Επί ξύλου κρεμάμενος*

Του Γιάννη Στρούμπα

«Γιατί ο στραμμένος στο εν Κανά Νους, ψαράς στην απασχόλησή του, γνωρίζει ότι στη στεριά υπάρχει κάτι ακόμα λιγότερο από ένα κομμάτι ξύλο, που μας χωρίζει από την απώλεια του Παραδείσου.»

Βασίλης Ζηλάκος, «Φωνή δεύτερη (Te deum)»

–       από την ποιητική συλλογή «Η κούπα του τσαγιού

 (αποσπάσματα από τα τετράδια ενός τραυλού Ερημίτη)».

Ένα κομμάτι ξύλο, ένας κορμός, έρεισμα ζωής, αρκεί για να ορίσει, με την ύπαρξη ή την απουσία του, την κατάκτηση ή την απώλεια, αντίστοιχα, του Παραδείσου, διαλογίζεται ο Βασίλης Ζηλάκος στην πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Η κούπα του τσαγιού (αποσπάσματα από τα τετράδια ενός τραυλού Ερημίτη)».

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 365, 16/4/2013.

Την κεντρική τούτη ιδέα στο μέχρι στιγμής ποιητικό του έργο έρχεται να την επιβεβαιώσει και να την προεκτείνει με τη δεύτερη ποιητική του συλλογή «Ξύλο ξανθό π' αφράτεψε στο στόμα (αποσπάσματα από τις γραφές ενός Εξόριστου)». Λογοτεχνικά προσωπεία του ποιητή αμφότερα, ο Ερημίτης κι ο Εξόριστος αποτελούν φυσικό ζεύγος όπου το δεύτερο σκέλος διαδέχεται το πρώτο, αν όχι και ταυτόσημες οντότητες. Με κοινή δομή θεατρικού μονολόγου, διακρινόμενου στα τμήματα που ορίζει το είδος, οι ποιητικές συλλογές του Ζηλάκου στοχάζονται επί της επανένωσης του ανθρώπου με τη φύση, μέσα από μία εξομολογητική, καθαρτική διαδικασία.

Ο Εξόριστος, πρωταγωνιστής της νέας συλλογής του ποιητή, είναι φιγούρα μυστηριώδης. Απαιτείται να προσηλωθεί κανείς στις μυστικιστικές γραφές του, προκειμένου να κατανοήσει από πού έχει εξοριστεί. Ψυχή αλαφροΐσκιωτη, ο εξόριστος αφουγκράζεται τις έτερες ψυχές των νεκρών, που επιστρέφουν και διεκδικούν λίγη ζωή, ενώ ο θάνατος φαίνεται ότι επίκειται και για τον ίδιο τον Εξόριστο. Χθόνιος, συνομιλεί με το έδαφος διεκδικώντας τη γαλήνη, την ανάπαυση της οργής, την οικειότητα σε καθετί που φθίνει. Δικαίως, γιατί, αν το στέρεο έδαφος οποιασδήποτε αγνής ταπεινότητας υποχωρήσει, η αναμέτρηση με τους κινδύνους θα 'ναι αναπόφευκτη. Η αποκοπή από το χώμα και τις ρίζες γεννά αλλοτρίωση, αφήνοντας «άνυδρο» ένα τοπίο όπου ο πετεινός πια δεν λαλεί, και η ελιά θρηνεί γι' αυτό.

Θρήνο προκαλεί, γενικότερα, ό,τι «σκάβει» και πληγώνει την αγάπη και τον έρωτα. Μπορεί ιδανικό σκηνικό για τον Ζηλάκο να είναι τα βότσαλα, τα κοχύλια, οι αστερίες, τα κουκουνάρια και τα σύννεφα, πιο ψηλά όμως ακόμη κι απ' αυτά βρίσκεται μόνο ο έρωτας. Ο έρωτας μεγαλουργεί, μεγαλώνει το σύννεφο, το γεμίζει νερό, γίνεται δηλαδή πηγή ζωής. Αν όμως κανείς δεν γεμίζει τη στάμνα του απ' αυτό το νερό, τότε το σύννεφο διαλύεται, ακυρώνεται. Τη ζωή τη γονιμοποιεί μόνο η ζωή. Η έλλειψη ανταπόκρισης τη διαλύει. Μόνο η αγάπη κλείνει τις πληγές, ως φορέας της αθωότητας, της αγνότητας που υποδηλώνει ο γαληνεμένος ύπνος κάτω από τα δέντρα. Τούτη την ανεμελιά δικαιολογημένα η δυστυχία τη φοβάται.

Ο Ζηλάκος προκρίνει διαρκώς την ανθρωπιά. Ο μεθυσμένος γέροντας, επιβάτης ενός καραβιού-φαντάσματος, προσλαμβάνει μεγαλύτερη σημασία από τη «ζωή των λάμψεων». Μπορεί οι «λάμψεις» να χάνονται εξαιτίας του, να εγκαταλείπονται υπέρ του ρομαντισμού που αποπνέει το προσπερασμένο παρελθόν, το «ξύλινο ναυτικό κουφάρι» με τα «χιλιομπαλωμένα πανιά» του. Όμως έστω κι αν πρόκειται για την ερειπωμένη φιγούρα του καραβιού και του επιβάτη του, ακριβώς το ανθρώπινο άγγιγμα είναι εκείνο που αξίζει, αφού, αν ενωθούν τα χέρια, γίνονται τα πάντα! Και η συντροφικότητα διεκδικείται μέσω της επιχειρούμενης επανασύνδεσης του ανθρώπου με τη γη: «οι μόνοι μας σύντροφοι τα δέντρα!».

Ακόμη και η Ανάσταση συνδέεται με το ξέθαμα του δέντρου. Ένας Χριστός ο Εξόριστος του Ζηλάκου, αντιμάχεται τον θάνατο και την ίδια τη Μεγάλη Παρασκευή, αρνούμενος στον ποταμό τον ρόλο τού περαματάρη προς τον Άδη. Ο ποταμός οφείλει να ποτίζει τον αγρόκρινο, κι εκείνος να σπάει τα δεσμά του φράκτη που τον φυλακίζει. Η ελευθερία ριζώνει όπου υπάρχει σύμπνοια κι αγάπη. Έτσι ξορκίζεται ο θάνατος, κι ας είναι ο αέρας μαύρος από την παρουσία εκείνου, που συννεφιάζει την πόρτα του σπιτιού δύο γερόντων. Μα αυτοί χορεύουν αγκαλιασμένοι, με τις πνοές τους να λάμπουν, καθώς το μόνο τερματικό σημείο είναι η Ανάσταση!

