ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ:

Οφείλουμε να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, χωρίς ανόητες αντιπαλότητες, να ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους, στην οποία οδηγηθήκαμε δόλια – επιλέγοντας τον καλύτερο δυνατό δρόμο και απορρίπτοντας τις «ετοιμοπαράδοτες» απόψεις

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Το σημαντικότερο για την οικονομία μίας χώρας δεν είναι η ανταγωνιστικότητα, αλλά η παραγωγικότητα. Ειδικότερα, δεν δημιουργείται διαρκής, πόσο μάλλον «αειφόρος» πλούτος εκ μέρους εκείνων των κρατών, τα οποία εμπορεύονται και εξάγουν τα προϊόντα τους στις παγκόσμιες αγορές, αλλά σε εκείνα, τα οποία εκμεταλλεύονται τους έμψυχους και άψυχους πόρους τους, όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα – σε αυτά δηλαδή που διαθέτουν υψηλή παραγωγικότητα.

Η αιτία είναι το ότι, μόνο έτσι μπορεί ο ίδιος αριθμός ανθρώπων σε μία χώρα να παράγει περισσότερα αγαθά, τα οποία τίθενται στη διάθεση του πληθυσμού της – ενώ το βιοτικό επίπεδο ενός κράτους δεν αυξάνεται αυτόματα, όταν αυξάνονται οι εξαγωγές του, αλλά όταν κάποια στιγμή εισρέουν στην οικονομία του νέα εμπορεύματα, με τη βοήθεια των χρημάτων που εισπράττει από τις εξαγωγές (τα χρήματα δεν τρώγονται).  

Σε σχέση με την ανταγωνιστικότητα, οι μισθοί των εργαζομένων δεν είναι συνήθως ποτέ τόσο χαμηλοί, όσο θα ήταν απαραίτητο – ενώ όταν μία χώρα μειώνει τους μισθούς, δεν γίνεται αυτόματα πλουσιότερη. Αντίθετα, εάν ένα κράτος επικεντρωθεί στην παραγωγικότητα, οι αμοιβές μπορούν να αυξάνονται, χωρίς να δημιουργείται πρόβλημα στην οικονομία του. Όλα όσα ακούγονται λοιπόν σε σχέση με το μονόδρομο της ανταγωνιστικότητας είναι ένας μύθος – ο οποίος δεν οδηγεί φυσικά στον παράδεισο που υπόσχεται, αλλά στην υπερβολική αύξηση των κερδών των πολυεθνικών κυρίως εταιρειών και του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου".

Άρθρο

Εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν έχουν νόημα οι δημόσιες αντιπαραθέσεις, ειδικά αυτές που διεξάγονται στα τηλεοπτικά μέσα, γνωρίζοντας πως αυτό που συνήθως επιδιώκεται δεν είναι η αναζήτηση της αλήθειας – όπως, για παράδειγμα, η ανάλυση του ορθολογικού τρόπου της λειτουργίας ενός κράτους, η λύση προβλημάτων με τη συνεργασία των άλλων, καθώς επίσης η εύρεση των εναλλακτικών δυνατοτήτων εξόδου από μία μεγάλη κρίση, όπως η σημερινή.

Η αιτία είναι το ότι, δεν ζούμε προφανώς σε έναν ιδανικό κόσμο, όπου ο διάλογος και η αντιπαράθεση θα είχαν ως βασικό σκοπό την αποκάλυψη της αλήθειας ή, τουλάχιστον, τη σύγκλιση των απόψεων. Αντίθετα, ζούμε σε έναν κόσμο μάλλον προβληματικό, όπου οι άνθρωποι δεν αναζητούν το σωστό αλλά προσπαθούν, απλά και μόνο, να επικρατήσουν στις διάφορες αντιπαραθέσεις – έχοντας ως βασικό κίνητρο την ιδιοτέλεια και όχι τον αλτρουισμό.

Ο Σοπενχάουερ ονόμασε αυτού του είδους τις ανόητες αντιπαραθέσεις, τις οποίες βιώνουμε καθημερινά είτε στο Κοινοβούλιο, είτε στα διάφορα τηλεοπτικά μέσα, «Εριστική Διαλεκτική» – ως την τέχνη δηλαδή του να λογομαχεί κανείς με έναν τέτοιον τρόπο, ώστε να υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του, είτε έχει δίκιο, είτε άδικο.

Όπως έλεγε δε ειρωνικά, σκιαγραφώντας τη συγκεκριμένη τεχνική, την οποία είχαν ανακαλύψει και δίδασκαν έναντι αμοιβής οι σοφιστές στην αρχαία Ελλάδα, "Σε μία αντιπαράθεση πρέπει να αγνοήσουμε την αντικειμενική αλήθεια ή, μάλλον, να την εκλάβουμε ως μία τυχαία συγκυρία – έτσι ώστε να επικεντρωθούμε μόνο στην υπεράσπιση της θέσης μας, ιδίως δε στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου".

Αναφερόμενος τώρα στα διάφορα τεχνάσματα (αντιπερισπασμός, επίκληση της αυθεντίας και όχι της λογικής, εξόργιση του αντιπάλου, προσωπικές επιθέσεις, υπεκφυγές, αντιστροφή ή εκτροπή της συζήτησης, γενικεύσεις, ψευδείς αποδείξεις κλπ.), τόνισε εδικά ότι, δεν υπάρχει γνώμη, όσο παράλογη και αν είναι, την οποία οι άνθρωποι να μην είναι έτοιμοι να την ασπασθούν, μόλις πεισθούν πως είναι κοινώς αποδεκτή – όπως, για παράδειγμα, την παράλογη θέση σήμερα, σύμφωνα με την οποία η μοναδική λύση της Ελλάδας είναι το ΔΝΤ, καθώς επίσης οι δανειακές συμβάσεις υποτέλειας, με τα μνημόνια και τους νόμους εφαρμογής τους, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο μέρος τους!

Οι άνθρωποι είναι σαν τα πρόβατα, μας λέει, τα οποία ακολουθούν τον αρχηγό του κοπαδιού, όπου και αν τους οδηγήσει. Πολύ περισσότερο, θα προτιμούσαν να τον ακολουθήσουν ακόμη και στο θάνατο, παρά να σκεφθούν από μόνοι τους – πόσο μάλλον να σηκωθούν από τους καναπέδες τους, να αποτινάξουν τη μιζέρια και να πολεμήσουν για το βιοτικό επίπεδο, κυρίως δε για την ελευθερία τους.

Περαιτέρω, πάντοτε κατά τον ίδιο, εάν μία οποιαδήποτε εσφαλμένη γνώμη φτάσει στο σημείο να γίνει ευρέως αποδεκτή όπως, για παράδειγμα, η «αρετή της ανταγωνιστικότητας», την οποία «εξαίρει», εγκωμιάζει και επαινεί συνεχώς η πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας, τότε ακόμη και οι λίγοι, οι οποίοι είναι σε θέση να κρίνουν, θα σιωπήσουν – επειδή διαφορετικά θα χαρακτηρίζονταν ως «πνεύματα αντιλογίας», θρασείς, εγωκεντρικοί, αναξιόπιστοι ή ταραξίες.

Από τη στιγμή εκείνη και μετά λοιπόν μιλούν μόνο όσοι είναι εντελώς ανίκανοι να σχηματίσουν οι ίδιοι οποιαδήποτε γνώμη ή κρίση – αφού «παπαγαλίζουν» απλώς τις απόψεις των άλλων, υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα τις συγκεκριμένες ανόητες γνώμες με υπερβάλλοντα ζήλο, με ματαιοδοξία, ακόμη και με μισαλλοδοξία, σαν να ήταν δικές τους. Εάν κανείς εξετάσει από αυτήν την οπτική γωνία τη στάση ορισμένων Ελλήνων υπουργών ή βουλευτών σήμερα, οι οποίοι υποστηρίζουν σχεδόν με μανία τα μνημόνια υποτέλειας και το ΔΝΤ, θα κατανοήσει καλύτερα τι ακριβώς εννοούμε  

Με απλούστερα λόγια, ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφθούν ή πρόθυμοι να αναζητήσουν τις κατάλληλες πηγές, έτσι ώστε να σχηματίσουν τη δική τους άποψη. Επειδή όμως όλοι θέλουν να έχουν άποψη, δεν απομένει παρά να ενστερνισθούν έτοιμες απόψεις άλλων – αντί να κουραστούν οι ίδιοι, δημιουργώντας τις δικές τους.

Το γεγονός αυτό είναι απολύτως κατανοητό τόσο στο ΔΝΤ, όσο και στα ΜΜΕ, τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά την ευκολία, με την οποία χειραγωγείται ο όχλος, η μάζα, το πλήθος – αρκεί να του «σερβιριστούν» απόψεις, από ένα κατάλληλα επιλεγμένο «πάνελ» άβουλων καθηγητών, ετερόφωτων πολιτικών, φημισμένων δημοσιογράφων ή διανοουμένων «μισθοφόρων», με την ετικέτα «κοινώς αποδεκτές». 

Η ΕΛΛΑΔΑ

Στα παραπάνω πλαίσια, εάν αναφέρει κανείς ότι η Ελλάδα είναι ένα πάμπλουτο, πολλαπλά προικισμένο κράτος, το οποίο έχει τα μικρότερα οικονομικά προβλήματα σε σχέση με πολλές άλλες χώρες, ενώ υπάρχουν στη διάθεση του αρκετές εναλλακτικές λύσεις εξόδου από την κρίση δημοσίου χρέους, θα αντιμετωπισθεί σίγουρα πολύ επιφυλακτικά, εάν όχι εντελώς εχθρικά ή απαξιωτικά – ακόμη και όταν τεκμηριώνει τη θέση του με ανάλογους πίνακες (Ι), οι οποίοι δεν προέρχονται βέβαια από τον ίδιο, αλλά από διεθνείς οργανισμούς. 

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Σύνολο	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο
Ιρλανδία	1.166	689	245	123	109
Μ. Βρετανία	847	547	118	101	81
Ιαπωνία	641	188	143	77	233
Ισπανία	457	111	192	87	67
Γαλλία	449	151	150	61	87
Βέλγιο	435	112	175	53	95
Πορτογαλία	422	61	149	106	106
Ιταλία	377	96	110	50	121
Η.Π.Α.	376	94	90	92	100
Ελλάδα*	333	22	74	71	166
Γερμανία	321	98	80	60	83

Πηγή: MM (IMF). Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Η αιτία είναι προφανώς η «κοινώς αποδεκτή άποψη» που δημιουργήθηκε έντεχνα από τους έμπειρους εισβολείς, σύμφωνα με την οποία η υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ και στα μνημόνια είναι μονόδρομος – με την κατάρρευση και τη χρεοκοπία να περιμένουν στη γωνία, εάν τυχόν θελήσει να επιβάλλει διαφορετικά μέτρα (ανάλυση μας), πόσο μάλλον να επανακτήσει την εθνική της κυριαρχία, εκδιώκοντας τους μισθοφόρους των διεθνών τοκογλύφων. 

