποινών, είτε θα εκβιάζονται να υπηρετούν συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, είτε θα απολύονται. 

Η κυβέρνηση με «ρομφαία» τον «υπάλληλο» της τρόικας επί των οικονομικών μιας «υπόδουλης» χώρας επιδιώκει να προχωρήσει σε απολύσεις μέσα από την προπαγάνδα περί επίορκων υπαλλήλων καταπατώντας ακόμα και το «τεκμήριο της αθωότητας» για να δεχθεί η κοινωνία πιο εύκολα τις απολύσεις αυτών των υπαλλήλων, ως αποτέλεσμα των ποινών για πειθαρχικά παραπτώματα και ότι διώξανε τους «άχρηστους» και επιζήμιους! 

Και καλά αναρωτιέται ο πολίτης, ποιους λόγους μπορεί να έχει η Τρόικα να ζητάει να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο; Ποιος άνοιξε το θέμα των διαθεσιμοτήτων και της αργίας; Μα ο σημερινός πρωθυπουργός όταν ήταν αντιπολίτευση και «αντιμνημονιακός» ακόμα, που πρώτος το «λίθο βαλέτω!» Το σχέδιο Μέρκελ και της διεθνούς τοκογλυφίας είναι η ανατροπή των όσων παραχωρήθηκαν στους εργαζόμενους των προηγούμενο αιώνα. Ταξική ρεβάνς το λένε ορισμένοι υπέρ των κυρίαρχων ελίτ της Ευρώπης και των υπερατλαντικών δυνάμεων. Το «σφαγείο μύρισε θυμάρι» με γκεμπελίστικο τρόπο πρώτα άρχισαν με τις διαθεσιμότητες των Ι.Δ.Ε.Α.Χ. στους δήμους και τώρα με τους αυθαίρετα ονομαζόμενους ως «επίορκους» πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρεις», καταργώντας το σύνταγμα (όσο υπάρχει ακόμα) της χώρας, αφού τους θεωρούν ως τους αδύναμους κρίκους (κοινωνικά ανυπεράσπιστοι) για το «ξήλωμα» του δημόσιου τομέα για τη κινεζοποίηση των πολιτών σε τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας και την παράδοση των δημόσιων οργανισμών στους ιδιώτες. Κανένας πλέον εργαζόμενος αν θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του δεν θα μπορεί να υπερασπιστεί τη θέση του διότι θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας «όλοι εναντίον όλων». 

Όταν τελεσεδικήσει η υπόθεση κάποιου υπαλλήλου που βρίσκεται σε «αυτοδίκαιη αργία» και αθωωθεί και από το γεγονός αυτό υποστεί και κάποια μόνιμη βλάβη υγείας ποιος θα αποζημιώσει τον υπάλληλο και την οικογενειά του με τα τεράστια ποσά που επιδικάζονται σε αυτές τις περιπτώσεις από τα ελληνικά δικαστήρια; Ο κ. Μανιτάκης με τους «συντρόφους» του ή τα παπαγαλάκια των παραθύρων με τον κ. Ρακιτζή; Ή μήπως ο συνταξιούχος προϊστάμενος της εκπαίδευσης που έστησε την υπόθεση σε βάρος μου με τους παρατρεχάμενούς του; Αυτό θα καταφέρουν όλοι αυτοί με όλα αυτά να πληρώνει το δημόσιο τεράστια ποσά αποζημιώσεις ενώ θα έχει διαλυθεί το ηθικό των δημόσιων λειτουργών και ολόκληρης της κοινωνίας, κάτι που προφανώς επιδιώκουν. Για τους κατηγορούμενους που θα αθωωθούν ποιος νοιάζεται τι έχουν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια της ομηρίας και απαξίωσής τους; 

Επίορκος ασφαλώς ο αποδεδειγμένα συναλλασσόμενος, αλλά «Επίορκος» και ο υπάλληλος, ο οποίος υπερασπιζόμενος το δημόσιο συμφέρον από θέση ευθύνης, επειδή δέχθηκε μηνυτήρια αναφορά για εκδίκηση από κάποιον επίδοξο έμπορο και αθωώθηκε στα δικαστήρια; Η κομματική διοίκηση κάνοντας χρήση ενός αυταρχικού δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα σε καθιστά εξιλαστήριο θύμα της για να κρύψει τις σοβαρές ανεπάρκειες του κράτους σε προσωπικό, υλικοτεχνική υποδομή και πόρους και προπαντός να μεταβιβάσει της δικές της ευθύνες και να σε θέτουν μετά από 10 χρόνια που εκκρεμεί η υπόθεση σε «αυτοδίκαιη αργία! Διώκεσαι με ένα σαθρό και χαλκευμένο κατηγορητήριο για να ικανοποιηθούν οι δικοί τους άνθρωποι και να περάσουν την εικόνα ότι όλοι είμαστε το ίδιο στο δημόσιο και κακώς τους κατηγορούσαν ορισμένοι συνδικαλιστές και πολιτικοί αντίπαλοι. Ενώ ακόμα και οι ίδιοι οι διώκτες σου ξέρουν ότι υπηρέτησες το δημόσιο συμφέρον με αυταπάρνηση (αποδεδειγμένα) και με επαγωγικά συμπεράσματα αυτών των «αμφίσημων» «ανθρώπων» μιας απόλυτα κομματικοποιημένης διοίκησης της εκπαίδευσης στην Αιτωλ/νία, να καλείσαι και μάλιστα από πιο δυσχερή θέση να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας και να πετάξεις από πάνω σου κατηγορίες κακουργηματικού τύπου! 