Αντιθέτως, κάθε απομάκρυνση από το νερό σημαίνει εκτροπή προς τον δρόμο της εξορίας. Η εγκατοίκηση στο σκοτάδι συμπίπτει με το σκέπασμα των πηγαδιών. Η λύση εντοπίζεται στην εκ νέου αναζήτηση του νερού, με σχετικά ερωτήματα προς κάθε διαθέσιμο φίλο: «νερό τον ρωτώ μήπως άκουσε δίπλα/ στο παλιό μου σπίτι ν' αναβλύζει». Ο Ζηλάκος επιστρατεύει και μια πολύ προσεκτική σύνταξη των λέξεων, προκειμένου να ενισχύσει τα νοήματά του: ο ήχος της ροής αποδίδεται με την επανάληψη των όμοιων ηχητικά συλλαβών «ρο» (από το «νερό») και «ρω» (από το «ρωτώ») στο ξεκίνημα του συγκεκριμένου δίστιχου, ενώ και στο τέλος του το επίσης υγρό σύμφωνο «λ» («αναβλύζει») επιστεγάζει το εγχείρημα. Η συντακτική επιλογή του ποιητή, διαταράσσοντας την αναμενόμενη σειρά των λέξεων, πετυχαίνει επιπλέον, μέσω της νοηματικής δυσκαμψίας που προκαλείται, να ενισχύσει την εντύπωση του μυστικισμού ενός θρησκευτικού χαρακτήρα λόγου, ο οποίος εκπέμπεται από τον Εξόριστο, με την κρυπτικότητα που εμπερικλείει κάθε προφητεία.

Η επανασύνδεση, όμως, με τη φύση, την οποία διεκδικεί ο ποιητής, δεν περιορίζεται εντέλει μόνο στη γη. Ερειδόμενη στη γη, η ελιά επεκτείνει τα γεωγραφικά της όρια, σκαρφαλώνοντας «ψηλά σε μια ηλεκτρική κολώνα», και καταδεικνύοντας με τον τρόπο της πως ακόμη και η προηγμένη τεχνολογία από τη φύση είναι εξαρτημένη. Εκεί ψηλά πετούν και τα πουλιά, στο πέταγμα των οποίων περιέχεται επίσης το πέταγμα των συντρόφων τους. Η συναισθηματική ισορροπία, ξανά εντοπισμένη στη συντροφικότητα, απογειώνεται στους αιθέρες, στα πουλιά, που αίρουν τη θλίψη.

Μα αν ο αέρας κάποτε νεκρώσει, ποια δίοδος διαφυγής διανοίγεται; Το προσκλητήριο του Ζηλάκου, όταν κυριαρχούν ο θάνατος, τα αίματα, οι αναίτιες φωνές, είναι η συνάντηση με «τον Οδυσσέα»: ο Οδυσσέας, πνεύμα ανήσυχο, μηχανεύεται διαρκώς πρακτικές για να τερματίζει την ατέρμονη φθορά. Χαρές και λύπες, λοιπόν, της χρονικότητας του ανθρώπινου βίου, πρέπει να εγκαταλειφθούν πίσω, με στόχο τη διεκδίκηση της περιπέτειας, των πρωτόγνωρων παραστάσεων, της γνώσης. Το νέο ταξίδι το διασφαλίζει για μία ακόμη φορά η φύση, καθώς το δέντρο, θυσιάζοντας τα «ναυτικά μαλλιά του», δηλαδή προφανώς τη φυλλωσιά του, γίνεται χάρη στην ξυλεία του καράβι, έτοιμο να διεκπεραιώσει όχι μόνο το ταξίδι στον χώρο, μα και το ταξίδι στον χρόνο, από τον Όμηρο ως τον Καβάφη, σε μία νύξη για τον εξίσου θεραπευτικό και ζωογόνο ρόλο της ίδιας της Ποίησης.

Πέρα όμως από την Ποίηση, οι παραινέσεις του Εξόριστου για τη θεραπεία της ψυχής δεν ξεστρατίζουν από τις κεντρικές του κατευθύνσεις. Η ψυχή θεραπεύεται με την αγάπη που επιφέρει «τη γαλήνη στον τρομαγμένο»· με τον έρωτα· με την ανθρώπινη επαφή, που λιώνει τη μοναξιά· «με του Αρνημένου μεθώντας το κρασί», δηλαδή με το αγκάλιασμα του Κυρίου, που τον αρνήθηκαν ακόμη κι οι στενότεροι μαθητές Του, ομοίως και με το αγκάλιασμα κάθε αρνημένου κι απορριπτόμενου· με τη μετοχή στη θεία κοινωνία, αλλά και με την κοινωνία στον θάνατο του άλλου, με το ενδιαφέρον και τη συμπόνια «καθώς τη μαύρη χολή του καταπίνεις». Κι όλα τούτα σε μια σύμπλευση νικηφόρα, γιατί «Αυτή είναι η τέλεια συμμαχία της Αγάπης»!

Αν, λοιπόν, ο μόνος τρόπος να μην κουράζεται κανείς «σαν όλα χαμένα/ μοιάζουν και θέλει διακαώς να ζήσει» είναι να ενταχθεί ξανά στη φύση, κολυμπώντας «ίσα με τη δύναμη του νερού», τότε πιθανότατα η φύση είναι η «σκοτεινή αδελφή» της σχετικής αποστροφής, η ίδια κι η «μυστικοφόρα γη». Η ένωση μαζί της ανακαλεί τόπους ρομαντικούς, σύμφωνα με τους οποίους το είναι εκτείνεται και ταυτίζεται με το φυσικό περιβάλλον.

Στην ολοκλήρωση της συγκεκριμένης πορείας, που ευτυχεί να ευοδώνεται, ως φυσική απόρροια ακολουθεί η «έξοδος», όπου ο Εξόριστος βρίσκει την ψυχή του να αποδημεί, «μετρώντας/ την απόσταση από τον έναν τόπο ζωής στον άλλον», σ' ένα «σχεδόν αιώνιο […] ταξίδι». Βέβαια, τα κέρδη της προηγούμενης διεκδίκησης καθόλου δεν διαψεύδονται, μήτε κι εγκαταλείπονται. Τα λάφυρα είναι εκ νέου το «μήλο», τα «λάχανα στους αγρούς», ακόμα και το «καλώδιο/ της εταιρείας ηλεκτρισμού», που δικαιώνεται όταν ανθίζει («ανθισμένο»), καθώς και το «νερό» και η «ομίχλη». Προκύπτει, ωστόσο, το ερώτημα πόσοι άλλοι θα μπορούσαν να φανούν συνταξιδιώτες σ' αυτή την επανενεργοποίηση της φύσης, μιας που το αίτημα της συντροφικότητας παραμένει θεμελιακό στη συλλογή.