Περαιτέρω, εάν αναφερθεί πως η Ελλάδα είναι ένα πολύ νεαρό έθνος, το οποίο απελευθερώθηκε σχετικά πρόσφατα και όχι εξ ολοκλήρου (χάρτης που ακολουθεί), μετά από σχεδόν 20 αιώνες σκλαβιάς (πιθανότατα από το 168 π.Χ., όπου ηττήθηκε στην Πύδνα το Βασίλειο της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους, έως το 1821 – το 1912 για τη Θεσσαλονίκη), οπότε οι απαιτήσεις απέναντι του πρέπει να είναι ανάλογες, δεν θα βρεθούν πολλοί υποστηρικτές της ίδιας άποψης – πόσο μάλλον αφού η πλειοψηφία αποδέχεται μόνο την οθωμανική κατοχή και όχι αυτήν της Ανατολικής Ρωμαϊκής ή Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, των Φράγκων κοκ.

Συνεχίζοντας, σίγουρα θα αντιμετωπίσει κάποιος προβλήματα, εάν τυχόν υποστηρίξει ότι, ένα έθνος χαρακτηρίζεται από τη γεωγραφική του θέση, από τη γλώσσα, από την ιστορία, από το γενετικό κώδικα, από τον πολιτισμό, καθώς επίσης από τη θρησκεία του – όπου όμως η τελευταία θρησκεία των Ελλήνων ήταν οι δώδεκα Θεοί του Ολύμπου ενώ ο Χριστιανισμός, κρίνοντας τουλάχιστον από το χώρο που δημιουργήθηκε, καθώς επίσης από την Παλαιά Διαθήκη, είναι μία θρησκεία με εβραϊκές κυρίως ρίζες (σε κάποιο βαθμό βέβαια).  

Σε κάθε περίπτωση, η θρησκεία των Ελλήνων προήγαγε τη γνώση, την τέχνη και τον πολιτισμό, ενώ δεν επιβάρυνε την ανθρωπότητα με τους δεκάδες αιώνες του σκοταδισμού των μεσαιωνικών χρόνων και της αυστηρής τιμωρίας – η οποία εφαρμόζεται ακόμη και σήμερα, από τους χριστιανούς προτεστάντες Γερμανούς ή από άλλους λαούς.

Σύμφωνα δε με αρκετούς, δεν είναι εύλογο να θεωρούμε πως οι Έλληνες, οι οποίοι έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στη Δύση, συνεχίζοντας να είναι η βασική πηγή της γνώσης σε ολόκληρο τον πλανήτη, πίστευαν σε μία άνευ νοήματος θρησκεία – όσο και αν η πανέμορφη αυτή θρησκεία, «στολισμένη» από μία εξαιρετική μυθολογία, από ένα πραγματικά πολύτιμο κόσμημα για την ανθρωπότητα, αποτελεί πλέον παρελθόν.

Ολοκληρώνοντας, σε σχέση με τους παραπάνω «ασύμμετρους» προβληματισμούς, αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι εμείς οι Έλληνες είναι αφενός μεν η «αλλοτρίωση» του πληθυσμού μετά από τόσους αιώνες δουλείας, αφετέρου η νεαρότητα του κράτους μας – γεγονός που σημαίνει ότι, χρειάζεται βοήθεια εκ μέρους μας για να εξελιχθεί, καθώς επίσης για να μπορέσει να παραμείνει ελεύθερο και ανεξάρτητο. Οφείλουμε δε να προσπαθήσουμε, όλοι μαζί και από κοινού, χωρίς ανόητες αντιπαλότητες και κενές αντιπαραθέσεις, να ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους, στην οποία οδηγηθήκαμε δόλια – όσο περισσότερο μπορούμε, επιλέγοντας τον καλύτερο δυνατό δρόμο και απορρίπτοντας τις «ετοιμοπαράδοτες απόψεις».

Στην προσπάθεια μας αυτή τίποτα απολύτως δεν πρέπει να είναι «ταμπού» για κανέναν μας – ειδικά η συνταγματική αλλαγή του πολιτεύματος, με κατεύθυνση την άμεση δημοκρατία, αφού χωρίς αυτήν είναι σχεδόν απίθανο να επιλυθεί το πρόβλημα της καταπολέμησης του πελατειακού κράτους, αποφεύγοντας την ανεπιθύμητη κατάλυση του κοινωνικού κράτους, το οποίο δυστυχώς συντηρεί το πελατειακό (άρθρο μας).  

Στη συνέχεια, θα θέλαμε να αναφερθούμε ξανά στα δύο άλλα προβλήματα της πατρίδας μας, τα οποία δεν είναι λιγότερο σημαντικά από τα οικονομικά: στα κοινωνικά και στα πολιτικά, χωρίς να επεκταθούμε στα πολιτισμικά ή στα μεταναστευτικά, τα οποία απαιτούν ιδιαίτερη ενασχόληση.     

ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

Σίγουρα δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι γνωρίζουν τι συμβαίνει «εκεί έξω», στα «γκέτο» της Αθήνας, πέρα από τη συνεχώς διευρυνόμενη «νοητική απαγορευτική γραμμή», όπως την αποκαλούν χαρακτηριστικά οι ταξιτζήδες – αλλά και στις «σκοτεινές γωνίες» των μεγάλων ή μικρών άλλων πόλεων της χώρας μας.

Ο θυμός, η απογοήτευση, η πίκρα και η (αυτό) καταστροφική μανία συσσωρεύονται μέρα με την ημέρα, προδιαγράφοντας εξελίξεις που αδυνατούμε σήμερα να συλλάβουμε με τη φαντασία μας. Πρόκειται για ένα ηφαίστειο που «βράζει», για μία πηγή πόνου και πίκρας, η οποία διαρκώς διευρύνεται – από τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, στα μεσαία και, πολύ σύντομα, στα υψηλότερα.

Η ανεργία, πόσο μάλλον η αδυναμία απασχόλησης των νέων, θα οδηγήσει σε μία τρομακτική έκρηξη του ηφαιστείου, από την οποία πολύ δύσκολα θα ξεφύγουν όλοι όσοι τελικά δεν θα μεταναστεύσουν. Αρκεί να ακούσει κανείς την «υποκοσμική» (underground) μουσική των νεαρών Ελλήνων, ένα συνδυασμό ρεμπέτικων και σύγχρονων ήχων, με εξαθλιωμένους στίχους, γεμάτους πόνο, αυτοκαταστροφικές τάσεις, έντονη πίκρα, αποστροφή, απογοήτευση και αηδία για τα κοινωνικά πρότυπα (Πολιτική, Εκκλησία, ΜΜΕ, Αστυνομία, Δικαστική Εξουσία κλπ), για να καταλάβει πόσο κοντά βρισκόμαστε στην καταστροφή, δια μέσου της απόλυτης κοινωνικής «σήψης».

Συνεχίζοντας, η χώρα μας δεν είναι ψυχικά υγιής, με την έννοια ότι «καθορίζεται» όλο και περισσότερο από την προσαρμογή του ατόμου στις ανάγκες της κοινωνίας του – δυστυχώς όχι από την προσαρμογή της κοινωνίας, στις ανάγκες του ανθρώπου. Μία υγιής κοινωνία δίνει προοπτικές στους νέους, ενώ αναπτύσσει την ικανότητα του ατόμου να αγαπά τους συνανθρώπους του, να μορφώνεται, να καλλιεργείται, να εργάζεται δημιουργικά, να είναι ευτυχισμένος, να εξελίσσει τη λογική του, να διαμορφώνει σωστά την αντικειμενικότητα του και να έχει μία αίσθηση του εγώ, η οποία να βασίζεται στην εμπειρία των δικών του παραγωγικών δυνάμεων (E.From).

Αντίθετα, μία βαριά άρρωστη κοινωνία, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, είναι εκείνη που καλλιεργεί την αποστροφή, την αμοιβαία εχθρότητα, τη βία και τη δυσπιστία – η οποία μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε άβουλο όργανο χρήσης και εκμετάλλευσης των άλλων, αποστερώντας του την αίσθηση του εγώ.

Περαιτέρω γνωρίζοντας ότι, η μη ικανοποίηση των βασικών αναγκών μας (πείνα, δίψα, ύπνος) οδηγεί στην παράνοια, ενώ η περιορισμένη «κάλυψη» τους, η μη ποιοτική και ποσοτική δηλαδή, δημιουργεί νευρώσεις, ανάλογες με το βαθμό της (μη) «εξυπηρέτησης» των αναγκών, τα αποτελέσματα των μέχρι σήμερα α-κοινωνικών πολιτικών, προδιαγράφουν ένα εξαιρετικά ζοφερό μέλλον.

Ειδικά ο τομέας της παιδείας, στον οποίο επικρατεί σχεδόν απόλυτη αδιαφορία, σε συνδυασμό με ένα ανελέητο κυνήγι χρημάτων (φροντιστήρια κλπ), εις βάρος των μαθητών, των σπουδαστών και των γονέων, είναι μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας – η οποία αργά ή γρήγορα θα εκραγεί, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τις επόμενες γενιές των Ελλήνων. Πόσο μάλλον όταν, χωρίς μία ορθολογική εκπαίδευση, είναι αδύνατη η αύξηση της παραγωγικότητας μίας χώρας – οπότε, αυτό που της απομένει, είναι η ανταγωνιστικότητα, μέσω των συνεχώς χαμηλότερων αμοιβών των εργαζομένων της. 

Χωρίς να επεκταθούμε περαιτέρω, η διαφθορά, η διαπλοκή, η ανεντιμότητα, η αδικία, η πονηριά, η ανυπαρξία επαγγελματικού ήθους, τα άθλια «κοινωνικά πρότυπα», οι απίστευτα χαμηλής ποιότητας τηλεοπτικές εκπομπές, οι οποίες θυσιάζουν τον πολιτισμό στο βωμό της ακροαματικότητας και του κέρδους, η «εχθρική κοινωνία», η αδιαφορία του ανθρώπου για τον άνθρωπο, η ανυπαρξία «πλαισίου», καθώς επίσης το τέχνασμα και η ευκαιρία που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη Ελλάδα, δεν πρόκειται να επιτρέψουν τη διαφυγή της από τη σημερινή κρίση, ακόμη και αν της χαριστεί το σύνολο του χρέους της – εκτός εάν αλλάξουν ριζικά νοοτροπίες, σαν αποτέλεσμα πολιτικών και κοινωνικών «μεταρρυθμίσεων» προς όφελος του ατόμου (χωρίς να είναι φυσικά εις βάρος του συνόλου).         

