Ωράριο και σύγχρονη δουλειά στο σχολείο 

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Μετά βαΐων και κλάδων, κάτω από τους ήχους των προπαγανδιστικών μηχανισμών μαζικής αποβλάκωσης και αλλοτρίωσης που με τη «λογική» του κοινωνικού αυτοματισμού μεθοδικά αναλαμβάνουν τη συκοφάντηση και τον ηθικό διασυρμό κάθε κλάδου εργαζομένων, η τρικομματική κυβέρνηση θεσμοθετεί μέτρα εναντίον τους στο όνομα της «σωτηρίας της πατρίδος» και του «εθνικού συμφέροντος». Το νέο πολυνομοσχέδιο της Τρόικα και της κυβέρνησης αποτελεί το κύκνειο άσμα εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων ολόκληρου αιώνα, αφού προωθεί τις απολύσεις σε όλο το δημόσιο.

Εξοπλίζει την φοροληστεία και την αρπαγή καταθέσεων και ακινήτων! Ειδικότερα οι εκπαιδευτικοί υποχρεώνονται σε αύξηση του ωραρίου τους, μέχρι και τέσσερις ώρες [1], αύξηση κατά 25% σε …συνδυασμό με έναν κυκεώνα μέτρων που επιδεινώνουν τις συνθήκες εργασίας τους και άσκησης του παιδαγωγικού τους έργου. Στο όνομα του εξορθολογισμού η τρικομματική κυβέρνηση και η Τρόικα επιφέρουν αλλεπάλληλα πλήγματα στη δημόσια εκπαίδευση συρρικνώνοντας το σχολικό δίκτυο και τον αριθμό των εκπαιδευτικών και διαμορφώνοντας ένα καθεστώς εργασιακής τρομοκρατίας και εξάντλησης που επιδεινώνει τις συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου. 

Η πραγματικότητα για το ωράριο και τις συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών σε Ελλάδα και ΕΕ. Διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα οι Μυτχάουζεν της πολιτικής και των ΜΜΕ παραπλανούν την κοινωνία προπαγανδίζοντας για τις λίγες ώρες εργασίας των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, χωρίς να ξεκαθαρίζουν τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο ωράριο διδασκαλίας και το συνολικό ωράριο εργασίας. Είναι γνωστή η αλχημεία του Υπουργείου Παιδείας δίνοντας τα στοιχεία στο Δίκτυο Ευρυδίκη αναφέρει μόνο το καταληκτικό διδακτικό ωράριο των 16 ωρών! Το ίδιο συμβαίνει και στα στοιχεία που έχουν δοθεί στον ΟΟΣΑ. 

Στην πραγματικότητα το διδακτικό ωράριο των καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αρχίζει από τις 21 ώρες την εβδομάδα και αποκλιμακώνεται ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας σε 19, 18 και τελικά 16 μετά την εικοσαετία. Ταυτόχρονα, όμως, το ωράριο εργασίας φτάνει μέχρι τις 30 ώρες, τουλάχιστον, υποχρεωτικά, αλλά στην πράξη μπορεί να υπερβαίνει και τις 40 και περιλαμβάνει ένα πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, προκειμένου να λειτουργήσει το σχολείο! Αν συνυπολογίσουμε και την εργασία στο σπίτι, που συνίσταται στην προετοιμασία της διδασκαλίας για την επόμενη μέρα και τη διόρθωση των συχνών γραπτών εργασιών των μαθητών, προκύπτει ένας αυξημένος όγκος ωρών που ξεπερνά, κατά πολύ, το ημερήσιο οκτάωρο! 

Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης η πλειονότητα των εκπαιδευτικών απασχολείται ενεργά με τη διδασκαλία μαθητών από 18 έως 20 ώρες την εβδομάδα, εξαιρώντας προκαθορισμένα διαλείμματα και άλλους χρόνους επαφής με μαθητές που δεν περιλαμβάνουν τη διδασκαλία. Από τα στοιχεία διαπιστώνουμε ότι ο μέσος όρος διδακτικών ωρών για τους εκπαιδευτικούς των 25 χωρών από τις 27 της Ε.Ε. για την κατώτερη Δ.Ε. είναι 19,1 και για αυτούς της ανώτερης Δ.Ε. είναι 18,4. Στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει αντίστοιχος διαχωρισμός, ο μέσος όρος διδασκαλίας είναι 18,5, αντίστοιχος του μέσου όρου Ε.Ε. (19,1 και 18,4). Όσον αφορά τους Έλληνες εκπαιδευτικούς προκύπτει ότι ως προς το χρόνο εργασίας συνολικά σε ετήσια βάση στο σχολείο είναι 1.170 ώρες για το γυμνάσιο και το λύκειο, ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 1.199 για την κατώτερη και 1.166 για την ανώτερη β/θμια εκπαίδευση και για την ΕΕ/19 είναι 1.133 και 1.108 αντίστοιχα. Ο μέσος όρος των καθαρών εργάσιμων εβδομάδων για τους εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι 38,6 εβδομάδες, ενώ στην Ελλάδα οι εργάσιμες εβδομάδες για τους εκπαιδευτικούς είναι 39, λίγο πάνω από το μέσο όρο ΕΕ/27. Όσον αφορά το διαθέσιμο χρόνο στο σχολείο από τις χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία ο μέσος όρος είναι 27.5 ώρες και για την κατώτερη και για την ανώτερη β/θμια εκπαίδευση, ενώ για την Ελλάδα είναι 30 ώρες. (Στοιχεία ΚΕΜΕΤΕ/ΟΛΜΕ – ΟΟΣΑ) 

Σε γενικές γραμμές, οι χώρες τείνουν να μειώνουν τον εβδομαδιαίο διδακτικό χρόνο των εκπαιδευτικών στην κατώτερη και στην ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μόνο η Βουλγαρία και η Ρουμανία ουσιαστικά αυξάνουν τον αριθμό των ωρών για τους εκπαιδευτικούς στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Άλλωστε σύμφωνα με έρευνα της Unesco προκύπτει ότι μια ώρα εργασίας των εκπαιδευτικών ισοδυναμεί με τέσσερις άλλων κλάδων εργαζομένων. Άρα ένα εβδομαδιαίο διδακτικό ωράριο 21 ωρών ισοδυναμεί με 84 ώρες! 

Μισθολογική εξαθλίωση – εργασιακή ομηρία

Έτσι, ίσως, μπορεί να κατανοηθεί τι σημαίνει για τον εκπαιδευτικό και την ποιότητα της εκπαίδευσης ακόμα και μια ώρα αύξησης του ωραρίου. Ακόμα και μια ώρα δεν μπορεί να προσμετρηθεί με ποσοτικά κριτήρια. Μια επιπλέον ώρα μπορεί να σημαίνει την αναστάτωση και την αποδιοργάνωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αφού συνοδεύεται με ανακατανομές μαθημάτων και τμημάτων, νέο πρόσθετο διδακτικό αντικείμενο ή και μετακίνηση σε άλλο σχολείο. Στην Ελλάδα του 2013 υπάρχουν εκπαιδευτικοί που διδάσκουν και μετακινούνται ακόμα και σε 6 σχολεία και από το ένα χωριό στο άλλο διανύοντας ατέλειωτα χιλιόμετρα! Για ένα γλίσχρο μισθό που ισοδυναμεί μόλις με το 19% του συναδέλφου του στο Λουξεμβούργο ή το 53% στην Κύπρο και το 58% του μέσου όρου των χωρών της Ευρώπης. Από μελέτη του ΚΕΜΕΤΕ προκύπτει ότι η μείωση του καθαρού εισοδήματος των εκπαιδευτικών από το 2009 μέχρι και το 2012 κυμαίνεται από 4.740 περίπου ευρώ για έγγαμους και με 33 χρόνια υπηρεσίας μέχρι 6.585 για τους νεοδιόριστους. Ποσοστιαία η μείωση αυτή κυμαίνεται από 21% περίπου έως 45%. Και βέβαια δεν υπολογίζεται η νέα αφαίμαξη μισθών από την πρώτη κιόλας μέρα του 2013 με βάση το φορο – ληστρικό σύστημα που ψηφίστηκε πρόσφατα. Από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι ο ανώτερος μικτός ετήσιος μισθός εκπαιδευτικού σε λύκειο στις χώρες της ευρωζώνης ανέρχεται κατά μέσο όρο 48.690 ευρώ, ενώ στην Ελλάδα που κατέχει μια από τις τελευταίες θέσεις του σχετικού πίνακα πάνω μόνο από Μάλτα, Εσθονία και Σλοβακία, μόλις 25.756 ευρώ. Όσον αφορά τον κατώτερο μισθό η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση, πάνω μόνο από την Εσθονία με 14.104 ευρώ, έναντι 28.939 που είναι ο μέσος όρος. 

Μείωση διορισμών και εκπαιδευτικού προσωπικού – σχολεία χωρίς δασκάλους.

Προ Μνημονίων οι προσλήψεις κυμαίνονταν από 6 έως 7 χιλιάδες. Το 2010 μειώθηκαν σε 2.850, το 2011 μόλις 600 και το 212 μόλις 225 συνολικά για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση! 

Κατά τη φετινή χρονιά μειώθηκαν δραματικά και οι αναπληρωτές, φτάνοντας τους 3.000, οι μισοί σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, οπότε και έφταναν τους 6.000. 

Με άλλα λόγια μειώθηκε ο αριθμός των εκπαιδευτικών κατά 12% (2010 – 2012) και παράλληλα απολύσεις αναπληρωτών με μείωσή τους κατά 87%, από 15.500 (το 2011 – 12) σε 2.000 (το 2013 -14) σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. 

Παράλληλα με τη διαφαινόμενη νέα μαζική συνταξιοδότηση εκπαιδευτικών το επόμενο καλοκαίρι και τον ουσιαστικό μηδενισμό των νέων προσλήψεων, την επόμενη χρονιά θα είναι ιδιαίτερα οξυμένο το πρόβλημα του προσωπικού και των κενών, παρόλο που η αύξηση του ωραρίου μπορεί να «εξοικονομήσει» μέχρι και 10.000 θέσεις εκπαιδευτικών. 

Από την αύξηση στην επαγγελματική εξουθένωση σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα

Ωστόσο, η επιβάρυνση με πρόσθετες ώρες επιδεινώνει τις συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου και διαμορφώνει συνθήκες επαγγελματικής εξάντλησης των εκπαιδευτικών. Και μάλιστα όσο πιο αντίξοες είναι οι οικονομικές συνθήκες, τόσο πιο δύσκολο και επίπονο γίνεται και το εκπαιδευτικό έργο. Με μαθητές που υποσιτίζονται και λιποθυμούν σε σχολεία που δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ο μαθητικός πληθυσμούς που παραιτείται και αδυνατεί να παρακολουθήσει ουσιαστικά την εκπαιδευτική διαδικασία. Η αντιπαιδαγωγική «λογιστική» του Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α. στο όνομα του «εξορθολογισμού» αντιμετωπίζει τους μαθητές ως αριθμούς και τους «πλεονάζοντες» εκπαιδευτικούς σαν περιπλανώμενο θίασο που θα τριγυρίζουν από σχολείο σε σχολείο κάνοντας μία, δύο ή και τρεις ώρες, όπου υπάρχουν κενά για να συμπληρώσουν το ωράριό τους. 

Με τις καταργήσεις σχολείων και τμημάτων και τη «σαρδελοποίηση» των μαθητών σε πολυπληθή τμήματα επιδεινώνονται οι συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου και ανοίγουν οι δρόμοι της απο – μόρφωσης και της εγκατάλειψης του δημόσιου σχολείου. Σε αυτές τις συνθήκες οι εκπαιδευτικοί υποχρεώνονται να καταβάλουν περισσότερες προσπάθειες, να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο προετοιμασίας για να αυτομορφωθούν και να επιμορφωθούν ανασκευάζοντας παραδοσιακές μεθόδους διδασκαλίας για μπορούν να μετατρέψουν τις παγωμένες και γυμνές από υλικοτεχνική υποδομή και εποπτικά μέσα, αίθουσες σε εργαστήρια μάθησης και δημιουργίας. 

Στην Ελλάδα ο εκπαιδευτικός δεν αντιμετωπίζεται ως επιστήμονας με πολυσύνθετο έργο και παιδαγωγός που διαμορφώνει ελεύθερους και κριτικά σκεπτόμενους πολίτες, αλλά ως φτωχός και άβουλος δημόσιος υπάλληλος – ιμάντας μεταβίβασης της κυρίαρχης γνώσης και ιδεολογίας. Ειδικότερα με το πρόσφατο Π.Δ. για την αξιολόγηση – χειραγώγηση – κατηγοριοποίηση – επιδιώκεται η μισθολογική καθήλωση και διοικητική υποδούλωση. Παράλληλα διαμορφώνεται ένα απολυταρχικό κράτος με την κυριαρχία των κατασταλτικών μηχανισμών και τις βασικές ελευθερίες εν αναστολή. Με το νόμο 4093/2012, το περιβόητο Μνημόνιο διαμορφώνουν ένα εργασιακό τοπίο βαρβαρότητας που κρατά τους εκπαιδευτικούς όμηρους του διοικητικού μηχανισμού και της κυβέρνησης, χωρίς δικαιώματα και σκυφτούς μπροστά σε μια αυταρχική εξουσία. Χαρακτηριστική είναι η άρση του αμετάθετου. Εύκολα με βάση το σιδερένιο πειθαρχικό πλαίσιο βλέπουν το δρόμο προς την αργία, τη διαθεσιμότητα και την απόλυση, αν εμπλέκονται σε οιαδήποτε διοικητική ή ποινική δίωξη, ενώ καταργείται ακόμα και το τεκμήριο της αθωότητας. Ο εργασιακός μεσαίωνας επελαύνει, το καθεστώς εργασιακής τρομοκρατίας οικοδομείται. 

Αν η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το κεφάλαιο θέλουν να οικοδομήσουν το φθηνό, ευέλικτο, πειθαρχημένο σχολείο υποταγμένο στους νόμους της αγοράς πάνω στα ερείπια του δημόσιου σχολείου με εκπαιδευτικούς φτωχούς και υποταγμένους για να διαμορφώνουν ένα εξειδικευμένο, αλλά αμόρφωτο εργατικό δυναμικό, εμείς έχουμε κάθε λόγο να προβάλουμε το όραμά μας για ένα άλλο σχολείο. Πραγματικά δημόσιο και δωρεάν που να ανταποκρίνεται στην ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύπτει τους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας, να τους χρησιμοποιεί για να καλυτερέψει την ανθρώπινη ζωή, που να δημιουργεί δημοκρατικά ελεύθερες προσωπικότητες, ανθρώπους που να μαθαίνουν να συνεργάζονται, να σέβονται τη διαφορετικότητα και να δουλεύουν συλλογικά για την προσωπική, αλλά και κοινωνική απελευθέρωση και ευτυχία.

28-4-2013

* Ο Γιώργος Καββαδίας είναι μέλος στο Δ.Σ. του ΚΕΜΕΤΕ/ΟΛΜΕ

[1] Σημείωση admin: Αναδίπλωση επικοινωνιακής τακτικής έκανε χθες ο Υπ. Παιδείας Κωνστ. Αρβανιτόπουλος που έκανε την αύξηση … μόνο 2 ώρες και σε αυτή την κατηγορία… Και ότι δήθεν οι τρικομματικές παρατάξεις έκαναν αγώνα διαδρόμων…  Θυμίζει το ανέκδοτο με τα ζώα του… Χότζα….

Τι κάνουμε τώρα; (4) – Όχι στην παγκοσμιοποίηση!

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Χαρακτηριστικό του καθαρά αποπροσανατολιστικού ρόλου που αντικειμενικά παίζει σήμερα ένα μεγάλο τμήμα της Μαρξιστικής Αριστεράς (συνήθως Τροτσκιστικών τάσεων, αλλά όχι μόνο!) είναι ότι μη έχοντας καμιά αντίληψη του νέου συστημικού φαινομένου που αποτελεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και της αποκεντρωμένης άτυπης Υπερεθνικής ελίτ που την διαχειρίζεται, καταφεύγει στα Μαρξιστικά κιτάπια του 19ου αιώνα για να καταλήξει ότι ο δρόμος για την αυτοχειραφέτηση των εργαζομένων και τον σοσιαλισμό περνά μέσα από την παγκοσμιοποίηση!