Η απουσία συνταξιδιωτών στη μοναχική του πορεία, πιθανώς να εξωθεί τον Εξόριστο σε νέα εξορία, στη φυγή προς το αιώνιο ταξίδι, όπου κι εκεί ίσως αποδειχτεί πάλι «εξόριστος», τούτη όμως τη φορά σ' ένα διαφορετικό πλέον επίπεδο, αφού το ταξίδι πετυχαίνει την ισορροπία του: «μήτε ξερό μήτε μουσκεμένο»! Επί ξύλου κρεμάμενος, ο εξόριστος σταυρώνεται, συνάμα όμως ανασταίνεται. Η ακύρωση της ξηρασίας («ξερό») αλλά και της μούχλας («μουσκεμένο»), επιβεβαιώνει τον τίτλο της συλλογής: το «ξύλο» το «ξανθό» τιθασεύεται, «αφρατεύει», χάνει τη δυσκαμψία του. Τον σημαντικότερο ίσως ρόλο προς την επιθυμητή εξέλιξη τον διαδραματίζει το «στόμα». Διά του στόματος, ο λόγος, η εκλογίκευση, η εξομολόγηση, οι «γραφές» του Εξόριστου: η γλώσσα, που κόκαλα τσακίζει, που λειαίνει, που παρηγορεί, που συμφιλιώνει, που «αφρατεύει». Η γλώσσα, η γραφή, η καθαρτική ποίηση. Ο Παράδεισος εκπορθείται.

 Βασίλης Ζηλάκος, «Ξύλο ξανθό π' αφράτεψε στο στόμα (αποσπάσματα από τις γραφές ενός Εξόριστου)», εκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 2012, σελ. 72.

Η τραγικότερη ειρωνεία…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Πριν κάποια χρόνια, έγραφα ότι η Ε΄ (πέμπτη) Κυριακή των Νηστειών είναι η Κυριακή των αντεξουσιαστών.

Και αποδοκιμάστηκα ποικιλοτρόπως εκ μέρους τους. Επειδή, μάλλον, θεωρήθηκαν τα γραφόμενά μου ως ανοίκεια ανάμιξη στα εσωτερικά τους και προσπάθεια σφετερισμού του ιδεολογικού τους χώρου.

Αλλά ας δούμε τι λέει σχετικά το Ευαγγέλιο:

Οι μαθητές, λέει, του Χριστού, πίστευαν, όπως το ξανά 'χουμε πει, ότι ο Χριστός θα γινόταν κοσμοκράτορας. Όπως φαίνεται να πιστεύουν σήμερα και οι σιωνιστές σχετικά με τον αναμενόμενο γι' αυτούς μεσσία, που για μας είναι ο αντίχριστος.

Με βάση, λοιπόν, την πίστη τους αυτή, ήταν πολύ φυσικό να ονειρεύονται πλούτη, τιμές και μεγαλεία. Και επόμενο ήταν ν' αναπτυχθεί, ανάμεσά τους φιλοπρωτία και ανταγωνισμοί. Σχετικά, δηλαδή, με το ποιος ή ποιοι θα είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο απ' τα μεγαλεία. Και, συνεπώς, θα είχαν και τις πρώτες θέσεις.

Γι' αυτό και ο Χριστός τους κάλεσε (Μάρκου: Ι: 32-45) και τους είπε:

Έχετε παρεξηγήσει κάποια πράγματα. Ζητάτε πρωτοκαθεδρίες. Όπως συμβαίνει και με τους κοσμικούς άρχοντες. Οι οποίοι καταδυναστεύουν και καταληστεύουν το λαό. Και μ' όλα ταύτα έχουν την ακατανόητη αξίωση να παρουσιάζονται και ως ευεργέτες του. (Όπως συμβαίνει, δυστυχώς, και στις μέρες μας, με τη μνημονιακή χούντα). Εσείς όμως, τους είπε ο Χριστός, δεν θα κάνετε, σε καμιά περίπτωση, το ίδιο. Εσείς θα αναποδογυρίσετε την κοινωνική πυραμίδα. Έτσι ώστε, αντίθετα με τους κοσμικούς άρχοντες, που θέλουν να είναι στην κορυφή, εσείς θα επιλέξετε να είστε στο τελευταίο σκαλοπάτι. Γιατί πρώτοι στη βασιλεία του Θεού δεν είναι αυτοί, που μπορούν να καταπιέζουν τους άλλους, αλλά αυτοί, που υπηρετούν καλύτερα και προσφέρουν περισσότερα στους άλλους. Άλλωστε κι εγώ ο ίδιος δεν ήρθα, για να με υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσω και να προσφέρω στους άλλους. Και να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου για χάρη τους.

Τι όμως έγινε στη συνέχεια;

Ασφαλώς οι μαθητές του Χριστού και οι άξιοι διάδοχοί τους ακολούθησαν το παράδειγμα του. Ιδιαίτερα στους τρεις πρώτους αιώνες. Και είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβήρος επικαλείται το παράδειγμα της δημοκρατικής λειτουργίας των χριστιανικών κοινοτήτων. Πράγμα, που θα έπρεπε να συμβεί πολύ περισσότερο, όταν ο χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία του κράτους. Έτσι ώστε το παράδειγμα της Εκκλησίας να επηρεάσει θετικά και τους κοσμικούς άρχοντες.
Δυστυχώς όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Γιατί η συντριπτική πλειονότητα των κληρικών ανταγωνίζονταν μεταξύ τους – και συχνά με αθέμιτα μέσα – για το ποιοι θα έπαιρναν τις προνομιούχες μητροπόλεις και ενορίες. Έτσι ώστε να έχουν, όπως ονειρεύονταν και οι μαθητές, περισσότερες δόξες, μεγαλεία και πλούτη. Με κάποιες, βέβαια, εξαιρέσεις. Όπως ήταν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας και αρκετοί άλλοι, οι οποίοι αναλώθηκαν στην υπηρεσία και την προσφορά προς τους συνανθρώπους τους. Και τους οποίους, κατά κανόνα, οι υπόλοιποι καταδίωξαν. Επειδή ακριβώς αποτελούσαν «κακό» παράδειγμα, που δεν συνέφερε καθόλου στο πνεύμα της προβολής, της επιβολής και του συμφέροντος.

Το κακό, βέβαια, παράγινε στα χρόνια της τουρκοκρατίας!

Όταν οι κληρικοί πήραν στα χέρια τους την εξουσία των σκλαβωμένων λαών. Οπότε οι αρχιερείς ιδιοποιήθηκαν το στέμμα (μίτρα),το σκήπτρο (πατερίτσα) και την ανεξέλεγκτη εξουσία των αυτοκρατόρων. Με αποτέλεσμα να καταντήσουν να αποκαλούνται και, κατά κανόνα, να είναι, δεσπότες (=τύραννοι). Πραγματικότητα, η οποία διατηρήθηκε, δυστυχώς, και μετά την απελευθέρωση. Οπότε, αντί η Εκκλησία να αποτελεί υπόδειγμα δημοκρατικής και χρηστής διοίκησης και προσφοράς προς το λαό, έγινε κακό παράδειγμα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, συχνά, σε βάρος του λαού.