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα κείμενα μας, η μοναδική προστασία μας απέναντι στην οικονομική εξουσία είναι η Πολιτική – οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να την ενισχύουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Στην περίπτωση όμως που η Πολιτική υποτάσσεται και υπηρετεί την οικονομική εξουσία, η θέση μας γίνεται εξαιρετικά δύσκολη – αφού παύει πια να λειτουργεί η Δημοκρατία, «ελαχιστοποιούνται» οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας, ενώ τα εκλογικά μας δικαιώματα απλά καθορίζουν τους εκάστοτε «μισθοφόρους» των σκιωδών κυβερνήσεων.   

Σε ελληνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο τώρα, φαίνεται να οδηγούμαστε πίσω στον καπιταλισμό του 19^ου αιώνα. Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο του καπιταλισμού εκείνης της εποχής ήταν, πάνω από όλα, η ανελέητη εκμετάλλευση του εργαζομένου. Οι εργοδότες πίστευαν ότι ήταν φυσικός ή κοινωνικός νόμος, το να ζουν εκατοντάδες χιλιάδες εργατών στο μεταίχμιο της λιμοκτονίας – ενώ ο ιδιοκτήτης κεφαλαίου δικαιωνόταν ηθικά εάν, επιδιώκοντας το κέρδος, εκμεταλλευόταν στο μέγιστο δυνατό βαθμό την εργασία που «ενοικίαζε».

Δεν υπήρχε καμία σχεδόν έννοια ανθρώπινης αλληλεγγύης, μεταξύ του ιδιοκτήτη κεφαλαίου και των εργατών – επικρατούσε πέρα για πέρα ο νόμος της οικονομικής ζούγκλας, της χωρίς όρια και φραγμούς ανταγωνιστικότητας. Ο κάθε επιχειρηματίας προσπαθούσε να πουλήσει φθηνότερα από τις τιμές του ανταγωνιστή του, ενώ η μάχη του ανταγωνισμού ανάμεσα σε ίσους ήταν τόσο ανελέητη και απεριόριστη, όσο και η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Ως κύριος ρυθμιστής η αγορά και όχι το κράτος, είχε απαλλαγεί εντελώς από όλους τους μέχρι τότε περιορισμούς και είχε γίνει η μοναδική κοινωνική αξία των καπιταλιστικών χωρών.

Στον 20^ο αιώνα βέβαια οι συνθήκες άλλαξαν ριζικά προς το καλύτερο – ενώ με τη βοήθεια της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης, οι εργαζόμενοι κατάφεραν να κερδίσουν το «κοινωνικό κράτος», καθώς επίσης μία σειρά «παραχωρήσεις» εκ μέρους των ιδιοκτητών κεφαλαίου.

Δυστυχώς στον 21^ο αιώνα, σε αυτόν δηλαδή που διανύουμε σήμερα, το Κεφάλαιο, (οργανωμένο σε πανίσχυρα, πολυεθνικά και «συστημικά» επικίνδυνα Καρτέλ), με τη βοήθεια της παγκοσμιοποίησης, της «κατάλυσης» των σοσιαλιστικών κρατών, του ανοίγματος των συνόρων (μετά την πτώση του βερολινέζικου τοίχους), καθώς επίσης της κυριαρχίας του επί της Πολιτικής, κατάφερε να αντιστρέψει τους όρους – εξελίσσοντας το «σύστημα» στο σημερινό μονοπωλιακό καπιταλισμό (Η.Π.Α), με αντίπαλο «δέος» τον κρατικό καπιταλισμό (Κίνα, Ρωσία).

Αρκεί να αναφέρει κανείς ότι μία ολόκληρη, μεγάλη πόλη των Η.Π.Α. (Ντιτρόιτ) «εγκαταλείφθηκε» στη χρεοκοπία, όταν διασώθηκαν στο παρελθόν οι μεγάλες τράπεζες και οι επιχειρήσεις από την κυβέρνηση και τους φορολογουμένους, για να γίνει κατανοητό που ακριβώς οδηγείται μία χώρα – όταν έχει υιοθετήσει, της έχει επιβληθεί καλύτερα το σύστημα του μονοπωλιακού καπιταλισμού.  

Στα πλαίσια αυτά η Ελλάδα, η Πολιτική της οποίας «αλώθηκε» ανάλογα, έχει μετατραπεί δυστυχώς σε ένα πεδίο μάχης των δύο αντιπάλων συστημάτων, καθώς επίσης των τεσσάρων (Ρωσία, Η.Π.Α., Κίνα και Γερμανία) ισχυρότερων κρατών του πλανήτη.

Επί πλέον, ανεξάρτητα από τον εκάστοτε ηγέτη τους, τα κόμματα εξουσίας της χώρας μας είναι υποταγμένα στους εσωτερικούς μηχανισμούς τους – σε αυτή δηλαδή τη διεφθαρμένη και «διαπλεγμένη» υπόγεια εξουσία, η οποία οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία.

Οι επαγγελματίες πολιτικοί, αυτοί δηλαδή που παραμένουν αιώνια στα έδρανα της Βουλής ή στους μηχανισμούς των κομμάτων, αποτελούν δυστυχώς τον κανόνα και όχι την εξαίρεση – αφού δεν αλλάζουν, τουλάχιστον ανά 8ετία, παρά το ότι όλοι μας έχουμε δικαίωμα στο εκλέγεσθαι και όχι μόνο οι κομματικοί υπάλληλοι. Τέλος, ο διαχωρισμός των εξουσιών είναι μάλλον θεωρητικός, εάν όχι ανύπαρκτος – γεγονός που δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία, εάν δεν αποκατασταθεί η «τάξη».   

Επομένως, το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας, όπως επίσης αρκετών άλλων χωρών, είναι πολυσύνθετο. Εάν δεν επιλυθεί ριζικά, δια μέσου της δημιουργικής καταστροφής, εάν δηλαδή δεν πάψουν να διαιωνίζονται οι επαγγελματίες πολιτικοί, οι «μισθοφόροι» ευρύτερα της οικονομικής εξουσίας και εάν δεν αντικατασταθούν οι «σάπιοι» κομματικοί και λοιποί μηχανισμοί από καινούργιους, σε νέες βάσεις, είναι αδύνατον να υπάρξει μέλλον για τη χώρα μας – ακόμη και αν μας χαρισθεί ολόκληρο το δημόσιο χρέος μας.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Είναι οδυνηρό, απολύτως εξευτελιστικό καλύτερα το να ακούει κανείς δηλώσεις «τύπου διαγγέλματος» από τον πρωθυπουργό της χώρας του, σύμφωνα με τις οποίες κατάφερε, με μεγάλο κόπο και προσπάθεια, να πείσει την Τρόικα για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση! Επίσης πως η έγκριση είναι χρονικά περιορισμένη, για ένα μικρό δοκιμαστικό διάστημα – στο τέλος του οποίου, εάν δεν «συμμορφωθούν» οι Πολίτες, θα πάψει να ισχύει.

Εκείνη τη στιγμή γίνεται απολύτως κατανοητό ότι, δεν έχει ψηφισθεί ουσιαστικά αυτός που διοικεί την πατρίδα του, αλλά ο εκπρόσωπος της απέναντι στην Τρόικα – η οποία βέβαια, εφόσον δεν έχει εκλεγεί δημοκρατικά, κυβερνάει απολυταρχικά τη χώρα.

Όλα όσα αναφέρονται λοιπόν περί Δημοκρατίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και αλλού, είναι ψευδή και ανυπόστατα – αφού το επίσημο πολίτευμα μας είναι πλέον η δικτατορία των αγορών, οι οποίες κυβερνούν από το παρασκήνιο, έχοντας διορίσει την Τρόικα ως σαδιστικά ψυχρό  εκτελεστικό τους όργανο.

Τουλάχιστον εξίσου εξευτελιστική ήταν και η είδηση, σύμφωνα με την οποία ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, ένας χαμηλού επιπέδου πολιτικός που δεν έπαψε ποτέ να προσβάλλει με άθλιο τρόπο τους Έλληνες, επισκέφθηκε την Ελλάδα «μετά από αίτημα του πρωθυπουργού» – ο οποίος, αντί να απαιτήσει αυτά που εξόφθαλμα μας οφείλονται, κατ' ελάχιστο τα κατοχικά «δάνεια» και τα κλοπιμαία δηλαδή, εκλιπαρεί για νέες πιστώσεις προς τις επιχειρήσεις της χώρας του από εκείνη την τράπεζα, η οποία λεηλάτησε μεθοδικά και εξαθλίωσε τον ίδιο της τον «αδελφό λαό».

Πρόκειται για την κρατική Kfw, η οποία πρωτοστάτησε στην ένωση της Γερμανίας, εκποιώντας σε εξευτελιστικές τιμές τόσο τις περιουσίες, όσο και τις επιχειρήσεις της πρώην Ανατολικής Γερμανίας στη Δύση – γεγονός που προβλέπουμε ότι θα επαναληφθεί και στην Ελλάδα, με έναν πολύ πιο οδυνηρό τρόπο για τους Πολίτες της.

Στα πλαίσια αυτά είναι μάλλον ανόητο να προσποιούμαστε ότι έχουμε Δημοκρατία, ότι λειτουργούν οι Θεσμοί, ότι αποφασίζει το Κοινοβούλιο ψηφίζοντας νόμους, ότι τηρείται η συνταγματική νομιμότητα, καθώς επίσης πως τόσο οι υπουργοί, όσο και ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος της χώρας, σέβονται απόλυτα τις επιθυμίες των Ελλήνων, εκτελώντας τις εντολές τους.

Κατ' επακόλουθο, δεν θα έπρεπε να απορούμε καθόλου σχετικά με το ότι, οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη από τα κόμματα μόνο ένα ανόητο «πιόνι» της όλης «διαδικασίας» υποδούλωσης της χώρας – ούτε ο Εφιάλτης του Καστελόριζου δηλαδή, αλλά ούτε και οι υπόλοιποι βασικοί συνεργοί του, μερικοί από τους οποίους συνεχίζουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική της χώρας.