Είναι δικαιολογημένες και τεκμηριωμένες οι επίκαιρες ερωτήσεις που έχουν κατατεθεί για το θέμα αυτό βουλευτών της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (αφού νοιώθουν την οργή αυτών των οικογενειών αλλά και την αδικία που γίνεται και ίσως οσμίζοντας το γαϊτανάκι που έρχεται……), όπου ζητούν από τους αρμόδιους υπουργούς την κατάργηση αυτών των αντισυνταγματικών διατάξεων. Άμεσα γιατί ίσως αύριο να είναι αργά, όποιος δεν βρίσκεται σε αυτή τη δύσκολη θέση δεν γνωρίζει το δράμα αυτών των ανθρώπων και τι ψυχικό κουράγιο χρειάζονται να συνεχίσουν για να αποδείξουν την αθωότητά τους. Αλήθεια γιατί απριόρι πρέπει να έχει δίκαιο σε μια υπόθεση διοικητικού ελέγχου του δημοσίου ο αναφέρων και όχι ο αναφερόμενος; Επειδή τους έδωσαν τη σφραγίδα του δημοσίου; Μπορούν ορισμένοι να «τυλίγουν» τον οποιοδήποτε υπάλληλο σε μία κόλλα χαρτί γιατί «δεν συνεμμορφώθει με τας υποδείξεις»; Ένα παράδειγμα στην υπόθεσή μου: Με παρέπεμψε η Δ.Ο.Υ. Αγρινίου (ως Πρόεδρο της Σχ. Επιτροπής) ύστερα από την αναφορά του εμπόρου ότι το ΝΠΔΔ εξέδωσε «εικονικά» τιμολόγια (δηλαδή κάναμε ως σχολείο εμπόριο;), όπου αθωώθηκα τελεσίδικα και στα 4 δικαστήρια που έγιναν!!! Του έμπορα που εμπλέκετε σε αυτή τη δήθεν «εικονική» αγορά με το δημόσιο του έκαναν τον ανάλογο έλεγχο ως όφειλαν οι «αδιάφθοροι» των ελεγκτικών οργάνων της οικονομικής επιθεώρησης Δυτ. Ελλαδας; Άρα από πού προκύπτει ότι κάποιος παρενέβη τον όρκο του και μπορούν να τον διαπομπεύουν στην υπηρεσία του στην κοινωνία και στους οικείους του όλοι αυτοί οι ευυπόληπτοι «αξιωματούχοι» των ΜΜΕ και δυστυχώς κυβερνητικοί, πολιτειακοί και άλλοι επιτετραμμένοι των δανειστών της πατρίδας μου; 

Η συνέχιση αυτής της ρητορικής όμως να ξέρουν ότι βοηθάει τους δικαστικούς επιμελητές της τρόικας να συμπεριφέρονται ως κατακτητές σε μια χώρα των δήθεν «διαφθαρμένων» όταν σε ένα σώμα εκπαιδευτικών 150.000 υπάρχουν 60 περιπτώσεις από την καθημερινή υπηρεσιακή τριβή, όπου και θα εξεταστούν αλλά όχι όμως υπό το πρίσμα των σκοπιμοτήτων των κατοχικών ημερών! 

Μήπως τελικά όλη αυτή η προπαγάνδα γίνεται για την νομιμοποίηση του αγγλοσαξονικού δικαίου – βλέπε μνημόνιο – που έχει ως βασική του αρχή ότι «όποιος κατηγορείται είναι και ένοχος έως να αποδείξει την αθωότητά του»; Σε αντίθεση με το δυτικό πολιτισμό, όπου ισχύει μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της Γαλλικής επανάστασης για τον άνθρωπο, όπου καθιερώθηκε στον νομικό πολιτισμό το «τεκμήριο της αθωότητας», διότι διαφορετικά Κινδυνεύουμε και πάλι να δούμε δίκες συναδέλφων μας τύπου Γαλιλαίου. Απόλυτο σκοτάδι! Μεσαίωνας, αυτό επιδιώκουν; Την πλήρη καταστροφή εκάστου που διώκεται δικαίως ή αδίκως; Θα γυρίσουμε στη παλιά εποχή στο δημόσιο, όπως έλεγε και ο λαός μας «πρόσεχε να μην σε τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί». Δεν είναι γνωστά σε όλους ότι η διοίκηση της εκπαίδευσης κάθε φορά είναι κομματικά ελεγχόμενη από το κόμμα που κυβερνά; Αυτό δε το ζήσαμε στην εποχή του ΠΑΣΟΚ με έντονο και αυταρχικό τρόπο; Αυτά θέλουν να δικαιώσουν τώρα, το μίσος και τις εμπάθειες αρρωστημένων μυαλών; Τελικά μήπως επιδιώκουν κοινωνικό εμφύλιο; Θα χωρίζουν δηλαδή τους υπαλλήλους σε αυτούς με τα «σκληρά» η τα μαλακά αδικήματα, αν υπηρετεί τα μνημόνια η όχι, σε όσους εκφράζουν την άποψή τους ελεύθερα και μη κ.λ.π. τέτοια κοινωνία ονειρεύονται; 

Για πόσα σοβαρά θέματα δε καταγγέλθηκε η τότε άθλια και κομματική διοίκηση της Δ/θμιας Εκπ/σης της Αιτωλ/νίας; Πότε διέταξε κάποια έρευνα το υπουργείο παιδείας για τις καταγγελίες αυτές; Πού κατέληξε η έρευνα με τη ρεμούλα με το πρόγραμμα «κοινωνία της πληροφορίας»; Ποιος έκανε έλεγχο για τα τεράστια ποσά των οδοιπορικών που ροκάνισαν αυτοί που κατήγγειλα ως αιρετός του κλάδου μου και η Β' ΕΛΜΕ, που προφανώς έγινε και η αιτία της μεθόδευσης της δίωξής μου; Πώς να γίνει έρευνα για όλους αυτούς του μανδαρίνους, αφού τις καταγγελίες της επιμελούνταν για το αρχείο οι ίδιοι οι καταγγελλόμενοι «αξιωματούχοι». 

Εκμεταλλεύτηκαν όμως την αναφορά ενός δύστροπου εμπόρου, που δεν του ικανοποιήσαμε (εκτελώντας απόφαση Σχολικής Επιτροπής) τις υπέρογκες απαιτήσεις του (να εισπράξει 14 εκ. δρχ. για εργαστηριακό εξοπλισμό), ο τότε «μάγειρας» της Δ.Ε. Αιτωλ/νίας και διορισμένος αντιπρόεδρος του ΚΥΣΔΕ, συνεργάτης όλων των καταστάσεων με τους συν αυτόν κομματικούς και μη συνεργάτες/σσες του, για την ικανοποίηση πολλών πλευρών (παραταξιακά, αυτοδιοικητικά, την αγορά και την προσωπική εμπάθεια κ.α.), ως «ραδιούργος» που ήταν αφού υποβάθμισε το τιτάνιο έργο που έγινε να στηθεί το σχολείο, μετά τις δημοτικές εκλογές του 2002 (που ήμουν υποψήφιος δήμαρχος Αγρινίου), ως πολιτικός μου αντίπαλος (με χαλκευμένα στοιχεία), έστησε την πολύκροτη δίωξή μου (γνωρίζει η τοπική κοινωνία πρόσωπα και πράγματα) και σήμερα μου προσδίδεται και ο «τιμητικός» τίτλος του «επίορκου» για την προσφορά μου για να στεγαστεί το πρώην ΤΕΕ σήμερα ΕΠΑ.Λ Καινουργίου! Δηλαδή αντί επαίνου ο απόλυτος "εξευτελισμός"! 

Αναλογιζόμαστε εάν το υπουργείο παιδείας γνωρίζει και σήμερα, που στεγάζεται το σχολείο και πως έγινε αυτό το κτίριο το οποίο όφειλαν ως πολιτεία να είχαν εξασφαλίσει για την εκπαίδευση των παιδειών της επαρχίας; Για την μεθόδευση της νέου τύπου πολιτικής δίωξής μου (υπάρχουν αποφάσεις ΕΛΜΕ, ΟΛΜΕ, Φορέων τοπικής κοινωνίας) χρησιμοποίησαν εκ των υστέρων τα όσα ψευδή και αναληθή που επικαλούνταν για να εκβιάσει ένας δύστροπος έμπορας και χωρίς να ελεγχθούν τα όσα ανέφερε, έβαλαν σε εφαρμογή το πανούργο σχέδιο της «ηθικής μου εξόντωσης» Δημιούργησαν ένα στημένο σκηνικό με εικασίες, υποθέσεις και αυθαίρετα συμπεράσματα χαλκεύοντας μάλιστα αρκετά στοιχεία για να οδηγήσουν την υπόθεση στο πειθαρχικό συμβούλιο ΑΠΥΣΔΕ Δυτ. Ελλάδας που οι ίδιοι αποτελούσαν την πλειοψηφία του. Δεν έλαβαν καν υπόψη αποφάσεις υπηρεσιών, του ΤΕΕ δυτ. Ελλάδας κ.α. τσαλαπάτησαν τους νόμους που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εφαρμόζουν ως διοίκηση και έπραξαν το ανοσιούργημα τους. Τι και εάν φωνάζει η τοπική κοινωνία για την φανερή αδικία που έγινε. Το κράτος δείχνει το σκληρό του πρόσωπο ακόμα και σε εκείνους που για να το υπηρετήσουν βρίσκονται σήμερα στον σταυρό του μαρτυρίου! Εδώ ισχύει το «φωνή βοώντος εν τι έρήμο!». 

Πίσω και φοβικά κινείτε και η ΑΔΕΔΥ στο θέμα αυτό πάρα την προσφυγή της στο Σ.Ε. Είναι γνωστό ότι όλες οι πειθαρχικές περιπτώσεις δεν είναι ίδιες αλλά δεν θα πρέπει τα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατίας να πνίγονται στις ηθικές και προσωπικές αναστολές του καθενός. Ο κ. Ρακιτζής που βγαίνει στα κανάλια και «εξευτελίζει» τους δημόσιους υπαλλήλους ανενόχλητος και όλους σχεδόν τους δημόσιους λειτουργούς. Όπου Καταθέτει άκριτα ενστάσεις στο β/θμιο Πειθαρχικό Συμβουλίου κατά των πρωτόδικων αποφάσεων θεωρώντας άπαντες ενόχους; Που στην περίπτωση μου ενημερώθηκε τυπικά δια τηλεφώνου μόνο από την διοίκηση (που έφτιαξε το κατηγορητήριο), χωρίς να ζητηθεί ποτέ η δικιά μου άποψη; Τι είδος λειτουργία είναι αυτή; Ίσως έτσι να δικαιολογεί τον παχυλό μισθό της θέσης του. Αλήθεια τον μισθό του συνταξιούχου δικαστικού εξακολουθεί να τον εισπράττει; Αν ναι είναι νόμιμο αυτό; Για την ΜΚΟ που γράφτηκε πρόσφατα στον τύπο ότι έχει και εισπράττει διάφορα ποσά από τη ΔΕΗ ποιος θα το ελέγξει; Ο ίδιος; Όπως έκανε και με τον Αθανασόπουλο και το Βέργο για τη ΔΕΗ στο Αλιβέρι; Άρα μπορεί να καταλάβει κάποιος πόσο εύκολο είναι να μπλέξεις στο γρανάζι της πειθαρχικής διαδικασίας και τώρα να είσαι έξω από το σχολείο και τους μαθητές σου και να υποφέρει η οικογένειά σου με αβέβαιο το μέλλον και να κινδυνεύεις με ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ και προσωπική ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ. 

Αν το επιβαλλόμενο καθεστώς σήμερα ίσχυε χθες δεν γνωρίζω αν θα υπήρχαν πολλοί συνάδελφοί μου καθηγητές που θα αναλάμβαναν τη διοίκηση των σχολείων αφού τελικά προάγεται η ανομία, όταν υπάλληλοι μπορούν εύκολα να βρεθούν σε καθεστώς εκβιασμού από ανταγωνιστικά μεγάλα ή μικρά συμφέροντα. Στην περίπτωσή μου, είχα να επιλέξω, είτε να κάνω σωστά τη δουλειά μου σύμφωνα με την συνείδησή μου, που και τώρα τίθεμαι σε αυτοδίκαιη αργία, λόγω της πειθαρχικής και δικαστικής δίωξης μου από την εμπαθέστατη αναφορά ενός εμπόρου, που εκβίαζε ή να ενέδιδα στον εκβιασμό του. Αν ακολουθούσα το δεύτερο τώρα θα ήμουν στην εργασία μου και μάλιστα ατσαλάκωτος, και θα είχα «μοιραστεί» τη λεία που προκύπτει σε αυτές τις δουλειές παρανομώντας, όπως πιθανός να έπρατταν άλλοι και να γνώριζε ο έμπορος. Και σήμερα ορισμένοι από αυτούς γίνονται κήρυκες της νομιμότητας και της ηθικής και έχουν λάβει μάλιστα θέση στο απόσπασμα εκτέλεσής μου. Δεν τόλμησαν όμως να με πολεμήσουν για τις ιδέες μου στην συνδικαλιστική μου δράση επέλεξαν την πεπατημένη του παρακράτους «επίορκος» δηλαδή προδότης; Όπως τις μαύρες εποχές που έστελναν στα ξερονήσια τους κομουνιστές. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι να σε παραπέμπουν οι ίδιοι για «κατάχρηση» και επειδή δεν μπορούσαν να το στηρίξουν να σε αθωώνουν και να σου επιβάλουν 5μηνη ποινή για διοικητικές παραλήψεις(!). όπου Και αυτό θα κριθεί στο Διοικητικό Εφετείο που έχω ασκήσει εμπρόθεσμη προσφυγή κατά της απόφασης του β'θμιου πειθαρχικού, το οποίο υπό τον φόβο Ρακιτζή που ζητούσε, χωρίς να είναι μέλος του Υ.Σ., και να γνωρίζει τι πραγματικά στοιχεία προσκομίζει ο εγκαλούμενος, μεγαλύτερη ποινή και όπου οι διορισμένοι μετέτρεψαν την αρχική ποινή από 5 μήνες σε αυτή των 6μηνών! Δηλαδή και το β'θμιο δεν διαπίστωσε υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος προς ίδιον όφελος, Ούτε και μας λένε εάν και από ποιο ταμείο λείπουν, αν λείπουν, τα ποσά που δήθεν έψαχναν αλλά αόριστα προσάπτουν διοικητικές παραλήψεις και έτσι υπέβαλε πιο αυστηρή ποινή, ως β/θμιο για να καλυφτούν διοικητικά; Που είναι η δίκαιη δίκη; Που είναι η χρηστεί διοίκηση; Που βάλανε τον παράγοντα άνθρωπο-υπάλληλο; Όλα στη σκοπιμότητα; Το τεκμήριο της αθωότητας είναι τελικά υπηρεσιακή καριέρα και ανέλκυση κάποιων; 

Οι αθλιότητές των πολιτικών µου αντίπαλων χρόνια τώρα δεν είναι τίποτε άλλο από επιχείρηση της ηθικής μου «δολοφονίας» για να κάνουν ότι κάνουν ανενόχλητα στην περιοχή. Θέλουν να πείσουν την κοινωνία ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε!» Δεν χρειάζεται στη περίπτωση το πόθεν «αίσχος» το γνωρίζουν οι πολίτες, άλλωστε σ' αυτό το τόπο όλοι γνωριζόμαστε… και γνωρίζουμε τους φαγανούς και ας κρύβονταν εύστοχα! 