Έτσι, επιστρέφουμε στην παρωχημένη ιδέα της "Προόδου" και στην υιοθέτηση αντιδραστικών στην ουσία τους θέσεων, όπως ότι η αποικιοκρατία έπαιζε προοδευτικό ρόλο, σαν "αναγκαίο" κακό στην ίδια πορεία για τη σοσιαλιστική κοινωνία! Περιττό να αναφέρω ότι παρόμοιες απόψεις (όπως και οι αντίστοιχες των Νέγκρι και Χαρντ) αγκαλιάζονται από τα διεθνή ΜΜΕ που παίζουν σήμερα τον ρόλο των ιδεολογικών οργάνων της παγκοσμιοποίησης. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν πολλοί από τους ίδιους "αριστερούς" που αγκαλιάζουν την παγκοσμιοποίηση υιοθέτησαν χθες τη σφαγή του λαού  της Λιβύης από την υπερεθνική ελίτ, και σήμερα της Συρίας, με το να υποστηρίζουν τους Νατοϊκούς "επαναστάτες" που, αφού αρχίσουν τις σφαγές, στη συνέχεια καλούν  το ΝΑΤΟ για να τις ολοκληρώσει!

Έτσι, όλοι αυτοί δεν βλέπουν ότι η υπερεθνική ελίτ ασκεί τον άτυπο έλεγχό της μέσα από υπερεθνικούς θεσμούς, όπως η ΕΕ, ο ΠΟΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ., και ότι τα εθνικά κράτη που είναι ενσωματωμένα στην παγκοσμιοποίηση παίζουν απλά ρόλο εκτελεστικό των αποφάσεων των υπερεθνικών οργάνων (βλ. Ελλάδα). Ούτε βλέπουν, επομένως, ότι μόνο μέσα από την αποδέσμευση από την παγκοσμιοποίηση και τους θεσμούς της μπορεί ένας λαός να αυτοχειραφετηθεί σήμερα. Αντίθετα μιλούν για αγώνα μέσα στα όργανα αυτά που δήθεν θα ενώσει τους εργαζόμενους σε κοινό αγώνα κατά του κεφαλαίου. Και αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο αυτούς που δεν τολμούν ούτε καν να θέσουν θέμα εξόδου από την ΕΕ, αλλά και αυτούς που άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζουν την παγκοσμιοποίηση. Είτε το λένε φανερά, είτε το εννοούν όταν δεν  βάζουν θέμα αποδέσμευσης από τους θεσμούς της.

Φυσικά, η αποδέσμευση από τους υπερεθνικούς θεσμούς δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον για μια φιλολαϊκή παραγωγική  αναδιάρθρωση. Όμως, εάν δεχθούμε ότι το βασικό πρόβλημα σήμερα για τα λαϊκά στρώματα που αντιμετωπίζουν οικονομική καταστροφή είναι η αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, και ότι μια φιλολαϊκή παραγωγική αναδιάρθρωση προϋποθέτει την οικονομική αυτοδυναμία, προφανώς, αυτή δεν είναι δυνατή ούτε μέσα στην ΕΕ, αλλά ούτε και μέσα στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, την οποία πολλοί «αριστεροί» την παίρνουν δεδομένη. Από αυτή τη μεριά τουλάχιστον το ΚΚΕ είναι συνεπές όταν επίσης βλέπει ότι παρόμοια αναδιάρθρωση προϋποθέτει την οικονομική αυτοδυναμία έξω από τους θεσμούς  της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Το θέμα όμως που μπαίνει είναι εάν η αυτοδυναμία προϋποθέτει τη κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας με την έννοια της αντικαπιταλιστικής επανάστασης (που με δεδομένη την έλλειψη των υποκειμενικών συνθηκών παραπέμπει στις καλένδες), ή εάν αρκεί η απεξάρτηση από την παγκοσμιοποίηση.

Αποτελεί, επομένως ασυνέπεια, αλλά και αποπροσανατολισμό να υποστηρίζεται από κάποιους «αριστερούς» ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια «καλή» καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που θα επέτρεπε παρόμοια ριζική αναδιάρθρωση, έστω και μέσα στους υπερεθνικούς θεσμούς που δημιούργησε η υπερεθνική ελίτ. Είναι, δηλαδή, φανερό ότι χρειάζεται ριζική αλλαγή του αναπτυξιακού προσανατολισμού: από την εξωστρέφεια και την ενσωμάτωση στην παγκοσμιοποίηση, που μας οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή,  στην οικονομική αυτοδυναμία.

Αυτοδυναμία όμως δεν σημαίνει, όπως υποστηρίζει η παλαιολιθική Μαρξιστική "Αριστερά" διαστρεβλώνοντας την έννοια, επιστροφή στην εθνική οικονομία και το εθνικό κράτος με τη σημερινή μορφή τους. Πραγματική εθνική οικονομία σημαίνει τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας  από τα λαϊκά στρώματα που αποτελούν τη πλειοψηφία του λαού, και όχι από μια τάξη ή μια ελίτ. Ούτε σημαίνει βέβαια απομονωτισμό, αλλά ένα νέο πραγματικό διεθνισμό που μπορεί να κτιστεί μόνο έξω από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Αυτό επιβάλλει να αρχίσουμε από κάτω, δηλαδή, από την κάθε χώρα χωριστά και από ενώσεις χωρών που επιδιώκουν την αυτοδυναμία τους. Είναι, επομένως, αποπροσανατολιστικά παραμύθια σήμερα (αν δεν είναι εκ του πονηρού) τα περί κοινού ταξικού αγώνα (ακόμη και μέσα στην ΕΕ!) για τη σοσιαλιστική αλλαγή, όταν το εργατικό κίνημα, που έχει καταρρεύσει από καιρό στη Δύση, δεν είχε τη δύναμη ούτε μια μονοήμερη γενική πολιτική απεργία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο να οργανώσει μπροστά στην πιο γενικευμένη ιστορικά επίθεση του κεφαλαίου …

Συμπερασματικά, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια σοσιαλιστική οικονομία, ούτε μια οικονομική δημοκρατία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει αποκτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Θα επανέλθω όμως με πρόταση για τη στρατηγική αυτή και τις γεωπολιτικές επιπτώσεις της.

* www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos

ΠΗΓΗ:   Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (28 Απριλίου 2013). Το είδα: 28-4-2013,  http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_04_28.html

Το φεγγάρι

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Δυο μαύρα πηγάδια

                                 με κοιτάζουν

Δυο ήσυχα πηγάδια

               με σέρνουν στο βυθό τους

M' ένα βιβλίο αγκαλιά,      

                   χαϊδεύω την κοιλιά σου

Το φεγγάρι καθρεφτίζεται

                   στα ήσυχα πηγάδια σου

Το φεγγάρι βυθίζεται

                    στα βαθιά πηγάδια σου

Απλώνω τα χέρια μου

                       να σώσω το φεγγάρι

Και το βιβλίο πέφτει,

                                  κατρακυλάει

Ένας γδούπος

Το πάτωμα γεμίζει λέξεις,

                       τόνους και πνεύματα

Τα πνεύματα

        ανεβαίνουν στο ταβάνι

                                 γίνονται σκιές

Το φεγγάρι μπαίνει

                              απ' το παράθυρο

Ναρκισσεύεται στα μάτια σου

Το  βιβλίο μπρούμυτα

                           κλαίει στο πάτωμα

Απ' τα μάτια του τρέχουν

         σπασμένες λέξεις

                     και ανάπηρα πνεύματα

Χαϊδεύω τον λαιμό σου

Τα μάτια σου

                      ήσυχα μαύρα πηγάδια

Με κοιτάζει το φεγγάρι

                           απ'  τα βάθη τους

Και τα πνεύματα χορεύουν

                                    στο νταβάνι

Όμως το φεγγάρι φεύγει

                                     Εσύ φεύγεις

Κι εγώ κοιμάμαι αγκαλιά

                         με τις μαύρες λέξεις

και τα πνεύματα να σφίγγουν

                                    το λαιμό μου

8 Ιουνίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

«Επιδρώντας» στο ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά: το αδιέξοδο μιας αυταπάτης

Των Θωμά Σουνάπογλου και Γιώργου Κρεασίδη

Η συζήτηση για την αριστερή κυβέρνηση, από πολλές αριστερές δυνάμεις και φωνές, γίνεται συχνά με προβληματική μεθοδολογία. Αποσυνδέονται τα γενικά κριτήρια για το ζήτημα των μετώπων και της εξουσίας από το συγκεκριμένο πρόγραμμα και την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, γίνονται ορισμένα λογικά άλματα, ακόμα και πολιτικές λαθροχειρίες. Πρώτα πρώτα, παρουσιάζεται ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ και ένα άλλο πρόγραμμα από αυτό που έχει.

Συνήθως εμφανίζεται μια ψευδής εικόνα, σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται με θετικό τρόπο σαν να έχει:

– ένα κατά βάση αριστερό φιλολαϊκό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, με κάποιες έστω αυταπάτες και λάθη για την ΕΕ, αλλά «αυτό θα το ξεπεράσει η ζωή», μέσα από μια αλυσιδωτή διαδικασία που θα μοιάζει με ντόμινο,

– μια σωστή στόχευση πολιτικής αλλαγής μέσω της πρότασης για αριστερή κυβέρνηση (με κάποια λάθη τακτικής, όταν απευθύνεται στον Καμένο ή την ΔΗΜΑΡ) και

– με κοινωνική βάση τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις (με κάποια αδυναμία  ή/και υποτίμηση στην οργάνωσή τους).

Από την άλλη, πάντα κατά την ίδια συλλογιστική – και με κριτικό τρόπο – παρουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ σαν να έχει μια ηγεσία η οποία:

– δεν στηρίζεται όσο πρέπει στο μαζικό κίνημα  και υπερτονίζει τον κοινοβουλευτικό δρόμο,

– λαθεύει επικίνδυνα για τη δυνατότητα αξιοποίησης ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων,

– δεν έχει plan B στην περίπτωση αποπομπής από την ευρωζώνη

– δεν επιμένει στην «ενότητα της Αριστεράς», αλλά αλληθωρίζει παράλληλα προς ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητους Έλληνες.

Ο «μέσος όρος» αυτών των «θετικών και αρνητικών στοιχείων», οδηγεί όσους ακολουθούν αυτό τον τρόπο σκέψης, στο ένα συμπέρασμα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη σε ταλάντευση» ή αλλιώς ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί "ανοιχτό ζήτημα"…».

Δικαιολογείται έτσι μια αχρονική εφαρμογή «ενιαίου μετώπου», ώστε να γύρει η ταλάντευση προς την αριστερή μεριά.

Καθορίζεται τελικά, με αυτό το δικαιολογητικό υπόστρωμα, είτε μια γραμμή ενεργητικής στράτευσης (βλέπε π.χ. συμμετοχή εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων της Αριστεράς στο ΣΥΡΙΖΑ, Κουβελάκης κ.λπ.), είτε κριτικής στήριξης της πολιτικής στρατηγικής του (π.χ. «Πρωτοβουλία των 1000» κ.ά.) και ειδικότερα της κυβερνητικής προοπτικής που χαράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα του «εφικτού».

Φτιάχνεται  έτσι ένα πολιτικό φάσμα διαδοχικής  συνέχειας, που στη μια του άκρη έχει τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (ή και του αντεξουσιαστικού χώρου!) και στην άλλη άκρη του μας περιμένει η Κατσέλη και άλλοι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, ο Καμμένος και η ΔΗΜΑΡ.

Διότι αλλιώς «δεν μπορεί να φτιαχτεί κυβέρνηση», που είναι και το βασικό και μεγάλο ζητούμενο.  Άλλωστε, όπως λέγεται με νόημα, «και ο Τσάβες στην αρχή είχε και δεξιούς υπουργούς».

Έτσι και χωρίς ορισμένοι να το πάρουν και καλά καλά χαμπάρι, θα βρεθούν -αν βρεθούν- να αποτελούν από ατύχημα συγκυβερνώσα κυβερνητική παράταξη, μαζί με άλλους οι οποίοι τους προκαλούν αποτροπιασμό για την πολιτική τους. Με τον ίδιο τρόπο που ο Κουβέλης βρέθηκε για λόγους «εθνικής ανάγκης», να συγκυβερνά μαζί με το φασίστα Βορίδη. Όλα γίνονται…

Κατά τη γνώμη μας, πρέπει στη συζήτησή μας να στηριζόμαστε στα πραγματικά δεδομένα, με βάση τα γενικά πολιτικά μας κριτήρια. Αυτό απαιτεί μια συγκεκριμένη εκτίμηση για την πολιτική φυσιογνωμία και στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.

– Έτσι, κωδικοποιώντας όσα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να προσπερνά κανείς ως τυχαία, ούτε σαν ατοπήματα κάποιων δεξιών στελεχών, που τυχαίνει και να εκπονούν το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τα παρακάτω:

– Η πρόσδεση στο Ευρώ και την ΕΕ και η ουσιαστική αποδοχή του δεσμευτικού πλαισίου τους (Σύμφωνο για το ευρώ, Δημοσιονομικό Σύμφωνο), σε συνδυασμό με την αποδοχή του χρέους, κάνουν αδύνατη απίθανη μια ριζοσπαστική δέσμη μέτρων που θα δώσουν μια άμεση ανακούφιση στο λαό.

– Η  προγραμματική δέσμευση για διατήρηση του σημερινού επιπέδου δαπανών και της άρνησης της συγκεκριμένης τοποθέτησης για αύξηση των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις από το 21% που βρίσκεται σήμερα (πιο χαμηλά και από τη νεοφιλελεύθερη Μ. Βρετανία), οδηγούν μοιραία σε απουσία από το πρόγραμμα της επαναφοράς των κομμένων μισθών στους δημοσίους υπαλλήλους,  μη δέσμευση για την κατάργηση της «εισφοράς» αλληλεγγύης ή σύναψη Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που θα δώσει πίσω τον κλεμμένο πλούτο από τους εργαζόμενους. Ακόμα και το προφανές μέτρο της απόδοσης επιδόματος ανεργίας για όλους τους ανέργους και η αύξησή του από το κωμικό ποσό των 360 ευρώ, είναι πολυτέλεια για τον ΣΥΡΙΖΑ

– Η αποδοχή των ιδιωτικοποιήσεων και η ανάπτυξη που δε θα πειράξει τις δαπάνες στους ήδη ρημαγμένους τομείς της υγείας, της παιδείας και των συγκοινωνιών. Είναι χαρακτηριστική η αναδίπλωση για την COSCO, αλλά πολύ περισσότερο η υιοθέτηση της «προσέλκυσης επενδυτών», μέσω του σχήματος για «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας και όχι «εκποίηση».

– Η μη κατάργηση  ουσιαστικά της πολιτικής των μνημονίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ρητά μιλά για  αντικατάσταση των μνημονίων με «εθνικό σχέδιο ανόρθωσης, όπου βασική φιλοσοφία του προγράμματος είναι μια "ρεαλιστική, αποτελεσματική και κοινωνικά δίκαιη δημοσιονομική σταθεροποίηση", δηλαδή μια «αριστερή» ευρωπαϊκή λιτότητα.

Όλα αυτά έχουν ένα κοινό νήμα που τα συνδέει και αυτό δεν είναι άλλο από την πολιτική στρατηγική της «ελάφρυνσης των βαρών» της κοινωνίας μέσω από μια παρέμβαση, διά της κυβέρνησης, στο πεδίο της αναδιανομής εισοδήματος και χωρίς ανατροπή στο πεδίο της παραγωγής και της διεθνούς θέσης της χώρας μέσα στην ΕΕ.

Αυτό, για να συμβεί, έχει δύο βασικές προϋποθέσεις.

Πρώτον, να υπάρξει μια καπιταλιστική ανάπτυξη και μάλιστα θηριώδης, ώστε να απορροφηθούν 1,5 – 2 εκατομμύρια άνεργοι.

Δεύτερον, αυτοί οι εθνικά σκεπτόμενοι και κοινωνικά ευαίσθητοι επενδυτές, να προσφερθούν να μοιράσουν το πλεόνασμα.

Και τα δύο, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και απορρύθμισης της ευρωζώνης, είναι όνειρα θερινής νυκτός. Ουσιαστικά πρόκειται για μια αντίληψη που βλέπει το ξεπέρασμα της κρίσης μέσα στο έδαφος του καπιταλισμού που σφραγίζεται από την αυταπάτη της επιστροφής σε κάποιας μορφής κεϊνσιανισμό. Λες και η βαρβαρότητα που ζούμε είναι αποτέλεσμα του στενού ορίζοντα μιας πολιτικής ελίτ και αρκεί η αλλαγή πολιτικού διαχειριστή για να την ξεπεράσουμε…

Υπάρχει η πείρα του ΠΑΣΟΚ και της στάσης της Αριστεράς, «φιλοσοβιετικής» και «ευρωκομμουνιστικής», απέναντί του, που δεν πρέπει να προσπεραστεί έτσι αβασάνιστα.

Η εκτίμηση που έχει κανείς για μια πολιτική δύναμη, όσο αφορά τα θεμελιώδη κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά της, είναι ζήτημα κλειδί για τον καθορισμό της πολιτικής τακτικής απέναντί της.