Αυτό για το οποίο απορούμε όμως είναι το ποιος εμποδίζει τους Έλληνες να βγουν στους δρόμους όλοι μαζί, απαιτώντας συλλογικά τουλάχιστον την παραδειγματική τιμωρία αυτών που κατέλυσαν τη Δημοκρατία στη χώρα τους – εγκαθιστώντας τη δικτατορία των αγορών, με το ΔΝΤ και τη Γερμανία «τοποτηρητές» τους.

Εάν μη τι άλλο, ακόμη και οι σκλάβοι έχουν ορισμένα ελάχιστα δικαιώματα – κάποια ίχνη έστω εθνικής υπερηφάνειας, τα οποία γίνονται συνήθως σεβαστά από τους εκάστοτε κατακτητές, επειδή θέλουν να αποφύγουν την εξέγερση τους. Είναι αδιανόητο δε να υποκινούνται οι πολίτες μόνο από συντεχνιακά συμφέροντα και όχι από εθνικές διεκδικήσεις – αφού από αυτές και μόνο εξαρτάται τόσο το δικό τους μέλλον, όσο και το μέλλον των παιδιών τους. 

Εκτός αυτού, ο διεθνής εξευτελισμός της χώρας μας, δεν μπορεί παρά να έχει κάποια ανώτατα όρια, τα οποία οι κυβερνήσεις μας έχουν ανερυθρίαστα αγγίξει, εάν όχι ξεπεράσει, εκλιπαρώντας γονατιστές για τη βοήθεια των ξένων και για δανεικά – επειδή είναι προφανώς ανίκανες να βρουν λύσεις, να πείσουν και να κινητοποιήσουν τους Έλληνες.

Στα πλαίσια αυτά, εάν θεωρούμε κάτι πολύ χειρότερο από την ανεπάρκεια και από την ανικανότητα, αυτό είναι η δουλοπρέπεια – η οποία οδηγεί, σχεδόν μονοδρομημένα, στην υποδούλωση και στη σκλαβιά. 

Σημειώσεις κειμένου: Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος, η κοινωνία ανάλογα, ο οποίος διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις – σκλάβος αυτός που δεν τις έχει.

Αυτό που λείπει από το δημόσιο τομέα της Ελλάδας, σε πολλές περιπτώσεις και από τον ιδιωτικό, είναι η παραγωγικότητα. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, δεν είναι πρόβλημα ούτε ο απόλυτος αριθμός των εργαζομένων, ούτε οι αμοιβές τους – αλλά αυτά που παράγουν και που προσφέρουν. Για παράδειγμα, εάν η παραγωγικότητα των καθηγητών και δασκάλων ήταν μεγαλύτερη, δεν θα χρειαζόταν τα φροντιστήρια – οπότε η εξοικονόμηση κόστους για την κοινωνία θα ήταν τέτοια που θα επέτρεπε την απασχόληση περισσοτέρων εκπαιδευτικών, με καλύτερους μισθούς.

Το Ντιτρόιτ, στις πάμπλουτες Η.Π.Α., δεν διασώθηκε όπως οι τράπεζες – αν και το ποσόν που θα χρειαζόταν είναι αμελητέο (χρέος περί τα 18 δις $), συγκριτικά με τα χρήματα που τυπώνει η Fed ή με αυτά που δαπανήθηκαν από την κυβέρνηση, για την ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Προφανώς οι άνθρωποι που ζουν στην πόλη (83% μαύροι) δεν έχουν καμία αξία – κάτι που οφείλει να προβληματίσει την Ευρώπη, η οποία υιοθετεί σταδιακά το απάνθρωπο αμερικανικό μοντέλο.

Ηχητικό 19.07.2013: Πρέπει να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 20. Ιουλίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2931.aspx

Πλατύτερος του ονείρου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

 

Τι είναι αυτό που καρφώθηκε

                                             στο στήθος μου;

Ένα βέλος τ' ουρανού,

          η αστραπή που έστειλε η καταιγίδα;

Τι είναι αυτό που φουσκώνει 

                                        μες το στήθος μου;

ένα ποτάμι βρόχινο

ο θυμός του νερού που παρασέρνει

                                              τ' άγριο δένδρο;

 

Μια ένεση οργής σφυροκοπάει

                                         στο κρόταφο μου

Αλώθηκε η  Πόλη μου από

                               σιδερόφρακτες στολές

 

Με ασκαρδάμυκτα τα βλέφαρά μου

περιμένω ακάθιστος στα οδοφράγματα

να ψέλνεται ο παιάνας

                πλατύτερος του ονείρου

                                       που μας διαπερνά

 

Στα οδοφράγματα όπου αγορεύει

                                                     ο ρήτορας    

σέρνοντας έξω απ' το θαλάμι του

                                                εδώδιμο πόθο

ωριμασμένο  σε νυχτερινή πανσέληνο

 

Ένας θεός γεννιέται

                           ανάμεσα στους καπνούς

και στις κληματόβεργες των ηφαιστείων

Ένας άνθρωπος που θεώνεται

               στις εκρήξεις της οργής

                                        ο μέγας άνθρωπος

Αναβλύζει απ' τα στήθη του η λάβα

                      και κατακαίει τα πεζοδρόμια

 

 Ένα νησί αναδύεται

             στ' αρχιπέλαγος της οδού Σταδίου

                                                             η λάβα

Η λάβα που κατακαίει τα σωθικά μας

                   κι ορθώνει νησιά στο πέλαγος

 

Ναι τώρα  

     ένα νησί γεννιέται στην ενδοχώρα μας

                                             είναι η λάβα μας

Η λάβα μας

που κατρακυλάει στην οδό Σταδίου

                      και κατακαίει τα σωθικά μας

 

                             

12 Ιουλίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

 

*  http://toxefwto.blogspot.gr

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Δεν υπερβολικό να υποστηρίξουμε ότι η Λατινική Αμερική αποτελεί την αποικία των δήθεν μη αποικιοκρατικών ΗΠΑ. Η εγκαθίδρυση δικτατορικών καθεστώτων με την προκλητική και διόλου μυστική παρέμβαση της ΣΙΑ και η εναλλαγή αυτών, προκειμένου να εξυπηρετούνται κατά καιρούς καλύτερα τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα στις χώρες αυτές κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20^ου αιώνα.

Ο λαός στέναζε κάτω από την καταπίεση των στυγνών δικτατορικών καθεστώτων και την ανέχεια, καθώς η ιδιοκτησία έχει σωρευθεί στα χέρια ολίγων γαιοκτημόνων και οι πολλοί πεινούσαν και εξαναγκάζονταν να μετακινούνται στα αστικά κέντρα, όπου στοιβάζονταν στις φτωχογειτονιές (φαβέλες). Εκεί συμφύρονταν με τον υπόκοσμο και αποτελούσαν αντικείμενο του επικερδούς εμπορίου ναρκωτικών και σαρκός, όχι απαραίτητα λευκής!

Τότε η Ευρώπη είχε ακόμη κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο. Η διανόηση μέσω του κινηματογράφου και του εντύπου πληροφορούσε τους καλοβολεμένους Ευρωπαίους για τα τραγικά συμβαίνοντα στην ημιήπειρο. Τότε βέβαια ήταν έντονη και η επίδραση του μαρξισμού, γι' αυτό και η συμπάθεια προς τους καταδυναστευόμενους λαούς, οι οποίοι αντιδρούσαν με την οργάνωση αντάρτικων, τα οποία αργά ή γρήγορα σαρώνονταν από τους επιτελείς της ΣΙΑ και τους εγκαθέτους οπαδούς της τυραννίας και των μεγάλων συμφερόντων, γαιοκτήμονες, εμπόρους ναρκωτικών και μισθοφόρους υποτελείς, ταγμένους στην εξυπηρέτηση ανόμων συμφερόντων! Βέβαια και ο λαός έχει πάντοτε ευθύνη για τις εξελίξεις. Ας θυμηθούμε τη συμβολή του στην αποσταθεροποίηση της εκλεγμένης κυβέρνησης Αλιέντε στη Χιλή με χρηματισμό από τις μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ!

Στα πλαίσια της εκμετάλλευσης οι χώρες υπέστησαν βίαιη την επέμβαση των κερδοσκόπων, οι οποίοι δεν χαρακτηρίζονται από σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή και το φυσικό περιβάλλον. Έτσι πέρα από την αποτροπή κάθε οικονομικής ανάπτυξης  και την έξαρση της αθλιότητας των αποκλήρων, συντελέστηκε μεγάλη καταστροφή του οικοσυστήματος του Αμαζονίου, προκειμένου να εξαπλωθούν καλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων φυτών, σόγιας κυρίως, μέσω της οποίας η νέα τάξη φιλοδοξεί να ελέγχει διατροφικά ολόκληρο τον πλανήτη! Αναπτύχθηκαν πληθώρα ορυχείων, στα οποία εργάζονται υπό συνθήκες κατέργων ακόμη και παιδιά, ενώ το πάθος για την μεγιστοποίηση των κερδών συντέλεσε στην τρομακτική υποβάθμιση του περιβάλλοντος! Η διάδοση της κοκαΐνης μεταξύ των αποκλήρων αποτέλεσε το επιστέγασμα της συμφοράς! Έμποροι αυτής έφθασαν να διαθέτουν ιδιωτικό στρατό, ώσπου έγιναν άκρως ενοχλητικοί ακόμη και στα αφεντικά τους, τα οποία τους εξόντωσαν. 