Και, για να ξαναγυρίσουμε στους αντεξουσιαστές:

Ανεξαρτήτως του, αν η εκκλησιαστική διοίκηση βρίσκεται στους αντίποδες του Ευαγγελίου και είναι δεσποτική, το Ευαγγέλιο είναι σαφέστατα, αντεξουσιαστικό. Δεν είναι όμως σε καμιά περίπτωση αναρχικό. Γιατί η χριστιανική κοινωνία και διοίκηση προϋποθέτει  ηθικές και πνευματικές αρχές. Με πρώτες και καλύτερες την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Οι οποίες, στις μέρες μας, έχουν μπει στην κατάψυξη της άρχουσας αναρχίας. Που ποδοπατεί όλες τις ηθικές και πνευματικές αρχές.

Με αναρχικότερη, συχνά, τη δεσποτοκρατία.

Της οποίας κάποιοι εκπρόσωποι φθάνουν στο κατάντημα να απευθύνουν αυστηρές απαγορεύσεις, προκειμένου να μη γίνονται, στα κηρύγματα, αναφορές στο καθεστώς της τρικομματικής συμμορίας και των πατρώνων της. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, το γεγονός ότι κληρικός του μητροπολιτικού περιβάλλοντος στο Αγρίνιο, μου διεμήνυσε, μέσω των πειθηνίων υποτακτικών του να μην κάνω στα κηρύγματά μου αναφορές στους Γερμανούς (Μέρκελ, Σόιμπλε, κλπ).

Κι αναρωτιέμαι:

Ποιο νόημα έχει η άκρως ανόητη και ακατανόητη αυτή ευαισθησία απέναντι στους αναίσθητους για το λαό μας και επίβουλους για την πατρίδα μας κανίβαλους και ναζί του Γ΄ και του Δ΄ Ράιχ; Και μάλιστα, εν ονόματι του ελευθερωτή ελευθερωτή του ανθρώπου και της ανθρωπότητας, Χριστού!… 
Δεν αποτελεί μια τέτοια συμπεριφορά των εκπροσώπων της Εκκλησίας την τραγικότερη τραγική ειρωνεία!…

παπα-Ηλίας, 22-4-2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com, e-mail: yfantis.ilias@gmail.com

ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Το συμβάν στη Μανωλάδα της Ηλείας έδωσε αφορμή για ποικίλα σχόλια, στα οποία διαφαίνεται η βαθειά παρακμή και κατάπτωση, την οποία βιώνουμε και η υποκρισία με την οποία επενδύουμε αυτές προς ωραιοποίηση! Ας αναλύσουμε κάποιες πτυχές του τραγικού συμβάντος.

Δημοσιογράφοι και πολιτικοί της εξουσίας καυτηρίασαν το συμβάν και τόνισαν με έμφαση ότι η χώρα μας διασύρθηκε διεθνώς με τη μετάδοση της είδησης! Εκφράζουν αυτοί το πνεύμα της υποτέλειας στους θεωρούμενους ισχυρούς της γης. Τρέμουν στη σκέψη ότι θα μας επικρίνουν οι θεωρούμενοι πολιτισμένοι! Αλλά σε ποιόν πολιτισμό αναφερόμαστε; Στον πολιτισμό εκείνων που οδήγησαν 1,5 δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας στην έσχατη εξαθλίωση; Στον πολιτισμό εκείνων που διέλυσαν τον οικογενειακό και, κατ' επέκταση, τον κοινωνικό ιστό των κοινωνιών τους με συνέπεια να βιώνουν παρακμή βαθύτερη και οδυνηρότερη από τη δική μας, αφού εμείς μόλις κατά τις τελευταίες δεκαετίες τους μιμούμαστε κατά τρόπο άκρως ατιμωτικό; Όφειλαν όλοι αυτοί να τονίσουν ότι οι δράστες δεν εμφορούνται από τις πεποιθήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ο οποίος διαχρονικά, με το φιλότιμο που τον διακρίνει, έσκυψε επάνω από το πρόβλημα του ξένου και συμπαραστάθηκε στον αδύναμο. Αλλά αυτοί εμφορούνται από τις αντιλήψεις των δυτικών και τις «αξίες» τους θαυμάζουν. Εκεί τα πάντα επιτρέπονται, αρκεί να γίνονται με μυστικότητα, ώστε να μην προκαλείται η κοινή γνώμη!

Οι λαλίστατοι μετά το συμβάν ασκούντες την εξουσία έδειξαν να ζουν σε κοινωνία, όπου τα πάντα είναι όμορφα κι αγγελικά πλασμένα. Επί δεκαετίες εκώφευαν, όταν εγείρονταν φωνές ανησυχίας για την ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών με μη νόμιμο τρόπο στη χώρα μας. Στήριξαν με κάθε τρόπο το σχέδιο της νέας τάξης πραγμάτων του αφανισμού της ιδιοπροσωπείας των λαών (όχι μόνο του ελληνικού, όπως κάποιοι πιστεύουν). Όλοι τους σφύριζαν και σφυρίζουν αδιάφοροι ενώ το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις και απειλεί να μας αφανίσει ως έθνος. Έπλητταν και πλήττουν οικονομικά την οικογένεια με τους έμμεσους φόρους, που γιαγντώθηκαν. Συνέβαλαν στην αναβλητικότητα των νέων για απόφαση σχηματισμού οικογένειας, λόγω ανεργίας ή επισφαλούς εργασίας. Εξωθούν τους νέους σε μετανάστευση, αφού οι κυβερνήσεις το θέμα της παιδείας το είδαν ως εμπορική επιχείρηση και έστησαν σχολές παντού, για τη χορήγηση τίτλων σπουδών χωρίς αντίκρισμα στη αγορά εργασίας!

Οι της εξουσίας ακόμη και σε συνέδρια διατύπωσαν την άποψη ότι το πληθυσμιακό έλλειμμα η χώρα μας θα αναπληρώσει δια των μεταναστών. Έφθασαν μάλιστα να τονίσουν ότι οι μετανάστες θα συμβάλουν και στην άνθιση του πολιτισμού προσφέροντάς μας πολιτιστικά τους στοιχεία. Δουλοπρεπείς στο έπακρο, υποταγμένοι άνευ όρων στους νομείς εξουσίας, οι οποίοι απεργάζονται τον αφανισμό των λαών, συνεπικουρούμενοι από άπληστους επιχειρηματίες, τύπου του αφεντικού της Μανωλάδας, εφάρμοσαν το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης στη χώρα μας και κατακλύστηκε αυτή από μετανάστες, ενώ η κρίση βάθαινε και αυτοί, τουλάχιστον, γνώριζαν τί μας περιμένει! Τα ταμεία μας βούλιαζαν, με την «αξιοποίηση» των αποθεματικών τους, με την αποφυγή καταβολής εισφορών των ισχυρών διαπλεκομένων με την εξουσία, με την αυξανόμενη απασχόληση ανασφαλίστων μεταναστών  και με τη διαρκή μείωση εισροών εκ της ογκούμενης ανεργίας, όμως όλοι τηρούσαν ένοχη σιωπή, καθώς τα προσωπικά κέρδη πολιτικών και επιχειρηματιών βρίσκονταν σε ικανοποιητικό επίπεδο! Κατά περιόδους, όταν η αγανάκτηση κάποιων κατοίκων της πρωτεύουσας έδειχνε να κοχλάζει, έβγαιναν στο λαό με διακηρύξεις περί οργάνωσης χώρων εγκλεισμού των παρανόμων μεταναστών, ενώ γνώριζαν ότι η κατάσταση είναι πλέον ανεξέλεγκτη! Κάποιες επιχειρήσεις που εξαπέλυσαν κατά των μεταναστών για τα μάτια του κόσμου έδειξαν ακόμη και την πολιτιστική τους φτώχια. Δεν βαφτίζεται τέτοια επιχείρηση «Ξένιος Ζευς»!  