Η θεωρία «ενισχύουμε τα θετικά, αντιπαλεύουμε τα αρνητικά», κλασικό δόγμα της στάσης του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ. μετά το 1981 απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, αποτέλεσε τον τάφο για την Αριστερά και όχι μόνο σε εκείνη την πολιτική συγκυρία. Αποτέλεσε ένα εφεύρημα των ηγεσιών τους που είχε σαν αποτέλεσμα να προσπεραστεί η εκτίμηση ότι ο βασικός χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ ήταν ένα αστικό κόμμα, με ισχυρότατη επιρροή στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα. Ένα κόμμα που είχε επομένως όλες τις προϋποθέσεις για ένα αναγκαίο αστικό εκσυγχρονισμό του μετεμφυλιακού «κράτους της Δεξιάς», όταν  η τελευταία είχε εξαντλήσει τα όριά της.

Το κλασικό αντεπιχείρημα στις κριτικές φωνές για αυτή τη στάση συμπληρωματικού ρόλου της Αριστεράς, αποτελούσε πάντα το γεγονός ότι «οι εργατικές μάζες είναι στο ΠΑΣΟΚ» ή όπως το έθετε ο Μίμης Ανδρουλάκης, «ο Ανδρέας έφερε την έννοια του σοσιαλισμού και της αλλαγής σε κάθε σπίτι». Λες και η εργατική τάξη έχει μια θεϊκή αποστολή, περίπου κατά το νόμο της βαρύτητας, αν δεν στηρίζει κομμουνιστικά κόμματα, σίγουρα να στηρίζει κόμματα μισοεπαναστατικά.

Πρέπει μάλιστα να υπογραμμιστεί ότι στις συνθήκες εκείνες, όχι μόνο είχε το ΠΑΣΟΚ συντριπτική εκλογική υπεροχή στα λαϊκά στρώματα, αλλά είχε και πλήρη και καθολική ηγεμονία, γεγονός που είχε επίδραση στις επιλογές του. Τα οργανωμένα τμήματα της βιομηχανικής εργατικής τάξης, με ποσοστά της ΠΑΣΚΕ άνω του 70% (ναυπηγεία, χαλυβουργία, πολεμική βιομηχανία κ.λπ.), σήμερα αποτελούν άπιαστο όνειρο για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δε θα αποφύγουμε το πειρασμό να θυμίσουμε την πρόβλεψη του Μ. Ανδρουλάκη, όταν υποστήριξε την πολιτική της κριτικής υποστήριξης του ΠΑΣΟΚ, πως «όταν αυτό θα τα στρίψει προς τα δεξιά, τότε θα ξηλωθεί ταχύτητα προς τα αριστερά, όπως διαλύεται το καλσόν όταν ξηλωθεί ένας πόντος».  Αλλά και τη σκωπτική αποστροφή του Κ. Τζιαντζή για αυτή τη λογική,  που μιλούσε για «εφαψίες της πολιτικής».

Μας έρχεται αμέσως  η αντίρρηση ότι πρόκειται για μια αντιιστορική τοποθέτηση, καθώς δεν υπάρχουν περιθώρια σήμερα για επανέκδοση μιας σοσιαλδημοκρατικής πρότασης. Συχνά μάλιστα υποστηρίζεται πως αυτό το εγγυάται η προέλευση του βασικού κορμού του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ από την κομμουνιστική Αριστερά και το ΚΚΕ, καθώς και η εξωκοινοβουλευτική προέλευση των ριζοσπαστικών συνιστωσών. Ξεχνά μια τέτοια αντίληψη ότι και το ιταλικό Δημοκρατικό Κόμμα που είναι η μετεξέλιξη του ιστορικού Ιταλικού ΚΚ, στήριξε την κυβέρνηση του Μόντι, του «Ιταλού Παπαδήμου», ενώ ήταν η δική του κυβέρνηση υπό τον Πρόντι που ξήλωσε το κοινωνικό κράτος και ρήμαξε τις εργασιακές σχέσεις. Ξεχνά επίσης ότι η Κομμουνιστική Επανίδρυση μετά τη στήριξη του Πρόντι από σημείο αναφοράς για μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς, βρέθηκε να είναι μια περιθωριακή δύναμη.

Το επιχείρημα που θέλει τη σοσιαλδημοκρατική πρόταση να μην επαναλαμβάνεται είναι ορθότατο, μόνο που είναι απολύτως αντεστραμμένο. Αν το 1970 ή το 1980 υπήρχε ένα στοιχειώδες έδαφος για να σταθούν μεταρρυθμιστικές βελτιωτικές λύσεις εντός του καπιταλιστικού πλαισίου, σήμερα η δυνατότητα αυτή, λόγω της ποιοτικής εμβάθυνσης της κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και των διπλών αρνητικών επιδράσεων μιας ευρωζώνης πραγματικού κρεματόριου, είναι πραγματικά εντελώς οριακή και μόνο σαν σύντομο επεισόδιο και πρελούδιο μιας αποφασιστικής κλιμάκωσης της ταξικής αντιπαράθεσης για το ζήτημα της εξουσίας. Αυτό όμως είναι λόγος όχι για να υποστηρίζεται κριτικά, αλλά να αντιπαλεύεται μια σύγχρονη ρεφορμιστική πολιτική γραμμή αστικού εκσυγχρονισμού, εντός καπιταλιστικού πλαισίου και ΕΕ!

Αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι οι λαϊκές μάζες δεν θα έχουν προσμονή και αυταπάτη για κάτι τέτοιο, άρα ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να στηρίξουν «εύκολες λύσεις» ανακούφισης είτε στα αριστερά είτε στα δεξιά. Και αυτό ακριβώς είναι που βλέπουμε στην αναδιάταξη του πολιτικούς σκηνικού. Ο εμβριθής επαναστάτης και ο πολιτικός επιστήμονας μπορεί να ισχυρίζονται -και ορθά- ότι περιθώρια άσκησης σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής δεν υπάρχουν. Ωστόσο, χάρη και στην παρελθούσα πολιτική και ιδεολογική ύπνωση που έχει προσφέρει και η Αριστερά του «μέσου όρου θετικών και αρνητικών» και του «αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων», οι αυταπάτες του κόσμου μπορούν να αναγεννιούνται, με τη μορφή της ελπίδας της άμεσης και άκοπης λύσης, χωρίς ιδιαίτερη συμμετοχή και ενεργοποίηση του. Πολύ περισσότερο, όταν αυτές οι αυταπάτες συντηρούνται και υποδαυλίζονται και από ρεύματα της Αριστεράς… Μόνο που το κόστος της συντριβής θα είναι βαρύτερο για όλους.

ΠΗΓΗ: Fri, 2013-04-26, http://aristeroblog.gr/node/1622

Εκκλησία και Πολιτική

Του π. Γεώργιου Αναγνωστόπουλου*

Μου ζητήθηκε από τον Σύλλογο Ενωμένη Ρωμιοσύνη να παρουσιάσω στα πλαίσια της σημερινής Ημερίδας μια εισαγωγική ομιλία με τίτλο γύρω από την πνευματική διάσταση της κρίσης. Ευχαριστώ και δημόσια για την τιμή και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου. Πρότεινα να εξειδικεύσουμε τον τίτλο σ' αυτόν που τελικά συμφωνήθηκε, «Εκκλησία και Πολιτική», για να αγγίξουμε πράγματα  συγκεκριμένα  και αν είναι δυνατόν πράγματα, που – κατά την γνώμη μας – ενώ είναι ζωτικής σημασίας -,  δεν έχουν συζητηθεί επαρκώς από θεολογικής απόψεως.

Το θέμα λοιπόν που θα αναπτύξω τίθεται υπό την κρίση σας και υπό την κρίση της Εκκλησίας μας. Το ερώτημα είναι τι μπορούμε να πάρουμε  σήμερα  από το Ευαγγέλιο του Χριστού, από την Εκκλησία μας, και να το εκφράσουμε, για την διάγνωση και την θεραπεία της συγκεκριμένης κρίσης στην ελληνική κοινωνία, η οποία είναι έκφανση μιας παγκόσμιας κρίσεως και οπωσδήποτε κρίσεως της Ευρώπης.

Σημειώνουμε προκαταρτικά ότι στην Παράδοση της Εκκλησίας μας: (1) είναι απόλυτης σημασίας ο «φωτισμός» ή η αρετής της «διάκρισης» στην αντιμετώπιση κάθε συγκεκριμένου προβλήματος της ζωής μας, και (2) η διατύπωση της Αλήθειας και η Αγάπη προς τον άνθρωπο είναι πραγματικότητες άρρηκτα συνδεδεμένες- «αλήθεια» διατυπωμένη χωρίς Αγάπη δεν είναι Αλήθεια, και «αγάπη» χωρίς Αλήθεια, δεν είναι Αγάπη «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην΄ ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν» (Ματθ. 10, 34) λέγει ο Κύριος. Και επεξηγεί ο Απ. Παύλος: «την μάχαιραν του Πνεύματος, ό εστι ρήμα Θεού» (Εφ. 6 ,17). Τις ανωτέρω δύο επισημάνσεις νομίζω ότι τις βρίσκομε συμπυκνωμένα διατυπωμένες και στην εξής προτροπή του Αποστόλου των Εθνών «Ως τέκνα φωτός περιπατείτε (φωτισμός), …δοκιμάζοντες τι έστιν ευάρεστον τω Κυρίω (το συγκεκριμένο). και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις  του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Τα γαρ κρυφή γινόμενα υπ' αυτών αισχρόν εστίν και λέγειν. Τα δε πάντα υπό του φωτός ελεγχόμενα φανερούται (η αλήθεια έχει και το νόημα ελέγχου, αλλά με φωτισμό, δηλαδή με καθαρότητα και αγάπη)» (Εφ. Ε, 8-13)

Οι χριστιανοί μετέχουμε ως πολίτες σε ένα σύνθετο πλέγμα πολιτικών θεσμών, και ως Εκκλησία έχουμε υποχρέωση, αφενός να διαγνώσουμε την πνευματική ασθένεια του συγκεκριμένου κοινωνικού πλέγματος, το οποίο επηρεάζει δυσμενώς τον άνθρωπο, και αφετέρου να προταθούν φάρμακα θεραπείας.

Ο Δημήτρης Μπαλτάς, έγραφε το 2009 σε άρθρο με τίτλο: «Η σύγχρονη οικονομική κρίση ως πνευματικό πρόβλημα»: «…οικονομικοί οργανισμοί επέτυχαν την συσσώρευση του πλούτου, δημιουργώντας μία εικονική οικονομία, δια της οποίας εκατομμύρια άνθρωποι υποθήκευσαν την ζωή και το μέλλον τους και παράλληλα χρησιμοποιώντας φθηνό εργατικό δυναμικό από τον «Τρίτο κόσμο». Οι ίδιοι οικονομικοί οργανισμοί κατέστησαν την οικονομία των κρατών και των πολιτών «τυχερό παίγνιο», πράγμα το οποίο ασφαλώς δεν μπορεί να έχει σχέση  με τα πραγματικά οικονομικά μεγέθη. Έτσι η καπιταλιστική οικονομία οδήγησε σε μία ανορθολογική οικονομική συμπεριφορά, τα αποτελέσματα της οποίας είναι πλέον παγκοσμίως εμφανή. Δια των τρόπων που αναφέρθηκαν, η καπιταλιστική οικονομία διευρύνει συνεχώς το χάσμα πλουσίων και φτωχών καθιστώντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Δεν θα συζητήσω εδώ τις αντιστάσεις της αστικής τάξεως στο χάσμα αυτό που είναι τραγικά περιορισμένες», σημειώνει  ο συγγραφέας και συμπεραίνει, «Πάντως επιβάλλεται να διευκρινισθεί ότι οι οικονομικές επιλογές των δυτικών κρατών υπήρξαν ατυχείς, όχι επειδή έκαναν εσφαλμένους μαθηματικούς υπολογισμούς, αλλά επειδή περιφρόνησαν τον παράγοντα «άνθρωπο». Ακριβώς επειδή τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι οικονομικοί οργανισμοί είναι κατ' ουσίαν νομιμοφανείς τρόποι εκμεταλλεύσεως και των κρατών και των πολιτών, η σημερινή οικονομική κρίση θα πρέπει να κατανοηθεί ως πρόβλημα πνευματικό και ανθρωπολογικό» (περιοδ. «ΕΥΘΥΝΗ»).

Σήμερα στην Ελλάδα, ο αυξανόμενος αριθμός θανάτων από αυτοκτονίες και εγκλήματα, ή εύκολη και φθηνή πώληση πλουτοπαραγωγικών πόρων στο μεγάλο διεθνές κεφάλαιο, η συγκάλυψη και ατιμωρησία των μεγάλων οικονομικών και πολιτικών εγκλημάτων, η κατάρρευση της παραγωγικής διαδικασίας, η καλπάζουσα ανεργία, η απαξίωση της πολιτικής, τα τεράστια και ταυτόχρονα αυξανόμενα κενά στην δημόσια παροχή υγείας, η απρογραμμάτιστη – απροσδόκητη υπερφορολόγηση  μικρονοικυριών και πολυτέκνων, οι εκβιαστικές τακτικές εξωτερικών τοκογλυφικών κέντρων ή ακόμη και των πολιτικών μας «εταίρων»,  ο διασυρμός του ελληνικού ονόματος από διεθνή πολιτικά κέντρα και μέσα «ενημέρωσης», η μεθοδευμένη επίθεση στα πνευματικά ερείσματα του λαού μας (Εκκλησία, Ιστορία, Γλώσσα, Παιδεία), η απόγνωση των ωρίμων στην ηλικία και των νέων ανθρώπων, και κυρίως η στρατηγικά επιχειρούμενη μείωση της αυτοεκτίμησης των ίδιων των Ελλήνων, μας προβληματίζει, μας ανησυχεί και μας θλίβει  βαθύτατα.

Έχουν τα ανωτέρω «πολιτικά» προβλήματα σχέση με την προαναφερθείσα προτροπή του Απ. Παύλου, «Ως τέκνα φωτός περιπατείτε, …δοκιμάζοντες τι έστιν ευάρεστον τω Κυρίω και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις, μάλλον δε και ελέγχετε» ή είναι επαρκής η άποψη που θεωρεί ως μοναδικό καθήκον της Εκκλησίας το να υποστηρίζει τις υλικές και πνευματικές ανάγκες των  ανθρώπων που δημιουργεί η οικονομική κρίση;  Κατά την γνώμη μας οι δύο αυτές κατευθύνσεις είναι αδιαχώριστες. Η πρώτη, θέση που επιθυμεί να άρει τα αίτια της κρίσεως, προέρχεται από την πίστη της Εκκλησίας σ' ένα Θεό ταπεινό, Θεό της ελευθερίας, Θεό Αγάπης και Δικαιοσύνης. Η δεύτερη, πηγάζει επίσης από την φιλανθρωπία της, που εκφράζεται στο πρόσωπο του συγκεκριμένου προσώπου που βρίσκεται σε άμεση ανάγκη.  Επειδή η δεύτερη κατεύθυνση είναι αυτονόητη και επειδή το θέμα μου είναι «Εκκλησία και Πολιτική», θα επιμείνω περισσότερο να διερευνήσουμε την πρώτη.

Ξεκινώ με μια επιστολή του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, μεγάλη μορφή της Σερβικής Εκκλησίας του 20ου αιώνα. Έγραφε σε κάποιον πολιτευτή: «Από το γράμμα σας κατάλαβα, ότι είστε διατεθειμένος να αναγνωρίσετε κάποια ειδική ηθική για την πολιτική, διαφορετική από την ηθική στις άλλες δουλειές και τις ανθρώπινες σχέσεις. Τούτο δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο, όσο και αν εκφράζεστε προσεκτικά και λεπτά, παρά ότι εκείνο που στις καθημερινές ανθρώπινες ασχολίες θεωρείται άτιμο να αναγνωριστεί στην πολιτική ως τίμιο και εκείνο που στις υπόλοιπες ανθρώπινες σχέσεις θεωρείται άπρεπο στην πολιτική να αναγνωριστεί ως ευπρεπές…

Αλλά… η πολιτική με την καλύτερή της έννοια είναι λαϊκή εργασία, και μάλιστα μία από τις μέγιστες λαϊκές εργασίες. Εσείς θα θέλατε να βρείτε κάποια ιδιαίτερη τεχνική, με την οποία ο λαός να προκόψει και το κράτος να κρατηθεί. Και αυτήν την ιδιαίτερη τεχνική…, εσείς θα θέλατε να την ονομάσετε πολιτική…  (είναι όμως) έξω από τον κύκλο τής ηθικής, έξω από τον κύκλο τού χριστιανισμού, και έξω από τον κύκλο τού πολιτισμού…». Και καταλήγει ο άγιος Νικόλαος Β.:. «Το αχώριστο της ηθικής αναγγέλθηκε με τη χριστιανική πίστη πιο δυνατά απ' ό,τι με οτιδήποτε άλλο. Μία από τις κύριες αιτίες τής τωρινής σύγχυσης και κακομοιριάς σ' αυτή τη μικρή ευρωπαϊκή ήπειρο είναι το διπρόσωπο της ηθικής. Μία ηθική απαιτείται για την ιδιωτική και άλλη για τη δημόσια ζωή» («Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…», Εκδ. "Εν Πλω").