Στις εγκυκλοπαίδειες αναγράφεται ότι η Λατινική Αμερική είναι περιοχή του καθολικισμού. Το Βατικανό ασκεί εκεί απόλυτο έλεγχο! Μ' αυτές τις μωρίες τρέφεται ο πιστός λαός, ο οποίος μετριέται και ξαναμετριέρται, ώστε να έχει την επιβεβαίωση ότι περιλαμβάνεται μεταξύ των πολλών και άρα ισχυρών. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο καθολικισμός υποκαταστάθηκε από δεκαετίες από ένα θρησκευτικό κράμα παπικού χριστιανισμού και ανιμιστικών θρησκειών των γηγενών, τους οποίους δεν κατάφεραν να εξοντώσουν πλήρως οι «θεοφιλείς» κατακτητές (κονκισταντόρες). Εξαιρέσεις όντως εντυπωσιακές υπήρξαν μεταξύ του ρωμαιοκαθολικού κλήρου. Μπροστά στο δράμα των λαών, που απαρτίζονται από εκπεσόντες απογόνους των κατακτητών, Ινδιάνους και μιγάδες τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους κατά της κοινωνικής αδικίας και να προβάλουν τον απαγορευμένο κοινωνικό λόγο του Ευαγγελίου, τον οποίο τόσο καλλιέργησαν οι αγνοημένοι στη Δύση Πατέρες της Εκκλησίας. Η κίνηση αυτή έμεινε γνωστή ως «θεολογία της απελευθέρωσης»! Ας θυμηθούμε κάποιους εκπροσώπους της. Ο Χέλντερ Καμάρα, επίσκοπος του Ρεσίφε της Βραζιλίας, τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ ειρήνης για τον αγώνα του υπέρ των φτωχών, που δεν διέθεταν ούτε στρέμμα γης. Ο Αντόνιο Φραγκόζο, επίσκοπος της Σεάρα της Βραζιλίας είναι γνωστός από το βιβλίο του «Ευαγγέλιο και κοινωνική επανάσταση». Ο Όσκαρ Ρομέρο, επίσκοπος του Σαλβαντόρ δολοφονήθηκε από εγκαθέτους του δικτατορικού καθεστώτος ενώ τελούσε τον εσπερινό (1980) ως ανεπιθύμητος στους τυράννους του πονεμένου λαού του. Στη χώρα αυτή οι παρακρατικοί είχαν βιάσει ακόμη και μοναχές, οι οποίες είχαν τολμήσει να στηλιτεύσουν τη βία των παρανόμως ασκούντων την εξουσία! Ο Καμίλο Τόρες, ιερέας της Κολομβίας, εγκατέλειψε την ενορία του και βγήκε με τους αντάρτες του Τσε Γκεβάρα στο βουνό, όπου και σκοτώθηκε! Ο Ερνέστο Καρντενάλ, ιερέας της Νιακράγουα, συνεργάστηκε με τους Σαντινίστας ανατροπείς της δικτατορικής κυβέρνησης και ανέλαβε στη συνέχεια και υπουργείο. Ο τότε πάπας έδειξε ακραία την περιφρόνηση στο πρόσωπό του κατά την επίσκεψη του στη Νικαράγουα, όταν αρνήθηκε να του δώσει το χέρι προς ασπασμό! Ο σημερινός πάπας προέρχεται από την πονεμένη αυτή περιοχή και συγκεκριμένα από την πολύπαθη χρεωκοπημένη πάμπλουτη σε φυσικούς πόρους Αργεντινή! Άραγε τί έχει διδαχθεί από τον πόνο του λαού που υποτίθεται ότι διακόνησε; Πέρα από κάποια ευχολόγια ανώδυνα για τους κρατούντες και κατέχοντες δεν κατέθεσε κάποια μαρτυρία ουσίας.

Η Λατινική Αμερική τελευταία φαίνεται να έχει αλλάξει πορεία. Οι δικτατορίες αποτελούν θλιβερό παρελθόν. Κυβερνήσεις φαίνονται λιγότερο ή περισσότερο αποφασισμένες να προασπίσουν τα δίκαια των λαών, που τις εξέλεξαν. Ο Ούγο Τσάβες, ο Θεός να τον αναπαύει, υπήρξε ο πρώτος που τόλμησε να καταγγείλει την άθλια πολιτική των ισχυρών, μέσω των ΗΠΑ, σε βάρος των πονεμένων λαών του πλανήτη! Ο Έβο Μοράλες, ιθαγενής εκλεγμένος του λαού της Βολιβίας, κατέστη άκρως ανεπιθύμητος στις ΗΠΑ. Πρόσφατα τέσσερες ηγέτες -ανδρείκελα ευρωπαϊκών χωρών αρνήθηκαν να επιτρέψουν τη διέλευση του αεροπλάνου, που τον μετέφερε, δια του εναερίου χώρου, για να μη στενοχωρήσουν τις ΗΠΑ! Ευρωπαϊκή κατάντια! Ο Ραφαέλ Κορρέα του Ισημερινού έκανε τους κερδοσκόπους να βυσσοδομούν εναντίον του λόγω του συνθήματός του: «Πρώτα ο λαός, μετά το χρέος»! (Μήπως αφορά και σε μας αυτό;). Αυτός τολμά να δώσει πολιτικό άσυλο σε κάποιους που τόλμησαν να καταγγείλουν τις αθλιότητες των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ! Στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο βρίσκεται ελεύθερος πολιορκημένος, μετά την παραχώρηση πολιτικού ασύλου, ο Τζούλιαν Άσαντζ, ο οποίος αποκάλυψε μέσω του διαδικτύου αθλιότητες των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Και ο πρώην πράκτορας των ΗΠΑ  Έντουαρντ Σνόουντεν, ο οποίος αποκάλυψε την παρακολούθηση των πάντων και βρίσκεται εγκλωβισμένος στο διεθνές αεροδρόμιο της Μόσχας, μόνο σε κάποια πρεσβεία χώρας της λατινικής Αμερικής θα καταφέρει να βρει καταφύγιο. ΟΙ άλλες, μηδέ της Κίνας και Ρωσίας εξαιρουμένων, κυβερνώνται από ανδρείκελα!

Τελικά τι συμβαίνει στη Νότια Αμερική. Είναι πλέον ανήμπορες οι ΗΠΑ να επιβάλουν την πολιτική τους και ανατέλλει ελπίδα για τον πλανήτη; Ο καιρός θα δείξει. Πάντως πρέπει να προηγηθεί η απελευθέρωση από τη δουλεία του Βατικανού, το οποίο αποκοίμισε τους λαούς συμπλέοντας με τους δημίους τους, όπως και κατά τον καιρό της «ευλογημένης φεουδαρχίας»!

                                               

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 22-7-2013 

«Εξεγέρσεις» και Ελληνική «κανονικότητα»

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας αυτής χαρακτηρίσθηκαν από μια σειρά εξεγέρσεων σε διαφορετικά γεωπολιτικά σημεία του πλανήτη: από τις Αραβικές χώρες, μέχρι την Τουρκία και την Βραζιλία. Παράλληλα, αναπτύχθηκαν και μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας («αγανακτισμένοι» σε Ελλάδα και Ισπανία, «κινήματα κατάληψης» της Γουόλ Στριτ, του Σίτυ του Λονδίνου κ.λπ.) που δεν έπαιρναν μεν τη μορφή εξεγέρσεων αλλά είχαν ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό με αυτές: την έλλειψη κοινών ριζοσπαστικών στόχων ενάντια στην εντεινόμενη συστημική βία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (διογκούμενη ανισότητα, ανεργία/υπό-απασχόληση, φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων κ.λπ.).

Όμως, μπορεί να δειχθεί ότι ο βασικός λόγος της μαζικής συμμετοχής των λαϊκών στρωμάτων ήταν ο αγώνας κατά των συνεπειών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.  

Το γεγονός της ανυπαρξίας κοινών στόχων δεν ήταν τυχαίο. Ενώ, ιστορικά, πρωταγωνιστές των εξεγέρσεων ήταν κυρίως  τα λαϊκά στρώματα, στη μεταπολεμική περίοδο και ιδιαίτερα μετά τον Μάη του '68 (όπου η εξεγερμένη νεολαία προερχόταν μεν από τα μεσαία κυρίως στρώματα, αλλά ήταν ριζοσπαστικά συνειδητοποιημένη),  και ιδιαίτερα σε όλες τις πρόσφατες εξεγέρσεις, τα μεσαία στρώματα παίζουν βασικό οργανωτικό ρόλο καταλύτη  (κοινωνικά δίκτυα, «νεολαία του Facebook,  του Twitter» κ.λπ.) ενώ τα λαϊκά στρώματα ουσιαστικά παίζουν τον ρόλο των «μαζών». Έτσι, ενώ τα αιτήματα των λαϊκών στρωμάτων πάντα στρέφονται κατά των συνεπειών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και υποσυνείδητα κατά της ίδιας της παγκοσμιοποίησης, της οποίας είναι τα κύρια θύματα, τα αιτήματα των μεσαίων στρωμάτων, ουσιαστικά εμπνέονται από την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης (καταπάτηση δικαιωμάτων, καταπολέμηση της διαφθοράς των ελίτ κ.λπ.), αφού άλλωστε τα στρώματα αυτά  συνήθως δεν είναι εχθρικά στην παγκοσμιοποίηση. Αναπόφευκτα, μέσα από παρόμοιο αχταρμά αιτημάτων, ο κοινός στόχος καταντούσε να είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής των συμμετεχόντων: «να φύγει ο Μουμπάρακ, ο Μόρσι, ο Ερντογάν» κ.λπ. Και «κατά σύμπτωση» παρόμοιοι στόχοι συνέπιπταν συνήθως με τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) που διαχειρίζεται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μέσω των καθεστώτων κοινοβουλευτικής Χούντας που ελέγχει.

Όμως, οι εξεγέρσεις όσο μαζικές -ακόμη και βίαιες- κατά της «νομιμότητας» των ελίτ να είναι, ιστορικά, ποτέ δεν οδήγησαν σε ριζοσπαστικές θεσμικές  αλλαγές, εάν δεν υπήρχε ένα ισχυρό κίνημα με συγκεκριμένο πρόγραμμα παρόμοιων αλλαγών να τις εμπνέει. Αυτό διδάσκει π.χ. η εξεγερσιακή διαδικασία που οδήγησε στην Ρωσική επανάσταση του 1917 και την εγκαθίδρυση του κρατικιστικού σοσιαλισμού και, αντίστοιχα, στην Ισπανική Επανάσταση του 1936 και την εγκαθίδρυση θεσμών ελευθεριακού σοσιαλισμού (μέχρι τη συντριβή τους από τις φασιστικές ορδές του Φράνκο). Και αυτό ακριβώς το κρίσιμο στοιχείο λείπει από τις σημερινές εξεγέρσεις που τελικά καταλήγουν να είναι απόλυτα ελεγχόμενες από την Υ/Ε.