Οι της αριστεράς, αστοί εκτός εξουσίας, μαρξίζοντες ή μαρξιστές, συνέβαλαν τα μέγιστα στην επιτυχία του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης! Με αφετηρία τον ιδεολογικό διεθνισμό στάθηκαν φραστικά και μόνο συμπαραστάτες των αποκλήρων του κόσμου, ανήμποροι να κατανοήσουν τα όσα προβλήματα προξενούν, άθελά τους στις περισσότερες περιπτώσεις, στους εντόπιους και ποιοι θα επωφελούνταν από αυτά με την πάροδο του χρόνου. Έτσι στην οικονομική εκποίηση της χώρας πρόσθεσαν αυτοί την ιδεολογική, με συνέπεια να ογκούται σήμερα το κίνημα του ολοκληρωτισμού, το οποίο αυτοπροβάλλεται ως κίνημα κάθαρσης («για να ξεβρωμίσει ο τόπος») και σωτηρίας της χώρας.

Οι «φιλήσυχοι» συμπατριώτες μας, που δείχνουν να αγαπούν την πατρίδα και ανησυχούν, καθώς τη βλέπουν να χάνεται στην πλημμυρίδα των μεταναστών, ας προβληματιστούν σοβαρά και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Επιτρέπεται να σιωπούν, όταν το ΝΑΤΟ, «συμμαχία», στην οποία ανήκει και η χώρα μας ως ισότιμο μέλος (τρομάρα μας!) σπέρνει τον όλεθρο σε μεγάλη έκταση του πλανήτη; Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι το κύμα φυγής των αποκλήρων ογκώνεται μετά από τη συμφορά που βρίσκει μια χώρα – θύμα των ισχυρών της πολεμικής μηχανής; Είναι δυνατόν να στηρίζουν ακόμη τις ελπίδες τους σε «εταιρείες» τύπου Ευρωπαϊκής Ένωσης και να πιστεύουν ότι αυτή θέλει και μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των συνόρων μας; (Απατηλό σύνθημα πριν από την ένταξή μας στην ΕΟΚ ως ισότιμο μέλος (τρομάρα μας!)). Είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι οι «σύμμαχοί» μας και οι «εταίροι» μας δεν γνωρίζουν ότι η Τουρκία, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, είναι αυτή που διευκολύνει τα μέγιστα την προώθηση προς τη χώρα μας από τα οργανωμένα κυκλώματα δουλεμπόρων των αποκλήρων του κόσμου «λαθρομεταναστών»;

Η διοικούσα Εκκλησία έλαμψε για μία ακόμη φορά δια της απουσίας της από τον σχολιασμό των γεγονότων. Καλά τα συσσίτια των ενοριών προς ανακούφιση αυτών που δοκιμάζονται από τη πείνα. Καλός ο υπερτονισμός ότι η Εκκλησία δεν εξετάζει ποιάς θρησκευτικής πίστης ή εθνικής ομάδας είναι ο έχων την ανάγκη. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο ευαγγελικό, το οποίο έχουμε καταχωνιάσει σε πολύ σκοτεινά μέρη. Είναι απόσπασμα από την καθολική επιστολή του αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου, το οποίο είναι απόλυτα επίκαιρο προς το γεγονός, που έδωσε αφορμή για τη σύνταξη του παρόντος άρθρου: «Ελάτε τώρα οι πλούσιοι. Κλάψτε με γοερές κραυγές για τις συμφορές, που έρχονται επάνω σας. Ο πλούτος σας έχει σαπίσει και τα ρούχα σας έχουν φαγωθεί από τον σκόρο. Το χρυσάφι και το ασήμι σας έχουν σκουριάσει (όπως τα κρατάτε θησαυρισμένα) και η σκουριά τους θα είναι μαρτυρία εναντίον σας και θα φάει τις σάρκες σας σαν φωτιά. Συσσωρεύσατε πλούτο για τις έσχατες ημέρες (της τιμωρίας σας). Να, ο μισθός των εργατών, που θέρισαν τα χωράφια σας και σεις τον κατακρατήσατε, κραυγάζει και οι κραυγές των θεριστών έχουν φθάσει στα αυτιά του Κυρίου των δυνάμεων. Ζήσατε επάνω στη γη με απολαύσεις και σπατάλες, θρέψατε τους εαυτούς σας, (όπως τρέφονται τα ζώα), για την ημέρα της σφαγής. Καταδικάσατε, φονεύσατε τον αθώο. Δεν προβάλλει σε σας αντίσταση».               

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 22-4-2013

Το δέος ζωγραφίζει όραμα

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Σ' ένα κήπο θρυμματισμένων ανθέων