 Όταν η Πολιτική αυτονομηθεί από το σώμα των πολιτών και την ηθική, όταν αποκτά τον χαρακτήρα μιας αυτονομημένης «τεχνικής», είτε με την μορφή της συγκέντρωσης υπερβολικής εξουσίας από την ταύτιση του κόμματος με το Κράτος είτε με επιβολή της ισχύος των οικονομικών δυνάμεων επί του κράτους δικαίου, συνεχίζεται το, κατά τον άγιο Νικόλαο Β., «προϊστορικό παιχνίδι…μεταξύ τού πιο ισχυρού και του πιο αδύνατου, κατά το οποίο, εάν δεν βοηθά το υποκριτικό χαμόγελο, βοηθούν τα δόντια με τα νύχια…», επαληθεύεται τότε ο αιώνιος λόγος του Κυρίου «… οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσι αυτών», που προτρέπει τους μαθητές Του: «ουχ ούτως έσται εν υμίν». (Ματθ. Κ, 25-26).

Ο Απ. Παύλος τοποθετεί επί της ίδιας βάσεως την πορνεία και την πλεονεξία (Εφεσ., Ε, 5). Από εκκλησιολογικής απόψεως, ο  γ΄ κανόνας του αγ. Γρηγορίου Νεοκαισαρείας αντιμετωπίζει τους εκ πλεονεξίας εκμεταλλευόμενους τις περιστάσεις για να πλουτίσουν, αδικώντας τους συνανθρώπους τους, όπως τους αιρετικούς. Ορίζει να αποβληθούν από την Εκκλησία «μήποτε εφ' όλον τον λαόν έλθη η οργή, και επ'αυτούς πρώτον τους Προεστώτας (εν. «Επισκόπους»), τους μη επιζητούντας». Ο Καθηγούμενος της Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους, στο έργο του «Η Ποιμαντική Διακονία κατά τους Ιερούς Κανόνες», που ετοιμάσθηκε ως υφηγεσία κατά την θητεία του στο Παν. Αθηνών, προ της μονάσεώς του, εξετάζοντας τον εν λόγω κανόνα σχολιάζει: «Θα ηδυνάμεθα να είπωμεν εις σύγχρονον γλώσσαν, ότι αμαρτίαν συνιστά και η ανοχή αμαρτωλών κοινωνικών καταστάσεων» (εκδ. «ΑΘΩΣ¨»).

¨Έχοντας υπόψη τα ανωτέρω σημειώνουμε δειγματοληπτικά τα εξής συγκεκριμένα θέματα για την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Από πνευματικής απόψεως συνιστά αμαρτία η πρωτοφανής επίσημη υπεράσπιση μιας από τις αποκαλούμενες «σοβαρές» εφημερίδες στην  ανεξέλεγκτη επιβολή του Κεφαλαίου στην πολιτική ζωή της χώρας. Την πρωτοφανή για δημοκρατική χώρα εκτροπή αυτή της εφημερίδας, την καθιστά  ακόμη  βαρύτερη και ύποπτη το γεγονός ότι εκδηλώθηκε, όσο μπορώ να παρακολουθώ την επικαιρότητα, για πρώτη φορά σε επίθεση κατά της Ιεραρχίας της Ελλάδος. Κατά την εφημερίδα «Το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου…ήταν  κάτι παραπάνω από σκληρό (σ.!!!)… «ελέγξτε το κεφάλαιο» ήταν η προτροπή των ιεραρχών» προς την Κυβέρνηση και τους πολιτικούς. Είναι θέμα πολιτικών επιστημόνων και της Δικαιοσύνης να κρίνουν κατά πόσον η ανωτέρω στάση της εφημερίδας δεν συνιστά έμμεση προτροπή όχι απλώς προς περαιτέρω περιορισμό, αλλά, κατά την γνώμη μας, προς κατάλυση της Δημοκρατίας.

1. Περιέγραψα προηγουμένως την επίθεση αυτή ως ύποπτη, υπό την έννοια ότι ενδέχεται ότι εκφράσεις του άρθρου όπως, «επιβολή των «σκληρών» στην Ιερά Σύνοδο», να δείχνουν κατευθυνόμενη προσπάθεια εκφοβισμού των Ιεραρχών, ωστόσο άλλες φράσεις του κειμένου όπως, «Σημειώστε: προέρχονται από πολλές και διαφορετικές «πλευρές της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος»… «…έχουν αρχίσει  να αποκτούν ισχυρή φωνή».  «Ο αιφνιδιασμός και οι εκπλήξεις… δεν σταματούν εδώ… Η προτροπή προς την κυβέρνηση «να ελέγξει το κεφάλαιο»…μόνο σε χαμηλούς τόνους δεν έγινε», δείχνει την δύναμη του λόγου της Εκκλησίας και τον φόβο αυτών που σχεδίασαν το άρθρο.

2. Η Κομματοκρατία, ως μη υγιής λειτουργία των κομμάτων μέσα στο κοινωνικό και πολιτικό μας σύστημα,  έχει δεχθεί σοβαρή επιστημονική και πολιτική κριτική.  Το φαινόμενο αυτό λιγότερο έχει αναλυθεί ως αμαρτία. Χρειάζεται πνευματικό θάρρος να δεχθεί κανείς ότι απεμπόλησε την πνευματική του ελευθερία με την ένταξη ή υποστήριξη πολιτικών κομμάτων, κομματικών απόψεων ή πολιτευτών  χάριν ιδιοτελούς εξασφαλίσεως και  κοινωνικής αναρριχήσεως. Είναι δε και αμαρτία  οι ανομολόγητες συναλλαγές με ένα κόμμα όταν αυτές αναιρούν και την ισότητα των πολιτών, και παράγουν κοινωνική αδικία.

3. Η ανερυθρίαστη διατύπωση της άποψης ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί» ή η πίστη σ' αυτή εξισώνει τα πάντα, το καλό και το κακό, και δεν συνιστά κανενός είδους ανάληψη ευθύνης, αλλά ακριβώς το αντίθετο: προωθεί την χυδαία αντίληψη ότι κανείς δεν έχει ευθύνη για τίποτα, και ακριβέστερα ότι δεν υπάρχει διαβάθμιση της ευθύνης ανάλογα με το αξίωμα και την έκταση της διαφθοράς των προσώπων  μέσα στην κοινωνία. Η διατύπωση ισοδυναμεί με κατάργηση και προτροπή προς κατάργηση της Ηθικής και της λειτουργίας της Δικαιοσύνης.

4. Ο προεκλογικός λόγος στις εκλογικές κομματικές αναμετρήσεις των λίγων τελευταίων χρόνων ήταν αναντίστοιχος, ή μάλλον εντελώς αντίθετος προς την στρατηγική πολιτική που ασκήθηκε. Η βαθειά κρίση που υφιστάμεθα ως έθνος και ως κοινωνία, είναι άμεσα συνηρτημένη με το μέγεθος του ψεύδους, και, ως εκ τούτου, το Ψεύδος αυτό συνιστά μεγάλη αμαρτία κατά του λαού, η οποία δεν μπορεί να χαθεί μέσα στην απεραντοσύνη των ψεύτικων λόγων.

Τελειώνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι κάθε κρίση στην προσωπική ή κοινωνική σφαίρα μπορεί να είναι και μια δυνατότητα διόρθωσης και ανάπτυξης. Από κοινωνικής και πολιτισμικής απόψεως θα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να ξαναδούμε την βάση της οργάνωσης του ελληνικού κράτους και να εμπνευσθούμε από τα οράματα της Ρωμιοσύνης, κατανοώντας την ουσιαστικά και όχι φολκλορικά,  και πραγματοποιώντας την ιδιαιτερότητα της ιστορικής μας ταυτότητας. Σημειώνει ο Οδ. Ελύτης: «Από τι πάσχουμε κυρίως; Θα σας το πω αμέσως: από μία μόνιμο, πλήρη και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του «ήθους» που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού στο σύνολό του! (…) Έχουμε την τάση να παρουσιαζόμαστε διαρκώς διαφορετικοί απ' ό,τι πραγματικά είμαστε. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος προς την αποτυχία, είτε σαν άτομο σταδιοδρομείς είτε σαν σύνολο, από την έλλειψη της γνησιότητας. Το κακό πάει πολύ μακριά. Όλα τα διοικητικά μας συστήματα, οι κοινωνικοί μας θεσμοί, τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, αρχής γενομένης από τους Βαυαρούς, πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο από έξω, και κόπηκαν και ράφτηκαν όπως επάνω σ' ένα σώμα με άλλες διαστάσεις και άλλους όρους αναπνοής» («Ελευθερία», 15 Ιουνίου 1958).

Ως χριστιανοί μπορούμε πάντοτε και σήμερα να ζούμε με ελπίδα. Ο Θεός έγινε άνθρωπος και άλλαξε τον ρου της ιστορίας, γιατί, ακριβώς μέσα στα ιστορικά πλαίσια  μιας γενικευμένης πνευματικής και κοινωνικής παρακμής,  υπήρχε μία μόνο κόρη που μπορούσε να δώσει την ζωή και την ελευθερία της, με αγάπη, πλήρως στον Θεό. Και Κείνος έγινε γιος της. Και Σωτήρας μας. Υπήρξε – και πάντα είναι αναγκαία – η συνέργεια Θεού και ανθρώπου για την Σωτηρία μας. Αυτή την θυσιαστική συνέργεια, όχι μια αόριστη δήθεν εμπιστοσύνη στον Θεό, όταν με θέτει εκτός παντός προσωπικού κινδύνου, την βλέπει κανείς και στην ιστορία της Ρωμιοσύνης.

– Τι θα κάμης, μου λέγει, σε τόσο πλήθος Τούρκων;

 – Είναι ο θεός, του λέγω, και κάνει ο ίδιος! Πάγει στo καράβι… Κι' άρχισε ο πόλεμος…».

* Αν. καθηγητής, Δημοκρίτειο Παν. Θράκης,  Εισήγηση στην Ημερίδα της «Ενωμένης Ρωμιοσύνης» με θέμα «Πτυχές και αιτίες της σύγχρονης κρίσης-Προτάσεις εξόδου από αυτήν», Ξάνθη, 20 Οκτωβρίου 2012.

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 20 Απρίλιος 2013 08:00, Αντίφωνο

Η φίμωση του Indymedia είναι μια μαύρη σελίδα για το δημόσιο πανεπιστήμιο

Του Παναγιώτη Σωτήρη*

Να το πούμε πολύ απλά: Για το ΕΜΠ αποτέλεσε τίτλο τιμής το γεγονός ότι για αρκετά χρόνια στους server του φιλοξενούνταν το Indymedia. Η επιλογή της Πρυτανείας να συναινέσει στη διακοπή της σχετικής πρόσβασης, ύστερα από διάφορες εισαγγελικές παραγγελίες, αποτελεί μαύρη σελίδα στην ιστορία του ΕΜΠ, όπως και του δημόσιου πανεπιστημίου γενικότερα, πηγαίνοντάς μας πίσω στις εποχές των κυβερνητικών επιτρόπων και του σπουδαστικού της Ασφάλειας. 

Το δημόσιο πανεπιστήμιο και οι υποδομές του, συμπεριλαμβανομένων, των ψηφιακών / δικτυακών, δεν βρίσκονται εκεί απλώς και μόνο για να διευκολύνουν την εκπαιδευτική και ερευνητική λειτουργία του. Τα Πανεπιστήμια δεν είναι μόνο εκπαιδευτήρια. Είναι – πάνω από όλα – δημόσιοι χώροι στους οποίους ξεδιπλώνονται μαζικές συλλογικές πρακτικές και κινήματα. Η ιστορία του πανεπιστημίου είναι γεμάτη από μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις που είτε διεξήχθηκαν μέσα στο πανεπιστήμιο είτε το διαπέρασαν. Αυτό περιλάμβανε και την αξιοποίηση των υποδομών του από μεγάλα κινήματα. Από τη δράση της ΕΠΟΝ μέσα στα Πανεπιστήμια, στην αντιδικτατορική δράση με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο, στους μεταπολιτευτικούς αγώνες και τη φιλοξενία απεργών, εκδηλώσεων, μαζικών διεργασιών σε πανεπιστημιακούς χώρους, είναι μακρύς ο κατάλογος των τρόπων που οι υποδομές του Πανεπιστημίου αξιοποιήθηκαν για φαινομενικά «αλλότριους» σκοπούς προς την εκπαίδευση και την έρευνα. 

 Όμως, αυτοί οι φαινομενικά «αλλότριοι» σκοποί είναι ο πυρήνας της πραγματικής μορφωτικής λειτουργίας του πανεπιστημίου: της ικανότητάς του να είναι ο κόμβος όπου συναντιούνται η κινηματική δράση και η παραγωγή και διάδοση γνώσης, της δυνατότητάς του να είναι ένα εργαστήρι εναλλακτικών τρόπων σκέψης, της λειτουργίας ως ενός ιδιότυπου αντηχείου ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών. Αυτό, άλλωστε, ήταν που έδωσε σε διαφορετικές στιγμές όλες τις προηγούμενες δεκαετίες και το όποιο κύρος στο πανεπιστήμιο.

 Σήμερα, ζούμε μια κρίση του πανεπιστημίου ως προς το θεμελιώδη μορφωτικό του ρόλο. Η πολυεπίπεδη έκθεση στην επίδραση μιας αγοραίας επιχειρηματικής κουλτούρας, που διαμεσολαβείται από την αποκλειστική σχεδόν χρηματοδότηση της έρευνας από «προγράμματα», οι πολλαπλές διαπλοκές ανάμεσα σε πανεπιστημιακούς και το κράτος, η συχνή μεταπήδηση ακαδημαϊκών σε κυβερνητικές ή κρατικές θέσεις, οι νέες σχέσεις ιεραρχίας και ελέγχου μέσα στην «ακαδημαϊκή κοινότητα», μορφή των οποίων είναι και οι αλλαγές στη διοίκηση που θεσπίστηκαν, όλα αυτά διαμορφώνουν το υλικό υπόβαθρο μιας πολύ πιο αυταρχικής στροφής μέσα στα πανεπιστήμια, σε συνδυασμό, φυσικά, με την διάθεση των κομμάτων εξουσίας να ξεμπερδεύουν με την ενοχλητική ανορθογραφία της διαρκούς ανάπτυξης μαζικών φοιτητικών κινημάτων. 

 Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου αποτέλεσε επομένως, μια κρίσιμη τομή. Δεν αφορά απλώς τη δυνατότητα να εισβάλλουν τα ΜΑΤ όποτε το κρίνουν, όπως ήδη συμβαίνει με ανατριχιαστικό τρόπο. Αφορά όντως αυτό που αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχες δυνάμεις το «τέλος της ασυλίας» των κινημάτων και επιδιώκει και υψώσει πολύ πιο αυταρχικούς φραγμούς απέναντι στη δυνατότητα του πανεπιστήμιου να είναι ζωντανός κοινωνικός χώρος και όχι αυταρχικό εκπαιδευτήριο.

 Απέναντι σε όλα αυτά δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ανοχή. Κάθε βήμα δικής μας υποχώρησης θα είναι ένα ακόμη αποφασιστικό βήμα στην εμπέδωση του αυταρχισμού. Με αυτή τη «νομιμότητα» που μεθοδεύεται δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε. Ας βρούμε τρόπους να αναπτυχθούν νέες συλλογικές μορφές έρευνας στο πλευρό των κινημάτων έξω και πέρα από τα τυπικά της ακαδημαϊκής έρευνας: η ανεργία, η κοινωνική καταστροφή που μας περιβάλλει, η έξαρση του ρατσισμού καθιστούν επιτακτική ανάγκη την άμεση παραγωγή γνώσης και τεκμηριωμένου δημόσιου αντιλόγου και όχι απλώς papers για το βιογραφικό μας.  Ας αναζητήσουμε, εμείς ως διδάσκοντες, τεχνικούς τρόπους ώστε στα πανεπιστήμια να φιλοξενούνται κινηματικές ιστοσελίδες και εναλλακτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, ιδίως εάν σκεφτούμε πόσος ψηφιακός χώρος σπαταλιέται στην άσκοπη διαφήμιση προγραμμάτων αμφίβολης χρησιμότητας. Ας αναλάβουμε εμείς να κατοχυρώσουμε ότι αίθουσες και αμφιθέατρα θα μπορούν να χρησιμοποιούνται για εκδηλώσεις, συζητήσεις, κινηματικά φεστιβάλ, σε πείσμα της τάσης οι χώροι των πανεπιστημίων να αφορούν μόνο «διδασκαλία και έρευνα». Ας σταθούμε εμείς και όχι οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μας μπροστά στις εισόδους των ιδρυμάτων, την επόμενη φορά που θα θελήσουν να εισβάλουν οι δυνάμεις καταστολής. 