Έτσι, δειγματοληπτικά, στην Αίγυπτο η Υ/Ε ενθάρρυνε την πρώτη εξέγερση του 2011 για να ανατραπεί το χρεοκοπημένο καθεστώς Μουμπάρακ ανοίγοντας τον δρόμο αναγκαστικά (όπως έδειξα σε προηγούμενο άρθρο) στη Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία συνέχισε τις οικονομικές πολιτικές,  Μουμπάρακ, συν την Ισλαμική σάλτσα. Αναπόφευκτα, όταν τα λαϊκά στρώματα συνειδητοποίησαν την απάτη κατέβηκαν σε δεύτερη μαζική εξέγερση για να καταλήξουν σε μια νέα Χούντα, που ελέγχει πάλι η ίδια Υ/Ε, με αντιπρόεδρο το γνωστό αδίστακτο όργανό της, τον Μπαραντέι, που το κόμμα του μαυρίστηκε στις προηγούμενες εκλογές, (δηλαδή τον αντίστοιχο…Βενιζέλο της Αιγύπτου!). Στη Βραζιλία, όπου οι «προοδευτικοί» Λούλα και Ρουσέφ (που θαυμάζει και ο… Τσίπρας) εφάρμοσαν τις ίδιες πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, είχαν μια Κινεζικού τύπου «ανάπτυξη», η οποία βέβαια κάθε άλλο παρά μείωσε την κοινωνική και οικονομική ανισότητα που είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Τότε, ένα άμορφο «πλήθος» κατέβηκε μαζικά στις πόλεις της Βραζιλίας, χωρίς κανένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ριζικών αλλαγών που να οδηγούν σε ρήξη με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Το αποτέλεσμα ήταν η εξέγερση αυτή να λήξει το ίδιο άδοξα, όπως όλες οι σύγχρονες «εξεγέρσεις».

Και αυτή ακριβώς είναι η ουσία της Νέας Διεθνούς Τάξης: η δημιουργία της εντύπωσης όχι μόνο μιας ψευδό-δημοκρατίας (μέσα από τις κοινοβουλευτικές Χούντες που επιβάλλονται παντού), αλλά και μιας ψευδό-επανάστασης και ψευδό-αντίστασης, έτσι ώστε κάθε πιθανή μορφή αντισυστημικού αγώνα να είναι μπλοκαρισμένη και μάλιστα κατά "δημοκρατικό" τρόπο!

Από την άλλη μεριά, στην Ελλάδα όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά διαδικασία εξεγέρσεων εν εξελίξει, παρά τα πιο άγρια μέτρα για την φτωχοποίηση ενός Λαού που έχουν επιβληθεί σε πανευρωπαϊκό, αν όχι και σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και οι λαϊκές αντιδράσεις ποτέ δεν μαζικοποιήθηκαν αρκούντως ώστε να ξεπεράσουν τα όρια της «νομιμότητας» (τα οποία ορίζουν οι ίδιες κοινοβουλευτικές Χούντες που επιβάλλουν και τα μέτρα!) και να φθάσουν τα όρια μιας εξέγερσης. Συγχρόνως, η Αριστερά όχι μόνο  αποδείχθηκε ανίκανη να ηγηθεί ενός παλλαϊκού Μετώπου με στόχους την έξοδο από την ΕΕ, την ακύρωση των Μνημονίων και όλων των σχετικών νόμων, και τη κατάστρωση ενός προγράμματος οικονομικής αυτοδυναμίας και κοινωνικοποίησης τομέων-κλειδιών κ.λπ., αλλά δεν τόλμησε καν να αποχωρήσει σύσσωμη από τη Βουλή για να σπάσει την ψευδή εικόνα  «κανονικότητας» που πλάθουν οι ελίτ, και να γίνει ανάγλυφη η σημερινή, συγκαλυπτόμενη, οικονομική και κοινωνική καταστροφή…

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (21 Ιουλίου 2013). Το είδα: 21-7-2013, http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_07_21.html

Για τις Αναθέσεις των Θεολόγων και όχι μόνο

 

 Από Συνδέσμους θεολόγων και Παραρτήματα του Καιρού*

 

Από την ίδρυση του νεότερου ελληνικού κράτους έως και σήμερα το θρησκευτικό μάθημα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Συνταγματικά κατοχυρωμένο και μόνιμα παρόν στα αναλυτικά προγράμματα  του νεότερου ελληνικού σχολείου συμβάλλει με τον τρόπο του στην ανάδειξη της πνευματικής παράδοσης αλλά και της πολιτιστικής ταυτότητας της πατρίδας μας, καθώς έχει γαλουχήσει γενιές Ελλήνων, αντλώντας από τον πλούτο της Ορθόδοξης πίστης και ζωής που διαλέγεται ταυτόχρονα με κάθε θρησκευτική ή άλλη ετερότητα.

Οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί διακονούν διαρκώς με ζήλο και υπευθυνότητα τους μαθητές στοχεύοντας στην ελεύθερη και πέρα από φανατισμούς ανάπτυξη της προσωπικότητας και της θρησκευτικής τους συνείδησης, κατά τα οριζόμενα στο Σύνταγμα της χώρας μας.   

Ωστόσο, παρά την εγνωσμένη αξία και προσφορά του μαθήματος, τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί  μια προσπάθεια υποβάθμισης ή περιθωριοποίησης της θρησκευτικής παιδείας στο δημόσιο σχολείο. Τα διάφορα σενάρια με προτάσεις για το μάθημα των Θρησκευτικών και το ωράριο διδασκαλίας του προβληματίζουν έντονα τον κλάδο μας και δεν αφήνουν περιθώρια για εφησυχασμό.

– Καλούμε στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία την ηγεσία του Υπουργείου αλλά και τον πολιτικό κόσμο της χώρας να αξιοποιήσει το θρησκευτικό μάθημα το οποίο αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο μορφωτικό αγαθό (Άρθρα 3 και 16 § 2 Συντάγματος), αναδεικνύοντας το ανθρωπιστικό του περιεχόμενο που συμβάλλει στην πνευματική, ηθική και ψυχική ολοκλήρωση των μαθητών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

– Για τους λόγους αυτούς απαιτούμε την μη παραβίαση του ισχύοντος ωρολογίου προγράμματος για το μάθημα των Θρησκευτικών, σε όλους τους τύπους της Λυκειακής βαθμίδας.

– Οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί διεκδικούμε επίσης την κατοχύρωση της διδασκαλίας σε β΄ ανάθεση της Ιστορίας της Β΄ Λυκείου καθώς και την κάλυψη οποιασδήποτε διδακτικής ανάγκης που αφορά σε διδασκόμενο μάθημα και συνάδει φυσικά με τα προγράμματα σπουδών των Θεολογικών Σχολών.

– Σχετικά με το ζήτημα των απαλλαγών, το θρησκευτικό μάθημα να αντιμετωπίζεται όπως προβλέπεται για όλα τα υποχρεωτικά μαθήματα του αναλυτικού προγράμματος. Εξυπακούεται ότι είναι επιβεβλημένη η ανάκληση όλων των εγκυκλίων του 2008, οι οποίες με την ασάφειά τους και την διγλωσσία τους δημιούργησαν μείζον θέμα σχετικά με τον τρόπο και τον χρόνο χορήγησης απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών στο Ελληνικό σχολείο. Για μια ακόμη φορά, επισημαίνουμε την επιτακτική ανάγκη για την έκδοση μιας νέας εγκυκλίου που θα ρυθμίζει συνολικά το ζήτημα αυτό.

Οι υπογράφοντες το παρόν υπόμνημα, δια των διοικητικών συμβουλίων και των εκπροσώπων μας, τονίζουμε πως δεν είμαστε διατεθειμένοι να μείνουμε αδρανείς και να σιωπήσουμε. Σε μια εποχή όπου τα μαθήματα που προάγουν ανθρωπιστικές αξίες υποβαθμίζονται συνεχώς και οι μαθητές έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με φαινόμενα ανέχειας, συγκρούσεων και φανατισμού, η θεολογική εκπαιδευτική κοινότητα προσδοκά ότι το θρησκευτικό μάθημα θα τύχει  του ενδιαφέροντος της πολιτείας εφόσον μαρτυρεί με τον ευαγγελικό λόγο ότι οι σύγχρονες προκλήσεις και αντιφάσεις έχουν απάντηση και λύση.

10-07-2013

 

* Οι υπογράφοντες την παρούσα επιστολή

 

    1.     ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΞΑΝΘΗΣ

    2.     ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

    3.     ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

    4.     ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ

    5.     ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

    6.     ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

    7.     ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

    8.     ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΑΤΡΑΣ

    9.     ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ (υπό σύσταση)

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΠΟΔΕΚΤΩΝ:

 

1.      ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ Κ. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΣ

2.      ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ Κ. ΣΥΜΕΩΝ ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ

3.      ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ Κ. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ

4.      ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

5.      ΙΕΡΑ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

6.      Μ.Μ.Ε.

Αντιγερμανική οργή των Ελλήνων – Ευρωπαίων λόγω των μνημονίων

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Πολύ ισχυρότερος είναι ο αντιγερμανισμός σήμερα σε πολλές χώρες της Ευρώπης από τον αντιαμερικανισμό. Ακόμη και σε μια χώρα παραδοσιακά αντιαμερικανική όπως η Ελλάδα, το μίσος εναντίον της Γερμανίας από το οποίο διακατέχεται σύσσωμος ο πληθυσμός της χώρας μας έχει φτάσει σε πρωτοφανή ένταση για τα εβδομήντα χρόνια που έχουν κυλήσει από το τέλος της ναζιστικής Κατοχής.

Πολύ περισσότερο αντιγερμανικά παρά αντιαμερικανικά αισθήματα έχουν σήμερα οι Έλληνες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, από την άκρα Αριστερά έως τη Δεξιά.

Αιτία φυσικά είναι η εδραιωμένη πεποίθηση του ελληνικού λαού ότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που επέβαλαν την ολέθρια πολιτική των μνημονίων εναντίον της Ελλάδας, μία πολιτική που καταποντίζει την οικονομία της χώρας και εξαθλιώνει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Ανάλογο μίσος κατά των Γερμανών για την ίδια αιτία αισθάνονται και οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Κύπριοι – σε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό ακόμη και οι Γάλλοι.

Το αντιγερμανικό στρατόπεδο στους κόλπους της Ευρωζώνης και της ΕΕ διαρκώς διευρύνεται, καθώς προσχωρούν σε αυτό αφενός περισσότερες χώρες και αφετέρου όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα πολλών κρατών. Χώρες και λαοί αναζητούν μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα για να της αναγνωρίσουν τον ρόλο του ηγέτη του αντιγερμανικού στρατοπέδου αντίστασης στην πολιτική του Βερολίνου. Προσβλέπουν στη Γαλλία. Απογοητεύονται συνεχώς τη μια από τον Σαρκοζί την άλλη από τον Ολάντ, αλλά πάντα ελπίζουν, έχοντας τη βεβαιότητα ότι αν οι Γάλλοι τεθούν επικεφαλής, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί θα συμπαραταχθούν με το Παρίσι.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο αν θα υλοποιηθούν αυτές οι προσδοκίες των Ευρωπαίων του Νότου, αν και αυτό είναι σίγουρα το σημαντικότερο. Δεν στερείται, όμως, καθόλου σημασίας το γεγονός ότι διακόσια εκατομμύρια Ευρωπαίοι ψάχνουν να βρουν ηγέτη του αντιγερμανικού μετώπου. Δεν είμαστε βέβαιοι ότι η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι υπόλοιποι Γερμανοί ηγέτες έχουν συνειδητοποιήσει βαθιά πόσο επιζήμιο είναι αυτό για τη Γερμανία και απλώς αδιαφορούν για το αντιγερμανικό μίσος από αλαζονεία ή επειδή γνωρίζουν ότι η οικονομική ελίτ της Γαλλίας είναι απολύτως εξαρτημένη από το Βερολίνο, καθώς μισό αιώνα τώρα η Γαλλία λυμαίνεται ως παράσιτο τη γερμανική οικονομία.