                                        η περιπολία του

Συλλέγει ενθύμια ομορφιάς

                                              και θανάτου  

στα χορταριασμένα μονοπάτια

Κι η περιπλάνηση του

                                χωρίς μίτο σιγουριάς

στις δαιδαλώδεις διαδρομές του

Σ' ένα κήπο θρυμματισμένων άστρων

                                                      χάνεται

μαζεύοντας μπουκέτα φωτολούλουδα

Ερανίζεται φως ανέσπερο, αρχέγονο

πανταχού παρών  

                και πανταχόθεν εκπορευόμενο,

να πλέκει

              το ιλαρό φωτοστέφανο της ύλης

Σ' ένα κήπο θρυμματισμένου σκότους

                  κρατώντας δάδα ο φωτοδότης

με φως αέναο και άσπιλο

                      χωρίς σκιά και αποτύπωμα

φωτίζει τα πελάγη του ερέβους

Στα πανταχού παρόντα λουλούδια

                                                του φωτός    

ο ταπεινός σκώληκας ορθώνει

                                       το ανάστημά του

και τολμάει να στήνει το κουκούλι του

                        να εκκολάπτει πεταλούδα

μεγαλωμένη με μοναξιά

                     και μ' όνειρο τόσο φωτεινό

που να καίγεται

                στο πρώτο πρώτο πέταγμά της

Σ' ένα κήπο θρυμματισμένων ανθέων

Σ' ένα κουκούλι με το δικό του ουρανό

                                             ο σκώληκας

ζωγραφίζει δικούς του παραδείσους

όπως το δέος του μηδενός μπροστά

                στο άπειρο ζωγραφίζει όραμα

                                        8 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Η βία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η βία στη Νέα Διεθνή Τάξη που ανέτειλε με την ανάδυση της παγκοσμιοποίησης (που μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς, παρά τα αποπροσανατολιστικά παραμύθια της «Αριστεράς») και την κατάρρευση του «Υπαρκτού», έχει μαζικοποιηθεί. Όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, όπου η οικονομική βία που ασκεί η Υπερεθνική ελίτ σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων (μέτρα φτωχοποίησης, καθιέρωση εργασιακού Μεσαίωνα, ξεπούλημα κοινωνικού πλούτου κ.λπ.) αναπόφευκτα συνοδεύεται από την πρωτόγνωρη ένταση της κρατικής βίας που ασκούν οι …κλητήρες  της ελίτ αυτής  που παριστάνουν τους κυβερνήτες μας.

Έστω και αν αυτή συνήθως παίρνει τη μορφή απειλής μαζικής βίας, αφού δεν είναι συχνά αναγκαία η άσκησή της. Αλλά είναι πράγματι απελπιστικές συνήθως οι αναλύσεις της βίας σήμερα από μια Αριστερά που, στερούμενη αναλυτικών εργαλείων για την ερμηνεία του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης και τη συνακόλουθη ένταση της βίας, προσπαθεί να την αναλύσει με εργαλεία του 19ου αιώνα ή των αρχών του 20ου. Παράλληλα, κάποιοι αμεσοδημοκράτες της συμφοράς ανάγουν το φαινόμενο της βίας σήμερα στην… έλλειψη αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης, φέρνοντας για παράδειγμα τις συνελεύσεις των αγανακτισμένων  στην Ελλάδα και αλλού που δήθεν ανέδειξαν την αξία της συλλογικής δύναμης έναντι της βίας. Και αυτό, όταν άρκεσε η χρήση ήπιας (σχετικά) βίας από το κράτος για να εξαφανιστεί το «κίνημα» των αγανακτισμένων παγκοσμίως!

Αναπόφευκτα, η βία που ξεκινά «από πάνω» και μένει, κατά κανόνα, ατιμώρητη, επεκτείνεται στη συνέχεια σε προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, όπως οι εγκληματίες τσιφλικάδες της Μανωλάδας, οι οποίοι εγκληματούν συστηματικά, ακριβώς γιατί έχουν εξασφαλισμένη την ατιμωρησία. Η εναλλακτική «βολική» εξήγηση είναι ότι αυτά αποτελούν ρατσιστικά φαινόμενα. Όπως αντίστοιχα φθάνουν σήμερα πολλοί στην «Αριστερά» να κατηγορούν έμμεσα  για ρατσισμό (αν όχι για φασιστικές τάσεις!) το 10-15% του λαού που όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις προτίθεται να ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Έτσι, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, έχουμε και…αντιφασιστικές διαδηλώσεις, λες και είμαστε στη δεκαετία του 1930 που βασίλευε το κράτος-έθνος! Όμως, αυτό δεν είναι τυχαίο γιατί αυτές τις άκρως αποπροσανατολιστικές απόψεις για τα αίτια της σημερινής οικονομικής αλλά και ηθικής εξαθλίωσης τις παράγουν τα ίδια τα πολιτικά και ιδεολογικά όργανα της παγκοσμιοποίησης και κατόπιν τις αναπαράγει η «Αριστερά». Δηλαδή, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, τα ελεγχόμενα από τις ελίτ ΜΜΕ που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση, και οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από τα διάφορα «ευαγή» ιδρύματα τύπου Σόρος για να προπαγανδίζουν την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης που θεμελιώνεται στην ιδεολογία των ατομικών δικαιωμάτων (που δικαιολόγησε τη σφαγή του λαού της Λιβύης χθες και αυτή της Συρίας αύριο).

Έτσι αποπροσανατολίζουν  τα λαϊκά στρώματα για τις πραγματικές αιτίες της καταστροφής τους, που δεν έχουν βέβαια σχέση με την άνοδο του …φασισμού και του ρατσισμού αλλά με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που είναι επίσης η απώτερη αιτία της μαζικής αύξησης της μετανάστευσης από τον Νότο – σήμερα και από τον Ευρωπαϊκό Νότο στον οποίο ανήκει και η Ελλάδα. Αντί δηλαδή η Αριστερά να οργανώσει μαχητικές διαδηλώσεις κατά του κράτους που ανέχεται τα κρούσματα ρατσιστικής βίας από ολιγάριθμους ανεγκέφαλους τραμπούκους εναντίον εξαθλιωμένων μεταναστών που μας εξευτελίζουν σαν λαό,  (ή – αν το κράτος αγνοήσει τις διαδηλώσεις αυτές – να οργανώσει επιτροπές περιφρούρησης των μεταναστών), οργανώνει …αντιφασιστικές διαδηλώσεις! Και αυτό, όταν και μόνο η έξοδός μας από την ΕΕ και η ακύρωση της συναφούς συνθήκης του Δουβλίνου θα ήταν σημαντικό βήμα στην επίλυση του προβλήματος των παράνομων μεταναστών, οι οποίοι άλλωστε είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούν βασικά την Ελλάδα σαν διαμετακομιστικό κέντρο.

Η ίδια «Αριστερά» δέχεται χωρίς αντίλογο την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ ότι δήθεν θα μας σώσει η εξωστρέφεια (δηλαδή η παραπέρα ενσωμάτωση μας στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία) που ήταν όμως η απώτερη αιτία για τη σημερινή κρίση.[1]  Σε ένα μάλιστα λόγο-μνημείο ιστορικής ασχετοσύνης, ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής Χούντας τόνισε ότι η  Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας για να επιβιώσει στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αναφέροντας ως ιστορικά παραδείγματα χωρών με ανάλογο μέγεθος που μέσα σε συνθήκες ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών κατάφεραν να αναπτυχθούν … την Ολλανδία, Σκανδιναβικές χώρες, και το Ισραήλ. Φυσικά ακόμη και πρωτοετής φοιτητής Οικονομικής Ιστορίας ξέρει ότι οι μεν πρώτες χώρες ανήκαν στο κλειστό κλαμπ των μητροπολιτικών κέντρων ήδη από τον 19ο αιώνα, το δε Ισραήλ είναι μια χώρα εποίκων από τα μητροπολιτικά βασικά κέντρα με μαζική εισροή κεφαλαίων από τους απανταχού Σιωνιστές. Όμως, μολονότι ανάπτυξη με την έννοια της αύξησης του ΑΕΠ μπορεί πράγματι να σημειωθεί και στην Ελλάδα αν η Κινεζοποιημένη εργασία προσελκύσει κάποιες επενδύσεις, τέτοιου είδους «ανάπτυξη» έχει και η …Ινδία, όπως και η Κίνα, όπου το 80-90% του λαού ζουν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς βασικές υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης κ.λπ…