Κοντολογίς, ας αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, για να μη γίνουμε – εκ των πραγμάτων…- συνένοχοι στο έγκλημα.

* Ο Παναγιώτης Σωτήρης είναι μέλος της Δ.Ε. της ΠΟΣΔΕΠ

ΠΗΓΗ:26-4-2013,  http://www.alfavita.gr/apopsi/.. CE%BF#ixzz2RZHa45UY

Λυκοσυμμαχία (αλληλοσπαρασσόμενη)

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Αυτοί που άλλαξαν τα φώτα στη χώρα δεν αλλάζουν οι ίδιοι. Αφού πρώτα συμφώνησαν με την Τρόικα οι τρεις Γκαουλάιτερ να μας βγάλουν το λάδι, βγαίνει στο παρά πέντε ο κ. Βενιζέλος και διεκδικεί για πάρτη του το αγουρόλαδο – τα εύσημα δηλαδή για τη μείωση (αν ποτέ επισυμβεί) του ΦΠΑ στην εστίαση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που, αφού η Τρόικα φάει τη μερίδα του λέοντος, αρχίζει ύστερα ο κυρ Μπενύτο τους λεονταρισμούς και τα επικοινωνιακά σώου για ηλιθίους.

Και ποια η απάντηση του κ. Σαμαρά στα καραγκιοζιλίκια Βενιζέλου; απλό! ένα (ακόμα) κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αυτήν τη φορά εναντίον (και) των ιδίων των συνεταίρων του: η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου σε ένα μόνον άρθρο.

Ήδη ο σαλτιμπαγκισμός με το πλυνομοσχέδιο ήταν υπέρ άγαν. Σε ένα νομοσχέδιο σαν του Κουτρούλη τον γάμο είχαν χωθεί μέσα όλες οι υπαγορεύσεις της Τρόικας και όλες οι αθετήσεις των κυβερνητικών κόκκινων γραμμών  (τρομάρα τους). Και μάλιστα αυτό το κατάπτυστο πολυνομοσχέδιο θα πήγαινε (όπως και θα πάει) προς ψήφισιν στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος – η κατάχρηση της οποίας λαμβάνει πλέον φασίζουσες παραμέτρους. Σαν να μην έφθανε αυτή η παρέκβαση, ου μην και ξεπεσμός, άρχισε ο κ. Βενιζέλος τα τσαλιμάκια, με αποτέλεσμα ο κ. Σαμαράς να ξεσκίσει ακόμα περισσότερο κάθε απομεινάρι κοινοβουλευτικής όχι μόνον ευπρέπειας αλλά και ουσίας, φέρνοντας προς ψήφισιν το εν λόγω πολυνομοσχέδιο σε ένα άρθρο.

Ένα άρθρο, μία πλειοψηφία, μία υποτέλεια. Ως φαίνεται, η Λυκοσυμμαχία των Ανδρείκελων, εκτός απ' τις σάρκες της Ελλάδας, αρχίζει να τρώει και τις δικές της σάρκες. Όμως, όσον κι αν βγάζουν τη ψυχή της χώρας απ' το στόμα της, το χούι το δικό τους απ' τη φτιάξη τους δεν βγαίνει.

Τα ρουσφέτια. Ο κ. Κικίλιας. Εχει διορίσει τη μάνα του και τον πατέρα του. Κι όσους αναξιοπαθούντες εξ αγχιστείας διαθέτει το σόι του. Και ο καυγάς που ξέσπασε, σκυλοκαυγάς ανάμεσα στη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ για το πάπλωμα ήταν, για τα 400.000 ρουσφέτια που θέλουν να διαχειρισθούν μέσω ΟΑΕΔ κι όχι για τις απολύσεις, τις «απολύσεις που δεν θα γίνουν» καθώς έλεγε ο κ. Κουβέλης.

 «Δεν θα γίνουν απολύσεις» δήλωνε ο κ. Κουβέλης. «Το επαναλαμβάνω! Δεν θα γίνουν απολύσεις», έλεγε. Και γίνονται. Περί τις 30.000 έως το τέλος του έτους! Με υπογραφή Μανιτάκη. Ο οποίος επί μήνες μυξόκλαιγε ότι μόνον «επίορκους» θα διώξουν. Κι ότι απολύσεις δεν θα γίνουν. Ο μόνος που δεν απολύεται είναι ο σαλτιμπάγκος που έχουν μέσα τους.

Αλήθεια, στους «επίορκους» που θα απολύσουν, πόσοι διαδηλωτές θα 'ναι μέσα; πόσους θα πιάσουν να κάνουν τσιγάρο στην τουαλέτα και θα τους σχολάσουν; Κοντά στα δύο εκατομμύρια ανέργους έχει η χώρα και αυτοί θα προσθέσουν κι άλλους! Τριάντα χιλιάδες είναι η αρχή, έως τις 180.000 που έχουν προγράψει οι εκατόμβες θα 'ναι πολλές, αιμάσσουσες, η απελπισία μεγάλη – κατά τα άλλα «το κλίμα αλλάζει» λέει ο κ. Σαμαράς. Πιθανώς στην Παταγωνία, όπου τώρα μπαίνει το φθινόπωρο, εδώ όμως η δημιουργική λογιστική παραμένει σταθερή. Το ίδιο σταθερή όπως επί Σημίτη. Ομιλεί και λέγει ο Σημιτάνθρωπος κ. Στουρνάρας για πρωτογενές πλεόνασμα! Με παύση πληρωμών του κράτους (επιστροφή ΦΠΑ), περικοπή (60%) των δημοσίων επενδύσεων, με μείον 50% στις επιχορηγήσεις πράγματι αποκτάς πρωτογενές πλεόνασμα, όπως αυτό που έχει ο Μπάμπης ο Σκάις στο μυαλό του, πλεόνασμα αποπληροφόρησης. Και όντως πρωτογενές.

Τα μόνα πλεονάσματα που έχει καταφέρει να δημιουργήσει αυτή η κυβέρνηση είναι πλεονάσματα δυστυχίας, φτώχειας, θλίψης, απελπισίας, θυμού κι οργής. Και τα μόνα πλεονάσματα που διαθέτει εν επαρκεία αυτή η αγέλη των λύκων είναι τα πλεονάσματα χολής και μίσους, όπως αυτά του κυρ Παγκάλου όταν λέει για τον Άκη ότι, στην περίπτωση που θα κληθεί να καταθέσει για αυτόν, «θα τον θάψει». Ποιον θα θάψει; δεν ήταν σαράντα χρόνια σύντροφοι στο ίδιο κόμμα; υπουργοί στις ίδιες κυβερνήσεις; δεν έχει πολιτική ευθύνη ο ένας για όσα έκανε ο άλλος; Βλαξ ήταν ο κ. Πάγκαλος και δεν ήξερε; Βλαξ ήταν ο κ. Σημίτης και δεν ήξερε; Ηξεραν και δεν μίλησαν, ήξεραν και δεν έπραξαν, άρα είναι συνένοχοι – έχουν τις ίδιες πολιτικές ευθύνες για τον Ακη (τον κ. Τσουκάτο, τον κ. Μαντέλη κι άλλους) όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα ηγετικά στο κόμμα και τα κορυφαία στις κυβερνήσεις.

Διότι, αν για τα φυσικά πρόσωπα η συλλογική ευθύνη είναι φασιστική, για τα πολιτικά πρόσωπα η  πολιτική συλλογική ευθύνη είναι καθήκον προς τη Δημοκρατία και υποχρέωση προς τον λαό.

Η μόνη διαφορά λοιπόν που έχουν ο κ. Πάγκαλος και ο κ. Τσοχατζόπουλος είναι ότι ο ένας είναι έξω και ο άλλος μέσα…

* email: stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 25/04/2013 – 08:00, Τελευταία δημοσίευση: 11:54, http://www.enikos.gr/stathis/139793,Lykosymmaxia_%28allhlosparassomenh%29.html

Ένα… κλικ πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση!

Του Δημήτρη Καζάκη

Δώστε και σώστε! Τρέξτε να πληρώσετε ότι χρωστάτε. Η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη ν' ανοίξει δοσατζίδικο. Σύμφωνα με τα ΝΕΑ (18/4) στο βασικό τους θέμα αναφέρουν: «Σε δύο δόσεις αντί των τριών που ισχύουν σήμερα, αλλά με προκαταβολή μόνο 10 ευρώ, αντί του 40% της οφειλής σήμερα, θα πληρώνεται στο εξής ο ΦΠΑ, σύμφωνα με ρύθμιση που θα υπάρχει στο νομοσχέδιο-σκούπα, το οποίο θα ψηφιστεί την άλλη εβδομάδα ώστε να καλυφθούν τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση των δόσεων των 8,8 δισ. ευρώ. Στόχος της κυβέρνησης είναι να προλάβει την 29η Απριλίου οπότε θα συνεδριάσει το Euro Working Group».

Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ (17/4) σε πρωτοσέλιδο θέμα της με τίτλο «Πώς ρυθμίζονται οι οφειλές σε ΔΟΥ, Ταμεία και τράπεζες» γράφει: «–Σε περισσότερες από 48 δόσεις η εξόφληση οφειλών για φυσικά πρόσωπα με χρέη προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία έως 5.000 ευρώ –Έως 48 δόσεις για οφειλές επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών –Για 48 μήνες οι δανειολήπτες στεγαστικών δανείων θα πληρώνουν δόση ίση με το 30% του εισοδήματός τους, εφόσον αυτό δεν υπερβαίνει τις 25.000 ευρώ». 

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (17/4) στο βασικό θέμα της γράφει: «Οι οφειλέτες ληξιπρόθεσμων χρεών που έχουν ενταχθεί σε κάποια ρύθμιση και εξοφλούν κανονικά τις υποχρεώσεις τους δεν θα έχουν δικαίωμα υπαγωγής στην τελευταία ευνοϊκή ρύθμιση. Αντίθετα, όσοι δεν εξυπηρετούσαν τις δόσεις ή δεν είχαν υπαχθεί ποτέ σε κάποια ρύθμιση θα μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους σε 48 δόσεις ή και περισσότερες, αν οι οφειλές τους δεν ξεπερνούν τα 5.000 ευρώ. Η τρόικα δεν επέτρεψε την υπαγωγή σε νέα ρύθμιση όσων εξοφλούν κανονικά τα χρέη τους, καθώς ενδεχομένως να δημιουργούσε νέο δημοσιονομικό ‘‘κενό''. Στη νέα ρύθμιση σχεδιάζεται να ενταχθούν όσοι δεν έχουν  πληρώσει τις δόσεις τους μέχρι τις 31 Μαρτίου του 2013. Οι μισθωτοί και συνταξιούχοι με χρέη έως 5.000 ευρώ μπορούν να ρυθμίσουν τα χρέη τους σε περισσότερες από 48 δόσεις με ελάχιστο ποσό τα 20-25 ευρώ. Προβλέπονται μειώσεις των προσαυξήσεων για όλους, πλην των μικροοφειλετών, οι οποίες θα ξεκινούν από 20% για όσους εξοφλήσουν τα χρέη τους σε 48 δόσεις και θα κλιμακώνονται έως το 50% για όσους τα εξοφλήσουν εφάπαξ».

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (17/4) στο βασικό θέμα της γράφει: «Εκτός της νέας ευνοϊκής ρύθμισης ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία και τα ασφαλιστικά Ταμεία μένουν όσοι έχουν ήδη ρυθμίσει τα χρέη τους και πληρώνουν κανονικά. Με βάση τη νέα ρύθμιση, όσοι μισθωτοί ή συνταξιούχοι οφείλουν έως 5.000 ευρώ (ή έως 10.000 και βρίσκονται σε αποδεδειγμένη αδυναμία) μπορούν να εξοφλήσουν καταβάλλοντας ελάχιστο ποσό 20-25 ευρώ/μήνα. Για τους αυτοαπασχολούμενους και όσους έχουν οφειλές άνω των 5.000 ευρώ προβλέπονται 48 δόσεις. -Τετραετή περίοδο χάριτος κατά την οποία θα πληρώνουν τοκοχρεολυτική δόση που δεν θα ξεπερνά το 30% του μηνιαίου οικογενειακού εισοδήματος τους προβλέπει η ρύθμιση που συμφωνήθηκε με την τρόικα για τους δανειολήπτες ενήμερων ενυπόθηκων δανείων. Στην ρύθμιση μπορούν να υπαχθούν μισθωτοί και συνταξιούχοι, των οποίων το ετήσιο καθαρό οικογενειακό εισόδημα είναι έως 25.000 ευρώ, έχει μειωθεί 20% από το 2010 και το ανεξόφλητο του δανείου δεν υπερβαίνει τα 150.000 ευρώ. -Πιο ελκυστική γίνεται με το νέο σχέδιο νόμου, που παρουσιάστηκε χθες, η τακτοποίηση αυθαιρέτου. Με εφάπαξ πρόστιμο 500 ευρώ εξαιρούνται οριστικά από την κατεδάφιση τα αυθαίρετα προ του 1975, επίσης με 500 ευρώ τακτοποιούνται όλες οι μικρές αυθαιρεσίες ανά ιδιοκτησία (και όχι κάθε μία χωριστά, όπως ήταν έως σήμερα- τα επιπλέον καταβληθέντα χρήματα θα επιστραφούν). Τα αυθαίρετα έως το 1982 ‘‘νομιμοποιούνται'' με το 15% του προστίμου, ενώ οι δόσεις γίνονται 60 από 48».

 Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ (17/4) στο βασικό θέμα του αναφέρει: «Οι αλλαγές της τελευταίας στιγμής για νομιμοποίηση- εξπρές»… «Ρύθμιση τριών ταχυτήτων για τα κτίσματα πριν από το 1975, της περιόδου 1975-1983 και τις νεότερες κατασκευές. Με 500 ευρώ νομιμοποιούνται όλες οι μικροαυθαιρεσίες. Τι ισχύει για όσους έχουν ήδη προχωρήσει σε ‘‘τακτοποίηση''. Μειώσεις προστίμων έως 85% για ευπαθείς ομάδες, αύξηση των δόσεων από 48 σε 60». 

Τα ΝΕΑ (17/4) σε πρωτοσέλιδο θέμα τους με τίτλο «Ρυθμίσεις: Σε 48 δόσεις στεγαστικά, εισφορές και φόροι» σημειώνουν: «Σημαντικές ευκολίες πληρωμής για τα στεγαστικά δάνεια, τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία, αλλά και τις οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία ανακοίνωσε η κυβέρνηση για μεγάλες κατηγορίες πολιτών, μετά τη συμφωνία-πακέτο με την τρόικα». Η ίδια εφημερίδα σε άλλο της πρωτοσέλιδο θέμα με τίτλο «Αυθαίρετα: Ποιοι μπορούν να γλιτώσουν τα πρόστιμα» επισημαίνει: «Γλιτώνουν σημαντικό μέρος ή και ολόκληρο το πρόστιμο τακτοποίησης οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων που έχουν χτιστεί ως το 1983, ενώ προβλέπονται ευκολίες πληρωμής για τους υπόλοιπους, σύμφωνα με το νομοσχέδιο που τέθηκε σε διαβούλευση».

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (17/4) στο βασικό της θέμα αναφέρει: «Τα τελευταία ευρώ από τις τσέπες των πολιτών υφαρπάζει η κυβέρνηση, με νέες εισπρακτικές ρυθμίσεις. Τα αυθαίρετα μέχρι το 1983 νομιμοποιούνται με 500 ευρώ. Τα χρέη σε Δημόσιο ή ασφαλιστικά ταμεία εξοφλούνται σε πολλές δόσεις, με ελάχιστο ποσό τα 25 ευρώ. Το χαράτσι της ΔΕΗ έρχεται με οριζόντια μείωση 15%. Ενισχύονται και οι τράπεζες προς αποφυγή συστημικού προβλήματος. Για ενήμερους δανειολήπτες στεγαστικών δανείων προσφέρουν 4ετή επιμήκυνση και χαμηλότερη δόση. Το σκληρότερο πακέτο μέτρων τον Ιούνιο, στον επόμενο έλεγχο της τρόικας». Και προσθέτει: «Αυθαίρετα: Νομιμοποίηση με 500 ευρώ για κτίσματα μέχρι το 1983. Ληξιπρόθεσμα: Πολλές δόσεις με ελάχιστο ποσό ακόμα και 25 ευρώ. Ακίνητα: Μείωση 15% για ΕΕΤΗΔΕ και ΦΑΠ 2011-2013 για 3,4 δισ. ευρώ. Στεγαστικά: 4ετής επιμήκυνση με ίδιο επιτόκιο και μηνιαία δόση στο 30% του εισοδήματος για ενήμερους δανειολήπτες».