Η φυλετική υπεροψία των Γερμανών έναντι όλων των άλλων ευρωπαϊκών λαών, η Δεξιά ιδεολογία της γερμανικής κυβέρνησης και ο τόσο προσφιλής στους Γερμανούς μηχανιστικός τρόπος σκέψης δεν τους επιτρέπουν τη γρήγορη κατανόηση της τεράστιας ζημιάς που υφίσταται η Γερμανία από τη σταδιακή αναβίωση της ψυχολογίας των μετώπων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στις συνειδήσεις πολλών, πολλών δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων που υποτίθεται ότι σήμερα είναι εταίροι τους στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Πανηγυρίζουν και χαίρονται οι Γερμανοί όσο αυτοί κερδίζουν από την καταβαράθρωση των πιο αδύναμων εταίρων τους που χρησιμοποιούν το ευρώ. Νομίζουν ότι δεν έχει καμία πρακτική πολιτική ή οικονομική συνέπεια η πεποίθηση εκατομμυρίων πολιτών ότι η Μέρκελ με το ευρώ πέτυχε αυτό που απέτυχε να κάνει ο Χίτλερ με τα τανκς – να καθυποτάξει ολόκληρη την Ευρώπη! Σφάλλουν, όπως θα αποδειχθεί πολύ συντομότερα από όσο φαντάζονται.

Η αλήθεια είναι πως το γεγονός ότι οι Γερμανοί ηγέτες συζητούν με εθελόδουλους πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι πρόθυμα υπακούουν ασυζητητί σε οποιαδήποτε απαίτηση του Βερολίνου, δεν τους βοηθά να αντιληφθούν την έκταση της οργής και του μίσους που προκαλεί η πολιτική που επιβάλλουν στην ΕΕ. Τα δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων, που σήμερα τρέφουν όλο και πιο βίαια αντιγερμανικά αισθήματα, δεν είναι ούτε άνθρωποι των Αμερικανών, ούτε αριστεριστές, ούτε τεμπέληδες που ενοχλήθηκαν επειδή οι Γερμανοί έπαψαν δήθεν να τους χρηματοδοτούν για να κάθονται, να παίζουν τάβλι και να πίνουν ούζα.

Η συντριπτική πλειονότητά τους δεν είχε ποτέ αντιγερμανικές προκαταλήψεις. Αντιθέτως, πολλοί από αυτούς θαύμαζαν και χειροκροτούσαν δημοσίως στην Ελλάδα και σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο το 2003 τον σοσιαλδημοκράτη Γερμανό Σρέντερ και τον δεξιό Γάλλο Σιράκ, όταν όρθωναν το πολιτικό ανάστημά τους και έκαναν υπερήφανους τους Ευρωπαίους ξεστομίζοντας αποφασιστικό «Οχι» στις ΗΠΑ που τους πίεζαν να συμμετέχουν στην εισβολή υποδούλωσης του Ιράκ, την ώρα που η Αγγλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία συμπεριφέρονταν σαν δούλοι της Ουάσιγκτον. Προφανώς, όμως, όλα αυτά αφήνουν εντελώς αδιάφορο τον Σόιμπλε, ο οποίος ήρθε να επιθεωρήσει ως «γκαουλάιτερ» τα αποτελέσματα της ολέθριας για τους Ελληνες πολιτικής του, με φόντο την Ακρόπολη.

ΠΗΓΗ: "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013. Το είδα: Πέμπτη 18/7/2013, http://seisaxthia.wordpress.com/2013/07/18/…89

«Υπό δύο σημαίας» [ζει πλέον αυτή η χώρα]

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

 

Με παραινέσεις προς τις τράπεζες ο κ. Σαμαράς, με Προεδρικά Διατάγματα προς τον λαό, με πολυνομοσχέδια κι όποιον πάρει ο Χάρος, με αποφασίζομεν και διατάσσομεν, με εγέρθητου!

Προς τις τράπεζες, όμως, με το γάντι, με το σεις και με το σας! – δεν θα ήτο καλόν να ρίχνατε λιγάκι τα επιτόκια; Σαν να μην τρέχει τίποτα οι τράπεζες εξακολουθούν να επιδίδονται σε θηριώδη τοκογλυφία.

 

Πιστωτικές κάρτες (από καιρό κόκκαλο) εξακολουθούν να εξυπηρετούνται με αστρονομικά επιτόκια 19% και 16%! Δάνεια σε πρόσωπα δεν δίδονται και όταν δίδονται σε επιχειρήσεις απαιτούν ληστρικά επιτόκια της τάξης του 10%!

Η ανακεφαλοποίηση των τραπεζών (50 δισ.) έγινε με λεφτά ημών των φορολογουμένων. Κι όμως οι τράπεζες το παίζουν πέραν του κοινού περί δικαίου αισθήματος, υπεράνω της ηθικής και μακράν της λογικής.

Οι τράπεζες ανακοινώνουν κέρδη, ορισμένοι απ' τους πελάτες τους ανακοινώνονται στις αυτοκτονίες.

Τώρα ετοιμάζεται νέο κόλπο γκρόσο. Αφορά τα «κόκκινα» δάνεια, κυρίως στεγαστικά, που πλέον αγγίζουν το 30%! Τα επισφαλή αυτά δάνεια οι τράπεζες σκέφτονται να τα πουλήσουν κοψοχρονιά σε Εισπρακτικές Εταιρείες Κακούργων, που με τη σειρά τους θα τα «εισπράξουν» κατάσχοντας τις ανάλογες προσημειωμένες ιδιοκτησίες.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ο κ. Σαμαράς θα είναι ο Αρχικακούργος αυτής της ιστορίας. Και το πιθανότερο είναι ότι θα συμβεί! Μνημονιακώς προβλέπεται, άρα επιβάλλεται.

Μέσα στην τούρλα της γενικής σφαγής, των χιλίων απολύσεων την ημέρα στον ιδιωτικό τομέα, των συντεταγμένων απολύσεων στο Δημόσιο, του φορομπηχτικού οργίου, του γενικού ξεχαρβαλώματος, θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί το σπίτι.

Όλα όμως στο πλαίσιο του μηντιακού καθωσπρεπισμού. Εύχαρις απαθανατίσθηκε στις χθεσινές φωτογραφίες με τους τραπεζίτες ο κ. Σαμαράς, ευγενικός και παραινετικός, όπως άλλωστε προσηνείς και ευπροσήγοροι στάθηκαν απέναντί του και οι συνομιλητές του! Ω της αστικής ευγένειας! ενώ ταυτοχρόνως στα νοικοκυριά σκάνε οι βόμβες των δόσεων και τα δηλητηριώδη αέρια των τόκων πνίγουν τις ζωές των ανθρώπων.

«Υπό δύο σημαίας» ζει πλέον αυτή η χώρα, των φόρων και των δόσεων. Κυβέρνηση και τράπεζες, εφορίες και εισπρακτικές εταιρείες είναι πλέον η Σκύλλα και η Χάρυβδις της ζωής μας.

Υπό καθεστώς «τρόμου και αθλιότητος», πολυνομοσχεδίων κι έκτακτων διαταγμάτων. Κάθε πρωί πλήθος ανθρώπων κοιτάζει καταλόγους και λίστες, να δει αν περιέχουν το όνομά του, αν απολύεται, αν κάποιον νέο φόρο θα πρέπει να πληρώσει, αν ήρθε η σειρά του να χάσει το σπίτι του – τρόμος και αθλιότητα, ποιο σχολείο κλείνει, ποιο νοσοκομείο πάει για νεκροταφείο – μια ζωή-έκτρωμα!

Και να κατηγορούνται κι από πάνω όσοι διαμαρτύρονται για μια τέτοια ζωή, για λαϊκισμό! Από ποιους; από εξωνημένους πολιτικούς, από ενσωματωμένους στο σύστημα δημοσιογράφους, εξαρτημένους από τη διαπλοκή κι εξαρτυμένους σε δαύτην…

Γνωστά όμως πλέον όλα αυτά, έχει φθάσει ο κόμπος στο χτένι και το κόλπο δεν πιάνει πια. Δεν είναι λαϊκισμός τα πανώ έξω (και ει δυνατόν και μέσα στη Βουλή), είναι δολοφονικοί οι νόμοι που ψηφίζονται μέσα εκεί από μια ιερά συμμαχία ανδρεικέλων της ελεεινής μορφής.

Το είδος της νομιμότητας που στεφανώνει τις πράξεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας αναζητήστε το στις συμβάσεις τύπου Ζήμενς και COSCO, στη λίστα Λαγκάρντ, στο πάρτυ των φοροφυγάδων, στους διορισμούς των Παπουτσήδων! Σε πόσες χιλιάδες καθαρίστριες προς απόλυσιν αντιστοιχούν οι μισθοί του κ. Παπουτσή, της κ. Σακελλαρίου και του κάθε καταραμένου γκόλντεν μπόυ που κόβει τους μισθούς των άλλων λες και κόβει μπουκίτσες για το σούσι του; Σε πόσα πλούσια γεύματα και δείπνα του κ. Βενιζέλου αντιστοιχεί ο υποσιτισμός των παιδιών; Σε πόσα κολλητηλίκια τύπου Καψή – Μόσιαλου – Χωμενίδη αντιστοιχεί η απελπισία των δυσπραγούντων;

Παραφροσύνη! Να ανατρέξουμε στον Ησίοδο να δούμε τι είδους θεά είναι αυτή και τι τέρατα γεννάει;

* email: stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 17/07/2013 – 08:00, http://www.enikos.gr/stathis/160295,%C2%ABYpo_dyo_shmaias%C2%BB.html

Καταμεσής του Ιουλίου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Τα λουλούδια

που φύτευα ολημερίς

ανθίζουν μες στον ύπνο μου

απόψε

Ανοίγουν

τα μεγάλα μάτια τους

και ψάχνουν στις σκιές μου

Αχ! αυτές οι μυρουδιές

που τραγουδούν τα γιασεμιά

χαϊδεύουν τα όνειρά μου

Αχ! αυτές οι γυναίκες

με τ' αλαβάστρινα στήθη

χορεύουν ολονυχτίς

στα ξέφωτα του ύπνου μου

 

Όταν κάτω απ' τ' άστρα

στα καπούλια των ανέμων

καλπάζουν πολύχρωμες νεράιδες,

ξαπλώνουν οι πόθοι

στο μπαμπάκι τ' ουρανού

και μυθεύουν όνειρα απατηλά.