[1]  Βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010) κεφ. 3

*http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (21 Απριλίου 2013). Το είδα: 21-04-2013, http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_04_21.html

Φασισμός και δουλεμπόριο: Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Του παπα Δημήτρη Θεοφίλου*

Στις 21/4 συμπληρώνονται 46 χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας των αμερικανόδουλων και ξενοκίνητων συνταγματαρχών, ένα ιστορικό πάθημα που δεν φαίνεται να έγινε μάθημα, και είναι γνωστό ιστορικά, πως όποιος δεν μαθαίνει από τα παθήματά του, είναι καταδικασμένος να επαναβιώσει περισσότερο οδυνηρές καταστάσεις, από όσες έζησε, αλλά λησμόνησε, ωσάν να υποβλήθηκε σε λοβοτομή.

Στις μέρες μας είναι προφανής και αδιαμφισβήτητη πλέον, η επιστροφή του δουλοκτητικού δουλεμπορίου. Μην εστιάζουμε σε συγκεκριμένα περιστατικά (στο δέντρο) και χάνουμε την συνολική ουσία των γεγονότων (το δάσος). Συμπεριφορές που μας γυρίζουν αιώνες πριν, ως ανθρώπινα εξελικτικά όντα, πράξεις και δράσεις ξένες προς τον πολιτισμό, την κουλτούρα, την παιδεία  και τη θρησκεία μας, προσβάλλουν την πολιτισμική καταγωγή μας και μας ακυρώνουν μελλοντικά, ως σημεία αναφοράς, ανεκτικότητας στη διαφορά και ενσυνείδητους χριστιανούς (τουλάχιστον όσους συνεχίζουν και θέλουν έτσι να αυτοπροσδιορίζονται), και το κυριότερο, μας μηδενίζουν ως παραδείγματα ζωής, για τα παιδιά μας και τις επερχόμενες γενιές, γράφοντας εμείς σήμερα αυτή τη «προσωπική μαύρη» ιστορική μας σελίδα, προδιαγράφουμε ένα ζοφερό αυριανό μέλλον.

Το πιο ανησυχητικό φαινόμενο όμως, δεν είναι αυτοί που δρουν κακοποιώντας συνανθρώπους μας, αλλά αυτοί που τους ανέχονται και δεν αντιδρούν, αλλά παρακολουθούν ψυχρά και αδιάφορα, δίχως να καταγγέλλουν, σιωπώντας συνενοχικά. Θα περίμενε κάποιος, ίσως αιθεροβάμων, μια κάποια αντίδραση, από τοπικούς φορείς, όπως εκκλησία, τοπική αυτοδιοίκηση, συλλόγους, πρωτοβουλίες πολιτών, τίποτε όμως… επιλεκτική τύφλωση και κώφωση, πλήρης υποταγή στην 11^η εντολή την «ου μπλέξεις», με αποτέλεσμα ξανά στο «ίδιο έργο θεατές», της στυγνής και ανηλεούς εξουθενωτικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ουσιαστικά την μετατροπή της κοινωνίας σε κανιβαλικό συμφερτό, ανελέητη ζούγκλα, όπου οι ισχυρότεροι «τρώνε» τους ασθενέστερους, βασική και πάγια αρχή άλλωστε, του καπιταλισμού και των παραγώγων του, όπως είναι ο φασισμός.

Αν όμως θέλουμε ακόμα και τώρα στο παρά 5΄, να διατηρήσουμε την αυτοεκτίμηση που μας απέμεινε ως κοινωνία και να μπορούμε να κοιταζόμαστε στο «καθρέφτη» της ιστορίας, δίχως να ντρεπόμαστε και να αηδιάζουμε για το ανθρώπινο είδος,  προλαβαίνουμε από το χείλος της αβύσσου όπου βρισκόμαστε να σταματήσουμε, αναλογιζόμενοι το βάθος του βαράθρου, που απλώνεται μπροστά μας και να του γυρίσουμε τη πλάτη οριστικά,  επιστέφοντας, στην ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την αδελφοσύνη, την ισονομία, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, αξίες που έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη στους χαλεπούς καιρούς μας, αλλά εμείς επιμένουμε να τις έχουμε λησμονημένες, στα «αζήτητα».

* O π. Δημήτριος Θεοφίλου είναι εφημέριος στην Ιτέα Φωκίδας. Είναι έγγαμος, πατέρας 3 παιδιών, Πτυχ. Θεολογίας, Πτυχ. Ψυχολογίας, Μaster Θεολογίας, Πτυχ. βυζαντινής μουσικής. 

Από την εξάρτηση στην αγοραία εκπαίδευση

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

«Τα ευρωπαϊκά συστήματα εκπαίδευσης και κατάρτισης εξακολουθούν να υπολείπονται όσον αφορά την εξασφάλιση των κατάλληλων δεξιοτήτων για την απασχολησιμότητα, ενώ δεν συνεργάζονται επαρκώς με τις επιχειρήσεις ή τους εργοδότες προκειμένου να φέρουν τη μαθησιακή εμπειρία πιο κοντά στην πραγματικότητα του εργασιακού περιβάλλοντος».

Ανακοίνωση της Επιτροπής της Ε.Ε.: «Ανασχεδιασμός της εκπαίδευσης: επενδύοντας στις δεξιότητες για καλύτερα κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα»

Η εξάρτηση της χώρας αντανακλάται έντονα στην εκπαιδευτική πολιτική και τον καταιγισμό μέτρων και ρυθμίσεων της τρικομματικής κυβέρνησης. Με δούρειο ίππο την κρίση η κυβέρνηση αντιγράφει, εφαρμόζει τα σκονάκια της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, όπως η πρόσφατη έκθεση που στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο πάνω 127.600 ευρώ σε συνθήκες σκληρής λιτότητας και ακραίας φτώχειας. Η βασική ιδέα της ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής είναι η αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης και η υποταγή της στου νόμους της αγοράς και στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ προβάλλουν ένα συνολικό  σχέδιο για την ανασυγκρότηση της δομής και των μορφών κρατικού ελέγχου της εκπαίδευσης με βάση της αρχές του ιδιωτικοοικονομικού μάνατζμεντ. Με σκοπό την εφαρμογή πολιτικών μείωσης των κρατικών δαπανών με παράλληλη ενίσχυση της ικανότητας του κράτους να ελέγχει τη λειτουργία και τα αποτελέσματα, Ώστε να ανταποκρίνεται η εκπαίδευση όχι μόνο στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και της αγοράς, αλλά και να ενσωματώνει τις αρχές της επιχειρηματικότητας και το αγοραίου ανταγωνισμού και της μετατροπής της γνώσης από κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα σε ατομική δυνατότητα και εμπόρευμα.