Μέχρι και για την ΔΕΗ μας πληροφορεί ο καλός μας τύπος που ξέρει μόνο να αναμασά «πληροφορίες» που διοχετεύουν τα υπουργεία: Εξόφληση λογαριασμών έως και σε 40 δόσεις. Ευκολίες αποπληρωμής ανεξόφλητων λογαριασμών, που για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες φτάνει τις 40 δόσεις, κάνει η ΔΕΗ προκειμένου να περιορίσει τα χρέη που φθάνουν το 1,3 δισ. ευρώ και αυξάνονται αλματωδώς. Είναι ενδεικτικό ότι οι λογαριασμοί που μένουν ανεξόφλητοι για περισσότερους από 6 μήνες αυξάνονται κατά 27 εκατ. ευρώ τον μήνα.

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

Δεν υπάρχει λόγος να τα πάρετε όλα αυτά στα σοβαρά. Ούτε να ανησυχείτε. Τα δημοσιονομικά καταρρέουν. Το ίδιο και οι τράπεζες. Βρισκόμαστε μόλις ένα κλικ πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση και η κυβέρνηση έχει κιτρινίσει από τον τρόμο της. Πρέπει πάσει θυσία να εισπράξει κι αυτή και οι τράπεζες. Κι έτσι διοχετεύει πληροφορίες για ευνοϊκές ρυθμίσεις. Ο πανικός είναι έκδηλος. Η κυβέρνηση πασχίζει να εισπράξει έστω και τα ελάχιστα προκειμένου να επιβιώσει.

Ταυτόχρονα, συνεχίζονται οι μεγαλόστομες δηλώσεις από Σαμαρά, Στουρνάρα και Σία ότι βγαίνουμε από την κρίση και άλλα τέτοια φαιδρά. Κι ενώ μιλούν για «πρωτογενές πλεόνασμα» στα δημοσιονομικά, η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων καθυστερεί να δημοσιοποιήσει την πορεία εισπράξεων κατά τον μήνα Μάρτιο. 

Μόνο τους δυο πρώτους μήνες του 2013, σύμφωνα πάντα με την ΓΓ Πληροφοριακών Συστημάτων, προστέθηκε νέο ληξιπρόθεσμο χρέος της τάξης του 1,32 δις ευρώ. Το αντίστοιχο δίμηνο του προηγούμενου έτους (2012) το τότε νέο ληξιπρόθεσμο χρέος προς την εφορία που είχε προστεθεί ήταν της τάξης του 0,83 δις ευρώ. Αύξηση δηλαδή κατά 59% ανάμεσα στην αντίστοιχη περίοδο του 2012 και του 2013. Αυτό προϊδεάζει για το άνοιγμα της ψαλίδας και για το 2013. Πάντως όπως και να έχει το ζήτημα δεν μπορεί το νέο ληξιπρόθεσμος χρέος προς την εφορία να εκτινάσσεται κατά 59% το πρώτο δίμηνο του 2013 σε σχέση με το αντίστοιχο πρώτο δίμηνο του 2012 και ο υπουργός να μιλά για επίτευξη στόχων και «πρωτογενές πλεόνασμα». Πρόκειται τουλάχιστον για ανοησία.

Επίσης θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι εισπράξεις του δημοσίου τους πρώτους ειδικά μήνες του έτους εξαρτώνται σημαντικά και από τις εισπράξεις των ληξιπρόθεσμων χρεών του προηγούμενου έτους. Το πρώτο δίμηνο του 2012 ο στόχος εισπράξεων του δημοσίου ανερχόταν σε 4.071 εκατ. ευρώ και εισπράχθηκαν 4.031 εκατ. ευρώ από τα οποία 445 εκατ. ευρώ ή το 11% ήταν εισπράξεις από τις περασμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία. Η υστέρηση δηλαδή ήταν σχεδόν 1% από τον εκτιμώμενο στόχο που είχε θέσει η τρόικα και ο προϋπολογισμός.

Το πρώτο δίμηνο του 2013 ο εκτιμώμενος στόχος εισπράξεων ήταν 5.708 εκατ. ευρώ και εισπράχθηκαν 5.299 εκατ. ευρώ από τα οποία 711 εκατ. ευρώ ή το 13,4% ήταν εισπράξεις από τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία των προηγούμενων ετών. Η υστέρηση δηλαδή των εισπραχθέντων εσόδων έναντι του στόχου της τρόικας και του προϋπολογισμού ήταν ανήλθε στα 7,2%. Το γεγονός αυτό υποδηλώνει, αφενός, σοβαρή επιδείνωση της εισπρακτικής δυνατότητας του δημοσίου σε σύγκριση με το 2012 και, αφετέρου, μεγαλύτερη εξάρτηση των εισπράξεων από την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών των προηγούμενων ετών.

Με άλλα λόγια η πορεία εισπράξεων του δημόσιου ταμείου για το 2013 εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών. Ο στόχος που έχει τεθεί για το 2013 είναι: (α) Είσπραξη  775 εκ. Ευρώ μέχρι το τέλος Ιουνίου 2013, από το ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο στο τέλος του 2012, είσπραξη 1,9 δις Ευρώ μέχρι το τέλος του 2013, από το ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο στο τέλος του 2012. (β) Είσπραξη 14% του νέου ληξιπροθέσμου – που δημιουργείται μέσα στο 2013 – μέχρι το τέλος Ιουνίου,  και είσπραξη 24,5% μέχρι το τέλος του 2013. Στο τέλος του 2012 το ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο των οφειλών προς το δημόσιο ανερχόταν σε 55,8 δις ευρώ, από το οποίο τα 13,2 δις ευρώ δημιουργήθηκαν μέσα στο έτος.

Τι έχει καταφέρει μέχρι τώρα η κυβέρνηση; Εισέπραξε το πρώτο δίμηνο του 2013 711 εκατ. ευρώ από το ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο οφειλών προς το δημόσιο του 2012. Δηλαδή εξάντλησε σχεδόν μέσα στο πρώτο δίμηνο του 2013 τον στόχο που είχε θέσει μέχρι το τέλους Ιουνίου 2013. Και παρά το γεγονός αυτό, η υστέρηση των συνολικών εισπράξεων υπήρξε πολύ μεγάλη. Αυτός είναι ο λόγος που το πρώτο δίμηνο του 2013 δημιουργήθηκαν νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές της τάξης των 1,32 δις ευρώ. Κι όχι μόνο αυτό. Ο βαθμός είσπραξης του νέου ληξιπρόθεσμου χρέους προς το δημόσιο μέσα στο πρώτο δίμηνο του 2013 είναι μόλις 4,3% έναντι 14% που έχει τεθεί ως στόχος.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι τακτικές εισπράξεις του δημόσιου ταμείου υστερούν το πρώτο δίμηνο του 2013 πάνω από 23% σε σχέση με τον δημοσιονομικό στόχο που έχει τεθεί από το πρόγραμμα προσαρμογής. Κι αυτό είναι φυσικό διότι το λιανικό εμπόριο εξακολουθεί να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση με επιταχυνόμενο ρυθμό. Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, χωρίς τα καύσιμα κατά το μήνα Ιανουάριο 2013, σε σύγκριση με το δείκτη του Ιανουαρίου 2012, σημείωσε μείωση 15,7%, έναντι μείωσης 9,3%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011. Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, με τα καύσιμα, κατά το μήνα Ιανουάριο 2013, σε σύγκριση με το δείκτη του Ιανουαρίου 2012, σημείωσε μείωση 16,2%, έναντι μείωσης 8,8%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2012 προς το 2011.

Τα δεδομένα αυτά έχουν την αντανάκλασή τους και στην είσπραξη τόσο του ΦΠΑ, όσο και των ειδικών φόρων κατανάλωσης. Μόνο από την εξίσωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης του πετρελαίου θέρμανσης η πτώση της κατανάλωσης ήταν πάνω από 63% και επομένως αντίστοιχη είναι και η υστέρηση των αναμενόμενων τακτικών εσόδων. Η κατάσταση αυτή είναι σαφώς χειρότερη από την αντίστοιχη περίοδο του 2012 και απαιτεί ήδη νέα εισπρακτικά μέτρα, προκειμένου η απόκλιση από τους δημοσιονομικούς στόχους του προγράμματος προσαρμογής που έχει επιβάλει η τρόικα να μην ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος των διοχετευόμενων πληροφοριών περί ρυθμίσεων των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο ταμείο. Η τακτική της εναλλαγής του καρότου με το μαστίγιο, της εικονικής διευκόλυνσης με την τρομοκρατία είναι ότι έχει απομείνει στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης για να περισώσει ότι μπορεί από την κατάρρευση των δημοσιονομικών εσόδων. Μια κατάρρευση που είναι σίγουρο ότι θα επιταχυνθεί το επόμενο διάστημα λόγω επιδείνωσης σ' όλους τους δείκτες της ύφεσης.

"ΒΑΛΤΕ ΧΕΡΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΑΣ!"

Ένα άλλο πολύ μεγάλο πρόβλημα που θέλει επίσης να αποφύγει όσο μπορεί η κυβέρνηση είναι η μετωπική αναμέτρηση με την συντριπτική πλειοψηφία των φορολογουμένων πολιτών. Η πολιτική της τρόικας που ακολουθούν πιστά οι κυβερνήσεις των δοσιλόγων είχε σαν πρώτο και κύριο στόχο την εμπράγματη υποθήκευση της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων πολιτών. Κι έτσι με τις διαρκείς φοροεπιδρομές όχι μόνο κατόρθωσε να σαρώσει ότι εισόδημα ή αποταμίευση διέθετε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, αλλά να αυξήσει δραστικά το ιδιωτικό χρέος προς την εφορία με σκοπό να βάλει χέρι και στην ιδιωτική περιουσία.

Φαίνεται πώς η τρόικα και κυρίως οι Γερμανοί κρίνουν ότι έφτασε η ώρα να εκπληρωθεί ο σκοπός τους. Κι έτσι άρχισαν ήδη να πιέζουν την κυβέρνηση να προχωρήσει στην δήμευση της ακίνητης ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων πολιτών. Γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά ότι δεν έχει απομείνει καθόλου εισόδημα, καθόλου φοροδοτική ικανότητα στον μέσο Έλληνα και επομένως η φοροεισπρακτική πίεση μαζί με την τρομοκρατία του αυτοφώρου, της φυλάκισης για χρέη προς το δημόσιο, της διαπόμπευσης από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, κοκ, θα αναγκάσουν μαζικά τους Έλληνες να βγάλουν την περιουσία τους στο σφυρί, ή να την χαρίσουν στο δημόσιο ταμείο που πίσω του καραδοκούν κάθε λογής dealer και κερδοσκόποι.

Άλλωστε αυτό το νόημα είχε και το κεντρικό δημοσίευμα του τελευταίου τεύχους του Der Spiegel με τίτλο «το ψέμα της φτώχειας». Το περιοδικό καλεί τις χώρες της κρίσης, Κύπρο, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα, να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις για να μειώσουν τα χρέη τους, χρησιμοποιώντας τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών τους περισσότερο από ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Το περιοδικό, αναφερόμενο σε έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που θέλει τα νοικοκυριά των χωρών του νότου περισσότερο πλούσια από τα γερμανικά, αφήνει αιχμές για το κατά πόσο είναι δίκαιο να επιβαρύνονται χώρες, όπως η Γερμανία, για τη διάσωση των χωρών της περιφέρειας τη στιγμή που εκείνες είναι σε θέση να βοηθήσουν μόνες τους τον εαυτό τους.

Το περιοδικό αναφέρει επίσης πως η Γερμανία βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση της κατάταξης των περιουσιακών στοιχείων από την Κύπρο που είναι δεύτερη, την Ισπανία και την Ιταλία. Τα νούμερα που περιλαμβάνονται στο δημοσίευμα μοιάζουν εξωφρενικά, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς τις σημερινές οικονομικές συνθήκες των χωρών αυτών, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το δημοσίευμα, το μέσο γερμανικό νοικοκυριό έχει περιουσιακά στοιχεία που ανέρχονται σε 195.000 ευρώ, σχεδόν 100.000 ευρώ λιγότερο από τον μέσο νοικοκυριό στην Ισπανία. Για την Κύπρο το αντίστοιχο ποσό ανέρχεται στις 671.000 ευρώ, ενώ σε καλύτερη θέση από τη Γερμανία βρίσκονται η Ιταλία και η Γαλλία. Οι Γερμανοί φορολογούμενοι, τονίζει το περιοδικό, βλέπουν τα περιουσιακά τους στοιχεία να μειώνονται, ενώ οι κάτοικοι του Νότου όχι.

«Θα ήταν πιο λογικό – και δικαιότερο – οι χώρες που μαστίζονται από την κρίση να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις για να μειώσουν τα χρέη τους, χρησιμοποιώντας τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών τους περισσότερο από ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα,» προτείνει το δημοσίευμα. Τέλος, το Der Spiegel, χαρακτηρίζει τη στρατηγική αυτή άδικη καθώς υπάρχει ανισοκατανομή του βάρους και κινδυνολογεί λέγοντας ότι η υπερβολική πίεση μπορεί τελικά να λυγίσει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Αν πάρουμε υπόψη μας το τι συνέβη στην Κύπρο και η ευκολία με την οποία φορτώθηκαν σε ιδιώτες καταθέτες οι ζημιές και η λεηλασία του χρήματος από τις τράπεζες, τότε δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να αμφιβάλει το πόσο ξεδιάντροπα ορέγονται οι δανειστές και κυρίως οι Γερμανοί τις ιδιωτικές περιουσίες των πολιτών. Ιδίως που τώρα η Γερμανία αναγκάζεται να παραδεχθεί ανοιχτά ότι βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση, καθώς δεν μπορεί να αποφεύγει πλέον την ύφεση της ευρωζώνης. Το γεγονός ότι η Γερμανική οικονομία παρουσιάζει ακόμη και επίσημα σημάδια στασιμότητας, ίσως και ύφεσης, με το ιδιωτικό χρέος να καλπάζει και τα ομόσπονδα κρατίδιά της να αντιμετωπίζουν το άμεσο ενδεχόμενο πτώχευσης τουλάχιστον των κεντρικών τους δήμων, σημαίνει ότι οι πιέσεις της προς τις χώρες του νότου θα αυξηθούν, θα γίνουν πιο ασφυκτικές. Καθώς η Γερμανία θα βυθίζεται στην ύφεση, τόσο θα αυξάνονται οι ορέξεις της να κανιβαλήσει τα περιουσιακά στοιχεία των άλλων πιο αδύνατων οικονομιών, ιδίως του Νότου.

Έτσι η κυβέρνηση των δοσιλόγων και η αντιπολίτευση της συμμορίας του ευρώ ετοιμάζονται να τους διευκολύνουν. Η Γερμανία ήδη ετοιμάζεται για το ενδεχόμενο κατάρρευσης του ευρώ. Συσσωρεύει τεράστιες ποσότητες χρυσού προκειμένου να αποτρέψει την κατάρρευση την οικονομίας της και να υποστηρίξει την μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα με παγκόσμιο εκτόπισμα. Όμως η Γερμανία δεν θα εγκαταλείψει το ευρώ. Ούτε θα το αφήσει να πεθάνει, όπως του αξίζει, πριν ολοκληρώσει τον κανιβαλισμό όλων των άλλων ευάλωτων οικονομιών της ευρωζώνης.

Η κρίση του ευρώ έχει μπει σε νέα φάση. Έχει πυροδοτήσει έναν αγώνα ζωής και θανάτου ανάμεσα στα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Οι μεγάλες οικονομίες πασχίζουν να επιβιώσουν σε βάρος των πιο αδύναμων με την Γερμανία να προσπαθεί να κανιβαλήσει όποιον μπορεί. Τα επιτελεία του ευρώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κοινό νόμισμα δεν είναι πια βιώσιμο. Συντηρείται, αφενός, από τις τεράστιες ενέσεις ρευστότητας της ΕΚΤ και, αφετέρου, από την ασφυκτική πολιτική πίεση του πολιτικού καθεστώτος εντός της ευρωζώνης. Ο ανταγωνισμός στο αμέσως επόμενο διάστημα θα γίνει πιο αμείλικτος και οι ορέξεις των Γερμανών ακόμη πιο αφύσικες και σαδιστικές. Και όσο η έξοδος από το ευρώ θα γίνεται όλο και πιο δελεαστική για τους λαούς, ιδίως του Νότου, τόσο θα πολώνεται η κατάσταση και η συμμορία του ευρώ θα γίνεται όλο και πιο επιρρεπής σε λύσεις απελπισίας προκειμένου να γλυτώσει την οργή της κοινωνίας. Η επιβολή ενός ανοιχτά φασιστικού καθεστώτος όπου η καταστολή στο όνομα της διατήρησης του ευρώ μέχρις ότου ολοκληρωθεί ο κανιβαλισμός των αδύναμων χωρών και λαών από τη νέα Άρια φυλή των αγορών, θα γίνει ο υπέρτατος νόμος της ευρωζώνης.

ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ ΕΔΩΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Η Ελλάδα θα είναι το πρώτο θύμα. Το έδαφος έχει προετοιμαστεί. Οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αλωθεί. Καμιά από αυτές δεν είναι σε θέση, ούτε θέλει να σηκώσει το μπαϊράκι της εθνικής απελευθέρωσης από το νέο ζυγό που οδηγεί την χώρα και τον λαό της στον τάφο. Κανείς δεν νοιάζεται για αυτό που θα συμβεί τους επόμενους λίγους μήνες και για την ολοκληρωτική κατάρρευση της χώρας υπό καθεστώς κατοχής. Όλοι τους έχουν δώσει γη και ύδωρ στο νέο κατακτητή. Άλλοι γιατί έτσι συνηθίζουν μια ολόκληρη ζωή. Και άλλοι γιατί δεν τους αφορά καν. Αρκεί να συνεχίσουν να υφίστανται οι ίδιοι χάρις στις κρατικές και τραπεζικές χρηματοδοτήσεις. Τι τους νοιάζει η πατρίδα αφού αυτοί είναι υπεράνω, είναι «διεθνιστές» και μάλιστα αριστεροί. Κι επομένως ως «διεθνιστές» δεν τους νοιάζει η ιθαγένεια του κράτους, της εξουσίας, ή των τραπεζών που τους εξασφαλίζει την χρηματοδότησή τους. Το χρήμα δεν έχει πατρίδα κι επομένως ούτε κι όσοι εξαρτούν την πολιτική τους ύπαρξη από αυτό.

Το μόνο ερώτημα που έχει απομείνει ανοιχτό είναι η στάση του λαού. Θα βρει τον εαυτό του έγκαιρα, ή θα αφήσει να τον οδηγήσουν στο εμφύλιο σπαραγμό που σχεδιάζουν οι συμμορίτες του ευρώ; Θα ανακαλύψει την σημασία της δική του ενότητας προκειμένου να διεκδικήσει την χώρα του, την πατρίδα του, ή θα διχαστεί ανάμεσα σε μια δοτή αριστερά που ζητά αυτοδυναμία για να ξεπουλήσει με την σειρά της την χώρα και σε μια ναζιστική ακροδεξιά, που προσπαθεί να μαγαρίσει την ελληνική σημαία, όπως οι πρόγονοί της μαγάρισαν την στολή του τσολιά με τον αγκυλωτό; Θα αφήσει ξανά ο ελληνικός λαός να τον οδηγήσουν σε εμφύλιο δοτές, ανάξιες και πουλημένες ηγεσίες; Μόνο και μόνο για να τον λεηλατήσουν με την ησυχία τους και να κανιβαλίσουν τον ίδιο και την χώρα του οι σύγχρονοι ναζί του ευρώ; Ίδωμεν. Πάντως, ο καιρός γαρ εγγύς!

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 21 Απριλίου 2013. Το είδα: Τρίτη, 23 Απριλίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_23.html

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Μάλλον, στα 4/5 των χωρών του ΟΗΕ που «λάδωνε» η «Ζήμενς», υπουργός θα ήταν και ο Ακης…

Μάλλον, στη Γερμανία, απ' όπου εκδίδονταν τα εντάλματα «λαδώματος» της «Ζήμενς» και όπου υπογράφηκαν «συμβόλαια εχεμύθειας» και κουκουλώματος ανάμεσα στους «Χριστοφοράκους» και στην εταιρεία (που έχει πλέον επικεφαλής της τον πρώην υπουργό Οικονομικών Τέο Βάιγκελ), θα ήταν υπουργός και ο Ακης…

Μάλλον, στη Γαλλία του αυτόχειρα λόγω εμπλοκής σε σκάνδαλο πρώην πρωθυπουργού Μπερεγκοβουά, όπως και των εμπελεκόμενων σε σκάνδαλα πρώην Προέδρων Σιράκ και Σαρκοζί, όπως και του βουτηγμένου στα σκάνδαλα μέχρι πρότινος υπουργού προϋπολογισμού – «δεξί χέρι» του Ολάντ, θα ήταν υπουργός και ο Ακης…

Μάλλον, στην Ιταλία των «αδαμάντινων» πολιτικών ταγών τύπου Κράξι, Αντρεότι και Μπερλουσκόνι, θα ήταν υπουργός και ο Ακης…

Μάλλον, στην Αμερική της «Ενρον», της «Goldman Sachs» και της θεωρίας «ό,τι συμφέρει την Τζένεραλ Μότορς, συμφέρει και τις ΗΠΑ», υπουργός θα ήταν και ο Ακης…

*

Μάλλον μας θεωρούν ηλίθιους…

Αλλά στα κέντρα εξουσίας, ένα είναι βέβαιο: Ακόμα κι αν υπάρχουν ηλίθιοι, εντούτοις αφελείς δεν υπάρχουν. `Η, τουλάχιστον, δεν υπάρχουν τόσο αφελείς που να πιστεύουν ότι τα «παγκοσμιοποιημένα» πολιτικο-οικονομικά φαινόμενα, όπως τα ελλείμματα και τα χρέη, η λιτότητα και η κρίση, οι φοροεπιδρομές και τα εργασιακά απαρτχάιντ, οφείλονται ή προκαλούνται, τάχα μου, από τα «ελλείμματα ηθικής»… Το γεγονός, εντούτοις, ότι επιμένουν να πουλούν στο «πόπολο» το συγκεκριμένο παραμύθι περί «κάθαρσης» εξηγείται:

Οι υπαίτιοι της κρίσης (και της διαφθοράς), αποδίδοντας το «άδειασμα των ταμείων» και τα συνακόλουθα βάσανα του λαού στην «ατομική ευθύνη» των επίμεμπτων από άποψη ηθικής «Ακηδων», «Τσουκάτων», «Μαντέληδωνς» κ.ο.κ., επιδιώκουν να αποσιωπήσουν όλα εκείνα που μπορεί να αποδειχτούν πολιτικά θανάσιμα για τους ίδιους. Θέλουν, δηλαδή, να εμφανίσουν το φαινόμενο της διαφθοράς που εκτείνεται από την Αθήνα μέχρι την Ουάσιγκτον και από τη Λισαβόνα μέχρι το Τόκιο, ως υπαίτιο της κρίσης ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ακόμα σύμπτωμα – και μάλιστα διαρκές – της βαθιάς σήψης, της χρεοκοπίας και του σαπίσματος όχι απλώς του διεφθαρμένου, αλλά του βαθύτατα φθαρμένου καπιταλισμού, είτε αυτός βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης, είτε βρίσκεται σε φάση «ανάπτυξης».

Οι πρωταγωνιστές της «κάθαρσης» έχουν κάθε λόγο να πασχίζουν να μην περάσει καν από το μυαλό των θυμάτων τους ότι η κρίση και το ξεπέρασμά της θα προέλθει με όρους ταξικής πάλης, ως εκ τούτου φροντίζουν να «μαστουρώσουν» το λαό με το όπιο της επίκλησης κάποιας «γενικής ηθικής», η οποία θα προέλθει από τις «υγιείς» δυνάμεις του ίδιου εκείνου συστήματος που πίνει το αίμα του λαού. Το οποίο σύστημα, βγάζοντας στη «σέντρα» μερικούς «Ακηδες» και άλλα «καμένα χαρτιά» (αθωώνοντας, ταυτόχρονα, τα κόμματα των «Ακηδων», τις κυβερνήσεις των «Ακηδων», το κράτος των «Ακηδών», που ουδεμία ευθύνη φέρουν για τους «Ακηδες»!), μπορεί να συνεχίζει το έργο του: Να πίνει, δηλαδή, το αίμα του λαού. Μόνο που θα το κάνει… «νόμιμα» και ηθικά»!

*

Μήπως από τα παραπάνω προκύπτει, τάχα, το συμπέρασμα πως οι «Ακηδες», οι «κουμπάροι», τα λαμόγια της υπόθεσης του χρηματιστηρίου, του Βατοπεδίου και τόσων και τόσων ρυπαρών υποθέσεων, είναι θύματα της «κακούργας κοινωνίας», ότι δεν φταίνε αυτοί, αλλά ο ανήθικος καπιταλισμός που ως όφις τους εξαπάτησε; Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει! Ακριβώς το αντίθετο υποστηρίζουν οι κομμουνιστές!

Το ΚΚΕ επιμένει:

Παιδιά αυτού του καπιταλισμού, εντός του οποίου μια από τις πιο «αγαθές» πρακτικές κερδοφορίας των μονοπωλίων είναι και το «λάδωμα», είναι και εκείνα τα «τρωκτικά» του πολιτικού συστήματος που ενσυνείδητα τον υπηρετούν.

Στο ερώτημα, επομένως, «πόση επιείκεια αρμόζει σ' αυτά τα τρωκτικά», υπάρχει μία και μοναδική αρμόζουσα απάντηση: όση ακριβώς και στον πατροκτόνο που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου με την αιτιολογία ότι έμεινε… ορφανός.

Που σημαίνει ότι το καθεστώς της διαφθοράς και της αρπαχτής είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό, αλλά αυτό ουδόλως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπερασπιστικό άλλοθι από τα λαμόγια για τις βρωμιές τους.

Τα λαμόγια είναι λαμόγια. Τα αρπακτικά είναι αρπακτικά. Και τα τρωκτικά είναι τρωκτικά. Και τους αρμόζει, σε προσωπικό, δικαστικό, κοινωνικό επίπεδο, κάθε ποινή, τιμωρία και καταισχύνη.

Όμως:

Το εύλογο και απολύτως δικαιολογημένο αίτημα της τιμωρίας των ενόχων για τα σκάνδαλα δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισμού της πηγής των σκανδάλων.

Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση του συστήματος.

– Ενός συστήματος που έχει ως ευαγγέλιο όχι την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, αλλά την «τίμια» και «νόμιμη» κλοπή της υπεραξίας που παράγει ο εργάτης.

– Ενός συστήματος, που στην είσοδο του βασιλείου του δεν υπάρχει η επιγραφή «συντροφικότητα», αλλά η επιγραφή «ανταγωνιστικότητα».

– Ενός συστήματος, που οικοδομημένο καθώς είναι να πατά επί πτωμάτων, δεν έχει καμία αναστολή να προωθεί τις υποθέσεις του επί μιζών και επί λαδωμάτων.

*

Πίσω από τα σκάνδαλα, λοιπόν, και πίσω από τους σκανδαλιάρηδες, υπάρχει το μέγα δάσος. Που σημαίνει:

Ότι το «χ» μονοπώλιο τα «έχωσε» (αν τα «έχωσε») για τους Πάτριοτ ή για τους ΤΟR, ή για τα «υποβρύχια που γέρνουν» είναι ένα σκάνδαλο που ξεκινάει από το σκάνδαλο της υπαγωγής των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων όχι στην υπηρεσία της άμυνας της χώρας αλλά των ΝΑΤΟικών δομών και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος που καθορίζει αυτές τις δομές.

Ότι το «ψ» μονοπώλιο τα 'χωσε για το C4i (αν «τα 'χωσε») ξεκινάει από το σκάνδαλο της μετατροπής της Ελλάδας σε πρόθυμο σύμμαχο των «αντιτρομοκρατικών σταυροφοριών» του ιμπεριαλισμού.

Ότι το «ω» μονοπώλιο τα 'χωσε (αν «τα 'χωσε») για τις προμήθειες του ΟΣΕ, του ΟΤΕ κ.τ.λ. ξεκινάει από το σκάνδαλο της μετατροπής της δημόσιας περιουσίας σε πεδίο πλειστηριασμού και σε φέουδο της πλουτοκρατίας.

Το σκάνδαλο, με άλλα λόγια, είναι ότι διαφεντεύουν τα μονοπώλια και ότι το αστικό πολιτικό σύστημα – ακόμα και στην πιο τίμια εκδοχή του – υπάρχει για να υπηρετεί αυτή την «ατιμία» της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα μονοπώλια, θα πει κανείς, κάνουν τη «δουλειά» τους. Συμφωνούμε! Και επ' αυξάνουμε: Κομμάτι της δουλειάς τους είναι να δίνουν και το «κατιτίς» ως «πουρμπουάρ» γι' αυτές τις δουλειές τους.

Το φοβερό είναι άλλο: Οτι εκείνοι που συνθέτουν το πολιτικό σύστημα που έχει μια και μόνη αποστολή, να εξυπηρετεί και να διευθετεί πολιτικά τις δουλειές των μονοπωλίων, κάθε φορά που σπάει κάποιο από τα αποστήματα αυτού του συστήματος, σπεύδουν και ποζάρουν ως διαπρύσιοι κήρυκες του «πνεύματος και της ηθικής». Ως απηνείς διώκτες της διαφθοράς.

Η εικόνα τους θα είχε πλάκα, αν δεν κατάφερνε να σκεπάζει την αυτονόητη διαπίστωση ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός».

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ  «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»

 ****

Και το νέο Ανακοινωθέν για την απάντηση της «Χρυσής Αυγής»

Του Μητρ. Πειραιώς Σεραφείμ (Μεντζελόπουλου)

Εν Πειραιεῖ τῇ 22ᾳ Ἀπριλίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Τό φαινόμενο τοῦ νεοπαγανισμοῦ εἶναι γνωστό ὅτι κατασκευάστηκε ἀπό τούς σκοτεινούς ἡγήτορες τῆς «νέας ἐποχῆς» καί τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων» γιά νά ἀποτελέση ἐκ παραλλήλου μέ τό Ἰσλάμ τούς προωθητικούς κριούς γιά τήν ἐκπόρθηση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν ἀναβίωση ἑνός ἰδιότυπου θρησκευτικοῦ ἐθνικισμοῦ νά κτυπήση τόν οἰκουμενικό καί παγκόσμιο Χριστιανισμό πού τιμᾶ καί ἁγιάζει καί θεώνει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο χωρίς διακρίσεις φυλῆς, καταγωγῆς, χρώματος καί φύλου.

Μέ τήν ἀναβίωση τῶν ἀρχαίων ξεχασμένων, πρωτόγονων εἰδωλολατρικῶν θρησκευμάτων ἐπιχειρεῖ νά ξυπνήση μνῆμεν δῆθεν εὐκλεῶν χρόνων, ὑποτιθέμενων πολιτισμῶν τούς ὁποίους δῆθεν «στραγγάλισε ὁ Χριστιανισμός κατέλυσε τήν γνήσια δημοκρατία, βύθισε τήν ἀνθρωπότητα στήν ἀπολυταρχία καί τήν ἀνελευθερία, διέλυσε τούς ὑγιεῖς κοινωνικούς θεσμούς τῶν πολυθεϊστικῶν κοινωνιῶν καί εἰσήγαγε τήν ἀνθρωπότητα σέ ἀπίστευτο κοινωνικό σκοτάδι. Ἔφερε τήν ἀδικία, τούς πολέμους, τό μῖσος στούς ἀνθρώπους, δίωξε φιλοσόφους, ἔκλεισε φιλοσοφικές σχολές, ἔκαψε βιβλιοθῆκες, κατάργησε τήν ἐπιστήμη καί εἰσήγαγε τήν δεισιδαιμονία». Αὐτά καί ἄλλα πολλά γράφουν καί λένε οἱ νεοπαγανιστές κατά τῆς ἀποκεκαλυμένης ἀληθείας τοῦ αἰωνίου Θεοῦ.

Εἶναι περιττό νά ποῦμε πώς ὅλα αὐτά εἶναι μυθώδεις συλλήψεις τῶν ἐγκεφάλων τοῦ νεοπαγανισμοῦ συγκεκριμένων κέντρων τοῦ ἐξωτερικοῦ πού χρηματοδοτοῦνται ἀπό τούς γνωστούς τραπεζίτες. Ἀπόδειξη ὅτι τά ἐπιχειρήματα καί ὅλη ἡ ἀντιχριστιανική πολεμική εἶναι φορμαρισμένη καί κοινή σέ ὅλες τίς ὁμάδες τόσο στήν Ἑλλάδα ὅσο καί στό ἐξωτερικό. Εἶναι ἐπίσης χαρακτηριστικό ὅτι οἱ πηγές καί ἡ βιβλιογραφία εἶναι ἴδια καί ἀπαράλλακτη σέ ὅλους. Παραπλανητικά μπορεῖ νά στρέφονται κατά τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ λεκτικά ἀλλά στήν πραγματικότητα ὑπηρετοῦν μέ ὅλη τους τήν δύναμη τόν δόλιο ἀντιχριστιανικό σχεδιασμό του γιά τήν ἐπιβολή τῆς δικτατορίας τῆς παγκόσμιας ἑωσφορικῆς θρησκείας.

Μέσα στά πλαίσια αὐτῆς τῆς ζοφερῆς πραγματικότητος ὁ ἐντιμότατος βουλευτής τοῦ κόμματος Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αὐγή κ. Ἀρτέμης Ματθαιόπουλος πού χαρακτηρίζεται ὡς «ὁ πιανίστας τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς» σέ πρόσφατη συνέντευξή του στό περιοδικό Crash τῆς 1/4/2013 στό δημοσιογράφο κ. Σ. Μπότσαρη δήλωσε χαρακτηριστικά μεταξύ πολλῶν ἄλλων ὅτι «εἶμαι πολύ θρῆσκος, ἀλλά δέν πηγαίνω στήν Ἐκκλησία. Πιστεύω ὅτι ὑπάρχει μιά ἀνώτερη δύναμη ἀλλά δέν μεταφράζω αὐτή τήν πίστη σέ κανόνα τῆς ζωῆς μου. Νοιώθω πιό πολύ Ἕλληνας παρά Χριστιανός» καί στήν ἐρώτηση ἐάν ὁ Ἑλληνισμός καί ὁ Χριστιανισμός συμβαδίζουν ἔπειτα ἀπό 2000 χρόνια στήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπήντησε «δέν εἴμαστε ὅλοι ἀδελφοί σήμερα. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα» καί στό ἐρώτημα «τήν ἀρχαία Ἑλληνική θρησκεία πῶς τήν βλέπεις;» δήλωσε «τήν σέβομαι, ἐμεῖς στήν Χρυσή Αὐγή πιστεύουμε στήν ἀνεξιθρησκεία».

Ἡ συνέντευξις τοῦ συγκεκριμένου κυρίου ὁμοῦ μετά τῆς στόν Τύπο κυκλοφορηθείσης πληροφορίας ὅτι ἕτερος ἐντιμότατος Βουλευτής τοῦ κόμματος ὁ κ. Ἠλίας Κασιδιάρης ἡγούμενος τῶν νεολαίων «ἀνῆλθε» εἰς ὑψηλόν ὄρος γιά νά χαιρετίση τό χειμερινό ἡλιοστάσιο (!!!) καί νά ἀποδώσει τιμάς στό ἄστρο τοῦ πλανητικοῦ μας συστήματος πού δέν παύει νά εἶναι ἄλογη καί ἀσυνείδητη μάζα ἐνέργειας, θέτει οὐσιώδη καί κρίσιμα ἐρωτήματα γιά τόν πρόδηλο νεοπαγανισμό τῶν ἀνωτέρω διότι ὀφείλει τό κόμμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς νά γνωστοποιήση ἐπίσημα τήν θέση του γιά νά γνωρίζουν οἱ ψηφοφόροι του τί πρεσβεύει καί νά ἐκτιμήσουν ἀνάλογα τήν στάση του καί τίς σημερινές πεποιθήσεις του γιατί παλαιότερα εἶχε ἀναρτήσει σαφεῖς παγανιστικές καί ἀποκρυφιστικές θέσεις.

Ἀπό τῆς δημοσιεύσεως τῆς δηλώσεως τοῦ κ. Ματθαιόπουλου πέρασε ἀρκετός καιρός καί οὐδεμία δημόσια δήλωσις τοῦ κομματικοῦ σχηματισμοῦ ἔγινε γιά νά διαφοροποιηθῆ ἀπό τόν δηλωθέντα σεβασμό τῆς ἀρχαίας θρησκείας καί συνεπῶς τεκμαίρεται ὅτι αὐτός ὁ σεβασμός πού προδήλως ἐνέχει ἀντιχριστιανισμόν ἐφ' ὅσον ἡ ἀρχαία θρησκεία ὡς θρησκεία δαιμονίων ἀντιστρατεύεται τήν ἀποκαλυφθεῖσα ζῶσα ἀλήθεια τοῦ Παναγίου Τρισυποστάτου Θεοῦ ἀποτελεῖ κοινή συνισταμένη τοῦ συγκεκριμένου κομματικοῦ σχηματισμοῦ. Τίθενται τά ὀξύτατα καί οὐσιώδη ἐρωτήματα καί καλοῦνται τόσον ὁ κ. Ματθαιόπουλος ὅσον καί τά ὄργανα τοῦ κόμματος Λαϊκός Συναγερμός Χρυσή Αὐγή νά μᾶς πληροφορήσουν εἰς τί ἀκριβῶς συνίσταται ὁ σεβασμός τους πρός τήν εἰδωλολατρεία τῆς ἀρχαίας θρησκείας. Τούς ἐκφράζει δηλαδή ὁ ἀνθρωπομορφισμός τῆς εἰδωλολατρείας καί ἡ ἀπόδοσις ἀνθρώπινης μορφῆς μέ τήν πλαστική φαντασία τῶν ἀνθρώπων καί στήν ψυχικότητα καί στήν σωματικότητα τῶν δῆθεν θεῶν; Καί ταυτόχρονα ἡ ἐνσάρκωσις σέ αὐτούς δυνάμεων τῆς φύσεως ἀλλά καί χυδαίων ἀνθρωπίνων παθῶν;

Ἀγνοοῦν ὅτι ἡ εἰδωλολατρεία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων εἶναι προϊόν τῆς ποιητικῆς φαντασίας τοῦ Ὁμήρου καί τοῦ Ἠσιόδου; Ἀγνοοῦν ὅτι ὁ πολύς Ἠρόδοτος στό Β΄ βιβλίο τῶν Ἱστοριῶν του γράφει «Οὕτοι δέ εἰσίν οἱ ποιήσαντες θεογονίην Ἕλλησι καί τοῖσι θεοῖσι τάς ἐπωνυμίας δόντες καί τιμᾶσθαι καί τέχνας διελόντες καί εἴδεα αὐτῶν σημήναντες» (αὐτοί δηλ.Ὅμηρος καί Ἠσίοδος εἶναι ἐκεῖνοι πού συνέθεσαν στούς Ἕλληνες τήν θεογονία των καί ἔδωσαν στούς θεούς τά ὀνόματά των καί τάς πρεπούσας σέ αὐτούς τιμάς καί ἐμοίρασαν σέ αὐτούς τάς τεχνικάς ἐπιδεξιότητας καί καθώρισαν σέ αὐτούς τήν ἐξωτερική τους ἐμφάνιση). Ἀγνοοῦν τό ἠθικό παραλήρημα τῆς ἀρχαίας θρησκείας πού παρουσίαζε τόν ὑπέρτατο θεό Δία ὡς αἴσχιστο κακοῦργο παιδεραστή πού μεταμορφώνεται σέ ἀετό γιά νά ἁρπάξη τόν νεανία Γανυμήδη καί νά ἀσελγήση μαζί του ἤ λησμονοῦν ὅτι ὁ ἴδιος ψευδοθεός κατά τήν φαντασία τῶν δημιουργῶν του, πότε μετεβάλετο σέ χρυσή βροχή γιά νά γονιμοποιήση τήν Δανάη καί πότε σέ ταῦρο γιά νά κλέψη τήν Εὐρώπη προκαλῶντας τήν ἀκατέσχετο μῆνι τῆς γυναίκας του ψευδοθεᾶς Ἥρας; Ἀγνοοῦν ὅτι στήν ἀρχαία θρησκεία ἐπιβίωσαν φετιχιστικά καί τοτεμικά ὑπολείματα πρωτογόνων θρησκευτικῶν ἀντιλήψεων, μαγικές τελετουργίες, ὀργιαστικές μυστηριακές λατρεῖες, ἀνθρωποθυσίες καθώς καί λατρεῖες τερατομόρφων ὄντων (σφίγγες, ἅρπυες, ἑκατόγχειρες, κένταυροι κ.λ.π.). Ἀγνοοῦν ὅτι στήν ἀρχαῖα θρησκεία ὑπῆρχε ἡ λεγομένη ἱερογαμία δηλ. ὁ γάμος ἑνός θεοῦ καί μιᾶς θεᾶς ἤ ὅτι ἡ ἱεραρχία τοῦ δωδεκαθέου δέν ἦταν δεδομένη ἀλλά τῆς κυριαρχίας τοῦ Διός προηγήθη ἡ κυριαρχία τοῦ Κρόνου καί ἐκείνης ἡ κυριαρχία τοῦ Οὐρανοῦ; Ὁ Κρόνος ἐξεθρόνισε τόν πατέρα του Οὐρανό γιά νά ἐκβληθῆ καί ἐκεῖνος κατόπιν ἀπό τόν υἱό του Δία. Ἡ κατάλυση τῆς ἀρχῆς τοῦ Κρόνου ἐκ μέρους τοῦ Διός ἐπῆλθε κατόπιν λυσσώδους ἀγῶνος, κατά τόν ὁποῖο ὁ Ζεύς εἶχε συμμάχους τούς ἑκατόγχειρες ὁ δέ Κρόνος τούς Τιτάνες. Ἐρωτῶνται λοιπόν οἱ ἀνωτέρω. Αὐτά σέβονται καί θεωροῦν ὡς πραγματικότητες;

Ἀναμένομε τήν ἀπάντησή τους διότι ἄλλως εἶναι τό ἴδιο ἐπικίνδυνοι γιά τό γένος τῶν Ἑλλήνων ὅπως καί ὁ ἐκ τῆς ἰδίας πηγῆς τῶν διεθνῶν τραπεζιτῶν ἀναβλύζων ἕτερος πόλος τοῦ δῆθεν διαφωτισμοῦ ἐκφραζόμενος διά τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ μένους τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΗΓΗ: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον, www.egolpion.com, 22   ΑΠΡΙΛΙΟΥ  2013 http://www.egolpion.com/peiraiws_xa.el.aspx#.UXTyq61t9YA.facebook#ixzz2RIgcjIWx

*******

Ανακοινωθέν Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την απάντηση της «Χρυσής Αυγής»

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 23ῃ Ἀπριλίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἡ ἀπαράδεκτη καί ἐξυβριστική ἀπάντησις στά κρίσιμα ἐρωτήματα πού θέσαμε στόν κομματικό σχηματισμό Λαϊκός Σύνδεσμος «Χρυσή Αὐγή» δηλ. ἄν ἐξακολουθεῖ νά στηρίζει τόν νεοπαγανισμό τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καί ἄν καλύπτει τούς Βουλευτάς του κ. Ἠλία Κασιδιάρη καί κ. Ἀρτέμη Ματθαιόπουλο πού ὁ πρῶτος μέ τούς νεολαίους τιμοῦν τό χειμερινό ἡλιοστάσιο καί τήν ἄλογη καί ἀσυνείδητη μάζα ἐνέργειας πού εἶναι τό ἄστρο τοῦ πλανητικοῦ μας συστήματος, ὁ δέ δεύτερος δημοσίᾳ δήλωσε ὅτι τιμᾶ τήν ἀρχαία εἰλωλολατρική θρησκεία, γεγονότα αὐταπόδεικτα καί πασίδηλα ἀποδεικνύει πλεόν ὅτι ὁ κομματικός αὐτός σχηματισμός χρησιμοποιεῖ τό πρόταγμα τοῦ ἐθνικισμοῦ γιά νά καλύψη τό νεοπαγανιστικό του ἰδεολόγημα. Τό προσωπεῖο ἔπεσε καί μέ τίς ὕβρεις καί τίς συκοφαντίες δέν μπορεῖ νά συσκοτίση τήν πραγματικότητα.

Οἱ συκοφαντίες τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς ὅτι δῆθεν εἴμαστε ἐντολοδόχοι τοῦ παγκόσμιου κέντρου τοῦ Σιωνισμοῦ καί ὅτι δῆθεν στοχεύουμε στόν ἀρχιεπισκοπικό θῶκο καί ὅτι δῆθεν κατηγοροῦμε τήν Χρυσή Αὐγή ἀπροϋποθέτως καί χωρίς δικαιολογία μέ τό νά ὑποβάλωμε κρίσιμα ἐρωτήματα πού προέκυψαν ἀπό δημόσιες ἐνέργειες καί δηλώσεις βουλευτῶν της, γιά νά ἔχωμε δῆθεν τήν εὔνοια τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κατεστημένου, ἀποδεικνύουν δυστυχῶς ὅτι ὁ συγκεκριμένος χῶρος εἶναι ἐπικίνδυνος γιά τό Ἑλληνορθόδοξο Γένος.

Ἡ ὁμολογία τους «ναί κάποιοι νέοι τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς ἑόρτασαν τό χειμερινό ἡλιοστάσιο, μία ἡμέρα ἱερή τῆς παράδοσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ γιά χιλιάδες χρόνια», ἀποδεικνύει πλήρως ποῖος εἶναι ἐγκάθετος τοῦ παγκόσμιου κέντρου τοῦ Σιωνισμοῦ καί ποιός ὄχι, γιατί ὁ διεθνής Σιωνισμός ἐπιχειρεῖ νά ἐκθεμελιώση τήν εἰς Χριστόν πίστιν καί τήν θεόθεν ἀποκάλυψι μέ τό νεοπαγανιστικό μόρφωμα καί τήν ἀναβίωση τῶν διαμονικῆς ὑφῆς ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν.

Ἡ δημόσια κριτική ἐνεργειῶν καί θέσεων πού ἅπτονται τοῦ πνευματικοῦ βίου δέν εἶναι ἐνασχόλησις μέ τήν πολιτική, ὡς κατηγορούμεθα ἀλλά εἶναι καθῆκον καί ποιμαντική ὑποχρέωσις διά τήν διαφύλαξι τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος ἀπό «λύκους βαρεῖς» ἔχοντας δοράν προβάτου (Ματθ. Ζ 15). Ὅσον δέ ἀφορᾶ στίς ἐπικλήσεις Γραφικῶν λογίων «μή κρίνετε ἵνα μή κριθῆτε» καί «τά τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» εἶναι «ἀπορία ψάλτου βήξ» ὡς καί «ἀπό τήν Πόλιν ἔρχομαι καί εἰς τήν κορφήν κἄν ἕλα». Τέλος ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά διαβάσει τήν ἀληθινή σχέση τοῦ ναζιστικοῦ κινήματος τοῦ ἀνισόρροπου καί φρενοβλαβοῦς Ἀδόλφου Χίτλερ πού αἱματοκύλισε τόν κόσμο καί μέ τό ἰδεολόγημα τοῦ ὑπερανθρώπου ἔστησε τό φρικῶδες Ὁλοκαύτωμα ἑκατομμυρίων ψυχῶν μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἕξι ἑκατομμυρίων Ἑβραίων τόν παραμπέμπω στό δυνατό σύγγραμα «Min Hametzar» (Ἀπό τά βάθη) πού ἐξεδόθη στήν Ν. Ὑόρκη τό 1961 στά Ἑβραϊκά καί πού συνεγράφη ἀπό τόν Ραββίνο τῆς Σλοβακίας Michael Ber Weissmandl ztl, Κοσμήτορα τοῦ Ἱδρύματος Nitra Yeshiva πού ἀναφέρεται στά χρόνια 1942-1945 πού μπορεῖ νά τό βρεῖ στίς ἱστοσελίδες www.israelversusjudaism.org καί www.jewsnotzionists.org/index.htm τῶν ὀρθοδόξων Ἑβραίων τῶν ΗΠΑ.

Τό ζήτημα λοιπόν πού τίθεται δέν εἶναι ἄν εἴμεθα ὄργανο, διατάκτης καί παπαγαλάκι τῶν «ἰσχυρῶν τοῦ κατεστημένου» ἀλλά ὅτι ὁ συγκεκριμένος κομματικός σχηματισμός προβάλλει στόν Ἑλληνικό λαό ὄχι τήν Ἑλληνορθόδοξη ἰδιοπροσωπεία ἀλλά τήν νεοπαγανιστική σύγχυση διότι ὅλοι ἀντιλαμβάνονται ὅτι Χριστός καί εἴδωλα δηλ. δαιμόνια δέν μποροῦν νά συνυπάρξουν καί ὅτι ἐπειδή τό δένδρο ἐκ τοῦ καρποῦ κρίνεται οὐδόλως διαφέρουν ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος ἐκ τοῦ ἑτέρου πόλου τοῦ Σιωνιστικοῦ συστήματος τοῦ δῆθεν μέντορος τοῦ Διαφωτισμοῦ καί ἀθεϊστικοῦ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/B22EF3F8.el.aspx