Τότε εγώ μηρυκάζω

ονειρόψωμο

ορέγομαι θαλάσσιες αύρες

και ταξίδια

στις γραμμές των οριζόντων

 

Ολονυχτίς απόψε,

καταμεσής του Ιουλίου

κόβω τις φλέβες τ' ουρανού

να κολυμπάει ο γλάρος

στις ματωμένες θάλασσες

Ολονυχτίς απόψε,

καταμεσής του Ιουλίου

στον αμνιακό μου σάκο

εμβρυακός

παραληρώ ζωή

 

                         18 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

 

*  http://toxefwto.blogspot.gr

ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η λέξη κλαυθμών θα μας ήταν ίσως παντελώς άγνωστη, αν δεν έφερε το όνομα αυτό κεντρική πλατεία της Αθήνας. Η πλατεία αυτή δεν έλαβε επισήμως αυτό το όνομα. Επικράτησε μεταξύ του αθηναϊκού λαού να λέγεται του κλαυθμώνος λόγω άρθρου του διανοουμένου Δημητρίου Καμπούρογλου στο περιοδικό «Εστία». Περιέγραφε ο Καμπούρογλου τον θρήνο των απολυμένων υπαλλήλων και των μελών των οικογενειών τους, που συγκεντρώνονταν μετά από κάθε κυβερνητική μεταβολή στην πλατεία, απέναντι από την οποία στεγαζόταν το υπουργείο των Οικονομικών.

Υπήρξε και ο ίδιος ο Καμπούρογλου θύμα του νόμου περί μη μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ κατείχε τη θέση του διευθυντού της εθνικής Βιβλιοθήκης. Ο Βενιζέλος με κύριο επιχείρημα την απαλλαγή του κράτους από την συναλλαγή πολιτικών – πολιτών για διορισμούς και το απερίσπαστο των δημοσίων υπαλλήλων στην εργασία τους εισηγήθηκε την μονιμότητα των υπαλλήλων (1911), την οποία η τότε Βουλή αποδέχθηκε με συντριπτική πλειοψηφία.

Ήταν ορθή η απόφαση; Ασφαλώς ναι. Τι όμως δεν πήγε καλά, ώστε να έχουμε στη συνέχεια το πλήθος των στρεβλώσεων στον δημόσιο τομέα; Πολλά, πάμπολλα! Ας εξετάσουμε κάποιες από τις αδυναμίες του ελληνικού δημοσίου.

Το κράτος από τη δολοφονία του φωτισμένου Καποδίστρια κατέστη κομματικό και δεν απέβαλε ποτέ τον χαρακτήρα αυτόν. Ο Ροΐδης είχε δώσει άκρως εντυπωσιακό ορισμό του κόμματος της εποχής του: «Ομάς ανθρώπων ειδότων ν' αναγινώσκωσι και ν' ανορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι». Εφόσον με τη μονιμότητα των υπαλλήλων περιοριζόταν σημαντικά η δυνατότητα ικανοποίησης των προεκλογικών υποσχέσεων, οι πολιτικοί συνέβαλαν στη διόγκωση του αριθμού των υπαλλήλων. Το πρόβλημα κατέστη μείζον μεταπολεμικά, όταν το κράτος με τα ισχύοντα τότε στον χώρο της οικονομίας έγινε επιχειρηματίας και δημιούργησε τις δημόσιες επιχειρήσεις. Ορθότατη η ενέργεια να έχει το κράτος υπό τον έλεγχό του νευραλγικούς τομείς, όπως οι ενέργεια, οι επικοινωνίες και οι μεταφορές. Κάκιστη η συμπεριφορά των πολιτικών, οι οποίοι διαχειρίστηκαν τη χώρα ως φέουδό τους με τις ευλογίες των ξένων προστατών τους.

Κύριο γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας αποτελεί η αναξιοκρατία, η οποία έχει διαποτίσει εν μέρει ακόμη και τον ιδιωτικό τομέα, καθώς η διαπλοκή αυτού με το δημόσιο, μέσω των πολιτικών, καθιστά εκ των ουκ άνευ την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Οι εισερχόμενοι αναξίως στον δημόσιο τομέα δεν διακρίνονται από ευαισθησίες. Δεν αποδέχονται ότι παρέκαμψαν πλήθος συναγωνιστών τους με υπέρτερα κατά πολύ προσόντα άνευ αγώνος και μάλιστα με τις ευλογίες των κριτών. Βέβαια θα ήταν μονομερής η ανάλυση, αν δεν τονίζαμε τις εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι ευνοημένοι του κόμματος οπαδοί, κατά κανόνα λοιπόν, δεν αισθάνονται ουδεμία υποχρέωση έναντι της χώρας και των πολιτών αυτής. Πολλοί μετατρέπονται σε σατραπίσκους, οι οποίοι κατατυραννούν τους πολίτες, ώστε να αισθανθούν την ικανοποίηση ότι είναι σπουδαίοι! Ιδιαίτερα τη νοοτροπία αυτή εκδηλώνουν οι φέροντες το σύμπλεγμα της κατωτερότητας λόγω ανεπάρκειας. Άλλοι ορίζουν για τον εαυτό τους ελαστικό ωράριο και μάταια τους αναζητούν οι πολίτες προς διεκπεραίωση της υποθέσεώς τους. Τέλος κάποιοι μη αρκούμενοι στον μισθό του δημοσίου, τον οποίο κρίνουν χαμηλό, ανταγωνίζονται συναδέλφους τους ελεύθερους επαγγελματίες εκ του ασφαλούς, χωρίς δηλαδή δαπάνη στέγης, επικοινωνίας, και μάλιστα με το προβάδισμα λόγω της δυνατότητας για ταχύτερη διεκπεραίωση της υπόθεσής του! Για όσους δεν γνωρίζουν τον γράφοντα αναφέρω ότι υπήρξε δημόσιος υπάλληλος και ουδέν μένος κατά των υπαλλήλων αυτών φέρει. «Φίλος Πλάτων, φιλτάτη αλήθεια»!

Το πλέον τραγικό είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν εργοδότη παρά μόνο με την έννοια του χρηματοδότη του έργου που προσφέρουν. Στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν πολλοί τραγικά θύματα εκμετάλλευσης: Δέχονται καθημερινά τη σκαιά συμπεριφορά του εργοδότη. Είναι κακοπληρωμένοι ή απλήρωτοι. Είναι ημιασφαλισμένοι ή ανασφάλιστοι. Υποχρεώνονται σε υπερωριακή εργασία χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Αδυνατούν να απουσιάσουν από την εργασία τους ακόμη και όταν συντρέχουν σοβαρότατοι λόγοι. Απειλούνται με απόλυση οι γυναίκες, αν εγκυμονήσουν. Ζουν οι ίδιες με την αγωνία λόγω αδυναμίας επικοινωνίας με τέκνο τους που ασθενεί! Αντί όλα αυτά να τα συνειδητοποιήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, επωφελούμενοι από την άκρα ελαστικότητα του εργοδότη τους, μετέτρεψαν τη δημόσια υπηρεσία ή επιχείρηση σε άκρως αναποτελεσματική! Την έκλεψαν, έχοντας το φωτεινό παράδειγμα των πατρώνων τους πολιτικών. Την παραμέλησαν μη εκδηλώνοντας το παραμικρό ενδιαφέρον γι' αυτήν. Ρύθμισαν την απόδοσή τους στο ελάχιστο. Και όμως σε αρκετές θέσεις οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα αμείβονται υψηλότερα από συναδέλφους τους του ιδιωτικού! Αυτό συνιστά την άκρα αδικία: Να αμείβεσαι εκ του ασφαλούς καλύτερα από άλλον που αναλαμβάνει τον κίνδυνο της πάλης στην αγορά!

Δεν ήταν λοιπόν επακόλουθο οι εργαζόμενοι εκτός δημοσίου να βλέπουν με άσχημο μάτι τους υπαλλήλους αυτού; Δεν εντάθηκε η αντιπάθεια, όταν άρχισε να ογκώνεται η πάντοτε ενδημούσα στη χώρα μας ανεργία; Τι να περιμένουν πλέον οι δημόσιοι υπάλληλοι, τώρα που άρχισε και αυτών ο διωγμός; Τη συμπάθεια των άλλων; Αλλοίμονο, δεν θα την αισθανθούν να εκδηλώνεται. Δεν υπάρχει καν. Οι πολιτικοί, που τους προστάτεψαν «προσφέροντας την εργασία στο πιάτο», παραβλέποντας την αναξιότητά τους, την χαμηλή τους απόδοση και την επιορκία τους ακόμη, όλοι αυτοί οι φαύλοι και της διαφθοράς πρόξενοι δέχονται αφόρητες τις πιέσεις από τους νέους κατακτητές της χώρας. Και αντί να εξέλθουν προς τον ελληνικό λαό και να ζητήσουν συγγνώμη, καθώς είναι υπεύθυνοι για το κατάντημα της χώρας, κάνουν λόγο για κάθαρση στον δημόσιο τομέα, για διαφάνεια και αξιοκρατία. Το θλιβερό είναι ότι αρκετοί ακόμη πολίτες τους πιστεύουν!

Βρισκόμαστε στην κοιλάδα του κλαυθμώνος. Είναι θεολογικός αυτός ο όρος. Ο ανθρώπινος βίος είναι βαρυφορτωμένος με αγωνία, πόνο, οδύνη! Πώς θα εξέλθουμε από την κοιλάδα αυτή; Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε τα σφάλματά μας, τις αμαρτίες μας. Στρέψαμε την πλάτη μας στον Θεό και λατρέψαμε ανθρώπους. Η κρίση είναι πρωτίστως πνευματική και όχι οικονομική. Και θα παρατείνεται στο μέτρο της αμετανοησίας μας.

                                                                       

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 15-7-2013