Νομικό υπόβαθρο

Η αλήθεια είναι ότι τόσο ο Ν. 4057/2012 όσο και ο Ν. 4093/2012 καταστρατηγούν θεμελιώδη δικαιώματα του διωκομένου και καταπατούν το θεσμό της δίκαιης δίκης και της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας, καθώς είναι κοινή πείρα ότι δείκτης του πραγματικού εκδημοκρατισμού μιας κοινωνίας είναι η θωράκιση του κατηγορουμένου και η παροχή νομικών όπλων που θα του δώσουν τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του από την κατηγορία που του αποδίδεται. Η Υποπαράγραφος Ζ3. Αργία στο πλαίσιο της Πειθαρχικής και Ποινικής Διαδικασίας του Ν. 4093/2012, η οποία προβλέπει την επιβολή της ποινής της αργίας στους Δημοσίους Πολιτικούς Διοικητικούς Υπαλλήλους και στους Υπαλλήλους Ν.Π.Δ.Δ., παραβιάζει κατάφωρα το τεκμήριο της αθωότητας και την αρχή της ίσης μεταχείρισης, στρέφεται δηλαδή εναντίον κάθε κανόνα δικαίου και γενικότερα στιγματίζει τον υπάλληλο με τη λήψη σε βάρος του ιδιαίτερα δυσμενών διοικητικών μέτρων, πριν τη λήψη απόφασης επί της κατηγορίας που τον βαρύνει, προσβάλλοντας ταυτόχρονα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Πιο συγκεκριμένα στην Υποπαράγραφο Ζ3, σε καμία από τις περιπτώσεις που αναφέρονται στις παραγράφους 1α-1δ, δε γίνεται λόγος για οριστικές δικαστικές αποφάσεις που να επιβεβαιώνουν την ενοχή του κατηγορούμενου υπαλλήλου, αλλά ούτε εξετάζεται πουθενά και η ύπαρξη ενδεχόμενης συνάφειας της κατηγορίας με το αντικείμενο εργασίας του υπαλλήλου, επιβάλλοντας σε όλους ανεξαιρέτως τους δημοσίους υπαλλήλους την ποινή της αργίας, και πάλι χωρίς τελεσίδικη δικαστική απόφαση! 

Τέλος το μάθημα που πήρα από τη σκευωρία που μου έστησαν, είναι ότι η παροιμία "όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά" τελικά δεν ισχύει! Ο καπνός μπορεί να δημιουργηθεί και εκ του μηδενός, απλώς για να θολώσει το τοπίο. 

Ποιος τελικά είναι ο επίορκος; Η τοπική κοινωνία ευτυχώς γνωρίζει ποιος είναι ο αθώος! 

 

Αντέχω – Συνεχίζω μέχρι να λάμψη όλη η αλήθεια… και ευχαριστώ για τη προσοχή σας. 

 

* Κώστας Διον. Κορδάτος 

– Καθηγητής – Μηχανολόγος ΕΠΑ.Λ Καινουργίου, Αγρινίου. 

– Πρώην Πρόεδρος Β' ΕΛΜΕ, Αιρετός ΠΥΣΔΕ Αιτωλ/νίας. 

– Υπ. Δήμαρχος Αγρινίου 2002, με τη Δημοτική Πρωτοβουλία. 

– Πρόεδρος ΠΕΤΕΕΜ. 

 

Το χάλι από τα χαλινάρια φαίνεται!..  Δε σου φοράνε χαλινάρια αν δεν σου πάρουν «μέτρα»!

Αξιολόγηση δομών και προσώπων:  Συνέπειες και αντιμετώπισή της

Ένα πρώτο σχέδιο προς τα Συνδικάτα και τους Συλλόγους διδασκόντων

 

Των Αντώνη Ναξάκη* και Παναγ. Μπούρδαλα **

 

Χρόνια τώρα η κοινωνία μας βομβαρδίζεται για να αποδεχτεί δύο αναγκαιότητες όσο αφορά το κράτος. Την ανάγκη για «λιγότερο κράτος» και την ανάγκη για «επιτελικό-ελεγκτικό κράτος». Σήμερα όλοι έχουν καταλάβει πως το λιγότερο κράτος σημαίνει πλήρη εγκατάλειψη του πολίτη από το ίδιο, ενώ επιτελικό κράτος σημαίνει την μετατροπή του σε χωροφύλακα-νυχτοφύλακα, δηλαδή σε όργανο πειθάρχησης και καταστολής για όσους δεν συμμορφώνονται προς τα υποδείξεις.

Έτσι με όπλο την πολιτική «σοκ και δέος» που επέβαλλαν μέσω των δανειακών συμβάσεων – μνημονίων, προχωρούν ταχύτατα στη διάλυση των κοινωνικών δομών που μέχρι τώρα γνωρίσαμε, στήνοντας ταυτόχρονα νέες.

Λάβαρο των αλλαγών αποτελεί η δήθεν αξιολόγηση δομών και προσώπων. Εκμεταλλευόμενοι το λαϊκό σοκ προχώρησαν σε «FasTrak» διαδικασίες διάλυσης δομών και απολύσεις προσώπων.

Στο επίπεδο των δομών με συνοπτικές διαδικασίες έκλεισαν και κλείνουν:

– Εκατοντάδες σχολεία α/βάθμιας και β/βάθμιας εκπ/σης

– Δεκάδες πανεπιστημιακές σχολές και Πανεπιστήμια

– Όλες τις εκπαιδευτικές υποστηρικτικές δομές (ενισχυτική διδασκαλία, βιβλιοθήκες, γραφεία επαγγελμ. Προσανατολισμού, κλπ)

– Δεκάδες νοσοκομεία, κέντρα υγείας, περιφερειακά και αγροτικά ιατρεία

– Σχεδόν όλα τα ερευνητικά κέντρα της χώρας ανεξαρτήτως υπουργείου

– Σχεδόν όλες τις αναγκαίες επιστημονικές δομές του πρ. υπουργείου πολιτισμού και των άλλων υπουργείων.

Στο επίπεδο των προσώπων:

– Καταργούν μαζικά οργανικές θέσεις στο δημόσιο, με αποτέλεσμα χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων ορισμένου χρόνου. Στην εκπ/ση καταργούν 20.000 θέσεις αναπληρωτών (στην τριετία) στέλνοντας στην αεργία συναδέλφους που εργάζονταν σταθερά, χρόνια τώρα.

– Ετοιμάζουν την απόλυση εκατοντάδων ποινικά ή πειθαρχικά διωκόμενων χωρίς τελεσίδικες δικαστικές ή πειθαρχικές αποφάσεις

– Ετοιμάζουν την απόλυση των σωματικά ή ψυχικά αρρώστων

– Ετοιμάζουν απολύσεις χιλιάδων μόνιμων δημόσιων υπαλλήλων με πρόσχημα την κατάργηση των δομών που εργάζονται (λογική Πάγκαλου)

Όλα τα παραπάνω αφορούν το πρώτο κύμα διάλυσης των κοινωνικών δομών και απόλυσης του προσωπικού της. Ήδη παίρνονται μέτρα που επιταχύνουν το 1^ο κύμα διάλυσης, ενώ προετοιμάζουν το  2^ο.

Τέτοια μέτρα όσον αφορά την εκπαίδευση είναι:

– Ο νόμος για την αναμόρφωση της Τεχνικής -Επαγγελματικής Εκπ/σης.

– Ο Νόμος για το Γεν. Λύκειο και αλλαγές στο Γυμνάσιο.

– Το Π.Δ. για την αξιολόγηση των εκπ/κών (όπως και ο συναφής νόμος για την ανεξάρτητη αρχή και η Υπ. Απόφαση για την δήθεν «αυτοαξιολόγηση»).

Για το Τεχνικό Λύκειο θα επιχειρηθεί η συρρίκνωση (κλείσιμο) σχολικών του μονάδων και τμημάτων, ακόμα και με απόλυση προσωπικού (μέτρα 1^ου κύματος), ενώ ταυτόχρονα θα στρώνεται έδαφος για ευρεία ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών του (π.χ. 4^ο έτος ειδίκευσης στις περιφέρεις) που αποτελούν μέτρα του 2^ου κύματος.

Για το Γενικό Λύκειο ετοιμάζουν εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα όλων των τάξεων πανελλαδικού χαρακτήρα. Έτσι θα οδηγήσουν δεκάδες ή εκατοντάδες Γενικά Λύκεια σε κλείσιμο (μέτρα 1^ου κύματος), ενώ αυτού του είδους οι εξετάσεις είναι η πιο ακραία μορφή διαχωρισμού της νεολαίας, αφού αγνοεί τις οικονομικές, μορφωτικές και γενικότερα κοινωνικές διαφορές τους (μέτρα 2^ου κύματος).

Όσον αφορά το Π.Δ. αξιολόγησης αφενός η προπαγάνδα  υπέρ της υπογραφής του αποτελεί νομιμοποίηση των επερχόμενων απολύσεων (αρρώστων, κατηγορουμένων, κλπ), αφετέρου είναι όργανο τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών για μια σειρά θέματα (στασιμότητα στο μισθό, ανελευθερία στην σχολική πράξη, απόλυση, κλπ). Στην ουσία του όμως το Π.Δ. αξιολόγησης είναι όργανο προετοιμασίας των προϋποθέσεων για τα μέτρα της ενιαίας και ταυτόχρονης αξιολόγησης μαθητών, καθηγητών και σχολείου (δομής) που σχεδιάζεται μέσω των αποτελεσμάτων των εξεταστικών δοκιμασιών των μαθητών. Το Π.Δ. αξιολόγησης δηλαδή αποτελεί ενδιάμεσο βήμα προετοιμασίας για εφαρμογή των τελικών σχεδιασμών όσο αφορά την αξιολόγηση δομών και προσώπων.

Η αντιμετώπιση του Π.Δ. αξιολόγησης από το εκπ/κό κίνημα

Πρώτα απ' όλα πρέπει να δούμε αν υπάρχει ουσιώδης διαφορά  στον τρόπο που επιχειρούν να περάσουν σήμερα την αξιολόγηση-χειραγώγηση σε σχέση με τις αποτυχημένες στο παρελθόν προσπάθειές τους. Η ουσιώδης διαφορά βρίσκεται στο ότι σήμερα η σύνδεση αξιολόγησης – βαθμού  – μισθού έχει ήδη νομοθετηθεί και εφαρμοστεί. Επίσης το δεύτερο κομβικό σημείο είναι οι ποσοστώσεις για το πέρασμα από βαθμό σε βαθμό ανεξάρτητα από το πλήθος των θετικά αξιολογούμενων. Μάλιστα τα ποσοστά αυτά μπορούν να τροποποιούνται επί το χείρον με υπουργική απόφαση! Τα δυο αυτά στοιχεία συνεπικουρούμενα από την ακραία μισθολογική εξαθλίωση των εκπ/κών λειτουργούν ως μέγγενη υπέρ της εφαρμογής του Π.Δ. αξιολόγησης.

Αχίλλειος πτέρνα για την υλοποίησή του είναι το πάγωμα των μισθολογικών ωριμάνσεων έως το 2015, όταν μάλιστα κανείς δεν μπορεί να μας πείσει πως δεν θα επεκταθεί κι άλλο.

Τα παραπάνω πρέπει να ιδωθούν υπό το πρίσμα ότι οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες και το πνεύμα των εργατικών αντιστάσεων είναι σε πολύ διαφορετική κατάσταση απ' ό,τι ήταν όλες τις προηγούμενες περιόδους όπου αποτρέψαμε την αξιολόγηση-χειραγώγηση.

Είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε ένα πραγματικό ανταρτοπόλεμο, χωρίς αυταπάτες ότι θα ακυρώσουμε «εν μια νυκτί» το Π.Δ. αξιολόγησης. Είναι ανάγκη να κινηθούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ενώνουμε το μέγιστο των δυνάμεών μας σε κάθε επί μέρους μάχη που δίνουμε, με σκοπό τη συνολική ανατροπή.

Εννοείται ότι τα προαναφερόμενα μικρή σημασία έχουν εάν οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα πληττόμενα λαϊκά στρώματα αποφασίσουν εξεγειρόμενα να ανατρέψουν το σύνολο των μέτρων που οδηγούν τη χώρα σε αποικία και το λαό σε δουλοπάροικους.

Εφόσον λοιπόν η συνολική ανατροπή δεν μπορεί χρονικά να προβλεφθεί, πρέπει να οργανωθεί σωστά ο ανταρτοπόλεμος για την ανατροπή του Π.Δ. αξιολόγησης και της σύνδεσης βαθμού-μισθού.

– Κατ' αρχήν πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά πως το πάγωμα των ωριμάνσεων (αύξηση μισθού από βαθμό σε βαθμό) είναι μέχρι το 2015. Δεδομένου ότι ετοιμάζεται κατάργηση και των τριετιών στον ιδιωτικό τομέα (ακολουθούμε), και με βάση ότι οι γενικοί οικονομικοί στόχοι ποτέ δεν επιτυγχάνονται είναι φανερή παράταση του παγώματος. Άρα και να αξιολογηθεί κάποιος θετικά, λεφτά δεν θα πάρει.

– Οι σύλλογοι διδασκόντων πρέπει να υπογράψουν κείμενο προς την κοινή γνώμη (γονείς-μαθητές) εξηγώντας πως η δήθεν αξιολόγηση σκοπό δεν έχει τη βελτίωση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών, αλλά το μαζικό κλείσιμο σχολείων και των τεχνικών επαγγελματικών δομών, ώστε οι οικογένειές να στραφούν σε ιδιωτικές σχολές και σχολεία (όσοι μπορούν).

– Οι σύλλογοι διδασκόντων πρέπει να αρνηθούν να υλοποιήσουν την διαδικασία αυτοαξιολόγησης, δηλώνοντας αναρμόδιοι, αφού τους έχει αφαιρεθεί θεσμικά κάθε αρμοδιότητα, πέραν του παιδαγωγικού τους ρόλου. Με κείμενό τους πρέπει να εξηγήσουν στους αρμόδιους πως η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας δεν μπορεί να περιλαμβάνει μόνο τον εκπαιδευτικό (μόνο γι' αυτό έχουμε θεσμική αρμοδιότητα).

– Οι σύλλογοι διδασκόντων γνωρίζουν σε κάθε ενδιαφερόμενο πως δεν θα δεχτούν στην τάξη το Σύμβουλο ως επιθεωρητή και δεν θα επιτρέψουν την παρουσία του γι'  αυτό το σκοπό.

– Οι σύλλογοι διδασκόντων και τα συνδικαλιστικά όργανα καλούν τους Διευθυντές των Σχολικών Μονάδων να αρνηθούν την βαθμολόγηση ή να βαθμολογήσουν μάξιμουμ όλους τους κρινόμενους από βαθμό σε βαθμό. Να μην κατηγοριοποιήσουν δηλαδή τους συναδέλφους όσο αφορά το δικό τους ποσοστό συμμετοχής.

– Οι σύλλογοι διδασκόντων και τα συνδικαλιστικά όργανα να καλέσουν τους Συμβούλους σε παραιτήσεις προκειμένου να μη συνδέσουν το όνομά τους με την πλήρη διάλυση του εκπ/κού συστήματος που θα επέλθει με την εφαρμογή του Π.Δ. αξιολόγησης και των νόμων για το Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο.

Σ' αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε πως κάθε πράξη αντίστασης έχει μεγάλη σημασία για την ανατροπή του Π.Δ. αξιολόγησης – χειραγώγησης. Ακόμα δηλαδή κι αν λίγοι Σύμβουλοι παραιτηθούν, αν οι Διευθυντές δεν ακολουθήσουν όλοι την προτροπή μας, αν δεν καταφέρουν όλοι οι σύλλογοι να διώξουν τον επιθεωρητή, θα υπάρξει τέτοια αναταραχή και απονομιμοποίηση του Π.Δ. που αργά ή γρήγορα θα αποσυρθεί.

 

7-4-2013

 

* Ο Αντώνης Ναξάκης είναι τακτικό αιρετό μέλος του ΠΥΣΔΕ Χανίων και μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ.

** Ο Παναγ. Μπούρδαλας είναι τακτικό αιρετό μέλος του ΠΥΣΔΕ Αχαΐας και αναπλ. μέλος του  ΑΠΥΣΔΕ Δυτ. Ελλάδας.

Αρχή του τέλους της γερμανικής ηγεμονίας

 

Του Δημήτρη Μηλάκα*

 

Η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα που την συναπαρτίζουν έχουν – από επιλογή ή «ανάγκη» τους – δέσει τη χώρα στο γερμανικό άρμα. Η αποτίμηση αυτής της επιλογής, προφανώς θα γίνει λαμβάνοντας υπόψη το αποτέλεσμα του «πολέμου» που διεξάγει η Γερμανία διεκδικώντας το ρόλο της στο παγκόσμιο παιχνίδι. Κι αν η Γερμανία χάσει τον «πόλεμο»;

Οι Αμερικανοί, πάντως, θεωρούν  ότι ήδη έχουν κερδίσει (και) αυτόν τον πόλεμο. Το γνωστό αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικής πρόβλεψης (stratfor) μιλά για μια νέα εποχή που ανατέλλει με τα εξής χαρακτηριστικά:

Πρώτον: οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν  κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο σε όλες  τις διαστάσεις ενεργώντας με προσοχή αναγνωρίζοντας την κρίσιμη διαφορά ανάμεσα υπεροχή και παντοδυναμία.

Δεύτερον, η Ευρώπη επιστρέφει στην κανονική της κατάσταση των  πολλών ανταγωνιστικών εθνών-κρατών αφήνοντας την Γερμανία να ονειρεύεται  μια Ευρώπη στην οποία μπορεί να γράφει/ ελέγχει  τους προϋπολογισμούς των μικρότερων  κρατών. Ωστόσο το παράδειγμα της Κύπρου πιθανότατα θα οδηγήσει πολλά κράτη μέλη της ΕΕ να επιλέξουν την πτώχευση από το να απολέσουν την  κυριαρχία τους.

Τρίτον, η Ρωσία επανεμφανίζεται στο προσκήνιο αξιοποιώντας τους φυσικούς τους πόρους για να διευρύνουν την πολιτική τους επιρροή.

Τέταρτον, η Κίνα γίνεται όλο και περισσότερο εσωστρεφής στην προσπάθειά της να διαχειριστεί τις  νέες οικονομικές πραγματικότητες που συνεπάγονται οι ολοένα και χαμηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης σε έναν πληθυσμό που – κάποια τμήματά του – άρχισε να αγγίζει  το όνειρο των κοινωνιών της κατανάλωσης

Πέμπτον, μια σειρά από νέες χώρες (στη Λατινική Αμερική, και την Αφρική)  εμφανίζονται να παραλαμβάνουν τη σκυτάλη της Κίνας και να διεκδικούν το μοντέλο της ραγδαίας ανάπτυξης (βασισμένο σε μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας).

Σύμφωνα με τους Αμερικανούς αναλυτές του stratfor (οι οποίοι προφανώς περιγράφουν και τους μύχιους  πόθους της Ουάσιγκτον) ο κατακερματισμός της Ευρώπης και η αποδυνάμωση της Κίνας σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βγαίνουν  πιο ισχυρές από αυτή τη μεταβατική φάση και εξακολουθούν να διατηρούν την αυτοκρατορική της θέση στη νέα εποχή που ανατέλλει. Η Ευρώπη (Γερμανία) και η Κίνα δεν καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν την αμερικανική ισχύ διότι εσφαλμένα πίστευαν ότι η πραγματική εξουσία ήταν οικονομική δύναμη.

Όμως,  η πραγματική δύναμη έχει άμεση συνάρτηση με τη στρατιωτική ισχύ. Και υπό αυτήν την έννοια μια κατακερματισμένη πολιτικά Ευρώπη  δεν έχει καμία πιθανότητα να αμφισβητήσει  τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όσο για την Κίνα, θα χρειαστεί πολλά χρόνια ακόμη μέχρι να μπορέσει να ανταγωνιστεί την στρατιωτική ισχύ της Αμερικής.

Συμπέρασμα: Οι Αμερικανοί έχουν προεξοφλήσει τον πολιτικό κατακερματισμό της Ευρώπης. Μένει, λοιπόν, να δούμε με ποιον τρόπο και ποιες πρωτοβουλίες θα εξελιχθεί αυτή η διαδικασία. Με πιο απλά λόγια, μένει να δούμε πως και με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα αρχίσει ο συνασπισμός του ευρωπαϊκού νότου κατά της ηγεμονίας του Βερολίνου.

ΠΗΓΗ: ΔΕΥΤΕΡΑ, 8 Απριλίου 2013, http://www.topontiki.gr/article/51430/Arxi-tou-telous-tis-germanikis-igemonias

Βιογραφική σημείωση: «Ο Δημήτρης Μηλάκας γεννήθηκε το 1961 στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος το 1990 (εφημερίδα "Πρώτη"). Επί εικοσαετία παρακολουθεί το διπλωματικό ρεπορτάζ ("Ριζοσπάστης"), ενώ έχει συνεργαστεί με ραδιοφωνικούς σταθμούς (Flash, Alpha) και περιοδικά. Το 2005, σε συνεργασία με τον Νίκο Μπογιόπουλο, συνέγραψε το "Ποδόσφαιρο: Μία θρησκεία χωρίς απίστους" (εκδόσεις Λιβάνη)». ΠΗΓΗ: http://www.biblionet.gr/author/55796/……82