Η «ανάπτυξη δεξιοτήτων έχει ζωτική σημασία για την τόνωση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας» Ανακοίνωση της Επιτροπής της Ε.Ε.: «Ανασχεδιασμός της εκπαίδευσης: επενδύοντας στις δεξιότητες για καλύτερα κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα»

Οι κυοφορούμενες ρυθμίσεις για το «ενιαίο λύκειο» στοχεύουν σε ένα σχολείο πιο ανταγωνιστικό, πιο επιλεκτικό και ελιτίστικο με  τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανισότητες να οξύνονται με ολέθριες συνέπειες για τα παιδιά των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων και των απομακρυσμένων περιοχών της χώρας. Η εφαρμογή μέτρων όπως περικοπές δαπανών, μαζικές καταργήσεις σχολείων, μείωση εκπαιδευτικού προσωπικού, μηδενικοί διορισμοί, αύξηση ωραρίου, αναμόρφωση και διαφοροποίηση των αναλυτικών προγραμμάτων, υποβάθμιση βασικών μαθημάτων και  προσανατολισμός σε δεξιότητες θα εντείνουν σύγχρονα φαινόμενα αναλφαβητισμού και ημιμάθειας.

Παράλληλα  επιδιώκεται να προσαρμοστεί η εκπαίδευση και η εργατική δύναμη στις «νέες συνθήκες», με άλλα λόγια, στην ευελιξία, αποδοτικότητα, ανταγωνιστικότητα, επιχειρηματικότητα, απασχολησιμότητα, κόστος, κλπ, αλλά και να τις αναπτύξει, να τις τυποποιήσει περισσότερο, να τις μετρήσει και να τις ελέγξει, ώστε να διαμορφώσει το σημερινό εργαζόμενο με εργασιακές προδιαγραφές 19ου αιώνα και παραγωγικές δυνάμεις 21ου αιώνα! Στην εποχή της ευαλσφάλειας αποθεώνονται οι αποσπασματικές «δεξιότητες» και όχι η ουσιαστική μόρφωση, ο χειρισμός πληροφοριών αντί της κριτικής σκέψης, ο κατακερματισμός της γνώσης σε χρήσιμα στοιχεία. Αυτή η χρησιμοθηρία οδηγεί στην αδυναμία συνολικής θεώρησης του σύγχρονου κόσμου, εξήγησης και αμφισβήτησής του. Οικοδομούν ένα σχολείο που θα παράγει εργατικό δυναμικό φτηνό, χωρίς δικαιώματα, αλλά καταρτισμένο με εκείνες τις χρηστικές δεξιότητες που απαιτεί η αγορά και το κεφάλαιο.

Αυτές οι κατευθύνσεις αποτυπώνονται ακόμα πιο έντονα στα μέτρα για την Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση με βάση τη διττή προσέγγιση, την κατεύθυνση της ΕΕ για «μάθηση με βάση την εργασία» που σημαίνει ότι ένα τμήμα της εκπαίδευσης των μαθητών αναλαμβάνουν οι επιχειρήσεις με διπλό όφελος: διαμορφώνουν συνειδήσεις, αυγατίζουν τα κέρδη τους από την απλήρωτη εργασία. Οι μαθητείες, οι καταρτίσεις μιας χρήσης, η απροκάλυπτη πλέον σύνδεση του συνόλου της εκπαίδευσης με την καπιταλιστική αγορά και τους νόμους λειτουργίας της κινούνται ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση.

Ένας ορυμαγδός νομοθετημάτων το προηγούμενο διάστημα για την αξιολόγηση δείχνει ότι το σχολείο που επιδιώκουν να διαμορφώσουν η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ είναι ένα σχολείων διαρκών εξετάσεων, ποσοτικών δεδομένων, ταξινομήσεων και δεικτών μέτρησης, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο κρατικός έλεγχος στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης.

Στις σημερινές συνθήκες, λοιπόν, που ξεδιπλώνεται η επίθεση εναντίον της δημόσια εκπαίδευσης είναι αναγκαία η ανάπτυξη ενός παλλαϊκού μορφωτικού κινήματος για την υπεράσπιση,  όχι βέβαια του σημερινού σχολείο, αλλά του δωρεάν χαρακτήρα της και την προώθηση συγκεκριμένων αιτημάτων. Ακόμα και το αίτημα για ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο είναι «αδειανό πουκάμισο», αν δεν συνοδεύεται με τον αγώνα και τα αιτήματα για την εξάλειψη των εξεταστικών φραγμών στην εκπαίδευση, την κατάργηση της διάκρισης ανάμεσα στη γενική και τεχνική εκπαίδευση. Συνάμα, το αίτημα για την κατοχύρωση του δικαιώματος στη μόρφωση για όλους συνδέεται αρμονικά με το δικαίωμα στην εργασία για όλους. Άλλωστε, ένα απελευθερωτικό και κοινωνικά δίκαιο εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να γεννηθεί από ένα ευρύτερο κοινωνικό κίνημα ανατροπής των σημερινών κοινωνικών δομών, στην κατεύθυνση της κατάργησης των κοινωνικών ανισοτήτων και της οικοδόμησης μιας κοινωνίας που να οδηγεί στην απελευθέρωση του ανθρώπου.

* O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», εκπρόσωπος των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Κινήσεων στο Δ.Σ. του ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ. της Ο.Λ.Μ.Ε

Κερατσίνι, Πέμπτη 18 Απριλίου 2013,

ΠΗΓΗ:19-4-2013,  http://www.alfavita.gr/apopsi/…B7#ixzz2QuX8ZV00

Ένα λουλούδι φοβάται

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Απ' το πρωί ο ήλιος γαβγίζει
δείχνει τα δόντια του

Ένα λουλούδι που φοβάται
κρύβεται
στέλνει σήματα στις μέλισσες:
βιαστείτε
γονιμοποιείστε με
θα μαραθώ

Η σκέψη μου ανθίζει
ένα λουλούδι που φοβάται
στέλνει σήματα
δεν ξέρει που τα στέλνει
πάντως είναι απελπισμένα
φοβάται

Τη σκέψη μου τη βιάζει ο ήλιος
με τόσο φως μέσα κι έξω
πώς να μην καεί η σκέψη μου
αγονιμοποίητη

Οι μέλισσες βουίζουν στον ουρανό
σηκώνουν ψηλά τον ήλιο
Ένα μαύρο σύννεφο έρχεται
σκοτεινιάζει
το λουλούδι φοβάται
εγώ φοβάμαι
Όλοι φοβόμαστε
το φυτό χωρίς καρπούς

14 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος